หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[tantalize]

ในที่สุดก็มีคนมาชี้ทางสว่างเเล้ว วู้ววววววววว 

[dookkung]

มา ตาม อ่านนะคับ รอ นานมากอ่า  แต่ของดี ต้อง รอ นาน งี็แหละ ๆๆๆ

[jiki]

เชื่อมะ อ่านเรื่องของนนท์นี่เรื่อยๆเลยนะ จะเองไงก็ได้ ไม่ว่ากัน
แต่สะดุดแค่ประโยคเดียว(คนเขคยนเสียใจแย่เลย) แมทนอนกอดเคนจากด้านหลัง...อ๊ากกกกก เค้าอยากอ่านคู่นี้

[zene]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด......

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เลือกยากอะไร
จุดนี้ก็ไม่ต้องเลือกแล้ว
นนท์กะโจชัวร์ๆ รอฉลองเลยดีกว่า 55555

กลัวแต่ว่าจะมีดราม่าอ่ะดิ   

[patz]

เย่ๆๆ ตอนใหม่มาแล้ว

ตอนนี้เจย์โชว์เก๋าอะ ชี้ทางให้นนท์รู้ใจตัวเองซะที 




โจสู้ๆ

[LittlePrince]

มาแล้ว แว๊ก ว๊าก ก๊าก เสียสติ

ขอโทษครับ ผิดอารมณ์ตอนนี้ไปนิดนึง ไม่ใช่ไม่อินนะครับ แต่มันดีใจที่ได้อ่าน

รอคอยวันที่ 16 อย่างใจจดใจจ่อ (ไม่ใช่เดือนหน้าใช่มะ)

[Ramika]

ไม่ต้องเลือกหรอก สมัยนี้อะไรๆ ก็ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งทั้งนั้น

[ExecutioneR]

อยากจะกดไลค์เม้นบนตรงไหน!! 55555555555+

[Gulp]

ชอบเจย์ตอนนี้ที่สุดดๆๆๆๆๆ
รอวันที่สิบหกอย่างใจจดใจจ่อครับคุณต้น^^

[jira]

อ่านบทนี้แล้วอิ่มเอมใจ
น้องนนท์ถึงกับเสียน้ำตาให้หัวใจที่ยอมรับว่าชอบน้องโจของพี่เลยทีเดียว
กด like  ให้น้องเจย์ที่เปิดประตูให้น้องนนท์แรง ๆ เลยค่ะ555+
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะคุณต้น
จิจะรอวันที่น้องนนท์ต้องเลือกจริง ๆ ซะทีนะคะ  ลุ้นว่าบทสรุปสุดท้าย..ใครกันแน่จะได้ใจน้องนนท์
แอร้ยยยยยยยย  โจเข้าวินใช่มั้ยคะคุณต้น
 

[Fill]

เจย์แนะแนวรุ่นน้อง 

[ordkrub]

ตอนนี้  ให้เจย์เป็นพระเอกเต็มๆ
นนท์  กล้าๆหน่อย ชีวิตเป็นของเรา  ที่สำคัญ  ยิ่งเก็บไว้นานมันจะเจ็บรอบวง

สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

3P

[peppier]

กลัวใจนนท์อ่ะ  แต่ไม่ว่ายังไงนัทก็เป็นพระเอกในใจเรานะ '   

[C U B O T A]

กว่าจะตามอ่านทัน

อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!~

อยากจะบอกว่าเชียร์โจตั้งแต่นนท์เห็นโจวิ่งที่สนามแล้วค่ะ (ตั้งแต่ตอนไหนว๊ะ ??)
ทำไมซื้อหวยมันไม่ถูกอย่างนี้บ้างเนี่ย

[konnarak]

โจ สู้ๆ   

นนท์เลือกเร็วๆ  นะ

[watcharet]

แล้วนัทล่ะ สงสารนัทจังเลยอ่ะ (แต่ถ้านนท์ทิ้ง มาหาเราก็ได้นะ หุหุ)

[kihaezzzzzz]

มาต่อเเล้ว วว  

โจ-นนท์ๆ

[anajulia]

  น้องนนท์

น้องนนท์ของพี่น่าสงสารที่สุดจริงๆ หงิงๆ

ขอบคุณที่มีน้องเจย์(ซึ่งเป็นเกย์มานานที่สุด)อยู่ในกลุ่ม ฮี่ๆๆๆ

[supery]

ร้องเพลงทาทา อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
แต่โจจะคาบไปกิน

[Rawint_PK]

เจ็บแทน...
ไม่รู้ว่าจะปลอบยังไงดี

เอาใจช่วยละกัน
ทั้งสามคน
สู้ๆนะะ

[จันทร์ผา]

ก็แค่นั้นจบ จากนี้มาลุ้นกันดีกว่าว่านัทจะได้กับใคร (แอบเสียใจนิดๆที่นนท์ไม่ได้กับนัทเพราะเชียร์นัทมาแต่แรก)

[bame]

มันก็เป็นงี้แหละ ชีวิตและความรัก

เพราะพี่เคยเป็นนัทมาก่อนจึงเข้าใจ
และให้เธอจากไปด้วยดี ตามทางที่เธอมีความสุข

นนท์
ใช้สิทธินั้นให้เต็มที่
และยอมรับผลของมันอย่างมั่นใจ
ความรักเป็นเรื่องของเราเองไม่ต้องเกรงใจใคร

ทำไมเหมือนตอกย้ำตัวเองก็ไม่รู้ โอ๊ย 

คุณต้น จำไว้เลย ฮึ 

ละรีบมาต่อนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ

 

[ExecutioneR]

A 134


เช้าวันรุ่งขึ้น ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงฝ่ามือเย็นๆที่วางลงบนหน้าผาก และเสียงพูดคุยเบาๆของคนสองสามคนภายในห้อง

“ตัวยังรุมๆอยู่เลย ยุช่วยไปหยิบปรอทวัดไข้ในห้องมาให้ป๊าทีซิครับ”

“แล้วไอ้โจล่ะ เป็นไงมั่งครับ อาไคล์”

“นี่ก็ตัวร้อนจี๋เหมือนกัน แม็ท ถึงจะไม่เท่าเมื่อวาน แต่อาว่าสงสัยเราคงจะต้องพาเค้าไปโรงพยาบาลจริงๆแล้วล่ะ”

“อืมมมม” ผมค่อยๆหยีตาขึ้นสู้แสงไฟ

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ นนท์” อาเมฆยิ้มรับให้ผม “รู้สึกยังไงบ้าง เจ็บคอหรืออะไรบ้างมั้ย”

ผมพยักหน้าเบาๆ “นิดหน่อยอะครับ”

“งั้นวันนี้คงต้องกินยาแก้อักเสบแล้วล่ะ สงสัยจะติดโจมาอีกคนแน่ๆ อาอุตส่าห์บอกแล้วนะว่าพยายามนอนให้ห่างๆกันไว้หน่อย ไม่งั้นมันอาจจะติดกันจนอาการหนักกว่าเดิมก็ได้” ถึงอาเมฆจะพูดอย่างนั้น แต่ผมกลับเห็นรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของเขาอย่างชัดเจน

“แม็ท ออกไปบอกยุให้หยิบยาที่หัวเตียงในห้องอามาด้วยทีครับ” อาเมฆหันไปพูดกับพี่แม็ทที่ยืนอยู่ปลายเตียง

“ได้ครับ”

เมื่อพี่แม็ทเดินออกจากห้องไปแล้ว ผมก็หันไปมองโจที่ยังคงนอนหลับอยู่ข้างๆผม

“ตอนพวกอาเข้ามานี่เราสองคนกำลังนอนกอดกันกลมเลยล่ะนะ รู้ตัวรึเปล่า” อาไคล์พูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆ

“พวกผมสองคนเนี่ยเหรอครับ กอดกันกลม” ผมถามซ้ำอีกครั้งทั้งๆที่รู้สึกว่าตัวเองคงจะกำลังเขินจนหน้าแดงก่ำ

“ก็ไม่เชิงหรอก แต่เป็นนนท์นั่นแหละที่กำลังนอนกอดโจอยู่น่ะ”

“พอแล้วน่า ไคล์ อย่าแซวหลานสิ”

“เอ่อออ แล้วโจเป็นไงมั่งครับ มันยังไม่ตื่นอีกเหรอ”

“ตื่นแล้ว.....” โจพูดขึ้นเบาๆด้วยเสียงที่แหบพร่า

“โหหห เสียงแย่มากเลยว่ะ โจ เป็นไงบ้าง เจ็บคอใช่มั้ย” อาไคล์ถาม

ผมหันไปเห็นโจพยักหน้าเบาๆ

“รู้สึกยังไงบ้างล่ะ โจ ไหวรึเปล่า เดี๋ยวลุกมาเช็ดตัวแล้วก็กินข้าวกินยาสักหน่อยก็แล้วกัน และพอกลับถึงกรุงเทพฯ แล้วอาจะแวะพาไปหาหมอนะ” อาเมฆพูด

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ต้องหาหมอก็ได้”

“ไม่ได้” อาเมฆกับอาไคล์พูดขึ้นพร้อมกัน

“พวกอาพาเรามาเที่ยวแล้วก็ต้องรับผิดชอบดูแลเราด้วย อย่าทำตัวเอาแต่ใจสิครับ” อาเมฆพูดเสียงเข้ม “ถ้าพ่อแม่เราเห็นว่าพวกอาปล่อยให้ลูกชายของเค้าไม่สบายหนักขนาดนี้แล้วอาจะเป็นยังไง และที่สำคัญยิ่งกว่านั้นน่ะนะ อาเองก็ทนเห็นเราป่วยซมขนาดนี้อีกไม่ได้แล้วด้วยเหมือนกัน ขืนปล่อยให้กลับบ้านไปแบบนี้แล้วอาต้องไม่สบายใจแน่ๆ”

“นนท์เองก็ด้วยเหมือนกันนะ อาเดาว่าทั้งสองคนนี่คงยังไม่มีใครบอกพ่อแม่เลยใช่มั้ยว่าตัวเองกำลังไม่สบายน่ะ” อาไคล์พูด

ผมพยักหน้าเบาๆเป็นการยอมรับ “....ครับ”

“ถ้างั้นก็ไม่ต้องเถียงเลย ตอนนี้กินยาบรรเทาอาการไปก่อน แล้วหลังจากนี้อาจะพาไปหาหมอที่กรุงเทพฯ ก็แล้วกัน เป็นอันตกลงนะครับ”

“ครับ” ผมกับโจตอบรับพร้อมกัน

“เอาล่ะ นนท์ลุกไปอาบน้ำเองไหวมั้ย หรือจะเช็ดตัว”

“ไหวครับ อาเมฆ”

“งั้นโจก็คงต้องเช็ดตัวสินะครับ พี่เมฆ.....” อาไคล์เปรยขึ้นเบาๆ “ไง เช็ดเองไหวมั้ย โจ หรือจะให้อาเช็ดให้”

โจหันมาส่งสายตาเป็นนัยให้แก่ผม คือปกติเวลาที่เขาทำตาอ้อนๆแบบนี้ทีไร ผมก็จะรู้สึกหวั่นไหวอยู่แล้วทุกครั้งนะ แต่นี่ยิ่งเวลาที่เขากำลังป่วยอยู่แบบนี้ สีหน้าและแววตาของเขามันกลับยิ่งทำให้ใจของผมต้องเต้นแรงมากขึ้นกว่าที่เคยเป็นเสียอีก

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวนนท์ช่วยเช็ดให้โจเองก็ได้” ผมพูดขึ้นหลังจากที่หันหน้าหลบสายตาของเขาไปแล้ว

“ถ้างั้นก็ตามนี้นะ” อาเมฆพยักหน้าเบาๆ และหลังจากนั้นวายุกับพี่แม็ทก็เดินกลับเข้ามาในห้องพอดี “ถ้างั้นตอนนี้อาขอวัดไข้เราสองคนก่อนก็แล้วกัน มา เริ่มที่นนท์ก่อนเลย.....”

หลังจากที่อาเมฆวัดไข้ผมกับโจเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้งสี่คนก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมอยู่กับโจตามลำพังอีกครั้ง แต่ก่อนที่พวกเขาจะปิดประตูห้องลง อาเมฆก็ยังไม่ลืมที่จะกำชับให้ผมรีบเช็ดตัวให้โจและไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนที่จะมากินข้าวเช้า เพราะว่าอีกไม่นานเราก็จะต้องเตรียมตัวเก็บของกลับกรุงเทพฯ กันแล้ว

ผมลุกออกจากเตียงไปหยิบกะละมังใส่น้ำที่ใครสักคนคงเตรียมเอาไว้ให้แต่แรกแล้วบนพื้นขึ้นมาวางไว้บนเตียงข้างๆโจที่กำลังนอนหลับตาอยู่ที่เดิม

“มึงเป็นไงมั่งวะ โจ” ผมถามเขาในขณะที่กำลังบิดผ้าชุบน้ำให้หมาดพอที่จะเช็ดตัวให้เขาได้

“ป่วย”

“เออ อันนั้นกูรู้แล้ว แต่กูหมายถึงมึงรู้สึกยังไงมั่ง ดีขึ้นหรือแย่ลง ปวดหัวเวียนหัวมั้ย แล้วก็แบบว่า..... ตอนนอนยังฝันร้ายอยู่รึเปล่า อะไรแบบเนี้ย”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง “.....ฝัน”

“อืมม” ผมพยักหน้าเบาๆ ที่จริงผมก็คิดไว้แล้วล่ะว่าเขาก็น่าจะรู้ตัวอยู่เหมือนกัน

“และกูจำได้ว่ามึงเองก็คอยปลอบกูอยู่ด้วย..... สองครั้ง”

ใช่แล้ว เมื่อคืนนี้หลังจากที่ผมคุยกับเจย์เสร็จและกลับเข้ามาในห้อง ผมก็พบว่าโจกำลังนอนละเมออยู่อีกครั้ง ผมจึงต้องกอดเขาเอาไว้และปลอบเขาอีกพักใหญ่ๆจนกระทั่งเขาหลับลงไปในที่สุด

เขาหลับตาลง “กูเจ็บคอว่ะ”

“งั้นมึงนอนพักเฉยๆเถอะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้เอง” หลังจากพูดจบ ผมก็เริ่มลงมือเช็ดตัวให้เขาแบบทุลักทุเลเล็กน้อย เพราะผมไม่เคยชินกับการทำแบบนี้ให้คนอื่นเลยจริงๆ

ผมใช้เวลาประมาณสิบนาทีในการเช็ดร่างกายส่วนบนของเขาทั้งด้านหน้าและด้านหลังจนเสร็จเรียบร้อย จากนั้นผมก็เลื่อนตัวลงมาเช็ดขาทั้งสองข้างให้แก่เขาจนสะอาด ดังนั้นร่างกายส่วนเดียวที่ยังไม่ได้สัมผัสกับผ้าชุบน้ำในตอนนี้จึงเหลือแค่เพียงบริเวณผิวหนังภายใต้กางเกงขาสั้นของเขาเท่านั้นเอง แต่ผมคิดว่ามันเป็นบริเวณที่ผมไม่ค่อยอยากจะวุ่นวายด้วยสักเท่าไหร่เลย

โจที่ดูเหมือนจะรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ยกก้นขึ้นเล็กน้อยแล้วดึงกางเกงขาสั้นของตัวเองลงอย่างรวดเร็ว ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองนั้นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ ที่ผมเพิ่งสั่งให้เขานอนคว่ำเพื่อที่จะเช็ดแผ่นหลังไปเมื่อครู่ จึงทำให้สิ่งที่เปิดเผยอยู่ต่อหน้าและสายตาของผมคือก้นขาวๆของเขาที่ผมเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

“เฮ้ยยย! ไอ้โจ!!”

“ดึงกางเกงกูลงด้วย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“มึง.... มึงจะเช็ดเองมั้ยวะ ไอ้โจ ตรงนั้นอะ”

“แล้วกูจะเช็ดก้นตัวเองยังไงวะ” เขาตอบอย่างหงุดหงิด “ถอดกางเกงออกให้กูด้วย เร็วๆ”

ผมยอมทำตามคำสั่งของเขาทั้งๆที่มือไม้สั่นใจสั่นไปหมด จากนั้นจึงใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดก้นและร่องขาของเขา ผมสังเกตเห็นว่าผิวของเขามีรอยขอบกางเกงว่ายน้ำอย่างชัดเจน จากตอนแรกที่ผมเคยคิดว่าเขาเป็นคนขาวแล้วนั้น ผมถึงได้เพิ่งรู้วันนี้นี่แหละว่าผิวจริงๆของเขานั้นขาวยิ่งกว่าที่ผมเห็นเสียอีก โดยเฉพาะก้นของเขาที่ไม่ถูกแดดเผาเหมือนส่วนอื่นๆนั้นยิ่งขาวละเอียดเสียจนผมรู้สึกตกใจ

เมื่อผมเช็ดผิวหนังของเขาบริเวณนั้นเสร็จเรียบร้อยและคิดว่าหน้าที่ของผมคงจะจบลงแล้ว จู่ๆโจก็พลิกตัวเป็นนอนหงายทันที ทำให้ผมได้เห็นไอ้น้องชายของเขาที่มีสีคว้ำกว่าผิวหนังบริเวณใกล้เคียงเล็กน้อยอย่างเต็มตา ผมพยายามที่จะไม่มอง แต่ทว่าสมองและสายตาของผมมันก็ทำงานเร็วเกินกว่าที่ผมอยากให้มันเป็นไปจนได้

“เฮ้ยย ไอ้เชี่ยโจ!” ผมรีบหันไปทางอื่น “มึงไม่อายหน่อยเหรอวะ!”

“เช็ดไข่กับซอกขาหนีบให้กูด้วย เมื่อคืนกูร้อน เหงื่อออกเยอะ” อีกครั้งที่เขาไม่สนใจคำพูดของผมเลย

“มึงเช็ดเองเหอะ ไอ้เหี้ย!” ผมโยนผ้าขนหนูให้เขา

“มึงจะอายเหี้ยอะไร กูยังไม่อายเลย กูไม่สบายอยู่นะเว้ย ไม่มีอารมณ์หรอก ไม่เชื่อมึงดู......” เขาคว้ามือของผมไปวางลงบนไอ้น้องชายของเขา สัมผัสและความร้อนที่ผมรู้สึกได้บริเวณฝ่ามือทำให้ผมต้องรีบชักมือกลับทันที

“เอ้ยยย!!” ผมรีบลุกออกจากเตียง “เล่นเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย!”

“แหกปากน่ะ กลัวคนอื่นไม่ได้ยินรึไง แล้วไม่เจ็บคอแล้วเหรอวะ”

ผมรู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนผ่าวไปหมด “กูยังไม่ได้แหกปากสักหน่อยเหอะ!”

“เออ กูเช็ดเองก็ได้วะ” เขาหยิบผ้าขนหนูแล้วลงมือเช็ดร่างกายส่วนที่เหลือด้วยตัวเอง

ถึงแม้ภาพตรงหน้ามันจะเย้ายวนใจให้ผมมองดูขนาดไหน ผมก็จำต้องอดทนฝืนใจแล้วเบนสายตาหันไปมองทางอื่นแทน

“ถ้างั้นกูไปอาบน้ำก่อนแล้วนะ พอมึงเช็ดตัวเสร็จแล้วก็ลุกไปใส่เสื้อผ้าแล้วก็ไปแปรงฟันซะด้วยล่ะ ไอ้เหี้ย ไอ้หื่น!” ผมพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องไป

หลังจากที่ปิดประตูห้องลงแล้ว ผมก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นการถอนหายใจด้วยความโล่งอกหรืออะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือผมรู้สึกตื่นเต้นและเขินมากจนทำตัวไม่ถูกแล้วตอนนี้

“จะอาบน้ำเหรอ นนท์” นัทที่จู่ๆก็โผล่มาถามผมขึ้น

“อะ..... อื้อออ ใช่ๆ”

“นัทเตรียมเสื้อผ้าแล้วก็ของใช้ของนนท์ไว้ในห้องน้ำห้องเล็กนั่นให้แล้วนะ” นัทชี้ไปยังห้องน้ำซึ่งอยู่ติดกับห้องครัวและอยู่ฝั่งตรงข้ามห้องนอนของผมกับโจพอดี “เฮ้ย นนท์หน้าแดงมากเวอร์ๆเลยอะ อาบไหวรึเปล่า จะเช็ดตัวมั้ย ให้นัทเช็ดให้ก็ได้นะเว้ย” เขาถามพลางวางมือลงบนหน้าผากของผม “ตัวรุมๆแฮะ”

“ไหวๆ ไม่เป็นไรหรอก แล้วว่าแต่มีใครหยิบโฟมล้างหน้ากับแปรงสีฟันอะไรพวกนั้นมาให้ไอ้โจด้วยรึยังอะ”

“รู้สึกว่าไอ้ยุมันคงเตรียมไว้ให้แล้วมั้ง”

“งั้นนนท์ไปอาบน้ำก่อนนะ นัท ไว้ค่อยคุยกัน นนท์เจ็บคอว่ะ”

“อืมมม” เขาพยักหน้าเบาๆแล้วเขยิบหลบให้ผมเดินตรงไปยังห้องน้ำ

หลังจากที่ปิดประตูห้องน้ำลงแล้ว ผมก็ก้มลงมองเป้ากางเกงขาสั้นที่นูนขึ้นเล็กน้อย โชคดีนะที่เมื่อคืนผมใส่กางเกงในนอน และผมก็หวังว่านัทคงจะไม่ทันสังเกตเห็นอาการผิดปกติเล็กๆเหล่านี้ของผมเข้าหรอกนะ

หลังจากที่ผมกับโจจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว เราสองคนก็มานั่งกินข้าวเช้าด้วยกันในห้องนั่งเล่น ในขณะที่คนอื่นๆเริ่มทยอยกันเก็บของใช้เสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ผมกับเขาโชคดีหน่อยตรงที่คนอื่นๆช่วยดูแลและจัดการทุกอย่างให้เกือบหมดแล้วโดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากนั่งๆนอนๆกันอยู่บนโซฟาเพื่อพักผ่อนร่างกาย จนผมที่เริ่มรู้สึกง่วงเพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปเผลอผล็อยหลับลงไปจนได้ในที่สุด

ผมถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอีกครั้งตอนเกือบเที่ยงและทุกคนก็กำลังเริ่มขนของลงไปเก็บที่รถตู้กันหมดแล้ว ผมถือกระเป๋าของตัวเองเดินลงไปเก็บยังรถตู้ที่ลานจอดรถและยืนอยู่แถวนั้นครู่หนึ่ง นัทที่ตามลงมาทีหลังก็เดินเข้ามาหาผมแล้วชวนผมไปเดินเลียบชายหาดด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย

“ถ้านนท์ไปไหวอะนะ”

“ไหวดิ ไหวอยู่แล้ว” ผมตอบตกลง

“งั้นรีบไปกัน เดี๋ยวกลับมาไม่ทัน”

เราสองคนบอกกับพี่แม็ทที่ยืนอยู่ใกล้ๆว่าจะไปเดินเล่นริมหาดครู่หนึ่งแล้วจึงจะกลับมา จากนั้นก็ออกเดินไปสู่หาดทรายที่ทอดยาวอยู่เบื้องหน้าด้วยกัน

ในระหว่างที่เรากำลังเดินกันอยู่เงียบๆนั้น ผมก็ลอบมองใบหน้าด้านข้างของนัทอยู่เรื่อยๆ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ผมรู้ตัวดีว่าใจของผมมันกลับรู้สึกไม่สงบอย่างที่ควรจะเป็นเลย ทั้งๆที่ตอนที่เรามาเดินด้วยกันแบบนี้ครั้งแรก เราก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยเหมือนกัน แต่ตอนนั้นผมกลับรู้สึกดี รู้สึกสงบและสบายใจ ต่างจากในตอนนี้ที่ผมรู้สึกปั่นป่วนข้างในหัวใจไปหมด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมความรู้สึกของผมมันถึงได้เปลี่ยนแปลงไปเป็นแบบนี้ไปได้ หรืออาจจะเป็นเพราะเรื่องที่ผมคุยกับเจย์เมื่อคืน จึงทำให้ผมเป็นแบบนี้.....

“เออ จะว่าไป แม่ของนนท์ยังไม่รู้เรื่องที่นนท์จมน้ำใช่มั้ยเนี่ย แล้วนนท์จะบอกแม่ว่ายังไงอะ ทั้งเรื่องที่เป็นหวัด แล้วก็ยังแผลที่มือนี่อีกอะ” เขาถามขึ้น

“อ๋อออ นนท์คงไม่บอกแม่หรอก ขืนบอกก็ตายพอดีดิ แบบนั้นนะ นนท์แม่งไม่ได้ไปเที่ยวไหนกับพวกนัทอีกเลยแน่ๆๆอะ แม่นนท์เค้าห่วงนนท์จะตายยยย”

“แล้วนนท์จะบอกแม่ว่าไง”

“ไม่รู้ดิ นนท์ก็คงต้องบอกพวกอาเมฆก่อนอะว่าอย่าให้แม่รู้เลย เดี๋ยวแม่จะไม่สบายใจเปล่าๆ แล้วก็คงบอกแม่ไปว่าไม่สบายเพราะเล่นน้ำมาก ตากฝน ส่วนแผลที่มือนี่ถ้าเค้าเห็นแล้วถาม ก็คงค่อยบอกนนท์ว่าเล่นนั่นเล่นนี่แล้วโดนมาอะไรแค่นี้ก็พอมั้ง”

“นนท์...... นัทถามจริงๆเลยนะเว้ย แบบว่า เนี่ย นนท์มาทะเลครั้งแรกในรอบหลายปีเนี่ย นนท์มีความสุขรึเปล่า คือ.... รวมทั้งเรื่องพวกไอ้แม็กซ์ด้วยอะ” เขาตีหน้าเครียด

“เฮ้ยยยย นัทอย่าคิดมากดิ!” ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าเขาอาจจะกำลังคิดมากเรื่องนี้อยู่นี่เอง “เอาจริงๆเลยนะ นนท์โอเคนะเว้ย คืออย่างน้อยๆนนท์ก็เอาชนะความกลัวของตัวเองไปได้แล้วหนึ่งอย่าง ถึงจะไม่ได้มากมายอะไร แต่นนท์ก็ภูมิใจในตัวเองนะ แล้วที่สำคัญ นนท์ก็โคตรมีความสุขเลยด้วย ที่ได้มาเที่ยวกับพวกมันทุกคนแล้วก็กับนัทแบบนี้อะ เพราะนนท์อยากมามากโคตรๆตั้งแต่แรกแล้ว ก่อนหน้านี้นนท์ก็ไม่เคยไปเที่ยวไหนกับเพื่อนแบบนี้มาก่อนเลย ส่วนเรื่องพวกไอ้แม็กซ์.....” ผมถอนหายใจเบาๆ “ช่างแม่งเหอะว่ะ นัท นนท์เองก็ไม่ค่อยอยากจะคิดถึงมันเท่าไหร่หรอก ถึงเรื่องนั้นมันจะเหี้ย แต่นนท์ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับเพื่อนๆอะ นนท์ขอเลือกที่จะจำอะไรที่มันน่าจำดีกว่าว่ะ”

เขามองหน้าผมครู่หนึ่ง

“อะไร” ผมถาม

“เปล่า....... นัทแค่กำลังคิดว่า ตอนนั้นนัทไม่ได้คอยอยู่ดูแลนนท์อีกแล้วนะ”

แววตาของเขาฉายแววเจ็บปวดออกมาอย่างชัดเจนจนผมต้องสะอึก “เฮ้ยยย นัทอย่าคิดแบบนั้นดิ ของแบบนี้มันเรื่องบังเอิญเหอะ นัทจะไปคิดถึงมันทำไม”

“ก็มันอดคิดไม่ได้จริงๆนี่หว่า.......”

“นัท ไม่เอาน่า.....”

“เอาเถอะ ช่างมันก็แล้วกันเนอะ” เขาตัดบท ก่อนจะยิ้มให้ผมน้อยๆ “เรากลับกันเถอะ”

ทั้งระหว่างที่เราเดินออกมาจากลานจอดรถและกำลังเดินกลับไปยังคอนโดนั้น เราสองคนไม่ได้จับมือกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ซึ่งผมก็รู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกัน แต่ลึกๆแล้วผมกลับรู้สึกว่าแบบนี้มันอาจจะดีกว่าก็ได้ เพราะนัทเองก็ดูเหมือนกำลังคิดมากเรื่องที่เขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นในเวลานั้นกับผมแทนที่จะเป็นโจอยู่แล้วด้วย ผมจึงคิดว่าการที่ผมไม่ได้จับมือของเขาเอาไว้ในตอนนี้อาจจะเป็นการกระทำที่เหมาะสมมากกว่า เพราะมันอาจจะยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเดิมก็ได้..... รึเปล่า

“อ้าวเฮ้ย ทำไมไอ้พวกนั้นมันยังเล่นอะไรกันอยู่อีกวะน่ะ” นัทหัวเราะขึ้นเบาๆพร้อมกับชี้ไปยังกลุ่มคนข้างหน้า พอผมมองดูดีๆแล้วจึงเห็นว่าคนพวกนั้นก็คือเพื่อนๆของผมที่กำลังวิ่งเล่นกันอยู่นั่นเอง

“เฮ้ยยยย มันทำอะไรกันอยู่วะเนี่ย” ผมอดที่จะยิ้มออกมาบ้างไม่ได้เมื่อเห็นว่าป๊อปกำลังถูกทุกคนวิ่งไล่อยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย

“กูไม่เล่นนะเว้ยยย!! ไม่เอาแล้ววว!! ไอ้เหี้ยๆๆ!!!” เสียงตะโกนของป๊อปดังแว่วมาจนผมกับนัทได้ยิน

“สงสัยแม่งคงกำลังจะจับไอ้ป๊อปโยนลงน้ำอีกแน่ๆ” นัทหัวเราะ

จากนั้นอาไคล์ก็เดินเข้ามาสั่งพวกเขาให้หยุดเล่น ทำให้ป๊อปรอดตัวไป และเมื่อพวกเขาเห็นผมกับนัทกำลังเดินอยู่ พวกเราก็ถูกตะโกนเรียกให้รีบเร่งฝีเท้าขึ้นทันที

“แต่ก็เสียดายแล้วก็เจ็บใจอยู่อย่างนะ....” ผมพูดขึ้นในขณะที่เรากำลังวิ่งเหยาะๆกลับไปหาทุกคน “พวกไอ้แม็กซ์น่ะ แม่งงงง ได้แต่ปล่อยมันไปแบบนี้น่ะเหรอ นนท์อยากรู้เหมือนกันนะว่าถ้าพ่อแม่มันรู้พวกมันจะโดนอะไรบ้างน่ะ”

“หึๆ นนท์รู้จักพวกมันน้อยไป พ่อแม่มันรู้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก มีแต่เราน่ะสิจะซวย เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นมาหลายครั้งแล้วเหอะ” นัทตอบ

“อ้าว แล้วเราก็ได้แต่ปล่อยให้พวกมันได้ใจไปงี้อะเหรอ” ผมนิ่วหน้าด้วยความขัดใจ “คือที่จริงนนท์ก็ไม่ได้ติดใจจะเอาความอะไรพวกมันขนาดนั้นหรอกนะ แต่แม่งงงง พอมานึกๆดูแล้วแม่งก็หงุดหงิดอะ”

“ก็ใช่อะดิ” นัทเสียงแข็งขึ้นทันที “แต่เมื่อคืนพวกนัทคุยกันแล้ว ไอ้เจย์เองก็ไม่ยอมเหมือนกัน นัทว่างานนี้พวกมันได้มีการเอาคืนแน่ๆอะ” เมื่อมาถึงที่ลานจอดรถแล้วเราสองคนก็หยุดวิ่งและเปลี่ยนเป็นเดินปกติแทน

“เอาคืนยังไงวะ นัท” ผมเริ่มรู้สึกใจของตัวเองเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะที่เราวิ่งกันมาเมื่อครู่นี้หรือเพราะสิ่งที่เพิ่งได้ยินไปกันแน่

“นัทก็ไม่รู้มันเหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ อาเมฆกับอาไคล์ก็เดินไปคุยกับพ่อแม่มันมาถึงที่ห้องแล้วเมื่อเช้านะ”

“อ้าววว แล้วไหนนัทบอกว่าพ่อแม่มันรู้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นไง”

“ก็ใช่ไง แต่ที่ผ่านๆมามันก็จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนและพ่อแม่มันรู้ผ่านทางอาจารย์อะไรแบบนี้น่ะ ก็พ่อมันเส้นใหญ่ไง จำได้ปะล่ะ แม่งก็ปกป้องลูกได้ตลอดแหละ และที่ผ่านมาก็ไม่ได้มีหลักฐานอะไรมามัดตัวมัน แถมไม่มีใครกล้าเอาความพวกมันด้วย อย่างเมื่อเช้าก็เหมือนกัน เห็นไอ้ยุบอกว่าอาเมฆโมโหใหญ่ คงเพราะคุยกันไม่รู้เรื่องล่ะมั้ง แต่ไอ้ยุมันก็ยังบอกอีกนะว่ามันแอบได้ยินอาเมฆกับอาไคล์คุยกันว่ายังไงๆก็จะพยายามเอาเรื่องพวกไอ้แม็กซ์ให้ได้แน่นอนน่ะ”

“เอาเรื่อง..... หมายถึงตำรวจเหรอ” ผมชักเริ่มรู้สึกว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปทุกที

“นัทก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่อย่าไปบอกพวกอาเมฆนะว่าเรารู้เรื่องพวกนี้น่ะ”

“อืมมม” ผมพยักหน้า

“จริงๆนัทเองก็ไม่ได้อยากจะคิดหรือทำอะไรแบบนี้หรอกนะ เพราะนัทเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน แต่นัทว่าสักวันนึง พวกเราจะต้องแก้เผ็ดเอาคืนพวกไอ้แม็กซ์แม่งให้ได้สักครั้งเหมือนกันอะว่ะ คอยดูดิ”

[ordkrub]

โจ...ทำไมแอบอ้อนน่ารักแบบนี้
นนท์จะไปไหนรอด

[jiki]

อา~ ซีนหวานๆที่หายไปนานกลับมาแล้ว โจยั่วนนท์ซะ
ส่วนนัทก็เริ่มขีดเส้นกับนนท์แล้วสิ
อยากให้ถึงตอนเอาคืนเร็วๆจัง

[Ramika]

นั่งรอทั้งวัน นึกว่าจะไม่มา

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

โจช่วงชิงคะแนนไปได้อีกหลายเลย
ต่อไปเป็นการแก้แค้นเหรอ??

จะทำยังไงนะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[tarotman]

ปม เยอะจัง

เชียร์ พี่แมท กะ เคน