Title :: หมดรัก
Author :: himoru
Couple :: สีครามxธร
Rate :: PG-13
หมดรัก ทำไม?
ผมไม่เข้าใจ?
ความรักไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมได้ง่ายๆ
เขาที่เข้ามา....
เขาที่อยู่เคียงข้าง....
เขาที่ทำให้ผมรู้สึกถึงคำว่า..................
”รัก” และเขาที่ทำให้ผมเจ็บปวด..................ก็เพราะ....เขา
“พี่คราม....”ผมเขย่าร่างหนาที่นอนบนเตียงเบาๆ เพื่อให้รู้สึกตัว
“อือออออออ”มีเพียงเสียงงัวเงียเป็นคำตอบ
“พี่คราม ตื่นนนนนน”ผมพยายามเขย่าร่างของพี่สีครามอีกครั้ง
“จิ!!”เสียงจิบปากอย่างขัดใจของเขา
“อะไร!!”ไม่ใช่คำถาม แต่เอ่ยขึ้นอย่างรำคาญเสียงปลุกของผม
“สายแล้ว พี่ไม่ไปทำงานเหรอ?”ผมเอ่ยถามด้วยความห่วงใย
“อ่ะ นี่จะเจ็ดโมงแล้วทำไมนายพึ่งมาปลุกฉัน?”ท่าทางไม่พอใจ แสดงออกอย่างไม่ปิดบัง ไม่ใช่เพียงคำพูด แต่ยังเป็นสายตาเคืองที่ส่งมา...............ผมปลุกพี่ตั้งแต่หกโมงครึ่งแล้ว
ไม่มีเหตุผลที่ต้องเถียง เพราะเขาไม่ฟังผม
ร่างสูงของพี่สีครามวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างเร่งรีบ เพียงไม่ถึงห้านาทีร่างสูงนั้นก็วิ่งกลับออกมา
“ผมทำกับข้าวไว้แล้วนะ”ผมรีบเอ่ยบอกและรั้งไว้
“น่ารำคาญน่ะ”เสียงตัดรำคาญของเขาอีกครั้ง...................
ผมเม้มปากแน่ ไม่อยากร้องไห้อ่อนแอให้เขาเห็น
เพราะถ้าพี่สีครามเห็นจะยิ่งทำให้รำคาญผมมากขึ้นไปอีก
“ฉันรีบ ปล่อย!!”เพียงไม่กี่คำ แรงผลักเบาๆที่มือผม ก็ทำให้มือผมหลุดจากแขนเขา
มันเจ็บไม่ใช่เหรอที่เป็นแบบนี้? ผมไม่รู้ทำไมยิ่งนับวันผมกับพี่สีครามยิ่งห่างกันออกไปเรื่อยๆ
สี่ปีที่อยู่ด้วยกันมา ค่อยๆเปลี่ยนไป
ผมเดินเข้าไปหา........................แต่พี่สีครามกลับถอยห่างออกไป
เพราะอะไร?
บ่อยครั้งที่ใจผมคอยแต่ถามหาพี่สีครามคนเดิมของผม คนที่จะอยู่ข้างผมเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น? คนที่จะเอาใจดูแลผมเป็นอย่างดี..................ตอนนี้แทบจะจำเขาคนนั้นไม่ได้
พี่สีครามคนนั้นหายไป......
“อึก.....อ่า....แคร๊งงงง”เสียงเอะอะจากหน้าบ้านในยามวิกาลแบบนี้...............เขากลับมาแล้ว
“อึก.......นี่.............นี่นายยังไม่นอนอีกเหรอ?”เสียงเอื้อนเอ่ยเฉื่อยๆที่แทบจะฟังไม่รู้เรื่องถามผมที่วิ่งเข้าไปพยุงร่างหนานั้นที่หน้าประตู
“ผมรอพี่.......”ผมยกแขนซ้ายของพี่สีครามพาดบ่าผมอย่างระวัง
“ใคร.......ใครให้นายรอ? ห๋า!!”ผมแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ทั้งที่ผมนั่งรอเขาเป็นเวลาหลายชั่วโมงด้วยความห่วงใย แต่สิ่งที่ผมได้ตอบแทนคือคำพูดไร้เยื่อใยแบบนี้
“อะไร? หือ?...จะร้องไห้หรือไง? หึ ตลก”คำพูดโหดร้ายจากเขายังทำร้ายผมตลอดทางที่ผมพยายามพาเขาเข้าไปที่ห้องนอนของผม
“พี่นั่งก่อนนะ อ่ะ”ผมค่อยๆพาเขานั่งลงที่เตียง แต่ร่างของพี่สีครามกลับนอนหงายลงไป
“อย่ามายุ่งกับฉัน.....”ผมนั่งลงค่อยๆถอดรองเท้าให้เขา แต่เขากลับชักเท้าหนีผมไป.....
ตอนนี้แม้แต่การดูแลของผม พี่ก็ไม่ต้องการแล้วงั้นเหรอ?
ดวงตาแดงกำ ค่อยๆมีน้ำใสๆเอ่อขึ้นมาเรื่อยๆ
เพราะความรักของพี่ต่อผมมันค่อยๆหมดลง มันค่อยๆหายไปวันละนิด พี่ทิ้งมันไปวันละหน่อยหรือไง? พี่ถึงได้ทำกับผมแบบนี้
“อย่า........อย่า...เอามือสกปรกมาแตะตัวฉัน”กว่าจะถอดรองเท้า ถอดเสื้อนอกออก ถ้อยคำจากเขายังคงทำร้ายผม............จนผมต้องเสียน้ำตาจริงๆ
ทั้งที่เมื่อก่อน มือนี้ที่พี่เคยกุมไว้ บอกผมว่าจะไม่ปล่อยให้ไปไหน.................แต่ตอนนี้ มันกลายเป็นสิ่งสกปรกไปแล้วหรือ?
“ผม......ผมเช็ดตัวให้นะ”หลังจากเดินออกไปสงบใจนอกห้องนอนไม่นาน ผมก็เดินกลับมาหาพี่สีคราม พร้อมชามน้ำและผ้าขนหนู
พลึก.....“ไม่ต้องงงงงงง”พี่สีครามสลัดแขนให้หลุดจากผ้าที่ผมเช็ดอยู่
“พี่จะได้......จะได้...ฮึก.....นอนสบายนะครับ”ผมเอ่ยอ้อนวอน ทั้งที่พยายามจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าเขา แต่ผมก็อดไม่ได้เสียทุกครั้ง เพียงเพราะการปฏิเสธของเขา
“นาย...มัน..อึก....น่าเบื่อ...อือออออ”เสียงสบถสุดท้ายก่อนที่ร่างหนาจะหลับไป
ผมเช็ดตัวให้พี่สีครามเสร็จ วางผ้าไว้ด้านข้าง ร่างหนาหลับสนิท พร้อมเสียงหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ผมค่อยๆก้มลงจูบซับที่ริมฝีปากพี่สีครามช้าๆ
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้จูบกัน
นานเท่าไหร่แล้วที่พี่ไม่เคยจูบผม
มือผมไล้ลูบไปตามโครงหน้าหล่อของคนตรงหน้าอย่างหลงใหล ปรารถนาเพียงอยากให้ริมฝีปากที่ผมพึ่งจูบไปมีรอยยิ้มให้ผมบ้าง
ทั้งที่เมื่อก่อนเคยยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน
แต่ตอนนี้กลับมีแต่ถ้อยคำทำร้ายให้ผมรู้สึกเจ็บ
ทำไมนะ ทำไมผมถึงไม่หยุดรักพี่สักที?
เคยคิด.................แต่ไม่เคยทำได้
ทั้งที่รู้ว่าที่เป็นอยู่แบบนี้คงมีแต่ผมที่เสียใจ คงมีแต่ผมที่เจ็บ......................แต่ผมก็หยุดรักพี่ไม่เคยได้
“ธร.............”เพียงเสียงละเมอของเขามีชื่อผมหลุดมาบ้าง มันก็ทำให้ผมมีความสุขได้ในตอนนี้
“เลว...”และมันก็เป็นความทุกข์ทรมาน เมื่อรู้ว่าแม้แต่ในความฝัน พี่ก็ยัง..............
ความเจ็บนี้ เมื่อไหร่ผมถึงจะจากมันไปได้
“อือออออ”ดวงตาผมค่อยๆปรือขึ้นช้าๆ เปลือกตาค่อยๆขยับเพื่อปรับแสง
“พี่สีคราม!!”เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็ไม่เห็นพี่สีครามบนเตียง เมื่อคืนผมเผลอผล่อยหลับไป หลับลงข้างๆพี่สีคราม
ผมเดินออกจากห้องนอนของผม เช้าแบบนี้ถ้าเดาไม่ผิดเขาคงกลับไปห้องนอนของพี่แล้วสินะ
แล้วผมก็ค่อยๆเดินไป ไม่กี่ก้าวจากห้องนอนผมก็ห้องนอนพี่สีครามแล้ว ประตูไม่ได้ปิด ร่างหนาของคนที่ผมรักยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง ในมือพี่สีครามถือบางอย่างไว้แน่น แผ่นหลังหนายืนนิ่ง.............
“นี่อะไรพี่คราม!!”ผมรีบวิ่งเข้าไปคว้ากรอบรูปจากมือพี่สีครามมาทันที
“เอาคืนมา”พี่สีครามยื้อกรอบรูปในมือผมไว้
“พี่ยังคิดถึงมันอีกเหรอ?”พี่จะพูดร้ายๆกับผมยังไงผมไม่เคยว่า จะด่าทอผมก็ยังทนได้ แต่..........แต่แบบนี้.....ผมทนไม่ได้
“นั่นฟ้านะ”...........สีฟ้า
“ก็เพราะเป็นมันนี่แหละ เพร่ง!!”ผมเขวี้ยงกรอบรูปในมือลงพื้นอย่างเหลืออด
“นายมัน.......”พี่สีครามก้มลงเก็บรูปอย่างเบามือ.............ยิ่งพี่ห่วงใยภาพในมือมากเท่าไหร่ ผมยิ่งเหมือนจะตายไปเท่านั้น
“พี่ยังรักมันสินะ ฮึก”ผม..........ผม....น้ำตาผมไหลด้วยความเจ็บปวด เพราะอะไร เพราะอะไร เขาถึงรักคนอื่นแบบนี้
“อย่าเรียกสีฟ้าว่ามัน”สายตาโกรธเคืองส่งหาผมที่ร้องไห้อยู่
“พี่รักมันเหรอ?”ผมเข้าไปเขย่าร่างหนาตรงหน้าด้วยความปวดใจ
“..............”เขาไม่ตอบอะไร กลับยิ่งมองผมด้วยความเกลียดชัง
“อ๊ากกกกกกกกก”ผมเหมือนคนบ้าไร้สติ แย่งรูปในมือพี่สีครามมาฉีกทิ้งจนไม่เหลือชิ้นดี
“เพี๊ยะ!!”แรงตบจากมือใหญ่กระทบหน้าผมจนล้มลงกับพื้น
“............พี่..คราม”น้ำตาผมไหลเป็นสายด้วยความเจ็บปวด
ผมเจ็บ............เจ็บที่หัวใจ
พี่สีครามไม่เคยทำร้ายร่างกายผม...........แล้วนี้มันอะไรกัน
ผมมองร่างหนาตรงหน้าที่เอาแต่ยืนนิ่งตัวสั่นเทิ้ม พร้อมน้ำตาของผมที่ยังไหลออกมาไม่หยุด
“เพราะอะไรธร เพราะอะไร”เสียงเอื่อนเอ่ยเบาๆจากพี่สีครามที่ก้มหน้ามองพื้น กำมือแน่น
“อะไรทำให้นายเป็นแบบนี้กัน ธร”
“ฟ้าเป็นน้องพี่ แต่นายกลับ.......”น้องชายแท้ๆก็ไม่มีสิทธิ์!!
“แต่พี่รักมันมากกว่าผม!!”ผมตะหวาดกลับไปเสียงดัง
“......ไม่เคยเลยธรไม่เคย”พี่สีครามทิ้งตัวพิงกำแพง ก่อนจะค่อยๆหมดแรงนั่งลงกับพื้น
“พี่รักนาย แต่พี่ก็รักฟ้า มันต่างกัน”
“ต่างสิ พี่เอาแต่รักมัน ดูแลมัน”
“ฟ้าเป็นน้องคนเดียว.......”
“ผมก็สงเคราะห์ความรักอื่นให้มันแล้วไง?”
หกเดือนที่แล้ว หกเดือนที่แล้วผมพึ่งได้รู้จักกับสีฟ้า ไอ้คนที่พี่สีครามบอกว่าเป็นน้องชาย น้องชายแท้ๆงั้นเหรอ? หึ นับจากวันที่มันกลับมา พี่สีครามก็คอยเอาใจใส่มัน เอาใจใส่มากพอๆกับที่เอาใจใส่ผม ดูแลอะไรๆ ไม่ต่างจากผม เว้นก็แต่ไม่ได้นอนกับมันก็แค่นั้น
...............ซึ่งผมไม่ต้องการ
“คนนั้นน่ารักดี ใครว่ะธร”เพื่อนของผม ชนินทร์ สนใจไอ้เด็กนั้น
“น้องพี่คราม สนใจเหรอ?”มันจะผิดเหรอ ถ้าผมแค่ต้องการกำจัดคนที่ทำให้พี่สีครามรักผมน้อยลงออกไป
“อือ น่ารักดี”เพียงแค่มองตาก็รู้ว่าชนินทร์มันต้องการเด็กคนนั้น
“ดี”มันเป็นทางออกที่ดีไม่ใช่เหรอ?
หลังจากที่ชนินทร์เจอสีฟ้าได้ไม่นาน สบโอกาสพี่สีครามไปสัมมนา ผมคงไม่ปล่อยโอกาสกำจัดส่วนเกินแบบมันให้หลุดไป
“น้องฟ้าเป็นของพี่เถอะ” “ไม่.....ไม่นะ....พ...พี่ชนินทร์ อย่า.....พี่ธร พี่ธรช่วยผมด้วย”ในบ้านของพี่สีคราม เมื่อไม่มีพี่สีครามก็ไม่มีใครช่วยไอ้เด็กนั้นได้ มีเพียงเสียงร้องที่ผมไม่สนใจลอยออกมาจากห้องของมัน
“แกโทษฉันไม่ได้หรอก สีฟ้า”...........เพราะแกมาแย่งความรักของพี่สีครามของฉันไปเอง
มันช่วยไม่ได้........
ไม่นานหลังจากพี่สีครามกลับมา
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!”ความตกใจเสียงตะหวาดที่หน้ากลัวของพี่สีครามร้องขึ้น
“น้องฟ้าอยู่กับผม ไม่ต้องห่วงผมจะดูแลอย่างดี”รอยยิ้มบนใบหน้าชนินทร์ แทบจะทำให้พี่สีครามฆ่ามัน
“นายต้องการอะไร”แต่เพราะยังห่วงไอ้เด็กนั้นเลยพูดออกไป
“ผมต้องการสีฟ้าเท่านั้น อย่าคิดจะตามผมถ้ายังอยากให้สีฟ้าหายใจ”ทิ้งไว้ด้วยคำพูดที่ทำให้พี่สีครามถึงกับทรุด
“นายใช่ไหม? ทำไม ธรทำไม?”หันกลับมาคาดคั้นผมที่นั่งอยู่ข้างๆ
“พี่คราม.....” “ชนินทร์ มันเพื่อนนายไม่ใช่หรือไง?”
“อย่ามาโทษผม!! ทั้งหมดมันเป็นความผิดของมัน”.............ใช่มันเป็นความผิดของสีฟ้า ถ้ามันไม่ก้าวเข้ามาแย่งความรักของพี่จากผมไป ผมคงไม่ต้องทำแบบนี้
“นาย................นาย...........นายมัน........”พี่สีครามนิ่งอึ้งไป
“ตราบเท่าที่พี่ยังอยู่กับผม ยังรักผม เด็กนั้นก็จะยังมีลมหายใจ”เสียงกระซิบแผ่วเบาของผมข้างใบหูของร่างหนา
“ทั้งหมดเพราะผมรักพี่ พี่จะหมดรักผมไม่ได้”ผมสวมกอดร่างหนาตรงหน้าอย่างพอใจ
“เพราะถ้าพี่หมดรักผมเมื่อไหร่ มันก็คือวันตายของน้องชายสุดรักของพี่ครับ จุ๊ฟ”ผมจูบซับลงที่ปากของพี่สีครามเบาๆ
ดังนั้น
พี่จะ
หมดรักผม...................ไม่ได้
Endขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^
เจอกันเรื่องหน้าค่าาา
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] รักสีเทาๆ :: หมดรัก END 18 มี.ค. 2019 (อ่าน 2787 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก