ลักษณะการฝึก พี่วัตรจะไม่ค่อยอธิบายนะครับ เพราะคนที่เป็นทหารจริง ๆ เขาจะรู้ว่าปฏิบัติอย่างไร
พี่วัตรจะเขียนคร่าว ๆ ครับ
*****************************************************************
9 (การทดสอบ)
นับจากที่มาอยู่กองร้อยฝึกวันนี้ก็เป็นวันที่สิบแล้ว ระเบียบวินัยก็เริ่มที่จะเข้าที่เข้าทาง ตื่นเช้ามาตอนเช้าในเวลาห้านาฬิกา ต้องรีบลงไปล้างหน้าแปรงฟัน สำหรับวันนี้จะมีการทดสอบสมรรถภาพก่อนการฝึก คือเหมือนกับการทำแบบทดสอบก่อนเรียนและหลังเรียน การทดสอบวันนี้มีการวิ่งหกกิโลเมตร ไปกลับ ดันพื้น ดึงข้อ
“ไอ้คอน มึงคิดว่ามึงทำได้ไหมวะ”
“ไม่รู้ซิ ผมยังไม่รู้เลย วิ่งมาสิบกว่าวันนี้ แข้งขาล้าไปหมด”
“ผมก็เช่นกัน เราจะเอาไงดี” เกียงสิทธิ์ ทำหน้าละห้อย
“เอาก็เอาวะกูช่วยพวกมึงเอง กูจะดึงพวกมึงวิ่ง” พิทักษ์เสนอ
“พวกมึงคุยอะไรกันวะ ไอ้พวกนี้รู้สึกว่าพวกมึงนี้จะรักกันจริง ๆ นะ” สิบเวรพูดขึ้น สามคนเงียบไม่พูดไม่จาอะไร
“ปรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงสัญญาณนกหวีดทุกคนต่างออกวิ่งไปตามท้องถนน นครตัวเล็กวิ่งไปเรื่อย ๆ ตามด้วยเกรียงสิทธิ์ คนที่รั้งท้าย ก็คนที่สัญญาว่าจะดูแล วิ่งกระหืดกระหอบมาเรื่อย ๆ
“คอยกูด้วย พวกนี้นี้ฝีเท้าดีกว่ากูอีก”
“อาว ก็เร่งเข้าซิวะ ไอ้บัดดี้ คอนมันไปโน้นแล้ว”
“พวกมึงนี้ทิ้งกู” พิทักษ์คงบ่นวิ่งต่อไปเรื่อย ๆ
“คอน ๆ ช่วยมันทีวะ มันบ่นใหญ่แล้ว” เกรียงสิทธิ์ตะโกนไล่หลัง นครหยุดวิ่งหันมามองเพื่อน
“ก็เร่งฝีเท่าหน่อยซิครับ ทัก”
“กูไม่ไหวแล้ว ไหนว่ามึงไม่ไหวไง”
“ผมไม่ได้พูดสักคำว่าไม่ไหว ก็แค่แข้งขาล้าเท่านั้น”
“กูถามมึงตรง ๆ มึงเป็นนักวิ่งหรอเปล่า”
“ครับ นักวิ่งกีฬาคณะครับ ถึงไม่ถึงกับกีฬามหาลัยก็เถอะ” ความจริงเริ่มเปิด
“ถึงว่าผมเห็นคอนวิ่งไม่เหนื่อยเลย วิ่งได้เรื่อย ๆ” เกรียงสิทธิ์รีบฉุดเพื่อน ๆ ออกวิ่ง
“พวกมึงอย่าทิ้งกู เอากูไปด้วย”
“ก็แหกปากอยู่นั้นละแล้วเมื่อไหร่จะถึง” เกรียงสิทธิ์พูดให้บัดดี้
“ไปเถอะครับตั้งสามกิโล”
“หา สามกิโล แล้วมึงรู้ได้ไงไอ้คอน”
“ก็กะเอาครับ ปกตินี้ก็น่าจะครบสามกิโลแล้วนะครับ เราต้องวิ่งกลับอีกสามกิโล”
“ถ้าอย่างนั้นไปกันเร็ว อย่าเป็นตัวถ่วงเพื่อนซิไอ้บัดดี้ คนอื่น ๆ เขามากันแล้ว” เกรียงสิทธิ์รีบฉุดกระชากลากถูไป นครก็รีบเอาเพื่อนไปด้วย
“ฝีเท้ามันดีวะ ไอ้ต่อ” ครูพี่เลี้ยงเอย
“ใครวะ ไอ้กริช” ครูต่อถาม
“ก็ว่าที่เมียกูไง” ครูกริช
“ไอ้ห่ากริช โดนวันก่อนมึงยังไม่เข็ดอีกหรอมึง”
“เออ กูถือว่าเป้ฯการท้าทายดี ดูซิ มันวิ่งไปช่างน่ารักจริง ๆ กูอยากเป็นไอ้ทึกนั้นวะ ดูมันจับมือว่าที่เมียก็ไม่ปล่อย” ทำหน้าขึงขัง
“โดนคราวก่อนมึงนี้ไม่จำ ต้องให้ผู้กองสั่งขังหรือไง”
“กูไม่กลัว เพื่อความรักของกู กูยอม”
“กูว่าไม่พ้นมึง ได้กินน้ำข้าวแน่ ๆ ไอ้ห่ากริชเอ้ย”
“ว่าไง น้อง วิ่งกลับได้ครับ วิ่งดี ๆ นะ พี่เป็นห่วง” เมื่อกลุ่มของนครเข้ามาถึงที่หมายแล้วต้องวิ่งกลับไปที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง
“ไอ้คอน ครูกริชโดนไม่จำวะ” พิทักษ์เอยขึ้น
“อือ ก็ปล่อยเขาไปเถอะครับ ผมก็ระวังตัวอยู่”
“ถ้าวันนั้นผู้กองไม่มาช่วยนะ กูว่ามึงต้องได้เป็นอะไรกับมันแน่ ๆ กูไม่อยากจะคิด”
“พวกเราจึงต้องดูแลเพื่อนเราแทนผู้กองด้วยไง ไอ้บัดดี้”
“กูอยากเห็นวันนั้นที่ผู้กองซ่อมมันจนสะบัดสบอม จัง”
“ก็ลองทำผิดซิ สักอย่างซิ หรือว่าไงคอน”
“ผมว่าตอนนี้เรารีบดีกว่าครับ รักษาเวลาด้วย เพื่อน ๆ คนอื่นเริ่มจะแซงเราแล้ว”
“วิญญาณนักวิ่งเก่ามันเข้าสิง จนไม่หวงเพื่อนอย่างกูเลยนะไอ้คอน”
“ก็มันห่วงไงถึงคอยวิ่งฉุดแกอยู่นี้ไอ้ทัก” เกรียงสิทธิ์มันเขี้ยว ทั้งสามก็ช่วยกันผลักช่วยกันดันจนถึงเส้นชัยจนได้ แล้วการทดสอบต่อไปก็เริ่มขึ้นเรื่อย ๆ
วันนี้มีการเรียนการสอนการต่อสู้ท่ามือเปล่า การเรียงรู้การซุ้มโจมตีแบบกองโจรมีการพลางตัว และยุทธวิถีการสู้รบแบบต่าง ๆ
“น้องเจน มาตรงนี้ซิจ๊ะ พี่มีครีมหน้าเด้งให้น้องจ๊ะ”
“จริงหรอครูใจ น้องเจนไม่ค่อยมีเวลาแต่งหน้าอยู่”
“ยื่นหน้ามาซิจ๊ะ” น้องเจนยื่นหน้าเข้ามาหาครูใจ ครูใจก็เลยเอาสีพรางตัวโป๊ะลงไปที่ใบหน้าเป็นสีเขียวสีแดง สร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคน
“บัดดี้กันหันหน้าเข้าหากันแล้วแต่งหน้าให้กัน” ครูฝึกสั่ง
“น้องเจนถนัดการใช้ลูกระเบิดคะ”
“ลูกระเบิดเอาไว้ตอน ใกล้สิ้นเดือน ได้เล่นจริงๆ”
“จริงหรอคะครู แม้นอยากโดน อยากล้วง”
“พลทหารพิเชนทร์”
“โอ๊ะ ค่ะครับ” นี้ก็เป็นสีสันอย่างหนึ่งที่ทำให้เพื่อนไม่เบื่อ หลาย ๆ คนก็เริ่มสนิทชิดเชื้อกัน รักสมัครสมานสามัคคีกัน
“ปรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆรวมหลังกองร้อย” พลทหารทั้งหมดรวมตัวหลังกองร้อยในตอนเย็น
“ใครที่แอบสูบบุหรี่ในห้องน้ำ” สิบเวรพูดทุกคนมองหน้าแต่ละคน
“ใครสูบ สารภาพมา นี้หลักฐาน” สิบเวรชูก้นบุหรี่ขึ้นให้ดู
“อยู่ในนี้เขาห้ามสิ่งเสพติดทุกชนิด พวกมึงยังกล้าอีกหรอ” พลทหารเงียบ ไม่มีใครกล้ายอมรับ
“พวกมึงไม่ยอมรับใช่ไหม ถ้าไม่ยอมรับหมอบ”
“หมอบ” เสียงพลทหารทั้งหมดดังขึ้นแล้วมอบลงกับพื้น จากนั้นบทลงโทษต่าง ๆ ก็เข้ามา ทุกคนก็ร่วมใจกันปฏิบัติไม่มีปริปากบ่นสักคำ สิบเวรสั่งลงโทษจนพอใจ
“พวกมึงไม่รับใช่ไหม ถ้าไม่รับเอามานี้เลย เฮ้ย ไปตักน้ำมา” ครูพี่เลี้ยงรีบไปตักน้ำออกมาจากห้องส้วม มาให้สิบเวร จากนั้นสิบเวรก็บี้ละลายก้นบุหรี่ลงในน้ำ
“พวกมึงถ้าไม่มีใครรับ ก็เอาไปแบ่งกันกิน” ขันน้ำที่ละลายก้นบุหรี่ถูกแจกจ่ายกันดื่มกันทุกคน
พวกมึงนี้รักกันจริง ถ้างั้นพวกมึง กูให้เวลา 5 นาทีขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาอาบน้ำพร้อมกัน” สิ้นเสียงนกหวีดพลทหารทั้งหมดรีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และลงมาพร้อมกับขันอาบน้ำ
“ในเมื่อพวกมึงเล่นกันจนเลอะแล้ว ถึงเวลาอาบน้ำสักที ไปตักน้ำมาคนละขันปฏิบัติ” พลทหารรีบไปตักน้ำกลับมาแล้วเข้าแถวตามเดิม
“ขยายแถวออกคนละสองช่วงแขนปฏิบัติ เวลาอาบน้ำมันต้องถอดออกให้หมด ถอดผ้าออก” และแล้วลานชีเปลือยก็เริ่มขึ้น ผิวดำผิวขาว กระดำกระด่าง ละลานตาไปหมด
“พวกมึงหาวิธีการอาบน้ำขันเดียวให้เสร็จ” จากนั้นการอาบน้ำกลางลานกว้าง
“พวกมึงหา ไซต์ใหญ่ มาแข่งกันซิ”
“ไอ้คอน มึงนี้ ขาวจริง ๆ วะ สมแล้วเป็นคนเหนือ” พิทักษ์ ขึ้นมานอนบนเตียง ของครูไพรซึ่งตอนนี้นครยึดไปโดยปริยาย
“ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ ก็ว่าไปนั้น”
“เออ ไอ้ทักมันพูดถูก ขนาดเรายังมองนายตาไม่กระพริบเลย”
“มึงก็มั่วแต่อีน้องเจนนะซิ ตัวเล็ก แต่ไซต์นี้”
“ไอ้บ้า กันว่าแกนั้นและมองมันตาไม่กระพริบ” เกรียงสิทธิ์เข้ามานอนบ้าง
“ก็พอ ๆ กันและมั่ง แล้วมองเห็นผมได้ไง ผมอยู่แถวสุดเลย”
“ไม่มองได้ไง ไอ้ครูกริชมอง คอนตาไม่กระพริบเลย ผมก็หวงนะซิ ก็เลยมองดูคุณตลอด”
“กูว่าคืนนี้มึงไปนอนเตียงกูก็แล้วกัน แล้วกูจะมานอนที่นี้เอง”
“เอาอย่างนั้นเลยหรือวะ น้องเจนมันไม่สามารถดึงพี่แกไปได้เลยหรอ”
“ดึงอะไร มึงนะซิดึงให้มันมาเร็วขึ้น ไม่เอานะกูห่วง” พร้อมกับจับมือนครขึ้นมาดม
“ไอ้ทัก แกก็เล่นอย่างนี้นะดูคอนหน้าแดงแล้ว”
“เออ ก็กูจะดูแลองค์ชายกูนี้หว่า” นครค่อย ๆ ดึงมือออก ตอนนี้ภายในโรงนอนก็จะมีเสียงลือเสียงเล่าอ้างอันใดพี่เอย เสียงย่อมยอยศใครทั่วหล้า
“น้องคอนครับ พี่นั่งคุยด้วยได้ไหม”
“อาวครูกริช ไม่กลัวครั้งก่อนหรอพี่”
“ไม่กลัวครับ พี่เอาจริง” แล้วนั่งลงบนเตียงนอนอีกคน นครขยับตัวเล็กน้อย
“เออ พี่กริชมีอะไรหรือเปล่าครับ” นครทำใจดีสู้
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เพียงแต่พี่คิดว่าเรายังได้ทำความรู้จักกันจริง ๆ จัง ๆสักทีครับ”
“ก็รู้แล้วไม่ใช่หรอครับพี่” เกรียงสิทธิ์ สวนขึ้น
“เอ พวกนี้กลับไปที่เตียงนอนไป” หันไปไล่ทั้งสองคน ลุกไป นครลุกบ้าง
“อาวน้องคอนจะไปไหนครับ”
“ผมจะลงไปข้างล่างครับ”
“งั้นดีเลยพี่ไปด้วย” ว่าแล้วก็ลุกเดินลงไปด้วย เมื่อสบโอกาสก็เอามือเข้ามากอดคอ
“เออ พี่ครับมันไม่ค่อย…”
“ไม่เป็นไร ผู้ชายเหมือนกันน่า อยากจับน้องบ้าง”
“แจ๊ก จะไปไหน” เมื่อลงมาถึงบันไดขั้นล่างสุด เสียงนี้ทำให้นครยิ้มออกมาได้ ทั้งที่สมองคิดหาวิธีที่จะหลบพี่กริช พี่กริชเห็นว่าเป็นใครก็รีบผละออก
“เออ ลงมาข้างล่างเฉย ๆ ครับ แล้วพี่มาทำอะไร”
“พี่ว่าจะมาพาเรากลับบ้าน สักคืน ไปพี่ขออนุญาตผู้กองเราแล้ว” มาโปรดเข้ามากอดคอนครแล้วเดินออกหน้ากองร้อย ขึ้นรถจี๊ปกลับไปที่บ้าน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
