หัวข้อ: My Husband #สามีผมเป็นฆาตกร/ตอนที่ 9 [END] (Update ลิงค์ E-book 27/6/64)

[blood_hana]

************************************************


ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

************************************************

MY HUSBAND

#สามีผมเป็นฆาตกร

Rate : Thriller , angst , mystery , Yaoi

Story : Blood_hana

++++++++++++++++++++

เมื่อสามีผมเป็นฆาตกรต่อเนื่อง

++++++++++++++++++++

สารบัญ

ตอนที่ 1 : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70597.msg3985861#msg3985861
ตอนที่ 2 : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70597.msg3985975#msg3985975
ตอนที่ 3 : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70597.msg3986529#msg3986529
ตอนที่ 4 : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70597.msg3987525#msg3987525
ตอนที่ 5 : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70597.msg3989364#msg3989364
ตอนที่ 6 : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70597.msg3990386#msg3990386
ตอนที่ 7 : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70597.msg3993113#msg3993113
ตอน 8 : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70597.msg3994338#msg3994338
ตอนที่ 9 (END) : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70597.msg3995094#msg3995094

[blood_hana]

My husband 
#สามีผมเป็นฆาตกร

My husband  1





การแต่งงานระหว่างเพศเดียวกันอาจไม่เป็นที่ยอมรับในสังคมนัก ถึงอย่างนั้นก็นับว่าเปิดกว้างมากขึ้นในยุคปัจจุบันและหวังว่าอนาคตผู้คนจะเปิดใจยอมรับเพศทางเลือกที่มากขึ้น นั่นคือสิ่งที่สื่อต่างประเทศกำลังนำเสนอข่าวที่มีการเรียกร้องสิทธิมนุษยชนว่าด้วยเรื่องของเพศทางเลือกจากขบวนชาวสีรุ้งหรือที่เรียกว่า LGBTQ ข่าวทั้งหมดถ่ายทอดสดผ่านโทรทัศน์จอแบนหรูติดผนังในห้องทำงาน เสียงดังมาถึงชายหนุ่มผิวขาวละเอียดสูง 176 เซนติเมตรอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีส้มง่วนอยู่กับการล้างจานในครัว มือขาวค่อนอวบป้อมสวมแหวนทองคำราคางามประดับที่นิ้วนางซ้าย ส่องระยับจับตายามต้องแสงไฟบนเพดานมอบความสว่างในยามราตรีอันเงียบสงัด



ซ่า..
ซ่า..
ซ่า..



‘ลูกคิด’ เหลือบตาไปยังที่เก็บมีดทำครัว 12 ช่อง ที่ควรครบ 12 เล่ม…



ซ่า..
ซ่า..
ซ่า..




“ลูกคิด” เสียงทุ้มนุ่มนวลดังขึ้นจากข้างหลัง มือป้อมสั่นระริก เขาเม้มปากแน่น คุมร่างกายให้นิ่งก่อนหันไปอย่างช้าๆ

 “ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ พี่สิงห์”

‘สามี-สามี’ คือคำแสดงความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคน  และตอนนี้สามีของคิดเจ้าของแหวนอีกวงนามว่า ‘สิงห์’ กลับมาบ้านแล้ว ‘พี่สิงห์ หรือ สิงหา’ อายุมากกว่าคิดหนึ่งปี เขาเกิดเดือนสิงหาคมเป็นหนุ่มราศีสิงห์จึงได้ชื่อว่าสิงห์ เขาเป็นชายหนุ่มตัวสูงเทียบเท่าคิด แต่มีหน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม ผิวสีน้ำผึ้ง มีเสียงทุ้มอันนุ่มนวล ผมสีดำขลับสวยดั่งทะเลยามค่ำไม่ต่างจากดวงตาคมกริบ



และ..เป็นฆาตกรต่อเนื่อง


สิงห์ถือกระเป๋าเอกสารเดินผ่านครัวไป ลูกคิดหลุบตามองหยดเลือดเป็นทางจากกระเป๋าทั้งหน้าซีด เขาเป็นสามีที่ดี มีงานการทำ รู้จักหาเงิน เป็นคนมีชื่อเสียง ร่ำรวยมหาศาล แน่นอนว่านามสกุลอรุณโรจน์ ไม่มีใครที่ไม่รู้จักทายาทไฮโซพันล้านเจ้าของธุรกิจมากชื่อเสียงมากมายหลายด้านในประเทศไทย

เรียกได้ว่าดีพร้อมทุกอย่าง รวมถึงบ้านหลังนี้ ดีจนไม่อยากเชื่อว่าจะเข้ามาจีบเด็กปอนๆอย่าง ลูกคิด พีระ แสงทอง ที่เป็นเพียงหนึ่งในบาริสต้าร้านกาแฟใต้ตึกสำนักงานใหญ่ของบริษัทอรุณโรจน์ ทำหน้าที่ชงกาแฟให้ลูกค้าและเป็นมนุษย์เงินเดือนหาเช้ากินค่ำไปวันๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง..วันที่ประธานบริษัทลงมาเยือนที่ร้านกาแฟ

...

“อเมริกาโน่”

สิงห์เข้ามาสั่งกาแฟ จังหวะนั้นลูกคิดละสายตาจากเครื่องชงกาแฟ พวกเขาต่างคนต่างสบตากัน ทุกคนในร้านก็พากันตกใจไม่ต่างจากลูกคิด แน่นอน..เพราะไม่มีใครที่ไม่รู้จักเจ้าของตึกหรอก วันนั้นลูกคิดชงอเมริกาโน่ตามสูตรของร้านเมล็ดกาแฟที่ทางแบรนด์สั่งเข้ามาตามด้วยไซรัปปริมาณเหมาะสมตามสูตรที่ทางร้านระบุเอาไว้ในระดับมาตรฐาน แค่นั้นแล้วก็แยกย้ายจากกันไปในฐานะคนขายกับลูกค้าทั่วไป

ทว่า..ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ หลังจากวันนั้น..สิงห์ก็ไปหาเขาที่บ้าน แล้วขอลูกคิดแต่งงานกับน้าสาวที่ไม่ทำงาน เอาแต่ติดการพนัน ใช้ข้อเสนอว่ายินดีใช้หนี้ให้แทน ซึ่งทางน้าก็ยินดีประเคนหลานชายให้ทันที งานแต่งจัดขึ้นในโรงแรม ทั้งคู่อยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีขาว นักข่าวทั้งหลายช่องสื่อต่างครหาว่าลูกคิดตั้งใจมาเกาะเงินสิงห์แน่นอน


ที่สำคัญเรื่องชอบผู้ชาย ก็แสนหนักหน่วง


ทว่าสิงห์กลับไม่สะทกสะท้าน จับมือขาวป้อมสวมแหวนอันเป็นสัญลักษณ์ของการครองคู่ เจ้าแหวนทองคำงามล้ำมากราคาที่ลูกคิดไม่เคยคิดฝันว่าจะมีโอกาสได้มาประดับบนมือ

ชีวิตคู่เริ่มต้นขึ้น เมื่อเข้าหอ..ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ ลูกคิดไม่เคยมีความรัก ไม่แน่ใจว่าตัวเองสนใจเพศอะไรระหว่างตรงข้ามหรือเพศเดียวกัน ชีวิตที่ผ่านมาคิดเพียงแต่ทำงานไปวันๆเพื่อหาเงินมาจุนเจือบ้านและเลี้ยงหน้าที่ไม่เอาอ่าว พยายามประคับประคองให้ชีวิตมีความเป็นอยู่ที่ดีก็เท่านั้น



ชีวิตส้มหล่น



กระดุมเสื้อสูทปลดทีละเม็ดด้วยมือสีเข้ม ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกไป ชีวิตของลูกคิดที่ไม่เคยค้นหาคำตอบของตัวเองในเรื่องรสนิยมทางเพศรวมถึงความรัก ทว่า..ความส้มหล่นที่มาพร้อมกับทางเลือกที่ไม่อาจเลี่ยงได้ว่าจากนี้ไป
เขาจะต้องอยู่กินกับเพศเดียวกัน ใช้ชีวิตอยู่บนความครหาของสังคมที่ไม่เปิดกว้างอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์ ร่างกายขาวละเอียด สรีระแบบผู้ชาย ไร้หน้าอก ไร้สัดส่วนโค้งเว้า ผิวแข็งแน่นกล้ามหาได้เนียนนุ่มชวนบีบเคล้นแบบสตรี นี่คือสิ่งที่สิงห์เลือกสู่ขอมาเพื่อมาเป็นคู่ชีวิต ร่างกายสั่นไหวยามหลังสัมผัสฟูกเตียงไซส์คิงขนาดใหญ่ในห้องนอนกว้างหลายเท่ายิ่งกว่าห้องเช่าเล็กๆที่อาศัยกับน้าสาว ยิ่งร่างสูงปลดเสื้อออกเผยผิวสีน้ำผึ้งกำยำมัดมัดกล้ามเป็นลอนแน่นเข้ามาทาบทับ ลูกคิดก็ยิ่งตัวสั่นกว่าเดิม




ปึก!! ปึก!! ปึก!!
เอี๊ยด!! เอี๊ยด!! เอี๊ยด!!




จุกเหมือนฝืนกลืนก้อนหินลงท้อง เพราะไม่รู้สึก..จึงหวั่นเกร็งระคนกล้ำกลืน ราตรีนั้นทำเพียงนอนนิ่งๆ ให้อีกฝ่ายได้เสพสุขกับเรือนร่างของเขาจนหนำใจ

   

“อา….”


สุรเสียงแหบพร่าชัดก้องข้างหูแดงจัด ตอกย้ำแน่ชัดถึงการเป็น ‘สามี’



หลังจากนั้นสิงห์ให้ลูกคิดลาออกจากร้านกาแฟ เขากลายมาเป็นพ่อบ้านให้กับสิงห์ คอยดูแลทุกอย่าง ทั้งอาหาร ชงกาแฟให้ในตอนเช้า รีดผ้า ซักผ้า ทำความสะอาดบ้านช่องรวมถึงทำสวนไปในตัว เป็นเรื่องน่าประหลาดไม่น้อย ทั้งที่อีกฝ่ายก็แสนจะร่ำรวย กลับไม่มีคนใช้สักคน แต่ลูกคิดไม่ได้คิดมากในจุดนั้น ในเมื่อนี่เป็นหนึ่งในหน้าที่คู่แต่งงานพึงกระทำ และเขาสามารถทำได้อย่างเท่าที่ทำเป็น อาจเป็นโชคดีที่มีน้าไม่เป็นโล้เป็นพาย จึงภาระให้คนอย่างเขาต้องทำอะไรหลายอย่างแทนผู้หญิงตั้งแต่ยังเล็ก


“โชคดีชะมัด ได้คนรวย” ทุกคนต่างบอกว่าลูกคิดแสนโชคดี มีชีวิตดั่งซินเดอเรลล่าในนิทาน เป็นเพียงสามัญชนแต่ดันเป็นที่ต้องตาของเจ้าชายรูปงาม เขาเองก็คิดเช่นนั้น…



“หือ?” จนได้เห็นเสื้อเปื้อนคราบเลือดวันหนึ่ง วันหนึ่ง วันหนึ่ง และวันหนึ่งรวมเป็นหลายวันที่ถี่ซ้ำ รังแต่จะเลอะมากขึ้นจากหยดดวงเล็กๆ ขยายใหญ่ขึ้นเป็นชโลมเลือดทั้งตัว นิ้วนางซ้ายสวมแหวนแต่งงานสัมผัสได้ถึงผิวโลหะช่างเย็นเหมือนถูกน้ำแข็งกะทันหัน หนักอึ้ง กัดกร่อนน่าถอดทิ้ง แต่..ไม่ง่ายอย่างนั้นหลังได้กลิ่นคาวคลุ้งโชยมาจากด้านหลัง
   
สามียืนอยู่ ถือกระเป๋าเอกสารมีหยดเลือดร่วงหล่นสู่พื้น ทอดยาวมาตลอดทางจนถึงห้องซักผ้าที่ลูกคิดอยู่
   
“พี่สิงห์..ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ” ฝืนกล่าวต้อนรับทั้งเสียงปกติที่สุดเท่าที่ทำได้

   


โชคดีไม่มีจริง



   

…

ลูกคิดหยิบไม้ม็อบชุบน้ำถูพื้น คอยไล่เช็ดหยดเลือดเป็นทางยาวไปจนถึงห้องของเล่นของสิงห์ที่อีกฝ่ายไม่อนุญาตให้เปิดเข้าไปอย่างเด็ดขาดและลูกคิดก็ไม่อยากจะเข้าไปด้วย 


ครืดดดดดดดดดดดดดดด

ครืดดดดดดดดดดดดดดด

ครืดดดดดดดดดดดดดดด

ครืดดดดดดดดดดดดดดด

ครืดดดดดดดดดดดดดดด




เหม็นคาวเลือดลอยออกมา



มือสั่นเข้าไปกว่าเดิม ลูกคิดกลืนน้ำลายลงคอ กลั้นใจแล้วยกมือขึ้นมา..เคาะ



ก๊อก ก๊อก



“อาหารเย็นเสร็จแล้วนะครับ”

“......” 

เสียงครืดคราดในห้องเงียบไป ลูกคิดถอยออกมานั่งในห้องอาหาร มองโต๊ะกินข้าวที่เขาทำเสต็กปลาแซลม่อน ทานเคียงกับมันบดอบชีส ขนมปังปิ้งและสลัดผักเฉพาะจานของสามี แต่จานลูกคิดไม่มีผักเนื่องจากไม่ชอบกินผัก ตากลมจ้องมองนาฬิกาบนฝาผนังเดินไปไม่มีที่สิ้นสุด จ้องอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดแตะอาหารจนกว่าอีกฝ่ายจะมา
นานเกือบ 20 นาที




ครืด..



เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเลื่อนออก สิงห์มานั่งร่วมโต๊ะทั้งเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน กลิ่นหอมสบู่แชมพูฟุ้งกระจาย ส้อมมีดกระทบจานเป็นระยะ ไร้บทสนทนา ต่างคนต่างก้มหน้าก้มตาจดจ้องอยู่กับการกินอาหารในจาน ลูกคิดเหลือบมองช่องเก็บมีดในครัวที่ตอนนี้..ครบแล้ว 12 เล่ม..

ก่อนเลื่อนสายตามายังแหวนคู่ รูปทรงเหมือนกัน ไม่มีจุดต่าง บ่งชี้ว่าพวกเขาตบแต่งกันในฐานะคู่ชีวิตอย่างถูกต้อง

“แกะส้มให้พี่หน่อย” สิงห์หยิบส้มในกระจาดยื่นให้ ลูกคิดวางส้อมและมีดลง..มองส้มในมือซ้ายสวมแหวนก่อนสบตาที่อ่านไม่ออกของสามี

“ครับ” มือซ้ายขาวป้อมสวมแหวนรับส้มมาแกะเปลือก จังหวะนั้นนิ้วเผลอสัมผัสมือสีเข้มเข้า



อา...ใจหล่นวูบไปตาตุ่ม



ดวงหน้าขาวกลมค่อนแป้นแบบคนไทยเชื้อสายจีนก้มหน้าตั้งใจปลอกเปลือกออก จิกเล็บเข้าไปในผิวส้ม กลิ่นฉุนกับน้ำในเปลือกลอยปะทะจมูก ก่อนจะใช้แรงเพียงเล็กน้อยฉีกลอกมันออกไปจนเหลือเพียงชิ้นเนื้อสีส้มสดใส เขาแกะชิ้นเรียงจัดใส่จานส่งให้ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งตรงหน้า

“ลูกคิด”  คนขอให้ปลอกส้มกลับเรียกชายหนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังเก็บจาน ลูกคิดมองสิงห์หยิบส้มชิ้นหนึ่งจ่อเข้าที่ปาก


“...”

“...”





กิน




TBC

[Leenboy]

อ่าาาา ยังไงต่อเนี่ย

[angel_Z4]

อ่า ขนาดแค่ปลอกส้มยังลุ้นเลย

[darinsaya]

    น่าอ่านมากกกกกก

รออ่านตอนต่อไป

[Chompoo reangkarn]

ถ้าความลับรั่วลูกคิดมิซวยติดตารางรึแค่ช่วงคู่ชิวิตก็หวาดเสียวแล้ว

[blood_hana]

My Husband 2

   “!!!!!!!!!”

สะดุ้งตื่น หายใจหอบหนักจนอกกระเพื่อม ลูกคิดปรับสติให้อยู่กับเนื้อกับตัวพบว่าตนนอนอยู่บนเตียงกว้างขนาดไซส์คิงในความมืด ผิวขาวของเขาตัดกับผ้าปูสีเทาดำชัดผิดกับอีกคนที่รวบกอดเขาไว้แน่นด้วยท่อนแขนแน่นกล้ามมัดพองาม ไออุ่นร้อนระอุแผ่มายังแผ่นหลังเรียบเนียนไร้อาภรณ์ ทุกสัดส่วนของเรือนกายไม่มีสิ่งไหนรอดพ้นสัมผัสของชายผู้ร่วมรักกันมาอย่างเร้าร้อนตามกิจวัตรที่คู่สมรสสามารถพึงกระทำได้อย่างถูกต้องครรลองธรรม



อยู่ในอ้อมกอดสามี



ลมหายใจรดต้นคอ เข้า ออก เป็นจังหวะท่ามกลางแสงจันทร์สีเงินส่องผ่านผ้าม่านบางและกองเสื้อผ้าระเกะระกะบนพื้น



ฟังดูเป็นชีวิตแต่งงานเรียบง่ายและดีงาม
แต่..ลูกคิดก็รู้ว่าสามีเป็นอะไร




อยู่กินกันมาสองปีเต็ม...สองปีกับการรับรู้ว่าห้องชั้นล่างถูกใช้งานนับไม่ถ้วน สองปีที่ต้องคอยไล่ทำความสะอาดคราบเลือดหยดพื้นก่อนไปถึงประตูห้องลับที่ถูกสั่งห้ามเข้าไปอย่างเด็ดขาด มีชีวิตที่อยู่เพื่อปรนนิบัติในฐานะผู้ดูแลบ้านและสามีของสิงห์ไม่ขาดตกบกพร่องมาตลอด เมินเฉยไปวันๆราวกับการกลับมาบ้านของสามีพร้อมกิจวัตรอันน่าสะพรึง



เฉยงั้นเหรอ ตลก คิดแล้วก็ตัวสั่นขึ้นมา



เขาไม่ได้บริสุทธิ์อีกแล้ว ต่อให้ไม่ใช้แท่งระหว่างขา จะข้างหน้าหรือข้างหลังก็มีค่าเท่ากันและคนที่ช่วงชิงไปก็เป็นสิงห์ ได้ไปโดยชอบธรรม ได้ไปหลายต่อหลายครั้ง ไม่ปฏิเสธว่ากิจกรรมดังกล่าวก็มีช่วงที่รู้สึกดี ในเมื่อกามารมณ์เป็นของคู่โลก ลูกคิดซี้ดปากยามขยับสะโพกที่ถูกท่อนเอ็นคาไว้ข้างใน ตอนแรกตั้งในจะขยับออก แต่ผิวข้างในดันตอดรัดผู้หลับใหลเสียอย่างนั้น




น่าขัน ก็ยังมีอารมณ์ได้



สะโพกขาวแน่นกล้ามเนื้อแบบผู้ชายเปลี่ยนเป็นโยกไหว เข้าออกปรนเปรอตัวเอง มือขาวป้อมเอื้อมไปโอบยึดสะโพกสีเข้มหนาแน่นไม่ต่างเอาไว้ให้มั่น แล้วเร่งจังหวะขยับให้มากขึ้นพลางขมิบตอดรัดแท่งใหญ่ร้อนที่แน่นจนกระสันไปถึงปลายเล็บ ทักษะที่เรียนรู้มาจากการอยู่กินมาอย่างยาวนานด้วยกัน ไม่มีใครใสซื่อได้ตลอดไป มีแต่เรียนรู้ไปเรื่อยๆ อย่างเช่นลูกคิดที่เรียนรู้ปรนเปรอตัวเองให้ถึงจุดสุดยอดจากอีกฝ่าย รวมถึงปรนเปรออีกฝ่ายให้ถึงจุดสุดยอดเช่นกัน




ชอบเพศเดียวกันเหรอ ลูกคิดไม่มั่นใจ
แต่เซ็กส์มันก็อีกเรื่อง ถึงจุดเสียวก็จบ




หน้าที่ของคู่สมรสนอกจากดูแลเอาใจใส่ ประคองครอบครัวให้อยู่ยง ก็มีเรื่องบนเตียงที่ต้องเสิรฟ์บ่อยไม่ต่างจากอาหารสามมื้อในแต่ละวัน ลูกคิดเหงื่อชุ่มกายที่หาใช่จากฝัน แอ่นเกร็งกายาบิดเร้าไปตามแรงปรารถนาจนถึงจุดสูงสุด เขาหยุดนอนหอบอยู่อีกพักหนึ่งจนหายเหนื่อยก่อนลุกไปเข้าห้องน้ำทั้งเนื้อตัวเปลือยเปล่าประดับรอยจูบบนผิวพรรณขาวผ่อง หลักฐานชั้นดีขอการทำรักแบบที่คู่แต่งงานควรทำสะท้อนบนกระจก



สามี-สามี ชีวิตคู่



หยิบแปรงสีฟันจัดการแปรงฟันเรียงสวยในปากแล้วบ้วนฟองฟอดสีขาวลงอ่างล้างหน้า ตากลมเหม่อมองสีขาวผสมปนเปจนแยกไม่ออก ทุกอย่างดูขาวไปหมด..

อาหารเช้าของวันเป็นข้าวต้มหมูร้อนตักใส่ชาม ตามด้วยกาแฟดำแก้วหนึ่งชงไว้บนถาดรองและส้มที่ปอกเปลือกให้เสร็จ ทุกอย่างมาหลังเตรียมเสื้อผ้าให้สิงห์เสร็จสรรพ ไม่นานในอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดี สิงห์แต่งตัวในชุดสูทสีดำทับเชิ้ตสีเทาพร้อมออกไปทำงาน พร้อมกระเป๋าเอกสารสีดำใบใหม่ถูกนำมาใช้แทนใบเก่าในรูปลักษณ์แบบเดียวกัน ข้าวต้มตักกินเข้าปากไปอย่างไม่เร่งรีบด้วยเวลาอันเหลือเฝือให้คนเตรียมตัวเข้าบริษัทสามารถละเลียดกับกาแฟหอมกรุ่นฝีมืออดีตบาริสต้า


แคร้ง

ถ้วยกาแฟวางลงกับจานรอง ทิ้งไว้เพียงคราบกาแฟก้นแก้ว ข้าวต้มหมูหมดชาม ลูกคิดลุกมาเก็บทุกอย่างเรียงซ้อนเตรียมยกไปทำความสะอาดในครัว แต่แล้วเสียงเรียกของชายผิวสีน้ำผึ้งทำให้เขาต้องชะงักมือนิ่ง


“ทิ้งให้ด้วยนะ”
“ครับ..”

   
แอ๊ดดดดดด
   
ปัง..


ประตูปิดสนิท เจ้าบ้านจากไปแล้ว กระเป๋าเอกสารสีดำใบเก่าวางทิ้งไว้บนพื้นหน้าทางเข้าบ้าน ลูกคิดก้าวไปช้าๆ ย่อตัวแล้วจับกระเป๋าเอกสาร
“....” 
ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ ใจสั่น หน้าซีด เหงื่อโชก แล้วถือหิ้วไปในสวนดอกกระดังงาสีเหลืองอมเขียวล้อมบ้านหลังใหญ่ส่งกลิ่นหอมตลบในเช้าสดใส มีแดด ไร้เมฆหมอก ลูกคิดจับจอบให้มั่นแล้วขุดดิน ขุด ขุด ขุด ให้ลึกสุด ที่เหลือก็แค่โยนกระเป๋าลงไปฝัง..



ข้างในมันเป็นยังไง?



ตั้งแต่แต่งงาน ไม่เคยเปิดเลยซักครั้ง มือขาวป้อมสวมแหวนแต่งงานที่นิ้วนางซ้ายสั่นมากขึ้น คิดหัวแทบระเบิด หากเปิดไปจะรับไม่ไหวมากขึ้นไหม หากเปิดไปชีวิตต่อจากนี้ ชีวิตคู่ ความปลอดภัยจะยังคงอยู่หรือไม่



กริ๊ก!

สลักแรกปลด


กริ๊ก!

สลักสองปลด

เหลือแค่...เปิดขึ้นเท่านั้น





ปุ ปุ


ทนไม่ไหว ลูกคิดโยนกระเป๋าลงหลุม หลับหูหลับตาฝังดินดั่งทุกวันที่ผ่านมา หลุมลึกกลับคืนเป็นผืนดินเหมือนเดิม ลูกคิดรีบหยิบเอาแปลงหญ้าที่เตรียมไว้ในโกดังมาปลูกคลุมเอาไว้ เนื้อตัวมอมแมมเลอะดินโคลนประกอบกับแดดร้อนระอุจึงต้องเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายอีกรอบ



ซ่า…ซ่า…



ดินโคลนเปื้อนตัวไหลผ่านน้ำลงท่อระบาย ชายหนุ่มผิวขาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในห้องน้ำแห่งนี้ชำระล้างทุกสิ่งสกปรกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเสมอ ทั้งที่ความจริงในท่อแสนสกปรกซ่อนสิ่งโสมมสุดแสนน่าคลื่นไส้ เหมือนชีวิตของลูกคิดที่กลายเป็นผู้ทำลายหลักฐาน เหมือนชีวิตของสิงห์ชะล้างหลักฐานตามตัว



คาวเลือดและดิน ชีวิตคู่ของเรา



กริ๊ก!



ชะล้างด้วยสายธาร



ออกจากห้องน้ำทั้งร่างกายที่อ่อนล้า หาได้สบายตัว หนักอึ้งบนบ่าไปถึงหัวใจ กายาขาวผูกผ้าเช็ดตัวรอบเอวเดินทอดน่องไปทิ้งตัวลงกับโซฟา ไม่มีแรงจะเช็ดเนื้อตัวเปียกปอนให้แห้งหมาด ผมสีเปลือกไม้เปียกลู่เสยขึ้นลวกๆเผยหน้าผากค่อนกว้างลาดมน ก่อนเหลียวมองไปยังข่าวบนจอทีวีเปิดทิ้งไว้ รายงานถึงฆาตกรต่อเนื่องก่อคดีอย่างต่อเนื่อง ทางตำรวจยังตามจับไม่ได้เสียด้วยซ้ำ



ไม่มีศพหลงเหลือ นอกจากกองเลือดสาดกระจายตามจุดเกิดเหตุ



เจ้าหน้าที่สื่อช่องนี้ก็ยังใจดีเบลอภาพให้ วันก่อนมีสื่อหนึ่งไม่เบลอภาพ เอาของจริงคาตาออกอากาศจนกระแสโซเชียลออกมาด่ากราด จำต้องออกมาขอโทษโดยอ้างว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์
ขอโทษเถอะ..อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ว่าอยากได้ข่าวเด่นข่าวดังเสียมากกว่าถึงได้ทำเช่นนั้น ลูกคิดหายใจถี่แรงรีบคว้ารีโมทกดปิดโดยพลัน พะอืดพะอมอยากอาเจียน ตาเหลือบไปยังส้มผลสุดท้ายที่สามีวางทิ้งไว้บนโต๊ะประจำหนึ่งชิ้นเสมอในจาน เขาหยิบมันขึ้นมาใส่ปาก รสเปรี้ยวอมหวานขจัดความคลื่นเหี้ยนออกไป


ดีขึ้น


   

สลัดหัวไล่เนื้อหาสาระข่าวออกไปจากหัว ก่อนจะผล็อยหลับไป..





TBC

[Leenboy]

สามีหนูอาจจะเป็นคนชำแหละหมูก็ได้   

[B52]

หลอนเลย

[lovenine]

น่าติดตามมาก น่าสนุกหลอนๆ ชอบๆ รอจ้า^^

[darinsaya]

  รออออออออ 

[NuTonKaw]

 o13น่าตามมากกกก

[blood_hana]

My husband 3

ของหมด



ตื่นมาอีกที่ก็เกือบบ่ายกว่า กายาขาวละเอียดพราวหยดน้ำแห้งไปหมด ลูกคิดลูบท้องที่ร้องโครกครากไปมาก่อนลุกไปทั้งผ้าเช็ดตัวผูกเอวถึงตู้เย็น ครั้นเปิดออกกลับพบเพียงความว่างเปล่า เป็นเหตุให้ต้องแต่งตัวออกมาเดินห้าง จับจ่ายซื้อของเข้าบ้าน ตะกร้ารถเข็นเต็มไปด้วยเนื้อหมูสันนอกแพ็คโล ผักสดที่ไม่ชอบกินเอาเสียเลยแต่จะเลี่ยงซื้อก็ไม่ไดตราบใดที่สิงห์ยังไม่ออกปากบอกว่าเกลียดผักตามเขา ตากลมตรวจสอบขอในรถเข็นที่ต้องหยิบจากแผนกของสดพบว่าครบถ้วนดีแล้ว จึงเลี้ยวรถไปยังแผนกผลไม้


ส้มเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ สิงห์ชอบกินส้ม


นอกจากซื้อผักทั้งที่ไม่ชอบกิน ยังต้องซื้อส้มเติมตลอดไม่ให้ขาด ข้อสำคัญที่ลูกคิดต้องปรับตัวหลังแต่งงาน ชีวิตที่เอาตัวเองไปอยู่กับคนอื่นตลอดจนแก่เฒ่า เรื่องเล็กน้อยอย่างการใส่ใจของชอบและไม่ชอบของกันและกันเป็นสิ่งจำเป็นที่จะประคับประคองให้อยู่รอดตลอดฝั่งตามคำมั่นสัญญาด้วยแหวน แม้ว่า..สำหรับลูกคิดเริ่มแรกจนปัจจุบันไม่มีความรู้สึกต่ออีกฝ่ายมากไปกว่าผู้มีพระคุณที่เข้ามาหยิบยื่นความสะดวกสบายแลกกับร่างกายและหน้าที่ของการเป็นคู่ครอง


สามีที่ดี ใช่เพียงตำแหน่งประดับหัว

 
ขณะกำลังเลือกส้มในกระจาด เขารู้สึกว่ามีคนเข้ามายืนอยู่ข้างๆ กลิ่นหอมเมล็ดกาแฟทำเอาคนหนุ่มละสายตาจากส้มมากมายตรงหน้า

สาวน้อย..

ผู้หญิงตัวเล็กผมดำยาวประบ่าสวมคาดิแกนสีแดงทับเดรสสีขาวตัวยาวคลุมเข่า แก้มใสนุ่มกับปากกระจับสีชมพู จมูกโด่งกับดวงตากลมมีขนตาแพยาวช่างเป็นภาพที่อ่อนหวาน นุ่มนิ่ม บอบบางเสียจนลูกคิดลืมเรื่องส้มไปเสียสนิท ดูจากอายุน่าจะเท่าๆกัน


เลือกส้มเช่นกัน แต่..เลือกได้แย่มาก


ผลส้มทั้งช้ำ ทั้งดำ หยิบลงตะกร้าลูกแล้วลูกเล่า
“ลูกนั้นจะเน่านะครับ” ทนไม่ได้ ต้องทักท้วง เธอหันมาสบตาชายหนุ่มผิวขาวหน้าออกไปทางตี๋ด้วยสีหน้าเหลอหลา ลูกคิดจัดแจงคว้าตะกร้าจากเธอ หยิบผลส้มในนั้นวางคืนแล้วเลือกลูกอย่างดีใส่ไปใหม่ พ่อค้าถึงกับหน้าหงิกส่งสายตาไม่พอใจชัด แต่ช่างมันประไร ลูกคิดเมินพ่อค้าที่นิสัยไม่ดีเอาเปรียบผู้บริโภคแล้วส่งตะกร้าให้สาวน้อยผมดำยาวประบ่า

“ขอบคุณค่ะ ไม่ช่วยนี่โดนย้อมแมวแน่” เธอยิ้มให้ลูกคิด รับตะกร้ามา
“คุณทำร้านกาแฟเหรอ?” เขาถามหญิงสาว
“ค่ะ ดิฉันเป็นบาริสต้าของร้านกาแฟ Drink Coffee”
“ผมเคยทำที่นั่นเหมือนกัน คุณทำสาขาอะไรครับ?”
“อ้าว ตายจริง ทำสาขาประชานิเวศค่ะ แล้วคุณ..เอ่อ..”
“ลูกคิดครับ ผมเคยทำสาขาใต้ตึกอรุณโรจน์”
“อ๋อ สาขานั้นทำร้านสวยมากนะคะ ดิฉันดาหลาค่ะ” 

เธอชื่อ ‘ดาหลา’ หญิงสาวที่บังเอิญเคยทำงานอาชีพเดียวกันไม่พอ ยังทำร้านกาแฟที่ลูกคิดเคยทำก่อนแต่งงานพวกเขาหิ้วถุงส้มเดินคุยกันเรื่อยเปื่อย ในเรื่องต่างๆนาๆ จึงได้รู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าเป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาทำงานในกรุงเทพซึ่งเหมือนกับลูกคิดไม่มีผิด ยิ่งรู้ว่าไม่ใช่คนในเมืองกรุง ธรรมชาติของคนต่างจังหวัดยิ่งสนิทสนมกันไวขึ้น

“ลูกคิดกินอะไรมายังคะ?”
“ยังเลยครับ ผมก็ว่าจะมาข้าวเที่ยงกินที่นี่อยู่”
“ดาหลาก็ยังเหมือนกัน เราไปกินร้านนั้นกันไหมคะ ขายกาแฟแล้วยังมีอาหารตามสั่งด้วย”
ร้านอาหารก็ยังเป็นร้านที่ตรงใจกับลูกคิด ตัวเขาเองก็เล็งร้านนี้อยู่เหมือนกัน ทั้งสองหิ้วส้มเข้าไปในร้านที่โถงล่างของห้างสรรพสินค้า จัดทำเป็นร้านกาแฟเน้นสีโทนขาวน้ำตาล ตกแต่งร้านได้เรียบหรู กลิ่นหอมเมล็ดกาแฟอบอวลชวนคิดถึงสมัยทำงานแต่ถึงอย่างนั้น สถานที่แห่งนี้มีกลิ่นหอมอาหารคาวเจือปนด้วย

“ผมเอาข้าวยำไก่ทอด ไม่ใส่ผักนะ”
“ออมเลตไม่ผักค่ะ”

หลังคืนใบเมนู ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่สั่งอาหารโดยย้ำพนักงานในจุดเดียวกัน..


“เรามีหลายอย่างคล้ายกันเลยนะคะ”
“นั่นสิครับ ฮะๆ” หลุดหัวเราะออกมา ดาหลามือป้องปากหัวเราะตอบ
“นอกจากผักแล้ว ดาหลาไม่ชอบอะไรอีกครับ” ลูกคิดถามด้วยความกล้าที่จะอยากรู้อยากเห็น
“กาแฟค่ะ”
“จริงดิ!!ผมก็เหมือนกัน!!”

 
จริงอย่างที่ดาหลากล่าว ทั้งเรื่องทำงานกาแฟร้านเดียวกันแต่ไม่ชอบกินกาแฟ ไม่กินผัก ไม่ชอบดูรายการตลกชะชะช่า ชอบฟังเพลงแนวแร็พ ลูกคิดหุบยิ้มลงทีละนิดเมื่อเห็น..รอยวงขาวบนนิ้วนางซ้ายของหญิงสาว

“คุณแต่งงานแล้วเหรอ?” กล่าวทั้งน้ำเสียงเจือผิดหวังอยู่ไม่น้อย ดาหลาหลุบตามองมือตัวเองแล้วพยักหน้าตอบ

เสียดายจัง..   


แย่ที่ลูกคิดเกิดมีความคิดไม่ดีผุดมาในหัว พอทักเรื่องนี้ตาสวยใต้ขนตาแพยาวจ้องมองมือซ้ายค่อนอวบป้อมของชายหนุ่มบ้าง ลูกคิดกำมือแน่น กลั้นหายใจ อยากซุกมือข้างนี้ลงกระเป๋าซ่อนให้พ้นจากสายตาคนที่พึ่งคุยกันได้ไม่นาน..แต่ก็ไม่ทันการณ์ เธอเห็นแล้วและก็รู้ด้วยว่าเขาเองไม่ได้เหมือนเพียงรสนิยมการใช้ชีวิต เหมือนกระทั่งการมีเจ้าของแล้วด้วยเช่นกัน

   
   
 “คุณชอบกินส้มเหรอคะ?” ดาหลาเปิดคำถามใหม่
“เปล่า...เขาชอบน่ะ” ลูกคิดตอบ ดวงหน้าสะสวยเลิกคิ้วฉงนสนเท่ห์
 “แปลกนะ เรียกว่า เขา แทนที่จะแฟน”

ลูกคิดไม่ได้ให้คำตอบเธอ ขอบคุณที่บริกรมาเสิร์ฟอาหารได้ทันท่วงที หลังรับประทานอาหารเสร็จ
ต่างคนต่างแยกทางกลับไปบ้าน



ชีวิตสดใส ช่างแสนสั้น

…

แกร๊ก!!

กลับมาบ้านต้องประหลาดใจ เมื่อประตูไม่ได้ล็อค..ลูกคิดกลืนน้ำลายลงคอ หมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไปในบ้านที่มีแสงสีแดงจากฟ้ายามเย็นส่องผ่านกระจกบานใหญ่หรูติดม่านราคาแพงสีเปลือกมุกกระทบเข้ากับหนึ่งร่างที่ยืนรออยู่หน้าประตู ไม่ขยับไปไหน

“.....”

สิงห์กลับมาแล้ว กลับมาไวจนน่าตกใจ

“พี่สิงห์ ทำไมวันนี้เลิกไว”
“งานเสร็จแล้ว” ร่างสูงผิวสีน้ำผึ้งกล่าวแล้วหันหลังให้ เดินนำลูกคิดเข้าบ้าน มือขาวป้อมปิดประตูสนิท หอบหิ้วถุงร้านสะดวกซื้อใส่สารพัดของกินวางในครัว


กึก..

ถุงพลาสติกสีแดงตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์ กลิ่นคาวเลือดชัด ลูกคิดตัวแข็งทื่อแทบหยุดหายใจทันทีที่เห็น

“ตับสด..”

ตึก...ตึก...ตึก
ฝีเท้าย่างก้าวไปมาด้านหลัง ทีละก้าว ลูกคิดตวัดมองช่องเสียบมีดอย่างรวดเร็ว ทั้งร่างเย็นเชียบ มือกำหูถุงร้านสะดวกซื้อแน่นจนขึ้นข้อขาว เหงื่อซึมทั้งร่างไปหมด


ไม่มีซักเล่ม!


“ตับห่าน” สิงห์บอกในระยะประชิด เข้ากระซิบข้างหูชวนขนลุก “ลูกค้าเป็นเจ้าของฟาร์มห่านให้มา ทำเป็นไหม?”
มือสีเข้มหนาแกร่งวางลงบนสะโพกลูกคิดบีบเคล้นไปมา ลูบไล้ไปยังแก้มก้นแข็งแน่นใต้ยีนส์ขากระบอก ไม่พอเจ้าตัวยังละลาบละล้วงสอดเข้าผ่านขอบกางเกงไปบีบก้นอีกฝ่ายพลางเล้าโลมลำคอขาว สัมผัสหยาบโลนอันถูกต้องตามพฤตินัย ต่อให้ไม่ปรารถนาจะร่วมด้วยก็ยากขอผ่าน


จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ


“พ..พี่สิงห์..ผมทำไม่เป็น”
“……”
ไม่เคยทำมาก่อนจึงส่ายหัวตอบ สิงห์เงียบไป หยุดมือนิ่ง จ้องเขม็งชวนหวั่นใจ


ที่ผ่านมาไม่เคยขัดใจสามี ไม่เคยขาดตกอะไร
ไม่รู้ว่าหากทำอะไรไม่ถูกใจ
จะเป็นยังไงนะ..

ความไม่รู้นำพามาซึ่งความหวาดกลัวระคนรู้สึกผิดเสมอ สองสิ่งคู่กันไม่แยกขาด คำขอโทษที่อยากจะกล่าวออกไป แต่จุกแน่นในคอจนพูดไม่ออก ลูกคิดมือเริ่มสั่น..เริ่มคุมไม่อยู่..



จบในกระเป๋าเอกสารหรือไม่?
ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอาไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา  ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา


“ไม่เป็นไร” สิงห์กล่าวด้วยน้ำเสียงเหมือนจะ..ผิดหวังอยู่เล็กน้อย ละมือจากสะโพกเดินถอยออกไปจากครัว
“มีดมันเก่าแล้ว พี่ซื้อมาใหม่ อยู่ในตู้เก็บของ” บอกทิ้งท้ายก่อนไปเปิดทีวีในห้องรับแขก ลูกคิดรีบก้มลงเปิดตู้เก็บของ พบกับมีดชุดใหม่แกะกล่องวางไว้ มือทาบอกแน่น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หยิบขึ้นมาแกะกล่องแล้วเสียบทีละเล่มในช่องเก็บจนครบ 12 ช่อง 



[คำนี้อ่านว่าอะไร?]
[O-R-A-N-G-E อ่านว่า ออเร้นจ์]
[ผิด!! ครูสอนไม่เคยจำ!!]
[แล้วอ่านว่าอะไรคะครู?]
[อ่านว่า โอ-ราน-จี]
[ตะลึงตึ่งโป๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!]



ลูกมองตับห่านบนเคาน์เตอร์สลับห้องรับแขก มีรายการตลกดังลอยเป็นระยะ..รายการที่เขาไม่เคยนึกชอบดูสักนิด แต่สิงห์กลับชอบดูเป็นอย่างมาก แม้ไม่เคยได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฝ่ายเลยสักครั้ง

สามีตัวอันตรายที่ไม่เคยมีอะไรเหมือนกัน

...

สิงห์มองตับห่านในจาน ลูกคิดลอบมองเขาที่เอาแต่นั่งจ้องมื้อเย็นของวันพร้อมเปิดไวน์ราคาแพงรินของเหลวสีแดงก่ำอมม่วงลงแก้วหรูแล้วยื่นส่งให้
“ผมอ่านมา เขาบอกว่าถ้ากินกับไวน์จะยิ่งอร่อย” ลูกคิดอธิบายสั้นๆ ก่อนกลับไปนั่งที่ รินไวน์ลงในแก้วตัวเอง สิงห์จับมีดหั่นตับห่าน ใช้ส้อมจิ้มเข้าปากกิน เคี้ยว กลืนลงคอ มีคำแรกแล้ว คำสองคำสามตามมา ความกังวลใจค่อยๆหายไป โดยปกติลูกคิดไม่กินของมึนเมายิ่งไวน์ยิ่งแล้วใหญ่ด้วยเหตุผลทางการเงิน แต่ตำราว่ากินคู่กับตับห่านแล้วดี ได้รสชาติยิ่งนัก


ไวน์มันขมเฝื่อน ฝาดลิ้น สีแดงอมม่วงตัดกับรสชาติตับห่านปรุงแต่ง
รสนิยมคนรวยรึเปล่านะ?
ใช่รสชาติแบบนี้รึเปล่านะ?


จิบได้นิดนึงก็วางลง ลูกคิดพิจารณาแล้วไซร้ ไม่ใช่แค่เงิน รสชาติของมันก็ไม่ถูกปากเขาด้วย ขณะที่สิงห์ดูพึงพอใจกับเมนูนี้ ท่าทางเจริญอาหารขึ้นเห็นได้ชัดตรงข้ามกับคนทำที่จำต้องกล้ำกลืนกินต่อให้หมดจานเป็นเพื่อนตามมารยาท



ข้อสรุปที่ได้ในวันนี้ หน้าที่ของลูกคิดในฐานะสามียังคงอยู่
หากแต่หัวใจ..ไม่ชอบเอาเสียเลย



TBC


+++++++++++++++++++++++++



คำว่าอยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกัน ไม่จริงเสมอไป ว่าอย่างงั้นไหมเอ่ย



ไปก่อนนะ บายจ้า

[Leenboy]

คงมีสักวันที่ลุกขึ้นมาหยิบมีดแทงกันเอง5555

[B52]

 

[darinsaya]

 

[tasteurr]

ลูกคิดจิตแข็งมาก ทนอยู่มาได้ทั้งๆที่ไม่มีความรักเลย จริงๆต่อให้เป็นคนรักกันก็ไม่น่าจะทนอยู่ได้ ลูกคิดคงจะมีอะไรพิเศษ(?)ที่พี่สิงห์เห็นแล้วคิดว่าคนนี้เหมาะมาเป็นคู่ชีวิต..
อ่าน2ตอนแรกรู้สึกเสียวๆกลัวพี่สิงห์จะลากลูกคิดลงห้องใต้ดิน พออ่านตอน3จบ..ถ้าวันไหนลูกคิดไม่อยากทำหน้าที่สามีพี่สิงห์อีกต่อไป คนที่ลงไปอยู่ใต้ดินอาจเป็นพี่สิงห์ก็เป็นได้ 

 

[Chompoo reangkarn]

ถ้าลูกคิดจะมีเมียหรือผัวใหม่สิงห์คงลากมาหั่นแยกส่วน

[blood_hana]

My husband 4

พวกเขาเหมือนคนแต่งงานกันแค่การสวมแหวนและมีเซ็กส์กันอย่างถูกต้อง รสชาติขมเฝื่อนของไวน์ในโพรงปากยามจุมพิตกันอย่างดูดดื่ม สอดลิ้นเข้ามาข้างในพัวพันบีบรัดลิ้นน้อยสั่นระริก ลูกคิดกลั้นใจฝืนชิมรสไม่โสภาเหล่านั้นจากสามี ไม่มีทางเลือกใดนอกจากเปิดปากยินยอมให้อีกฝ่ายเข้ามาจูบ จูบ และจูบจนสาแก่ใจ ลมหายใจเริ่มขาดห้วง ปรับจังหวะไม่ทัน กายาสีเข้มขยับสะโพกหนากระแทกกระทั้นแล้วเร่งจังหวะทวีคูณ

“อ...อื้อ..พี่...มัน..” ปากอิ่มบวมเจ่ออ้าปากหายใจหอบหลังอีกฝ่ายถอนจูบ มือขาวอวบป้อมจะผลักดันอีกฝ่ายให้ห่างบ้าง ทว่า..ข้อมือถูกรวบกดลงบนเตียงเหนือหัว


เอี๊ยด!!! เอี๊ยด!!! เอี๊ยด!!!


เงาบนกำแพงขยับไหว คนสองคนเริงรัก เสียงหอบ ขาเตียงสั่น


ปึก!!!! ปึก!!!!!!! ปึก!!!!!!!!!


แรงแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน วันนี้สิงห์รุนแรงกว่าทุกวัน ลูกคิดทั้งเสียวทั้งเจ็บในเวลาเดียวกันจนไม่รู้ว่าเขาควรสุขสมหรือหวาดกลัวดี อาจสิงห์เพราะเมารึเปล่านะ? ลูกคิดดูไม่ออกเลย หน้าตาของสิงห์นิ่งเสมือนรูปปะติมากรรม ช่างยากเกินกว่าจะอ่านใจ


ใจฆาตกร..



ขาถูกแยกออกจากกัน ครั้งแล้วครั้งเล่าในทุกท่า ลมหายใจกระหายในกามารมณ์ ทั้งสองลมหายใจประสานกันจนนาทีสุดท้ายก็เกือบรุ่งสาง เหนื่อยแต่ยังไม่อยากหลับ ตากลมปรือมองเพดานไออุ่นทับร่างด้านบนไม่ขยับไปไหน

“พี่สิงห์”
“....” 

สามีอย่างลูกคิดเรียกชื่อสามี อีกคนนอนซบอกขาวแน่นิ่ง มองไม่เห็นสีหน้าอีกฝ่าย

…

เวลาอยู่บ้านด้วยกันแทบไม่ได้คุยกัน..
วันหยุด สิงห์มักใช้เวลาในการพักผ่อนด้วยการนอนเฉยๆบนโซฟา ส่วนลูกคิดทำการปัดกวาดเช็ดถูบ้านไปเรื่อย เว้นห้องลับที่ถูกปิดตายไว้เสมอ ลูกคิดเช็ดกระจกในห้องโถงขนาดใหญ่บานสุดท้ายเสร็จ เขายกแขนเช็ดเหงื่อบนหน้าออก กวาดตามองบ้านหลังใหญ่โต โอ่อ่าเกินกว่าจะเป็นคนเดียวอาศัย มีห้องหับก็มากมายที่ไม่ถูกเปิดใช้งาน แต่ก็สะอาดไร้ไรฝุ่นได้ด้วยฝีมือเขา ขายาวสวมยีนส์ขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยกว่าลงจากบันไดลิง เก็บอุปกรณ์ต่างๆไปไว้ในห้องเก็บของชั้นล่างแล้วแวะเข้าครัวไปหาน้ำดื่มเย็นเชียบดับกระหาย


อึก..อึก..


เสียงกลืนน้ำดังเป็นระยะทุกครั้งที่ลูกกระเดือกขยับ


แผล่บ..


“!!!!!!!!!!!” ลูกคิดสะดุ้งสุดตัว สำลักน้ำไอโคลกตัวงอ น้ำในปากพ่นออกมาละเลงเสื้อยืดสีขาว ปะปนเหงื่อชโลมร่าง ก่อนหันไปยังคนที่โผล่เข้ามาเลียหลังคอเขาโดยไม่ทันตั้งตัว สิงห์ยืนหน้าตายอยู่ตรงนั้น จ้องนิ่ง ไม่ไหวติ่ง
“พ..พี่สิงห์ ม..มีอะไรเหรอครับ?”  ตากลมเปี่ยมไปด้วยความครุ่นสงสัยอันซุกซ่อนความหวาดระแวงเอาไว้ สิงห์ขยับเท้าเข้ามาใกล้สามีที่ยืนตัวแข็งทื่อ จ้องตอบไม่คิดหลบตาทั้งที่ขาสั่นระริกจะแย่แล้ว



ขยับ..ไม่ได้..
ขยับสิ ขยับ ไอ้ขาเฮงซวย!!!



“ถอดเสื้อ” คำสั่งทั้งเสียงทุ้มนุ่มนวล ลูกคิดกลืนน้ำลายลงคอ คำถามมีมากมายแต่ไม่กล้าเอ่ยเอื้อน ที่ทำได้มีเพียงทำตามคำสั่งทั้งมือที่พยายามคุมไม่ให้สั่น ปลดเปลื้องผ้าเปียกเหงื่อทั้งเสื้อและกางเกงออก เขายืนล่อนจ้อนไม่เหลืออะไรในห้องครัว อีกฝ่ายก้าวมาใกล้แล้วใช้มือลูบจับเรือนกายชโลมเหงื่อ ปลายนิ้วสีเข้มบดบี้หยาดเม็ดเหงื่อบนลำตัวแตกกระเซ็นเป็นของเหลวไหลอาบแนบผิว ใบหน้าคมเข้มแสนหล่อเหลาโน้มลงมาที่ซอกคอ เลียเหงื่อ กลืนกินเสมือนกระหายน้ำ


แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ



เหงื่อทุกหยดบนร่างขาวละเอียดถูกกวาดกินไป ลูกคิดวางมือบนเคาน์เตอร์ครัว กำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เขาเชิดหน้าขึ้นในขณะที่สิงห์ก้มลงต่ำไปง่วนระหว่างขา

“อ..อ้า..” ลำคอแห้งผาก กระซิบแหบพร่า ทั้งที่สิงห์ดูดกลืนเหงื่อแต่ทำเอาคนผิวขาวผิวแดงระเรื่อ ขาสั่นจนแทบยืนตั้งรับไม่ไหว มือแกร่งตะปบขย้ำก้นแน่นสีขาวไว้ทั้งสองมือ กด..จนขึ้นรอยแดง
“อา..อา…อ…อ้า…อ..อื้อ…ไม่…เดี๋ยวพี่สิงห์..ผม..เสียว..” 
ลูกคิดแอ่นตัวเป็นสะพานโค้ง กลอกตามองเพดาน จ้องเจ้าหลอดไฟสีขาวที่มีแมลงหวี่ตอมเล่น บินวนไปมาอย่างสนุกสนาน ช่างพร่ามัวเจิดจ้าเหลือเกิน


แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ
แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ
แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ..แผล่บ

…

กรุ้งกริ๊ง

กระดิ่งหน้าร้านส่งเสียงเป็นสัญญาณแจ้งพนักงานให้พร้อมต้อนรับลูกค้า ดาหลากระชับสายผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลตัดขอบครีมเดินเข้ามาประจำแคชเชียร์ เธอคลี่ยิ้มสดใสเห็นฟันขาวเรียงสวยส่งให้บุรุษตัวสูงผิวขาวผ่องในชุดเสื้อยืดสีขาวทับยีนส์สีซีดแต่งขาด ลูกคิดเกาหลังหูแก้เขินเล็กน้อยก่อนเปิดปากเป็นฝ่ายทักทายก่อน
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ คุณลูกคิด” 
วันทำงานของทุกที่รวมถึงร้านกาแฟสาขาที่ดาหลาประจำ เขาเดินทางมาประชาชื่นทั้งที่ไม่เคยมาแถวนี้มาก่อน มาดูบรรยากาศเก่าๆก่อนแต่งงาน รวมถึงมาหาคนที่คุยกันถูกคอเพียงพบเจอครั้งแรกในห้าง
“เอาอะไรคะ ที่ไม่ใช่กาแฟ” ฟังดูกวน แต่เป็นความรู้ใจ ลูกคิดยิ้มขำก่อนชี้นิ้วไปที่ชาเย็นบนรายการเมนูเหนือหัวแคชเชียร์ ไม่นานชาเย็นจัดเสิร์ฟบนโต๊ะที่ลูกคิดเลือกนั่งในร้าน ปากกระจับดูดชาเย็น ลิ้มรสหวานหอมละมุนลิ้นผ่านหลอดกาแฟ รสชาติของมันชวนผ่อนคลาย ขับไล่รสขมของไวน์องุ่นในความทรงจำหลายวันก่อน รู้สึกได้ใช้เวลาว่างหลังทำความสะอาดบ้านเสร็จด้วยการออกมาเดินเล่นในระหว่างวันที่สามีเข้าตึกไปทำงาน



และ…มองเด็กสาว



ดาหลาเป็นบาริสต้าที่ดูคล่องแคล้วต่างจากลูกคิดสมัยทำงาน โดยภาพรวมแล้ว เธอทำงานดีกว่ามากอย่างเห็นได้ชัด ทั้งตอบรับลูกค้าด้วยรอยยิ้มสดใส ทั้งการถอนตังค์อย่างไว การชงเครื่องดื่มไม่มีผิดสูตร ไม่มีท่าทีเหน็ดเหนื่อย ยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้มเสมอมา ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าทึ่งนัก ชาเย็นในแก้วหมดลง น้ำแข็งละลายไม่เหลือสักก้อน ผู้คนในร้านทยอยกลับบ้านช่องด้วยเวลาที่ล่วงเลยจนใกล้ปิดร้านแล้ว ดาหลาหายไปหลังร้านแล้วออกมาใหม่ในชุดเสื้อไหมพรมสีดำขาวกับกระโปรงยีนส์เข้ารูป ลูกคิดรับขยับท่านั่งมานั่งตัวตรงพลางกระชับเสื้อยีนส์ให้เข้าที ยิ้มรับบาริสต้าสาวเข้ามานั่งโต๊ะคุยกับเขาได้ในที่สุด
“แฟนไม่มารับเหรอ?” ลูกคิดถามระหว่างมองนาฬิกาบนฝาผนังร้าน นี่ก็ 4 โมงเย็นเกือบจะ 5 โมงเข้าไปแล้ว
“ไม่ค่ะ เขาติดธุระประจำ” ดาหลาเล่าถึงแฟนหนุ่มที่ตบแต่งไป ท่าทางเธอดูเศร้าสร้อย ก่อนฝืนยิ้มให้ลูกคิด นิ้วนางซ้ายของเธอยังไม่สวมแหวน ทิ้งไว้เพียงรอยวงสีขาว
“คุณไม่สวมแหวนเหรอครับ?”
“ใส่แล้วทำงานไม่ค่อยสะดวกค่ะ คงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าแหวนไปตกในกาแฟลูกค้า” ดาหลาบอก ลูกคิดหัวเราะเบาๆ พยักหน้าเห็นด้วย
“คุณลูกคิดล่ะ?” เป็นฝ่ายของดาหลาเอ่ยถามบ้าง
“ธุระเหมือนกัน” ข้ออ้าง..เรียกแบบนี้ได้ไหมนะ เธอดูโล่งใจชอบกล คิดบวกได้ไหม เขาลำพองในใจฉับพลันหลังสังเกตสีหน้าของเธอผู้แต่งงานแล้ว รู้ว่ามันผิดแต่เรื่องของความรู้สึกช่างยากจะอธิบาย
“ไม่ชอบแฟนเหรอคะ?” ดาหลาถามย้อนอีกครั้ง ชายหนุ่มผิวขาวทำเพียงยิ้มน้อยๆไม่ตอบ สุดท้ายพวกเขาเดินออกจากร้าน ได้ก้าวเคียงข้างกับเธอไปตามฟุตบาทจนถึงป้ายสถานีรถไฟฟ้า ชวนคุยเรื่องทั่วๆไปแทน
“ส้มอร่อยมากนะคะคุณลูกคิด”
“ครับ ผมเลือกบ่อยน่ะ”
“เลือกบ่อยๆแต่ไม่ชอบกิน แสดงว่าเขาชอบใช่ไหมคะ”
“...ครับ เขาจะทานหลังกินข้าวทุกครั้ง”



ไม่อยากคุยเรื่องสามี



“คุณมีเซ็กส์ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่คะ?”  ดาหลาถาม อาจเพราะแต่งงานจึงตรงไปตรงมาไม่คิดกระดากอาย ลูกคิดกัดปากไม่ค่อยอยากพูดออกมาเสียเท่าไหร่
“เมื่อคืน” เธอตอบแทน ลูกคิดตกใจ รถไฟฟ้ามาพอดี ดาหลาโบกมือลาทั้งรอยยิ้มก่อนก้าวขึ้นรถไฟฟ้า ทิ้งให้คนหนุ่มใจว้าวุ่น หลุกหลิกไปตลอดทางจนกลับมาถึงบ้าน ก็รีบขึ้นไปห้องน้ำ



ส่องกระจกจึงได้เห็น..รอยหลังคอ




TBC


+++++++++++++++++++++

 

น่าจะเจอกันมาตั้งนาน ก่อนที่เธอจะเป็นของใคร

ไปก่อนนะ บายจ้า

[lovenine]

สามี อันตราย แต่ชอบเรื่องนี้นะ ลุ้น สุดๆ รอจร้า ^^

[Leenboy]

พี่สิงห์คือฆาตกรจริงๆเหรอ

[mildmildss]

ดูแล้วคงจะฆ่าคุณสิงห์แล้วรับงานฆาตกรต่อใช่มั้ยเนี่ย

[AkuaPink]

 
 

[B52]

หวาดระแวง

[mkianit]

อยากเห็นมุมมองคุณสิงห์บ้าง ดุลึกลับ

[darinsaya]

  มาต่อไวๆนะคะ

[blood_hana]

My Husband 5

[/b]





ห้องลับถูกใช้อีกครั้งในคืนนี้ ลูกคิดต้องนั่งรอจนกว่างานอดิเรกของสิงห์เสร็จถึงจะเริ่มมื้อเย็นที่ตระเตรียมไว้พร้อมกับส้มในกระจาดทุกวันเป็นของหวานหลังของคาว ในห้องอาหารที่เปิดไฟสว่างเพียงหนึ่ง ท้องฟ้ายามราตรีมีเพียงแสงดาวระยับตาประดับประดาเบื้องบน ดูงดงามจับตาแต่หาได้ทำให้หัวใจของผู้รอแช่มชื่น เสียงครืดคราดดังติดต่อกันหลายชั่วโมงเรื่อยมา ลูกคิดตัวสั่น มือยกกุมขมับ ปิดหูแน่นจนจิกเล็บเข้าเนื้อ





ครืดดดดดด

ครืดดดดดดดดดด

ครืดดดดดดดดดดดดดด

ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด






“ลูกคิด”

“!!!!!!”

ลูกคิดสะดุ้ง ตกใจ ปล่อยมือจากหู เงยหน้าช้าๆ สิงห์ยืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่ตอนไหนไม่อาจทราบได้ ปากอิ่มสีชมพูสั่นและเม้มแน่น ต้องตั้งสติ ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ฝืนใจกินข้าวทั้งที่ไม่อยากอาหาร รสชาติของข้าวผัดฝีมือตนชวนฝืดคอทั้งที่ปรุงรสเหมือนเดิมทุกครั้งในขณะที่สิงห์กินได้หน้าตาเฉย




ช้อนส้อมกระทบกันอยู่ได้..น่ารำคาญ




แคร้ง!


ลูกคิดกินไปสองคำก็วางช้อนส้อมลงแล้วหยิบน้ำมาดื่มต่อจนหมด สิงห์เลิกคิ้ว เงยหน้าขึ้นมองสามีของตัวเองที่ข้าวพร่องไปนิดเดียว

 “ทำไมลูกคิดกินน้อย”

“ผมไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”

ใช้วิธีตัดปัญหาด้วยการหยิบส้มมาแกะให้ สิงห์ยังคงจ้องไม่ละสายตา ยังเป็นเรื่องที่ลูกคิดไม่เข้าใจว่าทำไมคนๆนี้ชอบมองเขานัก ไอ้เจ้าดวงตาสีดำดั่งทะเลคืนเดือนมืดอ่านไม่ออกชวนให้รู้สึกดำดิ่งในเหวลึกไร้หนทางตะกายหนี บางครั้งก็เหมือนดวงตาของสัตว์ป่าในพงไพรสมชื่อเจ้าตัวที่ชาชินกับการล่าจนแทบไม่รู้สึกถึงความกระหายในนั้น มือขาวอวบเรียงชิ้นส้มสวยลงในจานและยื่นส่งให้สิงห์ จากนั้น..ก็นั่งเงียบเหมือนทุกวันผ่านมา



แคร้ง..แคร้ง..



“เลขาพี่ท้อง” จู่ๆสิงห์ก็เปิดปากพูด...ครั้งแรกในรอบ 2 ปีอันสุดแสนน่าประหลาดที่เล่าถึงคนนอกบ้านให้ฟัง ลูกคิดเลิกคิ้วฉงนสนเท่ห์ มองคนที่จับช้อนส้อมกินข้าวผัดต่อหน้าตาเฉยโดยที่ตายังจ้องนิ่งมายังผู้ร่วมอาศัยในชายคาเดียวกัน


“พี่ทำ?”

“เปล่า”

ตาคมเลื่อนไปมองผลไม้สีส้มในกระจาด


“พวกเรามีกันไม่ได้”

“......”

ข้อจำกัดด้วยเพศสภาพมันแน่ชัด ต่อให้พยายามทำทุกอย่างให้ถูกต้องตามประเพณีแค่ไหน ต่อให้ทำทุกอย่างให้สิงห์พอใจแค่ไหน มีเพียงเรื่องนี้ที่ลูกคิดทำให้สิงห์ไม่ได้



หมดประโยชน์
   


คิดออกได้อย่างเดียว ลูกคิดเริ่มตัวเย็น ขนลุกชันทั้งร่างพลางนั่งกุมมือใต้โต๊ะแน่น..ชายหนุ่มผิวขาวจัดรวบช้อนและวางจานเปล่าไร้เศษข้าวของสามีซ้อนใต้จานอาหารของเขายกเข้าไปล้างในครัว เหลือจานส้มที่สิงห์กินและเหลือทิ้งไว้ให้หนึ่งชิ้นก่อนลุกหายเข้าไปในห้องน้ำที่ลูกคิดเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แช่อาบ



แคร้ง!



เก็บจานสะอาดลงในชั้นวางเสร็จ ลูกคิดเดินเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนออกมาจากครัว มองส้มหนึ่งชิ้นที่เหลือ

“…..”

ถือจานไว้เข้ามาในครัว เทชิ้นส้มลงถังขยะ ก่อนล้างจานเก็บให้เรียบร้อย



ซ่า!! ซ่า!! ซ่า!!!!!!!!



ปิดก๊อกน้ำในอ่างล้างจานเดินออกมาอีกรอบ เลือดในกายลูกคิดเย็นเชียบ เขาตวัดตามองไปยังจานสีขาวใบเล็กตั้งบนโต๊ะกินข้าว ส้มหนึ่งชิ้นวางอยู่บนนั้น..สลับชะโงกหัวไปมองชั้นวางจาน ไม่มี..ไม่ได้ถูกล้าง ก่อนรีบก้มมองมือที่ยังเปียกชุ่มน้ำ กลิ่นน้ำยาล้างจานยังติดมืออยู่ไม่จาง
   


ตึก..



เสียงฝีเท้าย่ำก้าว ลูกคิดหันไปมองสิงห์เดินลงบันไดมาจากชั้นบน สวมสูทประณีต แต่งตัวดูดีเดินผ่านลูกคิดไปโดยไม่คิดทักทายและไม่ยอมพกกระเป๋าสักใบติดตัวไปด้วย

“พี่จะไปไหน?” ลูกคิดหลุดปากถาม

“....”

“พี่สิงห์?”

“....”



ปัง!


ออกไปจากแล้ว..

คืนนั้นลูกคิดนอนคนเดียวเป็นคืนแรก

ลูกคิดนอนตะแคงมองข้างตัวไร้ร่างชายหนุ่มผิวสีเข้ม ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเตียงที่หลับนอนมาตลอด 2 ปีจะกว้างได้ขนาดนี้ ฝ่ามือจับผ้าปูเตียงลูบไปมาสัมผัสผิวผ้า..ช่างลื่นและเย็นเยียบ ตากลมเหม่อมองออกไป คืนนี้ดวงจันทร์ยังส่องแสงสีเงินตกกระทบพื้นแต่มาไม่ถึงเตียง

...

[/b]




เช้าวันรุ่งขึ้นสิงห์ก็ยังไม่กลับมา ลูกคิดเริ่มทำอาหารจนเสร็จพร้อมจัดเตรียมบนโต๊ะอาหารพร้อมกับกาแฟดำหอมกรุ่นในถ้วยกระเบื้องราคาแพง เขามองเจ้าชิ้นส้มถูกทิ้งค้างคืนไว้จนแมลงหวี่ตอมก่อนนั่งลงกับเก้าอี้ เฝ้ารออีกนิดเผื่อสิงห์จะกลับมาในอีกชั่วโมงหรือสองชั่งโมงก็ยังดี



ติ๊ก..ติ๊ก…ติ๊ก..ติ๊ก



เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆตามกาลเวลา จากตะวันยังไม่ส่องแสงเต็มฟ้าจนตระหง่านขึ้นมอบแสงสีทองสว่างทุกสารทิศ ไอร้อนทะลุกระจกติดม่านกระทบแผ่นหลังกว้างของผู้อาศัยเพียงหนึ่งที่ยังนั่งนิ่งไม่ไปไหน มองเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามยังคงไร้ร่างของสามี



ไม่กลับมา....




ข้าวไข่ข้นชีสเย็นชืดไปแล้วสิ้น ลูกคิดลุกพรวด เดินดุ่ยๆไปคว้ากุญแจและออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว


ปัง!!!!!

…

   

เอี๊ยด!!!

รถแท็กซี่จอดสนิทหน้าร้านกาแฟ Drink Coffee ทันทีที่ก้าวลงจากรถ ลูกคิดพุ่งตรงเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว เปิดประตูอย่างแรงจนกระดิ่งหน้าร้านสั่นส่งเสียงดังมากกว่าปกติ พุ่งสายตาไปยังแคชเชียร์ พลัน..หัวใจที่เต้นถี่แรงค่อยๆสงบลงเมื่อได้พบหน้าพนักงานบาริสต้าสาวผมบ๊อบยืนยิ้มละมุนให้อยู่ประจำที่เดิม




ดาหลายังอยู่ครบ 32 ดี




“สวัสดีค่ะคุณลูกคิด สั่งอะไรที่ไม่ใช่กาแฟดีคะ” คำถามต้อนรับประจำเจาะจงพิเศษเฉพาะกับลูกค้าคนนี้

“...ขออเมริกาโน่”

ดาหลาทำหน้าทำตาแปลกใจ เธอเงียบไปแล้วกดออเดอร์ให้ตามที่ลูกค้าสั่ง ไม่นานอเมริกาโน่หรือกาแฟดำแบบเย็นใส่แก้วส่งถึงมือขาวค่อนอวบป้อม ลูกคิดรับกาแฟที่เขาไม่เคยคิดแตะต้องนอกจากชงให้คนอื่น



รสชาติขมจนเปรี้ยวยิ่งกว่าไวน์



ลูกคิดเบะปากหลังดูดไปคำแรกก็แทบพ่นอยากจะพ่นทิ้ง แต่เขากลั้นใจกลืนลงคอและฝืนดูดต่อไปเงียบๆในร้านกาแฟโดยมีดาหลาคอยมองเป็นระยะ ก่อนจะโดนผู้จัดการสะกิด เธอจำต้องเลิกมองลูกค้าที่สนิทสนมกันกลับมาโฟกัสกับงานประจำของเธอต่อ

กระทั่งในที่สุด..หลังดาหลาเลิกงาน ลูกคิดเข้ามาชวนเธอให้ช่วยอยู่เป็นเพื่อนฆ่าเวลา คุยกันไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนที่มีเรื่องสนใจคล้ายกันสามารถคุยกันได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด จากตอนแรกแค่ตั้งใจส่งขึ้นรถไฟฟ้า กลายเป็นว่าลูกคิดยอมซื้อตั๋วขึ้นไปนั่งด้วยกันต่อ

รถไฟฟ้าชับเคลื่อนล้อไปตามทางรถไฟใต้ท้องฟ้ายามเย็นสีแดง ในขบวนรถนับจากต้นสถานี เวลานี้กลับไร้ผู้คนไม่มีใครนอกจากคู่ชายหนุ่มหญิงสาว พวกเขาเลือกนั่งฝั่งตรงข้ามกัน ลูกคิดเงยหน้าจากอเมริกาโน่หมดแก้วในมือมองบาริสต้าสาวตรงหน้า




เราต่างสบตากัน เราต่างมีคนของตัวเอง





“ฝืนทำไมคะ”

“ผมไม่อยากนอน กาแฟมีคาเฟอีนทำให้ตื่นตัว”




กึ่ง!!!!!




รถไฟฟ้าหยุดรอสับรางจนเสร็จ แล้วเดินขบวนต่อ



“ตื่นตัวจากอะไรคะ?” ดาหลาถามต่อ ลูกคิดพูดไม่ออก หลุบตามองแหวนแต่งงานบนนิ้วนางซ้าย หมุนเล่นไปมา ก่อนเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองเธอผู้นั่งในจุดอาทิตย์ตกดิน เงามืดบดบังหน้าบาริสต้าสาว แสงสีแดงแสบตาสาดส่องจนพร่ามัว

“ผมไม่รู้” คำตอบที่ไปไม่ถึงคนถาม เมื่อเธอลงจากรถไฟฟ้าไปแล้ว ประตูปิดสนิทเหลือแค่ลูกคิดคนเดียวในขบวน

…

[/b]




สิงห์ไม่กลับบ้านมาสามวันแล้ว

สามวันที่ลูกคิดนั่งทำอาหารสองจาน โดยที่อีกจานไม่มีคนกลับบ้านมากิน




หวี่ หวี่ หวี่




ชิ้นส้มในจานเริ่มเน่าเฟะ แมลงหวี่ตอมร่วมสิบกว่าตัว ลูกคิดขบฟันแน่น..เขากำหมัด กำ...จนข้อพับนิ้วเป็นรอยกดแหวน เวลา..สามวันที่ฝืนดื่มกาแฟ ทุกมื้อ ทนกับรสเฮงซวยโคตรขมชวนสากลิ้นอันไม่ต้องรสนิยมการกินแม้แต่นิด




เพล้ง!!!!



จานของสิงห์แตกกระจาย อาหารเกลื่อนพื้น ลูกคิดฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะอาหาร ขบฟันกรามขึ้นสัน เอ่ยทั้งเสียงกดต่ำเปี่ยมไปด้วยน้ำโหและสั่นเครือ “จะเล่นแบบนี้..ใช่ไหมพี่สิงห์..”
บุรุษผิวขาวตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ตัวสั่นจนโต๊ะสั่นตาม มือกำหมัดแน่นแล้วกระแทกทุบโต๊ะซ้ำๆ





ปึง!!!ปึง!!!ปึง!!!!

หวี่ หวี่ หวี่ หวี่ หวี่ หวี่ หวี่ หวี่ หวี่




แมลงหวี่บินวนเข้าตอมชิ้นส้มเน่าไม่ยอมไปไหน เรียกพวกพ้องมาเรื่อยๆ เสียงกระพือปีกดังระงมน่ารำคาญเข้าเกาะเป็นจากสิบเป็นร้อยแทบมองไม่เห็นชิ้นเนื้อส้มนอกจากตัวแมลงหวี่เดินไต่ยั่วเยีย ลูกคิดหยิบชิ้นส้มเน่าเฟะนั่นที่ยังมีแมลงหวี่บินตอมยัดเข้าปาก


กริ๊ก..


กลอนประตูขยับ ลูกคิดเงยหน้ากลั้นใจกลืนส้มรสชวนอ้วกลงคอ ดวงตาแดงก่ำรื้นน้ำตา มองคนที่เดินเข้ามาในบ้าน ในที่สุด..สิงห์กลับมาบ้านแล้วในชุดสูทตัวเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากวันก่อนออกจากบ้าน



แอ๊ด...ปัง...



นัยน์ตาคมกริบมองซากอาหารกระจายพื้นกับจานแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ลูกคิดกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ปรับลมหายใจให้กลับมาสม่ำเสมอ ก้มหน้างุดไปหยิบไม้กวาดในครัว กวาดซากอาหารให้หมด ไม่กล้าสบตาสามีพื้นห้องจนสะอาดไร้ที่ติ
สิงห์เดินเข้าไปเชยคาง เกลี่ยปากอิ่มที่มีแมลงหวี่เกาะ ดิ้นรน บี้จนตาย

“ยินดีต้อนรับกลับมาครับพี่สิงห์..”

รสจูบที่ห่างหายไปสามวันประทับบนปาก ไออุ่นแผ่กระจายซาบซ่าน สิงห์สอดลิ้นเข้ามาควานชิมรสจูบในปากอิ่มที่ยังคลุ้งคลั่กไปด้วยส้มเน่าและซากแมลงหวี่มากมายอย่างไม่นึกรังเกียจ



“อา....อา.....อา....อ.........า...........”


ลมหายใจกระชั้นชิด หอบถี่ ตักตวง สามีของเขาหายไปไหนมาคำถามนั้นใจก็หวั่นเกรงจนไม่กล้าเปิดปากถามออกไป สิงห์เหวี่ยงลูกคิดกดลงโต๊ะอาหาร ปลดเสื้อออกโยนทิ้งไปที่ไหนสักแห่งในมุมห้อง สิงห์กระเสือกกระสนเข้ามาขึ้นคร่อม ลูกคิดเองก็รวบกอดตอบรับอีกฝ่ายแนบแน่น ต่างคนต่างขยำขยี้กันและกันเบียดอัดเป็นก้อนกลมเสมือนเป็นหนึ่งเดียว ร่างกายไหวแรงจนน่ากลัว ไม่มีท่าทีหยุดง่ายจนกว่าจะสุขสมอารมณ์หมายระหว่างกันและกัน




เอาจนเช้า เอาจนเย็น เอาจนดึก 
เอา เอา เอา เอา เอาให้หนำใจ




ปึก!!!!!!! ปึก!!!!!!! ปึก!!!!!!! ปึก!!!!!!! ปึก!!!!!!! ปึก!!!!!!!ปึก!!!!!!!





TBC

[M_Y MILD]

รอนะคะ อ่านแล้วตื่นเต้นมาก อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ

[tasteurr]

เป็นเรื่องที่ทำให้สะพรึงทุกครั้งที่อ่านและนั่งเหวอทุกครั้งที่อ่านจบจริงๆ
แล้วส้มหนึ่งกลีบกับจานใบนั้นมันกลับมาได้ยังไงน้อ พี่สิงห์ไม่ใช่คนหรือนี่ 
ส่วนลูกคิดอาการแบบนี้คือโหยหาขาดพี่สิงห์ไม่ได้เหรอ
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกเหมือนมีคำใบ้อะไรแอบอยู่ทุกครั้งเลย แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก

 

[mkianit]

นี่ว่าลูกคิดเองก็เริ่มนิดๆละนะ ว่าแต่อิพี่สิงห์ไปไหน นี่กลัวว่าทุกอย่างที่คิดเห็นจะเป็นภาพมโนเพราะคุณสิงห์นั้นอาจจะ...คิดไปเรื่อยอะ5555555 รอติดตามต่อนะค้าา