หัวข้อ: << เดี๋ยวจะโดน...นะ >> ตอนที่23 .....END [30.01.2011]

[kun]

กลับมาเตอะน่าๆๆๆๆ
ทุกคนให้อภัยแย้วววววววว


ต้องดันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเดี่ยวหามะเจอ

[kun]

  



หลับรอหลายรอบแล้วน่าๆๆๆๆ

[Markkii~Mewon]

อิจฉาพี่ตะแล๊ป แต๊ป แต๊ป


พี่กร มาทำให้หมิวหม่ำๆๆ มั่งงงงงงงงงงง

[peemai]

สนุกมากกกกก....อ่านรวดเดียวจบเลย อยากบอกว่า
แต๊ปน่ารักมากๆ ส่วนกรก็ขี้อ้อนได้อีก รอติดตาม
ว่าเรื่องนี้จะลงเอยยังไง แล้วก็รอดูด้วยว่าจะเคลียร์กับ
ชมพู่ยังไง แบบว่าถึงจะน่าสงสารยังไงก็คงต้องพูดให้
เคลียร์ไปดีกว่าเนอะ ไม่อย่างนั้นกรคงน่าสงสารแย่เลย
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะคะ สู้ๆ ค่ะ

[« ‡± ÚêKí ±‡ »]

เล่นคอม กินข้าว นอนกลิ้ง ดูทีวี
หาว 3 ที นอน ตื่นมาบิดขี้เกียจ 3 รอบ
เล่นคอม กินข้าว นอนกลิ้ง ดูทีวี
หาว 3 ที นอน ตื่นมาบิดขี้เกียจ 3 รอบ
เล่นคอม กินข้าว นอนกลิ้ง ดูทีวี
หาว 3 ที นอน ตื่นมาบิดขี้เกียจ 3 รอบ
เล่นคอม กินข้าว นอนกลิ้ง ดูทีวี
หาว 3 ที นอน ตื่นมาบิดขี้เกียจ 3 รอบ
เล่นคอม กินข้าว นอนกลิ้ง ดูทีวี
หาว 3 ที นอน ตื่นมาบิดขี้เกียจ 3 รอบ

ป้า !!! แกก็ยังไม่มาซักที

[kun]

 




จะมายัง

ถ้ายังไม่มาจะ  :t3:รอ เอิ๊กกกกกกกกกก

[« ‡± ÚêKí ±‡ »]

ผ่านไป 1 เดือนกับ 2 วันแล้ว

[ชินจัง]

แต็ปกะกรหวานคงเส้นคงวามากกกกกกกก   

lovejuice มาต่อไวไวน๊า คนอ่านรอเหงือกแห้งแล้วค๊า   

 

[kun]

   <-------- พ่อไฟรอก็ได้

[loveorlike]

 :impress3:ใจร้าวววววววววววววววววววววววววววว

ข่มขู่คนแต่งกันใหญ่เลยนะ

พึ่งหายป่วย รอแป๊บๆๆ





 

[loveorlike]

 :jul3:มาแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว






ตอนที่ 21



อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิดแต่ถ้าเรามีสติกับมันเรื่องใหญ่แค่ไหนมันก็ผ่านไปได้ด้วยดีใช่มั้ย



เช้านี้เราสองคนออกจากบ้านผมแต่เช้า มันก็ไม่ต่างจากทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันแต่วันนี้เราสองคนกลับตื่นขึ้นแทบจะพร้อมกันทั้งที่ปรกติเราสองคนจะตื่นคนละเวลา ตื่นขึ้นมามองตากัน มันทำให้ผมคิดได้ว่าคนตรงหน้านี้เป็นของผมจริงๆใช่มั้ย หรือว่าผมกำลังฝันไปอยุ่กันแน่...

“ตื่นเต้นมั้ย” แต๊ปที่จับมือผมเดินนำจนจะถึงหน้าห้องของตัวเองหันมาถามผมที่เดินตามหลังอยู่เงียบๆ

“คิดว่าไงล่ะ” ผมตอบไปแทนที่อีกฝ่ายจะตอบอะไรกลับมา เอาแต่ยิ้มส่งมาให้แทน จะยิ้มอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้
เฮ้ออ...

แล้วเราสองคนก็มาหยุดอยู่หน้าห้อง แต๊ปล้วงมืออีกข้างที่ไม่ได้กุมมือผม ล้วงลงไปหยิบกุญแจที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง เสร็จก็ค่อยๆไขเข้าห้อง โดยที่ไม่แม้แต่จะปลอยมือจากผม



แกร๊ก!!



“แต๊ปกลับมาแล้วเหรอ”

“อืมกลับมาแล้ว”

“เดี๋ยวแป๊บนะ ชมกำลังทำอาหารเช้าให้ กลับมาทันพอ.......” เจ้าของเสียงที่สงเสียงทักแจ้วๆตั้งแต่เราสองคนก้าวเข้ามาในห้อง เอี้ยวตัวออกมาทักทายจากในห้องครัวแล้วเมื่อเห็นผมที่มาด้วยกันเสียงทักทายที่ยังไม่จบดีนั้นก็หยุดลงไป พร้อมกับเดินออกมาจากประตูห้องครัวแล้วมองมาทางผม

“คุณ...ใช่คนที่ฉันเจอวันแรกหรือเปล่า” อีกฝ่ายเอยถามหลังจากที่มองหน้าผมคิ้วขมวดอยู่ครู่หนึ่ง  ผมหันหน้าไปมองแต๊ปที่ยืนอยู่ด้านกำลังหันมามองผมแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนส่งมาให้เช่นกัน

“อืมใช่ครับ” ผมตอบไปพร้อมส่งยิ้มให้ ก็ได้กำลังใจจากคนที่อยู่ด้านหน้ามาแล้วนิครับจะไปกลัวอะไรอีก

“อ่ะ..งั้นก็ต้องทำของเพิ่มนะสิ งั้นเดี๋ยวแป๊บนะ  แต๊ปดูแลแขกไปก่อนนะเดี๋ยวชมทำอาหารเช้าให้เพิ่มก่อน” อีกฝ่ายพูดด้วยเสียงตื่นเต้นแล้วหายเข้าไปในครัวอีกครั้ง แต๊ปหันมาหาผมแล้วจูงมือผมเดินมานั่งที่โซฟากลางห้อง เรานั่งจับมือกันอยู่แบบนั้นเงียบๆ แต่ก็รู้สึกดี
.
.
.
.

“เรียบร้อยแล้ว มาทานข้าวเช้ากัน “เสียงอีกคนที่อยู่ในครัวร้องเรียกพวกผมด้วยเสียงร่าเริง ...

“นั่งเลยจ้า เอ่อ…ช่ายเมื่อกี้ชมลืมถามไปว่าเพื่อน แต๊ปชื่ออะไรเหรอ ขอโทษที่เสียมารยาทนะ ชมไม่แน่ใจนะว่าเคยถามไปแล้วยัง”

“เอ่อ..ไม่เป็นไร ผมชื่อ กร “

“อ่อคนนี้นี้เองกร ที่แต๊ปไปนอนค้างด้วยแล้วก็พูดถึงบ่อยๆ เราชื่อชมพู่นะจ้า จะเรียกชมเหมือนที่แต๊ปเรียกก็ได้นะเราไม่ว่า เพราะว่าใครๆก็แรกกัน ว่าแต่เป็นเพื่อนกันมานานแล้วเหรอ” อีกฝ่ายส่งเสียงถามแจ้วๆในขณะที่กำลังหยิบช้อนขึ้นมาตักซุปที่จัดวางไว้ตรงหน้า

“ชมที่จริงแล้วกรเขาไม่ได้เป็นเพื่อนแต๊ปหรอกนะ” แต๊ปที่นั่งอยู่ข้างผมพูดขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าชมพู่ที่กำลังเงยขึ้นมามองเราทั้งสองคน

“อ้าวไม่ได้เป็นเพื่อนแล้วจะเป็นอะไรล่ะ หรือว่าเป็นรุ่นน้อง”

“ไม่ใช่อีกนั้นแหละ กรเป็นคนที่เรารักนะ”







เคล้ง!!



พอสิ้นเสียงที่แต๊ปบอกแทบจะทันที่เช่นกันที่ช้อนในมือของชมพู่หลุดร่วงลงไปอยู่บนพื้น

“เอ่อ…ช้อนเราหล่นนะ ขอเข้าไปเปลี่ยนก่อนนะ” อีกฝ่ายลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเคลื่อนย้ายตัวเองหายเข้าไปให้ครัวอย่างรวดเร็ว ผมหันไปมองหน้าแต๊ปที่ยังคงมองตามแผ่นหลังของอีกฝ่ายไป ผมรู้ว่าแต๊ปกำลังคิดจะทำอะไรซักอย่าง ผมกุมมือของอีกฝ่ายแน่นขึ้นเพื่อเป็นการให้กำลังใจ แต๊ปหันมามองแล้วยกมืออีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ขึ้นมาลูบแก้มผมอย่างแผ่วเบา

“ไว้ใจแต๊ปนะ”  ผมมองหน้าอีกฝ่ายตอบรับด้วยการพยักหน้าเป็นสัญญาว่าผมพร้อมจะอยู่ข้างเขา  อีกฝ่ายเลื่อนมือลงมากอบกุมมือของเราทั้งสองคนไว้ แล้วก้มลงหอมเข้าที่ข้างแก้มผมก่อนจะลุกขึ้นเดินตามไปทางที่หญิงสาวหายไป ผมทำได้แค่มอง เรื่องทุกอย่างมันจะดีขึ้นใช่มั้ย….



………………………..


“ชมพู่”

“อ่ะ..แต๊ป” ผมเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงที่คาดว่าอีกฝ่ายจะไม่ตกใจ แต่ผมคิดผิดตอนนี้แม้จะใช้น้ำเสียงยังไง
อีกฝ่ายคงจะตกใจไปเสียหมดเป็นแน่
 
“ขอแต๊ปคุยด้วยได้มั้ย”

“เอ่อเราออกไปกินข้าวเถอะนะเดี๋ยวมันจะเย็นไปซะหมด” อีกฝ่ายเอื้อมมือไปหยิบช้อนที่บอกว่าจะเข้ามาเอาตั้งแต่แรกแล้วกำลังจะเลื่อนตัวเคลื่อนผ่านผมที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องครัวออกไป

“เราต้องคุยกัน เชื่อแต๊ปเถอะนะ” ชมเลื่อนหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาที่เริ่มจะเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสๆ
ถึงผมจะพยายามรักษามันไม่ให้ไหลออก มากแค่ไหนแต่ผมก็ต้องทำสินะ เพราะไม่อย่างงั้นเรื่องนี้ก็จะไม่มีวันจบ

“ไม่คุยได้มั้ย ไม่คุยได้มั้ยแต๊ป”

ผมเลื่อนมือขึ้นปาดน้ำหยดใสที่กำลังเปื้อนใบหน้าเนียนตรงหน้า อย่างเบาๆ แต่ก็ต้องชะงักมือลง เมื่อชมพู่เลื่อนมือขึ้นมาประสานมือของผมแนบมันลงกับใบหน้า ให้มันสัมผัสกันเพิ่มขึ้นกว่าเดิม แล้วปล่อยให้น้ำตานั้นไหลลงมาเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“รักเขามากเหรอ” หลังจากที่ปล่อยให้ทุกอย่างเงียบอยู่ครู่หนึ่ง กลับเป็นอีกฝ่ายที่เริ่มทุกอย่างขึ้นมาก่อน

“ครับ…รักมาก”

“ไม่รักเขาไม่ได้เหรอ ไม่ใช่เขาแต่เป็นชมพู่ไม่ได้เลยเหรอ” อีกฝ่ายพูดถามขึ้นพร้อมกับแนบประสานมือที่อยู่บนใบหน้าเหมือจะตั้งใจให้มันหายแนบลงไปกับตัว

“ไหนบอกจะดูแลชมไง แล้วมีเขาได้ยังไง ทำไมถึงเป็นชมไม่ได้ที่แต๊ปนึกรัก เป็นชมไม่ได้เลยเหรอที่ได้อยู่ในใจของแต๊ป”  อีกฝ่ายเริ่มพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วเข้ามากอดตัวผมไว้แน่น ผมรู้ชมพู่เสียใจ ใช่ผมเองก็เสียใจไม่ต่างกัน ผมผิดเองที่ใจดีเกินไป ผิดเองที่ไม่เคยกล้าทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายให้เด็ดขาดเหมือนที่พวกไอ่ชินเคยเตือนว่าวันหนึ่งสิ่งที่ผมทำมันจะกลับมาทำร้ายทุกๆอย่าง ผมได้แต่ยืนนิ่งให้อีกฝ่ายที่กำลังร้องไห้ออกมาแล้วกอดตัวผมแน่นตามจังหวะการสะอื้น ผมอยากยกมือขึ้นมาลูบปลอบประโลม แต่ไม่ได้ผมจะทำเหมือนให้ใจอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ไม่ได้ผมทำร้ายเขามามากพอแล้ว ระหว่างที่ผมตัดสินใจที่จะเริ่มพูดเสียงอีกเสียงที่ยังอยู่ในห้องเดียวกันก็ดังขึ้น



“แต๊ป”



ชมพู่และผมมองไปยังต้นเสียงแล้วเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ชมที่กอดอยู่ก็ปล่อยมือแล้วเดินไปทางกรทันที โดยมีผมเดินตามออกไปด้วยเพราะกลัวส่งที่ตัวเองกังวลมันจะเกิดขึ้น

“ออกไปจากชีวิตแต๊ปได้มั้ย”

“ชมพู่”  ผมได้แต่อึ้งกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด 

“อย่าเอาเขาไปได้มั้ย”  ผมหันไปมองหน้ากรที่มองตรงมายังผม ได้โปรดอย่า…

“ขอโทษ”  กรขอโทษ ขอโทษผมหรือว่าใคร

“ขอโทษ ที่คงให้อย่างที่ขอไม่ได้  เพราะว่าผมก็รักเขาไม่แท้กัน”
 


เพี๊ยะ!!



“แต๊ป ชม….ชมไม่ได้ตั้งใจ ชมจะตบมัน แต่….”

“อย่าทำอะไรเขาชม  เรื่องนี้กรไม่เกี่ยว คนที่ไปรักเขาก่อนคือแต๊ปเอง เขาไม่ผิด”

“ฮือออ…ทำไม ทำไมกันแต๊ปทำไมถึงเป็นชมไม่ได้ ต้องให้ชมพยายามมากแค่ไหนแต๊ปถึงจะหันมามองสักที  เขามีดีอะไรทำไมแต๊ปถึงสนใจ เราไม่ยอม ได้ยินมั้ยว่าเราไม่ยอม”

“ชมพู่อย่าเป็นอย่างงี้เลยนะ แต๊ปขอโทษ”

“อย่ามาขอโทษ เราไม่อยากฟังคำนี้จากแต๊ปอีกแล้ว ขอโทษทำไม แค่รักกันมันยากหนักหรือไง ทำไมถึงไปรักคนอื่นได้ง่ายๆ  ทำไมถึงเป็นชมไม่ได้” 




“พอเถอะชม”  ผมหันไปมองจากต้นเสียงว่าเป็นใครแล้วก็เห็น ไอ่ก้อง ไอ่ชิน ไอ่เน็ต มากันครบเลยครับ  มันคงจะเปิดเข้ามาเพราะได้ยินเสียงของชมแน่ๆเพราะว่าผมเองก็ไม่ได้ล๊อกประตูตอนเข้ามา ไอ่ก้องเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างชมพู่

“พอได้แล้วเถอะนะ” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“ไม่ต้องมายุ่ง ให้เราหยุดได้ยังไง แต๊ปกำลังจะเป็นของคนอื่น เราไม่ยอม”

“เลิกบ้าซะทีได้มั้ย ทำยังไงไอ่แต๊ปมันก็ไม่มีวันมารักเธอหรอก”

“ไม่จริงเขาต้องรักอีกนิดเดียวแต๊ปก็จะรักเราอยู่แล้ว นายนั้นแหละไม่ต้องมายุ่ง”

“ใครกันแน่ที่ยุ่ง เขาไม่รักก็ยังจะตามตื้ออยู่ได้”

“ไอ่ก้อง”

“มึงไม่ต้องพูดห้ามกรูเลยไอ่แต๊ป เพราะมึงเอาแต่ใจดีกลัวเขาจะเสียใจอยู่นั้นแหละเรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้”

“มึงก็ใจเย็นๆสิวะให้แต๊ปมันคุยก่อน” ไอ่เน็ตเห็นท่าไม่ดีเลยพูดดักขึ้นมาก่อน

“ไม่เย็นแล้ว เอาให้แน่ซะทีว่าจะเอายังไง ตอนนี้มันไม่ได้มีแต่มันกับชมแล้ว คิดถึงใจกรมันด้วย”

“มึงไม่จัดการเดี๋ยวกรูจัดการให้เองมานี้เลย”

“ปล่อยนะจะพาฉันไปไหน  ปล่อยไอ่บ้าก้อง ปล่อยย”

ห้องตกอยู่ในความเงียบ อะไรของมันไอ่ก้อง มาพูดๆแล้วก็จากไปพร้อมกับเอาชมไปด้วย แต่พวกผมก็ต้องหัวเราะออกมาแทนที่จะปล่อยให้ตัวเองได้งงนาน

“ฮ่าๆๆ กรูคิดว่ามันจะทนไปได้นานกว่านี้อีกนะ ฮ่าๆๆ”

“นี่แต๊ป” กรที่ยืนขมวดคิ้วอยู่ข้างผมเรียกผมเหมือนจะถาม

“ครับที่รัก ไม่มีอะไรหรอกไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังอย่างล่ะเอียดเลย” ผมหันไปบอกพร้อมกับยิ้มส่งให้อีกฝ่ายสบายใจ ก่อนจะหันมาพูดกับไอ่ชิน ไอ่เน็ต

“ของชมอยู่ไหนว่ะเดี๋ยวกรูกับไอ่ชินเอาไปให้เลยดีกว่า กรูว่ารอบนี้รับรองออกผลเลยว่ะ”

“เอางั้นเลยเหรอว่ะ อยู่ให้ห้องมั้งเก็บเอาล่ะกัน” ไอ่เน็ตมองไปที่ประตูห้องแล้วเดินเข้าไปคงจะไปเก็บของให้ชมมันนะครับ

“เอ่อไอ่แต๊ปกรูว่าเล่าเลยดีกว่าวะ ไม่งั้นเดี๋ยวงานเข้าแน่มึง” ผมเลิกคิ้วขึ้นมองหน้าไอ่ชินที่ส่งซิกซ์ให้มองด้านข้าง พอหันมามองเท่านั้นแหละ เหะๆ ที่รักผมเริ่มจะร่างงานให้แล้วครับ

“โอเคๆ ไปครับไปนั่งที่โซฟาก่อนเดี๋ยวเล่าให้ฟังนะ” ผมดันตัวกรให้เดินไปนั่งที่โซฟากลางห้อง โดยมีไอ่ชินเดินตามมานั่งรอไอ่เน็ตด้วย

“จำเรื่องที่แต๊ปเล่าเรื่องชมพู่ให้ฟังได้มั้ยครับ” ที่รักผมพยักหน้าขึ้นลงไปมาทั้งที่หน้ายังบึ้งๆ มองดูน่ารักเชี่ยวครับ

“ก็จะว่าไปแล้วไม่ใช่แค่แต๊ปหรอกครับที่รู้จักกับชม สามคนนี้ก็รู้จักเหมือนกัน แล้วทุกครั้ง เวลาที่ชมมาเมืองไทยคนที่คอยดูแลมากที่สุดก็เป็นไอ่ก้องมันนั้นแหละ พวกเราก็ดูออกว่ามันนะชอบชมมากแต่มันติดตรงที่ชมเองก็ยังไม่ตัดใจจากผมเหมือนกัน จนมาเกิดเรื่องนี้เข้า มันก็เลยเป็นเหมือนโอกาส ที่จะบีบให้ไอ่ก้องมันทำอะไรสักอย่างตามใจมัน เพราะเมื่อก่อนมันกลัวว่าแต๊ปอาจจะเปลี่ยนใจมาชอบชมก็ได้ แต่พอแต๊ปมีกรมันเลยเริ่มรู้ตัวว่ามันเองก็มีสิทธิ แล้วก็อย่างที่เห็นวันนี้แต๊ปเองก็โทรไปบอกให้ไอ่ชินกับเน็ตพามันด้วย แต่ยังไม่ทันได้ทำตามแผนที่วางไว้ มันก็ชิ่งทำเรื่องทุกอย่างเองแบบนี้แหละ”

“แล้วทำไมไม่เห็นบอกปล่อยให้กังวลอยู่ได้” กรหน้าบึ้งพูดว่าผมด้วยเสียงที่ใครฟังก็รู้ว่าโกรธแน่ๆ

“เอ่อไอ่เน็ตออกมาพอดีกรูสองคนกลับก่อนแล้วกัน โชคดีนะเว้ย” โหไอ่ชิน ไอ่เน็ตมึงสองคนได้ที่ชิ่งก่อนเลยนะ ขนาดสองคนนั้นบอกลากรยังไม่ว่าไงเลยครับสงสัยผมจะโดนหนักอยู่คนเดียวชัวร์


………………………………

TBC.

ขอโทษด้วยนะที่ให้รอนาน พอดีคนแต่งไม่สบายไม่รู้ว่าเพราะคนอ่านสาปอะเปล่า ฮ่าๆๆ

ล้อเล่นๆๆ มาต่อให้ด้วยนะ ไม่รู้เป็นไงบ้าง ขอบคุณทุกคนเลยนะรออ่านกันอยู่

 :fire:โดนเฉพาะพวกทวงเช้า ทวงสาย (คงรู้ตัวนะ )

ไปอ่านกัน รอบหน้าไม่ให้รอนานล่ะ(อย่าให้ได้เดาว่าจะโกหกหรือว่าเรื่องจริง )

[โบรี]

เย้ ๆๆๆ

ตอนที่ 21 มาแล้ว

หลังจากที่รอมานาน

อิอิ

[rero]

ชอบเรื่องนี้ 
บรรยายนายเอกได้น่ารักมาก
แต๊ปเนี่ย รักกรมากมายจริง ๆ 

[จันทร์ผา]

หมดไปอีก 1 อุปสรรค

สู้ๆๆกร แต๊ป

[Chatcha]

นึกว่างานจาเข้าซะแล้ว

ดีจัง

แต็ป กร รักกันนานๆนะ

[SoN]

^^

[kms]

ยังแอบสงสารกรอยู่ 

ตอนหน้าอย่าให้รอนานน่ะค๊า ....

[tapee14]

ดีใจจังมาแล้ว ต่อไปอย่าหายไปนานนะ (คิดถึง)

แต๊ป กับ กร อะ และก็ขอบคุณนะที่มาต่อ (ถึงจะนานไปหน่อย)

    

[« ‡± ÚêKí ±‡ »]

:fire:โดนเฉพาะพวกทวงเช้า ทวงสาย (คงรู้ตัวนะ )

                                                               ใครกัน !!! ไม่ใช่เราหรอกมั้ง 
                                               เคลียร์สักทีเรื่องนี้ 
ยังไงกรก็น่ารักเสมอ  .... (รู้สึกจะไม่เกี่ยว)
                          ถ้าคราวหน้ามาช้าอีกน้าก็จะ  >> << อีกคอยดู เอิ๊กส์ๆ

ปล.แค่นิสหน่อยน้าคับ ^^" (ไม่รักไม่ทวงน้าา) 

[Bessonova]

อร้ายยยสสสสสสสสสสส
มาแล้วเหรอคับ
ดีใจ

[kun]

ในที่สุดก็มาแล้วววววววว


คริๆๆๆตอนหน้าขอหวานเพิ่มขึ้นอีกเยอะๆๆๆน่ะ  หรือจะ...... ก็ได้น่ะ


กร คู่ แต็ป

ชมพู ก่ต้องคู่ ก้อง

แล้ว ชิน กับ เน้ต ล่ะ จะจับคู่กันไปเลยไหม 

[krappom]

ปล่อยให้แต๊ปงานเข้าเสียตั้งนานนะ
กว่าจะต่อ
อิอิ

[@BUA@]

มีเพิ่มขึ้นมาอีกคู่แล้ว 
และแล้วงานที่เข้ามาก็หายไป
ดังนั้นตอนหน้าก็ได้เวลาหวานแล้วนะจ๊ะ 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

โหยยย มาซักที
เฉารอตั้งนาน 

[the_pooh9]

อ่ะ แฮ่ม แต่เข้าเห็นคนแต่ง

ไปวิ่งเล่น ทวงนิยาย คนอื่น

อยู่ ยิกๆๆๆ เลยน้ะ 

อ้ะๆ ทำเป็นไม่เห็น อภัยให้ก๊อได้

แต่อย่าหายไปนานเยี่ยงนี้อีกนะ

แบบว่ามัน คิดถึง .... กร กะ แต๊ป อ่ะ 

[amito]

มีตัวช่วยอย่างก้องนี่เองแต๊ปถึงมั่นใจว่าจะเคลียร์กับชมพู่ได้สบายๆ

แต่ข้างๆหน่ะ เคลียร์ยากหน่อยนะ มีอะไรไม่บอกให้หมด ปล่อยให้กรเป็นกังวลอยู่ได้ ไปเคลียร์ด่วนๆเลย

[taem2love]

อ่านทันแล้วล่ะ

แต่ก็ลุ้นอยู่ว่าแต็ปจะทามยังไง?

แต่ถ้าเปงป้านะป้าจะเดินออกมาเอง...

เฮ้อ..แอบเศร้าแต็น่ารักดี ป้าชอบ อิอิ

แต่อ่านจบป้าจะเปงโรคหนักหวาน...

กับโรคหัวใจกำเริบ...รักหรอเปล่าหลาน

อิอิ.ติดตามต่อไป...ให้กำลังใจหลานๆอยู่

รอๆๆๆๆ

[boboaje]

หายไปนานน น น นน มากากก ก ก ก ก เลยค่ะ  . .คิดว่าจะไม่ต่อซะแล้ว อีกเรื่องก็เหมือนกัน(พาลแระของคนอื่นแท้ๆ) .ดีค่ะ ที่ยังจำทางกลับมาในเล้าได้นะคะเนี้ย ดีใจ . .อ้าว สุดท้ายก็ให้เครียดกันซะงั้นนะคะ ก็น่าจะยกให้ก้องเขาไปแต่แรก กร

เอามันให้หนักเลยค่ะ แต๊ปเนี้ยจะได้จำ ทำให้เราเศร้าใจ เครียดอยุ่เป็นนาน .. รอตอนต่อไปนะคะ..

[jokirito]

  

[pequena]

ในที่สุด แต๊ปกับกร ก็กลับมาแล้ว 
หายไปนานมากกกก
คิดถึงมากมาย ในที่สุดก็เคลียร์กันได้ซะที   
แต๊ป มีไรก็เล่าให้กรฟังให้หมดเน๊อ
เดี๋ยวมีงานเข้าอีกหรอก

น้องจุ๊บ อย่าหายไปอีกน๊า