หัวข้อ: ❤❤ PROMISE รักหรือเปล่า ❤❤ [ตอนที่ 21]★ 23/08/19 ★ P: 22

[วายซ่า]

อาโป ถ้าคิดจะยั่วพี่ขุนต้องใจถึงนะครับ นี่อะไรป๊อดกลางทางซะอย่างงั้น 55555

คงจะกลัวพี่ขุนเป็นใจไปชอบตู้มๆ แน่เลย  แสบแต่น่ารัก   

[SuPeRDonGDanG]

5555555555555555
โด่วววววววว ไม่แน่จริงนี่หน่าอาโป
พี่พีก็นะ ยุน้องจนเป็นเรื่อง ดีที่เป็นพี่ขุน ไม่งั้นน้องคงไม่รอดแล้ว
 

[sailom_orn]

  ตอนนี้ต้องตีใคร พี่พี่ที่ช่างยุ
หรือหนูอาโปที่ช่างยั่ว

[Wordslinger]

จริงๆ แล้วเราก็ชอบที่พี่ขุนแกค่อยเป็นค่อยไปนะคะ ความรักหรือความสัมพันธ์ของสองคนไม่จำเป็นต้องก้าวกระโดดก็ได้ ให้ได้เรียนรู้กันไป เข้าใจอีกฝ่ายไปทีละน้อยจนรักฝังลึก คิดว่าโมงยามที่ได้ลึกซึ้งกันก็จะยิ่งพิเศษมากขึ้น อีกอย่างดูจากท่าทีแล้วอาโปน่าจะยังไม่พร้อมจะลึกซึ้งกับพี่ขุนหรอก

ขอบคุณคุณดารินสำหรับอัปเดตนี้นะคะ

[HanATarO]

อดทนไว้นะ พี่ขุน 5555

[arij-iris]

โธ่ โปยั่วน่ารักเกิ๊นนนนนนน

[Monkey D lufy]

โธ่ ลู๊กกกก  ยั่วเองกลัวเอง. เกือบแล้วๆ

[iceman555]

 

[areenart1984]

สกิลการอ่อยเสี่ยโปยังด้อยการพัฒนานัก ไปขอวิชากับอาเพ-อาคีย์โน้นเลยไป๊

[fewmeemoi]

ร้ากกกกกกกกกทุกคน ❤️❤️

[HISY]

พี่ขุนก็ขันติต่อไปจ้าา

[JokerGirl]

เหตุเกิดจากพี่พีแท้ๆมาสะกิดต่ออาโป เดี๋ยวตอนพี่พีเอาคืนเลย

[่patsaporn]

น่ารักน่าปล้ำ 555 พี่ขัชุนเขาคิดไว้หมดแล้ว โปไม่ต้องเครียดไรเลยลูก
เอ็นดูน้อง

ขอบคุณค่ั

[klaew]

พี่ขุนจะรู้ทันน้องทุกเรื่องไม่ได้นะ
โธ่ๆๆๆ หมดกันน้องอุตส่าอ่อยอ่ะ

[Yara]

ตัวแสบของพี่ โอ้ยยย พี่ขุนละมุนมาก

[mystery Y]

รอตอนต่อไป

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้าาาาา

[miikii]

เข้าใจน้องไม่มีใครเกินพี่ขุน 

[van16]

เอ็นดูคนอยากยั่ว พอเขาจะเอาจริงก็กลัว  อดทนไว้นะพี่ขุน 

[DrSlump]

 

โถๆๆๆๆๆ  อาโปจ๋า  เจอพี่พีปั่นหัวเข้าหน่อย  อิอิ

[O-RA DUNGPRANG]

 โถอาโป   พี่พีทำไม่แกล้งน้อง 

[Jibbubu]

โอ๊ยยยยย จะน่ารักไปไหนกันเนี่ยคู่เนี่ย

[somberness]

พี่พีแกล้งน้องงงเดี๋ยวก็โดนเอาคืนหรอกก
สงสารพี่ขุนคงรออีกนาน 

[เป็ดอนุบาล]

          อาโปแกล้งแบบนี้ระวังพี่ขุนจะอดมิได้นะค่ะลูก
หนูมิควรรร..อิอิ

[KKKwanGGG]

  น่ารักมาก

[labelle]

5555 คนอะไรยั่วเอง ก็หลอนเอง
อาโปเป็นคนน่ารักนะ เจ้าเล่ห์นิดๆ แต่แผนการเยอะมากค่ะ
ไม่ผิดเลยที่คิดว่า ให้แต้วเป็นตัวหลอก กระตุ้นให้พี่ขุนออกตัวบ้าง

ขุนก็เจ้าเล่ห์ ร้ายไม่เบานะคะ หยอกน้องซะเอ็นดู
ชอบความใส่ใจ และดูแลน้องมาก

พีคุ้มไหม ห้าร้อย แต่รออาโปเอาคืนได้เลยนะ
เทียนก็สนุกไปเหอะ รอดูคนออกอาการ

[memozy]

โอ้ยยยยย พี่ขุน คนเจ้าเล่ห์
ส่วนน้องก็น๊อง น้อง!!   

รอติดตามอยู่จ้า

[darin]

ตอนที่ 21
Promise [ End ]

   

“กลับบ้านเรากัน”
   
ภูผายิ้มเมื่อได้ยินเสียงสดใสของคนที่นั่งเบาะหน้าข้างคนขับ รถยนต์มุ่งหน้าออกจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่เช้าตรู่ของวันเสาร์
   
“เสียงสดชื่นแบบนี้นอนมาเต็มอิ่มแล้วใช่ไหม”
   
“แน่สิครับ” คนตอบหันมาส่งยิ้มกว้างให้
   
“ไหนเมื่อคืนบอกพี่ว่าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ”

“ทำไมเดี๋ยวนี้พี่ขุนร้ายครับ”

“หึๆ” ภูผาหัวเราะในลำคอ ขำสายตาจับผิดของอีกฝ่ายที่มองมา

“คุยกันตามสบายเลยนะครับเดี๋ยวผมนอนก่อน” เสียงพูดดังมาจากเบาะหลัง วาริชจึงหันไปมอง

“พี่พีหลับได้เลยเดี๋ยวผมนั่งเป็นเพื่อนพี่ขุนเอง”

“พี่ประชด”

“รู้” คนน้องยักคิ้วให้ รพีกรจึงยื่นมือไปตีศีรษะเบาๆ
   
“จะสวีทกันก็เห็นใจบุคคลที่สามบ้าง แฟนก็ไม่มียังต้องมานั่งฟังอีก”
   
“พวกผมสวีทที่ไหน คุยกันธรรมดาๆ”
   
“ธรรมดามากก” รพีกรลากเสียงยาว หยิบหมอนอิงที่อยูในรถวางลงกับเบาะก่อนล้มตัวลงนอน ได้แซวนิดๆ หน่อยๆ ก็สบายใจแล้ว
   
“เห็นอาเพบอกว่าพ่อกับลุงพนานัดกันว่าจะขึ้นไปค้างที่บ้านบนเขาครับ” วาริชเลิกสนใจรพีกร หันกลับมาคุยกับภูผาเหมือนเดิม
   
“ช่วงนี้บนนั้นน่าจะหนาวแล้ว”
   
“ครับ พูดแล้วก็คิดถึงไม่ได้ไปตั้งนาน”
   
“นั่นสิ” ภูผาพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นที่พีอยากมาด้วยเพราะจะขึ้นไปที่สวนบนเขาใช่ไหม”
   
ไม่มีเสียงตอบรับวาริชจึงหันไปมอง เขาหัวเราะออกมาเบาๆ
   
“หลับไปแล้วครับ ถ้าอย่างนั้น..” เด็กหนุ่มยกยิ้มเจ้าเล่ห์
   
“อะไร”
   
“เราก็สวีทได้แล้วใช่ไหมครับ ไม่มีคนอิจฉาแล้ว”
   
“หึๆ”
   
ภูผาหันไปมองวาริช ดวงตาที่มองตอบเป็นประกายสดใส ใบหน้ากระจ่างไปด้วยรอยยิ้มทำให้เขาพลอยยิ้มตามไปด้วย
   
‘กลับบ้านเรา’ เขาชอบคำนี้ อบอุ่นหัวใจทุกครั้งที่ได้ยิน

• • • • •

“อาเพ” วาริชเดินเร็วๆ เข้าไปกอดเพทาย เมื่ออีกฝ่ายลงมารับถึงที่รถ
   
“คิดถึงอาเพที่สุดเลยครับ”
   
“อาก็คิดถึงเรา เดินทางเป็นยังไงบ้าง”
   
“สบายที่สุด”
   
“สบายที่สุดเพราะไม่ต้องขับรถใช่ไหม” เพทายพูดอย่างรู้ทัน
   
“พี่ขุนไม่ให้ขับครับ” เมื่อได้โอกาสต้องฟ้องเสียหน่อย ภูผาไม่ยอมให้เขาจับรถเลย บอกว่าหัดมาแล้วก็ไม่ยอม
   
“ดีแล้ว พี่ขุนตัดสินใจได้ดีมาก”
   
“อาเพคร้าบ~”
   
คนถูกเรียกยิ้มด้วยความเอ็นดู โตแค่ไหนก็ยังขี้อ้อนเหมือนเดิม
   
“สวัสดีครับอาเพ”
   
เพทายยกมือรับไหว้ภูผากับรพีกร ส่งยิ้มให้ทั้งสองคนเป็นการต้อนรับ
   
“มากันเหนื่อยๆ ขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อน กระเป๋าไม่ต้องเอาขึ้นไปนะเดี๋ยวอาให้คนงานย้ายไปอีกคัน”
   
“จะไปเย็นนี้เลยเหรอครับอาเพ” ภูผาถามเพทาย
   
“ใช่ จะได้ค้างที่นั่นสักสองคืน”
   
“ครับ” 
   
วาริชเดินนำไปกับเพทาย เขามีเรื่องคุยกับอีกฝ่ายมากมาย แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องที่เขาคบกับภูผาแล้ว เพราะเรื่องนั้นเขาโทรมาเล่าให้ฟังตั้งแต่คืนแรก ใครว่าเขาเห่อไม่จริงเลย

• • • • •

วาริชยืนอยู่บนระเบียงกว้างของบ้านบนเนินเขา ทิวทัศน์ที่คุ้นตาทำให้เขาหลุดรอยยิ้มออกมา เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด ถึงแม้ไม่ได้แวะมาบ่อยนักแต่เขาก็รักและผูกพันธ์กับบ้านหลังนี้
   
“เผลอเดี๋ยวเดียวลูกชายพ่อก็โตจนมีแฟนแล้ว”
   
เด็กหนุ่มหันไปมอง เขาส่งยิ้มกว้างให้สารินที่เดินเข้ามาหา
   
“อย่าแซวสิครับพ่อ”
   
“หึๆ” สารินโอบมือไปบนไหล่ของลูกชาย ก่อนตบมือลงเบาๆ
   
“พ่อดีใจที่โปมีความสุข”

“ขอบคุณครับ”

“แต่พ่อก็อยากให้โปรู้ว่าความรักมันไม่ใช่เรื่องง่าย ดูอย่างพ่อกับแม่ ถึงจะรักกันแต่สุดท้ายเราก็ต่างเจ็บปวดจากความรักนั้น จำไว้นะลูกอย่าตัดสินใจทุกอย่างด้วยอารมณ์ ใช้สติ ใช้เหตุผลให้มาก อย่าทำให้ตัวเองและคนที่รักตกอยู่ในความอึดอัด เมื่อไหร่ที่เรารู้สึกแบบนั้นความรักมันไม่มีทางไปรอด”
   
“ครับพ่อ”
   
“พ่อเป็นห่วงเพราะขุนกำลังจบออกไปทำงาน แต่โปยังเพิ่งเริ่มต้นในรั้วมหา’ลัยได้ไม่นาน ความต่างจะทำให้เกิดความรู้สึกขึ้นมากมาย พ่อไม่ได้พูดถึงโปฝ่ายเดียว แต่หมายถึงทั้งสองฝ่าย ความไม่เข้าใจ ความห่างไกล ความหึงหวงจะทำให้ความรู้สึกสั่นคลอนในบางครั้ง แต่จำไว้นะลูก ไม่มีสิ่งใดที่ความรักทำไม่ได้ ความรักจะทำให้เราก้าวผ่านทุกอย่างไปได้”
   
“.....”
   
“แต่โปก็ต้องจำอีกอย่างด้วยว่าหากวันใดทุกอย่างเปลี่ยนไป ไม่ใช่เพราะความรักฟันฝ่าไปไม่ได้แต่เพราะมันไม่เหลือความรักอยู่แล้วต่างหาก ถ้าถึงวันนั้นก็ขอให้ก้าวออกมา”
   
“พ่อ”
   
“พ่อไม่ได้บอกว่ามันจะเกิดขึ้น แต่เราต้องใช้ชีวิตโดยไม่ประมาท พ่ออยากให้โปเข้าใจธรรมชาติของมัน”
   
“ผมจะจดจำไว้ครับ ขอบคุณครับพ่อ” วาริชยกมือขึ้นไหว้ เขาซึมซับทุกคำพูดไว้ในใจ
   
“คุยอะไรกันอยู่ครับพ่อลูก” เสียงอ่อนโยนที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนหันไปส่งยิ้มให้
   
“พ่อกำลังสอนผมเรื่องความรักอยู่ครับอาเพ”
   
“อาคิดจะคุยกับโปเหมือนกัน แต่ให้พ่อคุยดีแล้วเพราะพ่อเก่งเรื่องนี้มากกว่าอาเยอะ”
   
“พี่ไม่ได้เก่ง” ร่างสูงออกอาการร้อนตัว
   
“ผมไม่ได้ว่าอะไรครับ ผมชมจริงๆ” เพทายหัวเราะเบาๆ

วาริชมองทั้งสองคนด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสุข บอกตัวเองว่าเขาจะดูแลความรักของตัวเองไม่ให้แพ้พ่อกับอาเพเลย

“บ้านนี้ชุมนุมอะไรกันครับไม่เรียกบ้างเลย” เสียงร่าเริงดังมาก่อนตัว เมื่อหันไปจึงเห็นว่าคีตกานต์เดินมาพร้อมกับพนา ภูผาและรพีกร

“นินทาคีย์อยู่” สารินตอบด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม

“เรื่องอะไรครับพี่สาริน”

“เรื่องว่าเดี๋ยวคีย์ต้องออกมาโวยวายที่ไม่เรียกแน่”

“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะดังขึ้นโดยพร้อมเพรียง พนายิ้มเอ็นดูสีหน้าของคนรัก ไม่มีเวลาไหนที่มีความสุขเท่ากับเวลาที่ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอีกแล้ว

• • • • •

หมอกปกคลุมรอบตัวบ้านในยามเช้า วาริชเดินออกมาที่ระเบียง อากาศเย็นทำให้เผลอห่อตัวเข้าหากัน
   
“อาโป” เสื้อสเวตเตอร์ถูกยื่นมาตรงหน้า
   
“ขอบคุณครับ” วาริชรับเสื้อมาจากภูผา เขาสวมมันเข้าไป คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มของคนตัวสูง
   
“พี่ขุนยิ้มทำไมครับ”
   
“น่ารักดี”
   
เสื้อเป็นของภูผาเมื่ออยู่บนร่างที่เล็กกว่าของวาริช มันจึงยาวลงมาคลุมมือทำให้ดูตัวเล็กลงไปอีก ชายหนุ่มจัดการพับแขนเสื้อให้พ้นมืออีกฝาย
   
“พี่ขุน”
   
“หือ?” ภูผาเงยหน้าขึ้นสบตา
   
“จำตอนเราเด็กๆ ได้ไหมครับ ตอนที่เรามาที่นี่กัน อาคีย์เล่าให้ผมฟังว่าตอนนั้นผมพูดว่าพี่ขุนเป็นของผม ผมรักที่สุด”

“พี่จำได้”

“อาคีย์เลยแซวว่าพูดแบบนี้พี่ขุนจะไปไหนรอด ผมยังเด็กเลยร้องไห้โวยวายใหญ่ เพราะไม่รู้ว่ารอดคือที่ไหน รู้แต่ว่าไม่ยอมให้พี่ขุนไป " วาริชยิ้มกว้าง ขำตัวเองที่ทำไปได้
   
"ตอนนี้รู้แล้ว โปจะตอบอาคีย์ว่ายังไง" เสียงถามอ่อนโยน
   
"ก็ต้องตอบว่าถึงไปได้ก็ไม่ให้พี่ขุนหนีไปไหนหรอกครับ ผมจะจับไว้ให้มั่นเลย"
   
"แล้วโปรู้ไหมว่าตอนนั้นอาคีย์พูดอะไรต่อ"
   
"อาคีย์ไม่ได้เล่าให้ฟังครับ เล่าแค่ว่าผมพูดอะไรบ้าง"
   
"อาคีย์ถามพี่ว่า..ขุนจะอยู่ไหม น้องไม่ยอมให้ไปแล้ว”
   
"แล้วพี่ขุนตอบว่าอะไรครับ"
   
"พี่ตอบว่า..อยู่ครับ ผมเคยบอกโปแล้วว่าไม่ไปไหน จะอยู่ด้วยกัน”
   
“พี่ขุน” ดวงตาที่มองภูผาเต็มไปด้ยวความรัก เชื่อใจและศรัทธา
   
"พี่สัญญากับโปตั้งแต่วันนั้น ถึงจะยังเด็กแต่พี่ก็ไม่เคยลืม เอาไว้ให้โปเรียนจบแล้วเราจะอยู่ด้วยกัน"
   
"พี่ขุน" ดวงตาของวาริชคลอไปด้วยหยดน้ำ เขาไม่อยากร้องไห้แต่มันห้ามตัวเองไม่ได้
   
"ตกลงไหม ไม่เห็นตอบพี่เลย"
   
"ไม่น่าถามเลยครับ ผมเซย์เยสอยู่แล้ว"
   
"พี่ยังไม่ได้ขอเราแต่งงาน" ภูผาอดแซวไม่ได้เมื่อได้ยินคำตอบของวาริช
   
"เสียใจครับ ผมโมเมไปแล้วว่าพี่ขุนขอ ไม่ให้ยกเลิกด้วย" ดวงตาเจ้าเล่ห์มองตรงมาที่่เขา
   
"มัดมือชกพี่เหรอ"
   
"เปล่าสักหน่อย ผมรู้ว่าพี่ขุนต้องขออยู่แล้วต่างหาก" คนพูดยิ้มทะเล้น ภูผาพยักหน้าช้าๆ ดวงตาจุดประกายวาววับขึ้นมา

"ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ไม่ต้องคิดวิธีเซอร์ไพรส์ขออาโปแล้วใช่ไหม ดีเลย"
   
"หา~"
   
"พี่เคยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรเซอร์ไพรส์โรแมนติกได้หรือเปล่า ตอนนี้ก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว"
   
"พี่ขุน~"
   
"โปตกลงแต่งแล้วใช่ไหม งั้นก็ข้ามไปเลยนะ" ภูผาซ่อนยิ้มเอาไว้ พยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุด
   
"ผมเปลี่ยนใจแล้ว ยังไม่ตกลง"
   
“แต่เมื่อกี้พี่ได้ยินใครพูดว่า..ผมโมเมแล้ว ไม่ให้ยกเลิก”
   
ภูผากลั้นยิ้มเมื่อเห็นหน้าจ๋อยของน้องน้อยที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นคนรักของเขาแล้ว
   
“ตกลงพี่ขอแล้วหรือยังไม่ได้ขอ”
   
“ยัง ยังเลย พี่ขุนยังไม่ได้ขอ” ดวงตาคู่นั้นสว่างวาบขึ้นมาทันที น้ำเสียงที่พูดกลับมากระตือรือร้น
   
“หึๆ ถ้าอย่างนั้นจองไว้ก่อนได้ไหม”
   
“เอ๋?” ดวงตาของวาริชฉายแววแปลกใจ
   
“พี่จองโปไว้ก่อน เรียนจบแล้วค่อยแต่งงานกัน”
   
โลหะเย็นถูกสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายแต่หัวใจของวาริชกลับอบอุ่น เขามองแหวนทองคำขาวแบบเรียบที่สวมอยู่ที่นิ้วของตัวเอง
   
"พี่ขุน"
   
มือที่เกาะกุมมือของเขาสวมแหวนแบบเดียวกันที่มือข้างเดียวกัน
   
"กลับไปกรุงเทพฯ แล้วเราไปหาแม่กับน้องของโปกัน พี่อยากไปบอกท่านว่าพี่จะขอเป็นคนดูแลโปเอง"
   
ไม่มีคำพูดหลุดออกมาจากปากของวาริช มีเพียงสายตาที่เต็มไปด้วยความรักจนหมดหัวใจ   
   
"อีกสามปีกว่าโปจะจบ พี่สัญญาว่าถึงวันนั้นโปจะมีสวนดอกไม้เป็นของตัวเอง"
   
"ไม่ใช่สักหน่อย" วาริชส่ายศีรษะไปมา มีความสุขจนไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ได้
   
"หือ?"
   
"ของเราต่างหากครับ ของผมกับพี่ขุน"
   
"ใช่ ของเรา"
   
"พี่ขุน"
   
"ครับ?" วาริชสบตากับดวงตาเป็นประกายที่แหงนเงยขึ้นมอง
   
"รักผมหรือเปล่าครับ"
   
"หึๆ"
   
"ว่าไงครับ ไม่เห็นตอบเลย"
   
"รักสิ พี่รักอาโป"
   
"ผมก็รักพี่ขุนที่สุดในโลกเลย"
   
ภูผาดึงเด็กแสบของเขาเข้ามากอด แตะริมฝีปากลงบนหน้าผากแผ่วเบา จากความผูกพันในวัยเด็กค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความรักที่ลึกซึ้งมากขึ้น พวกเขาอยู่ด้วยกันมาเกือบทั้งชีวิตและจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

“ขุน อาโป เข้ามาเร็วจะไปสวนกันแล้ว”

“ครับอาเพ”

มือสองข้างประสานเข้าด้วยกัน ไม่ว่าอีกนานแค่ไหนพวกเขาจะไม่มีวันปล่อยมือ

รักกันต้องอยู่ด้วยกันสิ


“ขูนนน  ขูนจาปายเป่า อย่าไปน้า โปม้ายหายปาย”

“ไม่ไปครับ พี่จะอยู่กับอาโป”

“ฉันยาแล้วน้า”

“สัญญาครับ”


:::: ♥ END♥::::

** ขอบคุณที่ติดตามเด็กๆ ตั้งแต่ต้นจนจบนะคะ หวังว่าจะทำให้มีความสุขกัน ^^

สถานีต่อไป >> คุณคนเดียวกัน   (ไม่ใช่คู่ฝนเรนนะคะ เป็นเรื่องใหม่ค่ะ)

ปล. ภาคจบของสวนพัดพารัดชาจะกลับมาอีกครั้งช่วงปลายปีนะคะ เป็นเรื่องของรพีกรกับผู้จัดการสวนส้ม(นายเอก) กระซิบว่าภาคนี้มีเด็กน้อยด้วยนะคะ ชื่อเรื่อง ผลส้มกับดอกไม้ เจอกันเร็วๆ นี้ค่ะ

Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[fc_fic]

 
 

[HISY]

คำสัญญาเป็นจริงแล้วน้าา
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ