หว๋า ขอโทดนะครับ ฮือๆ ลงชื่อตอนผิดอีกแย้วอ่า เบลอเจรงๆ T-T
ตอนที่ 15
จะว่าไป นายแข็งทื่อเนี้ยไม่ค่อยมีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษเลยเนอะ
ไม่รู้จะเอาอะไรไปทำให้หายหงุดหงิดหรือสุขภาพจิตดีขึ้น นี่ไม่ได้เรียกว่าง้อหรืออะไรทั้งนั้นนะ! แค่ไม่อยากเห็นนายแข็งทื่อไปวีนใส่ใครอีกจนเดือดร้อนก็เท่านั้นแหละ
แต่มีคนบอกมาว่านายแข็งทื่อคนเนี้ยชอบความสงบ ชอบไปทะเล ซึ่งเป็นอะไรที่ผมเกลียดมากอย่างแรง จะว่าไป(อีกรอบ)...นายแข็งทื่อเป็นรูปแบบของคนที่แตกต่างจากผมโดยสิ้นเชิง เป็นคนจริงจัง เคร่งขรึม ไม่ค่อยพูด ไม่ชอบสิ่งหวือหวา ไม่ค่อยชอบสังคมสักเท่าไร พูดง่ายๆคือเป็นกระจกตรงข้ามกับผม และเป็นอะไรที่หลุดคอนเซป หลุดสเปคของผมอย่างแรง
แล้วเรา...จะพูดถึงเรื่องสเปคทำไมเนี้ย...เอ่อ ประมาณว่านายแข็งทื่อเนี้ย ตอนนี้กำลังจิตตกสุดๆ ผมก็เลยคิดว่า กะจะชวนเขาไปกินข้าวสักมื้อ เผื่อจะหายเครียดบ้าง
“พี่เอ็ม แวร์อาร์ยู๊?”
กรอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถือ นายแข็งทื่อตอบงัวเงียๆกลับมา
“คะ...ครับน้องโอ้?”
“ตอนนี้อยู่ไหน ออกมาหาโอ้หน่อยได้ป่ะ?”
“เอ่อ...พี่ อยู่บ้านครับ”
“งั้นดีเลย ออกมาหาโอ้ที่บ้านหน่อยซิ เตรียมจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋ามาด้วยนะ อ้อ! อย่าลืมชุดว่ายน้ำด้วยล่ะ”
แล้วผมก็วางสาย ปล่อยให้ตาแข็งทื่ออึ้งไปยั่งงั้นแหละ ^o^
ไม่นาน ร่างสูงก็หอบกระเป๋าเป้โทรมๆคาดบ่ามาหนึ่งใบ กวาดตามองหาผม
“เฮ้! ยู๊ฮู โอ้อยู่นี่”
ผมกระโดดออกไปยืนตรงหน้า ฮิฮิ ตาแข็งทื่อถึงกับช็อค เพราะผมอยู่ในชุดเสื้อชาวเกาะสีชมพูแปร๊น กางเกงเลสีขาว รองเท้าแตะ หมวกสานใบใหญ่และแว่นตากันแดดสุดเริ่ดของชาแนลล์
“นี่...นี่น้องโอ้จะทำอะไรครับเนี้ย?
ผมกระแอมคอ “ก็ ฮะแฮ้ม! ผมจะพานายแข็ง เอ๊ย! พี่เอ็มไปเที่ยวทะเลน่ะซิครับ!”
ใช่แล้ว...ผมจะพานายตัวโตนี่ไปเที่ยวทะเล
ทะเล...!!!!! o][o~~~!!!!
...ถือซะว่าเป็นการพาตัวนายแข็งทื่อหลบหนีไปจากชีวิตวุ่นๆที่กำลังเครียดอยู่ จะได้พักผ่อนให้สบาย เห็นม่ะ แค่นี้ผมก็ทำให้เขาหายจากอาการขี้หงุดหงิดลิซึ่มได้แล้ว
แม้ว่าตัวเองจะเกลียด...เกลียดทะเลมากๆก็เหอะ >.<
“น้องโอ้ครับ แต่นี่มันหน้าหนาวนะ”
“หน้าหนาวแล้วไง ไปเหอะ ลางานคุณพ่อไว้สามวัน”
ผมไม่สนใจ จูงมือนายแข็งทื่อไปขึ้นรถ โยนกระเป๋าหลุยส์คู่ใจไว้ข้างหลัง โดยอาสาจะเป็นคนขับรถเอง
ใครๆ(ความจริงแทบทุกคน)ก็หาว่าผมนิสัยเหมือนเด็ก เป็นคนชอบทำอะไรไม่คิด แต่ผมว่าถ้าอะไรที่เราทำแล้วไม่เดือนร้อน แต่มีความสุข ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายไม่ใช่เหรอ?
ไม่เปิดโอกาสให้นายแข็งทื่อเถียง ขับรถออกต่างจังหวัดแล้ว แสงแดดอุ่นๆยามสายกับลมเย็นๆหอมกลิ่นบ้านนอกข้างทางเนี้ย สดชื่นดีเนอะ ^o^
จ๊อก...หิวข้าวแล้ว
“พี่เอ็มหิวข้าวยัง โอ้หิวแล้ว”
เจอร้านอาหาร ก็แวะข้างทางเลย นายแข็งทื่อลงมาจากรถส่ายหัว
“น้องโอ้ ทำแบบนี้ไม่ถูกนะครับ...พี่มีงานต้องทำอีกเยอะ”
“ก็โอ้บอกแล้วไง ว่าบอกคุณพ่อแล้ว”
เอ๊ะ! ตาแข็งทื่อนี่น่ารำคาญจัง คนอุตส่าห์พามานะ!
“แต่ว่าน้องโอ้ เดี๋ยวพี่โดนคุณอาดุ”
โอ๊ย! นายแข็งทื่อนี่เรื่องมากๆๆๆจังเลย อย่าจะวี๊ดๆๆใส่หน้าให้หายหงุดหงิดเลย ฮึ๊ย~~
“งั้นพี่ยังไม่หิว...น้องโอ้ พี่ว่าเรารีบกลับกันเถอะ”
“ไม่!”
ผมเถียงเสียงแข็ง พร้อมทั้งเข้าไปล็อคแขนกำยำลากเข้าร้าน
“เข้าไปกับโอ้ดีๆเลยนะ ไม่งั้น...จะกระโดดงับหูขาดตรงนี้เลย!”
คนตัวสูงหน้าเหว๋อเล็กน้อย
สรุป...กูกลายเป็นโจรลักพาตัว+เพ่ไมค์ ไทสันไปตั้งกะเมื่อไรว่ะ =.=?
จัดแจงสั่งอาหารทุกอย่างที่เป็นจานโปรดของตาหมอนี่ เฮ้อ...ทำไมเราต้องมาทนยอมให้ด้วย ต้องเอาใจทั้งๆที่ไม่ใช่งานถนัดเล๊ย~~~แต่อ่ะนะ ผมยังไม่รู้ไงว่าเขาหงุดหงิดเพราะผมหรือเปล่า...ผมเลยต้องล็อบบี้อ้อมๆเผื่อนายแข็งทื่อนึกอยากแก้แค้นปากโป้งฟ้องนู่นฟ้องนี่คุณพ่อ
ฮือๆ อยากให้พี่กายมาด้วยจัง...ทั้งๆที่พี่กายน่าจะเป็นคนคอยนั่งกินข้าวมีความสุขกับผม อยู่ตรงข้ามมากกว่าเป็นหมอนี่ -_-‘
“กินเยอะๆนะ นี่ๆ ปูนิ่มทอดกระเทียม ของโปรดพี่เอ็ม เดี๋ยวโอ้ตักให้นะ”
ชิ!...ทำเป็นเคร่งขรึมหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ได้ รู้จักปล่อยวางซะบ้างเฮ้อ~~~ แค่กินๆเข้าไปจะตายมั้ยเพ่? คนเขาอยากให้กินน่ะรู้มั้ย?!
ถึงโรงแรมของผมเอง เข้าไปในห้องพัก ทั้งร้อนทั้งเหนื่อย เฮ้อ...ไม่ชอบเอาซะเลย เกลียดชะมัด แค่เห็นเงาทะเลลิบๆขึ้นมาเวลาขับรถ ผมก็แทบจะกรี๊ดแตกเสียรอมร่อ ผมน่ะไม่เหมือนเด็กทั่วไปหรอกครับที่ดีใจดี๊ด๊าเวลาเห็นทะเล แต่มันจะเป็นลม หน้ามืด วิงเวียนซะเปล่า
เอาเป็นว่า ของีบก่อนแล้วกัน ปล่อยให้คนห้องข้างๆทำตัวให้เคยชิน ส่วนผม...งีบก่อนล่ะ บ๊ายบาย คร่อก~~~
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
