หัวข้อ: {เรื่องสั้น} #ได้โปรดพี่อย่าทำแบบนี้กับผม — (18 & Outside Screen 2) UP! 23.08.19

[24.8]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

ได้โปรดพี่อย่าทำแบบนี้กับผม

❝ ผมไม่เป็นก็ได้คนพิเศษ เพราะรู้ว่าพี่ไม่มีทางให้ผมเป็น
ผมเป็นความสับสนของพี่ที่พี่ไม่รู้ว่าจะรักหรือไม่รักผมดีก็ได้
เพราะอย่างน้อยๆ พี่ก็เก็บเรื่องผมไปคิดจนยุ่งเหยิงในหัว ❞ — ปธาน

★ ช่องทางการติดต่อ Twitter 24.8 ★

[24.8]

(01)
เสี่ยง



การไปยืนอยู่ท่ามกลางอุณหภูมิต่ำจนเกือบติดลบคงไม่ใช่เรื่องที่ใครเขาทำกัน

แต่ถ้าเกิดสมมติว่าตรงที่ไปยืนมีแสงแดดอ่อนๆ ส่องลงมาถึงล่ะ คุณจะเปลี่ยนใจแล้วเดินฝ่าลมหนาวเพื่อหวังพึ่งความอบอุ่นจากดวงอาทิตย์หรือเปล่า

ถ้าให้เดานะ…

ผมว่ายังไงพวกคุณก็คงไม่กล้าเสี่ยง

มันทั้งอบอุ่น ทั้งเหน็บหนาวในคราวเดียว

ผิดกับผม…

เพราะมันไม่มีเหตุผลใดที่ผมจะปฏิเสธไม่เดินไป

ซึ่งมันก็คงไม่ต่างอะไรจากความรักของผมในตอนนี้

เขาที่อบอุ่นเหมือนดวงอาทิตย์ แต่กลับความสัมพันธ์ระหว่างเราไม่ได้เป็นเช่นนั้น หนาวเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ทั้งที่เราสองคนก็อยู่ข้างๆ กัน และความหนาวเย็นในความสัมพันธ์นี้ก็ทำให้ผมเริ่มระคายผิว

มันค่อยๆ กัดกร่อนร้าวลึกลงไปในจิตใจผมทีละน้อยโดยที่ผมเองก็ไม่อาจรู้ตัว หรือจริงๆ แล้วรู้แต่แกล้งทำเป็นหลับหูหลับตามองไม่เห็น ยอมปล่อยให้มันทำลายต่อไปเรื่อยๆ ด้วยความยินดี

เพราะอย่างนี้ใครๆ ถึงได้บอกว่าผมโง่มั้ง แต่ถ้าโง่แล้วมีความสุข แม้ว่ามันจะเป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ ก่อนที่ลมหนาวจะกลืนกินไอแดดอุ่นๆ จนหายไป อย่างน้อยครั้งหนึ่งในชีวิตผมก็ยังได้รู้จักกับความอบอุ่นนะ

ดีกว่าไม่เคยได้รู้เลยว่าความอบอุ่นมันเป็นยังไง



TBC.





Talk
เนื้อหาในแต่ละตอนจะค่อนข้างสั้นนะคะ เป็นความตั้งใจของเราเอง เพราะฉะนั้นไม่ต้องตกใจถ้าเกิดพาร์ทไหนสั้นมากๆ ยังไงฝากแท็ก #ได้โปรดพี่อย่าทำแบบนี้กับผม ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ — 24.8

[24.8]

(02)
จ้วงหรือจูบ



นั่งเล่นเกมอยู่บนเตียงดีๆ ริมฝีปากก็ถูกใครบางคนฉวยไปครอบครอง…

“อื้อ!”

ตกใจ

เผลอส่งเสียงประท้วงในลำคอออกไปตอนที่โดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว

ผมเบิกตากว้าง มองหน้าหัวขโมยที่ฉกริมฝีปากผมไปสวาปามอย่างอึ้งๆ ไหนพี่บอกว่าวันนี้จะกลับไปนอนคอนโดฯ ตัวเอง แล้วทำไมถึงโผล่มาหาในเวลานี้ได้

เราสบตากันในระยะห่างแค่คืบ รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดหน้า วินาทีนั้นหัวใจผมกระตุบวูบเมื่อได้เห็นแววตาซุกซนของพี่กำลังสนุกกับการได้กลั่นแกล้งผม

พ่ายแพ้…

ผมพ่ายแพ้ต่อผู้ชายคนนี้อย่างหมดรูป

ทำได้เพียงหลับตา…

รับสัมผัสที่โถมเข้ามาอย่างยินยอมพร้อมใจ

และพอเริ่มรู้สึกว่าสัมผัสของพี่มันหยาบโลนเกินไป ผมก็ยกฝ่ามือขึ้นมาบีบไหล่คนตัวเล็กเบาๆ เพื่อบอกเป็นสัญญาณว่าให้พอก่อน

“พะ…พี่ครับ…ดะ…เดี๋ยว…” ผมพยายามร้องห้ามเมื่อการกระทำของพี่มันดูตะกรุมตะกรามกว่าทุกที

“ทำไม”

พี่ถามเสียงห้วนหลังจากปล่อยปากผมให้เป็นอิสระ มีเพียงแค่หยาดน้ำใสๆ เลอะตรงมุมปากเราสองคนเท่านั้นที่เป็นเครื่องยืนยันว่าก่อนหน้านี้ผมกับพี่เพิ่งจะผ่านสมรภูมิแลกน้ำลายกันมาหมาดๆ

“ทำแบบนี้ตั้งใจจะฆ่าผมให้ตายหรือไงครับ มาถึงก็จ้วงเอา”

อดต่อว่าไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายทำเกินไปจริงๆ แล้วแทนที่พี่จะเคลื่อนตัวหนีตามคำดุของผม ท่อนแขนเล็กทั้งสองข้างกลับยังวางเท้าอยู่บนเตียงในตำแหน่งเดิม ขนาบข้างลำตัวผมไม่ให้ขยับลุกไปไหน

ทั้งที่ความจริงผมจะต่อต้านพี่ก็ทำได้ง่ายๆ เนื่องจากขนาดตัวพี่เล็กนิดเดียว แต่เพราะผมยอมให้พี่เป็นฝ่ายควบคุม ผมถึงไม่ขัดขืน

ตอนนี้ก็เลยไม่ต่างอะไรจากกรงขังดีๆ

คล้ายกับโดนจองจำ

ดิ้นหนีไปไหนไม่ได้

หรือถ้าหนีได้ผมก็คงไม่ทำ

แม้จะรู้ว่าผลสุดท้ายความสุขที่ได้รับจะฆ่าผมให้ตายทั้งเป็น

“ตอนแรกไม่ได้คิดจะจ้วง แค่อยากจูบเฉยๆ”

“แต่พี่ก็ทำลงไปแล้วนี่ครับ”

“จ้วงอ่ะเหรอ หรือว่าจูบ”

“จ้วงสิครับ”

“ว่าแต่นายเพิ่งกินเค้กกล้วยไปใช่ไหม” จู่ๆ พี่ก็เปลี่ยนเรื่องกะทันหัน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้อ้าปากตอบ พี่ก็พูดแทรกออกมาพลางพยักพเยิดหน้าไปที่จานเปล่าข้างๆ ตัวผมเสียก่อน “ไม่ต้องตอบละ หลักฐานคาตา คราบครีมสีเหลืองๆ ยังเลอะขอบจานอยู่เลย ทำไมกินคนเดียวไม่รอเลยล่ะธาน”

“ก็พี่บอกเองว่าคืนนี้ไม่มานอนห้องผม แล้วเค้กกล้วยมันก็จะหมดอายุแล้วด้วย เอาไว้ครั้งหน้านะครับ ผมจะซื้อให้ใหม่ ร้านเจ้าประจำที่พี่ชอบ”

“ไม่เป็นไร”

“ทำไมล่ะครับ”

“ฉันอยากกินวันนี้ เดี๋ยวเลียจากรสที่หลงเหลือในปากนายเอาก็ได้ จริงๆ เมื่อกี้ก็แอบชิมไปแล้วนิดนึง”

“!!!”

“อร่อย”

“!!!”

“แต่มันคงอร่อยสู้น้ำตรงนี้ของนายไม่ได้…”

พี่ส่งยิ้มแพรวพราวมาให้ผม แววตาหว่านเสน่ห์ คำพูดคำจาทำลายสติคนฟังให้ฟั่นเฟือน ก่อนจะใช้ปลายนิ้วชี้ลากแหย่ตรงส่วนอ่อนไหวของผมที่อยู่ภายใต้กางเกงยีนส์จากโคนขึ้นมาถึงปลายอย่างหยอกล้อ ผมได้แต่ลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

พี่ครับ…

พี่จะใจร้ายกับผมเกินไปแล้ว

ยั่วผมแบบนี้เดี๋ยวก็ได้เหนื่อยตายคาเตียงหรอก

ถึงตอนนั้นจะมาโทษว่าเป็นความผิดผมไม่ได้นะ

พี่ต่างหากที่เป็นคนจุดชนวนปีศาจในตัวผม

หรือจริงๆ แล้วผมกับพี่ต่างก็มีปีศาจในตัวด้วยกันทั้งคู่



TBC.

[ืniyataan]

 

[24.8]

(03)
เก็บกลิ่น



‘เดี๋ยวไปหา’

นั่นคือข้อความล่าสุดเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เพราะตอนนี้เจ้าของข้อความนั้นได้เข้ามานอนแผ่หรา เหยียดแข้งเหยียดขาอยู่บนเตียงในห้องผมเรียบร้อยแล้ว

“พี่มีอะไรหรือเปล่าครับ”

พูดถามถึงสิ่งที่อยากรู้ว่าทำไมคนที่นอนหมดสภาพตรงหน้าถึงได้มาหาเอาป่านนี้ ก่อนจะค่อยๆ ขยับขึ้นไปนั่งที่ปลายเตียงแล้วมองดูใบหน้าหวานจากทางด้านข้างด้วยความสงสัย

“ไม่มี” พี่ส่ายหน้า ตอบปฏิเสธผมกลับมาเสียงเนือยๆ

“ถ้าไม่มีแล้วพี่จะมาหาผมทำไมดึกดื่น ขับรถกลางค่ำกลางคืนมันอันตรายนะครับ”

“เหนื่อย”

“เหนื่อยแล้วทำไมไม่นอนพักอยู่ที่คอนโดฯ ล่ะครับ”

“นี่ไง นอนอยู่”

“แต่นี่มันคอนโดฯ ผม”

“แล้วไง คอนโดฯ นายก็เหมือนคอนโดฯ ฉัน หรือนายจะบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์อะไรในห้องนี้”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ไปกันใหญ่แล้ว ผมแค่เป็นห่วง จำได้ว่าพรุ่งนี้พี่มีประชุมแต่เช้า นอนคอนโดฯ ตัวเองจะได้ตื่นสายๆ ได้ มานอนนี่ก็ต้องรีบตื่นอีก เอาอย่างนี้เดี๋ยวผมขับรถไปส่งพี่ที่คอนโดฯ ดีกว่า”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ไปกันใหญ่แล้ว ผมแค่เป็นห่วง จำได้ว่าพรุ่งนี้พี่มีประชุมที่บริษัทแต่เช้า นอนคอนโดฯ ตัวเองจะได้ตื่นสายๆ ได้ มานอนนี่ก็ต้องรีบตื่นอีก เอาอย่างนี้เดี๋ยวผมขับรถไปส่งพี่ที่คอนโดฯ ดีกว่า”

ผมคลานเข่าเข้าไปคว้าท่อนแขนเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะแตกหักง่ายของพี่แล้วดึงให้ลุกขึ้นจากเตียงเพื่อพาอีกคนกลับห้อง เพราะคอนโดฯ พี่อยู่ใกล้ที่ทำงาน ซึ่งผมเห็นว่ามันสะดวกมากกว่าที่จะมาอยู่ห้องผม แต่พี่ก็ขืนตัวไว้สุดกำลัง แถมยังส่งสายตาขุ่นๆ มาดุผมอีก เจอแบบนี้แล้วใครมันจะไปกล้าหือ

“ไม่เอา”

“ไม่เอาไม่ได้ครับ”

“แต่ฉันยังไม่อยากกลับ นายอย่ามาบังคับน่า”

“ผมเปล่าบังคับ ที่ทำไปก็แค่เลือกทางที่ดีที่สุดให้พี่ต่างหาก เพราะฉะนั้นพี่ก็อย่าดื้อกับผมนักเลย”

“ฉันไม่ได้ดื้อ นายนั่นแหละที่ควรจะหุบปากและก็หยุดไล่ฉันได้แล้ว แค่นี้ก็เหนื่อยจนไม่มีแรงขยับละ ยังจะต้องมานอนเถียงกับนายอีกเหรอ”

“ไม่มีแรงขยับ แต่มีแรงขับรถถ่อมาถึงคอนโดฯ ผมเนี่ยนะ และพี่ไปทำอะไรมาถึงได้มีสภาพเป็นแบบนี้ครับ จะว่าไปวันนี้ผมไม่เห็นพี่ที่บริษัทตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว”

“ไปคุยงานด่วนกับลูกค้ามา รายนี้เรื่องมากสุดๆ จะเอาอะไรก็จะเอาให้ได้อย่างใจ” พี่บ่นพึมพำให้ผมฟังทั้งที่ตัวเองยังนอนทอดสายตาทิ้งไปที่เพดาน

อยากจะทำใจแข็งไปให้ได้ตลอด แต่สุดท้ายพอรู้ว่าวันนี้พี่ไปเจอความเหนื่อยยากอะไรมาบ้างผมก็ใจอ่อน

“ก็ได้ครับก็ได้ นอนนี่ก็นอ…น…เฮ้ยย!” พูดยังไม่ทันจบประโยคอยู่ๆ พี่ก็กระชากคอเสื้อผมอย่างแรงจนร่างเซไปทับบนตัวพี่โดยไม่ได้ตั้งใจ

ผมกำลังจะขยับหนี กลัวพี่หนัก แต่พี่กลับใช้เรียวขาเกี่ยวเอวผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทำให้ร่างกายเราแนบชิดกันจนไม่มีอากาศแทรกผ่าน

ตึกตัก

ตึกตัก

ตึกตัก

แน่นชนิดที่ว่าได้ยินเสียงหัวใจของพี่เต้นดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ต่างจากผมที่เหมือนจะเต้นคร่อมจังหวะไปหลายตัวโน้ต

ผมได้แต่ภาวนาขอให้ความเหนื่อยล้าทำให้พี่ไม่ทันได้จับสังเกตอาการผม

“และนี่จะหยุดขยับยุกยิกได้หรือยัง ฉันจะนอน” สิ้นคำคนตรงหน้าผมก็เหมือนโดนสาปให้กลายเป็นหิน ยอมจำนนต่อพี่อย่างว่าง่าย

ก่อนที่ผมจะค่อยๆ หลับตา

ซึมซับกลิ่นกายอ่อนๆ ของพี่อย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

เดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายน่าจะอาบน้ำมาแล้วก่อนมาที่นี่ เนื่องจากกลิ่นสบู่อ่อนๆ ยังติดตามตัวพี่อยู่เลย

“ฝันดีนะธาน”

“ครับ ผมขอให้พี่ไม่ฝันนะ”

แล้วสักพักผมก็ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดคนอายุมากกว่า…

คงเป็นเพราะกลิ่นของพี่ช่วยขับกล่อมผมให้หลับสบาย คลายความกังวลที่ต้องเผชิญในแต่ละวันให้เจือจาง

ถ้าทำได้ผมก็อยากเก็บกลิ่นพี่ใส่ขวดโหล เผื่อวันไหนที่ผมไม่มีโอกาสได้สัมผัสกลิ่นนี้อีกแล้ว ผมจะได้ใช้มันจินตนาการถึงตอนที่มีพี่อยู่แล้วหลับไปพร้อมกับฝันที่ไม่อยากตื่น



TBC.

[24.8]

(04)
พี่น้องประสาอะไร



อ่านมาถึงตรงนี้คุณคิดว่าผมกับพี่เป็นอะไรกัน

คนรัก — “ไม่ใช่ ถึงมันจะเป็นสถานะที่ผมอยากได้ แต่ผมก็ไม่เคยได้รับสิทธิ์นั้นจากพี่เลย”

เซ็กซ์เฟรนด์ — “นั่นก็ไม่ใช่อีก แม้ว่าจะเคยมีอะไรกันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่คำจำกัดความนี้คงไม่เหมาะกับเราสองคนเท่าไหร่”

คนแปลกหน้าที่บังเอิญเจอกัน แต่ตอนนี้ดันรู้จักดี — “คุณไม่ควรเอาสถานะนี้มาถามผมด้วยซ้ำ เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว ในเมื่อเราทำงานที่เดียวกัน พี่เป็นหัวหน้า ส่วนผมเป็นเด็กฝึกงานในทีมของพี่ ฉะนั้นเราไม่ได้บังเอิญเจอกันอย่างแน่นอน อีกอย่างผมรู้จักพี่มาตั้งแต่สมัยที่เขาเรียนมหาวิทยาลัยแล้วด้วย”

เพื่อน หรือไม่ก็พี่น้อง — “…ครับ พี่น้อง สถานะนี้แหละที่ผมเป็น และก็เป็นมาโดยตลอด แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่ก็คงหนีความจริงไปไม่ได้”

ผมไม่ได้อยากได้

เรียกว่าโดนยัดเยียดให้รับสถานะนี้ไปโดยที่ไม่มีโอกาสเถียงมากกว่า

จะเถียงอะไร

ในเมื่อผมไม่ได้มีทางเลือกที่ดีกว่านี้

คุณก็น่าจะรู้นี่ว่า ‘เกมความรัก’ คนที่เริ่มรู้สึกก่อนคือผู้แพ้

ใช่… และผมก็เป็นผู้แพ้ในเกมนี้

ทั้งที่ทุกครั้งเวลาเกมโอเวอร์ผมก็แค่กลับไปเริ่มต้นใหม่ที่จุดสตาร์ต แต่กับเกมที่ใช้ความรู้สึกในการเล่น มันยากนะที่จะให้กลับไปอยู่ในจุดเริ่มโดยลบทุกอย่างออกไปให้หมดเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าผมจะหลงเขาได้ขนาดนี้

คิดว่าตัวเองควบคุมความรู้สึกได้

เอาอยู่

ต่อกรไหว

แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้อย่างราบคาบแบบที่เห็น

และถ้าเกิดพวกคุณสงสัยว่าแล้ววันนั้นที่จูบกันมันคืออะไร ผมก็อยากจะหัวเราะแห้งให้กับคำตอบที่เคยได้ยินพี่บอกกับคนรอบข้างที่สงสัยในความสัมพันธ์ของเราเหมือนกันว่า…

‘ก็แค่น้อง’



TBC.

[ืniyataan]

 

[nofsnof]

 โอะ เจ็บปวด 

[24.8]

(05)
ความรู้สึกปั่นป่วน



“เฮ้ยย! หลบสิวะ” พี่ไม่ได้พูดกับผม แต่พูดกับจอแก้วสี่เหลี่ยมตรงหน้า ท่าทางดูลุ้นเอามากๆ

“…”

“ซ้ายๆ”

“…”

“เออ แบบนั้นแหละ อย่างนั้นๆ”

“…”

“เตะขา ต่อยแขน เสยคาง แล้วก็ปิดฉากด้วยท่าไม้ตาย”

“…”

“เยี่ยมม! ฉันชนะ” ทันทีที่หน้าจอปรากฏภาพผลคะแนนว่าพี่เป็นฝ่ายชนะในเกมต่อสู้ตานี้ คนตัวเล็กก็เปล่งเสียงร้องออกมาดังลั่นด้วยความดีใจพร้อมกับวางจอยเกมลงพื้น แล้วหันหน้ามายักคิ้วท้าทายผมที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาทางซ้ายมือก่อนจะพูดทวงสัญญา “หวังว่านายจะไม่เบี้ยวนะธาน”

“ครับ ไม่เบี้ยวอยู่แล้ว คนแพ้ต้องทำตามคำสั่งของอีกคนโดยไม่มีข้อแม้”

“ดีมาก”

“แล้วพี่จะให้ผมทำอะไรล่ะครับ”

“นี่ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้ว่าฉันอยากให้นายทำอะไร”

“พี่ก็บอกมาสิครับ”

“จูบฉันหน่อย”

“จูบ?”

“อื้อ แลกลิ้นด้วยนะ”

ภายหลังที่พี่พูดจบผมก็ลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความประหม่า เพราะพี่เล่นส่งสายตาเชิญชวนมายั่วยวนผม แล้วแบบนี้ใครมันจะไปอดใจจบแค่จูบไหว

และพี่ก็คงเห็นว่าผมยึกๆ ยักๆ ทำท่าจะขยับก็ไม่ขยับสักที เจ้าของร่างเล็กที่ขนาดส่วนสูงยังไม่ถึง 175 เซนติเมตรด้วยซ้ำก็จัดการขึ้นมานั่งคร่อมบนตักผมอย่างถือวิสาสะ แอบเห็นพี่ยกยิ้มเย็นตรงมุมปาก หลังจากนั้นก็จับมือผมไปพักไว้ตรงสะโพกตัวเองอย่างยั่วๆ

รู้สึกหน้าร้อนแทบไหม้ตอนที่พี่บดเบียดสะโพกบนตัวผม

สายตาของเขาทำให้ผมใจเต้นแรง… คลุ้มคลั่ง

ร่างกายหลอมละลาย… เหลวจนเป็นน้ำ

ลังเลอยู่แวบหนึ่งแล้วถึงค่อยๆ เคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้

เอียงองศาให้รับเข้ากับใบหน้าของอีกฝ่ายที่รอคอยการสัมผัสจากผมอยู่ก่อนแล้ว

ยิ่งใบหน้าเราใกล้กันมากเท่าไหร่ ลมหายใจอุ่นๆ ของพี่ก็พ่นรดใส่ผมมากเท่านั้น ไม่ง่ายที่จะควบคุมสติให้อยู่กับเนื้อกับตัว

ผมอยากรู้ว่าตอนที่พี่จูบผม… พี่ตื่นเต้นทุกครั้งเหมือนที่ผมเป็นไหม

หรือเป็นเพราะว่าผมชอบพี่… ผมเลยตื่นเต้นคล้ายหัวใจจะหลุดออกมานอกร่าง

ถ้าผมไม่ได้รู้สึกอะไร… ความตื่นเต้นนี้มันจะหายไปหรือเปล่า

ไม่นานผมก็ทาบทับริมฝีปากลงไปที่กลีบปากคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ประหนึ่งว่าถ้าผมเผลอไผลทำรุนแรง ปากนุ่มๆ ของพี่อาจบวมช้ำได้ ทั้งที่ปกติพี่บดจูบผมหนักหน่วงกว่านี้มาก และทันทีที่ผมถอนริมฝีปาก พี่ก็พูดเหน็บขึ้นมาว่า

“อะไรกัน บ้านนายจูบแลกลิ้นแบบนี้เหรอ”

“…” ผมไม่ตอบ เอาแต่สบกับใบหน้ายามนี้ของพี่นิ่งๆ ในระยะเผาขน

น่าหลงใหล…

ปั่นป่วนหัวใจผมเหลือเกิน

และเพราะกลัวจะต้านทานความต้องการของตัวเองที่อาจจะถลำลึกกับพี่แต่หัววันไว้ไม่ไหว เลยจะขยับตัวพี่ให้ลุกออกไปจากตัวผม

แต่แรงสัมผัสที่กดลงมาตรงกลางหน้าผากก็ทำให้ผมลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไปชั่วขณะ

.

.

.

พี่จูบหน้าผากผม

.

.

.

พี่ครับ…

พี่กำลังทำให้ผมไปไหนไม่รอดรู้ตัวหรือเปล่า



TBC.

[24.8]

(06)
วิ่งฝ่าสายฝน



ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากข้อความ…

ติ๊ด!

ผมกดตัดสายทิ้ง ได้แต่พรูลมหายใจออกมายาวๆ อย่างเป็นห่วง เนื่องจากโทรไปหาพี่หลายรอบแล้ว แต่ก็ยังได้ยินประโยคเดิมๆ จากคอลเซ็นเตอร์ดังมาตามสายไม่หยุด

ในใจผมเต็มไปด้วยความพะว้าพะวง

ลุกลี้ลุกลนจนยืนไม่ติดพื้น

เพราะนี่มันก็เกือบครึ่งชั่วโมงเข้าไปแล้วที่พี่ปล่อยให้ผมยืนรออยู่ตรงนี้ และตัวเองก็วิ่งกลับไปเอาของที่ลืมไว้ที่บริษัทคนเดียว

ผมไม่ได้เบื่อที่ต้องรอหรอกนะ

ในเมื่อผมรอเก่งจะตาย

ไม่อย่างนั้นก็คงตัดใจจากพี่ไปได้ตั้งนานแล้ว

แต่ที่กระวนกระวายใจเพราะสภาพอากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนในยามนี้ต่างหากที่ทำให้ผมเป็นกังวล

ทั้งที่ตอนเช้ากรมอุตุฯ ก็แจ้งเตือนแล้วว่าวันนี้อาจจะมีฝนตกเกิน 50% ของพื้นที่ ถึงอย่างนั้นพี่ก็คงไม่พกร่มติดตัวมาแน่ และเราทั้งคู่ก็ไม่มีใครขับรถมาด้วย มีหวังได้เปียกปอนเป็นลูกหมาตกน้ำถ้าขืนพี่ยังชักช้าโอ้เอ้อยู่แบบนี้ แต่ก็ยืนร้อนใจได้ไม่ถึง 10 นาที เม็ดฝนก็แย่งกันตกลงมาราวกับว่าบนฟ้ามันไม่น่าอยู่เสียอย่างนั้น

ยืนลังเลอยู่แวบหนึ่ง ผมก็ตัดสินใจกางร่มที่วันนี้ตั้งใจพกมาด้วยวิ่งฝ่าสายฝนเพื่อไปหาพี่ที่บริษัท

โชคดีที่ระยะทางจากตรงนี้ไปที่นั่นไม่ได้ไกลมากนัก ย้อนกลับไปแค่ไม่กี่ป้ายรถประจำทางก็ถึง ระหว่างทางที่วิ่งไปนั้นน้ำฝนที่ขังอยู่ตามพื้นก็กระเซ็นขึ้นมาเปรอะเปื้อนขาเป็นดวงๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจที่จะก้มลงไปเช็ดมัน และพอผมมาถึงที่หมายสายตาก็พลันมองเห็นคนคุ้นเคยยืนอยู่ตรงมุมซอกตึกที่มีหลังคายื่นออกมาบังฝนพอดี

ผมชะงักปลายเท้าที่กำลังจะเดินเข้าไปหาพี่โดยอัตโนมัติเมื่อเห็นว่ามีคนอื่นยืนอยู่กับพี่ด้วย ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าเป็นใคร แม้จะเดาได้ว่าเป็นคนในบริษัทเดียวกันแต่ผู้ชายคนนั้นก็ดันยืนหันหลังให้

พี่ยื่นมือเล็กๆ ออกไปรับร่มจากเขา ท่าทางเกรงใจน่าดู เพราะเห็นยึกยักจะรับก็ไม่รับตั้งหลายรอบ ผมที่ยืนมองอยู่ได้แต่กำคันร่มในมือของตัวเองแน่น

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะสาเหตุใด…

เจ็บใจที่ยอมวิ่งฝ่าฝนมาจนเนื้อตัวชุ่ม ในขณะคนที่เป็นห่วงกลับเนื้อตัวแห้ง หรือช้ำใจที่มาไม่ทันได้ให้ร่มกับพี่ก่อนคนคนนั้น

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลไหน ผมก็ไม่ควรที่จะมายืนอยู่ตรงนี้รอจนกระทั่งสองคนนั้นคุยเสร็จ

ผมขี้เกียจปั้นหน้ายิ้ม

ขี้เกียจแสแสร้งแกล้งทำเป็นว่าโอเค

เลยเลือกที่จะเดินหลบออกไปเพื่อไปยืนรอพี่หน้าบริษัท ผมก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะไม่เดินออกมาพร้อมกันให้ผมช้ำใจเล่น…

และคำปรารถนาของผมก็เป็นจริงเมื่อพี่เดินกางร่มออกมาคนเดียว

.

.

.

จะว่าไปแล้วความรู้สึกผมในตอนนี้คงไม่ต่างอะไรจากเม็ดฝนสินะ

แตกสลายทันทีที่กระทบลงพื้น

กระจัดกระจาย

สุดท้ายก็ไร้ทิศทาง

คิดไม่ออกเลยว่าการที่ได้ยืนอยู่ข้างพี่ในตอนนี้มันทำให้ผมมีความสุขดีแล้วจริงๆ ใช่ไหม



TBC.

[ืniyataan]

ลองถอยออกมาซักก้าวดีไหม? เผื่อจะดีขึ้น? 

[24.8]

(07)
ความรู้สึกปั่นป่วน



‘ใครใช้ให้วิ่งออกไปทั้งที่ไม่มีร่ม’

ผมโดนพี่เอ็ดด้วยประโยคเดิมๆ มาตั้งแต่เมื่อวาน

อันที่จริงแล้วผมมี แต่มันดันหายไประหว่างทาง สงสัยอารมณ์หึงหวงตอนนั้นคงทำให้ผมเผลอปล่อยร่มทิ้งจนลืมไปว่าถ้าไม่ใช้มันคุ้มกะลาหัวตัวเองอาจจะเป็นหวัดได้ เพราะแบบนั้นมันก็เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องลาหยุดฝึกงานในวันนี้

ผมนอนติดเตียงมาตั้งแต่เช้า ยังไม่ได้ขยับลุกไปไหน แม้อาการครั่นเนื้อครั่นตัวและมึนหัวจะทุเลาลงแล้ว แต่โรคสำออยอยากนอนต่อยาวๆ ก็ยังมีอยู่ กระทั่งมีคนเข้ามารังควานผมถึงในห้องจนนอนต่อไม่ได้เนี่ยแหละ

“บ่ายแล้วนะธาน จะนอนไปถึงเมื่อไหร่ ลุกขึ้นมากินข้าวสักหน่อยเสร็จแล้วจะได้กินยา”

“…”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากผม นอกจากการส่ายหน้าปฏิเสธช้าๆ แทบไม่ต้องลืมตาขึ้นมาดูด้วยซ้ำว่าเป็นใครเพราะรู้ได้จากน้ำเสียง

คงขับรถจากบริษัทมาหาผมถึงที่คอนโดฯ เลยสินะ

“ไม่ได้ ไม่กินยาแล้วมันจะหายได้ยังไง”

“…”

ในขณะที่ผมกำลังจะเบือนหน้าหนี แกล้งทำทีเป็นว่าไม่อยากฟังอีกคนบ่น พี่ก็จับไหล่ผมบังคับให้พลิกตัวกลับไปประจัญหน้ากับเขา

“ธาน! อย่าดื้อ”

“ดื้ออะไรกันล่ะครับ แค่นอนพักเฉยๆ เดี๋ยวก็หายแล้ว”

“และไม่อยากหายไวๆ หรือไง”

“อยากสิครับ แต่ผมไม่อยากกินยา”

“ถ้าอย่างนั้นมาลองวิธีอื่นกันบ้างไหม ฉันเพิ่งคิดวิธีที่น่าสนใจได้เมื่อกี้เอง”

“วิธีอะไรครับ”

“เรามาถ่ายโอนความร้อนกัน”

“ถะ…ถ่ายโอนความร้อนเหรอครับ ยังไง” ผมขมวดคิ้ว มองหน้าคนพูดอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“มา ฉันทำให้ดู แต่มันต้องใช้ถุงยางกับเจลหล่อลื่นด้วยนะ”

“ฮะ?! นี่พี่อย่าบอกนะว่า…”

“หึ ตามที่นายเข้าใจนั่นแหละ” พี่ยิ้มกรุ้มกริ่ม แววตาซุกซนฉายชัดออกมาจนหัวใจผมเต้นระส่ำไปหมด “เราจะถ่ายโอนความร้อนกันช่องทางนั้น แต่นายไม่ต้องขยับ ป่วยอยู่คงไม่มีแรง เพราะฉะนั้นวันนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง



TBC.

[24.8]

(08)
หวานที่ลิ้นแต่ขมที่คอ



“ฮัดชิ่ว!”

“…”

“ฮะ…ฮัดชิ่วว!”

“ถ้าไม่สบายจะมาทำไมครับ นอนพักผ่อนอยู่ที่คอนโดฯ ตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ” พูดบ่นเมื่อเห็นพี่จามไม่หยุดตั้งแต่เดินเข้ามาในห้อง

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกน่า แค่ติดหวัดจากนายเมื่อวานเฉยๆ ก็ใครใช้ให้แตกในเล่า”

“พี่จะมาโทษว่าเป็นความผิดผมเหรอครับ ตอนนั้นผมก็บอกพี่แล้ว แต่พี่ก็ยังนั่งแช่ไม่ยอมลุก ปล่อยให้มันแตกในตัวพี่อยู่ได้ และนี่ก่อนมาห้องผมพี่ได้กินยามาหรือยังครับ”

“กินแล้ว”

“แน่นะครับ ไม่ใช่ว่าโกหก”

“อืม กินมาแล้วจริงๆ”

“และอยากไปหาหมอด้วยไหม ผมขับรถพาไปให้ได้นะ”

“ไม่ต้อง”

“แต่ผมว่าไปให้หมอตรวจสักหน่อยก็ดีนะครับ”

“ก็บอกว่าไม่ต้องไง จะไปหาหมอทำไมให้เปลืองเงิน ถ้าจะเป็นโรคอะไรก็คงเป็นโรคคิดถึงนายจนต้องรีบมาหาแต่เช้ามากกว่า”

“!!!”

.

.

.

ทั้งที่มันเป็นคำหวานชวนหวั่นไหว

แต่ถ้าได้ชิมรสไปนานๆ

เชื่อเลยว่าจะรู้สึกขมฝืดคอ



TBC.

[24.8]

(09)
พิสูจน์



จุ๊บ…ที่ขมับ

จุ๊บ…ที่หางตา

จุ๊บ…ที่ผิวแก้ม

จุ๊บ…ที่มุมปาก

“อื้ออ!” ผมพึมพำในลำคอ ปัดป่ายมือสะเปะสะปะมั่วไปหมด เมื่อมีอะไรบางอย่างมารบกวนการนอนในตอนเช้า

“ธาน”

“…”

“ธานตื่นได้แล้ว”

“…”

เสียงนี้มัน…

พี่ถึงขั้นตามมาหลอกหลอนผมในฝันเลยหรือไง

แค่ตอนตื่นในหัวผมก็มีแต่เรื่องพี่เต็มไปหมดยังไม่พออีกเหรอ

“ถ้านายยังไม่ตื่น ฉันจะ…”

“เฮ้ยย!” อยู่ๆ ผมก็รู้สึกได้ถึงฝ่ามือที่ตะปบเข้ามาตรงกลางระหว่างขาตัวเองเต็มๆ แรง

สะดุ้งตกใจ แหกปากร้องออกไปพลางลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงประหนึ่งถูกไฟช็อต จากที่งัวเงียนึกว่าฝันอยู่ก็ตื่นเต็มตา ผิดกับคนขี้แกล้งที่ยังมีหน้ามายืนยิ้มชอบใจอยู่ได้

“หึ”

“พะ…พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย?!”

“เมื่อกี้ ทำไม ตกใจอะไรขนาดนั้น หรือว่านายซ่อนใครไว้ในห้อง”

“ชะ…ใช่ที่ไหนกันล่ะครับ ไม่มี”

“งั้นต้องพิสูจน์”

“พิ…พิสูจน์ยังไง…อื้ออ!” จู่ๆ คนตัวเล็กก็ก้มหน้าลงมาฝังจมูกที่ซอกคอผม ก่อนจะใช้คมฟันขาวกัดไปที่ลาดบ่าไม่ยั้งแรง

เจ็บจนต้องย่นคอหนี

คาดว่าพรุ่งนี้ได้ขึ้นเป็นรอยม่วงช้ำแน่

“หอม” พี่พูดพร้อมกับยิ้มหวาน

“หอมอะไรกันล่ะครับ ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย”

“หอมจริงๆ หอมกลิ่นธาน ไม่มีกลิ่นคนอื่นปน”



TBC.

[24.8]

(10)
ความรัก ความคิดถึง หรือความเห็นแก่ตัว



วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นกว่าปกติ สงสัยเป็นเพราะว่าช่วงสองวันมานี้ฝนตกตลอด ทั้งที่เป็นหน้าหนาวแท้ๆ แต่ก็นั่นแหละฤดูกาลของประเทศไทยเคยเอาแน่เอานอนได้ที่ไหน

ผมนอนคลุมโปงอยู่ใต้ผ้าห่มผืนนุ่ม ยังไม่อยากเยื้องกรายลุกจากเตียง ตั้งใจว่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย ไหนๆ วันนี้ก็เป็นวันหยุด ไม่ต้องไปฝึกงาน กำลังจะเคลิ้มหลับอีกรอบอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่ได้มีมารมาก่อกวนซะก่อน

ความเย็นจากฝ่ามือของใครบางคนที่สวมกอดผมมาจากทางด้านหลังทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย แต่เพียงไม่นานผมก็เดาได้ว่าเป็นใคร เนื่องจากมันก็มีอยู่แค่คนเดียวที่เดินเข้าออกห้องคอนโดฯ ผมเสมือนห้องคอนโดฯ ของตัวเอง

เห็นบอกว่าช่วงนี้มีประชุมกับลูกค้าเลิกดึก ขับรถมาหาผมต่อไม่ไหว เลยทำให้เราสองคนไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันหลังเลิกงานเท่าไหร่

ใจอยากจะเชื่ออยู่หรอก

แต่มันก็อดระแวง คิดว่าเป็นข้ออ้างจอมปลอมของพี่ไม่ได้

“พี่ครับ”

“หืม?”

“เป็นอะไรหรือเปล่ามาหาผมแต่เช้า แถมวันนี้ยังดูอ้อนผิดปกติ”

“ทำไม ไม่ชอบให้อ้อน แต่ชอบแบบบดๆ ยั่วๆ หรือไง”

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ พี่เป็นแบบไหนผมก็ชอบทั้งนั้น แต่ที่ผมถามก็เพราะเป็นห่วง ไม่ได้ไม่สบายตรงไหนใช่ไหม”

“ไม่ได้เป็นอะไร”

“ถ้าพี่ไม่ได้เป็นแล้วอยู่ดีๆ มากอดผมทำไม”

“ไม่ได้มานอนกับธานเกือบอาทิตย์ คิดถึง… อยากกอดอยากอ้อนบ้างก็ไม่ได้เหรอ”

พี่กระซิบตอบข้างๆ กกหูผมเสียงกระเง้ากระงอดพลางกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิมแล้วฝังหน้าตัวเองลงกับแผ่นหลังผมไม่พูดไม่จา

ผมไม่ได้หันกลับไปมอง แต่ปล่อยให้พี่กอดรัดร่างตามอำเภอใจโดยไม่ขัดขืน

“สำหรับพี่ได้เสมอ ผมก็แค่แปลกใจ”

“ไม่เห็นจะมีอะไรน่าแปลกใจเลย นายคิดมากไปแล้วธาน”

“นั่นสินะครับ ผมคงคิดมากไปเองจริงๆ”

แต่ถึงจะพูดแบบนั้นผมก็เลิกคิดไม่ได้อยู่ดี

ในเมื่อหลายครั้งที่คนเรากอดกัน มันไม่ใช่เพราะความรัก ความคิดถึง แต่มันเป็นความเห็นแก่ตัวของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ต้องการความอบอุ่นจากใครก็ได้เฉยๆ

และพี่ก็อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นด้วย…



TBC.

[ืniyataan]

อยากอ่านมุมมองของพี่บ้าง 

[nofsnof]

 

[24.8]

(11)
ทะเลาะได้ไม่นาน



ลิ้นกับฟันกระทบกระทั่งกันเป็นเรื่องธรรมดา แล้วนับประสาอะไรกับคนที่สนิทกัน เมื่อเช้าตอนที่ออกไปกินข้าวก็เลยเป็นอีกวันที่ผมกับพี่ทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องจนได้…



‘ปกติธานไม่ใช่คนแบบนี้นี่’

พี่พูดกับผมด้วยน้ำเสียงกดต่ำ ใบหน้าดูไม่พอใจเอามากๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมระรานใส่คู่สนทนาของพี่อย่างไร้มารยาท

ผมรู้ว่าพี่มีเสน่ห์ ใครเห็นใครก็หลงรัก จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีคนเข้าหาพี่แบบนี้บ่อยๆ ซึ่งตอนแรกผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

‘ครับ ไม่ใช่’

‘และวันนี้เกิดเป็นบ้าอะไร’

‘แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง ยืนดูอยู่เฉยๆ ทั้งที่มันมาจีบพี่ต่อหน้าผมอ่ะเหรอ ผมก็คนนะครับ มีความรู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นเหมือนกัน’

‘แต่นายก็เห็นนี่ว่าฉันไม่ได้เล่นด้วย’

‘ก็เพราะว่ามันอาจจะไม่ใช่สเป็กพี่ไงครับ พี่ถึงไม่เล่นด้วย’

‘ธาน! มันจะมากเกินไปแล้วนะ’

‘มากไปตรงไหนครับ หรือพี่จะบอกว่าที่ผมพูดมันไม่จริง’

‘งั้นมึงก็ไม่ต้องมายุ่งกับกู ถ้ามึงมองว่ากูง่ายขนาดนั้นล่ะก็นะ’



บทสนทนาระหว่างผมกับพี่ค่อยๆ หนักหน่วงขึ้น

เราต่างสร้างรอยบาดแผลให้แก่กัน

เอาแต่ผลักไสนิสัยแย่ๆ ไปให้พ้นตัวเอง

สาดเสียเทเสียความรวดร้าวต่อกันด้วยถ้อยคำหยาบคายรวมถึงการกระทำที่รุนแรง

ทุกอย่างมันทิ่มแทงความสัมพันธ์ของเราที่เชื่อมต่อกันด้วยสายใยเส้นบางๆ ให้สั่นคลอน

เวลานี้ดวงตาของผมฉ่ำวาวไปด้วยน้ำ…

เจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจ

ส่วนพี่ถึงแม้จะไม่ได้แสดงความอ่อนแอออกมา แต่ใบหน้าหงิกงอด้วยความโมโหก็เป็นเครื่องยืนยันว่าพี่คงไม่พอใจตัวเองที่เผลอขึ้นมึงกูกับผม

แต่ท้ายที่สุดแล้วคืนนั้นเราก็หันหน้าคุยกัน

ปรับความเข้าใจกัน

ขอโทษกัน

และนอนกอดกันเหมือนเดิม

ราวกับเรื่องเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เป็นเพียงแค่ฝันไป…



TBC.

[24.8]

(12)
ความเจ็บปวดจากรอยแผล



เมื่อวานหลังจากที่เราทะเลาะกัน ผมกับพี่ต่างก็นั่งผลัดกันทำแผลที่ปลายเตียง มีเพียงหลอดไฟดวงเล็กๆ ในห้องนอนที่เปิดสว่างกับแสงจันทร์นวลสลัวยามค่ำคืนเท่านั้นที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ สะท้อนมายังดวงตาเราทั้งคู่ทำให้บรรยากาศคละเคล้าไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ชวนให้เราสองคนนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดร่องรอยบาดแผลพวกนี้ขึ้น

เราต่างยื้อยุด

ผลักกระแทกกันไปมาไม่มีใครยอมใคร

สุดท้ายก็ได้รับบาดเจ็บที่ร่างกายด้วยกันทั้งคู่

‘ยื่นมือมาครับ เดี๋ยวผมทำแผลให้’

ไม่รอให้พี่ได้อนุญาต เพราะทันทีที่พูดจบผมก็ดึงแขนคนตัวเล็กไปจัดการทำแผลให้อย่างเบามือที่สุด ก่อนจะหันมาทำแผลให้ตัวเองต่อ แต่พี่ไม่ยอมให้ผมได้ทำแบบนั้นเมื่อพี่คว้ามือผมไปจับไว้

‘นายเองก็มีแผลนี่ ใหญ่กว่าฉันตั้งเยอะ หันข้อศอกมาทางนี้สิ เดี๋ยวฉันทำแผลให้บ้าง’

‘ไม่เป็นไรครับ ผมทำเองดีกว่า’

‘อย่าดื้อธาน’ พี่ออกคำสั่ง ตั้งท่าเตรียมจะดุผมเต็มที่ถ้าขืนผมยังรั้นไม่เข้าเรื่อง

‘ก็ได้ครับ’ ผมบอกเสียงอ่อย ยินยอมให้พี่ทำตามใจตัวเอง

พี่เทยาลงบนแผลผม

แสบ…

แต่ไม่มาก

แล้วพี่ก็คงเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของผมเลยถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

‘เจ็บเหรอ’

น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้นกว่าตอนแรก แต่น่าแปลกที่มันกลับทำให้ผมชะงัก เผลอหายใจผิดจังหวะไปชั่วขณะเมื่อคำถามของพี่ดันไปกระตุกต่อมความรู้สึกบางอย่างในใจผมเข้า

ที่ถามว่าเจ็บเหรอหมายถึงแผลตามร่างกาย หรือแผลตรงจิตใจที่พี่เป็นคนทำ อารมณ์เหมือนพี่เป็นคนเอามีดมาแทงผมเอง แล้วยังจะมีหน้ามาถามผมอีกว่าเจ็บหรือเปล่า

ผมน้ำตารื้อ รีบยกหลังมือขึ้นมาเช็ดคราบความอ่อนแอออกไปอย่างลวกๆ กลัวว่าพี่จะเงยหน้าละสายตาจากการทำแผลแล้วมาเห็นเข้า ตอนนี้ผมสับสนจนไม่แน่ใจตัวเองแล้วว่าที่น้ำใสๆ เอ่อล้นอยู่ใต้ตานั้นเป็นเพราะเจ็บแผลที่ไหนกันแน่

‘ไม่เท่าไหร่ครับ’

แต่ในที่สุดผมก็เลือกที่จะตอบกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริงไป…

‘ขอโทษนะธาน’ พี่ว่าเสียงแผ่ว พร้อมกับใช้ริมฝีปากเป่าแผลเพื่อไล่ความแสบให้ผม

‘ครับ ผมไม่เป็นไร พี่อย่าโทษตัวเองเลย เราก็ผิดด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ’



TBC.

[24.8]

(13)
เพลงที่ผมฟังมีพี่อยู่ในนั้นเสมอ



พี่ล้มตัวลงบนเตียงหลังจากที่เครื่องเล่นเพลงเริ่มทำงาน

ห้องที่เคยหดหู่ ว้าเหว่ กลับมาสดใสมีชีวิตชีวาอีกครั้งเมื่อพี่เข้ามาเป็นองค์ประกอบหลักสำคัญที่ทำให้ทุกอย่างมีสีสันขึ้น

พี่ส่งยิ้มให้ผม

และแน่นอนว่าผมก็ส่งยิ้มให้พี่เช่นกัน

พี่ไม่ได้ยิ้มกว้าง

แต่เป็นยิ้มที่ทำให้ผมอบอุ่น วาบหวามหัวใจ

ก่อนที่พี่จะค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้

ในขณะที่ผมนอนนิ่ง ไม่ไหวติง รอการขยับตัวมาหาของพี่อย่างช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไป

เสียงเตียงดังยวบยาบกลบเสียงหัวใจผมที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

จนกระทั่งพี่หยุดเคลื่อนกายลงตรงหน้า

ลมหายใจเป่ารดจมูกเพียงแผ่ว ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยเรียวคิ้วผม

สัมผัสช่างเบาบางจนแทบไม่รู้สึกถึงการมีอยู่

ผมตกอยู่ในภวังค์

เคลิบเคลิ้ม

เหมือนกำลังล่องลอยตัวอยู่ในชั้นบรรยากาศที่มีแค่ผมกับพี่สองคน

.

.

.

“ฉันชอบฟังเพลงรัก” พี่กระซิบบอกผมตอนที่เพลงในลิสต์เล่นไปได้สองสามเพลงแล้ว

.

.

.

ถ้าพี่ชอบฟังเพลงรัก…

ผมก็คงชอบฟังเพลงรักข้างเดียว



TBC.

[nofsnof]

งืออ ติดตามค่ะ 

[ืniyataan]

ยังคงหม่นๆต่อไป   

[15magnitude]

ติดตามค่ะ

[24.8]

(14)
อยากให้ความจริงไม่มีอยู่ในโลก



เงียบเกินไปแล้ว…

ผมลอบมองพี่ที่นั่งอยู่บนเบาะฝั่งข้างคนขับเป็นระยะ ส่วนพี่ก็เอาแต่ทอดสายตาทิ้งออกไปนอกหน้าต่างรถ

แปลก…

แปลกมาก

ทั้งที่ปกติพี่จะชวนผมคุยเล่นตลอดทาง แต่เหมือนกับว่าวันนี้พี่จะมีเรื่องมากมายให้ขบคิดในหัว แถมคนอย่างพี่ก็ไม่มีทางปริปากเล่าให้ผมฟังอยู่แล้ว หลายครั้งหลายหนที่ผมอยากผ่าสมองพี่ออกมาดูเองให้รู้แล้วรู้รอดว่าเรื่องอะไรที่ทำให้พี่แสดงสีหน้าคล้ายแบกโลกไว้ทั้งใบแบบนี้

หรือว่าพี่จะเครียดเรื่องงาน

และทันทีที่รถชะลอความเร็วเมื่อติดไฟแดงผมก็หาเรื่องชวนพี่คุยเพื่อดูปฏิกิริยาของเขา

“วันนี้พี่ภูมิถามผมเรียนจบแล้วจะทำอะไรต่อ”

“แล้วธานตอบพี่ภูมิไปว่าอะไร” พี่ค่อยๆ หันหน้า ย้ายโฟกัสสายตาจากข้างทางมามองผม

“ไม่ได้ตอบครับ เพราะผมยังไม่ได้คิด”

“อะไรกัน นายไม่มีความฝัน ไม่มีสิ่งที่อยากทำบ้างเลยหรือไง”

“และพี่มีเหรอครับ” ผมย้อนถามกลับ พี่เม้มริมฝีปากฉับพลางเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะว่าต่อ

“อืม มี ทำไม ถามแบบนี้อยากรู้หรือไง”

“ครับ พี่เล่นเกริ่นมาซะขนาดนี้ผมไม่อยากรู้เลยมั้ง”

“หึ ความฝันของฉันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจนักหรอก” พี่แค่นหัวเราะในลำคออย่างขมขื่น วูบหนึ่งที่แววตาของพี่ดูว่างเปล่า “อีกอย่างมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วด้วย ต่อให้พยายามแค่ไหนก็สูญเปล่า”

“แล้วมันคืออะไรล่ะครับ ยากขนาดที่คนเก่งๆ อย่างพี่ยังทำไม่ได้เลยเหรอ”

“อยากให้ความจริงไม่มีอยู่ในโลก นายคิดว่าฉันทำได้ไหมล่ะ และก็ไม่ใช่แค่ฉันที่ทำไม่ได้นะ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงได้ทั้งนั้นแหละแม้แต่ตัวนายเอง” พี่ตอบเพียงแค่นั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมเราทั้งคู่อีกครั้ง

ผมฟังทีแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าพี่ต้องการสื่ออะไร แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้สาวความจากพี่ สัญญาณไฟเขียวก็สะท้อนเข้ามาในดวงตาให้ผมต้องรีบออกรถ เหยียบคันเร่งทั้งที่ในหัวยังมีข้อความของพี่วนเวียนซ้ำอยู่

และจังหวะที่ผมตัดสินใจกำลังจะอ้าปากถามต่อถึงสิ่งที่ติดค้าง พี่ก็ดันพูดแทรกขึ้นมาอีก ผมก็เลยต้องพับเรื่องที่จะถามพี่เก็บลงไปก่อน “ว่าแต่นายไม่มีความฝันอะไรเลยจริงๆ เหรอธาน ฉันเห็นเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ที่อายุเท่านายมีสิ่งที่อยากทำเยอะแยะเต็มไปหมด”

“ถ้าอย่างนั้นก็ยกเว้นผมไว้คนแล้วกันนะครับ” ผมตอบยิ้มๆ ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “แต่จะว่าไปพอมาคิดๆ ดูแล้วมันก็มีสิ่งที่ผมอยากทำอยู่นะ”

“อะไร”

“พี่อยากรู้เหรอครับ” เอ่ยถามพี่เหมือนที่พี่ถามผมในตอนแรกกลับไปบ้าง

“ไม่อยากรู้จะถามทำไม”

“แต่ถึงพี่อยากรู้ผมก็คงบอกไม่ได้”

“ทำไมบอกไม่ได้”

“เพราะว่ามันเป็นความลับครับ”

“ไอ้ธาน…”

“โหห! ขึ้นไอ้กับผมเลยเหรอ”

“ก็ทำเป็นลีลา จะบอกหรือไม่บอก”

“เรื่องอะไรผมจะบอกพี่ล่ะครับ”

“ทีฉันยังบอกนายเลยนะ”

“ไม่ครับ ผมไม่บอก ใช้อะไรมาง้างปากผมก็ไม่มีทางบอกพี่หรอก” ว่าจริงๆ แล้วความฝันของผมอาจจะเป็นการได้อยู่กับพี่ ใช้ชีวิตกับพี่ไปจนวันสุดท้ายก็ได้



TBC.

[24.8]

(15)
ห่วงตัวเอง รักตัวเองบ้าง



“พักบ้างไหมครับ ผมเห็นพี่นั่งทำงานตรงนี้มาตั้งแต่เช้าแล้ว”

ทั้งที่เป็นวันหยุดแท้ๆ แต่พี่กลับทำงานหามรุ่งหามค่ำ ไม่ยอมปล่อยให้ร่างกายได้หยุดพักผ่อน ผมเห็นแล้วก็อดเป็นห่วงพี่ไม่ได้

“ไว้เสร็จงานก่อนแล้วค่อยพักละกัน”

พี่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาพูดกับผม เพราะสายตาของพี่จับจ้องไปหน้าโปรแกรมสไลด์ที่มีข้อมูลสำหรับพรีเซ้นงานในอาทิตย์หน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

ผมเลยถือวิสาสะเดินเข้าไปพับหน้าจอโน้ตบุ๊กของพี่จนพี่ต้องละจากงานที่ทำอยู่แล้วมามองผมด้วยสายตาเหวี่ยงๆ แทน

ถ้าไม่ทำอย่างนี้แล้วพี่จะสนใจผมเหรอ

“ผมว่าพี่น่าจะน็อกก่อนได้พักมากกว่า”

“จะแช่งกันหรือไง”

“ใครจะไปกล้าแช่งพี่ได้ลงคอ แต่ที่พูดก็เพราะว่าผมเป็นห่วง”

“หึ”

“หึอะไรล่ะครับ”

“ก่อนจะเป็นห่วงคนอื่น ห่วงตัวเองก่อนไหมธาน ตาเยิ้มเชียว ง่วงก็ไปนอน มาฝืนรอฉันทำไม”

“ก็ผมไม่อยากไปนอนทั้งที่พี่ยังนั่งทำงานอยู่นี่ครับ”

“ไปนอนเถอะ ฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยโกรธนายเพราะเรื่องแค่นี้หรอก” ฝ่ามืออุ่นของพี่เอื้อมมาแตะหลังมือผมเบาๆ สองสามทีบอกเป็นสัญญาณให้ผมทำตามที่เจ้าตัวว่า

ผมยืนลังเลว่าจะเอายังไงดี เพราะถ้าให้พูดกันตามตรงก็คือผมง่วงจริงๆ อย่างที่พี่ทักนั่นแหละ ในเมื่อตอนนี้เข็มสั้นของนาฬิกาหมุนเข้าสู่วันใหม่มาได้ 2 ชั่วโมงแล้ว

แต่ผมไม่อยากปล่อยพี่ทิ้งไว้คนเดียว

เกิดพี่เผลอฟุบหลับผมจะได้อุ้มไปนอนที่เตียงได้

“ไม่เป็นไรครับดีกว่าครับ ผมอยากอยู่รอ”

“นี่ลืมไปแล้วเหรอว่าพรุ่งนี้ต้องไปมหาวิทยาลัยแต่เช้า”

“…”

“ปธาน…” พี่ทำเสียงเข้ม จ้องหน้าผมเขม็ง ไม่วายเรียกชื่อผมเต็มยศอีกเมื่อผมยังไม่ยอมผละออกไปจากตรงนี้สักที “หัดห่วงตัวเองรักตัวเองบ้าง”

“แล้วใครบอกว่าผมไม่รักตัวเองล่ะครับ”

“ถ้ารักตัวเองก็ไปนอนสิ ตาจะปิดอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”

“แต่ว่า…”

“ไหนบอกว่ารักตัวเอง”

“ก็รักครับ… แต่ผมดันรักพี่มากกว่า” ท้ายประโยคผมพึมพำในลำคอ แต่ก็คิดว่าพี่น่าจะได้ยิน เพราะอยู่ใกล้กันแค่นี้

“ธาน…”

“ครับ”

“เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องรักฉันทำเพื่อฉันขนาดนั้นก็ได้ ยิ่งนายรักฉันมากนายจะเจ็บปวดนะ…”

ทำไมล่ะครับ

ทำไมพี่ถึงรู้ว่าผมจะเจ็บ

หรือเป็นเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าสักวันพี่ก็ต้องไป

และกลัวว่าผมจะอยู่ไม่ได้ ถึงได้บอกให้ผมรักตัวเองมากๆ

ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรเลย ต่อให้เจ็บมากกว่านี้อีกนิดหน่อย ผมว่ามันก็คงไม่ได้ต่างอะไรไปจากตอนนี้สักเท่าไหร่ ฉะนั้นพี่อย่าห่วงความรู้สึกผมนัก

ยิ่งพี่ห่วงผมยิ่งเจ็บ…

เจ็บกับความคาดหวังของตัวเองที่มีพี่เป็นสาเหตุ



TBC.

[nofsnof]

 

[ืniyataan]

 

[24.8]

(16)
ความในใจที่อยู่แค่ในใจ



พี่หลับไปแล้ว…

ตอนนี้เปลือกตาปิดสนิท แม้กระทั่งจังหวะการหายใจเข้าออกก็ยังสม่ำเสมอ ท่าทางคืนนี้จะหลับลึกน่าดู คงเหนื่อยจากการทำงานในช่วงเช้าแล้วไหนจะต้องเข้าประชุมเสนองานกับบอสใหญ่ในช่วงบ่ายอีก ไม่แปลกที่ร่างกายจะอ่อนเปลี้ยเพลียแรงในเมื่อพี่เล่นใช้พลังงานทั้งวัน

ผมเดินเบาเท้าให้ได้มากที่สุด เข้าไปนั่งข้างๆ เตียงฝั่งที่พี่นอนอยู่ ก่อนจะวางแขนลงบนฟูกแล้วถึงค่อยๆ เอนหัวหนุนแขนตัวเองเพื่อมองหน้าอีกคนในระยะห่างแค่คืบ

ไล่ดูเครื่องหน้าทุกชิ้นที่ประกอบกันเป็นพี่อย่างพินิจพิเคราะห์ ราวกับว่าถ้าทำแบบนี้ผมจะสามารถจดจำร่องรอยจากทุกซอกทุกมุมของพี่ไว้ได้หมด โดยไม่จำเป็นต้องยกกล้องโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพให้เสียเวลา แล้วก็ไม่ต้องเสี่ยงต่อการโดนจับได้ว่าแอบถ่ายพี่ตอนกำลังหลับด้วย

เนื่องจากผมจะใช้สายตาตัวเองแทนเลนส์กล้อง ใช้สมองออกคำสั่งในการลั่นชัตเตอร์ บันทึกภาพทุกอากัปกิริยาของพี่ใส่กล่องความทรงจำในหัว

ไม่มีทางที่ใครจะมากดลบทิ้งไปได้ง่ายๆ ถ้าหากผมไม่ยินยอม

“พี่มีอะไรปิดบังผมอยู่หรือเปล่า… ผมอยากรู้”

“…”

“ทำไมผมถึงเป็นคนรักของพี่ไม่ได้”

“…”

“พี่ปฏิเสธผมทุกครั้ง บอกว่าอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”

“…”

“แต่ผมอยากได้ความชัดเจนนี่ครับ ผมจะได้รู้ว่าตัวเองมีสิทธิ์อะไรในตัวพี่บ้าง หึงหวงพี่เหมือนที่คนรักกันเขาทำได้ไหม”

“…”

“พี่เอาแต่ปล่อยให้สถานะของเราคลุมเครือ… รู้ไหมว่ามันทำให้ผมคาดหวัง”

“…”

“ผมถามพี่จริงๆ นะว่าในสายตาของพี่…”

“…”

“ในหัวใจของพี่…”

“…”

“…เคยมีผมอยู่ในนั้นบ้างสักวินาทีไหม”

“…”

“เป็นผมไม่ได้เหรอที่สุดท้ายแล้วพี่จะเลือกให้อยู่เคียงข้าง”

“…”

“คนคนนั้นของพี่เป็นผมไม่ได้จริงๆ ใช่ไหมครับพี่รัญชน์…”



TBC.

[24.8]

Outside Screen
(1)

Dad
7:23

Dad
(สายไม่ได้รับ)
Dad
(สายไม่ได้รับ)
Dad
(สายไม่ได้รับ)

7:58

Rangh
ครับพ่อ
Rangh
พอดีเมื่อกี้ผมอาบน้ำอยู่

Dad
วันนี้ตอนเย็นแกว่างไหม
Dad
ติดงานอะไรหรือเปล่า

Rangh
ผมมีกินเลี้ยงกับลูกน้องในทีมครับ
Rangh
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเสร็จกี่โมง
Rangh
อาจจะดึกเลย

Dad
กินเลี้ยงอะไร
Dad
สำคัญขนาดไหน
Dad
ถ้าไม่ไปได้ไหม

Rangh
ทำไมล่ะครับ
Rangh
พ่อมีอะไร

Dad
วันนี้ณิกลับไทยแล้วนะ
Dad
พ่ออยากให้แกไปรับน้องที่สนามบิน

Read

8:25

Dad
สรุปยังไง อ่านไม่ตอบ
Dad
ไม่ต้องไปกินเลี้ยงได้ใช่ไหม
Dad
ไม่รู้แหละ ยังไงแกก็ต้องไปรับน้องที่สนามบินตอน 5 โมงเย็นนี้ให้ได้
Dad
เสร็จก็พาน้องไปกินข้าวแล้วเลยไปส่งที่บ้านด้วย
Dad
หวังว่าแกจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังนะรัญชน์

9:01

Rangh
ครับ

•
•
•

Pa-than
12:21

Pa-than
พี่ครับ
Pa-than
อยู่ไหน
Pa-than
ผมไปหาที่โต๊ะแล้วไม่เจอ
Pa-than
(สายไม่ได้รับ)

12:39

Rangh
…
Rangh
มีอะไร
Rangh
ฉันไปเข้าห้องน้ำมา

Pa-than
เห็นพี่ภูมิบอกว่าพี่หน้าตาดูไม่ค่อยดี
Pa-than
ไม่สบายหรือเปล่าครับ

Rangh
อืม
Rangh
ปวดหัวนิดหน่อย

Pa-than
แล้วได้กินยาหรือยัง
Pa-than
ผมเอายาไปให้ไหม

Rangh
ไม่เป็นไร
Rangh
ไม่ต้อง
Rangh
ฉันกินแล้ว

Pa-than
ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ผมว่าพี่ไม่ต้องไปกินเลี้ยงส่งผมก็ได้นะครับ
Pa-than
กลับไปนอนพักดีกว่า
Pa-than
เดี๋ยวเป็นหนักจะแย่เอา

13:05

Rangh
ขอโทษนะธาน

Pa-than
จะขอโทษผมทำไมครับ
Pa-than
พี่ไม่สบาย ผมเข้าใจน่า
Pa-than
ไว้พี่พาผมไปเลี้ยงนอกรอบก็ได้
Pa-than
เอาจริงๆ ผมก็อยากไปกับพี่แค่สองคนมากกว่า
Pa-than
แล้วยังไงผมจะคอยไลน์หาบ่อยๆ นะ

Rangh
อืม

Pa-than
แต่ถ้าพี่อยากได้คนดูแลส่วนตัวก็โทรมาหาผมแล้วกัน ผมจะรีบไปเลย
Pa-than
หายไวๆ นะครับ

Read

TBC.

[ืniyataan]