หัวข้อ: Daddy One Leg #คุณพ่อขาเดียว (บทที่ 2 : คุณพ่อทำงาน คุณพี่เลี้ยงเฝ้าน้อง)

[beamjs2]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่


1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

คุณพ่อขาเดียวกับชีวิตที่ไม่ธรรมดาเมื่อพี่เลี้ยงแสนน่ารักดันโผล่เข้ามาป่วนหัวใจ

เขียนโดย นริศ

วันเปิดเรื่อง 26/06/63

วันปิดเรื่อง : ยังไม่จบ

[/size]

[beamjs2]

DDOL : บทนำ

ไม่อยากเชื่อเลยว่าชีวิตมันจะดำเนินมาถึงจุดนี้ เงินในบัญชีตอนนี้เหลือแค่หนึ่งร้อยบาทถ้วน ให้ตายเถอะทำไมชีวิตของอนล มันเศร้าขนาดนี้ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กที่เคยทำงานมาหลายปีก็ปิดตัวลง ไหนจะโดนทวงค่าเช่าห้อง ถ้าไม่ได้งานมีหวังเขาต้องถูกเฉดหัวออกไปแน่ ๆ
อนลเปิดโน้ตบุ๊คค้นหางานต่าง ๆ ตอนนี้เขาสามารถทำได้ทุกงาน จะให้ไปแบกหามแบกปูนเขาทำได้หมด ไม่เลือกงานไม่ยากจน
มือก็ขยับเมาส์เพื่อเลือกหางานจนดวงตามองไปเห็นงานบางอย่างเข้า

รับสมัครงานพี่เลี้ยงดูแลเด็กอายุ 3 ขวบและเด็ก 6 ขวบ
-ขอแค่รักเด็กก็พอ
-เงินเดือนค่อยมาตกลงกันหลังจากได้งานแล้ว
-เคยมีประสบการณ์ดูแลเด็กมาก่อน
สนใจติดต่อ 09123456789

อนลยิ้มนี่แหละหนทางของการรอดชีวิตของเขา เขาจะไม่อดตายแล้ว! อนลนึกขอบคุณสวรรค์เทวดาฟ้าดินมาโปรด

“สาธุ้ ถ้าเกิดลูกได้งานนี้จะเอาน้ำแดงหนึ่งลัง ไม่สิ ๆ สิบลังไปเลย ถ้าลูกได้งานนี้จะเอาน้ำแดงสักสิบลังไปถวายเจ้าพ่อเจ้าแม่เลย สาธุ้!!”มือเรียวยกประนมขึ้นก่อนจะเอ่ยสาธุออกมาดัง ๆ

สมาร์ทโฟนรุ่นเก่ากึกปาหัวหมาแตกถูกหยิบขึ้น อนลกดเบอร์โทรเพื่อติดต่อไปหาเจ้าของโพสต์นี้ ระหว่างรอก็เปิดหน้าไทม์ไลน์ของเขาไปพลาง ๆ

“รวยเหมือนกันนะเนี่ย”

ไม่นานนักปลายสายก็กดรับ อนลดีใจจนเด้งตัวขึ้นแล้วเอ่ยว่าฮัลโหลทันที

“ฮัลโหล สวัสดีครับพอดีผมเห็นโพสต์รับเลี้ยงเด็กไม่ทราบว่าตอนนี้ยังรับพี่เลี้ยงเด็กอยู่ไหมครับ”เขาเอ่ยถาม

“อ้อ ยังรับอยู่ครับไม่ทราบว่าชื่ออะไรหรอครับ”

“อนล วรรณะรังสรรค์ครับ”

“ครับ เบอร์ติดต่อเบอร์นี้เลยใช่ไหมครับ”

“ใช่ครับ”

“เคยมีประสบการณ์ทำงานด้านนี้ไหมครับ”

“ผมเคยทำงานนี้มาห้าปีแล้วครับ”อนลเอ่ย เขาทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กมาตั้งแต่อายุยี่สิบพอเรียนจบมอหกก็ไม่ได้เรียนต่อเพราะพ่อกับแม่ของเขาไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้นก็เลยจำเป็นต้องลาออกมา ในคราแรกก็อธิบายกับท่านทั้งสองไปว่าจะกู้เงินเรียนแต่ก็ถูกคัดค้าน พี่แถวบ้านจึงชวนมาทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กจนปิดตัวลงก็ห้าปีพอดี

หลังจากที่อนลตอบกลับไป ปลายสายก็หายไปสักพักจนทำให้อนลเริ่มใจคอไม่ดี จนได้ยินเสียงปลายสายอีกครั้งที่ทำให้เขาต้องร้องออกมาอย่างดีใจ

“ยินดีด้วยนะครับ เราสนใจให้คุณมาทำงาน เดี๋ยววันพรุ่งนี้ผมจะติดต่อไปครับ”

หลังจากปลายสายวางสายลงไปแล้วอนลก็รีบติดต่อเพื่อนสนิททั้งสองคนในทันที

“ฮัลโหลมึง…กูได้งานแล้วไปร้านพี่เจ๊นกกันเดี๋ยวกูเลี้ยงน้ำปั่น!”

อนลมาถึงร้านพี่เจ๊นก ทำไมถึงเรียกพี่เจ๊นกน่อหรออันนี้เขาก็ตอบไม่ได้เหมือนกันอาจจะเพราะว่าเมื่อก่อนลูกค้าชอบเรียกทั้งเจ๊นกและพี่นก เขากับเพื่อนจึงเรียกพี่เจ๊นกแบบรวบรัดไปเลย

“อ้าวนน หิวหรอถึงได้แวะมา”พี่เจ๊นกเอ่ยถามมือก็เคยชงชาเขียวนมสดให้ลูกค้า

“มาฉลองน่ะเจ๊”

“ฉลองอะไรแกมีแฟนหรอ”

“ไม่ใช่! ผมพึ่งได้งานมาเจ๊”

“งานรับเลี้ยงเด็กหรอ”

“ช่าย”

“ดีใจด้วยนะ มีเงินแล้วอย่าลืมมาเปย์เจ๊นะ”พี่เจ๊นกเอ่ยแซว

อนลนั่งรอเพื่อน ๆ อยู่ที่ด้านริมของร้านซึ่งเป็นที่นั่งประจำมานาน ร้านนี้ตกแต่งเรียบง่ายไม่หวือหวามากเป็นร้านสีขาวสะอาดตา เก้าอี้และโต๊ะเป็นไม้สีน้ำตาลอ่อนและในร้านถูกประดับด้วยต้นไม้นานพันธุ์เรียกได้ว่าพี่เจ๊นกเป็นคนที่มีเทสดีคนหนึ่งเลย
รอมาเกือบสิบห้านาทีเพื่อนของเขาก็มาผู้ชายคนแรกที่เดินเข้ามาคืออธิปและคนที่ตามมาอีกคนคือพลอยไพลิน เขาทั้งสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมต้นเรียกได้ว่ารู้กันถึงไส้ถึงพุง

“กูมาช้าไปปะ”อธิปเอ่ยถาม

“ช้ามากูรอมาสองชั่วโมง”

“จริงปะเนี่ย”

“มึงก็ไม่เชื่ออีนนเนาะ”พลอยไพลินเอ่ยใส่

“กูเป็นคนซื่อ ๆ”

“มึงโง่ค่ะอีธิป”

เรียกได้ว่าอธิปและพลอยไพลินนี่คู่ไม้เบื่อไม้เบากันมาตั้งแต่เรียนแล้ว แต่สองคนนี้ไม่เคยจะทะเลาะกันจริงจังเท่าไหร่หรอกนะ ก็แค่แซะกันไปมาเท่านั้นเอง

“อย่าตีกันนั่งลงก่อนแล้วค่อยสั่งน้ำ…พี่เจ๊นกผมเอาน้ำแดงโซดาครับ”

“พี่เจ๊นกเอาน้ำแชตกาล็อกปั่นแก้วนึง ส่วนอีพลอยมันเอาน้ำหน้าอย่างมึงก็หาผัวไม่ได้หรอก”อธิปสั่งน้ำเสร็จก็หันมาเหวใส่เพื่อนต่อ

“กูนั่งของกูสวย ๆ ก็ยังวกมาด่ากูเนอะ…พี่เจ๊นกพลอยเอาชาเขียวปั่นหวานน้อยแก้วนึงค่ะ”

“ได้เลยเด็ก ๆ เจ๊ขอทำให้ลูกค้าแป๊บนึงนะลูก”

ระหว่างรอน้ำจากพี่เจ๊นก อนลก็เล่าเรื่องที่เขาได้งานให้เพื่อน ๆ ฟังทั้งสองคนล้วนยินดีที่เขาได้งานเสียทีหลังจากที่ว่างงานมานาน

“เขาบอกเงินเดือนมึงรึยัง”อธิปเอ่ยถาม

“ยังเลย เขาบอกเดี๋ยววันพรุ่งนี้จะติดต่อไป”

“เขาจะกดเงินเดือนมึงไหมวะ”พลอยไพลินสำทับ

“ไม่หรอกมั้งกูเข้าไปดูหน้าไทม์ไลน์เขานะ เขาดูมีเงินมาก ๆ เลย”

“หลอกตารึเปล่ามึง”

“พลอยมึงอะคิดมาก”

แม้จะหวั่นใจนิดนึงเมื่อพลอยไพลินพูดขึ้น ที่ทำงานเก่าเงินเดือนก็แค่เก้าพันเองถึงแม้ว่าค่าห้องเช่าจะถูกแต่ที่เหลือกินมันก็ไม่เหลือเก็บอยู่ดี
ขอร้องล่ะขอเงินเดือนสักสามหมื่นจะไม่อะไรเลย

“งานนี้ใครเลี้ยง”อธิปเอ่ยถามขณะที่ดูดช็อกโกแลตปั่น

“กูเลี้ยงแต่มึงจ่ายให้กู”อนลเอ่ยพลางยักคิ้วดูดน้ำแดงโซดา

“งั้นมึงอย่าเรียกเลี้ยงเลยนน”พลอยไพลินเอ่ย

ผ่านไปชั่วโมงกว่าอธิปและพลอยไพลินก็ขอลาเพราะว่ามีงานต่อ ส่วนอนลก็ขับมอเตอร์ไซค์คันเก่ากับห้องพักของตนเอง ระหว่างนั้นฝนก็ดันตกขึ้นมาเสียอย่างนั้น อนลเปิดหน้ากากหมวกกันน็อคเพื่อมองทางแต่เพราะฝนที่ตกแรงเกินไปทำให้ไม่เห็นทาง อนลไม่ยอมลดละยิ่งบิดคันเร่งให้แรงยิ่งขึ้นเพราะกลัวว่าฝนจะตกหนักกว่านี้

เพราะมองไม่เห็นทางจักรยานที่กำลังปั่นอยู่ด้านหน้า อนลเบรกไม่ทันรถคันเล็กเสยเข้าที่หลังจักรยานในทันที จนอนลและอีกฝ่ายล้มลงอย่างน้อยเขาก็มีความเป็นมนุษย์อยู่บ้างรีบวิ่งเข้าไปดูอีกฝ่ายที่ล้มลงทันที

“คุณเป็นอะไรไหมครับ!”

“ไม่ครับ ไม่เป็นอะไร”

ถึงแม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่อนลก็ยังสำรวจบาดแผลบนร่างกายของเขาจนอนลเบิกตากว้างออกมาอย่างตกใจ

“ค คุณผ ผมชนคุณจนขาคุณขาดเลยหรอครับ!”อนลตกใจเมื่อขาด้านขวาของอีกฝ่ายหายไป จนอีกฝ่ายหลุดขำออกมา

“เปล่าครับขาเทียมผมหลุดน่ะ นั่นไงครับด้านหลังคุณ”อีกฝ่ายชี้ไปที่ขาเทียม ทำให้อนลหันไปมอง

“คุณช่วยพาผมไปนั่งตรงป้ายรถเมล์ตรงนั้นได้ไหมครับ”

อนลพยักหน้าแล้วค่อย ๆ พยุงชายหนุ่มให้ยืนขึ้นแล้วพาเขาเดินไปยังป้ายรถประจำทางในทันทีและก็ไม่ลืมที่จะหยิบขาเทียมมาด้วย หลังจากพาเขาไปนั่งแล้วอนลก็รีบเอามอเตอร์ไซค์ไปจอดใกล้ ๆ กับพวกวินมอเตอร์ไซค์ส่วนจักรยานก็เข็นขึ้นมาบนทางเท้าซึ่งมีที่จอดจักรยานอยู่

“ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ”อนลยกมือขึ้นไหว้แล้วก้มศีรษะลงแทบชิดหัวเข่า

“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ผิดเองที่ไม่ดูทางให้ดีด้วย”

เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดให้เขารู้สึกดี แต่พอยิ่งพูดแบบนี้แล้วในใจมันก็ยิ่งรู้สึกผิดขึ้นมาเท่าตัว

“ให้ผมโทรเรียกรถพยาบาลไหมครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมแชทเรียกเพื่อนมาแล้ว นั่นไงครับเพื่อนของผมมาพอดี”เขาเอ่ยและยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร

“งั้นมีอะไรจะพอให้ผมช่วยไหมครับ”

“ไม่เป็นไรครับ”

“เฮ้ย! ไอ้ภณไหนจักรยานวะ”

“อยู่นู่น….เพื่อนของผมมาแล้วผมขอตัวนะครับ”

“อ เอ่อ คุณภณครับ”อนลเอ่ยเรียกเขาไว้

“ถ้าเราได้บังเอิญเจอกันอีกคราวหน้าผมจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการขอโทษนะครับ”

“ครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”

 

[AkuaPink]

 
 

[k2blove]

นี่คือเจอพระเอกที่มากับสายฝนใช่ไหมจ๊ะ 

[darling]

พระเอกหรือเปล่าเอ่ย ?   

[darling]

พระเอกหรือเปล่าเอ่ย? 

[beamjs2]

DDOL : ตอนที่ 1 : คุณพ่อจ้างกับการจ้างวาน

ภณ ภาณุพัฒน์มองชายหนุ่มที่ยืนมองเขาด้วยตาละห้อยอย่างคนสำนึกผิด เห็นแล้วก็นึกขำจริง ๆ แล้วเขาเองก็มีส่วนผิดเช่นกันเพราะปั่นจักรยานออกมาไม่ดูทางแท้ ๆ เลยถูกชนซะได้

“ขามึงไปไหนข้างนึงไอ้ภณ”

นัทหรือธานัทเพื่อนสนิทของเขาเองเอ่ยถาม ภณอันไปมองด้านหลังของรถก็เห็นแต่เอกสารแต่ไม่เห็นขาเทียมวางอยู่

“เวรแล้วว่ะ สงสัยกูลืมขาอีกข้างไว้ที่ป้ายรถเมล์”

“ให้กูเลี้ยวรถกลับไหม”

“ได้ก็ดี”

ธานัทวนรถกลับไปยังจุดเดิม เขาได้แต่ภาวนาไม่มีใครมาขโมยไปเลย เมื่อธานัทเดินไปยังที่นั่งพักก็ไม่เห็นแม้แต่แม้แต่ขาเทียมและคนเมื่อสักครู่ ธานัทเดินมาขึ้นรถและบอกกับเขาว่า

“ไม่เจอว่ะ สงสัยคนนั้นเขาเก็บไปแล้วมั้ง”

“ถ้าเก็บไว้ให้ก็ดีแต่อย่าเอาไปขายเลย”

“แล้วมึงมีสำรองไหม”

“กูมีอยู่แต่มันไม่ชินว่ะ”ภณนั่งลูบขาตัวเองเขาใส่ขาเทียมอันนั้นจนคุ้นชินไปแล้วแถมมันยังใส่สะดวกอีกต่างหาก ส่วนอีกอันที่บ้านมันก็สะดวกสบายแต่มันก็ดูเทอะทะไปหมด

“เออ กูมีเรื่องจะบอก”

“อะไรวะ”

“คือว่ามีคนเขาติดต่อมาอยากจะเป็นพี่เลี้ยงดูแลลูกมึง”

“กูบอกแล้วไงว่ากูดูแลลูกได้ แล้วอีกอย่างน้องภพก็อายุหกขวบแล้วด้วย ลูกกูดูแลตัวเองได้”

“สมัยนี้มันน่ากลัวไอ้ภณ น้องพิณลูกสาวมึงพึ่งจะสามขวบเองแถมหลานของกูกำลังจะเข้าอนุบาลอีกใครจะไปรับไปส่งลูกมึง แล้ว
มึงก็ไม่ให้ลูกขึ้นรถรับส่งอีก”

“เดี๋ยวกูไปรับเอง”

ธานัทถอนหายใจ เพื่อนของเขาดื้อรั้นเสียเหลือเกินที่เขาจ้างพี่เลี้ยงมาให้มันเพื่อจะแบ่งเบาภาระให้แต่มันก็ดื้อแพ่งไม่ยอมลูกเดียว

“มึงต้องทำงาน เวลาก็ไม่แน่นอน”ธานัทเอ่ยเพราะภณมีอาชีพเป็นนักเขียนต้องเร่งเขียนงานบ้าง ไหนจะต้องเขามาหาเขาเพื่อส่งต้นฉบับอีก

“งั้นกูขอเวลาหนึ่งเดือนเดี๋ยวเงินค่าจ้างกูจ่ายให้เอง”

“สุดท้ายมึงก็บังคับกูอยู่ดี”ภณเอ่ย

“กูไม่ได้บังคับ แต่กูแค่หาหนทางแบ่งเบาภาระให้มึงก็เท่านั้นเอง”

“แล้วแต่มึงเลยกูไม่ห้าม แล้วเงินเดือนมึงจ่ายเองนะ”

“จ้า พ่อคุณเดี๋ยวกูจ่ายเองรับรองเลย”

ภณถอนหายใจออกมา ไม่รู้ว่าการจ้างพี่เลี้ยงจะช่วยสร้างปัญหาหรือจะช่วยแบ่งเบาภาระกันแน่

“แล้วมึงคุยนัดแนะกับเขาแล้วหรอ”

“กูบอกว่าพรุ่งนี้จะติดต่อไป”

“เอาเบอร์เขามาให้กูหน่อย”

ธานัทยืนสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ให้เพื่อนสนิทของเขา

“เบอร์ไหนอะ”

“กูพิมพ์ว่าพี่เลี้ยง”

ภณเลื่อนหาชื่อที่ขึ้นต้นด้วยคำว่า ‘พี่เลี้ยง’ จนดวงตาคมเห็นชื่อก็กดโทรออกทันที ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงปลายสาย

“ฮัลโหล สวัสดีครับ”

“ฮัลโหลครับ ผมคือคนที่จ้างคุณให้มาเป็นพี่เลี้ยงผมน่ะครับ”

“อ๋อครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าครับ”

“พรุ่งนี้สะดวกนัดเจอไหมครับ”

“พรุ่งนี้สะดวกครับ!”เสียงปลายสายดูกระตือรือร้นอย่างมาก

“งั้นวันพรุ่งนี้เจอกันที่คาเฟ่สวัสดีนะครับ เดี๋ยวผมจะแอดไลน์คุณไปแล้วส่งโลเคชั่นให้นะครับ”ภณเอ่ย

“ได้ครับแล้ววันพรุ่งนี้กี่โมงหรอครับ”

“สักบ่ายสามสะดวกไหมครับ”

“สะดวกครับ!”

“โอเคครับสวัสดีครับ”

“ครับ สวัสดีครับ”


อนลกดปุ่มวางสายลงแล้วร้องออกมาอย่างดีใจอีกครั้ง หลังจากที่เจอเรื่องร้าย ๆ เมื่อช่วงบ่าย อนลนั่งลงบนเก้าอี้แล้วมองขาเทียมที่ถูกวางอยู่บนเตียง ดูแล้วขาเทียมอันนี้แล้วราคาของมันคงไม่น้อย

“ถ้าขายไปแล้วมันจะได้สักเท่าไหร่นะ”

แต่ก็ปัดความคิดแย่ ๆ นั้นทิ้งไปแล้วเดินไปหยิบขาเทียมไปเก็บที่ตู้เสื้อผ้า ก็ได้แต่หวังว่าจะได้เจอเจ้าของขาเทียมอีกสักครั้ง


วันต่อมา

อนลตื่นมาในช่วงเวลาเที่ยงกว่า ๆ ก็จัดการทำกิจวัตรของตนเอง และไม่ลืมที่จะเปิดดูตารางสีเสื้อมงคลเพื่อจะดูว่าเขาเหมาะจะใส่เสื้อสีขาวในวันนี้อย่างมาก และหวังว่าวันนี้จะฝนไม่ตก พอใกล้ถึงเวลาอนลเดินออกไปยังหน้าปากซอยเพื่อไปยืนรอรถเมล์เพื่อจะไปร้านคาเฟ่ที่ว่าที่เจ้านายของเขาบอกมา

อนลเดินทางมาถึงยังร้านคาเฟ่แล้วเขามารอก่อนว่าที่เจ้านายประมาณสิบนาที ซึ่งมันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่เวลานัดใครหรือถูกนัดเขามักจะมาก่อนเวลาเสมอ อนลเดินไปยังน้ำปั่นแล้วเดินไปนั่งตรงมุมกำแพงของร้านเพราะเป็นที่นั่งที่เหมาะจะคุยงานมากที่สุด

จนเวลาล่วงเลยมาประมาณสิบห้านาทีแล้วก็ยังไม่มีท่าทีที่ว่าที่เจ้านายของเขาจะเดินเข้ามาจนพนักงานนำน้ำปั่นมาวางแล้ว จนเขาดูดน้ำจนจะหมดแล้ว!

และแล้วสายเรียกเข้าก็ดังขึ้น อนลดูที่หน้าจอสมาร์ทโฟนก็เห็นเป็นเบอร์คุ้นตาก็กดรับในทันที

“ฮัลโหลสวัสดีครับ ผมมารอที่ร้านแล้วครับ”

“ผมกำลังไปครับ ไม่ทราบว่าคุณนั่งอยู่ตรงไหนของร้านครับพอจะมีจุดสังเกตไหมครับ”

“ผมใส่เสื้อสีขาวครับ นั่งอยู่ตรงด้านข้างของร้านที่นั่งอยู่คนเดียวครับ”อนลอธิบายรายละเอียดไม่ค่อยถูกแต่หวังว่าจะเห็นเขานะ

เสียงกระดิ่งตรงหน้าร้านทำให้อนลหันไปมองหลังจากที่วางสาย มีชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผมถูกเซทจัดเป็นระเบียบช่างเข้ากับแว่นที่เขาใส่มาจริง ๆ แถมเขายังมองมาทางนี้ด้วย

ภณเดินไปหาชายหนุ่มที่ใส่เสื้อสีขาวและนั่งอยู่ด้านข้างของร้านก็มีอยู่คนเดียว แต่ดูจะเป็นเด็กน้อยเสียเหลือเกิน แต่ภณก็นึกเอะใจว่าทำไมเขาถึงดูคุ้นกับคนตรงหน้า

“คุณใช่คนที่จะมาสมัครเป็นพี่เลี้ยงรึเปล่าครับ”ภณเอ่ยถาม

“อ๊ะ! สวัสดีครับ ใช่ครับผมคือคนที่สมัครเป็นพี่เลี้ยงครับ”อนลยกมือค้อมตัวลงทักทายตามมารยาท

“นี่ใบสมัครครับ”

ยังไม่ทันจะนั่งลงเลย ภณก็หยิบใบที่เขาพิมพ์เองกับมือส่งให้อีกฝ่าย อนลรับมาและนั่งลงพร้อมกับข้อความทั้งหมด

“นี่เป็นสัญญาระหว่างผมกับคุณครับ สัญญานี้จะผูกมัดกับคุณไปก่อนสามเดือนจะถือว่าเป็นการฝึกงานไปก่อนเพราะผมเคยจ้างพี่เลี้ยงครั้งแรก เด็ก ๆ ในบ้านก็พึ่งเคยมีพี่เลี้ยงด้วย แต่ไม่ต้องกังวลนะครับเงินเดือนคุ้มค่าแน่นอน”

“เงินเดือนเท่าไหร่ครับ”

“เดือนละสามหมื่นพอไหมครับ”

อนลเบิกตากว้างอย่างตกใจ งานเก่าเขาได้แค่เดือนเก้าพันบาทเองแต่นี่คนตรงหน้ากับให้เขาถึงสามหมื่นบาทเรียกว่ามากมายมหาศาลเลย

“พ พอครับมากเกินไปด้วยซ้ำสำหรับพี่เลี้ยงเด็ก”

“ไม่หรอกครับ คุณทำงานตั้งหลายชั่วโมงระหว่างที่ผมไปทำงานคงจะเหนื่อยจึงต้องตอบแทนให้สูงไว้ก่อน”

“ขอบคุณนะครับ”อนลยกมือไว้ขอบคุณก่อนจะจรดปากกาเพื่อเซ็นสัญญาสมัครงาน

“ถ้างานเริ่มวันพรุ่งนี้สะดวกไหมครับ”

“สะดวกครับ จะเริ่มวันนี้เลยก็ได้”

“ฮ่า ๆ ไฟแรงจริง ๆ เลยนะครับ เดี๋ยวเขียนเลขบัญชีไว้เลยนะครับเดี๋ยวผมโอนล่วงหน้าให้ก่อนครึ่งนึงแล้วสิ้นเดือนผมจะให้อีก
ครึ่งที่เหลือให้”

“ครับ ขอบคุณนะครับ”

“เดี๋ยวผมจะแอดคุณไปขอเบอร์กับไอดีด้วยครับ เดี๋ยวผมจะส่งโลเคชั่นบ้านผมให้คุณวันพรุ่งนี้ครับ ว่าแต่เอารถอะไรมาเหรอ”

อนลมองหน้าอีกฝ่ายและชี้ไปยังรถมอเตอร์ไซค์สีครีมคันเก่าที่จอดอยู่หน้าร้านพร้อมกับหมวดกันน็อกครึ่งหัวใบเก่า ๆ ที่วางอยู่หน้าตะกร้ารถ

ภณมองไปที่มอเตอร์ไซค์เก่าคันนั้นแล้วผูกคิ้วเป็นปม รู้สึกคุ้น ๆ เหมือนจะเคยเห็นมาก่อน อนลเองก็เช่นกันเขารู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าดูคุ้นตา

“แต่ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณจัง มอเตอร์ไซค์นั่น…”

“คุณใช่คนที่ปั่นจักรยานตัดหน้ารถผมรึเปล่าครับ”อนลเอ่ยถาม

“อ้อ คุณนั่นเองว่าแล้วเชียวทำไมหน้าดูคุ้นจัง”

“ผมต้องขอโทษอีกครั้งด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไรเลยครับผมเองก็ผิดที่ไม่ดูรถให้ดี”

“เอ่อ…ว่าแต่”อนลจ้องมองไปที่ขาอีกข้างของภณที่ยื่นออกมา ภณก็เหมือนจะรู้ตัวจึงเอ่ยตอบ

“นี่ขาสำรองน่ะครับ”มือหนาจับไปที่หัวเขาแล้วยกกำปั้นเคาะเบา ๆ

“นาน ๆ ถึงจะได้ใส่ทีเพราะว่าอันนี้ใส่แล้วมันรู้สึกเดินลำบากครับเพราะว่ามันเป็นแบบแกนนอกครับการใช้งานมันสั้นกว่าอันที่หลุด
ไป”

อนลพยักหน้าพึ่งจะรู้ว่าขาเทียมมีแบบแยกประเภทด้วย เพราะคนตรงหน้าเลยที่ทำให้เขารู้เรื่องพวกนี้

“มันทำจากอะไรหรอครับ”

“หืม อันนี้น่ะหรอครับ”ภณเอ่ยถาม อนลพยักหน้า “ขาอันนี้ทำจากไม้ครับ ส่วนแกนในอันนั้นทำจากพลาสติกแล้วหุ้มด้วยโฟมอีกทีน่ะครับ ผมเลยชอบอันนั้นมากกว่าเพราะมันเบาและปั่นจักรยานสะดวก”

“แล้วลำบากไหมครับช่วงแรก”

“นิดหน่อยน่ะครับ เจ็บตอนใส่มากกว่ายิ่งเกือบปีเลยกว่าหนังจะด้าน”

“แล้วทำไมถึงได้ใส่ขาเทียมล่ะครับ”

เหมือนหลุดปากพูดออกไปอนลรีบปิดปากตัวเองทันทีเมื่อเขาเริ่มละลาบละล้วงอีกฝ่าย ภณเองก็มีสีหน้าที่เรียบตึงขึ้นเขาดันแว่นแล้วลุกขึ้นยืน

“ต้องขอตัวก่อนนะครับ”

“ข ขอโทษนะครับผมไม่น่าถามเลย”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเจอบ่อยแล้ว เจอกันพรุ่งนี้ตอนเจ็ดโมงเช้านะครับ”

อนลไม่ได้เอ่ยตอบได้แต่มองแผ่นหลังที่เริ่มวิ่งฝ่าฝนที่เริ่มจะตกลงมา เขายีผมบนศีรษะตัวเองอย่างแรงนึกอยากจะตบปากตัวเองตามอายุอีกสิ ไร้มารยาทที่สุดเลยไอ้นล!

ภณเดินมาขึ้นรถยนต์ของตนเอง เขาขับรถฝ่าฝนด้วยความเร็วที่ไม่แรงมากนักเพราะกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ ระหว่างขับรถก็พลันนึกถึงลูกจ้างคนใหม่ของเขา คน ๆ นั้นชื่อว่าอนล หวังว่าเด็ก ๆ จะเข้ากับพี่เลี้ยงได้นะ

ตอนนี้เวลาสี่โมงเย็นพอดี ภณหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซอยเพื่อเข้าไปยังโรงเรียนอนุบาลเพื่อรับน้องภพ หรือณภพ ส่วนลูกสาวอีกคนคือน้องพิณ หรือเพลงพิณ ลูกทั้งสองที่เขาเลี้ยงเองมาเกือบสามปี ภณลงจากรถและกางร่มไปรับลูกชายที่หน้าประตูโรงเรียน

เจ้าตัวเล็กวิ่งมาและกระโดดกอดเขาทันทีโดยไม่ลืมประนมมือไหว้คุณครู เมื่อขึ้นรถแล้วณภพก็คาดเข็มขัดนิรภัยแบบที่ภณเคยสอน เพราะอุบัติเหตุนั้นเกิดได้ทุกเมื่อ

“วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้างลูก”

“วันนี้ครูให้ภพวาดรูปครอบครัวครับ คุณครูบอกว่าภพวาดหน้าของแม่สวยมาก ๆ เลยครับ”ณภพยิ้ม ลูกชายของเขาเป็นที่จิตใจดีคนหนึ่งเลย

“แล้วภพจำหน้าแม่ได้หรอครับ”

“จำได้ครับ แม่น่ะสวยที่สุดในโลกเลย”

ใช่ครับ แม่ของภพน่ะสวยที่สุดในโลกเลย

ตกเย็นอนลซื้ออาหารเข้ากินในห้องของเขา และเริ่มจัดเตรียมของต่าง ๆ เพื่อเตรียมตัวเริ่มทำงานในวันพรุ่งนี้ ไม่นานนักเสียงแชทก็ดังขึ้นมา อนลหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดูก็พบว่ามีคนแอดเขามา

เมื่อกดเข้าไปดูก็เห็นว่าที่เจ้านายใหม่ อนลก็รีบกดรับทันทีและก็มีข้อความเด้งขึ้นมา

Pon : ผมโอนเงินให้แล้วนะครับ

N : ครับ ขอบคุณนะครับ

Pon : แล้วก็รบกวนวันพรุ่งนี้ช่วยเอาขาเทียมมาให้ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

N : ครับ ได้ครับ

อ่านแล้ว

N : คุณภณครับ

Pon : ครับ

N : ขอโทษอีกครั้งที่เผลอพูดแบบนั้นออกไป

Pon : ไม่เป็นไรเลยครับ ผมไม่คิดมากครับ คุณนอนเถอะครับพรุ่งนี้คุณต้องมาทำงานแต่เช้า

N : ครับ ฝันดีครับ

Pon : เช่นกันครับ

อนลปิดหน้าจอสมาร์ทโฟนลงและกินข้าวเสร็จก็รีบเข้านอนในทันที หวังว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่เริ่มต้นด้วยดีนะ

[fc_fic]

 

[k2blove]

1. พอใกล้ถึงเวลาอนลเดินออกไปยังหน้าปากซอยเพื่อไปยืนรอรถเมล์เพื่อจะไปร้านคาเฟ่ที่ว่าที่เจ้านายของเขาบอกมา
2. อนลมองหน้าอีกฝ่ายและชี้ไปยังรถมอเตอร์ไซค์สีครีมคันเก่าที่จอดอยู่หน้าร้านพร้อมกับหมวดกันน็อกครึ่งหัวใบเก่า ๆ ที่วางอยู่หน้าตะกร้ารถ

คนเขียนสับสนไปนิดหนึ่งนะจ๊ะ ตอนอนลมาตามนัด มารถเมล์ แต่คุยกับภณ กลับบอกว่ามอไซค์
โดยรวมแล้วเรื่องน่ารักดี อยากรู้ว่าใครจะชอบใครก่อน อิอิอิอิ รอ ๆๆๆๆๆ ตอนต่อไปนะจ๊ะ
 

[cavalli]

 

[นางฟ้าน้อย]

คุณพ่อไม่โกรธจริงหรอ

[beamjs2]

บทที่ 2 : คุณพ่อทำงาน คุณพี่เลี้ยงเฝ้าน้อง

อนลลุกขึ้นตั้งแต่หกโมงเช้าเขาตื่นเต้นกับงานใหม่ของตัวเอง แม้ว่าอาชีพพี่เลี้ยงเด็กอนลจะเคยทำมาแล้วแต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เขาอาบน้ำปะแป้งจนตัวหอมฟุ้งพร้อมกับจัดแต่งทรงผมและแต่งตัวเรียบร้อย พลางมองดูตัวเองในกระจกก็อดที่จะชมตัวเองไม่ได้

“แหม่…หล่อซะจริงเลยนะไอ้นน”

พูดชมตัวเองเสร็จสรรพอนลหยิบทุกอย่างลงกระเป๋าเป้และไม่ลืมที่จะหยิบขาเทียมไปให้เจ้าของของมัน พวงกุญแจที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาที่ถูกหยิบขึ้นมาและแหงนมองดูนาฬิกาเวลาบ่งบอกว่าตอนนี้เจ็ดโมงแล้ว เขาก็เดินออกจากห้องของตนเองไม่ลืมที่จะล็อกประตูเพื่อความปลอดถัย

หอนี้น่ากลัวจะตายไป…ไม่ล็อกห้องไว้มีหวังของหายหมด

อนลเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าเขาเดินไปสตาร์ทลงสองสามทีและขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของผู้ว่าจ้างในทันที
ใช้เวลาเกือบสี่สิบห้านาทีอนลก็มาถึงบ้านจัดสรรที่ดูไม่ใหญ่มากแต่มันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น เขาจอดรถที่หน้าบ้านแล้วเดินไปกดกริ่งหนึ่งครั้งไม่นานก็มีผู้หญิงวิ่งออกมา

“มาหาใครคะ”

“มาหาคุณภณครับ”

“คุณใช่พี่เลี้ยงคนใหม่รึเปล่าคะ”

“ใช่ครับ”อนลเอ่ยพร้อมมองอีกฝ่ายระคนสงสัยว่าเธอเป็นใครกันหรือว่าจะเป็นภรรยาของคุณภณ

อนลเดินตามหญิงสาวเข้าไปในบ้านและเดินตรงไปยังโซนห้องครัวก็เห็นเจ้าของบ้านกำลังยืนทำอาหารอยู่

“คุณภณสวัสดีครับ”อนลยกมือไหว้ตามมารยาทและตามอายุของอีกฝ่ายที่ดูจะแกกว่า

“หืม..”ภณหันมามอง “อ้าว มาไวจัง”

“เอ่อ ไม่ไวนะครับนี่จะแปดโมงแล้ว”

อนลเอ่ยขึ้นนั่นทำให้ภณยกนาฬิกาที่สวมใส่ข้อมือขึ้นมาดูก่อนจะเบิกตากว้าง และรีบตักอาหารที่เขาเดาว่าน่าจะเป็นข้าวต้มใส่ถ้วยและยื่นมาทางเขา

“รบกวนคุณช่วยวางไว้ที่โต๊ะกินข้าวทีครับเดี๋ยวผมจะไปปลุกเจ้าตัวเล็กก่อน”

ภณตักข้าวอีกถ้วยเสร็จก็เดินเข้าไปที่ชั้นสองทันที ส่วนอนลนั้นก็ช่วยพี่ผู้หญิงอีกคนวางถ้วยและช้อนบนโต๊ะกินข้าว

“เขาเป็นแบบนี้ทุกวันหรอครับ”

“คะ อ๋อ คุณภณน่ะหรอ ใช่ค่ะพี่เป็นแม่บ้านมาหลายปีเป็นแบบนี้ทุกวัน”

“หืม พี่ทำงานอยู่ที่นี่เลยหรอครับ”

“เปล่าหรอกค่ะพี่มาทำความสะอาดอาทิตย์ละสองครั้งค่ะ คุณภณแกจ้างพี่เพราะแกไม่มีเวลาทำความสะอาดน่ะค่ะ”

อนลพยักหน้าอย่างเข้าใจ หลังจากที่จัดวางชามข้าวเสร็จแล้วก็ยืนรอเจ้าของบ้านลงมาและก็มีเด็กผู้ชายอยู่ในชุดนักเรียนและเด็กสาวที่ถูกหุ้มตื่นขึ้นมาด้วยสภาพ
งัวเงีย

“น้องภพสวัสดีพี่นนสิลูกเขาจะมาเป็นพี่เลี้ยงให้น้องพิณ”

“สวัสดีครับ!”เสียงเจื้อยแจ้วของณภพทำให้อนลฉีกยิ้มด้วยความเอ็นดู

“นี่น้องภพครับเป็นพี่ชายคนโต ส่วนสาวขี้เซานี่น้องพิณครับ”

“ปะป๊าจะปลุกพิณขึ้นมาทำมาย พิณง่วงอ่า”เพลงพิณเอ่ยด้วยน้ำเสียงงัวเงียแล้วหันไปซบกับไหล่กว้างของปะป๊า

“ก็ปะป๊าอยากให้น้องพิณมาดูพี่เลี้ยงนี่คะ”

“ไม่เอา น้องพิณไม่อยากได้พี่เลี้ยงน้องพิณอยากอยู่กับปะป๊า”

“แต่ปะป๊าต้องทำงานแล้ววันนี้พี่นนเขาก็มาหาน้องพิณเลยนะ”

“ไม่เอา ๆ”เพลงพิณสะบัดตัวใส่ภณอย่างงอแง ก่อนจะปล่อยโฮอออกมาทำให้ภณต้องถึงกับกล่อมลูกสาวกว่าเธอจะยอมสงบ

“ปะป๊าแปดโมงจะครึ่งแล้วเนี่ย วันนี้ภพจะเรียนทันไหม”ณภพแหงนมองดูนาฬิกาทำให้ภณถึงกับเร่งรีบออกไปในทันทีและทิ้งลูกสาวตัวน้อยไว้กับพี่เลี้ยงคนใหม่

“แล้วพี่ไปกี่โมงหรอครับ”

“พี่ไปเที่ยงจ้ะ เดี๋ยวเก็บกวาดบ้านนิดหน่อย”

อนลพยักหน้าและหันไปมองเพลงพิณด้วยความเอ็นดู ใบหน้ากลม ผิวขาว ผมฟู ๆ ของเด็กที่พึ่งตื่นนอน

“น้องพิณครับ”

“พี่เป็นใครอ่า”เพลงพิณหันมาเอ่ยถามพลางตักข้าวเข้าปาก

“พี่ชื่อนนนะครับ วันนี้พี่จะมาเป็นพี่เลี้ยงของน้องพิณครับ”เพลงพิณมองหน้าเขาแล้วเมินไปทางอื่นก่อนจะกินข้าวต้มต่อแต่อนลก็ไม่ยี่หระเขารู้ว่าเด็กแบบนี้ต้อง
ปราบอย่างไร

“เมื่อวานนี้เครื่องเล่นใหญ่ ๆ มาสนุกมากเลยน้องพิณอยากเล่นไหมครับ”

“ปะป๊าบอกว่าเครื่องเล่นใหญ่อันตรายห้ามเล่นค่ะ”

อ่า…ถึงแม้จะดูไร้เยื่อใยแต่น้องก็ยังตอบเขานะ

“แล้วน้องพิณเคยลองกินโรตีสายไหมไหมครับ”

“ปะป๊าบอกว่าของที่หวานเกินไปจะไม่ดีต่อสุขภาพ”

“แล้วไอติมล่ะคะน้องพิณเคยกินไหม”

“ปะป๊าบอกว่าแล้วเสียวฟัน ไม่ควรกิน”

อนลนั่งนิ่งมองเด็กสาวตัวน้อยเจอกันวันแรกก็โดนแผลงฤทธิ์ใส่เสียแล้ว อนลจึงหันไปมองพี่แม่บ้านที่กำลังเก็บกวาดของภายในบ้านเธอไม่เอ่ยอะไรได้แต่ส่งยิ้ม
เป็นกำลังใจมาให้เขา

“แล้วปะป๊าชอบทำอะไรกับน้องพิณคะ”

“ชอบพาไปกินไอติมค่ะ”

เอ๊ะ!?...ยังไงซิ

“งั้นน้องพิณอยากกินไหมคะ”

“ปะป๊าบอกว่าก่อนกินไอติมต้องอาบน้ำ กินข้าวก่อนค่ะ”

อนลพยักหน้ามองน้องพิณกำลังตักข้าวเข้าปากด้วยมือของตัวเอง อดที่จะเอ็นดูไม่ได้มือป้อมน้อย ๆ ที่เหมือนมือแงว

“พี่ขา กินเสร็จแล้วค่า”เสียงของหนูน้อยเอ่ยเรียกเขาที่กำลังนั่งมองอยู่ อนลยิ้มและหยิบผ้าเช็ดตรงมุมปากที่มีเม็ดข้าวสีขาวติดอยู่

“ของหวานต่อไหมคะ”

“ไม่เอาค่า ถ้าอิ่มเกินไปจะกินไอติมไม่ได้”พูดพลางตบพุงตัวเองเบา ๆ

“งั้นไปอาบน้ำกันไหม”

เพลงพิณพยักหน้า อนลจึงอุ้มน้องและไปลืมไปหยิบชามข้าวไปวางไว้ที่อ่างล้างจาน น้องพิณบอกทางเข้าห้องของตนเอง ไม่อยากเชื่อเลยว่าน้องตัวเล็กขนาดนี้จะสามารถนอนคนเดียวได้แล้ว ขนาดเขาอายุยี่สิบกว่าปีทุกวันนี้ยังนอนคลุมโปงเพราะกลัวผีอยู่เลย

อนลจัดการอาบน้ำให้น้องพิณจนหอมฉุยและเมื่อออกมาจากน้ำก็ไม่ลืมจะทาแป้งและทาครีมให้

“ปกติแล้วปะป๊าอาบน้ำให้น้องพิณหรอคะ”

น้องพิณส่ายหน้า “ทุกทีพี่ปิ่นมา”

อนลไม่สงสัยสิ่งใดต่อเพราะถึงสงสัยมันไม่ใช่เรื่องของเขาอยู่ดี พี่ปิ่นอะไรนี่คงจะเป็นพี่เลี้ยงคนเก่าของน้อง

ร่างสูงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก็เห็นชุดของน้องพิณเต็มตู้ไปหมด ดูท่าแล้วคุณพ่อคงจะสายเปย์ไม่เบา

“ใส่สีอะไรดีคะ”อนลเอ่ยถาม

“น้องพิณชอบสีเหลืองค่ะ”น้องพิณเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส

แม้ว่าน้องพิณในตอนแรกจะดูไม่เป็นมิตรกับเขาสักเท่าไหร่แต่ดูเหมือนตอนนี้น้องกับเขาจะเข้ากันได้อย่างดี ยกเว้นก็ตอนใส่เสื้อผ้ากับทำผมนี่แหละ

อนลหยิบเสื้อสีขาวและเอี๊ยมสีเหลืองออกมา เขาสามารถใส่เสื้อสีขาวให้น้องได้สำเร็จ แต่...แต่ว่าเอี๊ยมนี่สิ

“น้องพิณก้าวขาหน่อยค่ะพี่จะได้ใส่เอี๊ยมให้ได้”

“ไม่อาว”หลังจากนั้นน้องก็หัวราะและวิ่งไปรอบ ๆ ห้องนอน ส่วนเขาน่ะหรอกำลังวิ่งตามหลังน้องอยู่นี่ไง

อนลทรุดลงกับพื้นและทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง เด็กคนนี้ฤทธิ์เยอะเกินไปคนแก่อย่างเขาสู้ไม่ไหว

“มาเล่นกัน!”

น้องเอ่ยเสียงดังพลางเดินมาตบที่พุงเขาเบา ๆ นั้นทำให้ได้จังหวะอนลจับเพลงพิณได้และจั๊กจี๋อยู่ที่เอวของน้อง

“นี่แหนะ ๆ”อนลฟัดพุงของน้องอย่างมันเขี้ยว ทำให้น้องหัวร่อไม่หยุดจนลงไปนอนอีกคน

“พิณเหนื่อย”เสียงหอบหนักของเด็กสาวทำให้อนลยิ้มโดยไม่ลืมจะใส่เอี๊ยมให้กับน้องและอุ้มน้องไปที่หน้ากระจก

“วันนี้ทำผมทรงอะไรดีคะ”

อนลถามไปอย่างนั้นแหละเพราะเขาเลือกเอาไว้แล้วว่าจะถักผมเปียให้น้องผมจะได้ไม่หลุดบ่อย ๆ

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว อนลก็อุ้มเพลงพิณมาที่ข้างล่างและก็เห็นเจ้าของบ้านกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

“ปะป๊า!”เพลงพิณตะโกนเมื่อเห็นหน้าของภณ น้องขืนตัวจากเขาและวิ่งไปหาพ่อของเขาทันที

“เป็นไงคะ อยู่กับพี่เขา”

“ไม่สนุกเลยค่ะ พี่เขาชอบนอน”

เสียงของเด็กขี้ฟ้องทำเอาอนลฉงนใจเล็กน้อยว่าเขาไปนอนตอนไหนวะ หรือว่าเมื่อครู่นี้ที่เขาเหนื่อยจนล้มลงไปนอน

“พี่เขาเหนื่อยรึเปล่า หนูดื้อรึเปล่า”

“พิณไม่ได้ดื้อ พี่เขาดื้อ”เพลงพิณชี้ไปทางอนล

“หืม พี่เขาดื้ออะไรคะ”

“พี่เขาบังคับให้น้องพิณใส่เอี๊ยม น้องพิณก็เลยวิ่งไปรอบ ๆ ห้อง”

ภณหลุดขำออกมาเล็กน้อยหลังจากฟังความจากเด็กหญิง ส่วนอนลก็ยืนยิ้มกับความน่ารักของพ่อลูก

“แล้วพี่เขาทำยังไงต่อคะ”

“พี่เขาจะพาน้องพิณไปกินไอติมค่ะ”

“แต่เมื่อวานหนูก็กินไปนะ กินทุกวันเลยหรอเดี๋ยวจะฟันผุนะลูก”


“แท่งสุดท้ายนะคะปะป๊า”น้องชูนิ้มป้อม ๆ มาหนึ่งนิ้ว

“สัญญานะ”ภณยกนิ้วก้อยขึ้น เพลงพิณก็เอานิ้วก้อยเล็ก ๆ เกี่ยวที่นิ้วก้อยของพ่อของหนูน้อย เพลงพิณดีใจและขอให้ภณอุ้มพาออกไปซื้อไอศกรีม

“คุณจะไปด้วยกันไหมครับ”

“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับเดี๋ยวผมเก็บเสื้อผ้าของน้องก่อน”

“หืม ไว้ก่อนก็ได้เผื่อคุณอยากกินของหวาน”

ภณคว้าจักรยานและอุ้มลูกสาวนั่งที่เบาะเด็กโดยไม่ลืมจะสวมหมวกให้กับลูกสาว ส่วนพี่แม่บ้านอีกคนนึงก็ขอตัวกลับหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจงานบ้านเรียบร้อย อนลกางร่มและเตรียมจะเดินล่วงหน้าไปก่อนแต่ก็ถูกมือหนาคว้าเอาไว้

“นั่นคุณจะทำอะไร”ภณเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายกางร่มและกำลังจะเดินออกไป

“ก็จะไปซื้อไอติมไงครับ”

“คุณจะเดินไปหรอ”

“ครับ ทำไมหรอครับ?”

“จักรยานมีเบาะหลังนะครับ ไม่ผิดกฎหมายนั่งได้นะ”ภณตบที่นั่งตรงจักรยานที่ยังว่างอยู่

“อาจจะเจ็บก้นหน่อยแต่น่าจะสบายกว่าเดินนะครับ เกือบโลเลยนะ”

“เอ่อ ก ก็ได้ครับ”อนลตอบรับคำชวนและซ้อนท้ายจักรยาน“เอ่อ ก ก็ได้ครับ”อนลตอบรับคำชวนและซ้อนท้ายจักรยาน ไม่ลืมยกร่มให้สูงขึ้นเพื่อจะให้อีกฝ่ายไม่
ต้องทนร้อนเพราะแค่นี้ก็เกรงใจพอแล้ว

“นนครับ”

“ครับ?”

“ร่มคุณทิ่มแว่นของผม”ภณเอ่ยเพราะอนลไม่ได้สังเกตุว่าปลายร่มมันทิ่มเขามาที่แว่นของเขา

“ข ขอโทษครับ”อนลเอ่ยแล้วรีบขยับร่มไปอีกนิดนึงเพื่อไม่ให้บังหน้าของเขา

“ปะป๊ารีบ ๆ ปั่นสิค้า”เพลงพิณเอ่ยอย่างเร่งรีบทำให้ภณเร่งเครื่องทันที

ปั่นจักรยานอยู่นานภณก็ปั่นจักรยานมาถึงหน้าปากซอยก็เห็นร้านไอศกรีมร้านประจำของหนูน้อยเพลงพิณ

“ป้าเจี๊ยบค้า”เสียงตะโกนของเพลงพิณทำให้ป้าเจ้าของร้านหันมาและส่งยิ้มให้

“อ้าว น้องพิณวันนี้มาซะบ่ายเลยนะลูก”

“ปะป๊ารีบพามากินค่ะ”เพลงพิณเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วพลางชี้ไปที่ปะป๊าที่ประนมไหว้สวัสดีป้าภาเจ้าของร้าน แต่ป้าเจี๊ยบก็ไม่ได้สนใจเขาเลยแต่ดันสนใจคนข้างหลัง
แทน

“อ้าว แล้วนั่นใครล่ะ”

“อ๋อ ชื่อนนครับเป็นพี่เลี้ยงคนใหม่ของน้องพิณ”เอ่ยจบก็ขยี้ศีรษะลูกสาวเบา ๆ

“เดี๋ยวนี้มีพี่เลี้ยงนะเราสงสัยจะดื้อล่ะสิ”ป้าเจี๊ยบเอ่ยแซวหลานสาวตัวน้อยที่นั่งอยู่บนเบาะเด็ก พลางเปิดตู้แช่แล้วตักไอศกรีมรสวนิลาและรสช็อกโกแลตผสมกัน
จนเป็นลูกกลม ๆ ขนาดใหญ่แล้วยื่นให้สาวน้อย

“คุณอยากกินอะไรไหม”

“เอ่อ มีไอศกรีมรสสตรอว์เบอร์รี่ไหมครับ”อนลเอ่ยถามอย่างเก้ ๆ กัง ๆ แล้วยื่นหน้าไปตู้แช่ไอศกรีม

“มีสิ ใส่ถ้วยหรือใส่โคนดี”

“เอ่อ ใส่โคนครับ”

ป้าเจี๊ยบตักไอศกรีมสีชมพูรสสตรอว์เบอร์รี่ใส่โคนอย่างปราณีต เมื่อตักเสร็จก็ยื่นโคนไอศกรีมมาทางเขา อนลตั้งท่าจะจ่ายเงินแต่ก็ถูกมือหนาคว้าข้อมือเอาไว้

“เดี๋ยวผมจ่ายเอง”ภณเอ่ยแล้วควักกระเป๋าเงินแล้วหยิบธนบัตรสีเขียวขึ้นมาจ่าย

“ไปแล้วนะค้าป้าเจี๊ยบ”เพลงพิณยกมือโบกลาพลางเลียไอศกรีมไปด้วย

ภณหันจักรยานเลี้ยวกลับ อนลก็ก้าวขาข้ามเพื่อซ้อนท้ายจักรยาน

“ขอบคุณนะครับสำหรับเงินค่าไอติม”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ อุตส่าห์มาเป็นพี่เลี้ยงดูแลน้องพิณ”ภณเอ่ยพลางปั่นจักรยานกลางแดดโดยมีร่มสีส้มคอยกางบังแดดให้อยู่


เมื่อถึงบ้านแล้วภณก็ขอตัวขึ้นไปทำงานที่ห้องทำงาน ส่วนอนลเองก็นั่งเล่นกับเพลงพิณอยู่ด้านล่างของบ้านและนั่งกินไอศกรีมกันต่อ

ติ๊ง!

ข้อความเด้งเข้ามา อนลคว้าสมาร์ทโฟนรุ่นคร่ำครึขึ้นมาดูก็เห็นคุณภณส่งข้อความมาหาเขา

P : ใกล้บ่ายสองแล้วอย่าลืมให้น้องพิณนอนกลางวันนะครับ

อนลส่งสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนน่ารักส่งกลับไปเพื่อบอกว่าเขาเข้าใจแล้ว และหันไปคุยกับน้องต่อ

“น้องพิณคะ อยากฟังเรื่องเล่าของพี่ไหมคะ”

เพลงพิณเงยหน้าอย่างสนใจวันนี้พี่เลี้ยงคนใหม่มีเรื่องอะไรมาเล่าให้ฟังกันนะ เพลงพิณพยักหน้า

“แต่ก่อนอื่นน้องพิณต้องกินไอติมให้หมดแล้วไปล้างหน้าก่อนดีไหมคะ”

เพลงพิณเอ่ยตามอนลอย่างว่าง่าย น้องกินไอศกรีมจนหมดแล้วเดินจูงมือเขาเข้าไปในห้องน้ำเพื่อช่วยล้างหน้าล้างปากและล้างมือจากนั้นก็เดินมาทีห้องนั่งเล่นอีก
ครั้ง แล้วอนลก็เริ่มเล่าเรื่อง เรื่องกระต่ายจอมขี้เกียจ

“มีอยู่วันหนึ่งเกิดฝนตกใหญ่จนต้นไม้นั้นล้มลงมา กระต่ายพ่อและกระต่ายแม่ต้องรีบออกไปช่วยสัตว์ป่าที่เหลือ เลยเหลือแต่เพียงกระต่ายพี่สาวและกระต่ายน้อง
ชาย”

อนลเมื่อเริ่มเล่านิทานและหยิบหมอนและหมอใบเล็กมาให้น้องหนุนหัว น้องเอนตัวลงและมองมาที่เขา

“ก่อนที่แม่กระต่ายจะออกไปก็ไม่ลืมที่จะบอกว่าให้ลูกทั้งสองทำความสะอาดบ้าน พี่น้องทั้งสองคนนั้นตอบตกลง...”

“...”น้องไม่เอ่ยถามสิ่งใดและคอยฟังเรื่องเล่านิทานของอนลไปเรื่อย ๆ จนค่อย ๆ คล้อยหลับลงเข้าสู่ห้วงนิทรา อนลเองก็พลอยคล้อยตามน้องจนเผลอหลับใน
ที่สุด


ภณเองกก็นั่งทำงานหน้าคอมพิวเตอร์มือเป็นพัลวันเพราะธานัทนั้นเร่งงานเขียนของเขาเสียเหลือเกินพรุ่งนี้ก็ต้องส่งต้นฉบับอีก เล่นเอาหัวหมุนไปตาม ๆ กัน มือหนาถอดแว่นออกมาแล้วบีบเบา ๆ ที่หัวตาเพราะปวดกระบอกตาจากการใส่แว่น

“เมื่อไหร่จะจบวะ”มือหนากดแป้นพิมพ์ไปเรื่อย ๆ ตามใจนึกจนในที่สุดเขามาสิ้นสุดถึงคำว่าจบบริบูรณ์ เขาอยากจะร้องเฮดัง ๆ เสียเหลือเกินแต่ก็เกรงใจคนข้าง
บ้านเดี๋ยวเขาจะสาปส่งเอา

ภณเดินลงบันไดมายังข้างล่างก็เห็นหนึ่งร่างใหญ่กับหนึ่งร่างเล็กกำลังนอนหลับอยู่ด้วยกันทั้งคู่ ทำให้ภณแหงนมองนาฬิกาแขวนผนังบ่งบอกว่าเวลาบ่ายสองกว่า
แล้ว วันนี้ณภพลูกชายของเขาเลิกเรียนสามโมงครึ่งก็ใกล้เวลาจะเลิกเรียนเต็มที คงต้องปล่อยให้ทั้งคู่นอนไปก่อนส่วนเขานั้นก็รีบไปรับลูกชายในทันที


อนลที่เผลอหลับไปตื่นมาอีกทีก็สี่โมงกว่าแล้ว เขารีบลุกจัดการเก็บกวาดของเล่นทั้งหมดและปลุกเพลงพิณขึ้นมาเพราะถ้าน้องนอนมากกว่ากลางคืนอาจจะงอแงไม่ยอมนอน

“น้องพิณครับ ตื่นได้แล้วลูกเย็นแล้วนะ”อนลเขย่าตัวน้องเบา ๆ เพลงพิณงอแงนิดหน่อยแต่ก็ยอมลืมตาตื่นและลุกขึ้นมานั่ง

“ปะป๊าไปไหนพี่ขา”

“ปะป๊าน่าจะยังทำงานอยู่นะคะ”อนลเอ่ย

เพลงพิณงัวเงียเดินขึ้นไปชั้นสองแล้วเดินเข้าไปที่ห้องนอนของปะป๊าและห้องทำงานแต่ก็ไม่มีใครอยู่ ร่างเล็กเริ่มน้ำตารื้นขึ้นมาเมื่อไม่มีใคร

“ปะป๊า ฮึก”สะอื้นไห้ได้สองสามครั้ง เพลงพิณก็ส่งเสียงร้องดังลั่นจนอนลตกใจรีบตามไปขึ้นไปดูก็พบว่าน้องยืนร้องไห้จนตัวสั่น

อนลรีบเข้าไปอุ้มน้องและพยายามปลอบให้น้องเงียบลงแต่ไม่มีท่าทีจะสงบลงเลย

เปรี้ยง!

จู่ ๆ ฟ้าก็ดังลั่นยิ่งทำให้น้องตกใจร้องขึ้นมาดังกว่าเดิม อนลคิดสิ่งไม่ออกรีบอุ้มน้องลงไปยังด้านล่างของบ้านและวางน้องลงกับพื้น เขาหยิบหูฟังและเสียบสายแจ็คเข้ากับโทรศัพท์ ตอนนี้เขาคิดสิ่งใดไม่ออกแล้วนอกจากจะเปิดเพลงที่ช่วยทำให้น้องเลิกงอแง

อนลเองก็ตกใจกับเสียงฟ้าผ่าและเขาไม่ชอบมันเหมือนกันจึงคอยพกหูฟังตลอดแต่วันนี้ไม่ได้มีแค่เขาที่กลัวเพลงพิณเองก็เช่นกัน เขาเปิดเพลงไทยที่เขาชื่นชอบให้น้องฟังและยกมือทั้งสองข้างครอบหูของน้องไว้อีกที

เพลงพิณเริ่มสงบลงแล้วและพายุลูกใหญ่ก็เหมือนจะเข้ามาเมื่อฝนตกห่าใหญ่จนไม่สามารถออกไปไหนได้ แต่ก็เหมือนกับสวรรค์โปรดเมื่อรถยนต์เคลื่อนเข้ามาในบ้านซึ่งก็เป็นรถของภณนั่นเอง

อนลอุ้มเพลงพิณขึ้นมาแล้วพาน้องหลบฝนที่สาดเข้ามาในบ้านเพราะฝนที่มามากกว่าปกติ ภณรีบอุ้มณภพเข้ามาแล้วรีบปิดประตูและปิดม่านในทันที

“เปียกหมดเลย”ภณเอ่ยกับลูกชาย

“ฮึก ปะป๊า!”เพลงพิณเมื่อเห็นภณนั้นก็เริ่มสะอื้นไห้และร้องเรียกหาทันที ภณก็เดินเข้าไปหาลูกสาวแล้วเดินเข้าไปอุ้มน้องทั้ง ๆ ที่น้องใส่หูฟังอยู่ทำให้ภณมองไป
ที่อนลเหมือนถามว่าใส่ทำไม

“เอ่อ คือว่าน้องร้องไห้ไม่หยุดเลยครับตอนที่ไม่เห็นคุณภณบวกกับฝนตกผมก็เลยเปิดเพลงให้น้องฟัง”อนลอธิบายเสร็จสรรพและภณพยักหน้าอย่างเข้าใจและดึง
หูฟังส่งคืน

“สงสัยวันนี้คุณคงกลับเองไม่ได้แล้ว”

“งั้นเดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่กลับก็ได้ครับ”

“เดี๋ยวผมไปส่งเองดีกว่า ฝนตกหนักขนาดนี้ไม่มีรถที่ไหนเข้ามารับหรอกนะ”ภณพยายามอธิบายแล้วเปิดม่านเพื่อให้ดูฝนที่กระหน่ำตกลงมา

เวรมาก!

“งั้นเดี๋ยวผมโทรหาเพื่อนให้มารับดีกว่าครับ”ว่าแล้วก็คว้าสมาร์ทโฟนรุ่นคร่ำครึขึ้นมาแต่โชคร้ายฟ้าผ่าลงทำให้อนลสะดุ้งจะเผลอทำสมาร์ทโฟนตกจนมันแตกเป็นเศษออกมา

อีเวร! เขาสบถออกมาในใจอยากจะด่าตัวเองว่าทำไมมึงทำแบบนี้

“สรุปแล้วนะว่าผมต้องไปส่งคุณ”

อนลพยักหน้าและยอมรับแต่โดยดี ภณจึงหันไปบอกณภพและบอกกับเพลงพิณว่าวันนี้เราไปส่งพี่นนกลับบ้าน โอ้ยตาย! ไม่อยากให้เขาต้องมาเห็นห้องเช่ารูหนู
ราคาถูกแสนถูกแสนเลย

บัดซบชีวิตอนล!

[Nattie69]

 

[นางฟ้าน้อย]

หายไปนานเลย

[seaz]

หวังว่าลูก ๆ ทั้งสองคนจะเข้ากันได้ดีกับพี่เลี้ยงนะครับ

[AkuaPink]