****************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0------------------------------------------
"ซีอยู่ต่อไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ"
อ้อมแขนที่อ้อมมากอดจากด้านหลังทำให้ผมต้องชะงักสองมือที่กำลังติดกระดุมเสื้อตัวเองอยู่เอาไว้ ก่อนหันหลังกลับไปส่งยิ้มให้อีกคนที่นั่งอยู่บนเตียง
"พรุ่งนี้มีเรียนเช้าน่ะครับ มีงานต้องส่งด้วย ซียังไม่ได้ทำเลย เอาไว้วันหลังค่อยเจอกันนะครับ"
ผมพูดก่อนจะหันกลับมาทำธุระส่วนตัวต่อ ใครคนนั้นละมือจากผมแล้ว แต่ปากก็ยังไม่เลิกพึมพำว่าเสียดาย ไม่นานนักผมก็แต่งตัวเสร็จ ผมนั่งลงที่ขอบเตียงก่อนจะโน้มตัวไปหอมแก้มคนที่อยู่บนเตียงเบา ๆ
"ซีไปแล้วนะครับ"
"เอ้า ... ค่าเหนื่อยวันนี้ ... แล้ววันหลังเจอกันอีกนะครับ"
ผมส่งยิ้มให้โดยไม่พูดอะไร มือข้างหนึ่งเอื้อมไปรับเอาธนบัตรสีเทาสองสามใบมาจากมือของคน ๆ นั้น ก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
------------------------------------------------------------
สำหรับหลาย ๆ คนแล้ว การใช้ร่างกายแลกเงินทองนั้นอาจจะเป็นสิ่งผิดและน่ารังเกียจ แต่สำหรับผมแล้วมันไม่ใช่ มันก็เป็นเพียงวิธีการหาเงินอีกวิธีหนึ่งเท่านั้น ผมคิดว่าอย่างน้อยมันก็ดีกว่าการจี้ชิงปล้นใครแบบที่บางคนทำ
ผมชื่อซี อาชีพหลักคือนักศึกษา แต่จะเรียกมันว่าอาชีพก็คงจะไม่ถูก เพราะการเป็นนักศึกษาไม่ได้ทำรายได้อะไรให้ผม เงินส่วนใหญ่ก็ได้จากการเป็นพนักงานนวดตามสปา ส่วนที่เหลือนั้นก็มาจากงานที่ต่อยอดไปจากงานประจำ ผมเป็นพนักงานมือหนึ่งของร้าน อาจจะเป็นเพราะรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้ม แล้วก็นิสัยเงียบขรึม ไม่ถามซอกแซกเรื่องของลูกค้า หรืออาจจะเป็นเพราะลีลาการ "นวด" ของผมก็ได้ ที่ทำให้คิวของผมถูกจองจนเต็มแทบทุกวัน เรื่องการนวดผมไม่มีปัญหา แต่ถ้าเป็นบริการพิเศษนอกจากนั้นผมจะเลือกลูกค้าอยู่บ้าง อย่างลูกค้าในวันนี้ก็ขาประจำของผม เขาเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยที่ผมกำลังเรียนอยู่ แต่เค้าไม่ได้สอนคณะของผมหรอก ตอนแรกเขาก็ตกใจเหมือนกันที่รู้ว่าผมเป็นนักศึกษา แต่เนื่องจากผมเป็นคนที่ไม่ชอบพูดเรื่องความลับของลูกค้า จึงทำให้เขาไว้วางใจที่จะใช้บริการของผมอยู่บ่อย ๆ เขาเป็นผู้ชายอายุยี่สิบปลาย ๆ แต่งงานได้สองสามปีแล้ว ผมเองไม่นึกแปลกใจหรอกที่เขามาใช้บริการของผมทั้ง ๆ ที่เป็นอย่างนั้น ผมคิดว่าเรื่องรสนิยมส่วนตัวมันห้ามกันไม่ได้ ทุกครั้งที่เขามาซื้อตัวผม เขาก็มักให้ทิปงาม ๆ ทุกครั้ง ประกอบกับหน้าตารูปร่างที่จัดได้ว่าดูดี เขาจึงเป็นลูกค้าในอันดับต้น ๆ ของผมเลยทีเดียว
ไม่ต้องถามถึงพ่อแม่ของผมหรอก ผมไม่อยากพูดถึงคนพวกนั้น ใครจะว่าผมอกตัญญหรือยังไงก็ช่าง ผมไม่สน ลองพวกเขาได้มาอยู่ในสถานะเดียวกันกับผม ก็คงจะนึกกตัญญูไม่ไหวเหมือนกัน
ผมยืนรอแท๊กซี่อยู่ที่หน้าปากซอย แต่ทันใดนั้นเองโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงผมก็สั่นขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดูแล้วก็ต้องขมวดคิ้วเพราะมันเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยเอาซะเลย
"ครับ"
ปลายสายเงียบไปอึดใจ ก่อนจะเป็นเสียงของผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับผมตอบกลับมา
"ซีรึเปล่าครับ"
"ใช่ครับ ใครครับ"
"เอ่อ .. คือ .. ผม .."
แล้วทางนั้นก็เงียบไปอีก ผมพยายามเงี่ยหูฟังอยู่นาน จนสุดท้ายก็ได้ยินเสียงพูดเร็วรัวดังมาตามสาย
"คือ .. ไม่มีอะไรแล้วครับ ขอโทษนะครับที่โทรมารบกวน"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ...
ผมหยิบโทรศัพท์ออกมามองงง ๆ อะไรวะ พวกโรคจิตรึไงเนี่ย .. ผทเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าตามเดิม ก่อนที่จะเรียกรถแท็กซี่ที่บังเอิญผ่านมาพอดี
หลังจากบอกสถานที่แล้ว ผมก็นั่งมองวิวข้างทางไปเรื่อย ๆ ไม่นานนักโทรศัพท์ผมก็สั่นอีกครั้ง เบอร์เดียวกันกับเมื่อกี๊โทรเข้ามาอีกครั้ง ผมถอนหายใจก่อนจะกดรับ
"ครับ"
"ซีครับ .. คือ ... ผมได้ยินมาว่าซี .. เอ่อ ... เป็น ... แบบนั้น ..."
เสียงปลายสายดูจะลังเล ผมเองก็แปลกใจไม่น้อย เพราะผมไม่ค่อยให้เบอร์โทรศัพท์กับใครซักเท่าไหร่
"แล้วไงครับ"
ผมถามกลับไปด้วยเสียงเรียบ ๆ
"คือ .. คืนนี้ซีมาอยู่เป็นเพื่อนผมได้มั้ยครับ"
ท้ายประโยคเบาหวิวเหมือนจะปลิวหายไปกับสายลม
"ขอโทษนะครับ แต่ผมไม่รับงานนอก"
พูดให้ถูกก็คือ ผมไม่รับงานที่ไม่ได้สกรีนลูกค้าก่อน
"...."
ปลายสายเงียบไปแต่ไม่ได้กดวาง ผมดูนาฬิกา ... เอาเถอะ ก็ได้ ยังไม่ค่ำมากซักหน่อย
"จะให้ผมไปหาที่ไหน"
---------------------------------------------------
ผมลงจากรถแท็กซี่แล้วเงยหน้ามองตึกสูงที่อยู่ตรงหน้า มันเป็นหอพักที่อยู่ใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยของผมเอง สองเท้าก้าวยาว ๆ ไม่นานก็ถึงหน้าห้องที่นัดหมาย
ก๊อก ๆ ๆ
ผมเคาะประตูเรียก ไม่นานนักประตูห้องก็แง้มออกเล็กน้อย ดวงตากลมโตจ้องมองผมผ่านทางช่องประตูนั้น ก่อนที่จะเปิดกว้างให้ผมเข้าไปในห้อง
บรรยากาศภายในห้องไม่น่าสนใจเท่ากับผู้ชายที่ยืนทำหน้าเขิน ๆ อยูที่หน้าประตู เขาเป็นผู้ชายตัวเล็ก น่าจะสูงไม่ถึง 170 ซะด้วยซ้ำ ผิวขาวจัด ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นบรรจุดวงตากลมโตสดใส จมูกเล็ก ๆ แล้วก็ริมฝีปากสีชมพูจาง ๆ แก้มใส ๆ ตอนนี้มันแดงเรื่อเน้อย ๆ มือเล็ก ๆ ชี้นิ้วไปที่เตียงนอนขนาดคิงไซส์ ก่อนเจ้าตัวจะพูดเบา ๆ
"นั่งตรงนั้นก็ได้ครับ"
ผมยิ้มกว้าง เดินไปหาเจ้าของห้องแล้วคว้ามือเล็กนั้นให้เดินไปด้วยกัน
"ชื่ออะไรครับ"
ผมถามหลังจากที่เราทั้งสองคนนั่งลงบนเตียง
"ต้า ... ครับ"
"อายุถึง 15 แล้วใช่มั้ยเนี่ย ผมไม่อยากโดนข้อหาพรากผู้เยาว์นะ"
ต้าหัวเราะคิกเมื่อได้ยินคำถาม ผมไม่ได้แกล้งพูดนะ เพราะขนาดนั่งอยู่อย่างนี้หัวของต้ายังเลยไหล่ผมมานิดเดียวเอง
"เอ้า จริง ๆ นะ ก็ต้าน่ะเหมือนเด็กเลย ผมกลัวน่ะ"
"ถึงแล้วครับ ดูบัตรประชาชนมั้ย"
คนตรงหน้าเอียงคอถาม ... น่ารักได้อีก วันนี้โชคดีแฮะ ปกติแล้วคนหน้าตาดีขนาดนี้มักไม่เรียกใช้บริการผมหรอก แค่นั่งอยู่เฉย ๆ ก็คงมีคนเข้ามาหาแล้วด้วยซ้ำ
"ซีกินอะไรมั้ย ขอโทษนะที่รบกวนดึก ๆ อย่างนี้"
"ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่เราเริ่มกันเลยดีมั้ย"
ผมถามพลางเอื้อมมือไปรั้งเอวบางมาแนบตัว มืออีกข้างเชยคางเล็ก ๆ ขึ้นก่อนที่จะจุมพิตลงไปบนหน้าผากเนียนนั้น
ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักก่อนที่เจ้าตัวจะผลักผมออกเบา ๆ
"เอ่อ .. ผม .. ไม่ได้ อยากทำแบบนั้น"
ผมชักมือกลับทันทีที่ได้ยิน
"อ้าว แต่ว่า.."
"ผมแค่อยากให้ซีมาอยู่เป็นเพื่อนผม .. ได้รึเปล่าครับ ผมจ่ายให้ซีเท่าเดิมแหละ แค่นั่งคุยเป็นเพื่อนผมก็พอ"
"เอางั้นจริงเหรอ"
"อืม"
ผมเกาหัวแกรก ๆ ไม่เคยเจอลูกค้าแบบนี้ แล้วผมเองก็ไม่ใช่คนคุยเก่งด้วย เราเลยตกอยู่ในความเงียบกันครู่ใหญ่
"เอ่อ ... เบื่อมั้ยครับ"
เบื่อเหรอ .. น่าจะพูดว่าอึดอัดมากกว่า
"ต้าได้เบอร์ผมมาได้ยังไงเหรอ"
"ก็จากเพื่อนในคณะน่ะแหละ"
"คณะใคร คณะผมรึคณะต้า"
ต้าอมยิ้ม
"ก็คณะเดียวกัน"
"ห๊า !!
"จริง ๆ ... แต่คนละภาคน่ะ"
ผมพยักหน้าหงึกหงัก ถ้าคนละภาคถึงไม่รู้จักกันก็ไม่แปลก ถ้านับทั้งรุ่นผมก็คงมีคนเป็นพันล่ะมั้ง
"ต้าอยู่ปีไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่าปีเดียวกัน"
"ไม่ได้บอกนะ ซีรู้เอง"
เขาแลบลิ้นน้อย ๆ ให้ผม ก่อนจะหัวเราะร่าเริง
"ทำไมอยู่ ๆ ถึงโทรหาผมล่ะ"
คราวนี้ต้าเงียบไปครู่นึง ก่อนจะตอบมา
"อยากทำ ... แบบนี้มานานแล้วล่ะ แต่ไม่เคยกล้าซักที"
"แบบนี้คือแบบไหนอ่ะ"
"ก็แบบนี้แหละ"
ผมไม่ถามต่อ เดาเอาเองว่าคงหมายถึงการให้ผู้ชายแบบผมมานั่งคุย้วยแบบนี้ล่ะมั้ง ต้าคงจะเหงา อาจไม่มีเพื่อนที่สนิทกัน
"ไม่รู้จะคุยอะไรแล้วเนอะ"
ต้าพูด ผมพยักหน้า
"ขอโทษนะ ผมไม่ใช่คนคุยเก่ง"
"ไม่ใช่ความผิดซีซักหน่อย แต่ช่างมันเถอะ แค่ซีมานั่งเป็นเพื่อนแบบนี้ก็ดีแล้ว"
"ต้าไม่ค่อยมีเพื่อนเหรอ"
แววตาเขาหม่นลงเล็กน้อย
"ก็ .. มีนะ แต่ไม่เยอะ ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงด้วยเลยไม่ค่อยสนิทกันมาก"
ผมพยักหน้ารับรู้ ผมเองมีเพื่อนเยอะ แต่ที่สนิทกันจริง ๆ ก็แทบจะนับคนได้
“ซีอยู่กับผมจนกว่าผมจะหลับได้มั้ย”
เขาถามผม จ้องหน้าผมเหมือนกับเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่ต้องการคนเล่านิทานกล่อมก่อนนอน
“ได้สิครับ”
ผมพูด พลางเดินไปปิดไฟ ก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงนุ่มเหมือนเดิม ต้านอนลงไปแล้ว แต่ตาเขายังจ้องอยู่ที่ผม ผมขยับตัวขึ้นไปนอนข้าง ๆ เขา โอบเขาเอาไว้หลวม ๆ
ในความมืด ผมเห็นต้ายิ้มให้ผม ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ
“ขอบคุณมากครับซี”
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่เหมือนกัน ที่ผมนอนมองเขาอยู่แบบนั้น มันน่าแปลกเหมือนกัน สำหรับผมที่นอนกับใครต่อใครมาเยอะแยะ แต่กลับไม่เคยมีใครซักคนที่ผมจะมองดูจนเขาหลับ แล้วยิ่งมองดูด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกแบบนี้ ... ต้าดูน่าสงสาร น่าทะนุถนอม แล้วยังน่ารัก ... เวลาหลับแบบนี้ยิ่งดูเหมือนเด็กเข้าไปใหญ่
ผมยกมือขึ้นลูบเส้นผมนุ่ม ๆ นั้นไปมา ปล่อยใจล่องลอยไปเรื่อย ก่อนที่จะกลับเข้ามาด้วยเสียงเล็ก ๆ ที่ดังอยู่ข้างหู
“ผมวางเงินไว้บนโต๊ะนะ”
ผมส่งยิ้มให้เขา
“นอนได้แล้ว”
ต้าหลับตาลงอีกรอบ แล้วผมก็อยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงหายใจที่สม่ำเสมอเป็นสัญญาณว่าเขาหลับแล้ว ผมขยับตัวอย่างระมัดระวังที่สุดก่อนจะลุกขึ้นมาจากเตียงได้ เดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือที่มีแบงก์สีเทาวางอยู่บนนั้น ผมหากระดาษและปากกาแถวนั้นก่อนจะเขียนโน๊ตสั้น ๆ ไว้ให้
“ขอบคุณมากนะครับ”
----------------------------
ผมกลับมานอนจนถึงเที่ยง ช่วงบ่ายก็ไปฟิตเนสเหมือนที่ทำเป็นประจำ ตอนเย็นก็โทรไปหาเพื่อน
“เฮ้ย .. โด วันนี้มีงานอะไรต้องส่งมั้ยวะ”
“ไม่มีหรอกว่ะ เรื่องเช็คชื่อก็เรียบร้อยดี”
“เออ ขอบใจมึงมากนะเว้ย แค่นี้แหละ”
“เฮ้ย .. ไอ้ซี มึง...”
ผมกดตัดสายก่อนที่ปลายสายจะพูดจบ มันก็คงพูดเรื่องเดิม ๆ ย้ำให้ผมมาเข้าเรียนบ้าง ผมไม่รู้จะเข้าไปทำไม ในเมื่อตอนนี้สถานะของเรามันเป็นนักศึกษา ที่ต้องศึกษาเองแล้ว ไม่ใช่นักเรียนที่ต้องไปเรียนเอาจากอาจารย์ (มันเป็นเหตุผลของคนขี้เกียจน่ะครับ)
ผมกำลังจะขึ้นรถไปทำงาน แต่มันก็แปลกที่ผมกลับคิดถึงต้าตลอด ผมเลยโทรไปลางาน ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปที่หอพักของต้าแทน
ผมยืนอยู่หน้าห้อง ลังเลว่าจะเคาะประตูดีรึเปล่า ผมไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน อย่างที่บอกไป ผมเป็นคนที่ค่อนข้างจะถือเรื่องความเป็นส่วนตัวของลูกค้า เขาต้องการเรื่องเมื่อคืนนี้ ไม่ได้หมายความว่าเช้านี้เขาจะต้องการเราด้วย มันอาจจะเป็นเรื่องของอารมณ์แค่ชั่ววูบก็เป็นไปได้ แต่ก่อนที่ผมจะคิดอะไรต่อไป ประตูห้องก็เปิดออก
“เอ๋”
ต้าในชุดนักศึกษามองหน้าผมอย่างงง ๆ
“เอ่อ .. ผม ..”
“ลืมหยิบเงินไปล่ะสิ”
“เปล่า .. ไม่ใช่อย่างนั้น”
“เข้ามาก่อนแล้วกัน”
เขาเบี่ยงตัวหลบให้ผมเข้าไปในห้อง ผมเข้ามานั่งลงที่เตียงเหมือนเดิม ต้าหยิบเงินมายื่นให้ผม เงินที่เมื่อคืนผมไม่ได้หยิบกลับไปด้วย
“เอ้า ...”
“ไม่หรอก ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่รับ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
เขามองหน้าผมแบบงง ๆ ต้าในชุดนักศึกษาก็ดูดี เสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวมันยิ่งทำให้ต้าดูตัวเล็กไปใหญ่
“ผมแค่มานั่งคุยเป็นเพื่อนต้า ไม่เห็นต้องเอาเงินเลยนี่”
“แต่มันรบกวนเวลาซีนะ”
“ไม่ได้รบกวนเลย”
แล้วเราก็เงียบกันไปอีกครั้ง
“ต้ากินข้าวรึยัง”
เขาส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“งั้นไปกินด้วยกันนะ”
ต้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบตกลง
ผมพาต้ามาร้านประจำที่ผมกิน ผมเขียนสั่งรายการอาหารที่ผมกินประจำ ต้าไม่รู้จะกินอะไรเลยกินแบบเดียวกับผม
พออาหารมาเราก็นั่งกินกันเงียบ ๆ คุยกันบ้างนาน ๆ ครั้ง เสร็จแล้วผมก็ไปจ่ายตังค์
“วันนี้ป้าทำไม่อร่อยเหรอคะ”
ป้าถามผม เพราะปกติผมจะกินข้าวสองจาน แต่วันนี้มากับต้า ผมกลัวเขาต้องรอเลยสั่งแค่จานเดียว
“ไม่ใช่หรอกครับ อร่อยเหมือนเดิมครับป้า”
เราออกจากร้าน แล้วก็เข้ามานั่งอยู่ในรถของต้า (ที่ผมเป็นคนขับ)
“ป้าเค้าว่าไงอ่ะ”
ผมเล่าให้ต้าฟัง ต้าย่นจมูกใส่ผมแล้วก็บอกว่า
“กินจุ”
“ถึงตัวโตไง ต้าน่ะหัดกินเยอะ ๆ มั่ง จะได้โตกว่านี้”
ตาของต้าหม่นลงเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า
“ไม่โตไปกว่านี้แล้วล่ะ”
ผมได้ยินเลยรู้สึกแย่ที่ดันไปตอกย้ำเรื่องความตัวเล็กของเจ้าตัว ... ถึงจะเป็นแบบนี้แล้วดูน่ารักก็เถอะ แต่ผหู้ชายนี่เนอะ ก็คงจะอยากตัวสูง ๆ เหมือนคนอื่นเค้ามั่ง
“ต้าอยากไปไหนรึเปล่า”
ผมเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่เอาอ่ะ รบกวนซี ต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ”
“วันนี้หยุดน่ะ .. อยากไปไหนมั้ย คิดช้าเดี๋ยวมัดมือชกนะ”
ต้าหัวเราะคิก
“เอาดิ มัดมือชกก็ได้ แต่อย่าชกแรงนะ เดี๋ยวเจ็บ”
เขาพูด ทำหน้าน่ารักไปด้วย ผมยิ้มกว้างก่อนจะ “มัดมือชก”
ไอ้มัดมือน่ะใช่ ... ก็เกือบ ๆ ใช่ ... ผมรวบข้อมือเล็ก ๆ สองข้างไว้ด้วยกัน แต่แทนที่จะชก ผมกลับฉกด้วยปากแทน
“อื้อ ....”
คนตัวเล็กดิ้นอีกครั้ง ก่อนจะหายใจรวยรินเมื่อผมถอนริมฝีปากออก
“ไม่เอาเงิน .. แต่ให้จ่ายด้วยร่างกายแทนได้มั้ย”
ผมมองหน้าต้าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่เอา .. เอาเงินไปเลย”
ต้าพูดงอน ๆ แต่ผมเห็นว่าเขาหน้าแดงแป๊ดเลยล่ะ ผมหัวเราะร่าก็จะขับรถพาเขาออกมาจากที่นั่น
“จะพาไปไหนเหรอ”
ต้าถามผมเมื่อผมขับรถออกมานอกมหาวิทยาลัย
“พาไปฆ่าข่มขืน”
“งื้ออออออออออ”
เขาส่งเสียงในลำคอดูน่ารักพิกล ผมแทบจะอดใจไม่ให้ “ฉก” อีกรอบไม่ไหว ขับรถมาสักพัก ก็ถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“มาทำอะไรเหรอ”
เขาถาม ผมไม่ได้ตอบแต่จอดรถแล้วพาเขาเดินมาตามทางโรยกรวดนั้น ก่อนจะมาถึงม้านั่งตัวหนึ่ง ผมนั่งลงแล้วก็ดึงมือเล็ก ๆ ให้ต้านั่งลงข้าง ๆ ผมด้วย
“หืม ...”
เขามองหน้าผมงง ๆ ผมชี้ไปบนฟ้าที่ตอนนี้กลายเป็นสีดำสนิท
“สวยมั้ย”
ดวงตาของต้าเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นกลุ่มดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า บริเวณนี้ไม่มีแสงไฟจากในเมืองมารบกวน เลยเห็นแสงดาวได้ชัดกว่าปกติ ผมเห็นภาพแบบนี้แล้วก็อดดีใจไม่ได้ ผมเองอยากพาใครซักคนมานั่งดูดาวที่นี่ตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสพาใครมาซักที ต้าเป็นคนแรกเลยล่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมเองที่ไม่เปิดใจรับใคร หรือว่าเป็นเพราะความน่ารักของต้ากันแน่ที่เปิดใจของผมออกมาทีละน้อย
“มองอะไร พามาดูดาวไม่ใช่เหรอ ดูดาวไปสิ”
ต้าพูดทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มองหน้าผม
“ดาวดูบ่อยแล้ว ดูคนดีกว่า”
ผมเห็นเค้ายิ้มนิด ๆ หน้าก็แดงเรื่อขึ้นเรื่อย ๆ
“ทำไมถึง ... ต้องทำดีกับเราด้วย สงสารเราเหรอ กลัวเราเหงาเหรอ”
ผมเงียบไปเมื่อได้ยินคำถาม จะว่าสงสารมันก็ใช่ กลัวจะเหงาเหรอ มันก็ใช่ แต่ผมเองก็เคยเจอทั้งคนที่เหงาและน่าสงสารกว่าต้ามาแล้ว แต่กับคนพวกนั้นผมยังไม่เคยคิดอยากจะเอาตัวเองไปช่วยทำให้เค้าหายเหงาเลย มีก็แต่ต้าคนเดียว
“ไม่รู้สิ ... ชอบ .. ล่ะมั้ง”
“ชอบคนง่ายจังนะ”
ต้าพูดยิ้ม ๆ ผมถึงกับสะดุ้ง ต้าประชดผมรึเปล่าเนี่ย
“ซีไม่ได้ชอบใครง่าย ๆ นะ .. แต่ว่า .. ต้าอ่ะ ... เฮ้อ พูดไม่ถูกแฮะ”
ผมเกาหัวแกรก ๆ แล้วก็นั่งมองดาวต่อ สลับกับเหลือบมองต้าเป็นระยะ ๆ ต้ายังคงยิ้มไม่หุบ แต่แววตาเค้าหม่นลงหน่อยนึง
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ”
เขาเอนศีรษะเล็ก ๆ มาพิงไหล่ผมไว้อย่างนั้น เราอยู่อย่างนั้นกันครู่ใหญ่ ๆ ก่อนผมจะพาต้ากลับมาที่หอ
วันต่อมา และต่อ ๆ มา ผมก็ไปหาต้าทุก ๆ วันในช่วงเย็นหลังเลิกเรียน ต้าเองยังแอบบ่นผมเลยที่ไม่ไปเรียนซักที
“ลางานมา 4 วันแล้วนะ เดี๋ยวเค้าก็ไล่ออกหรอก”
ต้าพูดขณะที่เรานอนดูทีวีด้วยกันในห้องต้า เขานอนพิงอกของผมไว้ แต่ตัวเล็ก ๆ อย่างต้าน่ะเหรอจะมาทำให้ผมหนักได้ ... ไม่มีทางซะล่ะ ผมขยี้หัวเขาเบา ๆ ก่อนจะตอบ
“ไม่ไล่ออกหรอกน่า ตัวทำเงินขนาดเนี้ย”
ผมพูดทั้ง ๆ ที่ยังลังเล วันนี้ตอนที่ผมโทรไปลางานก็โดนหัวหน้าบ่นซะยกใหญ่ แถมยังบอกอีกว่าลูกค้าประจำผมหันไปใช้บริการคนอื่นกันหมดแล้ว
“ตัวทำเงินรึตัวเงินตัวทอง”
เขายิ้มร่าให้ผม ผมโน้มตัวลงไปจูบที่แก้มเนียนแรง ๆ เป็นการลงโทษ
“ต้า ... ซีว่าซีจะเลิกทำงานแบบนั้น ต้าว่าดีมั้ย”
“แล้วแต่ซีสิ แต่ถ้าซีเลิกซีจะเอาเงินที่ไหนมาใช้ล่ะ”
“เกาะต้ากินไง ดีมั้ย ... โอ๊ย ... เจ็บนะ ... ก็คงหางานอย่างอื่นทำล่ะมั้ง ต้ารู้มั้ย ตั้งแต่ซีมาเจอต้านะ ซีไม่อยากกอดใครเลยนอกจากต้า”
ต้าไม่ตอบผม แต่อยู่ ๆ เค้าก็สะอื้นขึ้นมาเบา ๆ จนผมตกใจ
“เฮ้ย ต้าเป็นไร ร้องไห้ทำไม”
“ปละ .. เปล่าหรอก .. เราแค่ดีใจ .. ซีรู้มั้ย .. ว่าเราชอบซีมาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว แต่เราไม่เคยกล้าไปคุยกับซีเลย เรากลัว .. ซีไม่ชอบแบบเรา เรากลัว ... “
ผมโอบไหล่เล็ก ๆ นั้นเข้าไว้แนบตัว พลางลูบแผ่นหลังต้าเบา ๆ
“ไม่เป็นไรนะครับ ซีอยู่นี่แล้วไง อยู่นี่แล้วนะ ไม่ต้องร้องนะ”
ผมไม่เคยคิดหรอก ว่าจะมีใครที่ชอบคนอย่างผม ถ้าจากรูปร่างหน้าตา มันก็พอมีบ้าง แต่พอเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของผม รู้ว่าผมเป็นใคร รู้ว่าผมทำงานอะไร พวกเขาก็มักจะรังเกียจแล้วก็เลิกสนใจผมไปเอง แต่ต้าที่ชอบผมมาตั้งหลายปีทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าผมเป็นคนยังไง ผมเองนึกไม่ออกเหมือนกันว่ามันจะทรมานขนาดไหน ไอ้การที่รักแล้วไม่กล้าบอกให้เค้ารู้เนี่ย ผมคิดเอาเองแหละ ว่ามันคงจะทรมานเอาซะมาก ๆ แล้วผมเอง ที่แม้แต่พ่อแม่ของตัวเองยังไม่รัก .. เลยไม่เคยจะได้รับความรักจากใคร ก็เพิ่งจะมีต้าคนแรกนี่ล่ะ ที่รู้สึกดี ๆ กับผมแบบนี้ ผมรู้สึกว่าผมต้องตอบแทนอะไรเค้าซักอย่าง
“ต้าครับ ซีจะทำให้ต้าเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกเลยนะ”
ผมกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู ก่อนที่จะรู้ว่าคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมหลับไปทั้งน้ำตาแล้ว ผมไม่ได้กวนเค้าหรอก ปล่อยให้เค้าหลับไปทั้งอย่างนั้นแหละ
เป็นอีกคืนที่เรานอนหลับในอ้อมกอดของกันและกัน ...
วันเวลาดี ๆ แบบนี้มันจะยาวนานแค่ไหนกันนะ
------------------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
