Re: Toxic Love club ตอนที่ 3 เฮ้ อันตราย 15-11-68
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Re: Toxic Love club ตอนที่ 3 เฮ้ อันตราย 15-11-68  (อ่าน 56 ครั้ง)

ออฟไลน์ khrinpi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-11-2025 06:44:14 โดย khrinpi »

ออฟไลน์ khrinpi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
                            Toxic Love club
                                             ตอนที่ 1
แสงไฟที่พร่างพราว เสียงเพลงที่เร้าใจ และเหล้าที่รินไม่รู้จบ
สิ่งเหล่านี้หลอมรวมผู้คนให้เข้ามาเกี่ยวพันกัน ก่อเกิดมิตรภาพ ความสัมพันธ์ทางร่างกายที่มอบให้กันชั่วข้ามคืน สิ่งที่เราเรียกว่า “เซ็กซ์” บางครั้งมันอาจนำเราไปสู่การตามหาบางสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’

แสงนีออนสีม่วงอมชมพูของ อีบาร์ ผับชื่อดังย่าน อ.ต.ก สะท้อนบนกระจกเงาที่เรียงรายรอบบริเวณ ในคืนวันศุกร์ปลายฝนต้นหนาวกลิ่นเหล้าผสมกลิ่นน้ำหอมลอยปะปนในอากาศ เสียงเพลงดังสั่นสะเทือนจากลำโพงรอบห้อง

ซัน นายแบบหนุ่มหน้าตาคมคาย รูปร่างสูงโปร่ง เพิ่งกลับจากงานถ่ายแบบในสตูดิโอในย่านพระรามเก้า เขาก้าวเข้ามาภายในอีบาร์ สวมเสื้อยืดสีดำพอดีตัวกับกางเกงยีนส์สีซีด แสงไฟสลัวสะท้อนกับเหงื่อบางๆ บนผิวขาวยิ่งขับให้รูปร่างเขาดูโดดเด่น ท่ามกลางผู้คนที่เบียดเสียดกันอยู่เต็มพื้นที่

“กว่าจะมาถึงนะมึง”เสียงของจันดา เพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะทรงสูงสีดำทักพร้อมรอยยิ้ม เขายื่นแก้วเหล้าใส่น้ำแข็งให้เพื่อนโดยไม่รอคำปฏิเสธ
ซันรับแก้วมาด้วยความเต็มใจ
 “งานพึ่งเสร็จ ขอโทษทีนะมึง” เขาตอบสั้นๆ เสียงเหนื่อยหอบยังแฝงอยู่ในน้ำเสียง

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น กวาดสายตามองรอบๆ อีบาร์ คืนนี้แน่นขนัดผู้คนยืนเรียงชิดกันจนแทบไม่มีทางเดิน กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกลิ่นควันบุหรี่ลอยคลุ้งในอากาศ เสียงเพลงจากลำโพงกระแทกลงกลางอก ชายหนุ่มหลายคนโยกตัวเต้นอย่างสนุกสนาน บางคนหัวเราะเสียงดัง บางคนแอบเหลือบตามองเขาด้วยความสนใจ

จันดาวางมือลงบนโต๊ะ มองเพื่อนด้วยความเข้าใจ
 “เกิดเป็นคนหล่อแบบมึง นี่มันดีจริง ๆ มึงดูสิใคร ๆ ก็มองมึง”

ซันหัวเราะแผ่วเบา พลางยกแก้วขึ้นจิบ ปล่อยให้รสขมของเหล้าไหลผ่านลำคอจนรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมา สายตายังมองไปอย่างไร้จุดหมาย ในขณะที่เสียงดนตรีกระหึ่มกลบทุกความคิด
“กูขอตัว ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ จันดา”เขาหันไปบอก อีกคนพยักหน้าตอบรับ

ซันถอนหายใจ เดินแทรกตัวผ่านฝูงชนที่ยืนอัดแน่นอยู่ภายในอีบาร์ จนแทบไม่มีช่องทางให้เดิน
ระหว่างที่ก้าวตรงไปยังทางเข้าห้องน้ำ ไหล่ของเขาก็ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ร่างนั้นสูงประมาณ185 เซนติเมตร เสื้อยืดเข้ารูปสีน้ำเงิน ขับให้เห็นเส้นสายกล้ามเนื้อได้อย่างชัดเจน ใบหน้าคมสันอยู่ใต้แสงไฟ แต่สิ่งที่เตะตาที่สุด คือดวงตาคมวาวใต้คิ้วหนา ราวกับมีประกายแอบแฝงบางอย่าง

ซันชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที สายตาสบประสานกับเขา
“ก็หล่อดี”ความคิดผุดขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนที่จะกล่าวออกไปด้วยประโยคสั้น ๆ
“ขอโทษนะ...”อีกฝ่ายยิ้มกรุ้มกริ่มพยักหน้าตอบรับ
ซันกรอกตามองแวบหนึ่ง ก้าวผ่านไปทันทีโดยไม่ใส่ใจอะไรอีก ทิ้งไว้เพียงสัมผัสบนไหล่และแววตาของชายหนุ่มผู้นั้นที่ยังมองตามหลังเขาอยู่เงียบ ๆ

เจ้าขุนเดินกลับมายืนพิงโต๊ะของเขา น้ำแฟนหนุ่มร่างเล็กในเสื้อเชิ้ตลายสก็อตเขากำลังพูดคุยและหัวเราะอยู่ข้างๆกับโหน่งชายหนุ่มรูปร่างผอม เพื่อนสนิทของเขา ในขณะที่เสียงเพลงยังดังสั่นสะเทือนพื้นร้าน

น้ำกับโหน่งเริ่มโยกตัวตามเสียงเพลงที่ดังคลออยู่รอบ ๆ ร่างกายขยับตาม จังหวะอย่างเป็นธรรมชาติ รอยยิ้มของชายหนุ่มทั้งสองคนทำให้บรรยากาศรอบโต๊ะเต็มไปด้วยความสดใส

แต่ท่ามกลางเสียงหัวเราะ และความสนุกสนาน เจ้าขุนกลับเหลือบสายตาไปยังชายหนุ่มคนเมื่อครู่
ชายหนุ่มผู้นั้นกำลังเดินแหวกฝูงชนกลับไปยังโต๊ะของเขา ใบหน้าคมคายมีเสน่ห์จนสามารถทำให้หัวใจเขาเต้นแรงอย่างไม่ทันตั้งตัว หรือชายหนุ่มผู้นั้น จะเป็นรักแรกพบของเขา
เจ้าขุนมองแฟนหนุ่มตรงเบื้องหน้า ก่อนที่น้ำจะหันมารั้งแขนเขา
“เจ้าขุน มาเต้นด้วยกันได้ไหม” น้ำยิ้มกว้าง รบเร้าอย่างไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายยืนเฉย เจ้าขุนจึงละสายตาจากแผ่นหลังกว้างที่กำลังเลือนหายไปในฝูงชน หันกลับมาหาแฟนหนุ่มยกยิ้มบาง ๆ พลางยอมขยับร่างกายตามจังหวะดนตรี

ที่โต๊ะของซัน ชายหนุ่มหลายคนเดินเข้ามาขอชนแก้ว บางคนถือโอกาสแตะต้นแขนหรือหัวไหล่ด้วยท่าทีสนิทสนมเกินเหตุ ซันฝืนยิ้มแต่ภายในใจกลับรู้สึกว่า คืนนี้ช่างน่าเบื่อเหลือเกิน

เสียงดนตรีอัดแน่นทั่วทั้งร้านเหมือนจะกลืนทุกการสนทนาให้จมหายไปในจังหวะเบสหนัก ๆ โต๊ะรอบ ๆ เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังเต้น หัวเราะหรือยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ชายหนุ่มรูปร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีเข้ม เขายืนอยู่โต๊ะด้านข้างมองใบหน้าคมคายของซันอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจยกแก้วเหล้าขึ้นมาถือ แล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ก่อนเอ่ยขึ้น
 “สวัสดี”น้ำเสียงเขาทุ้มและชัดเจนพอที่จะทะลุทะลวงเสียงเพลงได้

ซันชะงักไปเสี้ยววินาที เพียงส่งยิ้มสุภาพ เขายกแก้วเหล้าขึ้นกระดกรสขมเฝื่อนซึมผ่านลำคอ ราวกับใช้มันเป็นข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยงการสนทนาที่ไม่ต้องการ

แสงไฟสลัวสีแดงฉายวาบลงบนใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้นอีกครั้ง เส้นผมดำขลับปรกหน้าผากเพียงเล็กน้อย ดวงตาคมวาวเหมือนกำลังอ่านใจคนตรงหน้าอยู่เงียบ ๆ แต่ซันไม่คิดแม้จะสบตา เขาเลือกเบือนสายตากลับไปยังแก้วเหล้าในมือแทน

ในขณะที่จันดายืน อมยิ้ม หรี่ตามองชายผู้นั้น รู้สึกสนุกและตื่นเต้นที่เห็นชายหนุ่มมากมาย แวะเวียนเข้ามาแจกขนมจีบให้เพื่อนรักของเขา

เสียงโทรศัพท์ โนเกียเอ็นเจ็ดศูนย์ ของซันดังขึ้น แทรกผ่านเสียงดนตรี ราวกับเจตนาให้เจ้าของได้ยิน หน้าจอสว่างวาบขึ้นพร้อมตัวอักษรเพียงสองคำ Unknown number
   
ซันชะงักไปเพียงเสี้ยววินาทีดวงตาหันไปจากหน้าจออย่างไม่ไยดี ก่อนนิ้วโป้งจะกดปุ่มตัดสายโดยไม่ลังเล สีหน้าดูเรียบเฉยแต่เงียบงันเกินไปสำหรับสถานที่ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

“ใครโทรมา” จันดาโน้มตัวเข้ามาใกล้กลบเสียงเพลงด้วยน้ำเสียงที่ตั้งใจให้ชัดเจน พลางยกแก้วขึ้นจิบ สายตายังไม่ละจากเพื่อนตรงหน้า

ซันถอนหายใจยาว “ไม่รู้เหมือนกัน ช่วงนี้ที่คอนโดก็มีโทรศัพท์แปลก ๆ เข้ามาทุกวัน ถามว่าเป็นใครก็ไม่ยอมตอบ”

“แล้วมึงไม่อยากรู้ใช่ไหม”จันดาขมวดคิ้ว สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย
ซันยักไหล่เหมือนพยายามไม่ใส่ใจ “รำคาญมากกว่า”

จันดาเงียบไปชั่วครู่ สายตายังคงจับจ้อง เขาเข้าใจนิสัยเฉยชาของเพื่อนรักเป็นอย่างดี บางทีความเย็นชาอาจจะเป็นหนึ่งในเสน่ห์ที่ดึงผู้คนให้วิ่งเข้ามาหาซัน ความคิดนั้นทำให้ชายหนุ่มยิ้มกว้างออกมา

ขณะเดียวกันเสียงดนตรีรอบอีบาร์กลับดังกระหน่ำยิ่งกว่าเดิม เสียงคนตะโกนหัวเราะชวนให้รู้สึกคึกคัก จนอยากลุกขึ้นมาเต้นตามจังหวะเสียงเพลง

ซัน วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ปล่อยให้หน้าจอมืดสนิทอีกครั้ง เขาไม่ต้องการรู้ด้วยซ้ำว่าปลายสายเป็นใครหรือมีจุดประสงค์ใด สิ่งเดียวที่ต้องการคือให้คนคนนั้นหยุดโทรมาก่อกวนเขาเสียที

เสียงหัวเราะของชายหนุ่มโต๊ะด้านข้างดังผสมกับจังหวะเพลงทำให้พื้นที่คับแคบยิ่งดูวุ่นวายมากขึ้น แสงนีออนสีม่วงกระทบผิวแก้วเหล้าที่ซันถือเอาไว้ จนดูราวกับเป็นประกายไฟเล็กๆ

ซันเงยหน้ามองฝูงคนที่โยกตัวตามจังหวะอยู่รอบ ๆ ไม่รู้ว่าเพราะแอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์หรือเพราะบางอย่างในอากาศที่ทำให้คืนนี้ดูแตกต่างจากทุกคืนที่ผ่านมา

ชายหนุ่มผู้ที่เคยเอ่ยทักทายเขาว่า “สวัสดี” ยกแก้วเหล้าขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาเดินมายืนด้านข้าง ยกแก้วยื่นเข้ามาขอชนแก้วกับซัน เสียงกระทบดังแผ่วแต่กลับแทรกผ่านจังหวะเพลงกึกก้องได้อย่างน่าประหลาด

“เราชื่อ กุน” เขาแนะนำตัว เสียงทุ้มฟังชัด แม้รอบข้างจะวุ่นวายเพียงใด

ซันพยักหน้ารับเป็นมารยาท ริมฝีปากยกขึ้นเพียงนิดเดียวไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกไป

กุนหัวเราะเก้อเขิน ก่อนผายมือไปทางชายอีกคนที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ร่างสูงกว่าตนเล็กน้อย ใบหน้าเรียบนิ่ง สุขุมในทุกอากัปกิริยา เสื้อเชิ้ตสีดำของเขากลืนอยู่ในแสงไฟสลัวส่งให้ผิวขาวเด่นชัดขึ้น

“นี่ พี่กานต์ พี่ชายผม”

กานต์เพียงยกแก้วขึ้นยิ้มบาง ๆ เป็นเชิงทักทาย ท่าทีสุภาพเรียบร้อยแต่สายตาของเขากลับกวาดผ่านซันไปหยุดที่จันดา เพียงชั่วครู่สายตาคู่นั้นเรียบเฉยเหมือนมองผ่าน แต่ในความจริงมันเต็มไปด้วยความสนใจชัดเจน

จันดารับรู้ถึงแววตานั้นทันที หัวคิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างเผลอตัว ก่อนจะยกแก้วขึ้นจิบอีกครั้ง ตั้งใจปิดบังความรู้สึกตื่นเต้นเอาไว้ใต้ท่าทีสงบเสงี่ยม

บรรยากาศรอบโต๊ะยังคงเต็มไปด้วยเสียงดนตรีและผู้คนที่กำลังสนุกสนาน แต่ระหว่างสายตาที่ไขว้กันอยู่ชั่ววินาทีสั้น ๆ กลับก่อความเงียบแทรกขึ้นมาอย่างที่ไม่มีใครตั้งใจ

เสียงดนตรีเปลี่ยนจากจังหวะเก่าเข้าสู่ท่อนเปิดอันคุ้นหูของ “Sexy Back” โดย จัสติน ทิมเบอร์เลค เบสหนักกระแทกเข้ากับผนังจนพื้นสั่นสะเทือน ผู้คนรอบตัวเริ่มเคลื่อนไหวตามจังหวะ เสียงตะโกน เสียงหัวเราะ เสียงแก้วกระทบกันดังระงม ร่างกายมากมายเบียดเสียดเข้ามา จนพื้นที่ระหว่างโต๊ะแทบไม่เหลือ

ซันยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด รับรู้ได้ว่ากุนยังคงพยายามเปิดบทสนทนาอยู่ใกล้ ๆ ท่าทีเหมือนอยากจะสานต่อ แต่เขากลับยังไม่แน่ใจว่าจะปล่อยให้คืนนี้พัฒนาไปทางไหน สายตาเพียงกวาดมองไปโดยรอบเพื่อหาทางหลีกเลี่ยงการผูกพันเกินความจำเป็น...

ด้านข้าง กานต์ ขยับตัวเข้ามาใกล้ ยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับแก้วของจันดาเสียงกระทบใสกังวานแผ่วเบา รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเขาดูตั้งใจเกินกว่าจะเป็นการทักทายทั่วไป แววตาทอประกายบางอย่างที่บอกได้ชัดเจนว่า นี่ไม่ใช่การคุยเล่นฆ่าเวลา

“คืนนี้ดูคึกคักดีนะ”เสียงทุ้มของกานต์ดังก้อง ในระยะใกล้เกินกว่าที่จะถือเป็นประโยคธรรมดา

จันดาเลิกคิ้ว รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นราวกับเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพยายามจะสื่อเขาเอียงศีรษะน้อย ๆ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 “ถ้าจะจีบผม ก็บอกมาตรงๆก็ได้”

คำตอบนั้นทำให้กานต์หัวเราะออกมาด้วยความพอใจ ที่ถูกจับไต๋ได้ง่ายดาย แทนที่จะถอยห่างเขากลับก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเขาลอยปะปนกับกลิ่นแอลกอฮอล์ในอากาศ

ทั้งคู่เริ่มพูดคุยกัน ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกลบโลกภายนอก ซันมองผ่าน ๆ เห็นว่าระยะห่างระหว่างจันดากับกานต์สั้นลงทุกที เสียงหัวเราะที่หลุดออกมา จากทั้งสองฟังดูเป็นธรรมชาติ แต่กลับแฝงความสนิทสนมรวดเร็วจนน่าแปลกใจ

แสงแฟลชจากเวทีส่องผ่าน ฝุ่นควันบาง ๆ ลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือฝูงชนบรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความเร่าร้อน ซันมองใบหน้าและรอยยิ้มสดใสของเพื่อนรัก เขาดีใจเหลือเกินที่จันดามีความสุข ชายหนุ่มยกแก้วขึ้นดื่มจนหมดแก้ว เสียงเพลงดัง จนแทบกลบทุกคำพูดที่ลอยมา เขาได้ยินเพียงเสียงหัวเราะสั้น ๆ และเศษประโยคที่ฟังไม่ชัดจากปากของทั้งคู่

ขณะนั้นกุนที่ยืนอยู่ด้านข้างซัน ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อโทรศัพท์ในมือสั่นขึ้นเขาก้มมองหน้าจอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะส่ายหัวเบา ๆ คล้ายไม่พอใจกับสิ่งที่เห็น เขาโน้มตัวเข้ามาเอ่ยกับซัน
“ผมขอตัวสักครู่นะ”เสียงนั้นแทบไม่ได้ยิน เพราะถูกกลบด้วยจังหวะดนตรีกุนผละตัวออกไปยืนรับ สายตรงมุมมืดใกล้ประตูทางเข้า

ในเงาไฟสลัว ท่าทางของกุนกลับดูจริงจังกว่าตอนที่เข้ามาชวนชนแก้วหรือเผยยิ้มเสียอีก แผ่นหลังนั้นดูเคร่งเครียดเมื่อเขาก้าวออกไปจากพื้นที่ครึกโครม เข้าสู่มุมที่เหมือนไม่มีใครสังเกต

ซันเหลือบมอง ก่อนหันสายตามองไปทางอื่นอย่างเย็นชา

ไม่นานนัก กุนเดินกลับมาที่โต๊ะ สีหน้ามีร่องรอยเร่งรีบอย่างชัดเจน เส้นผมที่หล่นลงบนหน้าผากขยับตามทุกจังหวะก้าวย่าง

“พี่กานต์ เรากลับกันเถอะ ผมมีงานด่วนต้องไปตอนนี้เลย”น้ำเสียงเขากดต่ำ เร่งรีบจนฟังได้ชัดว่าไม่ใช่ข้ออ้างลอย ๆ กานต์เลิกคิ้วเพียงเล็กน้อยแต่รอยยิ้มยังคงอยู่เหมือนเดิม ดวงตานิ่งสงบจนยากจะคาดเดาความคิดที่แท้จริง

กุนหันกลับมาทางซัน แววตาที่ฉายแววจริงจังเมื่อครู่อ่อนลงจนน่าประหลาดใจ
“ขอเบอร์ไว้หน่อยได้ไหม เผื่อว่าง ๆ คุยกัน”
ซันเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์มือถือจากกุน นิ้วยาวกดตัวเลขลงไปอย่างมั่นคงโดยไม่รีรอ เมื่อส่งคืนก็เอ่ยสั้น ๆ “ผมชื่อ ซัน”

“ขอบคุณนะ”กุนยิ้มบาง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหมาย ดวงตาสบเข้ากับซัน ราวกับจะมองลึกเข้าไปเกินกว่าที่เจ้าตัวอยากให้เป็น ก่อนเขาจะหมุนตัวออกไปทางประตู ฝ่าฝูงชนที่กำลังเต้นตามจังหวะเสียงเพลงร่างสูงของกุนค่อย ๆ เลือนหายไปในแสงไฟและกลุ่มผู้คนที่เบียดเสียด

ก่อนจะก้าวตามน้องชายออกไป กานต์เหลือบสายตามาทางโต๊ะอีกครั้ง ดวงตาคมสบเข้ากับจันดาเพียงเสี้ยววินาที สั้นพอที่จะดูเหมือนบังเอิญแต่ยาวพอที่จะสื่อสารความหมายบางอย่างได้ชัดเจน เขาขยิบดวงตาเล็กน้อยเป็นสัญญาณเงียบที่ไม่ต้องการคำพูดใด ๆ ราวกับกำลังบอกว่า “ตามมา”

จันดายิ้มมุมปาก ตอบรับด้วยแววตาที่ฉายชัดว่ารู้ความหมาย เขาหยิบแก้วขึ้นจิบอีกนิด ก่อนเอนตัวไปใกล้ซัน เสียงเพลงยังกระแทกดังจนแทบกลบทุกคำพูด แต่คำที่หลุดออกมากลับฟังสบาย ๆ ไม่มีพิรุธใด ๆ

“เดี๋ยวกูไปห้องน้ำนะ”

ซันพยักหน้ารับ ไม่ได้เอะใจอะไร รอยยิ้มจาง ๆ แตะริมฝีปากก่อนหันกลับไปสนใจกับแก้วเหล้าในมือ

โต๊ะสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อจันดาวางแก้วลงบนพื้นไม้ เสียงก้องแข่งกับเบสที่ดังกระแทกในอก เขาขยับตัวอย่างแนบเนียนแทรกฝูงชนที่กำลังโยกตัวตามจังหวะไฟกระพริบสลับสี แต่เส้นทางของเขาไม่ได้ตรงไปยังห้องน้ำตามที่บอก หากกลับมุ่งสู่ทางออกของอีบาร์ทิศทางเดียวกับที่กานต์กำลังก้าวหายลับไป พร้อมกับเงามืดบนทางเดิน

แสงไฟสลัวส่องลงบนใบหน้าของจันดา เผยรอยยิ้มที่ซ่อนความหมายมากกว่าความบันเทิงในค่ำคืนนี้ ทุกย่างก้าวคือการตัดสินใจและเขาเลือกที่จะเดินตามคนแปลกหน้า ผู้ทิ้งสัญญาณไว้ให้เพียงสั้น ๆ แต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูด

เสียงดนตรีภายในอีบาร์ยังคงดังต่อไปแต่สำหรับจันดาแล้ว ทุกสิ่งรอบกายเหมือนค่อย ๆ จางหายเหลือเพียงแผ่นหลังสูงใหญ่ของ กานต์ที่อยู่ข้างหน้า

เมื่อก้าวพ้นประตูออกมาอากาศในยามค่ำคืนภายนอกก็โถมเข้าสู่ร่างกายทันที ความเย็นของลมกลางคืนแตกต่างจากความอบอ้าวในอีบาร์ราวกับโลกคนละใบ เสียงดนตรีดังอื้ออึงจากด้านในค่อย ๆ ถูกกลืนให้เหลือเพียงเสียงทุ้มที่ก้องอยู่ ทางเบื้องหลัง

กานต์หยุดยืนใต้ต้นตะแบกที่ถูกปลูกเอาไว้ริมถนน แสงไฟส่องลงมาบนไหล่กว้าง เขาหันกลับมามองจันดาที่เพิ่งเดินตามออกมา แววตาไม่ได้เหมือนนักล่าหรือคนเจ้าชู้ แต่กลับนิ่งลึกราวกับมีเพียงสองอย่างที่อยากจะสื่อความตั้งใจและความปรารถนา

“คืนนี้”เสียงทุ้มเรียบของเขาเอื้อนช้า ๆ “ไปกับผมไหม”

คำพูดนั้นไม่ได้ยาวแต่แรงกว่าที่จันดาคาดคิด หัวใจเขาเต้นแรงจนได้ยินชัดในอก ยามสบตากับกานต์ก็เหมือนถูกดึงเข้าสู่วงล้อมบางอย่างที่ไม่อาจต้านทาน

จันดายิ้มบาง ๆ มุมปากสั่นไหวเล็กน้อย เขาเป็นคนอ่อนไหวและลึก ๆ ในใจกำลังตามหาความรักมานานเกินไป ที่จะปฏิเสธโอกาสที่มาถึงตรงหน้า

“ไปสิ...” เขาตอบทันที แทบไม่ต้องใช้เวลาไตร่ตรอง รอยยิ้มของกานต์กว้างขึ้น ก่อนเขาจะขยับเข้ามาใกล้เอื้อมมือไปสัมผัสที่ต้นแขนอีกฝ่าย
“เชิญครับ... รถผมจอดอยู่ทางโน้น..”พูดจบก็เลื่อนมือใหญ่ ลงมาจับมือของจันดาเอาไว้ แล้วเดินนำหน้าไปช้า ๆ

ลมกลางคืนพัดแรงขึ้น ทำให้เงาของทั้งสองทอดยาวเคียงกันไปตามทางเดิน ก่อนจะเคลื่อนหายเข้าสู่ความมืด

ในจังหวะเดียวกัน เสียงดนตรียังคงดังต่อเนื่องอย่างไม่ลดละทนนท์ เพื่อนสนิทอีกคนของซัน เพิ่งโผล่เข้ามาภายในอีบาร์ แสงไฟสลัวสะท้อนบนผิวหน้าของเขา
เขามองไปโดยรอบด้วยดวงตาลุกวาว ก่อนสายตาจะหยุดลงที่ซันทันทีรอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้า นนท์ยกมือขึ้นโบกให้เพื่อนรักโดยไม่รู้เลยว่าจันดาไม่ได้อยู่ที่โต๊ะแล้ว เขาเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาใกล้โต๊ะ หยุดยืนชิดกับซันท่ามกลางแสงไฟและแรงสั่นสะเทือนของดนตรี

ทันทีที่แขวนกระเป๋าลงใต้โต๊ะทรงสูง นนท์ก็ยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียว ราวกับกลัวว่าจะตามไม่ทัน บรรยากาศรอบโต๊ะยังคงคึกคัก เสียงหัวเราะ แก้วกระทบกัน และจังหวะเบส
“จันดาไปไหนวะ...” เขาตะโกนถามแข่งกับเสียงเพลง ซันหันไปมองโต๊ะว่าง ๆ ที่จันดาเคยยืน พร้อมถอนหายใจเล็กน้อย
“ไม่รู้… มันเพิ่งบอกว่าจะไปห้องน้ำ”ซันตอบ
นนท์ยักไหล่แล้วหันไปสอดส่องรอบอีบาร์อีกครั้ง แสงแฟลชและผู้คนยังคงเคลื่อนไหวราวกับไม่มีวันหยุด

เสียงโทรศัพท์ของซันดังขึ้นอีกครั้ง ชื่อ “จันดา” โชว์บนหน้าจอที่สว่างขึ้น
“พูดถึงก็โทรมาเลย...” ซันหัวเราะในลำคอ ก่อนยกโทรศัพท์แนบหูและกดรับ ปลายสายเป็นเสียงของจันดาชัดเจน และติดรอยยิ้มแม้จะแค่ฟังไม่ได้มองเห็น
“กูขอกลับก่อนนะมึง กูมีธุระด่วน”
ซันหัวเราะออกมาเบา ๆ รู้ทันทีว่าปลายสายกำลังจะทำอะไร
“มึงจะกลับกับพี่กานต์ใช่ไหม”
“ใช่”อีกฝ่ายตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายที่อีกคนรู้เท่าทันทุกอย่าง
“ไปเถอะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”ซันพูดก่อนสายถูกตัดไป นนท์มองหน้าซัน
“นาน ๆ มันจะได้ผู้ชาย ปล่อยมันไปเถอะ”ซันพูดแบบไม่ใส่ใจ เพราะรู้ว่าไม่บ่อยนักที่จะมีผู้ชายมาสนใจจันดา เขาอยากให้เพื่อนของเขามีความสุข

นนท์ยักไหล่ เลิกคิ้วเล็กน้อย ในขณะที่ซันปิดมือถือ ยกแก้วขึ้นมาดื่ม ก่อนที่ชายหนุ่มจะยื่นมือ ไปแตะไหล่ของนนท์แล้วพูดขึ้นเบา ๆ
“กูขอออกไปสูบบุหรี่ก่อนนะ...”พูดจบก็เดินออกไปจากอีบาร์

ซันยืนอยู่บริเวณหน้าอีบาร์ พลางพ่นควันบุหรี่จนควันลอยวนรอบตัว ร่างสูงโปร่งของเขาเด่นชัดในแสงสลัว เหมือนนายแบบกลางแสงไฟใบหน้าคมคายและท่าทางนิ่ง สงบ ดึงสายตาของชายหนุ่มหลายคนให้จ้องมาที่เขา

เสียงเพลงดังกระแทกเข้าหู แต่สำหรับซันเหมือนถูกกรองออกไป ความสนใจของเขาไม่ได้อยู่ที่เพลงหรือผู้คน แต่กลับอยู่กับความรู้สึกเฉพาะตัวที่แปลกแยกความพอใจที่มีคนมองเขา แม้เขาจะไม่ได้สนใจผู้คนเหล่านั้นก็ตาม

ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดก้าวเข้ามาขอชนแก้วกับเขา พร้อมเผยรอยยิ้มอารมณ์ดี
“มาคนเดียวหรือครับ”เสียงทุ้มทักทายอย่างเป็นมิตร
ซันนิ่งไม่ได้ตอบอะไรแค่มองแวบเดียวให้รู้ว่าเขารับรู้การมีตัวตนของอีกฝ่าย
ชายคนนั้นยืดตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนพูดต่ออย่างสุภาพ
“ผม ชื่อช้าง”
ซันพยักหน้าตอบรับเป็นมารยาท แววตาเย็นชาไม่ได้สนใจแต่ก็ไม่ปิดกั้น
“ขอเบอร์นายได้ไหม”ชายหนุ่มผู้นั้นพูดเสียงสั่นเล็กน้อย ซันหยิบโทรศัพท์กดตัวเลขให้ทันทีด้วยท่าทีเรียบง่าย
“เอาไว้ผมโทรหานะ”ช้างรับโทรศัพท์มือถือคืนไป ก่อนหมุนตัวเดินกลับเข้าไปภายในอีบาร์ ท่ามกลางฝูงคนที่เต้นโยกตามจังหวะไฟกระพริบ

ซันสูดควันบุหรี่ลึก ๆ ควันขมปนหวานไหลผ่านปอด ความคิดของเขากลับหมุนวนอยู่กับเหตุการณ์รอบตัว ทั้งความสนใจที่ผู้คนมีต่อเขาและบรรยากาศโดยรอบ

บุหรี่มวนสุดท้ายถูกบดทิ้งลงในที่เขี่ยด้วยท่าทีสงบ เขาเดินผ่านโต๊ะและฝูงชนกลับเข้าไปหานนท์ ลมเย็นจากภายนอกพัดผ่านประตูอีบาร์เข้ามาทำให้เส้นผมปลิวเล็กน้อย แสงไฟกระพริบสลัวสะท้อนกับใบหน้าของซันให้ดูคมคายขึ้นกว่าเดิมบรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงเพลง เสียงแก้วกระทบกัน และผู้คนที่เคลื่อนไหวเหมือนจะกลืนทุกสิ่งเข้าด้วยกัน

แต่สำหรับซันกลับเหมือนอยู่ในโลกของตัวเอง โลกที่เต็มไปด้วยสายตาและความสนใจ ที่เขาเองก็พึงพอใจที่จะให้มันเป็นเช่นนั้น

ออฟไลน์ khrinpi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
                   Toxic Love club
                                 ตอนที่ 2
การมี เซ็กซ์ กับคนแปลกหน้า คงไม่ต่างจากหนังสือปกดำ ที่ยังไม่ได้เปิดออก ไม่มีใครรู้เนื้อหาล่วงหน้า จนกว่าจะได้เปิดอ่าน และได้สัมผัสเรื่องราวนั้น

มือที่พลิกหน้ากระดาษ เหมือนก้าวเข้าไปในโลกเร้นลับ ที่เต็มไปด้วยความปรารถนา อันร้อนแรง แฝงอยู่ในทุกตัวอักษร

และความตื่นเต้นที่ซ่อนอยู่ในทุกบรรทัด แต่เมื่ออ่านจนจบ ร่างกายและหัวใจ จะไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป

เสียงเบสจากลำโพงกระแทกจังหวะ ดังสนั่น ซันยกแก้วขึ้นจิบช้า ๆ ขณะที่นนท์กระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแก้ว เพลง “คนใจง่าย” ของไอซ์ ศรัณยู ดังชัดเจน

แสงไฟสลับสีตัดกับเงาผู้คน ที่ยืนเบียดกันรอบโต๊ะ กลิ่นเหงื่อ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงและราคาถูก ผสมกันจนกลายเป็นกลิ่นเฉพาะของคืนวันศุกร์

ผู้คนโดยรอบเริ่มโยกตัวเต้นกันบนพื้นที่จำกัด บ้างก็หัวเราะ บ้างก็แอบก้มกระซิบข้างหูคนข้าง ๆ เสียงชนแก้วดังขึ้นเป็นระยะ ซันเหลือบมองเพื่อนที่หน้าเริ่มแดง ตาเยิ้ม รอยยิ้มนนท์เริ่มยาวนานกว่าปกติ

รอบโต๊ะของพวกเขา ชายหนุ่มหลายคนยังคงแวะเวียนเข้ามาทักทาย ทิ้งสายตาและรอยยิ้ม ที่ชัดเจนว่ามีเจตนา แต่ซันเพียงยกยิ้มเฉยชา แล้วหันกลับมามองแก้วในมือ เหมือนใช้มันเป็นข้ออ้างไม่ต้องพูดอะไรต่อ

ไฟสปอร์ตไลต์หมุนกวาดผ่านโต๊ะ ทำให้แก้วเหล้าในมือของเขาสะท้อนวูบวาบ

นนท์หัวเราะในลำคอ หลังดื่มจนหมดแก้วอีกครั้ง เขามองเพื่อนรักที่ยืนพิงโต๊ะอย่างสบาย ใครต่อใครก็แวะเวียนเข้ามา พูดคุย ส่งสายตา และชนแก้วกับซัน เหมือนเป็นแม่เหล็กดึงดูดไม่รู้จบ

“มึงนี่มันโคตรฮอตเลยนะ ไอ้ซัน” นนท์พูดกึ่งล้อกึ่งจริง พลางตบไหล่เพื่อนรัก ซันหัวเราะ ไม่ได้ตอบ แค่ยกแก้วขึ้นจิบอีกครั้ง

ภาพของอีบาร์และผู้คนรอบตัว ทำให้นนท์นึกย้อนกลับไปถึงครั้งก่อน วันที่เขาเคยท้าซันเล่นเกม “จีบใครก็ได้ภายในหนึ่งคืน” ใครทำได้ก่อนจะเป็นฝ่ายชนะ และรางวัลของผู้ชนะ คือไม่ต้องจ่ายค่าเหล้าในคืนนั้น

นนท์ยังจำความรู้สึกนั้นได้ชัดเจน และแน่นอนผลสุดท้ายซันเป็นฝ่ายชนะ ใบหน้าชายหนุ่มเต็มไปด้วยรอยยิ้มมั่นใจ

ขณะที่นนท์ต้องเป็นฝ่ายจ่ายค่าเหล้า ให้เพื่อนรักด้วยความพ่ายแพ้ ก่อนที่ชายหนุ่มทั้งสอง จะหัวเราะร่วนด้วยความสุข

“คืนนี้กูว่ามึงลองอีกสักครั้งดีไหม” นนท์เอ่ย พลางเหล่มองไปรอบ ๆ อีบาร์ เหมือนกำลังค้นหาเหยื่อรายใหม่ให้เพื่อน

ซันยิ้มมุมปาก ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ก่อนยกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย
“ก็ได้ ไม่มีปัญหาเลยเพื่อนรัก”
นนท์พอใจจนยิ้มกว้าง เขายกแก้วขึ้นชนกับเพื่อนรักอย่างชอบใจ
“เออ แบบนี้สิ ถึงจะสนุก”

ซันมองไปรอบบริเวณอีบาร์อีกครั้ง ดวงตาของเขากวาดไปยังชายหนุ่มหลายคน เสียงเพลงและแสงไฟสลัว ทำให้ทุกอย่างเหมือนเป็นเวทีสำหรับเกมครั้งนี้ และเขาพร้อมแล้ว พร้อมจะเล่นเกมในคืนนี้

นนท์ยิ้มให้ซันอีกครั้ง ก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ อีบาร์ พยายามมองหาเป้าหมายให้เพื่อน เขาอยากเลือกคนที่จะสามารถ ต้านทานเสน่ห์ดึงดูดของซันได้ และแน่นอนเขาอยากเป็นฝ่ายชนะ

ยังไม่ทันที่นนท์จะได้ในสิ่งที่เขากำลังมองหา เสียงทักทายก็แทรกเข้ามาจากด้านข้าง

“ซันใช่ไหม”

ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูง ไว้ผมทรงรากไทร รอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้า เขาเดินเข้ามายืนตรงเบื้องหน้า เสื้อสีสดตัวใหญ่เกินขนาด ดูมีสไตล์เป็นของตัวเองชัดเจน

“ผมชื่อโหน่ง เคยชนแก้วกับนายหลายครั้งแล้ว จำได้ไหม”
เสียงของเขาดังชัดเจนพอ จะลอดผ่านคลื่นเสียงเพลงมาถึงหูซัน

นนท์เหล่มองซัน สายตาเต็มไปด้วยความหมายเหมือนอยากบอกว่า
“มึง นี่แม่เหล็กของจริง”

ซันเพียงยิ้มสุภาพ ยกแก้วขึ้นเล็กน้อย
“อ๋อ จำได้” ตอบทั้งที่ความจริงจำไม่ได้ และคิดว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องมานั่งจำทุกคนที่เข้ามาขอชนแก้วกับเขา

โหน่งหัวเราะสดใส “ดีเลย คืนนี้ขอชนแก้วด้วยหน่อย”

ร่างผอมสูงขยับเข้ามาใกล้จนแทบชิดกับซัน ทำให้บรรยากาศรอบโต๊ะเริ่มเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน เหมือนส่วนเกินที่ซันไม่ต้องการ เริ่มแทรกซึมเข้ามา

ซันขยับร่างถอยออกมาเล็กน้อย รับรู้ถึงความสนใจนั้น แต่ก็ยังคงรักษาท่าทีสุขุม ยกแก้วชนเบา ๆ กับโหน่ง
เสียงแก้วกระทบกันแผ่ว ๆ แต่ชัดเจนพอให้คนรอบตัวสังเกต ในขณะที่นนท์ยกแก้วขึ้นมาชนกับโหน่งบ้าง ก่อนส่งยิ้มที่เป็นประกายเต็มไปด้วยความหมาย แล้วถามขึ้น
“แล้วนายอยู่โต๊ะไหน”

โหน่งยกมือชี้ไปทางมุมหนึ่งของโต๊ะสูงที่แก้วเรียงรายเต็ม แสงไฟสลัวสะท้อนบนแก้ว และใบหน้าผู้คนรอบโต๊ะจนเป็นประกาย
“นั่นไง… โต๊ะโน้น กับเจ้าขุน แล้วก็น้ำเพื่อนของผม”

ซันและนนท์เหลือบตามองตามมือโหน่ง เสียงเพลงยังดังสนั่นรอบตัว... สายตาของเขาโฟกัสไปยังโต๊ะนั้นทันที

ใบหน้าคมสัน ร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ชายหนุ่มผู้ที่ซันเคยเดินชนเมื่อครู่ ยืนอยู่ข้างแฟนหนุ่มร่างเล็ก ทั้งคู่พูดคุยและหัวเราะกันอย่างสนิทสนม จนกลายเป็นจุดเด่นของโต๊ะ

เสียงหัวเราะนั้นอยู่ไกล จนเกินกว่าจะได้ยิน หากแต่ซันกลับรู้สึกว่า มันกำลังดังแทรกผ่านเข้ามาในหูของเขา

“นั่นมันเจ้าขุน ไช่ไหม” นนท์เอ่ยขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ซันเลิกคิ้วช้า ๆ
“มึงรู้จักเขาหรือไง”
“นักกีฬาว่ายน้ำไงมึง” นนท์เหลือบตาไปทางชายหนุ่มผิวขาว ที่ยืนเกาะแขนอยู่ข้าง ๆ แฟนหนุ่มของเขา
“กูไม่ยักรู้ว่าเขาเป็นเกย์” นนท์พูดพลางทำหน้าครุ่นคิด
“เจ้าขุนเขาอาจจะไม่ได้เป็นเกย์ก็ได้นะ เขาแค่ชอบน้ำเพื่อนของผมเท่านั้น”โหน่งพูดขึ้นบ้าง

ซันจับสังเกตชายหนุ่มทั้งสองคนอย่างละเอียด เขาประเมินคำพูดของโหน่ง ที่บอกว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้เป็นเกย์ แต่มีแฟนเป็นผู้ชายเพียงเพราะรักในตัวตนของผู้ชายอีกคนเท่านั้น

ฟังแล้ว มันช่างตลกสิ้นดี หากแต่ทุกรอยยิ้ม และการสื่อสารด้วยสายตาของเจ้าขุน ทำให้ซันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมากกว่าที่ควรจะเป็น

แสงไฟสลับสีสะท้อนบนผิวแก้วเหล้า เสียงดีเจประกาศเปลี่ยนเพลงดังขึ้น จังหวะใหม่กระแทกลงมาแรง จนทุกคนในบาร์ขยับตัวตามเสียงเบส คนเต้นโยกตัวไปตามจังหวะ สายตาของซันยังคงมองไปที่ร่างสูงของเจ้าขุน

โหน่งยิ้มกว้าง หันกลับมาจ้องมองใบหน้าคมคายตรงหน้า แววตาเต็มไปด้วยความชื่นชม
“ผมขอยืนใกล้นายทั้งคืนได้ไหม ซัน”โหน่งพูดขึ้น

ซันเพียงหัวเราะในลำคอ ยกแก้วขึ้นจิบอีกครั้ง ควันจากเครื่องดื่มและแสงไฟสลัว ทำให้เขาดูเย็นชามากขึ้นอีกนิด เขาไม่ได้สนใจคำพูดไร้สาระของโหน่งเท่าไร แต่ก็ชอบการได้เป็นจุดสนใจ

เมื่อเห็นชัดเจนว่าซัน ไม่ยอมรับไมตรีจากตนเอง โหน่งยักไหล่ เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังโต๊ะของเขา

ซันสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ปล่อยให้ความคิดล่องลอย เขารู้สึกถึงความต้องการในค่ำคืนนี้  มันไม่ใช่แค่เรื่องเกมอีกต่อไป แต่เป็นเรื่องของเจ้าขุนที่เริ่มปรากฏขึ้นในสายตา

เขาอยากได้ผู้ชายคนนั้น ริมฝีปากซันโค้งเป็นรอยยิ้มมุมปากอีกครั้ง รอยยิ้มเย็นชาที่ดึงดูดให้คนอื่นอยากเข้าหา

เสียงเพลงยังคงดังกระแทกหัวใจ แก้วเหล้ายังคงกระทบกันเป็นจังหวะ

นนท์หันมองตามร่างสูงของโหน่ง ที่เดินกลับไปยังโต๊ะ เจ้าขุนยืนโดดเด่นท่ามกลางแสงไฟสลับสี เสื้อยืดสีน้ำเงิน แนบ กับแผงอกกว้างตัดกับผิวแทน เส้นผมเปียกชื้นนิด ๆ จากเหงื่อ ทำให้เขาดูมีเสน่ห์ชวนมองมากยิ่งขึ้น

ซันเพียงยักคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากโค้งเป็นรอยยิ้มบาง ๆ แบบไม่แสดงอารมณ์ชัดเจน
แต่ในสายตาของนนท์ มันช่างแตกต่างและชัดเจนเหมือนเป็นการตอบรับว่า เจ้าขุนอาจเป็นเป้าหมายใหม่ของซัน

ซันกวาดสายตามองไปรอบโต๊ะของเจ้าขุน ชายหนุ่มกลุ่มนั้นยังคงหัวเราะ และขยับร่างกายตามจังหวะเพลง

แสงไฟสีสลับสะท้อนบนแก้วเหล้า และผิวสีแทนของเจ้าขุนทำให้ภาพนั้นยิ่งดึงดูดความสนใจจากซัน

นนท์หัวเราะในลำคอพลางส่ายหัวเล็กน้อย เขารู้ดีว่าเพื่อนรักของเขาไม่เคยพลาดโอกาส ถ้าเกิดสนใจผู้ชายคนไหนขึ้นมา

นนท์ยกแก้วขึ้นจ่อกับเพื่อนรัก สายตาเปล่งประกายความตื่นเต้น
“กูเลือกคน ที่มึงต้องจีบในคืนนี้ได้แล้ว”นนท์ยิ้มมุมปาก รอยยิ้มแฝงความท้าทายอยู่ในนั้น
ชายหนุ่มชี้ไปยังเจ้าขุน ผู้ชายหน้าหล่อเจ้าของร่างสูงใหญ่ ที่กำลังหัวเราะอยู่ท่ามกลางแสงไฟสลับสี สะท้อนบนเสื้อยืดสีน้ำเงินของเขาทำให้เขาดูโดดเด่นกว่าใคร
“มึงต้องจีบเจ้าขุน”

ซันเลิกคิ้วด้วยความสนใจ ดวงตาเย็นชาเริ่มจับจ้องไปยังชายหนุ่มผู้นั้น พิจารณาทุกการเคลื่อนไหวและรอยยิ้มทรงเสน่ห์
“แต่เขามีแฟนแล้วนะมึง”ซันพูดขึ้นทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
“เขาเป็นถึงนักว่ายน้ำ แถม หล่อ ล่ำ กล้ามใหญ่ ที่สำคัญยังมีแฟนแล้ว รับรองมึงจีบไม่ติดชัวร์”นนท์บอกเหตุผล ที่เลือกเจ้าขุนเป็นเป้าหมายให้เพื่อนรัก
ซันหัวเราะเสียงดัง “ไอ้เลว”เขาด่านนท์
“หรือมึงแคร์”นนท์ยักคิ้วท้าทาย

แสงไฟสีฟ้าสาดผ่านใบหน้าคมคาย ที่โดดเด่นขึ้นในความมืดของซัน เขาเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง ราวกับเริ่มวางแผนอะไรบางอย่างในหัว
“ไม่แคร์”ชายหนุ่มพูดก่อนยกแก้วในมือ เดินตรงไปยังโหน่งที่กำลังยืนคุยกับน้ำและเป้าหมายของเขา

“ขอชนแก้วหน่อยได้ไหม” เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มมุมปาก
โหน่งหัวเราะเบา ๆ ตอบรับ รีบยกแก้วชนกับซันด้วยความดีใจ เสียงแก้วกระทบกันสั้น ๆ แต่ดังชัดเจน

ซันใช้โอกาสนั้นคุยกับโหน่งสองถึงสามประโยค ก่อนแทรกตัวเข้าใกล้เจ้าขุนอีกนิด ทำทุกอย่างให้ดูเป็นแค่เรื่องบังเอิญ แต่สายตายังเหลือบมองใบหน้าคมเข้มอยู่ตลอด

เขาเอียงแก้วเหล้ายกขึ้นสูง ส่งรอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจให้ชายหนุ่มผู้นั้นเห็น ราวกับเพียงผ่านสายตา แต่ความจริงทุกท่วงท่าถูกวางแผนเอาไว้อย่างตั้งใจ

เจ้าขุนยืนทื่อ มือถือแก้วเหล้าไว้หลวม ๆ ดวงตาคมกริบเหลือบมองเพียงชั่ววินาที ก่อนหันกลับไปสนใจบทสนทนาของน้ำ สีหน้านิ่งราวกับลมพัดผ่าน ซันกำมือแน่น หัวใจร้อนรนขึ้นทันที
“กล้าดียังไง”เขาพูดกับตัวเอง 
อารมณ์โกรธพุ่งขึ้นสูง แต่ก็พยายามควบคุมเอาไว้ ก่อนเดินเข้าไปใกล้ แล้วแกล้งสะดุดขาตัวเองเซถลาเข้าไป
เจ้าขุนรีบเผยอ้อมแขนออก โอบรัดร่างของซัน ไม่ให้ล้มคว่ำลงไป

ซันซบหน้าลงไปบนแผงอกกว้าง มืออีกข้างยังถือแก้ว ในขณะที่มืออีกข้างลูบแผงอกแข็งแรง ช้าๆ ไล่ลงมาจน ถึงมวลคลื่นแห่งลอนกล้ามท้องแน่น
พลางมองเจ้าขุนด้วยสายตายั่วยวน ทอดสะพานให้อีกฝ่ายเดิน ข้าม มา
“ขอบคุณนะ”ซันพูดเสียงนุ่ม

ดึงร่างสูงของตนเองออกมาจากอ้อมอกนั้น อย่างมีชั้นเชิง

เจ้าขุนไม่ได้พูดอะไรออกมาซักคำ แววตาที่มองซันเต็มไปด้วยประกายที่อ่านไม่ออก

ชั่วขณะเขาก็หันกลับไปมองน้ำ ที่กำลังจ้องมองด้วยความไม่พอใจ น้ำรีบยกมือขึ้นมาคล้องแขนของเจ้าขุนเอาไว้ทันที เหมือนต้องการประกาศความเป็นเจ้าของให้อีกฝ่ายรับรู้

เสียงเพลงยังดังสนั่น แสงไฟสีฟ้าและสีแดงสลับกัน กระทบกับแก้วเหล้าและใบหน้าผู้คนรอบโต๊ะ

เจ้าขุนหันมาส่งสายตา และรอยยิ้มมุมปาก ให้ซันเพียงครู่เดียว ก่อนหันกลับไปคุยกับแฟนหนุ่มร่างเล็กตรงหน้า ราวกับซันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น ท่าทีเย็นชาทำให้หัวใจซันเริ่มสั่นไหว ไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้านิ่งเพราะไม่สน หรือแค่กำลังอ่านเกมของเขาอยู่กันแน่

ซันกลับมายืนที่โต๊ะ มือยกแก้วขึ้นกระดกทีเดียวหมด ก่อนจะวางกระแทกลงกับโต๊ะ เสียงน้ำแข็งกระทบแก้ว ดังสะท้อนในบรรยากาศคึกคักของอีบาร์

ความรู้สึกโกรธและท้าทายพุ่งขึ้นมาในอกทันที ไม่มีผู้ชายคนไหนเคยทำเมินเขามาก่อน ความอยากเอาชนะไม่ใช่แค่เรื่องเกมกับนนท์อีกต่อไป... แต่กลายเป็นความอยากเอาชนะผู้ชายเย็นชาที่ชื่อเจ้าขุน

ซันกัดริมฝีปากเล็กน้อย สายตาจับจ้องร่างสูงใหญ่ของอีกฝ่าย ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะสามารถเอาชนะใจผู้ชายคนนั้นให้ได้ในคืนนี้

เขาหันไปสบตากับนนท์ที่กำลังยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ข้าง ๆ ก่อนเพื่อนรักจะพูดออกมาอย่างผู้มีชัย
 “แพ้แล้วมึง”

ซันพ่นลมหายใจยาวทันที
“เออ เดี๋ยวคืนนี้กูจ่ายค่าเหล้าเอง”เขาพูดออกมาเพราะรู้ว่าเขาแพ้เกมพนันกับนนท์ หากแต่หัวใจของเขาจะไม่ยอมแพ้ ผู้ชายที่ชื่อเจ้าขุนอย่างเด็ดขาด เสียงเพลงและแสงไฟสลัว ไม่ได้ลดทอนความรู้สึกนั้น แต่กลับยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากเอาชนะมากขึ้น

ซันมองไปยังโต๊ะของเจ้าขุนอีกครั้ง ดวงตาแฝงประกายความมุ่งมั่น เขาบอกกับตัวเองในใจว่า คืนนี้ต้องเอาชนะให้ได้ แต่ความหวังปลายอุโมงค์เหมือนจะหมดลงทันที

เมื่อเหลือบสายตาไปยังอีกฝั่งของอีบาร์ เจ้าขุนกับน้ำยื่นบิลคืนให้พนักงานเสิร์ฟ รอยยิ้มและท่าทีที่ผ่อนคลายของเจ้าขุน ทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนบั่นทอนความมั่นใจ และความเป็นซันกำลังถูกสั่นคลอน

ซันถอนหายใจออกมาพร้อมความรู้สึกหงุดหงิด ทั้งเรื่องที่แพ้เพื่อนรัก และเรื่องที่ตัวเองไม่สามารถอ่านใจเจ้าขุนออกเลยสักนิด คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าชนกัน ความท้าทายและความอยากเอาชนะ ยังคงเดือดอยู่ภายใน ทำให้เขารู้สึกเหมือนติดอยู่ กลางสนามรบที่จบลงตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม

เสียงเพลงที่เคยเร้าใจ เริ่มเปลี่ยนเป็นจังหวะช้าลง คนบนฟลอร์บางส่วนเริ่มผละออกไปยืนคุยกันเป็นกลุ่ม ๆ แสงไฟสลัวสะท้อนบนแก้วเหล้า และใบหน้าผู้คน ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายลง แต่สำหรับซัน ความตึงเครียดยังคงอยู่

ซันเดินออกมาจากโต๊ะ เลื่อนตัวผ่านฝูงชนไปที่โซนระเบียงด้านนอกอากาศเย็นกว่าในอีบาร์เล็กน้อย ร่างสูงโปร่งของเขาสะดุ้งจากความเย็นชื้น เขาผ่อนลมหายใจออกมา
“โอเค กูยอมแพ้ ก็ได้” เขาบอกตัวเอง ใบหน้าคมคายกลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง
“ก็แค่ผู้ชายคนเดียว มันจะอะไรนักหนา”ซันยังรำพันในลำคอ
แต่ซันก็คือซัน
เขาไม่เคยคิดจะลดตัวลงไปยุ่งกับคนที่ไม่สนใจเขา เพราะต่อให้เขาพยายามแค่ไหน มันก็ไร้ประโยชน์ และที่แย่ไปกว่านั้นคือ มันเป็นการลดทอนคุณค่าในตัวเอง
ซึ่งเป็นเรื่องที่คนถือตัวแบบซัน จะไม่ยอมทำอย่างเด็ดขาด

ซันควักซองบุหรี่ออกมา เคาะมวนลงกับฝ่ามือ ก่อนจะจุดไฟ สูดควันลึก ๆ ให้ไหลผ่านปอด พยายามปล่อยความหงุดหงิดออกไปกับลมหายใจ แต่สุดท้ายความเข้าใจและควันบุหรี่ ก็ช่วยให้ใจของเขาสงบลงในท้ายที่สุด

สายตาของเขามองออกไปยังท้องฟ้ามืดสลัว สายลมพัดผ่านเส้นผมเส้นเล็กของเขาจนปลิวไสว ถึงใบหน้าจะเรียบนิ่งแต่ความคิดกลับยังวนเวียนอยู่กับภาพดวงตาของเจ้าขุน เหมือนหัวใจจะบอกว่า ผู้ชายคนนี้แตกต่างจากผู้ชายอีกหลายต่อหลายคนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา

ซันเดินกลับเข้ามาจากโซนสูบบุหรี่ กลิ่นควันยังติดปลายจมูก แสงไฟในบาร์สลัวลงกว่าเดิม เพราะเพลงเปลี่ยนเป็นจังหวะปิดท้าย เขากำลังก้าวผ่านฝูงคนที่กำลังทยอยกลับบ้าน น้ำกับโหน่งเดินสวนมาพอดี

โหน่งหันมาโบกมือลา พร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร แต่คนที่เดินข้างหลังกลับทำให้หัวใจซันชะงักไปในเสี้ยววินาที

โดยไม่ทันตั้งตัว เจ้าขุนยื่นมือมาจับมือซันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสอดกระดาษใบเล็กเข้าไปในฝ่ามือเขา แล้วโน้มตัวกระซิบใกล้พอให้ได้ยินเพียงคนเดียว

“เจอกันนะ...”

เสียงทุ้มนั้นยังอุ่นอยู่ข้างหู แม้เจ้าขุนจะเดินออกไปแล้ว เขาก้าวตามกลุ่มของน้ำออกไปจากอีบาร์  ทิ้งซันให้ยืนอยู่ท่ามกลางเสียงเพลง กับกระดาษที่กำลังอุ่นจากสัมผัสเมื่อครู่

ซันก้มมองสิ่งที่อยู่ในมือ กระดาษใบเล็กพับเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส ใบหน้าคมคายเผยรอยยิ้มออกมา เขารู้ดีว่าข้างในมันอาจจะเปลี่ยนเกมคืนนี้ไปเลย ชายหนุ่มคลี่กระดาษใบเล็กออกด้วยปลายนิ้ว ใจเต้นแรงอย่างไม่รู้สาเหตุ

บนกระดาษมีตัวเลขสิบหลัก เขียนด้วยลายมือเรียบร้อย พร้อมข้อความสั้น ๆ ที่เหมือนจะธรรมดา แต่กลับทำให้เขายิ้มออกมาอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

โทรมานะ
เจ้าขุน

ซันมองตัวหนังสืออยู่พักหนึ่ง ก่อนพับเก็บให้เหมือนเดิม ราวกับมันเป็นของสำคัญมากกว่ากระดาษแผ่นบาง ๆ

ใบหน้ายังเปื้อนยิ้ม หัวใจกลับมามีความหวังอีกครั้ง เขาเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยรอยยิ้มมุมปาก พลิกกระดาษในมือไปมาอย่างตั้งใจ ก่อนจะวางลงตรงหน้านนท์ เหมือนวางไพ่เด็ดในเกมพนัน

“นี่…พอจะยืนยันได้ไหม ว่าใครชนะ” ซันยักคิ้วอย่างเหนือกว่า

นนท์เหลือบตามองกระดาษ แล้วหัวเราะในลำคอ
“โอเค…ดีใจด้วยที่มึงได้เบอร์ของเจ้าขุน กูจะถือว่านี่เป็นก้าวแรก แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนกติกาแล้ว”

ซันเลิกคิ้ว “เปลี่ยนอะไรของมึงอีกวะ”

“มึงจะชนะก็ต่อเมื่อมึงได้ เอา กับเจ้าขุนเท่านั้น”นนท์เน้นเสียงคำว่า เอา ชัดถ้อยชัดคำ แถมยังส่งสายตาท้าทาย

ซันส่ายหน้า แต่แววตากลับเป็นประกาย
“ก็ได้…”

ในใจเขาไม่เพียงแค่คิดจะชนะนนท์เท่านั้น แต่สิ่งที่เขาอยากได้ที่สุดในเวลานี้คือการได้มี “เซ็กซ์” กับผู้ชายกล้ามแน่นที่ชื่อ เจ้าขุน

ก่อนที่อีบาร์จะปิด คนขายดอกไม้นำดอกกุหลาบสีขาวกำใหญ่เดินเข้ามา ยื่นให้ซัน พร้อมชี้ไปยังชายหนุ่มร่างสันทัดที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะด้านในสุด
“พี่คนนั้นฝากมาให้ ครับ” เสียงคนขายดอกไม้แทรกผ่านเสียงเพลงที่ดังแผ่วลง

ซันมองตามที่มือของคนขายดอกไม้ชี้
เขาคือ...ช้าง
ชายหนุ่มที่เขาเจอขณะดูดบุหรี่ ยกแก้วขึ้นเหมือนจะชน ก่อนเดินเข้ามาหา

ซันยกแก้วชนกับช้าง ด้วยท่าทีเรียบเฉย เสียงแก้วกระทบกันดังชัดเจน เสมือนเป็นสัญญาณสั้น ๆ ว่า “ผมไม่ได้สนใจนาย”

เขาเงยหน้าขึ้น ยกเหล้าแก้วสุดท้ายขึ้นดื่มจนหมด เสียงน้ำแข็งกระทบแก้วดัง กรุ๋งกริ๋ง พลางปล่อยลมหายใจออกจากปอด

นนท์โน้มใบหน้ามาใกล้ กระซิบแผ่วเบา
“ถ้ามึงไม่เอากูเอานะ” พร้อมหันไปทำตาเจ้าชู้ใส่ช้างทันที

“แล้วแต่มึง กูไปรอด้านนอกนะ” ซันพูดจบ ลุกขึ้นเดินออกไปจากโต๊ะ ไม่คิดแม้จะหยิบกุหลาบสีขาวติดมือไปด้วย

เมื่อซันก้าวพ้นประตูอีบาร์ออกไปแล้ว ช้างยังยืนมองดอกกุหลาบสีขาวที่ซันทิ้งไว้บนโต๊ะ ด้วยสายตาเต็มไปด้วยความเสียใจปนความผิดหวัง ราวกับว่ามันเป็นสัญลักษณ์ของโอกาสที่หลุดลอย

“ผมยังอยู่ตรงนี้นะ เผื่อจะแทนไอ้ซัน ได้บ้าง” นนท์เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มยั่วยวน พลางเหล่หางตามองชายหนุ่มอีกคน

ช้างขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนส่ายหัว
“ผมไม่ได้ชอบนาย ผมชอบเพื่อนนายต่างหาก”
คำพูดนั้นดังชัด ก่อนที่เขาจะหันหลังแล้วเดินจากไป ทิ้งความเงียบให้เกิดขึ้นชั่วครู่

นนท์เพียงยักไหล่ไม่ใส่ใจนัก สายตากวาดมองไปรอบ ๆ  ดวงตาเริ่มฉายประกายแห่งความสนุกปนความท้าทาย เขารู้ดีว่าเกมคืนนี้สำหรับเขามันยังไม่จบ เพราะยังมีเป้าหมายใหม่ อีกมากมายให้เขาไล่ตาม

“หน้าตาก็งั้นๆ ทำเหมือนว่าไอ้ซันมันจะเอาตัวเอง ไอ้เราก็แค่ไม่อยากให้เสียใจ เสือกมาทำเชิดใส่กู...ซะงั้น กูหาคนใหม่ก็ได้” นนท์พึมพำกับตัวเองก่อนยกแก้วขึ้น จ้องไปยังกลุ่มผู้คนที่กำลังทยอยออกจากอีบาร์

ภายในอีบาร์เริ่มเงียบลง แต่สำหรับนนท์ แม้ซันจะออกไปแล้ว ความต้องการและแรงปรารถนายังคงอยู่ และคืนนี้เกมล่าคู่นอนของเขาพึ่งจะเริ่มต้นขึ้น และมันจะไม่จบลงจนกว่าเขาจะได้ในสิ่งที่เขาต้องการ

ออฟไลน์ khrinpi

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 4
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
Re: Toxic Love club ตอนที่ 3 เฮ้ อันตราย 15-11-68
«ตอบ #3 เมื่อ15-11-2025 06:43:15 »

Toxic Love club
                                           ตอนที่ 3
ว่ากันว่า การมีเซ็กซ์กับคนหล่อ ก็ไม่ต่างอะไรจากการดื่มไวน์ราคาแพงในแก้วคริสตัล แค่ได้มองก็เร้าใจแล้ว รสชาติอาจไม่ต่างจากเหล้าราคาถูก แต่บรรยากาศต่างหากทำให้หัวใจสั่นรัว

ส่วนการมีเซ็กซ์กับคนหน้าตาธรรมดา มันก็เหมือนมื้ออาหารที่เรียบง่ายที่ซ่อนรสชาติแน่นลึก ไม่ได้สะดุดตา แต่บางครั้งกลับทำให้อิ่มนานกว่าที่คิด

และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ใครหลายคน ยังคงไล่ตามรอยยิ้มของคนหล่อ แม้จะรู้ดีว่าแก่นแท้ของความสุข มันอาจไม่ได้ต่างอะไรกันเลยก็ตาม

ถนนหน้า อีบาร์ผับ ในย่านตลาด อ.ต.ก. ในเวลาตีสอง ยังมีแสงไฟนีออนไม่กี่หลอด ที่ยังกะพริบแข่งกับเสียงเครื่องยนต์จากแท็กซี่ที่แล่นผ่านเป็นระยะ กลิ่นควันบุหรี่ปนกลิ่นเหล้าคละคลุ้งในอากาศ

ซันยืนโงนเงนอยู่ริมถนน หลังส่งนนท์ที่พลาดโอกาสจากการตามหาใครสักคนหลังอีบาร์ผับปิดลง  ให้ขึ้นแท็กซี่คันสีชมพูไปเมื่อครู่

เขาทรุดตัวนั่งลงบนขอบทางเท้า มือข้างหนึ่งกุมกระเพาะที่ปั่นป่วน เพราะเหล้ากับเบียร์ผสมกันอย่างเละเทะ สายลมอุ่นของกรุงเทพฯ เวลากลางคืนปะทะใบหน้า ทำให้ดวงตาที่กำลังอ่อนแรงรู้สึกหนักขึ้นกว่าเดิม

ข้างตัวมีเพียงบุหรี่แอลเอ็มซองสีเขียว กับกระดาษแผ่นเล็กในกระเป๋ากางเกงที่เจ้าขุนยัดให้ก่อนจากไป หลักฐานของเกมเดิมพันที่แสดงว่า ในที่สุดเขาก็เป็นผู้ชนะ

ซันหายใจลึก พ่นลมออกมาเหมือนจะระบายทั้งควันและความมึนออกไปพร้อมกัน ก่อนเอนหัวพิงเสาไฟฟ้า ปล่อยให้แสงสีเหลืองซีดจางสาดลงบนใบหน้า เหมือนฉากเปิดของเรื่องราว ที่เขาไม่รู้เลยว่ามันจะพาไปไกลแค่ไหน

จู่ ๆ เสียงเครื่องยนต์ก็ดังแผ่วข้างหู รถสปอร์ตคันหนึ่งชะลอแล้วจอดเทียบริมถนนตรงหน้า ซันเงยหน้าขึ้นมอง ไฟหน้ารถสาดแสงขาวจัดใส่จนต้องหยีตา

กระจกฝั่งคนขับเลื่อนลง เผยให้เห็นชายหนุ่มลูกครึ่งไทย–ฝรั่งเศส ใบหน้าคมคายแบบนายแบบนิตยสารวัยรุ่นยุคนั้น เส้นผมสีน้ำตาลเข้มถูกเซตเอาไว้อย่างประณีต ราวกับทุกเส้นผ่านการคำนวณมาเพื่อความสมบูรณ์แบบ

“ไปส่งไหมครับ” เสียงทุ้มติดห่วงใยดังออกมาจากด้านหลังพวงมาลัย

ซันขมวดคิ้วเล็กน้อย กว่าภาพตรงหน้าจะประมวลผลชัด เขาก็จำได้ว่าเคยเดินแฟชั่นโชว์งานเดียวกัน กับผู้ชายคนนี้เมื่อสองเดือนก่อน  แพทริคแม้จะไม่สนิทกันแต่ชื่อและใบหน้าของชายหนุ่มก็ยังติดอยู่ในความทรงจำ

ไฟถนนสีเหลืองสลัวตัดกับแสงนีออน จากป้ายร้านเหล้าด้านหลังทำให้บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนภาพถ่ายจากฟิล์มที่เริ่มซีดจาง

ซันหัวเราะในลำคอด้วยความเมา “เออ…ได้สิ” ก่อนยันตัวลุกขึ้น แม้ขาจะโงนเงนจนต้องพยุงกับเสาไฟฟ้าอยู่ครู่หนึ่ง

แพทริคเอื้อมมือเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ เสียงเพลงจากวิทยุในรถสปอร์ตคันนั้นยังดังคลอแผ่วเบา

ชายหนุ่มเหลือบมองซัน ที่นั่งเอนหัวพิงกระจกอย่างคนหมดแรง กลิ่นแอลกอฮอล์เจืออยู่ในลมหายใจ และกลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่ยังหลงเหลือจากในบาร์

“นายอยู่แถวไหน บอกทางผมด้วยนะ”เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน

ซันถอนหายใจยาว ก่อนเอียงหน้ามามองคนขับตาเยิ้ม”ผมยังไม่อยากกลับ” น้ำเสียงติดอ้อแอ้เหมือนเด็กงอแง

ใบหน้าคมสันยกคิ้วเล็กน้อย รอยยิ้มบางผุดขึ้นมุมปาก
“แล้วอยากไปไหน”
“ถ้าบอก จะพาไปไหมล่ะ”ซันหันทั้งร่างเข้าหาอีกฝ่าย สายตาจับจ้องกล้ามแขนแน่นที่โผล่พ้นเสื้อยืดออกมา กล้ามอกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงช้า ๆ ตามจังหวะหายใจ ภาพตรงหน้าชวนหลงใหลจนซันลืมเก็บอาการ
“ได้ทุกอย่างที่นายต้องการ” แพทริคยิ้มหันมามองคนเมาแวบหนึ่ง

ซันมองตาเขาอยู่สองวินาที ก่อนพูดเสียงแผ่วแต่ชัดเจน
 “ไปคอนโดนายได้ไหม”

รถทั้งคันเงียบลงชั่วครู่ เสียงเพลงในวิทยุกลายเป็นเพียงฉากหลัง แพทริคหัวเราะแผ่วเบา ไม่รู้ว่าด้วยความประหลาดใจหรือความพอใจ ก่อนที่เขาจะเหยียบคันเร่ง พารถสปอร์ตคันหรูออกไปช้า ๆ และมุ่งหน้าสู่ค่ำคืนที่เขาสองคนอาจกำลังอยากค้นหาคำตอบ

ถนนสุขุมวิทในยามดึกเงียบกว่าที่ซันคิด แสงไฟบนถนนไหลย้อนผ่านกระจก เหมือนฟิล์มเก่าที่กำลังฉายซ้ำเสียงเครื่องยนต์นุ่มต่ำประสานกับเพลงสากลที่คลอออกมาจากลำโพง เสียงเพลงที่ทำให้บรรยากาศในรถเหมือนตัดขาดจากโลกข้างนอก

ซันนั่งเอนพิงเบาะหนัง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำหอมผู้ชายจากแพทริค ลอยคลุ้ง ร่างกายเริ่มรู้สึกผ่อนคลาย แต่หัวใจกลับเต้นแรงอย่างไร้เหตุผล

“นายดูเมามากนะ” แพทริคถาม แล้วเหลือบตาดูเพียงชั่ววินาที ก่อนหันกลับไปมองถนน

ซันยิ้มมุมปาก “ก็… เมานิดหน่อย”

คนฟังหัวเราะเบา ๆ เสียงทุ้มของเขาฟังแล้ว เหมือนดนตรีแจ๊สที่เพิ่งเล่นโน้ตต่ำ “เนี่ยนะนิดหน่อย ถ้าผมไม่ผ่านมา นายคงนั่งอยู่ข้างถนนยันเช้า”

ซันหันไปมองชายหนุ่มผู้ที่กำลังขับรถอยู่ แสงไฟริมถนนวาบผ่านใบหน้าคมสันของเขา เผยความคมชัดราวกับหลุดมาจากปกนิตยสาร LIPS หรือ Image ในยุคนั้น

มัดกล้ามแกร่งภายใต้เสื้อยืดพอดีตัว ประกอบกับผิวขาวเนียนละเอียด ปลุกเร้าทุกจินตนาการของซันให้กระเจิดกระเจิง ภาพตรงหน้าเย้ายวนเกินกว่าที่ซันจะละสายตา
   
ความเมาและความต้องการทำให้ซัน เผลอเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มขาวที่มีไรหนวดเขียวเล็กน้อย ก่อนลูบต่ำลงมาที่กล้ามแข็งแรง และไล่ลงไปจนรู้สึกถึงซิกแพคใต้เสื้อยืด มือเขาแทบจะเลื่อนไปจนถึงสะดือของอีกฝ่าย

แต่ทันใด มือแข็งแรงของชายหนุ่มอีกคน ก็รีบคว้าข้อมือเขาเอาไว้ ก่อนที่สายตาคมกริบแต่เจือรอยยิ้มปนขบขันจะจ้องมองเขา
“นายจะทำอะไร ซัน”

ซันสะดุ้ง รู้สึกได้สติกับสิ่งที่ทำลงไป ใบหน้าแดงก่ำ ก่อนหันหน้าแกล้งมองไปข้างหน้า ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย

แพทริคหัวเราะ ก่อนพูดติดตลก
“ใจเย็นสิ ขี้เมา รอให้ถึงคอนโดผมก่อนนะ ถึงตอนนั้น ผมจะให้นายทำมากกว่าจับอย่างแน่นอน”

คำพูดนั้นทำให้คนฟังหัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม จนต้องแอบหยิกตัวเองเต็มแรง

ไม่นานนัก รถก็เลี้ยวเข้าซอยที่เงียบสงัด ก่อนหยุดที่อาคารสูงสีขาวตัดดำ มีโลโก้ทองคำปั๊มไว้เหนือทางเข้า  คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองที่ซันเคยเห็นแต่ในนิตยสารอสังหาริมทรัพย์

แพทริคดับเครื่องยนต์ หันมามองพร้อมรอยยิ้มบาง
“เชิญครับ ขี้เมา”

ซันไม่ลังเลแม้เสี้ยววินาที ก่อนเปิดประตูลงจากรถ เสียงประตูปิดดัง “ปึก” กลายเป็นเหมือนเสียงเริ่มต้นของบางสิ่ง ที่กำลังจะเกิดขึ้นในคืนนี้ สิ่งที่เขาคาดหวังอยากจะให้มันเกิดขึ้น

ลิฟต์เงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งคู่ ที่ฟังชัดเกินไปในพื้นที่แคบ
ซันยืนพิงผนังเย็นเยียบ ดวงตาสบกับแพทริคที่ยืนตรงหน้า สายตาคมคู่นั้นเหมือนอ่านใจเขาออกทุกอย่าง

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เสียงส้นรองเท้าหนังของแพทริคกระทบพื้นไม้สักเงาวับ เขาไขกุญแจเข้าห้อง

ซันมองไปรอบ ๆ ห้องสไตล์โมเดิร์นยุคต้นสองพัน โซฟาหนังสีดำ เตียงคิงไซส์ผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด และชุดเครื่องเสียงวางอยู่มุมหนึ่งกำลังเปิดเพลงแผ่วเบา

แพทริควางกุญแจบนโต๊ะแล้วหันกลับมามองซัน
“อยากดื่มต่อไหม”

ซันส่ายหน้า ดวงตาเป็นประกาย ย้อนคิดถึงคำพูดของชายหนุ่มบนรถเมื่อครู่

“แล้วอยากทำอะไร อาบน้ำไหม” แพทริคถามต่อ เสียงทุ้มแฝงรอยยิ้มยียวน

ซันยิ้มมุมปาก ก่อนตอบอย่างไม่ลังเล
“ไม่ ผมอยากทำอย่างอื่นมากกว่า”

เพียงแค่นั้น แพทริคก้าวเข้ามาใกล้ มือหนายกขึ้น แตะปลายคางซันแผ่วเบาให้เงยหน้าขึ้น ก่อนประกบจูบอย่างหนักแน่น

จูบนี้ ไม่มีการเกริ่น ไม่มีการขออนุญาต และไม่มีทางถอย ซันรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่รุนแรงทั้งร้อนแรงและมั่นคงในเวลาเดียวกัน

ลมหายใจของทั้งสองสลับกัน ราวกับเวลาหยุดชั่วขณะ ทุกความรู้สึกถูกถ่ายทอดผ่านเพียงสัมผัสเดียว

ซันแทบกลั้นลมหายใจ เขาปล่อยตัวให้จูบนั้นพาไปตามจังหวะของ แพทริค แรงแต่ไม่หยาบหากเต็มไปด้วยความมั่นใจ
 
เมื่อแพทริคถอนจูบออก เขาลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าออกยืนอวดร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าซัน แสงไฟอ่อนจากโคมไฟเพดาน สาดลงบนร่างกายแน่นเห็นมัดกล้ามทุกเส้นสาย คลื่นลอนกล้ามท้องเด่นชัดทุกมุม ทำให้ซันใจเต้นแรงเกินกว่าจะห้ามความรู้สึกได้

มือหนาของแพทริคคว้ามือซัน ให้สัมผัสสิ่งที่เขาต้องการ พลางพูดเสียงทุ้มกึ่งยียวน

“ตอนนี้ เชิญนายจับและทำทุกอย่างตามใจนายได้เลย”

ซันไม่รอช้า มือเริ่มสำรวจความยิ่งใหญ่ตรงกึ่งกลางลำตัว ก่อนลามไปตามแนวกล้ามเนื้อของชายหนุ่มตรงเบื้องหน้า ทุกแรงสัมผัสเต็มไปด้วยความปรารถนา ความต้องการ และความตื่นเต้น  แววตาของเขาเปล่งประกายราวกับเปลวไฟที่ไม่อาจดับลงได้

ร่างล่ำสันโน้มตัวลงมาจูบหนักแน่นและร้อนแรงขึ้นทุกวินาที ลมหายใจสลับกันดังราวกับจังหวะกลอง ซันค่อย ๆ ก้มต่ำลงตามแรงปรารถนา มือสัมผัสความยิ่งใหญ่เกินมาตรฐานชายไทย และสัมผัสทุกส่วนอย่างหลงไหล เป็นไปตามความต้องการของซันเอง หัวใจของเขาเต้นแรงและเลือดสูบฉีดไปทั่วร่าง

ลมหายใจของแพทริคร้อนผ่าวสอดประสานกับจังหวะเสียงคราง ดังเกินควบคุม เสื้อยืดสีดำของซันถูกถอดออก เสียงเนื้อผ้าเสียดสีกับผิวหนังดังแผ่ว ๆ เหมือนยั่วให้ไฟลุกลามเร็วขึ้น ไม่นานซันก็ถูกดันไปจนแผ่นหลังสัมผัสกับพื้น ก่อนจะถูกจับยกตัวขึ้นวางบนเตียงอย่างง่ายดาย

ทุกสัมผัสของแพทริคทั้งรุนแรงและแม่นยำเหมือนรู้ว่าซันต้องการอะไร และคืนนี้ เขาตั้งใจจะให้มากกว่าที่ซันต้องการ เขาโน้มตัวลงจูบซ้ำหนักกว่าเดิม จนซันต้องเผลอส่งเสียงครางในลำคอ

มือของซันจับข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้ เพราะแรงกระแทกถี่ ๆ ที่รุนแรงเกินคาด  เสียงบางอย่างที่กำลังถูกสอดใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า ดังอยู่ในความเงียบ กลายเป็นเสียงเดียว ที่แข่งกับเพลงแจ๊สในพื้นหลัง

แพทริค กระซิบข้างหู “คืนนี้ผมจะทำให้มันเป็นคืน ที่นายจะไม่มีวันลืม” ลมหายใจร้อนวาบนั้น ทำให้ซันขนลุกซู่ไปทั้งตัว

ร่างถูกดันให้เอนนอนลงบนเตียง รู้สึกถึงแรงกดจากร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับลงมา ก่อนจะรู้สึกหนักอึ้งเหมือนจะทนรับแรงกระแทกถี่ ๆ ไม่ไหว

มือหนาไล้ไปตามกล้ามท้องที่เป็นคลื่นลอน ก่อนจะล้วงลึกลงขยับมือให้โดยไม่ให้เวลาเตรียมใจ

เสียงครางหลุดจากริมฝีปากของซันอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างกายตอบสนองเร็วกว่าความคิดที่พยายามจะเก็บอาการ

ร่างกำยำที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามไม่พูดมาก แต่ทุกสัมผัสกลับสื่อความตั้งใจชัดเจน เขาไม่ได้มาเพื่อหยอกล้อ เขามาเพื่อพิสูจน์ว่า ซันจะลืมผู้ชายคนนี้ไม่ได้

เวลาผ่านไปเหมือนหนึ่งชั่วโมงสั้นลง ทุกภาพจำถูกย้อมด้วยแสงไฟสีเหลืองอุ่นจากโคมบนหัวเตียง เงาของทั้งคู่ยังเคลื่อนไหวอยู่บนผนัง
จนกระทั่งเสียงหอบกระชั้นของซัน ดังสอดประสานกับลมหายใจหนักของ แพทริค
ก่อนที่ทุกอย่างจะถึงจุดสูงสุด และจบลงด้วยความเหนื่อยอ่อนที่ทำให้ ซันแทบลืมว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน

ชายหนุ่มลูกครึ่ง ล้มตัวนอนลงด้านข้าง  หันมามองและยิ้มบาง ๆ
“นายนี่ อันตรายชะมัด”
ซันหัวเราะเบา ๆ  หลับตาลง ปล่อยให้เสียงเพลงแจ๊สกล่อมจนเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น

ซันเปิดเปลือกตาขึ้นมาช้า ๆ  ชายหนุ่มร่างสูงกล้ามแน่นยังหลับสนิทอยู่เคียงข้าง เขาขยับตัวลุกขึ้นด้วยความระมัดระวัง แสงไฟจากภายนอกสาดเข้ามาทางหน้าต่างเล็กน้อย

เขาทอดมองร่างกำยำ มีกล้ามท้องเป็นคลื่นลอนชัดเจนอีกครั้ง ก่อนขยับร่างอย่างเงียบเชียบ ใส่เสื้อผ้าแผ่วเบา เพราะไม่ต้องการให้ผู้เป็นเจ้าของห้องตื่น จากนั้นจึงค่อย ๆ เดินไปวางโน้ตลงบนโต๊ะข้างเตียง

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”

ไม่มีชื่อ ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ เพียงประโยคสั้น ๆ ที่ตั้งใจจะสื่อว่าเรื่องระหว่างเรามันจบลงแล้ว

ซันมองร่างของแพทริคอีกครั้ง ความจริงลึกๆเขาอยากสานต่อความสัมพันธ์ครั้งนี้ แต่รู้ดีว่าควรเก็บมันไว้ให้เป็นแค่ วันไนท์สแตนด์ เพราะผู้ชายตรงหน้าสมบูรณ์แบบเกินไป

ชายหนุ่มกลัวว่าเขาอาจจะต้องเจ็บปวด ถ้าความสัมพันธ์ลึกซึ้งไปมากกว่านี้  ใจหนึ่งเต็มไปด้วยความเสียดาย ทว่าอีกใจหนึ่งก็เตือนให้ตัดไฟแต่ต้นลม

ซันเปิดประตูให้เบาที่สุดย่องออกจากคอนโดของแพทริคอย่างเงียบกริบ ฝ่าเงามืดของโถงทางเดิน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้ ซันเลือกที่จะให้มันจบลงเพียงเท่านี้

เสียงนาฬิกาปลุกแบบเข็มดัง “กริ๊ง” บนโต๊ะหัวเตียง แพทริคขยับตัว ลืมตาช้า ๆ แสงแดดยามสายลอดผ่านผ้าม่านสีขาว สาดเป็นเส้นฝุ่นระยิบระยับในห้องกว้าง เผยให้เห็นผ้าปูที่นอนยับย่น จากบทรักที่ร้อนแรงเมื่อคืน เตียงด้านข้างว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของซัน กลิ่นบุหรี่ผสมกับกลิ่นเหล้าจาง ๆ ของชายหนุ่มผู้นั้น ยังคงติดอยู่บนหมอน

ชายหนุ่มโน้มตัวไปหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะหัวเตียง ดื่มช้า ๆ ครึ่งแก้วก่อนสายตาจะมองไปที่กระดาษโน้ตแผ่นเล็ก เขียนด้วยลายมือเร่งรีบ

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”
ไม่มีชื่อ ไม่มีเบอร์โทรศัพท์ ไม่มีแม้แต่ร่องรอยที่จะตามหาต่อ

แพทริควางกระดาษโน้ตลงถอนหายใจยาว พลางยกมือแตะใบหน้าตัวเองรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่เกิดขึ้นในหัวใจ

เขาลุกจากเตียงเดินไปเปิดม่านออก แสงแดดสาดเข้ามาเต็มห้อง เสียงรถบนถนนสุขุมวิทดังลอดเข้ามาเป็นระลอกลมร้อนปะทะใบหน้า

ชายหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาสงบนิ่งแต่ลึกลงไปในความคิด
เขารู้ดีว่าในชีวิต เซ็กซ์ ของเกย์การจากไปเงียบ ๆ ของซัน อาจเป็นเพียงเรื่องธรรมดาที่ใครๆก็ทำกัน หรือไม่ชายหนุ่มผู้นั้นก็ตั้งใจจะตัดขาดตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้น

ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่ไม่แน่ใจว่าคือรอยยิ้มของความพอใจหรืออยากครอบครอง แม้ความเงียบจะปกคลุม แต่ความทรงจำของค่ำคืนที่ผ่านมายังคงชัดเจนในทุกสัมผัส เสียงหัวเราะ และความอบอุ่นที่ซันทิ้งเอาไว้

ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งรู้ตัวว่าไม่อาจลืมคืนที่ผ่านมาได้ง่าย ๆ แต่ก็รู้ว่าต้องยอมรับ ซันคือสิ่งที่เขาไม่อาจครอบครองได้ในเวลานี้

แพทริคนั่งลงบนเก้าอี้ริมหน้าต่าง สายตายังคงมองออกไปข้างนอก แต่ในหัวเต็มไปด้วยภาพเมื่อคืน รอยยิ้มและแววตาที่อ่านยากของซัน ยังติดอยู่ในความทรงจำ

ทันใด ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา ซันคือนายแบบในโมเดลลิ่งของเจ๊เค เขารีบคว้าโทรศัพท์กดหมายเลขเจ๊เค ด้วยมือสั่นเล็กน้อยจากความตื่นเต้น

“สวัสดีครับ เจ๊  วันนี้ซันมีเดินแบบกับเราไหม” เสียงของเขาดัง แต่ยังคงเก็บความใจเต้นเอาไว้

ปลายสายตอบกลับแบบรวดเร็วและมั่นใจ
“มีสิ  ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่า”อีกฝ่ายพูด
“ไม่มีอะไร ขอบคุณครับ เจ๊”

แพทริควางหูยิ้มมุมปาก รู้สึกถึงโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับซันอีกครั้ง
สายตาของเขาเปล่งประกาย ขณะที่สมองเริ่มวางแผนการบางอย่างที่จะครอบครองทั้งร่างกายและหัวใจของชายหนุ่มผู้นั้น ความคิดอยากเจอซันอีกครั้งเริ่มก่อตัวขึ้นชัดเจน

ไม่เขาจะไม่ยอมให้ซัน จากไปแบบนี้แน่นอน คืนนี้อาจเป็นแค่ วันไนท์ สแตนด์ แต่วันนี้แพทริคจะไม่ปล่อยให้โอกาสผ่านไปอีก ริมฝีปากเผยยิ้มที่แฝงด้วยความตั้งใจเต็มเปี่ยม แผนการของเขาเริ่มก่อตัวในใจ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาจะตามหา และทำให้ซันรู้ว่าเขาจะไม่ยอมปล่อยชายหนุ่มผู้นั้นไปง่าย ๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด