ตอนพิเศษ 2
หลังจากที่ผมลางานกะทันหันเจ็ดวันเพราะอาการฮีทของสายธาร หลังจากนั้นประมาณเดือนกว่าๆ เราก็ได้รับข่าวดี...สายธารตั้งครรภ์
ว่าที่คุณพ่อคุณแม่มือใหม่อย่างเราก็ตื่นเต้นกันมากและด้วยความเห่อลูกของผม สายธารยังไม่ได้ร้องขออะไร ผมที่เปิดหนังสืออ่านเตรียมตัวรับมือกับคุณแม่โอเมก้าก็รีบไปซื้อพวกหมอนมาให้เขาสร้างรัง ดันเตียงเข้ามุมห้อง ดึงเสื้อในตู้มาปูไว้ให้เขากอด ผมตื่นเต้นกว่าสายธารที่ท้องเองเสียอีก
สัปดาห์แรกๆ นั้นทุกอย่างมันดูตื่นเต้นและมีความสุขไปหมด จนเข้าช่วงสัปดาห์ที่สิบสองของอายุครรภ์ เราได้รับข่าวดีอีกครั้ง
ฝาแฝด…
ไม่ใช่แค่คนเดียว แต่เราได้มาถึงสอง
มีเจ้าตัวเล็กสองคนในท้องที่นูนขึ้นมาประมาณหนึ่งของสายธาร ครั้งแรกที่ได้เห็นพวกเขาในจอมอนิเตอร์ ผมดีใจจนพูดไม่ออก น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้เนื้อไม่รู้ตัวเมื่อเห็นภาพเจ้าตัวน้อยที่ฉายอยู่บนจอ ผมยังดูไม่ออกหรอกแต่คุณหมอเขาบอกว่าอะไรเป็นอย่างไรบ้าง
หลังจากนั้นสายธารก็มีเริ่มมีอาการแพ้ท้อง เขาเวียนหัวและอาเจียนเล็กน้อยแต่ก็กินได้เป็นปกติแถมดูจะกินเยอะกว่าเดิมด้วยซ้ำ ผิดกับผมที่อาเจียนอย่างหนัก อาหารอะไรที่เคยชอบก็เกลียดไปเสียอย่างนั้น วันๆ อยากกินแต่อะไรเปรี้ยวๆ หรืออาหารที่มีรสชาติจัด นอกจากนั้นยังอยากกินอะไรแปลกๆ อย่างยอดหญ้าอ่อน...เป็นคนอยู่แท้ๆ แต่อยากกินอะไรแบบนั้น รู้ซึ้งถึงคำว่าแพ้ท้องแทนเมียเป็นอย่างไรก็วันนั้นนั่นแหละ
จนมาถึงสัปดาห์ที่ยี่สิบ ท้องของเขาโตขึ้นมาก...มากจนผมยังตกใจ อาจเพราะเป็นลูกแฝด ผมไม่ได้มีอาการเวียนหัวอะไรอีกแล้ว กินอะไรได้เป็นปกติ ตรงกันข้ามกับสายธารที่เริ่มมีอารมณ์แปรปรวนตามระดับฮอโมนร์ที่เกิดจากการตั้งคครรภ์
และเพราะอารมณ์แปรปรวนของสายธารทำให้ผมรู้สึกว่ารับมือได้ยาก...ว่าที่คุณแม่ดื้อขึ้น ดื้อมากเสียด้วย
ผมเข้าใจว่าคนท้องจะอยากกินนู่นกินนี่ อยากกินอะไรต้องได้กินไม่งั้นจะน้อยใจไปเสียหมด ผมหามาให้เขากินได้แต่ที่น่าหนักใจคือสายธารก็เจริญอาหารกับพวกขนม ของหวานและผลไม้แต่กลับไม่ยอมกินข้าวกินปลา พวกของคาวทั้งหลายเขาแทบจะไม่แตะเลย
“สายธารทำไมไม่กินข้าว” ผมทำหน้าดุใส่เขาอย่างไม่จริงจังมากนักเมื่อกลับมาแล้วพบสายธารไม่ยอมกินข้าวอีกแล้ว ตอนนี้ก็เกือบจะหนึ่งทุ่มแล้ว แต่กับข้าวยังไม่ลดไปเลยซักอย่าง
“ฉันรอกินพร้อมพี่พนาไงจ๊ะ” อีกฝ่ายยิ้มกว้าง เดินเข้ามากอดเอวพลางออเซาะเสียงหวาน ผมบีบแก้มเขาอย่างมันเขี้ยว ก้มลงฟัดแก้มแล้วลูบท้องทักทายลูกๆ อีกเล็กน้อย
“ทีหลังไม่ต้องรอพี่นะ ช่วงนี้งานเยอะพี่เลิกดึก” ผมว่าพลางตักกับข้าวใส่ในจานเขา สายธารไม่ได้พูดอะไรแค่ยิ้มรับแล้วตักกับข้าวที่เขาทำเองมาป้อนผม ทำแบบนั้นไปเรื่อยจนผมอิ่ม แต่ข้าวในจานสายธารนั้นไม่ได้พร่องลงไปเลย
“พี่พนาอิ่มรึยังจ๊ะ เดี๋ยวฉันไปเอาขนมหวานมาให้นะ” สายธารขยับตัวลุกขึ้นอย่างอุ้ยอ้ายเตรียมจะเดินไปตักขนมหวาน แต่ผมก็ดึงมือเขาไว้ก่อน ดึงจานข้าวมาไว้ตรงหน้าแล้วตักไปป้อนเขาบ้าง
“สายธารต้องกินข้าวให้หมดก่อนนะ”
“...” เขาเงียบ มองผมตาใสแต่ก็เม้มปากสนิทไม่ยอมกินข้าว ถือค้างแบบนั้นอยู่นานจนเขาดันมือผมออกแล้วหันหน้าหนี ดื้ออีกแล้วเมียผม กินข้าวทีไรต้องกล่อมกันอยู่ครึ่งวัน
“อย่าดื้อสิ ไม่กินข้าวแบบนี้ธารไม่หิวเหรอครับ”
“ไม่หิวจ้ะ ฉันมีขนม มีผลไม้เต็มตู้เย็นเลย” เขาเถียงขึ้นมาทันควัน สองมือเล็กประคองท้องตัวเองพลางทำท่าจะลุกออกไปจากตรงนี้
“แต่ธารจะกินแต่ผลไม้ไม่ได้ ต้องกินข้าวอะไรแบบนี้บ้าง กินให้พี่ซักครึ่งจานนะ” ผมว่าแล้วป้อนเขาอีกครั้ง สายธารหลุบตาลงแล้วปิดปากสนิท
“ฉันไม่อยากกิน”
“ธาร”
“...”
“สายธาร” เขาหันหน้าหนีเมื่อโดนดุ ผมจ้องอีกฝ่ายนิ่งๆ แต่ยังคงยกช้อนค้างไว้ พอโดนกดดันหนักเข้าเขาก็เตรียมจะลุกหนีอีกครั้ง ผมมองนาฬิกาและวางช้อนลงกับจานจนเกิดเสียง เพราะเหนื่อยจากงาน พอกลับมาก็เจอเขาดื้อใส่แบบนี้ทำให้ผมหงุดหงิดเป็นอย่างมาก “ธารอย่าทำตัวแบบนี้ได้มั้ย?”
“ฉันจะทำ...” เขาพูดเสียงห้วนไม่ยอมสบตา ผมยกมือนวดขมับพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“สายธารพี่เหนื่อยนะ ทำไมถึงทำตัวไม่น่ารักแบบนี้ ไม่รักตัวเองก็หัดรักลูกในท้องหน่อย”
“...” เขาขมวดคิ้วฉับแล้วก้มหน้าลงมากกว่าเดิม เพราะความหงุดหงิดทำให้ผมไม่ทันได้สังเกตอะไรบางอย่าง ผมชี้ไปที่จานข้าวยื่นคำขาดว่าหากไม่กินให้ได้ครึ่งจานก็ไม่ต้องไปนอน นั่งอยู่ตรงนี้ไปทั้งคืนนี่แหละ ผมกอดอกกดดันจนสุดท้ายสายธารก็ยอมแพ้ ตักข้าวเข้าปาก
แต่ละคำที่เขาตักเข้าปากแล้วเคี้ยวก็ทำหน้าแปลกๆ ไปด้วย ผมไม่เข้าใจเลยว่ามันจะอะไรนักหนา
ระหว่างที่เขากำลังกินนั้นผมก็ลุกขึ้นไปล้างจานเพื่อรอ หันกลับมามองเขาบ้างเป็นระยะๆ แล้วก็ได้เห็นว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังร้องไห้ ปลายจมูกแดงก่ำ หยดน้ำตาถูกเช็ดด้วยผ้าเช็ดหน้าของผม ซึ่งเขาเอามาผูกไว้ที่ข้อมือเพื่อความอุ่นใจ
เห็นเขากินข้าวทั้งน้ำตาแบบนั้นผมก็อึดอัดใจ อดไม่ได้ที่ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ผมไม่ได้อยากจะดุเลยแต่มันก็จำเป็น แต่ถึงอย่างนั้นก็เพิ่งรู้ตัวว่าผมควรที่จะใจเย็นลงกว่านี้หน่อย เห็นสายธารร้องไห้แบบนั้นผมก็ไม่สบายใจเลยซักนิด
ผ่านไปซักพักเขาก็ดันจานข้าวออก พอเห็นว่าเขากินเยอะไปพอสมควรก็จูบแก้มและพูดชมเขาไป แต่อีกฝ่ายยังคงเงียบและก้มหน้าตอนที่ผมเดินไปเก็บจาน นั่งนิ่งๆ ไปซักพักเขาก็ขยับตัวลุกขึ้น ประคองท้องพลางเดินอุ้ยอ้ายไปที่โซฟาแล้วนั่งเช็ดน้ำตาอยู่แบบนั้น ผมรีบล้างจานแล้วเตรียมผลไม้ไปง้อเขา นอกจากนั้นก็นำผ้าผืนเล็กๆ แช่น้ำอุ่นติดมือไปด้วย
“มะละกอครับ”
ผมส่งจานผลไม้ให้ สายธารรับไปแต่ก็ไม่ได้จิ้มกินทันที จนผมนั่งลงข้างๆ ยกขาเขาขึ้นมาวางบนตักแล้วประคบผ้าขนหนูอุ่นไว้ที่เท้าบวมๆ ของสายธารจากนั้นก็ออกแรงบีบนวด
“สายธาร พี่ขอโทษที่ดุแต่ก็เพราะพี่เป็นห่วง”
เขายังคงนั่งนิ่ง น้ำตาไหลเป็นสายไม่หยุด ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็เอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ฉัน...รักลูกนะจ๊ะ ฮึก” สองมือก็ประคองท้องกลมโตของตัวเองเอาไว้ “ฉันจะเป็นแม่ที่ดีได้มั้ย?”
“...” เขาเงยหน้ามองผมก่อนจะหลุดสะอื้นออกมา ผมรีบดึงตัวเขาเข้ามากอดพลางลูบหลังเพื่อปลอบ สิ่งที่ผมพูดไปเพราะอารมณ์หงุดหงิดทำให้ว่าที่คุณแม่ซึ่งมีระดับฮอร์โมนไม่ปกติเสียใจมาก
“ฉันรักลูกนะจ๊ะ”
“พี่รู้ครับ พี่ขอโทษที่พูดแบบนั้น”
“ฉันผิดเองจ้ะ ฉันทำตัวไม่ดีแบบที่พี่พนาว่า” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ เสียใจและไม่มั่นใจนั้นทำให้ผมกอดเขาแน่นกว่าเดิม ผมไม่ควรพูดแบบนั้นเลย
“พี่ขอโทษจริงๆ ครับ”
“ฉันทำตัวไม่ดี เป็นฉันตังหากล่ะจ๊ะที่ต้องขอโทษพี่พนา” เขาว่าแล้วยกมือไหว้ขอโทษ ผมรวบมือทั้งสองของเขามากดจูบ อีกมือก็ลูบแผ่นหลังบางหวังให้เขารู้สึกดีขึ้น “ฉันรักลูก รักพี่พนา แต่ฉันก็ทำตัวไม่ดี...ฉันกลัวว่าจะทำได้ไม่ดี เป็นแม่และเป็นภรรยาที่ไม่ดี ทำให้พี่พนาเหนื่อยกว่าเดิม ”
“ไม่เลยครับ สายธารเป็นภรรยาที่ดีมาก และพี่รู้ว่าจะธารเป็นแม่ที่ดีมากเช่นกัน”
“...”
“รู้มั้ยว่าพี่ชื่นใจมากแค่ไหน ที่กลับบ้านมาเจอหน้าสายธาร”
“จริงเหรอ…” เขาเช็ดหน้าและช้อนดวงตาชื้นน้ำมองมา ผมยิ้มอ่อนก้มหน้าลงจูบที่หน้าผากของเขาแล้วโอบเอวเขาเอาไว้ มือหนึ่งก็ลูบหน้าท้องไปมาเบาๆ
“จริงสิครับ ที่พี่ดุเพราะพี่เป็นห่วง หากสายธารไม่กินข้าวก็จะไม่แข็งแรง พี่อยากให้ธารและลูกแข็งแรง อยู่รับพี่กลับบ้านตอนเย็น”
“...วันนี้ฉันงี่เง่าจัง” เขาว่าตัวเองแล้วส่งยิ้มจางๆ มาให้ ผมส่ายหน้าก่อนจะกระชับฝ่ามือเล็กเพื่อให้กำลังใจและขอโทษ
“พี่เองก็พูดแรงไปหน่อย ขอโทษที่ว่าธารไม่รักลูกนะครับ ยกโทษให้พี่นะ”
“ฉันไม่ได้โกรธพี่พนาจ้ะ ฉันแค่รู้สึกผิดที่ทำให้พี่เหนื่อยกว่าเดิม”
ผมส่ายหน้าก้มลงไปหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
“หายเหนื่อยเลยครับ” พอเห็นคนตัวเล็กเริ่มอมยิ้มมุมปากก็หอมเพิ่มไปอีกครั้ง “หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย”
พอเห็นอีกคนยิ้มออกผมก็เบาใจ แกะผ้าเช็ดหน้าที่ข้อมือของเขามาเช็ดน้ำตาให้ พอหน้าตาสะอาดสะอ้านคนตัวเล็กก็เอียงตัวมาซบหน้ากับอกผม
“ต่อไปนี้ฉันจะพยายามกินข้าวเยอะๆ นะจ๊ะ”
“...บอกพี่ได้มั้ยทำไมถึงไม่อยากกิน ธารไม่หิวจริงๆ เหรอครับ”
“ก็ฉันกินผลไม้เยอะ เพื่อจะได้ไม่หิว...ความจริงแล้วฉันคิดว่ากินของคาวได้ แค่ไม่อยากกินข้าว มันเป็นเม็ดร่วน จู่ๆ ฉันก็รู้สึกไม่ชอบรสสัมผัสของมัน สงสัยลูกๆ จะไม่ชอบกินข้าวกันจ้ะ”
“หึหึ ลูกไม่ชอบเหรอ ที่คุณแม่กินข้าวไม่ได้เป็นเพราะลูกเหรอเนี่ย” ผมแกล้งเย้า ก้มลงพูดกับเด็กๆ ในท้อง เกลี่ยปลายจมูกไปมาแล้วจรดจูบอย่างอ่อนโยน สายธารหัวเราะคิกคักเพราะจั๊กจี้
“ฉันปวดหลังแล้ว” เขาบ่น ผมจึงเรียงหมอนมาซ้อนไว้ให้เขานั่งทับบ้าง พิงหลังบ้าง พอเห็นว่าสายธารนั่งสบายแล้วก็ออกแรงบีบนวดขาให้เขาต่อ ผมรู้ว่าท้องแฝดแบบนี้ทำให้มีน้ำหนักมาก เขามีอาการเท้าบวม ปวดขาและปวดหลัง ผมทำได้แค่ช่วยประคบอุ่นและบีบนวดให้
“หากไม่ชอบเม็ดข้าว ก็กินพวกขนมปังแทนนะ พี่ไม่อยากให้ธารขาดสารอาหาร คุณพ่ออยากให้คุณแม่แข็งแรงนะครับ”
“ขอบคุณนะจ๊ะพี่พนา” เขายิ้มหวาน พยายามที่จะโน้มตัวมาหาผม แต่เพราะท้องใหญ่ทำให้เขาทำได้ไม่ถนัด สุดท้ายก็กระดิกนิ้วให้ผมขยับเข้าไปหาเสียเอง
“จะทำอะไรพี่ครับ ท้องอยู่นะ...อยากให้พี่เสกลูกเพิ่มเหรอ”
“ฮื่อ! ทำได้ซะที่ไหนละจ๊ะ” ผมตีไหล่ผม ก่อนจะดึงเนกไทให้ขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วประกบจูบอย่างแผ่วเบา ผ่านไปครู่หนึ่งผมจะขยับออกแต่คุณเมียของผมกลับไม่ปล่อย เขาโอบรอบคอผมเอาไว้แล้วสอดลิ้นเข้ามา
จูบหวานๆ และลิ้นนุ่มที่เกี่ยวกระหวัดไปมา เขารู้ว่าผมชอบจูบแบบไหน รู้ว่าควรจูบ ควรเล่นลิ้นยังไงให้ผมมีอารมณ์เพราะตอนนี้เขากำลังทำมันอยู่ แต่ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ขยับออกไป เช็ดปากตัวเองพลางหัวเราะคิกเมื่อเห็นว่าผมเริ่มแย่
“เดี๋ยวเถอะนะ ทรมานพี่อีกแล้ว”
“ทำไม่ได้นะจ๊ะ คุณหมอเขาห้ามไว้นะ”
“คลอดเมื่อไรล่ะน่าดู”
ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ขยับเข้าไปจูบริมฝีปากนุ่มหนักๆ อีกทีก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...
มาเพิ่มตอนพิเศษต้อนรับปีใหม่ค่า ขอให้นักอ่านมีความสุข ยิ้มรับต้นปีกันไปเลยน๊า มีภาพตอนเจ้าสายธารงอแงใส่พี่พนามาฝากด้วยค่ะ ---ไปดูได้ที่ทวิตหรือหน้าเพจเรานะคะ
ปอลอ. ชอบที่สายธารเอาผ้าเช็ดหน้าของพี่พนามาผูกข้อมือไว้ วาดไปโดยไม่คิดอะไร แต่รู้สึกว่าเป็นจุดเล็กๆ ที่น่ารักดี อยากจะเขียนขยายส่วนนั้นแต่ก็กลัวจะเวิ่นเว้อเกินไปหน่อย 555
#โอเมก้าน่ารัก
Twitter : @loammyloammie
Facebook : LoammyLoammie
หัวข้อ: [เรื่องสั้น : END] ดอกไม้ป่า (Omegaverse) l ตอนพิเศษ 2 l 31-12-62 l (อ่าน 16033 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก