กูเกลียดเทวดาเคยกันมั้ยวะ
เวลาก่อนนอนแล้วมีเวลาคิดเรื่องอะไรเรื่อยเปื่อย
นอนคิดไปเรื่อยๆ
ทั้งเรื่องอยากคิด
และไม่อยากคิดเพราะว่าจู่ๆแม่งก็แว่บขึ้นมาเอง
มีอยู่คืนนึง
ฝนตกเลยทำให้แอร์ในห้องนอนแม่งน๊าวหนาว
กูน่ะนอนกางแขนสองข้าง
ไอ้เหี้ยบิดหนุนอยู่ข้างนึง
อีกข้างนึงเป็นไอ้แสบ
ถามว่ากูเมื่อยมั้ย
สัด
โคตรๆอ่ะ
แต่แม่งกำลังหลับสบาย.....เลยปล่อยให้แม่งนอนไปกะเอาว่ากูหลับเมื่อไหร่
คงดันหัวแม่งออกไปเอง
แต่นี่เสือกมีความคิดใสๆบ้าๆบอๆเหี้ยไรขึ้นมาไม่รู้
กูนอนหงายมองฝนที่กำลังตก...น้ำสาดกระจกห้องนอนซ่าๆ
ปกติฝนตกนี่แม่งร้องไห้กันไม่ใช่เหรอ
แต่กูเสือกนอนอมยิ้มกระดิกปลายตีนยิกๆด้วยความเพลิดเพลิน
ว่า.....
ทำไมกูมีความสุขขนาดนี้วะ
คนอื่นมันจะมีความสุขแบบกูมั้ย
เวลาคนอื่นที่แม่งรักกันแล้วร้องไห้เสียใจ
ฟังเพลงเศร้า
ไม่เห็นเหมือนที่กูรู้สึกตอนนี้เลยวะ
สุขจนไม่รู้ว่าอะไรที่จะทำให้พวกกูเป็นทุกข์ได้
สุขกับการที่จะได้รักใครซักคน
สุขกับการได้อยู่ใกล้กันตลอดเวลา
สุขกับการทำได้อะไรต่ออะไรหลายอย่างร่วมกัน
สุขที่ได้ช่วยกันคิด
สุขที่ได้แบ่งปัน
สุขจนกูมีความรักเหลือล้นจนอยากที่จะทำให้คนอื่นมีความสุขแบบกูบ้าง
นอนนึกไปว่า
กูก็ไม่ได้หมั่นทำบุญเหมือนคนอื่น
กูก็ไม่ได้ดีเด่ประเสริฐแสนดี
แต่ทำไมโชคชะตาพาให้กูได้มาเจอกับความสุขแบบนี้วะ
กูอิ่มกับความสุขจนหลับไป
ตื่นขึ้นมาก็ยังเจอกับความสุขวันเวียนอยู่อย่างนี้.
.
.
"ไอ้เหี้ยบิด เสาร์ –อาทิดย์ นี้มึงไม่ได้กลับบ้านเหมือนเคยอ่ะดิ ไปบ้านกูป่าว" กูเอ่บปากชวน
"เออว่ะ น่าไป ไม่ได้ไปนานแล้ว" ไอ้แสบก็เห็นด้วย
"เราไปด้วย" ไอ้เหยินแทรก
"กูชวนมึงรึยัง" กูถามมัน
"กูไม่ไปหรอกว่ะ อาทิตย์นี้แม่กูให้กลับบ้าน" มันตอบหน้านิ่งๆ
อ่ะไอ้เหี้ยนี่มาแปลก
ปกตินอนเฝ้าโรงเรียนทุกอาทิตย์
"แม่มึงมีไรวะ ทุกทีไม่เห็นแม่งจะสนใจ" กูบ่น
แต่ไอ้เหี้ยแสบสะกิดไม่ให้พูด
อ้าว...ชิบหายเผลอปากพูดแทงใจดำแม่งไปซะงั้น
"กูคงต้องกลับบ้านแหละ" มันตอบทำหน้าไม่อยากกลับบ้าน
"งั้นกูว่าไปหาไรดีๆ แบบที่ดีจริงๆทำกันมั่งดีกว่าว่ะ" กูชวน
"ทำไรของมึงวะ" พวกมันพากันงง
"เหอะน่า" กูพูดจบก็เดินนำมันออกมา
เดินผ่านประตูหน้าโรงเรียนไปดื้อๆ
เดินไปเรียกสามล้อคนเดิม
แม่งจำหน้าพวกกูได้หมดแล้ว
ทุกอย่างที่นี่ผูกกูเอาไว้ด้วยความสัมพันธ์จิงๆ
"ลุงไปวัดในตลาด" กูสั่งสามล้อ
ท่ามกลางพวกมันที่นั่งงงเหมือนพระเห็นชีแก้ผ้า
"มึงพาพวกกูไปวัดเนี่ยนะ" ไอ้บิดถามหน้าตาตื่น
หรือว่ามันไม่เชื่อตัวเองก็ไม่รู้
"มึงจะไปมั้ย ถ้าไม่ไปมึงลง.....สัดจะได้ไม่ต้องนั่งเบียดกัน" กูตอบ
แต่ก็ไม่เห็นมีหมาตัวไหลลงจากรถไปซักตัว
6คนว่าแน่นแล้ว
8คนยังอุตส่าห์ยัดเข้าสามล้อจนได้อ่ะ
จนถึงวัด...
"อีหวานมึงยืนนมห้อนอยู่ทำไมวะ ไปซื้อดอกไม้มาดิ มึงเคยเข้าวัดป่ะเนี่ย"
"แหม๋......." อีหวานหันมาค้อนก่อนที่จะเดินไปกับไอ้ชิ้นไอ้เหยินไปซื้อมา
แล้วก็แจกจ่ายกันคนละชุด
แล้วต่างคนก็ต่างจุดธูปกันควันโขมง
ท่ามกลางแม่ชีที่ยืนอมยิ้ม...แกคงแปลกใจที่เด็กอย่างพวกกู "เข้าวัด"
"ไอ้เก่งมึงอธิฐานว่าไงวะ" ไอ้บิดสะกิดถามกูที่กำลังเพ่งจิตอยู่
รบกวนสมาธิกูชัดๆ สัดยังไม่ได้เริ่มต้นขอเลย
"ขอให้พ่อมึงอายุยืนมั้ง" กูตอบทั้งๆที่ยังหลับตาพนมมือ
"ไอ้แสบมึงอธิฐานว่าไงวะ" มันหันไปถามไอ้แสบต่อ
"จะบ้าป่าววะ เค้าไม่ให้บอกกันหรอก เดี๋ยวมันไม่เป็นจริง" ไอ้แสบตอบยิ้มๆ
แล้วมันก็ตั้งหน้าตั้งตาขอพรต่อ
"เออนี่เก่ง เรามีเคล็ดลับ" ไอ้เหยินทำหน้าอวดรู้
"ความลับเหี้ยไรของมึง" กูสงสัย
"ความลับที่จะทำให้คำอธิฐานเป็นจริงไง" มันตอบทำหน้าจริงจัง
เออ....เข้าท่าอยู่
"ทำไงวะ" กูถามมันด้วยความอยากรู้
"เค้าให้เขียนคำอธิฐานแล้วเอาไปสอดไว้ใต้ฐานพระ" มันตอบ
พวกกูเงียบ....ไม่ตอบ
แต่มีปากกากระดาษอยู่ในมือแล้ว
พากันเขียนยกใหญ่
แล้วพับเพื่อให้เป็นความลับ
แล้วก็เอาไปสอดไว้ใต้ฐานพระ
"มึงอย่าได้เอ่ยปากถามกูเชียวนะไอ้เหี้ยบิด" กูต้องพูดดักคอมันเอาไว้ก่อน
ไม่งั้นมันถามกูแน่ๆ
เออเวลาทำบุญแล้วสบายใจว่ะเนอะ
ส่งผลให้ความสุขที่จุกอกกู
ทะลักล้นออกมาเกือบท่วมวัด
แล้วก็เสือกเดินมาเจอตู้สติกเกอร์
ถ่ายกันอย่างเมามัน
ล่อกันไปคนละ15แอคชั่น
เออ....
ตอนแรกว่าใครถ่ายตู้แบบนี้นี่ล๊าวลาว
แต่ถ้าได้ถ่ายกับคนที่อยากถ่ายนี่แม่งก็สนุกดีเหมือนกันนะโว้ย
"เก่งกลับเหอะ จะห้าโมงแล้วต้องไปเซ็นชื่อกลับบ้าน" ไอ้แสบชวนกลับ
แล้วพวกกูก็นั่งรถกลับโรงเรียนอย่างสบายอารมณ์
ต่างคนต่างเตรียมเก็บของเพื่อกลับบ้าน
"เฮ้ยไอ้เก่งขอยืมเสื้อตัวดิวะ เอาตัวสีเขียวที่มึงชอบใส่อ่ะ" ไอ้เหี้ยบิดเอ่ยปาก
"มึงนี่หน้าด้านเนอะ รู้ว่ากูชอบใส่มึงยังกล้าขอ" กูตอบ
"เออน่ากูขอยืมก่อนเดี๋ยววันอาทิตย์กูซักมาคืน" มันย้ำ
"มึงรื้อเสื้อที่มึงใส่แล้วในตะกร้ามาใส่ดิ ไม่สกปรกไปกว่านี้แล้วมึงอ่ะ"
"ให้มันยืมไปเหอะน่าเก่ง เสื้อผ้ามึงตั้งเยอะ" ไอ้แสบช่วยมันออกนอกหน้า
"ไอ้เหี้ยบิดถ้ามึงแอบชักว่าวใส่เสื้อกูนะกูจะกระทืบแม่ง" กูเอามือชี้หน้าด่ามันยิ้มๆ
"หรือว่ามึงจะให้กูยืมเกงในอ่ะ" มันกวนตีน
"ตลกละมึงอ่ะ อันนั้นยิ่งหนัก" กูก็อดขำไม่ได้
"แต่กูไม่เอาดีกว่า กูใส่กางเกงในมึงไม่ได้อ่ะดิ มันคับตรงเป้า" มันทำหน้าขึงขัง
"Kใหญ่ตายห่าล่ะมึงไอ้เหี้ยบิด กูเห็นฟูแต่หมอยน่ะแหละ" พูดจบก็พากันหัวเราะ
แล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
พ่อไอ้แสบมารับ
ม๊ากูก็มารับ
ไอ้เหยินกับกะคนที่บ้านไอ้ชิ้น
อีหวานอาโกมารับ
ไอ้บิดก็มีคนรถมารับเหมือนกัน
"กลับบ้านดีๆนะโว้ย" ไอ้แสบทัก
"เออ" กูตอบ
"ถึงบ้านเมื่อไหร่โทรรายงานกูด้วยนะมึง" กูบอกกับไอ้แสบ
"เด๋วกูถึงแล้วจะรีบโทรหานะ" แต่เป็นไอ้เหี้ยบิดที่ตอบ
"ไม่ต้องเสือกเลยมึงอ่ะ" กูบอก
"เดี๋ยวกูไปรอที่ทางช้างเผือก" มันตอบกะฮาเต็มที่
"มึงชวนพ่อมึงไปรอเหอะ....สัด" พูดจบกูก็ขึ้นรถปิดประตู
ขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆกูก็มองทุกสิ่งรอบข้างอีกมุมมองนึงจากในรถ
มองพวกมันที่กำลังหายลับตาไป
มองภาพรอบๆโรงเรียนที่กำลังผ่านหน้ากูไปเรื่อยๆ
ทั้งๆที่เห็นอยู่ทุกวัน
พบเจออยู่ทุกวัน
ทำไมไม่เบื่อวะ
ยิ่งมองยิ่งไม่เบื่อ
ยิ่งเจอยิ่งไม่เบื่อ
ไหนๆก็ได้เกิดมาแล้ว
ไหนๆก็โชคดีได้เจอกับสิ่งที่กูรักแล้ว
กูจะขอโกยและตักตวงความสุขให้ได้มากที่สุดคงไม่ผิดมั้ง....
นั่งเอามือท้าวคางเอาหัวชิดกระจก
มีความสุขว่ะเนอะ.........
กำลังเพลินๆเลย...
"ม๊าดูหน้าไอ้เก่งดิ นั่งยิ้มยังกะคนบ้า" อีเจ๊กิ๊บเห่า
กูได้ยินแล้วแหละแต่ทำเฉย
อารมณ์กำลังดีๆไม่อยากจะสนใจแม่ง
"แหม๋ๆๆ......เห็นตอนมาแรกๆทำหน้ายังกะโดนแย่งคอก" มันพูดแล้วยิ้มมุมปาก
ปากหรือกระโถนวะนั่น
แต่กูก็ยังทำไม่สน...
"ม๊าดูสิมันบ้าไปแล้ว" อ่ะแม่งยังไม่จบ
ยิ่งกูไม่สนใจมันยิ่งบ้า
"กิ๊บอย่าไปยุ่งกันน้องมันน่า" ม๊าหันมาบ่นด้วยความรำคาญ
กูก็ได้แต่หันไปถลึงตาใส่มันแล้วคิดในใจว่า....
ใครก็ได้ช่วยถีบอีนี่ลงไปจากรถทีเถอะ
แล้วกูก็กลับมาทำท่าเดิม ทอดอารมณ์และปล่อยใจล่องลอย
จนถึงบ้านอาบน้ำแต่งตัวกำลังกินข้าว
"เก่ง...โทรศัพท์" เสียงพี่เลี้ยงแสนรักเรียกให้กูวิ่งไปรับโทสับ
อ่ะ....สงสัยไอ้แสบโทรมา
"ฮาโหล.........." ต้นสายทักมาทำเสียงยาวๆกะว่าน่ารักเต็มที่
"ใครวะ" กูถาม
"กูเอง" มันตอบ
อ่ะ รู้แระว่าใคร
"โทรมาหาพ่อมึงเหรอ โทรผิดละ พ่อมึงไม่ได้อยู่บ้านนี้" กูตอบ
"ทุกทีอ่ะมึงไอ้เก่ง หวานๆกะกูหน่อยได้ป่ะวะ" ไอ้เหี้ยบิดทำเป็นตัดพ้อ
"มึงมีเหี้ยไรว่ามา" กูถาม
"กูถึงบ้านแล้ว" มันบอก
"แล้วไง ยังไม่ตายห่าก็ดีแล้วนี่" กูตอบซ้ำ
"ไอ้แสบฝากกูบอกมึงว่าถึงบ้านแล้วไม่ต้องเป็นห่วง" มันเสนอหน้า
"มึงรู้ได้ไง"
"ก็กูโทรหามันแล้วดิวะ" มันตอบ
"เสือกเนอะ" กูชมมัน
"เก่งกูถามไรหน่อยดิ" มันเปลี่ยนเรื่องทำท่าจะถามเหี้ยไรซักอย่าง
"คิดถึงมึงรึป่าว... มึงจะถามแบบนี้ใช่มั้ย" กูดักคอแม่ง
"รู้ได้ไงวะ" มันทำเสียงงง
"ไอ้เหี้ย มึงถามกูแบบนี้กี่ร้อยรอบแล้ววะ" กูพูด
"ก็มึงไม่เห็นตอบกูซักทีนี่หว่า" มันทำเสียงอ้อน
"คิดถึงมากกกกกก........คิดถึงจนนอนไม่หลับ แดกข้าวไม่ลง" กูตอบประชด
"จริงดิ มึงพูดจริงป่ะ" แม่งแกล้งมึนหรือมึนจริงๆก็ไม่รู้
"เอองั้นแค่นี้แหละกูจะแดกข้าว" แล้วกูก็วางสายไป
แหม.....ถ้าเป็นไปได้กูจะเอารองเท้าแตะยัดใส่สายโทรศัพท์ไปตบปากแม่งซักสามฉาด
แต่ก็นะ
พวกมันถึงบ้านเรียบร้อยก็ดีแล้ว
ที่กูมีความสุขอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะความเป็นตัวตนของพวกมันนี่แหละ
หากว่ามันตอแหลเสแสร้งกับกูซักนิด
กูคงมีความสุขไม่ได้เท่านี้หรอก
แล้วเวลาสองวันที่แสนยาวนานก็ผ่านไป
วันนี้วันอาทิตย์แล้วดิวะ
วันที่กูจะได้กลับไปเจอคนที่กูรัก
และโลกที่เหมือนทำให้กูอยู่ในความฝัน
ที่ที่กูแสนจะมีความสุข
ว่าแต่ก่อนกลับโทรหาไอ้เหี้ยแสบซะหน่อย
"ทำไรอยู่วะ" กูถามทันทีที่มันรับสาย
"คิดถึงมึงอยู่มั้ง" มันตอบ
แต่กูอึ้ง
ไม่รู้มันตอบจริงๆหรือประชด
"คิดถึงจริงๆ" มันตอบ
"จะกลับโรงเรียนยัง จะเอาไรจากกทม.ป่าว" มันถาม
"ไม่เอาอ่ะ แค่มึงกลับไปเจอกูที่โรงเรียนก็พอ" กูตอบ
ตอบเฉยๆไม่ได้คิดอะไรเล้ยยยย....
"เก่งแม่งบ้าว่ะ" ทำเสียงม้วนบิดด้วยความเขิน
"เป็นไรของมึง กูยังไม่ได้ว่าไรเลย อย่าแรด" กูดุมัน
"มึงรู้ป่าวว่าเนี่ยอ่ะ หวานสุดแล้วของมึง" มันย้อน
"เหรอ" กูเองก็เพิ่งรู้ตัวว่ะ
"มึงโทรหาไอ้เหี้ยบิดยัง" กูถามไอ้แสบ
"ยังเลยมัวแต่เล่นเกมส์อยู่" ไอ้แสบตอบ
"งั้นเดี๋ยวกูโทรเอง"
"เอองั้นแค่นี้ก่อนนะกูจะผ่านด่านนี้แระ" แล้วมันก็วางหูไป
.
.
โทรหาไอ้เหี้ยบิดก่อน
"ฮาโหลลลลล" มันรับสายทั้งๆที่ไม่น่าจะรู้ว่าเป็นกู
ไม่รู้แม่งจะลากเสียงยาวๆทำไม
คงคิดว่าน่ารักมั้ง
"เพิ่งตื่นเหรอสัดบิด" กูทักด้วยเสียงน่ารักๆ
"อ่ะที่รักเหรอ" มันย้อน
"มึงเอารถแม่มึงมาใช้ได้ป่าววะ" กูถามมันไม่รู้คิดเหี้ยไรขึ้นมา
"เอาไปไมวะ" มันถาม
"เอามาขับเล่นๆอวดรวย" กูบอก
"อ่ะ....แล้วจะเอาไปจอดไหนวะ เดี๋ยวบราเดอร์รู้โดนตีตายห่า" มันตอบ
"มึงเอามาให้ได้ก่อนเหอะน่า กูหาที่จอดให้มึงจนได้แหละ" กูย้ำ
"เดี๋ยวกูจะลองดู แต่คงได้แหละ" มันตอบ
"เออแล้วเจอกันที่โรงเรียนนะโว้ย" แล้วกูก็วางหูไป
ถ้าแอบเอารถมาได้ จะพากันหนีโรงเรียนไปแอบร่อนให้ทั่วตลาดสีชาเลยมึง
"ไอ้เหยินมีใครมาถึงบ้างแล้ววะ" กูถามไอ้เหี้ยเหยินที่นั่งเล่นดีดลูกแก้วอยู่
"มีเท่าที่เห็นนี่แหละ" มันตอบ
"กูถามก็ตอบมาดิวะ อย่ากวนตีน"
"มีเรา ลูกชิ้น ถึก หมัด ที่เหลือยังไม่มา" มันตอบ
เหี้ยไรของมันแทนที่จะรีบๆมา
กูก็เลยเดินขึ้นเอาของไปเก็บ
เดินลงมาอีกทีไอ้แสบก็นั่งทำหน้าจิ้มลิ้มอยู่แล้ว
"ทำเหี้ยไรอยู่วะป่านนี้เพิ่งมา" กูถามด้วยความไม่สบอารมณ์
"รถติด" มันตอบยิ้มๆ
แสดงว่าแม่งตอแหล
กูว่าแม่งกะน็อคเกมส์ด่านที่ว่ามากกว่า
"ออกไปเดินห้างกันเล่นดีกว่าว่ะ เบื่อ" กูเอ่ยปากชวนพวกมัน
ทั้งๆที่เพิ่งถึงโรงเรียนแท้ๆ
"อ้าวไม่รอไอ้บิดก่อนเหรอ" ไอ้แสบถาม
"ไม่ต้องรอแม่งหรอก...เสือกมาช้าเอง" กูบอก
แล้วพวกกูก็พากันไปเดินห้าง
"เก่งมาซื้อไรเหรอ" อีหวานถามด้วยความสงสัย
"ไม่รู้ว่ะ เจอเหี้ยไรอยากได้ก็ซื้อ"
"เก่งเสื้อตัวนี้สวยว่ะ" ไอ้แสบเรียกให้กูดูมือกำลังจับเสื้อดูด้วยความสนใจ
"เออว่ะสวยดี" กูเองก็เห็นด้วย
"มึงจะซื้อเหรอ" กูถามไอ้แสบที่สนใจยื่งนัก
"ซื้อใส่เป็นเสื้อทีมเลยดิเก่ง" อีหวานบอก
ก็สวยดีอ่ะนะ
ว่าแต่มอชชิโน่เลยนะมึง
"เท่าไหร่อ่ะพี่" กูถามคนขาย
"สองพันสองค่ะ" มันตอบ นี่เสื้อยืดสกรีนเฉยๆเลยเนี่ยนะ
"เบอร์เอ็มแปดตัวพี่มีพอป่าว" กูสั่ง
"เอาเบอร์เอสตัวนึง" เสียงอีหวานบอก
"มึงจะใส่ทำเหี้ยไรเบอร์เอสตัวนิดเดียวยัดลงเหรอวะ เดี๋ยวนมทะลักหรอกมึง" กูบ่น
"นั่นแหละที่เราอยากได้" มันตอบอายๆ
"สีดำใส่ได้มั้ยอีดอก" กูด่าเพราะหมั่นใส้ในความเรื่องมากของมัน
"ได้ๆ"
"ใครจ่าย" ไอ้ชิ้นถาม
แล้วพวกกูต่างก็มองหน้าเกี่ยงกันจ่าย
"เอาเงินกองกลางจ่ายดิวะอีหวาน หาได้ตั้งเยอะใช้ซะมั่ง" กูพูด
แล้วกูก็หอบมอชชิโน่แปดตัวขึ้นสามล้อสบายใจเฉิบ
ห้าโมงกว่าแล้วไอ้เหี้ยบิดยังไม่มาอีกวะ
พอมีรถหน่อยแม่งไปแรดที่ไหนต่อแน่เลย
ปกติเวลานี้ตึกกูจะต้องเจี๊ยวจ๊าวมากมาย
นักเรียนต้องพลุกพล่าน
แต่นี่เงียบกริบ
กูเห็นแล้วแหละว่าไฟห้องstudyเปิดอยู่
ชิบหายแล้วสงสัยบราเดอร์มาตอนที่กูออกไปนอกโรงเรียนแน่เลย
ชิบหายแล้ว
งานนี้สงสัยโดนตีขี้หักในแน่กู
"เอาไงดีวะ" กูหันไปถามพวกมันขอประชามติ
"รีบขึ้นเอาของไปเก็บเหอะ" ไอ้แสบบอก
ซึ่งก็จริงของมัน
แต่โชคดีเหลือบไปเห็นคนที่จะพอเป็นแหล่งข่าวให้พวกกูได้มั่ง
"ลุงตงๆ บราเดอร์มาป่าว" กูถามลุงตงที่ก้มหน้าก้มตาพับถุงพลาสติกอยู่
"ลุงไม่รู้สินะ" แกตอบทำหน้าเหรออหร๋า
"แล้วเค้ามีประชุมไรอ่ะลุง" ไอ้แสบถามต่อ
"ลุงก็ไม่รู้เหมือนนะ" ลุงตงตอบ
แหมลุง
ช่วยพวกกูได้มากทีเดียว
เอาไงดีวะ
เป็นไงเป็นกันวะ
กำลังจะตั้งท่าเดินเข้าไปในห้องstudy
มาสเตอร์ศุภชาติก็เดินสวนออกมาพอดี
"เก่งหายไปไหนมาครูตามหาตั้งนาน" มาสเตอร์ศุภชาติทำหน้าตาตื่นยังกะหากูไม่เจอมาสามวันแล้วเดินเข้ามากอดกูเอาไว้
มาไม้ไหนวะเนี่ย
จะปะเหลาะก่อนตีกูป่าววะ
แล้วมาสเตอร์ก็เอามือสองข้างมาจับหน้ากูให้จ้องหน้าแก
"เก่งฟังครูนะ" แกย้ำทำเสียงและสีหน้ากดดันให้กูรู้สึกแย่และอึดอัดแบบบอกไม่ถูก
ไรของแกวะ
กูยังงง
ได้แต่เงียบ
"ครูจะบอกพวกเธอยังไงดี" มาสเตอร์ศุภชาติทำกูใจไม่ดี
เพราะมือแกที่จับหน้ากูอยู่ทั้งเย็นเฉียบและสั่นระริก
"มีไรเหรอครับมาสเตอร์" ไอ้แสบถาม
คงเครียดและแปลกใจไม่น้อยไปกว่ากู
"บิดรถคว่ำ" มาสเตอร์หลุดคำนี้ออกมาจนได้.
.
.
.
.
.
.
"แล้วเป็นไรมากป่าวคับ" กูถาม
มาสเตอร์ศุภชาติไม่ตอบได้แต่ดึงเอาพวกกูเอาไปกอด
แล้วพี่แกร้องไห้ออกมาให้กูใจเสียซะงั้น
ตลกละ
เล่นเหี้ยๆแบบนี้ชักไม่ขำ
ก็กูเพิ่งคุยกะมันก่อนมาถึงโรงเรียนเนี่ย
อย่ามาโกหกตอนนี้เลย
อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่น
"ฮือๆๆๆ" เสียงอีหวานปล่อยโฮออกมาดังลั่น
แล้วทรุดลงไปนั่งกับพื้น
ไอ้แสบเอามือสองข้างปิดปากไว้แน่น
ไอ้พวกที่เหลือก็ออกอาการไม่ต่างกัน
แต่กูยืนนิ่ง
เรื่องโกหกแบบนี้ใครจะเชื่อลง
ใครจะเชื่อง่ายๆวะ
ก็กูเพิ่งคุยกับมันเมื่อกี๊จริงๆนี่หว่า
กูไม่เชื่อ
กูไม่ยอมรับ
นักเรียนที่อยู่ในห้องนั้นเกือบสามร้อยคนเงียบกริบ
ปล่อยให้เสียงร้องไห้ของพวกกูสะท้อนอยู่อย่างนั้น
กูเอามือดันมาสเตอร์ศุภชาติที่กอดกูอยู่ออก
เพื่อยุติละครที่หลวกลวงให้กูใจหายยุติลง
แล้วเดินไปที่โต๊ะไอ้เหี้ยบิด
มันเสือกมีดอกไม้ช่อนึงวางไว้
มีกระดาษเขียนข้อความวางเอาไว้เต็มไปหมด
พวกมึงเคยไม่มีความคิดมั้ย
ความคิดอะไรก็แล้วแต่ที่เคยมีในหัว
หายไปหมด
เหลือแต่ความว่างเปล่า
กูคิดอะไรไม่ออก
ยืนหอบคอตกมองผ่านสิ่งของที่เห็นตรงหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย
ใครก็ได้ตบหน้าให้กูตื่นจากฝันร้ายนี้ที
กูงง
กูสับสน
กูไม่รู้ว่ากูจะต้องแสดงความรู้สึกอะไรออกมาดี
"ไอ้เก่งไอ้บิดตายแล้วเหรอ" เสียงอีป้าดำที่บุกเข้ามาถึงในห้องนี้ทั้งๆที่เป็นเขตต้องห้ามของแม่ค้า
กูได้แต่หันไปมองหน้าป้าดำ ที่เหมือนเป็นแสงสว่างเดียวของกูตอนนี้
ไม่มีคำตอบจากกู
ได้แต่ยินมองแววตาแสนเศร้าของอีป้าดำที่น้ำตาเกือบจะไหลออกมาแล้ว
แล้วภาพป้าดำที่กูมองเห็นก็มัวลงเห็นไม่ชัด
เพราะน้ำอะไรก็ไม่รู้ที่เอ่อขึ้นมา
ปากกูที่สั่นระริก
ลมหายใจที่ผิดจังหวะ
ทั้งๆที่กูกำลังฝืน
ฝืนร่างกายที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งกูเอาซะเลย
น้ำที่ไหลผ่านหน้ามากมายจนกูต้องเอามือขึ้นมาเช็ด
แล้วก้มมองน้ำที่ชุ่มในฝ่ามือ
เนี่ยเหรอวะ
"น้ำตา"
ไอ้น้ำที่กูไม่เคยอยากเจอกับมัน
ไอ้น้ำที่กูหนีมันมาตลอด
กูจำได้ว่ากูเจอมันเมื่อตอนกูเด็กๆ
ตอนที่ไปเดินเซ็นทรัลแล้วอยากได้เลโก้กันดั้ม
แต่ม๊าไม่ซื้อให้
นั่นคือครั้งสุดท้ายจริงๆที่ได้เจอกับมัน
เค้าบอกกันว่าน้ำตาคือตัวแทนของความเสียใจ
แต่นี่มันไม่ใช่
ความเสียใจที่กูเคยเจอ
มันไม่ใช่แบบนี้
ไม่เห็นมันจะทรมานเท่านี้
ไม่เห็นมันจะทำให้ใจจะขาดแบบนี้
นี่มันไม่ใช่ความเสียใจ
แล้วน้ำตากูมันไหลออกมาทำไม
."พวกเธอไปกับครูเร็วเข้า" เสียงมาสเตอร์ศุภชาติเร่ง
"ไปไหนครับ" เสียงไอ้แสบถามน้ำตาเต็มหน้า
"ไปหาบิดที่โรงพยาบาล" ทันที่ที่มาสเตอร์พูดจบ
พวกกูก็เดินไปอย่างไร้จุดหมาย
ไปแต่ร่างที่ไม่มีชีวิตชีวา
เพียงไม่กี่นาทีก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว
มันห่างกับโรงเรียนกูไม่กี่กิโล
กูเดินลงรถไปอย่างคนไร้สติ
ไม่มีความคิดอะไรอยู่ในหัวกูทั้งนั้น
จนภาพที่มองเห็นตรงหน้าเป็นเตียงสแตนเลสมีผ้าสีขาวคลุมอยู่
กูได้แต่ยืนมองเอามือกำขอบเตียงไว้แน่น
ไม่กล้าเปิดผ้าออก
น้ำที่ไหลจากตากูหยดลงบนผ้าคลุมหยดแล้วหยดเล่า
กูก็ยืนอยู่แบบนั้น
เสียงสะอื้นจากพวกกูระงมไปหมด
แล้วกูก็เอามือเปิดผ้าที่คลุมอยู่นั้นออก
แม้ไม่อยากเห็นสิ่งที่ใจกูกลัวที่สุด
แม้ไม่อยากเจอความโหดร้ายที่โลกใบนี้จะยัดเยียดให้กู
แต่ภาพความจริงที่เห็นอยู่ตรงหน้า
มันก็เป็นใบหน้าที่กูคุ้นเคย
ใบหน้าที่เคยยั่วโมโห
ใบหน้าที่ทำให้กูมีความสุข
ใบหน้าที่ทำให้กูรัก..
นอนหลับตาพริ้มอยู่ตรงหน้า
กูพยายามค่อยๆเอามือไปจับ
แต่มือกูมันสั่นจนควบคุมไม่ได้เพราะการสะอื้น
ปากกูมันสั่นจนต้องกัดฟันฝืนเอาไว้แน่น
กูกัดเอาไว้แน่นเพราะกลัวเสียงร้องไห้จะเล็ดลอดออกมา
จนสุดท้ายกูก็เอามือจับหน้ามันจนได้
หน้าที่ยังคงความหล่อ
แต่ซีดเผือดและเย็นเฉียบ
หน้าที่กูเคยจับ
แก้มที่กูเคยหอม
ที่ตอนนี้มีแต่รอยเย็บ
จนกูเผลอตัวค่อยๆโน้มตัวลงไปกอดมันช้าๆ
กอดมันเอาไว้แน่น
หวังจะให้มันรับรู้
หวังจะทำให้ไออุ่นที่กูมี
ทำให้มันได้อบอุ่นกว่านี้บ้าง
จนเลือดจากตัวมันที่ยังซึมอยู่
เปรอะเสื้อกูเต็มไปหมด
ความคิดในหัวกูวิ่งชนไปชนมากันวุ่นวาย
ถ้าไม่ใช่เพราะกูให้มันเอารถมาคงไม่เป็นแบบนี้
เพราะกูใช่มั้ย
กูหันไปมองหน้าไอ้แสบที่ยืนอยู่ข้างๆน้ำตาไหลไม่หยุด
มันได้แต่ส่ายหน้าร้องไห้จนเกือบเสียสติ
แล้วกูก็มองเสื้อมันที่ใส่อยู่
มันก็คือเสื้อเขียวตัวโปรดของกูนั่นเอง
น้ำตาที่หลั่งไหลจนจะกลั้นไม่ไหวอยู่แล้ว
กลับทะลักหนักขึ้นมาอีก
กูไม่สนอะไรแล้ว
จะให้กูทำยังไงก็ได้
แต่ว่า.......ไอ้เหี้ยบิด
มึงช่วยฟื้นมากวนตีนกูทีได้มั้ย
กูมีอีกหลายอย่างที่ยังไม่พูดกับมึง
กูมีอีกตั้งหลายเรื่องที่ยังไม่ได้บอกมึง
กูมีอีกตั้งหลายเรื่องที่จะต้องทำโดยไม่มีมึงไม่ได้
และที่สำคัญ
กูยังไม่เคยแม่แต่จะบอกรักมึงซักครั้งเดียว
เห็นมึงพล่ามถามกูนักไม่ใช่เหรอ
ทำไมไม่ถามกูตอนนี้วะ
มึงไม่อยากรู้แล้วเหรอ
ตอนนี้กูพร้อมจะบอกมึงแล้ว
กูรักมึงได้ยินมั้ย
มือกูกำเสื้อที่มันใส่อยู่เอาไว้แน่น
แล้วเขย่าสุดกำลัง
"ไหนมึงบอกว่าจะรีบกลับมาเจอกูไงไอ้บิด" เสียงพูดออกมาเสียงดังปนกับเสียงร้องไห้จนฟังแทบไม่รู้เรื่อง
"มึงหนีกูไปแบบนี้ไม่ได้" กูพูดไปก็เขย่าตัวมันไป
"อีกนิดเดียวมึงก็ถึงโรงเรียนแล้ว"
จนทุกคนเข้ามากอดตัวกูเอาไว้
"มึงอย่าทำแบบนี้"
"มึงอย่าทำกับกูแบบนี้..........."
แล้วพยาบาลก็มาลากเตียงที่มันนอนอยู่หายไปในห้อง
ปล่อยพวกกูให้นั่งหมดแรงอยู่บนพื้น
"เก่งกลับโรงเรียนก่อนเถอะนะ" เสียงมาสเตอร์ศุภชาติบอก
กูอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
"ขอผมอยู่กับไอ้บิดได้มั้ยครับมาสเตอร์ นะนะ ผมขอร้อง" น้ำตาเจ้ากรรมกูแม่งไม่ยอมหยุดไหล
"ไม่ได้แล้วดึกมากแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ครูพาไปงานศพ" มาสเตอร์ตอบ
และพยายามอธิบายอีกหลายอย่างจนกูต้องจำใจพาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงกลับตึกนอน
ห้องนอนเงียบสงัด
เพราะทุกคนขึ้นนอนหมดแล้ว
ทันทีที่ถึงเตียงกูก็ล้มตัวลงนอน
คว้าหมอนน้ำลายที่ไอ้เหี้ยบิดนอนหนุนอยู่ทุกวันมากอด
โดยมีไอ้แสบกอดหมอนใบเดียวกันกับกูอยู่
ไม่มีคำพูดใดๆ
ไม่มีรอยยิ้มใดๆอีก
มีแต่เสียงสะอื้นเล็กๆที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอกู
ทั้งๆที่พยายามกลั้นมันเอาไว้อย่างที่สุดแล้ว
ที่ตรงนี้ไม่มีมึงมานอนข้างกูเป็นครั้งแรก
ที่ตรงนี้ที่เคยมีส่วนเกินที่ตอนนี้ขาดหายไป
ที่ตรงนี้เคยมีความสุขที่กูเพ้อหา
แต่มันไม่มีอีกแล้ว
ทำไมเหรอฟ้า
คนเลวๆอย่างพวกกูจะมีความสุขนานแสนนานแบบคนอื่นเค้าไม่ได้เหรอ
ทำไมต้องอิจฉา
ทำไมต้องพรากความสุขไปจากกู
ทำไมยอมให้คนอย่างกูได้ลิ้มรสความสุขเพียงแค่นี้
ทำไม...
ทำไม...
ทำไมใจร้ายให้คนที่เกิดมาแทบไม่เคยเจอความสุขอย่างไอ้บิด
ได้ลิ้มรสชาดความหอมหวานของความสุขเพียงแค่ชั่วพริบตา
ทำไมคนที่ตายไม่เป็นกู....
ทำไม...
ทำไม...
แล้วค่ำคืนที่แสนโหดร้ายก็ผ่านพ้นไปอย่างยากเย็น
แล้วกูก็ต้องตื่นมาเจอความจริง
ความจริงที่ไม่อยากเจอ
ความจริงที่โหดร้าย
กูตื่นมานั่งมองออกนอกหน้าต่างอย่างไม่มีจุดหมาย
เหม่อเหมือนคนบ้า
"เก่งหักห้ามใจบ้าง บิดมันไปสบายแล้ว" มาสเตอร์ศุภชาติปลอบ
กูได้แค่หันไปมองหน้า
ใครไม่มาเป็นกูก็คงพูดง่าย
ใครเคยจะรู้มั้ยว่ากูรู้สึกแย่แค่ไหน
หักห้ามใจทำยังไง
ใครช่วยสอนกูหน่อย
มันมีใครทำได้ด้วยเหรอ
"ไปแต่งตัวนะวันนี้ไม่ต้องไปเรียน ไปกับครูเป็นตัวแทนนักเรียนนะ" มาสเตอร์บอก
เสื้อมอชชิโน่สีดำกูไม่คิดเลยจะได้ใส่ออกงานเร็วขนาดนี้
คฤหาสน์หลังเดิม
หลังที่มีแต่ความอมทุกข์ไม่เคยเปลี่ยน
ซึ่งตอนนี้มันแย่กว่าเก่าอีกหลายเท่าตัวนัก
แม่มันที่เป็นล้มแล้วเป็นลมเล่าผมเผ้ากระเซิงอย่างหมดสภาพผู้ดีเก่า
กับการเสียลูกคนเดียวไป
กับใบหน้าพ่อมันที่เฉยชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
นั่งคู่กับเมียน้อยที่ทำตัวยังกะหม่อมนั่งชูคอใส่เครื่องเพชรเต็มตัว
คนเลวๆพวกนี้ไม่มีความรับผิดชอบมีเมียหกคนก็มีลูกหกคน
ทำไมคนเลวๆแบบนี้พวกมึงยังหน้ามืดตามัวยกมือไหว้กันอยู่วะ
ทำไมมันยังหน้าด้านยืนชูคอในสังคม
หรือเพราะแค่มันมีเงิน
ทั้งๆที่มันได้สร้างโศกนาฏกรรมยิ่งใหญ่ไว้กับชีวิตใครบางคน
ทำไม....
ทำไม...........
.................................
ลงแล้ว ลงแล้ว
ในที่สุดก็เขียนตอนนี้นะไอเก่ง หลังจากลีลา พาอ้อมเขาไปซะนาน
หัวข้อ: เรื่องลับโรงเรียนดัดสันดานCredit:badmaner (18/03/11) P.179 "เจ็ด-จุด-เจ็ด" (อ่าน 1183761 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก