(เรื่องสั้น?)❤️คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: (เรื่องสั้น?)❤️คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️  (อ่าน 6572 ครั้ง)

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-09-2021 23:39:44 โดย I rin »

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #1 เมื่อ15-08-2021 20:10:23 »

ตอนที่1


ก๊อกๆๆ

"คุณหนูค่ะ คุณท่านให้พี่หวานมาตามค่ะ"

"ครับพี่หวาน"

ผมชื่อปาล์ม เป็นลูกชายคนเล็กของบ้านหลังนี้

พี่ปอนด์พี่ชายคนโต อายุ29ปี มีครอบครัวแล้ว

พี่ปลายฟ้าพี่สาวคนกลาง อายุ 26 ปี มีครอบครัวแล้ว

ส่วนผมอายุ 23 ปีเพิ่งเรียนจบโทที่เมืองนอก และเพิ่งจะกลับไทยเมื่อเดือนที่แล้ว เป็นไงละ หล่อ รวย เก่งขนาดนี้ ทำไมยังโสดละครับ 5555 พักเรื่องผมไว้ก่อนนะครับค่อยมาโม้กันต่อ


ห้องรับแขก


อยู่กับพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ งานจะเข้าผมใช่มั้ยเนี่ย

"มาแล้วครับ ป๊าเรียกตี๋มีอะไรหรือป่าวครับ"

ผมนั่งลงข้างๆม๊าที่ส่งยิ้มหวานให้ หนาวครับ ยิ้มแบบนี้มีหนาว

"มีแน่นอนเจ้าตัวแสบ"

"เอ่ออคือ...."

ผมมองหน้าทุกคนที่ส่งยิ้มหวานมาให้ ก่อนจะยิ้มตอบแหย่ๆ ตูทำอะไรผิดไว้แน่ๆเลย

"บอกไปเลยป๊า อาตี๋มันจะได้รู้ว่าทำอะไรผิดไว้"

ผมมองหน้าเฮียปอนด์ทันทีที่แกพูดจบ ก่อนจะหันไปมองม๊ากับเจ้ปลาย ขนลุกวาบไปทั่วตัวทันที

"เรื่องอะไรละป๊า บอกๆมาเลย ตี๋พร้อมแล้ว"

ผมเร่งป๊า ใจนึงก็อยากรู้ ใจนึงก็ไม่อยากรู้หรอก บ้านผมนะ ขี้แกล้งจะตาย ผมนี่โดนแกล้งมาตลอด ไม่รู้ว่ารักหรืออะไรเลย โดนตลอดดดด

"ตามสัญญาที่ให้ไว้กับเพื่อนป๊า พอตี๋เรียนจบก็จะให้แต่งงานกับลูกเพื่อนป๊าน่ะสิ"

ก็แค่แต่งงาน...0_0

"ห้ะ!!! แต่งงาน?"

"ใช่!!!!"+4

พร้อมเพียงกันเชียว

"ได้ยังไงละป๊า ตี๋ไม่ชอบเขาสักหน่อย หน้าก็ยังไม่เคยได้เห็น อยู่ๆจะให้แต่งงานด้วยเนี่ยนะ ไม่เอาอะ ตี๋ไม่แต่งหรอก"

ลูกเต้าเหล่าใครยังไม่รู้จัก แล้วเพื่อนป๊าก็มีอยู่ทั่วทุกมุมโลกขนานนั้น กว้างขวางเกินไป ผมนี่เดาไม่ถูกเลยว่าใคร

"ไม่แต่งไม่ได้ ป๊าสัญญาไว้แล้วไง แกจะให้เขามาถอนหงอกป๊ารึไงละ"

"ถอนไปดิ ไม่ใช่หงอกตี๋นี่"

"เดี๋ยวเถอะๆ จะแต่งไม่แต่ง"

แนะ ลองได้พูดแบบนี้แล้ว ผมจะเหลืออะไรนอกจากตัว

"เลือกได้มั้ยละป๊า"

ผมถามงอนๆ ก่อนจะเอียงหัวไปซบที่ไหล่ม๊าแบบอ้อนๆ ม๊ายกมือลูบหัวผมแล้วยิ้มหวาน หงานจนขนลุกอีกละ ม๊าเป็นใหญ่ในบ้านนะ ไม่ใช่ป๊า-_-

"เลือกได้สิจ๊ะ ลูกรักของม๊าเลือกได้อยู่แล้ว"

ม๊าพูดก่อนจะยิ้มแล้วจับหน้าผมให้หันไปมองหน้า

"ขอตัวเลือกหลายๆข้อเลยนะครับ"


"55555+"

ขำกันเข้าไป นี่ผมต้องแต่งงานนะ น่าขำตรงไหน

"ตี่ตี๋ของเจ้ เจ้จะบอกอะไรให้นะ ม๊ามีตัวเลือกให้น้องรักอยู่แล้วแหละ แต่กับไม่แต่ง แค่นั้นแหละ"

เจ้ปลายว่าก่อนจะยักคิ้วให้ ผมนี่กุมขมับรอเลย

"ว่ามาเลยม๊า"

ผมตอบเหมือนคนหมดแรง

"แต่งกับไม่แต่ง"

กลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ

"แต่งไปเหอะอาตี๋เพื่อครอบครัวเราไง เฮียว่าก็ดีนะ แต่งๆไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละ เชื่อเฮียแล้วจะรุ่ง หึหึ"

เฮียปอนด์บ้า

"ใช่ตี่ตี๋ เดี๋ยวก็รักกันเองแหละ หุหุ"

หุหุ บ้าไร มาแต่งเองมั้ยละ แหม่

"เลือกเลยอาตี๋ ป๊าจะไปตีกอล์ฟแล้วนะ นัดเพื่อนไว้ เดี๋ยวเสียเวลา หึหึ"

นี่คือกดดันอะ แต่ละคน

แต่งหรือไม่แต่งดีเนี่ย บ้าบอที่สุดเลย

"งั้นเอายังงี้ดีกว่า อาตี๋ไม่ต้องตอบม๊าตอนนี้ก็ได้นะคะ เก็บไว้ในใจ ม๊าจะให้เวลาอาตี๋ แล้วหลังจากนั้น ลูกรักค่อยมาตอบป๊ากับม๊า ว่าจะแต่งหรือไม่แต่ง แบบนี้ดีมั้ยค่ะ"

"ดีครับ ตี๋ขอเวลา"

ผมยิ้ม เอาว่ะ อย่างน้อยก็ได้ทำความรู้จัก รักไม่รัก แต่งไม่แต่ง หลังจากนั้นค่อยว่ากัน ให้เวลาเป็นกำหนดเองละกันนะ ว่าชีวิตต่อจากนี้ของผม จะเป็นยังไง

"ภายใน1ปีนับจากนี้ไป ต้องมีคำตอบให้ม๊านะคะ"

"ครับม๊า"


หลังจากนั้น ก็แยกย้ายสิครับ ปวดหัวว้อยยยยยย!!!!

ยังดีที่ให้เวลาเป็นปี เห้อออออ ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าที่เจ้าสาวของผมจะเป็นคนยังไง คุณหนูขี้วีน เอาแต่ใจ  หรือจะอ่อนหวาน เรียบร้อย เหอะ ผมเคยมีแฟนที่ไหนละครับ ผมไมชอบดูแลใคร แค่นั้นแหละจบ มีทำไม วุ่นวายจะตาย ผมเป็นรักสันโดษ ชอบอิสระ ไม่ชอบถูกบังคับ ก็ลูกคนเล็กอะนะ โดนสปอยมาตั้งแต่เด็กๆ

เคลียดมากกกกกกก อยู่ๆก็จะมีเมียสะละ ดีจริงๆ ชีวิตไอ้ปาล์ม ดีเกินไปด้วยซ้ำ -_-




ฝากติดตามด้วยนะคะ

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #2 เมื่อ15-08-2021 21:33:48 »

หวานๆ น่ารักๆ

ฝากติดตามด้วยนะคะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-08-2021 21:51:47 โดย I rin »

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #3 เมื่อ15-08-2021 22:22:22 »

 :pig4:
 :3123:

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #4 เมื่อ15-08-2021 23:43:56 »

ตอนที่2


เหอะ ดูตัว? นี่เพิ่งจะคุยกันไปได้แค่2อาทิตย์ ก็นัดไปดูตัวสะแล้ว ผมยังไม่ทันได้เตรียมใจเลยนะ อยากจะบ้าตาย

"คุณหนูค่ะ คุณท่านให้มาตามค่ะ"

"อีก10นาทีผมลงไปครับ"

"ค่ะ"

นัดทานข้าวนอกบ้าน? ที่บ้านไม่มีข้าวให้กินรึไง โถ่เอ้ย ถ้าเป็นพวกคุณหนูช่างจ้อ พูดมากน่ารำคาญนี่ผมทุบหน้าแหกเลยจริงด้วย หึ้ยย ให้มันได้อย่างนี้สิว้อยยยยย


"มาเร็วๆอาตี๋ แล้วดูทำหน้า หน้าบูดแบบนั้นเขาได้หนีกันไปหมดน่ะสิค่ะ"

ม๊าบ่น

"ก็ตี๋ไม่อยากไปนิครับม๊า ทำไมไวแบบนี้ละครับ ยังไม่ทันได้ทำใจเลยนะม๊า"

ผมบ่น

"ไปเถอะน่า จะไวจะช้า ยังไงก็ต้องได้ไปอยู่ดี จะบ่นทำไม"
ป๊าพูดจบก็เดินไปขึ้นรถ ม๊าส่ายหน้าให้ผมยิ้มๆแล้วเดินตามป๊าไป

"เห้ออออ"
ทำได้แค่ถอนหายใจนี่แหละครับ


ร้านอาหารสไตล์ยุโรป

หรูดีนะ ผมว่ากินก๋วยเตี๋ยวข้างถนนยังอร่อยกว่านี้เลย ผมไม่ชอบอาหารฝรั่งหรอก อยู่เมืองนอกก็ไปแต่ร้านอาหารไทย -_-

ผมเดินตามพนักงานต้อนรับไปที่โต๊ะอาหาร เข้าใจเลือกร้านนะ สวย บรรยากาศดี แต่ผมไม่ชอบบบบ

"มาได้สักทีนะวี ปานดาว"
ชายวัยกลางคนรูปร่างหน้าตาดีกับผญ.วัยกลางคนที่หน้าตาสะสวย น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับป๊าม๊าผมแหละครับ แต่ยังดูหล่อสวยเหมือนป๊ากับม๊าผมเลย

"กว่าจะหาเวลาว่างตรงกันได้ก็นัดแล้วนัดอีกนิ ได้เจอกันสักที"
ป๊าผมพูดก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้ม๊านั่ง ผมนั่งลงข้างม๊า

"สวัสดีครับ คุณลุง คุณป้า" ผมยกไหว้ทั้งสองคน ท่านรับไหว้แล้วยิ้มให้ผม ใจดีผมรู้สึกว่าทั้งสองคนนี้เขาใจดี ถึงผมจะไม่เคยเจอก็เถอะ

"นี่ลูกชายคนเล็กของฉัน ชื่อปาล์ม เพิ่งกลับจากเมืองนอก"

ป๊าผมแนะนำ

"มิน่าละ ไม่เห็นพามาออกงานด้วยเลย"
คุณป้าพูดแล้วยิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ

"โถ่ คุณพี่ค่ะ ยอมไปออกงานที่ไหน รายนี้เขาไม่ชอบงานสังคมหรอกค่ะ"
ม๊าแซวผม -_- ผมไม่ชอบนี่ น่าเบื่อจะตาย ต้องค่อยเดินไปหาคนนั้น ยกมือไหว้คนนี้ ผมไม่ชอบแบบนั้น

"เด็กสมัยนี้ก็แบบนี้แหละจ้ะ ปล่อยเขาเถอะเนาะ"
คุณป้าว่า ส่วนป๊าผมก็คุยกับคุณลุงเรื่องธุระกิจของพวกเขาแหละครับ

ง่วงสุดๆ

"รอหน่อยนะคะ พอดีลูกคุณพี่ติดประชุมด่วนพอดี อีกสักแปปคงจะถึง"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณพี่ วันนี้ก็ถือโอกาศพักผ่อนไปด้วยเลย นานๆเราจะได้เจอกันสีกที"

"จ้ะๆ"

ผมนี่เบื่อ เบื่อ เบื่อ เบื่อมากกก ฟังผู้ใหญ่คุยกันละผมจะหลับ เล่นโทรศัพท์รอจนไม่รู้จะเล่นอะไรละครับ

ติ้งง

ตั้ม:(ปาล์มอยู่บ้านป่าว กูกับไอ้ก้านจะเข้าไปหา)
(ไม่อยู่ ออกมากินข้าวข้างนอก)
ตั้ม:(กลับตอนไหน)
(ไม่รู้ว่ะ น่าจะค่ำๆ มีไรด่วนป่าว)
ตั้ม:(ไม่มี พวกกูแค่คิดถึง555)
(โถ่ พวกมึงนี่ เออๆ เดี๋ยวบอกละกัน)
ตั้ม:ครับคุณชาย

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #5 เมื่อ15-08-2021 23:59:40 »

ตอนที่3

"ม๊า ตี๋ไปห้องน้ำนะครับ"

ผมบอกม๊าเสร็จก็รีบเดินออกมา ผ่านไป20นาที ก็ยังไม่เห็นมา ให้คนอื่นเขารอนานแบบนี้ เสียมารยาทจังวะ


"ป๊ะป๋าฮะ วินหิว"
ผมหันไปตามเสียงใสๆที่ได้ยิน ทำไมเสียงน่ารักจังว่ะ
"นี่ไงครับ ป๊ะป๋ากำลังจะพาไปทาน"

โครตพ่อโครตแม่หล่อ เด็กก็โครตน่ารัก แม่ก็ไม่ต้องพูดถึง คงจะสวยมากแน่ๆ กินอะไรเป็นอาหารครับ ผมอยากรู้ ผมมองจนลับสายตา ก่อนจะรีบเดินไปเข้าห้องน้ำ

ทำธุระส่วนตัวเสร็จ ผมยืนมองตัวเองหน้ากระจก เห้อ ทำไมผมหล่อไม่ได้ครึ่งนึงของคนเมื่อกี้เลยว่ะ หน้าตาที่ผมออกจะถูมิใจ ตอนนี้ไม่มั่นใจสะละ หล่อเกินหน้าเกินตากูได้ไงว่ะ -_-

ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ ตาแทบถลนออกจากเบ้า ผช.คนนั้นกับเด็กแก้มยุ้ย กำลังนั่งอยู่ฝั่งกับที่นั่งผม แล้ว แล้ว แล้ว ไม่เห็นมีผญ.ที่ไหนอีกเลยนอกจากเขาคนนั้น

"ขอโทษครับที่ให้รอ"

ผมบอกก่อนจะนั่งลงที่ตัวเอง

"ไม่เป็นไรจ้ะ มาๆ หิวรึยัง ทานข้าวกันก่อน ค่อยคุยกัน"

คุณป้าบอกก่อนพวกเราจะเริ่มทานอาหาร ผมมองสองพ่อลูกที่ทานข้าวอยู่ตรงหน้า เด็กแก้มยุ้ย เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ตาก็จ้องผมไปด้วย ผมยิ้มให้ น้องเขาก็ก้มหน้าลง อายหรือกลัว เอาดีๆ -_-

"น้องปาล์มจ้ะ นี่ลูกชายคนกลางป้าจ้ะ พี่วิคเตอร์"
คุณป้าแนะนำคนตรงหน้า

"สวัสดีครับพี่วิคเตอร์ ผมปาล์มครับ"
ผมยกมือไหว้พี่เขา เขารับไหว้พร้อมกับยิ้มมุมปากนิดหน่อย หล่อตายแหละ เอออ แม่งหล่อจริง

"ครับ"

หลังจากนั้น ผมก็ตาเหลือกไปทันทีที่คุณป้าบอกกับผมว่า พี่วิคเตอร์ คือคนที่ผมจะต้องแต่งงานด้วย

วอท!!!!

แต่งงานกับผช.?

"ตกใจทำไมอาตี๋ ได้ยินไม่ผิดหรอก"
ป๊าผมก็อารมณ์ดีสะเหลือเกิน นี่ลูกกำลังจะแต่งงานกับผช.นะ ไม่คัดค้านอะไรกันมั่งหรอ งงมากครับ

"นายจะตกใจทำไม ฉันยังไม่ตกใจเลย"
ผมหันไปมองพี่เดลที่พูดหน้านิ่งๆ แล้วหันไปป้อนข้าวลูกชายเขาต่อ

"ตามนั้นละจ้ะ ลองดูๆกันไปก่อนก็ได้นิ ถ้ารักกันไม่ได้จริงๆ ค่อยว่ากัน ป๊ากับม๊าไม่ซีเรียสอยู่แล้ว"

"ลุงกับป้าก็ไม่ซีเรียสหรอก ถ้าภายใน1ปี เราสองคนยังไม่รักกัน เราค่อยยกเลิกก็ได้จ้ะ"

เออดี แต่ละคน พูดกันน่าตาเฉย เหมือนเป็นเรื่องปกติ ส่วนผม ไม่ปกติครับ ผมไม่ได้ชอบผช.นะ

"ยังไงก็หมั้นกันไว้ก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวคุณพี่จะเข้าไปหาที่บ้านนะคะ"
คุณป้ายิ้มให้ผม ดีใจหรอครับที่จะได้ลูกสะใภ้เป็นผช.

"ได้ค่ะคุณพี่"
ม๊าผมก็ดีเกิ้น สมัยนี้คงง่ายครับ ถ้าอากงกับอาม่าอยู่คงโดนฟันหัวแบะไปละมั้ง คนจีนเขาถือนิครับ เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นน้อยมาก น้อยมากที่จะยอมรับ แต่สมัยนี้โลกมันเปิดกว้าง คงเปลี่ยนไปตามยุคสมัยละมั้งครับ

"งั้นวันนี้เราแยกย้ายกันเลยละกันนะ เดี๋ยววันไหนว่างจะเข้าไปคุยเรื่องนี้ที่บ้านคุณน้องละกัน"

"ค่ะคุณพี่"


หลังจากนั้น แยกย้ายสิครับ รออะไร

ถึงบ้านก็ดึกละครับ ค่อยคุยกันนะเพื่อนๆ กูขออาบน้ำนอนก่อน สมองกูไม่พื้นที่ให้คิดให้จำอะไรอีกแล้ว




ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #6 เมื่อ16-08-2021 00:32:03 »

ตอนที่4


"ห้ะ!!!!แต่งงาน!!!!"
ไอ้ก้านครับ

ป้าบ!!! สักป้าบสิครับ

"แหกปากทำห่าไรของมึงไอ้ก้าน"
ผมตบหัวมันไปทีนึง

"ตกใจสิว่ะไอ้ปาล์ม คนอย่างมึงเนี่ยนะจะแต่งงาน"
มันเอามือทาบอกแล้วทำตาเหลือก ไอ้ตั้มที่นั่งมองมันก็หัวเราะกับท่าทางที่เพื่อนทำ

"คนอย่างผมมันทำไมครับ ไหนตอบ"
ผมถามมัน

"คนที่ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยคบกับใคร คนชิคๆอย่างมึงเนี่ยนะ น้ำท่วมโลกสะละมั้ง5555"
มันพุดจบก็หัวเราะกับตั้มสองคน กูขำมากมั้งไอ้พวกนี้

"พอเลยๆ พวกมึงรู้แค่ว่ากูจะแต่งงาน แล้วมึงยังไม่ทันได้รู้ว่ากูจะแต่งกับใคร"
ผมบอกพวกมันที่ขำกันจนน้ำตาไหล บ้าจี้พอกัน

"สาวสวยที่ไหนละ ไปเจอแล้วนิ ถูกใจมึงมั้ยละ"
ไอ้ตั้มหยุดขำแล้วถามทันที่เช็ดน้ำตาเสร็จ เออดี นี่อายุก็ปาไป23จะ24อยุ่ละ ยังปัญญาอ่อนกันไม่เลิก

"สาวยสวยบ้าอะไร ผู้ชายต่างหาก คนที่กูจะต้องแต่งงานด้วยเป็นผู้ชาย"
ผมบอกมันสองคนที่นั่งตาเหลือก อ้าปากพะงาบๆ นิ้วก็ชี้มาที่ผม เหมือนจะพูดไม่ออก

ป้าบ!!! ป้าบ!!!

จัดให้คนละที

"โอ้ยยย เชี่ยปาล์ม มันเจ็บนะเว้ย"

ไอ้ก้านลูบหัวตัวเองปอยๆไอ้ตั้มได้สติทันทีที่เพื่อนมันแหกปาก

"ไอ้ปาล์ม มีงล้อเล่นรึป่าวว่ะ แต่งงานกับผช.เนี่ยนะ"

"หน้ากูล้อเล่นหรอไอ้ตั้ม"

"กูว่านะ แต่งๆไปเหอะ สมัยนี้ละ เกลื่อนกลาด"
ไอ้ก้านว่า

"มันก็ใช่ แต่คือเขาไม่ได้รักกันไงไอ้ก้าน มันจะแต่งได้ยังไง สมองมีคิดสิว่ะ"
ไอ่ตั้มหันไปว่าไอ้ก้าน

"งั้นก็ไม่ต้องแต่ง"
ก้านว่า

"เขาให้เวลา1ปี ถ้าไม่รักกัน เขาก็จะถอนหมั้นให้"
ผมบอก

"งั้นก็ตามนั้นแหละ เวลาตั้งเป็นปี มึงจะเคลียดทำไมละ ไม่รักก็คือไม่รักสิ รักก็คือรัก แค่นั้นเอง"
ตั้มว่าแบบชิวๆ

"เออจริง อย่างน้อยป๊ากับม๊าก็ให้เวลามึงกับเขานิ อย่าเคลียดๆ"
ก้านว่าก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียงกับผม หลังจากที่มันสองคนลงไปนอนขำกับพื้น -_-

"ว่าแต่ผช.คนนั่นหน้าเป็นไงว่ะ"
ไอ้ก้านถาม สีหน้าอยากรู้อยากเห็นของมันทำให้ผมนี่มือแทบลั่น

"เออว่ะ ตัวเล็กน่ารักหรือว่าหล่อบาดใจ"
ไอ้ตั้มเสริม

"หล่อกว่ากู-_-"

ผมพูดแค่นั้น พวกมันก็รู้แล้วครับว่าหล่อของผมน่ะคือหล่อจริงๆ


"จริงดิ ถ้ามึงยอมพูดว่าเขาหล่อกว่ามึง งั้นแม่งโครตหล่อเลยดิ"
ไอ้ก้านว่า

"อือ"

"เชี่ย ยังมีคนที่หล่อกว่ามึงได้อีกหรอว่ะ กูละอยากเห็นจริงๆ"
ไอ้ตั้มว่า

ผมก็เป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัย หน้าตาก็ไม่ธรรดาเลยนะครับ ได้รับฉายาว่าลูกรักพระเจ้ามา4ปีเต็ม แล้วเหตุไฉนเขาถึงหล่อกว่าผมได้ละ เอาเถอะ ผมยอมรับว่าเขาหล่อจริงๆ ไม่มีที่ติ ผช.ด้วยกันยังมองว่าหล่อ -_-

"เดี๋ยวมึงสองคนก็ได้เห็นกันเองแหละ"
ผมบอกก่อนจะเดินนำพวกมันออกจากห้อง ลงไปหาไรกินสิครับ หิวจะตายห่า มัวแต่คุยกับมันสองคน ข้าวไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ

เอาเถอะ เวลา1ปีนี้ ผมจะทำให้เห็นเอง ว่าจะไปต่อหรือแค่นี้ -_-

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #7 เมื่อ16-08-2021 01:09:47 »

ตอนที่5

หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายปรึกษาหารือกันเรื่องวันหมั้นเรียบร้อยแล้ว กำหนดคืออีก1เดือนหลังจากนี้

"อาตี๋ วันนี้ไปช่วยงานป๊าที่บริษัทด้วยนะ ม๊าจะไปทำธุระ"

"ครับม๊า"

ผมเดินออกจากห้องทันทีที่แต่งตัวเสร็จ ผมต้องไปประชุมแทนเฮียปอนด์ เพราะเฮียแกต้องบินไปดูงานที่ฮ่องกก ไม่รู้จะได้กลับเมื่อไหร่

"ลุงนพ แวะร้านกาแฟตรงหน้าบริษัทให้ปาล์มด้วยนะครับ"

"ครับนายน้อย"

วุ่นวายดีจริงๆเลยในเมืองแบบนี้ รถติดยาวแบบนี้ เมื่อไหร่จะถึงสีกที ง่วงก็ง่วง

"นายน้อยครับ ถึงแล้วครับ"

เสียงลุงนพเรียก ผมกระพริบตาถี่ ก่อนจะมองข้างทาง

"รอแปปนึงนะครับ ผมลงไปสั่งของก่อน"

"เดี๋ยวลุงไปสั่งให้ก็ได้ครับ นายน้อยนั่งรอบนรถไปก่อน"

"ไม่เป็นไรครับ"

ผมเปิดประตูรถลงไปก่อนจะเดินเข้าไปยังร้านกาแฟ

กริ๊ง กริ๊ง

"ยินดีต้อนรับค่ะ"

พนักงานสาวสวยยิ้มหวานต้อนรับ

"รับอะไรดีค่ะ"

"อเมริกาโน่ 1 แล้วก็เค้กช็อกโกแลต1 ใบเตย1 ใส่กล่องนะครับ"

"รอสักครู่นะคะ"

ผมนั่งมองไปรอบๆร้าน ที่นี่ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นครับ เรียบๆ แต่น่ารัก มีมุมให้ถ่ายรูป มุมคาเฟ่ ชั้นสองก็มีครับ น่าจะเป็นมุมของพวกที่รักสงบนะครับ ดูเป็นส่วนตัวดี

"ได้แล้วค่ะ"

"เท่าไหร่ครับ"

"215บาทค่ะ"

ผมหยิบแบงค์500ยื่นให้พนักงานแต่ยังไม่ทันได้ถึงมือพนักงาน ก็มีมือขาวๆมาคว้ามือผมไว้ก่อน

"เดี๋ยวจ่ายให้"

พี่วิคเตอร์ยื่นเงินของเขาให้พนักงาน พร้อมรับกาแฟที่ไม่รู้ว่าสั่งตอนไหนมาถือไว้

"สวัสดีค่ะคุณวิคเตอร์ วันนี้ก็หล่อเหมือนเลยนะคะ"

พนักงานยกมือไหว้ก่อนจะแซวคนหล่อข้างผม รู้จักกันด้วยหรอ พูดแบบนี้คงเป็นลูกค้าประจำละมั้ง

"ครับ"

ยิ้มมุมปากแบบที่ชอบยิ้ม ตายกันเกบื่อนสิครับแบบนี้ คนเหนือคนละแบบนี้ เหอะ ฮอตไปอีก

"ขอบคุณนะครับที่จ่ายให้ นี่ครับค่ากาแฟ"

ผมพูดก่อนจะยัดเงินที่ถือไว้ ใส่ในมือพี่เขา แล้วรีบเดินออกจากร้าน

ผมไม่ได้หันกลับไปมองเขาหรอกครับ รีบเดินมาขึ้นเลย ร้อนจะตาย

บริษัทLLL

"เดี๋ยวตอนเลิกงานปาล์มกลับกับป๊านะลุงนพ"

"ครับนายน้อย"

ไม่ได้มาซะนาน นานมากกกกกก ตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย ผมก็ไม่เคยมาช่วยงานเลยเพราะขี้เกียจ5555

"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามาพบใครค่ะ"
พนักงานเปรี้ยวจี๊ดต้อนรับผมพร้อมรอยยิ้ม

"ผมมาพบท่านประธานน่ะครับ"

"นัดไว้รึป่าวค่ะ"

"นัดไว้ครับ"

"สักครู่นะคะ"

ผมยืนมองไปรอบๆที่ทำงาน คนที่เคยเห็นก็มี ไม่เคยเห็นก็มี ก็หลายปีแล้วนิครับที่ผมไม่ได้มา

"ท่านประธานให้ดิฉันพาขึ้นไปที่ห้องท่านค่ะ"

"ครับ"

ผมเดินตามพี่เขาที่เดินนำหน้าผมอยู่

"นายน้อยครับ!"

ผมหยุดกึกทันทีที่มีคนเรียก พี่บริการก็หยุด ก่แนจะมองมาที่ผมแล้วยิ้มแหย่ให้

"ผมไม่รู้ว่านายน้อยจะมา เลยไม่ได้เดินไปรับ"

"สวัสดีครับอาเกียง ปาล์มก็เพิ่งรู้ว่าจะต้องมาดูงานแทนเฮีย"
ผมบอกอาเกียง ลูกน้องป๊าผมครับ

"คงไปกะทันหันละมั้งครับ ผมก็เพิ่งทราบจากท่านประธานเมื่อสักครู่ว่านายน้อยจะเข้ามา"

"ไม่เป็นไรครับอาเกียง"

"นิตยา ไปทำงานเธอเถอะ เดี๋ยวฉันพานายน้อยขึ้นไปเอง"

อาเกียงหันไปบอกพี่วาวบริการ

"ขอโทษนะคะนายน้อย ดิฉันไม่ทราบว่านายน้อยเป็นลูกชายของท่านประธานค่ะ"

"ไม่เป็นครับ"

"ขอบคุณค่ะ ดิฉันไปทำงานก่อนนะคะ"

ผมพยักหน้าให้เธอแล้วเดินตามอาเกียงไป

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #8 เมื่อ16-08-2021 01:50:04 »

ตอนที่6


"เดี๋ยวป๊าจะเข้าประชุมตอนบ่าย อาตี๋ไปหากินข้าวก่อนไป เสร็จแล้วไปรอที่ห้องทำงานเฮียก่อนก็ได้ เดี๋ยวจะให้เลขาเอางานไปให้ดู"

"ครับป๊า"

ป๊าเดินออกจากห้องไปพร้อมเลขาของเขา ผมนั่งมองไปรอบๆห้อง ห้องที่ผมไม่ได้เข้าเกือบ5ปีได้มั้ง ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง

ก๊อกๆๆ

"ครับ"

ผมมองไปที่ประตู ก็เจอกับคบที่เปิดประตูประตูเข้ามา

"มารับไปกินข้าว"

พี่วิคเตอร์พูดเสียงเรียบ แล้วมองผมนิ่งๆ

"ผมไปเองได้ พี่ไปเลย"

ผมบอกก่อนจะลุกขึ้นยืด เก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกง

"ตามมา"

เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินนำหน้าผมไป อะไรของเขาว่ะ
ผมก็เดินตามเขาไปแหละ ไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ จะให้พูดอะไรลัครับ

"จะกินที่บริษัทหรือจะไปกินข้างนอก"

"กินที่นี่แหละ ผมขี้เกียจออกไป มันร้อน"

"อืม"

จบครับ บทสทนาจบแค่นั้นครับ เขาเป็นคนไม่ค่อยพูด พูดน้อย แต่ก็ไม่ได้ไร้มารยาทอะไรมากมาย

"นั่งรอ เดี๋ยวสั่งให้"

ผมพยักหน้าให้แทนคำตอบ ผมก็ใช่ว่าจะพูดมากนิ นอกจากด่าเพื่อนๆ คุยกับครอบครัว ผมก็ไม่เงียบๆเหมือนกัน

"วันนี้คุณอาให้สอนงานนาย กินข้าวเสร็จไปรอที่ห้องปอนด์ เดี๋ยวจะตามไป"

"พี่รู้จักกับเฮียหรอ"

"รู้สิ เพื่อนสนิท"

ห้ะ!!!! แสดงว่าเฮียกับเจ้รู้อยู่แล้วแน่เลยว่าคู่หมั้นผมคือใคร ถึงว่าสิ ยุกันจัง

"ครับ"

ผมจัดการข้าวตรงหน้าหมด พี่เขาก็ยกจานผมไปเก็บให้พร้อม ในโรงอาหารทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียบกัน ต่อแถวซื้ออาหาร เก็บจานไปให้ป้าแม่บ้านเอง ทำเองทุกอย่าง ครอบครัวเราทานที่นี่ก็ต้องทำเอง ป๊ากับม๊าเป็นคนตั้งกฎ


"พี่ครับ ขอโกโก้ร้อนให้ผมแก้วนึงครับ"

ผมเดินมาหยุดที่โต๊ะเลขาหน้าห้องเฮีย ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปให้ห้อง

เธอไม่ทันได้พูดกับผมหรอกครับ เพราะผมสั่งปุ้บเขาห้องมาเลย5555

ก๊อกๆๆๆ

"ครับ"

เธอเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถือแก้วมาพร้อม

"ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครค่ะ ทำไมถึงเข้ามาห้องทำงานบอส"

เขาถามผม

"ผมเป็นน้องชายบอสคุณครับ"

"เอ่ออ ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่รู้"

"ไม่เป็นไรครับ"

"ถ้าอย่างนั้นดิฉันไปทำงานก่อนนะคะ มีอะไรเรียกได้เลยค่ะ"

แล้วเธอก็เดินออกไป ผมอยากนอนนนนนนน

นอนแม่งเลย



#วิคเตอร์

เด็กผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา ผิวพรรณดี สมกับเป็นลูกคนใหญ่คนโตจริงๆ ผมนั่งมองเด็กที่นอนหลับอยู่บนโซฟาในห้องปอนด์ ปอนด์เป็นเพื่อนสนิทผมครับ เราเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล ส่วนมากพวกเราจะใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนประจำ และย้ายไปเรียนต่อที่เมืองนอก ไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตที่ไทยสักเท่าไหร่ ส่วนเด็กที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ผมก็เห็นเขาได้จากรูปที่ปอนด์ให้ดูจากมือถือนั่นแหละครับ ไม่เคยได้เจอตัวจริงสักที

เด็กที่ผมคอยมองเขาจากรูป ได้ยินได้ฟังเรื่องเล่าของเจ้าตัวจากปากพี่ชายของเขาเอง จนผมคิดว่า ผมอยากเจอเขาจริงๆสัดที

และผมก็ได้เจอ....



ฝากติดตามด้วยนะคะ

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #9 เมื่อ18-08-2021 12:10:42 »

ตอนที่7

ในวันที่ต้องหมั้น ผมนี่อยากหนีไปจากตรงนี้จริงๆ งานเรียบง่ายที่มีแค่ครอบครัวเรา เพราะอะไรนะหรอ ก็ผมนี่แหละที่ไม่ยอมให้จัดงานอะไรใหญ่โต ผช.ด่วยกัน จะจัดอะไร ผมก็อายเป็นนะครับ

"ทำหน้าให้มันดีๆสิอาตี๋"
ม๊ากระซิบข้้างหู ผมยิ่งหน้าบูดไปใหญ่

"ช่างตี๋เถอะน่า"
ผมยู่ปากใส่ ก่อนจะมองไปรอบตัว มองผมทำไมกันละเนี่ย

"เอาละๆ เรามาเริ่มพิธีกันเลยดีกว่านะคะ จะได้ไม่เสียเวลา"
คุณหญิงป้าพูดยิ้มๆ ทุกคนก็รีบจัดการกันทันที

"ตาวิค สวมแหวนให้น้องสิจ้ะ"
คุณหญิงป้าพูดพร้อมกับเปิดกล่องแหวนแล้วส่งให้พี่วิคเตอร์

"ครับคุณแม่"

หมับ

พี่แกจับมือผมก่อนจะสวมแหวนที่นิ้วกลาง แล้วก้มลงจูบที่มือผมอย่างแผ่วเบา

"อ๊ะ"
ผมตกใจชักมือกลับ พี่วิคเงยหน้ามองแล้วยิ้มมุุมปากหล่อจนใจกระตุกวูบ เบ้าหน้าฟ้าประทานนี่คงทำให้ใครต่อใครเจ็บปวดมาไม่น้อยแน่ๆ -_-

"อาตี๋ สวมแหวนให้พี่เขาสิลูก"
ม๊าเรียกสติผมที่แตกกระเจิงให้กลับมาสนใจกับแหวนที่อยู่ตรงหน้า

"ครับม๊า"

ผมหยิบแหวนมาถือไว้ มองหน้าพี่วิคเตอร์ แล้วสวมแหวนที่นิ้วกลาง

"เอ่อม๊าครับ ตี๋ไม่จูบที่มือพี่เขาได้มั้ยครับ"
ผมมองมือขาว นิ้วเรียวยาวสวยที่จับอยู่ตรงหน้า แล้วยิ้มแหย่ๆให้ม๊า ใครจะไปกล้าจุ๊บกันละ ผมก็อายเป็นนะ

"แหม่ อาตี๋ของม๊า รู้จักอายเป็นด้วยหรอค่ะ"
"ก็อายสิครับ"

"5555+" หัวเราะกันหมดเลย ผมไม่เคยมีแฟน ไม่เคยทำแบบนี้กับใครด้วยซ้ำ แล้วนี่ยังเป็นผช.อีก

"เร็วๆสิครับ พี่เมื่อยแขนแล้วนะ"
เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น ทำให้เสียงหัวเราะรอบข้างเงียบลง ผมมองหน้าพี่แกที่ยิ้มหวานมาให้

บ้าบอ ผมนี่หน้าร้อนเห่อไปหมด ผมเพิ่งจะเคยเห็นเขายิ้มแบบนี้

"ก็ได้ครับ"

ผมยู่ปากก่อนจะค่อยๆก้มลงไปจูบที่มือพี่เขาเบาๆ แล้วรีบปล่อยมือทันที อาย เขิน หรืออะไรไม่รู้ หน้าเหมือนจะระเบิด หัวใจเต้นแรงเหมือนจะตายได้ในทันที ผมไม่ไหวแล้วกับอาการแบบนี้ มันคืออะไร ตื่นเต้นหรอ ก็ไม่น่าจะขนาดนี้นะ

"เอาละๆ เสร็จพิธีแล้ว เราไปทานอาหารกันดีกว่า"
ป๊าพูดขึ้น ก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้าจะหายไปในพริบตา ทำงานกันเร็วดีแท้

"ไม่หิวหรอ"

ผมมองมือพี่วิคเตอร์ที่ยื่นมาให้ผมตรงหน้า ผมมองนิ่ง

"ผมลุกเองได้"

ผมยู่ปากให้พี่เขาก่อนจะลุกพรึบขึ้นยืน

"เหว่อออออออ"

หมับ

"ค่อยๆลุกสิ"

เป็นฉากที่เห็นในละครบ่อยมาก ผมที่ซุกอยู่ในอ้อมแขนที่พี่เขาโอบไว้รอบตัว หน้าจมอยู่กับหน้าอก ผมสูงนะแต่ทำไมอยู่แต่หน้าอกพี่เขาละ -_-

"ว้าวววววววววว"
"จะรีบไปไหนจ้ะพ่อหนุ่มทั้งสอง"
"นี่ยังไม่ทันไร ยืมกอดกันสะละ"
"แหม่ๆรักกันมากอะเนาะ"
"เข้าหอเลยดีมั้ย"
"555555+"
เสียงแซวจากรอบข้าง ทำให้ผมนี่ผลักพี่เขาออกแทบไม่ทัน

"ไม่ทานข้าวกันหรอครับ"
ผมหันไปพูดกับทุกคนที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ตรงทางเดินไปห้องอาหาร

"ทานสิจ๊ะ ไปๆ พวกเราไปทานข้าวกัน"

แหม ไม่ค่อยจะเนียนกันเลยนะ

"แล้วพี่จะยิ้มทำไม ไปทานข้าวสิครับ"
ผมหันมาเจอพี่วิคเตอร์ที่มองผมยิ้มๆ

"ไปครับๆ"
แล้วพี่แกก็เดินผ่านผมไป

"แล้วต่อไปชีวิตที่สงบสุขของผมจะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ย แค่คิดก็สยองแล้วว้อยยยยยย"


หลังจากวันนั้น ชีวิตสงบสุขที่ผมไฝ่ฝันก็มะลายหายไป วุ่นวายยิ่งกว่าเดิม

"ปะป๋าฮะ"
เสียงของเด็กน้อยวัย3ขวบ ที่พูดเป็นต่อยหอย พูดเก่งเกิ้น

"ครับ"

พี่วิคเตอร์ขานรับ ตาก็มองถนนไปด้วย ตอนนี้เขาสองคนพ่อลูกมารับผมไปเที่ยวครับ เที่ยวไหนผมก็ไม่รู้ เพราะเพิ่งจะตื่นนอน

"น้องวินอยากไปสวนสัตว์"

"ก็กำลังจะพาไปนี่ไงเจ้าแสบ"

"แล้วทำไมปะป๋าต้องพาพี่เขามาด้วยละ ไหนบอกจะไปแค่เราไง"

หืม ไอ้เด็กนี่ พูดจาเกินเด็ก อยากจะตีก้นสักป๊าบ

"ไปหลายๆคนสนุกดีนะ วินเนอร์ไม่ชอบรึไง"

พี่วิคมองผมผ่านกระจกมองหลัง ผมเบะปากใส่แม่งเลย หมันใส้ ไปแงะผมออกมาจากที่นอน นี่วันหยุดผมนะ

"ชอบ แต่น้องวินไม่ชอบพี่"
ผมนี่หันไปมองคอแทบหัก

"หึหึ พี่เขาไม่สวยรึไงถึงไม่ชอบน่ะ"

สวยบ้าอะไร ผช.นะเฮ้ยยย

"ไม่เห็นจะสวย"

ไอ้เด็กนี่

"หึหึ จะสวยได้ยังไงละ พี่เขาเป็นผช.เหมือนวินเนอร์นั"

"ผช.หรอ"
น้องหันมามองผมแล้วยู่ปากใส่ มันน่ารักมากครับ แต่ปากนี่ น่าตี

"ครับ พี่เป็นผช."
ผมบอกน้องวิน

แล้วหลังจากนั้น ไอ้เด็กแสบที่นั่งเบาะหน้าข้างคนขับก็เงียบไป เงียบก็ดี รำคาญหูเป็นบ้า ผมไม่ใช่นางงามที่จะมาแอ๊บว่ารักเด็กหรอกนะ

"หิวรึยัง"

"นิดหน่อย"

"แวะหาไรกินก่อนมั้ย กว่าจะถึงก็อีกสักพัก"

"ก็ได้"

ร้านอาหารข้างถนน

"ร้อนหน่อยนะ แถวนี้ไม่มีร้านหรูๆเหมือนกรุงเทพฯหรอก"

"ผมกินได้น่า"

"หึหึ ก็ดีแล้ว"

ผมลงมารอข้างร้าน พี่เขาก็ไปปลุกเจ้าแสบ พูดจนหลับแหละครับ

"รับอะไรดีค่ะ"

ยังไม่ทันจะได้หาโต๊ะนั่ง คนขายก็แหกปากมาแต่ข้างใน

"ยัยพลอย ไปจดออเดอร์โต๊ะ7สิ"
เสียงแม่ครัวแกตะโกนเรียกเด็กผญ.คนนึง

"ได้จ้า"

"รับอะไรดีค่ะ"
น้องผญ.น่าตาน่ารีก ถักเปีย2ข้าง อายุไม่น่าจะเกิน15ปี

"ต้มยำกุ้ง1 ผัดผักรวมมิตร1 ต้มจืดวุ้นเส้น1 ยำรวม1 ข้าวผัดไข่1 ข้าวเปล่า2จาน แล้วก็น้ำเปล่า"

พี่วิคเตอร์สั่งเองเรียบร้อย ผมกับเจ้าแสบรอกินอย่างเดียว

"ป๊ะป๋า วินกินเป๊ปซี่ได้มั้ยครับ"
เด็กแสบเกาะแขนเหมือนอ้อนๆ

"ไม่ได้ เดี๋ยวปวดท้องนะ"

เหมือนพี่เขาจะอนุญาต แต่ผมขัดขึ้นไปก่อน

"วินอยากกิน"

เด็กน้อยจ้องผม

"ไม่ได้"
ผมจ้องกลับ

"จะกิน"เด็กแสบ

"ไม่ได้"ผม

"วินจะกิน"

"ก็บอกว่าไม่ได้ไง"

"พอๆ อย่าเถียงกัน"

พี่วิคสงบศึกครั้งนี้ ผมกันเด็กแสบกอดอกแล้วหันหน้าหนี

"เหมือนกันสะจริงๆ"

สรุปได้กินน้ำเปล่า ผมยักคิ้วใส่เจ้าแสบแบบผู้ชนะ เจ้าเด็กแสบมองผมตาขวาง ก่อนจะทำปากมุบมิบ แอบด่าผมในใจแน่ๆเลยไอ้เด็กนี่ อย่าให้อยู่กันสองคนนะ ผมจะตีก้นให้ลายเลย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
« ตอบ #9 เมื่อ: 18-08-2021 12:10:42 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #10 เมื่อ18-08-2021 13:05:13 »

ตอนที่8

ถึงสักที รถก็ติด วันนี้วันหยุดด้วยละมั้ง รถเลยเยอะกว่าวันธรรมดา

"ใส่หมวก"

พี่วิคเตอร์ใส่หมวกแก๊ปให้ผมกับเจ้าเด็กแสบ เสื้อแขนยาวไม่ใส่หรอกครับ ร้อนกว่าเดิมอีก

"เย่ๆๆๆๆ"

ดีใจอยู่คนเดียวแหละ ร้อนจะตายไอ้เด็กนี่

"อย่าหน้าบูดสิ พามาเที่ยวนะ ไม่ได้พามาไถนา"
พี่วิคจิ้มลงที่แก้มผม ผมขยับหนี

"ครับคุณพ่อ"

ผมบอกก่อนจะเดินหนีสองพ่อลูกนั่น ผมไม่ได้ถามเรื่องลูกเขาหรอกครับ เขาอยากบอกก็คงบอกเอง สมัยนี้มีเยอะแยะไป พ่อเลี้ยงเดี่ยว แม่เลี้ยงเดี่ยว ผมไม่ถือเรื่องพวกนี้หรอก

จึกๆ ใครมาดึงเสื้อ-_-

"พี่ จับมือวินหน่อย"
ผมก้มลงมองข้างๆตัว ก็เห็นเจ้าเด็กแสบยืมกำเสื้อผมแน่น

"ไม่จับ"
ผมแกล้ง

"จับหน่อย"
อ้อนหรอ แล้วพี่วิคไปไหน

"ไปจับกับป๊ะป๋านายสิ"
ผมบอก

"ป๊ะป๋าหายไป"
เด้กน้อยน้ำตาคลอ ผมมองไปรอบๆ ไม่อยู่จริงด้วย อย่าบอกนะว่าจะทิ้งเราไว้แบบนี้ เจอตัวพ่อจะเตะให้เอวหักเลยคอยดู

"เขาทิ้งนายแล้วหละ นายพูดมากเกินไป"
ผมพูดกับเด็กแสบที่ตอนนี้แก้มเริ่มแดง น่าจะร้อน

"ไม่ ฮึก ไม่ทิ้ง"
อ้าวเวร ร้องไห้เฉยเลย

"เฮ้ย อย่าร้อยนะเว่ย"
ผมรีบนั่งยองๆ แล้วเช็ดน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาแหมะๆ

"แง่~~~~~~"

"นี่ บอกอย่าร้องไง เงียบเลยนะ"
ยิ่งขู่ก็ยิ่งร้อง ว้อยยยย พ่อมันไปไหน มาเอาลูกไปทีเถอะ

"ฮื่อออออ~~~~~"

ร้องยิ่งกว่าเดิม คนรอบข้างก็มอง มองแล้วซุบซิบ ไอ้เด็กนี่ไม่ใช่ลูกผมนะครับ จะพึมพำกันเพื่ออะไร

หมับ

ผมคว้าเด็กน้อยหน้าเข้ามากอด มือก็ลูบหัว เพราะผมเห็นคนแถวนี้ที่อุ้มลูกเขาทำกันแบบนี้ เลยทำตาม แฮร่ๆ

"ไม่ร้องนะเด็กดี เดี๋ยวป๊ะป๋านายก็มา"
ผมก็พูดไปเรื่อย เสียงสะอึกสะอื้นยังคงได้ยินเป็นระยะ

ฮึบ

ผมอุ้มเจ้าเด็กแสบแล้วลุกขึ้นยืน ไปหาที่นั่งใกล้ๆ

"นายอยากกินน้ำมั้ย พี่จะไปซื้อมาให้"
ผมถามเจ้าเด็กที่เอาแต่ซุกหน้าลงกับอก ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองผม

"ไม่เอา ไม่ให้ไป"
พุดไปสะอื้นไป เออดี เอากูมาทำอะไรบอกที เอามาเป็นพี่เลี้ยงเรอะ

"งั้นก็เงียบ"

ผมบอกก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา จะโทรหาตัวต้นเหตุแห่งการวุ่นวายครั้งนี้ แต่.....

เวรเอ้ย ไม่มีเบอร์พี่เขา....

"โถ่เว่ย ไม่มีเบอร์"
ผมสบถเสียงดัง เด็กน้อยสะดุ้งทันที

"แง่~~~~~~~"
อ้างเวรกรรมของไอ้ปาล์ม ทำเด็กร้องอีกแล้วกู

"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ พี่ขอโทษๆ พี่ไม่ได้จะดุนาย พี่แค่ พี่แค่ เอ่อ พี่แค่ร้อนน่ะ โอ๋ๆนะ"
เอาละกู กลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปสะงั้น นี่ถ้าเพื่อนผมมาเห็น คงล้อสนุกปากชัว

"เงียบก่อน ถ้าเงียบ พี่จะพาไปดูเสือ ไปมั้ย"

ได้ผลครับ เด็กเงียบแต่ก็ยังสะอื้นอยู่ ผมเช็ดน้ำตาที่หน้าเขาออกให้ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้อีก เจ้าเด็กแสบตาโตก่อนจะมุดหน้าลงที่อกผม เอื่ม กลัวผมหรืออะไร

"จะไปมั้ย"

"ไปครับ"
เสียงที่อู่อี้กับอกดังขึ้นเบาๆ ผมยิ้ม ที่เจ้าเด็กนี่พูดครับ เพราะตั้งแต่เจอกัน เด็กนี่ไม่เคยพูดเพราะกับผมเลยด้วยซ้ำ

"งั้นไปกัน เดี๋ยวพี่พาเที่ยวเอง"

ผมปล่อยเจ้าเด็กนี่ลงไปยืนกับพื้น เช็ดหน้าเช็ดตา จัดเสื้อผ้า ใส่หมวกแก๊ปให้ ผมลุกขึ้น แล้วส่งมือให้เด็กน้อยนี่จับ เขาเงยหน้ามองผม แล้วยิ้มแฉ่งทันที

"ไปกันเลย"

ผมพาเจ้าเด็กแสบเดินไปดูสัตว์ต่างๆ ที่อยู่ในกรง เยอะมากครับ ตั้งแต่โตผมก็ไม่เคยได้มาอีกเลย นี่นับว่าเป็นครั้งแรก ที่ทำให้ผมนึกถึงบรรยากาศแบบเด็กๆ

"นายอย่าเอานิ้วไปแย่มันสิ"
เริ่มวุ่นวายอีกครั้ง

"ไม่เอา วินจะป้อน"
ดึงมือกลับแล้วเอาหญ้าในมือไปป้อนนก

"นกที่ไหนกินหญ้ากันละห้ะ"
ผมดุเบาๆ

"นกที่นี่ไง วินให้"
เถียงอีก เลี้ยงลูกยังไงให้รู้ว่านกกินหญ้า

"พอแล้ว ไปดูตัวอื่นกัน"
ผมคว้ามือเจ้าเด็กนี่ให้ออกเดิน

"งูๆ"
ผมกลัวงู แต่เจ้าเด็กนี่ดันชอบ

"ไม่เอา พี่กลัว"
ผมบอก

"คริๆๆๆ"
หัวเราะเยาะ

"นี่นายกล้าหัวเราะพี่หรอ"
ผมชี้หน้าขู่แบบขำๆ

"พี่กลัว แต่วินไม่กลัว"
ยังๆ

"ไปดูตัวอื่นเลย ถ้าไม่ไป จะพากลับ"
ผมขู่ เจ้าเด็กแสบยู่หน้าก่อนเกินตึงๆ หน้าบูดหนีผมไป
เออดี งอนกูเฉย

"วิน มานี่ จะพาไปกินไอติม"
ผมไม่เดินตาม แต่เรียกเอา เดินไม่ทัน หมดแรง

ตุ้บๆๆๆๆ

"จริงหรอ"
วิ่งหน้าตั้งมาเลยครับ

"จริง"

"เย่ๆๆๆ พี่ใจดีที่สุด"
เหอะ ได้ของกินละชมทันที เด็กหนอเด็ก

ผมพาเด็กแสบเดินมาที่ร้านไอติมแบบตัก กลิ่นหอมของกะทิ น้ำลายไหล

"เอาแบบไหน โคนหรือแก้ว"

ผมถาม

"แบบโคน"

"เอาแบบโคน2อันครับ"
ผมสั่ง

"ได้จ้า"

แล้วเราสองคนก็ยืนดูแม่ค้าตักให้ คนเริ่มเยอะ อากาศร้อนด้วยแหละ ขายดี

"สองหนุ่มหล่อได้แล้วจ้ะ"
ป้าแกยื่นไอติมให้ผม

"เท่าไหร่ครับ"

"20จ้า"

ผมยื่นแบงค์500ให้ป้า ป้าแกไม่มีทอน

"งั้นป้าให้ฟรีเลยจ้ะ"
ป้าแกคืนเงินให้ผม แล้วบอกยิ้มๆ

"ไม่ได้หรอกครับป้า ของซื้อของขาย"
ผมก็ยื่นเงินให้แก แกก็ไม่เอา

"คุณป้าๆ วินอยากได้อีก"

ผมหันไปมองที่มือเด็กแสบ หมดครับ มันกินหมดแล้ว ทั้งๆที่ผมพึ่งจะเลียไปทีเดียวเอง

"อร่อยใช่มั้ยหนุ่มน้อย"

ป้าแกถามยิ้ม พร้อมกับตักให้เด็กนี่ใหม่

"อร่อยมากเลยครับ"

ยิ้มหวานแจกป้าไปดิ

"ต้ายย ปากหวานจังเลยนะเรา เอานี่ได้แล้วครับ"
ป้าแกยิ้ม

"นี่เงินครับป้า ผมเหมาละกัน แจกฟรีได้เลยครับ"

ผมหันไปทางเสียงที่ดังขึ้นข้างหลัง ไอ้พี่วิคเตอร์ตัวดี มาสักทีนะ


"เออ จะดีหรอค่ะ มันเหลือไม่เยอะแล้ว"
ป้าบอกแบบเกรงใจ

"ไม่เป็นไรครับ"
พี่แกยื่นแบงค์พันให้ป้าแกไป

"คุณป้าเอาไปเลย ป๊ะป๋ามีเงินเยอะมากครับ"
เจ้าเด็กแสบพูดขึ้น ผมนี่หันคอแทบหัก เด็กนี่มันรู้เยอะจริงๆ

"ก็ได้จ้า"
คนอื่นก็มาต่อแถวเอาไอติมฟรีกัน

แล้วเราก็ไปจากร้านไอติม

"ไปไหนมา"
ผมหน้าบึ้งใส่คนตัวสูง

"ไม่ได้ไปไหน"
ตอบหน้าตาย

"ตลกหรอ"

"ก็เรื่องจริง อยู่แถวๆนี้แหละ"
ชิวไป

"ช่างเถอะ แล้วจะกลับได้ยัง เด็กนี่หนักจะตายชัก"

จะอะไรละ ร้องไห้ให้ผมอุ้ม แล้วหลับคาไหล่ผมไปแล้ว

"ไปสิ คงเหนื่อยกันแล้ว"

"เหนื่อยสิ อยากพักจะแย่"

"งั้นไปหาที่พักกัน พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวอีก อยากไปรึป่าว"
เขาถามแล้วก็อุ้มเด็กแสบไป เมื่อยแขน

"ไม่กลับบ้านหรอ"
ผมถาม

"ไม่กลับ ลาพีกร้อนไปแล้ว"

"แล้วงานพี่ละ"

"ฝากปอนด์"

"ครับ"

ผมเดินตาสองพ่อลูกไปอย่างเงียบๆ ความคิดเริ่มเปลี่ยนไป จากเฉยๆ ก็เริ่มกลายเป็นความรู้สึกดี จากที่เคยคิดว่าวุ่ยวาย แต่ผมกลับคิดว่าไปอีกอย่าง แบบนี้มันก็ไม่เหงาดี

 o18

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #11 เมื่อ18-08-2021 19:48:30 »

ไม่ดราม่านะค่ะ อบอุ่นหัวใจ   
เรื่องเก่ายังไม่ต่อ มาเรื่องใหม่ละ5555
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 18-08-2021 20:05:29 โดย I rin »

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #12 เมื่อ19-08-2021 00:46:26 »

 o18

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #13 เมื่อ19-08-2021 22:40:40 »

 :pig4:
 :3123:

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #14 เมื่อ19-08-2021 23:40:38 »

ตอนที่9

"เป็นไงเพื่อนรัก ฮันนีมูนสนุกมั้ย5555"
ไอ้ก้านครับ โทรมากวนตีนแต่เช้า

"ฮันนีมูนบ้าอะไรของมึง"
คุยเหมือนกระซิบแหละครับ กลัวสองคนข้างๆจะตื่น

"หมั้นเสร็จก็ออกเที่ยว นี่แหละกูเรียกฮันนีมูน5555"
ดูมัน ความคิดไร้สาระก็มีมากกว่าไอ้ตั้มนิดหน่อย เอาจริงๆมันสองคนก็พอกันแหละครับ ผมคบมันสองคนมาได้ยังไงตั้งสิบปียี่สิบปี

"กวนตีน แล้วไม่ทำงานรึไง"

"ทำสิครับแหม ไม่ทำกระผมก็โดนเขี่ยออกจากคฤหาสน์สิครับ"
พี่สาวมันโหดมากครับ ไม่ถูกใจพี่แกทุบหัวแบะ

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #15 เมื่อ19-08-2021 23:44:14 »

ต่อตอนที่9

"หึหึ ไปทำงานไป จะนอน"

"โอเค กลับมาค่อยนัดเจอกัน บาย"

"บาย"

ผมวางสายจากก้าน แล้วมองไปที่ก้อนกลมๆสองก้อนที่นอนกอดกันอยู่

"อื้ออ งั่มๆ แจ๊บๆ"

เจ้าเด็กแสบขยับตัว เสียงงึมงัมๆ

หมับ

มือป้อมกอดเข้าที่แขนผม ก่อนจะเอาหน้ามาซุก ขาสั้นๆก็ก่ายมาที่เอว แล้วขยับตัวยุกยิก ก่อนจะนิ่งไป เออ ท่าทางจะสบายเกินไปแล้วนะไอ้เด็กอ้วนนี่

ผมขยับตัวเล็กน้อยให้เข้าที่ มองหน้าเด็กน้อยนิ่งๆ ผมอยากรู้เรื่องราวของเขาสองคนว่าเป็นมายังไง แต่ผมก็ไม่อยากถาม ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของพวกเขามากเกินไป ทุกวันนี้ที่ผมทำอยู่นี่ก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันถูกหรือผิด แต่ผมก็เลือกมันไปแล้ว ถ้าเป็นเรื่องของครอบครัว ผมปฎิเสธไม่ได้หรอกครับ ยังไงครอบครัวก็สำคัญอยู่แล้ว

ผมไม่รู้ว่าผู้ชายสองคนจะสามารถรักกันได้มั้ย มันจะมีความรู้สึกรักเหมือนกับชายหญิงทั่วไปรึป่าว ผมไม่เคยมีความรัก ไม่เคยมีแฟนแล้วก็ไม่คิดว่าจะมีด้วย ผมอยู่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว อยู่กับครอบครัว ดูแลพวกเขาแบบนี้ไปจนกว่าจะตายจากกันไป

ผมไม่รู้ว่าหรอกว่าอนาคตของพวกเราจะเป็นยังไง ผมจะรักเขามั้ย แล้วเขาจะรักผมรึป่าว เราจะได้อยู่ด้วยกันในแบบที่ครอบครัวเราหวังมั้ย ผมไม่รู้เลย ตั้งแต่ที่ผมตัดสินใจหมั้นไปแล้ว ผมก็คิดแค่ว่า เมื่อมีโอกาส ผมก็จะรับไว้

มือบางยกมือขึ้นวางลงบนหัวเล็กอย่างอ่อนโยน โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าสายตาและท่าทางของเขามันอ่อนโยนมากแค่ไหน ปากบางยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว มันเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุด มันเป็นรอยที่ออกมาจากใจจริงๆ แต่เจ้าตัวก็ไม่อาจจะรู้ตัวได้

ร่างหนานอนมองร่างบางอย่างสนใจ ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นมุมนี้ของอีกคน เรื่องราวของเจ้าตัวที่เขามักจะได้ยินจากพี่ชายของอีกฝ่ายมาตลอด เขาเป็นคนรักอิสระ ไม่ชอบการถูกบังคับ มั่นใจในตัวเองสูง ตั้งใจทำอะไรก็มักจะประสบความสำเร็จอยู่เสมอ

"เด็กคนนี้ พี่รับเลี้ยงตั้งแต่แรกเกิด"

ร่างหน่าเอ่ยขึ้น เพราะเรื่องนี้มันไม่ได้เป็นความลับอะไร ยังไงก็ต้องบอกอยู่แล้ว

"พ่อของเด็กเขาไม่ยอมรับว่าเป็นลูกของตัวเอง เลยขอเลิกแล้วก็ทิ้งไปอย่างไม่ใยดี"

ร่างบางใจกระตุกวูบทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

มือบางคว้าตัวเด็กแสบมากอดไว้ด้วยความสงสาร

"พี่ช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย"

ปากบางขยับพูดเสียงแผ่วเบาเพราะกลัวเด็กน้อยในอ้อมแขนจะตื่น

"ได้สิ"
ร่างหนาตอบ ก่อนจะเล่าทั้งหมดให้อีกคนฟัง

ย้อนไปเหตุการณ์ เมื่อ3ปีที่แล้ว

"พี่นุ จอดรถหน่อยครับ ผมเห็นเด็กผญ.นั่งอยู่ข้างถนน"
ชายหนุ่มบอกคนขับรถเสียงดัง

เอี๊ยดดดดดด

จนอีกคนตกใจเบรกรถกระทันหัน ดีที่มันดึกแล้ว ไม่มีรถตามหลังมา ไม่อย่างงั้นคงได้เกิดอุบัติเหตุแน่นอน

"เดี๋ยวผมลงไปดูเองครับ"
พี่นุ เลขาคนสนิทหยิบร่มแล้วรีบลงจากรถทันที

ฝนที่ตกหนักอยู่ก็เหมือนจะยิ่งตกหนักเข้าไปใหญ่ ร่างใหญ่กางร่มไปหาเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างทาง พร้อมกับร่มอีกอันในมือ เขากางร่มให้ เสียงสะอื้นปานจะขาดใจของเธอ ทำให้พี่นุ นั่งยองๆลงข้างเธอ เธอขยับตัวหนีเพราะกลัวจะโดนทำร้าย พี่นุยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

"ไม่ต้องกลัวพี่นะเด็กดี พี่ไม่ทำร้ายเธอหรอก"

พี่นุวางยิ้มให้อย่างใจดี เธอมองหน้าเขาแล้วยิ้มให้บางๆ พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้

ตึกๆๆๆ

เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เธอสะดุ้งแล้วขยับตัวเข้าหาภานุ

"ทำไมไม่พาไปที่รถ ฝนตกหนักกว่าเดิมแล้ว"

เสียงทุ้มเอ่ยถามภานุ

"เธอเพิ่งจะหยุดร้องครับ ผมยังไม่ทันได้พูดกับเธอ"

ภานุบอกกับนายตัวเอง แล้วก้มมองเด็กหญิงตรงหน้า ดูแล้วอายุไปน่าจะถึง18ด้วยซ้ำ

"ไปขึ้นรถได้แล้ว ตากฝนแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบาย"
 เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้เด็กหญิงเงยหน้ามองอย่างกล้าๆกลัวๆ

ใบหน้าหล่อเหลาที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ เขามองเธอด้วยความเป็นห่วง ทำให้อุ่นใจและเชื่อใจพวกเขาในทันทีว่าเขาสองคนจะไม่ทำร้ายเธอ

เมื่อเจ้านายเดินกลับไปขึ้นรถ ภานุก็บอกให้เธอเดินตามมาที่รถ

"ไปนั่งข้างหน้าไป"

ภานุบอก เธอพยักหน้าแล้วเดินไปเปิดประตูรถก่อนจะนั่งลงอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะตัวเธอเปียก รถหรูแบบนี้ เบาะรถพังแน่ๆ

"นั่งไปเถอะ ไม่เป็นอะไรหรอก"
เสียงเข้มเอ่ยขึ้น ก่อนจะยื่นผ้าห่มที่มีอยู่ในรถส่งให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ"
เธอรับมาก่อนจะเอ่ยขอบคุณ

"ไปคอนโดเลยพี่นุ"

"ครับนาย"

รถหรูแล่นไปอย่างเร็ว ไม่นานก็ถึงที่พัก เธอมองอย่างตื่นตะลึงเพราะมันหรูมาก เธอไม่เคยมาในที่แบบนี้กรอกบ้านเธอก็ไม่ได้รวยแค่พอมีพอกิน

"รีบเดินตามมาเร็วๆ"
เสียงเข้มเอ่ยขึ้นมาดุๆ เธอรีบเดินตามไปทันที กลัวจะโดนดุมากกว่านี้

ติ้ดๆๆๆๆ

แกร๊ก

"ไปอาบน้ำ"

"ค่ะ"

"พี่นุเตรียมเสื้อผ้าให้เธอที"

"ครับนาย"

"ส่วนเธอ อาบน้ำเสร็จมารอฉันตรงนี้"

"ค่ะ"

ทั้งสามคนแยกย้ายกันไปทำภาระกิจส่วนตัว ภานุกับเด็กหญิงมานั่งรอเจ้านายที่ห้องรับแขก

"ทำไมไปนั่งตากฝนอยู่แบบนั้น"
ร่่างหนาเอ่ยขึ้นทีที่เดินออกมา ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับเธอ ภานุนั่งลงข้างเธอ เพราะจะทำให้เธอไม่เกร็งเวลาที่คุยกับเจ้านายของเขา

"ฮึก ฮึก "
อยู่ๆเธอก็สะอื้นขึ้นมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอเสียใจ ภานุยกมือขึ้นลูบหัวเธออย่างเป็นห่วง

"ไม่ต้องร้องนะเด็กดี ค่อยๆเล่าก็ได้"
ภานุปลอบเธอ ก่อนจะมองหน้าเจ้านายแล้วถอนหายใจ เจ้านายเขาถึงภายนอกจะดูโหดๆน่ากลัวไปบ้างแต่จริงๆแล้วเขาเป็นใจดีมากๆ

"หนูท้อง ฮึก"

เธอพูดเสียงสั่น

"ท้อง!!!"

ชายหนุ่มสองคนพูดพร้อมกันอย่างตกใจ

"ฮึก...ใช่ค่ะ... ฮึก...แต่เขาไม่รับ...ฮึก...ผิดชอบ...ฮึกๆ...เขาบอกเด็กในท้อง...ฮึกๆ ....ไม่ใช่ลูกของเขา...ฮื่อออออออ"

เธอพุดไปสะอื้นไป จนร้องหนักกว่าเดิม สองหนุ่มสตั้นไป3วินาที ก่อนจะเรียกสะติคืนมาได้ ภานุคว้าเด็กหญิงมากอดไว้ ลูบหลังปลอบเธอเพื่อให้เธอหยุดร้อง

"เธออายุเท่าไหร่ แล้วที่บ้านเธอรู้รึยัง"
ร่างหนาเอ่ยถามเด็กตรงหน้าด้วยความงง เพราะดูแล้วเธอน่าจะไม่ถึง18ด้วยซ้ำไป

"17ค่ะ ที่บ้านหนูยังไม่รู้ พอหนูรู้ว่าท้อง หนูก็บอกกับแฟนหนูเป็นคนแรก"

สองหนุ่มตาเหลือกทันทีที่ได้รู้อายุของเธอ

"แล้วเธอจะทำยังไงต่อ จะบอกที่บ้านมั้ย"
ร่างหนาถามต่อ

"ไม่ค่ะ หนูบอกไม่ได้ เขาจะต้องให้หนูเอาออกแน่ๆ หนูยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ พ่อแม่หนูจะเสียใจมากแน่ๆที่หนูทำตัวแบบนี้"

เธอรีบพูด น้ำตาก็ไหลไปด้วย ชายหนุ่มสองคนมองเธอแล้วถอนหายใจ

"เธออยากจะให้เขารับผิดชอบเธอและลูกของเธอมั้ย ฉันจัดการให้เธอได้นะ ถ้าเธอต้องการ"
ร่างหนาถาม

"ไม่หรอกค่ะ เขาเลือกที่จะไม่ยอมรับแล้ว ต่อให้เขามารับผิดชอบ มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกค่ะ"

เธอตอบมีนที ตอบอย่างไม่ลังเล

"แล้วเธอจะทำยังไง"
ร่างหนาถามต่อ

"หนูจะเอาเขาออกค่ะ หนูคงเลี้ยงเขาไม่ได้หรอก หนูเสียใจที่ต้องทำแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำอนาคตหนูจะเป็นยังไง บ้านหนูก็ไม่ร่ำรวย แค่พอมีพอกิน ถ้ามีเขาออกมา คงได้ลำบากมากกส่าเดิมแน่ๆ"
เธอพูดไปน้ำตาไหลไป เสียใจที่ทำตัวแบบนี้ พ่อแม่เตือนเธอก็ไม่ฟัง สุดท้ายก็เป็นอย่างที่พวกท่านบอกไว้จริงๆ

"เธอจะบ้ารึไง มันบาปนะ"
ร่างหนาดุเด็กตรงหน้า

"บาปแล้วยังไงละคะ ยังไงหนูก็ต้องเอาเขาออกอยู่ดี หนูเลือกอะไรได้ด้วยหรอค่ะ"

ภานุมองหน้าเจ้านายตัวเองนิ่งๆ เขาก็ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะลำพังตัวเขาเองก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว นอกจากเจ้านายของเขาจะเป็นคนสั่งให้ทำ

"นายครับ"

ภานุเรียกเจ้านายตัวเองที่นั่งนิ่ง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

"เห้อออ เอาละ เธอไม่ต้องคิดมาก แล้วก็ไม่ต้องคิดที่จะเอาเด็กออกด้วย เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง"

ภานุยิ้มอย่างดีใจที่เจ้านายเขาพูดแบบนั้น แต่เด็กหญิงที่นั่งข้างเขากลับไม่เข้าใจเขาเลยบอกแทน

"เจ้านายฉันจะช่วยเธอแก้ปัญหานี้เอง"
ภานุเอ่ย

"คุณทำได้หรอค่ะ"
เธอถามร่างหนาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ เขาจะทำได้ยังไง

"เดี๋ยวฉันจัดการเอง วันนี้เธอไปพักผ่อนก่อนไป"

ทั้งสามคนก็แยกย้ายกันไปพัก ภานุพาเธอไปห้องสำรองอีกห้องนึง หลังจากนั้นก็แยกย้ายไปพักผ่อน

วันต่อมา

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องดูแลตัวเองและลูกในท้องเธอให้ดีๆ เพราะฉันจะรับเลี้ยงเด็กคนนี้เอง ส่วนเรื่องเรียน ฉันจะจัดการให้เอง"

ร่างหนาบอกเด็กผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามที่ทำหน้าสงสัย ภานุเลยอธิบายให้เธอฟัง

"นับตั้งแต่วันนี้ เธอจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่าเธอจะคลอดเด็กออกมา เจ้านายฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างเอง รวมไปถึงเรื่องโรงเรียนของเธอด้วย ส่วนทางครอบครัวของเธอ ฉันจะเป็นคนเข้าไปพบพวกท่านเอง"

ภานุร่ายยาว

"คุณจะบอกกับครอบครัวหนูมั้ยเรื่องที่หนูท้อง"
เธอถามเสียงเศร้า

"ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับครอบครัวของเธอและทางโรงเรียนหรอกนะ เธอสบายใจได้ ถึงมันจะไม่ถูกต้องก็ตาม"

เธอยินยอมที่จะทำตามทุกอย่าง ลำพังตัวเธออายุเพียงเท่านี้ จะทำอะไรได้นอกจากเอาเด็กออก ถ้าวันนั้นฟังพ่อแม่ วันนี้คงไม่เกิดขึ้น เขาจะจำไปจนวันตายเลยว่าผช.มันไว้ใจไม่ได้
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-08-2021 23:59:12 โดย I rin »

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #16 เมื่อ20-08-2021 00:12:57 »

ต่อตอนที่9

ภานุจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยภายใน3วันตามที่เจ้านายสั่ง

"เรียบร้อยแล้วครับนาย"

ภานุรายงาน

"เดี๋ยววันนี้ผมจะเข้าไปคุยเรื่องนี่กับที่บ้าน พี่อยู่นี่ก็แลเด็กนั่นไปก่อนละกัน"

"ครับนาย"

รถคันหรูเลี่ยวเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ เขารีบลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างไว

"ว่าไงเจ้าตัวดี เมื่อวานผิดนัดกับแม่นะ"
คุณหญิงของบ้านเอ่ยทักทันทีที่เห็นหน้าลูกชายคนโปรด

"โถ่คุณแม่ครับ ผมขอโทษนะครับ พอดีเกิดเรื่องขึ้นกะทันหันน่ะครับ เลยไม่ได้โทรมาบอก"

ร่างหนาสวมกอดหญิงวัยกลางคนอย่างอ้อนๆ

"เรื่องอะไรกันนะที่ทำให้ลูกชายแม่ยอมผิดนัดได้แบบนี้"

"เรื่องนี้แหละที่ผมจะมาคุยกับคุณแม่"

"มีเรื่องอะไรหรอลูก ไหนเล่าให้คุณแม่ฟังหน่อยสิ"

ร่างหนาก็เริ่มเล่าตั้งแต่ต้นเรื่องยันจบเรื่องให้ผู้เป็นแม่ฟัง

"ตายแล้ว ทำไมเด็กสมัยนี้ถึงเป็นแบบนี้กันนะ อายุแค่นี้ก็ปล่อยให้ท้องสะแล้วหรอ"

"นั่นแหละครับ ผมเลยมาปรึกษาคุณแม่ว่าจะเอายังไงต่อดี จะให้อยู่กับผมกับพี่ภานุก็จะดูแลกันยังไง เราเป็นผช.กันทั้งคู่ เมียก็ไม่ทันจะได้มีกันเลยด้วยซ้ำ"

ร่างหนาพูดขำๆ

"นั่นสิ อายุก็26เข้าไปแล้ว ยังไม่มีหลานให้แม่อุ้มเลย"

แม่แหย่กลับ เพราะลูกชายไม่เคยพาสาวมาให้แม่ดูตัวเลยด้วยซ้ำ นัดดูตัวก็ไม่ยอมไป อ้างแต่ว่าติดงานตลอด

"ผมก็ไม่อยากสนใจใครนี่ครับ ผมคิดว่าผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วนะ ผมว่าผมไม่เปลี่ยนใจแน่นอน"
 ร่างหนาบอกยิ้มๆ ผู้เป็นแแม่ก็ได้แต่ยิ้มตาม

"เอาที่สบายใจเถอะจ้ะ แม่ไม่บังคับลูกอยู่แล้ว แม่มีเจ้าแฝดคอยวุ่นวายอยู่แล้ว ปวดหัวแค่นี้ก็น่าจะพอ"

สองแม่ลูกหัวเราะพร้อมกันเมื่อนึกถึงหลานชายฝาแฝดลูกของพี่สาว ซนไม่ไหว พูดก็เก่ง ขี้อ้อนอีกต่างหาก

"แล้วเรื่องเด็กคนนั้น ผมจะทำยังไงดีครับ"

"ให้เขามาอยู่นี่ก็ได้ เดี๋ยวแม่ช่วยดูแลให้เอง"

"ได้หรอครับ จะวุ่นวายคุณแม่เอานะครับ"

"เอางั้นแหละ ไปพาเธอมา เดี๋ยวแม่จัดการเอง"

"ก็ได้ครับคุณแม่"

ร่างหนาต่อสายหาภานุทันที ให้จัดการเก็บของทุกอย่าง แล้วพาเธอมาที่นี่

"ฝากคุณแม่ด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับคุณพ่อ"

"เดี๋ยวแม่บอกพ่อให้เอง ลูกไปทำงานเถอะจ๊ะ"

หลังจากนั้น เธอคลอดลูกออกมา เด็กผู้ชายผิวขาว จ้ำมั่ม น่าเอ็นดูมาก

วิคเตอร์จัดการเอกสารทุกอย่างเรียบร้อย รวมถึงชื่อของลูกเขาด้วย เขาให้เงินเธอไปจำนวนหนึ่ง มันมากพอที่จะทำให้ครอบครัวของเธอไม่ลำบากไปตลอดชีวิต และเธอก็จะไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเด็กอีกเลย เธอยอมรับข้อตดลงทุกอย่าง และยินยอมเซ็นใบสัญญาที่ทางทนายประจำกูลทำขึ้นมาเพื่อปกป้องสิทธิในการเลี้ยงดูบุตรบุญธรรมของเขา ต่อให้เธอเอาลูกมาอ้างก็ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเด็กคนนี้เพราะสัญญานี้ถือว่าตัดขาดกันไปแล้ว

วิคเตอร์เลี้ยงลูกชายของเขาเองกับมือ เป็นทั้งพ่อและแม่ให้ในเวลาเดียวกัน ถึงเขาจะเหนื่อยจากการทำงานมากแค่ไหน เขาก็จะกลับมาอยู่กับลูกของเขาเสมอ คุณพ่อคุณแม่ยังคิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าลูกชายของตัวเองจะทำได้ขนาดนี้ มันทำให้พวกเขาภูมิใจในตัวลูกของตัวเองมาก เด็กน้อยไม่เคยเรียกหาแม่เลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่เริ่มจำความได้เขาก็เรียกแค่ป๊ะป๋าของเขาเท่านั้น

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #17 เมื่อ20-08-2021 00:17:18 »

พอตเรื่องตามใจไรท์เตอร์นะจ๊ะ55555

เข้ามาอ่านแก้เคลียดกันได้นะคะ☺️

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #18 เมื่อ23-08-2021 09:55:28 »

ตอนที่10

กลับมาปัจจุบัน

เมื่อได้ฟังเรื่องที่ร่างหนาเล่าจนจบ ร่างบางก็ยิ่งสารเด็กน้อยมากขึ้นเท่าตัว เด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำเกือบจะไม่ได้ลืมตามาดูโลกสะแล้ว ถือว่ายังมีบุญมากพอที่ได้เจอกับผู้ชายคนนี้ ไม่อย่างนั้น เด็กคนนี้คงไม่ได้เกิด

"วินเนอร์เป็นเด็กเลี้ยงง่าย ขี้อ้อน สดใส ร่าเริง จะอยู่ที่ไหนก็ทำให้มีแต่คนเอ็นดู"

วิคเตอร์ลูบหัวทุยด้วยความเอ็นดู ตั้งแต่เล็กจนโต เขาสองคนพ่อลูกไม่เคยได้ห่างกันได้เลย ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด

"แต่ทำไมดื้อกับผมละ"

ร่างบางพูดขำๆ ก่อนจะก้มลงไปมองหน้าเด็กอ้วนที่หลับตาพริ้ม

"อันนี้พี่ก็สงสัย ว่าทำไมถึงเป็นกับเรา เพราะปกติ วินเนอร์เข้ากับคนอื่นง่ายมาก"

วิคเตอร์มองหน้าปาล์มแล้วยิ้ม ปาล์มเบะปากให้ก่อนหลับตาลง

"จะนอนต่อหรอ ไม่หิวรึไง"

วิคเตอร์เห็นว่าปาล์มกำลังจะหลับ เลยรีบถามขึ้นทันที

"ขอนอนสักงีบนะครับ ฟังพี่เล่าแล้วผมจะหลับ"

"งั้นก็นอน ตื่นค่อยไปหาอะไรกินข้างนอกละกัน"

"ครับ"

ร่างบางก็หลับแทบจะทันที วิคเตอร์มองสองคนที่นอนกอดนอนก่ายกันด้วยความเอ็นดู เขาหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ มันเป็นภาพที่น่ารักมากๆ เขาชอบภาพนี้ มันดูอบอุ่น

วิคเตอร์ลุกไปอาบน้ำ จัดการตัวเองเสร็จ ก็ส่งรูปที่ถ่ายไว้ตั้งแต่มาเที่ยวไปในไลน์ของครอบครัวทีีทั้งสองครอบครัวสร้างขึ้นมา ยกเว้นปาล์มที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มนั้น เพราะกลุ่มนี้ มีไว้ให้คำปรึกษาเกี่ยวกับการล่าหัวใจใครบางคน

@กลุ่มครอบครัว

@หม่าม๊า: ทำไมน่ารักกันจัง
@คุณหญิง:ใช่ๆมีแต่ภาพสวยๆทั้งนั้นเลย
@ป๊ะป๋า:วิคเตอร์ดูแลน้องดีๆละ
@วิคเตอร์:ครับป๊า
@ปังปอนด์:แหม่ๆ อยากจะอ้วกจริงๆเว้ย
@ปลายฟ้า:งุ้ยยยย ทำไมน่ารักกันจัง
@แซนดี้:สองแฝดบอกงอลน้าแล้ววไม่พาไปด้วย5555
@วิคเตอร์:นี่มันทริปครอบครัวนะครับ ฝากบอกหลานด้วย 5555
@แซนดี้:ย่ะ หมันใส่ว้อยยยย
@คุณพ่อ:เลิกคุยกันได้แล้ว พ่อประชุมอยู่นะ

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #19 เมื่อ23-08-2021 10:25:17 »

ต่อตอนที่10

จบบทสนทนาไว้เพียงเท่านี้555555


ช่วงบ่าย

หลังจากที่สองคนนอนกันมาเกือบครึ่งวัน วิคเตอร์ก็ปลุกให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำ นอนอะไรมากมายขนาดนี้

"ปะป๊า วินอยากเล่นน้ำครับ"

วินเนอร์ตัวแสบทำท่าดี้ด๊าดีใจจนออกนอกหน้า เพราะทริปตอนนี้บ่ายนี้ คือ น้ำตก

"ใครจะให้นายเล่นมิทราบ"

ปาล์มแกล้ง

"ปะป๊าไง แบร่ๆๆ"

วินเนอร์แลบลิ้นปบิ้นตาใส่ ทำให้ปาล์มหมันเขี้ยวคว้าหมับเข้าที่แก้มยุ้ยๆนั่น

หมับ

"นี่แนะๆๆๆ กล้าแลบลิ้นใส่งั้นหรอ"
ปาล์มแกล้งกลับ

"งื้อออๆๆๆๆๆ เบาๆๆ เจ็บๆๆๆๆ"
วินเนอร์ดิ้นกระแด่วๆอยู่เบาะหน้า ทำให้วิคเตอร์กับปาล์มขำกันไม่หยุด เจ้าเด็กอ้วนนี่มันแสดงเก่ง คงจะจริงอย่างที่อีกคนบอกว่าใครอยู่ด้วยแล้วสนุก

ไม่นานพวกเขา3คนก็ถึงน้ำตก วิคเตอร์หาที่จอดรถ แล้วลงมาช่วยหยิบของส่งให้ทั้ง2คนที่ดีใจจนออกหน้า พอกัน แล้วก็ชอบเถียงกันตลอด

"วินมาเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปสะพาย"
วิคเตอร์ส่งกระเป๋าใบเล็กให้ลูกชาย แล้วยื่นอีกใบให้ปาล์ม

"เอาอันนี้มาด้วย ผมช่วยถือ"
ปาล์มแย่งถุงอาหารที่อยู่ในมือวิคเตอร์มาถือ

"อันนี้วินช่วย"
วินเนอร์ที่เห็นปาล์มทำแบบนั้นเลยทำตาม แย่งเอาถุงขนมในมือป๊ะป๋ามาถือไว้เช่นกัน

วิคเตอร์มองสองคนสลับไปมา ก่อนจะถอนหายใจเบาๆเพราะ สองคนนั้นแข่งกันน่ะสิ จะเอาชนะกันให้ได้ นี่ผมเลี้ยงเด็กสองคนเลยนะ ให้ตายสิ

"ไปๆ เดี๋ยวที่นั่งเต็มนะ"
วิคเตอร์บอกให้สองคนที่ยืนขิงใส่กันอยู่ ให้รีบออกเดิน คนเยอะเดี๋ยวก็หาที่นั่งไม่ได้กันพอดี

หมับ

มือขาวคว้ามือป้อมมาจับ เด็กน้อยมองแล้วยิ้มเขินให้ เขาชอบให้จับมือเพราะป๊ะป๋าของเขาจะจับไว้ตลอดเวลาเขาเดิน แต่ตอนนี้ ป๊ะป๋าของเขาถือของทั้งสองมือเลยจับไม่ได้ มือพี่เขานิ่มแต่แข็งแรง มันอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัย อยากให้คอยจับมือเขาไปตลอดเลย เขาชอบ เด็กน้อยคิดในใจ

"ยิ้มอะไร"
ปาล์มว่าให้เด็กแสบแต่ตัวเองก็แอบยิ้ม เด็กน้อยไม่เห็น เพราะมัวแต่ยิ้มเขิน มือเด็กนี่นิ่มชะมัด มันอบอุ่นและรู้สึกว่าอยากปกป้องเขา อยากจับไปตลอด หัวใจมันฟูฟองเต็มอิ่ม แม้ทั้งสองจะเดินไปข้างหน้าพร้อมกัน รอยยิ้มก็ยังคงแต่งแต้มอยู่ที่ริมฝีปากของพวกเขา

ถาพถ่ายด้านหลัง ที่เขาเดินจับมือกันไป พูดคุย หรือเถียงกัน แต่ก็ยังคงยิ้มให้ มันเป็นภาพที่สวย และมีความหมายมากมาย  คนถ่ายมีความสุขมากที่สุดเมื่อเห็นรอยยิ้มของคนที่เขารัก ใช่ เขาชอบปาล์มมาตั้งนานแล้ว มีแค่ครอบครัวเราที่รู้ แต่ปาล์มไม่รู้ เขาก็ได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆ


พอได้ที่นั่ง วิคเตอร์ก็จัดการเทอาหารใส่กล่องพลาสติกที่ซื้อเตรียมไว้ สั่งอาหารเพิ่มาอีก3อย่าง ส่วนสองแสบนั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมที่จะลงเล่นน้ำ

"พี่ๆ วินอยากเล่นน้ำแล้ว"
เสียงใสๆของเด็กตัวกลม มือที่เกาะแขนพี่ชายตัวผอมสูงก็เขย่าแขนพี่ไปมาแบบอ้อนๆคนรอบข้างก็มองด้วยความสนใจ คงจะเป็นคนในเมืองใหญ่แน่ๆแหละ ผิวขาวหน้าตาดีแบบนี้ ตามต่างจังหวัดก็ไม่ค่อยจะเท่าไหร่

"ก็ไปดิ"

เด็กน้อยยิ้มแฉ่ง รีบดึงมือปาล์มให้เดินไปไวๆ

"เดี๋ยวๆ มากินข้าวก่อนค่อยลงไปเล่น"
วิคเตอร์ที่มองสองแสบมาสักพักก็รีบขัดขึ้นก่อนที่ทั้งสองจะลงน้ำ

"ไม่อ้าววว วินไม่หิวว"
วินเนอร์งอแง กระโดนเย่วๆ หน้าตาบูดเบี้ยว ปาล์มขำกับท่าทางเอาแต่ใจนั่น

"ไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวจะพาไปเล่น"

"จริงนะ"

"อือ"

วินเนอร์รีบปีนขึ้นไปนั่ง แล้วจัดการกับอาหารตรงหน้า

"เราก็มากินด้วย"
วิคเตอร์บอกปาล์มที่เอาแต่ยืนดูวินเนอร์กิน

"ครับ"

ทั้งสามกินไปคุยกันไป ส่วนมากเจ้าตัวอ้วนจะพูดมากกว่า หาเรื่องอะไรมากมายมาเล่าให้ปาล์มฟัง เหมือนสองคนนี้จะสนิทกันไปโดยปริยาย

จากที่เด็กน้อยเคยพูดเสียงห้วนๆ ตอนนี้กลายเป็นอ้อน จากที่ไม่เคยพูดครับ ก็ลงท้ายด้วยครับทุกประโยค ความเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ วิคเตอร์ควรอัพเดทลงไลน์กลุ่ม

สองแสบลงไปเล่นน้ำละ วิคเตอร์คอยเก็บภาพ นานๆทีเขาจะได้ออกมาเที่ยวแบบนี้ ส่วนมากก็พาลูกเที่ยวได้แค่สนานเด็กเล่นในหมู่บ้าน เดินห้าง ไม่คิดว่าพามาแบบนี้ ลูกของเขาจะสนุกจนลืมเหนื่อย ทริปในครั้งนี้ ต้องขอบคุณพี่สาวคนสวยของเขาแล้ว ที่แนะนำให้มาแบบนี้

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
« ตอบ #19 เมื่อ: 23-08-2021 10:25:17 »





ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #20 เมื่อ23-08-2021 11:09:08 »

ตอนที่11

วีดีโอที่วิคเตอร์อัดไว้ เขาส่งไปให้ทุกคนดูแค่คลิปเดียว และภาพถ่ายอีกบางส่วน

"เหว่ออออออ"

หมับ

"ระวังหน่อยสิ หินมันลื่น"
วิคเตอร์ที่รับอีกคนไว้ทัน ไม่งั้น คงนอนหงายลงไปในน้ำ หัวคงฟาดหินไปแล้วก็ได้

ตามองตา

ตึกตัก ตึกตัก ตึดตัก

หัวใจเต้นรัวปาดตีกลองชุด หน้าแดงลามไปถึงหู

ใช่ มันคือเสียงหัวใจของผมเอง ตกใจหรือตื่นเต้น อันนี้ไม่แน่ใจ แต่มันเป็นแบบนี้ไปแล้ว ผมคิดว่า สายตาที่มองมาเหมือนเป็นห่วงนั่น มันทำให้ผมใจสั่น ใจสั่นกับผช.เนี่ยนะ มันเป็นไปได้หรอ เอออ มันเป็นไปแล้ว

"ขอบคุณครับ"

ปาล์มได้สติ ก็เอ่ยขอบคุณแล้วรีบทรงตัวยืนขึ้น มือหนาปล่อยออก แล้วยิ้มให้ ออร่าทำให้ตาพร่ามั่ว เออ หล่อไปแล้ว คนมองเต็มไปหมดแล้วเนี่ย

"พีี่ เจ็บมั้ยครับ"

เด็กแสบเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง รีบเดินตามมาดูอย่างไว เด็กน้อยก็ตกใจ แต่ก็ดีใจไปด้วยที่ป๊ะป๋ารับไว้ทัน

"พี่ไม่เป็นอะไร ไปเล่นกันต่อมั้ย"

ปาล์มบอกเด็กแสบด้วยเสียงอ่อน เพราะสีหน้าเด็กน้อยนั้น มันทำให้เขาดีใจ เพราะสายตาและท่าทาง น้ำเสียงของเด็ก มันไม่เคยโกหก เด็กนี่ห่วงเขาจริงๆ

"ขึ้นไปพักกันก่อนมั้ย"

วิคเตอร์บอกสองแสบด้วยความเป็น เล่นมาจะ3ชั่วโมงได้แล้ว ดีนะที่มีต้นไม้เยอะ แดดไม่ส่องเท่าไหร่ บรรยากาศดีมากด้วยซ้ำ

"พี่หิวมั้ย"

วินเนอร์ถามพี่ชายของเขาด้วยความเป็นห่วง

"เรานั่นแหละหิวมั้ย"

"วินหิว แฮร่ๆ"

เด็กอ้วนยกมือลูบหัวตัวเองแก้เขิน

"หึหึ ไปกินสิ ป๊ะป๋าเตรียมไว้ให้แล้ว"

"เย่ๆๆๆ"

เด็กอ้วนกระโดดโลดเต้น แล้วคว้ามือพี่ชายของเขาให้ไปพร้อมกัน ปาล์มกับวิคเตอร์มองหน้ากันก่อนจะยิ้มให้กันแล้วเดินตามแรงจูงของเด็กน้อยไป

หมับ

มือหนาจับมือบาง

"ขอไปด้วยคนนะครับ"

วิคเตอร์พูดแบบอ้อนๆ ปาล์มทำอะไรไม่ถูกนอกจากยิ้มแก้เขินไป แล้วพยักหน้าให้เดินไปพร้อมกัน

หลังจากกินอะไรเรียบร้อย ก็ปล่อยให้ทั้งสองแสบเล่นน้ำกันไปอีกสักพัก

"กลับกันได้แล้ว"

วิคเตอร์ที่เก็บของเสร็จ ก็เรียกสองแสบที่เล่นจนลืมเวลาให้รีบขึ้น

"คร้าบบบบ"
สองแสบขานรับพร้อมกัน ก่อนเจ้าอ้วนจะร้องขึ้นหลังพี่ชายของเขา เป็นลูกลิงรึไงเจ้าหมูอ้วนนิ ปาล์มส่ายหัวให้ลูกลิงตัวกลมที่เกาะอยู่บนหลังเขา

"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"
วิคเตอร์ส่งเสื้อผ้าให้สองแสบ

ไม่นานพวกเขาก็ออกจากน้ำตก ขับรถไปหาที่พักสำหรับคืนนี้

พวกเขาไม่คิดเลยว่า เพียงเวลาแค่สั้นๆ ไม่กี่วัน มันพัฒนาไปมากขนาดนี้เลยหรอ จะทางวิคเตอร์ก็ดีหรือปาล์มก็ดี ไหนจะเจ้าตัวแสบนั่นอีก

ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า พวกเขาก็พร้อมที่เรียนรู้กันไปเรื่อยๆ ต่างฝ่ายต่างรู้อยู่แก่ใจกันอยู่แล้ว ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับใจตัวเอง มันเป็นเรื่องจริง

"พรุ่งนี้ไปไหนกันดี วินเนอร์"
ปาล์มที่นั่งอยู่บนเตียงถามเจ้าหมูอ้วนที่เดินวนไปวนทาอยู่หน้าทีวีพร้อมกับถุงขนมในมือ

"พี่อยากไปไหน"
วินเนอร์พูดพร้อมเดินมาหาพี่ชายของเขา

"ไม่รู้สิ พี่ไม่ค่อยได้มาเที่ยวแบบนี้ วินไปถามป๊ะป๋าสิ"
วินเนอร์พยักหน้า เดินไปหาป๊ะป๋าของเขาก็กำลังเตรียมมือเย็นให้อยู่

"ป๊ะป๋า พรุ่งนี้พาไปเที่ยวไหนครับ"

"เดี๋ยวป๊ะป๋าคิดดูก่อนนะ"

"ครับ"

วินเนอร์พยักหน้าให้พร้อม เดินกลับไปหาพี่ชายของเขาแล้วบอกไปตามที่ป๊ะป๋าบอกเขามา

หลังจากกินข้าวกันเสร็จ วิคเตอร์จัดยาแก้ไข้ให้สองแสบกินหลังกินข้าวเสร็จ

"อี๋....แหยะ"

สีหน้า คำพูด เหมือนกันราวกับแกะ กินยายากเหมือนกันสินะ

"กิน"

เสียงดุจากวิคเตอร์ ทำให้สองแสบเงยหน้ามองทันที วินเนอร์รีบคว้าแก้วยาน้ำของตัวเองมาถือไว้ ปาล์มหันไปมองหน้าเด็กน้อย เด็กน้อยบุ้ยปากไปทางแก้วยาของปาล์มที่มียาอยู่3เม็ด ให้ปาล์มรีบหยิบยามาถือไว้ ไม่งั้นจะโดนป๊ะป๋าทำโทษ

ปาล์มเลิกคิ้วให้เด็กอ้วนด้วยความสงสัย เด็กน้อยไม่ยอมพูด แต่พยักหน้าให้แทน ปาล์มหันหน้าไปมองวิคเตอร์ ก็เจอกับสายตาดุๆที่มองตนก่อนอยู่แล้ว

หมับ

มือบางคว้าแก้วยามาถือไว้ ใครกลัว ไม่มี๊ แค่...แค่..เกรงใจเฉยๆแหละ

"กินเข้าไป"

เสียงพูดนิ่งๆดุๆ ทำให้เด็กแสบทั้งสองที่เอายาเข้าปาก  มือคว้าแก้วน้ำรีบดื่มตามทันที วิคเตอร์กลั้นขำ ทำไมสองคนนี้ถึงเหมือนกันมากขนาดนี้

"อี๋!!!"

หน้าตาเห่ยเกแบบนี้ ยิ่งเหมือนกันเข้าไปใหญ่ เรื่องที่ผมเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้ ผมว่าผมคงต้องทำความเข้าใจใหม่แล้วหละ ตั้งแต่ที่ใกล้ชิดกันมาหลายวันนี้ นิสัยปาล์มเหมือนเด็ก แต่ก็เข้าใจอะไรง่าย ไม่ได้ดื้ออะไรมากมายเท่าที่ปอนด์เคยเล่ามาเลยสักนิด หรือนี่จะเป็นนิสัยจริงของเขากันนะ

"เตรียมตัวเข้านอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวต่อ"

สองแสบรีบลุกจากเก้าอี้ พากันวิ่งไปที่เตียงทันที

ไม่นานพวกเขาสามคนก็หลับไปเพราะความเหนื่อยล้า

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #21 เมื่อ23-08-2021 11:39:22 »

ตอนที่12

"วันนี้เที่ยวได้อีกวัน พรุ่งนี้เตรียมตัวกลับ"
วิคเตอร์บอกสองแสบที่คุยกันงุ้งิ๊ๆอยู่เบาะหน้า ใช่เบาะหน้า เจ้าหมูแสบอ้อนให้พี่ชายของเขามานั่งหน้า แล้วตัวเองก็นั่งตัักพี่เขาตัวเบามากมั้งลูกชาย

"ครับ"

สองแสบขานรับ ก่อนจะสนใจมือถือต่อเพราะ กำลังดูที่เที่ยวต่อน่ะสิครับ ผมไม่รู้จะพาไปไหน เลยขับมาเรื่อยๆ  ให้สองคนนั้นหาที่เที่ยวกันเอง

"ถ้าไม่รู้จะไปไหนก็ไปเรื่อยๆ เจอที่ไหนน่าแวะค่อยแวะ เอาแบบนี้ดีมั้ย"
ผมเสนอ

"ก็ได้ครับ"
สองแสบพยักหน้า แล้วหันมาสนใจทางด้านหน้าแทน

ผมคิดผิดมั้ยที่เสนอออกไปแบบนั้น

แวะตลอดทางงงงงง

"ไปถ่ายรูปกัน"

เป็นเหมือนสถานที่ท้องเที่ยวนะครับ แต่ไม่ค่อยมีคน อาจจะเป็นแค่ที่แวะถ่ายภาพเฉยๆก็ได้

"พี่ครับ รบกวนถ่ายรูปให้หน่อยได้มั้ยครับ"

ผมว่นคนแถวนั้นให้ถ่ายรูปพวกเรา3คน

"ป๊ะป๊า วินหิว"

ลูกชายผมยืนลูบท้องรอแล้ว ส่วนอีกคน เดินดูดชาไข่มุกชิวๆ

"งั้นไปหาไรกินกัน"

ไม่นานทั้งสามคนก็แวะหาไรกินที่ร้านข้าวข้างทาง เปิดประสบการณ์ใหม่ๆให้เด็กอ้วนไปในตัว เพราะนอดจากที่กินที่บ้าน ห้าง หรือโรงเรียนแล้ว ลูกชายผมก็ไม่เึยได้มานั่งในที่แบบนี้เลย เที่ยวครั้งนี้ ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะพอสมควร

"อร่อย"
วินเนอร์ชม คงจะถูกปากจริงๆ

"กินให้หมด"
ปาล์มบอกวินเนอร์ เขาพยักหน้าแล้วตัวข้าวเข้าปาก

"ปาล์ม"
วิคเตอร์เรียกคนตรงหน้า

"ครับ"
ปาล์มขานรับ

"กลับไปคราวนี้ จะต้องไปดป็นเลขาให้พี่นะ ป๊าบอกรึยัง"

"แล้วเลขาพี่ละครับ"

"ไม่มี"

"ไม่มีหรอครับ แล้วพี่ทำงานคนเดียวหรอ"

"ใช่"

"แล้วผมจะต้องทำยังไง"

"เดี๋ยวกลับไปจะสอนเอง"

"ก็ได้ครับ"

หลังจากกินข้าวกันเสร็จ พวกเขาก็ออกเดินทางกันต่อ วันนี้กะจะไปให้ถึงกรุงเทพฯ แต่ไม่ทันครับ มืดสะก่อน ก็เล่นแวะกันตลอดนี่ครับ

"ไปอาบน้ำ จะได้เข้านอน"

สองแสบเข้าไปอาบน้ำด้วยกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมอาบด้วยกัน ไม่รู้ไปคุยกันยังไงถึงได้ลงเอยแบบนี้

"อย่าอาบนาน เดี๋ยวจะได้กินยาอีกนะ"

ขู่สะเลย เล่นกันสะเพลินเชียว

"ม่ายยยยยยยย"

เสียงโหยห่วนของคนนั้นดังอยู่ในห้องน้ำ ก่อนจะเปิดประตูออกมา พันผ้าขนหนูไว้ที่เอวเหมือนกัน แล้วไอ้ผ้าที่ม้วนๆอยู่บนหัวนั่นมันอะไร ผมได้แต่กลั้นขำได้คู่แสบแล้วสินะ

"ทำไมไม่เช็ดตัวให้แห้งก่อนออกมา โดนแอร์จะไม่สบายเอานะ อยากนอนโรงพยาบาลกันหรอ"

ผมถามหลังจากสังเกตหยดน้ำบนตัวของทั้งคู่ อดบ่นไม่ได้สะด้วยสิ ไม่สบายขึ้นมาจริงๆคงเป็นผมนี่แหละจะได้ไปเฝ้าน่ะ

"เย้ยยยยยยย"

แล้วก็หายเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ กว่าจะได้นอนในแต่ละวัน ก็แบบนี้ตลอดเลยครับ ผมควรทำใจใช่มั้ย เพราะต่อจากนี้ ผมต้องรับบทเป็นคุณพ่อลูกสองไปตลอดชีวิตแน่ๆ

แค่คิด ชีวิตก็บรรเทิงแล้วครับ

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #22 เมื่อ23-08-2021 16:56:33 »

ตอนที่13

ตั้งแต่ไปเที่ยวกันคราวก่อน ชีวิตผมก็หาความสงบสุขไม่ได้อีกเลย -_-

"รบกวนด้วยนะปาล์ม"

เสียงพี่วิคเตอร์ดังมาถึงผมที่นั่งอยู่หน้าห้อง จะอะไรสะอีกละ ก็เขาให้ผมไปรับเจ้าอ้วนตัวแสบที่โรงเรียนแทนเขาน่ะสิ

"ครับ"

ผมเก็บเอกสาร ปิดคอมพิวเตอร์เรียบร้อยก็รีบเดินลงไปชั้นล่างด้วยความเร็ว เพราะถ้าไปรับช้า เจ้าอ้วนก็จะงอน เดี๋ยวนี้งอนเก่ง ผมก็ดันยอมตามใจอีก ไม่รู้ไปโดนเด็กอ้วนนั่นตกเอาตอนไหน

"ขับรถดีๆนะ ประชุมเสร็จเดี๋ยวพี่ลงไปรอข้างล่าง"

"ครับ"

ผมตอบไลน์พี่วิคเตอร์กลับไป หลังจากที่ไปเที่ยว ผมเรียนรู้อะไรมากมายหลายอย่างจากสองพ่อลูกนั่นเยอะเหมือนกัน จากการเอาใจใส่ของเขา มันเสมอต้นเสมอปลายดี ไม่ใช่แค่กับลูกชายของเขาแต่รวมไปถึงตัวผมด้วย

จากที่ผมไม่เคยใส่ใจใครนอกจากครอบครัว ผมกลับเริ่มใส่ใจคนรอบข้างมากขึ้น สิ่งไหนที่ไม่เคยทำผมก็เริ่มทำ สิ่งไหนที่ไม่เคยได้รู้ผมก็ได้รู้จากเขา เขาสอนงานผมได้ดี ผมเข้าใจง่าย เขาพยายามไม่ยัดเยียดเนื้อหาหรือความรับผิดชอบงานมากเกินไป ค่อยๆเป็นค่อยๆไป อันนี้ผมโอเค

"ทำไมมาช้าครับ"
เสียงใสๆดังขึ้นเมื่อผมเปิดประตูยังไม่ทันจะสุดแขนเลยด้วยซ้ำ

"รถติด"
ผมตอบ

"โม้ป่าว"
เจ้าอ้วนยังทำหน้าอ้อนบาทาได้ดี กอดอก หันหน้าหนี งอนครับแบบนี้

"ไม่ได้โม้ ขึ้นรถได้ยัง ร้อนนะ"
ผมแหย่ เพราะชอบให้เด็กนี่งอแง มันน่ารักดี

"วินเนอร์ๆ"
ยังไม่ทันจะได้ขึ้นรถ เสียงเด็กน้อยน่ารักที่เรียกเจ้าอ้วนเจือยแจ้วไปทั่วพื้นที่ เจ้าอ้วนหันไปมอง ก่อนจะรีบวิ่งมาเกาะขาผมไว้แน่น

"มาทำไม ไปไกลเลยนะ"
เด็กอ้วนตะเบงเสียงใส่เด็กคนนั้น

"เรามาจุ๊ปลานายก่อนไง นายชอบหนีเรา"
เด็กผช.ตัวน้อยยิ้มแฉ่งให้เพื่อนตัวดลม ผมก้มลงมองเด็กอ้วนที่เกาะขาอยู่แล้วขำ

"ไม่ต้องเลยนะ นายจะทำแบบนี้ไม่ได้ เราไม่ชอบ"
เด็กอ้วนตอบเสียงแข็ง เด็กน้อยน่ารักตรงหน้าไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่าย เขาเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม เจ้าอ้วนก็กอดรัดขาเขาแน่นกว่าเดิมเช่นกัน

"แต่เราชอบ...จุ๊ฟ กลับบ้านดีๆนะ พรุ่งนี้เจอกัน บ้ายบาย ผมไปก่อนนะครับหม่ามี๊ของวินเนอร์"

เด็กน้อยน่ารักจุ๊ฟเข้าที่แก้มเจ้าอ้วนด้วยความเร็ยว แล้วยิ้มแฉ่งให้ผมอีกที มือน้อยยกขึ้นโบกไปมาตรงหน้า แต่นั่นยังไม่เท่ากับที่เด็กนั่นเรียกผมว่าหม่ามี๊ของเจ้าอ้วนเลย

หม่ามี๊?

วอท?

ส่วนเจ้าอ้วนที่หน้าเหว่อข้างๆก็ยังไม่ได้สติ ผมดึงแขนเขาออก แช้วนั่งยองๆลงตรงหน้าเด็กอ้วนที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศสะแล้ว คงจะโดนเด็กนั่นแกล้งแบบนี้ทุกวันเลยสินะ

"ขึ้นรถได้แล้ว ป๊ะป๋ารออยู่นะ"
ผมจะดุก็ดุไม่ได้ รู้สึกสงสารไปอีก แต่ที่มาเรียกเขาว่าหม่ามี๊นี่มันยังไง เรื่องนี้ต้องได้คำตอบ

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #23 เมื่อ23-08-2021 17:23:58 »

ตอนที่14

ตอนนี้สองพ่อลูกมาส่งผมที่บ้าน ก่อนจะเสนอหน้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร เด็กอ้วนไม่ยอมกลับ บอกอยากกินกับข้าวฝีมือคุณยาย? เด็กนี่มันอยู่เป็นครับ อ้อนไปทั่ว มีแต่คนเอ็นดู ขนาดลุงพลที่ทำส่วนอยู่หน้าบ้านยังโดนป่วนไปด้วย เสียงเจือนแจ้วที่ดังไม่ขาดสายปนกับเสียงหัวเราะชอบใจของคนที่อยู่ในบ้านและนอกบ้าน ดังไปทั่วบ้านหลังใหญ่

"เป็นยังไงกันมั่งละอาตี๋ วุ่นวายดีมั้ย"
ม๊าผมถาม หลังจากที่เตรียมอาหารให้เจ้าเด็กอ้วนเสร็จ แม่บ้านจัดโต๊ะไว้รอเจ้าเด็กอ้วนแล้ว

"วุ่นวายมากม๊า"
ผมตอบยิ้มๆ

"ถ้าลูกมีความสุข ม๊าก็ดีใจแล้ว"
ม๊ายกมือวางบนหัวผม ผมเห็นม๊ายิ้มแบบนี้ ผมก็คิดว่าผมมีความสุขเหมือนกัน รอยยิ้มที่ผมไม่ค่อยได้เห็นในรอบหลายปีเพราะผมไปอยู่ต่างเมืองสะนาน นานๆจะได้กลับมา กลับมาก็อยู่แค่แปปเดียว

"แค่ครอบครัวตี๋มีความสุข ตี๋ก็โอเคแล้วม๊า"

"ไม่ใช่แค่ครอบครัวสิจ๊ะ ลูกของม๊าก็มีความสุขไปด้วย"

"ครับ"

ผมกอดม๊าแน่น ผมก็สัญญาว่าผมจะทำให้ตัวเองมีความสุขเหมือนที่ครอบครัวเราหวังไว้ สิ่งไหนที่ไม่ใช่ความสุข ผมจะไม่ใส่ใจ

"คุณยายยยยยยย วินเนอร์มาแล้ววววว"
เสียงใสดังมาก่อนจะเห็นตัวสะอีก พี่วิคเตอร์เดินตามหลังลูกชายเขาเข้ามา

"มาแล้วหรอหลานยาย ล้างมือรึยังเอ่ย"
ม๊าผมขานรับหลายนตัวแสบ

"ล้างแล้วครับ"

วินเนอร์ตัวอ้วนยกมือขึ้นสองข้างให้ม๊าผมดู

"งั้นไปนั่งเลย"
ม๊าจูงมือเด็กอ้วนไปที่โต๊ะอาหาร ตามด้วยผมกับพี่วิคเตอร์ ส่วนป๊าน่ะหรอ มีนัดกับเพื่อนเขาน่ะครับ น่าจะไปตีกอล์ฟ ค่ำๆถึงจะกลับ


ทานเสร็จก็นั่งคุยกันต่อครับ วินเนอร์อยากเล่นกับลุงพล อยากช่วยทำสวน -_- วุ่นวายสะมากกว่า ฟ้าเริ่มมืด พี่วิคเตอร์เลยออกไปตามลูกชายเขา กลัวยุงกัด

"ม๊าครับ เดี๋ยวผมต้องของตัวกลับก่อนนะครับ"
พี่วิคเตอร์ที่เดินเข้ามาในบ้านพร้อมวินเนอร์ ก็เฝบอกกับม๊า

"ได้จ๊ะ นี่ก็เริ่มมืดแล้ว ขับรถกันดีๆนะตาวิค"

"ครับม๊า"

ผมลุกเดินตามสองพ่อลูกออกจากบ้าน มาส่งที่รถ

"ขับรถดีๆนะครับ"
ผมบอก

"ครับ ... พรุ่งนี้พี่มารับ ไปพร้อมกันนะ"

"ก็ได้ครับ"

"งั้นไปละนะ ถึงแล้วพี่จะโทรหา"

"ครับ"

ไปกันแล้วหละครับ เงียบหูไปสิ ตัวเสียงไม่อยู่ เหงาเลยสิแบบนี้

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ในชีวิตผมมีเขาสองคนคอยวนอยู่รอบตัวแบบนี้ สัญญาของผมที่ขอม๊าไว้1ปี ทำไมมันฟังกูช้าจัง ผ่านมาแค่ไม่กี่เดือนเอง พวกเขายังทำให้ผมรู้สึกดีขนาดนี้ ทำไมสองพ่อลูกนั่นถึงร้ายกาจขนาดนี้นะ หึหึ
 
ร้ายกาจถึงขั้นทำให้ผมยอมเปิดใจได้ถึงขนาดนี้ จากที่เคยคิด ว่าจะไม่มีใคร จากที่เคยคิดว่าจะอยู่ดูแลแค่ครอบครัวของตัวเอง จากที่เคยคิดว่า ชาตินี้คนแบบผมจะไม่มีความรัก แต่ทำไมสองพ่อลูกนั่น ถึงทำให้ความคิดผมเปลี่ยนไปเกมือนเป็นคนละคนแบบนี้ละ ตอนนี้ผมอยากดูแลพวกเขา อยากมีพวกเขาไปในทุกๆวัน อยาดช่วยเขาทำงาน อยากไปรับส่งเด็กอ้วนที่โรงเรียนทุกวัน

ความรู้สึกอยากดูแลนี้ มันเรียกว่าความรักได้รึยังนะ


ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2374
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #24 เมื่อ23-08-2021 21:48:18 »

ออกแนวหลงเด็กอ้วนกันไปทั้งครอบครัว

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #25 เมื่อ24-08-2021 09:22:51 »

ตอนที่15

"เป็นยังไงมั่งว่ะช่วงนี้ ไปถึงไหนแล้ว"
ผมยังไม่ทันได้นั่ง ปอนด์มันก็เอ่ยถามทันที มันไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่เพราะมันแยกบ้านไปแล้ว ปลายฟ้าก็แยกเหมือนกัน เหลือแค่ปาล์มคนเดียวที่อยู่กับป๊าม๊า ถ้าจะรู้ก็รู้แค่เรื่องในไลน์กลุ่มนึ่แหละครับ

"มึงคิดว่ายังไงละ"
ผมตอบกวนๆ

"หน้าอย่างมึงเนี่ย นกชัวร์ๆ ไม่เคยจีบสาว ส่วนมากมีแต่คนเข้าหา เพราะงั้นกูว่ามึงน่าจะจีบอาตี๋ของกูไม่สำเร็จหรอก"

ดูมันว่าผม

"ดูถูกกูเกินไปละไอ้ปอนด์ ระดับกูแล้ว หึหึ"

ผมยักคิ้วให้มัน มันตาเหลือกทันที

"จริงอะ นี่มึงกินอาตี๋ของกูไปแล้วหรอ ไอ้เพื่อนชั่ว"

โวยวายเก่ง ตื่นตูมเก่งและคิดไปเองเก่งก็มีแต่มันนี่แหละ ไอ้มาดเท่ห์ๆขรึมๆนี่หายไปหมดละ ท่านประธาน

"ยังโว้ย มึงนี่คิดไปไกล"

"แล้วมันยังไง ก็มึงพูดกำกวมนี่หว่า"

"ก็ไม่ยังไง แค่น้องมึงยอมมาเป็นเลขาให้โดยที่คัดค้าน แค่น้องมึงยอมไปไหนมาไหนด้วยแล้วก็เหมือนจะไปได้ดีกับวินเนอร์ สำหรับตอนนี้มันก็ดีเกินพอแล้วว่ะ"

ผมนึกถึงสองคนนั้นที่อยู่ด้วยกันก็อดยิ้มไม่ได้ แรกๆก็เถียงกัน ไม่มีใครยอมใคร ผ่านไปสักพัก อ้อนกันมั่ง แกล้งกันมั่ง อีกฝ่ายขยันอ้อน อีกฝ่ายขยันตามใจ

"จริงหรอว่ะ กูนี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอาตี๋ของกูจะรักเด็กได้ ปกตินิสัยไม่เอาใครของมันนี่ออกนอกหน้าเลยนะเว่ย แสดงว่าถูกชะตากับเจ้าแสบจริงๆ"

มันพูดแล้วก็ทำท่าทางครุ่นคิด คงคิดไม่ถึงละสิ ว่าน้องตัวเองจะมีมุมแบบนั้นได้ บางทีเขาแค่อาจจะปิดกลั้นตัวเองจากคนภายนอกก็ได้ อย่างเช่น เข้าหาเพราะหน้าตา เข้าหาเพราะเงินทอง ไม่ได้จริงใจด้วยสักนิดเขาเลยเลือกที่ปฎิบัติกับคนภายนอกแบบนั้น

"จริง ไม่เชื่อถามป๊ากับม๊ามึงดูได้เลย"

"ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี กูอยากให้น้องกูเจอคนที่ดี จริงใจกับมัน กูไม่ค่อยได้อยู่พูดคุยกับน้องเท่าไหร่ ส่วนมากก็ทำแต่งาน แล้วมันก็เอาแต่เรียน พอจบก็ไปเมืองนอกเลย เจอกันก็แค่แปปๆ"

มันบ่น สีหน้ารู้สึกผิดของมัน ผมเข้าใจ ตอนพวกเราเรียนก็เอาแต่เรียน บ้านช่องไม่ค่อยได้กลับ พอจบก็ไปต่อเมืองนอกเหมือนกัน จบมามันก็ต้องแต่งงาน เพื่อธุระกิจ แต่สุดท้ายครอบครัวมันก็สมบูรณ์แบบทุกอย่าง มันเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี เป็นลูกที่ดี แต่มันมักจะบ่นกับผมตลอด ว่าเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่อง สุดท้ายกลัวน้องไม่รัก อ่อนจริงๆ

"กูก็รักของกูมานานแล้วมั้ยละ ไม่งั้นกูจะรอเขานานขนาดนี้หรอ เพื่อนมีครอบครัวกันไปหมดแล้ว ส่วนกูนี่จะแก่ตายคาคานแล้วนะเพื่อน ปีนี้ก็29แล้วนะเว่ย กูทนของกูมาได้ยังไงว่ะ งงกับตัวเองเหมือนกัน"

ผมก็บ่นกับแม่งเลย ผ่านผู้หญิงมาก็เยอะ แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะรักใครเลย ผมชอบน้องมันมาหลายปีแล้วนะครับ แต่ที่ไม่จีบ ไม่อะไรเลยนี่ก็เพราะอยากให้น้องเขาเรียนให้จบก่อน เพราะความตั้งใจของเขามันก็สำคัญกับเขาจริงๆนึ่หน่า ผมไม่อยากตัดความฝันของเขา ดีสะอีกเพราะแบบนี้ผมพร้อมสนับสนุนเขาเต็มที่ ไม่ว่าเขาจะอยากทำอะไรก็ตาม

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #26 เมื่อ24-08-2021 09:30:33 »

"เหอะ ทำมาเป็นคนดี มัวแต่ลีลา หมาคาบไปแดกละกูจะสมน้ำหน้าให้"

ดูปากมันสิ น่าตบจริงๆ

"กล้าก็ลองดูดิ กูตามเก็บหมดแหละ จะผู้หญิงหรือผู้ชายกูไม่สน"

ผมพูดจริง เพราะยังๆภายใน1ปีนี้ น้องเขาต้องยอมแต่งงานกับผมแน่ๆ ผมเอาหัวไอ้ปอนด์เป็นประกันเลย

"แหม่ๆพ่อคนคลั่งรัก หวงขนาดนี้ ไม่เอาไปขังไว้เลยละครับ"

"ได้หรอว่ะ"

"กวนตีน คนเขามีพ่อมีแม่ หรือมึงอยากให้น้องกูเกลียดมึง จะลองก็ได้นะ รับลอง มึงได้คลั่งสมใจอยากแน่ๆ กูไปละ"

มันว่าจบก็เดินออกจากห้องทำงานผมไป วันนี้ผมมาไว้กว่าปกติ เพราะมีเรื่องต้องสะสางก่อนที่จะวนรถกลับไปรับลูกชายแล้วคู่หมั้นอีกที

"ป๊ะป๋า วินอยากให้หม่ามี๊ไปส่ง"

เดี๋ยวนี้ทำไมลูกชายผมเอาแต่เรียกปาล์มว่าหม่ามี๊ๆ ผมไม่ได้บอกให้เขาเรียกนะครับ เขาเรียกของเขาเอง

"ใครสอนให้วินเรียกพี่ปาล์มว่าหม่ามี๊"
ผมถามขณะเลี้ยวรถเข้าซอยบ้านหลังใหญ่

"ไม่มี วินอยากเรียกเอง วินชอบ"

พูดไปยิ้มไปแบบนี้ คงจะชอบจริงๆนั่นแหละ

"แล้วพี่เขาไม่ดุเรารึไง ไปเรียกแบบนั้น"

ผมนึกถึงหน้าอีกคนที่บึ้งๆ น่ารักดี ผมก็ชอบนะ หม่ามี๊งั้นหรอ น่ารักดี

"ไม่ๆ วินลองเรียกหลายครั้งแล้ว หม่ามี๊ไม่เห็นว่าอะไรเลย"

"จริงหรอ"

"จริงสิครับ เดี๋ยววินเรียกให้ป๊ะป๋าดูเลย"

ผมพยักหน้าให้เจ้าตัวแสบ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปในบ้านหลังใหญ่

ปาล์มเดินออกมา พร้อมถุงกับข้าวถุงใหญ่ คงเป็นม๊าที่เตรียมไว้ให้แหละครับ บ้านนี้อบอุ่นตลอด

วินเนอร์เปิดประตูให้ปาล์มเข้ามานั่ง ตัวเองที่ยืนเกาะคอนโทรลรถอยู่ก็ฮึบพุงน้อยไว้ กลัวพี่เขาจะเข้ามานั่งไม่ได้

"ขอบคุณครับ"

ปาล์มแกล้งแหย่หมูอ้วนของเขา พูดเพราะแบบนี้ หมูอ้วนจะชอบเขิน

"งุ้ย หม่ามี๊พูดแบบนี้ทำไมครับ วินเขิน"

"รู้จักเขินเป็นด้วยหรอ ตัวแค่นี้เองนะ"

"พอๆ เลิกแกล้งกันเลย จะกินข้าวบนรถหรือไปสวนสาธารณะ"

ไม่งั้นไม่ได้ไปหรอกครับถ้าเป็นแบบนี้

"ไปกินที่โรงเรียนครับ"

"ได้เลย"

หลังจากออกรถ ผมก็ถามปาล์ม

"วินเนอร์เรียกหม่ามี๊ ไม่โกรธเขาหรอ"

"ไม่โกรธหรอกครับ ตอนแรกที่ได้ยินคือตกใจมากกว่า แล้วแต่เขาเลยว่าอยากจะเรียกอะไร"

เขาตอบแล้วยิ้มให้ผม แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว

"เพื่อนบอกว่าวินไม่มีหม่ามี๊เหมือนพวกเขา ทุกๆครั้งที่มาโรงเรียนเพื่อนจะมีป๊ะป๋ากับหม่ามี๊มาส่ง"

เด็กน้อยพูดให้ฟัง น้ำตาคลอด้วย

หมับ

ฟอดดด

"สนใจพวกเขาทำไม วินเนอร์ก็มีหม่ามี๊แล้วนี่ไงครับ พี่จะเป็นหม่ามี๊ให้เอง โอเคมั้ย"

ปาล์มที่หอมแก้มหมูแสบดังฟอด ก็พูดประโยคที่กระแทกใจผมออกมา ผมไม่เคยรู้เลยว่าวินเนอร์จะคิดแบบนี้ เขาเก็บความรู้สึกได้ตั้งแต่เด็กเลยหรอ แล้วทุกๆครั้งที่ผมมาส่งเขา ผมก็ไม่เคยสังเกตุสีหน้าหรือท่าทางของลูกเลย ลูกเองก็ไม่เคยพูดออกมาสักครั้ง ถามถึงแม่ก็ไม่เคย

หมับ

"หม่ามี๊...จะเป็นหม่ามี๊ของวินตลอดไปมั้ยครับ...ฮึก...หม่ามี๊จะมาส่งวินทุกวันใช่มั้ยครับ...ฮึก ฮึก "

ลูกชายผมหันมากอดปาล์ม หน้ามุดอยู่ที่หน้าอก ก่อนจะเอ่ยประโยคที่เด็ก3-4ขวบไม่น่าจะคิดได้ขนาดนี้

"ไม่ร้องนะเด็กดี หม่ามี๊สัญญา ว่าจะมาส่งลูกชายของหม่ามี๊ทุกวันเลย"

มือบางลูบหัวเด็กน้อย นิ้วเรียวยาวเช็ดน้ำตาที่ไหล่อาบแก้ม พูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"สัญญา...ฮึก ฮึก...นะครับ"

เด็กน้อยยกนิ้วก้อยป้อมๆขึ้นมาตรงหน้าอีกฝ่าย อีกฝ่ายยิ้มให้แล้วเกี่ยวก้อยกัน

ผมทำหน้าที่พลาดไปหรอ ให้ความอบอุ่นกับเขาไม่พอหรอ ผมคงต้องทำอะไรเพื่อเขามากกว่านี้ใช่มั้ย

"เด็กดีของป๊ะป๋า เลิกร้องได้แล้วนะ ลงไปกินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวโรงเรียนจะขึ้นแล้ว"

"ครับ"

สองแสบขานรับ ก่อนจะพากันลงไปหาที่นั่งกินข้าว

ผมมองถามสองแสบไป ผมหวังว่าสิ่งที่ผม สิ่งที่ผมได้ตัดสินใจไปแล้ว สิ่งที่ผมรอคอยเพื่อครอบครัวของเรา จะเป็นสิ่งที่คุ้มค่าที่สุดสำหรับเรา ไม่ว่าอนาคตข้างหน้าพวกเราจะเจออะไรที่หนักหนาเกินตัว ผมจะปกป้องพวกเขาให้ดีที่สุด ผมจะไม่ยอมให้พวกเขาต้องเสียใจ

"ผมสัญญา ว่าจะจะดูแลพวกเขาให้ดีที่สุด เท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้ ผมจะทำให้ทุกคนเห็นเอง"

วิคเตอร์ตามสองแสบที่รอกินข้าวอยู่ที่โต๊ะหน้าโรงเรียน วินเนอร์ยิ้มกว้างมากกว่าที่เคยยิ้มมา ผมนั่งมองสองแสบผลัดกันป้อนข้าว เหมือนโลกนี้มีเขาแค่สองคน

สามคนเดินจับมือกันไปที่ประตูหน้าโรงเรียน วันนี้วินเนอร์ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ จนคุณครูอดแซวไม่ได้

"วันนี้น้องวินเนอร์อารมณ์ดีจังเลยนะคะ มีข่าวดีรึป่าวเอ่ย"
คุณครูคนสวยเอ่ยแซว

"มีครับครูมีน วันนี้วินเนอร์ดีใจมาก แต่ไม่บอกครูมีนหรอก ความลับครับ คริๆ"
เด็กแสบก็แบบนี้แหละครับ

"555 ตายจริง โตขึ้นแล้วสินะเนี่ย ถึงมีความลับกับครูได้"

คุณครูเอ็นดูวินเนอร์มากเพราะเด็กคนนี้อารมณ์ดี พูดเพราะ เรียนก็เก่ง แต่ก็แก่น ไม่ยอมใครด้วยเช่นกัน

"ฮี่ๆ"

หลังจากส่งเด็กแสบเข้าเรียน เขาสองคนก็ไปบริษัทต่อ

"วันนี้ไปกินข้าวข้างนอกกันมั้ย"

วิคเตอร์ถาม

"พี่อยากไปไหนก็ไปครับ ผมไปได้อยู่แล้ว"

"งั้นเคลียร์งานรอเลย"

"ครับ"

3เดือนต่อมา

ความสัมพันธ์ของทั้งสองเริ่มคืบหน้าไปไกล นี่ก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว พวกเขาเริ่มสนิทกันมากขึ้น จากที่เคยเรียกพี่ก็เรียกเฮียเหมือนเรียกพี่ชายตัวเอง จากที่เคยเรียกแค่ชื่อ ตอนนี้อีกฝ่ายก็ยอมให้เรียก อาตี๋หรือตี๋ เพราะชื่อนี้จะเรียกได้แค่คนในครอบครัวและก็เพื่อนสนิทนั้น

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #27 เมื่อ25-08-2021 18:40:05 »

 :pig4:
 :3123:

ออฟไลน์ I rin

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 71
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #28 เมื่อ25-08-2021 21:55:27 »

อีก1-2วันมาต่อให้อีกนะคะ ตากฝนจนไม่สบาย ไม่มีแรงพิมพ์เลย :monkeysad:

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2374
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
Re: คนนี้...หม่ามี้ของผม❤️
«ตอบ #29 เมื่อ25-08-2021 22:29:03 »

หายป่วยไวไวนะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด