A 51
เช้าวันจันทร์ พวกเราทุกคนก็ไปนั่งคุยกันที่โรงอาหารตามปกติ และหนึ่งในหัวข้อคุยหลักของพวกเราก็ยังคงเป็นเรื่องของปั๊กกับแม็กซ์อยู่ดีนั่นเอง และเมื่อผมบอกออกไปว่าผมได้คลิปนั้นมาจากโจเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็หันมาให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากทันที
“แล้วที่มันส่งไฟล์มาให้มึงเนี่ย มึงแน่ใจได้ยังไงว่ามันไม่ได้เซฟไฟล์เก็บไว้กับตัวด้วยน่ะวะ” เจย์ถามขึ้น
ผมเห็นทั้งนัท วายุ แล้วก็เคนหันมามองหน้าผมเป็นตาเดียวกันทันที
“เอ่ออ คือพอมันออกจากโรงเรียนมันก็ตรงเอามาให้กูที่บ้านเลยอ่ะว่ะ กูว่ามันก็คงยังไม่ได้เซฟเอาไว้กับตัวอีกหรอก” ทุกคนที่โต๊ะยกเว้นนัทเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจทันที ดังนั้นผมจึงเริ่มพูดต่อ “กูรู้นะเว้ยว่าพวกมึงไม่ชอบมันอ่ะ ตอนแรกกูก็ไม่ค่อยชอบมันเหมือนกัน แต่ว่าจริงๆแล้วมันก็เป็นคนดีนะ อย่างน้อยๆแม่งก็ถึงขนาดมีเรื่องต่อยกับไอ้เคเพื่อช่วยพวกเราอ่ะ ถ้ามึงเห็นมันเดี๋ยวก็คงเห็นแผลที่มุมปากมันเองนั่นแหละ เพราะมันเองก็ยังไม่หายดีเลย”
“เดี๋ยวๆๆ ไอ้นนท์ คือกูว่ามึงเข้าใจพวกกูผิดไปนิดนึงว่ะ” ตี๋เล็กขัดขึ้น
“ใช่ๆ คือที่พวกกูงงเนี่ย พวกกูสงสัยเรื่องที่ว่า ไอ้โจมัน ‘ไปที่บ้านของมึง’ มาเนี่ยนะ” ป๊อปพูดต่อ “ไอ้โจมันรู้จักบ้านมึงด้วยเหรอวะ”
“อือออ........” ผมพยักหน้าอย่างอึดอัดใจเล็กน้อย “แบบว่าเรื่องมันก็ยาวนิดนึงอ่ะว่ะ แต่กูก็รับปากไว้แล้วว่ากูจะเล่าให้พวกมึงฟัง เพราะงั้น กูขอยกยอดไว้เล่าตอนกินข้าวตอนเที่ยงก็แล้วกัน โอเคป่ะ”
“ไรว้าาาา” ป๊อปโวยขึ้นทันที “ก็กูอยากรู้อ่าาาาา”
“เฮ้ย นั่นพวกไอ้เชี่ยแม็กซ์นี่หว่า” เคนชี้ไปที่ประตู และพวกเราทุกคนก็หันไปมองที่นั่นพร้อมๆกันทันที
“ไอ้เชี่ยโจไปไหนวะ” ป๊อปพูดขึ้น
“ก็กูบอกแล้วไงว่ามันเพิ่งจะต่อยกะไอ้เคมาอ่ะ มันคงจะไม่ญาติดีกันเหมือนเดิมแล้วล่ะมั๊ง.........”
“นั่นไง ไอ้โจ” คริสพูดขึ้นพลางชี้ไปที่ประตูทางเข้าโรงอาหารอีกทางหนึ่ง และก็เป็นอีกครั้งที่พวกเราหันไปมองทางนั้นอย่างพร้อมเพรียงกันทันที
“แม่งมองมาทางนี้ด้วยว่ะ” วายุพูด “ลองดูดิ๊ว่ามันจะนั่งไหนวะ”
“ก็น่านนน่ะสิ แต่พวกมึงดูดีๆนะ แถวนั้นอ่ะ มีพวกไอ้ชินนั่งอยู่ห้าหกคน กับตรงนั้นก็มีพวกไอ้วินอีกสามคนนั่งอยู่ด้วยนะเว้ย” ป๊อปพูดพลางชี้ไปยังกลุ่มของเด็กที่อยู่ห้องเดียวกับโจอีกสองกลุ่มที่นั่งอยู่โต๊ะอื่นแถวๆนั้น จากนั้นเขาก็หันมามองพวกเราทุกคน “ถ้ามันไม่ไปนั่งกับไอ้แม็กซ์แล้วอ่ะ พวกมึงคิดว่ามันจะไปนั่งกะใครวะ”
“อืมมม กูว่ามันคงนั่งกับพวกไอ้ชินว่ะ” ตี๋เล็กตอบ “เพราะกูดูว่ามันกะพวกนั้นน่าจะสนิทกันมากกว่านะ”
“แต่กูก็เคยเห็นมันคุยกับพวกไอ้วินบ่อยๆเหมือนกันนะเว้ย” เคนตอบ “ก็กูอยู่ห้องเดียวกะมันอ่ะ”
“แต่พวกไอ้วินมันก็สนิทกันอยู่แค่สามคนนั้นนะ กูว่าไอ้เชี่ยโจคงไม่เข้าไปนั่งเสือกด้วยหรอก นิสัยมันไม่ใช่อย่างนั้นว่ะ” เจย์พูด
“แต่ก็ไม่แน่นา เพราะกูคิดว่าพวกไอ้ชินมันมีหลายคนอ่ะ คนอย่างไอ้โจมันคงไม่อยากเข้าไปนั่งกับพวกมันที่มีกันอยู่เยอะๆหลายคนหรอก” วายุพูดขึ้นบ้าง
“แต่กูว่า..........” ผมกำลังจะพูดบางอย่างออกไปบ้าง แต่แล้วสุดท้ายก็ถูกป๊อปพูดขัดขึ้นเสียก่อน
“เฮ้ย พวกมึง ตอนนี้พวกไอ้แม็กซ์ก็กำลังมองไอ้โจอยู่เหมือนกันว่ะ” เขาพูดพลางพยักหน้าไปยังโต๊ะที่พวกของแม็กซ์นั่งกันอยู่
ในขณะที่ทุกคนกำลังมองไปยังโต๊ะของแม็กซ์อยู่นั้น ผมกลับมองไปยังโจที่กำลังเดินอยู่แถวหน้าร้านขายอาหาร และตอนนั้นเองที่เราสองคนได้สบตากันแว่บหนึ่ง แต่ทว่าผมก็มองไม่เห็นถึงวี่แววของการสังเกตเห็นตัวตนของผมอยู่ในดวงตาของเขาเลยแม้แต่น้อย เราสองคนสบตากันอยู่เพียงแค่ไม่กี่วินาที ก่อนที่เขาจะเดินไปซื้อน้ำกับขนมปังมาถือเอาไว้ในมือ จากนั้นก็เดินไปนั่งลงที่โต๊ะที่ว่างอยู่แค่คนเดียว
“สรุปแม่งก็นั่งคนเดียวเว้ยเฮ้ย........” เคนพูดขึ้นลอยๆ จากนั้นเขาก็หันมาหาผม “งั้นก็แปลว่าที่ไอ้นนท์พูดเป็นเรื่องจริงสิวะเนี่ย”
“อ้าว นี่มึงหาว่ากูโกหกเหรอวะเนี่ย ไอ้เคน”
“เปล่าๆ กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คือกูหมายถึงที่มึงบอกว่ามันคงไม่ญาติดีกันแล้วนั่นอ่ะ กูคิดว่ามึงคงพูดถูกจริงๆด้วยว่ะ”
และตอนนั้นเองที่จู่ๆเจย์ก็ลุกพรวดขึ้น จากนั้นเขาก็เดินออกจากโต๊ะของเราไปทันที เราทุกคนมองเขาเดินจากไปอย่างงงๆ แต่แล้วสุดท้ายเราก็รู้ว่าเป้าหมายของเขาอยู่ที่ไหนเมื่อตอนที่เขาเดินไปถึงโต๊ะที่โจกำลังนั่งอยู่แล้วนั่นแหละ
“มันจะทำอะไรของมันวะน่ะ” นัทพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสงสัยที่เจือไปด้วยความกังวล “เอาเหอะ แต่อย่างน้อยๆกูก็คิดถูกล่ะวะ.......”
“คิดถูกเรื่องอะไรวะ ไอ้นัท” วายุถาม
“ก็คิดถูกที่ว่ามันคงต้องนั่งคนเดียวแหงๆอ่ะดิ่”
“เออใช่ๆ เมื่อกี๊นนท์ก็กำลังจะพูดอยู่เหมือนกัน” ผมพยักหน้า และนัทก็หันมามองหน้าผมแล้วยิ้มๆอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเราสองคนรวมทั้งคนอื่นๆก็หันไปมองที่โจกับเจย์เหมือนเดิม
“ตกลงแม่งคุยอะไรกันวะ”
“มึงก็ลองเดินไปถามมันดูดิ่ ไอ้ป๊อป” คริสพูดขึ้นยิ้มๆ “มันอาจจะชวนมึงนั่งคุยกับมันไปด้วยเลยก็ได้นา”
“ใช่ก็เหี้ยแล้วววว” ป๊อปหัวเราะ
“แต่ไอ้เจย์อ่ะ เวลามันคิดจะทำอะไรแม่งก็ทำเลยแบบนี้ประจำแหละ ไม่ค่อยมีคนตามความคิดมันทันหรอก แต่กูว่าถึงไงก็คงไม่มีอะไรหรอกมั๊ง” วายุพูด “เพราะกูจำได้ว่ามันเองก็เคยพูดนี่หว่า ว่าถ้าเกิดไอ้โจมันช่วยเราจนเอาคลิปนั้นมาให้ได้จริงๆแล้วล่ะก็ มันก็จะยอมรับในตัวไอ้โจมากขึ้นอีกหน่อยน่ะ”
“แต่ปัญหาคือสำหรับไอ้เจย์เนี่ย ไอ้ที่มันบอกว่ายอมรับมากขึ้นอีกหน่อยน่ะ มันจะหน่อยขนาดไหนวะ”
“นั่นดิ่ ไอ้ตี๋มันพูดถูกว่ะ” ป๊อปพยักหน้า
“เอาเหอะ เดี๋ยวพอมันกลับมาก็ค่อยถามมันดูก็แล้วกันว่ามันไปคุยอะไรกับไอ้โจน่ะ” นัทยักไหล่ “เดาไปก็คงเดากันไม่ถูกหรอก เปลืองสมองว่ะ กูว่า”
จากนั้นพวกเราก็เงียบกันลงไปครู่หนึ่ง แต่สายตาของเราทุกคนนั้นกลับจับจ้องไปที่เจย์อยู่ตลอดเวลา และพวกเราทุกคนต่างก็รอว่าเมื่อไหร่เขาจะเดินกลับมาสักที และอีกไม่นานถัดมา เจย์ก็เดินออกจากโต๊ะของโจแล้วเดินกลับมาหาพวกเราทุกคนจนได้
“อะไร พวกมึงมองอะไรกูกันนักวะ” เจย์พูดขึ้นก่อนที่จะเดินมาถึงที่โต๊ะเสียอีก “ดูทำหน้ากันเข้า”
“ครวยยย มึงไม่ต้องมาทำปากดีเลย ไอ้เจย์” ป๊อปโวยขึ้น “มึงไปคุยเหี้ยอะไรกับไอ้โจ มึงบอกพวกกูมาเลย”
“เออๆ กูก็แค่ไปถามมันดูเท่าแหละว่ามันเอาคลิปไอ้ปั๊กมาให้ไอ้นนท์แล้วจริงรึเปล่า แล้วก็มันยังมีเก็บไว้กับตัวอีกรึเปล่าน่ะ”
“แล้วมันว่าไง” วายุถาม
“มันก็บอกอย่างที่ไอ้นนท์บอกเมื่อกี๊แหละวะ กูก็ถามมันแค่นั้นแหละ เพราะกูเห็นพวกไอ้เชี่ยแม็กซ์แม่งมองกันจัง กูก็เลยยังไม่อยากคุยอะไรมาก” และทันทีที่เจย์พูดจบ เสียงเพลงเรียกให้ไปเข้าแถวก็ดังขึ้นพอดี เราทุกคนจึงเริ่มหันไปคว้ากระเป๋าของตัวเองมาถือเอาไว้ในมือทันที “เอาเหอะ ไงก็ไว้ค่อยคุยกันอีกทีตอนกลางวันเว้ย มึงก็อย่าลืมเล่าเรื่องของมึงให้พวกกูฟังก็แล้วกัน ไอ้นนท์” เขาหันมามองหน้าผม
“รู้แล้วๆ กูไม่ลืมหรอกน่า” ผมหัวเราะเบาๆ “ถูกกดกันขนาดนี้ ลืมก็เหี้ยแล้ววว”
หลังจากนั้นพวกเราก็เดินออกจากโรงอาหารไปพร้อมๆกับเด็กคนอื่นๆ และในขณะที่เรากำลังเดินกันไปเป็นกลุ่มอยู่นั้น ผมก็อดที่จะหันกลับไปมองข้างหลังเพื่อมองหาโจอีกครั้งไม่ได้ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไม แต่ผมรู้สึกว่าผมเป็นห่วงเขายังไงก็ไม่รู้สิ
“มองหาไอ้โจเหรอ”
ผมรีบหันกลับมาเหมือนเดิมทันที “เฮ้ย เปล่าๆ”
“ไม่ต้องโกหกหรอกน่า นัทเองก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย........” เขาพูดพร้อมกับโอบไหล่ผมเอาไว้ จากนั้นก็เขยิบเข้ามาเดินชิดกับผมมากขึ้นและพูดออกมาเบาๆให้ผมได้ยินแค่คนเดียว “แต่ก็แอบหึงนิดๆเหมือนกันนะเว้ย เล่นไปอยู่กับมันตั้งสองวันโดยไม่ยอมบอกนัทก่อนแบบนี้น่ะ”
“นนท์ขอโทษอ่า ก็ตอนนั้นมันก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีจริงๆนี่หว่า”
“ถ้าขอโทษจริงๆงั้นก็ต้องชดเชยให้นัทด้วยนะ”
“เหออ อะไรยังไง” ผมถาม
เขายิ้มแล้วชะโงกหน้าเข้ามากระซิบที่หูของผมเบาๆ “เย็นนี้หลังเรียนเสร็จขึ้นไปนั่งเล่นบนห้องของนัทนะ.........”
ผมหน้าแดงฉ่าขึ้นทันที นี่ผมกำลังกลัวใจของเขาหรือกำลังกลัวความคิดของตัวเองอยู่กันแน่นะ
“ก็แค่ชวนขึ้นไปนั่งคุยกันเฉยๆเท่านั้นเอง ชวนไอ้พวกเหี้ยนี่ไปด้วยก็ได้ ไม่เห็นต้องหน้าแดงขนาดนั้นเลยนี่หว่า” เขาหัวเราะเบาๆ ผมจึงชกหมัดขวาลงบนต้นแขนของเขาให้ทันที “โอ๊ยยย ต่อยนัททำไมเนี่ย”
“แค่นี้เจ็บก็เว่อร์แล้ว” ผมหัวเราะ “ชอบแกล้งอำคนอื่นตลอด ปากดีนักนะเดี๋ยวนี้น่ะ”
“ก็มันสนุกดีนี่นา” เขาหัวเราะ
หลังจากนั้นเราก็เดินคุยกับคนอื่นไปเรื่อยๆจนถึงลานหน้าเสาธง และในขณะที่เด็กนักเรียนหลายร้อยคนกำลังยืนจอแจวุ่นวายกันอยู่นั้นเอง ผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาของใครบางคนกำลังมองมาที่ผมอยู่ และเมื่อผมลองหันไปมองทางขวามือของตัวเอง ผมก็เห็นเอก เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มของโจและแม็กซ์กำลังมองมาที่ผมอยู่จริงๆ เราสองคนสบตากันแค่เพียงชั่วเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะหันกลับไปมองยังทางอื่น
“มีอะไรเหรอ นนท์” นัทถามผม
“เปล่าหรอก.........” ผมหันกลับมาหาเขา “แค่รู้สึกเหมือนมีคนมองอ่ะ แต่สงสัยจะคิดไปเองมั๊ง”
เขาชะโงกหน้าเข้ามากระซิบใส่หูของผมเบาๆ “อย่าบอกนะว่ามีคนมาแอบชอบอีกอ่ะ แค่ไอ้โจคนเดียวนัทก็จะสู้ไม่ไหวอยู่แล้วนะเว้ย”
“จะบ้ารึไง!” ผมหน้าแดงแล้วผลักหัวเขาออก “เพ้อเจ้อใหญ่และนะ เดี๋ยวนี้อ่ะ”
“อะไรๆ มีอะไรวะ” ป๊อปหันมาสนใจเราสองคนด้วยทันที
“มี........ แต่ก็แค่ไม่ใช่เรื่องของมึงเท่านั้นเองว่ะ ไอ้ป๊อป” นัทตอบ จากนั้นเขาสองคนก็เม้งใส่กันอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งอาจารย์เริ่มไล่ให้พวกเราเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบแล้วนั่นแหละ ทุกอย่างจึงจะเริ่มดูกลับสู่ความสงบเรียบร้อยอย่างที่ควรจะเป็นได้
ตลอดช่วงเวลาคาบเช้า กิจกรรมการเรียนของพวกเราทุกคนต่างก็ดำเนินไปอย่างปกติ จนมาถึงตอนพักกลางวัน เราทุกคนก็เดินลงไปกินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารเหมือนเดิม รวมทั้งเจย์และเคนก็ด้วย ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ต้องถูกพวกเขาเตือนให้ผมเล่าเรื่องของโจให้ฟังอีกครั้งจนได้
“กูเคยบอกแล้วไง ว่ากูเองก็อยากจะเล่าให้พวกมึงฟังอยู่แล้ว.........” ผมพูดขึ้นหลังจากที่เราทุกคนซื้อข้าวของตัวเองกันเสร็จครบและกลับมานั่งลงที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว “กูก็เคยคิดมาตลอดเหมือนกันว่ากูไม่ได้อยากจะปิดบังอะไรพวกมึงหรอก แต่แบบว่า กูเห็นพวกมึงไม่ค่อยชอบไอ้โจกันอ่ะ กูก็เลยไม่รู้จะเริ่มยังไงดี”
“แต่ถ้าเป็นกรณีของไอ้เจย์เนี่ย อาจจะไม่ใช่แค่ ‘ไม่ค่อย’ หรอกมั๊ง” ป๊อปพูดขึ้น
“และยิ่งฟังที่มึงพูดนะ กูก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจเข้าไปใหญ่เลยว่ะ ไอ้นนท์ มันเหมือนมึงรู้จักกับไอ้โจมันดีโคตรๆ รู้จักกันมานานแล้วอะไรขนาดนั้นเลยว่ะ” เจย์ตั้งข้อสังเกต
“เฮ้ยย ก็ไม่ได้ถึงขนาดนั้นอ่ะเว้ย กูเองก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกับมันเลยนะ มึงเคยเห็นกูเดินหรือคุยกับมันที่โรงเรียนมั๊ยล่ะ ไอ้เจย์”
“ก็นั่นน่ะสิ เพราะงั้นพวกกูเลยอยากรู้ไงว่ามึงไปรู้จักมันขนาดที่ว่ามันไปหามึงที่บ้านได้ขนาดนั้นได้ยังไงอ่ะ” ตี๋เล็กพูดขึ้นบ้าง “แบบนี้กูว่าต่อให้เป็นคนไม่ขี้เสือกแบบไอ้ป๊อปก็ยังต้องสงสัยและอยากรู้เลยอ่ะว่ะ”
“อ้าว ไอ้เชี่ยนี่ แอบด่ากู” ป๊อปหันไปมองหน้าตี๋เล็ก
“มันไม่ได้แอบ แต่ด่าเลยต่างหาก ไอ้ฟาย” วายุหัวเราะ
“เฮ้ย พวกมึงอย่าเพิ่งทะเลาะกันดิ่ว่ะ กูอยากฟังเรื่องไอ้โจมากกว่านะเว้ย” เจย์ขัดขึ้น
“อือออ.........” ผมพยักหน้าเบาๆ “คืองี้ เมื่อตอนนู้นนอ่ะ กู........”
“เดี๋ยวก่อน” จู่ๆนัทก็พูดแทรกขึ้น ทำให้พวกเราทุกคนหันไปมองหน้าเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน “กูลืมซื้อน้ำว่ะ นนท์อย่าเพิ่งเล่านะ เพราะนัทเองก็อยากฟังเหมือนกันอ่ะ เดี๋ยวแม่งขาดตอน”
“มึงยังไม่รู้เรื่องนี้เหรอวะ ไอ้นัท” เคนถาม
“ก็นิดหน่อย” นัทยักไหล่ จากนั้นเขาก็หันมาหาผม “นนท์ไปซื้อน้ำเป็นเพื่อนนัทหน่อยดิ่ ป่ะ” ผมมองหน้าเขาก่อนจะพยักหน้าออกมาเบาๆแล้วลุกออกจากโต๊ะไป และขณะที่เรากำลังเดินอยู่ด้วยกันนั้น นัทก็หันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง “นนท์คิดจะบอกพวกมันขนาดไหน.......”
“หืออ หมายความว่ายังไง” ผมสงสัย
“ก็หมายความอย่างที่นัทพูดนั่นแหละ นนท์จะบอกพวกมันขนาดที่นัทรู้ หรือบอกพวกมันว่าไอ้โจมันชอบนนท์อยู่รึเปล่า”
เมื่อเขาพูดออกมาแบบนี้ทีไรผมก็อดที่จะรู้สึกเขินขึ้นมาไม่ได้ไปซะทุกครั้ง “ไม่หรอก นนท์ก็คงเล่าแค่ว่านนท์พามันไปบ้านยังไง ได้คุยกับมันตอนไหนบ้าง อะไรพวกนั้นอ่ะ”
นัทพยักหน้าเบาๆ “ถ้าแบบนั้นก็โอเค เพราะนัทก็แค่เป็นห่วงว่านนท์จะลำบากใจน่ะสิ จริงๆถ้านนท์ไม่อยากบอกอะไรพวกมันล่ะก็ นนท์ก็ไม่ต้องบอกก็ได้นะเว้ย”
“ไม่หรอก นนท์อยากบอกเองอ่ะ เพราะถ้าให้นนท์มาโกหกหรือปิดบังคนอื่นอยู่แบบนี้ นนท์ก็รู้สึกไม่สบายใจเลยว่ะ อย่างน้อยๆพวกมันก็ควรจะรู้เรื่องบางเรื่องจริงๆนั่นแหละ” ผมบอกนัท จากนั้นเราก็เดินไปซื้อน้ำด้วยกัน และขณะที่เรากำลังเดินกลับมาที่โต๊ะนั้น ผมก็อดที่จะถามบางอย่างกับเขาไม่ได้ “.........เออนี่ นัท นนท์ถามไรหน่อยดิ่”
“อะไรอ่ะ”
“นัทรู้ได้ยังไงว่าไอ้โจมัน......... มัน......... มันชอบนนท์อ่ะ”
เขายิ้มที่มุมปากออกมาเล็กน้อย “นัทดูแววตาของมันกับการกระทำของมันนัทก็พอจะรู้แล้ว และที่สำคัญนะ........” เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “เอาเป็นว่าสุดท้ายแล้วนัทก็คิดถูกจริงๆใช่มั๊ยล่ะ เพราะเรื่องของเรื่องเลยก็คือ ท่าทางของนนท์เองมันก็พอบอกให้นัทรู้ได้ด้วยเหมือนกันนั่นแหละ”
“เฮ้ยย หมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่าเวลานนท์เขิน หน้าแดง หรือดูอึกอักๆเวลาที่นัทพูดเรื่องที่ว่าไอ้โจมันชอบนนท์ขึ้นมาไง........ เนี่ย ก็หน้าแดงแบบนี้นี่แหละ เห็นมั๊ยล่ะ” เขาหัวเราะ
“พูดมากน่า!” ผมยกขาขึ้นมาเตะก้นเขาเบาๆ
เราสองคนเดินถือแก้วโค้กกันคนละแก้วกลับไปนั่งลงที่โต๊ะเหมือนเดิม และเมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ผมก็เริ่มเล่าถึงเหตุการณ์ฝนตกในวันนั้นให้พวกเขาฟังในขณะที่เรากำลังกินข้าวกันไปด้วย และผมก็เล่าว่าทำไมผมถึงได้คิดถึงโจขึ้นมาได้ในตอนที่เรากำลังต้องการความช่วยเหลือในเรื่องของปั๊ก แต่ผมก็ยังคงไม่ได้พูดถึง “ความลับ” ของโจที่ผมเก็บเอาไว้ออกไปให้พวกเขาฟังอยู่ดี ถึงแม้ว่าวันนี้ผมก็ยังจะถูกป๊อปถามซ้ำอีกครั้งก็ตาม
“.........มันก็เท่านี้แหละ เหตุผลที่ทำให้กูกับไอ้โจรู้จักกัน แล้วก็เรื่องที่ทำไมมันถึงยอมช่วยกูด้วย” ผมสรุปเรื่องราวทั้งหมดลง
“นี่แปลว่าสุดท้ายแล้วมันก็ยอมทำเรื่องนี้เพราะอยากจะช่วยเราจริงๆด้วยสินะ ไม่งั้นมันคงไม่ถึงขนาดไปมีเรื่องต่อยกับไอ้เคแบบนั้นหรอก จริงมะ” ตี๋เล็กพูดขึ้น
“กูก็คิดอย่างนั้นแหละว่ะ เพราะถ้าเกิดมันยอมช่วยเราเพราะแค่โดนไอ้นนท์มันขู่เอาจริงๆล่ะก็ มันคงไม่ยอมถึงขนาดต้องมีปัญหากับไอ้พวกนั้น ต่อยกับไอ้เค และถึงขนาดเอาคลิปนั่นไปให้ไอ้นนท์ถึงบ้านตอนเย็นค่ำแบบนั้นแน่อ่ะ” วายุพยักหน้าเบาๆให้กับคำพูดของตัวเอง “ไอ้นนท์แม่งร้ายยยยยเว้ยเฮ้ย” เขาหันมายิ้มให้ผม
“เฮ้ยยย เหี้ยอะไรวะนั่น” ผมหัวเราะ “คือเอาเป็นว่าตอนนั้นกูรู้สึกว่ายังไงมันก็คงต้องช่วยพวกเราแน่ๆแหละอ่ะ ถึงตอนแรกมันอาจจะยอมช่วยเพราะโดนกูบังคับ แต่ตอนหลังมันก็สารภาพกับกูว่ามันเองก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนั้นลงไปเท่าไหร่แต่แรกอยู่แล้วเหมือนกัน เพราะงั้นกูก็เลยบอกให้มันพิสูจน์คำพูดมันดู และมันก็เลยช่วยพวกเราถึงขนาดนี้ไง แต่เอาจริงๆกูก็ไม่ได้คิดว่ามันจะถึงขนาดที่ไปมีเรื่องชกต่อยกะเพื่อนในกลุ่มของมันเองหรอกนะเว้ย”
“แต่ที่มันไปเดินตากฝนเพราะเครียดและไม่ชอบใจกับเรื่องที่พวกไอ้แม็กซ์ทำน่ะ นั่นก็แปลว่ามันเองก็ไม่ได้เหี้ยขนาดนั้นเท่าไหร่เลยนะ กูว่า” คริสพูดขึ้นบ้าง โดยมีเคนพยักหน้าเห็นด้วยหงึกๆ
“แต่แม่งก็เป็นคนคิดแผนการนั้นขึ้นมาอยู่ดี ถ้าแม่งไม่ทำเหี้ยๆแบบนั้นตั้งแต่แรก เรื่องแม่งก็คงไม่วุ่นวายขนาดนี้ และน้องมันก็คงไม่ต้องเครียดจนป่วยไปขนาดนั้นหรอก จริงมั๊ยวะ” เจย์พ่นลมหายใจทางจมูกเหมือนคนไม่พอใจ
ผมรู้สึกอยากจะพูดว่า “แต่โจเองก็ไม่ได้รู้มาก่อนว่าพวกไอ้แม็กซ์จะทำถึงขนาดนั้น” ออกไปเหมือนกัน แต่แล้วสุดท้ายผมก็ตัดสินใจเงียบเอาไว้จะดีกว่า..........
“มึงนี่ไม่คิดจะมองมันดีๆเลยรึไงวะ ไอ้เจย์” ป๊อปหันไปพูดกับเจย์
“เออ กูยอมรับว่าครั้งนี้มันทำดีจริง กูก็ไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น แต่แค่นี้มันยังไม่พอหรอกเว้ย ความดีแค่ครั้งเดียวมันช่วยกู้เรื่องเหี้ยๆที่แม่งเคยทำมาไม่ได้หรอก และที่สำคัญนะ มันจะทำดีขนาดไหนก็เหอะ กูก็ยังไม่ค่อยชอบขี้หน้ามันอยู่ดีนั่นแหละ”
“มึงก็แค่แค้นที่ไปๆมาๆมันดันเก่งยูโดกว่ามึงนั่นแหละว้า...........” เคนพูดขึ้นเบาๆ
“มึงว่าไงนะ ไอ้แป้น!” เจย์หันไปดุใส่เคนและคว้าคอของเขาเข้ามาล็อคเอาไว้ในวงแขนทันที
หลังจากที่เรานั่งคุยกันเสร็จ พวกเราต่างก็แยกย้ายกันไปใช้เวลาพักที่เหลืออยู่กันคนละที่ คริสไปที่ห้องสมุด วายุและเคนไปที่ห้องดนตรี เจย์ ไปที่ชมรมยูโด ส่วนป๊อปกับตี๋เล็กก็ไปที่โรงยิมเพื่อทำธุระให้อาจารย์ ทำให้เหลือผมกับนัทที่ไม่มีที่ไป ดังนั้นเราสองคนจึงตัดสินใจจะไปเดินเล่นหาที่นั่งใต้ร่มไม้ฆ่าเวลาจนกว่าจะถึงเวลาเข้าเรียน แต่แล้วพอเราเดินออกจากโรงอาหารมาได้สักพัก นัทก็ถูกอาจารย์เรียกตามตัวให้ไปพบที่ห้องพักครู ผมจึงบอกเขาว่าผมจะขึ้นไปรอเขาที่ห้องเรียนเลยก็แล้วกัน และเมื่อผมเดินมานั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองในห้องได้แค่เพียงไม่ถึงห้านาที เพื่อนคนหนึ่งในห้องของเราก็เดินเข้ามาหาผมแล้วบอกว่ามีคนรอคุยกับผมอยู่ที่หน้าระเบียงห้อง
ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก แต่พอมานึกๆดูผมก็เริ่มรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่ใครคนไหนจะอยากมาคุยกับผม ทั้งๆที่ผมเองก็ยังไม่ได้รู้จักเพื่อนต่างห้องหลายคนเลย และถ้าเป็นเพื่อนต่างห้องคนอื่นๆ เขาก็น่าจะเดินเข้ามาคุยกับผมในห้องได้เลย ไม่เห็นต้องให้ใครมาเรียกผมออกไปคุยข้างนอกแบบนี้นี่นา นอกเสียจากว่าคนๆนั้นจะเป็นได้เพียงแค่คนๆเดียวที่ชอบทำเรื่องอะไรให้มันดูยุ่งยากแบบนี้นี่เอง
ผมลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินออกจากห้องไป แต่เมื่อไปถึงหน้าระเบียงผมก็กลับไม่พบว่าโจกำลังยืนรอผมอยู่ที่ไหนเลย ผมหันซ้ายหันขวาแล้วก็รู้สึกสงสัยว่าใครกันแน่ที่อยากจะมาคุยกับผม จนกระทั่งในที่สุดสายตาของผมมันก็หยุดอยู่ที่คนที่ยืนหันหลังให้กับผมเมื่อครู่และเพิ่งจะหันมามองหน้าผมตอนนี้นี่เอง เขาหันมามองหน้าผมและจากนั้นก็เดินเข้ามาหาผมอีกสองสามก้าว
“มึงรู้จักกูใช่มั๊ยวะ” เขาถามผม
“อืมม” ผมพยักหน้าเบาๆ
“ก็ดีแล้ว และถ้างั้นมึงก็คงรู้แล้วว่ากูเป็นเพื่อนของไอ้โจกับไอ้แม็กซ์ และมึงก็คงรู้แล้วว่าตอนนี้พวกมันกำลังมีปัญหากัน เพราะงั้นวันนี้กูก็เลยมีเรื่องอยากคุยกับมึงนิดหน่อยว่ะ.........” เอกพูดพลางมองหน้าผมโดยไม่ได้ละสายตาออกไปจากดวงตาของผมเลยแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว
ผมชักรู้สึกว่านี่มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆซะแล้วสิ...............
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1707467 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก