บทที่ 10
MARCH PART.
"แบงค์!!! มาร์ชขอโทษ"
เหี้ยมาร์ช!! นี่มึงทำอะไรลงไป ผมนั่งกุมขมับอยู่ริมระเบียงห้องของ "เจต!!! "
เพราะความเงี่ยนของผม หลังจากที่แบงค์ไม่ยอมให้ผมเอาสักที
แล้วลุกเข้าไปอาบน้ำ ทำเอาผมหงุดหงิดมาก ผมแต่งตัวแล้วเดินออกมาจากห้องแบงค์โดยไม่ลาสักคำ ผมเดินมาเจอ "เจต"
"อ้าว มาร์ช ไปหาแบงค์มาแล้วเหรอ"
"อืม"
"เป็นไรปะ ดูหน้าตาเครียดๆ ทะเลาะกันมาเหรอ"
"ช่างแม่งเหอะ"
"โอ้ววว ท่าทางจะทะเลาะกันมาชัวร์ๆ ใจเย็นๆ นะแก อีแบงค์มันไม่มีอะไรหรอก
เออ ว่าแต่พอจะบอกดั้น ได้ไหม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น...."
ผมพาเจตมานั่งปรึกษาที่ร้านเหล้าใกล้ๆ แห่งหนึ่ง
"โธ่ เอ้ยนึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็ เวอร์จิ้น แหม มาร์ช มันต้องค่อยเป็นค่อยไปสิยะ แกจะมาพรวดพราดได้ยังไง อีแบงค์มันไม่ได้ช่ำชองเรื่องนี้น่ะยะ"
"แต่แบงค์ไม่ฟังกู เลยนะเว้ย บอกให้ทน ก็ไม่ทน แมร่งงงง"
"เรื่องสามีภรรเมีย ฉันก็ยุ่งย่ามมากไม่ได้ดัวยสิ "
ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด ผมดื่มเหล้าเพียวๆ ไปหลายแก้วอยู่
"อ้าวๆๆ อีมาร์ช เดี๋ยวก็เมาหรอก ดื่มเยอะไปแล้ว ฉันว่าฉันพาไปส่งห้อง
อีแบงค์ก่อนดีกว่านะเนี่ยย แกกลับบ้านไม่ไหวแน่ๆๆ "
"ไม่ กูไม่เมา กูยังคุยไม่จบ เจต มึงเป็นเพื่อนแบงค์ ทำไมไม่หัดสอนเรื่องบนเตียง
ให้มันช่ำชองแบบมึงบ้างวะ ทำไม"
"อีมาร์ช เบาๆ ดิ๊ เดี๋ยวชาวบ้านเขาก็รู้กันหมดหรอก"
ผมเมาจนไม่มีสติ เอะอะโวยวายเสียงดังไปหมด เจต ลากผมมาที่ห้องมัน เพราะมันกลัวพาผมไปห้องแบงค์แล้วผมจะอาละวาดใส่แบงค์ เจตมันด่าผมเป็นชุดเท่าที่ผมจับใจความได้ คำด่าของมันเหมือนน้ำมัน ที่ราดเข้ามาในกองไฟ ทำให้ผมโมโหมากยิ่งขึ้น
"อีห่ามาร์ช กูรำคานมึงมากเลยเหี้ยย เอ้ยย นี่แค่เรื่องบนเตียง มึงโกรธเพื่อนกู ขนาดนี้ แล้วยังเมาเป็นหมาข้างถนนอีกนะยะ โอัยยยย ดั้นละเบื่อ สัสเอ้ยย "
"ไอ้เจต มึงก็ต้องเข้าข้างเพื่อนมึงสิวะ"
"อีนี่ เรียกกูไอ้ มึงจะให้กูแมนใส่มึงใช่ไหมเหอะ ไอ้สัส ไอ้หื่นกาม ไอ้ตัณหากลับ"
"เชี่ยยยยเจต"
ผมโมโหมากบวกกับอารมณ์ที่คั่งค้างเมื่อหัวค่ำ ผมกระชากตัวเจตลงมาบนเตียง
เจตดิ้นสุดแรง มันถีบผม หยิกผม แต่ยิ่งแรงดิ้นของมันทำให้ผมควบคุมสติไว้ไม่อยู่
ผมดูดปากมันอย่างคนเถื่อน ผมไซร้ซอกคอมันจนคอมันแดง ผมดึงเสื้อมันออกแล้วขบฝันกับหัวนมมัน
"โอ๊ยยย ไอ้เหี้ยมาร์ช ปล่อยกูนะ ไอัเหี้ยยย มึงมีสติหน่อยสัส กูเพื่อนแบงค์นะเหี้ย"
ผมไม่ฟังเสียงเตือนสติของมัน อารมณ์ผมพลุ่งพล่าน ผมถอดกางเกงมัน และกางเกงผมอย่างรวดเร็ว เจตพยายามดิ้นหนี แต่ก็ไม่เป็นผล ผมได้จังหวะ เอาเจ้ามังกรของผม ผมยัดใส่ช่องทางรักเจต!!!!
"โอ๊ะ โอ้ยย ไอ้เหี้ยย ไอ้ชั่ว ปล่อยกู!!! "
ผมยัดมัน ใสใส่ช่องทางรักเจตจนมิดด้าม ผมดันตัวเข้าๆ ออกๆ อย่างเมามันส์ เจตข่วนผมจนเป็นรอยทั่วตัว มันยิ่งดิ้น ยิ่งเร้าอารมณ์เร่าร้อนของผม
"สัสสส มาา มาร์ชช อ่อออ อ่อออ โอ้ววว "
"เสียววะสัส อ่อออ อ่อออ อ่ออ อ่าาาา ......." ผมดันตัวผมเร็วและแรงขึ้น
เจต ยุติการขัดขืน แล้วปล่อยร่างกายให้รับกับการกระทำของผม
"อ่อออ เหี้ยยย เสียววว อ่อออ จะเเตกแล้วว่ะ อ่อออ อ่อออ อ่าาา อ่าาา .....
฿) (฿&@/&! ~>{|$$\

&$%^€' อ่อออ อือออ อ้าาา อ่าาาาาาาาส์......."
ผมเร่งจังหวะจนถึงจุดสุดยอด ผมนอนทับตัว เจต แล้วดูดปากเจตอย่างอ่อนล้า.....
ผมลุกไปล้างตัว ในห้องน้ำด้วยความมึนเมา และ อ่อนเพลีย ทิ้งให้เจตนอนอยู่บนเตียง
อย่างเหน็ดเหนื่อย สายน้ำฝักบัวรดหัวผม ทำให้ผมเริ่มมีสติขึ้นมาบ้าง ผมเดินออกจากห้องน้ำ เห็นเจตนอนเปลือยเปล่า หลับใหลอยู่บนเตียง!!!! ทำให้ผมมีสติ นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมรู้สึกผิดกับแบงค์และเจตมาก ผมกดโทรศัพท์โทรไปหาแบงค์ เพื่อที่จะขอโทษในสิ่งที่ผมทำไป แต่ผมก็ไม่กล้าบอกแบงค์อยู่ดี
เหี้ยมาร์ช!! นี่มึงทำอะไรลงไป ผมนั่งกุมขมับอยู่ริมระเบียงห้องของ "เจต!!! "
"แบงค์!!! มาร์ชขอโทษ"
"เหี้ยยยมาร์ช ไป!!! มึงออกจากห้องกูไปเลย ไอ้เหี้ยยย"
"เห้ยเจต คือเราขอโทษ เราควบคุมสติไม่ได้"
"มึงมันสันดานเหี้ย แบงค์เป็นเพื่อนกู แล้วมึงมาทำแบบนี้กับกู มีงมันต่ำมาก"
"เจต คือ เราไม่รู้จะขอโทษยังไง"
"มึงไม่ต้องขอโทษกู คนที่มึงควรขอโทษ ไม่ใช่กู ไป ออกไป ไอ้เลว ไอ้สันดานหมา"
ทันทีที่เจตตื่นมา เจตก็ด่าและไล่ผมทันทีทันใด ผมไม่อยากมามีปัญหากับเพื่อนของแฟน แต่สิ่งที่ผมก่อ ผมอยากให้เจต ให้อภัยผม และ ไม่อยากให้แบงค์รู้เรื่องนี้
"เจต คือ เราขอโทษจริงๆ เราไม่อยากมีปัญหาวะ"
"ไม่อยากมี แต่ปัญหาทั้งหมดที่มี ก็เกิดจากมึงมาร์ช มึงออกไปเลย!!! ไอ้สารเลว มึงออกไป ก่อนที่กูจะโทรบอกเพื่อนกู"
"เจต เราขอโทษ เราขอโทษเจต เราขอโทษ อย่าบอกเรื่องนี้กับแบงค์นะ"
"มึงรีบออกไป แล้วกูจะไม่บอกแบงค์ ออกไป ไป "
ผมจำเป็นต้องเดินออกมา เพราะไม่อยากให้แบงค์รู้เรื่องเลวๆ ของผม
ผมคงเข้าหน้ากับเจตไม่ติด สิ่งที่ผมกลัว คือกลัวจะมีพิรุธให้แบงค์สงสัย
ผมกลับมาบ้าน พร้อมความผิดที่ผมก่อเมื่อคืน ผมคิดเพียงว่า ผมอยากขอโทษแบงค์
ผมรู้สึกผิดกับเเบงค์มาก ถ้าแบงค์รู้ แบงค์คงเสียใจถึงที่สุด ที่ผมทำกับเขากับเพื่อนเขาแบบนี้........
วันนี้ผมนัดแบงค์ไปทานข้าว ช้อปปิ้ง ที่เซ็นทรัลเวิลด์
"ลิงลม รอเค้านานป่าว "
"ม่ะ ม่ะ ไม่นาน ไม่นาน"
"แล้วกินไรมายัง"
"เอ่ออ ยังๆๆ ก็รออ้วนอยู่อะแหละ"
"งั้นไปหาไรกินก่อนดีปะ เค้าหิวแล้ว"
"ปะ ป่ะ ไปดิ ไป "
ผมรู้สึกผิด อย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเห็นหน้าเเบงค์ยิ่งพูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกเลย
เราสองคนกินข้าวกัน แบงค์ก็ชวนคุยโน่นนี่นั่น เหมือนปกติ แต่ผมกลับไม่มีสติที่จะตอบเท่าไรนัก ผมรูัสึกอึดอัดมาก
"มาร์ช!!! เป็นอะไรรึป่าว ทำไมวันนี้ดูแปลกๆ "
"ป่าวนี่ แปลก แปลกอะไร"
"ก็นี่แหละแปลก ปกติมาร์ชชวนเค้าคุยนะ"
"อ่อ เอ่อออ คือ วันนี้เค้ามันๆ หัวนะ"
"อ้าว ไม่สบายเหรอ เป็นเพราะนอนดึกเมื่อคืนป่าว "
......เมื่อคืน คำๆ นี้ทำเอาผมหยุดชะงักไปชั่วขณะ ภาพที่ผมมีอะไรกับเจต
เเล่นเข้ามาในหัวสมอง ความผิดครั้งนี้ผมไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้
"มาร์ช"
"มาร์ช"
"มาร์ชชชช"
"ว่ะ ว่า ว่า"
"เหม่ออะไร ไหวป่าว"
"ไหวๆๆๆ เออ เค้าไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
ผมปลีกตัวออกมาสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำ ผมต้องมีสติ ต้องไม่ทำตัวให้มีพิรุธสิ!!
มาร์ชมึงต้องมีสติ สติ สติ!!!!! ผมเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างมีสติ แล้วกลับไปในร้านอาหารเหมือนเดิม
"เออนี่ มาร์ช ผลแอด จะออกแล้วอะ มาร์ชว่า อีเจต มันจะแอดติดมะ"
"มะ ม่ะ มาร์ช ไม่รู้ดิ"
"เห้อออ นี่คิดดูนะ ถ้าอีเจตติดเชียงใหม่ ขอนแก่นนะ แบงค์คงคิดถึงมันน่าดู
ไม่มีมันเอาไว้ด่า คงเหมือนขาดอะไรบางอย่าง ว่าปะ? "
"......"
"มาร์ช"
"......"
"มาร์ช"
"......"
"มาร์ช!!". เสียงเรียกและทุบโต๊ะ ทำให้ผมได้สติอีกครั้ง
"ว่า ว่าอะไรนะ"
"มาร์ช แบงค์ว่ามาร์ช ไม่ไหวละนะ"
"เอ่อออ คือออ"
"พอๆๆ กลับบ้านเถอะ ไปนอนพัก เดี๋ยวเป็นหนักจะลำบาก"
แบงค์เรียกพนักงานมาเก็บเงิน แล้วเดินออกจากร้าน เราสองคนยังไม่ทันได้ซื้อของ
แบงค์มาส่งผมที่บ้าน แล้วบอกให้พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ ดูท่าทางแบงค์เป็นห่วงผมมาก ยิ่งเขาทำดีกับผมมากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดมากเท่านั้น ผมจะทำยังไงต่อไปดี ถ้าผมอยู่ในสภาพแบบนี้ สักวันแบงค์ต้องรู้แน่ๆ เลย แล้วผมจะปิดบังแบงค์ไปได้นานแค่ไหน ..........
"วันเกิดเต้ย" เเบงค์ชวนผมไปกินหมูกะทะแถวๆ รามอินทรา ผมยอมไปเป็นเพื่อนแบงค์ เเต่แล้วสิ่งที่ผมกลัวมันก็มาถึง วันนี้เพื่อนๆ ของแบงค์มากันยกกลุ่ม รวมทั้ง"เจต" เมื่อเห็นเจต ความรู้สึกผมชาๆ ไปยังไงก็บอกไม่ถูก ความผิดที่ผมก่อมันวนเวียนมาในหัวผมอีกครั้ง ผมอยากจะขอโทษเจต อย่างน้อยก็ควรที่จะขอโทษอีก เผื่อความผิดในความรู้สึกผมมันจะได้ลดลงไปบ้าง พวกเรานั่งกินกันอย่างสนุกสนาน คงมีแต่ผมที่ต้องฝืนยิ้ม เพื่อปิดบังความผิดของตัวเอง เจต เดินออกไปเข้าห้องน้ำ ผมตัดสินใจเดินตามเจตไป เพื่อจะขอโทษเรื่องที่มันผ่านมา หวังว่าเจตคงจะยกโทษให้บ้าง
"เจต เรามีอะไรจะคุยด้วย"
"....." เจตไม่ตอบผม แล้วพยายามเดินหนี ผมคว้าแขนเจตไว้
"เจต คือเราอยากขอโทษ ตอนนี้เราอึดอัดมาก เราไม่รูัจะทำยังไงดี"
"ปล่อย"
"เจต ยกโทษให้เรานะ แล้วลืมมันไปว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น"
"เหอะๆ ได้กูยกโทษให้มึงก็ได้มาร์ช พอใจแล้วใช่ไหม"
"เราขอโทษจริงๆ นะเจต เราสำนึกผิดแล้ว วันนั้นเราไม่ได้ตั้งใจ"
"พอเถอะมาร์ช กูไม่อยากฟังอะไรจากปากเหี้ยๆ ของมึงแล้ว ปล่อย"
เจต สะบัดแขนออก ผมคว้าตัวเจตเข้ามา แล้วประกบปากจูบอย่างอ่อนโยน นี่มึงทำอะไรของมึงอีกเนี่ยยมาร์ช เจต ผลักผมล้มลงกับพื้น แล้วสิ่งที่ผมเห็นมันเป็นสิ่งที่
ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
"แบงค์!!! "
แบงค์ยืนมองเหตุการณ์เมื่อครู่นี้อยู่ น้ำตาคลอ แบงค์มองผมกับเจตอย่างผิดหวัง
"อีแบงค์ คือ..... มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ". เจตรีบอธิบาย
"มึงจะหมายความว่ายังไงเจต..."
"เออ คือ กู... กูกับมันไม่ได้มีอะไรกันนะเว้ย เมื่อกี้มันมึนๆ เเล้วเซมาชนกู"
"พอเถอะเจต กูได้ยินหมดแล้ว"
"เออออ .... มึงได้ยินผิดแล้ว มึงอย่าคิดมากสิ ไม่มีอะไรหลอก"
เจตเข้าไปจับมือแบงค์ ขอให้แบงค์เชื่อ แต่แบงค์สะบัดมือเจตออกอย่างโมโห
"เลิกสวมเขาให้กูสักที กูไม่เคยคิดเลย ว่าเพื่อนกูที่กูรักมาก กับคนที่กูรัก มันจะทำกับกูแบบนี้ กูผิดหวังในตัวมึงมากเจต "
"มึงฟังกูก่อน มันไม่มีอะไรจริงๆ "
"ไม่มีอะไร... ไม่มีอะไร แล้วเรื่องคืนนั้น!! มันหมายความว่ายังไง
ตอบกูสิอีเจต มึงตอบกูมา"
"แบงค์ แบงค์ฟังมาร์ชก่อนนะ"
ผมลุกขึ้นเพื่อจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้แบงค์ฟัง ผมไม่อยากให้เพื่อน
ต้องมาทะเลาะกันเพราะการกระทำเลวๆ ของผม
"คือเรื่องนี้เจต ไม่ผิด คนที่ผิดคือมาร์ชเอง"
"เหรอ มาร์ช มาร์ชผิดคตเดียวเลยใช่ไหม"
"ใช่แบงค์ คือคืนนั้น คืนที่เราทะเลาะกัน ที่มาร์ชกลับออกมาโดยไม่ได้ลาแบงค์
มาร์ชเดินมาเจอเจต แล้วมาร์ชก็พาเจตไปนั่งระบายความทุกข์ แต่มาร์ชดื่มเหล้า
หนักจนโวยวายเสียงดัง เจตเลยพามาร์ชไปที่ห้องเจต เพราะกลัวมาร์ชจะไป
อาละวาดแบงค์ แต่คืนนั้น ... คืนนั้นมาร์ชคุมสติตัวเองไม่ได้จริงๆ "
"แล้วเจต เพื่อนรักแบงค์ ก็สมยอมมาร์ชใช่ไหม?? "
"ไม่ใช่นะเเบงค์ เจตไม่ได้สมยอมมาร์ช มาร์ชขืนใจเจตเอง มาร์ชผิดเองเเบงค์"
"จริงเหรอ?? เจตไม่ได้สมยอมมาร์ชเหรอ?? "
แบงค์หันหน้าไปทางเจต อย่างจับผิด ราวกับทนายกำลังไต่สวนคดีความ
เพื่อรอการพิพากษา เจต อึกๆ อักๆ หลบสายตาแบงค์
"จริงเหรอเจต มึงตอบกูมาสิ ว่ามึงไม่ได้ยอมมัน มึงตอบกูมา"
"จริงสิวะ มึงจะถามกูให้มันได้อะไรขึ้นมา"
"เลิกตอแหลสักทีอีเจต กูเป็นเพื่อนมึงมาใช่ว่ากูจะไม่รู้สันดานมึง แล้วที่สำคัญ
กูสนิทกับมึง จนกูรู้ ว่ามึงชอบมาร์ช มึงตอบกูสิว่าไม่จริง มึงตอบกูสิ"
"เออ กูชอบมัน ชอบมันก่อนที่มึงจะเป็นแฟนกับมันอีก แต่เพราะกูอยากเห็น
เพื่อนที่กูรัก กับคนที่กูแอบชอบ มีความสุข กูถึงยินดีกับพวกมึง"
นี่ นี่มันอะไรกัน ผมสับสนไปหมด สรุปเจตเเอบชอบผม นี่การกระทำของผม
ทำร้ายคนที่รักผมถึงสองคนเลยเหรอเนี่ย
"แล้วคืนนั้น กูก็ไม่ได้คิดที่จะมีอะไรกับมันตั้งแต่แรก แต่เพราะมึง มึงทำให้มันเสียใจ
มึงไม่ยอมมัน มันโมโหจนขาดสติ แล้วมึงคิดว่ากูมีความสุขไหมแบงค์ มึงตอบมาสิ"
"แต่สุดท้ายมึงก็ยอมมัน"
"เออ กูยอมมัน กูเต็มใจยอมมัน เพราะกูรักมัน"
แบงค์กับเจตทะเลาะกันทั้งน้ำตา เหตุการณ์ทุกอย่างยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิมอีก มายไนท์เต้ย เดินมาดูเหตุการณ์ครั้งนี้ ทุกคนพากันสงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มายไนท์เข้ามาปลอบแบงค์ให้หยุดร้องให้
"ได้ยินเเล้วใช่ไหมมาร์ช ได้ยินแล้วใช่ไหม ว่าเจตมันคิดยังไง "
"เอ่ออ คือแบงค์ ....มาร์ช ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้"
"พอกันที แบงค์ไม่สนหรอกนะว่าคืนนั้นมันเกิดขึ้นเพราะอะไร
แต่แบงค์รู้แค่ว่า แบงค์ผิดหวังในตัวคนที่แบงค์รักในเวลาเดียวกัน ถึงสองคน
ขอบคุณนะที่ทำให้แบงค์หายโง่"
แบงค์ร้องไห้ แล้ววิ่งหนีไป มายวิ่งตามแบงค์ไป ส่วนไนท์เต้ยเข้ามาปลอบเจต
นี่ผมทำอะไรไป เจต ชอบผมจริงๆ เหรอ?
"เจต คืออ คืออ เรา..."
"ไอ้เหี้ย ". ไอ้เต้ย หันกลับมาชกผมจังๆ
"มึงอย่ามายุ่งกับเพื่อนกูอีก ไม่งั้นมึงโดนหนักแน่ไอ้สัส"
คำพูดสุดท้ายของไอ้เต้ย ก่อนที่มันจะพาเจตเดินหนีผมไป ผมนั่งครุ่นคิดอยู่กับการ
กระทำเลวๆ ของผม ผมไม่รู้จะหาทางออกยังไง ตอนนี้ทุกคนในกลุ่มแบงค์คงเกลียด
ผมไปกันหมดแล้ว ใครก็ได้บอกที ว่าผมควรทำยังไง
หลังจากวันนั้นผมโทรไปแบงค์ก็ตัดสาย ไปหาที่ห้องก็ไม่ยอมออกมาเจอ ดักรอก็แล้ว ทำทุกวิถีทางแต่แบงค์ก็ยังไม่ให้อภัยผม และ ไม่ยอมพูดกับผมสักคำ นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้ว อะไรๆ ก็ยังไม่ดีขึ้น
วันประกาศผลแอดมิชชั่นมาถึง ผลออกมาว่าผมติดมหาวิทยาลัยที่จังหวัดเชียงใหม่ ส่วนแบงค์ได้ทุนศึกษาต่อ 4 ปี คณะนิเทศศาสตร์ ในกรุงเทพ นี่คงเป็นลิขิตฟ้าหรือเปล่า ที่ทำให้เราสองคน ต้องไกลกันขนาดนี้ ผมไปหาแบงค์ที่ห้อง เพื่อจะมาขอโทษครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะจากกัน
"แบงค์ มาร์ชขอคุยด้วยได้ไหม"
"......"
"คือ มาร์ชรู้นะว่าสิ่งที่มาร์ชทำ ไม่มีใครควรยกโทษให้ ....มาร์ชสอบติดที่เชียงใหม่แหนะ
เราคงไม่ได้เจอกันอีกนานเลย แบงค์พูดกับมาร์ชสักคำได้ไหม"
"......"
"มาร์ชไม่ได้มาขอให้แบงค์ยกโทษ แต่มาร์ชจะมาบอกว่า ต่อให้เราไกลกันแค่ไหน
มาร์ชขอให้แบงค์รู้ไว้นะ ว่าความผิดครั้งนี้ มันจะติดตัวมาร์ชไปตลอด มาร์ชจะไม่ลืม
ว่ามาร์ชทำผิดกับคนที่มาร์ชรักไว้มากขนาดไหน มาร์ชรักแบงค์นะ"
".....พอเถอะมาร์ช..เราสองคนต้องยอมรับความจริง ชีวิตมาร์ชยังต้องดำเนินต่อไป เราโตๆ กันแล้วนะมาร์ช วันนี้ถึงมาร์ชบอกว่ามาร์ชไม่ได้มาให้แบงค์ยกโทษให้
แต่แบงค์จะบอก ว่าแบงค์ยกโทษให้มาร์ชแล้วนะ มันก็ความผิดแบงค์ส่วนหนึ่งละ"
"จริงเหรอแบงค์ แบงค์หายโกรธมาร์ชแล้วใช่ไหม"
ผมดีใจมาก ผมเข้าไปกอดแบงค์ด้วยความสุข แต่... อ้อมกอดวันนี้ ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา แบงค์ยืนนิ่งๆ ไม่ได้ กอดตอบผมแต่อย่างใด ผมปล่อยมือออกมาจากเเบงค์ แบงค์น้ำตาคลอ เหมือนจะเป็นสัญญาณบอกอะไรบางอย่าง
"ใช่มาร์ช แบงค์หายโกรธมาร์ชแล้ว เรากลับมาเป็น "เพื่อน" กันเหมือนเดิมนะ"
"......"
เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันต่อ นอกจากเสียน้ำตาให้แก่กัน เราสองคนสบตากันอย่างรู้คำตอบ ผมคงยื้อแบงค์ไว้ไม่ได้อีกแล้ว แค่เขาให้อภัยผม แล้วรับผมกลับไปเป็นเพื่อนแค่นี้มันก็คงดีมากไปสำหรับคนเลวๆ อย่างผม
"โชคดีนะ... ลิงลม...."
คำพูดสุดท้ายของแบงค์ที่ผมจะไม่มีวันลืม หลังจากวันนั้นผมย้ายขึ้นมาอยู่ที่เชียงใหม่ เพื่อปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ก่อนที่จะเปิดเทอม. ชีวิตของผมมันเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น ตั้งแต่วันที่ไม่มี
..."หมูอ้วน"...