023
เจอหน้า
.
.
“อีกไม่กี่นาทีก็จะหมดเวลาแล้วครับ”
“ต้องลุ้นกันต่อหลังจากที่ทั้งสองคณะเสมอกันที่หนึ่งประตูต่อหนึ่งครับ”
“กิตติชัยส่งต่อสมพล สมพลส่งกลับไปที่กิตติชัย”
“ยังคงต่อบอลกันสั้นๆ เพื่อหาช่องเข้าทํานะครับ”
“กิตติชัยส่งต่อสิทธิโชค สิทธิโชคไม่รอแล้วครับ ลุยทะลวงเข้ามา อชิระรออยู่แล้วครับ! สิทธิชัยเลี้ยงหลบแต่อชิระใช้ความไวเข้าขวาง!”
.
“ไอ้ธาม ไอ้ธาม”ไอ้บรีสกระตุกชายเสื้อของผม
“อะไร..” ผมตอบบรีสโดยที่ไม่ได้หันไปมอง
“มึงยืนทำไมวะ”
“ห่ะ” ผมหันไปมองรอบตัว เพื่อนทั้งคณะยังคงร้องเพลงเชียร์ ลีดก็ยังเต้นอยู่หน้าสแตนด์ เชี่ยยย กูยืนทำไรว่ะเนี่ย! ผมรีบนั่งลง
“แหมมมม”
“แหมเชี่ยไรของมึง”
“ก็มึงลุกทุกครั้งที่พี่ปรินซ์ครองบอล กูเรียกมึงจนกูไม่ต้องร้องเพลงแล้วเนี่ย”
“มึงเวอร์”
“กูไม่เวอร์ ไม่เชื่อมึงหันไปข้างหลัง” ผมหันไปข้างหลังทันที แซม ชล และเพื่อนอีกสองสามคนข้างหลังพยักหน้าแรงแข็งขันยืนยันคำพูดของไอ้บรีส
“ก็มันลุ้น”
“นั่งลุ้นก็ได้มึง เดี๋ยวไอ้เทนนิสมันได้ด่ามึงหูดับ”
“เออๆ”
.
“สิทธิชัยเตะบอลย้อนกลับไปให้กิตติชัย บอลไปไม่ถึงครับ อชิระวิ่งตามไปสกัดได้ทัน ก่อนเปลี่ยนทางบอลเตะโด่งไปไกลเลยครึ่งสนาม..”
.
“พี่ปรินซ์แม่งโคตรเท่เลยนี่หว่า” ไอ้บรีสแอบกระซิบทั้งที่มันกําลังเต้นไก่ย่างอยู่ ผมเองก็เนียนๆ ไปโดยที่ไม่รับรู้ว่ากําลังทําท่าอะไรอยู่ ..มันก็เท่ตลอดนั่นแหละ
.
“ลูกจากอชิระส่งเข้าเท้าของธนาราวจับวางครับ ธนาได้โอกาสพาบอลไปหน้าประตู พีรพลมาขวางไว้ครับ ธนาตัดสินใจส่งต่อณภัทน์ ณภัทน์เลี้ยงหลบสุธี มีช่องให้ยิงแล้วครับ ณภัทน์ยิงเข้าไปแล้วครับบบบบัญชีนำวิศวะไปแล้วครับ สองประตูต่อหนึ่ง”เสียงเฮดังสนั่นลั่นจนสแตนด์สั่น
“เป็นการต่อบอลที่ดีมากลูกนึงเลยครับคุณคมสัน”
“ใช่ครับ ผมก็ลุ้นไปด้วย แต่เกมยังไม่จบนะครับคุณชัยชนะ”
“อีกไม่ถึงนาที วิศวะจะสามารถเอาคืนได้รึไม่”
ปี๊ดดดดดดดดด
“บัญชีเป็นฝ่ายเฉือนชนะวิศวะไปได้ด้วยสกอร์สองประตูต่อหนึ่งครับ เป็นชัยชนะที่ได้ลุ้นกันตลอดท้ายเกม”
“ถึงจะน่าเสียดายแทนแชมป์เก่า แต่ผมว่าวันนี้ทั้งสองทีมเล่นได้ดีมากนะครับ”
.
ผมมองร่างสูงที่กอดคอกับเพื่อนร่วมทีมอย่างมีความสุข ภาพบนจอขนาดใหญ่เหนือสนามกําลังฉายภาพของทีมผู้ชนะในระยะใกล้ ทําให้ผมได้เห็นหน้าของปรินซ์ได้ชัดขึ้น จู่ๆ ปรินซ์ที่เห็นกล้องใกล้เข้ามาก็ทําหน้าแปลกใส่กล้องแถมขยับปากเหมือนพูดอะไรสักอย่าง..
“กูออกไปก่อนได้ป่ะวะ”
“เป็นไรมึง ปวดขี้?”
“...”
“รออีกแป๊บ เขาจะประกาศผลสแตนด์แล้ว”
“เออๆ”
.
“คุณคมสันครับ”
“ครับคุณชัยชนะ”
“นอกจากผลบอลที่เราเพิ่งทราบเมื่อสักครู่นี้แล้ว ผลการประกวดสแตนด์เชียร์ก็อยู่ในมือผมแล้วครับ”
“ผมลุ้นไมค์สั่นเลยครับ จะเป็นสแตนด์ของคณะสาวสวยอย่างอักษรรึเปล่าาาา” เสียงกรี๊ดตอบดังลั่นจากสแตนด์ของชาวอักษร
“รู้สึกว่าคุณจะมีประเด็นกับสาวอักษรตลอดเลยนะครับคุณคมสัน”
“ก็คุณอยู่อักษรนิครับ”
กรี๊ดดดดดดดด คราวนี้ดูเหมือนเสียงกรี๊ดจะดังมาจากทุกสแตนด์รอบสนาม
“ฮะฮึ่ม เอาล่ะครับคุณคมสันครับ เรามารู้กันเลยดีกว่าครับว่าสแตนด์ใดจะคว้าชัยในปีนี้”
“และคณะนั้นคือ..”
“คือ..”
อักษร! / วิศวะ!/ แพทย์! / นิเทศ! / บัญชี! / ฯลฯเสียงเชียร์ของแต่ละคณะดังสนั่น
“..คณะนั้นก็คือ แชมป์เก่าสามปีรวด นิเทศศาสตร์”
“เย้! / เฮ!!” พวกเราชาวนิเทศศาสตร์ส่งเสียงเฮลั่น ผลัดกันกอดคอไปมาอย่างควบคุมอาการดีใจไว้ไม่อยู่ เรานี่มันโคตรเจ๋ง
“ไอ้บรีส กูไปก่อนนะ”
“จะรีบไปไหนวะ เออๆ งั้นกูออกไปด้วยล่ะกัน เดี๋ยวแวะบอกเทนนิสมันไว้หน่อย”
“สรุปมึงจะไปไหน”
“กูจะเอาน้ำไปให้ปรินซ์มัน”
“ห่ะน้ำ?”
“อืม”
ผมกับบรีสเดินลงจากสแตนด์ด้านบนมาเรียบร้อย ฝูงชนจำนวนหนึ่งเดินขวักไขว่อยู่ด้านล่าง คงจะเป็นรุ่นพี่ของคณะต่างๆ และทีมงานของสภานักเรียน
“นักกีฬาเขาก็มีน้ำมีเกลือแร่ของเขาอยู่แล้วป่ะวะ”
“ก็ปรินซ์มันบอก..”
“บอก? บอกมึงตอนไหน”
“เมื่อกี้ในจอ..”
“มึงแน่ใจเหรอวะ มึงดูผิดรึเปล่า”
“...”
“อ่ะ เอาเป็นว่าแล้วทีนี้มึงจะเข้าไปหาพี่ปรินซ์ยังไง โดนรุมอยู่ในสนามนู้น กูเห็นสาวๆ เข้าไปขอถ่ายรูปให้พรึบ”
“..ก็จริงของมึง” ผมลืมคิดไปเลยทั้งเรื่องที่มันไม่จำเป็นต้องมาขอน้ำจากผม และเรื่องที่มันยังต้องอยู่ให้ใครต่อใครเข้าหา ไหนจะเพื่อนในทีม ไหนจะแฟนคลับ..
“เอาไงมึง กลับคณะเลยไหม”
“...”
ผมรู้สึกเจ็บแปลกๆ ผมเข้าใจว่าตัวเองสำคัญขนาดว่าปรินซ์ต้องกำลังรอน้ำจากผม ไม่ก็สรุปเอาเองว่ามันกำลังรอเจอผม.. พอคิดแล้ว ..มันแม่งไม่ใช่ผมไม่ได้เป็นอะไรกับปรินซ์ทั้งนั้น เป็นแค่น้องข้างบ้านธรรมดาๆ คนนึง..
“เออ กลับคณะ”
ผมกับบรีสค่อยๆ เดินห่างจากสนามกีฬากลาง อีกสักพักนักศึกษานับพันคงเดินออกมากันแน่นขนัดทั่วบริเวณ ผมเดินเงียบๆโดยมีบรีสเดินอยู่ข้างๆ เมื่อสิบนาทีที่แล้วผมยังรู้สึกมีความสุขอยู่ แต่ทำไมจู่ๆ บรรยากาศในใจถึงขุ่นมัว
“ธาม..” เท้าของผมหยุดเดิน และหันหลังกลับไปมองคนที่กำลังวิ่งใกล้เข้ามา
“พี่หาตั้งนาน ทำไมออกมาก่อน”
“คือผม..”
“คือไอ้ธามมันรู้สึกอึดอัดน่ะครับพี่ข้าว เลยขอออกมาก่อน”
“เป็นไรมากไหม” พี่ข้าวยกมือขึ้นแตะเบาๆที่หน้าผากของผม
“ตัวก็ไม่ร้อนนะ แต่อาจจะเพลียแดดก็ได้” พี่ข้าวยิ้มอ่อนโยน “ถ้าไงไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่า หายากินกันไว้ก่อน”
“ไม่ต้องหรอกพี่ เดี๋ยวผมหาไรกินก็โอเคแล้ว”
“ธามดื้อกว่าที่พี่คิดไว้นะ”
“ผมไม่เป็นไรจริงๆ พี่”
“แต่หน้าธามไม่ได้บอกอย่างนั้น”
“...”
“งั้นพี่พาไปหาอะไรกิน ถ้าไม่ดีขึ้นค่อยไปห้องพยาบาล.. บรีสก็ไปด้วย โอเคไหม” ผมมองหน้าไอ้บรีส มันพยักหน้าเบาๆ ถ้าผมฝืนปฏิเสธต่อไปคงจะไม่ดีแน่ๆ
“ก็ได้ครับ” พี่ข้าวใช้สองมือดันไหล่ผมให้หันหลังกลับแล้วดันให้ผมเดินไปข้างหน้า ..คงไปโรงอาหารกลางที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้
“ธามมมม” เสียงไอ้ปรินซ์! ผมหันหลังกลับไปทันที พี่ข้าวเองก็ด้วย คนตัวสูงกำลังเหนื่อยหอบ.. ปรินซ์ค่อยๆเดินเข้ามาหาผม ใบหน้าขาวซีดหลังจากออกกำลัง เหงื่อเม็ดเล็กที่ยังเกาะกรอบหน้า ผมดำดกที่ยังเปียกปรกรกยุ่ง ดวงตาคมของปรินซ์กำลังมองผมแบบไม่สบอารมณ์ ปรินซ์หยุดยืนตรงหน้าผม ไร้คำพูดใดๆ
“อ่ะ น้ำ” ผมยื่นขวดน้ำในมือให้ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันยังอยากได้น้ำจากผมไหม ผมมองหน้าคนที่ไม่ได้เจอกันมาครึ่งเดือนชัดๆ หน้ามันตอบลงนิดหน่อย คงเพราะอาหาร ไม่ก็ยังปรับสภาพร่างกายไม่ได้ ..อย่างน้อยปรินซ์ก็มาตามหาผม ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองอยู่ใช่ไหม สายตาของปรินซ์อ่อนลง ใบหน้าบึ้งตึงเมื่อกี้ค่อยผ่อนคลาย
“รู้ใช่ไหมว่าหิวน้ำ” ปรินซ์ยิ้มบาง พร้อมกับรับขวดน้ำในมือของผม
“อื้ม” จะไม่รู้ได้ยังไง ในเมื่อทุกครั้งหลังจากปรินซ์ซ้อมเสร็จ แข่งเสร็จ มันก็จะต้องมากวนให้ผมหาน้ำให้กินทุกครั้ง
“ไปกันเถอะ” ปรินซ์ยื่นมือมาจะจับมือผม แต่มือของปรินซ์กลับโดนมือหนาของพี่ข้าวปัดออก แถมพี่ข้าวยังขยับยืนขวางตัวผมไว้จากปรินซ์
“ธามต้องไปกับพี่” พี่ข้าวพูดกับผมแต่กลับมองหน้าปรินซ์ คนตัวสูงสองคนกำลังประจัญหน้ากัน นี่มันครั้งที่สองแล้วใช่ไหม
“ทำไมธามต้องไปกับมึง”
“เพราะกูชวนน้องมันก่อน”
ปรินซ์ยิ้มกวนตีนที่สุดในความคิดของผม
“แต่กูเป็นผู้ปกครองของธาม”
“มึงเป็นพ่ออีกคนของธามเหรอ”
“เออ มึงก็ไหว้กูซะ”
เชี่ยยยยย ผมกับไอ้บรีสยืนเหวอกันอยู่สองคน ในใจผมนึกถึงคำพูดของไอ้เชี่ยบอส
‘ไม่ต้องโทรตามกูไปช่วยจับเขาแยกนะ’
“อ้าวเห้ยไอ้ข้าวววว”เสียงของใครสักคนที่กำลังเดินมา มีฉากหลังเป็นฝูงชนที่ค่อยๆ กรูกันออกมาจากสนาม
“มึงจะเข้าชมรมได้วันไหนเนี่ย กูอยากคุยเรื่องค่าย..แล้วก็..” เสียงของพี่โบ้ทประธานชมรมเดินดอยค่อยๆเบาลงเมื่อเดินเข้ามาใกล้
.
..โบ้ท
“อ้าวเห้ยไอ้ข้าวววว” ผมเห็นไอ้ข้าวยืนอยู่กับใครไกลๆ เจอมันได้ก็ดี ตามหาตัวยากฉิบ
“มึงจะเข้าชมรมได้วันไหนเนี่ย กูอยากคุยเรื่องค่าย..แล้วก็..” ผมมองหน้ากลุ่มคนที่ยืนอยู่กับไอ้ข้าว
“อ้าวไอ้ปรินซ์ ไงมึง โชว์เทพตลอดเลยนะ กูล่ะรำคาญฉิบ โฆษกสองตัวนั่นก็อวยมึงตลอด ทำหยั่งกับมึงเล่นอยู่คนเดียว อ๊ะ ไอ้บรีส น้องธามก็อยู่ด้วย”
“สวัสดีครับ / หวัดดีครับพี่โบ้ท”
“แล้วนี่พวกมึงรู้จักกันด้วยเหรอ ยืนคุยไรกันตรงนี้วะ ไปหาไรกินกัน กูหิวล่ะ ช่วยสภาดูภาพรวมจนเหนื่อย ไปหาไรขมๆกินกัน”
..ไม่มีเสียงตอบรับจากใครๆ
“ไรของพวกมึง นี่รุ่นพี่ชวน ไปกันหมดนี่แหละ ไป”
“ไม่อ่ะพี่ วันนี้ขอตัวนะ” ไอ้ปรินซ์พูดกับผมก่อนมันจะหันไปหาน้องธาม “ไปธาม”
“กูบอกแล้วไงว่าธามต้องไปกับกู” ไอ้ข้าวมันพูดสวนไอ้ปรินซ์ หน้าของมันสองตัวดูมีอารมณ์ผมมองหน้าไอ้ปรินซ์กับไอ้ข้าวและน้องธาม ฉิบหายล่ะ! ไอ้ปรินซ์เคยเล่าว่ามันชอบน้องคนหนึ่งที่ดันมีไอ้พี่ว๊ากตัวนึงมาเผือกจะยุ่งกับเด็กของมัน.. ไอ้ข้าวเป็นพี่ว๊าก.. แล้วนี่น้องธาม.. แล้วนี่ไอ้ปรินซ์.. โลกกลมฉิบหาย!แล้วนี่น้องธามเพิ่งเข้าชมรมกู ส่วนไอ้ข้าวก็เป็นพี่ในชมรม.. กูไปแจ้งสภาขอปิดชมรมตอนนี้ได้ไหมมมมม
.
..ธาม
“ไอ้เชี่ยยยธามมมม” ผมหันไปมอง หวังว่าจะเป็นใครก็ได้ที่จะมาช่วยให้สถานการณ์ตอนนี้มันคลี่คลาย ถ้าเป็นมึงได้ก็คงดี แล้วมึงก็มาจริงๆ ..ไอ้เชี่ยบอสสสส กูกำลังคิดถึงมึง
“มึง อยู่ นี่ เอง..” ไอ้บอสพูดไปหอบไปหายใจไป ไอ้บรีสที่ยืนอยู่ข้างๆ หันมาพยักหน้าเบาๆ ให้ผม คงเป็นไอ้บรีสที่โทรไปตามไอ้บอส
“มึงนัดกูไว้ไง ลืมตลอดเลยนะ ไปกัน” ผมทำท่าจะขยับตามบอส แต่พี่ข้าวขยับมาขวางไว้ ส่วนพี่ปรินซ์ก็เดินมาขวางพี่ข้าวอีกที
“ถ้าธามจะไปกับบอส พี่อนุญาติ”
“ทำไมไม่ให้ธามเลือกเองว่าจะไปกับใคร”
“กูว่าก็ไปกันทั้งหมดนี่แหละ” พี่โบ้ทพยายามจะไกล่เกลี่ย
“ไม่ / ไม่”
“ไอ้เชี่ยปรินซ์!” พวกเราทุกคนหันหน้าไปทางต้นเสียง
“มีอะไรไอ้เป้” ปรินซ์ถามคนที่เพิ่งมาใหม่
“มึงนั่นแหละมัวทำอะไร ทำไมไม่รีบไปสอบวะ แล้วนี่คือมึงยังเอาเวลามาเตะบอล!”
“ไอ้เป้มึงใจเย็น บ่นเป็นเมียมันเลยนะ”
“ไอ้พี่โบ้ทตอนนี้กูไม่ขำนะ ไอ้ปรินซ์ จารย์กรุณาโทรมาตามกูเพราะจารย์ติดต่อมึงไม่ได้ จารย์ฝากบอกว่าจะรออีกแค่สิบนาที ถ้ามึงไปไม่ทัน อย่าหาว่าจารย์ใจร้าย”
“อะไรของมึงเนี่ยไอ้ปรินซ์ มีสอบแต่ยังเผือกมาเตะบอลโชว์สาว”
“มึงรีบไปเลย เอ้านี่ กูเก็บของมาให้มึงล่ะ นี่มือถือ”
“แต่กู..” ปรินซ์หันมามองผม
“จารย์เก็บคะแนนดิบยี่สิบคะแนน มึงจะเอาไง”
นี่ปรินซ์มันมาเตะเพราะผม..ในวันที่มีสอบ ถ้าเป็นเพราะผมจริงๆ ผมควรจะดีใจมากๆ หรือควรจะรู้สึกผิดมากๆ กัน ผมเดินเข้าไปใกล้คนตัวสูง
“ไปสอบก่อน.. ไว้ค่อยคุยกัน”
“...”
“ถ้าไม่ไป กูจะรู้สึกผิด” ผมมองคนตัวสูง ปรินซ์ถอนหายใจ ดวงตาคมอ่อนแรงลง ปรินซ์ยอมรับของจากพี่เป้แล้วเดินจากไปโดยดี ถึงจะอ้อยอิ่งอย่างที่สุด
.
..ปรินซ์
ทำไมต้องมีสอบวันนี้ ทำไมไอ้ข้าวต้องอยู่ตรงนั้น ทำไมธามต้องอยู่กับมัน ทำไมวะ! ผมยอมเดินจากมา กึ่งเดินกึ่งวิ่ง รู้อยู่แก่ใจว่าสอบครั้งนี้สำคัญ มันมีผลกับเกรดปลายเทอมแน่นอน แค่อาจารย์กรุณายอมให้สอบเพราะเหตุผลที่ว่าผมไปเป็นตัวแทนมหาลัยก็ถือว่าดีเท่าไหร่แล้ว แต่การที่ต้องปล่อยให้ธามอยู่กับไอ้เชี่ยข้าวนั่น.. ผมจะเอาสติที่ไหนไปนั่งทำข้อสอบ! มือถือที่อยู่ในมือผมสั่นรัว คงมีข้อความเข้า
[เดี่ยวกูดูเด็กมึงให้ - พี่โบ้ท]
[เดี๋ยวผมดูไอ้ธามให้ - บอส]
…..
[จะไม่ไปกับพี่ข้าว สัญญา ทำข้อสอบให้ได้ - ธาม]
ข้อความของธามทำผมยิ้มออก ผมรีบวิ่งอย่างเร็ว เวลาเหลือไม่มากแล้ว.. รู้สึกสบายใจและมีแรงฮึดที่จะสอบ ผมรู้ดีคําพูดของธามเชื่อถือได้ ..เพราะมันเป็นอย่างนั้นเสมอ
.
..ธาม
“กูขอสรุปเลย ไอ้ข้าว ไอ้เป้ มึงทั้งคู่ไปคุยกับกูที่ชมรม ส่วนพวกเด็กปีหนึ่งก็แยกย้าย”
พี่ข้าวไม่ได้โต้แย้งอะไร คงเพราะเห็นไอ้บอสตั้งป้อมจะกันผมเต็มที่ ไหนจะมีพี่โบ้ทที่ยืนอาศัยความอาวุโสบอกบทจบเสร็จเรียบร้อยอีก ..เฮ้อ กูจะป่วยก็เพราะผู้ชายตัวสูงสองคนนี่แหละ
“ไงล่ะมึง เขาเกือบได้ต่อยกันเพราะมึงล่ะ”
“...”
“ไอ้บอสมึงก็พูดเกินไป พี่ข้าวกูไม่มีทางต่อยใครก่อนแน่นอน”
“มึงนี่ก็อวยรุ่นพี่มันจังนะ มึงรู้จักพี่มันดีแล้วรึไง?”
“แล้วทำไมมึงถึงตั้งป้อมกับพี่ข้าวจังวะ?”
“เห้ยพวกมึงจะเถียงกันทำไมวะ”
“ก็เพราะมึงนั่นแหละ / ก็เพราะมึงไง”
“?”
“ไอ้ธาม ถ้ามึงชอบพี่ปรินซ์มึงก็คบกับพี่มันไปซะ จะได้จบๆ”
“เออ สักคน”
“เชี่ยพวกมึงคบกับผู้ชายเนี่ยนะ กูยังยืนยันกับพวกมึง มันเป็นเรื่องที่กูยังรับไม่ได้ ไม่ว่ากับใครทั้งนั้น”
“!!! / !!!”
“กูพูดกับมึงจริงๆ นะเว้ยไอ้ธาม ขนาดกูเพิ่งรู้จักมึง กูยังรู้สึกเลยว่ามึงอ่ะโคตรผูกพันธ์กับพี่ปรินซ์ ตอนมึงนั่งสแตนด์มึงโคตรไม่สนโลก ตามึงอ่ะมองแต่พี่ปรินซ์ในสนาม ตอนพี่มันพึมพำอะไรใส่กล้อง มึงก็รู้อีกว่าพี่มันจะเอาอะไร มึงว่าทั้งหมดที่มึงเป็นคืออะไรวะ”
“กูแค่รู้จักมัน รู้ใจมัน แล้วก็..”
“ทำไมมึงเอาแต่มองพี่มัน”
“ก็กู.. ก็มันเป็นพี่ที่กูสนิทมากไง กูก็ต้องเชียร์มัน.. ลุ้นไปกับมันไง”
“โอเคไอ้ธาม กูยอมแพ้ความดื้อของมึง.. ตามึงล่ะไอ้บอส”
“กูแพ้ความแถมันไปหลายยกล่ะ เอาเป็นว่ามึงจะแถกับพวกกูยังไงก็ได้เว้ย แต่มึงเตรียมคำตอบไปตอบพี่ปรินซ์มันได้เลย” ไอ้บอสยื่นมือถือของมันมาให้ผม
[เย็นนี้พี่จะไปหาธาม อย่าให้ธามคลาดสายตา ฝากด้วยน้องรัก]
.
.
.
จากใจเค้า ขอฝากนิยายอีกเรื่องด้วยง่ะ The Mission ลุ้นรักภารกิจ Love >_<
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70486.0
หัวข้อ: YR Mine นายผู้ปกครอง - รักลุ้นๆ ของคนพี่ Ep.041 : บทสรุป : สัญญา - เวลา - ความรัก (อ่าน 23077 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก