หลายๆคนถาม เข้ามา ว่าไหวหรอ
โอ้ละพ่อ ไหวสิครับ ผมต้องไหว
แค่สองเดือน นิดเดียวเอง ผมเก่งจะตาย
แต่ข้างกาย ทุรนทุราย ไม่ไหวชัวร์
นี้คือบท ลงโทษ ที่โหดร้าย
ไม่ต้องหวาย ไม่ต้องแส้ ก็แดดิ้น
คนรักท่าน ทำผิดเมื่อไร ให้ได้ยิน
เร่งตัดสิน แบบอัลฟ่า อาญาใจ
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จไอ้ตัวดีก็นอนหลับอยู่ที่โซฟา สงสัยจะไม่ได้นอนมาหลายวัน ผมมานั่งใส่ถุงเท้าที่เก้าอี้แล้วก้นั่งมองที่รักของผมที่กำลังหลับสบาย ดูแล้วไร้เดียงสาผิดกับตอนที่มันร้ายกาจกับผมเหลือเกินผมได้แต่นั่งอมยิ้มเมื่อได้มองหน้ามัน ผมใส่ถุงเท้าเสร็จก็เดินไปหอมแก้มมันทีหนึ่ง
"จะไปเรียนแล้วหรอ" มันตื่นขึ้น แล้วส่งยิ้มมาให้ผม
"อื้ม ฟ่าไปเรียนก่อนนะเดี๋ยวสายอ่ะ เตอร์อ่ะวันนี้มีเรียนไม่ใช่หรอ"
"วันนี้อาจารย์งดสอนอ่ะ"
"ไม่ต้องไปมหาวิทยาลัยใช่ป่ะ"
"อื้ม"
"งั้นก็พักผ่อนเยอะๆนะเดี๋ยวฟ่าจะรีบกลับ"
"ครับ"
"ปวดหัวรึป่าว"
"ไม่นิ"
"อื้ม ไปแระ" ผมหันหลังจะเดินออกจากห้อง
"ฟ่า"
"จ๋า"
"เตอร์รักฟ่านะ"
"ค๊าบบบบบบบบ" ผมเดินออกจากห้องด้วยยิ้มพิมพ์ใจ วันนี้ช่างต่างกับเมื่อวานเหลือเกิน คนเรานี่ไม่แน่จริงๆเนอะ เค้าถึงบอกกันต่อๆมาว่า เมื่อฝนหยุดแล้วท้องฟ้ามักจะสวยงามเสมอ การเรียนวันนี้ผ่านไปด้วยดี เมื่อการเรียนเสร็จสิ้นผมก็ไม่ลืมที่จะแวะสยาม(เดี๋ยวมันจะผิดคอนเซป) แต่ก็ต้องชะงักด้วยเสียงนี้
"น้องฟ่า" ใครว่ะมาเรียกกรู
"อ้อ พี่แฟ้บ มีไรครับ"
"เลิกเรียนแล้วหรอ"
"ครับ พักนี้เจอพี่บ่อยนะ คณะพี่ไม่ได้อยู่นี้นิ"
"ก็ใจพี่มันอยู่คณะนี้นินา"
"มาชอบเด็กคณะฟ่าหรอพี่ คนไหนอ่ะเดี๋ยวช่วยเชียร์ให้"
"พี่ล้อเล่นอ่ะ ไปไหนต่ออ่ะ"
"กลับบ้านดิ"
"ไปเป็นเพื่อนพี่กินข้าวหน่อยดิ"
"ไม่ได้หรอกครับพ่อผมรออยู่ที่บ้าน โทดทีนะพี่"
"แล้วกลับไงอ่ะ ไปรถพี่ป่าวเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณนะครับ"
"โอเค กลับดีดีนะ"
"อื้มมมมม" ผมรีบเดินให้ไกลจากไอ้พี่แฟ้บให้เร็วที่สุด โหยทำเอาอารมณ์ชะงัดเลยตานี่ ผมกดโทรศัพท์หาเตอร์
"เตอร์ ทำไรอ่ะ แต่งตัวดิ มากินข้าวสยามกัน นะนะนะนะนะ ฟ่าเดินเล่นรอนะ จ้า บาย" ผมโทรไปชวนเตอร์ให้มากินข้าวที่สยามด้วยกัน เตอร์อาบน้ำเสร็จพอดี ผมเดินซื้อของดูโน้นดูนี้ไปเรื่อย ไม่ช้าเตอร์ก็โทรมา ถามว่าผมอยู่ไหน แล้วมันก็เดินมาหา
"ได้ไรมั้งอ่ะ แปปเดียวแค่เนี่ยะนะได้เยอะแยะเลย"
"ก็ไม่ได้ช็อปมานานแล้วนิ"
"กินไรดีอ่ะ เตอร์หิวแล้วอ่ะ"
"เตอร์อยากกินไรอ่ะ"
"อยากกินฟ่าอ่ะ"
"ตลกแระ อีกสองเดือนเถอะ"
"เห้อออออสงสัยเป็นบ้าก่อนแน่เลย"
"เตอร์กินไรฟ่าหิวแล้วนะ"
"เตอร์อยากกินเคเอฟซีอ่ะคิดถึงผู้พัน"
"อารมณ์ไหนเนี่ย"
"เตอร์อยากให้ฟ่าฉีกไก่ให้กินอ่ะ(ผมจะไม่กินแป้งแล้วมันก็จะทำตามอ้อนให้ผมแกะออกให้ทุกครั้ง)"
"อ้อนอ่ะสิ"
"อยากกินจริงๆ"
"จะมีที่นั่งป่าวเหอะ แน่นจะตายที่พารากอนอ่ะคนก็เยอะด้วยเดินไปเดินมาเวียนหัว"
"งั้นไปเซนจูรี่ป่ะหล่ะ"
"ไม่เอาหิวจนจะกินหัวคนได้อยุ่แร้ว เอางี้ไปมารีน่าฮ่องกงกินไก่ย่างแทนได้ป่ะเดี๋ยวฉีกให้เหมือนกันป้อนให้ด้วย"
"งั้นข้ามไปกินมาบุญดีก่าอีก เตอร์อยากกินเคเอฟซีนิ"
"โอเคจร้า"
"ถ้าจะไม่ให้กินวันหลังก็ไม่ต้องถามนะว่าเตอร์จะกินไร" เอ้าเหวี่ยงกุซะงั้นอ่ะ
"เออ อย่ามาโวยวายนะ ตัวเองยังมีคดีติดหลังอยู่นะเว้ย"
"ชิ"
"เตอร์"
"ครับ"
"รองเท้าป่าวเห็นบอกว่าอยากได้ไม่ใช่หรอ"
"ไม่เอาอ่ะ เมียหิวไม่มีอารมณ์ซื้อ"
"ซื้อก่อนก็ได้ ไม่หิวมาก"
"ตกลงใครอยากได้กันแน่ ตะเองนั้นแหละทำมาฟอร์ม"
"รู้ทันอีก"
"รองเท้าฟ่าอ่ะ มันไม่มีที่เก็บแล้วนะ แล้วแบบเนี่ยก็มีแล้วด้วย"
"ก็อยากได้สีนี้นิ"
"ไม่เอาอ่ะไม่ให้ซื้อ ไปได้แล้ว" มันดึงมือผมออกจากหน้าร้านรองเท้า คนขายมองแล้วก็อมยิ้ม บ๊ายบายไนกี้เดี๋ยวเจอกันใหม่นะจ้ะ
"หยุดๆๆๆๆๆๆ จะดึงไม่เนี่ยเจ็บนะเนี่ย ขอแค่ดูแค่เนี่ยทำไมต้องทำร้ายหัวใจกันด้วย ทำไมต้องทำร้ายอนาคตของชาติ เห้ย เออ..............." มือทั้งสองข้างของมันจับอยู่ที่แก้มทั้งสองข้างของผมแล้วจูบมาที่ปากผมอย่างรวดเร็ว
"ถ้าพูดมากอีกก็จะโดนแบบนี้อีก" ผมได้แต่อึ้ง ทึ่งจนลืมเสียว 55555+ แล้วมันก็ดึงมือผมให้เดินไปตามแรงฉุดของมันจนผมทำอะไรไม่ถูก กูเขิลนะเว้ย ไอ้เรื่องอายคนอื่นอ่ะไม่อายหรอกแต่กุเขิลลลลลลลลลล
มันฉุดกระชากผมข้ามสะพานลอยไปที่มาบุญครองจนถึงร้านเคเอฟซี ผมนั่งลงอย่าง งงๆพร้อมกับอารมณ์ที่ทำตัวไม่ถูกร้อนวูบไปทั้งตัว เตอร์เดินไปซื้ออาหารแล้วเดินถืออาหารมาท่ผมพร้อมด้วยรอยยิ้มปรกติ แต่ตอนเนี่ยผมไม่ปรกติแล้วนะ
"ฟ่า"
"ไร"
"เป็นไร ทำหน้าที่เมียที่ดีดิ"
"ทำไรอ่ะ"
"ไก่เนี่ยไง ฉีกดิ"
"เออๆๆรู้แล้ว เดี๋ยวไปล้างมือก่อนนะ" ผมเดินไปล้างมือแล้วพยายามเรียกสติคืนกลับมา กลับมาอีกทีมันนั่งแทะไก่อยู่
"สติกลับมารึยัง"
"กลับแล้ว" ผมนั่งฉีกไก่อย่างสงบปากสงบคำ
"แล้วฟ่าไม่กินรึไง นั่งก้มหน้าก้มตาฉีกอยู่นั้นอ่ะ เป็นไรมากป่าวเนี่ย"
"กินดิเดี๋ยวกินเองอ่ะ เตอร์กินๆเข้าไปเหอะ สงสัยอะไรนักอ่ะ"
"แล้วจะก้มหน้าก้มตาฉีกไม่คุยกะเตอร์เลยรึไง"
"เตอร์จะคุยไรก็คุยมาดิ"
"ฟ่าเป็นไรป่ะเนี่ย หรือว่าเขิลที่โดนจูบเมื่อกี้ สงสัยต้องจูบซ้ำแล้วมั้งจะได้หาย"
"ทะลึ่ง"
"อันแหนะ หน้าแดง หน้าแดงทำไมเนี่ย เขิลก็บอกมาดิ อ่ะๆๆๆๆๆ"
"ไม่ได้เขิล หน้าแดงไรอย่ามามั่ว กินๆเข้าไปเหอะ"
"ทำมาฟอร์มเยอะ"
"แล้วไงอ่ะ"
"เขิลก็บอกว่าเขิลดิ"
"ไม่ได้เขิลเว้ย"
"โอเค ไม่เขิลก็ไม่เขิล"
"ชิ ฉีกเองเลยไม่ฉีกให้แล้ว" แล้วผมก็ลุกไปล้างมือแล้วเดินไปห้องน้ำ
"อ่าวเห้ยไปไหนอ่ะ "
"ห้องน้ำ" ผมเดินมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็ดูหน้าตัวเอง เออมันแดงจริงๆด้วย อิอิ
"ไปนานจังอ่ะ"
"รอไม่ได้รึไง"
"ได้ให้รอทั้งชีวิตก็รอได้"
"ดี"
"กินดิฟ่า เตอร์ฉีกไว้ให้แล้วอ่ะไม่มีแป้งหรอก อ้วนกว่านี้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"ไม่เอา"
"มีพุงแบบเตอร์เนี่ยน่ารักออก"
"แน่ใจแล้วหรอที่พูดออกมาว่าน่ารักอ่ะ แล้วใครอ่ะที่บ่นๆๆๆๆๆว่าไม่อยากมีพุงอ่ะ"
"เนี่ยลดไปเยอะแล้วนะ ตรอมใจเลยผอม"
"อยากเข้าคอร์สลดความอ้วนยาวๆๆเลยป่ะหล่ะ"
"ไม่เอาอ่ะ คงตรอมใจตายก่อน"
"เตอร์"
"ครับ" ผมทำหน้าซึ้งๆแล้วยิ้มมุมปากน้อยๆแล้วก็จ้องตามัน
"ไก่ติดอยู่บนหัวอ่ะ"
"โห ไอ้เราก็นึกว่าจะบอกรักซะอีก บิ้วซะ"
"ไม่เห็นต้องบอกเลย แค่ทุกวันนี้เตอร์ยังไม่รู้อีกหรอว่าฟ่ารักแค่ไหนอ่ะ"
"รู้ครับ ไก่หมดยังอ่ะ"
"หมดแล้ว เอากระจกมาส่องดูในหูสิเผื่อกระดูกไก่มันจะเข้าไป"
"เวอร์"
"แล้วเตอร์อิ่มแล้วหรอมานั่งฉีกไก่เนี่ย"
"ก็ไม่อิ่มอ่ะแต่อยากกินอย่างอื่นมากกว่า"
"ไรอ่ะ"
"เครปเย็น"
"ชั้นบนอ่ะนะ"
"อื้ม" เรากินไก่กันเสร็จก็เดินไปชั้นบนไปซื้อเครปเย็นไอโน๊ะ มากินบ่อยมากเพราะเราสองคนชอบ ใส่กล้วยหอม สตรอเบอร์รี่ กีวี ครีมชาเขียว เราเดินดูโน้นนี่ไปเรื่อยอ่ะ
"กินมั้งจิ"
"เมื่อกี้บอกให้ซื้อไม่เอา"
"หวงหรอ"
"ป่าววววววววว กลัวกินไม่อิ่ม"
"ป้อนด้วย"
"ไม่อายเค้าหรอ"
"ทีเมื่อกี้จูบปากฟ่าเนี่ยเตอร์ไม่อายรึไง มีอะไรที่มันน่าอายอีกหรอชีวิตเนี่ย"
"แหะๆๆๆ"
"เอาสตรอเบอร์รี่อ่ะ"
"อ่ะอ้ามมมมมม" มันเอาช้อนมาให้เปื้อนจมูกผม
"เห้ยแกล้งฟ่าไมเนี่ย เดี๋ยวเป็นสิวไม่ต้องมาหอมเลยนะ" ผมหยิบทิชชูจากกระเป๋าเสื้อมันมาเช็ดจมูก
"น่ารักดี"
"มีครีมติดหน้าอ่ะนะ น่ารัก"
"อื้มน่ารักจะตาย อร่อยป่ะ"
"อร่อยเพราะมีคนป้อนมากกว่า"
"อ้อนเชีย"
"อ้อนไม่ได้หรอ"
"ช่วงนี้อย่าอ้อนบ่อยมันหวั่นไหวเดี๋ยวอดใจไม่อยู่"
"ฮ่าๆๆๆๆ ป่ะรีบๆกินกลับบ้านเหอะ"
เราสองคนไปขึ้นบีทีเอสกลับบ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อิอิ
คิดถึงทุกคนนะครับบบบบบบบบบบบ
จะพยายามมาให้บ่อยที่สุดน๊า
คิดถึงกันมั้งนะครับบบ
จ๊วฟๆๆๆๆๆๆ