ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ (ในทู้นี้) ทุกท่านเลย 
ดีใจที่อ่านแล้วแฮปปี้ 
........
ตอนที่ 6 : ไอ้หน้าหล่อเป็นไข้ อาทิตย์หน้าผมต้องสอบ ซึ่งเป็นปฏิบัติล้วน แม้ว่าผมเรียนเอกอาหารไทย และก็ทำอาหารทุกวันอยู่แล้ว
แต่อาจารย์แต่ละท่านเคี่ยวๆทั้งนั้น ล้วนแต่เป็นลิ้นเทวดา พักนี้ผมก็เลยคลุกอยู่แต่ในครัว
คงสมใจไอ้พี เพราะผมไม่ได้เจอหน้ามันเป็นอาทิตย์แล้ว ทั้งที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน
"ยายจะไปเที่ยวญี่ปุ่น กะคุณหญิงและจะเอาตาพงไปด้วย" จู่ๆ ยายก็พูดขึ้น
"หา ไปญี่ปุ่น ไปกี่วัน ไปทำไม" ผม งง ไม่คิดว่ายายจะไปต่างประเทศ
"คุณหญิงชวน จะไปสักสี่วัน ดูแลบ้าน ดูแลคุณพีให้ดีนะ อย่าได้บกพร่อง"
ผมล่ะได้แต่กลุ้ม กะว่าจะฝึกทำกับข้าวให้ชำนาญไหงต้องมาเฝ้าบ้านและเป็นทาสไอ้พีแทน
......
คุณหญิงและยายสั่งเสียผมกะไอ้พีร่วมชั่วโมงเหมือนจะย้ายบ้านไปอยู่ญี่ปุ่นเป็นการถาวร
แต่พอตาพงขับรถพาท่านทั้งสองออกจากบ้านไปผมก็รู้สึกใจหายไงไม่รู้
ผมไม่เคยอยู่ห่างยายนานหลายวันแบบนี้นี่นา ไอ้ปูนิ่มมันคงรู้สึกเหมือนกันเพราะมันชูคอดูอยู่เหมือนกัน
" มึงเป็นโรคติดยายหรือว่ะ ทำตาลอยไปได้" ไอ้พีปลุกผมจากภวังค์
"เดี๋ยวกูจะพาสาวไปเดทที่สวนสยาม กลับค่ำๆ กูอยากทานแกงส้มปลาช่อน เตรียมไว้ด้วย"
"อือ "ผมรับคำสั่ง
"ทำให้ดีนะ ไม่อร่อยกูจะทำให้ไอ้ปูนิ่มช็อคเข้าโรงบาลอีกหน"
"ครับ เจ้านาย"ผมตอบก่อนจะเดินหนีมัน พาเจ้าปูนิ่มไปเข้าไปในครัว
ปูนิ่มไปอยู่คลีนิกลุงหมอสองวันก็กลับมาทานได้ปกติ ลุงหมอหาสาเหตุไม่พบ
เดาว่าน่าจะช็อคอะไรสักอย่าง แต่ผมก็พอใจแล้วที่มันกลับมาทานอาหารได้
......
หลังจากเตรียมอาหารเย็นเสร็จ ผมก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับลงมาชั้นล่างไอ้พีก็เดินเข้ามาพอดี
"กูรู้สึกปวดหัวเหมือนจะเป็นไข้ มึงหายาแก้ไข้มาให้กูหน่อยนะ" พูดเสร็จมันก็ไปชั้นบน
ผมเข้าครัวทำข้าวต้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะขึ้นไปหาไอ้พีซึ่งนอนห่มผ้าห่มอยู่บนเตียง
ท่าทางมันหมดเรี่ยวหมดแรง นอนตาปรือมองผมนิ่ง ก่อนลุกขึ้นนั่งพิงหมอน
"ทานข้าวต้มสี่ห้าคำก่อนค่อยทานยา" ผมยื่นชามข้าวต้มให้มันตักทานสี่ห้าคำจริงๆ
"ทานพาราไปก่อนนะ โทรตามหมอให้แล้ว สักชั่วโมงคงมา" มันรับยาจากผมไปทานแล้วนอนต่อ
.......
หมอบอกว่าไอ้พีเป็นไข้หวัดธรรมดา พักสักคืนก็คงหาย หลังจากฉีดยาให้เสร็จ
หมอบอกให้ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไอ้พี และคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวอย่าให้ไข้ขึ้นสูง ผมรับคำ
"มีอะไรฉุกเฉินโทรหาหมอได้ตลอดเวลานะ" ผมรับคำอีกทีก่อนเดินไปส่งท่านขึ้นรถ
ผมขึ้นมาจ้องร่างที่นอนยาวเหยียดของไอ้พีบนเตียง ชั่งใจว่าจะถอดผ้ามันหรือไม่ถอด
สุดท้ายผมก็หลับหูหลับตาถอดมันทุกชิ้นแล้วเปลี่ยนชุดนอนให้มัน
แน่นอนทุกส่วนสัดที่แสนจะสมชายชาตรีของไอ้พีมันถูกบันทึกไว้ในหัวโดยอัตโนมัติ ไอ้นี่มันหล่อหัวจดปลายเท้าจริงๆ
.......
หลังจากต้องนั่งเฝ้าไข้และเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ไอ้พีจนถึงตีสี่ไข้มันก็ลดลง จนถึงตีห้าตัวมันก็เลิกร้อน
ลมหายใจสม่ำเสมอ ไม่ทุรนทุรายเหมือนตอนหัวค่ำ ผมเลยอุ่นใจปล่อยมันไว้คนเดียว ว่าจะไปแอบงีบ
แต่กลัวตื่นมาเตรียมอาหารไม่ทัน เลยเข้าไปห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าให้ตาสว่าง แล้วลงไปทำกับข้าว
หกโมงเช้าผมแว่บมาดูไอ้พี มันยังไม่ตื่นจึงลงไปใส่บาตร และรดน้ำต้นไม้
ผมมัวทำงานเพลิน พอแปดโมงเริ่มหิว นึกถึงไอ้พีได้ก็วิ่งไปดูมันอีกที เห็นมันนั่งหน้าเครียดอยู่บนเตียง
"ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กูอย่าบอกนะว่าเป็นมึง" ผมเริ่มเครียดตามมันแล้วครับตอนนี้
" อะเอ่อ กูเอง" ผมตอบตะกุกตะกัก
"มึงเห็นของกูหมดแล้วใช่ไหม" มันเริ่มตะคอกแล้ว
"มะ ไม่ได้ตั้งใจ หมอบอกกู"
"อย่ามาอ้างกูรู้จักมึงดี มึงจ้องจะทำทุเรศกับกูตลอดอยู่แล้ว"
ไอ้พีพูดจบก็ลงมาลากผมขึ้นเตียง มันล็อคแขนขาผมไว้แล้วกระชากเสื้อผ้าผมออกจนหมด
"อายไหมแบบนี้หรืออยากให้กูทำแบบนี้อยู่แล้ว" มันตะคอกถาม
"ไอ้เชี่ยปล่อยกูนะ มึงเป็นบ้าอะไร กูช่วยมึงนะ" ผมพูดพร้อมกับดิ้นไปมาหาอิสรภาพ
"กูไม่ได้อยากทำนะ ปล่อยกู อย่าทำกับกูแบบนี้ กูไม่ชอบ"
"หึ ไม่ชอบไม่ต้องมาโกหก มึงชอบยิ่งกว่าชอบอีก กูจะพิสูจน์ให้ดู"
ผมทั้งโกรธทั้งอายที่มันหยาม แต่เหมือนไอ้พีมันบ้าไปแล้ว
มันก้มลงบดริมฝีปากกับผม พร้อมกับแทรกลิ้นเข้ามาซุกไซ้ ไล่พันลิ้นผมอย่างย่ามใจ
มือของมันลูบไล้ไปทั่วร่างผม กระตุ้นจุดกระสันผมทีละจุดอย่างต่อเนื่อง ผมพยายามข่มอารมณ์
แต่ดูเหมือนพ่ายแพ้ต่อความชำนาญของไอ้หน้าหล่อ เพียงไปกี่นาทีร่างกายผมก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของไอ้พี
น้องชายผมชูชันขึ้นอย่างห้ามอารมณ์ไม่อยู่ ไอ้พีปลดเสื้อตัวเองออก
"หนุ่มๆ ไปไหนกันหมด" เสียงคุณหมอตะโกนอยู่นอกห้อง
ผมได้ทีที่ไอ้พีเผลอ ผลักมันออกแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำเสียงดังเพื่อกลบเสียงหายใจกระเส่าของตัวเอง
......
"มึงจะออกมาเองหรือจะให้กูพังประตูเข้าไป" เสียงไอ้พีตะโกนดังอยู่หน้าห้องน้ำ
"มึงออกจากห้องไปก่อน เดี๋ยวกูออกไป" ผมตะโกนตอบ
"ไอ้เชี่ยแม่งเรื่องมาก จะออกมาหรือจะให้กูถีบประตูเข้าไป" เสียงมันเหมือนโกรธยังไม่หาย
ขืนผมออกไปตอนนี้ผมก็ตกอยู่ในสภาพเดิมแน่ แต่ที่เลวร้ายกว่านั้น ผมเปลือยล้อนจ้อนอยู่
ผ้าขนหนูในห้องน้ำก็ไม่มีสักผืน ผมพยายามตั้งสติ คุยกับไอ้พีใหม่
"พี นายอย่าโกรธเราเลยนะ เราสาบานว่าไม่ได้ทำไรนายเลย อย่าแกล้งเราเลยนะ" เหมือนมันจะเงียบฟัง
"เราทำแกงส้ม แล้วก็ของที่พีชอบอีกสองอย่างไว้ที่โต๊ะอาหารแล้วนะ ลงไปทานเถอะ" เงียบสนิท
"พี เราเหนื่อยมาก เมื่อคืนเราไม่ได้นอนเลย เช็ดตัวให้นายทั้งคืน ปล่อยเราไปเถอะนะ" ผมพยายามต่อรอง
"ไอ้เชี่ยมึงไม่ต้องมาทวงบุญคุณ กูจะไปกินข้าว อยากหนาวตายในห้องน้ำก็เชิญ"
ปัง
เสียงประตูห้องมันถูกปิดอย่างแรง มันคงออกไปแล้ว แต่ผมไม่ได้วางใจ
ค่อยๆ แง้มประตูออกมาดูลาดเลาเมื่อเห็นห้องว่างเปล่า ผมก็รีบวิ่งไปเปิดประตูห้องไอ้พี
เสร็จแล้วก็วิ่งเข้าห้องตัวเองทันที แว่วๆ ว่าได้ยินเสียงไอ้พีหัวเราะตามหลัง เมื่อเข้าห้องมาได้
ผมโล่งใจเป็นที่สุด มองไปยังหัวเตียงเห็นไอ้ปูนิ่มชูคอจ้องมาที่ผมเขม็ง
"มองไร ทำยังกับไม่เคยเห็นพ่อแก้ผ้า" ผมค้อนไอ้ปูนิ่มไปหลายขวับ
จบตอนที่ 6
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
