#ตอนที่11
(แบม)
เสียงนาฬิกาปลุกบ่งบอกเวลาผมลุกจากที่นอนไปอาบน้ำเเต่งตัวเเละเดินไปปลุกเด็กตัวขาวที่ฝังตัวลงไปกับผ้าห่มผืนใหญ่เหมือนดักเเด้
“โลมาตื่นไปอาบน้ำได้เเล้ว”ผมเรียกเด็กน้อยบนที่นอน
“อื้อเฮียแบม”มันลงขึ้นนั่งทั้งยังหลับตาอยู่
“มึงไม่ตื่นกูทิ้งไว้ที่นี่นะ”เด็กตัวขาวเบิกตากว้างเเล้วตอบผมอย่างร้อนรน
“ไปเเล้วๆๆเฮีย”
ไม่นานรถตู้ของบอลก็มารับด้วยสมาชิกที่คบทุกคนเเล้วผมกับโลมาก็เข้าไปนั่งด้านในรถ
“เดี๋ยวแวะกินข้าวก่อนนะ”เจด้าที่นั่งข้างคนขับพูดขึ้น
“กูหิวจะตายเเละเนี่ยข้าวยังไม่ได้ตกถึงท้องเลย”เชมันพูดทั้งที่ในมือน่ะเต็มไปด้วยขนม
“ในมือเฮียน่ะกินให้หมดก่อนเถอะ”โลมาพูดขึ้นเหมือนลอยๆเพราะเจ้าตัวหลับตาอยู่
“ข้าวกับขนมมันไม่เหมือนกันเว้ยนี่ของว่าง”ของว่างของมึงเท่ากับอาหารจานหลักกูเลยเช
รถเคลื่อนตัวมาได้สักระยะก็จอดกินข้าวกันเป็นร้านอาหารในปั้มน้ำมันน่ะครับรสชาติก็ไม่ได้แย่นะพอกินได้แต่ให้กินเเบบนี้ทุกวันก็คงไม่ไหว
กินเสร็จผมก็นั่งรอพวกเพื่อนที่เข้าไปซื้อขนมกันที่ร้านสะดวกซื้อเอาไปกินระหว่างเดินทาง
“อ่ะเห็นง่วงๆ”โซ่ยื่นเเก้วกาแฟให้ผมเเล้วนั่งข้างๆ
“ขอบใจนะมึง”ผมรับเเก้วกาแฟมาดื่ม
“ไม่ไปซื้อขนมกับเค้าหรอวะ”คนข้างๆมันถามผม
“ไม่อะเดี๋ยวโลมาก็ซื้อเผื่อแล้วมึงอ่ะไม่ไปหรอ”
“ไม่ค่อยชอบเท่าไรว่ะเลยไม่ไป”มันพูดพรางมองดูรถที่วิ่งอยู่บนถนน“มึงกับโลมาเเม่งดูรักกันดีเนอะ”
“หึโลมามันน่ารักดีอยู่กับมันแล้วโลกเเม่งดูดีขึ้น”มันเหมือนพลังบวกที่พร้อมจะเติมเต็มให้ทุกคนรู้สึกดีขึ้นเหมือนหายใจง่ายขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ผมว่านะ
“อืมกูก็คิดว่างั้นอาจจะเป็นเพราะพี่รหัสมันน่ารักด้วยล่ะมั้งถึงสอนให้น้องรหัสมันน่ารัก”มันหยุดคำพูดเเล้วหันมามองผม“น่ารักเหมือนพี่มันเลย”
ไอ้โซ่ยิ้มส่งมาให้ผมถ้าเป็นสาวๆในมหาลัยมาเห็นคงตายกันเป็นเเถวเจอเดือนคณะบริหารยิ้มให้ขนาดนี้แต่สำหรับผมเเล้วมันก็ไม่ถึงกับใจเต้นเเต่ก็....
ดี บอกไม่ถูกอ่ะ
“บ้าเเล้วมึง อ่ะเมากาแฟแล้ว”ผมว่า
คนข้างๆยิ้มขำออกมากับคำพูดของผม
“สงสัยเมาจริงๆเเหละ”
เรากลับมาในรถอีกครั้งเมื่อคนอื่นเริ่มเดินออกมาจากร้านโดยมีโลมากับเชเดินรั้งท้ายมาเพราะหอบขนมถุงใหญ่
อยู่บ้านพวกมึงไม่เคยกินขนมหรอวะซื้อเหมือนจะไม่ออกมาเจอโลกภายนอกอีก
“เฮียเเบมโลมาซื้อขนมมาฝากเฮียแบมด้วยนี่ยังไม่หมดนะอยู่ที่นาโนอีก”มันว่าเเล้วชี้ไปที่ถุงในมือนาโน
“มึงจะกินหมดมั้ยเนี่ยโลมาอ้วนตายเเน่มึง”ผมผลักหัวมันเบาเเล้วลากมันไปขึ้นรถตู้ที่จอดอยู่
“เปลี่ยนกูขับได้นะบอล”โซ่ถามบอลหลังจากที่มันขับรถมาสักระยะนึงเเล้ว
“เออก็ดีวะของีบแปป”บอลมันว่าพร้อมหักเลี้ยวเข้าข้างทางให้โซ่
เปลี่ยนไปขับแทน
ผมมองการกระทำนั้นอยู่นานพรางคิดขึ้นได้ว่าจริงเเล้วโซ่มันก็เป็นดีคนนึงเลยมันเลือกที่จะนั่งสบายๆอยู่เฉยๆก็ได้ยังนาโนก็พร้อมจะเปลี่ยนไปขับแทนไอ้บอลอยู่แล้วอีกอย่างคือมันไม่ได้สนิทกับพวกผมขนาดจะเป็นห่วงกัน
“เดี๋ยวกูไปนั่งเป็นเพื่อน”ผมบอกเพราะเห็นเจด้ามันจะหลับอยู่แล้วเหมือนกันกับบอลถ้าปล่อยไว้ไม่ต่างอะไรกับปล่อยให้ไอ้โซ่นั่งคนเดียว
“อ่อเออมาดิ”ไอ้โซ่มองผมงงๆเเต่มันก็ปล่อยให้ผมไปนั่งด้วย
“นอนได้นะถ้าง่วงกูไม่เป็นไร”มันหันมาบอกผมขณะติดไฟเเดง
“อืมกูรู้น่า”ผมบอกมัน
“หรอไอ้หมาแบม”มันเอื้อมมือมายีหัวของผมเลยโดนผมตีที่ไหล่เเละมองค้อนใส่
“โอโหเจ้ด้าสุดยอดอ่ะบ้านสวยมาก”โลมามันวิ่งลงจากรถไปที่บ้าน
กระเป๋ามึงไอ้เด็กเอ๋อนี่
ผมลงไปเอากระเป๋าตัวเองเเละของเด็กบ้านั่นด้วยนี่กูพี่รหัสหรือคนใช้เนี่ย
“กูช่วย”ไอ้โซ่ดึงกระเป๋าในมือผมไปถือ
“ใจมากมึงง”ผมบอกมันแล้วเดินเข้าบ้าน
ในตัวบ้านมีหลายห้องจริงครับขนาดคนละห้องยังเหลือผมเลือกห้องนึงที่มองออกไปทางหน้าต่างจะเห็นสระว่ายน้ำด้านนอกของตัวบ้านผมว่ามันสวยดีพวกเราตกลงกันว่าวันนี้จะพักผ่อนที่นี่ก่อนค่อยไปทะเลกันในวันพรุ่งนี้
เจด้า ขิง เช โลมา และนาโนพวกนั้นออกไปซื้อของสดในตลาดมาทำกินกันในมื้อเย็นกันเเต่ผมขอนอนรอสบายๆที่บ้านดีกว่าขอนอกพักสักงีบเถอะ
“เเบม แบม ตื่น”
ผมงัวเงียตื่นขึ้นเพราะมีคนมาปลุกเมื่อลืมตาก็เห็นน้ำขิงนั่งอยู่บนเตียงผม
“อือ น้ำขิง”
“ก็กูน่ะสิล้างหน้าเเล้วไปกินข้าวกันอาหารเต็มเลย”
“อื้อเดี๋ยวตามลงไป”ผมบอกมันเเละลุกไปล้างหน้าเพื่อลงไปข้างล่าง
ผมเดินลงมาข้างล่างได้ยินเสียงพวกมันพูดกันตั้งแต่ลงบันไดคำพูดของเพื่อนทำให้ทำหยุดเดินขึ้นมาดื้อๆ
“กูโคตรเกียดขี้หน้าแม่งผู้หญิงอะไรสวยนะเเต่ตอเเหล”ผมจำได้เสียงเจด้าพูด
“ชอบคนมีเจ้าของมันดีจริงๆหรอว่ะไม่รู้จริงหรอว่าเค้ามีเมียเเล้วเเค่ไม่พูดอวดก็ไม่ได้แปลว่าไม่มีป่ะบางทีเค้าก็แค่ไม่อยากให้ใครเสือกรึป่าวกูจะไม่พูดหรอกถ้าเพื่อนไม่เลื่อนลอยขนาดนี้อีเหี้ย...แม่ง ”น้ำขิงมันร้องไห้อีกเเล้ว
“เอาน่ายังไงแบมมันก็ออกมาจากตรงนั้นแล้วมันมูฟออนเเล้วไง”
“ป่าวหรอกเฮียบอลเฮียแบมเค้ามูฟ แค่ตัวเท่านั้นเเหละแต่หัวใจอยู่ที่เดิมยังอยู่กับเฮียมังกรโลมารู้สึกได้”
น้องเป็นคนที่อยู่กับผมบ่อยที่สุดคงไม่แปลกที่จะสัมผัสความรู้สึกผมได้
ผมยืนฟังพวกมันอยู่ข้างบันไดโดยไม่รู้ว่าตั้งเเต่เมื่อไรที่มืออีกข้างของผมมันไม่ว่างเพราะมีมืออีกคนจับ
อยู่
“เลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะครับเดี๋ยวพี่แบมก็ลงมาแล้ว”
“จริงของนาโนมันนะเเบมมันคงไม่อยากได้ยินเรื่องพวกนี้หรอก”เมื่อสิ้นสุดเสียงของบอลผมก็เงยหน้ามองคนที่จับมือผมไว้โซ่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาตรงข้างแก้มให้ผม
“ไปกินข้าวกันหมาแบม”ผมพยักหน้าตอบก่อนจะเดินออกไปกับโซ่
“ตาเเดงมาเลยนะมึง”เจด้าว่าขึ้นแล้วมองต่ำลงมาที่มือของผม
ผมละมือออกจากมือโซ่ลืมไปเลยว่าจับมือกันอยู่
“กูนอนนานไปหน่อยเลยตาเเดงไหนมีอะไรกินบ้างโทษทีนะที่ไม่ได้มาช่วยเลย”ผมเดินเข้าไปใกล้พวกมัน
“นี่ๆนั่งนี่เลยเฮียแบมไม่ต้องขอโทษโทษหรอกเฮียเชก็ไม่ได้ช่วยเเถมกินก็เยอะยังไม่สำนึกเลย”
“ไอ้เด็กนี่กูอยู่เฉยเเล้วนะ”ไอ้เชว่าตอบโลมาในมือก็ถือกุ้งตัวโต
“ก็จริงนี่ขี้เกียดตัวเป็นขน”
“มึงรู้ความหมายหรอถามจริง”นาโนยิ้มๆแล้วถามโลมา
“ไม่รู้กูจำป๊ามาไว้ใช้ด่าคนเเบบเฮียเชอ่ะ”
ผมส่ายหน้ากับสงครามของพวกมันไม่ต่างกับคนอื่นที่นั่งขำเหมือนดูตลก
“มัวเเต่หัวเราะอยู่นั่นกินข้าวได้เเล้วเดี๋ยวปวดท้อง”โซ่ตักข้าวผัดมาวางตรงหน้าผม
“ขอบคุณนะมึง”ผมว่าเเล้วตักข้าวผัดเข้าปากตาก็มองไปที่เชกับโลมาที่เถียงกันไม่เลิก
“เลอะเเล้วหมาแบมตั้งใจกินก่อนมั้ยข้าวติดยันแก้มเเล้ว”ผมชะงักเล็กน้อยที่มือมันมาเเตะที่เเก้มผมแต่ก็ไม่ได้ปัดออก
หลังจากกินข้าวเสร็จเราก็มีปาตี้กันนิดหน่อยที่สระว่ายน้ำผมดื่มไปนั่งแช่เท้ากับสระน้ำที่พวกมันเล่นกันอยู่การมาเที่ยวอะไรแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
ดึกๆพวกเพื่อนผมก็เริ่มเเยกกันเข้าห้องแต่ผมขอนั่งอยู่ตรงนี้สักพักมันสบายดีลมเย็นที่พัดเข้ามาสัมผัสโดนที่หน้ามันทำให้โล่งๆแปลกๆ
“จริงๆความรักไม่ทำให้เราเจ็บหรอกความทรงจำต่างหากที่ทำให้เราเจ็บ
”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีเสียงดังขึ้นข้างๆมานั่งตั้งเเต่ตอนไหนไม่เห็นรู้เรื่องเลย
ผมมองหน้าอีกคนที่มองมาที่ผมยิ้มๆ“โซ่”
“ว่ามีอะระ”
!!!!
โซ่ดวงตาเบิกกว้างตกใจมันชะงักที่ผมดึงมันเข้าไปจูบเเต่ไม่นานมันก็ใช้มือลูบเบาที่หลังผมเเละจูบตอบมืออีกข้างก็ยกขึ้นเช็ดน้ำตาผม
ไม่นานผมก็ผละออกจากมันแล้วลุกขึ้น
“กูขอโทษนะ”ผมตอบเตรียมจะหันหลังกลับเข้าบ้านเเต่กลับมีมือที่ดึงผมไว้ก่อน
“กูไม่เป็นไรไม่ต้องคิดมาก”มันบอกผมด้วยรอยยิ้มเดิมที่ยิ้มให้ผมตลอดผมพยักหน้ารับเเละเดินเร็วๆขึ้นห้องด้วยน้ำตาที่ยังไหลอยู่
“ม มึงมีไร”เมื่อเปิดประตู
เข้ามาในห้องผมก็เจอโลมานั่ง
อยู่ที่เตียงเด็กตัวขาวจ้องหน้าผมที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“เฮียแบม”โลมาเดินมาจับมือผมไปนั่งข้างๆที่เตียงแล้วกอดผม“เฮียแบมชอบเค้ารึป่าว”
ผมมองมันอย่างสงสัย
“เฮียโซ่ไงเฮียเเบมรู้สึกชอบเค้ารึป่าว”มันเงียบลงเหมือนให้ผมคิด“โลมาเห็นที่สระ”
ผมเข้าใจเเล้วที่น้องกำลังสื่อ
ผมยกมือกอดตอบโลมาน้ำตาก็ไหลมาอีกรอบ
“กูเเค่อยากรู้ว่าจูบกับคนอื่นมันดี
จริงๆรึป่าวดีกว่าที่เคยจูบมั้ย”ผมตอบน้องทั้งน้ำตา
“เเล้วเฮียเเบมรู้สึกดีรึป่าว”โลมาถามผมกลับ
“ไม่เลยโลมาไม่เลยสักนิด”
หัวข้อ: เลิกกันไหมครับ!(คุณแฟนตัวดี) ตอนที่ 30 (13/11/2019) (อ่าน 3849 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก