หัวข้อ: วันวุ่น ๆ ในกรุงเทพฯ

[christiyaturnm]

 :-[น่าร้ากวุ้ยยย

^
^
^
^อ้อจ๋า เวลางานยังแอบมาเม้น มาอ่านอีกนะคร้าบ
 

[pickki_a]

ตอนที่ 14
“มึง พ่อกับแม่มึง น่ารักกันทั้งบ้านเลย”
“จะอะไรกับกูอีกล่ะ”
“หอมทีนึงนะ”
“ไอ้เชี่ยนี่ ป่ะ รีบไปเหอะ สายๆแดดร้อน”

ผมกับไอ้ก้องลาพ่อกับแม่ แล้วก็นั่งรถไปเที่ยวตามโปรแกรมที่ผมกับมัน (ไม่สิ ผมคนเดียว มันไม่เคยมา) ได้วางเอาไว้ เริ่มตั้งแต่ศาลเจ้าพ่อเทพารักษ์-เจ้าแม่ทับทิม แวะกินข้าวกลางวันที่ปากน้ำโพ แล้วก็ไปดูพระอาทิตย์ตกที่บึงบอระเพ็ด

“สวยเนอะ” - ไอ้ก้องบอกผม
“อืม”
“กูหมายถึงมึง”
“เชี่ยนี่ กูหล่อ มึงเป็นเมียกู มึงต้องสวยแบบแมน ๆ”
“ตลกว่ะมึง”
“ใครเล่นกับกูก่อนล่ะคับก้อง”

ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ผมจึงชวนไอ้ก้องกลับบ้าน เพราะจากบึงบอระเพ็ดไปบ้านผมก็ไกลพอควร ระหว่างทางผมกับไอ้ก้องแวะกินข้าวที่ร้านอาหารในตลาดตัวเมือง 

“ป๊อก กูมีเรื่องจะบอก”
“บอกไรล่ะ”
“กูต้องไป........”
“มึงจะไปไหนก้อง”
“อเมริกา ไป work & travel”
“กี่เดือนวะ”
“ก็สามเดือน”

ทำเอาความอร่อยของอาหารตรงหน้าผมหมดลงทันที ผมอึ้ง ทำไรไม่ถูก

“ไปเมื่อไหร่อ่ะก้อง”
“ก็กลางมีนาน่ะ”
.
.
.
“อืม ทำไมมึงไม่เคยบอกกูเลยก้อง”
“กูอยากไปหาประสบการณ์น่ะ”
“แต่มึงไม่บอกกูซักคำ”
“ป๊อก อีกตั้งสามเดือน”
“ขอบคุณมากที่ไม่บอกกูก่อนไปสามชั่วโมง”
“ป๊อก มึงโกรธกูเหรอ กูขอโทษ”
“ช่างเหอะก้อง กูไม่โกรธมึงหรอก”

ผมรักคนๆนี้มาก ทั้งๆที่ผมรู้ว่าผมคงจะอยู่กับมันไปตลอดไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมมีมัน มันมีผม แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว แต่ตอนนี้มันกำลังจะอยู่กับผมอีกไม่นาน มันกำลังจะไปอเมริกา ไปทำงาน ไปทำสิ่งที่มันฝัน เราควรยินดีกับมันสิ ถึงจะถูก

ระหว่างทางกลับบ้าน ผมกับมันไม่ได้พูดอะไรออกมามาก นอกจากบอกว่าขึ้นรถ

“ป๊อก กูไม่ไปก็ได้นะ ถ้ามึงจะ...........”
“ก้อง ไม่เอา ความฝันของมึง มึงไปเหอะ กูอยู่ได้”
“แต่มึง.......”
“กูยอมรับว่าที่กูโกรธมึง เพราะมึงไม่ยอมบอกกู ซักนิด”
“.............”
“แต่ก็เอาเหอะ ไปแค่ 3 เดือนไม่ได้ไปตลอดชีวิต ยังไงมึงก็กลับมาอยู่ดี”
“นั่นแหล่ะ เป็นสิ่งที่กูจะบอกมึง”
“ก้อง มึงไปที่โน่นมึงจะคิดถึงกูป่ะ”
“คิดถึงสิป๊อก มึงเป็นแฟนกูนะ”

เราสองคนเดินทางถึงบ้าน เวลาก็เกือบ 4 ทุ่ม ผมกับไอ้ก้องจึงขอตัวขึ้นไปนอนข้างบนเลย บอกราตรีสวัสดิ์พ่อกับแม่แล้วก็ขึ้นไปนอนเลย เพราะยังไงตามกำหนดการพรุ่งนี้ เราก็จะกลับบ้านแล้ว

“ป๊อก ว่าง ๆ ก็กลับมามั่งนะ” – เสียงแม่ผมคับ
“ปีหน้าไม่กลับ จะตัดออกจากกองมรดกจริง ๆ” – เสียงพ่อผม
“โห พ่อ ตัดออกไปแล้วใครจะช่วยใช้เงินล่ะคับ”
“ไอ้นี่ อ้อน”
“ว่าง ๆ ก็มาเที่ยวได้นะลูก” – แม่หันไปบอกไอ้ก้อง
“คับ”
“พ่อแม่ ป๊อกไปก่อนนะ หวัดดีคับ” – ผมลาพ่อกับแม่ เมื่อรถไฟมาถึงพอดี
ผมเลือกที่จะกลับก่อนที่คนส่วนใหญ่จะกลับ เหตุผลเพราะคนไม่เยอะ แล้วอีกอย่างจะได้มีเวลาเตรียมตัวทำอย่างอื่นด้วย

“ป๊อก เอาไอ้นี่ไว้ไหน” – ไอ้ก้องถาม ขณะที่เราสองคนกำลังง่วนกับการเอาของฝากขึ้นห้องผม
“ข้าง ๆ ที่นอนน่ะ”
“ป๊อก กูหิวว่ะ”
“เดี๋ยวจัดของเสร็จแล้วไปกินข้าวกันดิ”
“ไม่ได้หิวข้าว หิวมึง กู....”
“เชี่ยนี่”
“น่านะ”

บทจู่โจมจากไอ้ก้องเริ่มต้นขึ้น ริมฝีปากของไอ้ก้องกับผมเริ่มประกบกัน เหมือนกับว่าเราสองคนต่างรอเวลานี้มานาน แต่ทว่า...มันไม่สิ้นสุดแค่นั้น ผมขึ้นไปบนเตียง ไอ้ก้องจัดแจงปลดเสื้อผ้าของตัวเองและของผม จากนั้นมันก็จู่โจมจากปาก ซอกคอ และจนถึง joystick ของผม

เราใช้เวลากันประมาณ 1 ชั่วโมงนิด ๆ (ข้าม NC ไปนะคับ)

 













 
“ป๊อก สุดยอดเลยว่ะ” – ไอ้ก้องกอดผม ขณะที่ผมยังไม่ถอน joystick จากไอ้ก้อง
“ชอบใช่ป่ะ”
“อื้ม”
“แล้วรักกูป่ะก้อง”
“ที่สุดอ่ะ ป๊อก กูรักมึง จริง ๆ นะ”
“ไปล้างตัวเหอะ จะได้ไปกินข้าว”

เราสองคนเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ เราสองคนทำความสะอาดกันและกัน โดยเฉพาะไอ้ก้อง ที่ต้องล้างรถเป็นพิเศษ เพราะอ่ะไรล่ะ ผมเล่นยกเครื่องไอ้ก้องทุกซอกอย่างงั้น

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
คนเขียนใจร้ายกับนิวจังงะข้ามฉากสำคัญไปได้ยังไง
 
แต่แหมอ่านตอนนี้แล้วแอบกลัวจังเลยอะว่า 3 เดือนที่ห่างกันอะไรๆมันจะเปลี่ยนไปรึเปล่า
ดูท่าคงใกล้ถึงจุดเปลี่ยนแล้วจริงๆสินะ เป็นไปได้แหละเพราะระยะทางมันมักเล่นตลก
กับความรักอยู่เสมอ ไม่งั้นจนวันนี้ป๊อกคงไม่มีเรื่องมาเล่าถึงพี่ต้อมที่แสนดี กับ พี่ก๊อกที่แสนอบอุ่น
ดูๆไปการเล่าเรื่องแบบที่ใช้อยู่ก็ทำให้อ่านแล้วรู้สึกว่าความรักมันเป็นสิ่งอโคจรจริงๆกับคนเช่นเรา
เพราะไม่ว่ายังไงกาลเปลี่ยนคนก็ย่อมต้องเปลี่ยนทั้งในความหมายทางตรงและโดยนัย
อะไรๆก็ไม่นอนละนะคงได้แต่ต้องรออ่านกันต่อไวว่าจะเป็นไงบ้าง
แต่ขอบอกไว้อย่างว่า ชอบเรื่องนี้มากเพราะอ่านมาตั้งแต่วันแรกที่เขียนเลยอิๆ

[—“L•nely_l3”—]

 

[maabbdo]

 

น่าน  ข้ามไปให้จิ้นเองอีกนะ

 

[maabbdo]

[Ekk_J]

แอบมาอ่านครับ  เลยยยย...

  สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ

มาต่อเร็วๆ นะครับ 

[pickki_a]

15
 
เย็นวันหนึ่ง ที่ร้านขายอาหารตามสั่งในซอยแถวหอผม
“ก้อง อะไรๆ เรียบร้อยยัง”
“ก็เหลือแค่ไปเอาวีซ่ามาแค่นั้นเอง”
“เหรอ”
“ป๊อก มึงต้องรอกูกลับมานะ”
“ทำไมต้องรอ” – ผมแหย่ไอ้ก้องเล่น
“ก็กูรักมึงอ่ะป๊อก มึงไม่รักกูเลยเหรอ”
“เชี่ยนี่ มึงกลัวคนอื่นเขาไม่รู้รึไง”
“มึงยังไม่ชินอีกเหรอ เดี๋ยวไปต่อกันบนห้องก็ได้”
“................” – ไม่กล้าพูดไรต่อ นอกจากก้มหน้าก้มตากินข้าวไป ก่อนมีกิจกรรมกลางคืน

ไอ้ก้องมันมาอยู่กับผมได้ตั้งแต่กลางเดือนกุมภาพันธ์แล้วคับ เนื่องจากว่าประมาณปลายเดือนนี้ถึงต้นเดือนหน้า จะมีการสอบปลายภาค ไอ้ก้องจึงมาขอนอนกับผม เหตุผลที่มันบอกพ่อกับแม่มัน คือการมาติวหนังสือ ส่วนเหตุผลจริง ๆ แล้วผมว่ามันอยากมานัวเนียผมมากกว่า เพราะอะไรล่ะ มันไม่เคยจะทบทวนบทเรียนเลยซักครั้ง เอาแต่ทบทวนบทรักกันไม่เว้นแต่ละวัน รู้งี๊ผมไม่ให้มันมาหรอก ไม่ใช่ไรหรอก ผมเหนื่อย ผมไม่ใช่ม้านะ จะได้มีแรงทุกวัน

แล้ววันนี้มันก็................เสร็จผมไปอีก 1 ดอก

“ป๊อกคร้าบ................”
“เออ รู้แล้ว เหมือนเดิม”
“อ่าส์................” – (์NC --> ไม่มีบทบรรยาย เช่นเดิม)





.
.
 
.
“ป๊อก อยู่ที่โน่นกูคงคิดถึงมึง”
“คิดถึงกูหรือคิดถึงป๊อกน้อยวะ”
“ก็....ทั้งคู่นั่นแหล่ะ”

เราสองคนอยู่ในสภาพที่เปลือยด้วยกันทั้งคู่ ผมเกาหัวไอ้ก้อง ไอ้ก้องเอามือลูบหน้าอกผมไปมา แล้ววันนี้ก็เหมือนกันทุกวัน

“ไปใส่เสื้อผ้า กูจะอ่านหนังสือ” – ผมไล่ไอ้ก้องไปใส่เสื้อกับกางเกง
“ถ้าไม่ใส่มึงจะทำไมกู”
“ไปเดี๋ยวนี้เลยมึง เดี๋ยวกูจัดยก 2 ให้มึงหรอก”
“พอแล้วป๊อก พอๆ ของมึงก็มิใช่น้อย”
“เชี่ยนี่” – ผมด่าตามหลัง ก่อนที่ไอ้ก้องจะไปใส่กางเกง

แล้วเราสองคนก็นั่งติวหนังสือกัน (ติวกันจริง ๆ นะ) ตั้งแต่ 4 ทุ่มถึงเที่ยงคืนกว่า ๆ ผมเริ่มง่วงแล้วสิ เห็นคนตรงหน้าก็อ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย ผมจะยอมแพ้มันไม่ได้ มันหันขั้นมามองแล้วก็ยิ้มๆ ให้ผม

“อะไรเหรอ” – ไอ้ก้องถามผม
“กูมองเมียสุดที่รักไม่ได้หรือไง”
“คับ”
---------------



























 
“พี่ก๊อกตื่นแล้วเหรอคับ”
“คับ แล้วป๊อกตื่นนานยัง”
“ก็ซักพักแล้วแหล่ะ”
“ตื่นเช้าจังนะคับ”
“มันชินมากกว่าน่ะคับ แฮ่ะๆ ว่าแต่จะกินอะไรดีคับเช้านี้”
“มีไรให้พี่กินมั่งอ่ะคับ”
“ก็คงไม่มีนอกจากจะต้องเดินไปเซเว่นน่ะคับ”
“พูดเล่นป่ะเนี๊ย” - ดูเหมือนพี่ก๊อกแกไม่เชื่อ
“พูดจริงๆคับ”
“โห ไม่คิดจะมีอะไรติดบ้านเผื่อแขกไปใครมามั่งเลยหรือไง”
“ก็ไม่คิดหรอกคับ เพราะห้องผมไม่ค่อยมีใครมาอยู่แล้ว”
“วันหลังก็ซื้อติดๆ ไว้มั่งนะ อ่ะเอางี๊เดี๋ยวไปเซเว่นกับพี่นะคับ”
“ก็ได้คับ”

ก็จริง ๆ อ่ะ ผมไม่ชอบซื้ออะไรติดห้องหรอก ผมไม่ค่อยจะกลับมากินอยู่แล้ว ห้องผมมีไว้แค่อาบน้ำกับนอนแค่นั้นแหล่ะ

พี่ก๊อกล้างหน้าในห้องน้ำ แล้วก็เดินออกมา แล้วก็เอามือมาลูบหัวผม

“ไปกันเหอะ”
“...........”
“เป็นไรป๊อก”
“ไม่เป็นไรคับ ไปกันเหอะ”

ผมหยิบกระเป๋าตัง แต่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย ผมคิดว่าคงไม่มีใครโทรหาผมหรอก เช้า ๆ (10 โมง) อย่างงี๊ หลังจากงาน count down คงไม่มีใครตื่นมาหรอกมั้ง จะว่าไปตั้งแต่เช้าก็ยังไม่ได้ดูโทรศัพท์เลยว่ามีใครส่ง SMS มาอวยพรปีใหม่มั่ง

ผมเลือกของที่เซเว่นไม่นานนัก เพราะมันก็ไม่มีอะไรให้เลือกมากนักหรอก นอกจากชีสไบท์ อีซี่โก ซาลาเปา เลย์ เดินไม่ถึง 5 นาทีก็ทั่วแล้วคับ แต่ทว่าพี่ก๊อกแกก็เดินซะแบบว่าไม่เคยเห็นเซเว่นซะอย่างงั้นน่ะ เดินไปหยิบไปอย่างกับไป เดินห้างบิ๊กซีโลตัสแมคโครอย่างงั้นแหล่ะ

“ซื้อไปถมบ้านเหรอคับพี่”
“ซื้อให้เรานั่นแหล่ะ จะได้มีติดห้องไว้บ้าง เผื่อเราหิว”
“เกรงใจอ่ะคับ”
“ไม่เป็นไร ของขวัญปีใหม่”
“อ่า.....คับ”

ผมกับพี่ก๊อกแวะซื้อข้าวจากร้านประจำของผม ซึ่งผูกขาดกันมาก็หลายปีแล้ว ผมว่าป้าคงเห็นผมเป็นลูกชายอีกคนนึงแล้วแหล่ะมั่ง

“อ้าวป๊อก ปีใหม่ไม่กลับบ้านเหรอลูก” - เสียงป้าเจ้าของร้านทักผม
“ไม่อ่ะคับ คนเยอะ ป้าคับ ผมเอาเหมือนเดิมนะคับ แล้วก็ผัดหมูกรอบพริกแกงอีกกล่องนึงด้วยนะคับ”
“ได้ๆ เดี๋ยวป้าแถมให้”

แล้วผมก็ได้ข้าวมาสองกล่อง โดยที่ไม่เสียเงิน เพราะป้าแกบอกว่าสมนาคุณช่วงปีใหม่ให้ผมคนเดียว จากนั้นก็เดินขึ้นห้อง เวลาก็ประมาณ 11 โมงครึ่ง พี่ก๊อกท่าทางจะหิว

“กินข้าวกันเหอะ หิว” – พี่ก๊อกบอกผม ซึ่งผมกำลังจะบอกพี่ก๊อกอยู่พอดี
“ได้คับ เดี๋ยวผมไปแกะให้นะคับ”
“ไปช่วยกันก็ได้ป่ะ”

แล้วอาหารสองจานก็วางอยู่ตรงหน้าคนสองคน พี่ก๊อกไม่รอช้า รีบจัดการผัดหมูกรอบพริกแกงตรงหน้าทันที ผมก็เช่นกัน
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมขอพี่ก๊อกไปรับสายนี้ก่อน ไม่รู้ว่าใครมันโทรมากันเนี๊ย

“ป๊อกเหรอ ทำไรอยู่”
“กินข้าวอยู่คับ พี่ล่ะทำไร”
“พี่โทรมากวนหรือเปล่าเนี๊ย”
“ก็ไม่หรอกคับ”
“พี่กำลังดูทีวี พอดีเบื่อ ๆ เลยอยากโทรมาคุยเล่น”
“อ่ะคับ แล้วพี่กินข้าวยังคับ”
“ก็ยังน่ะคับ เพราะยังทำกับข้าวไม่เสร็จ”
“ดีจังเลยนะคับ ได้ทำกับข้าวกินกันด้วย”
“ก็กับน้องแค่สองคนน่ะคับ ป๊อกจะมากินด้วยกันป่ะ”
“ไม่เป็นไรคับ ตามสบายเลย”
“พูดเหมือนไม่ค่อยจะอยากมาเลย”
“............” – อึ้งไปเลย เหมือนจะว่าเรา หรือเปล่าหว่า ??
“เป็นไรป่ะคับ พี่พูดเล่น”
“เปล่าคับ”
“อยู่คนเดียวเหรอคับ”
“...............เอ่อ............ใช่คับ คนเดียว” – โกหกไปเหอะ ถ้าบอกว่าอยู่กับพี่ก๊อกมีหวัง.......
“พี่ไปหาได้ป่ะคับ พอดีเบื่อ ๆ จะได้เอากับข้าวไปฝากด้วย”
“...........เอ่อ ก็เดี๋ยวเอามาให้ที่ทำงานก็ได้คับ”
“เดี๋ยวมันจะเสียอ่ะดิ ให้พี่ไปหานะคับ”
“แล้วพี่จะมาเมื่อไหร่ล่ะคับ”
“เย็น ๆ น่ะคับ บ่าย ๆ กะว่าจะช่วยน้องเก็บของใช้”
“ก็........ก็ได้น่ะคับ” – รับปากไปส่ง ๆ งั้นแหล่ะ
“งั้นเจอกันตอนเย็นนะคับป๊อก”
“คับๆ หวัดดีคับ”





“งานเข้าแล้วกู” – ผมบ่นให้ตัวเอง ก่อนจะเดินกลับไปกินข้าวกับพี่ก๊อก
------------
ปล. มันไม่ค่อยเข้ากับเทศกาลวาเลนไทน์เลยอ่ะ เพราะมันเป็นตอนของปีใหม่ แบบว่า พิมพ์ช้าอ่าา..... งานเข้ามหาศาล ฮือๆๆ ยังไงจะรีบเคลียร์งานแล้วก็มาแต่งต่อนะคับ ผมว่าใกล้จะจบแล้วแหล่ะ (ยังไม่คิดตอนจบเลย อยากให้ป๊อกได้กับใครคับ??)
 

[||WiTHOuT_YoU||]

 

 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มพี่ปาล์ม อิๆ
แล้วเมื่อไหร่จะถึงวาเลนไทน์น๊าอยากรู้จังใครคือคนโชคดีคนนั้น
ก้อง ก๊อก หรือ ต้อม กันแน่แล้วจะรออ่านต่อน๊า
ยิ่งอ่านเนื้อหายิ่งน่าสนใจ

[—“L•nely_l3”—]

งานเข้าแล้ว
 

ปกติงานก็เข้าอยู่แล้วไม่ใช่หรอครับ

[maabbdo]

งานเข้าจริงๆด้วย

อ้าวจะจบแล้วเหรอ

แล้วจะคู่กะใครล่ะเนี่ย

 

[pickki_a]

16
 
“ป๊อกเป็นไรป่ะคับ” – พี่ก๊อกเรียกผมกลับจากพวังค์ หลังจากที่ผมไม่รู้จะทำตัวยังไง
“เปล่าคับพี่”
“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จพี่กลับก่อนนะ กะว่าจะกลับไปบ้านหน่อยนึง”
“อ่ะคับ เดี๋ยวผมเก็บจานให้ก็ได้พี่”
“ไม่เป็นไร ช่วยๆกันเก็บนั่นแหล่ะ”

เราสองคนช่วยกันล้างและเก็บจานชามช้อนส้อม จนเสร็จ

“ให้ผมไปส่งนะคับ”
“คับ ........ถ้าไม่ลงมาส่งพี่คงหลงแน่ๆ”
“เว่อร์ไปแล้วพี่ ฮ่าๆๆ”

ผมเดินลงมาส่งพี่ก๊อกที่หน้าปากซอย ให้แกหารถแท๊กซี่กลับบ้านแกเองเหอะ เพราะแกบอกว่าจะนั่งแท๊กซี่

“ป๊อกคับ แล้วเรื่องของเรา..........เอ่อ คือ...”
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันคับ”
“ป๊อกมีคนอื่นอยู่แล้วเหรอ”
“ไม่เชิงหรอกคับ”
“พี่บอกป๊อกช้าไปใช่ป่ะ”
“ไม่หรอกคับ ผมยังสับสนอยู่น่ะ”
“ยังไง ป๊อกบอกพี่ได้ป่ะ”
“ก็........เอ่อ ผมเองก็อธิบายไม่ได้น่ะคับ”
“ป๊อกไม่ชอบพี่เหรอ”
“ไม่หรอกคับ ป๊อกไม่ได้ไม่ชอบ แต่ว่า.....”
“ถ้าพี่ขอเวลา ป๊อกจะให้โอกาสพี่ป่ะ”
“ผมก็ไม่ได้กั้นโอกาสของใครอยู่แล้วนี่คับ”

.
.
“ไปเหอะพี่ แท๊กซี่มาแล้วน่ะ”
“แล้วเจอกันคับ” – พี่ก๊อกบอกผม ก่อนจะก้าวขึ้นรถแท๊กซี่ไป

อธิบายอะไรไม่ได้เลยคับ อะไรกันนักหนา ปีใหม่ของผม





 
“หวัดดีคับพี่ จำห้องผมได้ไงล่ะเนี๊ย”
“มาครั้งเดียวก็จำได้แล้วคับ”
“เข้ามาก่อนดิ แล้วกินไรมายังคับพี่”
“ก็เอามากินด้วยกันไง” - พี่ต้อมชูกับข้าวที่แกว่า
“เพิ่งจะ 4 โมงเองอ่ะพี่ ผมยังไม่หิวเลย”
“ออกไปเดินห้างกัน”
“ที่ไหนล่ะคับ”
“โลตัสเนี๊ยแหล่ะ พี่ว่าใกล้ดี”
“ก็ได้คับ”

แปลกดีเนอะ ไปเดินโลตัส เซ็นทรัล หรือ เดอะมอลล์ ไม่ยักจะไป แต่เดี๋ยวนี้พวกห้าง Discount ก็จะมีอะไรแปลก ๆ อยู่เหมือนกัน เช่นเสื้อผ้าสวย ๆ ราคาก็ถูก (เป็นรสนิยมของป๊อก)

“สวยดีเนอะ” - พี่ต้อมชี้ไปที่เสื้อตัวหนึ่ง
“ก็สวยดีคับ”
“พี่ซื้อให้เอาป่ะ ซื้อสองตัวมันลดราคาไป 40 บาท”
“ไม่เป็นไรคับ เดี๋ยวผมหารครึ่งกับพี่ดีกว่า”
“พี่อยากซื้อให้น่ะ”
“ก็ได้คับ”
“ซื้อไปแล้วต้องใส่มาทำงานนะ”
“คับ”

เราสองคนเดินดูโน่นนี่อีกซักพัก ก่อนที่จะเข้าหอผม ก่อนเข้าหอพี่ต้อมบอกให้ซื้อข้าวเข้าไปด้วย เพราะพี่แกไม่ได้เอามาจากบ้าน

“น้องสาวทำอร่อยนะเนี๊ย” – ผมชมกับข้าว แกงเทโพ ก็อร่อยจริง ๆ นะ ผมว่าน้อยคนที่จะทำได้อร่อย
“ก็....แม่สอนมันทำน่ะ”
“แล้วทำไมพี่ไม่ทำมั่งอ่ะ เผื่ออร่อย จะได้เปิดแข่งกับร้านป้าข้างที่ทำงาน”
“ก็ไม่ค่อยชอบทำน่ะคับ แฮ่ะๆๆ” – พี่ต้อมแกก็เกาหัว เหมือนเด็กเวลาทำไรผิด
“.................”
“แล้วที่ว่าจะไปไหว้พระ”
“อ่อคับ พรุ่งนี้ก็ได้คับ ผมว่างพอดี” – ผมบอกพี่ต้อมไป ก็พรุ่งนี้ผมไม่ได้ไปไหน แล้วอีกอย่างก็หยุดอีกตั้งสองวัน
“ไปที่ไหนดี”
“พี่อยากไปไหนคับ อยุธยา นครปฐม หรือกรุงเทพ”
“กรุงเทพละกันนะ”
“ขี้เกียจเดินทางอ่ะดิพี่” – ผมแซวพี่ต้อม
“ก็ทำนองนั้นน่ะ”
“แล้วจะไปเช้าหรือบ่ายดีล่ะ” - ผมถามเพื่อเป็นข้อเสนอให้พี่ต้อม
“บ่าย ๆ ก็ได้คับ เดี๋ยวเช้าป๊อกยังไม่ตื่น”
“ก็ดีคับ”

กินข้าวเสร็จ ผมก็เก็บจานไปล้าง






เท่ากับว่าวันนี้ผมมีแขกมาสองคน คนที่เขาชอบผมทั้งคู่

“ป๊อกๆ”
“อะไรคับพี่”
“ห้องน้ำเปิดไฟตรงไหน”
“ข้างหน้าห้องน้ำไงคับพี่”
“อ่อ ...โง่เนอะพี่เนี๊ย”
“อ่ะนะ ไปล้างจานต่อดีกว่า”

หลังจากล้างจานเสร็จก็มานั่งคุยกันเล่น ๆ

“ป๊อก”
“อะไรคับ”
“ป๊อกดูรู้ป่ะว่าพี่เป็น........เอ่อ เกย์น่ะ”
“ไม่ออกหรอกคับ นึกว่าพี่เป็นคนเรียบร้อย ก็ไม่คิดว่า.....จะ........เอ่อ..........”
“จะอะไรล่ะ”
“จะมาชอบผม”
“ป๊อกไม่เกลียดพี่เหรอ ที่พี่.......มา ชอบ”
“ถ้าเกลียดจะมาคุยกับพี่อย่างงี๊เหรอคับ”
“แสดงว่าป๊อกเอง.....ก็ชอบ”
“คือว่า ตอนนี้ยังตอบอะไรไม่ได้น่ะคับ ผมเองยังไม่รู้ตัวเองเลย”
“ถ้าพี่จะขอคบกัน กับป๊อก”
“.............”
“นะคับ”
“เอ่อ....คือ”
“หรือป๊อกมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“ก็ไม่เชิงหรอกคับ” – ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะถ้าพูดไป พี่ต้อมเขาต้องเสียใจแน่ๆ
“พี่บอกป๊อกช้าไปใช่ป่ะ”
“พี่อย่าโทษตัวเองดิ” – ผมค่อย ๆ เข้าไปนั่งชิดพี่ต้อมมากขึ้น
“พี่เองก็ไม่รู้นะ ว่าไปชอบป๊อกตอนไหน รู้อีกที พี่ก็ชอบป๊อกแล้ว”
“พี่ไม่ผิดหรอกคับ แต่ว่า ผมกลัวคนก่อนหน้าเขาจะเสียใจ”
“ป๊อกชอบเขา ไม่ได้ชอบพี่ใช่ป่ะ”
“มันก็เหมือนกับพี่นั่นแหล่ะ ผมเอง หรือเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกยังไง ผมว่าตอนนี้ทั้งหมดอาจจะไม่รู้ความรู้สึกตัวเอง”
“พี่รู้คับ ตอนนี้พี่รู้แล้ว แต่ว่า”
“พี่ต้อมคับ เชื่อป่ะว่าครั้งแรก ๆ ที่เจอกัน ผมว่าผมชอบพี่นะ”
“แล้ว.........”
“แล้วตอนนี้ เมื่อถึงเวลาที่พี่มาชอบผมจริง ๆ อย่างที่ผมต้องการ ผมกลับกลายเป็นว่า ผมสับสน”
“พี่บอกป๊อก ช้าไปใช่ป่ะ”




“ผมสับสนที่ว่า คนสองคนบอกว่าชอบผม ในเวลาที่ไล่ ๆ กัน”
“เท่ากับว่า พี่ต้องออกไป ใช่ป่ะ”



“พี่คับ พี่ช่วยทำตัวเป็นปกติ ได้ป่ะคับ”
“ถ้าป๊อกต้องการ ก็ได้คับ”
“พี่อย่าคิดมากนะคับ”
“ก็ได้คับ พี่จะรอ ไม่ว่ายังไงพี่ก็จะรอ จนกว่าป๊อกจะตัดสินใจ”

ไม่รู้ทำไม ผมจึงพูดอย่างงั้นออกไป

“ป๊อก ถ้าลำบากใจ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปก็ได้นะ”
“พี่ไม่สะดวกเหรอ”
“พี่อยากไปทำบุญ ไม่อยากเอาคนไปทำบาป”
“มุขป่ะเนี๊ย”
“เปล่ามุข พี่กลัวป๊อกลำบากใจ ถ้าไปกับพี่”
“ไปเหอะคับ ผมเต็มใจ”
“งั้นพรุ่งนี้ พี่มารับนะ”
“อย่าเลยพี่ ไปนัดเจอกันข้างนอกเหอะ เสียเวลาพี่มารับผม พี่ไม่ได้มีรถซักหน่อย”
“งั้นที่อนุเสาวรีย์ละกันนะคับ”







ผมจมกับความคิดของตัวเอง ทำไมโชคชะตาต้องมาเล่นตลกอะไรกับผม ทำไมต้องมีคนมาชอบผมด้วย ไม่ใช่ไม่อยากมีนะคับ แต่ว่าทำไมมันต้องมาพร้อม ๆ กัน ทำไมผมต้องเลือก ทำไมผมต้องเก็บไว้ ผมสามารภเก็บไว้ทั้งคู่ได้ ก็คงไม่ใช่ การที่ผมจะปฏิเสธใครคนหนึ่ง มันก็คงจะมีผลกับอีกคนหนึ่งเช่นกัน

พี่ก๊อก เป็นคนที่ผมเห็นแล้วผมยอมรับเลยว่า ยิ้มของพี่แกมีเสน่ห์มาก พี่ก๊อกเป็นคนที่ผมคุยด้วยแล้วอบอุ่น เหมือนว่าเรารู้จักกันมานานมาก ทั้ง ๆ ที่เราก็เพิ่งรู้จักกัน บางครั้งผมเองก็รู้สึกเคลิ้มไปกับบางอารมณ์ของพี่

พี่ต้อม เป็นคนที่นิ่ง สุขุม ตอนแรกผมเองก็ดูไม่ออกหรอกคับ ว่าพี่เขาชอบผมตั้งแต่วันแรก จนรู้สึกมาว่าพักหลัง ๆ แกเริ่มแปลก ๆ ไป พี่แกเป็นคนที่ใส่ใจทุกการกระทำของผมจริง ๆ รู้กระทั่งว่าผมชอบกินกาแฟแบบ 3 in 1 กับปาท่องโก๋ 2 ตัว ชอบกินขนมจีนยอดมะพร้าวอ่อน บัวลอยไข่หวาน แล้วเวลาผมทำงาน พี่แกก็ไม่ค่อยแบ่งให้ผมทำหรอก พี่แกบอกว่ากลัวผมเหนื่อย แค่ดูแลระบบสารสนเทศภายนอกก็หนักแล้ว

ผมก็คิดอยู่นั่นแหล่ะ จนผมเผลอหลับไป
------------------------
ปล. กะว่าจะหายไป(อีกแล้ว) ซักหน่อยนึง แล้วอาจจะกลับมาต่อนะคับ
 

[Sith]

มาติดตามคับผม

[||WiTHOuT_YoU||]

 

หายไปได้ แต่อย่านานนะ คิดเถิงๆ

 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
อย่านานนะเด่ว นิว จาคิดถึงจนทนมะไหว
เนื้อเรื่องกำลังเดินด้วย แต่แหมอยากอ่านเรื่องในอดีตด้วย อิๆ

[august_may]

พึ่งจะมาอ่านค่ะ

เอ่ออ ไม่รู้ว่าจะว่ายังไงดี  แต่การที่มีคนมาชอบเรามันก้อเป็นเรื่องดี แต่อย่างนี้ก็ตัดสินใจลำบากซินะคะ 

อืมๆ เอาใจช่วยพี่ป๊อก พี่ก๊อกแล้วก็พี่ต้อมด้วยค่ะ

[bellbomb]

ไม่ได้แวะมาเม้นต์ซะนาน ป้าขอโทษค้าบ

แบบว่า ยังไม่รู้ว่าก้องหายไปไหน เลยยังไม่อยากให้ป๊อกตอบรับก๊อกหรือต้อมเหมือนกัน เพราะรู้สึกเหมือนปมที่ผูกอยู่ยังไม่เคลียร์ คนอ่านก็ไม่รู้ไปด้วยว่าที่ป๊อกสับสนเนี่ย สับสนเพราะมีคนน่ารักเข้ามาชอบถึงสองคน หรือสับสนเพราะความจริงในใจยังมีก้องอยู่กันแน่

ว่าแล้วก็รอตอนต่อไป อย่าหายไปนานละกันน้า

[—“L•nely_l3”—]

จะเป็นเหมือนรักสามเศร้าป่ะคับ

[4559]

 

ชอบมากเลยครับ

 

[maabbdo]

ซะงั้นอ่ัะ  พอจะมีคนมาจีบทั้งทีก็มีมา 2 มันเลือกยากจริงๆๆด้วย

ว่าแต่ใครจะมาวินล่ะเนี่ย

 

[pickki_a]

ตอบเม้นคร้าบบ......

แบบว่า ยังไม่รู้ว่าก้องหายไปไหน เลยยังไม่อยากให้ป๊อกตอบรับก๊อกหรือต้อมเหมือนกัน เพราะรู้สึกเหมือนปมที่ผูกอยู่ยังไม่เคลียร์ คนอ่านก็ไม่รู้ไปด้วยว่าที่ป๊อกสับสนเนี่ย สับสนเพราะมีคนน่ารักเข้ามาชอบถึงสองคน หรือสับสนเพราะความจริงในใจยังมีก้องอยู่กันแน่

นั่นน่ะสิป้า น่าคิดเนอะ 

ซะงั้นอ่ัะ  พอจะมีคนมาจีบทั้งทีก็มีมา 2 มันเลือกยากจริงๆๆด้วย
ว่าแต่ใครจะมาวินล่ะเนี่ย
 

ก็ไม่รู้สิคับ แฮ่ะๆๆ เชียร์ใครล่ะคับ

จะเป็นเหมือนรักสามเศร้าป่ะคับ

รักสามเศร้าเป็นไงคับ ไม่ได้ดูอ่ะ

อย่านานนะเด่ว นิว จาคิดถึงจนทนมะไหว
เนื้อเรื่องกำลังเดินด้วย แต่แหมอยากอ่านเรื่องในอดีตด้วย อิๆ

ก็เดี๊ยวกำลังจะมาแหล่ะคับ ผลัดๆกัน

แจ้งให้ทราบคับ
จะหายไปทะเล 3 วัน กลับมาวันเสาร์ จะลงให้วันเสาร์กลางคืนนะคับ

[pickki_a]

17
 
“พรุ่งนี้แล้วสินะ” – ผมบอกไอ้ก้อง ขณะที่เราสองคนกำลังกินไอศครีมที่ร้านชื่อดัง
“ป๊อก กูไม่อยากไปแล้ว”
“ทำไม มึงอยากไปไม่ใช่เหรอ กูน่ะ ยังอยากไปเลย เสียดาย ภาษากูไม่แข็ง”
“กูจะไปสละสิทธิ์ ดีป่ะวะ”
“ก้อง กูไม่ได้ไปกับมึง มึงก็เที่ยวเผื่อกูด้วยละกัน”
“มึงสัญญากับกูก่อนนะป๊อก”
“อะไร”
“มึงต้องรอกูนะ สัญญากับกู” – ไม่พูดเปล่า มันเอามือมันมากุมมือผม
“กูสัญญา กูรอมึง กูไม่มีใครอีกแล้ว นอกจากมึง ก้อง”
“.............”
“เพื่อนกูก็ไม่ค่อยมี นอกจากมึง กูรอมึง กูสัญญา”
“คืนนี้ไปนอนที่บ้านกูได้ป่ะ” – ไอ้ก้องขอร้อง
“มึงมีแผนอะไรป่ะเนี๊ย”
“ไม่มี กูแค่อยากอยู่กับมึงนานนาน จนกว่ากูจะไป”
“เชี่ย มึงไม่ได้ไปตายไอ้ก้อง 3 เดือนมึงก็กลับมาแล้ว”
“ไปนอนกับกูนะ ไปช่วยกูเก็บของด้วย”
“ที่บ้านมึงจะไม่ว่ากูเหรอ”- ผมถามเพราะเป็นห่วงไอ้ก้องมัน
“ไม่หรอก เชื่อกู”

ผมไปนอนบ้านไอ้ก้อง กว่าจะได้นอนก็ตีสอง ก็มั่วแต่ (จื๊ยๆ)
.
.
.
.
.


 
เช้าขึ้นมา เราสองคนนอนกอดกันอยู่ จนกะทั่งสาย ๆ แม่ไอ้ก้องก็มาเรียกลงไปกินข้าว แล้วก็บอกว่าให้เตรียมตัวได้แล้ว Fight ออกตอนสองทุ่ม จะรีบเตรียมตัวทำไม ไอ้ก้องแอบบ่น

“แม่มึงหวังดีน่า มึงรีบลงไปเหอะ จะได้เตรียมตัว”
“ป๊อก กูรักมึงนะ”
“เออกูรู้แล้ว ลงไปเหอะ จะได้เตรียมตัว”

ผมออกจากบ้านไอ้ก้องไปตอนบ่ายสองโมง ไอ้ก้องบอกว่าผมต้องไปส่งมันที่สุวรรณภูมิด้วย มันจะเข้า Gate ตอนห้าโมงครึ่ง

เมื่อผมถึงสุวรรณภูมิ ผมสวัสดีพ่อแม่กับญาติ ๆ ของไอ้ก้องอีกครั้ง

“ป๊อก”
“ก้อง กูให้มึงนะ” – ผมยื่นกล่องของขวัญเล็ก ๆ 1 กล่อง ห่อกระดาษสีเงินที่สุดแสนจะธรรมดา
“อะไรวะ”
“มันอาจจะไม่มีค่าอะไร คนอย่างกูคงให้มึงได้แค่นี้แหล่ะ แต่มึงต้องสัญญาว่ามึงจะเก็บมันไว้อย่างดี”
“ป๊อก กูสัญญา” – ตาไอ้ก้องเริ่มแดง
“ก้อง อีก 2 เดือนมึงก็กลับมา มึงอย่าร้องไห้สิ” – ผมแทนที่จะปลอบไอ้ก้อง กลายเป็นว่าผมนั่นแหล่ะที่ร้องไห้
“ป๊อก ...อึ๊ก กู........” – ไอ้ก้องพูดไม่ได้อีกแล้ว น้ำเสียงสะอึก เราสองคนยืนกอดกันแล้วก็ร้องไห้อยู่อย่างงั้นอยู่นานพอสมควร
“ก้อง มึงไม่........ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว”
“...............”
“กูจะรอมึง รอมึงคนเดียว กูสัญญา” – ผมก็ยังร้องไห้ไม่หยุด ไม่รู้สิ ทำไมการที่คนที่เรารักไปไหนไกล ๆ เป็นระยะเวลาสั้น ๆ แต่มันทำให้ผมร้องไห้ได้ขนาดนี้
“ป๊อก กู......ไม่มีอะไรให้มึงเลย”
“ช่างเหอะก้อง ไปล้างหน้าเหอะ ตาบวมแล้ว เดี๋ยวเขาไม่ให้ขึ้นเครื่องนะมึง”
“เชี่ยนี่ กูกำลังเศร้า แม่งทำให้ตลก”

ผมกับไอ้ก้องเดินไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา แล้วก็เดินออกมา จากนั้นมันก็พาผมเดินไปสมทบกับพวกกลุ่มที่จะไปในโครงการเดียวกัน โดยที่ไปกับไอ้ก้องก็จะมีผู้ชายสี่คน(รวมไอ้ก้อง) ผู้หญิงหกคน รวมเป็นสิบคนพอดี

หลังจากที่ผมส่งไอ้ก้องเข้า Gate ไปแล้ว ผมก็ขอแยกตัวจากที่บ้านไอ้ก้อง เพื่อมานั่งรถเมล์กลับบ้าน

คืนแรกผ่านไป – ยังดีอยู่
คืนที่สองผ่านไป – เริ่มแล้วสิ
คืนที่สามผ่านไป – ทำไมไม่โทรหาเรามั่งวะ
คืนที่สี่ – ผมส่งเมลไปหาไอ้ก้อง หลังจากใน Inbox ของผมมีแต่เมล Fwd ทั่วไป

“ก้อง
มึงเป็นไงมั่ง ไหนบอกว่าถึงแล้วมึงจะส่งเมลหากูเลย มึงพักที่ไหน ยังไง กูจะติดต่อมึงได้ยังไง มึงส่งเมลกลับมาบอกกูด้วยนะ
คิดถึงมึงนะ
ป๊อก”

ผมส่งเมลเสร็จ ก็เริ่มสบายใจขึ้น ก็ได้แต่หวังว่าวันหรือสองวันมันจะส่งเมลกลับมาหา

ผ่านไปสองวัน เนื่องจากกำลังวุ่นวายกับการลงทะเบียนเทอมใหม่ ซึ่งไอ้ก้องฝากผมลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว (ลงผ่านอินเตอร์เนต) จึงมีโอกาสได้เปิดเมลอีกครั้ง หลังจากที่ได้ส่งเมลฉบับแรกไปให้ไอ้ก้อง

มี inbox จากเมลผม 1 รายการ เป็นไอ้ก้องจริง ๆ ด้วย ผมรีบคลิกอ่านทันที
“ป๊อก
กูสบายดี ที่นี่วุ่นวายมาก กูต้องปรับตัวหลายๆอย่าง ทั้งเวลาตื่น ข้าวจานละ 300 บาท ทำงานวันละ 8 ชั่วโมง แทบไม่ได้พัก พอดีวันที่ส่งเมลกูหยุดพอดี เลยออกมาส่งหามึง
อยู่ที่นี่มีเพื่อนเยอะดี มาจากไทยรวมแล้วก็ประมาณ 20 คนทั้งประเทศ ถูกส่งไปที่ต่าง ๆ ทั่วอังกฤษเลย กูได้อยู่ที่นี่กับเพื่อนคนไทย 2 คน ชื่อแม๊ค คนที่มึงเห็นที่สุวรรณภูมินั่นแหล่ะ แต่มึงอย่าคิดอะไรนะเว้ย กูมีมึงคนเดียว
กูขี้เกียจพิมพ์แล้วอ่ะ กูอยากโทรหามึงนะ แต่ค่าโทรมันแพงเหลือเกิน กูว่าจะส่งเมลหามึงดีกว่า ประหยัดตังกู แล้วก็ไม่รบกวนเวลามึงด้วย
เอ่อ ของที่มึงให้กูอ่ะ ยังไม่ได้แกะนะเฟร้ย กะว่าคิดถึงมึงจัด ๆ แล้วค่อยแกะ
ไว้เจอกันนะ อีก 55 วันกูจะกลับไปเจอมึง
ก้อง”

ผมอ่านแล้วก็ยิ้มในใจ อย่างน้อยทุกสัปดาห์ก็คงจะเห็นเมลไอ้ก้องล่ะวะ

“ก้อง
กูดีใจที่มึงได้อ่านเมลกู กูลงทะเบียนให้มึงเรียบร้อยแล้ว อีกสองสัปดาห์ก็จะประกาศผลสอบ เดี๋ยวไว้กูดูมาให้มึง แล้วจะส่งเมลบอกมึงนะ กูว่ามึงน่าจะได้เกรดดีกว่ากูแน่เลย
มึงทำงานวันละ 8 ชั่วโมงเลยเหรอ ท่าทางจะหนักนะ พักผ่อนเยอะ ๆ นะมึง กูเป็นห่วง
ส่วนของขวัญน่ะ อยากแกะเมื่อไหร่ก็ตามใจมึงละกัน
กูรอมึงกลับเมืองไทย อีก 52 วัน เราจะเจอกัน
ป๊อก”

ปิดคอม แล้วก็อมยิ้มอยู่คนเดียว
“52 วัน กูรอมึงอยู่นะ”

[maabbdo]

นับงันรอกันเลยทีเดียว

ดูเหมือนนานแต่ก็ไม่นานเนอะ

 

[||WiTHOuT_YoU||]

ความคิดถึงมันห้ามกันไม่ได้จริงๆ หวังว่ากลับมาคงจะเหมือนเดิมกันนะ

 

[august_may]

อืมอีกแค่ห้าสิบสองวัน จะมีเหตุการณ์อะไรทำให้พลิกผันมั้ยเนี่ย 

[DEMON3132]

+1 ให้คุณ pick นะคะ เรื่องกำลังสนุก เฮ้อ! ทำไมป๊อกมีคนมาชอบเยอะจัง น่าอิจฉานะ
เวลาจะมีมาซะหลายคน แต่ละคนก็น่ารัก ดี น่าสนใจ ทำให้เกิดความสับสน ทำใจลำบากนะ
มาต่อไว ๆ นะคะ จะรอตอนต่อไป 

[pickki_a]

18
 
วันที่ไม่มีไอ้ก้อง ผมเองก็เหงาเหมือนกันนะ เดิมเคยมีใครอยู่ข้าง ๆ อยู่ตลอดเวลา พอไม่มีมัน นอกจากจะเหงาแล้ว ยังคิดถึงมันอีกด้วย

ผมเปิดหน้าต่างออกมาตอนสี่ทุ่มของคืนวันหนึ่ง ออกมาสูดอากาศ

“บ่ายสามโมงเองสินะ ไอ้ก้อง ตั้งใจทำงานนะมึง” – ผมพูดคนเดียว ผ่านอากาศออกไป หวังว่ามันจะได้ยิน

แทบจะรอไม่ไหว ผมจึงเปิด notebook อ่านเมล ซึ่งก็มี inbox ทั่วไป ไม่มีเมลไอ้ก้องเลยแม้แต่ฉบับเดียว

“วันนั้นเราอ่านเมลวันอังคารนี่หว่า สงสัยยังไม่ถึงวันหยุดมันมั้ง”

ผมหยุดความคิดฟุ้งซ่านของผมดีกว่า ปิดระเบียงหน้าต่าง แล้วก็เข้านอน


.
.
.
ตั้งแต่ปิดเทอมมาผมเองก็ไมรู้จะไปทำอะไร พวกเพื่อน ๆ ก็กลับบ้านกันไปหมด ไอ้ตูนไอ้ตั๋งผัวเมียคู่นั้นมันก็ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับที่บ้าน 
“พรุ่งนี้กลับบ้านดีกว่าว่ะ” – ผมพูดออกมา หลังจากนั้นก็เก็บของทันที
.
.
.
.
ผมกลับบ้านมาประมาณ สิบกว่าวัน ระหว่างที่ผมกลับมาบ้านนั้นผมก็มีอะไรให้ทำเยอะแยะ ดูแลสวนผลไม้มั่งล่ะ เล่นกับเด็ก ๆ ข้างบ้านมั่งล่ะ ตกกลางคืนซักสองทุ่มกว่า ๆ ผมก็เหนื่อยแล้ว จึงเป็นคนที่นอนเร็วโดยอัตโนมัติเมื่อผมกลับไปที่บ้านของผม

แต่ก็ใช่ว่าความคิดถึงของผมกับไอ้ก้องจะหายไปนะคับ ผมยังคงขีดปฏิทินที่พกในกระเป๋าสตางค์ของผม ตั้งแต่วันที่ไอ้ก้องไปรวมแล้วก็ 16 วันแล้ว
“อีก 44 วันนะไอ้ก้อง กูรอมึงอยู่นะ”
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้นผมขอพ่อเอารถเข้าไปในเมือง เพื่อจะไปเข้าร้านอินเตอร์เนต ร้านเนตตามต่างจังหวัดก็ไม่มีอะไรหรูหราเหมือนในกรุงเทพหรอกคับ มีแค่คอมตัวเก่า ๆ สิบกว่าตัว แล้วก็เคาเตอร์คิดตังที่ลงเป็นสมุดอยู่เลย สนนราคาก็อยู่ที่ชั่วโมงละ 15 บาท

ผมรีบเปิดเมลผมโดยไว กะว่า  Inbox ของผมจะมีเมลของไอ้ก้องมาบ้าง แต่...ปรากฏว่า เป็นเมล Fwd ทั่วๆไป จากเพื่อน ๆ ของผม

ผมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย การที่ผมเข้ามาเช็คเมลแต่กลับไม่มีเมลมันอยู่ใน inbox มันทำให้ผมไม่อยากทำไรต่อ ผมจึงพิมพ์เมลกลับไปหามัน

“ก้อง
ตอนนี้กูกลับมาที่บ้านนครสวรรค์น่ะ พ่อกับแม่กูเขาก็ถามหามึงด้วย กูบอกว่ามึงไปทำงานเมืองนอก พ่อกูนี่แทบจะเตะกูเลย บอกว่าทำไมไม่เอาอย่างมึงมั่ง จะได้ไปดี ๆ แม่กูเขาก็ถามโน่นนี่กับกู ว่ามึงเป็นไงไปอยู่ที่โน่น กูก็ตอบได้ตามที่มึงเคยตอบในเมลกูน่ะ
อีกสามวันกูจะเข้ากรุงเทพ ไปฟังผลสอบแล้ว ยังไงเราสองคนคงไม่มีตัวไหนตกหรอกน่า เก่งซะอย่าง
มึงทำงานได้เงินพอใช้ป่ะวะ ถ้าไม่พอ มึงก็ไม่ต้องเที่ยวให้มันมากนัก เก็บเงินค่าเครื่องบินกลับเมืองไทยมาก็พอแล้ว
พักผ่อนมั่งนะ เดี๋ยวไม่สบาย แต่ลืมไป คนอย่างมึงมันแข็งแรง แต่ก็น้อยกว่ากูอยู่ดี เพราะกูล่ำกว่ามึง (555+)คิดถึงกูเมื่อไหร่ก็เปิดของขวัญกูได้เลยนะ
โชคดีนะมึง อีก 43 วันเราจะเจอกัน
ป๊อก”

ผมคลิก Send ไปแล้ว แล้วก็กลับมาอ่านที่จดหมายออกอีกครั้ง ไม่รู้เป็นไรอ่านซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ ทั้งๆที่มันก็ส่งไปแล้ว ท่าจะบ้าแฮะผม

ไม่รู้จะทำไรแล้ว เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง Webก็ไม่อยากเล่น เลยจ่ายเงินออกมาเลย

ผมเลือกที่จะขับรถเล่นไปเรื่อย ๆ ในจังหวัดของผม ที่ที่ผมกับไอ้ก้องเคยไปเที่ยวด้วยกัน ที่เดิม ตำแหน่งเดิม รถคันเดิม

“รับอะไรดีคับ” – พนักงานเสริฟ์มารับออร์เดอร์
“แกงจืดเต้าหู้หมูสับคับ แล้วก็ข้าวเปล่าจานนึงด้วยคับ” – ผมสั่งไป
วันนั้นไอ้ก้องก็กินแบบนี้ มันสั่งแกงจืดเต้าหู้มา แล้วก็เอาข้าวเทลงไปในแกงจืด ผสมๆ คลุก ๆ เหมือนข้าวต้มเลย ยังถามมันเลยว่าทำไมมึงไม่สั่งข้าวต้มมาเลยวะ มันให้เหตุผลว่าถ้าสั่งข้าวต้ม ก็ไม่ต่างอะไรกับแกงจืดราดข้าวแหล่ะ แถมยังให้น้อยกว่าด้วยซ้ำ – คิดไปมันก็จริงของมัน
 
แล้วผมก็ขับรถต่อไปที่บึงบอระเพ็ด ที่ที่ดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน แต่วันนี้ผมมานั่งดูคนเดียว ได้แต่หวังว่ามันก็คงอยากมาดูกับผมอีกครั้ง
 
เหงาได้ที่แล้ว ผมจึงขับรถกลับบ้านไป โดนพ่อบ่นเล็ก ๆ แล้วก็กินข้าว จากนั้นก็อาบน้ำแล้วก็เข้านอนทันที

.
.
.
สามวันถัดมาผมลาพ่อกับแม่ เพื่อจะไปฟังผลสอบที่กรุงเทพ กะว่าฟังผลสอบเสร็จถ้าไม่มีไรทำอีกก็จะกลับมาใหม่ แต่ถ้ามีกิจกรรมอะไรก็จะอยู่ทำ ก็มันว่างอ่ะ แฟนก็ไม่อยู่ เพื่อนก็กลับบ้านกันเกือบหมด ยิ่งเพื่อนในกลุ่มกลับบ้านกันหมดเลย แล้วผมจะอยู่กรุงเทพทำไม

วันต่อมาผมไปที่มหา’ลัย ปรากฏว่าผมกับไอ้ก้องผ่านทุกตัว แถมยังได้เกรดดีกันอีกด้วย ส่วนเพื่อนผมสองคนก็เกรดดีไม่แพ้กัน แต่ก็ยังน้อยกว่าผมนิดนึง สรุปแล้วผมเก่งสุดในกลุ่ม

“ฉลองกันป๊อก” – ไอ้ตั๋งเป็นผู้เสนอ
“ไปไหนวะ” – ผมถาม
“ที่เก่า” – ไอ้ตูนตอบ
“เหรอ งั้นถ้ากูเมามึงแบกกูกลับเหมือนเดิมนะ ขอบใจว่ะ” – ผมบอกพวกมัน พวกมันก็ตกลง
“เออ มีคนอื่นไปด้วยนะ เพื่อนเก่าพวกกูสองคน” – ไอ้ตูนบอก
“เอ่อ แล้วกูจะคุยกับเขาได้เหรอ กูยิ่งไม่มีปากอยู่” – ผมถาม เพราะกลัวว่าไปจะไม่หนุกอ่ะดิ
“เออๆไปเหอะ เดี๋ยวปิดเทอมก็ไม่ได้เจอมึงอยู่ดี” – ไอ้ตูนบอก
“เออ ไปก็ไป กี่โมง จะได้กลับหอไปนอนก่อน กูเพิ่งกลับมาจากบ้าน ยังง่วงอยู่เลย” – ผมบอกพวกมัน
“สามทุ่ม เดี๋ยวไปรับที่หอ”

ผมรับปากพวกมันเสร็จก็กลับหอไปนอน เดินทางกลางคืนมันก็เหนื่อยเป็นธรรมดา พวกมันสองคนจะไปสวีทกันตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกันเป็นสัปดาห์ ขนาดหายไปเป็นสัปดาห์ยังคิดถึงขนาดนี้ ยิ่งไปสองเดือน ผมไม่คิดถึงแทบขาดใจเลยเหรอวะ

ผมกลับมาที่หอ เปิด notebook เปิดเมลของผม ใน inbox ก็ยังไม่มีเมลไอ้ก้องเหมือนเดิม ผมจึงส่งเมลไปหามันอีกครั้ง
“ก้อง
เกรดออกแล้วนะ ของมึงได้ 3.03 อ่ะ ก็ใช้ได้นะ มึงไปเสียวิชาสังคมอ่ะได้ C เลยเน่าไปนิด แต่อังกฤษมึงได้ A นะ พูดถึงอังกฤษกูได้แค่ C+ เอง มันก็เลยดึงเกรดกูลง แต่ยังไงเกรดกูก็มากกว่ามึงอยู่ดี ของกูได้ 3.14 อ่ะ ส่วนไอ้สองตัวนั่นก็สองปลายๆ รู้สึกว่า 2.95 กับ 2.93 มั้ง แม่ง เป็นแฟนกันเกรดยังใกล้กันอีก
ปิดเทอมที่เหลือสองเดือนกูว่าจะอยู่บ้านว่ะ อาจจะไม่ได้มาส่งเมลบ่อย ๆ แต่กูสัญญาว่าจะส่งมาหามึงทุกสัปดาห์ แม้ว่ามึงจะมาเปิดอ่านมันวันไหนก็เอาเหอะ
อีก 40 วันเจอกันนะมึง
ป๊อก”
จากนั้นผมก็อ่านโน่นนี่ในบอร์ด ส่วนใหญ่ก็เป็นพวก Gadget IT น่ะ ผมชอบมาก ๆ แล้วก็หลับไป
 
ตื่นมาอีกทีไอ้ตั๋งโทรมาหาผมบอกว่ามันจะเข้ามารับอีกสองชั่วโมง หันไปดูนาฬิกาตอนนี้ก็เพิ่งจะ 5 โมงเย็นเอง มันจะรีบมาทำไมวะ
ว่าแล้วก็ลงไปหาไรกินดีกว่า หิวแล้วตั้งแต่กลางวันก็เอาแต่นอน นอน นอนอย่างเดียว

เมื่อใกล้ถึงเวลานัด
“ป๊อกมึงอยู่ไหน” – เสียงไอ้ตั๋งผ่านโทรศัพท์มา
“อยู่ห้องอ่ะ”
“เออ เดี๋ยวกูเข้าไปรับ”
“มากันกี่คนวะ”
“4 คน” – เสียงในรถไอ้ตั๋งสามารถบอกประชากรได้อย่างเดียว ว่าเยอะ
“เสียงแม่งอย่างกับเป็นสิบ”
“เออ ป๊อก ให้กูขึ้นไปหาหรือมึงจะลงมารอ”
“เดี๋ยวลงไปรอละกัน”
ผมปิดประตูห้อง ปิดไฟ แล้วก็ลงไปรอไอ้ตั๋งข้างล่าง
“โห รถมึงหรือรถพ่อมึงวะ” – ประโยคแรกที่ผมทักไอ้ตั๋ง
“ขึ้นมา เร็ว เดี๋ยวคนเยอะ” – ไอ้ตูนไล่ผมขึ้นรถ

เมื่อผมเปิดประตูหลัง ปรากฏว่ามีคนอยู่แล้วอีกสองคน เป็นผู้ชาย(ที่ระบุเพศไม่ได้) 1 คน และผู้ชาย(ที่ระบุเพศได้แล้วว่าหญิง) 1 คน

“คนนี้เหรอจ๊ะตูน” – คนสวยทักขึ้นมา
“ใช่แล้ว เอ่อ เจตต์ กิม นี่ป๊อก เพื่อนกู เรียนคณะเดียวกัน” - ไอ้ตูนแนะนำ
“หวัดดีคับ” – ผมก้มหัวหงึก ๆ แสดงคำทักทาย
“ฉันบอกแล้วว่าเรียกฉันว่า เจนนี่ เจตต์เจิดอะไรกัน” - คนสวยหันมาค้อนใส่ไอ้ตูน
“น่ารักจังนะจ๊ะ” – เจนนี่หันมามองผม
“แห่ะ ๆ คับ” – รู้สึกกลัว บอกไม่ถูก ถ้ารู้ว่ามากับคนสวยประเภทนี้ ไม่ขอมาดีกว่า
“มันมีแฟนแล้ว อย่าไปยุ่งกับมัน” – ไอ้ตั๋งเตือน
“แฟนไม่มาตอนนี้ถือว่าโสดจ๊ะ” – เจนนี่แหวใส่ไอ้ตั๋ง
“เรียนไหนกันอ่ะคับ” – ผมเริ่มถามบ้าง
“เราเรียนที่ XXxx ส่วนเจตต์เรียนที่ XxxX” – กิมหันมาตอบผม
“ฉันบอกว่าชื่อเจนนี่ย่ะ” - ยังหันกับมาค้อนไอ้กิม
“เออ อีเจนนี่ พอใจยัง”
“วันนี้แหล่ะ ฉันจะจับผู้ชายมาทำสามีให้หมดผับเลย”
น่ากลัวแล้วสิผม

ถึงผับกันแล้ว ก็เหมือนเดิมแหล่ะคับ ไอ้ตั๋งก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย มันให้ผมกับเพื่อน ๆ รอที่โต๊ะ

ทุกอย่างเหมือนเดิมจริง ๆ ทุกคนเต้นกันอย่างเต็มที่ เพลงก็มัน คนก็เยอะ และผมก็...
























...................เมา

[—“L•nely_l3”—]

เจต // เจนนี่ 

คิดได้เนาะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ