ขอขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่แวะมาติดตามนะคะ ตอนจบจะลงเอยอย่างที่หวังไว้หรือเปล่า เชิญอ่านต่อได้เลยค่ะ 
ปล . . คุณ Heven วิเคราะห์เก่งมากเลยนะเนี่ย เข้าใจพฤติกรรมของคนได้ถึงแก่น ไม่สนใจเขียนนิยายซักเรื่อง อยากอ่าน 
ปล...2 ถึงคุณ Asahi ผู้รักใจร้าวยิ่ง ไม่อยากทำให้เศร้าก่อนนอน เลยมาตอนสายๆ แทน 
.
.
.
.
.
ตอนที่ 21 : ครอบครัว (ตอนจบ)
ผมมองมือถืออย่างคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว น้ำตาที่ไหลลงมาเมื่อไหร่ไม่รู้อาบอยู่เต็มแก้ม
"บุ้ง รอพีอยู่ตรงนั้นนะ พีจะไปหา" มันหมายถึงอะไรกันนะ แล้วโทรศัพท์ก็เงียบไปกดกลับไปก็ไม่มีคนรับ
ผมจึงได้แต่ถอนใจมองดูไอ้ปูนิ่มที่ดูว่ายน้ำวนไปวนมาเหมือนมันกังวลอะไรอยู่
ไม่เคยเห็นมันลุกลี้ลุกลนขนาดนี้มาก่อน ผมจึงเอื้อมมือไปลูบหัวมันไว้เบาๆ ใจคิดถึงคนที่วางสายไปเมื่อตะกี้
ร้อยวันพันปีไม่เคยโทรหา แล้วไงวันนี้ทำไมเขาถึงโทรมา
"มึงอยากให้กูมีคนอื่นจริงๆ เหรอ" คำถามนั้น น้ำเสียงแบบนั้นทำเอาหัวใจผมแทบขาด
อยากจะบอกว่าไม่ ไม่อยากให้นายมีใคร อยากให้มีแค่เราสองคน มันก็คงเห็นแก่ตัวมากสินะ
ความรักที่ทุเรศของไอ้บุ้งในสายตาของไอ้พีคงจะยิ่งอัปลักษณ์เข้าไปใหญ่ที่จะเห็นแก่ตัวแบบนั้น
"พี ขอให้นายมีความสุขในงานหมั้นพรุ่งนี้นะ" ผมอวยพรไอ้พีจากใจก่อนจะหลับตาลง
..................
"บุ้ง คุณพีเกิดอุบัติเหตุรถชน ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู ยังไม่ฟื้นเลยลูก"
ประโยคนี้ดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวหลังจากผมรับโทรศัพท์จากยายในเช้าวันใหม่
กว่าจะบินจากเชียงใหม่มาถึงโรงพยาบาลที่ไอ้พีเข้ารักษาตัวอยู่ได้หัวใจผมก็เจ็บจนชา
ทำไมนะพี ทุกครั้งที่เราห่างกันนายต้องมีแต่เรื่องเจ็บตัว ทำไมนะนายถึงไม่ดูแลตัวเอง
ทำไมนะนายต้อง... คำถามพรั่งพรูอยู่ในใจจนสับสนไปหมด
ขอให้นายฟื้นมาอาละวาดรอเราด้วย เป็นสิ่งที่ผมปราถนาที่สุดในใจตอนนี้ ขณะที่ก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล
ผู้คนมากมายมารอให้ไอ้พีฟื้นอยู่หน้าห้องไอซียู ผมเห็นคุณหญิงถูกคนล้อมรอบคอยปลอบใจ
หนึ่งในนั้นคือว่าที่คู่หมั้นของไอ้พีด้วย ขณะที่ผมยืนนิ่งอยู่ ยายผมมาจากไหนไม่ทราบมาโอบตัวผมแล้วร้องไห้เบาๆ
"อาการเป็นยังไงบ้างครับ" ผมถามยายเสียงแผ่ว
"สภาพร่างกายปกติดีทุกอย่างนะบุ้ง มีรอยฟกช้ำทั่วร่างไม่มีอะไรแตกหัก แต่ไม่ยอมพื้นตั้งแต่เมื่อคืน"
ยายบอกผมเสียงสั่นเครือ ผมลูบหลังยายเบาๆ เพื่อปลอบโยน แล้วจู่ๆ คุณหญิงที่เห็นร้องไห้เงียบๆ เมื่อครู่ก็วิ่งเข้ามากอดผมอีกคน พร้อมร้องไห้เสียงดังลั่นอย่างไม่อายใคร พลางเขย่าตัวผมไปมา
"บุ้งๆๆ ช่วยตาพีด้วยนะ อย่าทิ้งตาพีอีกนะ แม่ขอร้อง ช่วยตาพีด้วยนะ นะบุ้งนะ"
ผมพยายามลูบหลังของคุณหญิงและยายที่ซุกอยู่บนอกผมคนละข้างเบาๆ พูดอะไรไม่ออก มันแน่นจนจุกอกไปหมด
เวลาผ่านไปจนถึงบ่าย ผมกับคุณหญิงและยายยังนั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องไอซียู ผู้คนในตอนเช้าค่อยๆ หายไป
เมื่อเริ่มค่ำ ผมก็ได้สติบอกให้ยายและคุณหญิงไปอาบน้ำอาบท่าก่อนจะมาเฝ้าต่อ ซึ่งกว่าคุณหญิงจะไปผมก็ต้องสัญญากับท่าน
"ผมจะไม่ทิ้งไอ้พีไปไหนแน่ครับ ผมสัญญาผมจะอยู่ข้างมันแน่นอน" เหมือนจะพอใจ คุณหญิงจึงยอมไปอาบน้ำทานข้าว ผมนั่งลงอย่างหมดแรงอยู่หน้าห้องไอซียู
"พีนายอย่าหลับนานนักนะ รู้ไหมบุ้งเหนื่อยแค่ไหน" ผมเอ่ยเบาๆ ในหัวใจหวังให้คนที่อยู่ในห้องรับรู้
.....................
"คนไข้อาจจะพื้นตอนไหนก็ได้นะครับหรืออาจจะต้องใช้เวลา" หมอบอกพวกเราขณะที่ไอ้พีออกจากห้องไอซียูมาอยู่ห้องพักพิเศษได้ในวันที่สาม
"ลูกดิฉันจะเป็นเจ้าชายนิทราหรือเปล่าคะหมอ" คุณหญิงถามคุณหมอด้วยใจที่หวาดวิตกไม่ต่างจากผม
"อันนี้ไม่อาจคาดเดาได้ครับ สมองร่างกายเขาปกติทุกอย่าง แต่จะพื้นอาจต้องใช้เวลา" หมออธิบาย
"นานแค่ไหนคะ" คุณยายผมถามขึ้น
"หมอไม่ทราบครับ เราต้องช่วยกันทุกคนนะครับ" หมอบอก
"หมายความว่าอาจจะไม่พื้นเลยก็ได้ใช่ไหมคะ" คุณหญิงย้ำ
"ไม่แน่ครับอาจพื้นวันนี้ก็ได้นะครับ เราจะช่วยกันเต็มที่นะครับ" คุณหมอพยายามให้กำลังใจเต็มที่
แต่ดูเหมือนสายไปซะแล้ว คุณหญิงทรุดร่างลงทันที ดีที่ผมรั้งไว้ทันก่อนหัวฟาดพื้น
"คุณหมอครับช่วยคุณหญิงด้วยท่านเป็นโรคหัวใจน่ะครับ" ผมยกตัวคุณหญิงอุ้มไว้ในอ้อมกอดก่อนจะรีบเดินตามคุณหมอไปยังห้องตรวจ
.....................
มันคือช่วงเวลาแห่งความทุกข์ที่แสนจะเนิ่นนาน วันเวลาเหมือนโดนลูกตุ้มถ่วงไว้ให้คืบคลานไปช้าๆ
ผมกับยายต้องผลัดกันดูแลคุณหญิงซึ่งช็อคไม่รับรู้สิ่งใดรอบตัวและไอ้พีที่ยังไม่พื้นจากการนอนหลับ
ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ผู้คนที่เคยแวะมาเยี่ยมเยือนเงียบหายไปหมด นี่สินะที่เขาเรียกว่าครอบครัว คงมีเพียงแต่คนในครอบครัวเท่านั้นที่จะเคียงข้างคุณ ในยามที่ใครๆ ลืมคุณหมดสิ้น ผม ยาย ไอ้พี คุณหญิง ตาพง และเจ้าปูนิ่ม ยังคงเวียนเข้าเวียนออกรอบตัวซึ่งกันและกันเพราะเราคือ ครอบครัว
"แม่ครับ ไอ้พีต้องตื่นแน่นอนเชื่อผม มันบอกให้ผมรอ เพราะงั้นมันต้องพื้นขึ้นมาแน่ เชื่อผมนะครับ"
ผมคุยกับคุณหญิงพร้อมจับมือท่านมากอดไว้เพื่อให้ท่านตั้งสติ
"จริงเหรอลูก" แม่ไอ้พีเอ่ยขึ้นคำแรกหลังจากไม่พูดมาสี่วัน
"จริงสิครับ แม่ต้องช่วยดูแลปกป้องไอ้พีนะไว้ให้มันแข็งแรงผมกับมันจะดูแลแม่เอง" ผมย้ำกับท่าน
"จริงๆ นะ ลูกต้องปลุกตาพีให้ตื่นมาหาแม่นะลูก" คุณหญิงเริ่มร้องไห้หลังจากที่นั่งนิ่งไม่มีอารมณ์ใดๆ มาหลายวัน
"จริงสิครับแม่ผมสัญญา แม่ช่วยผมปกป้องไอ้พีด้วยนะครับ แม่ต้องเข้มแข็งนะครับ" ผมพูดเพื่อให้ท่านได้สติ
คุณหญิงร้องไห้โฮ โอบไหล่ผมมากอดแน่น ผมลูบหลังท่านเบาๆ พลางบอกว่า
"หลังจากคุณแม่ร้องไห้เสร็จแล้วเราลุกขึ้นมาสู้เพื่อไอ้พีด้วยกันนะครับ"
คุณหญิงร้องไห้อยู่นานพอควร แล้วท่านก็ผลักผมออกจากอ้อมกอด
"แม่อยากอาบน้ำ ทานข้าว รู้สึกหิวแฮะ สงสัยเพราะช็อคไปหลายวัน" ท่านพูดกับผมพลางยิ้มให้ทั้งน้ำตา
"เดี๋ยวบุ้งจัดการให้นะครับ" ผมรีบโทรบอกยาย ตาพง และพยาบาลมาดูแลคุณหญิง
......................
"บุ้ง แม่จะไปดูแลบริษัท ดูแลบ้าน แทนตาพี ทางนี้แม่ฝากด้วยนะ" คุณหญิงฝากผมก่อนจะกลับบ้าน
"ได้ครับ ผมจะปลุกไอ้พีรอแม่เอง" ผมยิ้มให้ความมั่นใจท่าน
"อืมส์แม่จะรอ เราจะรอเขากลับมาด้วยกันนะ" ท่านหอมแก้มผมเบาๆ ก่อนขึ้นรถไป
ผมกลับมานั่งข้างๆ เตียงไอ้พีอีกครั้งหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ยายนำมาให้เปลี่ยนจากบ้าน
หัวใจผมมันนิ่งจนน่าแปลกใจ มันรู้สึกไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่กลัว ผมจับมือไอ้พีมากอดไว้
ร่างกายมันเหมือนคนนอนหลับลึกไม่รับรู้เรื่องใดๆ ไม่รับรู้แม้ว่าผมกำลังกุมมือมันร้องไห้อยู่เงียบๆ
ความเชื่อมั่นที่พยายามสร้างให้คนอื่นเห็น พออยู่ต่อหน้าไอ้พีมันมลายสิ้น น้ำตาที่คิดว่าหมดแล้วก็ยังมีมาไม่ขาดสาย
"พีจะทำให้บุ้งร้องไห้อีกกี่ครั้ง พีไม่รู้หรือว่า มันเหนื่อยแค่ไหน ไม่รู้บ้างเหรอว่าบุ้งรักนายเท่าไหร่"
ผมพูดไปอย่างสุดกลั้นหลังจากที่ได้แต่กุมมือมันร้องไห้มาหลายวัน ไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ
"ทำไมให้บุ้งรอนานนัก ทำไมต้องทำแต่เรื่องให้บุ้งห่วง ไม่รักบุ้งบุ้งก็ไม่ว่า ตื่นมาด่าก็ได้"
"คะ...ใครบอก พีรักบุ้งนะ" เสียงแผ่วๆ ดังมาจากริมฝีปากไอ้พี มือที่ผมกำอยู่กำตอบผมแน่น
"พีรักบุ้งนะ รักมากๆ ไม่แพ้ที่บุ้งรักพีหรอก" เสียงนั้นชัดเจนขึ้นอีก หัวใจผมเหมือนจะหยุดเต้นที่เห็นตาไอ้พีกำลังลืมตาขึ้นมองผมอย่างช้าๆ
"พีนายปวดหัวไหม เจ็บตรงไหนไหม มองเห็นบุ้งไหม" ผมอยากถามอีกหลายคำถามแต่ถูกไอ้พีดึงตัวเข้าไปกอดไว้แน่นก่อนจะจูบผมอยู่นานเหมือนอยากจะบอกว่ามันคิดถึงผมมากเพียงใด
"พี คิดถึงบุ้งมากรู้ไหม พีเหมือนถูกปิดปากไว้ มองเห็นบุ้งนั่งร้องไห้อยู่แต่บุ้งไม่เอ่ยอะไรสักคำ พีตะโกนบอกรักบุ้งจนเหนื่อยบุ้งก็ไม่ได้ยิน" ไอ้พีพูดเสียงแหบแห้ง
"ทานน้ำก่อนนะใจเย็นๆ บุ้งอยู่นี่แล้ว เดี๋ยวบุ้งจะบอกหมอให้มาตรวจพีก่อนนะ" ผมป้อนน้ำในแก้วให้เจ้าหัวใจของผมดื่มก่อนจะกดกริ่งเรียกพยาบาล สักครู่หมอก็พาไอ้พีเข้าห้องตรวจอีกครั้ง
......................
ผมนั่งอยู่ในอ้อมกอดของไอ้พีพลางเหม่อมองไปบนท้องฟ้าที่มีแต่ดาวเต็มไปหมดในคืนไร้แสงจันทร์
ไอ้พีเฝ้าวนเวียนฝังจมูกไปตามซอกคอและแก้มผมเหมือนคนกระหายที่ยังทานน้ำไม่อิ่ม
"บุ้งพีรักบุ้งจัง" รู้สึกผมจะได้ยินไปนาทีเมื่อกี้นี้เองนะคำนี้
หลังจากพื้นจากสลบมาได้หนึ่งอาทิตย์นี้ไอ้พีหวานจนผมแทบคลั่งในความน่ารักน่าหลงของมัน
คนหล่อๆ เข้มๆ เวลาหวานนี่แทบจะอยากหยุดหายใจอยู่ในอ้อมกอดมัน
"บุ้งรู้ไหม พีไม่อยากมีใครนอกจากบุ้งกะไอ้ปูนิ่มนะ พีขอเป็นพ่อไอ้ปูนิ่มด้วยคนนะ" ไอ้พีกระซิบบอก
"พี พีไม่ต้องทำเพื่อบุ้งขนาดนั้นก็ได้ บุ้งยังอยากให้พีมีครอบครัวสมบูรณ์" ผมบอกไอ้พีจากใจจริง
"บุ้งรักพีมากแค่ไหน" ไอ้พีถามผม
"ไม่รู้สิ รักเท่าที่ทำได้มัง แต่ไม่รู้พีทำได้แค่ไหนนะ" ผมตอบตรงๆ
"พีโชคดีแค่ไหนนะ ที่มีบุ้งมารัก อย่าให้บุ้งต้องเจ็บเพื่อพีอีกเลยนะ อย่าดูถูกความรักของบุ้งด้วย" ไอ้พีหอมแก้มผมเบาๆ
"ให้พีเป็นคนนำครอบครัวเราไปนะ มีบุ้ง มีแม่ มียายของเรา ตาพง และปูนิ่ม บุ้งคิดว่าพอหรือยัง" ไอ้พีถามผม
"สำหรับบุ้งมันเกินพอแล้ว" ผมรู้สึกอบอุ่นในหัวใจจนน้ำตาซึมออกมา
"พีขอโทษ สำหรับความรู้สึกที่ให้บุ้งช้าเกินไป ขอโทษที่ทำให้บุ้งเหนื่อย และต้องรอ" เสียงกระซิบเบาๆ ที่หูของไอ้พีทำให้ผมขยับตัวเข้าไปซุกในอกมันให้แน่นแนบชิดยิ่งขึ้นด้วยความรู้สึกอยากเป็นส่วนหนึ่งของร่างสูงที่โอบกอดอยู่
"บุ้งจ๋าพีทนไม่ไหวแล้วล่ะ ทำเหมือนคืนนั้นเถอะนะ"
เอาล่ะสิ หวานๆ แบบนี้ต้องมีอะไรแฝงแน่ผมโดนบ่อยจนเริ่มจับทางถูก
"ก็เพิ่งทำก่อนขึ้นมานี่แป๊ปเดียวเองนะ " ผมเตือนความจำคนขี้เอา
"บุ้งทิ้งพีไปเชียงใหม่กี่วัน" ไอ้พีถามผม
"สัปดาห์หนึ่งมั้ง" ผมตอบ
"แล้วพีสลบนานกี่วัน" ไอ้พีถามต่อ
"ก็สัปดาห์หนึ่งเหมือนกัน" ผมจำได้เพราะนับทุกวัน
"แล้วคิดดูสิพีจะสะสมกระสุนไว้เยอะแค่ไหน" ไอ้พีถามผมก่อนจะกดตัวผมนอนลงบนเสื่อเบาๆ แล้วขึ้นคร่อมตัวผมพลางยิ้มให้
"คิดได้หรือยังว่ากระสุนที่พีสะสมไว้ในนี้จะเยอะแค่ไหน" ไอ้พีไม่พูดเปล่ายังดึงปืนใหญ่ของตัวเองจากกางเกงมาให้ดูจะๆ ตรงหน้า
"ใครจะไปรู้" ผมอายจนหน้าแดง แม้จะเคยเห็นบ่อยแค่ไหนใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหว่ะทุกทีที่เห็นปืนไอ้พี
"งั้นเรามาพิสูจน์กันนะว่าวันนี้พีจะยิงได้กี่ครั้งถึงจะหมดลำกล้อง" ว่าแล้วไอ้พีก็ลงมือปฏิบัติทันที
เสียงครวญครางจากความสุขที่มันเอ่อล้นของเราสองคนไม่ได้ทำให้ไอ้ปูนิ่มเสียสมาธิการกินผักบุ้งของชอบแต่อย่างใด
มันชะเง้อคอดูร่างเปลือยของสองหนุ่มที่กอดรัดฟัดกันนัวเนียอยู่เบื้องหน้าอย่างสนใจ คงลุ้นว่าพ่อคนไหนของมันจะน้ำแตกก่อนกัน
The End.
จบแล้วววววว ตอนแรกแกล้งพูดให้ใจหายเล่น มีใครหลงกลบ้างไหมเนี่ย 
เป็นไงคะงานเขียนของคุณควันต้องลม ถูกใจกันไปเลยเนาะ
ถ้าใครชื่นชอบงานนักเขียนท่านนี้ ก็รออ่านเรื่องต่อไปได้เลย
ชื่อเรื่อง "คู่แค้นแสนหวาน" เรื่องใหม่ไม่ดราม่าซึ้ง เป็นเรื่องในรั้วมหาลัย
ขอบอกว่า เรื่องที่จะโพสต่อไป เจชอบมากที่สุดในบรรดางานเขียนของคุณควันต้องลมเลย
ถ้าใครชอบเรื่องนี้ รับรองว่าคุณต้องชอบเรื่องต่อไปด้วยแน่นอน
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านอีกครั้งนึงนะคะ
ตาม +1 ให้คนละหนึ่งทีเป็นกำลังใจให้คนขยันเม้น
ตามรายชื่อข้างล่างนี้ค่ะ ตกชื่อใครไปมาทวงได้ค่ะ
ken_krub, Millet, 19NT, Manfang, Koa-ka,
Asahi, marchmenlo, newykung, dahlia, basza2x
menano, (=___=), golf, a_tapha, tawanna
RealReal, pongsj, mist, torto, akike
~Kalianeko~, Heven, MaYa~Boy, wan, LEO,
Shumi, kibee, kitty, AmPZii, nithiwz,
yee, Star Alliance, Yo Dea, april, RN
สาวตัวกลม, pickki_a, น้ำค้าง, nana, YMP
Manji+, Zandwizz, THIP, นายเต้, baddy
sakiko, Sherbet Jeed, fannan, tarkung, TONG
Natavishi, iloveyousomuch, mantdash, pztor, baros
zeazaiz, bellbomb, benxine, nma419109, mr.asuji
ronlbb, poes, Mint, TAMAKUNG
moonlight, t a k a i, in_blu, wan, daow
hathaya, MeowY, LovE YuNJaE, เกียรติเกย์
A-J.seiya*, A-ram 70, kawaiik30y, ฮารุ, (๐-*-๐)v เกริด้, DekDoy, sparkling.prude
เพิ่มน้องใหม่ jedi2543, pai, Heater, cartoons, baroona59, chatori
มาแปะลิงค์เรื่องต่อไปให้ค่ะ
คู่แค้นแสนหวาน --- > http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7708.0
พร้อมประกาศอย่างเป็นทางการว่า เรื่องนี้ไม่มีตอนพิเศษแน่นอน ขอแสดงความเสียดายร่วมกับแฟนเรื่องนี้ทุกท่านด้วย 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
