มันคืออะไรวะใครจะไปรู้
ใครจะไปเชื่อวะ
ไอ้ห่า
เรื่องแบบนี้มึงไม่ลองมาเจอมั่งก็ไม่มีวันได้รู้หรอก
หนอยปากดี
เสือกรู้ทันว่ากูกะซิวพระเอก
5555++
.
.
เข้าเรื่องทันทีที่พวกกูหย่อนตูดลงถึงพื้น
ก็ทอดร่างลงไร้เรี่ยวแรงจะเคลื่อนไหว
ปล่อยให้หัวใจเต้นรัวระส่ำไม่เป็นจังหวะ
ลมหายใจที่รวยริน
และเหงื่อชุ่มไปทั่ว
กลางป่าที่เย็นแค่สิบกว่าองศา
หนาวได้อีก
สัด
แค่พักเดียวยังไม่ทันได้หายเหนื่อย
ทันทีที่พวกกูหยุดเคลื่อนไหว
ความร้อนในตัวก็ลดลง
เสื้อผ้าที่ชุ่มเปียกไปด้วยเหงื่อ
เสือกเป็นสิ่งที่ทำให้พวกกูหนาวมากขึ้นซะงั้น
"ไอ้แสบไปเปลี่ยนเสื้อเหอะ เดี๋ยวไข้แดก" กูบอกมันที่นอนอยู่ข้างๆ
ขยับได้แค่ลูกตาสองข้าง
ดุกดิกไปมา
"ไม่อาบน้ำเหรอ" อีหวานแทรกถามขึ้นมา
ปากลอกเป็นแผ่นๆ
"อีควาย....หนาวจะตายห่ามึงไปอาบคนเดียวเหอะ" กูตอบ
ว่าแล้วมันก็ผลุบหายเข้าไปในเต็นท์
"ไหวป่าววะมึงอ่ะ....ทำไมนอนเงียบเลย" กูถามไอ้แสบ
"ไหว......แต่ขอพักแป๊บนึง" มันตอบ
ยิ้มมุมปาก
สภาพแบบนี้แม่งยังจะกล้ายิ้ม
ยิ้มเพื่อ....?
"เป็นไงมั่งพี่ต้น" กูถามว่าที่เมียในอนาคต
"ก็เหนื่อยสุดในชีวิตแล้วอ่ะ" มันตอบ
"แล้วเก่งอ่ะเป็นไงมั่ง.....ไม่น่าเชื่อนะว่านายจะไหว" มันย้อนถาม
"ก็ไม่เท่าไหร่อ่ะ....." กูก็นะ แมนไปงั้นแหละ
สัด
จริงๆแล้วน่ะเกือบเยี่ยวเป็นเลือด
เพราะอากาศที่หนาว
ทำให้ปลายมือและปลายเท้าเริ่มชา
รองเท้าที่รัดเอาไว้ให้แน่นๆ
เพื่อที่เวลาเดินรองเท้าจะได้ไม่หลุดกลางทาง
คือสิ่งที่ทำให้เกิดปัญหามากที่สุดในตอนนี้
"ไอ้แสบลุก...ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน" กูสั่งทันทีที่เห็นอีหวานออกมาแล้วดึงมันเข้าเต็นท์
อีดอกนี่ก็นะ
เหนื่อยจะตายห่า
ยังไม่วายจะแต่งตัว
ทาแป้งหน้าขาวยังกะลูกเจ้าของลานมัน
มันคงจะไม่เจ็บตีนสินะ
เพราะมันมีกีบตีนน่ะดิ
"ไอ้แสบเป็นไงมั่งวะ" กูถาม
แล้วดึงขากางเกงมันขึ้น
ข้อเท้าแม่งยังแดงก่ำจนเกือบเป็นสีคล้ำ
ชิบหายละ
ไม่ได้ตกใจแผลมันนะ
ชิบหายตรงที่ว่า
มันเจ็บขนาดนี้
ถ้าให้กูแบกเดินอีก
กูขอลาตายละ
อิอิ
.
"เจ็บป่าววะ" กูถาม
"ก็ปวดๆอ่ะ" มันตอบ
แล้วกูก็จับมันแก้ผ้า
เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
แต่ไม่รู้ว่ากูเหี้ยหรือว่าคิดไปเองรึป่าว
กลิ่นเหงื่อที่แห้งหายไปอย่างรวดเร็วเพราะความหนาว
และใจที่ยังถวิลหาแต่มันไม่เคยเสื่อมคลาย
"ไอ้แสบ.....มึง....แบบว่า แบบว่า ไหวป่าววะ" กูถามอายๆ
"แบบว่าอะไรวะเก่ง" มันถามหน้าซื่อ
"เออช่างเหอะ" กูตอบแบบหมดอารมณ์
สัดเพราะกลิ่นตัวมึงเนี่ย
เกือบจะได้เงี่ยนท้าประลองความเหนื่อยและความหนาวอยู่แล้วเชียว
รู้งี้กูไม่ถามดีกว่า
จับซัดไปซะเลยก็ดีแระ
แต่ป่าวหรอก
ไม่มีปัญญาหว่ะ
พอถอดเสื้อผ้ามันออกหมด
ก็เห็นข้อเท้ามันชัดมากขึ้น
และรอบขีดข่วนตามร่างกายเต็มไปหมด
เห็นแล้วรู้สึกใจไม่ดีเลยว่ะ
มันนอนนิ่งให้กูจัดการกับร่างกายมันอย่างไม่แยแส
ขาที่สั่นเพราะความปวดที่ข้อเท้า
บวกกับความหนาว
ยิ่งทำให้กูรู้สึกสงสารมันมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"หนาวเหรอ" กูถาม
มันพยักหน้าตอบช้าๆพร้อมกันถอนหายใจยาวๆ
กูรู้ว่ามันทรมานแค่ไหน
"เดี๋ยวกูกอดมึงละกันจะได้หายหนาว" ทันทีที่กูพูดจบ
กูก็ล้มตัวลงกอดกับมันแล้วเอาผ้าห่มห่อกูทั้งสองคนเอาไว้
"ทนหน่อยนะมึง" กูพูดเบาๆเอามือลูบหัวมัน
สายตาจ้องมันอย่างสุดอธิบาย
แต่พวกมึงคงไม่เข้าใจอยู่ดี
คงมีแต่กูสองคนนี่แหละ
รู้ได้ดีกว่าใคร
ถึงหน้าตามันจะเหนื่อยแสนสาหัสแค่ไหน
แต่ในแววตาก็ยังเปี่ยมไปด้วยความสุขล้นจนหลากไหล
ไหลจนล้นภูกระดึงเลยด้วยซ้ำ
กูสบตากันอยู่แบบนั้น
ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
ทั้งๆที่กูควรจะทำอะไรอย่างอื่นที่ดีมากกว่าการทำแบบนี้
แต่สิ่งที่กูทำอยู่นี่แหละ
สุขที่สุดแล้ว
"ขอบใจนะเก่ง" มันพูด
ตาเริ่มแดง
"ขอบคุณกูทำไม" กูถามมัน
แกล้งทำหน้าตาสงสัย
"ไม่รู้เหมือน.......แต่ขอบคุณ สำหรับทุกอย่าง" มันพูดจบ
น้ำตาก็หยดลงไหลผ่านดวงตาอีกข้างนึงของมันไป
กูเองก็กัดฟันแน่น
ไม่รู้จะฝืนตัวเองไปทำไม
"ขอบคุณที่กูจับมึงแก้ผ้าเหรอ" กูถาม
"หรือว่าขอบคุณที่กูทำมึงเสียใจ" กูย้ำหน้าทะเล้น
กลบเกลื่อนน้ำตาที่กำลังล้นปรี่ปริ่มล้นออกมา
"ก็ทุกอย่างแหละ ตั้งแต่รู้จักกันมา มึงไม่เคยทำกูเสียใจนะ" มันตอบ
น้ำตายิ่งหยดไหลลงมาถี่ขึ้น
ความละอายยิ่งทำให้กูแทบจะกลั้นความรู้สึกไว้ไม่ไหว
กูสัญญากับตัวเองไว้
ว่าจะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นเด็ดขาด
"ไม่ต้องขอบคุณกูหรอก" กูตอบแล้วเอามือปิดหน้ามันไว้
กลัวมันเห็นน้ำตาที่กำลังจะไหล
"สัญญากับกูได้ป่าวว่าจะอยู่ด้วยกันนานที่สุดเท่าที่จะทำได้" มันถามขึ้นมา
ยิ่งบีบคั้นความรู้สึกกูเข้าไปอีก
"กูไม่รู้" กูตอบหักความรู้สึกเอาไว้
.
.
.
มันเงียบ
สบตากันอยู่แบบนั้น
.
.
.
"มึงนี่หนักไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะไอ้แสบ" กูเปลี่ยนเรื่อง
"ก็นะ...คนนี่หว่าไม่ใช่ลูกหมา" มันตอบอมยิ้ม
น้ำตายังไม่ทันแห้งไปจากแก้ม
"สงสัยจะหนักตูด" กูพูดแล้วเอื้อมมือไปขยำตูดมันเอาไว้
"แม่งน่าให้ไอ้พี่ต้นแบกมึงแต่แรก" กูพูด
"แล้วมึงจะมาแบกกูทำไม" มันพูดทำเสียงงอนไม่พอใจ
"ก็แบกไปงั้นแหละ....สถานการณ์บังคับ" กูตอบ
คิดเหรอว่ากูจะง้อ
.
.
"กูไม่เชื่อหรอก....เพราะมึงรักกูอ่ะดิไม่ว่า" มันพูดเอามือมาจับหน้ากูให้มองตามัน
"ป่าว......กูหาคนอื่นไม่ได้" กูตอบ
แล้วก็กลั้นหัวเราะไม่ไหว
กอดกันหัวเราะ.......สุขอย่างล้นเหลือ
.
.
.
"ใส่เสื้อผ้าเหอะ" ไอ้แสบพูดแล้วลุกขึ้น
กูยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ
มันเองก็รีบใส่เสื้อผ้าแล้วทำท่าจะมาถอดให้กู
"ทำไรของมึง กูถอดเองได้ อัมพาตยังไม่ได้แดกกูหรอก" กูตอบแล้วรีบถอดเอง
กูชอบเป็นฝ่ายรุกมากกว่าที่จะให้คนอื่นมารุกกูก่อน
จับกระชากเสื้อผ้าให้ขาดวิ่นน่ะกูยิ่งชอบ
555+
"เดี๋ยวกูถอดรองเท้าให้" มันพูดแล้วก็จับรองเท้ากูออกทันที
ไม่ทันที่กูจะห้ามด้วยซ้ำเพราะเสื้อที่กูกำลังถอดพันคอกูอยู่
"ไม่ต้อง" กูพูด
แต่ไม่ทันแล้วจริงๆ
มันถอดร้องเท้ากูออก
รองเท้าแสนแพงที่สุดจะเยินจนประเมินราคาไม่ได้
เพราะดูไม่มีราคาไปแล้ว
ทันทีที่มันถอดออก
ความเจ็บปวดก็มาเยือนกูทันที
ความทรมานที่กูฝืนทนเอาไว้ถูกปลดปล่อยออกมา
หนังเท้าที่พองจนหลุดออกเป็นชิ้นๆ
เลือดที่ไหลซึมจนถุงเท้าแดงเป็นดวงๆ
และเล็บที่ช้ำจนเป็นสีม่วง
ทำเอามือไอ้แสบที่กุมเท้ากูอยู่สั่นระรัว
มันมองหน้ากูทำหน้าเหมือนมีคำถามมากมาย
แต่มันไม่ถาม
"ถ้าถามคงบอกไม่เจ็บใช่มั้ย" มันถามสีหน้าเคืองกู
"เออ....ก็ไม่เห็นเจ็บไรเท่าไหร่" กูตอบ
แต่สุดจะต้านความทรมานนี้ไหว
มันเอาเท้ากูไปประกบกับแก้มมันเอาไว้
น้ำตามันไหลหยดลงบนหลังเท้ากู
"ทำไมต้องทำขนาดนี้" มันถามน้ำตาเต็มหน้า
"ก็ทำเพื่อมึงบ้างไง" กูตอบ
ถึงตอนนี้ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้ว
แล้วจู่ๆ
มันก็เอาปากอมนิ้วเท้าที่ระบมจนสุดจะบรรยาย
อมไว้ในปาก
"เฮ้ย...มึงทำอะไรของมึงเนี่ย บ้าป่าววะ" กูตกใจกับการกระทำของมัน
ก็แม่งทั้งเหม็นทั้งสกปรก
กูเองสุดจะงงกับการกระทำของมันโคตรๆ
พยายามดึงขาออก
แต่มันก็จับเอาไว้
น้ำตามันยิ่งไม่ยอมหยุดไหล
กูปล่อยให้มันทำในสิ่งที่มันอยากทำ
แล้วหัวใจก็พองจนคับในอก
พวกมึงคงจะงงเหมือนกูว่ามันทำแบบนี้ทำไม
แต่สำหรับกู
มีคำตอบอยู่ในใจ
ถ้าใครซักคนพร้อมจะทำแบบนี้
พร้อมจะเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว
พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อกูอย่างไม่รังเกียจ
มันสามารถเปลี่ยนความน่าขยะแขยงเป็นความน่าประทับใจได้อย่างไม่มีใครได้คาดคิด
แล้วมันก็คายนิ้วกูออกแล้วเงยหน้าขึ้นมอง
"ดีขึ้นมั้ย" มันถาม
กูพยายามกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นเพื่อตอบอย่างให้เป็นปกติที่สุด
"หายปลิดทิ้งเลยว่ะแสบ" พูดจบกูก้ดึงมันมาไว้ในอ้อมกอด
ยาใดที่ว่าวิเศษที่สุดในโลก
ก็คงจะแพ้ยาวิเศษแห่งรักนี้ราบคาบ
.
.
.
.
"ไปเอายาที่ไอ้เหยินเหอะ" กูพูด
แล้วก็รีบพากันแต่งตัว
เสียงกีต้าร์ที่ดังมาจากข้างนอก
เพลงเบาๆช้าๆที่เพราะจนจับใจ
แสงจากกองไฟที่เปล่งสะท้อนเข้ามาในเต็นท์
จนกูกลั้นความรู้สึกในใจเอาไว้ไม่ไหว
"กูก็ขอบคุณมึงเหมือนกันนะไอ้แสบ" กูพูด หลบสายตาลงมองพื้น
มันยิ้มแต่ไม่มีคำพูดใดๆ
"ขอบคุณที่ทนรักคนอย่างกู" พูดจบก็รีบเดินออกไปข้างนอก
เดินออกไป
อยากคว้าเอาดาวบนท้องฟ้า
เอามากอดไว้ในอ้อมอกกูซักดวง
ให้มันเป็นพยาน
ว่ากูรักมันแค่ไหน
มันก็แค่นั้นเอง...
.
.
...
แอร๊ยยยย มีคนโหวต ให้ไอเก่งด้วยวุ้ย ขอบคุณทุกคนมาก (ซึ้งใจมากมาย)
แต่ว่า แอร๊ยยยย
ภาษาไทยดีเด่ ถ้าได้ ขึ้นมาล่ะ(ฝัน) คนโพสต์ จะผูกคอตายใต้ต้นมะเขือ(เค้าโหวตให้ยังจะแซวเค้าอีก อิอิ เค้าแซวเล่นนะ อิอิ อย่าไปแก้โหวตนะ นี่คือการข่มขืน เอ้ยข่มขู่)
แอร๊ย ทำไม ทำไม ไอเก่ง ออกจะพระเอก ไม่เห็นกันเหรอออออ
คุณสมบัติ ครบถ้วน...
1.เก่งเป็นสุภาพบุรุษ สุภาพ อ่อนโยน
2.เก่งไม่เคยด่า ว่าให้ร้ายใคร ไม่เคยว่าผู้หญิง คนชรา ไม่เคยจิกกัดใคร
3. เก่งมีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นตลอดเวลา ไม่เคยคิดดูถูกใคร
4.เก่ง สูง เท่ห์ พระเอกเกาหลีชัดๆๆ( 
)(ปล. เบื้องหลังคือลุงแคระดีๆนี่เอง)RN เป็นสโนไวร์
5. เก่งมีน้ำใจ ช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ
คุณสมบัติ ครบ 5 ข้อ พระเอกชัดๆ เห็นมั้ยๆๆๆๆๆๆๆ เกาหลีโคตรๆๆ หาไม่ได้แล้ว พระเอกแบบนี้V
V
V
เห็นมั้ย เห็นรีข้างล่างหรือยัง เก่งสุภาพ อ่อนโยน ไม่เคยด่าว่าร้ายใคร สมควรอย่างยิ่งที่จะโหวตให้เป็นพระเอก
หัวข้อ: เรื่องลับโรงเรียนดัดสันดานCredit:badmaner (18/03/11) P.179 "เจ็ด-จุด-เจ็ด" (อ่าน 1187047 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก