20
“พี่ต้อมคับ พี่ตอยบอกว่าเย็นนี้ประชุมด้วยนะคับ”
“ได้คับป๊อก” – พี่แกก็ยิ้ม แล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไป
“พี่เป็นไรป่ะคับ พักนี้ไม่ค่อยร่าเริงเลย”
“ก็เปล่านี่คับ” – แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป
“อยากบอกอะไรผมป่ะคับ”
“ไม่มีไรจริงๆ ป๊อก”
การประชุมที่แสนจะยาวนาน เพราะนานนานทีพี่ตอยจะเรียก admin เข้าประชุม ชี้แจงรายละเอียดงานที่พี่แกได้รับมาใหม่ พร้อมทั้งเสนอนโยบายใหม่ๆ อีกด้วย
ระหว่างประชุมผมก็นั่งข้าง ๆ กับพี่ต้อมแหล่ะคับ แต่ดูท่าทางแกเหม่อๆ ยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งสองสามวันที่ผ่านมามันเหม่อจนเป็นที่สังเกตได้จากคนรอบข้าง
“ต้อม ต้อม ฟังอยู่ป่ะ”
“.........”
“เฮ้ย!! ต้อม”
“ครับๆ ว่าไงต่อคับ”
“เมื่อกี๊พี่บอกอะไรแกไป จำได้ป่ะ”
“ก็เรียงเครคิตลูกค้าระดับชั้นต่าง ๆ ไงครับ”
“โอเค แสดงว่ายังฟัง”
.....
แล้วพี่ตอยก็ประชุมต่อไป จนกระทั่ง พี่แกหิวข้าว (ทุ่มกว่าๆ) จึงเลิกประชุม
“ป๊อกๆ” – พี่ตอยเดินมาเรียกผม ระหว่างที่กำลังเดินไปที่โต๊ะทำงาน
“อะไรคับพี่”
“admin คนใหม่น่ะ ที่จะแทนไอ้ต้อม”
“แทน?? อะไรกันคับ”
“ต้อมไม่ได้บอกแกเหรอ ว่าจะออก”
“ไม่เห็นพี่แกพูดอะไรเลยนี่คับ”
“นั่นแหล่ะ ต้อมเองบอกว่าจะออก สิ้นเดือนหน้า”
“แล้วพี่ว่าไงล่ะคับ”
“ก็ถามว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ต้อมก็บอกพี่ว่าไม่มี”
“แล้วพี่จะทำไงล่ะคับ ต้องเปิดรับ admin คนใหม่มาแทน”
“ป๊อก ช่วยพี่หน่อยได้ป่ะ ต้อมมันทำงานดี พี่ไม่อยากให้มันออก ถ้าเป็นเรื่องเงินเดือน เดี๋ยวพี่เสนอให้นายก็ได้ว่าขอเพิ่ม”
“พี่ต้อมแกบอกพี่ตอยตอนไหนล่ะคับ”
“สองสามวันนี่เอง”
“คับ ยังไงเดี๋ยวผมไปลองถามดูนะคับ”
“ช่วยทีนะป๊อก ในบริษัทนี้ต้อมเองไม่ค่อยคุยกับใคร นอกจากป๊อกคนเดียว”
“คับพี่”
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะทำงาน พี่ต้อมกำลังเก็บของอยู่ข้าง ๆ ซึ่งก็เกือบจะเสร็จแล้ว
“พี่กลับก่อนนะป๊อก”
“รอผมด้วยคับพี่”
“เอ่อ........ก็ได้ๆ” – แล้วพี่ต้อมก็วางกระเป๋าของแกลง แล้วก็นั่งที่โต๊ะทำงานของแก
“งานเยอะนะคับช่วงนี้” – พี่ต้อมเป็นคนพูดขึ้นมาเอง
“อ่ะคับ ดีนะเนี๊ยมีพี่มาช่วย ไม่งั้นผมหัวบานแน่ๆ”
“คับ”
“เห็นว่าเมษานี้โบนัสจะออก กรณีพิเศษนี่คับ พี่รู้เรื่องเปล่า” – ผมแกล้งพูดไป ลองหยั่งเชิงพี่แก
“ไม่รู้เลยนี่คับ”
“แล้วทำไมโต๊ะมีมันโล่ง ๆ จังอ่ะคับ เห็นตอนมาใหม่ ๆ นี่รกพอกับผมเลย” – ผมยังคงลองเชิงอีก
“ก็อะไรไม่ใช้ก็เก็บๆ ไปมั่งน่ะ ป๊อกก็เหมือนกันนะ เก็บของบนโต๊ะบ้างนะ เดี๋ยวอะไรอะไรมันจะมาทำรัง”
“โหพี่ ถ้าผมเก็บ คงเป็นวันน่ะ ของผมเยอะ”
“จะเก็บก็บอกได้นะคับ เดี๋ยวพี่ช่วย”
“เสร็จแล้วคับ ไปกันเหอะ”
ผมหวัดดีพี่ๆ ในห้อง admin (ตอนนี้ผมย้ายลงมาห้อง admin แล้วคับ ห้องสารสนเทศเดิมถูกทำเป็นห้องประชุมขนาดเล็ก) แต่หน้าที่ยังคงเหมือนเดิม
“หิวข้าวป่ะพี่ ผมเลี้ยงเอง”
“ไม่อ่ะคับ พี่รีบกลับบ้านน่ะ”
“เหรอคับ”
“โอกาสหน้าละกันนะป๊อก พี่จะทำตัวให้ว่าง”
“แล้วโอกาสหน้านี่มันเมื่อไหร่ล่ะคับ”
“ก็เมื่อพี่ว่าง วันนี้ไม่ว่างจริง ๆ ขอโทษด้วยนะ”
“ผมจะรอแล้วกันนะ โชคดีคับ รถเมล์ผมมาแล้ว”
“โชคดีคับ”
ทำไมแกไม่บอกผม เรื่องที่แกจะออก ผมคิดไปเองหรือเปล่า ว่าที่แกออก ก็เพราะผม แกจะหนีผม เพราะตัวผมเองไม่เลือกซักที แกคงอึดอัดที่ว่าท่าทีของผมยังคงคลุมเคลือ ผมสังเกตเห็นตั้งแต่ปีใหม่เป็นต้นมา แกคุยกับผมน้อยลง แต่ก็ไม่คิดว่าทำไมจึงเอาประเด็นของผมมาเกี่ยวข้องกับการออกงานของแกด้วย ยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้ ใครจะจ้างงานเพิ่ม เขามีแต่ลดภาระโดยการปลดพนักงาน
ถ้าผมจะทำเพื่อพี่ต้อม โดยการบอกไปว่าชอบพี่ต้อม แกจะยังออกงานอยู่หรือเปล่า แต่ว่าพี่ก๊อกล่ะ
“เหม่อไรป๊อก”
“เพิ่งกลับเหรอพี่”
“ก็นั่งรอจนเห็นป๊อกขึ้นรถนั่นแหล่ะ ถึงเดินขึ้นตาม”
“พี่ วันหลังไม่ต้องทำงี๊ก็ได้นะ”
“หาอะไรกินกันเหอะ พี่เลี้ยงเอง โทษฐานที่หายไปหลายวัน”
“ไม่เป็นไรพี่”
“เอาน่า...........”
ลงรถที่ป้ายอนุเสาวรีย์ พี่ก๊อกพาผมเดินไปข้าง ๆ เดอะเบรน (สถาบันกวดวิชา) กลางคืนจะมีร้านข้าวหมูแดง ต้มเลือดหมู อะไรประมาณนั้น เป็นร้านอาหารข้างทางที่ใหญ่โต จุดเด่นอยู่ที่พนักงานเสริฟ์จะวิ่งเร็วปานสายฟ้าแทบ เพราะร้านมีนโยบายว่า ภายใน 1 นาทีลูกค้าจะต้องได้อาหาร ไม่งั้นพนักงานคนนั้นจะโดนเจ้าของร้านด่า
“อร่อยป่ะป๊อก”
“ก็อร่อยดีคับ ได้เร็วดี ชอบ”
“ป๊อก เมื่อไหร่เราจะได้เป็นแฟนกันน่ะ”
“ขอเวลาผมอีกหน่อยเหอะคับ”
“นี่ก็ครึ่งเดือนแล้วนะคับ ยังไม่พออีกเหรอ”
“ความรักนะพี่ ไม่ใช่เสื้อผ้า ไม่ชอบก็โยนทิ้ง”
“ก็แหม พี่รอป๊อกอยู่ ก็เมื่อไหร่จะตอบซักที”
จ่ายเงินเสร็จแล้ว ก็เดินออกมา พี่ก๊อกมาส่งที่ป้านรถเมล์
ทำไมมันต้องมาเป็นอย่างงี๊ ผมไม่เลือกได้ป่ะ
.
..
...
ผมกำลังจะเข้านอน แต่แล้วก็มีโทรศัพท์ลึกลับ จากเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย
“หวัดดีคับ”
“ป๊อกใช่ป่ะ”
“ใช่คับ”
“จำเราได้ป่ะ”
“ใครอ่ะคับ” – แต่จริง ๆ ผมจำเสียงได้ดี ดีจนไม่รู้ว่าผมจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่เขาโทรมา
“กูรู้ว่ามึงจำได้ ไม่ต้องมาแกล้ง”
“ก็ในเมื่อรู้แล้วก็จะถามทำไมว่าจำได้ป่ะ ก็รู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็จำได้” – ผมพูดออกไปให้สายปลายทางได้รู้
“สบายดีป่ะ”
“ก็ดี แกล่ะเป็นไงมั่ง” – ผมถามไปเพราะมารยาท
“ก็สบายดี”
“โทรหานี่มีไรเหรอ”
“ก็อยากโทร”
“เออ แล้วแกทำงานยัง” – ผมถามไป เพราะเป็นห่วง เอ๊ะ ยังไงกันแน่
“ก็ยังอ่ะ ตกงานอยู่ แต่กะว่าจะทำที่บริษัทพ่ออ่ะ” – ผมรู้ดีว่าปลายสายมีฐานะดี
“ก็ดีแล้ว เงินทองจะได้ไม่รั่วไหล”
“แกล่ะป๊อก ทำที่ไหน”
“ท่าพระอาทิตย์อ่ะ เกี่ยวกับ admin แล้วก็สารสนเทศ”
“เออ ตรงกับที่จบนี่หว่า เห็นพ่อกูบอกว่าจะให้ไปเป็น sale manager”
“ก็ดีแล้วแหล่ะ”
“ไม่เคยทำอ่ะดิ”
“แล้วที่โทรหามีอะไรเหรอ”
--------------
ปล. 
ตอนนี้ชีวิตจริงของผม เหมือนไอ้ป๊อกในเรื่องนี้เลยคับ
1. พี่คนนึงที่ทำงานเข้ามาจีบผม
2. คนคนนึงก็กำลังจะเป็นแฟนกับผม
สับสนจริงๆ ว่าผมควรทำไงกับชีวิตดี
ตอนแรก ๆ ที่แต่งเรื่อง ก็ไม่คิดว่าเรื่องที่แต่ง จะมาเกิดกับชีวิตจริงๆของผมซะงั้น 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
