บทที่ 11
ดวงดาวกับการแลกเปลี่ยน
หลังจากการโดนวางยาพิษรอบนั้นก็ผ่านมาหลายวัน มาลารินที่ตอนนี้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้วแต่ก็ยังถูกไคจับให้อยู่แต่ในห้องทั้งยังโดนจับกินไม่เว้นแต่ละวัน เขาที่เริ่มคิดถึงบ้านขึ้นมาบ้างทั้งยังคิดถึงการเล่นเซิร์ฟมากอีกด้วย วันนี้เขาเลยตั้งใจที่จะคุยกับไคเรื่องที่ต้องการจะขึ้นไปบนบกไปหาแม่ของเขาสักที
ในตอนแรกเขาก็เป็นกังวลว่าแม่จะเป็นยังไงบ้างที่อยู่ๆ เขาก็หายไปแต่เมื่อไม่นานมานี้เทวินที่ช่วงนี้ดูเหมือนคนมีความรัก ก็ได้แวะมาคุยกับเขาแล้วบอกว่าเทวินบอกแม่ไปว่าเขาชนะที่ 1 เลยต้องอยู่กับทีมงานการแข่งขันอีกสักหน่อย เห็นว่าแม่ของเขาก็ไม่ได้สงสัยอะไรและนั่นก็เป็นเรื่องดีทีเดียว
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของที่เดินเข้ามาในห้องของเขา ก่อนที่ไคจะเดินมานั่งข้างๆ ของเขาพร้อมกับจับตัวของมาลารินให้นอนลงบนตักของตนเองที่ตอนนี้นั่งอยู่บนแท่นนั่งที่เหมือนโซฟาบนบก
“คิดอะไรอยู่หรือมาลาริน” ไคกล่าวทักพร้อมลูบผมของมาลารินหลังจากเห็นหน้าของคนรักที่ดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่อย่างตั้งใจ
“ไค ข้าอยากจะขึ้นไปหาแม่ของข้าที่บนบก ข้าไปได้ไหม” มาลารินก็กล่าวตอบพร้อมกับช้อนตาขึ้นมองคนรัก
“...” ไคที่ได้ยินคำร้องขอของมาลารินก็นิ่งไป เขากลัวว่ามาลารินขึ้นไปบกแล้วจะไม่อยากกลับลงมาหาเขาอีก
มาลารินที่เห็นคนรักนิ่งไปก็พูดขึ้น
“ไม่ต้องกลัวข้าไม่กลับลงมาหาท่านหรอก ใจของข้าอยู่ที่นี่ก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว ข้าเพียงอยากขึ้นไปดูให้แน่ใจว่าแม่ข้ายังสบายดีอยู่เพียงเท่านั้น แล้วข้าก็อยากไปเล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่ของข้าฟังด้วย”
จบประโยคนั้นไคก็ยังคงนิ่งอยู่ จนมาลารินปรับท่าของตัวเองขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆ ไคก่อนจะพูดออกมาอีก
“ท่านขึ้นไปกลับข้าไหมล่ะ ไปพบแม่ข้าด้วยกัน ไปดูว่าก่อนหน้านี้ข้ามีความเป็นอยู่อย่างไรดีไหม”
ไคที่ตอนนี้หันมามองหน้าของเขาเหมือนเริ่มสนใจข้อเสนอ
“ถ้าเช่นนั้นก็ได้ แต่เจ้าจะกลับมาอยู่ที่นี่กับข้าใช่หรือไม่”
“แน่นอนอยู่แล้วสิ ข้าต้องกลับมาอยู่กับท่านอยู่แล้ว”
มาลารินตอนพร้อมกับเอียงหัวตัวเองไปซบกับไหล่ขอคนรัก
“ได้ ข้าจะพาเจ้าไป แต่เจาต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนให้กับข้าด้วย”
“แลกเปลี่ยนอะไรล่ะ บอกข้ามาก่อนสิ”
“ข้ายังนึกไม่ออก ไว้นึกออกแล้วจะบอกเจ้า ว่าไงยอมแลกเปลี่ยนกับข้าหรือไม่”
“แต่ท่านต้องพาข้าขึ้นไปจริงๆ นะ”
“ข้าให้สัญญาจะพาเจ้าขึ้นไปแน่นอน”
“ก็ได้ งั้นข้าตกลง”
“แล้วเจ้าอยากจะขึ้นไปวันไหน”
“เร็วๆ นี้เลยได้หรือไม่ข้าไม่ได้กลับบ้านนานมากแล้ว ข้าอยากกลับไปเร็วๆ”
“ได้สิ เพื่อเจ้าแล้วอีกสัก2วันค่อยไปแล้วกัน แต่วันนี้เจ้าน่าจะไม่ได้พักผ่อนต่อแล้วแหละ”
“เฮ้ๆ ท่านน่ะหยุดจ้องจะกินข้าได้แล้วนะ อ๊ะ”
มาลารินพูดยังไม่ทันจบก็ต้องสะดุ้ง เนื่องจากมือของไคไล่ลงต่ำขึ้นทุกที
จบกันความหวังที่วันนี้จะได้พักของข้าพังไปหมดแล้วว
ละแล้วก็มาถึงวันที่เขาจะขึ้นมาบนบก
มาลารินตื่นเต้นมาก นานแล้วที่เขาไม่ได้ขึ้นไปบนบก ทั้งครั้งนี้เขาก็อยากจะขึ้นไปเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แม่ลิซฟังด้วย ซึ่งทั้งเทวินและไคก็บอกเขาว่าลิซอาจจะไม่เชื่อไม่ควรเล่าให้ฟัง แต่มาลารินคิดเพียงว่าลิซเป็นคนดูแลเขามานานลิซควรที่จะรับรู้เรื่องราวของเขาบ้างเพียงเท่านั้น
ระหว่างเขาก็ได้เห็นว่าโลกใต้ท้องทะเลนั้นสวยเพียงใด มีเหล่าสรรพสัตว์แหวกไหว้อยู่ใต้ทะเล เห็นอย่างนี้แล้วเขาก็อยากให้คนบนบกช่วยกันรักษาธรรมชาติของทะเลเหลือเกินเขาไม่อยากให้ความสวยงามเหล่านี้ถูกทำลายลงโดยเนื้อมือของมนุษย์ที่ชอบถึงขยะหรือรบกวนธรรมชาติ
เวลาผ่านไปสักพักเขาก็ยังขึ้นไม่ถึงข้างบนสักทีเลยเอ่ยถาม
“ท่าน ทำไมนานนักล่ะ ที่ที่เราอยู่มันลึกขนาดนั้นเลยหรอ”
“ลึกแต่ไม่มากหรอก เจ้าอาจจะแค่ไม่คุ้นชินก็เป็นได้เลยรู้สึกว่ามันนาน”
มาลารินได้แต่พยักหน้าขึ้นลงว่าเห็นด้วย
เวลาผ่านไปไม่นานเราก็มาถึงบนบกกันแล้ว
เมื่อมองเห็นบ้านที่ตนเคยอยู่ความรู้สึกคิดถึงก็ยิ่งเกิดขึ้นในใจของมาลาริน
“เฮ้ เจ้าเป็นอะไรไปทำไมทำหน้าเศร้าแบบนี้”
“ข้าแค่คิดถึงบ้าน”
“นี่ไงข้าพาเจ้ามาแล้ว เจ้าอย่าเศร้าไปเลย” ไคพูดปลอบพลางยกมือขึ้นมาลูบผมของคนรัก
“อื้ม ไปที่บ้านข้ากันดีกว่า”
พูดจบมาลารินก็นำทางไคไปยังบ้านของเขาที่ตั้งอยู่ด้านหน้า
แอ็ด
ลิซที่เปิดประตูออกมาเป็นจังหวะเดียวกับที่มาลารินและไคเพิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน
“เอ้า กลับมาแล้วหรอ ไหนเทวินว่าลูกติดอยู่กับศูนย์การแข่งขันไง”
“เสร็จงานแล้วๆ กลับมาหาแม่ก่อนนี่ไง”
“เอ๊ะ แล้วนี่ใคร” ลิซเลิกคิ้วขึ้นเชิงถามกับมาลาริน เมื่อเหลือบสายตาไปพบกับไคที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เอ่อ นี่ไค เอ่อ เป็นแฟนมาร์เอง” พูดไปแล้วก็แอบเขินหน้าขึ้นสีขึ้นมาซะอ่างนั้น
“สวัสดีข้าชื่อไค ยินดีที่ได้พบกับเจ้ามารดาของคนรักข้า”
“ห้ะ ทำไมคำพูดดูแปลกๆ ลูกเล่นหนังกันอยู่หรอ” ลิซเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย พร้อมหันไปถามมาลาริน
“เอ่อ จริงๆ แล้วมาร์มีเรื่องจะคุยกับแม่เรื่องนี้แหละ เข้าบ้านกันดีกว่า”
เมื่อสิ้นคำของมาลารินทั้งสามคนก็เดินมาหยุดคุยที่โซฟากลางบ้านพร้อมด้วยมาลารินที่ตั้งหน้าตั้งตาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แม่ของเขาฟังอย่างละเอียด
“อ่อ เรื่องเป็นมาอย่างนี้นี่เอง”
“แม่ ไม่ต้องใจหน่อยหรอเรื่องมันดูเหลือเชื่อมากเลยนะ” มาลารินเกิดความสงสัยขึ้น เมื่อลิซดูไม่ตกใจกับคำบอกเล่าของเขาเลย
“จะแปลกใจอะไรล่ะก็สงสัยตั้งแต่เจอลูกแล้ว แถวนี้แทบไม่มีคนผ่านมา แต่อยู่ดีๆ ก็มีเด็กทารกมาอยู่แถวนี้ได้มันก็แปลกตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแหละ”
“แล้วทำไมมาร์ถึงมีสองชื่อล่ะ ทั้งมาลารินกับมาริโน่”
“อ่อเรื่องนี้หรอ ก็ตอนแม่เจอลูก บนตัวของลูกมีกระดาษเขียนชื่อไว้ว่ามาลารินน่ะสิ แต่แม่คิดว่ามันดูเหมือนเด็กผู้หญิงไปหน่อยเลยตั้งชื่อใหม่ให้แต่ก็อยากให้ความหมายคล้ายๆ เดิม ทั้ง2ชื่อก็เหมือนเป็นของทะเลทั้งคู่ไง ทั้งมาลารินและมาริโน่ แต่ไม่ว่าจะชื่อไหนก็เป็นลูกของแม่ใช่ไหมล่ะ”
“ใช่สิยังไงก็เป็นลูกของแม่อยู่ดี”
สิ้นคำตอบของมาลาริน เขาก็พุงตัวไปกอดลิซทันที
กอดปลอบกันสักพักลิซก็เอ่ยปากขึ้น พร้อมผละตัวลูกชายออก
“แล้วนี่กินข้าวมาหรือยังวันนี้แม่ทำไก่ทอดไว้พอดีกินเลยไหม”
“กินเลยๆๆ ไปท่านไปกินข้าวกัน” ว่าจบก็ลางแขนไคไปที่โต๊ะกินข้าวทันที
การกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้พบเจอตั้งแต่ตัดสินใจไปแข่งทั้งที่นี่ยังเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ได้กลับมากินข้าวแบบนี้ เพียงแต่ครั้งนี้พิเศษขึ้นไปอีกที่มีไคมาอยู่ด้วย เสียงพูดคุยดังขึ้นหลังจากอาหารบนโต๊ะได้หมดลง มาลารินและลิซต่างผลัดกันเล่าถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาจนเมื่อถึงจุดหนึ่งความคิดถึงของมาลารินก็กลับมาแล้วได้เริ่มร้องไห้ขึ้นอีกครั้ง ทั้งที่ตนไม่ได้เป็นคนร้องไห้ง่ายขนาดนี้
“ขี้แงจริง ๆ เลย ไปๆ ไปอยู่กับแฟนแกได้แล้วเดี๋ยวแม่จะออกไปดูงานซะหน่อย”
“ก็ได้ แล้วรีบกลับมาทำไก่ทอดให้มาร์กินนะ”
เสียงตอบรับของลิซดังขึ้นพร้อมกับร่างเจ้าตัวที่เดินออกจากบ้านไป
เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดมาลารินก็เกิดไอเดียพาไคไปดูความสวยงามทะเลตอนกลางคืน จนตอนนี้ทั้งสองก็กำลังเดินเลียบชายหาดไปยังจุดประจำของมาลาริน
“เจ้ารู้ไหม ปกติที่ข้าอยู่ที่นี่ข้าก็ชอบมาเดินเล่นแบบนี้แหละ ยิ่งเวลาเครียดนี่แทบจะนอนกลางทะเลเลย ข้ารู้สึกสบายใจเวลาอยู่ในทะเล”
“รู้สิ แล้วเจ้ารู้ไหมตอนนี้เจ้ามีทะเลเป็นของตัวเองแล้วนะ”
“หื้ม ของตัวเองยังไง” มาลารินเอ่ยถามพร้อมหันหน้าไปรอคำตอบจากปากของคนรัก
“ข้าไงข้าเป็นทะเลของเจ้า”
มาลารินที่ได้ยินคำตอบถึงกับชะงักหยุดเดินก่อนจะเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง
“แล้วท่านจะเป็นทะเลของข้าตลอดไปเลยหรือเปล่า”
“แน่นอนอยู่แล้ว ข้าจะเป็นทะเลให้เจ้าตลอดไป” ไคตอบพลางค่อยๆ โน้มตัวไปประกบปากกับคนข้างตัว
ปากทั้งสองค่อยๆ ประกบกัน เรียวลิ้นของคนร่างสูงค่อยๆ ขยับเข้าไปแทรกผ่านริมฝีปากและไรฟัน จนพบกับลิ้นของคนรัก ลิ้นทั้งสองตวัดเกี่ยวกันคล้ายหยอกล้อ สองมือของไคที่ประคองหน้าของมาลารินก็ค่อยลูบผ่านลำคอ ผ่านไหล่ของร่างโปร่งจนมาหยุดอยู่ที่เอวของคนรัก ก่อนที่จะโอบกอดร่างของคนรักให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ พร้อมด้วยการมอบจูบที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรักต่อไป เพียงไม่นานไคก็เป็นฝ่ายผละออกก่อนจะโน้มตัวไปกระซิบมาลาริน
“เรื่องที่ข้าขอยังจำได้หรือไม่”
มาลารินพยักหน้าตอบทั้งที่ยังหอบหายใจพร้อมกับใบหน้าขึ้นสี
“ข้าขอชื่นชมร่างกายเจ้าที่นี่แหละเป็นไง”
“ท่าน!!”
“ไม่ได้หรือ”
มาลารินที่คิดจะปฏิเสธแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าสัญญากับคนรักไว้แล้วจึงไม่อาจขัดได้ ทั้งหาดนี้ก็ไม่มีคนเดินมาผ่านมาอยู่แล้วจึงยอมตบรับคำไป
“มันก็ได้ แต่ท่านไปหาที่หลบๆ หน่อยก็ดี ถึงแถวนี้จะไม่ค่อยมีคนแต่ข้าก็ไม่อยากทำในที่แจ้งขนาดนี้หรอกนะ” มาลารินพูดด้วยความเร็ว พร้อมกับใบหน้าที่ตอนนี้ขึ้นสีเหมือนคนเหนื่อยจากการวิ่งระยะไกลมา
เมื่อมาลารินพูดจบไคก็อุ้มมาลารินขึ้นมาก่อนจะนำร่างสูงไปนั่งอยู่บนหาดทรายที่ใกล้ๆ กับโขดหิน
ไคโน้มตัวประกบจูบ นิ้วมือเริ่มไล่ไปตามตัวของมาลารินปลดเปลื้องกางเกงของอีกฝ่ายออกช้าๆ โดยที่ลิ้นของทั้งสองยังเกี่ยวพันกันอยู่ กางเกงหลุดออกจากร่างของคนรักเหลือเพียงเสื้อที่ปิดร่างกาย มือปลาหมึกทำงานอีกครั้งครั้งนี้บีบเคล้นเร่งอารมณ์ไปทั้งตัวของคนรัก
“เจ้านี่ช่างงดงามเสียจริง”
ไคที่ผละออกจากร่างโปร่งเพียงชั่วครู่เพื่อกระซิบที่ใบหูของอีกฝ่าย ก่อนที่จะหันเหความสนใจไปที่กลางกายของคนรักแทน
“อ่าห์”
เสียงครางดังขึ้นเมื่อของไคแตะลงบนส่วนอ่อนไหวของร่างกาย พร้อมทั้งขยับมือขึ้นลง แต่ทำไปได้ไม่เท่าไหร่ ไคก็พรากความสุขของเขาไปโดยการผละมือจากส่วนนั้นไปสัมผัสกับช่องทางด้านหลังแทน นิ้วมือที่ค่อยๆ ถูวน พร้อมกับไคที่โน้มตัวลงมามอบสัมผัสจากปากลงบนซอกคอของมาลาริน ลมหายใจที่ที่กำลังรดต้นคอยิ่งจุดอารมณ์ให้กับร่างโปร่ง
เพียงไม่นานช่องทางด้านหลังอ่อนตัวลงไคจึงค่อยๆ กดนิ้วเข้าไปขยับอีกไม่กี่ครั้งก็ค่อยๆ เพิ่มนิ้วไปทีละนิ้วจนครบทั้งสามนิ้ว ขยับมือเข้าออกเผื่อให้ช่องทางนี้ชินกับสัมผัสมากขึ้น เสียงครางคลอเคลียกับอารมณ์ที่กำลังพุ่งพรานของไคเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดลงเนื่องจากเขาถอนนิ้วมือออกมาจากช่องทางนั้น
“ทะ ท่าน ข้าจะไม่ไหวแล้ว ได้โปรดมอบความรักให้ข้าเสียที”
แววตาหยาดเยิ้มเงยหน้ามองคนรักบ่งบอกถึงความอดทนที่ไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ไคไม่รอช้ารีบตอบสนองคนรักโดยทันที ช่องทางด้านหลังที่บัดนี้ถูกเติมเต็มด้วยส่วนหนึ่งของร่างสูง การขยับเข้าออกเร็วสลับช้าเกิดขึ้นไม่ขาดสาย การเปลี่ยนท่าทางเกิดขึ้นอีกหลายครั้ง จนตอนนี้มาจบลงที่ขาของมาลารินที่พาดอยู่บนโขดหินเพียงหนึ่งข้างและร่างสูงที่ซ้อนตัวอยู่ด้านหลัง ขยับตัวเข้าออกไม่ยอมหยุด จนอารมณ์ของทั้งคู่ไต่สูงขึ้นจนถึงจุดสิ้นสุดพร้อมกับของเหลวที่ฉีดพ้นไปเต็มช่องทางด้านหลัง
มาลารินที่เมื่อถึงเวลานี้ก็หลับไปเป็นที่เรียบร้อยเนื่องจากการมอบความรักของไคครั้งนี้กินเวลายาวถึงหลายชั่วโมง ตัวร่างโปร่งที่ถูกอุ้มขึ้นแล้วนำทางกลับไปยังบ้านเพื่อพักผ่อนจากการเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวัน
#ดวงดาวของทะเล
TW:Srikorn_mm
************************************
แง nc แอบดูง่อยไปหน่อยอย่าเบื่อกันน้า เขียนยากมาก ที่ช้าเพราะยากที่ NC กับติดสอบด้วย
ตอนนี้น้องอารมณ์อ่อนไหวไปหน่อยมารอดูตอนหน้า น้องจะเปลี่ยนไปแล้วน้า เปลี่ยนไปแบบมีตลคเพื่อขึ้น จะเพิ่มกี่คนดีน้ามาดูกันเลย
หลังจากนี้จะพยายามมาอาทิตย์ละตอนนะคะ แต่ไม่แน่นอนว่าวันไหน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรามานะคะ จริงๆ เรื่องนี้แพลนไว้ว่าจะจบที่12 ตอนแต่ตอนนี้คาดว่าน่าจะประมาณ 15 นะคะ อาจจะจบเร็วไปหน่อยแต่ก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
ENJOY READING
หัวข้อ: Maralyn ดวงดาวของทะเล [Mpreg] UP!! บทที่ 11 (5/07/2020) (อ่าน 5376 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก