หัวข้อ: ...ขอเพียงอุ่นไอ..ในสายลมหนาว--

[cutekanny]

วันนี้มีตอนใหม่ให้อ่านชัวร์จ้า...เจ้สาบาน
ว่าเเต่รูปแฟนน้องร้ากเมื่อไหร่จาได้เห็นเนี่ย..อิอิ

[cutekanny]

ตอนที่ 15 ..จุดเปลี่ยนแปลง(ที่ดี)


แป้ง...เจ้าหมูหยองเป็นไงบ้าง…เชาว์กรอกเสียงใสใส่โทรศัพท์
ก็ดีจ้าท่าทางแกจะชอบที่นี่นะเชาว์…มีร้านไอติมร้านโปรดหนะ…กินทุกวันจนตอนนี้เจ้าหมูหยองเป็นเจ้าหมูอ้วนไปแล้ว…แป้งหัวเราะร่วนเมื่อเหลือบไปเห็นเจ้าหมูหยองหลับปุ๋ยที่โซฟา
คิดถึงลูกจัง…แล้วเมื่อไหร่แป้งจะกลับหละ…..
ยังไม่รู้เลย….เชาว์เราอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ..เชาว์จะได้มีอิสระไง…..
มีเพียงแต่ความเงียบเป็นคำตอบ…เชาว์เองก็สับสนถึงเค้าเองจะรักและอยากอยู่กับเติ้ลตลอดเวลาแต่บางครั้งก็อดคิดถึงเจ้าหมูหยองไม่ได้

เชาว์คิดถึงลูกหรอ…แป้งตัดสินใจทำลายความเงียบ
อืม…ก็เลี้ยงแกมาตั้งเต่เกิดอ่ะนะ…แป้งก็รู้นี่ว่าเรารักหมูยองแค่ไหน
นั่นสิเนอะ…งั้นเดี๋ยวลูกตื่นแล้วจะโทรไปหานะ
จ้า…ฝากหอมแก้มลูกด้วยนะ….เชาว์วางโทรศัพท์…และบังเอิญหันมาสบสายตากับเติ้ลที่ยืนนิ่งอยู่เหมือนใจลอย
เอ่อ…โทดทีกูไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง..แต่..

เฮ้ยไม่เห็นเป็นไรอย่าคิดมากหน่ากูกะมึงก็เหมือนคนๆเดียวกันไม่มีความลับกันอยู่แล้ว…เชาว์เดินเข้าไปกอดคนที่กำลังจะเดินออกไปจากด้านหลัง…แต่คนในอ้อมกอดยังคงนิ่ง
เชาว์มึงเสียใจรึเปล่าที่เลือกมาอยู่กับกู…มึงต้องเสียครอบครัว..ต้องพรากจากคนที่รัก…น้ำตาใสๆไหลหยดลงมากระทบมือที่ประสานกอดอยู่..เชาว์รีบพลิกตัวและกอดเติ้ลไว้แน่น…
ทำไมพูดแบบนี้…มึงนี่ไงคนที่กูรัก…รักมากด้วย…มึงรู้มั้ยว่ากูรอวันนี้มานานแค่ไหน
กูก็แค่…สงสารมึงที่ต้องทนคิดถึงลูก…ไม่ทันที่เติ้ลจะพูดจบริมฝีปากอุ่นๆของเชาว์ก็ลงมาประทับจูบอย่างแผ่วเบา…เสมือนเป็นคำตอบว่าเติ้ลมีค่าสำหรับเชาว์มากแค่ไหน..ทั้งสองยังคงรับสัมผัสอันหวานซึ้ง..สัมผัสที่สื่อได้ถึงความรัก..ความอบอุ่น..ระหว่างคนทั้งสอง
เชาว์ลูบหัวเติ้ลเบาๆ…มึงไม่ต้องคิดมากหรอกนะ…เรื่องนี้กุกับเป้งจะหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับลูกเอง..ไม่ต้องกังวลนะ….เติ้ลพยักหน้าเบาๆ…เชาว์ดึงเติ้ลเข้ามากอดอีกครั้ง
เติ้ล…ขอแค่มึงเข้าใจและเป็นกำลังใจให้กูผ่านปัญหาทุกอย่างไปให้ได้…ได้มั้ยเติ้ล
เติ้ลกอดกระชับแน่นขึ้นเป็นคำตอบ
…………………………………………………………………………………………

แม่ครับๆ….ผมขอไปเล่นเตะฟุตบอลหน้าบ้านนะครับ…..เสียงเจ้าหมูหยองตะโกนบอกแม่เสียงใสก่อนที่จะวิ่งถือฟุตบอลออกไปที่สนามหน้าบ้าน…แป้งที่กำลังง่วนอยู่กับการทำขนมก็ได้แต่เรียกให้นกไปคอยดูแลหมูหยอง
นกๆไปดูคุณหมูหยองด้วยนะ..เดี๋ยวฉันเอาขนมเข้าเตาอบแล้วจะตามไป

ค่ะคุณแป้ง…นกตอบเสียงดังก่อนที่จะออกไปดูหมูหยองที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
หมุหยองกำลังโยนฟุตบอลเล่นอย่างสนุกสนาน…มาร์คได้แต่ดูลูกอยู่ห่างๆอย่างชื่นชม…หวังเพียงจะมีโอกาสได้กอดลูก..หรือได้ยินลูกเรียกเขาว่าพ่อ..ซักครั้ง
หมูหยอง..กินขนมก่อนลูก..แป้งเดินถือขนมจานโตมาให้ลูกรัก…
โห…คุณแป้งหอมน่ากินจังขอนกชิมบ้างได้มั้ยค่ะ
ได้สิ…ขนมตั้งเยอะแยะมากินด้วยกันนะ
นกยิ้มดีใจ….เอ่อว่าแต่นกมีเรื่องจะบอกค่ะ
นกทำท่ากระซิบกระซาบ… นกเห็นผู้ชายคนนั้นมายืนลับๆล่อตั้งนานแล้วค่ะ…ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย
อืม…เดี๋ยวฉันจัดการเอง…นกดูคุณหมูหยองด้วย…พูดจบแป้งก็เดินตรงรี่มายังหน้าบ้าน
มาร์ค…แป้งคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ…นายไม่มีสิทธิ์มาเหยียบที่นี่อีก..ฉันมดความอดทนกับนายแล้วนะ..เห็นทีคราวนี้ถ้ายังพูดไม่รู้เรื่องคงต้องไปคุยกันที่โรงพัก
แป้ง..ผมแค่อยากเห็นหน้าคุณ…กับลูก…ขอโอกาสผมเถอะนะแป้งให้ผมได้เจอลูกบ้าง…

หมูหยองไม่ใช่ลูกนายเค้าไม่มีพ่อเลวๆอย่างนาย…เค้าเป็นลูกของเชาว์
แป้งคุณหลอกผม…หลอกลูก…หลอกทุกคนได้แต่คุณหลอกตัวเองไม่ได้หรอก..คุณหนีความจริงไม่ได้หรอก
ผมทนทุกข์ทรมานกับสิ่งที่ทำกับคุณมากเหลือเกิน..ให้โอกาสผมอีกซักครั้งนะแป้ง..ผมรักคุณได้ยินมั้ยแป้งผมรักคุณจริงๆ…มาร์คจับมือของแป้งไว้แน่นน้ำตาลูกผู้ชายไหลพรั่งพรูอาบแก้มทั้สองข้าง
โครม!!!!!!!!!!
หมูหยอง!!!!!!!!!!!!!!!แป้งและมาร์คตะโกนขึ้นพร้อมกัน เมื่อภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าคือลูกน้อยนอนจมกองเลือดเพราะถูกรถซิ่งที่วิ่งผ่านหน้าบ้านขับเฉี่ยว….
ฮือๆคุณหมูหยองวิ่งมาเก็บฟุตบอลค่ะ...นกวิ่งตามมาไม่ทันจริงๆนกขอโทษนะคะ..ฮือๆ..เด็กนกร่ำไห้จนฟังไม่เป็นศัพท์
มาร์ครีบอุ้มหมูหยองใส่ตักแป้งที่นั่งตรงเบาะหลังแล้วบึ่งรถไปโรงพยาบาลโดยเร็ว
หมูหยอง...ลูกอย่าเป็นอะไรไปนะ....ฮือๆ..อย่าจากแม่ไปนะ......แป้งร้องไห้อย่างหนัก มาร์คเองก็กังวลใจไม่ต่างกัน
หมูหยองถูกนำตัวเข้าห้อง ไอ ซี ยู แป้งก็ได้แต่ร้องไห้โดยมีมารค์ปลอบใจอยู่ข้างๆ...ไม่นานน้านิดก็มาถึง
แป้ง...มันเกิดอะไรขึ้น...บอกน้าได้มั้ย...เราสองคนมัวแต่ทะเลาะกันใช่มั้ย...ถึงไม่มีใครดูแลลูก...
ทั้งแป้งและมาร์คมองหน้ากันทั้งคู่ได้แต่รู้สึกละอายใจ...และเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้น
น้านิดคะ...ช่วยโทรบอกเชาวืให้แป้งด้วยนะคะ...แป้งไม่กล้าโทรบอกเชาว์..ฮึก!..แป้งละลายใจที่ดูแลลูกไม่ดี...แป้งยังคงร้องไห้ไม่หยุด...น้านิดลูบหัวหลานสาวเบาๆ...
.......................................................................
ฮัลโหล.....นี่น้านิดนะเชาว์....
มีอะไรรึเปล่าครับน้านิด.......น้ำเสียงไม่ดีเลย…
เชาว์...หมูหยองโดนรถชนตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล...เสียงน้านิดยังอู้อี้เพราะร้องไห้อย่างหนัก
อะไรนะครับ...ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้....ถึงกรุงเทพแล้วจะโทรหานะครับ…เชาว์ยังช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..น้ำตาเริ่มเอ่อล้นขอบตา....เติ้ลจับมือที่เย็นเฉียบของเขาไว้แน่น...

เชาว์เกิดอะไรขึ้น...
เติ้ล...หมูหยองโดนรถชน...น้ำตาลูกผู้ชายไหลเป็นเขื่อนแตก....เติ้ลดึงเชาว์เข้ามากอด....และลูบหัวเบาๆเพื่อปลอบใจ
ไม่เป็นไรนะ...หมูหยองต้องปลอดภัย....งั้นเรารีบไปกรุงเทพกันเถอะ...เดี๋ยวกูขับรถให้เอง
ขอบใจมากนะเติ้ลที่อยู่เคียงข้างกู....เชาว์สบสายตาคนตรงหน้าด้วยความรัก...และอุ่นใจเสมอที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ


ทุกคนรอฟังผลจากหมออย่างร้อนรน...นี่ก็หลายชั่วโมงแล้ว...มาร์คเองก็นั่งไม่ติดเอาแต่เดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น...แป้งเองก็เอาแต่ร้องไห้โดยมีน้านิดปลอบใจอยู่ข้างๆ


เอ่อ..ใครเป็นญาติผู้ป่วยบ้างค่ะ....
ทุกคนยกมือกันอย่างพร้อมเพรียง...คุณหมอค่ะ..ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ
คนป่วยเสียเลือดมาก...ไม่ทราบว่าใครมีเลือดกรุ๊ปโอบ้าง...คือตอนนี้ทางโรงพยาบาลกำลังขาดเลือดกรุ๊ปนี้
ผมครับ...ผมเลือดกรุ๊ปโอ...ผมเป็นพ่อของเด็กคุณหมอใช้เลือดผมได้ครับ..มาร์ครีบบอกกับหมอ..เขาหันมาสบตาแป้งแล้วตามหมอเข้าห้องไป
มาร์คมองดูลูกชายตัวน้อยที่มีสายน้ำเกลือบ้างสายออกซิเจนบ้างระโยงรยางค์เต็มไปหมด…เขาสงสารลูกมาก..เขาเสียใจที่ที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้เลี้ยงดูหรือดูแลลูกเลย..เขาเพียงทำให้เด็กน้อยคนนี้เกิดขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบโดยที่ผู้เป็นแม่ไม่ได้เต็ม..เด็กน้อยที่ไม่ได้เกิดมาจากความรัก...แต่แป้งและเชาว์กลับดูแลลูกได้เป็นอย่างดี..ให้เติบโตเป็นเด็กน่ารักที่ร่าเริงสดใส...แต่อย่างน้อยในวันนี้เลือดจากตัวของเขาก็อาจช่วยชีวิตลูกน้อยให้พ้นขีดอันตรายได้

คุณหมอคะ...คุณหมอ...ลูกดิฉันเป็นไงบ้างค่ะ....
ลูกคุณพ้นขีดอันตรายแล้วครับ....โชคดีนะครับที่ได้เลือดของคุณพ่อ...ไม่งั้นคงแย่เหมือนกัน...หมอขอตัวก่อนนะ

น้านิดเดินเข้ามาจับมือของแป้งไว้....ถึงเวลาแล้วนะแป้งที่มาร์คจะได้ทำหน้าที่ของเค้า....
น้านิดคะ....แต่...
ไม่มีแต่....แป้งฟังน้านะ....เลิกทิฐิได้แล้ว....อะไรที่มาร์คเค้าเคยทำไม่ดีกับเราก็อโหสิกรรมให้เค้า.....น้าเชื่อว่ามาร์คเค้าจริงใจกับแป้งกับลูกจริงๆ..ให้โอกาสเค้าซักครั้งเถอะนะ...
เอ่อ...แป้งขอไปดูลูกก่อนนะคะน้านิด
แป้งเข้ามาดูลูกในห้องฉุกเฉิน...ในใจของแป้งตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวและสับสบ..บางทีกำแพงน้ำแข็งที่เธอสร้างขึ้นอาจจะเริ่มละลายลงไปบ้างแล้ว.....แป้งผลักประตูเข้าไปในห้อง..ภาพที่เห็นตรงหน้าคือมาร์คที่กำลังกุมมือลูกน้อยที่ยังหมดสติอยู่..ปากก็พร่ำพูดคุยกับลูกประหนึ่งว่าลูกมีสติครบสมบูรณ์ทุกประการและพูดคุยโต้ตอบกับเค้า
หมูหยองครับ..เดี๋ยวพ่อจะเล่านิทานให้ลูกฟังทุกคืนเลยนะ...พ่อมีตั้งหลายเรื่องแหนะสนุกๆทั้งนั้นเลยนะ...ลูกต้องหานเร็วๆนะครับ....พ่อจะพาลูกขับรถไปเที่ยวทะเลกันทั้งครอบครัวเลย...ไปสวนสัตว์ด้วย....เดี๋ยวเราให้คุณแม่ทำขนมๆร่อยๆไปปิกนิคด้วยกัน....ต้องสนุกแน่ๆเลย....พ่อใฝ่ฝันมาตลอดว่าจะได้สร้างครอบครัวกับคนที่พ่อรักอย่างแม่ของลูก...มีลูกที่น่ารักอย่างหมูหยองของพ่อ...พ่อจะทำให้แม่แป้งกับลูกมีความสุขที่สุด...ลูกต้องหายแล้วๆนะครับ…มาร์คก้มหน้าลงซบมือน้อยๆนั้น...
อ้าวคุณแม่ไม่เข้าไปหรือคะ...เสียงพยาบาลที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาทักจนทำให้แป้งและมาร์คสะดุ้งพร้อมกัน
แป้ง..คุณมานานแล้วหรอ...
แป้งพยักหน้า..แต่ไม่กล้าสบตบมาร์ค..ได้แต่เดินลี่ยงไปหาลูกอีกฝั่งหนึ่งของเตียง
แหมมีทั้งคุณพ่อคุณแม่คอยดูแลกันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างนี้..ต้องหายวันหายคืนแน่ๆค่ะ..พยาบาลยิ้มให้ทั้งคู่ก่อนที่จะหยิบของแล้วเดินออกจากห้องไป...ทั้งให้ทั้งสอง...หน้าเหวอกันไปตามๆกัน

มาร์คกลับไปก่อนก็ได้นายคงเหนื่อยมากแล้ว...เดี๋ยวฉันจะยู่เฝ้าลูกเอง

ไม่นะแป้ง...ผมขอร้องเถอะให้ผมอยู่เฝ้าลูกด้วยคนนะ....ไม่มีคำตอบจากแป้งนอกจากเสียงถอนหายใจเบาๆและทำหน้าอ่อนใจกับลูกตื๊อของคุณพ่อตัวดี

น้านิดเข้าไปคุยถึงอาการของหมูหยองกับคุณหมอเสร็จก็มีสายโทรเข้าจากเชาว์....
น้านิดครับ...อีกสามสี่ชั่วโมงผมก็จะเข้ากรุงเทพแล้วนะครับ...ตอนนี้หมูหยองเป็นไงบ้างครับ
น้าเข้าไปคุยกับหมอแล้ว....เค้าบอกว่าหมูหยองพ้นขีดอันตรายแล้วเชาว์....แต่น้ายังไม่เข้าไปดูหลานเลย....ว่าแต่เชาว์ขับรถมาเองหรอ...อย่าซิ่งเกินไปนะ..มันอันตราย
อ่อ...ผมไม่ได้ขับเองครับ...ผมมากับเติ้ล
อ่อ..ก็ดีแล้วจ้า..น้าไม่อยากให้เราขับรถมาคนเดียว...น้าเป็นห่วง...งั้นเอาไว้เจอกันนะ..เดี๋ยวน้าเข้าไปดูหมูหยองก่อน...สวัสดีจ้า

น้านิดเดินเข้าไปในห้องของหมูหยอง...เห็นแป้งและเชาว์กำลังหลับอยู่ข้างๆลูกด้วยความเหนื่อยอ่อน..ทั้งคู่จับมือของลูกที่แสนรักไว้คนละข้าง...น้านิดได้แต่อมยิ้ม...อดปลาบปลื้มกับภาพที่เห็นไม่ได้...หมูหยองหลานยายจะได้อยู่กับครอบครัวที่แท้จริงซะที...น้ำตาแห่งความยินดีไหลออกมาไม่รู้ตัว...นี่ก็ดึกมากแล้ว...น้านิดจึงกลับไปพักผ่อนที่บ้าน

..................................................................
เติ้ลมึงไหวป่าววะ..เปลี่ยนให้กูขับบ้างดีกว่านะ.....เชาว์สังกตเห็นเติ้ลเริ่มเพลียเพราะขับรถมาหลายชั่วโมงแล้ว

หมูหยองพ้นขีดอันตรายแล้วกูก็สบายใจขึ้น...เราพักจอดหากาแฟดื่มกันก่อนแล้วค่อยขับรถต่อละกันนะ...เชาว์บอกกับเติ้ลซึ่งเติ้ลเองก็พยักหน้าเห็นด้วย...เพราะตอนนี้เริ่มรู้สึกเบลอๆแล้วเหมือนกัน

ทั้งสองแวะเข้าพักรถที่ป้ำน้ำมันที่เป็นทางผ่าน....เชาว์ลงไปซื้อกาแฟและขนมสามสี่อย่างมาให้เติ้ลที่รออยู่ในรถ
เติ้ลย้ายมาฝั่งนี้ดิ...เดี๋ยวกูขับเอง...เติ้ลขยับเปลี่ยนที่มาอีกฝั่งอย่างว่าง่าย....และรับกาแฟกับขนมมาจากเชาว์
ขอบใจมึงมากนะเติ้ลที่มากะกู......
ไม่เป็นไรหรอกมึงหนะคิดไรมาก....ลูกมึงก็เหมือนลูกกูแหละ..เติ้ลพูดกลั้วหัวเราะ
แหมปากดีเชียวนะ......มึงไม่หึงกูแน่นะ..เชาว์ทำหน้ารู้ทัน...ว่าเจ้าตัวดีชอบคิดมาก....แต่กลบเกลื่อนไปเรื่อย
เออหน่ากุไม่หึงมึงหรอก...ก็มึงไม่มีรับแป้งจริงๆไม่ใช่หรอ...นั่นว่าเล้วไง..เจ้าตัวดีหันมาถามเสียงสั่น...
ก้ไม่มีไรกันจริงๆอะดิ...เป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน...เป็นพ่อเป็นแม่ให้กับลูกแต่ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันครับคุณเติ้ล...ตั้งแต่เกิดมาผมมีภรรยาแค่คนเดียวคือคุณ...สาบานได้
เติ้ลหน้าแดงด้วยความอาย....มึงก็เสี่ยวอยู่รื่อยรีบๆกินเลยมัวแต่พูดมาก...ส่วนกูอิ่มแล้วขอหลับเอาแรงก่อนละกันนะ....พูจบเจ้าตัวดีก็เอนเบาะห่มเสื้อโค้ดของเชาว์หลับปุ๋ย....เชาว์ได้แต่มองอย่างเอ็นดู..

[Bg LoVe NT]

^

^

 


  ดีนะที่หมูหยองปลอดภัย

[จันทร์ผา]

  :sad11:สงสารหมูหยองจับใจ

 :เฮ้อ:โล่งอกที่หมูหยองไม่เป็นไร :pig4:คนแต่งมากมาย

[ISACBTMN]

มาเป็นกำลังใจให้นะ

สงสารหมูหยองด้วยคน ฮือๆ

[-~iK@iZ_KunG~-]

หมูหยองหายไวๆนะ

[cutekanny]

ตอนที่ 15.2 จุดเปลี่ยนเเปลง(ที่ดี)ต่อ

กว่าเชาว์จะมาถึงโรงพยาบาลก็เช้าพอดี…เชาว์โทรหาน้านิดที่กำลังจะมาที่โรงพยาบาลเหมือนกัน...
สวัสดีครับน้านิดนี่ผมใกล้จะถึงโรงพยาบาลแล้วครับ
น้าก็ใกล้ถึงแล้วเหมือนกันงั้นเราเจอกันที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ละกันนะ
ครับ...แล้วเจอกันครับ

เชาว์และเติ้ลมาถึงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์โรงพยาบาลพร้อมๆกับน้านิดพอดี
นี่เติ้ลครับน้านิด....เติ้ลยิ้มและยกมือไหว้ทักทาย...น้านิดเองก็ยิ้มรับอย่างเป็นมิตร
น่ารักกว่าที่น้าคิดไว้ซะอีกนะเนี่ย....ตาแหลมนะเราหนะ...น้านิดแซวซะจนเชาว์หน้าแดง
เอ่อ..ผมว่าเราขึ้นไปดูหมูหยองกันเถอะ...

ทั้งสามเข้ามาถึงห้องพักฟื้นของหมูหยองที่เพิ่งย้ายมาจากห้องฉุกเฉินเมื่อตอนเช้าตรู่…หมูหยองยังไม่ได้สติ..ส่วนแป้งกับมาร์คก็ยังฟุบหลับอยู่ข้างๆ...เสียงเปิดประตูเข้ามาของคนทั้งสามทำให้แป้งและมาร์คตื่นขึ้น...

เชาว์...มาแล้วหรอ...แป้งรีบลุกขึ้นไปยืนตรงหน้าเชาว์...สายตาบ่งบอกถึงความรู้สึกผิดละเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เชาว์...แป้งขอโทษที่ดูแลลูกไม่ดี...แป้งซบลงที่ไหล่กว้างของเชาว์
ไม่เป็นไรหรอกแป้ง...อย่าคิดมากมันเป็นอุบัติเหตุนะ....เชาว์ลูบหัวแป้งเบาๆเป็นการปลอบใจ
ทั้งมาร์คและเติ้ลเองคงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจกับภาพที่เห็นไม่น้อย...น้านิดเองก็คงจะเข้าใจจึงพูดตัดบท

แป้งอย่าโทษตัวเองเลยนะ..ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละ.....เออแล้วเชาว์รู้จักกับมาร์คละยัง....นี่มาร์คนะน้านิดผายมือไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียง
มาร์คลุกขึ้นไปจับมือกับเชาว์เพื่อทักทาย...
เชาว์มองมาร์คอย่างพิจารณา...หน้าของมาร์คคล้ายกับหมูหยองมาก....คุณคือ...พ่อแท้ๆของหมูหยองใช่มั้ยครับ..เชาว์ถามด้วยเสียงที่ค่อนข้างติดขัด...เมื่อหันไปมองแป้ง...เธอก็ได้แต่หลบตา
ครับ....ผมเป็นพ่อแท้ๆของหมูหยอง.....น้านิดเห็นเชาว์ยังช็อกกับเรื่องที่เกิดขึ้น

เอ่อ..แป้ง..มาร์ค...นี่เติ้ลเพื่อนของเชาว์จ้า....มาร์คหันไปจับมือเติ้ลส่วนแป้งยิ้มและพยักหน้าให้เติ้ล...เติ้ลยิ้มเจื่อนๆทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
เอาเป็นว่าน้า...กับเติ้ลและเชาว์จะรับช่วงต่อเฝ้าหมูหยองเอง...ส่วนมาร์คกับแป้งกลับไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อนแล้วค่อยมาใหม่นะ.....มาร์คน้าฝากไปส่งแป้งที่บ้านด้วยและกันนะ

เอ่อ...น้านิดค่ะ...แต่........แป้งทำท่าจะค้าน...แต่หน้านิดส่ายหน้าเป็นนัยว่าให้ทำตามที่บอกห้ามปฏิเสธ
มาร์คหันหน้าไปสบตาเชาว์นิดนึงแบบเกรงใจ....แต่เชาว์ยิ้มและพยักหน้าในเชิงอนุญาต...มาร์คเลยยิ้มออก

เอ่อ..น้านิดครับ...เรื่องมันเป็นไงมาไง..ทำไมอยู่ดีๆนายมาร์คถึงโผล่มาได้ละครับ.......เชาว์ถามอย่างสงสัย
จริงๆแล้วตั้งต่เกิดเรื่องมาร์คเค้าก็ตามหาแป้งมาโดยตลอดนะ....แต่น้าเห็นว่าแป้งมีชีวิตใหม่ที่ดีแล้วก็เลยไม่อยากให้มาร์คเข้ามายุ่งกับชีวิตแป้ง....ใครจะรู้หละว่าผ่านมาสองปีแล้วความสัมพัน์ของเรากับแป้งยังเหมือนเดิมไม่คืบหน้าไปไหน....แล้วยิ่งแป้งเค้าอยากจะคืนอิสรภาพให้กับเราอีก...น้าก็เลยบอกความจริงทุกอย่างกับมาร์ค...ทั้งเรื่องเรา...และเรื่องลูก...น้าคิดว่าถึงเวลาแล้วนะเชาว์ที่ทุกอย่างจะต้องอยู่ให้ถูกที่ถูกทางซะที...เชาว์ก็จะได้อยู่กับคนที่เชาว์รัก...ส่วนแป้งกับมาร์คก็ควรจะเข้าใจกันสักที..หมูหยองก็จะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์พ่อแม่ลูก...เชาว์เห็นด้วยกับน้ามั้ย...
เชาว์เหม่อมองไปยังลูกน้อยที่กำลังหมดสติพร้อมกับสายน้ำเกลือที่ถูกเจาะฝังไว้ที่แขน...ผ้าก็อตก็ถูกพันไว้รอบๆหัว....ลูกพ่อช่างน่าสงสารเหลือเกิน........
แล้วคุณน้าคิดว่าหมูหยองจะรับการเปลี่ยนแปลงนี้ได้หรอครับ.....ผมเองก็ยังเป็นห่วงลูก…ดูเชาว์ยังมีสีหน้ากังวล
เชาว์...มาร์คเข้าเป็นพ่อแท้ๆของหมูหยอง...น้าเชื่อว่าถึงเค้าจะไม่ได้เลี้ยงหมูหยองมา...แต่สายเลือดก็ย่อมมีความรักความผูกพันที่สื่อถึงกันได้...น้าเข้าใจว่าเชาว์เองก็รักลูกมาก...หมูหยองเองก็คงรักเชาว์มากเหมือนกันแต่ทุกอย่างมันต้องใช้เวลานะ.......ต่อไปเชาว์จะได้ใช้ชีวิตของเชาว์ได้เต็มที่โดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังอีกไง...
ครับผมเข้าใจแต่ผมเองก็ต้องการเวลาเหมือนกันนะครับน้านิด..โปรดอย่าเร่งรัดให้ผมออกไปจากชีวิตของหมูหยองเลยนะครับ...เชาว์จับมือน้อยๆของลูกไว้แล้วค่อยๆก้มลงไปจูบเบาๆน้ำตาค่อยๆเอล้นจนไหลอาบแก้ม..เติ้ลเองก็ได้แต่ยืนอยู่ข้างแล้วตบที่ไหล่ของเชาว์เบาๆ
น้าเข้าใจน้าแค่เสนอทางออกให้กับทุกฝ่าย...ส่วนพวกเราจะพร้อมเมื่อไหร่ก็แล้วแต่เถอะนะ...งั้นเดี๋ยวน้าไปทำงานก่อนนะ...ฝากเชาว์กับเติ้ลดูแลหมูหยองด้วยนะ

เติ้ล..มึงอย่าทิ้งกูไปไหนนะ..ต่อไปชีวิตกูจะมีแต่มึงเท่านั้นกูไม่เหลือใครอีกแล้ว
เชาว์กูไม่มีวันทิ้งมึงไปไหนหรอก....มึงไม่ต้องกลัวนะ...กูจะเป็นทุกๆอย่างให้มึง...เชาว์ซบหัวพิงที่อกของเติ้ล...ต่อไปนี้ความรักทั้งหมดของกูจะทุ่มเทให้กับมึงเท่านั้น....ขอให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไปนะเติ้ล

[cutekanny]

ตอนที่ 16 ..คนนอก(ใคร?)
เชาว์และเติ้ลดูแลเจ้าหมูหยองอยู่ไม่ห่าง....นี่ก็เกือบเที่ยงแล้วเดี๋ยวกูลงไปซื้อไรให้มึงกินนะเชาว์
เติ้ลคว่ากระเป๋าสะพาย...กะจะลงไปหาอะไรมาบำรุงคนเฝ้าไข้ซะหน่อย...ท่าทางของเชาว์ก็อิดโรยมากแล้ว

เติ้ลสวนทางกับแป้งที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาพอดี...คงจะรีบมาก่อนที่นายมาร์คจะไปรับ
อ้าวเติ้ล...แล้วเชาว์หละ...
อ่อ...เชาว์อยู่ข้างใน...กับหมูหยอง...ผมจะลงไปซื้ออะไรให้เชาว์ทาน...แป้งจะเอาอะไรมั้ย
ไม่ป็นไรจ้าเติ้ล...ขอบใจมาก...แป้งทานมาเรียบร้อยแล้วหละ...ขอตัวไปดูลูกก่อนนะ
แป้งยิ้มให้กับเติ้ลก่อนจะรีบเข้าไปดูลูก

เชาว์...หมูหยองเป็นไงบ้าง...เมื่อกี้แป้งสวนกับเติ้ลด้วย...เติ้ลเค้าน่ารักดีนะ..ทั้งสุภาพ...อ่อนโยน..มีน่าเชาว์ถึงได้ทั้งรักทั้งหลงอย่างนี้...แป้งแกล้งแซว.ซะเชาว์หน้าแดง..
แหม..แป้งก็..เว่อร์หน่า..แล้วแป้งมาคนเดียวหรอ..แล้ว....ไม่ทันที่เชาว์จะพูดต่อแป้งก็พูดขัดขึ้นมา
ก็มาคนเดียวนะสิ..ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลย.....ว่าแต่ทำไมหมูหยองยังไม่ฟื้นนะเชาว์...แป้งชักไม่สบายใจแล้วสิ
ไม่คิดมากเลยแป้ง..เราเชื่อว่าหมูหยองต้องไม่เป็นอะไร...เชาว์กุมมือน้อยของลูกไว้...เขารู้สึกได้ว่ามือน้อยๆนั้นกำลังเคลื่อนไหวเบา...เชาว์ตื่นเต้นและดีใจมาก

เจ้าหมูหยองค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ...และหันมามองหน้าแป้งและเชาว์...ทั้งคู่รีบเข้าไปหาลูกทันที
หมูหยองลูกแม่...ไม่เป็นไรแล้วนะ...แป้งจับมือของหมูหยองมาจูบด้วยความดีใจ...
พ่อคร้าบ...แม่คร้าบ..ผมปวดหัวจัง....นี่สายอะไรครับเยอะแยะไปหมด...เจ้าหมูหยองพูดด้วยเสียงแหบเครือ...แป้งรินน้ำใส่แก้วแล้วป้อนให้ลูก...
เจ้าหมูหยองยังพูดจ้อได้เหมือนเดิมทำให้แป้งและเชาว์สบายใจขึ้น...
ผมอยากกอดพ่อกับแม่จังเลยครับ..ผมรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวเลยตอนที่หลับอยู่...ผมกลัวจังเลยครับ..อาการบาดเจ็บคงทำให้เด็กน้อยฝันร้าย....เชาว์และแป้งเข้าไปกอดลูกทั้ง 3 กอดกันเพื่อชดเชยความรัก..ความอบอุ่นที่ลูกไม่ได้รับในขณะที่กำลังหมดสติ...ภาพความอบอุ่นนี้ไม่เพียงแต่มาร์คที่กำลังเฝ้าดูอยู่ห่างๆ...แต่เติ้ลเองก็อยู่ตรงนั้นเหมือนกัน...มารค์คิดว่าควรจะเป็นเค้าไม่ใช่หรอ..ที่ควรจะอยู่ตรงนั้น...เป็นคนที่มอบอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นให้ลูก...แต่ทว่าหากคิดอย่างนั้นเค้าเองก็คงจะเห็นแก่ตัวเกินไป...เพราะเค้าไม่เคยดูแลและเลี้ยงดูลูกเลย...แล้วจะมาทวงสิทธิ ทวงความรักอะไรจากลูกในวันนี้...เติ้ลเองก็รู้สึกเจ็บปวดใจ..เหมือนเค้าเป็นคนนอกที่เข้าไปแย่งความรักที่เชาว์มีให้กับลูก...ทำให้พ่อลูกต้องพรากจากกัน...ถึงเชาว์จะรักเค้ามาก...และถึงแม้หมูหยองจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของเชาว์ แต่ความรักความผูกพันที่เชาว์มีต่อหมูหยองก็มากพอที่จะทำให้เค้ารู้สึกไม่สบายใจเสมอ

เอ่อ...ขอโทษค่ะ...เสียงพยาบาลขอทางเติ้ลและมาร์คที่ยืนอยู่ตรงประตู...ทำให้แป้งและเชาว์รวมทั้งหมูหยองหันไปมองชายทั้งสองพร้อมกัน...ทั้งสองคนถึงกับทำหน้าไม่ถูก...

คุณพ่อคุณแม่...เดี๋ยวขอวัดอุณหภูมิคนไข้หน่อยนะคะ...เอ่อ..นั่นญาติผู้ป่วยใช่มั้ยค่ะ..เห็นยืนอยู่ที่ประตูตั้งนานแล้ว...สงสัยไม่กล้าเข้ามา..เห็นพ่อแม่ลูกกำลังสวีทกันอยู่...น่าอิจฉาจังเลยนะหนุ่มน้อย...พยาบาลลูบผมเจ้าหมูหยองเบาๆ มีครอบครัวที่อบอุ่นอย่างนี้คงจะหายวัน..หายคืน..นะจ๊ะ.
ทั้งแป้งและเชาว์ก็ได้แต่เงอะๆงะ...คงกระอักกระอ่วนใจพอกัน...แต่เจ้าหมูหยองสิ..ยิ้มแฉ่งเลย
เอ่อ...นี่ข้าวนะเชาว์..เดี๋ยวเราออกไปรอข้างนอกดีกว่า...เติ้ลวางห่อข้าวและขนมไว้บนโต๊ะ...เดินลิ่วๆออกไป...คำพูดของพยาบาลคงแทงใจดำเข้าอย่างจัง...ตอนนี้เติ้ลคงจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยรีบออกมา...เชาว์เองก็รีบตามออกมา
เติ้ล...เติ้ล...รอก่อนดิ...
เติ้ลรีบเดินเข้าห้องน้ำที่เป็นทางผ่านพอดี...
เติ้ลเป็นไงบ้าง
กูไม่ได้เป็นอะไร...มึงจะตามมาทำไมเนี่ย..กูแค่จะเข้าห้องน้ำ...ถึงจะพยายามกลบเกลื่อนแค่ไหน..น้ำเสียงของคนที่กำลังร้องไห้ก็หลอกเชาว์ไม่ได้หรอก...
เติ้ล...ออกมาคุยกันก่อน...กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง...เชาว์ยังตะโกนผ่านประตูห้องน้ำอย่างไม่สนใจใคร
กูรู้ว่ามันไม่มีอะไร...เชาว์กูเข้าใจมึงทุกอย่าง...แต่กู..แค่..รู้สึกไม่ดีที่ทำลายครอบครัวมึง...กูสงสารหมูหยอง..มึงไปเถอะ...ขอกูอยู่คนเดียวซักพัก...ขอร้องนะเชาว์...ถึงเสียงเติ้ลจะเริ่มขาดๆหายๆแต่ก็พอจับใจความได้...
กูจะไปรอมึงที่สวนข้างโรงพยาบาลนะ....มึงโอเคขึ้นแล้วรีบมาหากูนะ....พูดจบ..เชาว์ก็เดินจากไป

มาร์คยังคงอยู่ในห้องของหมูหยอง...เขาได้แต่มองลูกอยู่ห่างๆไม่กล้าเข้าไปพูอดคุย...หรือแม้แต่กอดลูกซักครั้ง....เขากลัวเหลือเกิน..กลัวจะถูกปฏิเสธ

แม่ครับนั่นใครหรอครับ...เอ..หมูหยองทำหน้าครุ่นคิด..คนที่เจอที่สนามบินใช่มั้ยครับ....หมูหยองจำได้....
แล้วเค้ามาทำอะไรที่นี่ครับแม่....
เค้าช่วยชีวิตลูกไว้จ้า....ตอนที่หมูหยองโดนรถชน...เลือดของลูกไหลออกมามาก...เค้าเลยแบ่งเลือดของเค้ามาให้ลูก...ลูกก็เลยหายไง...แป้งพยายามจะอธิบายให้หมูหยองฟัง

คุณลุงครับ...ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม....เด็กน้อยไร้เดียงสา...รีบขอบคุณคนที่ช่วยชีวิตเขาทันที...ต่อไปมาร์คคงไม่เป็นคนแปลกหน้าในความรู้สึกของหมูหยองอีกต่อไป...
มาร์ครู้สึกดีใจมาก...เขารีบลุกขึ้นมาหาหมูหยอง....
คุณลุงครับตอนคุณหมอดูดเลือดคุณลุงมาให้ผม...คุณลุงเจ็บรึเปล่าครับ...
มาร์คส่ายหหน้าเบาๆ..มันพูดอะไรไม่ออกจริง...เมื่อได้มาอยู่ใกล้ๆลูกอย่างนี้..น้ำตาไหลคลอเบ้าด้วยความตื้นตันใจ...
คุณลุงชื่ออะไรหรอครับ...เผื่อคุณลุงไม่สบาย...วันหลังผมจะได้ช่วยคุณลุงบ้าง...
ชื่อ...มาร์ค...ลุงชื่อมาร์คครับ...หนูชั่งจิตใจดีเหลือเกิน.....คุณพ่อคุณแม่คงเลี้ยงหนูมาดีมาก...มาร์คพยายามพูดออกมาแต่เหมือนมีก้อนอะไรอัดอยู่ในลำคอ...ทำให้เสียงออกมาไม่ชัดนัก....แป้งได้แต่หันหลังแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...คงทนเห็นภาพเหล่านี้ต่อไปไม่ไหว....มาร์คเองก็กลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหว...มือน้อยๆก็ยังเอื้อมมาเช็ดน้ำตาที่แก้มมาร์คอย่างแผ่วเบา...คุณลุงมาร์คยังเจ็บแผลอยู่หรอครับ...อย่าร้องไห้เลยนะ..พ่อบอกว่าเราเป็นผู้ชายจะต้องไม่ร้องไห้งอแงนะครับ...เด็กน้อยยิ้มอย่างอ่อนโยน....
ลุงขอกอดหน่อยได้มั้ยครับ....
หมูหยองยิ้มและพยักหน้า....คุณลุงคงเจ็บแผลใช่ม๊า...เหมือนผมเลยถ้าผมเจ็บแผล...แล้วได้กอดพ่อกับแม่ผมก็จะหายเจ็บเหมือนกัน...มาร์คกอดหมูหยองไว้แนบอกเหมือนไม่อยากให้เวลาเดินต่อไป...เค้าไม่เคยรู้สึกมีความสุขขนาดนี้มาก่อน....

[จันทร์ผา]

บอกได้คำเดียว

น้ำตานู๋ไหล อิอิ

[cutekanny]

 :เฮ้อ:ยิ่งเเต่งยิ่งเป็นหนังชีวิตซะงั้น...จะเศร้าไปถึงไหนวะเนี่ย...น้องรัก..พี่จะเอาไงดีวะเนี่ย...

[-~iK@iZ_KunG~-]

ซึ้งอ่ะ


 

[จันทร์ผา]

 :sad11:คนแต่งเรื่องนี้หาย

มาต่อด่วนจร้า  รออยู่จร้า

[cutekanny]

ตอนที่17...ทางออกที่ดีสำหรับทุกฝ่าย
             
เชาว์นั่งรอเติ้ลอยู่ในสวน...เขาเองก็ห่วงความรู้สึกเติ้ลไม่น้อย....กับสถานการณ์เมื่อครู่มันก็ทำให้ใครต่อใครหลายๆคนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก.....การที่ลูกแสดงความรักต่อเค้าคงทำให้...มาร์คะรู้สึกแย่เหมือนกัน...ก็หัวอกคนเป็นพ่อ...เค้าเองก็เข้าใจดี..เด็กน้อยจะเสียใจซักแค่ไหนที่รู้ว่าคนที่เลี้ยงเค้ามาตั้งแต่เล็กไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของเค้า..
เฮ่อ!!!!เชาว์ถอนหายใจยาว....เขาค่อยหลัยตาลงอย่างเหนื่อยล้า...หากลืมตาขึ้นแล้วปัญหาต่างๆในชีวิตคลี่คลายลงได้ก็คงจะดี…และแล้วเมื่อลืมตาขึ้นภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้เขาคลายความทุกข์ได้ไม่น้อยเลยทีเดียว....เติ้ลนั่นเอง...เขายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมรอยยิ้ม...ที่เปี่ยมไปด้วยกำลังใจ...
"เติ้ล....มึงไม่โกรธกูใช่มั้ย"...เชาว์ถามตาละห้อย......
"เอ่อเรื่องเมื่อกี๊...คือ..มัน"...ไม่ทันที่เชาว์พูดเจ้าเติ้ลก็รีบขัดขึ้นมา

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว...กูเข้าใจ..ก็กูมันคนนอกจะทำไงได้".......

"เติ้ลลลลลลล"..เชาว์ลากเสียงเศร้า

"กูล้อเล่นหน่า".......เจ้าเติ้ลยิ้มสะใจ..ที่ได้แกล้งเชาว์......
"กูหิวแล้วอ่ะเชาว์......ไปหาอะไรกินกันนะ"...

เชาว์ยิ้มรับ...เขาลุกขึ้นกอดคอ..และขยี้หัวเจ้าเติ้ลอย่างไม่อายใคร..
"นี่แกล้งอำกูดีนัก"
"มึงอ่ะ...เอาอีกแล้วนะเว้ย..เล่นเป็นเด็กๆอายเค้ามั่งจิ".....เติ้ลก้มหน้างุดด้วยความอาย...คนที่เดินผ่านไปผ่านมา...พากันอมยิ้ม

ฮ่าๆ....เชาว์หัวเราะสะใจเพราะรู้จุดอ่อนของเติ้ล

"ไหนอยากกินไรบอกมา...มื้อนี้คุณเชาว์จัดให้คร้าบบบบบบบ"

"ดีมาก...งั้นกินอาหารญี่ปุ่นนะ"
"คร้าบคุณนาย."..เติ้ลศอกไปที่ชายโครงหนึ่งที...สมน้ำหน้าปากดีนัก

ทั้งสองไปกินอาหารญี่ปุ่นในร้านอาหารที่ห้างใหญ่ใกล้โรงพยาบาล

เมื่อกินเสร็จเติ้ลกับเชาว์ก็เดินดูของเพื่อให้อาหารย่อย...."เชาว์เดี๋ยวเราซื้ออะไรอร่อยๆไปฝากคนป่วยกะคนเฝ้าดีกว่า"เติ้ลยื่นข้อเสนอ
"คร้าบ...แฟนผมเนี่ยน่ารักจริง"...เจ้าเชาว์ยิ้มภูมิใจ...แต่เติ้ลสิ...ไม่ภูมิใจซักนิด T_T ก็มันพูดซะดังขนาดนั้นคนก็เยอะแยะมองกันซะ...ฮือ...ทำไมมันต้องแสดงความเป็นเจ้าของอย่างโจงครึ่มทุกครั้งที่มีโอกาส...ให้ตายสิไอ้บ้าเชาว์..กูอายยยยยยยยยย
เติ้ลเข้าไปในร้านเบเกอรี่..หยิบขนมหลายชิ้นใส่ตะกร้า...แล้วก็หันไปเห็นเค้กในตู้...
"หือ...น่ากินทั้งนั้นเลยอ่ะเชาว์.....แล้วหมูหยองชอบเค้กรสอะไรหรอ"....
"ไวท์ช็อกโกเเลตจ้า."...เชาว์ก้มหน้าลงมาดูเค้กในตู้...ใกล้ๆเติ้ล...หน้าเนี่ยแทบชน...เจ้าเติ้ลรีบขยับออกมาเมื่อเห็นคนขาย....งานนี้หน้าแดงกันทั้งคนชื้อคนขาย...เจ้าเชาว์ได้แต่หัวเราะชอบใจ




เติ้ลและเชาว์หอบของฝากถุงโตกลับมาโรงพยาบาล.....
มาร์คและหมูหยองกำลังเล่นเกมส์โดมิโน่กันอยู่.....แป้งเองก็นั่งดูลูกอยู่ห่างๆ

"ว่าไงครับคนเก่ง...เล่นอะไรอยู่เอ่ย"..เชาว์ทักทายหมูหยอง
"เล่นโดมิโน่กับลุงเชาว์ครับ....หมูหยองชนะด้วยนะ"...
พ่อกับน้าเติ้ลมีของมาฝากเยอะแยะเลย...ซื้อ มาฝากแป้งกับมาร์คด้วยนะ...เชาว์หันไปทางมาร์คและแป้ง..ทั้งสองพยักหน้ารับ
และนี่พิเศษสำหรับคนป่วยครับ...เติ้ลยกเค้กไวท์ชอ็กโกเลตกล่องโตไปให้หมูหยองที่ตียง

"น่ากินจังเลยครับน้าเติ้ล...ขอบคุณครับ"...เติ้ลตัดเค้กใส่จานให้เจ้าตัวเองที่แสนจะดีอกดีใจ...


เชาว์...เติ้ล...แป้ง...มาร์คและน้านิดผลัดกันมาเฝ้าเจ้าหมูหยองไม่ขาดสาย....ตลอดระยะเวลาหลายวันที่อยู่โรงพยาบาลและตอนนี้เจ้าหมูหยองหายดีแล้วและกลับบ้านได้

"แป้งตกลงว่าจะกลับพร้อมกันรึเปล่า"...เชาว์ถามอย่างเป็นห่วง

"ไม่ดีกว่าอะเชาว์...แป้งคิดว่าจะอยู่กับน้านิดที่นี่".......

"แป้งจะอยู่ที่นี่จนถึงเมื่อไหร่"..........

"เชาว์...แป้งกะจะให้หมูหยองอยู่แล้วก็เรียนที่นี่กับแป้ง.....ส่วนเชาว์ก็พาเติ้ลมาอยู่ที่บ้านนะ....แป้งจับมือเชาว์เพื่อขอร้อง

"แป้ง....ทำแบบนี้มันจะดีเหรอ"....

"เชาว์...ฟังแป้งนะ...แป้งคืนอิสรภาพให้เชาว์แล้ว...แป้งอยากให้เชาว์มีชีวิตที่มีความสุข...อย่างที่เชาว์ต้องการ..บ้านหลังนั้นก็เป็นบ้านของเชาว์..เชาว์พาคนที่เชาว์รักมาอยู่มันก็ไม่เห็นเป็นไร"....แป้งยิ้มเพื่อให้เชาว์คลายความกังวล….
"ถ้าเชาว์คิดถึงลูกก็โทรหา..หรือไม่ก็ลงมาเที่ยวกรุงเทพนะ..พาเติ้ลมาด้วย..เปลี่ยนบรรยกาศไง"...

เชาว์ยิ้มและดึงแป้งเข้าไปกอด......ขอบคุณมากนะแป้ง.....แป้งเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเชาว์เลยนะ...
แป้งต่างหากที่ต้องขอบคุณเชาว์........ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ

[จันทร์ผา]

ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จ๊ะพี่คนสวย

[cutekanny]

ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จ๊ะพี่คนสวย

เก็บไว้ให้ลุ้นบ้างสิ..คุณน้องช่วงนี้เป็นไงบ้าง...เป็นช่วงดอกรักบานรึเปล่า
อิอิ...อิจฉาๆ....

[จันทร์ผา]

^
^

พูดแล้ว

ไม่เอาไม่พูดดีกว่า

 

[-~iK@iZ_KunG~-]

รีบ ๆ มาต่อีกนะ

ค้างอ่ะ

[cutekanny]

^
^

พูดแล้ว

ไม่เอาไม่พูดดีกว่า

 

รีบ ๆ มาต่อีกนะ

ค้างอ่ะ

ขอบคุณที่ยังเป็นกำลังใจให้กันเสมอ...พรุ่งนี้มาต่อเเน่นอนจ้า
คืนนี้มะไหวเเล้วหงะ ..ฝันดีถ้วนหน้า...รักนะ

[cutekanny]

ตอนที่ 18 ฮันนีมูนสวีท...

เชาว์และเติ้ลขับรถกลับเชียงใหม่ด้วยกัน....โดยมีนายเชาว์เป็นคนขับรถ...
เติ้ลสังเกตเห็นเชาว์ดูสดใส...และสบายใจเป็นพิเศษ...ชักสงสัยแล้วว่าเจ้าเชาว์มันจะมีอะไรในกอไผ่รึเปล่า

“ฮัมเพลงไปตลอดทางเลยนะคุณเชาว์....มีไรน่าดีใจหรอ...บอกกันมั่งดิ..เติ้ลออดอ้อนแต่ก็ไม่เป็นผล..เชาว์ยิ้มและหันไปทำหน้าเจ้าเล่ห์....

“ไม่บอก…เดี๋ยวก็รู้”
“ไม่เห็นจะอยากรู้เลย....ชิ...นอนดีกว่า”เติ้ลชักฉุน..เลยวางฟอร์มเป็นไม่สนใจ
เติ้ลหลับไปนานพอสมควร....อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว....แต่เชาว์ก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยหรืออิดโรยเลยแม้แต่น้อย

เติ้ลงัวเงียและค่อยลืมตาขึ้น...เสียงเครื่องยนต์ของรถดับสนิทพอดี

“ตื่นแล้วหรอครับคุณชาย....รับกาแฟมั้ยครับ“
ฮ้าววววว..“นี่มันถึงไหนแล้ววะเนี่ย...แล้วมึงอ่าตาโตเป็นนกฮูกเลยนะ...เดี๋ยวเปลี่ยนให้กูขับนะ..มึงจะได้พักบ้าง“
“เชาว์ยิ้มและส่ายหน้า....ไม่ได้ๆกูขับเอง...กูยังไม่ง่วงเลย“...

“เออ..ทำเป็นเก่ง..ถ้าง่วงก็อย่าฝืนนะมึง..มันอันตราย“.....เติ้ลท้วงเสียงเขียวแต่เจ้าเชาว์ก็ยืนยันว่าจะเป็นคนขับเอง...อีก
“อีกแป๊บก็ถึงเชียงใหม่แล้ว...กูสบายมาก“...เชาว์เข้าห้องน้ำที่ปั๊มเพื่อไปล้างหน้าล้างตาเพิ่มความสดชื่น...แต่คุณเติ้ลจอมขี้เซาก็ยังคงหลับอยู่ในรถ

เชาว์มองดูเติ้ลที่กำลังหลับอย่างน่าเอ็นดู...เห็นแล้วก็อดลูบผมสีน้ำตาลอ่อนที่พลิ้วไหวไปตามลมจากแอร์ในรถไม่ได้...เชาว์ขับรถพาเติ้ลเข้าไปยังรีสอร์ทแห่งหนึ่ง..นี่ก็ 7 โมงเช้าพอดี..อากาศกำลังสดชื่น....เชาว์จอดรถอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่...หมอกกำลังลอยอยู่จางๆเพราะแสงอาทิตย์เริ่มขึ้นมาส่องประกายสีเหลืองอ่อน...เจ้าเติ้ลที่กำลังซบไหล่อุ่นของคนข้างๆ...ค่อยๆลืมตาขึ้น...
“เชาว์...นี่มันที่ไหนอะ...สวยจัง“เติ้ลขยี้ตาแล้วหันไปมองบรรยกาศรอบๆ
เชาว์ยิ้ม...และก้มลงจูบที่หน้าผากของเติ้ล....
“ชอบมั้ย“...เชาว์ถามเสียงใส
เติ้ลยังงงๆอยู่แต่ก็อดปลื้มไม่ได้...
“ว่าแต่เรามาที่นี่ทำไมหรอ“.....
“ฮันนี่มูนไง“........เชาว์พูดเสียงดังฟังชัด
เจ้าเติ้ลได้แต่อึ้ง....” ฮันนี่มูน....มึงหมายความว่าไงวะ”
ก็หมายความอย่างที่พูด...ลงไปเดินเล่นกันดีกว่าเดี๋ยวให้เด็กเอารถไปเก็บ
เชาว์กวักมือเรียกพนักงานของรีสอร์ท...แล้วส่งกุญแจรถให้
เชาว์พาเจ้าเติ้ลเดินยืดเส้นยืดสาย...ในสวนดอกไม้...ซึ่งกำลังเบ่งบานรับน้ำค้างและแสงแดดในยามเช้า....เชาว์จับมือเติ้ลไว้แน่น...มันทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

“เติ้ล...แต่งงานกับกูนะ“....เชาว์พูดขึ้นมาลอยๆ........

เติ้ลอึ้งแต่นิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง....ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตาเชาว์...

“เชาว์กูไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย“...มือของเติ้ลเย็นเฉียบ...คงจะช็อคไปเลยที่โดนขอแต่งงานกระทันหัน...

เชาว์หยิกแก้มทั้งสองอย่างหมั่นเขี้ยวสุดๆ

“โอ๊ย....ไอ้บ้าเชาว์เจ็บนะเว้ย“..เติ้ลวิ่งไล่เตะเจ้าเชาว์ที่ทำท่าลิงหลอกเจ้ายั่วส้นตรีนอยู่

“กูจะยืนยันไง...ว่ามึงไม่ได้ฝัน... 555+.“.....เจ้าเชาว์หัวเราะชอบใจ

ทั้งคู่วิ่งไล่กันจนเหนื่อย...ดีนะที่สนามที่นี่กว้างพอที่เสียงจะไม่รบกวนแขกคนอื่น

เชาว์กอดคอเติ้ลเพื่อเข้าไปเช็คอิน...จะได้อาบน้ำกันซะทีเดินทางมาไกลยังไม่ได้อาบน้ำเลย

“มารับกุญแจห้องที่จองไว้ครับ“....พนักงานมองเติ้ลและเชาว์ด้วยสีหน้าแปลกๆ...ก็เล่นกอดคอกันเข้ามาพักรีสอร์ทที่บรรยากาศแสนโรแมนติก..แถมเจ้าเชาว์ยังจองห้องสวีทไว้อีกต่างหาก....อิอิ


……………………………..

“เชาว์มึงมีอะไรที่ยังไม่บอกกูรึเปล่า“...เติ้ลยังคงค้างคาใจกับท่าทางแปลกๆของเจ้าเชาว์
“มี...แล้วก็มีหลายเรื่องด้วย...แต่ไว้ค่อยบอกนะ...อยากพักผ่อนหนะ...ไปอาบน้ำอุ่นๆด้วยกันดีกว่านะครับเติ้ล...อุตส่าห์มาฮันนีมูนกันทั้งที“
“ฮันนีมงฮันนีมูนอะไรยังไม่แต่งงานกันซักหน่อย“..เติ้ลได้ทีเล่นตัวบ้าง...มีความลับกะเค้าดีนัก...

“ก็ซ้อมก่อนไง...เดี๋ยวแต่งงานแล้วค่อยไปเที่ยวกันอีกรอบ...เปลี่ยนบรรยากาศไป ออน เดอะบีช กันดีมั้ย... “เชาว์ยังหน้าระรื่น

“ท่าทางมึงนี่...จะบ้าไปแล้วจริงๆ“....เติ้ลทำท่าจะเดินไปเปิดทีวี...แต่ก็ไม่ทันเจ้าเชาว์..ที่เข้าไปกอดจากด้านหลังซะก่อน.......

“พูดจริงๆนะเติ้ล...กูไม่ได้บ้าไปเอง“…คำพูดที่มาพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ...ทำให้เติ้ลหยุดนิ่ง...ไม่เพียงแต่คำพูด...ริมฝีปากนั้นยังค่อยๆไล้ไปที่ใบหูและซอกคอ....ใบหน้าขาวใสของเติ้ลกำลังแดงเหมือนมะเขือเทศสุก....ร่างกายของทั้งสองร้อนผ่าวไปตามอารมณ์และความรู้สึก...เติ้ลพลิกตัวกลับไปประทับจูบ...เชาว์เองก็ตอบสนองรสสัมผัสนั้นอย่างรวดเร็ว...และเร่าร้อน...กระดุมเสื้อถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว...จนเหลือร่างขาวโพลนที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ของคนทั้งคู่......เชาว์ดันร่างของสุดที่รักลงบนเตียง..และจูบลงที่หน้าอกอย่างแผ่วเบา...เม็ดสีชมพูตรงกึ่งกลางทั้งสองข้างชูชันขึ้น...เชาว์เองก็ไม่รีรอที่จะละเลียดเลียอย่างดูดื่ม...จนเติ้ลต้องส่งเสียงครางเบาๆ...เชาว์เร่งจังหวะให้รุนแรงและเร้าอารมณ์ยิ่งขึ้น...เสียงหอบกระหายสลับกับเสียงครางยิ่งทำให้อารมณ์ของคนทั้งคู่ยิ่งกระเจิดกระเจิง...เกมส์รักบทนี้ได้ดำเนินไปอย่างสมบูรณ์แบบ..และเปี่ยมไปด้วยความสุข...

“เติ้ล...กูรักมึงมากนะ...รักกว่าชีวิตของกูซะอีก“...เชาว์กระซิบด้วยเสียงแหบเครือ....เติ้ลก้มลงจูบที่หน้าผากที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“กูก็รักมึงมาก...เหมือนกัน“..เติ้ลพูดพร้อมกับจูบประทับรอยเดิมอีกครั้ง

“เติ้ลมึงจะอยู่เคียงข้างมึง..จะดูแลมึงจนแก่ตายไปเลย....มึงจะยกชีวิตที่เหลือของมึงให้กูดูแลได้มั้ย“

เชาว์จับมือของเติ้ลมาจูบ..... “นี่ถือเป็นสัญญานะ“

เติ้ล...ยิ้มและพยักหน้า.....น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มกำลังเอ่อล้นขอบตา…ความตื้นตันแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูจนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้


เชาว์และเติ้ลพักที่รีสอร์ท...หนึ่งคืน....แล้วเชาว์ก็ขับรถพาเติ้ลกลับไปที่อพาทเมนต์
เชาว์เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่...รวมทั้งข้าวของที่สำคัญต่างๆก็ถูกเตรียมเอามาใส่กล่อง

“นี่มึงจะไปไหนวะเชาว์...กลับมาถึงก็เก็บข้าวเก็บของ...แล้วนั่นมันเสื้อผ้ากู..มึงจะเอาไปไหนวะ”

“มึงไม่ต้องพูดมากเลยมาช่วยกูเก็บของใส่กล่องเลย...เดี๋ยวตอนบ่ายๆคนดูแลที่นี่เค้าจะเข้ามาเช็คของอีกที....วันนี้จะได้ย้ายกันให้เสร็จ”

“อะไรนะ....นี่เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นกันหรอ”...

“อือ”.....เชาว์ตอบสั้นๆแลก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กล่อง

“เฮ้ยเดี๋ยวก่อน...พูดให้รู้เรื่องว่าเราจะไปอยู่ไหนกัน”..เติ้ลจับหน้าของเชาว์เพื่อให้หยุดทำงานแล้วมาคุยกันให้รู้เรื่อง

“ก็ไปอยู่บ้านกูไง.....ถามได้”…เติ้ลฟังคำตอบก็ตกใจ

“มึงจะบ้าหรอเชาว์บ้านมึงแล้วกูจะไปอยู่ได้ยังไง”

“ก็มึงเป็นเมียกู..ไปอยู่บ้านกูแปลกตรงไหนวะ”..เจ้าเชาว์ยังกวนหน้าตาเฉย

“เชาว์!!!”เติ้ลขึ้นเสียงเขียว...เชาว์ถึงได้เลิกกวนลุกขึ้นมาคุยด้วยดีๆเดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่

“ใจเย็นๆหน่อยสิครับ....มา..มานั่งก่อน”..........
“กูกับแป้งคุยกันแล้วว่าจะจัดการชีวิตต่อไปยังไงดี...แป้งเค้าตัดสินใจว่าเค้ากับหมูหยองจะอยู่ที่กรุงเทพกับน้านิด...ส่วนบ้านนี้ก็ให้กูพามึงย้ายเข้ามาอยู่...เล้วแป้งเค้าจะมาขนของอีกที...แต่คงอีกนานแหละให้หมูหยองหายดีก่อน”…

“แล้วหมูหยองจะเป็นไงบ้างวะ..อย่างนี้มันจะดีหรอ”เติ้ลยังมีสีหน้ากังวล

“ตอนแรกกูก็ห่วงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน...แต่แป้งก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะค่อยๆคุยกับลูก...ให้หมูหยองค่อยๆปรับตัวกับบ้านใหม่...ที่สำคัญตอนนี้พ่อแท้ๆของหมูหยองเค้าก็กลับมาแล้ว..เค้าก็คงอยากทำหน้าที่พ่อบ้าง...หากหมูหยองเข้ากับมาร์คได้และเปิดใจยอรับมาร์คเป็นพ่อ...แป้งเองก็คงจะยอมใจอ่อน...กูอยากให้ครอบครัวนี้เป็นครัวที่สมบูรณ์และมีความสุขกันซักที”...

“แต่เรื่องของความรู้สึกมันคงต้องใช้เวลานะเชาว์จะให้เป็นอย่างใจปรารถนาทุกอย่างคงไม่ได้”

“อืม...มันต้องใช้เวลานั่นแหละ.......ก็เหมือนเราไงกว่าจะมีวันนี้...ที่ได้อยู่ด้วยกันอีกก็ต้องผ่านอะไรๆมามากมาย”........เชาว์เอาคางมาวางพิงที่ไหล่เติ้ล..พร้อมกับส่งตาหวาน

“นั่นสิเนอะ”......เจ้าเติ้ลหันมาสบตาเชาว์ที่กำลังค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“งั้นรีบเก็บของกันดีกว่า...มีอีกตั้งเยอะแหนะ”....เติ้ลเอาไหล่ออกแล้วเดินลิ่วๆออกไปที่ริมระเบียงแกล้งเชาว์จนแทบล้มหน้าคมำ

“เล่นตัวนักนะ..เดี๋ยวคืนนี้จะไม่ให้นอนเลย..จำไว้”เชาว์บ่นพึมพำโมโหที่โดนแกล้ง

[cutekanny]

ใกล้จะอวสานเเล้วจ้า.ถึงจะได้ใหม่ก็จะไม่ทิ้งเรื่องเก่า....ตามมาดันด้วยตัวเอง....ยังไงเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องเเรก.....ก็ต้องประทับใจเหมือนรักเเรกไง...อิอิ

[cutekanny]

มะมีคนอ่านเรย...น้องรักกะปริ้นซ่าหายไปไหนมาช่วยกันดันหน่อยจิ...จะจบเเว้วนะคระ

[จันทร์ผา]

จบได้งายเจ๊

อาร์มกะวินละ

ไม่ยอมให้จบอ่า  ^^

[cutekanny]

จบได้งายเจ๊

อาร์มกะวินละ

ไม่ยอมให้จบอ่า  ^^

หมายถึงจบเรื่องของเติ้ลกะเชาว์จ้า
อาร์มกะวินยังมิไปไหนเดี๋ยวจะรีเทิร์นกลับมาอีกครั้ง

[จันทร์ผา]

จบได้งายเจ๊

อาร์มกะวินละ

ไม่ยอมให้จบอ่า  ^^

หมายถึงจบเรื่องของเติ้ลกะเชาว์จ้า
อาร์มกะวินยังมิไปไหนเดี๋ยวจะรีเทิร์นกลับมาอีกครั้ง

ตกจายหมดเลยนึกว่าจะหนีไปเรื่องใหม่ซะงั้น

สู้ๆๆนะครับเป็นกำลังใจให้คับป๋ม^^

[pequena]

เง้อ  เห็นคำว่า ใกล้อวสาน เกือบช๊อค

แล้วอารม์ กะน้องวินอ่ะ
คิดถึงหนุ่มน้อยสองคนนี่จะแย่แล้ว   

ดีใจที่ในที่สุด เชาวน์กะเติ้ลจะได้อยู่ด้วยกัน มีความสุขกันซะที
ขออย่าให้อารม์ กะน้องวิน มีเรื่องเศร้าเลยนะคะคนแต่ง
ติดใจคู่นี้มาก น่ารักมากๆๆๆ
เลยอยากให้ happy & sweet บ้าง   

[cutekanny]

มีกำลังใจอย่างนี้รับรองว่าจะรีบอัพให้นะคะ
นี่ละนะคนเเต่งนิยายหากมีคนติดตามก็จะมีไฟในการเขียน ..ตอนนี้ลุกโชนเเล้ววินเอ๊ย!!!

[oaw_eang]

เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน

ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด  คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน

การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น

ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ    เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

***ส่วนการพูดคุยนั้น  ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***

ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ  ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน  เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน  แฟนคลับ  นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ


โพสต์ได้  เล่นได้  แต่อย่าพากระทู้ออกทะเลก็พอ
สงสารคนที่จะเข้ามาอ่านนิยายบ้าง  หาเนื้อนิยายอ่านยากมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง  กะเทยอาวุโส  อิอิ 

[จันทร์ผา]

 

มาทวง ^^

[จันทร์ผา]

 :serius2:คนแต่งลืมเรื่องนี้แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[cutekanny]

ยังไม่ลืมเรื่องนี้จ้า....เเต่ช่วงนี้ยังไม่มีเวลาเลย..เเปะโป้งไว้ก่อนนะ....น้องรักไม่งอนนะ..จุ๊บๆ