-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
Talk: เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เราแต่งนะคะ เป็นเรื่องที่เราฝันพอตื่นมาจำได้ลางๆเลยอยากจะแต่งต่อให้จบแนวแฟนตาซีมีท้องได้ด้วยนะคะ อ่านแล้วติชมกันได้นะคะมือใหม่มากๆ
-
สารบัญ
บทนำ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4039383#msg4039383)
บทที่ 1 ดวงดาวของทะเล (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4039386#msg4039386)
บทที่ 2 ดวงดาวกับความฝัน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4039712#msg4039712)
บทที่ 3 ถึงบทนี้เทวินจะขอกล่าว (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4039969#msg4039969)
บทที่ 4 ดวงดาวกับการสบตา (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4040211#msg4040211)
บทที่ 5 ดวงดาวกับการแข่งขันที่ไม่รู้ผล (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4040428#msg4040428)
บทที่ 6 ดวงดาวกับเมืองใต้สมุทร (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4040721#msg4040721)
บทที่ 7 ดวงดาวกับการโดนจับกิน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4041004#msg4041004)
บทที่ 8 ดวงดาวกับความทรงจำ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4041687#msg4041687)
บทที่ 9 ดวงดาวที่หลับใหล (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4042605#msg4042605)
บทที่ 10 ดวงดาวกับความจริง (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4043431#msg4043431)
บทที่ 11 ดวงดาวกับการแลกเปลี่ยน (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71983.msg4044274#msg4044274)
-
ข้าจะเป็นดวงดาวแห่งท้องทะเลให้ท่านเอง..ท้องทะเลของข้า..
-Maralyn-
เจ้าคือแสงสว่าง เป็นดั่งดวงดาวของข้า
-Kai-
-
บทนำ
'มาลารินแปลว่าดวงดาวแห่งท้องทะเล'
'แล้วมาริโน่ละฮะ'
'แปลว่าของทะเล เป็นคนของทะเล'
'โหหหหห ได้เลยฮะมาร์จะเป็นทั้งดวงดาวและเป็นคนของทะเลเอง'
.
.
.
.
ท่ามกลางไอแดดที่บางตาในตอนเย็น ชายหนุ่มที่ว่ายน้ำอยู่กลางทะเลกำลังนึกถึงคำที่คุยกับแม่ของเขาในวัยเด็ก เขาสงสัยมาตลอดว่าทำไมเขาถึงต้องมี 2 ชื่อที่ไม่เคยถามแม่ออกไปสักที แต่ไม่ว่าจะชื่อไหนเขาก็จะเป็นของทะเลอยู่ดี มาร์ปล่อยให้ตัวเองนอนอยู่กลางทะเลทำเหมือนเขากำลังนอนอยู่บนเตียงที่เขาคุ้นชิน ใช่กลางทะเล...
-
บทที่ 1 ดวงดาวของทะเล
“มาร์”
“มาร์!”
“มาร์!!”
“มา ริ โน่!!!” เสียงตะโกนเรียกดังขึ้นเมื่อเพื่อนไม่สนใจคนที่เรียก
“มีอะไรวิน ทำไมต้องตะโกนเรียกเสียงดังขนาดนี้” มาริโน่ขานตอบพร้อมค่อยๆ ว่ายน้ำกลับขึ้นมาบนฝั่ง
“ก็เรียกแกตั้งหลายรอบแล้วไม่ขานรับสักที นึกว่านอนตายกลางทะเลไปละ” เทวินตอบกลับอย่างฉุนเฉียว
“ก็วินเรียกติดๆ กันแบบนั้นเราจะเอาช่องว่างตรงไหนไปตอบล่ะ อะๆ แล้วตกลงเรียกเราทำไม”เทวินส่ายหัวโคลงไปมาพร้อมทั้งถอนหายใจ
“ก็แกเล่นมานอนกลางทะเลตั้งแต่เช้าไม่ยอมกินข้าว คุณป้าเขากลัวแกจะเป็นลงเลยให้ฉันมาตาม” มาริโน่คิดตามคำพูดของเทวิน แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่เช้าแล้ว พอคิดได้ก็ลูบท้องตัวเองเพราะเริ่มแสบๆ ท้องด้วยเหมือนกัน
“แหะๆ จริงด้วย ถ้าวินไม่มาตามเราคงได้กินอีกที่ตอนเย็นแน่เลย” มาริโน่ตอบพร้อมหันไปยิ้มตาหยี๋ให้กับวินอย่างสำนึก
“สมควรทั้งตัวเนี่ยมีดีแค่สูง เป็นแบบนี้บ่อย ๆ คงไม่ได้คงไม่ได้เป็นหรอกแชมป์เล่นเซิร์ฟตายก่อนมากกว่า”
“เอ้าไปๆ กลับบ้านไปกินข้าวได้แล้ว”
ทั้งคู่ค่อยๆ เดินเลียบชายหาดมายังบ้านที่อยู่ใกล้ๆ เดินไปสักพักก็เห็นบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่ บ้านของมาริโน่เป็นบ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่เพราะอยู่กันแค่ 2 คนแม่ลูก แต่ก็จะมีเทวินเพื่อนสนิทที่มักไปมาหาสู่กันเสมอ
เมื่อมาถึงบ้านมาริโน่ก็ค่อยๆ ย่องไปหาแม่ที่อยู่ในครัวหวังที่จะทำให้ตกใจเป็นการทักทายแม่ของวันนี้เพราะว่าตอนเช้าที่เขาออกจากบ้านไปว่ายน้ำที่ทะเลมันเป็นช่วงเวลาที่แม่ของเขายังหลับอยู่เลย
“แบร่!!”
แม่ของเขาสะดุ้งพร้อมกับหันมาต่อว่า
“เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลยนะ ถ้าแม่ถือมีดอยู่ทำยังไง ห้ะ”
“โหแม่ ก็ทักทายไง วันนี้มาร์ยังไม่ได้ทักทายแม่เลยนะ งั่มๆ” มาริโน่พูดพลางหยิบไส้กรอกที่แม่เพิ่งทอดเสร็จใส่ปาก
“จ้ะๆ แต่ว่ายังไม่ได้ล้างมือไม่ใช่หรอแล้วมาหยิบไส้กรอกกินได้ยังไงหื้ม”
“แหะๆ ไปล้างแล้วคร้าบ”
เทวินมองมาริโน่ที่รีบวิ่งไปห้องน้ำเพื่อล้างมือ
“ตอนไปตามนี่เจอนอนอยู่กลางทะเลอีกแล้วป้าลิซ” ได้ทีแล้วเทวินก็ขอฟ้องสักหน่อย
“ตามเคยเลยวินมีอะไรก็ไปทะเลตลอด”
“แหนะ ๆ นินทาอะไรเราอีกล่ะวิน” มาริโน่ที่ล้างมือเสร็จก็เข้ามาได้ยินพอดี
“ใครว่าฟ้อง เล่าให้ป้าลิซฟังต่างหาก เนอะป้าเนอะ”
“ใช่จ้ะ แต่เราเนี่ยก็ชอบจังเลยนะทะเลเนี่ย อีกหน่อยคงนอนกลางทะเลไม่กลับมาหาแม่ที่บ้านแล้วมั้งเนี่ยมาร์” ลิซเอ่ยตอบเทวินพร้อมทั้งหันมาบ่นอุบอิบเขาแทน
ตั้งแต่เล็ก ๆ ถ้าเกิดว่ามาริโน่หายไปจากบ้านแม่ของเขาแทบไม่ต้องคิดเยอะเลยเพราะสามารถไปตามมาร์ได้ที่ทะเลเสมอ แม่ของเขาก็เคยถามว่าทำไมชอบทะเลขนาดนั้นซึ่งเขาก็ตอบไม่ได้ เขาแค่รู้สึกว่าเวลาอยู่ในทะเลแล้วสงบเหมือนมันเป็นบ้านของเขา
“ก็เตรียมตัวให้ชินกับทะเลไงแม่ เวลามาร์มีแข่งจะได้ชนะแบบง่ายๆ”
“พอๆ เลิกคิดเรื่องแข่งก่อนตอนนี้กินข้าวกันดีกว่า มาร์กับวินตักข้าวมากินได้แล้วลูก”
มาริโน่เดินไปตักข้าวพร้อมกับเปิดทีวีก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วลงมากินข้าวมื้อนี้
‘คุณพอลคะ อีก 3 เดือนข้างหน้าจะมีการจัดการแข่งขันการเล่นเซิร์ฟขึ้นแล้วค่ะ เราจะได้ดูการถ่ายทอดสนผ่านทีวีกันอีกด้วยนะคะรอบนี้’
‘น่าสนใจทีเดียวนะครับ การแข่งขันเซิร์ฟไม่ได้จะมีกันบ่อย ๆ ด้วย ว่าแต่รอบนี้จัดขึ้นไหนหรือครับคุณซาร่า’
‘ที่เกาะอคราเดีย Arcadia ทางตอนใต้นี่เองค่ะ’
มาริโน่ที่กำลังกินข้าวชะงักเมื่อได้ยินข่าวที่ออกในทีวี
“แม่ วิน มาร์จะได้ไปแข่งแล้วๆ ได้แข่งสักทีรอมานานมาก” เขาดีใจมากเพราะรอการแข่งครั้งนี้มานาน ปกติเขาจะได้แข่งแต่ในกลุ่มเล็ก ๆ แต่ครั้งนี้แหละที่เขาจะได้มีโอกาสเป็นแชมป์การเล่นเซิร์ฟ
“ไปแข่งอย่างนี้ก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ มีแต่คนเก่งๆ ทั้งนั้นแต่แม่ก็จะเอาใจช่วยมาร์นะลูก สนับสนุนเต็มที่สู้ๆ ลูก”
“เอาสิ แกก็อยากแข่งมานานแล้วหนิ ไว้เขาเปิดรับสมัครเมื่อไหร่เดี๋ยวฉันพาไปสมัครเอง”
ทั้งแม่และเทวินก็สนับสนุนมาร์เต็มที่เพราะรู้ว่ามาริโน่รอการแข่งครั้งนี้มานานขนาดไหน
“ได้เลยแม่ เดี๋ยวกินเสร็จมาร์จะไปออกกำลังการฟิตหุ่นละ ไม่ได้ออกตั้งนานตัวย้วยหมดแล้ว” มาริโน่พูดพลางดึงเนื้อที่พุงและแขนโชว์
“กล้าพูดนะแกน่ะ ตัวก็บางซะขนาดนี้เอาที่ไหนมาย้วย” ใช่มาริโน่เป็นผู้ชายตัวสูงโปร่งแต่ตัวบางที่บางครั้งก็ดูนุ่มนิ่มไปสักหน่อย
“ไม่ย้วยก็ได้ๆ ก็ถือว่าออกให้หุ่นดูเฟิร์มขึ้นหน่อยไงวิน เอาแบบข่มผู้แข่งขันคนอื่นงี้ ฮะๆ” มาริโน่พลางขำ พร้อมเรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นบนโต๊ะอาหาร
“จ้าๆ ข่มผู้แข่งขันก็ข่มผู้แข่งขัน งั้นต้องกินข้าวเยอะๆ ให้ตัวหน้าขึ้นแล้วมั้งลูก”
“ไม่เอาหรอกแม่แค่นี้ก็จะอ้วกแล้ว มาร์จะข่มคนอื่นด้วยหุ่นแบบนี้เนี่ยแหละ ให้เขารู้ว่าผู้ชายร่างบางก็เอาชนะคนอื่นได้เหมือนกัน!!” ตอบพร้อมความโกรธ เพราะตอนเด็ก ๆ มาริโน่มักโดนเพื่อนล้อว่าตัวแค่นี้ทำอะไรไม่สำเร็จหรอก แต่ก็มีเทวิน คอยช่วยเขาอยู่ตลอด
“จ้าๆๆ แต่ตอนนี้กินข้าวกันก่อนเนอะ” ลิซพูดพลางยิ้มให้กับความแน่วแน่ของลูกชายตนเอง
มาริโน่กลับมาที่ทะเลพร้อมเทวินเพื่อที่จะคำนวณเวลาฝึกซ้อมของตัวเองเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนการแข่ง โดยมีเทวินพูดพร้อมจดใส่กระดาษเพื่อที่จะทำตารางฝึกให้กับมาริโน่
“ที่แกต้องฝึกก็มีโยคะเพื่อคลายกล้ามเนื้อเวลามาตึงๆ ต้องออกกำลังกายเพิ่มมากขึ้นกว่าเก่า พวก HIIT กับ Weight training แบบเฉพาะส่วน ต้องมีการทำสถิติการเล่นด้วยว่าเป็นแบบไหนบ้าง การวักน้ำ การทรงตัว บลาๆ ๆ” เทวินพูดได้สักพักก็รู้สึกได้ว่าไม่มีเสียงตอบรับอะไรเหมือนเขากำลังพูดอยู่คนเดียว เทวินเลยเงยหน้าขึ้น
!!!!
“โว้ย! จะรีบลงทะเลทำไมวะ กลับมาฟังฉันบอกตารางก่อนนนน”
มาริโน่ที่ไม่รอฟังตารางฝึกที่เทวินพูด พอถึงทะเลเข้าก็กระโดดลงทะเลพร้อมกระดานเซิร์ฟไปรอคลื่นลูกใหม่กลางทะเล มาริโน่เปรียบเซิร์ฟเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว ส่วนกระดานเซิร์ฟก็เหมือนเป็นอวัยวะหนึ่งของเขาที่บังคับได้อย่างแม่นยำ ทุกทีที่มีการฝึกเพิ่มเขาก็แค่ทำตามเพื่อให้เทวินสบายใจเท่านั้นแหละ!!
“เดี๋ยวเรากลับไปฟัง!! ขอบอกกับทะเลก่อนว่าเราจะได้ไปแข่งแล้วให้เอาใจช่วยเราด้วย” ทะเลที่ว่าก็คือน้ำทะเลนั่นแหละ มาริโน่เชื่อว่าเขาสามารถสื่อสารกับทะเลได้ เขาเคยรู้สึกเศร้าพอมาคุยกับทะเลก็เหมือนทะเลกำลังปลอบเขาอยู่ มันก็เหมือนการคุยเวลาเหงากับทะเลนั่นแหละ
“รีบๆ กลับมาเลยนะโว้ยย เดี๋ยวฉันต้องไปดูตารางสมัครให้แกอีก”
มาริโน่ยกมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์ว่าตกลง แล้วก็เล่นทะเลต่ออีกสักพักค่อยขึ้นมาบนฝั่งเพื่อฟังตารางฝึกของเทวิน
“ขึ้นมาได้สักที หักห้ามใจตัวเองไม่ให้โดดลงทะเลไม่เป็นหรอห้ะ ทำตัวเหมือนหมาเวลาเห็นน้ำตอนหน้าร้อนเลย”
“หยุดเอาเราไปเปรียบกับหมาเลย แล้วบอกตารางกับรายละเอียดให้เราฟังได้แล้ว”
“ก็เหมือนหนิหว่า” เทวินพึมพำกับตัวเอง
“ไม่หยุดเดี๋ยวเราจะหาโค้ชใหม่ คอยดูเถอะ”
“โอเคๆ หยุดละๆ คือว่าเดี๋ยวอาทิตย์หน้าเขาจะเปิดให้สมัครแล้ว เราค่อยสมัครผ่านออนไลน์กัน เหมือนว่าเข้าจะเอาหลักฐานการแข่งเก่าๆ ด้วย ดีนะที่แกเคยแข่งมาบ้างแล้วไม่งั้นครั้งนี้อด” เทวินพูดพลางดูรายละเอียดการเปิดรับสมัครของการแข่งครั้งนี้ในเว็บไซต์
เขาพยักหน้าเห็นเห็นด้วยพลางออกความคิดเห็น “เขาคงกลัวมันเป็นอันตรายกับมือใหม่แหละ เห็นว่าคลื่นแถวเกาะนั้นอันตรายมาก เคยมีนักเล่นเซิร์ฟไปตายที่นั่นเยอะ”
“ก็จริงแต่แกแข่งได้อยู่แล้วเพราะแต่ละที่ที่แกเคยไปมาก็ธรรมดาซะที่ได้ ยังคว้าที่ 1 มาได้เลย”
“เพราะเราเก่งไง วินก็รู้หนิ”
“รู้จ้ะ แกเก่งจ้ะเก่งมาก แต่ก็ต้องฝึกแกไม่ควรเหลิงไปกับรางวัลแล้วไม่ฝึกอะไรเลย รู้ใช่ไหม” ปากบอกประชดไปเล็กน้อยแล้วก็กลับมาจริงจังเพื่อย้ำเตือนเพราะการเล่นโต้คลื่นที่คลื่นซัดแรงๆ แบบที่เกาะนั้นก็อันตรายอยู่เหมือนกัน
“เรารู้นา เขียนตารางมาเลย เดี๋ยวเราจะเริ่มฝึกพรุ่งนี้ไปเลย” ตอบไปอย่างกระตือรือร้นเพราะว่าเวลาฝึกส่วนใหญ่ก็อยู่ในน้ำ เป็นสิ่งที่มาริโน่ชอบเป็นที่สุด เขาตอบพร้อมกับนั่งรอให้เทวินร่างตารางฝึกให้เสร็จ
“โอเค รอสักครู่นะครับคุณมาริโน่ กระผมจะรีบร่างตารางให้เสร็จเองครับคุณชาย” เทวินพูดพลางก้มหัว หวังแซวมาริโน่
“ไม่ต้องมาประชดเลย ก็วินถือเป็นโค้ชส่วนตัวเราไงๆๆๆ”
ลึกลงไปใต้มหาสมุทร
“เป็นไงวันนี้ได้เจอเบาะแสอะไรบ้างไหม”
“ข้าว่าท่านมาลารินที่ชอบการแข่งขันและแอบขึ้นไปเล่นโต้คลื่นข้างบนอยู่บ่อย ๆ ไม่มีทางพลาดการแข่งโต้คลื่นแน่นอน” ซีลรายงานพร้อมออกความคิดเห็น
“พวกข้างบนเขาเรียกกันว่าแข่งเซิร์ฟนะเจ้า”
“นั่นแหละแล้วเจ้าจะมาขัดข้าทำไมเห็นไหมว่าข้ารายงานท่านไคอยู่”
“อะเชิญท่านต่อเลย”
“ข้าไปได้ยินข่าวมาว่า อีก 3 เดือนจะมีการแข่งโต้คลื่นที่เกาะอคราเดีย”
“แต่เราตามหาท่านมาลารินทุกครั้งที่มีการแข่งขับเซิร์ฟมานับไม่ถ้วนแล้วไหม ถ้าจะเจอคงเจอนานแล้วไหมซีล” ซานเอ่ยตอบ
“เจ้าจะขัดอะไรข้าหนักหนา แล้วก็ลองดูก็ไม่เสียหายไหมข้าว่า ถ้าโชคดีเราก็ได้เจอท่านมาลาริน”
“แต่ข้าว่..”
“หยุด! พวกเจ้าหยุดเถียงกันได้แล้ว ข้าต้องการหาตัวมาลารินให้พบ ไม่ว่านานแค่ไหนข้าก็จะตามหา พวกเจ้าเข้าใจใช่ไหม” ไคราชาแห่งใต้ท้องทะเลพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวที่เห็นทหารคนสนิททั้ง 2 คนเอาแต่เถียงกัน
“ข้าทราบแล้วนายท่าน” ซีลและซานเอ่ยตอบ
“ดี การแข่งครั้งนี้ข้าจะขึ้นไปหาด้วยตัวเองเตรียมการให้พร้อม”
“ตามบัญชานายท่าน” 2 ทหารคนสนิทกล่าวตอบพลางโคลงหัวแล้วออกจากห้องไป
.
.
.
.
.
.
.
.
“ซีล เจ้าว่าครั้งนี้เราจะเจอท่านมาลารินไหม”
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าท่านไคสัมผัสได้ว่าท่านมาลารินยังอยู่ ข้าว่าสักวันเราก็ต้องเจอท่านมาลารินนั่นแหละ”
“ข้านะเห็นใจท่านไคเหลือเกิน ทำไมอยู่ดีๆ ท่านมาลารินที่ก็รักกันดีกับท่านไคถึงได้หายไปก็ไม่รู้”
“เรื่องนี้ก็ต้องรอจนกว่าจะตามหาท่านมาลารินเจอแล้วถามคำถามนี้กับท่านนั่นแหละ”
“เห้อ”
ทั้งสองคนครุ่นคิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน เรื่องนี้มันเกินกว่าพวกเขาจะทำอะไรได้ ก็ทำได้แต่ช่วยตามหาท่านมาลารินให้เจอโดยเร็วเท่านั้นแหละ ท่านไคของพวกเขาถึงจะกลับมามีความสุขเหมือนเดิม ตอนนี้ท่านก็นิ่งและเย็นชาเหลือเกินจบแทบจะทำให้ที่นี่กลายเป็นน้ำแข็งอยู่แล้ว
ทางด้านของไคเมื่อได้อยู่เพียงลำพังเข้าก็ได้แต่นึกถึงวัยเยาว์ที่เขามีความสุขกับคนรักของเขาในทุกวัน แต่อยู่ดีๆ มาลารินก็หายตัวไป แต่ไคไม่คิดว่ามาลารินจะตายจากเขาไปแล้วเพราะว่าเขายังสัมผัสถึงจิตวิญญาณของมาลาลินได้อยู่เพียงแต่ไม่สามารถบอกได้ว่าดวงจิตนี้อยู่ที่ใด ทั้งยังไม่รู้ว่าร่างของมาลารินยังอยู่หรือไม่
“เจ้าหายไปไหนนะมาลาริน ข้าตามหาเจ้ามานานเหลือเกิน กลับมาหาข้าเถอะดวงดาวของข้า”
..............................................
* การเล่นเซิร์ฟหรือการเล่นโต้คลื่นนั้น มีที่มาจากประเพณีโบราณดั้งเดิมของชาวพื้นเมืองของเกาะฮาวายและเกาะตาฮิติ
*ไค Kai พระเอกของเราชื่อเขาในฮาวายแปลว่า ทะเล นะคะ
..............................................
-
เดี๋ยวก็เจอ ใจเย็นๆนะ
-
:3123:
ขอให้ตามหากันเจอน๊า
-
:L2:
-
บทที่ 2
ดวงดาวกับความฝัน
“โอ้ย วันนี้วินเขียนตารางซ้อมให้เราหนักไปไหมหรือเปล่า ปวดตัวไปหมดแล้วเนี่ย” ชายหนุ่มบีบขาและแขนของตนพลางบ่นพึมพำให้โค้ชกิตติมศักดิ์ของเขาฟัง
เทวินส่ายหัวไปมาเมื่อได้ยินคำบ่นของเพื่อนก่อนจะบอกเหตุผลออกไป “นี่ยังน้อยนะแก ฉันเห็นนักโต้คลื่นคนอื่นฝึกเยอะกว่านี้อีก แกต้องสู้ดิวะอยากได้ที่ 1 ไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่ แต่ว่านะเราน่ะตายแน่ ตายแน่ ๆ เราต้องตายก่อนจะได้ไปแข่งแน่ ๆเลย ฮือ ๆ ๆ”
“หยุด หยุดเลย” เทวินรีบยกมือห้ามก่อนที่หูจะชาเพราะคำบ่นของมาริโน่
“แกฟังชั้นนะ ฝึกไปเรื่อย ๆมันจะดีขึ้น วันนี้มันเป็นวันแรกไม่ก็แกวอร์มไม่ดีเองมากกว่า”
หลังฟังคำของเทวิน มาริโน่ก็จำยอมที่จะต้องฝึกต่อไปเพื่อให้เพื่อนตัวเองเชื่อใจเขาว่าเขามีความสามารถพอที่จะไปโต้คลื่นที่เกาะแสนน่ากลัวนั่น พร้อมกับคิดว่าถ้าเขาฝึกแค่นี้ยังไม่ได้ ก็ไม่มีรางวัลที่ 1 ให้เขาคว้ามาได้หรอก
“ก็ได้ๆ แต่ว่าวันนี้เราขอพักเลยละกันเนอะ” กล่าวตอบออกไปพร้อมรอยยิ้มอย่างเด็ก ๆ
“ฉันเห็นว่าเป็นวันแรกหรอกนะ” โค้ชจำเป็นพยักหน้าให้กับลูกศิษย์ แต่ไม่ถึง 1 นาทีลูกศิษย์ตัวดีที่บ่นว่าการฝึกมันหนักเกินไปก็คว้ากระดาษเซิร์ฟพร้อมกลับไปอยู่ในทะเลเป็นที่เรียบร้อย
“มาริโน่! แล้วเมื่อกี้มาบอกว่าตารางฝึกของฉันหนักแต่นี่แกยังมีแรงเหลือไปเล่นต่ออีกหรอห้ะ!!” เทวินตะโกนออกไปด้วยความฉุนเฉียว
“คลายเครียดไงคลายเครียดวินกลับไปรอที่บ้านเลยก็ได้ เดี๋ยวเราตามกลับไปกินข้าวเย็น ฝากแบกของไปด้วยนะ!”
มาริโน่รีบตอบกลับหาเทวินอย่างรวดเร็วพร้อมกับนอนบนกระดานโต้คลื่นแล้วค่อย ๆ ใช้มือวักน้ำเพื่อดันตัวเองไปข้างหน้าต่อไป แต่เทวินจะไม่ยอมกลับบ้านพร้อมกับถือของทั้งหมดนี้เพียงคนเดียวแน่ ๆ เพราะของในการฝึกให้กับมาริโน่แต่ละครั้งมีเยอะมาก แล้วเทวินก็นึกถึงตัวล่อสำคัญที่มาริโน่ได้ยินแล้วต้องรีบกลับบ้านเป็นแน่
“รีบกลับล่ะ ได้ยินว่าวันนี้ป้าลิซจะทำไก่ทอดในตำนาน กลับช้าฉันแย่งแกกินหมดแน่ ๆ” หลังจากปิ๊งไอเดียในการใช้ตัวล่อนี้ได้ เทวินก็รีบตะโกนบอกมาริโน่ พร้อมกับทำท่าทางกำลังจะวิ่งไปทางบ้านที่มีป้าลิซรอกินข้าวอยู่
!!
“เอ้ะ ห้ามนะๆ มันของโปรดเราเลยนะ หยุดด้วยอย่าวิ่งหนีนะเรากำลังรีบตามไป” ชายหนุ่มตัวสูงตะโกนบอกเพื่อนพร้อมกับรีบว่ายขึ้นฝั่งพร้อมกระดานโต้คลื่น ถึงจะอยากอยู่ในทะเลต่อขนาดไหนแต่เขาก็จะไม่ยอมให้ไก่ทอดในตำนานของเขาโดนแย่งไปเป็นแน่! เพราะไก่ทอดในตำนาน คือเมนูที่อร่อยที่สุดที่แม่ของเขาทำ มันเป็นเมนูที่พวกเขาตั้งชื่อมันขึ้นมา เป็นไก่ทอดสูตรของแม่ที่ทอดไก่มาจนเหลืองกรอบแล้วก็นำไก่เหล่านั้นมาคลุกกับน้ำซอสที่ปรุงไว้ก่อนหน้า หน้าตาของมันก็เป็นไก่ทอดที่มีความใสจากน้ำซอสเคลือบไก่ ที่เวลามาริโน่ชอบมากเวลาที่รู้ว่าแม่จะทำเวลาอยากจะเป็นกำลังใจให้เขานั่นเอง
“แน่จริงก็วิ่งให้ทันสิ แฮ่ก ๆ” วิ่งไปเท่าไหร่เทวินก็เริ่มเหนื่อยหอบพร้อมด้วยการหายใจทางปากเป็นการช่วย
“หยุดเลยนะ เราเสียเปรียบนะครั้งนี้ เมื่อกี้เราอยู่กลางทะเลนะเว้ย” มาริโน่วิ่งโดนที่ยังไม่เหนื่อยเพราะเขาเองวิ่งจากบ้านเพื่อมาที่ทะเลเป็นประจำ
“ยังไม่เหนื่อยหนิ งั้นดีเลยเอานี่ไปช่วยถือด้วย” เทวินที่เพิ่งนึกได้ว่าตนจะไม่ยอมแบกของกลับเพียงคนเดียวก็โยนของไปข้างหลังในขณะที่วิ่งอยู่
ตุ้บ
เมื่อสิ้นเสียงของเทวินของหลายๆอย่างที่ใช้ในการฝึกก็ลอยมาอยู่ใกล้ๆ หน้ามาริโน่โดยทันที พร้อมด้วยสีหน้าสิ้นหวังที่จะวิ่งไปแย่งชิงไก่ทอดของมาริโน่
“วิ่งธรรมดาเราก็จะไม่ทันวินอยู่แล้วนี่ต้องมาถือของด้วยอีกไม่ทันแน่ๆๆๆ” หลังจากน้ำเสียงกระวนกระวายของมาริโน่จบลง มาริโน่ก็ได้ตัดสินใจแล้วที่เขาจะพลีกายให้ไก่ทอดโดยการไม่สนใจของเหล่านั้นแล้วรีบเร่งสปีดเพื่อให้ทันกับเทวิน
“แฮ่ก ๆ แกขี้โกงมาก วิ่งกลับไปเอาของที่ทิ้งไว้มาเลยนะ”
“ไว้เรากลับไปเก็บให้ละกันนะ แต่ตอนนี้ขอไปหาไก่ทอดก่อนนนนน” สิ้นเสียงตอบร่างของมาริโน่ก็ได้วิ่งแซงเทวินมุ่งหน้าไปยังบ้านเป็นที่เรียบร้อย
เทวินที่เริ่มวิ่งช้าลงก็ได้หันหลังแล้ววิ่งไปเก็บของที่มาริโน่ทิ้งไว้พลางพึมพำ
“เจ้าบ้าทำเป็นหวงของกินไปได้ ฉันไม่มีทางแย่งของโปรดแกหรอก ไม่เคยแย่งไม่คิดจะแย่งมาตั้งนานแล้ว”
เมื่อตามมาถึงที่บ้านหลังจากเก็บของเสร็จแล้ว เทวินปิดประตูออกก็ได้ยินเสียงดังรอดมาทางประตู
“วินแพ้เรารอบนี้ แต่ไม่เป็นไรนี่เราจะแบ่งไก่ให้วิน 1 น่องไปเลย” น้ำใจนักกีฬาที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้นหลังจากมาริโน่ที่วิ่งเข้ามาถึงเส้นชัยเป็นคนแรกเห็นเทวินวิ่งกลับไปเก็บของมาได้แล้ว ใจจริงเขาก็อยากกลับไปช่วยนะแต่ไก่ทอดสำคัญที่สุด!
“ขอบใจ แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นนึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้ฉันงดกินไก่น่ะ”
“อ่าวหรอ งั้นวินก็อดกินของอร่อยเลย แต่ไม่ต้องเสียใจไปเพราะเราจะกินแทนวินเอง ฮ่าๆ” มาริโน่พูดอย่างดีใจเนื่องจากจะได้กินไก่ทั้งหมดเพียงคนเดียว ไม่สิเดี๋ยวแบ่งแม่กินสักนิดด้วย
“เอ้าๆ ไม่ต้องคุยกันเยอะทั้งสองคนรีบมากินข้าวได้แล้ว” ลิซกล่าวขึ้นหลังจากที่เห็นลูกชายและเพื่อนสนิทคุยกันไม่จบสักที
หลังจากทุกคนพร้อมหน้าที่โต๊ะกินข้าว ลิซก็เอ่ยปากถามลูกชายถึงเรื่องการฝึกก็ได้คำตอบเป็นเสียงโอดครวญกลับมาพร้อมกับเสียงบ่นของเทวินที่ หลังจากได้เห็นภาพการเถียงกันเธอก็ยิ้มให้กับภาพตรงหน้าที่ลูกชายของเธอดูมีความสุขจากการเตรียมตัวไปแข่งถึงจะมีบ่นสักเล็กน้อยก็เถอะ
เวลาเริ่มค่ำเทวินก็ขอตัวกลับบ้านของตัวเองไป จริง ๆแล้วถึงเขากับเทวินจะเป็นเพื่อนสนิทกันแต่ตัวเขาเองก็ไม่เคยได้เห็นบ้านของหรือพ่อแม่ของเทวินเลยสักครั้ง เขาคิดเพียงว่าเทวินอาจจะมีความลับอะไรก็เป็นได้ แต่เขาก็ไม่อยากที่จะเป็นไอ้หนูยอดนักสืบที่ตามสืบเรื่องของเพื่อนตัวเองหรอกนะ ถึงเขาจะอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านก็เถอะ สุดท้ายก็ได้แต่คิดว่าเมื่อพร้อมเทวินคงบอกเองแหละ
“แม่ วันนี้มาร์ขอตัวไปนอนเร็วหน่อยนะ เหนื่อยมากกก” เมื่อบอกกับแม่เรียบร้อยมาริโน่ก็หันหลังเดินเข้าไปอาบน้ำทันที
ระหว่างที่อาบน้ำมาริโน่ก็คิดเกี่ยวกับการแข่งขันโต้คลื่นที่จะเกิดขึ้นได้แต่คิดไปพร้อมรอยยิ้มของคิดที่มีความสุข พร้อมกับพูดกับตัวเอง ‘ความฝันของเราจะได้เป็นจริงแล้ว’พูดไปพลางจินตนาการภาพที่เขาได้รับรางวัลที่ 1 ต่อหน้าผู้คนมากมาย
“แต่ว่ารีบอาบรีบไปนอนดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ไปซ้อมต่อ” ว่าจบมาริโน่ก็รีบอาบน้ำแล้วก็เข้านอน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
‘อึกๆ ฮึกก’ ทำไมเหมือนเรากำลังอยู่ในน้ำเลย คิดได้ดังนั้นมาริโน่ก็ลืมตาขึ้นก็พบว่าเขากำลังอยู่ในปราสาทที่มีน้ำเต็มไปหมด สถานที่แห่งนี้ดูคุ้นเคยเหมือนเขาเคยอยู่ที่นี่มาก่อน
‘เอ้ะ แต่เราหายใจได้นี่นา คงเป็นเพราะว่าอยู่ในความฝันเราถึงหายใจได้แหละมั้ง’ หลังจากให้คำตอบกับตัวเองได้แล้วมาริโน่ก็เริ่มเดินสำรวจปราสาทแห่งนี้ดู
หลังจากเดินไปได้สักพักเขาก็ได้ยินเสียงเด็กเล่นกันจึงเดินตามทางไปยังต้นเสียง เมื่อเดินไปถึงเขาก็พบกับเด็กผู้ชายสองคนกำลังเล่นกันอยู่ดูท่าจะสนิทกันมาก เด็กผู้ชายที่หน้าตาน่ารักที่เมื่อมองแล้วเขารู้สึกเหมือนได้เห็นตัวเองอยู่ตรงนั้น ส่วนอีกคนเขาบอกไม่เห็นหน้าไม่ใช่ว่าเด็กนั่นนั่งหันหลังอะไรอย่างนั้นนะแต่ว่าเหมือนไม่มีหน้าเลยมากกว่า เห็นแบบนั้นใจหนึ่งก็คิดกลัวแต่อีกใจก็อยากจะทักแต่ถึงอย่างไรมันก็แค่ความฝันเขาคิด ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจที่จะเอ่ยคำทักทายออกไป
‘ไอ้หนู’
‘เฮ้ เจ้าหนู!’ หลังจากการเรียกครั้งแรกดูเหมือนจะเบาไปเพราะเด็กทั้งสองดูไม่ได้ยินเสียงเรียกของเขาเลย มาริโน่จึงเพิ่มเสียงแต่ก็ไม่มีใครหันมาสนใจ
‘เฮ้ยๆ ไอ้หนู!’ มาริโน่ตะโกนสุดเสียงพร้อมยกมือโบกไปมา จนมาถึงตอนนี้มาริโน่เริ่มรู้แล้วว่าไม่มีใครได้ยินเสียงของเขา มาริโน่เลยลองเดินเข้าไปหาเด็กทั้งสองจนแทบจะนั่งอยู่ข้างเด็ก ๆ ถึงตอนนี้เขาก็รับรู้อีกอย่างว่านอกจากจะไม่มีใครได้ยินเสียงเขาแล้วทุกคนก็ยังมองไม่เห็นเขาอีกด้วย
‘เฮ้อ ไม่มีใครเห็นเราเลย งั้นก็เดินดูรอบ ๆ ต่อไปละกัน’ พูดจบชายร่างโปร่งก็เดินออกจากที่ตรงนั้น
ระหว่างทางที่มาริโน่เดินผ่านเขาก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ตลอดทางจนมาสะดุดกับเสียงเหมือนเด็กวัยรุ่นคุยกัน เขาเลยได้แต่เงี่ยหูฟังเพราะยังหาต้นเสียงไม่เจอ
‘ข้าชอบเจ้า ชอบมาก ชอบมานานแล้วเจ้ารู้หรือไม่’ อุ๊ย นี่ในฝันเรามีการสารภาพรักด้วยหรอวะเนี่ย ไหน ๆแล้วขอฟังคำตอบหน่อยละกัน
‘ข้ารู้ไค ข้ารู้ว่าเจ้าชอบข้า’ คนที่สารภาพเมื่อกี้ชื่อไคนั่นเอง แต่คนที่โดนสรภาพรักก็รู้หนิว่าฝ่ายนั้นชอบแล้วแบบงี้จะมีใจให้ไหมนะ คิดไปได้ไม่เท่าไหร่ทางฝั่งไคก็ถามต่อ
‘แล้วเจ้าหละชอบข้าบ้างไหม มาลาริน...’ เอ๊ะ มาลารินเหมือนชื่อเราอีกชื่อเลยหนิหว่า ครั้งนี้มาริโน่ไม่รอฟังคำตอบแล้วรีบเดินหาต้นเสียง เพื่อไปดูใบหน้าของมาลารินว่าจะหน้าเหมือนเขาไหม แต่เดินไปไม่กี่ก้าวภาพทุกอย่างก็ค่อย ๆ เป็นสีขาวแล้วหายไป
เฮือก!!
เขาสะดุ้งตื่นเมื่อหันไปมองนาฬิกาก็พบว่ามันใกล้จะเช้าแล้ว
“ฝันอะไรของเราวะเนี้ยเป็นตุเป็นตะชะมัดยาด” มาริโน่ได้แต่พึมพำกับตนเองเกี่ยวกับความฝันของเขา
“เห้อ คิดเยอะก็ปวดหัว ไปทะเลเลยดีกว่าไหน ๆ แล้วค่อยกลับมากินข้าวก็จะเช้าแล้ว” ตัดสินใจได้ก็กระโดดออกจากเตียงไปล้างตัวแล้วมุ่งหน้าไปที่ทะเล
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“วันนี้ก็ไปทะเลตั้งแต่เช้าอีกแล้วนะมาร์เครียดอะไรหรือเปล่าลูก” หลังจากกลับมาจากทะเลลิซก็ถามลูกชายที่ตื่นมาตอนเช้าแล้วหาไม่พบในบ้านแต่มาเจอลูกชายที่เพิ่งเข้ามาในบ้านเมื่อใกล้เวลาอาหารเช้า
“เปล่าหรอกแม่ แค่ฝันแปลก ๆ แล้วสะดุ้งตื่นน่ะ” มาริโน่บอกเหตุผลไปตามจริง
“แน่ใจนะ ถ้าเครียดไรมาคุยกับแม่ได้นะ”
“ไว้มีเรื่องเครียดจริง ๆ มาร์ค่อยมาปรึกษาแม่ละกันแต่ครั้งนี้แค่ฝันแปลกๆจริง ๆ”
“จ้ะ แล้ววันนี้มีฝึกกี่โมงเนี่ยวินเขาจะมาหาที่บ้านก่อนหรือเปล่า หรือไปเจอกันที่ทะเลเลยล่ะ”
“น่าจะเจอกันที่นู่นเลยแหละแม่ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วมาร์ว่าจะไปเลย
“งั้นก็ไปๆกินข้าวแล้วก็ทำธุระของตัวเองให้เรียบร้อยไป” ว่าจบมาริโน่ก็รีบทำทุกอย่างให้เสร็จแล้วก็ไปฝึกซ้อม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ในยามค่ำคืน
‘เอ้ะ ทำไมมีเสียงคนคุยกันอีกแล้ว’ นี่เขาฝันอีกแล้วหรอ มาริโน่ลืมตาขึ้นแล้วก็พบว่าเขามาในความฝันที่คล้ายกับเมื่อวานอีกแล้ว
เบื้องหน้าของมาริโน่มีผู้ชายสองคนที่ยังดูวัยรุ่นอยู่กำลังหยอกล้อกันดูแล้วก็รู้เลยว่าทั้งสองคนนั้นเป็นคนรักกันเป็นแน่ แต่ดูๆไปแล้วผู้ชายคนหนึ่งในนั้นหน้าตาเหมือนเด็กผู้ชายที่เขาเห็นในฝันครั้งก่อนเลยเด็กผู้ชายน่ารักคนนั้น เมื่อหันไปมองอีกคนก็ทำให้มาริโน่รู้ว่าทั้งสองคนคือคนที่เขาเห็นในฝันครั้งก่อนทำไมน่ะหรอ เพราะอีกคนไม่มีหน้าอีกแล้วไง!!
‘ใกล้ถึงวันแต่งงานของเราแล้วนะมาลาริน’ มาริโน่ชะงักเมื่อได้ยินชื่อเรียก พร้อมกับนึกว่าทำไมเจอชื่อนี้อีกแล้ว
‘รู้แล้วไค ข้าจำได้ขึ้นใจเลยแหละ’ เอาแล้วไงมันก็คู่เดียวกับที่เขาได้ยินในฝันครั้งที่แล้วเหือนกันดูท่าทั้งคู่จะรักกันอยู่แล้วแหละ
‘ข้ารักเจ้านะดวงดาวของข้า’
‘ข้าก็รักเจ้านะ’
มาริโน่เกิดความหมั่นไส้หลังจากได้ยินบทสนทนาการบอกรักที่แสนเลี่ยนของคนทั้งคู่ เขาไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรกับการที่ผู้ชายจะรักกันเนื่องจากที่บ้านของเขามองเรื่องนี้ว่ามันเป็นเรื่องปกติเหมือนกับการที่ผู้หญิงกับผู้ชายรักกันนั่นแหละ
‘ข้ามีของจะให้เจ้าด้วย รอข้าตรงนี้สักพักนะ มาลาริน’
‘ได้เลย ข้าจะรอ’
จะให้ของอะไรกันหรอมาริโน่เองก็อยากจะดูด้วย แต่หลังจากชายคนที่เดินไปเอาของจากไปฝันของเขาก็จบลงอีกแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“แกเป็นอะไรวะวันนี้ดูไม่มีสมาธิในการซ้อมเลยนะ” เทวินถามด้วยความเป็นห่วงหลังจากเห็นความผิดปกติจากเพื่อน
“ก็เราฝันแปลกๆติดกันหลายคืนแล้วน่ะวิน” ใช่หลายคืน หลังจากเค้าฝันได้ 2 คืนหลังจากนั้นเขาก็ฝันคล้ายๆเดิมเป็นอยู่หลายคืนมาก ในฝันก็เป็นเรื่องของคนคู่เดิมที่คนหนึ่งน่ารักส่วนอีกคนหนึ่งเขาไม่เคยได้เห็นหน้าเลย เรื่องราวก็เป็นแต่ละช่วงอายุของคนทั้งคู่วนไปวนมา
“ตื่นเต้นที่จะได้ไปแข่งเลยคิดเยอะหรือเปล่า” เทวินช่วยออกความคิดเห็น
“อาจจะเป็นไปได้งั้นเราไปซ้อมต่อดีกว่า ไปละ” มาริโน่ว่าจบก็กระโดดลงน้ำไป
เทวินได้แต่มองตามหลังเพื่อนรักของเขาอย่างเป็นห่วง เพื่อนรักหรือเพื่อนที่เขาแอบรักมานานก็เท่านั้นเอง...
#ดวงดาวของทะเล
******************************************************************
Talk: ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากเลยนะคะ พอเห็นมีคนเข้ามาอ่านหลายคนก็อยากรีบเขียนตอนใหม่เร็วขึ้นเยอะเลยถึงสมองจะไม่แล่นก็เถอะ555555 เดี๋ยวตอนหน้าจะเป็นตอนสั้นๆพาทของเทวินโค้ชกิตติมศักดิ์ของเรานั่นเองค่า
-
:3123:
:pig4:
-
บทที่ 3
ถึงบทนี้เทวินจะขอกล่าว
[เทวิน]
“ทั้งชีวิตข้าขอมอบให้เจ้า
ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือเจ้า
ข้ากับเจ้าเราต้องได้อยู่ด้วยกัน
หากไม่ได้ข้าก็จะแย่งมา
ทุกวิธีแค่ได้เจ้ามาครองข้าก็จักยอมทำ”
เสียงพึมพำที่ไม่มีใครได้ยิน
**********************************************************
‘ข้ามีอะไรให้เจ้าดูตามข้ามาสิ’
‘เป็นสิ่งที่เจ้าไม่คาดฝันเลยแหละ’
‘ตามข้ามาเถอะเจ้าจักได้ตาสว่าง’
‘เชื่อข้าไหมล่ะ’
ชีวิตรักหากไม่เชื่อใจกันแล้วมันก็พังลงได้ง่ายๆ เลยแหละ ว่าไหมล่ะ?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เฮ้ย! ขึ้นได้แล้วมั้งมาริโน่ วันนี้เล่นนานไปแล้วนะ” หลังจากเหม่ออยู่นาน เทวินก็ได้ตัดสินใจเรียกเพื่อนขึ้นฝั่ง
“อีก 5 นาทีๆ เดี๋ยวเราขึ้นเลย” ด้านมาริโน่ก็ยอมแต่โดยดีเนื่องจากรู้สึกเหมือนกันว่าวันนี้เขาเล่นน้ำนานไปแล้ว
เมื่อเพื่อนบอกมาอย่างนี้แล้วเขาก็มีหน้าที่แค่รอจนกว่าเพื่อนจะขึ้นเท่านั้นแหละจะไปทำอะไรได้ล่ะ รายนี้นอกจากไก่ก็ไม่มีอะไรล่อให้ขึ้นมาได้แล้ว เทวินเลยเลือกนั่งรอที่หาดทรายต่อก็เหม่อมองไปทางทะเลที่มีร่างของเพื่อนสนิทเล่นน้ำอยู่ มาริโน่เป็นเพื่อนสนิทของเขามานานมาก นานมากจนใครหลายคนคาดไม่ถึงเลยล่ะ คิดแล้วก็นึกถึงตอนที่เจอกันตอนเป็นเด็กนั่นแหละ
ตอนนั้นเขาเจอกับมาริโน่ตอนอนุบาล มาริโน่หน้าไม่ได้คล้ายผู้หญิงแต่ติดที่ร่างบางก็มักจะโดนเพื่อนแกล้งอยู่ตลอดก็มีเขาเนี่ยแหละที่คอยช่วย ช่วงที่เขาเข้าไปเหมือนจะเป็นช่วงที่ใกล้งานกีฬาสีพอดี ทั้งห้องเลยหาตัวแทนไปแข่งแล้วรู้สึกเหมือนมาริโน่ก็อยากจะแข่งวิ่งด้วยแต่ก็ถูกเพื่อนขัดซะก่อน
‘พวกแกดูนะ มาริโน่น่ะ ตัวบางอย่างกับผู้หญิง’ หลังจากมีคนหนึ่งเปิดประเด็นคนอื่น ๆ ก็เริ่มตามมาทับถม
‘ใช่ๆ มาริโน่เป็นผู้หญิงๆๆๆ ฮ่าๆ’
‘ตัวบางแบบนี้จะไปทำอะไรได้ แข่งอะไรก็แพ้คนอื่นหมดแหละ’
‘อย่ามาดูถูกเรานะ เราแข็งแรงเราแข่งได้’ มาริโน่แย่ง
‘ไม่เอาหรอกไปแข่งขายหน้าเขาเปล่าๆ เดี๋ยวห้องเราก็แพ้มาจะทำไง’
‘แต่เราอยากแข่งไง เราจะแข่ง’ เมื่อมาริโน่ไม่ยอมล้มเลิกความคิดที่จะแข่งเพื่อนบางกลุ่มก็เริ่มเข้ามาหาเรื่อง แต่เขาก็เข้าไปช่วยได้ก่อนมาริโน่จะโดนแกล้งไปมากกว่านี้
‘พวกนายน่ะกลัวแพ้มาริโน่มากกว่า ถึงไม่ยอมให้เขาแข่ง’
‘แกเป็นใครมายุ่งทำไม’ หัวโจกในกลุ่มนั้นถามเขา
‘เป็นเด็กไหมแต่ว่ายืนฟังมานานแล้วไม่ยุติธรรมไปหน่อยหรอ ไม่ยอมให้เพื่อนแข่งเนี่ย’
‘แล้วทำไมต้องยอมห้องแพ้มาจะทำยังไง’
‘ฉันท้าพวกนานเลยถ้าให้มาริโน่แข่งแล้วแพ้ฉันจะยอมเป็นคนใช้ให้พวกนาน 1 เทอม’ ในเมื่อไม่ยอมกันตอนนั้นเขาเลยต้องงัดคำท้าขึ้นมา พวกเด็กเวลาได้ยินคำท้าก็ชอบทั้งนั้นแหละ
‘ได้พวกฉันยอมก็ได้ แต่แกอย่าลืมที่บอกไว้ล่ะ’
‘แน่นอน’ หลังจากได้ข้อตกลงกลุ่มนั้นก็เดินจากไปเหลือแต่เขากับมาริโน่
‘ขอบใจนายมากนะที่ช่วยเรา’
‘ไม่เป็นไรหรอกฉันเต็มใจช่วย’
‘อื้ม ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ เพิ่งมาใหม่หนินา’
‘ใช่ ฉันชื่อ เทวิน’
‘หวัดดีเทวิ เรามาร์นะ มาริโน่ มาเป็นเพื่อนกันเถอะ’
‘อืม ได้สิมาริโน่’
หลังจากนั้นพวกเขาก็เป็นเพื่อนกัน พอถามว่าทำไมอยากแข่งมาริโน่ก็บอกว่า ‘ไม่รู้เหมือนกันแต่ว่ามีความรู้สึกว่าชอบการแข่งขัน’ เมื่องานกีฬาสีมาถึงมาริโน่ก็ได้ลงแข่งสมใจอยาก ผลสรุปก็คือมาริโน่คว้าที่ 1 มาให้ห้องได้ ทุกคนในห้องมาร่วมยินดีกับมาริโน่กันหมด หลังจากนั้นเวลากลุ่มนั้นจะเข้ามาแกล้งอะไรอีกก็มีเขาที่ช่วยกันคนพวกนั้นออกไปให้ห่างจากมารอโน่สุดท้ายคนพวกนั้นก็หายไป
.
.
.
“วิน”
“วิน!”
“ห้ะๆ เรียกทำไม” เขาที่ตกใจกับเสียงเรียกก็ได้ถามออกไป
“ก็วินอะแหละนั่งเหม่ออะไรเนี่ย เราเรียกตั้งนานแล้ว”
“คิดเรื่องที่เราเจอกันตอนเด็กๆ นั่นแหละ คิดแล้วตลกดี ตอนนั้นแกโดนแกล้งเยอะมากดีนะที่ฉันช่วยไว้”
“ก็ใช่น่ะสิไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแกล้งกันด้วยก็ไม่รู้” พูดจบก็ทำหน้าบึ้งตึง
“ฮ่าๆๆ ตอนนี้ก็ไม่มีใครมาแกล้งแล้วหนิ เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว”
“ก็วินจะพูดถึงทำไมล่ะ” มาริโน่บ่นเสียงเบา แต่เข้าก็ยังได้ยินอยู่ดี
“อ่ะๆ ฉันผิดเองก็ได้ แต่ตอนนี้มาคุยเรื่องการแข่งเซิร์ฟดีกว่า” เพื่อไม่ให้เพื่อนหน้าบึ้งไปมากกว่านี้เขาต้องเปลี่ยนเรื่องให้เร็วที่สุด
“เออใช่ เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ย ว่าแต่เขาเป็นวันไหนนะ”
“เหมือนว่าจะเปิดพรุ่งนี้แหละแต่เดี๋ยวฉันช่วยดูเองแกแค่เอาเอกสารมาให้ฉันก็พอพวกรางวัลเก่าๆ น่ะ ต้องแนบหลักฐานไปให้เขาด้วย”
“ได้ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราเอามาให้นะ วินใจดีจังเลยทำให้เราทุกอย่างเลย”
“นี่อ้อนฉันเพื่อใช้งานอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
“บ้าหรอวินอะคิดมากกก เรารู้สึกขอบคุณวินเฉยๆ”
“เชื่อจ้ะเชื่อ”
“จริง ๆ นะวินทำให้เราทุกอย่างเลย เราขอบคุณมากนะรักวินที่สุดเลยยยยย” สิ้นเสียงพูดมาริโน่ก็กระโจนเข้ามากอดเขาอย่างรวดเร็ว อยากจะดีใจหรอกนะที่คนที่ชอบมากอดแบบนี้แต่ว่าถ้าปล่อยให้กอดนานกว่านี้เขาจะคิดดีไม่ได้ซะก่อนน่ะสิ
“หยุดๆ ออกไปเลยนะแก ตัวแกเปียกน้ำขนาดนี้ยังมากอดฉันอีกเสื้อฉันเลอะไปๆ”
“แหะๆ โอเคแยกย้ายกันกลับบ้านดีกว่า”
Talk: เทวินเป็นคนมีความลับแหละดูออก ตอนนี้เขียนสั้นๆ ให้ดูความคิดเทวินบ้างนะคะ บทหน้าเราก็จะได้เห็นพระเอกบ้างแล้ว
-
:3123:
:katai2-1:
-
บทที่ 4
ดวงดาวกับการสบตา
และแล้วก็วันแข่งขันก็เข้ามาใกล้เสียแล้ว วันนี้ทั้งมาริโน่และเทวินจะต้องออกเดินทางไปยังเกาะอคราเดียสถานที่จัดการแข่งขัน โดยที่เทวินมานอนที่บ้านเขาตั้งแต่เมื่อวานจะได้ง่ายต่อการเดินทางไม่ต้องมีใครมานั่งคอยอีกคน
“เตรียมของกันครบแล้วใช่ไหม”
“เรียบร้อยแล้วแม่”
“ผมก็เตรียมเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน” ทั้งเทวินแล้วมาริโน่ต่างก็ตอบคำถามของลิซ
“ไปที่นู่นก็ช่วยกันดูแลตัวเองนะ ต่างถิ่นทำอะไรไม่เป็นก็ดูๆ คนอื่นด้วยว่าเขาทำกันยังไงรู้ไหม”
ทั้งเขาแล้วก็เทวินต่างก็พยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบให้ลิซ
“แกอยู่กับป้าลิซไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปทำเรื่องลงทะเบียนขึ้นเรื่องทางด้านนู้นก่อน” เทวินบอกพลางชี้นิ้วไปทางที่ตัวเองจะไปให้ลิซและมาริโน่มองแล้วก็เดินจากไป
“ดูแลตัวเองดี ๆนะ ไม่ต้องหวังชนะมากถ้ารู้สึกว่ามันเสี่ยงหรืออันตรายก็ให้พอเข้าใจไหม” ลิซย้ำเตือนลูกชายอีกครั้ง
“รู้แล้วแม่ มาร์ประเมินตัวเองได้ว่าตรงไหนควรพอ”
“ให้จริงเถอะ”
“จริงแน่นอนอยู่แล้ว แต่แม่ก็รอดูรางวัลมาร์ได้เลย”
“เดี๋ยวแม่จะรอดูแต่ตอนนี้ไปขึ้นเรือได้แล้ว เทวินเขาโบกมือเรียกเราอยู่นู่น” ลิซพูดพร้อมกับยกมือชี้ให้มาริโน่มองไปทาเทวิน
“มาร์! ขึ้นเรือได้แล้ว ผมไปแล้วนะป้าลิซ!” หลังลิซพูดจบเสียงของเทวินก็ดังขึ้น
“มาร์ไปแล้วนะแม่แล้วจะรีบกลับมา” พูดจบเขาก็เดินไปกอดแม่ของเขา ก่อนจะเดินขึ้นเรือตามเสียงเรียกของเทวิน
เมื่อขึ้นมาบนเรือมาริโน่ก็กวาดสายตามองรอบข้างก่อนจะพูดขึ้น
“คนไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย แต่ส่วนใหญ่ก็หน้าเดิม ๆ เหมือนที่เคยเจอตอนแข่งรอบล่าสุดเลย”
“จริงทุกคนก็อยากจะได้รางวัลในการแข่งครั้งนี้ทั้งนั้นแหละ” มาริโน่พยักหน้าให้เทวินรู้ว่าเขาเห็นด้วย
“แต่ว่าตอนนี้ไปหาอะไรกินดีกว่าเราหิวแล้วอะ” เขาพูดพร้อมกับลูบท้องตัวเองสองสามที
ทั้งสองก็ได้เดินไปทางโซนอาหารแล้วก็ลงมือจัดการอาหารเหล่านั้นท่ามกลางสายตาของคนภายในเรือที่มองอย่าตะลึงมายังชายหนุ่มสองคนที่ดูจากหุ่นแล้วไม่น่าจะกินได้เยอะขนาดนี้น่ะสิ หลังการอิ่มแล้วทั้งคู่ก็ไปพักผ่อนรอเวลาที่เรือจะเดินทางถึงเกาะอคราเดีย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เกาะอคราเดีย
“หาววว ถึงสักที” มาริโน่พึมพำพลางยืนบิดไปมาเพื่อยืดเส้นยืดสายจากการเดินทางนานหลายชั่วโมงกว่าที่พวกเขาจะมาถึงที่นี่ก็เป็นช่วงบ่ายที่เกือบจะเย็นเสียแล้ว
“เดี๋ยววันนี้เราก็ไปพักที่บ้านพักกันเลยวันนี้เขาให้พักก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยลงทะเบียนแล้วก็ตรวจเช็คร่างกาย” เมวินมองซ้ายมองขวาแล้วก็พูดขึ้น
แล้วชายหนุ่มทั้งสองคนก็เดินมุ่งหน้าไปยังบ้านพักพร้อมกับผู้แข่งขันคนอื่นที่เดินทางมาพร้อมกับพวกเขา ทางผู้จัดการแข่งขันในครั้งนี้จัดให้ผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนพักคนละบ้านเลยก็ได้ถึงความเป็นส่วนตัว แต่ถ้าใครที่มาเป็นคณะอย่างเช่น มาจากสถาบันเดียวกันก็สามารถของอยู่ด้วยกันได้
“โห บ้านใหญ่ใช้ได้นะเนี่ย ไม่เหมือนตอนก่อนที่เคยไปแข่งเลยได้อยู่แต่ห้องเล็ก ๆ” มาริโน่ที่กำลังตื่นเต้นกับบ้านพักที่พวกเขาได้ก็พูดขึ้น
“ก็จริงผู้จัดรอบนี้คงเงินหนาน่าดู” เทวินแสดงความเห็นบ้าง
“เราไปเก็บของกันดีกว่าแล้วเดี๋ยวไปเดินสำรวจรอบ ๆ กับทิศทางของทะเลดู”
“โอเค” มาริโน่ได้ยินดังนั้นก็ตอบตกลงพร้อมพยักหน้าเพราะเขาก็ต้องการจะไปสำรวจทะเลที่นี่อยู่เหมือนกัน
หลังจากเก็บของเสร็จทั้งคู่ก็ค่อยๆ เดินเลียบบ้านพักมายังทะเลที่อยู่ใกล้
“อื้อฮือ คลื่นแรงใช้ได้นะเนี่ยแกคิดว่าไง”
“เราก็ว่าแรงแต่ว่านะ คลื่นแค่นี้ทำอะไรเราไม่ได้หรอก” มาริโน่ตอบอย่างมั่นใจเพราะเขาน่ะโตมากับทะเลเชียวนะ
“อย่างประมาทไป คลื่นทะเลแต่ละรอบไม่มีใครคาดการได้หรอกนะ คนที่พลาดตอนแข่งมีเยอะแยะ”
“เรารู้น่า”
ทั้งคู่ก็ยืนทอดสายตาไปกับทะเลอยู่สักพัก มาริโน่ก็รู้สึกแปลกๆ จึงหันมองไปมาจนไปเจอกับคนคนหนึ่งที่กำลังเดินอยู่ที่ทางเดินทางด้านหลังของพวกเขา ผู้ชายร่างสูงใหญ่ดูแข็งแรงสีผิวน้ำผึ้ง ชายคนนี้มีผมสีบลอนด์ที่ยาวเกือบถึงกลางหลัง ‘เป็นผู้เข้าแข่งขันเหมือนกันหรอ’ มาริโน่ได้แต่คิดในใจ แต่คนคนนี้ก็ทำให้มาริโน่รู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูกราวกับคุ้นเคยทั้งยังให้ความรู้สึกน่าเกรงขามในบางมุมอีกด้วยแต่ยังไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่ายให้ชัดๆ ชายคนนี้ก็เดินผ่านไปแล้วพร้อมกับเสียงของเทวินที่ดังขึ้น
“มาร์! เหม่อไรเนี่ยจะแข่งอยู่พรุ่งนี้แล้วมาเหม่อแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย”
“ตอนแข่งไม่เหม่อหรอกน่า เมื่อกี้แค่เห็นคนคนหนึ่งเขาดูน่ากลัว ถ้าเขาเป็นคนมาแข่งเหมือนกันคงเป็นคู่แข่งที่อันตรายน่าดู”
“อะไรกัน ความมั่นใจที่จะชนะก่อนหน้านี้หายไปไหนหมดแล้ว”
“มั่นใจเหมือนเดิมแหละน่า แค่บอกว่าเป็นคู่แข่งที่น่ากลัวเฉยๆ ไหมล่ะ”
“แล้วนี่แกจะกลับห้องเลยไหมหรือว่ายังไง” เทวินที่คิดว่าออกมาสำรวจพื้นที่พอแล้วได้เอ่ยปากถาม
“เราว่าจะอยู่ที่นี่อีกสักพัก วินกลับไปก่อนก็ได้นะ”
“ฉันว่าจะไปถามข้อมูลสิ่งที่เราต้องทำวันพรุ่งนี้เพิ่มสักหน่อย ไว้เจอกันที่ห้องเลยแล้วแล้วกันไปละ” แล้วเทวินก็เดินหายไป
มาริโน่ที่ตอนนี้เปลี่ยนจากยืนมาเป็นนั่งมองทะเลแล้วเขาต้องการซึมซับกับบรรยากาศทะเลของที่นี่อีกสักหน่อย แต่ถ้าถามว่าทำไมเขาไปลงไปสร้างความคุ้นเคยในทะเลแล้วละก็เพราะว่าเขาต้องการเก็บแรงไว้ใช้ในการแข่งในวันพรุ่งนี้มากกว่าน่ะสิ การแข่งขันที่จะเกิดขึ้นมีอยู่ 2 รอบ รอบแรงก็คือวันพรุ่งนี้ที่จะเป็นการแข่งเพื่อคัดตัวไปแข่งต่อในวันถัดไปนั่นเอง เมื่อคิดว่าดื่มด่ำกับบรรยากาศพอแล้วเทวินก็ลุกขึ้นยืนแล้วก็เดินกลับไปยังที่พักของเขาเอง
“เดี๋ยวแกต้องเข้าไปคัดตัวแล้วนะ รอบนี้น่าจะชิล ๆ ไม่มีอะไรมากแต่ก็ทำให้เต็มที่ล่ะ” เทวินบอกกำหนดการในการคัดตัวให้เขาฟัง
“ในที่สุดก็จะได้ลงทะเลสักที” มาริโน่พูดอย่างดีใจแล้วจึงเดินไปรอประกาศชื่อให้ลงทะเลไปโชว์ฝีมือเพื่อคัดตัวอยู่ที่หน้าชายหาดทันที ซึ่งรอได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงประกาศเรียกขึ้น
ใกล้แล้ว
เขาใกล้จะได้แสดงท่าที่เขาซุ่มฝึกมานานโดยที่เทวินโค้ชของเขาไม่เคยรู้
‘ต่อไปเชิญคุณมาริโน่ หมายเลข 2005 ไปยืนประจำที่ที่หน้าหาดแล้วรอเสียงสัญญาณให้ลงทะเลได้เลยค่ะ’
สิ้นเสียงประกาศมาริโน่ก็ขยับตัวเพื่อเป็นการยืดเส้นยืดสายก่อนจะเดินไปหยิบกระดานโต้คลื่นของตัวเองที่ได้ทำการทาแว็กซ์และใช้หวีของตัวเองทำให้เกิดรอยบนกระดานโต้คลื่นเพื่อไม่ให้กระดานลื่นจนเกินไปไว้อยู่แล้ว จากนั้นก็เดินไปยืนรอหน้าหาดตามคำประกาศเพื่อรอสัญญาณ เมื่อมาหยุดอยู่ที่หน้าหาดแล้วเขาก็ทำการใส่ลีซหรือก็คือสิ่งที่จะยึดข้อเท้าของเขาไว้กับกระดานโต้คลื่นไว้ที่ขาตัวเองเพื่อเพิ่มความปลอดภัยให้กับตัวเองทันที
ปี๊ด!!
มาริโน่ลงทะเลไปแล้วตอนนี้เขาอยู่ในท่าแพดเดิลเอาต์หรือก็คือการนอนราบบนแผ่นกระดานแล้วก็ใช้แขนของตัวเองวักน้ำเป็นแรงส่งให้กระดานโต้คลื่นที่ไปยังจุดไลน์อัพเพื่อรอคลื่นลูกใหม่ที่กำลังจะเกิด รอได้สักพักเขาก็ตัดสินใจเลือกคลื่นลูกข้างหน้าของตนที่มีขนาดกำลังดีไม่ใหญ่หรือว่าเล็กเกินไป หลังจากการเลือกคลื่นได้แล้วใช้มือวักน้ำให้เร็วขึ้นจนเหมือนเขาใช้แขนเป็นการพายกระดานให้เร็วขึ้นเพื่อให้กระดานของเขาจับกับคลื่นได้หรือเรียกว่าการเทคออฟ เมื่อตอนนี้ที่คลื่นใกล้จะถึงแล้วเขาคือยืนขึ้นบนแล้วทรงตัวอยู่บนกระดาน สุดท้ายคลื่นที่เริ่มสูงขึ้นจนกำลังจะถึงจุดพีคสุดของความสูงของคลื่นลูกนี้ เขาก็ได้จังหวะแล้วก็ทำการตีลังกาไปพร้อมไม้กระดานแล้วกลับลงมาทรงตัวบนคลื่นได้สำเร็จ
เยี่ยม! เขาทำสำเร็จ
เท่านี้แหละการโชว์โต้คลื่นที่เขาต้องการโชว์เพื่อเป็นการคัดตัวได้จบแล้ว เมื่อคลื่นหมดเขาก็ทำการแพดเดิลเอาต์อีกรอบเพื่อกลับเขาฝั่ง
เสียงตะโกนเชียร์ของผู้คนบนฝั่งก็ดังขึ้นหลังจากเขาโชว์เสร็จ เนื่องจากทุกคนคาดไม่ถึงว่าจะมีคนเล่นท่านี้ในรอบคัดเลือกที่ยังไม่ต้องโชว์อะไรมากก็ได้ มันแสดงให้เห็นว่าการแข่งรอบหน้ามาริโน่จะต้องมีอะไรมาแสดงให้พวกเขาดูมากกว่านี้แน่นอน
เมื่อมาถึงฝั่งก็เจอกับเทวินที่ยืนรออยู่แล้ว
“ไอ้ท่าตีลังกานี่คืออะไรห้ะ ฉันไม่ได้บอกให้แกทำไม่ใช่หรอ”
“ฮ่าๆๆ ท่าสวยใช่ไหมล่ะ เราฝึกตั้งนานนะนั้น”
“แต่มันอันตรายไง พลาดขึ้นมาทำไง”
“ให้เราแสดงฝีมือบ้างไง”
“นี่มันแค่รอบคัดเลือกไงแกจะไปจริงจังทำไมล่ะ”
“เอาน่าๆ ไม่ทำแล้วโอเคไหม”
หลังจากฟังคำต่อว่าของเทวินจบเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วก็พบกับคนคนหนึ่ง ผู้ชายผมบลอนด์ด้วยความที่ผม สีผิว ทั้งยังรูปร่างเป็นเอกลักษณ์ทำให้เขาจำได้ทันที คนเมื่อวานวันนี้มาด้วยเสื้อกล้ามสีขาวทำให้ปรากฏว่ามีรอยสักที่อยู่ตรงแขนด้านซ้ายแต่ก็ยังมองไม่ออกว่าเป็นลายอะไรเพราะเขาเห็นจากที่ไกลกันพอสมควร
ผู้ชายคนนั้นจ้องมา
เราสบตากัน
เหมือนมีมนต์สะกดเขาให้อยากมองดวงตาคู่นั้นต่อ
แต่ก็การจ้องตาก็ต้องเป็นอันสิ้นสุดลงเพราะเสียงประกาศชื่อที่ดังขึ้น
‘ขอเชิญคุณมาริโน่ หมายเลข 2005 ที่โต๊ะประกาศผลด้วยค่ะ’
สิ้นคำประกาศมาริโน่ก็หันไปทางทิศที่ชายคนนั้นอยู่อีกทีก็ไม่พบชายคนนั้นแล้ว เขาส่ายหัวไปมาแล้วก็เดินไปเพื่อฟังผลการคัดตัวพร้อมกับเทวินที่เดินนำเขาไปแล้ว
“นี่นะคะ บัตรเข้าแข่งรอบถัดไป เป็นการแข่งชิงรางวัลในวันพรุ่งนี้นะคะ” เธอพูดพลางยื่นบัตรมาให้เขาแล้วพูดต่อว่า
“เมื่อกี้ทำท่าได้สวยมากเลยนะคะ สำหรับวันนี้ไปพักได้เลยค่ะ” เธอยิ้มให้เขา
“ขอบคุณครับ” ทั้งเทวินและมาริโน่ก็เดินออกมา
“ฮันแหน่ มีสาวยิ้มให้ด้วย” เดินออกมาไม่กี่ก้าว เสียงเทวินที่แซวเขาก็ดังขึ้น
“เขาก็ยิ้มให้ตามมารยาทไหมล่ะ” มาริโน่พูดพลางส่ายหัว แล้วเขาก็เอาแต่นึกถึงดวงตาคู่นั้น...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ในที่สุดข้าก็ได้เจอเจ้าแล้ว มาลาริน”
****************************************************************
Talk: เจอแล้วค่ะ พวกเขาเจอกันแล้วค่า รอดูตอนต่อไปได้เลยยยยยยยย
-
บทที่ 5
ดวงดาวกับการแข่งขันที่ไม่รู้ผล
ช่วงเวลาดินเนอร์ที่ผู้จัดงานได้เตรียมไว้ให้ผู้เข้าแข่งขันและผู้ติดตาม อาหารก็มีหลากหลายให้เราได้เลือกแต่เราต้องบริการตัวเองโดยการไปหยิบสิ่งที่เราต้องการแล้วนำกลับมาที่โต๊ะ อาหารส่วนใหญ่จะเน้นที่อาหารทะเลเพราะที่นี่เป็นเกาะและจับสัตว์ทะเลได้เยอะเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
“ว่าแต่วันนี้แกยังจะไปเดินที่ชายหาดอีกไหมเนี่ย”
“ไม่ล่ะ เราว่าจะพักน่ะวิน รู้สึกอยากเก็บพลังงานเอาไว้เยอะๆ”
“แล้วพรุ่งนี้แกจะโชว์อะไรอีกในเมื่อวันนี้จะโชว์ตีลังกาซะอลังการไปแล้ว” เทวินพูดในขณะที่ปากก็ยังกินไม่หยุด
“เออน่าเดี๋ยววินรอดูเลย เราเตรียมไว้อย่างดีเลยแหละ”
“อย่าให้มันผาดโผนไปล่ะ ฉันยังไม่อยากกลับไปหาป้าลิซเดี๋ยวบอกว่าแกเกิดอุบัติเหตุหรอกนะ”
“รู้แล้วน่า รีบๆ กินแล้วไปนอนดีกว่า”
ในใจเทวินก็รู้สึกไม่ค่อยจะเชื่อใจเพื่อนตัวเองซะเท่าไหร่เพราะมาริโน่ชอบจะโชว์อะไรที่มันเกินตัวและอันตรายไปเสียหน่อยคงไปแต่ภาวนาว่าจะให้มันเกิดอุบัติเหตุเลย
เกือบรุ่งเช้ามาริโน่ที่กำลังหลับอยู่บนเตียงของตัวเอง
‘.ข้า.....เจ้า... ....ริน’
มาลารินที่เหมือนได้ยินเสียงคนกระซิบข้างหู้แต่ก็ยังไม่รู้ว่า ประโยคนั้นคืออะไร ก็ตั้งใจฟังอีกรอบ
‘ข้ารักเจ้า’
เขาได้แต่นอนคิ้วขมวดงุนงงให้กับประโยคที่เขาได้ยิน แล้วเขาก็หลับต่อโดยไม่สนใจอะไร
จนได้ยินเสียงดังขึ้นข้างหู
‘ข้าตามหาเจ้าพบแล้ว มาลาริน’
เฮือก
เขาเหลือบตาไปดูนาฬิกา
ตี 3 ให้ตายเถอะ
“เมื่อกี้ฝันหรอ แล้วประโยคในฝันก็แปลกๆ ด้วย” มาริโน่ได้แต่พูดกับตัวเองด้วยเสียงเบาเพราะกลัวว่าเพื่อนจะตื่นมาด้วย
คิดได้สักพักก็เผลอหลับไป
‘เอาละค่ะ วันนี้เป็นวันสุดท้ายในการแข่งขันแล้ว ผู้เข้าแข่งขันทุกคนพร้อมนะคะ’
‘เดี๋ยวขอเชิญผู้เข้าแข่งขันทุกคนแสตนบายรอที่ซุ้มใกล้ๆ กับที่ประกาศผลได้เลยค่ะ’
เสียงประกาศจบลงพร้อมผู้เข้าแข่งขันหลายคนที่เดินไปยังซุ้มที่ประกาศ
ในวันนี้การแข่งขันจะตัดสิ้นได้เลยว่าเขาจะได้รางวัลไหม วันนี้เป็นการแข่งที่จัดกลุ่มคนไว้เป็นแต่ละประเภท ทั้งแบบที่ต้องทำท่าตามที่กำหนดแล้วก็อิสระ ส่วนเขาอยู่ในประเภทอิสระที่จะโชว์อะไรก็ได้
“พร้อมใช่ไหมวะมาร์”
“พร้อมดิ เราเตรียมมานานมากต้องพร้อมอยู่แล้ว”
ผ่านมาได้สักชั่วโมงหนึ่งก็มีคนสลับสับเปลี่ยนลงไปทำการแสดงแต่ก็ยังไม่ถึงคิวของมาริโน่ เขาได้แต่นั่งรอแล้ววางแผนการโชว์
‘ลำดับต่อไปเชิญคุณมาริโน่ 2005 รอทำการแสดงที่จุดที่กำหนดไว้ได้เลยค่ะ’
ถึงเวลาที่เขาจะได้โชว์สักที
เขาเตรียมตัวตามลำดับเฉกเช่นเมื่อวานและตอนนี้เขาก็มาอยู่กลางทะเลเป็นที่เรียบร้อย
ตอนนี้มีคลื่นกำลังมาซึ่งมันกว้างมากแต่มีขนาดไม่ค่อยสูงซึ่งปกติเราต้องรออีกสักพักให้คลื่นมีความสูงมากกว่านี้ก่อนแต่ตอนนี้เขาได้เทคออฟทำการจับคลื่นและยืนขึ้นบนกระดานเป็นที่เรียบร้อย ท่ามกลางเสียงตะโกนของคนที่อยู่บนฝั่งเพราะการทำแบบนี้มันบ้ามาก
ทันได้นั้นคลื่นก็ม้วนลงมา
ผ่านไปสักแปป
เขายังที่ยังไม่โผล่ออกมาจากคลื่น
เสียงตะโกนดังขึ้นอีกครั้ง
‘คุณมาริโน่ 2005 ยังปลอดภัยไหมคะ’
‘ไลฟ์การ์ดเตรียมพร้อมเพื่อช่วยเหลือ’
‘เอ๊ะนั่นเขา’
มาริโน่ที่ทำการโชว์โดยการโต้คลื่นผ่านใต้คลื่นที่ม้วนกลับลงมาเป็นอุโมงค์ตามความยาวของคลื่น ซึ่งเมื่อสุดทางของอุโมงค์แล้วเขาก็ได้เจอกับคลื่นอีกลูกแล้วได้ทำการทรงตัวบนกระดานบังคับให้มันไปทางที่เขาต้องการ ตอนนี้เขาจึงมาถึงจุดที่สูงสุดของคลื่นแล้วก็บังคับกระดานต่อไปจนคลื่นหายไป
‘เฮ้!!’
ทุกคนต่างทรงเสียงตะโกนให้กับการแสดงของเขา เนื่องจากไม่เคยมีใครทำแบบนี้มาก่อนเลย
เมื่อเขามาถึงฝั่งก็ไม่ต้องเดาเลยตอนนี้เขากำลังโดนเทวินบ่นจนหูชาไปแล้ว
“ขอโทษนะคะ ฉันมาจากนิตยสารกีฬาขอถ่ายภาพคุณหน่อยได้ไหมคะ การแสดงเมื่อสักครู่มันสวยมากเลยค่ะ”
“ได้ครับ”
มาริโน่ก็ได้จัดท่าทางให้หญิงสาวได้ถ่ายภาพของเขา
“ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอให้ได้รับรางวัลค่ะ” เขายิ้มส่งหญิงสาว
เมื่อหันหน้ากลับมาก็พบกับใบหน้าบึ้งตึงของเทวิน
“แกแย่มากทำให้ฉันเป็นห่วงอย่างงี้ได้ยังไงห้ะ”
“ยกโทษให้เราเถอะนะๆ วิน เราเตรียมมานานมาก”
“แต่เรื่องนี้ถึงหูป้าลิซแน่” ลิซไม่เคยรับรู้ว่าการแสดงที่มาริโน่ได้ทำน่ากลัวขนาดไหนเพราะเขาไม่เคยบอก เขาไม่อยากให้แม่เป็นห่วง แต่ครั้งนี้คงต้องยอมเพราะดูท่าทางเทวินแล้วคงโกรธเขามาก
เขาได้แต่พยักหน้าอย่างยอมจำนนแล้วเดินตามหลังของเทวินเพื่อกลับที่พักไปพักผ่อน
ผลของการแข่งขันพวกเขาต้องรอประกาศและรับรางวัลในวันพรุ่งนี้ เนื่องจากการแข่งครั้งนี้มีผู้เข้าแข่งขันเยอะจนผู้จัดไม่สามารถประกาศผลในวันนี้ได้
เมื่อมาถึงบ้านพักเทวินก็เอ่ยปากถามขึ้น
“แล้วแกจะไปเดินเล่นที่ไหนอีกไหมเนี่ยหรือว่าจะอาบน้ำเลย”
“เราว่าจะนั่งพักอีกสักพักแล้วค่อยอาบน้ำก่อน”
"แล้วก็เดี๋ยวค่อยไปกินข้าวเย็นๆ หน่อยโอเคไหม"
เขาพยักหน้าขึ้นลงให้เทวิน
“งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกันวันนี้ร้อนกว่าเมื่อวานอีกฉันเดี๋ยวตัวไปหมด”
“ได้ๆ” เขาก็นั่งพักด้วยการนั่งฟังเพลงแล้วหลับตาเพื่อพักสายตาสักครู่
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
มาริโน่จึงค่อยๆ ลืมตาแล้วมองหาเทวินหวังจะให้เพื่อนไปเปิดประตูให้ แต่ก็พบว่าเทวินยังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำอยู่ เห็นดังนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูเพื่อเปิด
แอ็ด
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เอ่ยปากถามออกไปก่อนที่จะค่อยๆ เงยหน้าขึ้น
!!
ข้างหน้าเขาคือผู้ชายผมบลอนด์คนนั้นที่ข้างหลังเต็มไปด้วยผู้ชายที่ดูเหมือนบริการ์ดเต็มไปหมด
‘เป็นมาเฟียหรอ แล้วมีอะไรกับเขา’ มาริโน่ได้แต่คิดในใจ
“จำข้าได้ไหม มาลาริน”
“ห้ะ คุณเป็นใคร เรารู้จักกันหรอ”
“รู้จักสิ รู้จักดีเสียด้วย และเจ้าต้องกลับไปพร้อมข้า”
เขาพูดพลางหันหน้าไปสั่งลูกน้องทางด้านหลัง
“ซีล ซานจัดการซะ”
ในขณะที่เขายังงุนงงกับคำพูดของร่างสูงอยู่ผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังก็มาจับตัวเขา พร้อมกับที่เขาได้กลิ่นบางอย่างจากนั้นก็สลบไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ทางด้านเทวินที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จออกมาก็พบว่ามาริโน่หายตัวไปแล้ว
**************************************************
Talk: ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามเราอยู่นะคะ ตอนนี้อาจจะสั้นแล้วดูห้วนไปหน่อย แต่พี่ไคแกไม่ได้อยู่กับมนุษย์แกเลยอาจจะห้วน ๆ ไปบ้าง อย่าว่าแกเลยนะคะ แกอายุเป็นร้อยแล้วเห็นใจคนแก่หน่อยยยยยยย
Enjoy reading ka
-
:pig4:
:3123:
-
เอ้าโดนลักพาตัวไปแล้ว ไม่ผิดคนใช่ไหมไค 5555 เออสนุกดีอ่ะ น่าติดตามๆ ทำไมคนรักถึงหายไป มีอะไรไม่ชอบมาพากลป่าว รอหาคำตอบในตอนต่อๆไปเลย :pig4: :pig4:
-
บทที่ 6
ดวงดาวกับเมืองใต้สมุทร
จากที่สลบไปตรงหน้าบ้านพักบัดนี้มาริโน่ก็ได้รู้ตัวแล้วว่าเขาโดน ลัก พา ตัว!! แต่แล้วความคิดก็เปลี่ยนไปหลังจากได้ลืมตาขึ้น
‘ที่นี่คือที่ไหน’
เขาตื่นขึ้นมาเขาก็พบว่าเขาได้อยู่ในน้ำเสียแล้ว และที่นี่ยังเป็นเหมือนห้องนอนที่มีทุกอย่างเหมือนห้องนอนปกติอีกด้วย เสียอย่างเดียวเตียงแข็งชะมัด ว่าแล้วมาริโน่ก็หันมองเตียงว่าทำไมถึงได้แข็งนักเขาก็พบว่าเตียงนี่มันทำจากเปลือกหอยที่มีสีเหมือนไข่มุกมีความเหลือบสีชมพูแล้วฟ้าอ่อนๆ
‘บ้า บ้าไปแล้วที่แบบนี้มันมีจริงที่ไหนกัน หรือตอนหลับไปสมองเขากระทบกระเทือน หรือเขาตายไปแล้ว’
สติแตกไปสักพักเข้าก็รู้สึกคุ้นชินขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทั้งที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้ยังเหมือนกับในความฝันเสียอีก
‘ที่นี่มันมีอยู่จริงด้วยหรอ’ แต่ความสงสัยก็ยังไม่หมดไป
‘หรือเรายังฝันอยู่’
มาริโน่ไม่ได้เสียเวลากับความคิดนั้นนานคิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นเนื่องจากมีผู้ชาย 2 คนเดินเข้ามาหาเขา มัน 2 คนที่เดินมาหาเขาที่หน้าบ้านพักเลยนั่นแหละ
“ท่านมาลารินฟื้นแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้างท่าน” ผู้ชายคนแรกกล่าว
เขาไม่ได้ตอบคำถามแต่ก็ยังทำหน้างุนงงทั้งยังมองทั้ง 2 คนไปมา ได้แต่คิดในใจว่า ‘2 คนนี้พูดเรื่องอะไรกัน ทั้งยังสรรพนามข้าข้าเจ้าเจ้านั่นอีก เหมือนผู้ชายผมบรอนด์คนนั้นเลย’ ที่มาริโน่ไม่ได้สงสัยสรรพนามแปลกๆ ที่เกิดขึ้นหน้าบ้านพัก เพราะในตอนแรกเพราะยังตกใจอยู่ว่าคนเรานี้บุกมาหาเขาทำไม
“เจ้านี่ก็ไม่มีมารยาทเลยนะเราควรจะแนะนำตัวก่อนสิ อย่าลืมจำอะไรไม่ได้”
“ข้าก็ลืมไป โปรดอภัยให้ข้าด้วย ข้ามีนามว่าซาน” ซานพูดพร้อมกับโค้งหัวให้
“และข้าคือซีล” ว่าจบก็โค้งหัวลงเช่นเดียวกับซาน
“พวกคุณเป็นใคร จับเรามาทำไม แล้วที่นี่คือที่ไหน หรือเราตายไปแล้วที่นี่คือสวรรค์หรอ ตายใช่ตายแล้ว ข้าตายแล้วหรอ ฮืออ ข้าจะตายได้ยังไงข้ายังไม่รู้ผลการแข่งเลย ข้ายังอยากได้รางวัลที่ 1 อยู่เลยนะ” หลังจากพรั่งพรูความในใจออกมาหมดพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหล
ซีลและซานก็ตกใจไม่คิดว่าเขาจะสติแตกได้ขนาดนี้
“ใจเย็นก่อนท่าน ท่านยังไม่ได้ ที่นี่คือใต้สมุทร”
“ฮะ ฮึก ใต้สมุทรหรอ อย่ามาหลอกเรามันจะมีจริงได้ยังไง ฮึก”
“ท่านตั้งสติก่อนนะท่านมาลาริน”
“แล้วนี่อีกรู้จักอีกชื่อหนึ่งของเราได้ยังไงกันชื่อนี้มีแต่แม่ของเราเท่านั้นที่รู้นะ”
“เรื่องนี้มันอธิบายยากแต่เอาเป็นว่าพวกข้ารู้แล้วกัน”
“พวกข้าจะค่อยๆ ตอบคำถามที่ท่านถามละกัน”
“อย่างแรกคือพวกเราเป็นองครักษ์ของท่านไค”
“ท่านไคนี่เป็นใคร”
“เป็นราชาของใต้สมุทรแห่งนี้”
เขาพยักหน้า
“อย่างที่สองคือท่านยังไม่ตาย” ซีลกล่าว
“อย่างสุดท้ายคือท่านไม่ต้องเสียใจเรื่องรางวัลเพราะข้าในคนไปสืบท่านได้รางวัลที่ 1 ซึ่งเพื่อนของท่านเป็นคนไปรับรางวัลมาแล้ว”
“เราได้ที่ 1 หรอ เย้ๆ” มาริโน่ถามขึ้นพร้อมกับที่ซีลและซานต่างพยักหน้า
“แล้วพาเรามาที่นี่ทำไม”
“คือท่านเป็นคนรักของท่านไค”
“ห้ะ เดี๋ยวก่อนนะ คนรักตอนไหนเราไม่เห็นรู้เลย”
“ท่านเป็นคนรักของท่านไคก่อนหน้าตอนที่ท่านใครยังอยู่ในช่วงวัยรุ่น แต่พอเมื่อ 50 กว่าปีที่แล้ว ท่านหายตัวไป”
“เดี๋ยวๆๆๆ 50 ปี ฮ่าๆ พวกคุณเล่นตลกหรอ เราเพิ่งอายุ 25แล้ว 80ปี ที่แล้วแสดงว่าท่านไคอะไรนั่นไม่กลายเป็นตาลุง หรือคุณตาแก่ๆ แล้วหรอ”
“ชาวเราที่ใต้สมุทรจะมีช่วงอายุที่ไม่เหมือนคนบนบกสักเท่าไหร่นัก เราเข้าสู่วัยรุ่นตอนอายุ 30 และวัยผู้ใหญ่ตอนอายุ 70 ส่วนวัยชราเราก็ตอนอายุเข้าปีที่ 100 ซึ่งถ้าเทียบกับคนบนตอนนี้ท่านไคคงจะเพิ่งอายุ 35 เพียงเท่านั้น”
“โอเค เราเข้าใจอายุของพวกคุณแต่ที่เราไม่เข้าใจคือมันจะเป็นไปได้ยังไงเราเพิ่ง 25 คุณเข้าใจไหม”
“เรื่องนี้เดี๋ยวท่านไคคงจะมาคุยกับท่านเอง แต่ตอนนี้เชิญท่านเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อนเถอะ” ซานพูดพร้อมกับหันไปหาซีล
“นี่คือชุดของท่าน” ซีลจึงยื่นชุดมาให้กับเข้า
เขาที่เปิดชุดออกมามอง
“แน่ใจนะว่าเอามาถูกชุด นี่มันชุดผู้หญิงไม่ใช่หรอ”
“มันเป็นชุดของท่านเอง”
มาริโน่ทำหน้าไม่เชื่อ
จะให้เชื่อได้ยังไง ชุดนี้เป็นชุดที่มีแขนยาวขายาวสีขาวประกาย แต่มันเป็นชุดที่โชว์หน้าท้องไงล่ะ ถึงเขาจะไม่มีซิกแพคแล้วก็หน้าท้องแบบเหมือนผู้หญิงแต่เขายังเป็นผู้ชายจะให้มาใส่แบบนี้ได้ยังไง
“ใส่ชุดนี้เถอะท่านถ้าไม่พอใจเดี๋ยวข้ามีผ้าคลุมให้” ซีลพูดขึ้นก่อนที่เขาจะบ่นไปมากกว่านี้
“เดี๋ยวพวกข้าไปรอด้านนอกท่านเปลี่ยนเสร็จแล้วก็เดินออกไปหาพวกข้าแล้วกัน พวกข้าจะพาไปหาท่านไค”
ได้ยินดังนั้นเขาก็ยอมจำนน เดินไปเปลี่ยนชุดพอออกมาก็เห็นมีผ้าคลุมว่าอยู่บนเตียงเรียบร้อย เขาจึงไปหยิบมันมาใส่แล้วก็พบว่ามันเป็นผ้าคลุมที่ด้านหน้าไม่มีกระดุมหรืออะไรที่จะยึดผ้าทั้งสองข้างได้เล่น เท่ากับว่ายังไงคนอื่นก็จะมองเห็นท้องของเขาอยู่ดี
“ใส่ๆ ไปก็ได้ ก็ยังดีมีคลุมหน่อยเดี๋ยวค่อยๆ คอยปิดเอาแล้วกัน” มาริโน่ได้แต่บ่นกับตัวเองแล้วก็เดินไปทางประตู
“เชิญด้านนี้เลยท่าน ท่านไครอท่านอยู่แล้ว”
เมื่อเขาเข้ามายังห้องที่ ทั้งสองคนพามาเขาก็พบกับแท่นที่เหมือนเป็นบัลลังก์ตั้งอยู่ด้านหน้า พร้อมกับผู้ชายผมบลอนด์ที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่สักพักเหมือนคนคนนั้นจะรู้แล้วค่อยๆ หันหน้ามาหาเขา
“เอ่อ คุณคือ” มาริโน่เว้นจังหวะให้อีกฝ่ายตอบ
“ข้าคือไค” อ่อท่านไคอะไรนั่น ยังดีที่ยังไม่แก
“แล้วจับเรามาทำไม เห็น 2 คนนั้นบอกว่าให้มาถามท่าน”
“เพราะว่าเจ้าคือคนรักของเราไงมาลาริน”
“คุณรู้ได้ไงว่าเรากับคนรักของคุณเป็นคนเดียวกัน”
“สัญชาตญาณน่ะ ใต้สมุทรแห่งนี้ถ้าได้ผูกพันกันแล้วคนทั้งคู่จะมีจิตสัมผัสถึงวิญญาณอีกฝ่ายได้ แล้วข้าก็สัมผัสได้ว่ามาลารินคือเจ้า”
“ผูกพัน ผูกพันแบบไหน คงไม่ใช่..”
“ผูกพันก็ทำรักกันนั่นแหละ” มาริโน่ได้แต่อึ้งตาโต
“ละ ละ แล้วทำไมเราถึงจำไม่ได้ล่ะ อย่ามาอำเราไปหน่อยเลย”
“ข้าก็หาคำตอบเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน”
“แล้วเราต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานเท่าไหร่”
“เอาเป็นว่าอยู่กับข้าสักพัก ถ้าเจ้ายังจำอะไรไม่ได้ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป” ไคที่ยอมจำนนเพราะถ้าสุดท้ายมาลารินของเขาจำอะไรไม่ได้เลยเขาก็ไม่อยากที่จะกักขังไว้
มาริโน่เห็นสายตาที่ดูเศร้าของไคก็เกิดรู้สึกเจ็บอย่างไม่รู้สาเหตุ
“เจ้าคงจะหิว เดี๋ยวข้าให้ซีลพาเจ้าไปหาอะไรกิน”
เหมือนมีพลังจิตเพราะไม่กี่วิที่ไคเพิ่งจะพูดจบประโยคซีลก็เดินเข้ามาพร้อมพามาริโน่ไปยังห้องอาหาร
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[ไค]
ตัวเขาได้แต่ทอดสายตาไปยังมาลารินคนรักของเขาที่กำลังเดินออกไป
ตลอดเวลาที่มาลารินหายไป เขาก็เอาแต่คิดถึงแต่เรื่องเก่าๆ ที่ ทั้งเขาและมาลาริน
‘ข้ารักเจ้าไค ข้าจะแต่งงานกับเจ้าเอง’
‘เจ้าอยากมีลูกกี่คนข้าน่ะอยากมีสัก 3 คน ข้าชอบเด็ก ๆ ที่สุดเลย’
‘วันนี้ข้าทำของโปรดมาให้เจ้า เจ้าลองชิมดูสิว่ารสชาติเหมือนท่านแม่ของเจ้าทำหรือไม่’
บทสนทนาที่มาลารินชอบมาชวนเขาคุยเวลาที่เขาเครียด เขาจำมันได้ขึ้นใจเสมอมา
มาลารินหายไปก่อนวันที่พวกเขาจะได้แต่งกัน เขาได้แต่แปลกใจที่เป็นแบบนั้นเพราะทั้งเขาและมาลารินต่างก็รอการแต่งงานนั้นมานานหลายปี ในวันนั้นเขาต้องไปออกตรวจตามแนวปะการังเพราะตอนนั้นยังไม่ได้ขึ้นเป็นราชาแต่พอกลับมาก็พบว่ามาลารินหายไปแล้ว ช่วงแรกของการจากไปเขาแทบไม่เป็นอันทำอะไรจนสักพักถึงได้ดีขึ้น
“มันต้องมีวิธีที่ทำให้เจ้าจำข้าได้สิ” ไคได้แต่นั่งเครียด จากปกติที่เครียดเนื่องจากหามาลารินไม่พบ ครั้งนี้เขาต้องมานั่งเครียดที่จะหาวิธีใดให้คนรักจำเขาได้สักที
เครียดได้ไม่นานไคก็ได้แผนการใหม่ที่จะใช้กับคนรักของเขา
“ก่อนจะหมดเวลาที่ข้ากำหนดข้าขอลองสักครั้ง ลองทำให้เจ้ารักข้าเหมือนครั้งก่อน ถ้ามันยังไม่เป็นอย่างที่ข้าหวังวันนั้นข้าก็จะปล่อยเจ้าไปเอง”
เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็รีบเดินตามไปยังห้องอาหารทันที
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อมาถึงห้องอาหารซีลก็พาไปนั่งยังโต๊ะอาหารด้านหนึ่งพร้อมกับอาหารที่วางไว้แล้ว
“มีแต่ของชอบเราทั้งนั้นเลย นายรู้ได้ไง” ในขณะที่ซีลกำลังจะตอบไคก็เปิดประตูเขามา
“เจ้าเป็นคนรักของข้า ข้าก็ต้องรู้อยู่แล้วสิ”
มาริโน่ที่รู้สึกหน้าร้อนขึ้น จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เรากินได้เลยใช่ไหม”
มาริโน่ที่ได้คำตอบเป็นการพยักหน้า ก็ลงมือจัดการกับอาหารบนโต๊ะจนหมด ก่อนจะนึกได้ว่าปกติเขาชอบกินผลไม้ตามหลังด้วยจึงหันอยากจะหันไปถามไค แต่เขาก็ต้องชะงัก
“กินข้าวเสร็จแล้วเจ้าต้องกินผลไม้ใช่ไหมล่ะ ข้ามีลูกพีชมาให้เจ้าด้วย” พูดพร้อมหยิบลูกพีชที่เตรียมมายื่นมาให้เขา
เขาได้แต่หยิบมันมาแล้วนั่งกินเงียบๆ แต่อยู่ดี ๆ ไคก็พูดขึ้น
“มาลารินเจ้าจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรข้าจะทำให้เจ้ารักข้าอีกครั้งเอง
“…”
“…”
ทั้งมาริโน่และซีลได้แต่ทำตาโตกับคำพูดที่ออกมาจากปากไค
“แล้วเจ้าน่ะไปทำงานของเจ้าไป ซีลเดี๋ยวข้าดูเขาเอง” ได้ทีไคก็ไล่ลูกน้องออกไป
ท่ามกลางสายตาอ้อนวอนของมาริโน่เพราะเขาไม่อยากอยู่กับไคแค่ 2 คน เขาต้องโดนหยอดอีกหลายรอบแน่นอน
.
.
.
.
.
.
.
ด้านของซีลที่เดินออกจากห้องอาหารด้วยอาการล่องลอย
“เฮ้ ซีลนี่เจ้าเป็นอะไรเนี่ย”
“เมื่อกี้ท่านไคบอกว่าจะจีบท่านมาริโน่”
“ห้ะ!”
ซีลหันไปพยักหน้าให้กับซาน
วันนี้ทั้งวันผู้คนตามทางเดินต่างพบเห็นชาย 2 คนเดินอย่างล่องลอยคล้ายมีแต่วิญญาณ
ไม่ให้ตกใจได้ยังไงก่อนหน้าที่ท่านไคไม่เคยจีบใครเลยน่ะสิ ที่ตอนนั้นมารักกับท่านมาลารินด้วยก็แพราะท่านมาลารินชอบท่านไคอยู่แล้วนั่นแหละ ท่านไคของพวกเขาน่ะอย่างกับท่อนไม้ ที่อยู่ดี ๆ วันหนึ่งก็เดินไปบอกว่ารักท่านมาลารินเลยแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย หลังจากเป็นแฟนกันก็ไม่เคยเห็นทำอะไรหวานๆ ให้กับท่านมาลารินเลยเนี่ยสิ แล้วอย่างนี้เจ้านายของพวกเขาจะจีบท่านมาลารินคนนี้ติดหรอ
#ตี๋ของเฮีย
************************************
เค้าจะรุกจีบแล้วนะคะ ตอนหน้าอาจจะรวบรัดไปหน่อยรอติดตามกันได้เลย
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรานะคะ
ENJOY READING :)
-
:pig4:
:3123:
-
จำไม่ได้ กลับชาติมาเกิด หรือผิดคน เอาดีๆนะไค 5555555 จะจีบติดไหมหนอ เอาใจช่วยนะ :pig4: :pig4:
-
บทที่ 7
ดวงดาวกับการโดนจับกิน
หลังจากมาริโน่อยู่ที่นี่ได้เกือบ 2 อาทิตย์เขาก็เริ่มชินกับสรรพนามข้าข้าเจ้าเจ้าจนพูดบ้างเสียแล้ว
แต่สิ่งที่ไม่คุ้นชินน่ะหรอก็ไคไง ทุกวันนี้ตอนเช้าเขาต้องนั่งเครียดว่าวันนี้จะเจอกับไครูปแบบไหน
แบบแรก ก็มาอ้อนเขาเหมือนลูกหมา ตามเกาะติดเขาทั้งวันไม่ปล่อย เวลาเขาทำหน้าโมโหใส่ก็ตีหน้าเศร้า ทำหูหางลู่ลงเหมือนหมา แต่ตอนไหนที่เขาอารมณ์ดีกับสิ่งที่เจ้าตัวทำให้ ไคก็ดีใจจนเหมือนหมาส่ายหางวิ่งรอบ ๆ เขาเลยน่ะสิ นี่ยังไม่รวมที่อ้อนมานอนตักเขาแล้วให้ลูกหัวให้หรอกนะ เหมือนหมาที่อยากให้เจ้านายลูบหัวเลยแหละ
ส่วนแบบต่อมานะ มาแนวสายเปย์ ตามหาของที่เขาอยากได้มาซะหมด ทั้งอาหาร ทั้งผลไม้ ของทุกอย่างที่เขาอยากจะได้ แล้วมีวันหนึ่งเอาดอกไม้มาให้เขาพร้อมกับเสียงบ่นของคนในปราสาทตามมาว่าใครตัดดอกไม้ในสวนซะเกลี้ยงหมด แล้วก็ได้คำตอบจากสายเปย์ว่า ก็ตัดเสร็จแล้วกำกิ่งแรงไปหน่อยกิ่งเลยงอเลยทำให้ต้นไม้ไม่สวยเจ้าตัวเลยต้องตัดจนหมดสวนถึงจะได้มา พร้อมกับมือที่เป็นแผลเต็มไปหมดลำบากเขาต้องมานั่งทำแผลให้เพราะเจ้าตัวไม่ยอมให้คนอื่นทำ
ล่าสุดมีมาให้เข้าเรียกตัวเองว่า ท่านพี่ อีกมาอ้างว่าตอนนี้ตนอายุมากกว่าเขาหลายสิบปี สุดท้ายเขาจะทำอะไรได้ก็ต้องเรียกไปนั่นแหละไม่งั้นก็วุ่นวายไม่จบ
แล้วยังมีอีกหลายแบบที่เขาต้องเจอเลยแหละ ถ้าถามว่าคิดยังไงกับที่ไคทำ ชอบไหมเขาก็ชอบแหละ แต่บางครั้งมันก็เยอะเกินไปเท่านั้นเอง แล้วเขายังกลัวว่าถ้าทำมากกว่านี้เขาอาจจะใจอ่านเร็วขึ้นก็เท่านั้น
“เจ้าแต่งตัวเสร็จหรือยัง วันนี้ข้ามารับเจ้าไปดูบ่อไฟ”
“เสร็จแล้วว่าแต่ใต้น้ำแบบนี้มีบ่อไฟด้วยหรอ”
“มี มันเอาไว้สร้างสมดุลใต้ทะเลเนี่ยแหละ”
“งั้นท่านพี่ก็นำข้าไปเถอะ”
เมื่อเขาเดินมาถึงด้านหน้าก็มีแต่ไฟเต็มไปหมดแต่เขาไม่ได้รู้สึกถึงไอความร้อนเลย แต่ไคก็บอกกับเขาว่าถึงมันชื่อบ่อไฟก็ไม่ได้ร้อนเหมือนไฟหรอก แค่ตั้งชื่อตามรูปร่างแค่นั้น
“เวลาเจ้าอยู่ที่นี่ห้ามเดินมาที่นี่คนเดียวเป็นอันขาด”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ถ้าตกลงไปในบ่อไฟคนคนนั้นก็จะตายไม่เหลือแม้กระทั่งสัญญาณน่ะสิ”
“ได้ข้าจะจำไว้” ตอบตกลงไปแล้วเขาก็ยืนมองที่บ่อไฟที่ไม่มีความร้อนแต่มีพลังทำลายสูงทีเดียว อยู่ดีเขาก็มีความคิดหนึ่งขึ้นมาในหัว ‘คงเหมือนกับบางคนที่ดูไม่มีพิษภัยแต่ความจริงนั้นร้ายสุด’
เขาที่กำลังคิ้วขมวดให้กับความคิดแต่ความงุนงงก็หายไปกลายเป็นว่าตอนนี้เขาหน้าแดงขึ้นมาแทนเพราะอะไรน่ะหรอ ก็ไคน่ะสิอยู่ดีๆ ก็มาหอมแก้มเขา
“เจ้าทำหน้าเครียดข้าเลยนึกว่าเจ้าอยากให้ข้าหอมเจ้า”
“คะ คะ ใครเขาหอมให้หายเครียดกันเจ้านี่”
“แล้วนี่ทำไมเจ้าถึงหน้าแดงล่ะบ่อไฟนี่ก็ไม่ได้ร้อนนี่”
ท่านนี่ยังแซวข้าไม่หยุดอีก
“ขะ ขะ ข้าคงไม่สบายน่ะขอตัวกลับห้องก่อน” พูดจบเขาก็ชิงเดินหนี้ออกมาทันที
เหลือแต่ไคที่ยืนมองตามร่างบางแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม
“ซาน วันนี้ท่านพี่ยังทำงานมาเสร็จอีกหรอข้ารอกินข้าวอยู่นะ”
“อาจจะมีงานด่วน ให้ข้าไปตามให้เอาไหม หรือท่านจะลงมือกินก่อน”
“เดี๋ยวข้าไปตามเองดีกว่า” แล้วมาริโน่ก็เดินไปยังห้องทำงานซึ่งก็คือห้องที่มีบัลลังก์บลอนด์ที่เขาพบไคในวันแรกที่มานั่นแหละ
เมื่อเดินมาถึงเขาก็พบว่าประตูเปิดแง้มอยู่ เขาจึงเกิดความคิด ‘เอ๊ะ ประตูเปิดอยู่ด้วย ข้าแอบดูดีกว่า’ แต่เมื่อเดินไปใกล้ประตูมากขึ้นเขาก็ได้ยินเสียงเล็กๆ เหมือนผู้หญิงอยู่ในห้องดูก่อนที่เขาจะมองลอดช่องประตูไปพบกับไคที่มีหญิงสาวยืนอยู่ข้างๆ
‘ข้าคิดถึงท่านจังเลย’
‘ท่านพี่ชิมนี่สิ’ พร้อมทั้งหยิบขนมป้อนไค
‘วันนี้ข้าอยู่กินข้าวกับท่านนะ’
แล้วยังมีอีกหลายคำพูดที่ดูคุยกันอย่างสนิทสนม ในใจของเขาก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา
แต่!! เขาจะไม่ยอมเดินจากไปเหมือนนางเอกในละครที่แม่ของเขาดูหรอก เขาต้องไปเคลีย
มาริโน่ตัดสินใจเปิดประตูแล้วเดินมุ่งหน้าไปทางไค
“ไหนท่านพี่บอกเฝ้ารอก่อนกลับมาของข้าไง”
“ไหนบอกว่านานเท่าไหนก็จะรอให้ข้าจำท่านได้ไง”
“ไหนบอกว่าถึงข้าจำไม่ได้ก็จะจีบข้าไง ฮึก”
“ถะ ถะ ถ้าท่านมีคนรักอยู่แล้วท่านมาเล่นกับความรู้สึกข้าทำไม ฮึก หรือว่าท่านแค่รู้สึกผิดเลยตามหาข้าเท่านั้น” น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลรินออกมา ถึงเขาจะยังจำอะไรไม่ได้แต่ว่า อีกฝ่ายประกาศแล้วว่าจะจีบเขา เขาก็ไม่ยอมให้มาเล่นกับความรู้สึกของเขาหรอก
ไคที่รีบลุกขึ้นจากแท่นพลักหญิงสาวคนนั้นออกแล้วเดินมาหาเขา
“ข้าไม่ได้มีความรัก นางแค่เป็นญาติห่างๆ ของข้าเพียงเท่านั้น”
“ข้าไล่นางไปไม่ได้เพราะข้าเห็นแค่หน้าท่านแม่”
“ข้ารักเจ้า”
“ข้ามีเพียงเจ้ามีเพียงเจ้ามาตลอด” พูดจบก็เดินมากอดเขาพร้อมกับโน้มตัวมายังหัวของเขาเพื่อประทับริมฝีปากลงมา
“ฮือ ฮึก ท่านโกหกข้าหรือเปล่า ไม่รู้ทำไมแค่ข้าเห็นท่านอยู่กับหญิงอื่นใจข้าก็เจ็บ เจ็บไปหมด” เขาผละหน้าตัวเองออกมาจากอกของไคเพื่อเอ่ยปากถาม
“จริงสิ ข้ารักเจ้าเพียงผู้เดียว” ไคพูดจบพร้อมกับเอามือมาเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้กับเขา พร้อมกับเขาก็ซบลงไปที่อกของไคต่อพร้อมกับความรู้สึกโหยหา
ไคชะงักและเงยหน้าขึ้นพร้อมกับตาที่โต และเขาที่หน้าเริ่มแดงขึ้นอย่างหนัก
“เจ้าเริ่มรักข้าแล้วใช่ไหม”
“ท่านรู้ได้ยังไงกัน”
“ก็ที่ใต้สมุทรนี้ถ้าได้ผูกพันกันแล้วเวลาที่ฝ่ายให้กำเนิดก็คือเจ้าเกิดความรู้สึกรักขึ้นมาจะหน้าแดงพร้อมที่จะทำการผูกพันกันอีก”
ตอนนี้มาริโน่ไม่มีสติที่จะฟังอะไรแล้ว พร้อมกับหน้าที่แดงและความร้อนในร่างกายที่เพอ่มขึ้นได้แต่บิดร่างไปมา
“ท่าน พะ พี่ ช่วย ข้าด้วย” เสียกระท่อนกระแท่นที่เปร่งออกมา
ไคที่เห็นภาพนั่นก็ทำได้แต่รีบอุ้มมาลารินของเขาไปยังห้องนอน
แต่พวกเขาลืมใครคนหนึ่งไป
ใครคนนั้นที่กำลังมองมายังพวกเข้าที่กำลังเดินจากไปด้วยสายตาเคียดแค้น
“ฮึก ทะ ท่านพี่” เสียงกระท่อนกระแท่นที่เปล่งออกมาจากปากของมาริโน่พร้อมกับนิ้วมือที่จิกลงบนแขนของตัวเอง
“อย่าใช้มือจิกแขนตัวเอง หากเจ้าทรมารจิกแขนข้าแทนเถอะ” ไคได้แต่กัดฟันพูดพร้อมทั้งรีบเดินเพื่อให้ถึงที่หมายเร็วยิ่งขึ้น
ใช้เวลาไม่นานพวกเขาก็มาถึงยังห้องนอนของไค ไคค่อยๆ วางมาริโน่ลงบนเตียงของเขาอย่างเบามือพร้อมกับที่มาริโน่ที่ยังบิดกายไปมา
“ท่านพี่ ดะ ได้โปรด ฮึก ช่วย ขะ ข้าเทิอด” มาริโน่พูดพลางส่งสายตาออดอ้อนมายังไค
“เจ้าขอข้าเองนะ กลับเป็นปกติเมื่อไหร่อย่าโวยวายว่าข้าฉวยโอกาสแล้วกัน” พูดจบก็กระโจนใส่มาริโน่อย่างรวดเร็ว
ปากของมาริโน่ถูกประกบเข้าอย่างสัตว์ป่าที่กำลังกระหายเหยื่อตัวน้อยของมัน ร่างสูงกดริมฝีปากย้ำลงไปหลายทีจนมาริโน่เริ่มเผยอริมฝีปากออกและน้อย ก่อนที่ไคจะค่อย ๆ สอดแทรกลิ้นเข้าได้สัมผัสกับลิ้นเล็ก ๆ ของอีกฝ่าย เมื่อลิ้มรสริมฝีปากอย่างพอใจไคก็ก้มหัวลงกระซิบที่ข้างหูของมาริโน่
“ข้ารักเจ้ามาลาริน” เสียงที่แหบแห้งของไคถือเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีเมื่อมาริโน่เริ่มรู้สึกมากขึ้นแล้วก็เป็นฝ่ายพลิกตัวของไคให้ลงมานอนจนตอนนี้กลายเป็นเขาเองที่นั่งคล่อมร่างสูงของราชาใต้สมุทรอยู่ มาริโน่โน้มตัวลงเพื่อแนบริมฝีปากของร่างสูง ไคใช้มือบีบเคล้นไปตามร่างกายของคนรัก มาริโน่ที่ตอนนี้เริ่มทนไม่ไหวกับความทรมารที่กำลังเกิดขึ้นกับแก่นกายของตัวเองผละริมฝีปากออกเพื่อกล่าวบางอย่าง
“ทะ ท่านพี่ ช่วยข้าสักทีเถอะ ขะ ข้าทรมารเหลือก่อน”
ไคที่ได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มให้กับมาริโน่ก่อนจะพลิกมาริโน่ให้กลับมานอนลงบนเตียง และเริ่มลงมือถอดเสื้อผ้าของมาริโน่เมื่อถอดเสื้อออกเขาก้มตัวลงเชยชิมกับยอดอกของร่างเล็ก ดูดดื่มสลับกับขบกัดทางซ้ายทีขวาทีพร้อมกันบีบเค้นมันไปพร้อม ๆ กัน
“อื้อ อาห์ ท่าน พะ พี่”
ไคที่เริ่มทนความน่ารักของอีกฝ่ายไม่ไหวก็ใช้ปากงับลงกับหน้าท้องแบนราบของมาริโน่
“อื้อ ทะ ท่านพี่ อย่ากัดข้า”
“เจ้าน่ารักเหลือเกิน ข้าจะช่วยเจ้าเอง” ไคพูดพลางลูกหัวของมาริโน่
กางเกงของมาริโน่หลุดออกไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เหลือเพียงชั้นในที่เขาใส่อยู่เท่านั้นที่เป็นปราการด้านสุดท้ายก่อนที่ไคจะได้เชยชมร่างกายของเขา
“อื้อ ทะ ท่าน”
มือหนาสัมผัสลงบนแก่นกายที่มีผ้าบางกันอยู่ก่อนอารมณ์ที่พุงพล่านจะเกิดขึ้นจากเสียงสั่นเครือของมาริโน่ทำให้ปราการสุดท้ายหลุดออกไปในที่สุด นิ้วมือเริ่มบีบเคล้นกับบั้นท้ายก้มมนจนผิวของมาริโน่กลายเป็นสีแดง พร้อมกับริมฝีปากที่ก้มลงเชยชิมลิ้มรสของแก่นกายร่างเล็กที่กำลังมีน้ำใสอยู่บนยอด
“อื้ม ตัวเจ้าหวานยิ่งนัก”
“ทะ ท่านพี่ อ๊ะห์” ไคที่ใช้ปากครอบลงไปกับกลางกายของมาริโน่ พร้อมขยับปากเข้าออกช้าเร็วสลับกันไปมา
“ข้า จะ ข้า จะ สะ เสร็จ” จบคำพูดได้ไม่นานน้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งเข้าสู่โพรงปากของร่างสูง
“ขะ ข้า ขอโทษ” ร่างเล็กรีบพูดอย่าละล้าละลังพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแดงขึ้นอีกรอบ
“ข้าไม่รังเกียจตัวของเจ้าหรอก”
นิ้วมือของร่างสูงเริ่มถูวนกับช่องทางหลังไปมาให้คลายตัว เมื่อทางเข้าเริ่มอ่อนแล้วจึงค่อยๆ ดันนิ้วเข้าไปทีละนิ้ว จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม จนครบ แช่มือไว้สักพักก็เริ่มขยับเข้าออกจนไปสัมผัสกับบางจุดที่ทำให้ร่างเล็กบิดไปมาพร้อมเปล่งเสียงครางออกมา
“อื้อ ขะ ข้า จะ มะ ฮึก ไหวแล้ว”
ร่างสูงได้ยินจึงค่อยๆ นำนิ้วทั้งสามออกมาจากช่องทางด้านหลังก่อนจะส่งสิ่งที่มีขนาดใหญ่กว่านิ้วเข้าไปแทน เริ่มจากส่วนหัว
“ขะ ข้า เจ็บ ฮึก ท่านพี่” มาริโน่เริ่มพูดพร้อมกับหยาดน้ำใสที่คลออยู่ที่ตา
“ทนหน่อยนะข้าจะค่อยๆ ทำ” พูดปลอบพร้อมลูกหัวของคนรักไปมา ก่อนจะค่อยๆ ดันแก่นกายเข้าไปจนสุดแล้วแช่ไว้สักพัก จนร่างเล็กประท้อวงขึ้น
“ทะ ท่านพี่ ขะ ขยับเถอะ ข้า มะ ไม่ไหว อีก ตะ ต่อไปแล้ว อ๊ะ”
ตัวของมาริโน่โยกไปตามแรงส่งของใส่ที่กระแทกกระทั้นแก่นกายเข้าออกไปมาทั้งเร่งและผ่อนจังหวะสลับไปมาหลายที่ ท่ามกลางเสียงครางของมาริโน่ที่ดังไม่หยุดหย่อน
“ขะ ข้า จะเสร็จแล้ว”
“ข้าด้วย ฮึก”
เพียงขยับเข้าออกอีกไม่กี่ครั้งร่างสูงก็ฉีดพ่นน้ำขาวขุ่นเข้าไปในจนหน้าท้องของมาริโน่นูนขึ้นและน้อย พร้อมกับร่างเล็กที่หลังจากกระตุกพร้อมพ่นน้ำสีขาวขุ่นออกมาเช่นก็เห็นแสงขาววาบขึ้นมาก่อนจะสลบไป
#ดวงดาวของทะเล
Twitter: @Srikorn_mm
**********************************************************
Ncแต่งยากมากค่ะ แต่อยากในทุกคนได้อ่านนะคะ แม้อาจจะไม่ดีเท่าที่ควรแต่แต่งครั้งแรกนะคะ
หลังจากนี้เราเปิดเรียนแล้วขอมาลงอาทิตย์ละครั้งนะคะ ทุกวันศุกร์มาเจอกันค่า
Enjoy reading นะคะทุกคน
-
:pighaun:
:katai2-1:
-
:oo1: :m25: :pighaun: :o8: :-[ ได้กลิ่นอายนางร้ายจะตามมารังควาน 555 :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
บทที่ 8
ดวงดาวกับความทรงจำ
ปวดหัว ความรู้สึกแรกที่รู้สึกหลังลืมตาพร้อมกับภาพต่าง ๆ ที่แล่นเข้ามาในหัวของมาริโน่ ความรู้สึกเดิมพร้อมทั้งความทรงจำหลั่งไหลมาไม่หยุด
‘ข้ามีอะไรจะให้เจ้าดูตามข้ามาสิเป็นสิ่งที่เข้าไม่คาดฝันเลยแหละ เจ้าจักได้ตาสว่าง เชื่อข้าไหมล่ะ’ คนที่พูดไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเทวินยังไงล่ะ
เขาทำหน้างุนงง พร้อมกับเดินตามไป
ภาพเบื้องหน้าที่เขาได้เห็นคือไคคนรักของเขากำลังร่วมรักกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เขารู้สึกรับไม่ได้ปวดหนึบในใจ พรุ่งนี้ก็เป็นวันแต่งงานของพวกเขาแล้วแต่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น คิดว่ามันไม่จริงเขาต้องรอคุยกับไคให้แน่ชัด แต่ตอนนี้เขาไม่ไหว เขาวิ่งออกไปแล้วได้พบกับหญิงคนหนึ่งที่เห็นหน้าได้ไม่ชัดนัก นางมาพร้อมกับชายหลายคน มาจับลากเขาไปทางบ่อไฟ เขารู้แล้ว รู้ชะตาชีวิตตัวเองต่อไป แต่เหตุใดต้องมาทำเขาแบบนี้ นางบอกเพราะไคไงล่ะแล้วข้าเป็นคนที่ขัดขวางทุกอย่าง เขาผิดหรอ เขาผิดอะไร เพียงแค่เขาและไคที่รักกันแค่นั้นหรอ สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิดเขาถูกโยนลงบ่อไฟไร้ความรู้สึกไร้สิ้นทุกอย่าง แต่ดวงวิญาณกลับรอดล่องลอยจนไปหาร่างใหม่ได้
ภาพทุกอย่างดับลงพร้อมกับความรู้สึกที่ยังเหลืออยู่อัดแน่นอยู่เต็มอก
“ฮึก ฮือ” ความเศร้า ความผิดหวัง ความกลัวทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้เขาร้องไห้ออกมา
ร่างสูงที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำได้ยินเสียงร้องจนสะดุ้งรีบวิ่งมาหาพร้อมกับถามคนข้างกาย
“เจ้าร้องไห้อะไร เกิดอะไรขึ้น” รีบตั้งคำถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ฮึก ข้าจำได้ จำได้หมดแล้ว ตัวข้ามาลารินยังไงล่ะ และเป็นท่านที่นอกกายข้า ฮึก เป็นท่านนั้นแหละ เป็นทำให้ข้าเจ็บปวดถึงเพียงนี้”
“เจ้าพูดถึงเรื่องใด ข้านอกกายอะไรเจ้า”
“วันนั้นก่อนงานแต่ง ฮึก เจ้านอกกายข้าไปนอนกับหญิงอื่น”
“เจ้าบ้าไปแล้วข้าไม่เคยนอนกับหญิงอื่น แล้วข้าก็จำได้ดีว่าก่อนงานแต่งของเราวันนั้นทั้งวันข้าไม่ได้อยู่ที่ปราสาทนี้ ข้าไปทำสำรวจแถวปะการังทางใต้”
“ข้าเห็น อึก ข้าเห็นท่านด้วยตัวข้าเองเลย” ไคที่ไม่รู้จะทำอย่างไรเลยรีบนำผ้ามาคลุมร่างเล็กที่เปลือยอยู่หลังจากเพิ่งเสร็จจากร่วมรักพร้อมตะโกนเรียกซีลและซานเข้ามา
“เอ่อ ท่านไคมีอะไรให้พวกเรารับใช้หรือ” หลังจากเข้ามาเห็นภาพที่ท่านมาลารินร้องไห้อยู่บนเตียงทั้งสองต่างชะงัก จนซีลตัดสินใจเอ่ยปากถามขึ้น
“วันนั้นก่อนที่ข้าจะแต่งงานพวกเจ้าจำได้ไหม ว่าข้าอยู่ที่ไหน”
“พวกข้าจำได้อยู่แล้วก็วันนั้นท่านน่ะไปทำภารกิจทางตอนใต้ไง”
“ใช่ ท่านออกไปช่วยปรับปรุงปะการังที่นั่นจนตอนนี้ที่นั่นสวยงามคนผู้คนใต้สมุทรต่างก็ชอบไปเที่ยวเล่นที่นั่น”
มาลารินที่หยุดร้องไห้ไปแล้วมองไปมองมาอย่างไม่เข้าใจ
“แล้วที่ข้าเห็นเป็นใครกัน!”
“ข้าก็สงสัยเช่นเดียวกับเจ้า แล้วเจ้าเห็นเพียงภาพนั้นไม่คิดจะมาหาอะไรข้าก่อนหรอถึงได้หายจากข้าไป” ไคเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
“ข้าก็คิดจะรอถามเจ้า แต่ข้าโดนลากไปโยนที่บ่อไฟ ข้าก็ไม่รู้ทำไมข้าไม่ตายไปมีเพียงร่างข้าที่สลายเหลือเพียงวิญญาณกับความทรงจำที่หายไปจนข้าลอยไปจนเจอร่างใหม่เนี่ยแหละ”
!!
“ใครมันบังอาจมาทำเจ้าเช่นนี้!!” เสียงตวาดของไคดังขึ้นจนแทบสะเทือนไปทั้งปราสาท
“นางเป็นผู้หญิงแต่ในความจำข้าเห็นนางไม่ชัดนัก”
“ไม่เป็นไรข้าจะสืบเอง แค่เพียงเจ้าจำได้ข้าก็มีความสุขแล้ว” ทั้งคู่ถาโถมเขากอดกัน จนตอนนี้สององครักษ์รู้สึกถึงความเป็นส่วนเกินจึงรีบออกไป
“ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกินมาลาริน” ไคพูดพร้อมกดริมฝีปากไปยังหน้าผากของร่างเล็ก
“ข้ากลับมาแล้ว”
“ข้ารักเจ้าเหลือเกิน”
“ข้าก็รักท่าน รักทั้งแบบที่มาลารินและมาริโน่รักท่านเลย” พูดพลางน้ำตาไหลเวลาที่จากกันมันเป็นเวลานานเหลือเกิน
“เจ้ากลับมาแล้วดวงดาวของข้า”
“ใช่แล้ว ข้ากลับมาส่องแสงสว่างให้ท่านแล้วทะเลของข้า” มาลารินได้แต่หัวเราะทั้งน้ำตา
“เดี๋ยวข้าไปหาอะไรมาให้เจ้ากิน เจ้าพักก่อนเถอะเมื่อวานเจ้าน่าจะเหนื่อย” สิ้นประโยคนั้นมาลารินก็หน้าขึ้นสีพร้อมกันไคที่ยกยิ้ม ก้าวเดินไปยังประตูห้อง
ไม่วายหันหลังกลับมาพูดกับเขา
“ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าจะจำได้ถ้าผูกพันกันข้าคงทำไปนานแล้ว ฮ่าๆๆ”
จบประโยคของใช้ข้างเตียงต่างก็ถูกปามาทางส่งเสียงดังประตูพร้อมกับคำตะโกนว่าของมาลาริน ทำให้ทหารที่อยู่บริเวรใกล้เคียงรีบวิ่งมาดูกลัวจะเกิดอะไรกับราชากับว่าที่ราชินีของพวกเขา แต่พวกเขาก็ต่างตัวแข็งถทอเพราะภาพที่เห็นคือพบท่านไคที่เดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ
ช่วงสายของวันมาลารินที่หายปวดเมื่อยตัวแล้วก็มานั่งเล่นที่สวนเพื่อพักผ่อน แต่ก็เหลือบสายตาไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินมา
“ไงเทวิน”
“นี่เจ้าจำเรื่องราวได้หมดแล้วหรือสหายข้า”
“หึ ข้าต้องถามมากกว่าวันนั้นที่พาข้าไปเห็นภาพนั้นเจ้าคิดอะไรอยู่!!”
สิ้นเสียงคำถามเทวินที่นิ่งไปนานก็ตอบขึ้น
“ข้าขอโทษ เป็นข้าเองที่ผิดต่อเจ้า ข้าแค่เดินผ่านไปเจอภาพนั้นแล้วคิดว่าถ้าเจ้าเห็นเหมือนภาพนั้นจะทำให้เจ้าเลิกยุ่งกับท่านไค”
เทวินรู้สึกเหนื่อยพอแล้วที่จะต้องตามไล่หาความรักจากมาลารินที่ไม่เคยหันมามองเขาเลย หลังจากวันที่มาลารินหาไปจากบ้านพัก เส้นสายของเขามาบอกถึงได้รู้ว่ามาลารินลงมาที่ใต้สมุทรแล้ว เขาจึงรีบตามลงมาแล้วสังเกตสิ่งต่างๆ แต่เทวินก็เห็นแค่เพียงมาริโน่ที่มีความสุขเหมือนตอนที่ยังเป็นมาลาริน เขาจึงได้รู้แล้วว่าเขาไม่มีทางไปแทรกกลางทั้งสองคนได้หรอก
“แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามาริโน่คือข้า”
“วันนั้นข้าเดินตามเจ้าไปแล้วแต่ได้ยินเสียงเจ้าตะโกนเถียงกับใครสักคนสักพักก็เห็นดวงวิญญาณลอยอยู่ข้าเลยรู้แน่ชัดว่านั้นเป็นเจ้าแน่นอน ข้าเลยรีบตามเจ้าขึ้นมาบนปกแล้วก็เล่นละครเป็นเพื่อนเจ้านั่นแหละ”
“แล้วเจ้าเห็นหน้าคนคนนั้นหรือไม่”
“ข้าไม่เห็น”
มาลารินได้แต่ถอนหายใจ เข้าหมดหนทางที่จะหาหญิงชั่วช้าคนนั้นเสียแล้ว
“ข้าขอโทษ ข้าขอโทษจริง ๆ” เทวินเอาแต่พูดขอโทษพร้อมกับก้มหัวเพื่อเป็นการขอโทษ
“ช่างมันเถอะ ยังไงเจ้าก็เป็นสหายของข้า แล้วตอนนี้ข้าก็กลับมาแล้วด้วย”
“ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ มาลารินที่ยังเห็นข้าเป็นเพื่อนอยู่อีก”
“ไม่เป็นไรแต่ตอนนี้ข้าขออยู่คนเดียวได้หรือไม่”
“ได้ๆ ข้าไม่กวนเจ้าแล้ว ขอตัว”
มาลารินก็ได้กลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง ถ้าถามว่าทำไมยกโทษให้เทวินง่ายจริง ก็คงต้องบอกว่าความเป็นสหายล่ะมั้งแล้วเข้าก็รู้ตั้งแต่เริ่มรักกับไคใหม่ๆ แล้ว ทั้งยังรู้อยู่แล้วด้วยว่าเทวินแอบชอบตนเอง แต่ถึงยังนั้นเวลาเขามีปัญหาอะไรในตอนที่รักกับไค ทั้งคนที่ไม่ยอมรับหรือปัญหาต่าง ๆ ก็มีเทวินที่คอยช่วยคอยปลอบให้สู่เนี่ยแหละ แต่ตอนนี้ก็ได้แต่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแล้วการที่เขากลับมาได้แบบนี้หญิงคนนั้นจะคิดแผนมากำจัดเข้าอีกหรือไม่ เขาเดาอะไรไม่ได้เลย
หลายวันมานี้ไคที่ทำงานอย่างอารมณ์ดีมาตลอดจนเหล่าลูกน้องต่างก็ขนลุกกันไปเป็นแถบที่เห็นภาพท่านไคของพวกเขาทำงานไปฮัมเพลงไปด้วยแถมยิ้มแทบจะตลอดเวลาอีกด้วย
“ซีล ซาน เตรียมจัดงานแต่งงานให้ข้าด้วยครั้งที่แล้วมาลารินหายไปก่อนที่จะได้แต่งกัน”
“เอาเป็นวันไหนดีนายท่านข้าจะได้รีบไปแจ้งกับทุกฝ่าย”
“อีก 5 วัน เป็นวันเดิมกับที่ข้าจะแต่งงานในรอบที่แล้ว ข้าจะจัดงานวันเดิม”
“ได้ งั้นพวกข้าขอตัวไปแจ้งทุกฝ่ายให้ทราบ” องครักษ์ทั้งสองเดินจากไปเพื่อเตรียมงานแต่งตามประสงค์ของนายของพวกเขา
ไคที่เตรียมตัวจะเก็บงานที่เขาทำอยู่ทั้งหมดเพื่อไปแจ้งเรื่องการจัดงานแต่งกับมาลาริน ในขณะที่เดินเอาของไอเก็บยังที่เก็บของเขาก็มองเห็นกล่อง ๆหนึ่งมันเป็นกล่องของสะสมของมาลาริน เขาจำได้ว่าในนั้นมาลารินเคยเก็บสร้อยที่เขาให้ไว้เป็นของแทนใจเวลาที่เขาต้องไปทำงาน เขาจึงคิดว่าตอนนี้มาลารินก็จำทุกอย่างได้แล้วเขาจะนำกล่องนี้ไปมอบให้มาลารินอีกด้วย
ระหว่างทางโถงทางเดินจากห้องทำงานไปยังห้องน้ำของมาลารินไคที่เดินมาพร้อมกล่องของสะสมในมือกำลังเดินพลางชมวิวจากกระจกด้านข้างแต่ก็ต้องชะงัก
เพล้ง!!
ตุ้บ!
เสียง เสียงนั้นมาจากห้องนอนของมาลาริน เกิดอะไรขึ้น!!
#ดวงดาวของทะเล
twitter:srikorn_mm
****************************************
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ มาเอาใจช่วยกันดีกว่าว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมาลารินอีกทั้งที่เพิ่งจะจำเรื่องราวได้เองนะ
Enjoy reading :)
-
เกิดอะไรขึ้นอี๊กกก อย่าบอกนะว่างานแต่งจะล้มอีก 5555 เรื่องราวมันก็เข้าใจผิดกันนี่เองแถมยังไม่มีเวลาให้ถามไถ่ความจริงก็โดนจับลงบ่อแล้ว คนทำช่างกล้าจริงๆ ไม่ตายดีแน่ ท่านไคจัดการมันซะ เมียข้าใครอย่าแตะว้อยยย 5555 ดีใจด้วยนะที่ความจำกลับมาสักที รอตอนหน้าจ้า :pig4: :pig4:
-
บทที่ 9
ดวงดาวที่หลับใหล
“ใครกันสำคัญไฉนถึงทำให้เจ้ารีบให้คนไปตามข้ามาถึงเพียงนี้” ธีโอได้กล่าวทักทายเพื่อนสนิทที่ไม่ได้พบกันมานานพร้อมกับรอบยิ้มที่ต้องการจะหยอกล้อ
“เจ้าอย่าเพิ่งเล่นลิ้นรีบไปดูนางให้ข้าเสียก่อน ว่าเหตุใดนางถึงสลบไป” ไคว่าจบหมอหนุ่มก็พยักหน้าแล้วเดินไปยังเตียงที่มีชายหนุ่มร่างบางนอนอยู่
ไคได้แต่ทอดสายตาไปยังเตียงที่เพื่อนเก่าของเขากำลังตรวจมาลารินอยู่
เขาได้แต่นึกย้อนไปหลังจากที่เขาได้ยินเสียงดังเกิดขึ้นในห้องของมาลารินเขาก็รีบวิ่งไปหา ในใจเขาคิดเพียงว่ามาลารินอาจจะทำอะไรตกแตกและเขาก็กลัวคนรักของตนเหยียบหรือหยิบโดนเศษแก้วเพียงเท่านั้น แต่ภาพที่เขาเห็นกลับเป็นภาพที่ร่างบางนอนสลบอยู่ที่พื้นพร้อมเศษแก้วที่แตกกระจายไปทั่ว เห็นดังนั้นเขาเลยรีบอุ้มร่างของคนรักมาวางไว้บนเตียง พร้อมกับตามคนดูแลให้มาทำความสะอาดซีลให้ไปตามธีโอมาเพื่อดูอาการของมาลาริน
ธีโอคือเพื่อนเก่าของเขา เป็นชายหนุ่มที่มีรูปร่างใหญ่พอๆ กับไค กับผมที่ยาวประบ่าที่ดำสนิท ครอบครัวของธีโอเป็นหมอทั้งตระกูลเป็นเหมือนพลังตกทอดรุ่นสู่รุ่น เป็นตระกูลที่ยิ่งใหญ่จนทุกคนรวมทั้งราชาใต้สมุทรทุกรุ่นเกรงใจเสมอ ทุกคนที่ใต้สมุทรเวลาเจ็บป่วยล้วนแต่ต้องมาให้คนตระกูลนี้รักษาทั้งสิ้น
“จากการตรวจของข้า ข้าคิดว่านางน่าจะโดนยาพิษที่ยังไม่รู้ว่าพิษชนิดไหนแต่ก็ดูร้ายแรงอยู่เหมือนกัน แต่ยังดีที่เจ้าตามข้ามาได้ทันเวลาพิษยังไม่ลามไปทั่วร่างข้ายังพอมีวิธีรักษาถึงจะช้าหน่อยเพราะเราไม่รู้พิษของมัน” หมอหนุ่มเอ่ยถึงอาการของคนที่นอนอยู่
“ต้องพึ่งเจ้าแล้ว เจ้าต้องรักษานางให้ได้”
“ข้าขอไปเตรียมยาก่อน” ธีโอว่าจบก็หันหลังเดินออกจากห้องไป
ไคที่ค่อยๆ เดินไปนั่งข้างกับร่างที่กำลังหลับใหลอยู่ เขาก้มลงฝากริมฝีปากไว้กับหน้าผากของร่างบาง
“ข้าจะจับคนผิดมาลงโทษให้ได้ เจ้ารีบตื่นมาหาข้าเถอะ อย่าหลับนานเกินไปเลย” เขาว่าจบก่อนจะยกมือลูบไปยังเส้นผมของคนรัก
ไคที่กำลังเดินออกจากห้องมาลารินก็ได้หันไปสั่งกับทหารและผู้ดูแล
“ดูแลให้ดี หากนางเป็นอะไรไปอีกพวกเจ้าคงรู้ว่าจะได้เจอกับอะไร” ประโยคขู่ที่ผู้คนที่ได้ยินต่างรู้ว่าท่านไคไม่ได้ขู่ต่างรีบรับคำและเข้าไปดูความปลอดภัยด้านในห้อง
ร่างสูงที่บัดนี้ได้เดินมายังลานกว้างด้านหน้าปราสาทเป็นที่เรียบร้อยพร้อมกับความโกรธที่ค่อยๆ ปะทุขึ้น
“เรียกทุกคนมาพบข้าที่นี่เดี๋ยวนี้!!”
ทุกคนที่ได้รับคำสั่งต่างรู้ว่าต้องมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นเป็นแน่ ท่านไคไม่เคยสั่งให้ทุกคนไปรวมตัวกับแบบนี้
ทหารทุกนายต่างมารวมตัวที่ลานได้แล้วก็ต่างก้มหน้า
ความพิโรธของราชาใต้สมุทรได้ถือบังเกิดขึ้นเสียแล้ว ความน่ากลัวที่กำลังแผ่กระจายไปทั่วบริเวร ทหารรวมไปถึงผู้คนรอบข้างรู้สึกได้ถึงต่างรู้สึกถึงความหวาดกลัวไม่มีใครกล้าที่จะเงยหน้ามามองราชาของตน
“พวกเจ้าทุกคนไปตามหาคนที่กระทำการเช่นนี้มาให้ข้าเดี๋ยวนี้!!!” เสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยพลังดังขึ้น
คนทุกคนต่างรีบแยกย้ายไปทำงานที่ได้รับมอบหมายของตน และความภักดีที่เกิดขึ้นพวกเขาทุกคนต้องตามหาคนทำผิดเพื่อมารับการลงโทษที่บังอาจมาทำว่าที่ราชินีของพวกเขา
ใช้เพียงเวลาไม่นานทหารก็นำตัวผู้ต้องสงสัยมาที่ลานกวางที่ตอนนี้กลายเป็นที่สอบสวนไปแล้ว มีไคที่นั่งอยู่บัลลังก์ที่ด้านหนึ่งของลานกว้าง
ผู้ตกสงสัยคนนี้โดนจับให้นั่งคุกเข่าพร้อมกับมือที่ถูกโซ่พันธนาการอยู่
“ข้าไปตามสืบมาพบว่าคนผู้นี้อยู่กับท่านมาลารินคนสุดท้ายนายท่าน”
ไคเปรยตาไปยังผู้ต้องสงสัย
“หึหึ แค่เพราะนางไม่รับรักเจ้า เจ้าต้องทำกับนางยังนี้เลยหรือเทวิน”
ดวงตาของผู้ต้องสงสัยเบิกกว่ารีบถามคำถามกลับไป
“มาลาริน นางเป็นอะไรอย่างนั้นหรอ” เทวินถามออกมาด้วยความงุนงง
“ถามตัวเองดีกว่าไหมเจ้า! ทำไมต้องวางยาพิษนาง”
“ข้าไม่ได้ทำ ข้าเพียงแต่ไปคุยกับนางเพียงเท่านั้น!” เทวินตะโกนตอบออกไป
“คิดว่าจะเชื่อคนอย่างเจ้าหรือ! ข้ากลับคิดว่าเจ้าที่โดนนางปฏิเสธก็เกิดความแค้นอยากจะทำร้ายนาง”
“ท่านจะบ้าหรือ ข้าไม่เคยอยากทำร้ายนาง”
“เพราะความแค้นเจ้า อาจจะทำอย่างนั้นก็ได้เพราะทั้งปราสาทนี้ก็มีเพียงเจ้าที่ดูจะโกรธแค้นนางที่สุด! .
“ทรมารมัน ให้มันสารภาพออกมาว่ามันเอายาพิษอะไรใส่ให้นางกิน!!”
การทรมารใต้สมุทรนั้นมีหลายอย่างทั้งการทรมารทางร่างกายและทรามารทางจิตใจอย่างการสะกดจิตให้เห็นถึงจุดที่ดำมืดที่สุดของชีวิตที่ไม่มีใครอยากสัมผัส มันทรมารสุดหัวใจ
ในของเทวินเริ่มแรกด้วยการทรมารทางร่างกายทั้งเทวินจะถูกซ้อม ถึงขนาดโดนถอดเล็กออกมาทีละเล็บ
ร่างของเทวินที่โดนลากออกไปทำการทรมารพร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังกลับมา
“ข้าบอกว่าไม่ได้ทำอย่างไงล่ะ อักก”
ด้านธีโอที่วุ่นวายกับการปรุงยาเนื่องจากไม่รู้ว่าพิษที่โดนเป็นพิษอะไรเลยได้แต่ดูถึงอาการของมาลาริน แต่ด้านมาลารินนั้นไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย ส่วนใหญ่คนที่โดนพิษมักจะมีอาการนิ้วมือเริ่มม่วง อะไรเช่นนี้
“หรือจะเป็นพิษอันนั้น”
หัวใจทะเล
ชื่อพิษที่ไม่มีคนได้พบเจอมานานแล้วเพราะมันตามหาได้ยาก หัวใจทะเลเป็นปะการังที่โตขึ้นที่จุดต่ำสุดของท้องทะเล ใครอยากได้มันต้องเสี่ยงชีวิตลงไปเอาน้อยคนที่จะรอดออกมาพร้อมกับนำมันติดมือมาด้วย
ธีโอที่เคยอ่านในตำราถึงพิษต่าง ๆ ที่จะมีพิษชนิดหนึ่งที่คนโดนพิษจะไม่แสดงอาการอะไรออกมาให้เห็น ส่วนใหญ่คนที่โดนมักจะตายเพราะไม่มีใครรู้เวลารักษา
นึกได้ดังนั้นก็รีบปรุงมันอย่างรวดเร็ว
หลังจากปรุงได้สำเร็จเขาก็รีบนำมันมาป้อนให้กลับมาลารินที่กำลังนอนอยู่โดยใช้เครื่องมือทีช่วยในการป้อนยาของคนที่ไม่สามารถดื่มยาเองได้ เมื่อป้อนเสร็จที่เหลือก็ทำได้แค่รอเวลา ธีโอจึงตัดสินใจไปเดินเล่นเสียหน่อยเพราะเขาไม่ได้มาที่นี่นานแล้วตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ ที่มาเที่ยวเล่นที่นี่ตอนนั้นมาลารินเพิ่งจะปิ๊งรักกับไคเพียงเท่านั้น นึกได้ดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มออกมา เขายิ้มให้กลับเรื่องราวตอนนั้นเข้าชอบมาที่นี่เพียงเพื่อมามองคนคนหนึ่งก็เท่านั้น คนที่เขาพร้อมจะยกใจให้หากคนคนนั้นรับรักจากเขา
เดินไปไม่เท่าไหร่เขาก็สะดุดกับเสียงคนดูแลที่คุยกัน
“เนี่ยข้านะสงสาร ท่านไคไม่สืบให้ดีก่อนเลย”
“ข้าก็ว่าอย่างนั้น”
“ข้าได้ยินในครัวพูดกันว่าเป็นท่านไลลาที่นำน้ำไปวางในห้องของท่านมาลาริน”
“เชื่อได้แน่หรือ”
“แน่สิข้าได้ยินว่าที่ไม่มีใครกล้าบอกเพราะกลัวท่านไลลาจะตามมาจัดการ” ผู้ดูแลทุกคนที่นี่ต่างรู้ว่าเมื่อใดที่ไลลามาที่นี่ หากมีใครทำอะไรไม่ถูกใจนางล้วนโดนจัดการทั้งสิ้น
“ว่าแต่รอบนี้ท่านไคทรมารอยู่ที่ใด”
“ลานกว้างน่ะสิ”
“โห ลานนั้นไม่ได้ใช้ในการทรมารนานแล้วนะ”
“ใช่ข้าถึงบอกว่าน่าสงสารยังไงล่ะ”
“อย่างนี้ยิ่งน่าสงสารท่านเทวินเสียจริง”
หลังจากจบประโยคสนทนาลงก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงานของตน
เหลือเพียงธีโอที่ยืนนิ่งหลังจากฟังจำพูดเหล่านั้น เมื่อได้สติเขารีบวิ่งไปยังลานกว้าที่ว่าท่านที
ขอเถอะ
เจ้าอย่าเพิ่งเป็นอะไร
“ข้า ไม่ ได้ ทำ!!! อ้ากกก!!” เทวินที่บัดนี้โดนถอดเล็บไปแล้วเกือบครบ 5 นิ้ว
“พอก่อน” เสียงตะโกนของไคดังขึ้น เหล่าทหารจึงหยุดมือ
“ตกลงเจ้าจะบอกข้าได้หรือยัง”
“ข้าไม่ได้ทะ”
“ปลุกมัน แล้วสะกดจิตมัน”
ทหารที่เข้าไปปลุกเทวินจนฟื้นขึ้นมาอีกรอบ ขณะที่ทหารกำลังเดินมายังเบื้องหน้าของเทวินเพื่อทำการสะกดจิต ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น
“หยุด!!!”
เสียตะโกนดังขึ้นพร้อมกับธีโอที่ปรี่เข้าไปยืนข้างเทวินแล้วแกะโซ่ออกทั้งหมด ก่อนจะมองดูบาดแผลของเทวิน
“ไหนเจ้าเคยสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเขาแล้วยังไงเล่าไค!!”
“ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรมันตอนข้ารู้ว่ามันชอบมาลารินของข้า แต่นี่มันคนละเรื่องมันทำร้ายมาลารินของข้า!”
“เจ้าควรสืบให้ดีกว่านี้ไหม”
“คนของข้าสืบแล้วว่ามันอยู่กับมาลารินเป็นคนสุดท้าย”
“เจ้าเป็นถึงราชาก็อย่าโง่ไปหน่อยเลย”
“เจ้าไปรู้อะไรมา บอกข้ามา!”
“คนของเจ้าคุยกันอย่างไรเล่า ว่าไลลาต่างหากที่เป็นคนอยู่กับมาลารินเป็นคนสุดท้าย นางเป็นคนนำน้ำไปให้มาลาริน”
“ว่าไงนะ!”
“ไลลาไง ญาติผู้หญิงที่จ้องจะจับเจ้าคนนั้นไง!!”
พูดจบธีโอไม่รอให้ไคกล่าวอะไรออกมาก็อุ้มเทวินที่ตอนนี้สลบไปอีกรอบแล้วขึ้นมา ก่อนจะกล่าวบางอย่างขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่น่าเกรงขาม
“หากเทวินของข้าเป็นอะไรไรไปเราจะได้เห็นดีกัน ไค” ธีโอว่าจบก็เดินออกจากลานนี้ไป
“ไปจับตัวไลลามาให้ข้า!!!!!” เสียงตะโกนของไคดังขึ้นพร้อมกันความโกรธที่ทวีมากขึ้น
ด้านธีโอพาเทวินมายังห้องรับรองของปราสาทเป็นห้องที่เขามาพักทุกครั้งที่มาที่นี่
เขาที่วางร่างของเทวินลงพร้อมกับเริ่มทำแผลให้กับเทวิน พร้อมกับปรุงยาเพื่อมาให้เทวินดื่มเนื่องจากเสียเลือดไปเยอะ จนบัดนี้ร่างของเทวินที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลที่พันอยู่ที่มือด้านซ้ายบริเวรที่เล็บถูกถอดออกไป
เทวินที่ตื่นขึ้นมามองไปมองมาเพื่อปรับสายตา
“เจ้าตื่นแล้วหรือ” ธีโอที่เพิ่งที่เดินออกมาจะจุดที่เขาต้มยา
“เจ้าเลิกชอบข้าอีกหรือ” เทวินกล่าวถาม
“เหมือนที่เจ้าไม่เลิกชอบมาลารินอย่างไรล่ะ” ธีโอตอบพร้อมยิ้มให้กับเทวิน
“ขะ ข้าจะเลิกชอบนางแล้วแหละ ข้าเพียงแต่เป็นห่วงเท่านั้นยังไงนางก็เป็นเพื่อนของข้า” เทวินตอบพร้อมก้มหน้า
“เจ้าอย่าเศร้าเลยยังไงเจ้าก็มีข้าอยู่ แล้วก็นางปลอดภัยเหลือเพียงรอแค่ฟื้นเท่านั้นแหละ” คำปลอบดังขึ้นพร้อมกับเทวินที่กำลังร้องไห้
ธีโอตรงเข้ามาแล้วกอดปลอบพร้อมกับที่เทวินที่ก็กอดตอบเขา
“ขะ ข้าเจ็บ ฮึก”
“เจ้าจะไม่เจ็บอีกแล้วเชื่อข้าสิ” เสียงสะอื้นที่เบาลง
“มาเจ้ามาดื่มยา เดี๋ยวจะเย็นไปเสียก่อน”
ธีโอที่หยิบถ้วยยาออกมาแต่ไม่ได้ส่งให้กับเทวิน เขากลับยกมันขึ้นแล้วดื่มเข้าปากตัวเอง
“จะ เจ้าดื่มยาขะ อึก” เทวินยังพูดไม่จบประโยคก็ต้องหยุดพูดเนื่องจากธีโอที่นำปากมาประกบพร้อมกับค่อยๆ ป้อนยาจากปากตัวเองเข้ามาให้ปากของเทวิน เมื่อป้อนเสร็จก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกมา เหลือเพียงเทวินที่นั่งหน้าขึ้นสีอยู่พร้อมกับเอามือขึ้นมาจับริมฝีปากของตัวเอง
“ถึงตอนนี้ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปอีกแล้ว” ธีโอพูดพร้อมกับยกมือขึ้นลูบแก้มของเทวิน
#ดวงดาวของทะเล
Twitter: @srikorn_mm
***********************************************
ที่เราให้แทนตัวมาลารินเป็น “นาง”ไม่ต้องงงน้าา เราอยากให้อารมณ์เหมือนแบบไอ้น้องไรงี้น้าา
ส่วนด้านเทวินไม่ใช่ว่าเราเขียนให้ใจง่ายนะคะ เทวินเองคิดเรื่องเลิกชอบน้องมาสักพักแล้ว ส่วนความรู้สึกกับธีโอเองเทวินก็ไม่ได้รังเกียจอะไรแล้วก็รู้ว่าธีโอชอบตัวเองตั้งแต่ตอนรู้จักกันตั้งแต่ไคสารภาพรักกับมาลารินเลยค่า
Enjoy reading:)
**ถ้ามีตรงไหนไม่โอเคแนะนำหรือเตือนเราได้นะคะ
-
:pig4:
:katai2-1:
-
เอ้อ!!ธีโอด่าท่านไคสักทีเถอะ ถ้าทรมานจนตายไปโดยไม่ผิดจะรับผิดชอบยังไงไหวห๊ะ :angry2: ไปจัดการแม่นางไลลาซะนะ หึหึ :pig4: :pig4:
-
บทที่ 10
ดวงดาวกับความจริง
“พวกเจ้าอย่าบังอาจมาแตะตัวข้านะ” เสียงของไลลาที่ดังมาตลอดทาง
“โอ๊ยพวกเจ้าผลักข้าทำไมเนี่ย เรื่องนี้ต้องรู้ถึงหูไคพวกเจ้าไม่รอดแน่” ตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม
“ใช่ไม่รอดแน่”
“เห็นไหมรีบ ไคเจ้าต้องลงโทษพวกนี้ให้ข้านะ” ไลลาที่พูดพร้อมกับค่อยๆ ยืนขึ้น
“เจ้านั่นแหละที่จะไม่รอดอย่าคิดนะว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าทำอะไร”
“จะ จะ เจ้าพูดถึงอะไรข้าไม่เข้าใจ”
“เจ้าเป็นคนวางยามาลารินใช่หรือไม่!” เสียงตวาดดังขึ้นจนหญิงสาวข้างหน้าสะดุ้ง เพราะไม่เคยเห็นไคที่โกรธจัดขนาดนี้
“ขะ ข้าเปล่านะ ใครมันเป็นคนใส่ร้ายข้ากัน”
“เหอะ ใส่ร้ายหรือ ข้าให้คนไปตรวจห้องนอนของเจ้าแล้วข้าก็พบกับยานี้เจ้ายังบอกว่าโดนใส่ร้ายอีกหรือ!” ไคพูดพร้อมกับยกห่อยาที่ทหารเข้าไปค้นเจอออกมา ไลลาที่หน้าซีดไม่ตอบอะไร
“เจ้าทำแบบนี้ทำไมห้ะ! ตอบข้า!!”
ไลลาที่อยู่ดีๆ ก็หัวเราะขึ้น
“ฮ่าๆๆ ทำไมน่ะหรอข้าอยากให้มันตายไปอย่างไรเล่า ฮ่าๆ”
“นี่เจ้า!”
“เพราะท่านนั่นแหละไม่สนใจข้า มันเป็นมารหัวใจของข้า ถ้าไม่มีมันท่านก็จะรักข้า ข้านะอุตส่าห์ทำให้มันหายไปรอบหนึ่งแล้วแต่มันก็ยังดิ้นรนกลับมาเป็นหนามยอกในอกข้าได้อีก”
“เจ้าว่าอย่างไรนะ” ไคที่เค้นเสียงเยือกเย็นออกมา
“ก็ข้าไงล่ะ ที่พาตัวของมันไปโยนลงในบ่อไฟคิดว่ามันจะหายไปตลอดแต่มันยังหน้าด้านกลับมาได้อีก”
ความจริงจากปากไลลาทำให้ไคโกรธขึ้นเป็นเท่าตัวเดินจนเดินไปบีบปากของนาง
“โอ้ย”
“ช่างกล้า กล้าที่จะทำร้ายคนรักของข้าถึงสองครั้งสองคราเจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม! แล้วเจ้าคิดหรอว่าหากไม่มีนางข้าจะมารักเจ้า
ไลลาที่กำลังถูกมือหน้าบีบบริเวรปากเริ่มตัวสั่นพร้อมกับมีน้ำตาลที่ไหลจากคำพูดของชายเบื้องหน้า
“ข้านะหรือก็อยากจะไล่เจ้าออกไปจากปราสาทของข้ามานานแล้วติดแค่ว่าเจ้าเป็นญาติของข้า แต่บัดนี้คงไม่เหลือเหตุผลให้ไว้หน้าเจ้าแล้ว ทหาร! ลากตัวมันไปทรมารให้มันรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดทุกอย่าง!!”
สิ้นคำสั่งทหารก็มาลากตัวของไลลาไปยังลานที่ใช้ทรมารพร้อมกับเสียงกรีดร้อง
“กรี๊ดดด! ไม่นะม่าย!!!”
“นี่ลูกทำอะไรกับนาง นางเป็นญาติเรานะ” ระหว่างที่ร่างของไลลาถูกลากไปยังลานทรมารเสียงของซารีฟราชาคนก่อนก็ดังขึ้นพร้อมกับมาเรียผู้เป็นแม่ของไคยืนอยู่ข้างกาย ทั้งคู่รีบกลับมาจากการไปท่องเที่ยวหลังได้ข่าวว่าลูกชายของตนพบเจอกับคนรักแล้ว
“ท่านพ่อและท่านแม่ไม่ต้องมาห้ามลูก”
“นางทำอะไรหรือ” คราวนี้เป็นแม่ของเขาถามบ้าง
“นางเป็นคนทำให้มาลารินหายไปโดยโยนลงไปในบ่อไฟ ไม่พอคราวนี้ยังมาวางยาพิษนางอีก ตอนนี้นางยังนอนไม่ฟื้นเลย”
!!
ชายหญิงทั้งคู่เบิกตากว่าไม่คิดว่าญาติของพวกเขาจะกล้าทำขนาดนี้
“งั้นพวกข้าจะไม่ห้ามเจ้าแต่ตอนนี้เจ้าควรกลับไปดูแลคนรักของเจ้าก่อนหรือไม่ แล้วพวกข้าก็อยากจะไปดูนางด้วย”
พวกเขาจะไม่ห้ามเนื่องจากครั้งนี้ไลลาทำเกินไปมาก มาลารินถึงเป็นวาที่ราชินีนางทำขนาดนี้ก็เหมือนกับการทำร้ายไคผู้เป็นราชาของที่นี่เช่นกัน
ไคได้ยินก็คิดได้ว่าเขาควรจะไปดูแลคนรักแล้วเหมือนกันจึงตัดสินใจเดินตามท่านพ่อท่านแม่ไปยังห้องที่มาลารินนอนอยู่
ทั้งสามเข้ามาพบกับร่างของมาลารินที่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง ที่ด้านข้างเตียงมีธีโอผู้เป็นหมอนั่งอยู่
“ข้าให้นางดื่มยาไปแล้วอีกไม่นานนางน่าจะฟื้น” ธีโอพูดขึ้น
“เจ้าไปดูคนของเจ้าได้แล้ว เดี๋ยวข้าดูแลนางเองแล้วก็ขอโทษท่านด้วยท่าข้าทำร้ายคนของเจ้าไว้มาลารินฟื้นข้าจะไปขอโทษเขาด้วยตัวเอง” ไคเอ่ยขึ้นอยากจะขอโทษเพื่อนที่เขาไม่ตรวจสอบให้ดีก่อนแล้วทำร้ายคนในใจของธีโอไป
“ก็ยังดีที่ท่านรู้ตัว ข้าขอตัวล่ะ”
“นางใช่มาลารินแน่หรือเจ้า” ซารีฟเอ่ยถาม
“ใช่สิ ข้าสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณของนางแต่ก็ไม่รู้ทำไมร่างกายนางถึงไม่เหมือนเดิม”
“เหลือเชื่อ เหลือเชื่อจริงๆ” ซารีฟที่ทำท่าทางเหมือนเกิดเรื่องเหลือเชื่อขึ้น
“อะไรเหลือเชื่อหรือท่านพ่อ” ไคที่ยังสงสัยกับท่าทีของพ่อ
“อย่างนี้แสดงว่าตำนานนั่นเป็นเรื่องจริง” ซารีฟที่ไม่ตอบคำถามของไคแต่พูดถึงสิ่งอื่นขึ้นมาแทน
“ท่านพ่อพูดถึงอะไรอย่างนั้นหรือ”
“เรื่องบ่อไฟนั่นหรือท่านพี่” เป็นมาเรียของเขาเอ่ยถามท่านพ่อบ้าง
“ใช่ ตำนานที่ว่าผู้ได้ที่มีความรักและผูกจิตกับสายเลือดของราชาเมื่อไหร่ คนผู้นั้นเมื่อตกลงไปในบ่อไฟก็จะยังไม่ตายจะมีเพียงร่างกายที่สลายเท่านั้น”
“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือท่านพ่อ ข้าไม่เคยรู้เลย”
“ข้าไม่นึกว่ามันจะเป็นเรื่องจริงมันก็แค่ตำนานนั้น”
แค่ก ๆ
ทุกคนมองไปยังต้นเสียงมาลารินที่นอนนิ่งบัดนี้ได้ลืมตาขึ้นแล้ว
“มาลารินเจ้าฟื้นแล้ว” ไคพูดด้วยน้ำเสียงยินดีพร้อมทั้งรีบเดินไปทรุดตัวลงข้างเตียงแล้วจับมือของคนรักไว้
“ทะ ท่านร้องไห้ทำไมกัน” มาลารินกล่าวถามด้วยน้ำเสียงยานคาง พร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ไค
“ขะ ข้ากลัวเจ้าจะจากข้าไปอีก”
“ไหนได้ในเมื่อหัวใจของข้าอยู่ตรงนี้”
พูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หัวใจของไค
“ฮ่าๆ จริงสิข้ามีของมาให้เจ้าด้วยนะ”
ไคที่หยิบกล่องออกมาจากภายในเสื้อคลุมพร้อมกับหน้ามาลารินที่ทำหน้างุนงง แต่ก็ยื่นมือไปรับก่อนจะค่อยๆเปิดฝากล่องแล้วก็พบกับสร้อยคอ
“สร้อยเส้นนี้” มาลารินเอ่ยถามเพราะเขาจำได้ว่าสร้อยเส้นนี้ไคมอบให้เขาในวันที่ขอแต่งงาน
“เจ้าจะแต่งงานกับข้าได้หรือไม่” สิ้นคำถามนัยน์ตาของมาลารินก็เริ่มมีน้ำตาขึ้นมาคลออยู่
“ฮึก แต่งสิ ข้าจะแต่งกับเจ้า” ทั้งคู่กอดกันท่ามกลางสายตาของซารีฟและมาเรีย
“ไหนมาให้ข้าดูหน้าตาหน่อย มาลารินเด็กซนของข้าหน้าตาเป็นอย่างไรบ้าง” มาเรียพูดขึ้นก่อนที่ลูกชายของเขาจะแสดงความรักโดยที่ลืมไปแล้วว่าทั้งพ่อและแม่ยังอยู่ในห้องด้วย
“ทะ ท่านป้า ฮือ ข้าคิดถึงท่าน” แต่ก่อนเขาชอบมาอยู่กับแม่ของไคอย่างมาก จนแทบเป็นลูกชายแทนไคแล้ว
“ข้าก็คิดถึงเจ้าเด็กซนของข้า” มาเรียที่น้ำตาคลอแล้วเหมือนกันเพราะเธอก็เอ็นดูมาลารินอย่างมาก
“อะๆ เจ้าพอได้แล้วให้มาลารินได้พักกับไคก่อนเถอะ”
“ก็ได้ท่านพี่ งั้นแม่ไปก่อนนะ”
“ไว้ข้าจะไปเยี่ยมท่านนะท่านป้า”
“ข้าจะรอจ้ะ” ทั้งซารีฟและมาเรียก็ได้เดินออกจากห้องไป
“ทีนี้ก็เหลือเพียงข้ากับเจ้าแล้วนะ” ไคที่ตอนนี้ขยับมานั่งบนเตียงข้างๆ มาลารินแล้วพร้อมกับกอดร่างของคนรักเอาไว้
“ข้าลืมถามท่านไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าจำได้ว่าข้าดื่มน้ำเข้าไปแล้วทุกอย่างก็มืดไปหมด”
“เจ้าโดนคนวางยาพิษและนางเป็นคนเดียวกับที่โยนเจ้าลงไปในบ่อไฟแต่ข้าได้จัดการนางไปแล้วเจ้าไม่ต้องห่วง”
“ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าอีกแล้ว ข้าให้สัญญา” ไคพูดด้วยเสียงแข็งเพื่อยืนยันว่าจริงจังพร้อมกับกอดมาลารินส่วนมืออีกข้างก็ลูกหัวของนางไว้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เทวินที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงพร้อมด้วยธีโอที่นั่งอยู่ข้างๆ คอยป้อนข้าวให้เขาอยู่
“เจ้าคิดมากอยู่หรอ” ธีโอที่เห็นเทวินเอาแต่เงียบรอเขาป้อนข้าวอยู่จึงถามขึ้น
เทวินก็พยักหน้ารับคำถาม
“กินเสร็จแล้วเจ้าอยากไปเดินเล่นหรือไม่เดี๋ยวข้าพาไป”
เทวินพยักหน้าขึ้นลง
“ข้าได้ยินมาว่ามาลารินนางฟื้นแล้วนะ เจ้าไม่ต้องห่วง” ธีโอเล่าเรื่องที่ได้ยินมาให้กับเทวินฟัง เทวินก็ทำเพียงแค่พยักหน้าให้กับธีโอ
ธีโอที่เห็นเทวินเอาแต่พยักหน้าให้เขาจึงอยากจะแกล้งขึ้นมาบ้าง
“เจ้าจะรักข้าได้หรือยัง”
เทวินก็พยักหน้าอีก
“เจ้าเข้าใจคำถามที่ข้าถามไหมเนี้ย ข้าถามว่าเจ้าจะรักข้าได้หรือยังนะ” ธีโอที่เห็นคนป่วยพยักหน้ารับคำถามที่เขาแกล้ง จึงถามอีกรอบให้เทวินรู้สึกตัว
“ก็ข้าพยักหน้ายังไงเล่า” เทวินที่เปิดปากพูดหลังจากไม่พูดมาสักพัก
“เดี๋ยวๆๆ เจ้าจะรักข้าหรอแล้วหรอ” ธีโอที่ตกใจกับคำพูดของเทวินถามย้ำขึ้นอีกหน
“เจ้าจะถามอะไรข้าเยอะแยกก็ข้าพยักหน้าก็คือจะเริ่มรอรักท่านดูแล้วงะ อื้อ”
เทวินที่ยังพูดไม่จบประโยคก็โดนร่างสูงประกบริมฝีปากเข้ามาที่ปากของตน ก่อนที่ธีโอจะผละตัวออกแล้วกอดร่างเทวินเอาไว้
“ท่านจะมองว่าข้าแย่หรือเปล่าที่พอเพื่อนปฏิเสธเลยมาสนใจท่านแทน ตะ แต่ข้าไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นเลยนะ ตัวข้าคิดเรื่องจะปล่อยมาลารินมานานแล้วเหมือนกัน ขะ ข้าอยากจะเปิดใจที่จะเริ่มรักท่านจริงๆ นะ อื้อ”
เทวินที่พูดอธิบายด้วยความเร็วจนมีบางคำที่เขาดูเหมือนจะพูดติดอ่างแทน แต่หลังจากพูดจบก็โดนอีกคนก้มหน้าลงมากดจูบอีกครา
“ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะเปิดใจให้ข้า”
“อือ ข้าก็ขอโทษที่ทำให้ท่านรอมาเสียนาน” พูดจบเขาก็ซุกหน้าลงกับอกของร่างสูง
#ดวงดาวของทะเล
***************************************
สุดท้ายก็รู้ที่มาที่ไปทุกอย่างแล้วนะ เชิญสาปแช่งไลลาไปเลยค่า ขอใบ้หน่อยว่าตอนหน้าจะขึ้นบกแล้วนะคะรอติดตามกันได้เลยเป็นMpregหนิ แล้วน้องจะท้องตอนไหนน้า
ละก็คือว่าช่วงนี้เรียนออนไลน์แล้วอาจารย์สั่งงานเยอะมากๆๆ อาจจะลงตอนต่อไปช้าหน่อยน้า
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามอีกครั้งนะคะ มาเม้นหวีดน้องกันได้นะคะ
ENJOY READING :)
-
เปิดใจรักแล้วจะได้พบกับความสุขไปแข่งหวานกับอีกคู่นะเทวิน :-[ ไคให้เขาพักผ่อนก่อนนะเพิ่งฟื้นก็ขอแต่งงานเลย แหมม :o8: ripไลลา คิดร้ายกับคนอื่นขนาดเอาตายอย่าอยู่เลย หึหึ หวังว่างานแต่งจะไม่ล่มอีกนะ 555 ขอบคุณนะคะที่มาต่อ :pig4: :pig4:
-
ติดตามจ้า :L2:
-
บทที่ 11
ดวงดาวกับการแลกเปลี่ยน
หลังจากการโดนวางยาพิษรอบนั้นก็ผ่านมาหลายวัน มาลารินที่ตอนนี้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้วแต่ก็ยังถูกไคจับให้อยู่แต่ในห้องทั้งยังโดนจับกินไม่เว้นแต่ละวัน เขาที่เริ่มคิดถึงบ้านขึ้นมาบ้างทั้งยังคิดถึงการเล่นเซิร์ฟมากอีกด้วย วันนี้เขาเลยตั้งใจที่จะคุยกับไคเรื่องที่ต้องการจะขึ้นไปบนบกไปหาแม่ของเขาสักที
ในตอนแรกเขาก็เป็นกังวลว่าแม่จะเป็นยังไงบ้างที่อยู่ๆ เขาก็หายไปแต่เมื่อไม่นานมานี้เทวินที่ช่วงนี้ดูเหมือนคนมีความรัก ก็ได้แวะมาคุยกับเขาแล้วบอกว่าเทวินบอกแม่ไปว่าเขาชนะที่ 1 เลยต้องอยู่กับทีมงานการแข่งขันอีกสักหน่อย เห็นว่าแม่ของเขาก็ไม่ได้สงสัยอะไรและนั่นก็เป็นเรื่องดีทีเดียว
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของที่เดินเข้ามาในห้องของเขา ก่อนที่ไคจะเดินมานั่งข้างๆ ของเขาพร้อมกับจับตัวของมาลารินให้นอนลงบนตักของตนเองที่ตอนนี้นั่งอยู่บนแท่นนั่งที่เหมือนโซฟาบนบก
“คิดอะไรอยู่หรือมาลาริน” ไคกล่าวทักพร้อมลูบผมของมาลารินหลังจากเห็นหน้าของคนรักที่ดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่อย่างตั้งใจ
“ไค ข้าอยากจะขึ้นไปหาแม่ของข้าที่บนบก ข้าไปได้ไหม” มาลารินก็กล่าวตอบพร้อมกับช้อนตาขึ้นมองคนรัก
“...” ไคที่ได้ยินคำร้องขอของมาลารินก็นิ่งไป เขากลัวว่ามาลารินขึ้นไปบกแล้วจะไม่อยากกลับลงมาหาเขาอีก
มาลารินที่เห็นคนรักนิ่งไปก็พูดขึ้น
“ไม่ต้องกลัวข้าไม่กลับลงมาหาท่านหรอก ใจของข้าอยู่ที่นี่ก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว ข้าเพียงอยากขึ้นไปดูให้แน่ใจว่าแม่ข้ายังสบายดีอยู่เพียงเท่านั้น แล้วข้าก็อยากไปเล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่ของข้าฟังด้วย”
จบประโยคนั้นไคก็ยังคงนิ่งอยู่ จนมาลารินปรับท่าของตัวเองขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆ ไคก่อนจะพูดออกมาอีก
“ท่านขึ้นไปกลับข้าไหมล่ะ ไปพบแม่ข้าด้วยกัน ไปดูว่าก่อนหน้านี้ข้ามีความเป็นอยู่อย่างไรดีไหม”
ไคที่ตอนนี้หันมามองหน้าของเขาเหมือนเริ่มสนใจข้อเสนอ
“ถ้าเช่นนั้นก็ได้ แต่เจ้าจะกลับมาอยู่ที่นี่กับข้าใช่หรือไม่”
“แน่นอนอยู่แล้วสิ ข้าต้องกลับมาอยู่กับท่านอยู่แล้ว”
มาลารินตอนพร้อมกับเอียงหัวตัวเองไปซบกับไหล่ขอคนรัก
“ได้ ข้าจะพาเจ้าไป แต่เจาต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนให้กับข้าด้วย”
“แลกเปลี่ยนอะไรล่ะ บอกข้ามาก่อนสิ”
“ข้ายังนึกไม่ออก ไว้นึกออกแล้วจะบอกเจ้า ว่าไงยอมแลกเปลี่ยนกับข้าหรือไม่”
“แต่ท่านต้องพาข้าขึ้นไปจริงๆ นะ”
“ข้าให้สัญญาจะพาเจ้าขึ้นไปแน่นอน”
“ก็ได้ งั้นข้าตกลง”
“แล้วเจ้าอยากจะขึ้นไปวันไหน”
“เร็วๆ นี้เลยได้หรือไม่ข้าไม่ได้กลับบ้านนานมากแล้ว ข้าอยากกลับไปเร็วๆ”
“ได้สิ เพื่อเจ้าแล้วอีกสัก2วันค่อยไปแล้วกัน แต่วันนี้เจ้าน่าจะไม่ได้พักผ่อนต่อแล้วแหละ”
“เฮ้ๆ ท่านน่ะหยุดจ้องจะกินข้าได้แล้วนะ อ๊ะ”
มาลารินพูดยังไม่ทันจบก็ต้องสะดุ้ง เนื่องจากมือของไคไล่ลงต่ำขึ้นทุกที
จบกันความหวังที่วันนี้จะได้พักของข้าพังไปหมดแล้วว
ละแล้วก็มาถึงวันที่เขาจะขึ้นมาบนบก
มาลารินตื่นเต้นมาก นานแล้วที่เขาไม่ได้ขึ้นไปบนบก ทั้งครั้งนี้เขาก็อยากจะขึ้นไปเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แม่ลิซฟังด้วย ซึ่งทั้งเทวินและไคก็บอกเขาว่าลิซอาจจะไม่เชื่อไม่ควรเล่าให้ฟัง แต่มาลารินคิดเพียงว่าลิซเป็นคนดูแลเขามานานลิซควรที่จะรับรู้เรื่องราวของเขาบ้างเพียงเท่านั้น
ระหว่างเขาก็ได้เห็นว่าโลกใต้ท้องทะเลนั้นสวยเพียงใด มีเหล่าสรรพสัตว์แหวกไหว้อยู่ใต้ทะเล เห็นอย่างนี้แล้วเขาก็อยากให้คนบนบกช่วยกันรักษาธรรมชาติของทะเลเหลือเกินเขาไม่อยากให้ความสวยงามเหล่านี้ถูกทำลายลงโดยเนื้อมือของมนุษย์ที่ชอบถึงขยะหรือรบกวนธรรมชาติ
เวลาผ่านไปสักพักเขาก็ยังขึ้นไม่ถึงข้างบนสักทีเลยเอ่ยถาม
“ท่าน ทำไมนานนักล่ะ ที่ที่เราอยู่มันลึกขนาดนั้นเลยหรอ”
“ลึกแต่ไม่มากหรอก เจ้าอาจจะแค่ไม่คุ้นชินก็เป็นได้เลยรู้สึกว่ามันนาน”
มาลารินได้แต่พยักหน้าขึ้นลงว่าเห็นด้วย
เวลาผ่านไปไม่นานเราก็มาถึงบนบกกันแล้ว
เมื่อมองเห็นบ้านที่ตนเคยอยู่ความรู้สึกคิดถึงก็ยิ่งเกิดขึ้นในใจของมาลาริน
“เฮ้ เจ้าเป็นอะไรไปทำไมทำหน้าเศร้าแบบนี้”
“ข้าแค่คิดถึงบ้าน”
“นี่ไงข้าพาเจ้ามาแล้ว เจ้าอย่าเศร้าไปเลย” ไคพูดปลอบพลางยกมือขึ้นมาลูบผมของคนรัก
“อื้ม ไปที่บ้านข้ากันดีกว่า”
พูดจบมาลารินก็นำทางไคไปยังบ้านของเขาที่ตั้งอยู่ด้านหน้า
แอ็ด
ลิซที่เปิดประตูออกมาเป็นจังหวะเดียวกับที่มาลารินและไคเพิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน
“เอ้า กลับมาแล้วหรอ ไหนเทวินว่าลูกติดอยู่กับศูนย์การแข่งขันไง”
“เสร็จงานแล้วๆ กลับมาหาแม่ก่อนนี่ไง”
“เอ๊ะ แล้วนี่ใคร” ลิซเลิกคิ้วขึ้นเชิงถามกับมาลาริน เมื่อเหลือบสายตาไปพบกับไคที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เอ่อ นี่ไค เอ่อ เป็นแฟนมาร์เอง” พูดไปแล้วก็แอบเขินหน้าขึ้นสีขึ้นมาซะอ่างนั้น
“สวัสดีข้าชื่อไค ยินดีที่ได้พบกับเจ้ามารดาของคนรักข้า”
“ห้ะ ทำไมคำพูดดูแปลกๆ ลูกเล่นหนังกันอยู่หรอ” ลิซเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย พร้อมหันไปถามมาลาริน
“เอ่อ จริงๆ แล้วมาร์มีเรื่องจะคุยกับแม่เรื่องนี้แหละ เข้าบ้านกันดีกว่า”
เมื่อสิ้นคำของมาลารินทั้งสามคนก็เดินมาหยุดคุยที่โซฟากลางบ้านพร้อมด้วยมาลารินที่ตั้งหน้าตั้งตาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แม่ของเขาฟังอย่างละเอียด
“อ่อ เรื่องเป็นมาอย่างนี้นี่เอง”
“แม่ ไม่ต้องใจหน่อยหรอเรื่องมันดูเหลือเชื่อมากเลยนะ” มาลารินเกิดความสงสัยขึ้น เมื่อลิซดูไม่ตกใจกับคำบอกเล่าของเขาเลย
“จะแปลกใจอะไรล่ะก็สงสัยตั้งแต่เจอลูกแล้ว แถวนี้แทบไม่มีคนผ่านมา แต่อยู่ดีๆ ก็มีเด็กทารกมาอยู่แถวนี้ได้มันก็แปลกตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแหละ”
“แล้วทำไมมาร์ถึงมีสองชื่อล่ะ ทั้งมาลารินกับมาริโน่”
“อ่อเรื่องนี้หรอ ก็ตอนแม่เจอลูก บนตัวของลูกมีกระดาษเขียนชื่อไว้ว่ามาลารินน่ะสิ แต่แม่คิดว่ามันดูเหมือนเด็กผู้หญิงไปหน่อยเลยตั้งชื่อใหม่ให้แต่ก็อยากให้ความหมายคล้ายๆ เดิม ทั้ง2ชื่อก็เหมือนเป็นของทะเลทั้งคู่ไง ทั้งมาลารินและมาริโน่ แต่ไม่ว่าจะชื่อไหนก็เป็นลูกของแม่ใช่ไหมล่ะ”
“ใช่สิยังไงก็เป็นลูกของแม่อยู่ดี”
สิ้นคำตอบของมาลาริน เขาก็พุงตัวไปกอดลิซทันที
กอดปลอบกันสักพักลิซก็เอ่ยปากขึ้น พร้อมผละตัวลูกชายออก
“แล้วนี่กินข้าวมาหรือยังวันนี้แม่ทำไก่ทอดไว้พอดีกินเลยไหม”
“กินเลยๆๆ ไปท่านไปกินข้าวกัน” ว่าจบก็ลางแขนไคไปที่โต๊ะกินข้าวทันที
การกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้พบเจอตั้งแต่ตัดสินใจไปแข่งทั้งที่นี่ยังเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ได้กลับมากินข้าวแบบนี้ เพียงแต่ครั้งนี้พิเศษขึ้นไปอีกที่มีไคมาอยู่ด้วย เสียงพูดคุยดังขึ้นหลังจากอาหารบนโต๊ะได้หมดลง มาลารินและลิซต่างผลัดกันเล่าถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาจนเมื่อถึงจุดหนึ่งความคิดถึงของมาลารินก็กลับมาแล้วได้เริ่มร้องไห้ขึ้นอีกครั้ง ทั้งที่ตนไม่ได้เป็นคนร้องไห้ง่ายขนาดนี้
“ขี้แงจริง ๆ เลย ไปๆ ไปอยู่กับแฟนแกได้แล้วเดี๋ยวแม่จะออกไปดูงานซะหน่อย”
“ก็ได้ แล้วรีบกลับมาทำไก่ทอดให้มาร์กินนะ”
เสียงตอบรับของลิซดังขึ้นพร้อมกับร่างเจ้าตัวที่เดินออกจากบ้านไป
เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดมาลารินก็เกิดไอเดียพาไคไปดูความสวยงามทะเลตอนกลางคืน จนตอนนี้ทั้งสองก็กำลังเดินเลียบชายหาดไปยังจุดประจำของมาลาริน
“เจ้ารู้ไหม ปกติที่ข้าอยู่ที่นี่ข้าก็ชอบมาเดินเล่นแบบนี้แหละ ยิ่งเวลาเครียดนี่แทบจะนอนกลางทะเลเลย ข้ารู้สึกสบายใจเวลาอยู่ในทะเล”
“รู้สิ แล้วเจ้ารู้ไหมตอนนี้เจ้ามีทะเลเป็นของตัวเองแล้วนะ”
“หื้ม ของตัวเองยังไง” มาลารินเอ่ยถามพร้อมหันหน้าไปรอคำตอบจากปากของคนรัก
“ข้าไงข้าเป็นทะเลของเจ้า”
มาลารินที่ได้ยินคำตอบถึงกับชะงักหยุดเดินก่อนจะเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง
“แล้วท่านจะเป็นทะเลของข้าตลอดไปเลยหรือเปล่า”
“แน่นอนอยู่แล้ว ข้าจะเป็นทะเลให้เจ้าตลอดไป” ไคตอบพลางค่อยๆ โน้มตัวไปประกบปากกับคนข้างตัว
ปากทั้งสองค่อยๆ ประกบกัน เรียวลิ้นของคนร่างสูงค่อยๆ ขยับเข้าไปแทรกผ่านริมฝีปากและไรฟัน จนพบกับลิ้นของคนรัก ลิ้นทั้งสองตวัดเกี่ยวกันคล้ายหยอกล้อ สองมือของไคที่ประคองหน้าของมาลารินก็ค่อยลูบผ่านลำคอ ผ่านไหล่ของร่างโปร่งจนมาหยุดอยู่ที่เอวของคนรัก ก่อนที่จะโอบกอดร่างของคนรักให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ พร้อมด้วยการมอบจูบที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรักต่อไป เพียงไม่นานไคก็เป็นฝ่ายผละออกก่อนจะโน้มตัวไปกระซิบมาลาริน
“เรื่องที่ข้าขอยังจำได้หรือไม่”
มาลารินพยักหน้าตอบทั้งที่ยังหอบหายใจพร้อมกับใบหน้าขึ้นสี
“ข้าขอชื่นชมร่างกายเจ้าที่นี่แหละเป็นไง”
“ท่าน!!”
“ไม่ได้หรือ”
มาลารินที่คิดจะปฏิเสธแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าสัญญากับคนรักไว้แล้วจึงไม่อาจขัดได้ ทั้งหาดนี้ก็ไม่มีคนเดินมาผ่านมาอยู่แล้วจึงยอมตบรับคำไป
“มันก็ได้ แต่ท่านไปหาที่หลบๆ หน่อยก็ดี ถึงแถวนี้จะไม่ค่อยมีคนแต่ข้าก็ไม่อยากทำในที่แจ้งขนาดนี้หรอกนะ” มาลารินพูดด้วยความเร็ว พร้อมกับใบหน้าที่ตอนนี้ขึ้นสีเหมือนคนเหนื่อยจากการวิ่งระยะไกลมา
เมื่อมาลารินพูดจบไคก็อุ้มมาลารินขึ้นมาก่อนจะนำร่างสูงไปนั่งอยู่บนหาดทรายที่ใกล้ๆ กับโขดหิน
ไคโน้มตัวประกบจูบ นิ้วมือเริ่มไล่ไปตามตัวของมาลารินปลดเปลื้องกางเกงของอีกฝ่ายออกช้าๆ โดยที่ลิ้นของทั้งสองยังเกี่ยวพันกันอยู่ กางเกงหลุดออกจากร่างของคนรักเหลือเพียงเสื้อที่ปิดร่างกาย มือปลาหมึกทำงานอีกครั้งครั้งนี้บีบเคล้นเร่งอารมณ์ไปทั้งตัวของคนรัก
“เจ้านี่ช่างงดงามเสียจริง”
ไคที่ผละออกจากร่างโปร่งเพียงชั่วครู่เพื่อกระซิบที่ใบหูของอีกฝ่าย ก่อนที่จะหันเหความสนใจไปที่กลางกายของคนรักแทน
“อ่าห์”
เสียงครางดังขึ้นเมื่อของไคแตะลงบนส่วนอ่อนไหวของร่างกาย พร้อมทั้งขยับมือขึ้นลง แต่ทำไปได้ไม่เท่าไหร่ ไคก็พรากความสุขของเขาไปโดยการผละมือจากส่วนนั้นไปสัมผัสกับช่องทางด้านหลังแทน นิ้วมือที่ค่อยๆ ถูวน พร้อมกับไคที่โน้มตัวลงมามอบสัมผัสจากปากลงบนซอกคอของมาลาริน ลมหายใจที่ที่กำลังรดต้นคอยิ่งจุดอารมณ์ให้กับร่างโปร่ง
เพียงไม่นานช่องทางด้านหลังอ่อนตัวลงไคจึงค่อยๆ กดนิ้วเข้าไปขยับอีกไม่กี่ครั้งก็ค่อยๆ เพิ่มนิ้วไปทีละนิ้วจนครบทั้งสามนิ้ว ขยับมือเข้าออกเผื่อให้ช่องทางนี้ชินกับสัมผัสมากขึ้น เสียงครางคลอเคลียกับอารมณ์ที่กำลังพุ่งพรานของไคเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดลงเนื่องจากเขาถอนนิ้วมือออกมาจากช่องทางนั้น
“ทะ ท่าน ข้าจะไม่ไหวแล้ว ได้โปรดมอบความรักให้ข้าเสียที”
แววตาหยาดเยิ้มเงยหน้ามองคนรักบ่งบอกถึงความอดทนที่ไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ไคไม่รอช้ารีบตอบสนองคนรักโดยทันที ช่องทางด้านหลังที่บัดนี้ถูกเติมเต็มด้วยส่วนหนึ่งของร่างสูง การขยับเข้าออกเร็วสลับช้าเกิดขึ้นไม่ขาดสาย การเปลี่ยนท่าทางเกิดขึ้นอีกหลายครั้ง จนตอนนี้มาจบลงที่ขาของมาลารินที่พาดอยู่บนโขดหินเพียงหนึ่งข้างและร่างสูงที่ซ้อนตัวอยู่ด้านหลัง ขยับตัวเข้าออกไม่ยอมหยุด จนอารมณ์ของทั้งคู่ไต่สูงขึ้นจนถึงจุดสิ้นสุดพร้อมกับของเหลวที่ฉีดพ้นไปเต็มช่องทางด้านหลัง
มาลารินที่เมื่อถึงเวลานี้ก็หลับไปเป็นที่เรียบร้อยเนื่องจากการมอบความรักของไคครั้งนี้กินเวลายาวถึงหลายชั่วโมง ตัวร่างโปร่งที่ถูกอุ้มขึ้นแล้วนำทางกลับไปยังบ้านเพื่อพักผ่อนจากการเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวัน
#ดวงดาวของทะเล
TW:Srikorn_mm
************************************
แง nc แอบดูง่อยไปหน่อยอย่าเบื่อกันน้า เขียนยากมาก ที่ช้าเพราะยากที่ NC กับติดสอบด้วย
ตอนนี้น้องอารมณ์อ่อนไหวไปหน่อยมารอดูตอนหน้า น้องจะเปลี่ยนไปแล้วน้า เปลี่ยนไปแบบมีตลคเพื่อขึ้น จะเพิ่มกี่คนดีน้ามาดูกันเลย
หลังจากนี้จะพยายามมาอาทิตย์ละตอนนะคะ แต่ไม่แน่นอนว่าวันไหน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรามานะคะ จริงๆ เรื่องนี้แพลนไว้ว่าจะจบที่12 ตอนแต่ตอนนี้คาดว่าน่าจะประมาณ 15 นะคะ อาจจะจบเร็วไปหน่อยแต่ก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
ENJOY READING :)
-
:pig4:
:3123:
-
จัดหนักแบบนี้ :impress2: จะมีน้องเมื่อไหร่จ๊ะ พาไคมาเจอว่าที่แม่ยายสินะ อิอิ :katai2-1: