ขอกระโดดหอมแก้มทุกคน คนละสองฟ้อดดดดดดดดดด
แค่คำว่าคิดถึงที่ทุกคนมีให้นุ้งฟ่าก็มีความสุขมากมายแว้วววววววววววว
อดทนคิดถึงไม่ไว้เลยจัดการหยิบมือถือที่มีสรรพคุณเพียบแต่ใช้แค่โทรออกแล้วก็รับสายวันนี้ได้ใช้มันต่อเนตแล้ว
ถือว่าคุ้มค่ากับราคามากขึ้นอีกนิสนุง
แล้วก็ขอเสียงปรบมือให้กับ"เพียวเพียว"ด้วยเรื่องข้อมูลไวร์เลสสสส เเน่นปึก
เดี๋ยวใช้เตอร์ไปซื้อ พอดีใช้ไวร์เลสที่มันมากับโน๊ตบุคอ่ะเลยไม่เคยซื้อแบบนี้
เน็ตที่ห้องมีทั้งสายแล้วก็แชร์ไวร์เลส แต่เรื่องของเรื่องมันดันมาเสียพร้อมกันนี้สิ :z3:อารมณ์เซ็งไดโนเสาร์เลยอ่ะ
อาทิตย์นี้น่าจะเสร็จนะ ไม่งั้นจะไปวีนแระ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
เตอร์หายดีแล้วครับป้า หายตั้งนานแล้วแต่โรคสำออยยังเป็นอยู่ อิอิ
************************************************************
เช้าแล้ว
เช้าแล้ว
แล้วก็เช้าแล้ว
วันนี้เราสองคนมีเรียนทั้งคู่แต่ไม่เช้ามากเลยนอนกันจนตะวันส่องก้นทั้งคู่อ่ะ ลืมบอกไปเมื่อคืนเราใส่ชุดนอนที่ซื้อมาใหม่ ฮ่าๆๆๆๆ เราใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวใหญ่ๆที่เป็นเหมือนชุดนอนอ่ะพร้อมกับ กกน.สีขาว ฮ่าๆๆๆลองไปหาซื้อมาใส่กะที่รักของทุกคนนะครับ มันน่ารักจริงๆๆน๊า
เด็กหนุ่มสองคนในชุดนอนเชิ๊ตสีขาวถูกปลุกให้ตื่นด้วยนาฬิกาปลุกเสียงโดเรมอน แต่อีกคนไม่ตื่น ใครอ่ะก็เตอร์อ่ะสิที่ไม่ตื่น แต่คนที่ตื่นกลับถูกพันธนาการไว้ด้วยอ้อมกอดเสียงนาฬิกาปลุกหยุดลง ผมยังคงนอนนิ่งอยู่ภายใต้อ้อมกอดอุ่นๆ ผมหันหน้าไปมองใบหน้าที่หลับใหล เหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา มองแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ นึกถึงเวลาาที่เค้าตื่น "ทำไมมันกวนตรีนจังหว่ะ" ผมเเอบอมยิ้มอยู่คนเดียวก็หันหน้ากลับ อ้อมกอดนั้นรัดแน่นขึ้นเมื่อมันรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดขยับตัว ผมนอนคิดอะไรเพลินๆจนรู้สึกว่าควรจะลุกไปทำอาหารเช้าได้แล้ว ผมค่อยๆคลายมือตรงเอวออก เพื่อที่จะปลดพันธนาการนั้นไปทำอาหารเช้า
"ไปไหน" เสียงที่ผมได้ยินขณะที่ผมปลดมือที่กอดผมอยู่ออก
"ฟ่าจะไปทำกับข้าว"
"ไม่ต้องทำหรอกเดี๋ยวไปซื้อเอา"
"เดี๋ยวก็บ่นว่าไม่อะไรอีกอ่ะ เบื่อมั้งอ่ะ"
"ถ้าแลกกับการได้นอนกอดคนรักก็ยอม" ดูมันพูดสิแล้วผมจะไปทำอาหารเช้าได้ไงอ่ะ ก็ต้องนอนให้เค้ากอดต่อไปอ่าสิ ใจง่ายนะเนี่ยเรา
"คนปากหวานอ่ะเจ้าชู้ทุกคนนะ แม่บอกมา"
"แล้วแม่บอกรึป่าวว่า ยกเว้นเตอร์คนหนึ่งอ่ะ"
"ป่าว"
"แสดงว่าแม่ลืม"
"ไม่เบื่อหรอกอดฟ่าอ่ะ"
"ไม่เบื่อหรอก กอดจนตายก็ไม่เบื่อ"
"น่ารัก"
"อะไรน่ารัก"
"เตอร์ไงน่ารักที่สุด"
"แล้วอย่าไปรักคนอื่นนะ"
"จะไปรักคนอื่นได้ไง มีคนน่ารักแบบนี้อยู่กะตัวให้เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมอ่ะ"
"เงินสดร้อยล้านยอมมั้ย"
"ยอมตั้งแต่สิบล้านเเล้ว"
"เออจำไว้เลยเห็นเงินดีกว่าแฟนตัวเอง"
"ล้อเล่งน๊า ต่อให้เอาของที่มีค่าที่สุดในโลกแพงที่สุดใหญ่ที่สุดฟ่าก็ไม่เอาหรอก"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็เตอร์มีค่ามากกว่าสิ่งของพวกนั้นไง มูลค่าหาที่สุดมิได้อ่ะรู้จักม๊ะ"
"นี้แหน่ นี้ๆๆๆๆๆๆๆๆอื้มๆๆๆๆๆ" เตอร์ขยี้จมูกมาที่แก้มผมแล้วก็ไปที่ท้องอีก
"โอ๊ยจุกนะ จั๊กจี้อ่ะ ไอ้บร้านี้" ผมเอาหมอนตีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปที่หัวมัน ฮ่าๆๆๆๆๆแก้แค้น
"โอ๊ยๆๆๆยอมแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
ผมเอาหมอนไปพาดที่หัวเตียงแล้วก็เอาหลังพิงเหนียดขานั่งพักเหนื่อย ฮ่าๆๆๆๆ เตอร์ไม่รอช้าล้มตัวมานอนหนุนตักผมทันที
"เจ็บป่าว"
"ไม่หรอก สนุกดีแกล้งฟ่าอ่ะสนุกที่สุด"
"นิสัยอ่ะ แกล้งมากมากฟ่าทนไม่ไหวหนีไปอยู่กับแม่นะ"
"งั้นไม่แกล้งแระ"
"แล้วเตอร์อ่ะ ไม่คิดถึงคุณแม่เตอร์มั้งหรอ"
"คิดถึงสิ"
"แต่ไม่เคยโทรหาเลยอ่ะนะ"
"ก็ไม่ว่างนี้นา"
"แต่แม่เค้าบ่นคิดถึงเตอร์นะ"
"ค่าโทรศัพท์แพงจะตายเมืองนอกอ่ะ"
"แต่คุณแม่เค้าก็จ่ายให้อยู่แล้วนี้นาทุกวันเนี่ย"
"อืมๆๆเดี๋ยววันนี้โทร ว่าแต่รู้ได้ไงว่าแม่บ่นคิดถึง"
"ก็เดาๆไปงั้นแหละ"
"โม้..บอกมาเลย เวลาฟ่าโกหกอ่ะมีพิรุธทุกครั้งแหละ"
"ก็ฟ่าโทรไปหาท่านอ่ะสิ"
"เดี๋ยวนี้เอาใจแม่เตอร์ขนาดโทรไปเลยหรอ สงสัยเตอร์คงเป็นหมาหัวเน่าแล้วมั้ง"
"ตอนแรกก็โทรไปหาพ่อแต่คุณแม่เตอร์ขอคุยอ่ะ ท่านก็ถามว่าฟ่าเป็นไงเตอร์เป็นไง ดื้อรึป่าว ฝากเตอร์ด้วยนะอย่าชวนกันเกเรนะลูก โน้นนี้นั้นมากมายแล้วก็บอกว่าเดี๋ยวจะซื้อของมาฝาก"
"เยอะนะเนี่ยถึงว่าทำไมค่าโทรศัพท์พักนี้เยอะผิดปรกติ"
"นึกว่าคุยกะกิ๊กรึไง"
"มีด้วยหรอ" ทำเสียงดังปรี๊ดขึ้นมาเลย
"จะบร้าหรอ ไม่มีอย่ามาหาเรื่องดิ"
"แล้วพ่อว่าไงมั้ง"
"ก็ถามว่าสบายดีมั้ย ใหเตอร์โทรไปหามั้ง รับโทณศัพท์มั้ง ไม่ใช่โทรหาแค่อาทิตย์ละครั้ง หรือสองอาทิตย์ครั้ง หรือไม่ใช่เดือนละครั้งเหมือนทุกวันนี้"
"นี้บ่นเองรึป่าวเนี่ย"
"ป่าวนะ"
"แน่ใจ"
"แน่มากกกกกกกกกก"
"ในที่สุดแม่ก็ยอมรับสะใภ้คนนี้ซะที แล้วเมื่อไรเราจะแต่งงานกันอ่ะ แต่งโรงแรมไรดีอ่ะ แล้วเราจะเชิญใครมั้งอ่ะ"
"แล้วใครจะใส่ชุดเจ้าสาวอ่ะ ไอ้เพ้อเจ้อ ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว"
"โห คนเราดับฝันกันซะงั้นอ่ะ"
"จะกินไรมื้อเช้าอ่ะ"
"ครัวกรุงเทพ สิบโมงค่อยไปกิน"
"นี้มันเก้าโมงแล้วนะกว่าเตอร์จะอาบน้ำแต่งตัวทำผม เตอร์มีเรียนสิบเอ็ดโมงครึ่งกว่าจะผ่าวิกฤตรถติดเมืองไทยไปได้อีก สายแน่"
"สายก็สายดิวันนี้ชิลๆไม่ได้เช็คชื่อ"
"จะเช็คหรือไม่เช็คมันก็เรียน ตั้งใจหน่อยถ้าเรียนไม่จบมีหวังแม่ให้เราเลิกคบกันแน่ มีแฟนแล้วเรียนไม่จบอ่ะ"
"ไมเห็นจะเกี่ยว ไม่มีอ่ะสิจะไม่เรียนเลยแหละ"
"คิดแบบเด็กๆๆหน่ะไปอาบน้ำได้แล้วไอ้หมู"
"ทำไมเค้าอ้วนมากเลยหรอ เอว26หน้าอก35แบบเนี่ยนะอ้วน"
"เอว35หน้า26อ่ะสิ"
"อย่ามาใส่ร้ายนะกางเกงเอว32ยังหลุกตรูดเลย"
"แต่หน้าอ่ะมันบานกวานจานทรูวิชชั่นแล้วนะ"
"เชอะ สะบัดบ๊อบใส่"
"แรดแต่เช้าเชีย"
"ไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวหนูตามเฮียมานะเฮียจะนอนแช่น้ำรอ อย่าช้าหล่ะเดี๋ยวเฮียโมโห"
"ไอ้บร้า ไม่ขาดก็เกิน มีวันไหนที่มันพอดีบ้างมั้ย" มันส่ายหน้าแล้วก็ออกจากห้องไปเข้าห้องน้ำ ผมไปเตรียมเสื้อผ้าของผมและเตอร์แล้วก็อุปกรณ์การเรียนต่างๆเอาไว้ สักพักก็มีเสียงตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
"ฟ่าค๊าบบบบบแฟนรออยู่นะครับ"
"รออะไร"
"รอเธอมารัก"
"ติ๊งต๊อง"
"มาอาบน้ำพร้อมกันดิอาบรอจนตัวจัะเปื่อยแล้วเนี่ย"
"แปปๆๆ"
"เร็วๆน๊า"
"เออ" ผมจัดของเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำ เตอร์ยืนสระผมอยู่แล้วก็ลืมตามามองผม
"โอ๊ยๆๆๆๆแสบๆๆๆๆๆๆ" เตอร์เปิดฟักบัวล้างหน้าตัวเอง
"ทำเป็นเด็กไปได้"
"ก็จะดูนินาว่าใครเข้ามา"
"แล้วในห้องนี้มันมีคนอยู่หลายคนรึไง ประสาท"
"พูดเพราะๆหน่อยสิครับไม่น่ารักเลยนะ"
"ครับไม่น่ารักก็ไปรักคนอื่นโน้นครับ"
"ไม่เอาครับรักคนนี้คนเดียว หยิบครีมนวดผมให้หน่อยสิครับที่รัก"
"เอาอันนี้นะ หอมดี"
"เมื่อวานฟ่าก็ใช้อันนี้นิ"
"ก็ใช่ไง ห๊อมหอมอ่ะจะได้ไม่เป็นหมาหัวเน่านะ"
"ง่ะ"
"อุ้ยลืมไปสุนัขศีรษะเน่า"
"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้ง นวดให้ด้วยดิ"
"หันหลังมาดิ"
"ไม่เอาจะหันหน้าอยากมองหน้าด้วยอ่ะ"
"เรื่องเยอะนะเราอ่ะ"
"ช่ายเยอะ"
"อื้มมมมมเดี่ยวสายนะ เดี๋ยวลื่นล้ม" เตอร์กอดเอวผมแล้วจูมมาที่ริมฝีปากผมดันหน้าอกออกแต่เตอร์ก็ไม่ยอมฝืนแรงผมไว้แล้ว เตอร์ดันตัวผมให้ไปติดกับขอบอ่างล้างหน้าแล้วอ้มผมขึ้นนั่งบนนั้นทันทีแล้วในไม่ช้าหนอนชาเขียวของผมก็อยู่ในปากเตอร์เรียบร้อยแล้ว ร่างกายที่เปียกปอนในสภาพที่เปลือยกายในไม่ช้าหนอนชาเขียวของผมก็เตรียมจะพ่นพิษ ผมดันหัวเตอร์ออกเตอร์ยืนขึ้นจูบปากผมพร้อมกับจับหนอนน้อยของตัวเองพ่นพิษใส่ตัวผมส่วนหนอนชาเขียวของผมก็พ่นพิษใส่ตัวมัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
"น่ารักจังเวลาหัวเปียกเนี่ย เอ็กซ์ด้วย"
"ไอ้บร้านิ เขิลนะเว้ย"
"เอ้า อาบน้ำก่อนดิจะไปไหนตัวเปื้อนรักขนาดนั้นอ่ะ"
"เออลืม"
"มัวแต่เขิลอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวเตอร์สระผมให้น๊า"
"งืม"
เราสองคนจัดการอาบน้ำแล้วก็ไปแต่งตัวไปหาอะไรทานกันแล้วก็แยกย้ายไปเรียน
"อิ่มจัง ฟ่าอ่ะอิ่มป่าวเตอร์เห็นฟ่ากินนิดเดียวเอง"
"ไม่ค่อยหิวอ่ะ"
"ไม่สบายรึป่าววไหนดูสิ ตัวก็ไม่ร้อนนี้นา"
"ไม่ได้เป็นไรมันไม่ค่อยหิวอ่ะ ไปเรียนได้แล้วเดี๋ยวฟ่าไป บีทีเอส"
"ให้เตอร์ขับรถไปส่งป่าว"
"ไม่ต้องอ่ะจะอ้อมไปทำไมเปลืองน้ำมัน"
"ไปแระนะตอนเย็นเจอกัน"
"ให้ไปรับป่าว"
"อืมเดี๋ยวค่อยโทรคุยกันดีกว่า ตอนนี้ยังคิดไม่ออก"
"หอมทีนุงดิ"
"จะบร้าหรอนี้มันในห้องหรอคนมากมายเนี่ย ไปเลยป่ะเดี๋ยวสาย อย่าแอบไปหลีใครนะ แม่รู้จะตบให้หน้าแหกเชียว"
"จ้ะ พักนี้พูดบ่อยนะคำเนี่ย"
"แล้วทำไม ไปแระนะ "
"ถ้าหิวก็หาอะไรกินด้วยนะอย่าปล่อยจนปวดท้องอ่ะ"
"ค๊าบบบบ" ผมโบกมือบ๊ายบายให้เตอร์แล้วก็ขึ้นบันไดเลื่อนบีทีเอสไป ในขณะรอรถก็กดแมสเสจพิมพ์ไว้ส่งหาเตอร์ดีกว่า(ที่รักค๊าบขับรถดีดีนะเค้าเป็นห่วง รักตะเองคนเดียวน๊า จุบุจุบุ)
ถึงมหาลัยแล้วผมก็กดส่งเเมสเสจทันทีก่อนที่จะไปสมาคมนินทาบุคคลที่เดินผ่านไปผ่านมา ก็กลุ่มเพื่อนๆนั้นแหละสักพักก็มีเเมสเสจตอบกลบัมา(เค้าก็รักตะเองคนเดียวค๊าบบบ คิดถึงเค้าด้วยนะอย่ามองหนุ่มๆนะรักนะรักมากมาย จุบุจุบุจ๊วฟ)
"นั่งยิ้มอ่ะไรฟ่า" นุ่นสาวสวยตะโกนถามมาแต่ไกล
"ก็ยิ้มนุ่นอ่ะสิวันนี้สวยผิดปรกติ มีแฟนป่ะเนี่ยไม่บอกไม่กล่าว" ที่จริงฟ่ายิ้มกะเเมสเสจต่างหาก
"บร้าไม่มี นุ่นก็สวยของนุ่นมาตั้งแต่เกิดฟ่ายังไม่ชินอีกหรอ"
"โถๆๆๆๆๆๆที่บ้านไม่มีกระจกหรอจ่ะอินุ่น"
"เอาอีกแระสองคนนี้"
"ไปเรียนกันเถอะอย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกาเลยฟ่า คนตาต่ำ" นุ่นดึงมือผมให้ลุกไปเรียน คู่นี้แบบนี้แหละครับ
เรียนเสร็จก็ไปหาอะไรกินกันตามระเบียบก่อนจะแยกย้ายบ้านใครบ้านมัน โทรศัพท์สั่น
"แฟนโทรมาอ่าดิฟ่า"
"ป่าว เพื่อนอ่ะ"
"แหม๋ๆๆๆๆๆๆๆๆอย่าเลยถ้าเพื่อนก็คุยตรงนี้ต่อหน้าพวกเรานี้"
"ได้ดิ โหลว่าไง"
"ให้เค้าไปรับป่าว"
"แล้วตอนนี้อยู่ไหน"
"พารากอน"
"แล้วจะพูดเพื่อไรมิทราบ งั้นเดี๋ยวฟ่าไปเองอยู่ร้านไหนอ่ะ"
"อยู่สตาร์บัค"
"ได้ๆๆๆเดี๋ยวเจอกันนะ" ผมวางสาย ทุกคนต่างมองหน้าผมทั้งสิ้น
"ฟ่านุ่นถามอะไรจริงๆนะอยากรู้มานานแล้ว"
"ถามมาดิ"
"ไม่โกรธนะ"
"ไม่หรอกมีไรอ่ะ"
"ใครหรอ"
"เตอร์ไง คนที่เจอที่โรงพยาบาลตอนฟ่าไม่สบายอ่ะ"
"ที่มาส่งบ่อยๆนั้นด้วยชิม๊ะ"
"เห็นด้วยหรอ"
"ให้แซดเหอะ เค้าลือกันให้หึ่งๆๆๆๆว่าหล่อน่ารัก"
"แล้วไงอ่ะก็น้องเค้าหล่อจริงๆนิ"
"นั้นมันไม่ใช่ประเด็นประเด็นคือว่า"
"ว่าไร"
"แฟนกันรึป่าว"
"ไม่รู้แล้วแต่จะคิดไปแระ บาย....พรุ่งนี้เจอกันนะ ต้นแพทพีกุ๊ก บ๊ายบาย"
"เดี๋ยว..ทำไมทำไมคนที่ฉันรักสองคนต้องหักหลังฉันแบบนี้ น้องเตอร์ฉันหมายปองส่วนฟ่าก็เอาไว้แทะโลม ทำไม ทำไม ทำไมสองคนนี้ทำกับฉันแบบนี้"
"กุ๊กมรึง นี้ไม่ใช่วิชาแอคติ้งนะเพื่อน หักห้ามใจซะนะ"
"แล้วมรึงหล่ะอิต้น จะทำกับกรูเหมือนคนอื่นรึป่าว"
"เพ้อเจ้อหน่ะ ไปเหอะพวกเราปล่อยอิบร้านี้มันบร้าไปคนเดียว แล้วไว้เจอกันนะฟ่า"
"บาย" เราแยกกันแบบฮาๆๆ แต่ผมรู้พวกนี้ไม่หยุดแค่นี้หรอกมันต้องมีอีก ผมสังเห่าใจยังไงไม่รู้
ในที่สุดผมก็ถึงพารากอนซะที
"มาแล้ว"
"เหงื่อตกเชียวร้อนอ่าดิอย่าบอกนะเดินมาอ่ะ"
"อืมเดินมาดิ"
"กินไรก่อนป่าว"
"ไม่เอาอ่ะไม่อยากกิน ค้ากำไรเกินควรแพงจะตายห่าบอกกี่ครั้งแล้วอย่ามากินให้เห็น"
"คิดมากไปป่ะเนี่ย ใช้บัตรนี้ไง แม่เติมตังค์ให้บัตรสตาร์บัคอ่ะ"
"นั้นแหละ"
"อย่ากินซูกิชิอ่ะไปกินกันนะ ต่อด้วยเรดแมงโก้ โอเคป่ะ"
"ฟ่าไม่ได้กินอะไรอีกเลยใช่ม๊ะตั้งแต่เมื่อเช้าอ่ะ"
"กิน เค้กชิ้นหนึ่ง"
"ถึงได้หิวเป็นแมวบร้ายังงี้อ่าดิ"
"ไปเหอะหิวแล้ว"
เราสองคนเดินไปซูกิชิสยามเซนเตอร์
"มีคนเดินตามเราฟ่า"
"ใครอ่ะ"
"อย่าเพิ่งหันไปดูนะเดี๋ยวไก่ตื่น เตอร์ว่าน่าจะเป็นเพื่อนฟ่านะ หน้าคุ้นๆๆ เดี๋ยวเราเดินผ่านตรงร้านข้างหน้านี้นะฟ่ามองผ่านกระจกนะอยู่งตรงข้ามอ่ะ"
"ได้ๆๆๆเดี๋ยวเอาโทรศัพท์โทรหาพวกมันด้วยดีกว่า"
ผมหยุดมอง ทำเป็นดูนาฬิกาแต่ที่ไหนได้มองสะท้อนกระจก แล้วก็โทรหานุ่นดีกว่าเสียงโทรศัพท์ดังดี ฮ่าๆๆๆๆๆ พวกนั้นลนลานกันใหญ่เมื่อเห็นโทรศัพท์ผม เสียงดังมาจากด้านหลังผมจริงๆๆ ผมรีบหันไปมองแล้วทำปากจุ๊ๆๆให้พวกมันเงียบๆๆๆๆ แล้วผมก็เดินไปหา
"ไม่กลับบ้านกลับซ่องกันหรอ"
"ช่อง"
"แหม๋พร้อมเพียงกันครบองค์เลยนะ"
"ตามมาทำไม"
"ใครตามใครตาม โหมาเดินเที่ยวกัน ตามที่ไหน" แพท
"ไอ้แพทอย่ามามั่วยอมรับมาเลย ฟ่าเห้นเดินตามมาตั้งแต่เดินเข้าห้างมาแล้ว"
"อะไรที่สาธารณะใครๆก็เดินได้" แพท
"สาบาน"
"โน้นๆๆๆให้นุ่นสาบาน" แพท
"ไรว่ะโยนขี้มาหน้าบ้านกูเนี่ย" นุ่น
"ไอ้พีในฐานะที่แกน่าเชื่อถือที่สุดแกตามฟ่ามาทำไม"
"ไม่รู้ไอ้พวกนี้มันลากมาก็เลยมา" พี
"อ้าวววไอ้นี้เอาตัวรอด" แพท
"กุ๊กหล่ะ"
"อินุ่นเลยมันบังคับ" กุ๊ก
"อ้าวอินี่ขี้เต็มหน้าบ้านกูแล้ว" นุ่น
"ไอ้ต้นอ่ะ"
"นุ่นเหมือนกัน" ต้น
"แหม๋อีต้น มรึงนั้นแหละตัวแสดงความคิดเห็นหนับหนุน" นุ่น
"เอาหล่ะแล้วใครจะอธิบายเรื่องนี้" ผมทำหน้าโมโหแล้วก็แอบเสียงเเข็งเล็กน้อย
"ใครอ่ะไม่รู้ ไปแระต้องรีบไปซื้อน้ำปลา" แพท
"กรูก็ต้องไปกินเตี๋ยวเรือ" ต้น
"หยุด จะไปไหน ไปกินซูกิชิด้วยกันป่ะเดี๋ยวเลี้ยงเองมื้อนี้อ่ะ"
"ฟ่าจะเลี้ยงจริงๆหรอ ไม่เสียแรงที่สะกดรอยตาม"
"ยอมรับแล้วดิ"
"แหม๋ก็มันอยากรู้อ่ะ เป็นห่วงเพื่อนด้วยกลัวโดนเค้าหลอก"
"แล้วมันแปลกใจหรอว่าแฟนฟ่าเป็นผู้ชายเนี่ย"
"โห โลกเค้าไปถึงไหนต่อไหนกันแล้ว มัวมารังเกียจรังงอนก็บร้าแระ แค่อดเสียดายไม่ได้เท่านั้นเอง ว่าแต่พูดได้ป่าวอ่ะหรือว่ายิ้มได้อย่างเดียว"
"พูดได้ครับ งั้นมื้อนี้เตอร์เป็นเจ้ามือเองโอเคมั้ย"
"โอเคจ้ะ"
"โตไวเนอะตอนนั้นเห็นที่โรงพยาบบาลยังเด็กๆอยู่เลย ตอนนี้โตทันพวกเราซะและ รู้งี้แย่งฟ่ากินตั้งแต่เด็กๆดีกว่า"
"บร้าคิดอะไรเนี่ย"
พวกเราพากันไปกินอาหารแล้วผมก็เล่าเรื่องผมสองคนให้พวกนี้ฟังพวกนี้ได้แต่อิจฉาแล้วบอกจะไปนั่งที่ร้านหนังสือมั้งเผื่อได้เนื้อคู่
*********
*********
*********
*********
*********อยากบอกว่าคิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หัวข้อ: คอปเตอร์จอมซ่ากะอัลฟ่าบ้าบอ (20/01/2012) 07.12 หน้า201 (อ่าน 884142 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก