ตอนที่51 สิ่งที่สามปรากฏตัว
“สวัสดีครับเอก”เสียงไอ้พี่พีทนำมาก่อนตัว……….ครับ ถูกต้อง…..สิ่งที่สามก็คือไอ้นี่แหละครับ
“มาได้ไงหละเนี่ย”พี่คีธถามไอ้น้องชายตัวดีแบบงงๆ
“อ้าว ถามแปลก ก็ผมเป็นอาจารย์ที่นี่นี่พี่......”ไอ้พี่พีทย้อน……
ครับเค้าเพิ่งตอบรับข้อเสนอมาเป็นอาจารย์พิเศษให้คณะหนึ่งเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี้เอง………จากเดิมที่เคยปฏิเสธทางหัวหน้าภาคมาโดยตลอด ……… ส่วนไอ้ที่ว่ามีการเปลี่ยนแปลงอย่างที่สามก็คือการปรากฏตัวของเค้าน่ะครับ …….พี่แกเล่นโพล่มาให้ผมเห็นอยู่เกือบตลอดเวลา ที่ว่าง……….เรียกว่าไม่รู้ว่าเอาเวลาไหนไปสอนเลยอะครับ
“…….ว่าแต่พี่เองเหอะมาทำไมหละเนี่ย”ไอ้พี่พีทย้อนถามพี่ชายตัวเองบ้าง
“เออ…..คือ…..เออ……มาหาแฟนอะดิ”ไอ้พี่คีธเขินหน้าแดง ไม่สบตา……….ผมว่าไอ้อาการแบบนี้มันไม่น่าจะเป็นของปลอมแล้วนะครับ……หรือว่า…..พี่คีธกับ…..
“อืมมม….จริงสินะ……”ไอ้พี่พีทตอบเสียงเศร้า…….หน้าสลดลงไปในทันที แถมมองตาละห้อยมาที่ผม ………ดูๆไปก็น่าสงสารเหมือนกันแฮะ
“อ้าว อาจารย์พีทจะยืนอีกนานมั๊ย เค้าจะเริ่มแข่งกันแล้ว เดี๋ยวก็บังคนข้างหลังหมดหรอก”ไอ้ชาร์คส่งเสียงโวย…… ไอ้พี่พีทก็รีบนั่งลงตามอย่างว่าง่ายในทันที………….เอ่อคือ…………ใครเป็นอาจารย์กันแน่นะครับ
ก่อนที่ทุกคนจะคุยอะไรกันต่อ เสียงนกหวีดของการแข่งขันก็เริ่มขึ้น……. แน่นอนครับ…..ไอ้คนที่นำมาก่อนก็คือไอ้พี ไล่ตามมาด้วยไอ้พล….. ซึ่งก็ทิ้งห่างพวกที่เหลืออยู่พอสมควร………ไอ้สองคนนี่ว่ายเร็วใกล้เคียงสูสีกันเลยครับ……..
บรรยากาศตอนนี้มันกระตุ้นให้คนดูตื่นเต้นมากเลยนะครับทั้งความเร็วของนักว่ายน้ำ ทั้งเสียงเชียร์ ทุกคนช่วยกันลุ้นการแข่งอย่างใจจดใจจ่อ …….. แต่ในขณะนั้นเองผมสัมผัสได้ถึงสายตาที่จับจ้องมาทางผมสองคู่………
คู่แรกมาจากด้านข้างผม……ครับสายตาของไอ้พี่พีท…….พี่แกคงไม่ได้ดูการแข่งเลยมั้งครับ ผมเห็นแกมองมาทางผมตลอด…….เวลาผมหันไปพี่แกก็หลบสายตาผม……แต่แวบนึงที่ผมได้สบตาด้วยทัน ผมรู้สึกว่าสายตานั้นมันดูเศร้าและก็……อืมมม…..ผมบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร…….ส่วนอีกสายตานึงที่จ้องมาจากคนละทาง……ผมหันไปก็เห็น…..เฮ้ยยยยย……นั่น……..แตะขอบสระแล้วครับ…….ชนะแล้วครับ
คนที่ชนะก็คือ…………. ไอ้พลครับ!!!......... มันเร่งความเร็วแซงไอ้พีมาแตะขอบสระก่อนแค่ห้าเมตรสุดท้ายเห็นจะได้………ดูไอ้พี่คีธแกดีใจจนแทบจะวิ่งลงไปกอดไอ้พลอยู่แล้วครับเนี่ย แต่คงติดอยู่ตรงที่มีไอ้พวกผมนั่งมองอยู่อะแหละนะ
“ดูพี่ดีใจมากเลยนะที่น้องพลชนะน่ะ”ไอ้พี่พีทหันมาถามพี่ชายด้วยแววตาสงสัย
“…..เอ่อ…..อ้าว….ก็น้องพลชนะนี่นา แถมน้องพียังได้ที่สองอีก เพื่อนเอกทั้งคู่พี่ก็ต้องดีใจด้วยเป็นธรรมดา” พี่คีธตอบโดยที่ไม่ค่อยยอมสบตาน้องชาย
ตอนนี้ไอ้ชาร์คก็คงสังเกตุถึงความผิดปกติได้แล้วหละครับ……..เออใช่…….แล้วไอ้เจ้าของสายตาเมื่อกี้หละ……..ผมหันไปดูอีกครั้ง…..ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่าไปเสียแล้ว……..คนที่เคยนั่งอยู่ตรงนั้นตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหน…….ผมหันไปหาดูทั่วๆก็ไม่มี………คนที่ผมเห็นแว่บนึงเมื่อกี้นั้นผมจำได้แต่เพียงว่าเค้าเป็นผู้หญิงผมยาวๆ ………ผมมองหน้าเค้าไม่ชัดหรอกครับ………อาจเป็นเพราะนั่งห่างกันพอควร…….. อ้อ…..เค้าติดกิ๊ฟสีเงินใหญ่ๆไว้ด้วยครับ…….แต่เอาเถอะ…..ผมเองก็คงคิดมากเกินไป…….คนที่ไม่รู้จักจะมาจ้องผมทำไมเนอะ
ที่ริมสระด้านหน้าตอนนี้เค้ากำลังมอบเหรียญรางวัลกันอยู่ครับ เสียงตบมือดังกึกก้องไปทั่ว……. ไอ้พลยิ้มแฉ่งหันมาโบกมือให้ทางที่พวกผมนั่งอยู่………ส่วนไอ้พี่คีธที่อยู่ข้างๆก็ยิ้มดีใจไม่แพ้กันเลยครับ……..
ผิดกับไอ้พีที่ดูมันซึมลงอย่างเห็นได้ชัดครับ……แม้ว่ามันจะพยายามยิ้มแย้มยินดีกับไอ้พลก็ตาม……..ผมว่ามันคงผิดหวังมากอยู่เหมือนกันที่เกือบจะชนะ……..เพราะทุกวันหลังซ้อมบาสเสร็จและทุกช่วงเวลาที่มันว่าง…..มันก็จะเอาแต่ทุ่มซ้อมว่ายน้ำเพื่อการแข่งครั้งนี้นี่นา
หลังการแข่งของไอ้พีเสร็จพวกผมก็เฮโลกันไปนั่งรอกันที่ม้านั่งข้างนอกสระ…….ตอนนี้ใครผ่านไปผ่านมาคงมองพวกผมแปลกพิลึก…… ก็ผมนั่งกลางแล้วถูกประกบด้วยไอ้ชาร์คด้านซ้ายพี่คีธด้านขวา…….ซึ่งทั้งสองก็เอาแต่นั่งจ้องไอ้พี่พีทที่นั่งอยู่ตรงข้าม……..เหมือนไอ้พี่พีทกำลังถูกสอบสัมภาษณ์อยู่ยังไงยังงั้นเลยครับ………
ตอนนี้พวกผมรอไอ้พลกะไอ้พีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ แล้วก็พวกไอ้ป้องที่ไปทำธุระกำลังจะตามมา…… ทุกคนนัดกันจะไปทานข้าวฉลองต่อโดยมีพี่คีธเป็นเจ้ามือให้ครับ……..พอรู้ว่าจะมีคนจ่ายให้เท่านั้นแหละ เพื่อนๆก็เลยจะไปกันครบทีมโดยพลันครับ อิอิ
ไอ้พลกับไอ้พีมาถึงก่อนครับ……ไอ้พลยิ้มแฉ่งโชว์เหรียญทองให้ดู…….แต่ผมว่าจริงๆมันคงอยากอวดพี่คีธมากกว่า…… แต่ก็ทำไม่ได้เพราะตอนนี้ไอ้พี่พีทอยู่ด้วย…… ครับ….ก็ผมกะพี่คีธต้องเล่นบทเป็นแฟนกันนี่นา…..เฮ้ออออ เศร้า
“เอก เราลืมของไว้ช่วยไปหาหน่อยสิ” ไอ้พีเอ่ยชวนผมขึ้นมา…….
“ได้สิ ไปกัน งั้นเดี๋ยวมานะ เอกไปกะพีคนเดียวพอ….”ผมรีบตอบแล้วรีบลุกเดินนำไอ้พีไป……ก็ตอนแรกคนอื่นทำท่าจะตามไปด้วยแต่ผมต้องรีบตัดบทเพราะเห็นแววตาไอ้พีแล้วคิดว่ามันน่าจะมีอะไรมากกว่าแค่หาของ
“พีอยากคุยอะไรกับเรารึเปล่า” ผมหยุดเดินแล้วหันมาถามไอ้พีเมื่อเห็นว่าเดินออกมาไกลลับตาคนอื่นแล้ว
“อ้าว นี่เอกรู้ด้วยเหรอว่าที่เราชวนออกมาเพราะมีเรื่องจะคุยด้วยอะ” ไอ้พีประหลาดใจ
“ก็รู้สิ….. เอ้าว่ามา”ผมยิ้มให้………ไอ้พีมันไม่พูดอะไร…..แต่ก้มหน้าลงไปหยิบของในเป้ออกมาแล้วก็วางลงมาบนมือผม
“เอ้านี่เราให้”ไอ้พีบอก…….ผมมองลงมาดูสิ่งของที่อยู่ในมือ…….ครับ……..ครับมันคือเหรียญเงินที่ไอ้พีพึ่งได้มาเมื่อกี้………
“เอกช่วยรับมันไว้ด้วยเถอะนะ ถึงมันจะเป็นแค่เหรียญเงิน แต่เราตั้งใจไว้แต่แรกแล้ว”ไอ้พีบอกผมพร้อมกับเอามือมาจับมือผมให้กำเหรียญนั้นไว้
“แต่…..”ผมยังพูดไม่ทันจบ ไอ้พีก็พูดขึ้นอีก
“เอกคงจำไม่ได้……. แต่เมื่อก่อนเราเคยสัญญากับเอกไว้ว่าต่อไปเราจะเข้มแข็งและก็แข็งแกร่งขึ้น…… เหรียญอันนี้มันเป็นตัวแทนความหมายของความพยายามที่เราจะเป็นอย่างนั้นนะ ” พีพูดยิ้มพร้อมน้ำตาซึม…….
“อืมมมม…..ขอบใจนะพี”ผมตอบและรับเหรียญนั้นไว้
“……..แต่ยังไงก็ขอโทษนะ……ที่มันเป็นได้แค่เหรียญเงิน…….”พีพูดต่อ…….ตอนนี้ผมรู้แล้วครับว่าทำไมพีถึงพยายามแล้วก็ซึมแล้วก็เศร้าขนาดนี้……
“จะขอโทษเรื่องอะไรกันพี…… ความพยายามของคนเรามันไม่ได้วัดกันที่ระดับของเหรียญหรือการแข่งแพ้ชนะซะหน่อย…… แค่ที่ผ่านมาพีพยายามอย่างตั้งใจที่สุดมันก็เป็นตัวบอกอยู่แล้วหละว่าพีเข้มแข็งมากขึ้นแค่ไหน …… ถึงก่อนนี้เราจะยังจำไม่ได้ว่าระหว่างเรากับพีมันเกิดอะไรขึ้น แต่ความแข็งแกร่งนั้นอะนะตอนนี้พีก็ได้แสดงให้เราเห็นแล้วหละ……..สำหรับเราพีไม่ได้เป็นแค่เหรียญเงินหรอกรู้มั๊ย…….” ผมยิ้มให้……เราสองคนยิ้มให้กัน
“เฮ้ยยยย เอกกกก” ครับ…….มารผจญมาอีกแล้วครับ
ต่อตอนหน้าอะดิ อิอิอิอิ
หัวข้อ: รักจากpanic!!ตอนที่63.3 ความลับของดวงดาว(จบ) (อ่าน 321058 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก