หัวข้อ: คอปเตอร์จอมซ่ากะอัลฟ่าบ้าบอ (20/01/2012) 07.12 หน้า201

[l3iZal2l2e]

ดีนะที่เตอร์ไม่เป็นไรมาก
ฟ่าดูแลคนป่วย(สุดหล่อ)ดีดีนะ
 

[akike]

ว้าก

ตื่นมาเฝ้าคนเฝ้าไข้

อ้ากกกกกกก

ชอบอ่า

น่ารัก

[Ak@tsuKII]

จะฮาไปไหนเนี่ยคู่รักคู่นี้ ไปเปิดคณะตลกดีไหมเนี่ย    เป็นกำลังใจเหมือนเดิมเตอร์&ฟ่า

[prawy]

 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
แหมนุ้งฟ่า รูปนี่ดูเข้ากับเหตุการณ์ดีจังเนาะ อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อ ดีใจที่เตอร์ไม่เป็นอะไรมาก

[wan]

ขนาดเจ็บ นอนโรงพยาบาล ยังหวานได้อีก

มารอนุ้งฟ่า มาต่ออยู่นะครับ 

+1 ให้ด้วย เกือบลืม

[myxt]

ท่าทางคอปเตอร์คงไม่เป็นอะไรมากแล้วม้างงงง
พยาบาลพิเศษเล่นเอาใจกันซะขนาดน้านนน 
ระวังมดขึ้นรพ.เค้านะจ๊ะสุดหล่อทั้งสอง

คิดถึงอัลฟ่ากะคอปเตอร์ค้าบบบบ 

[namtaan]

^
^
  น้องออม คิดถึงจัง

ดีนะที่น้องเตอร์เจ็บไม่มาก และก้อยังหล่อและมีเสน่ห์เหมือนเดิม (โดยเฉพาะเวลาหลับใ่ช่ปะฟ่า สิ้นฤทธิ์ 555)
สมชื่อหมูแดงเนอะ ท่าทางเตอร์จะชอบข้าวหมูแดง
ชอบรูปประกอบจังเลยนุ้งฟ่า เข้ากะเรื่องเล่าดีนะ
บวก 1 ให้นุ้งฟ่า่เช่นเคยจ้า  :กอด1:นุ้งฟ่าและน้องเตอร์

[warin]

ดีใจด้วยนะคับที่เตอร์ปลอดภัยแล้ว

[StillLoveThem]

...มัวแต่นอนกอด..เตอร์เพลิน..ใช่ม๊ะ...
....ไม่มีไร ดึงทู้..แค่เนี๊ยะ.....

[อัลฟ่าบ้าบอ]

เหตุการณ์นะวันนั้น

เตอร์เดินอยู่บนทางเท้านั้นแหละเดินซื้อของริมทางแต่มอไซตืมันดันวิ่งบนทางเท้าสงสัยมันจะรีบไปไหนของมันไม่รู้สิก็เลยชนเอาเตอร์เข้า   รถเสียหลักนิดหน่อยแต่ไม่ล้มแล้วมันก็ไปเลย เตอร์โดน น่าจะเป็นเหล็กที่พักเท้าขูดที่ขาอ่ะแล้วก็ล้มเข้ากระแทกพื้นแล้วข้อศอกก็ไปกระกับขอบปูน  นั้นแหละเห้อๆๆๆๆ  แต่ไอ้ที่สลบไปนี้คงเป็นการใส่สีตีไข่ของผู้พบเห็น  เลือดออกเยอะมากอ่ะ
น่ากลัวแต่แผลก็ไม่เล็กนะเย็บเป็นสิบเหมือนกันแต่ที่เข่ากับศอกแค่เล็กน้อยครับ ไม่เป็นไรมากหรอกครับเค้าแข็งแรง หัวโขกพื้นนิดหน่อย กับข้าวเสียหายอย่างไม่สามารถนำกลับมารียูสได้อีก ไม่สามารแบ่งแยกประเภทได้ด้วยฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ รองเท้าถูกดูแลโดยแม่ค้าแถวนั้นเป็นอย่างดี ......

ร๊ากทุกคนเน้อ
ขอบคุณที่เป็นห่วงกันและกันนะครับ
ขอให้ความห่วงใยจงบังเกิดขึ้นกับคุณทุกคน
ขอให้ภัยอันตรายใดใดไม่สามารถทำลายได้
ขอคุณพระ คุณเทวดาคุ้มครองให้ปลอดโรคปลอดภันกันถ้วนหน้าทุกคนนะครับ

จุบุจุบ

[อัลฟ่าบ้าบอ]

มาต่อค๊าบบบบบบบ




"เห้ยยยยยยยย"  ผมรู้สึกตัวตื่นอย่างตกใจนี้มันสองทุ่มแล้วนี้นา ไอ้หมูแดงบ่นปากฉีกถึงหูแล้วมั้งเนี่ย

ผมรีบเอาของใส่กระเป่าแล้วรีบขับรถออกไปโรงพยาบาล  โดนบ่นอีกแน่เลย แล้วมิหนำซ้ำคงมีงอลอีกแน่แหละงานเนี่ยอ่ะ
โอ๊ยๆๆๆๆรถก็ติด ที่รักผมจะหิวมั้ยเนี่ย อยู่คนเดียวเดี๋ยวก็งอลอีกอ่ะ โอ๊ยๆๆๆทำไงดีทำไงดีเนี่ย

"ก๊อกๆๆๆ มาแล้ววว" มันนอนหันหลังให้ประตูเมื่อผมเคาะประตูเตอร์ก็เหลือบมามองนิดหน่อยแล้วก็กลับไปนอนท่าเดิม
เอาแล้วสิ ไอ้ฟ่าเอ๊ย งานเข้าแล้ว
"หิวมั้ย"
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
"ปวดหัวป่าว"
ผมเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเตอร์เบาๆ แต่ถูกการปัดออกอย่างรุนแรง อดทนไว้ฟ่าๆๆๆๆ
"ก๊อกๆๆๆ" พี่พยาบาลคนสวยเข้ามา
"ทานยาก่อนนอนด้วยนะคะ"
"ขอบคุณครับ" พี่พยาบาลคนสวยเอายามาให้พร้อมกับรอยยิ้มแล้วชีก็จากไป
"เตอร์กินยาก่อนดิเดี๋ยวคนนอน ดี๋ยวฟ่าเช็ดตัวให้นะจะได้นอนหลับสบายอ่ะ"
"ไม่กินปล่อยให้มันตายไปเหอะไม่ต้องมาสนใจหรอก"
"ทำไมพูดงั้นอ่ะ เตอร์ตายไปฟ่าจะอยู่กับใครอ่ะ"
"สนใจกันด้วยหรอ" มันยังคงไม่หันหน้ามามองผม
"ฟ่าขอโทษ ฟ่าไปเตรียมของใช้เเล้วก็เสื้อผ้าที่เตอร์จะใส่กลับพรุ่งนี้ด้วยแต่มันเผลอหลับไปอ่ะ"
"หรอ" เสียงที่ประชดประชันที่สุด ผมโคตรเกลียดเสียงนี้เลยให้ตายสิ
"ฟ่าขอโทษฟ่าผิดเองแหละที่เหนื่อย จนเผลอหลับไป"
"..............."
"ถ้าเตอร์จะทำร้ายตัวเองโดยไม่กินยาเพราะฟ่าเป็นต้นเหตุ ฟ่าอยากบอกว่าเตอร์อย่าต้องมาตายเพราะคนไม่ดีอย่างฟ่าเลย เสียดายชีวิตเปล่าๆ ฟ่ามัน

เลวมากที่เหนื่อยจนหลับไป เหนื่อยเพราะเป็นห่วงคนที่ฟ่ารักมากเกินไป"
"..............." เตอร์เริ่มหันมามองหน้าผม
"นี้ยานะฟ่าวางไว้ตรงนี้ กินเถอะฟ่าขอร้อง อย่าต้องมาทำร้ายตัวเองเพราะคนเลวอย่างฟ่าเลย เตอร์ไม่มีฟ่าเตอร์คงมีความสุขมากกว่านี้มั้ง"
ผมทำท่าเดินออกจากห้อง แผนนี้ได้ผลทุกครั้งแหละ "แผนพระเอกเจ้าน้ำตาปราบภรรยาหมูพยศ"

"ไปไหน" น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มลงเรียกผม
"ไม่มีฟ่าก็ดูแลตัวเองด้วยนะ"
"อย่าไปนะ เตอร์กินยาก็ได้ เตอร์ขอโทษ เตอร์แค่อยากให้ฟ่าเอาใจตอนที่เตอร์ไม่สบายอยากให้ฟ่าอยู่ใกล้ๆคอยดูแลก็เท่านั้น เตอร์ขอโทษที่เอาแต่ใจ

นะ"
"ฟ่าขอโทษฟ่าเพลียจริงๆมันหลับไปได้ไงไม่รู้"
"ช่างมันเหอะนะ"
"เตอร์หิวมั้ยเดี๋ยวฟ่าเดินไปซื้ออะไรให้กิน"
"ไม่หิวขอเตอร์กอดหน่อยได้มั้ย"
เตอร์ลุกขึ้นนั้งพร้อมอ้าแขนให้ผมเข้าไปกอด
"อ้อนเชียว"
ผมเดินเข้าไปกอด มันเป็นกอดของคนเหงาที่รัดแน่นตัวผม มันอบอ่นจนบอกไม่ถูก
"อย่าไปไหนนานๆอีกนะ เตอร์ว้าเหว่อย่าบอกไม่ถูก เข้าใจความรู้สึกเตอร์หน่อยนะ"
"เข้าใจสิ ตอนที่เตอร์หายไปซื้อข้าว ฟ่าก็กระวนกระวายอย่าบอกไม่ถูก ทั้งห่วงและกลัว กลัวว่าคนที่ฟ่ารักจะเป็นอะไรไปรึป่าว"
"จ๊อกกกกกกกกก" เสียงท้องร้อง(ไม่รู้ว่ามันเสียงยังไงอธิบายเป็นภาษาเขียนไม่ถูก ฮ่าๆๆๆๆ)
"ไหนบอกไม่หิวไง" เราสองคนคลายออกจากอ้อมกอดซึ่งกันและกัน
"ก็มันคิดถึงมากกว่านี้นา"
"เดี๋ยวฟ่าไปซื้ออะไรให้กินนะ"
"อย่าไปนานนะ"
"อื้ม"
"สิบนาทีพอ"
"แล้วถ้าร้านเค้าทำนานอ่ะ"
"ห้ามเกิน20นาที โอเค๊"
"ก็ได้"

ผมเดินไปซื้อบะหมี่กับราดหน้าร้านแถวๆหน้าโรงพยาบาลนั้นแหละ ไปเร็วมาเร็วเดี๋ยวที่รักจะรอ
ความจริงเราสองคนก็โตแล้วนะ ทำเป็นเด็ฏไปได้ แล้วทำไมผมต้องทำเป็นเด็กตามมันด้วยเนี่ยไม่เข้าใจเลย

"มาแล้วครับ"
"ไปนานจังอ่ะ"
"คนรอคิวเยอะอ่ะ กินเลยนะเดี๋ยวฟ่าใส่ชามให้"
"เตอร์กินเองก็ได้เหมือนฟ่าเหนื่อยๆนะ"
"ไม่เป็นไรไม่เหนื่อยหรอก"
"ไม่จริงหรอกแล้วทำไมต้องหอบด้วย เอาใส่ชามมาเดี๋ยวเตอร์กินเอง แล้วฟ่าอ่ะกินอะไรรึยัง ยังใช่มั้ย"
"กินแล้ว"
"กินตอนไหน"
"ก็กินแล้วไง ถามเป็นทนายไปได้"
"ยังไม่ได้กินใช่มั้ย"
"กินแล้ว"
"แน่ใจ"
"อืม"
"ยังไม่ได้กินใช่มั้ย"
"อะไร พูดไรอ่ะ วกวนบอกกินแล้วก็กินแล้วดิ"
"งั้นมองตาสิ"
"มองทำไม เล่นเป็นเด็กๆไปได้"
"มองตาเดี๋ยวนี้"
"อ่ะมองแล้วมีไรไหม"
"ฟ่าโกหกไม่เก่งหรอก ฟ่ายังไม่ได้กิน"
"เออๆๆๆๆไม่ได้กินก็ไม่ได้กิน"
"ไปเอาใส่ชามมากินข้างๆเตอร์นี้"
"ตกลงใครป่วยกันแน่รู้แล้วน่ะ  โตแล้วนะเนี่ย"
"แต่ชอบทำนิสัยที่เด็กๆเค้าทำกัน"
"เออๆๆๆๆๆ"
"อย่ามาทำเป็นอารมณ์เสีย ฟ่าก็งี้ทุกทีอ่ะทำไมต้องให้บ่นเรื่องกินข้าวทุกวันเลยนะไม่เข้าใจเลยอ่ะ"
"จร้า"
"อย่ามาประชด ด้วยน้ำเสียงแบบนี้นะ" ก็เหมือนคำว่า"หรอ"ของแกนั้นแหละ
"ครับ"

ผมเทบะหมี่กับราดหน้ามา
"เตอร์เอาอะไร"
"อะไรก็ได้ฟ่าอยากกินอันไหนก็กินเหอะเตอร์กินอันไหนก็ได้"
"ฟ่าอยากกินทั้งสองอันเลยอ่ะ"
"งั้นเตอร์ไม่กินก็ได้เดี๋ยวกินนมก็อิ่มแล้ว"
"ล้อเล่นน่ะ ฟ่ากินบะหมี่แล้วกัน เดี๋ยวฟ่าป้อนนะ"
"ฟ่ากินเถอะ เดี๋ยวเตอร์กินเองวันนี้กินอะไรรึยัง"
"ยัง"
"ถ้าวันหลังเป็นอย่างนี้อีกจะไม่พูดด้วยแล้วนะ"
"อดทนไหวหรอ"
"ไม่ไหวแต่ก็ต้องพยายามเพราะ คนที่เรารักจะได้ทานข้าวเป็นเวลา"
"จร้าาาา"
"อยากกินหมูแดงมั้งอ่ะ"
ผมตักใส่ชามให้เตอร์
"ป้อนดิ"
"อืมมม อาหย่อยจัง"
"เอาอีกมั้ย"
"ไม่เอาแล้ว ฟ่านั้นแหละกินเยอะๆนี้ทำท่าจะอิ่มอีกแล้วใช่มั้ย"
"ก็มันอิ่มจริงๆนี้ มันเหนื่อยแล้วมันกินได้ไม่เยอะอ่ะ"
"ฝืนๆหน่อยให้หมดชามนี้ก็ยังดีนะ"
"โห"
"เพื่อเตอร์"
"อืมก็ได้"
"กินข้าวนะ ทำหน้ายังกับหมาป่วย"
"กินข้าวนี้ไม่ได้ดูตลก"
"อะๆๆๆกินเหอะไอ้ดื้อ"
"ชิ"

มื้ออาหารเล็กๆยามดึกจบลง ผมเอาชามไปล้างแล้วก็เอาน้ำให้เตอร์กินยาพร้อมกับเอาผ้ามาเช็ดตัว

"เขินอ่ะ"
"เขินไร"
"ก็เขินที่ฟ่าเช็ดตัวให้เนี่ย"
"บร้าป่าว ทำเป็นไม่เคยแก้ผ้าต่อหน้าฟ่างั้นแหละ"
"ก็คิดอยู่อ่ะว่าจะอายทำไม แต่มันก็ยังอายแบบไม่มีสาเหตุอ่ะ"
"นี้ขนาดอายนะ"
"อาบน้ำม๊ะหมอไม่รู้หรอก"
"อย่าเลย เดี๋ยวแผลเปียกขึ้นมาทีนี้แหละโป๊ะ"
"อืมๆๆๆสแครชในโรงพยาบาลได้มั้ย"
"ทะลึ่ง ความอายเมื่อครู่นี้หยิบเอามาใช้ด้วยนะ"
"เชอะ แล้วมาเช็ดของเค้าทำไม"
"หรือจะปล่อยให้มันเน่า"
"อืม"
"งั้นเลิกเช็ดแล้วนะ"
"เห้ยๆๆล้อเล่นอ่ะ"
"หรือจะให้พยาบาลมาเช็ดให้"
"ไม่เอาอ่ะ โคตรเขินเลยถ้างั้นอ่ะ แต่ถ้าเป็นคุณหมอรูปหล่อท่านนั้นก็ไม่แน่นะ"
"โอเคเดี๋ยวไปตามให้"
"อ่ะๆๆๆล้อเล่นอะไรไม่ได้เลยนะคิดเป็นจริงเป็นจังลอดเชียว"
"ชิ....ยกแขนขึ้นดิ"
"อึ๊บ"
"เอาลงได้แล้ววว"
"เห้ออออ....แปะ"
"อุ้ย ไอ้บร้านี้มาตีก้นฟ่าทำไมเจ็บนะเว้ย"
"หมันเขี้ยว"
"พักบ้างอะไรบ้างนะ"
ผมเอาน้ำไปทิ้งในห้องน้ำแล้วกลับมาทาแป้งใส่เสื้อให้เตอร์ เหมือนมีลูกเลยนะเนี่ย ไม่คิดจะทำอะไรเองเร้ยคนเรา

"นอนได้แล้ว เดี๋ยวฟ่าจะไปอาบน้ำก่อน"
"ครับ"
ผมเดินไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน เหนื่อยมากมายวันนี้

"เสร็จแล้วหรอ มานอนตรงนี้ม่ะ"
"บร้าหรอเดี๋ยวฟ่านอนโน้น บนเตียงเค้าห้ามนอนสองคน"
"งั้นเตอร์ไปนอนกับฟ่า"
"นอนนั้นแหละ อย่าวุ่นวาย"
"มันนอนไม่หลับอ่ะไม่ได้กอดฟ่าอ่ะ"
"นอนเลยนี้มันดึกแล้ว แล้วเมื่อกี้ก็เห็นแอบหาว นอนเลยๆ"
"ใจร้าย"
ผมเดินไปห่มผ้าให้เตอร์แล้วเดินไปหรี่ไฟให้อ่อนลง
"นอนพักผ่อนนะครับที่รักพรุ่งนี้ก็กลับบ้านเราได้แล้ว"
"ค๊าบบบ"
"ทำแก้มป่องทำไม"
"หอมไง"
ผมก้มลงไปหอมแก้มคนป่วยขี้อ้อนเบาๆ แล้วก็ไปนอนที่โซฟา................

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มนุ้งฟ่า
สมพรปากน๊า อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อ สู้ๆ

[B_O_M]

รักเฮลิคอปเตอร์ ก่ะ บีต้า
 

[อัลฟ่าบ้าบอ]

จะจิ้มเพ่นิวซะหน่อยไม่ทัน  ฮ๋าๆๆๆๆๆ

งั้นจิ้มB_O_M  แทน  ฮ่าๆๆๆๆๆ

จิ้มทะลุไปทึงเพ่นิว

งิงิ

[B_O_M]

จิ้ม บีต้ากลับ

งิงิ

[อัลฟ่าบ้าบอ]

จิ้ม บีต้ากลับ

งิงิ

เชอะ
 

[B_O_M]

จิ้ม บีต้ากลับ

งิงิ

เชอะ
 

งั้นเปลี่ยนจาก บีต้าเป็น เบต้า ก็ได้
 

[อัลฟ่าบ้าบอ]

จิ้ม บีต้ากลับ

งิงิ

เชอะ
 

งั้นเปลี่ยนจาก บีต้าเป็น เบต้า ก็ได้
 

เค้าชื่ออัลฟ่าย่ะ

 

[jokirito]

โอ๊ยหวาน เกล็ดน้ำตาลกระเด็นเข้าตา

[—“L•nely_l3”—]

"อืมๆๆๆสแครชในโรงพยาบาลได้มั้ย"
"ทะลึ่ง ความอายเมื่อครู่นี้หยิบเอามาใช้ด้วยนะ"
"เชอะ แล้วมาเช็ดของเค้าทำไม"
"หรือจะปล่อยให้มันเน่า"
"อืม"

 

นี่ขนาดในโรงพยาบาลนะเนี่ย

[wan]

ตกลง หมูแดงยอมเป็นภรรยาแล้วเหรอ 

มารอตอนต่อไป แต่ก็โล่งอก ขนาดป่วยยังคิดจะ สแครชกันอีก

ความหวานตอนนี้ ให้ 8 นะครับ ถ้ามี..... ด้วยสงสัย เต็ม 10

+1 ให้กับความทะเล้นของนายเตอร์นะ ห้ามงอนนะ นุ้งฟ่า

[bixzz]

  วะฮ่ะฺฮ่าฮ่า...ฉลองหน้า 111 เลขสวย
+1 ให้ฟ่า+เตอร์นะครับ หวานกันได้อีกนะเนี่ย 
ยังไงก็ขออวยพรกลับไปที่ฟ่าและเตอร์ให้ปลอดภัยและแคล้วคลาดจากอุบัติเหตุต่างๆ เช่นกันนะครับ

[mma419109]

   มาดูคนเขาออดอ้อนกันให้อิจฉาเล่น  อยากทานทั้งบะหมี่ทั้งราดหน้า
 ก็ผลัดกันป้อนสิ นุ้งฟ่าป้อนบะหมี่คอปเตอร์ คอปเตอร์ก็ป้อนราดหน้านุ้งฟ่า
 เห็นไหมได้ทานทั้งสองอย่างเลย 
   หอบบุญมาฝากไปทำบุญขึ้นบ้านใหม่กับถวายพระประธานให้วัดแถวบ้านมาจ๊ะ
 

[l3iZal2l2e]

นึกว่าจะมีฉากแสครชชชชในโรงบาลซะอีก
 

+1 ให้ฟ่า ... โทษฐานหวานกันเกินไปทำให้เราอิจฉา  เอิ้ก ๆๆๆ ๆๆ ๆ
 

[broke-back]

 
น่ารักหม่ำเหมอ...
ตอนหน้ากลับบ้านมี ให้อ่านป่ะ
 

 :pig4:ขอบคุณคับ +1 ให้นุ้งฟ่า&น้องเตอร์

[pukpra]

อิ๊อิ๊ หมูแดงเอ้ย ขนาดไม่สบายยังอ้อนซะขนาดนี้ อย่างนี้นุ้งฟ่ามะรักได้งัยเนอะ 

[LIZZ]

ว๊ายยยย มดขึ้นโรงพยาบาลลลเลยยย กิ้วกิ้ว

[cassper_W]

อร้ายยยย  ดีน่ะเนี่ยะที่เตียงนอนได้ท่านเดียววว  เอิ๊กๆๆๆ

ถ้านอนได้สองนี่  มัลุ้นเลยยยย


ขอบคุณคุงฟ่ามาต่อให้น๊า   มาต่ออีกยาวววๆๆๆเลยน่ะ  อิอิ

[แมววาย]

ต้องเปลี่ยนเตียงนะนี่  รพ. นี้ใช้เตียงไม่ได้มาตรฐาน นอนได้แค่คนเดียว