หัวข้อ: ก่อนดอกรักจะบาน | บทที่ 34 อีกด้านของนางมารร้าย 1

[nr.k]

บทที่ 27

เราสองคนนั่งรถกลับมาบ้านผม เราตกลงกันว่าจะนอนที่นี่อีกหนึ่งคืนแล้วจะกลับกรุงเทพพร้อมกันพรุ่งนี้

"เป็นจะได๋พ้อง ปิ๊กไปตี้ใดกันมา"

"กะปิ๊กสวนสัตว์ ละก็ปิ๊กไปไหว้พระธาตุมาละแม่"

"ดู๊ ดู หน้าตามีความสุขขนาด ไหว้พระละบัญส่งเป็นจะอี้แหมกา"

"ใช่ครับคุณน้า เขาเรียกว่ากุศลส่ง". แหม!! ได้ทีเอาใหญ่เลบนะพี่กรตีสนิทกับแม่ซะงั้น

"ไม่ต้องเรียกน้าหรอกลูก เรียกแม่กะได้"

"โอ๊ยย แม่ เอาเปิ้ลไปเป็นลูกเลยไป ถ้าจะฮักกันขนาด..."

"เออก็ดี มาเป็นลูกแม่ไหมกร" นั่นไง!! แม่ผม

"ได้สิครับแม่ งั้นกรขอเป็นลูกแม่อีกคนนะครับ"

"จ้าา พ่อคุณ...นี่แบงค์!! หัดเรียบร้อยแบบพี่เขาบ้าง แก่นกะโหลกกะลาจะอี้ จะไปยะหยังได้ ไปเลยไป ไปยะกับข้าวต่อเลย แม่ยะค้างไว้ในครัวโน้น"

"ค้าฟฟฟฟฟ"

ผมเข้าครัวไปทำกับข้าวต่อจากแม่ พี่กรเข้ามาช่วย เราหมกกันอยู่ในครัวกันสองคน

"ใส่อันนี้ก่อน!!!"

"บ้า ใส่อันนี้ก่อน"

"พี่กร!! ใครเขาผัดกระเพราใส่กระเพราก่อนละ!!!"

"ก็ใส่ก่อนมันจะได้สุกๆ"

"สูตรไหนว่ะ!! มั่วมาก เค้าใส่กระเทียมเจียวกับหมูสัยก่อน"

"กระเพราะ!!!"

"จะเถียงใช่ปะ!!!". ผมทำตาดุใส่พี่กร

"โอ๋ๆๆ ไม่เถียงก็ได้จ้าาา" พี่กรวางกะเพราลงแล้วหันหน้ามาจุ้บแก้มผม

"ไอ้บ้า!! เดี๋ยวแม่เห็น"

"แม่ไม่เห็นหรอก โน่น...แม่หลับไปแล้ว". แม่ผมนอนหลับพริ้มเลยครับ

เราสองคนทำกับข้าวกันต่อ เชื่อได้เลยว่าวันนี้กับข้าวแต่ละอย่างหวานจนเลี่ยนเลยก็พ่อครัวหัวป่าทั้งสองคน เล่นหยอกล้อกันตลอดเวลาเลย เราทำกับข้าวเสร็จก็ออกมาตั้งวงนั่งกินข้าวกัน

"..เออ แล้วนี่กรมีแฟนหรือยังละลูก โตเป็นหนุ่มหล่อขนาดนี้ สาวๆติดตรึมสินะ"

"มีแล้วครับแม่...สวยยยย มากด้วย!!" พี่กรหันคำว่า"สวย" มาหาผม ไอ้บ้าเอ๊ย!!

"แล้วเราละ เมื่อไหร่จะมีบ้าง!! โตเป็นควายละเนี่ย"

"โอ๊ย!! แม่ บ่ต้องมีหรอกแม่ ฟงแฟน"

"จริงกา?? ละแม่จะคอยดู!!"

แม่นี่ถามอะไรก็ไม่รู้ เรากินขัาวกันอย่างมีความสุขเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันเข้าห้อง ผมอาบน้ำเสร็จก็มานอนดูทีวีในห้อง พี่กรค่อยตามเข้ามา

"มานี่ดิ๊". พี่กรเรียกผม

"ไปไหน"

"มาตรงนี้ดิ๊"

ผมเดินไปหาพี่กรหน้ากระจก พี่กรรวบตัวผมมากอดแล้วหอมแก้มผม

"แค่นี้!!"

"หรือจะให้ทำมากกว่านี้??"

พี่กรพูดจบก็ดันตัวผมลงไปบนเตียง ผมดันตัวพี่กรออก

"พี่กร!!! ไอ้บ้าา!!"

"ถึงจะบ้า ก็บ้ารักตัวเองนะ"

"ไปเลย ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเลย"

"จุ๊บก่อน"

"ไม่เอา...!!"

"ไม่จุ๊บปล้ำนะเอ้า!!"

"โหหห เดี๋ยวเหอะ"

พี่กรยื่นแก้มมาให้ผม โคตรเขินเลย ผมเลยจุ๊บพี่กรไปทีนึง พี่เขาถึงจะยอมลุกไปใส่เสื้อผ้า เราสองคนมานอนดูทีวีกันอยู่บนเตียง พี่กรให้ผมนอนหนุนเเขนพี่กร มันช่างนุ่มสบายเหลือเกิน หรือเป็นเพราะผมนอนหนุนแขนคนที่ผมรักน้าาา

"แบงค์..."

"ค้าฟฟฟ"

"พี่รักแบงค์มากๆนะ"

"รู้แล้ว"

"พี่รักแบงค์มากๆนะ"

"ค้าฟฟฟ"

"พี่รักแบงค์มากๆนะ"

"รู้แล้วว จะย้ำอะไรเนี่ยยพี่กร"

"โห!! ก็เราอ่าา ไม่บอกรักเค้าบ้างเลย"

"งอแง เป็นเด็กเลย555 แบงค์ก็รักพี่กรมากๆคร้าฟฟฟ"

พี่กรหอมแก้มผมหนึ่งที แล้วนอนกอดผมตลอดคืนเลย ผมมีความสุขมากโดยที่ไม่ทันคาดคิดเลย ว่าต่อจากวันนี้ จะมีอะไรเกิดขึ้นกับเราสองคนอีก เพราะนี่มันเพิ่งเป็นแค่การเริ่มต้นเดินบนเส้นทางของความรัก..........

[nr.k]

 บทที่ 28

----------::::::::นางมารร้ายโฟล์ค  ตอนที่ 3 ::::::::::-----------

......สถานะคบกันใน facebook ของพี่กรและแบงค์!!!!......

มันเปรียบเสมือนการ์ดเชิญชิ้นดีของผม ผมเถียงไม่ได้ว่าผมไม่ได้รักพี่กรมาก่อน แต่หลังจากวันนั้น ผมติดใจรสชาติน้ำรักของพี่กร อีกทั้งอาวุธลับที่ผมได้สัมผัสในคืนนั้น และความท้าทายในการแย่งพี่กรมาจากแบงค์ มันช่างทำให้ผมมีความสุขถ้าผมทำมันได้สำเร็จ

ผมเปิดดูรูปพี่กรนอนเปลือยอยู่บนเตียง ที่ผมถ่ายด้วยฝีมือผมเอง มันช่างเย้ายวนใจผมยิ่งนัก ร่างกายมีเสน่ห์ ผิวขาวที่ดึงดูด และอาวุธยักษ์ที่รอการรุกล้ำ

"อ่อออ อือออ อ่าาา อือออ อือออ....."

ผมอดใจไม่ได้จึงจัดการช่วยตัวเองอยู่หน้าคอมกับรูปภาพพี่กร และนั่นยิ่งเป็นจุดที่สร้างความหลงใหลให้ผม

"ให้รู้เอาไว้ ว่าคนอย่างกู ไม่มียอมแพ้ใคร!!!"

ผมพูดกับกระจกด้วยสานตาดุดัน และ ความปรารถนาที่ผมตั้งใจ ผมแต่งตัวด้วยชุดดำ ใส่แว่นกันแดด เพื่อร่วมแสดงความยินดีในความรักครั้งนี้ของคนสองคน และเพื่อไปส่งพี่กรที่สนามบิน

12.00 ณ สนามบินสุวรรณภูมิ

ผมมารอพี่กรและแบงค์ เพราะเชื่อว่าเขาสองคนต้องมาด้วยกัน และ มันก็ไม่ผิดคลาด แบงค์กับพี่กรมาด้วยกันที่สนามบิน

"พี่ไปเดือนเดียว อย่ามีแฟนใหม่ซะก่อนละ"

"ก็ไม่แน่!!!"

"เออได้ๆ เดี๋ยวจะควงผู้หญิงฝรั่งมาแทนแบงค์"

"ก็ลองเอามาดิ"

"ทำไม จะทำไมพี่!!!!!"

"ไม่ทำไมหรอก ก็แค่จองเมรุเตรียมเผาให้เลย"

"โหดร้ายวะ แฟนใครวะ!?"

"โหดละรักปะละ???"

"รักดิ ไม่รักได้ไง"

บทรักหวานเลี่ยนปัญญาอ่อนช่างน่าสะอิดสะเอียนได้ใจ ผมอาศัยจังหวะนี้ เจาไปทักทายคนทั้งสองคน

"พี่กร หวัดดีคับ...อ้าว!แบงค์ สวัสดี!!!!"

"ดีคัฟ"  พี่กรรับทักทายผม แต่อีแบงค์นี่สิ เชิดหน้าทำเป็นไม่เห็นผม

"แหมมม แบงค์โชคดีนะเนี่ยไดัคบกับพี่กรสักที ดีใจด้วยนะ"

"กองไว้ตรงนั้นแหละ!!!"

"อย่าพูดอย่างนี้สิ เพื่อน!!!". หมั้นไส้มันเหลือเกิน ระวังเถอะ!!

"พี่กร แบงค์ว่าเราไปหาไรกินกันดีกว่า อย่าเสียเวลากับมังสวิรัตพูดได้เลย!!"

แบงค์พาพี่กรเดินเลี่ยงออกไป!!! อีนี่มึงด่ากู มึงด่าให้กูคิดด้วย ร้ายใช่เล่นนะมึง ผมเดินตามไปแล้วกระแนะกระแหนมัน

"พี่กร...พี่ไปออสเตเรียตั้งเดือนนึง อย่าลืมของฝากโฟล์คนะ"

"คับๆ"

"พี่กรแล้วพี่กลับมาวันไหน โฟล์คได้มารอรับ นี่โฟล์คมานั่งรอส่งพี่เเต่เช้าเลยนะเนี่ย"

"นี่โฟล์ค!! ไม่จำเป็นหรอกนะ พี่กร!! เขามีคนที่คอยรอรับ รอส่งเขาอยู่เเล้ว"

แบงค์ขัดขึ้นมา ผมจงใจเสเเสร้งปั้นยิ้มใส่มัน

"อ๋อ ถ้างั้นเราต้องขอโทษแบงค์ด้วยนะ คราวหลังเราจะไม่รบกวนแล้ว พี่กร..โฟล์คไปก่อนนะคับ"

ผมเดินหันหลังออกมา แล้วขับรถมาดักรอแบงค์ที่ทางออก หลังจากมันส่งพี่กรขึ้นเครื่องเสร็จ มันก็เดินออกมาแล้วตรงไปที่อาคารจอดรถ  ผมจงใจขับรถเฉี่ยวมัน

".....ปรี๊นๆๆๆๆๆ เอี๊ยดดด!!!!"

ผมลดกระจกลง แล้วหันไปพูดกับมันที่กำลังล้มอยู่บนพื้น

"อ้าว แบงค์!! ทีหน้าทีหลังเดินไปเดินมา ก็หัดดูตาม้าตาเรือบ้างนะ เหมือนการรักษาของ!! ถ้าปล่อยให้ไกลหูไกลตา ระวังจะโดนสวมรอย!!!! 5555"

"มึงหมายถึงอะไรไอ้โฟล์ค!!!"

"ไม่เอา ไม่เอา มึงพูดดีๆสิ 555 จำใส่สมองมึงไว้!! ว่าคนอย่างกู ไม่ยอมแพ้ใคร!!!"

พูดเสร็จผมก็เร่งรถออกมาจากตรงนั้น สะใจจริงๆเลย กูไม่ยอมมึงแค่นี้หรอกแบงค์!!! ทำเป็นเก่งต่อไปเถอะ!!!

ผมกลับมาถึงห้อง ก็จัดการอัพรูปคู่กับพี่กรบนเตียงผมทันที สร้างความฮือฮาให้กับคนในมหาวิทยาลัย และ นอกมหาวิทยาลัยเป็นอย่างมาก และในเวลาที่พี่กรไม่อยู่แบบนี้ จะมีใครซะอีกที่จะต้องเผชิญกับปัญหาและหลายคำถาม ถ้าไม่ใช่แบงค์!!!

ส่วนผมก็ตีหน้าเศร้าตอบคำถาม ว่าภาพที่เกิดขึ้นเป็นเพราะพี่กรกับผมเมามาก และไม่อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้ เพราะหลังจากวันนั้นพี่กรก็คบกับแบงค์ 5555 แค่นี้คนก็เชื่อผม และคิดว่าแบงค์แย่งพี่กรไปจากผม ในเวลา1 เดือนที่พี่กรขาดการติดต่อกับทางนี้ คงจะเป็นโอกาสดีที่ผมจะจัดการกับ "ตัวมารหัวใจ"!!!!!!.........

[nr.k]

บทที่ 29

"แบงค์!! มึงแย่งพี่กรมาจากโฟล์คเหรอว่ะ?"

"ดูดิแม่ง หน้าด้านเนอะ"

"เขาเป็นผัวเมียมาก่อน เจอมือที่สามแปปเดียว จบเลยวะ!!"

"หน้าตาก็ดี ไม่น่าเเย่งของคนอื่นเลย!!!"

สารพัดคำครหานินทา ที่เข้าหูผมมากมายในตอนนี้ ผมพยายามพูดพยายามอธิบายก็กลับกลายเป็นเหมือนแก้ตัว ผมไม่อยากจะสนใจคำคนเท่าไรหรอกนะครับ มันไม่ทำให้ผมรูัสึกวิตกอะไรทั้งสิ้น ในเมื่อเรารู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร

แม็ก ข้าวปั้น จอย เกษ เพื่อนสนิทในมหาวิทยาลัยของผม เข้ามาให้กำลังใจอยู่ทุกวันไม่เคยขาด และก็เล่าถึงประวัติอันเลวระยำของ "โฟล์ค"

โฟล์ค เป็นคนที่หน้าตาดีมาก แต่จิตใจก็ต่ำมากเหมือนกัน โฟล์ค ชอบทำตัวเป็นมือที่สามแล้วมักจะใช้แผนสกปรกๆ ทำให้คู่รักหลายๆคู่เลิกกันตั้งแต่มัธยมแล้ว จอย เคยเป็นเพื่อนสนิทสมัยมัธยมกับโฟล์คยังเลิกคบมันเพราะสันดานมันเป็นแบบนี้!!!!

.......จะมีเพียงเธอรักเพียงแต่เธอ. โอบกอดเธอด้วยรัก รักที่ห่วงใย.....

เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ปลายสายคือ "โฟล์ค"

"สวัสดีเพื่อน!!! สบายดีไหม หรือเป็นบ้าไปแล้ว 5555"

"ขอโทษทีนะ ถ้ามึงคิดว่า เรื่องที่มึงทำจะทำอะไรกูได้มึงคิดผิด"

"555 จริงเหรอ?? เราทำพลาดขนาดนั้นเชียว แต่ไม่เป็นไรๆ เรามีแผนสำรอง"

"อะไรของมึงอีก!! มึงจะตามจองล้างจองผลาญกูไปถึงไหน"

"ก็ถึงวันที่มึงเลิกกับพี่กรไง!!!!!"

ข้อความ E-mail จากโฟล์คเด้งขึ้นมาในคอมผม

"เปิดดูซะสิ จะได้รู้ว่าแผนต่อไปของเราคืออะไร 5555"

ผมรีบกดเปิดดดู ตามคำบอกของมัน และสิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมถึงกับอึ้ง!!! ภาพพี่กรนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงหลายต่อหลายรูป มีภาพหลายมุมของพี่กรในสภาพนั้น มันจงใจส่งมาให้ผมดูเพื่ออะไร!!!!

"เป็นยังไง ถึงกับอึ้งเลยเหรอเพื่อน!!! รูปนี้เราตั้งใจถ่ายไว้คืนนั้น กะว่าจะเก็บเป็นที่ระลึก แต่สถาณการณ์ตอนนี้ ช่างบีบบังคับเราเหลือเกิน เห้ออออ"

"มึงจะทำอะไรโฟล์ค!!!"

"ก็....จะแจกจ่ายรูปพวกนี้ให้สาธารณชน ได้ดูไง!!! 5555"

"มึงหยุดความคิด ชั่วๆของมึงเลยนะ!!!".  ผมโมโหถขีดสุด

"ใจเย็นๆสิ เพื่อน!!! ทุกปัญหามีทางออกเสมอ 555 ถ้าเกิดเพื่อน!! ไม่อยากให้รูปพวกนี้หลุดออกไป เพื่อนก็มาลบไฟล์พวกนี้สิ!!! ก่อนเที่ยงวันนี้เท่านั้นนะ บาย"

"เหี้ยโฟล์ค!!!"

มันกดตัดสายผมไป ด้วยความกระวนกระวายผมรีบออกไปหามันที่ห้อง โดยไม่ได้บอกใครไว้ ผมมาถึงห้องมัน มันเปิดประตูแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ

"สวัสดีครับ เพื่อนแบงค์!! มาทันเวลาพอดีเลย เข้ามาก่อนสิ!!!"

"รูปพี่กรอยู่ไหน!!!"

"ใจเย็นๆ มา เข้ามาก่อน"

ผมเข้าหัองมันไป ใจจดจ่ออยู่กับไฟล์รูปพี่กร มันยิ้มเยาะหัวเราะร่า ที่เห็นผมสติแตกแบบนี้

"ใจเย็นๆๆๆ รูปพี่กรอะ มึงได้ลบแน่!!! แต่ทุกอย่าง ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน???"

"อะไร?"

"มาเป็นเมียกู!!!"

ไอ้โฟล์คพูดจบ มัยก็ผลักผมลงบนเตียงแล้วล๊อกแขนผมจนผมทำอะไรไม่ได้ ผมพยายามดิ้นจนสุดชีวิต มันประกบปากจูบปากผม ผมกัดปากมันจนมันร้อง แล้วตบหน้าผม!!

"อยู่นิ่งๆ!! ถ้ามึงฤิทธิ์มาก กูจะไปกดอัพรูป เดี๋ยวนี้!!!"

มันขู่ผม ผมกลัวว่ามันจะทำแบบนั้นจริงๆผมเลยนิ่งไม่รู้จะทำยังไง ผมหลับตาแล้วนึกถึงพี่กร ว่ายังไงก็จะไม่ยอมให้มันปล่อยภาพพี่กรแน่ๆ มันเริ่มไซร้ซอกคอผมอย่างหื่นกระหาย มันถอดเสื้อถอดกางเกงผมจนไม่เหลืออะไร แล้วจัดการโม๊กให้ผม มันจับน้องชาย ของมันยัดเข้าปากผม ผมไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธการกระทำใดๆของมันได้

"อ่อออ อืออ อ่าาา เเม่งงง เสียววะ แบบนี้กูชอบ 555"

แล้วมันก็จับน้องชายมัน มาจ่อที่ประตูหลังผม!! นี่ผมต้องเสียครั้งแรกให้ไอ้เหี้ยนี่ใช่ไหม ผมน้ำตาไหลร้องไห้ออกมา แต่ก็ไม่อาจขัดขืนต่อการกระทำระยำของมัน

มันค่อยๆเอานิ้วสอดใส่เข้ามา แล้วก้มลงไปเลียทางเข้าของผม ผมร้องไห้ตัวสั่น มันเอาน้องชายค่อยๆสอดเข้าไปทีละนิด โคตรเจ็บเลยครับ ผมทั้งร้องไห้และร้องด้วยความเจ็บ แต่มันเอาเข้าไปยังไม่สุด มันก็เอาออกมา

"แมร่ง!!! ร้องไห้จะเป็นจะตาย ทำไมไม่มีความสุขกับกูว่ะ!!! เหี้ยย"

มันเปลี่ยนเป็นกดหัวผมกับน้องชายของมันผมแทบอ้วกคับ มันกดลึกมากจนถึงลิ้นไก่ แต่มันก็ไม่หยุด จนมันเสร็จสมใจ ผมคายน้ำมันออกมาพร้อมน้ำตาผม ผมสะบัดรีบลุกเข้าห้องน้ำไปล้างราคีโสโครกจากไอ้สันดานดิบคนนี้ ผมออกมาพร้อมกับคำถามเดิม

"รูปพี่กรอยู่ไหน กูจะลบ!!!"

"อ๊ะๆๆ มึงผิดข้อตกลงกู มึงไม่ได้เป็นเมียกู กูไม่ให้ลบ!!!"

"ไอ้เหี้ยโฟล์ค!! "

ผมหันไปคว้ามีดข้างๆผม แล้ววิ่งเข้าไปจะแทงมัน มันยื้อแย่งมีดกับผม มันต่อยท้องผมจนผมจุก แล้วมันก็เอามีดไป

"มึง นี่มันร้ายนะเพื่อน!!! อารมณ์รุนแรงไม่ใช่น้อย หรือ มึงอยากโดนจริงๆ!!!!"

"ลบรูปพี่กรซะโฟล์ค!!"

"กูไม่ลบ 555 แต่ถ้ามึงไม่อยากให้รูปพวกนี้หลุดออกไป มึงก็เลิกกับพี่กรซะ!!!"

ผมคิดหนัก กับเงื่อนไขของมันแต่ถ้าผมไม่ยอมตกลงคนที่จะเสียก็คือพี่กร คนที่ผมรักมากที่สุด ผมตกลงรับปากมันว่าจะเลิกกับพี่กร

"ได้!!กูตกลง กูจะเลิกกับพี่กร"

"5555 5555 ก็แค่นี้ พูดกันรู้เรื่องมันก็ดี!! อีกสองอาทิตย์พี่กรจะกลับมาใช่ไหม? วันนั้นกูจะไปรับเขาที่สนามบิน และไปดูฉากมึงบอกเลิกพี่กรด้วย555 หวังว่ามึงตะไม่ทำให้กูผิดหวังนะ เพื่อนรัก 55555 5555"

มันหัวเราะอย่างมีความสุข ผมรีบเดินออกจากห้องมัน แล้วไปบ้านข้าวปั้นเพื่อปรึกษาหาทางออก แม็ก จอย เกษ ถูกนัดรวมตัวกันที่บ้านขอฝข้าวปั้น ผมเล่าเหตุการณ์ที่ห้องโฟล์คให้ทุกคนฟัง

"อีดอก!! มันเพศไหนกันแน่วะเนี่ย เดี๋ยวก็จะเอาพี่กร เดี๋ยวก็จะเอามึง"

"อีเกษ!! กูว่ามันอะโรคจิต!!! ไม่ใช่สปีชี่ไหนหรอก". จอยสมทบกับเกษ

"แล้วนี่มึงจะทำยังไง มึงจะบอกพี่กรไหม".  ข้าวปั้นถามผม

"กูไม่รู้วะ ถ้าบอกตอนนี้ พี่กรก็จะเครียดแล้วเขาไปเรียนด้วย กูว่าไม่ควรนะ"

"แต่ถ้ามึงบอกวันที่เขากลับมา เขาไม่ช็อกเหรอวะ"

"แล้วมึงคิดว่ากูควรทำไงละ แม็ก???"

พวกเราช่วยคิดกันแก้ปัญหา หาทางออก และได้ข้อสรุปว่า ผมจะต้องเเกล้งเลิกกับพี่กรตามที่โฟล์คต้องการ แล้วก็ให้ผมทำเป็นสนใจในตัวโฟล์ค หาโอกาสไปห้องมันแล้วลบรูปในคอมให้หมด แผนนี้คงจะช่วยเป็นทางออกให้กับผมและพี่กรได้สักที........

[nr.k]

บทที่ 30

วันนี้เป็นวันที่พี่กรกลับมาจากออสเตเรีย โฟล์คโทรนัดกับผมที่สนามบินมันเตรียมจัดฉากละครวันนี้ของมันไว้หมดแล้ว ไม่นานนักพี่กรก็ออกมา ด้วยรอยยิ้มที่เห็นผมยืนรออยู่ พี่กรเดินเข้ามากอดผม ผมเขินมากคนเยอะแยะแตีก็ต้องกลั้นความรู้สึกไว้ ผมอยากจะกอด อยากจะบอกคิดถึง บอกรักแฟนของผมแต่ก็ทำไมได้นอกจาก.....

"พี่กร...เราเลิกกันเถอะ"

"ทำไม? แบงค์เป็นอะไร อำพี่เล่นใช่ไหมเนี่ย555"

"เราเลิกกันเถอะพี่กร แบงค์ไม่ได้รักพี่กรแล้ว"

"แบงค์?? ไม่ตลกนะ"

"เรา... เรา...เลิกกันนะพี่..".    ผมกลั้นน้ำตาไม่ได้ ผมร้องไห้โฮออกมา

"เป็นอะไรแบงค์ บอกพี่สิ บอกพี่"

"...พูดต่อไป อย่านอกบทเด็ดขาด!!!"

เสียงโฟล์คสั่งผมผ่านทางบลูทูธ* โฟล์คมันสั่งให้โทรศัพท์หามันตลอดเวลาที่อยู่กับพี่กร มันจะคอยฟังทุกบทสนทนาที่ผมพูด ผมจำใจเล่นละครตามที่มันต้องการ

"แบงค์ไม่ได้เป็นอะไรพี่ แต่..แต่...แต่แบงค์มีคนอื่นแล้ว"

"ไม่จริงใช่ไหมแบงค์ เราหลอกพี่ใช่ไหม"

"ตั้งแต่วันนี้ ทางใครทางมันนะพี่กร!!!"

ผมสะบัดมือพี่กร แล้ววิ่งออกจากสนามบินไป แม็ก ข้าวปั้น จอย เกษ พวกมันรอผมอยู่ด้านนอก มันปลอบผมแล้วเตือนผมว่านี่มันเป็นแผนซ้อนแผน ผมจะต้องไม่หวั่นไหวกับเกมส์นี้เด็ดขาด ผมกลับมาถึงห้องก็เก็บของที่เตรียมไว้ขึ้นรถไปบ้านข้าวปั้น ตามคำสั่งโฟล์ค ผมต้องย้ายมาอยู่กับมันจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ผมหวังแค่ว่าพี่กร จะเห็นจดหมายที่ผมเขียนทิ้งไว้ .......

--------------------------------------------------------------

@@@@__ความในใจจากหนุ่มวิดวะ(ตอนพิเศษ 9)_@@@@

"แบงค์มีคนอื่นแล้ว"

คำพูดที่ผมไม่เคยนึกฝัน ว่าจะได้ยินจากปากคนที่ผมรักมากที่สุด รักที่เรารอมาเกือนสามปี มันไม่มีค่าสำหรับแบงค์เลยหรือ??? ทำไมแค่หนึ่งเดือนที่ผมไปออสเตเรีย ทำให้น้องเปลี่ยนใจได้ง่ายขนาดนั้น ผมไม่เชื่อหรอกน้องอาจจะทำเซอร์ไพรส์อะไรผมก็ได้

"...พี่กร..."

"แบงค์?? .....โฟล์ค?"

"พี่กร...โฟล์คตั้งใจมารอรับพี่กร แต่หาพี่กรตั้งนาน หาไม่เจอ"

"ขอบคุณนะ แต่พี่จะรีบกลับไปหาแบงค์"

"...แบงค์!!! นี่พี่ยังไม่รู้เรื่องเหรอ??"

"เรื่อง?? เรื่องอะไร??"

"โฟล์ค..ไม่พูดดีกว่า รอพี่รู้จากแบงค์เองนะ"

โฟล์คหันหลังจะเดินไป ด้วยความสัยผมอดให้โฟล์คเล่าไม่ได้ เพราะเเบงค์เพิ่งจะพูดกับผม มันคือเรื่องจริงเหรอเนี่ย??

"บอกพี่มาเถอะโฟล์ค ถือว่าพี่ขอ"

"คือ..คือ..พี่ฟังแล้วลองไปถามแบงค์ดูนะ ว่าจริงหรือเปล่า เดี๋ยวจะหาว่าโฟล์คกุเรื่อง"

"เล่ามาเถอะ มันเกิดอะไรขึ้น???"

"คือ..เท่าที่โฟล์ครู้ ตอนที่พี่ไม่อยู่ แบงค์กับข้าวปั้น!!! มัน...มันแอบคบกัน"

"ข้าวปั้น!!!...จะเป็นไปได้ยังไง เขาสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันนะ!!"

"โฟล์คก็ไม่รู้หรอกพี่กร โฟล์คได้ยินเขาพูดๆกันมา"

ผมนิ่งไปชั่วขณะ ผสมกับเหตุการณ์เมื่อครู่ที่แบงค์มาบอกเลิกผม กับสิ่งที่โฟล์คพูดมันดูเหมือนเป็นข้อยืนยันว่าแบงค์ คบกับข้าวปั้นจริงๆ ผมทำอะไรไม่ถูกมุ่งหน้ากลับคอนโดอย่างเดียว ผมจะต้องคุยกับแบงค์ให้รู้เรื่องมันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ........

----------------------------------------------------

----------::::::::นางมารร้ายโฟล์ค  ตอนที่ 4 :::::::::::-----------

ผมขับรถตามพี่กรไปถึงคอนโด จังหวะนี้แหละที่ผมจะเป็นคนๆเดียวที่อยู่ปลอบใจพี่กร และ คงจะเป็นคนเดียวที่ทำให้พี่กร หายเครียดได้ในคืนนี้!!!

"...เดี๋ยวพี่กร!!....".  ผมดันประตูห้องก่อนที่พี่กรจะปิดประตู

"ให้โฟล์คเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนพี่นะ"

"เรากลับไปเถอะ พี่จะคุยกับแบงค์??"

"แบงค์มันอยู่เหรอพี่??"

พี่กร เข้าไปเปิดดูตู้เสื้อผ้าก็ไม่พบเสื้อผ้าของคนรักของเขาอีกแล้ว 555 พี่กรพยายามโทรศัพท์ติดต่อแบงค์ แต่มันต้องปิดเครื่องไว้ตามคำสั่งผม!!!

.....จดหมาย......

"มึงเก่งมากนะ!! แต่ไม่รอดกูหรอก!!"

ผมนึกกับตัวเองทันทีที่เห็นกระดาษใบหนึ่งวางไว้ใกล้ๆกับโทรทัศน์ผมรีบอาศัยจังหวะที่พี่กรไม่เห็น เก็บกระดาษใส่กระเป๋า แล้วก็ได้เวลาปลอบประโลม

"พี่กร...คือ..แบงค์คงจะย้ายไปอยู่กับข้าวปั้นละล่ะ"

"มันไม่จริงใช่ไหมโฟล์ค บอกพี่สิ ว่ามันไม่จริง!!!"

"พี่กร.. มีสติหน่อยพี่ ใจเย็นๆนะ"

พี่กรนั่งกุมขมับอยู่บนเตียง ยกเบียร์ดื่ม กระป๋องสองกระป๋อง ไม่ยอมหยุด ผมเข้าไปนั่งข้างๆแล้วปลอบพี่กร

"พี่กร พี่อย่าคิดมากนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่จะยังมีโฟล์ค โฟล์คจะไม่ทิ้งพี่"

"ทำไมแบงค์ทำกับพี่แบบนี้ พี่ไม่ดีตรงไหนโฟล์ค"

"โฟล์คไม่รู้...แต่สำหรับโฟล์ค พี่กรดีที่สุด และสำคัญกับโฟล์คเสมอ"

"....แต่สิ่งที่เราทำ!!..."

"ใช่พี่ ที่โฟล์คทำกับแบงค์ตอนนั้น เพราะโฟล์คกลัว กลัวว่าจะเสียพี่ให้แบงค์ โฟล์คเลยต้องทำทุกอย่าง เพื่อ...เพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับพี่ เผื่อพี่จะรักโฟล์คขึ้นมาบ้าง"

พี่กรนิ่งเงียบไปเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างอยู่ โธ่!!! คนสมัยนี้ปั่นหัวง่ายเสียจริง 555 ผมอาศัยจังหวะนี้ ทำทีเป็นนางร้ายผู้น่าสงสาร

"....พี่กร พี่รีบไปคุยกับแบงค์เถอะ เผื่อเขาจะเปลี่ยนใจ สำหรับโฟล์ค แค่โฟล์คเห็นคนที่โฟล์ครักมีความสุข โฟล์คก็มีความสุขแล้ว..."

"...โฟล์ค... พี่... พี่ขอโทษที่เคยมองเราผิดไป ขอบใจมากๆนะโฟล์ค"

"ไม่เป็นไรพี่ อะไรที่ทำให้พี่มีความสุข โฟล์คทำให้พี่ได้เสมอ"

ผมสบตาพี่กร แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทำให้ใจของบุรุษหนุ่มที่อ่อนล้า ต้องการที่พักควบคุมสติตัวเองไม่อยู่ พี่กรพลั้งปากจูบผม ผมเล่นบทสวาทใส่พี่กรในช่วงเวลาที่พี่กรไม่มีสติแบบนี้ 55555 และคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ผม สำเริงสำราญกับเรือนร่างของพี่กร และแผนการแย่งพี่กรของผมก็สำเร็จ พี่กรกับแบงค์เลิกกัน และพี่กรก็กำลังมีผม ช่างเป็นอุปรากรชั้นเลิศที่ผมสร้างขึ้นมาเสียจริง.............

[nr.k]

บทที่ 31

"ได้ยัง??"

"แปปดิว่ะ"

"เร็วๆดิ เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก!!"

แม็กกับข้าวปั้น และ ผมกำลังพยายามไขประตูห้องโฟล์ค เกษ จอย ดูต้นทาง ผมมั่นใจว่ามันต้องอยู่กับพี่กรที่ห้องผม โอกาสในคืนนี้แหละที่จะลบรูปพี่กร!!

"เหี้ย!!!ได้เเล้วโว้ยยย!!"

"เบาๆๆ สัส!! เดี๋ยวชาวบ้านเขาก็ตื่นมาหมดพอดี"

ผมรีบเข้าไปในห้องโฟล์ค แล้วรีบเปิดโน๊ตบุ๊คค้นหารูปพี่กร และสิ่งที่พวกผมต้องตกตะลึงคือ?? โฟล์ค เก็บรูปผู้ชายแก้ผ้าไว้เต็มเครื่องเลย มีทั้งเพื่อนนักศึกษาเอง ครูฝึกสอน รวมถึง ยาม!!! เหี้ย นี่มันยิ่งกว่ากะหรี่อีกนะเนี่ย ผมหาจนเจอรูปพี่กร แล้วกดลบทิ้งทันที แม็ก กับข้าวปั้นพยายามหาว่ามันไปซ่อนไว้ที่อื่นอีกหรือเปล่า?? เสร็จเรียบร้อย ทีนี้ก็หมดปัญหา หมดเงื่อนไข

"อีแบงค์!!! ก่อนไปกูขอสักดอกเถอะ กูไม่ไหว"

"อะไรวะจอย???"

จอย กดอัพรูปโฟล์คกับผู้ชายในสต๊อกของมันลงเฟสบุ๊คร้อยกว่ารูป!!!

"กูขอแก้แค้นอีช็อกการีตัวนี้หน่อยเถอะ!!! กูทนมานานละ!!"

"ทีนี้แหละมึงเอ้ย หาทางออกไม่เจอแน่อีสัส"

เกษ สมทบกับจอยอย่างสะใจพวกเรารีบออกมาจากห้องโฟล์ค ทุกอย่างสำเร็จเร็วเกินคาด ก็ต้องขอบคุณแผนใหม่จากไอ้แม็ก ทีนี้ก็รอเวลาให้ผมได้เคลียร์กับพี่กร เช้าวันรุ่งขึ้นผมนัดพี่กรออกมาให้มาหาที่บ้านข้าวปั้น พี่กรมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

"พี่กร"

"คับ"

"ยิ้มหน่อยสิ"

พี่กรฝืนยิ้มให้ผม โธ่แฟนผม ทำไมน่าเศร้าขนาดนี้ กลัวเสียเราไปมากจริงๆนะเนี่ย 555 อย่างน้อยเหตุการณ์นี้ก็ทำให้ผมรู้ว่าเขารักผมมากแค่ไหน

"พี่ฟังแบงค์นะ แบงค์ไม่เลิกกับพี่นะ"

"อะไรนะ???"

"แบงค์ไม่เลิกกับพี่"

"แล้วข้าวปั้น??"

"พี่คิดว่าแบงค์จะคบกับไอ้ปั้นจริงๆเหรอ 5555"

"นี่มันอะไร พี่งงไปหมดแล้ว"

"เมื่อคืน โฟล์คพูดอะไรกับพี่บ้างละ"

"...คือ...คือ...."

พี่กรทำท่าตะกุกตะกัก ผมรู้นะว่าพี่กรกลัว? กลัวอะไรบางอย่างอยู่ 555

"พี่กรคับ พี่ฟังผมนะ ผมกับแบงค์ไม่มีทางคบกันเด็ดขาด!!!" ข้าวปั้นเสริม

"ใช่พี่ เรื่องทั้งหมดมันมีอยู่ว่า........................"

ผมเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่กรฟัง พี่กรถึงกับยิ้มออกแต่สิ่งที่พี่กรกลัวคือ

"แต่เมื่อคืน พี่ พี่กับโฟล์ค"

"สนุกไหมละ!!!"

"เรารู้??"

"มีอะไรในโลกนี้ ที่คนอย่างแบงค์จะไม่รู้ 5555"

"แล้วเราโกรธพี่ไหม??"

"แบงค์ไม่ถือหรอกพี่กร มันเป็นเหตุการณ์ที่แบงค์เดาไว้แล้ว ถ้าโฟล์คไม่มีอะไรกับพี่เมื่อคืน แบงค์คงหาโอกาสเข้าไปลบรูปพี่ไม่ได้"

"ขอบคุณนะเเบงค์ ขอบคุณทุกๆอย่าง ว่าแต่?? พี่อยากรู้เรารู้ได้ไง ว่าเมื่อคือนพี่กับโฟล์คมีอะไรกัน"

"ก็ใต้โต๊ะเครื่องแป้ง!!! แบงค์ติดเครื่องดักฟังไว้ 5555 ต้องขอบคุณไอ้แม๊ก เจ้าพ่อไอทีนะพี่กร"

"แต่สำหรับโฟล์ค พี่จะไม่มีคำว่าให้อภัย!!!"

"พี่กรรอดูก็แล้วกัน 555"

ผม พี่กร ข้าวปั้นเราปรับความเข้าใจกันอย่างง่ายดาย อีโฟล์คทำอะไรไม่รอบคอบ เจอเดอะแก็งค์เข้าไปรับรองสุดตีนแน่ๆ ผมกลับห้องกับพี่กร ป่านนี้โฟล์คมันคงรู้ตัวแล้วละว่ามันพลาดอีกแล้ว

.......จะมีเพียงเธอรักเพียงแต่เธอ. โอบกอดเธอด้วยรัก รักที่ห่วงใย.....

เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น

"อีดอกแบงค์ 55555"

"มีอะไรๆจอย"

"อีโฟล์คโดนรุมเล่นงานแล้ว!!"

"อะไรวะ??"

"ก็อีเกษอะ ตอนนี้มันอยู่หน้าหอโฟล์ค มันเห็นผู้ชายหลายคนเลยมาเคาะประตูห้องโฟล์คอยู่ ท่าทางจะโดนเล่นงานแน่ๆ"

"มันจะตายปะวะสัส!!"

"อีห่า ไม่ใช่ละคร ที่จะมาฆ่ากันง่ายๆ แต่อย่างน้อยกูว่า มันไม่กล้าสู้หน้าประชาชีอีกหลายชาติอะ 55555"

"ดีนะอีจอย กูไม่ใช่นางเอกในนิยาย 5555 "

"มึงๆ แค่นี้ก่อนนะอีเกษโทรมา"

"เคๆมึง บายๆ"

ผมกดวางสายไปด้วยความสะใจ ไม่มีอะไรทำลายความรักของผมได้หรอก กว่าจะถึง"รัก" ของผมก็นานแสนนาน เรื่องแค่นี้ไมีเป็นปัญหา 555 พี่กรดูมีความนุขมากสีหน้าสดใส ดีกว่าเมื่อเช้าเยอะเลย

"แหมม มีความสุข!! ปล่อยให้แบงค์รับทุกข์อยู่เดือนนึง!!"

"โอ๋ๆๆๆ อย่างอนนะเดี๋ยวตีตูดให้!!!"

"ไม่ใช่เด็ก ไอ้บ้า!!!"

"พี่ไม่คิดเลยนะ ว่าโฟล์คมันจะเหี้ยขนาดนี้ และก็ไม่คิดเลยว่าแฟนพี่จะเข้มเเข็งขนาดนี้"

"ถ้าแบงค์อ่อนแอ คิดมาก แบงค์คงเลิกกับพี่ไปจริงๆแล้วละ"

"ขอบคุณนะแบงค์ ที่ทำอะไรเพื่อพี่มากมายขนาดนี้"

"จะขอบคุณทำไม แบงค์ทำไปก็เพื่อรักของเรา.."

พี่กรจูบปากผมอย่างอ่อนโยน ผมกอดพี่กรด้วยความคิดถึงอย่างที่สุด

"เรื่องเมื่อคืนที่พี่มีอะไรกับโฟล์ค พี่รู้เราไม่ถือ แต่พี่ถือนะ"

"ถืออะไร???"

"ก็พี่ไปมีอะไรกับคนอื่น แต่แฟนพี่ พี่ยังไม่ได้มีอะไรด้วยเลย!!!"

"ทะลึ่ง!!!"

"ไม่ได้ทะลึ่งนะ...แต่อยากชดเชยให้จริงๆ"

"บ้าละ กลางวันแสกๆ"

"ใครเขาห้ามมีอะไรกันตอนกลางวันละ???"

พี่กรดันผมล้มลงบนเตียง แล้วจูบผมอย่างอ่อนโยน ผมสัมผัสได้ถึงไออุ่นรักที่บ่มเพาะมาจนถึงเวลาสุกงอม พี่กรจูบผม ผมจูบพี่กร เราเเลกลิ้นกันอย่างคนรักที่โคตรคิดถึงกัน ผมถอดเสื้อพี่กรออก แล้วพลิกตัวไปเลียหัวนมอมชมพูที่ตั้งชันรับลิ้นผม เราสองคนเล่นบทประโลมรักกันได้ครู่หนึ่ง จนต้านทานอารมณ์ไม่อยู่

"พี่ขอนะ?"

"แบงค์ยังไม่เคยนะ"

"เดี๋ยวพี่ทำเบาๆ ถ้าเจ็บบอก"

"อืออออ"

ความสด ของผมที่เก็บสะสมมาตั้งเเต่เกิด ถึงจะมีคนรักหรือผ่านเหตุการณ์บนเตียงมาแล้ว แต่ความสดความซิงของประตูหลังผมก็ยังไม่เคยเปิดให้ใคร แต่ถ้าวันนี้ผมจะเสียซิงให้กับหนุ่มวิดวะคนนี้ละก็ ผมไม่เสียดายเลย เเละไม่กลัวว่าถ้าเขาได้ผมและเขาจะทิ้งผม เพราะเราสองคนผ่านอะไรต่อมิอะไรมามากมายเหลือเกิน ผมยินดีที่จะให้พี่กรทำตามสิ่งที่เราสองปรารถนา...............

[nr.k]

บทที่ 32

"พี่ขอนะ?"

"แบงค์ยังไม่เคยนะ"

"เดี๋ยวพี่ทำเบาๆ ถ้าเจ็บบอก"

"อืออออ"

ความสด ของผมที่เก็บสะสมมาตั้งเเต่เกิด ถึงจะมีคนรักหรือผ่านเหตุการณ์บนเตียงมาแล้ว แต่ความสดความซิงของประตูหลังผมก็ยังไม่เคยเปิดให้ใคร แต่ถ้าวันนี้ผมจะเสียซิงให้กับหนุ่มวิดวะคนนี้ละก็ ผมไม่เสียดายเลย เเละไม่กลัวว่าถ้าเขาได้ผมและเขาจะทิ้งผม เพราะเราสองคนผ่านอะไรต่อมิอะไรมามากมายเหลือเกิน ผมยินดีที่จะให้พี่กรทำตามสิ่งที่เราสองปรารถนา

พี่กรโน้มตัวลงมาจูบผมอีกครั้งเพื่อเป็นการปลุกอารมณ์ พี่กรไซร้ซอกคอผมอย่างเร่าร้อน แล้วค่อยๆเลื่อนตัวลงไปช่วงล่างของผม พี่กรถ่างขาผมออกแล้วโม๊กให้ผมพลางใช้นิ้วสอดเข้าไปในประตูหลังอย่างเบาๆ พี่กรก้มลงเลียทางเข้าของผมลิ้นอุ่นๆของพี่กรดันเข้ามาเป็นการ "ล้างตู้เย็น" ให้กับผม แล้วค่อยๆเอามังกรเจ้าโลกดันเข้าสู่ปากถ้ำ แค่หัวมังกรเข้าไปเท่านั้นล่ะครับ ความเจ็บก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมา เจ็บแปล๊บๆ

"โอ๊ย!!!!"

"เจ็บเหรอ?"

"มันเจ็บจี๊ดๆอ่ะ"

"อย่าเกร็งนะ"

พี่กรเอามือชักให้น้องชายผม ทำให้เริ่มเสียวเเละคลายความเจ็บลงได้บ้าง พี่กรค่อยๆดันตัวเองเข้ามาทีละนิดทีละนิด มังกรเจ้าโลกตัวนี้ใหญ่โคตร!!! ทำเอาผมเจ็บทุกครั้งที่มันขยับตัว

"โอ๊ย!! ไม่ไหวอะพี่กร มันเจ็บ"

"เอาเจลปะ???"

"มีหรอ??"

"มี!!!"

พี่กรลุกขึ้นไปเอา Durex Play ในลิ้นชักของเขาออกมา

"โห ไม่ค่อยพร้อมเลยนะ"

"ก็เผื่อๆไว้"

พี่กรบีบเจลลงบนมังกรของเขาแล้วค่อยมาลูบที่ปากทางเข้าของผม พี่กรคีอยๆสอดใส่ผมอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ดูลื่นไหลกว่าเมื่อสักครู่ พี่กรดันมังกรของเข้า เข้ามาลึกขึ้นลึกขึ้น จากความเจ็บกลายเป็นความจุก!!!!

"โอ๊ะ แป๊ปนึงพี่"

"ยังเจ็บเหรอ??"

"มันจุกๆอะ"

"เดี๋ยวจัดการให้"

พี่กรโน้มตัวมาดูดปากผม พลางใช้อีกมือชักว่าวให้ผมไปด้วย ผมเริ่มครางเพราะความเสียว และในจังหวะนั้นเอง พี่กรก็ดันมังกรยักษ์พุ่งพรวดเข้าถ้ำจนมิดลำ

"อ่อออ!!! โอ๊ยย พี่กร!!!"

"5555 ทีนี้ก็จะไม่เจ็บละ"

"โคตรจุกเลย!!!"

"อย่าเกร็งนะ ปล่อยให้สบาย"

ผมปล่อยร่างกายของผมให้เป็นอิสระ ปลดเปลื้องพันธนาการทุกสิ่งอย่าง พี่กรค่อยๆขยับตัวเข้า ขยับตัวออกช้าๆ พลางจูบปากผมไปด้วย ผมครางเมียงกระเส่าทั้งเจ็บ ทั้งจุก แต่ไม่นานนัก ความเจ็บและความจุกก็กลายเป็น ความเสียว!!!

"อืออ อ่ออ อืออ อ่อออ เสียวไหม".  ฝ่ายรุกที่กำลังโยกเอวอยู่เอ่ยถาม

"สะ สะ เสียวว. อืออ อ่อออ โอ๊ะ!!"

"รู้ปะ หน้าเราตอนนี้ โคตรน่ารักเลย"

"น่ารักบ้าอะไร!!!"

"ก็น่ารักอ่ะ อ่อ อ่อ อือ อ่ออออ"

พี่กรเร่งจังหวะเร็วขึ้น เร็วขึ้นเสียงผสานของเราสองคนผนวชกับลีลาเริงระบำรักอันเร่าร้อนเสมือนกับบทเพลงหนึ่งบทเพลงที่มีทั้งจังหวะท่วงทำนอง และเนื้อร้องที่ลงตัว ผมกระดกตัวรับกับดุ้นมังกร ด้วยความเสียวอย่างไม่เคยมาก่อน

"อ่อออ อือออ อ่าส์ แรงอีกได้ปะพี่กร อือออ อ่าา"

"พ่อหายเจ็บละเอาใหญ่เลยนะ อ่าาาส์ อ่อออ อ่ออออ"

พี่กรใส่ไม่ยั้งเลยครับ ความเจ็บของผมหายไปไหนก็ไม่รู้ พี่กรกับผมเหงื่อเริ่มไหลทั้งๆที่นี่ก็ห้องเเอร์ อุณหภูมิภายนอกไม่ได้มีผลเท่าอุณหภูมิภายในที่เร่าร้อนของเราสองคนเลยเเม้เเต่น้อย พี่กรเปลี่ยนท่า ยกขาผมพาดบ่าแล้วน้มตัวมาชิดกับผม แขนสองข้างของผมประคองร่างพี่กรเอาไว้ หลังพี่กรเป็นรอยแน่ 55555

"เสียววว อ่อออ อืออออ อ่าาา พี่จะแตกแล้วนะ เราชักเลย"

"อืออ อ่าาาส์ อือออ อ่ออออ"

พี่กรเร่งทำนองรักอย่างเป็นจังหวะ ผมใช้มือช่วยตัวเองไปด้วย ไม่เคยช่วยตัวเองครั้งไหนแล้วเสียวซ่านเท้าครั้งรี้เลยครับ ผมชักเป็นจังหวะเดียวกับการเข้าๆออกๆของพี่กร สักพักเราสองคนก็เสร็จพร้อมกัน น้ำรักของพี่กรพุ่งพล่านเข้าในตัวผม น้ำรักของผมพุ่งโดนแผงหน้าอกพี่กร พี่กรล้มตัวลงนอนทับผม โดยไม่ได้ถอดมังกรออกจากถ้ำ พี่กรประโลมจูบผมอย่างอ่อนโยนและเหนื่อยล้า เราสองคนหมดเเรงเลย ทีนี้ก็มาดูแผลที่ฝากไว้ให้แก่กัน!!!

"ไปล้างตัวกัน".

ผมเอ่ยชวนที่รักของผม เราล้างตัวกันเสร็จผมโคตรเจ็บตูดเลย ส่วนพี่กรก็มีรอยข่วนเต็มหลัง ฝีมือผมนี่แหละ 5555 ผมเดินหุบขาไม่ได้เลย ชาวบ้านเรียกว่าเดินจาถ่างนั้นแหละ ก็ของพี่กรเล็กซะที่ไหนละ ผมเดินไปเดินมาแทบทรุด พี่กรเลยให้ผมนอนพัก

"ตัวอุ่นๆนะเรา"

"ไม่สบายแน่เลยพี่กร เจ็บมากเลย"

"งั้นนอนพักนะคะที่รัก เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อข้าวกับยามาให้"

"คร้าฟฟฟ"

"พี่รักเรานะ เด็กน้อย"

"แบงค์ก็รักพี่กรคัฟ"

ผมนอนพักหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีพี่กรเอาโจ๊กมานั่งอยู่ข้างๆผม พี่กรเห็นผมตื่นแล้ว เลยป้อนโจ๊กให้ผมทานจนหมดถ้วย แล้วก็เอายาแก้อักเสบและพาราแก้ปวดให้ผมทานอย่างละเม็ด มันคงบรรเทาอาการได้บ้าง

"กินเสร็จแล้วก็นอนพักนะ เดี๋ยวพี่กล่อม"

"มานอนกอดเค้าหน่อย"

ผมอ้อนพี่กร พี่กรลุกขึ้นมานั่งบนเตียงให้ผมนอนหนุนตัก พี่กรเอามือลูงหัวผมเบาๆ แล้วยิ้มหวานให้ผม ความรัก ความสุข ความซิง ที่ผมมอบให้ชายหนุ่มคนนี้สิ่งตอบแทนกลับมามันช่างคุ้มค่ามากเกินกว่าจะพรรณา ผมช่างโชคดีเหลือเกินทีืเกิดมาแล้วได้มีพี่กรอยู่ข้างๆกายผม

"แบงค์รักพี่กรม๊ากกก ม๊ากกก"

"พี่ก็รักเราม๊ากกก ม๊ากกก 55555 ฝากลูกในท้องด้วยนะ"

"ไอ้บ้า!!!"

เราสองคนคุยกันสักพักจนผมคล้อยหลับไป ร่างกายอันอ่อนแอต้องการการพักผ่อน การพักผ่อนที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนรัก ช่างเป็นการพักผ่อนที่มีค่า เป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำ สมการรอคอย............

[nr.k]

บทที่ 33

การพักผ่อนที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับคนรัก ช่างเป็นการพักผ่อนที่มีค่า เป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำ สมการรอคอย.....

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้ามืด พี่กรนอนกอดผมอยู่ ความเจ็บค่อยๆลดลง กลายเป็นความสุข และความผูกพัน เข้ามาแทนที่ อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นกำลังโอบกอดผมอยู่ ผมเขยิบเข้าไปจุ๊บพี่กรเบาๆ

"Morning kiss to my love"

พี่กรรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาสบตาผม แล้วจูบหน้าผากผมอย่างโอนอ่อน

"Morning kiss to my baby"

เราสองคนส่งยิ้มให้กันอย่างมีความสุข พี่กรกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเราสองคนมีความสุขกันมาก สักพักพี่กรก็ลุกขึ้นไปเตรียมอาหาร

"พี่กร เช้าไปปะเนี่ย?? พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลย รีบทำกับข้าวไปทำไม"

"เหอะน่ะ เดี๋ยวก็รู้"

พี่กรจัดกับข้าวเสร็จ มันคืออาหารเช้าแบบอเมริกัน นี่พี่กรเตรียมไว้ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ดูรวดเร็วมาก พี่กรจัดโต๊ะอาหารไว้ริมระเบียง

"ลุกไหวไหม??"

"ไหวๆ"

ผมค่อยๆลุกออกจากเตียง พี่กรพาไปนั่งที่ริมระเบียงทำให้มองเห็นวิวทิวทัศน์ของกรุงเทพที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แสงดาวที่ไท่เคยคิดว่าจะเห็นในเมืองหลวง ผมก็เห็น แสงอาทิตย์ที่กำลังจะขึ้นในยามเช้าค่อยๆทอแสงขึ้นมา

"โรแมนติกไหม??".  พี่กรถามผมด้วยสีหน้ายิ้มเเย้ม

"ทำอะไรของพี่เนี่ยย ท่าจะบ้านะ"

"ก็อยากให้เห็นไง"

"เห็นอะไรอะ?"

"ก็ดวงดาว กับ พระอาทิตย์"

"แล้ว???".    ผมงงกับคำพูดพี่กร จะสื่อไรเนี่ย??

"ก็ดวงดาว ไม่มีวันที่จะได้อยู่เคียงกับดวงอาทิตย์ แต่จะมีเเค่เวลาใกล้รุ่งเท่านั้นที่ทั้งสองจะโคจรมาพบกัน"

"แล้วไงต่อ!!!"

"ก็ชื่อเรา แปลว่า เผ่าพันธ์ของพระอาทิตย์"

"อ่อ?? แล้วชื่อพี่ก็แปลว่า ดวงดาว เหรอ???" คงจะใช่มั้งก็เล่นพูดขนาดนี้

"ใช่ แต่พี่อยากให้เราเห็นว่า ถึงดวงดาวกับดวงตะวันไม่ได้อยู่คู่กัน แต่พี่กับเราจะอยู่คู่กันไปตลอดไง"

"แหวะ!! เลี่ยน นี่ดูละครน้ำเน่ามากไปปะเนี่ย 555"

"ไม่โรแมนติกเหรอ?? อุตส่าห์นอนคิด".  พี่กรทำหน้าเสียไปเลย

"พี่กร แบงค์จะบอกอะไรให้นะ แค่แบงค์มีพี่กรแบบทุกวันนี้ มันก็โรแมนติกแบบไม่ต้องมีคำพูดสวยหรู หรือ วาจาหวานหอมหรอก แค่เรารักกันก็พอแล้ว"

"พี่รักแบงค์นะ เด็กอืด!!!"

จบเลย!!! บทสนทนาหวานหูโรแมนติก มันจบลงตรงคำว่า "เด็กอืด" นี่กูอ้วนขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!!!!

"โห นี่แบงค์อ้วนมากเลยชะ??"

"555 ล้อเล่น เราไม่อ้วนหรอก แต่ชื่อมันน่ารักดีพี่ชอบ"

"เด็กอืดนี่นะ น่ารัก!!! ใช้อะไรคิดวะ"

เราสองคนนั่งกินอาหารเช้ากัรไปก็หัวเราะกันไป ฉายาเด็กอืดที่พี่กรเรียกผมมันเห็นภาพเลยหล่ะ 55555 แต่ผมไม่อืดนะ เรากินข้าวเสร็จก็อาบน้ำแล้วนอนเล่นดูทีวี

"วันนี้ไปไหนดี???"

"ไปไหนอะ แบงค์ยังไม่อยากเดิน!!!"

ก็เมื่อวานเล่นซะผมเดินไม่ไหว วันนี้ขอนอนพักอีกวันละกัน

"งั้น....พาเพื่อนๆมาปาร์ตี้ไหม???"

"เพื่อ???"

"ไม่รู้จริงๆเหรอ??"

"อะไรอะ"

"ก็วันนี้วันครบรอบ 2 เดือนที่เราคบกันไง เดือนที่แล้วพี่ไปออสเตเรีย เลยไม่ได้ฉลอง"

"จริงดิ!!แบงค์ลืมวัน ลืมคืนไปเลย 5555"

"งั้น พี่ชวนเพื่อนพี่ กับเพื่อนเรามาปาร์ตี้นะ"

"จัดไปเลยที่ร๊ากกก"

ต้องขอบคุณพี่กร ที่จำวันครบรอบได้ ผมมัวเเต่แก้ปัญหาเรื่องอีโฟล์คอยู่จนเบลอวันไปเลยทีเดียว สรุปว่าเย็นนี้เรามีปาร์ตี้ anniversary 2 month. กัน พี่กรออกไปซื้อของมาจัดปาร์ตี้ เพื่อนในกลุ่มผมค่อยๆทยอยมา

"แหมมม พอเคลียร์กันได้ก็นอนป่วยเลยนะจ๊ะเพื่อน"  จอยแซวผม

"กูหายแล้ว ไม่เป็นไรมาก"

"ก็ได้หมอกร ฉีดยทให้ละซิ๊ เอ๊ะ?? หรือเพราะหมอฉีดยา เลยป่วย555"

"หยุดแซวกูเลยอีจอย ไปจัดของโน่น!!"

พวกเราช่วยกันเตรียมเเก้วเตรียมจาน โชคดีนะเนี่ยที่คอนโดพี่กรห้องโคตรใหญ่ เราเลยสามารถจัดปาร์ตี้แบบส่วนตัวได้สบายเลย สักพักพี่กรกับพวกเพื่อนๆพี่กรก็ตามมา เราช่วยกันจัดเตรียมอาหารอย่างสนุกสนาน และปาร์ตี้ก็เริ่มขึ้น

"อะแฮ่มๆ กระผมในนามของเพื่อนเจ้าบ่าว ก็ขออวยพรให้คนคู่นี้ ครองนักกันจนแก่จนเฒ่า ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร".  พี่จาทำท่าเหมือนเป็นผู้ใหญ่ในงานแต่ง

"เมื่อไหร่จะโยนดอกไม้ละคะเจ้าสาว 5555"

"ตลกละดอกเกษ กูปาร์ตี้ครบรอบไม่ใช่แต่งงาน พี่จาก็นะ!! 555" ผมอดขัดไม่ได้

"แล้วเมื่อไหร่ จะมีทายาทละจ๊ะ ไอ้คุณกร" พี่ฝ้ายแซวพี่กร

"มีแล้ว"

"จริงดิ ว๊ายยย บัดสี 55555"

พวกเราคุยกันสนุกสนานปาร์ตี้ที่มีแต่รอยยิ้มและความรัก มันช่างทำให้วันสำคัญของผมกับพี่กรเป็นวันที่พิเศษสุดๆไปเลย เราปาร์ตี้กันจนดึกเลยมีมติว่า วันนี้ทุกคนจะนอนที่นี่ ผมกับพี่กรก็เห็นด้วย เราร้องเล่นเต้นขำ กันอย่างสนุกจนดึกจนดื่น

แล้วราตรีนี้ก็เป็นราตรีที่ ดวงดาว และ ดวงตะวันได้อยู่คู่เคียงกัน........

[nr.k]

บทที่ 34

เสียงเพลง และแสงไฟ จากห้องของพี่กร รูปภาพปาร์ตี้อัพลงอินสตาแกรม คลิปโซเชียลแคม ฉลองวันครบรอบ 2 เดือนของมันและพี่กร!!! มันทำใหัผมเจ็บลึกไปสุดขั้วหัวใจ ดั่งมีดกรีดแทงผม

วันนั้น!! วันที่รูปของผมกับผู้ชายหลายต่อหลายคนถูกอัพลงโซเชียลเน็ตเวิร์ค พวกผู้ชายเหล่านั้นมาล้อมห้องผม มาต่อว่า ด่าทอผม จนผมแทบคลั่ง อีแบงค์!!! มึงทำกูไว้แสบมาก ผมไม่กล้าออกไปสู้หน้ากับใคร ไม่มีใครที่เข้าใจผม ใช่สิกูมันนางมารร้ายนี่ เพราะกูทำตัวกูเองจริงๆเหรอ ผิดที่กูเหรอ??

"ไม่!!! กูไม่ใช่คนผิด!!! กูไม่ผิด"

ภาพในอดีตของผมย้อนเข้ามาในหัวสมอง ภาพตอนที่ผมเรียนอยู่ประถม ที่ชุมชนสลัมริมคลองแสนแสบ....

"มึงออกไป ไอ้ระย่ำ ไปไอ้เหี้ย!!! ไป"

"นี่มึงกล้าไล่กูเหรออีน้อย!!! มึงเป็นเมีย แต่มึงไล่ผัวเหนออีห่า"

"เออ กูไล่มึง ไอ้ขี้เมา ไอ้สันดานต่ำ กูเป็นเมียมึง แต่ทำไมมึงต้องมีอีนังตัวอีก!!"

.....ผั๊ว!!!!!!.....

"มึงตบกู!!!! ไอ้เหี้ยย ไอ้เลว มึงออกไป ไป!!!!"

"กูไปก็ได้ กูไม่อยู่หรอกกับอีแก่อย่างมึง!!! โธ่เว๊ย!! มึงหลบไปไอ้มารหัวขน ไป!!!

พ่อบังเกิดเกล้าของผม ใช้เท้าถีบผมให้พ้นทางราวกับผมเป็นหมาก็ไม่ปาน แม่ผมนั่งร้องไห้หนัก ผมเข้าไปปลอบแม่

"...แม่จ๋า...."

"ไป!! มึงออกไป ไอ้เด็กเวร!!! เพราะมึงชีวิตกูถึงต้องเป็นแบบนี้ ไป!!!!"

"...แม่..."

"กูบอกให้มึงออกไป มึงไม่ไปใช่ไหม ได้!!!"

"โอ๊ยแม่ โฟล์คเจ็บ แม่!!"

แม่ผมเอาด้ามไม้กวาดฟาดผม จนผมต้องวิ่งหนีขึ้นห้องไป

"เพราะมึงไอ้เด็กระยำ ถ้ากูไม่ท้องมึง กูก็ไม่ต้องแต่งงานกับไอ้เหี้ยนั้น เพราะมึงชีวิตกูถึงต้องตกต่ำ เพราะมึงตัวเดียว ไอ้เด็กเวร ไอ้เด็กนรกส่งมาเกิด!!!!"

เสียงแม่ตะโกนด่าผมตามหลังขึ้นมา ทำให้ผมอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ผมเป็นเด็กที่พ่อแม่ไม่ต้องการ ผมตัดสินใจหนีออกจากบ้าน ผมต้องเอาดีดาบหน้า ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว ผมหนีออกมาจากที่นั่นไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน ผมต้องกลายมาเป็น เด็กวัด!!!

"หลวงตาครับ ผมไปช่วยหลวงตาบิณฑบาตร นะครับ"

"เอาสิ!! รีบไปล้างหน้าล้างตา เดี๋ยวสาย"

ผมออกไปบิณฑบาตรกับหลวงตาทุกเช้าจนถึงวันนั้น!!!!

"หลวงตา ปล่อย!! ปล่อยผม...!!!"

"เอ๊ย!! เอ็งอยู่นิ่งๆสิวะ อย่าส่งเสียงดัง"

"ละ..ละ...หลวง...ตา...!!!"

การกระทำอัปรีย์จากหลวงตาผู้สวมใส่ผ้าเหลือง มันเป็นตราบาปครั้งแรกที่ติดตัวผม ผมต้องหนีออกจากวัดหัวซุกหัวซุน ผมต้องนอนใต้สะพานลอยเป็นเด็กจรจัด หนังสือก็ไม่ได้เรียนต่อ จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมคิดจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย แต่แล้วก็มี คนมาช่วยผมไว้ได้นั่นคือ พ่อเลี้ยงของผม

พ่อเลี้ยงช่วยผมมาและถามผมทุกๆเรื่อง พ่อเลี้ยงเมตตาผมรับผมไปเป็นลูกบุญธรรมจำผมอายุ 18 ปี

"โฟล์ค...มาหาพ่อมาลูก"

"ครับผม"

"ลูกนี่ผิวพรรณดี สะอาดสะอ้าน หน้าตาก็คมเข้มนะเนี่ย!!"

"...พ่อ...!!!! อย่านะพ่อ!!! ปล่อยผม!!! ปล่อย!! โอ๊ยย!!"

"มึงอยู่นิ่งๆ บุญคุณข้าวแดงแกงร้อนกู มึงไม่คิดจะตอบแทนกูเหรอ!!!"

"โอ๊ย!! พ่อ!! โฟล์คเจ็บ พ่อ...!!!!"

ชายวัย 50 ปีกำลังขืนใจผมอยู่ บุคคลที่ผมเคารพนับถือว่าเป็นพ่อมาเกือบ 10 ปี ทำระยำต่ำช้ากับผม และนั้นไม่ใช่ครั้งเดียวที่ผมต้องเป็นทาสอารมณ์ชดเชยค่าเลี้ยงดูให้กับพ่อเลี้ยงคนนี้!!!!

"....พวกมึงทุกตัวต้อชดใช้กู ไอ้สัตว์เดรัจฉาน!!!"

ผมพร่ำบอกกับตัวเองในกระจก ผู้ชายในโลกนี้ล้วนเป็นเดรัจฉาน จากสันดานกามตัณหาและความใคร่ของมัน และผมจะตามล้างผลาญเดรัจฉานสันดานพวกนี้ทุกตัวในโลกนี้ ให้มันได้รับรู้ความทุกข์ทรมานจากอารมณ์ราคะของพวกมัน!!!!

"ไม่!!! กูไม่ใช่คนผิด!!! กูไม่ผิด!! มึงต้องชดใช้อีแบงค์!!! มึงทำให้กูอับอาย!! มึงต้องชดใช้ให้กูอย่างสาสม!!!"

ผมดูคลิปโซเชียลแคมอวยพรวันครบรอบของแบงค์กับพี่กร ดูมันร่าเริงมีความสุขระริกระรี้

"..มีความสุขกันซะให้พอ!!! และกูจะกลับไปแก้แค้นมึง!!!!!"...........