หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[seaz]

ในที่สุด ... เย้ ๆ

[PrimYJ]

 ในที่สุดก็เป็นแฟนกันแล้ว ดีใจด้วยนะลูกจันทร์

[snowboxs]

มีแฟนครบแล้ว เย้ๆๆๆ

[darin]

ตอนที่ 24
He is mine

-โยธา-


                         งานไม่เสร็จ ตอนเย็นไปหาไม่ได้แล้ว

โอเค

                          อย่าลืมหาอะไรทาน

โยธาก็อย่าลืม ทำงานเถอะเดี๋ยวยิ่งช้า

                          อืม

ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ สองวันแล้วที่ไม่ได้เจอขลุ่ย เพราะงานที่ยุ่งจนไม่มีเวลาโงหัวไปทำอะไร ผมต้องเร่งมือเพื่อส่งงานอาจารย์ให้ทันตามกำหนด
   
“แฟนงอนเหรอ” เพื่อนภาควิชาเดียวกันที่นั่งทำงานอยู่ใกล้ๆ ทักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจของผม
   
“เปล่า”
   
“ระวังเลิกกันนะ อยู่คณะนี้ต้องทำใจ เห็นมาหลายรายแล้ว”
   
ผมไม่ได้ใส่ใจคำพูดที่ได้ยิน เพราะมั่นใจว่าขลุ่ยจะไม่เลิกกับผมเพียงเพราะว่าผมไม่มีเวลาให้ ขลุ่ยเป็นคนมีเหตุผล และไม่เคยเรียกร้องเวลาจากผมเลย

   
ผมสะบัดศีรษะไปมาเพื่อไล่ความเมื่อยล้า สายตาเริ่มพร่าจนต้องพัก ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือ สี่ทุ่มสิบห้านาทีแล้ว

                            นอนหรือยัง

กำลังจะนอน

                            กู๊ดไนท์นะ

ตั้งใจทำงาน ถ้าไม่ไหวก็พักก่อนอย่าฝืน

                            เป็นห่วงเหรอ

เป็นแฟน
   
ผมอมยิ้มกับข้อความที่ได้รับ ยิ่งอ่านก็ยิ่งอยากเจอหน้า คิดถึงเจ้าเด็กแว่นชะมัด
            
• • • • •

“โยธา”
   
ผมหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่เต็มไปด้วยความกังวลของเบล ผมกำลังช่วยดูแบบให้กับเพื่อนร่วมวิชาเรียนคนหนึ่ง
   
“ขลุ่ย” ผมเรียกเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ ขลุ่ยมากับลูกจัน ทั้งสองคนถือถุงขนมมาเต็มมือ ขลุ่ยยืนมองผมนิ่ง ส่วนลูกจันมีสีหน้าไม่สบายใจ
   
ผมรู้ทันทีว่าทำไมเบลเรียกผมด้วยน้ำเสียงกังวล เพระท่าทางของผมชวนเข้าใจผิดไปไกล ผมยืนเยื้องอยู่ด้านหลังแนนเพื่อนร่วมคณะ โน้มตัวไปข้างหน้า มือจับขอบโต๊ะเอาไว้ เพื่อดูกระดาษเขียนแบบที่วางอยู่ ทำให้ใบหน้าอยู่ใกล้กับใบหน้าของอีกฝ่าย
   
“ผมเอาขนมมาให้” ขลุ่ยยกมือขึ้นให้ผมดูของในมือ ใบหน้าเรียบเฉยเป็นปกติ
   
ผมเดินเข้าไปหาขลุ่ย รับขนมมาจากเจ้าเด็กแว่นของผม ส่งยิ้มไปให้    “ไม่เห็นบอกว่าจะมา”
   
ผมได้ยินเสียงออแกนอุทานเบาๆ ถึงนึกได้ว่าผมพลาดเข้าให้แล้ว เพราะไม่ได้คิดอะไรจึงถามออกไป
   
“ผมไม่อยากกวน โยธายุ่งอยู่ งั้นผมกลับเลยนะ”
   
“เดี๋ยว” ผมจับแขนขลุ่ยเอาไว้ ส่งขนมที่ถืออยู่ให้จิณณ์ที่ยืนอยู่กับลูกจัน
   
“เดี๋ยวกูมา”
   
ผมจับข้อมือขลุ่ยดึงให้เดินตาม สายตามองหาที่ปลอดสายตาคนเพื่อพูดคุย

   
“โกรธเหรอ”
   
ขลุ่ยส่ายหน้า “ทำไมต้องโกรธ”
   
“เมื่อกี้มันไม่มีอะไร แนนเรียนวิชาเดียวกัน แค่ขอให้ฉันช่วยดูแบบ”
   
“รู้” ขลุ่ยพยักหน้า
   
“แน่ใจนะ”

“อืม”

“นายไม่หึงเหรอ”
   
“จะหึงทำไม ไม่เห็นมีอะไรเลย” ขลุ่ยมองผมด้วยสายตาคล้ายจะถามว่าทำไมผมถามอะไรแปลกๆ
   
ไม่บ่อยนักที่จะเห็นผมเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมพบว่าตัวเองกำลังหน้ามุ่ย เจ้าเด็กนี่ไม่คิดจะหวงผมบ้างหรือไง
   
“โยธากลับไปทำงานเถอะ ผมเห็นขนมน่ากินเลยซื้อมาฝาก ไม่ได้จะมากวนเวลา”
   
“ฉันไม่เคยคิดว่านายกวน อยากเห็นหน้า คิดถึง” ผมจ้องเข้าไปในตาของขลุ่ย
   
ขลุ่ยยกยิ้มกว้าง เขย่งเท้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น “อะ พอหรือยัง”
   
“เจ้าเด็กนี่” ผมหัวเราะออกมา 
   
“ตั้งใจทำงานนะ ถ้าเสร็จแล้วผมจะพาไปเลี้ยงข้าว”
   
“ฉันไม่ใช่เด็ก”
   
“หรือจะไม่ไป”
   
“มานี่เลย” ผมล็อคคอขลุ่ยดึงเข้ามาใกล้ ยีผมอีกฝ่ายจนยุ่ง ได้ยินเสียงขลุ่ยหัวเราะขำ แค่นี้ก็ทำให้ผมยิ้มได้แล้ว ความเหนื่อยล้าที่มีเหมือนจะหายไปสิ้น ความคิดถึงมันเป็นแบบนี้นี่เอง
   
• • • • •

   
“พี่โยธาคะคิตตี้ซื้อขนมมาฝากค่ะ” ถุงขนมยี่ห้อแพงถูกวางลงตรงหน้า คิตตี้เป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง ผมคุ้นหน้าแต่ไม่ได้คุยกันบ่อยนัก
   
“ขอบใจมาก แต่วันหลังไม่ต้องซื้อมาฝากพี่ มันเปลืองเงิน”
   
“คิตตี้อยากซื้อค่ะ แค่พี่โยธาทานคิตตี้ก็ดีใจแล้ว คิตตี้ไปก่อนนะคะ” เด็กสาวหมุนตัวเดินออกไป โดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆ
   
“ยังมีคนไม่รู้ว่าโยธามีแฟนอีกเหรอ” ออแกนหยิบถุงขนมไปดู
   
“มันต้องมีอยู่แล้ว ที่รู้ก็มีแค่ในกลุ่มพวกเรากับไม่มีคนเองมั้ง” เบลตักอาหารเข้าปาก
   
“ขลุ่ยเปิดตัวเลยจะได้ตัดปัญหา” ออแกนวางถุงขนมลง พูดกับขลุ่ยที่นั่งอยู่ข้างผม
   
“ไม่เป็นไร แบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว” ขลุ่ยพูดด้วยเสียงเรียบตามสไตล์
   
“เราว่าออแกนพูดถูกนะ โยธาฮอทจะตายขลุ่ยต้องระวัง” เบลสนับสนุนออแกนอีกเสียง
   
“ระวังใครดี ระวังคนอื่นหรือควรระวังโยธา ผมไม่เห็นความจำเป็นต้องบอกคนอื่น ในเมื่อโยธารู้อยู่แล้วว่าผมเป็นแฟน ตบมือข้างเดียวมันไม่มีทางดังจริงไหม ถ้ามันดังขึ้นมาแปลว่าโยธาก็ตบกับเขาด้วย งั้นก็เปล่าประโยชน์ที่จะไปป่าวประกาศบอกคนอื่น”
   
“โอ้~” ออแกนอุทานออกมา ส่วนจิณณ์หัวเราะเบาๆ สายตาที่มองผมเหมือนอยากจะบอกว่านายโดนเข้าแล้ว
   
“จริงไหม” ขลุ่ยหันมายิ้มให้ผม
   
“ฉันไม่ชอบตบมือ” ผมยักคิ้วตอบ
   
“คู่สร้างคู่สมจริงๆ ไม่ยุ่งแล้ว” ออแกนส่ายศีรษะ ลูกจันหัวเราะถูกใจดูเหมือนจะเห็นด้วยกับออแกนอีกเสียง ผมมองใบหน้าด้านข้างของขลุ่ย อีกฝ่ายกำลังตักอาหารเข้าปาก ดูเหมือนไม่กังวล และไม่สนใจเรื่องที่ออแกนบอกสักนิด
   
แบบนี้จะไปไหนรอด

ไม่ใช่ขลุ่ยหรอก ผมนี่แหละ

• • • • •

“ใครเหรอ” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้า เพราะนั่งอยู่ข้างกันบนเตียง ผมจึงเห็นรูปโปรไฟล์ของคนที่ส่งข้อความเข้ามา
   
“รุ่นพี่ที่คณะ เขาชวนไปดูหนัง” ขลุ่ยตอบผมพร้อมกับพิมพ์ไปด้วย
   
!!!
   
“ชวนไปดูหนัง!!”
   
ขลุ่ยเงยหน้าขึ้นมองผม “ไม่ไปหรอก”
   
“มัน..” มันกลืนคำว่ามันลงคอ “รุ่นพี่คนนี้ชอบนายเหรอ”
   
“ชอบมั้ง”
   
!!!
   
“หมายถึงชอบแบบรุ่นน้อง”
   
“รุ่นพี่ที่ไหนชวนรุ่นน้องดูหนัง” ผมบ่นด้วยเสียงหงุดหงิด สายตามองข้อความไปด้วย
   
“โยธาไง ยังเลี้ยงหนังมายด์บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ”
   
ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน ดวงตาที่มองเจ้าเด็กแว่นงอง้ำ

“นั่นมันน้ององรหัส”
   
“ก็เหมือนกัน รุ่นพี่รุ่นน้อง” ขลุ่ยพิมพ์ข้อความลงไปอีกสองสามประโยชน์ก่อนวางโทรศัพท์ลง
   
“ผมไม่ไปหรอกน่า พี่เขาไม่ได้ชอบผม แต่สมมุติว่าชอบขึ้นมาจริงๆ ผมก็ไม่ยุ่ง เพราะผมไม่ชอบตบมือเหมือนกัน”
   
ผมจ้องหน้าขลุ่ย ก่อนยื่นมือไปตรงหน้าอีกฝ่าย ตั้งฝ่ามือให้ตรงขึ้น ขลุ่ยขมวดคิ้วมองมือผมแทนคำถามว่าทำอะไร ก่อนยื่นมือมาแตะ
   
“ตบทำไม” ผมถามอีกฝ่ายเสียงเข้ม
   
“เอ้า!” ขลุ่ยดันแว่นขึ้น ขำจนแสดงออกมาทางสายตา
   
“ไม่ตบก็ได้ งั้นแบบนี้แทนละกัน”
   
ดูเหมือนเจ้าเด็กแว่นจะรู้ว่าทำยังไงผมถึงจะสงบลงได้ ริมฝีปากอุ่นจึงแนบชิดเข้ามาหา ผมก็ดันแพ้เจ้าเด็กนี่ สุดท้ายก็ลืมเลือนความหงุดหงิดเมื่อครู่ไปสิ้น เพราะรสหวานที่ได้รับชวนเพลิดเพลินกว่าเป็นไหนๆ

   
23.30 น. ผมวางปากกาและสมุดในมือลง หันไปมองคนข้างกาย ขลุ่ยนอนหลับไปแล้วตั้งแต่สามสิบนาทีก่อน ระหว่างเรายังไม่มีอะไรไปมากกว่าการกอดและจูบกัน ผมอยากให้เวลาขลุ่ยปรับตัวอีกนิด
   
แต่..
   
คิ้วของผมขมวดเข้าด้วยกัน ดวงตาฉายแววดื้อดึง
   
แบบนี้มันไม่เข้าท่า ผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายกับขลุ่ย แน่นอนว่าตบมือข้างเดียวมันไม่ดัง และผมก็รู้ดีว่าขลุ่ยไม่มีทางยุ่งกับอีกฝ่ายแน่ แต่ถึงจะรู้แบบนั้นผมก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี ผมไม่ใช่ขลุ่ย ไม่ได้เป็นคนดีแบบนั้น

   
23.45 น. ผมล้มตัวลงนอน ดึงร่างผอมเข้ามากอดแนบอก เสียงลมหายใจของขลุ่ยสม่ำเสมอ ผมแตะริมฝีปากที่ขมับก่อนเคลื่อนลงมาที่ข้างแก้ม บอกรักอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนหลับตาลง

แบบนี้สิถึงจะถูกต้อง!
   
• • • • •

-ออแกน-
   
23.45 น. ความเมื่อยล้าของสมองทำให้ต้องละสายตาจากกระดาษตรงหน้า เปลี่ยนมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูความเคลื่อนไหวในโลกโซเชียลแก้เบื่อ
   
ริมฝีปากผุดรอยยิ้มออกกว้าง ดวงตาเป็นประกายขำ รีบแคปรูปนั้นเก็บไว้เป็นที่ระลึกทันที
   
ภาพใบหน้าของขลุ่ยนอนหลับซุกหมอน ตาหลับพริ้ม ริมฝีปากติดรอยยิ้มบาง มีมือใหญ่วางอยู่บนศีรษะ พร้อมกับคำบรรยาย
   
He is mine.
   
โยธาหนอโยธา สุดท้ายก็เป็นคนที่ทนไม่ได้เสียเอง

:::: ♥ TBC ♥::::
** ตอนหน้าจบแล้วนะคะ ^^
  Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[•♀NoM!_KunG♀•]

จ้าาาา พ่อคุณ

[kunt]

หนักกว่าใครเพื่อนเขาเลยทีนี้ พ่อพระเอกของเรา #โยธาผู้น่าสงสาร 5555

[O-RA DUNGPRANG]

รับทราบจ้า 

[arij-iris]

โยธามีความหวงขั้นสุดมากอ่ะ

[B52]

 

[HISY]

เป็นหนักเลยจ้าา ขี้ึหึงขี้หวงสุดอ่ะ

[SuPeRDonGDanG]

จะจบแล้ววววว ไม่อยากให้จบเลยยยย
สุดท้ายคนที่ไปไหนไม่รอดก็คือโยธา 55555

[Babelilong]

อ่ะจ้า he is mine จ้า

[WilpeR]

จบที่โยธาหวงขลุ่ยมากจนต้องประกาศกันเลยทีเดียว 5555

[HanATarO]

แบบนี้ไปไหนไม่รอดซะแล้วล่ะ โยธา 555

[labelle]

5555 ไม่ชอบตบมือ แต่ตบปากได้ใช่ไหม
โยธาแพ้ทางขลุ่ยมาก อะไรก็ยอมให้ไม่ได้หรอกเนาะ
ขลุ่ยเป็นของโยธา รู้ไว้ซะ ขลุ่ยไม่บอก โยธาบอกเองได้

ตลกลูกจัน ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว แยกย้ายได้
จะได้ไปบอกเพื่อนให้เลิกข่ม 5555
จิณณ์โชคดีแล้ว ไม่ต้องแข่งใคร
แถมชอบลูกจันกลับ เหมือนที่ลูกจันก็ลุ้น

เก้าอี้รั่วตลอด ไม่เคยเปลี่ยน และทำให้ยิ้มได้ตลอด
ฝนอย่าลืมบอกเก้าอี้นะ เอ็นดูคนตกข่าว

[Mariinariiz]

จ้าโยธา จ้าาาาาาาาาาาาา

[snowboxs]

เอาที่สบายใจเลยโยธา
ชอบแบบขลุ่ย คบด้วยแล้วสบายใจ
แต่ต้องคนที่จริงใจและจริงจังนะ
ถ้าไม่ใช่นี่ คงแอบเจ้าชู้ได้สบายใจอ่ะ

[van16]

อ่านตอนนี้แล้วเอ็นดูโยธา  จะไปไหนพ้น

[river]

โยธาไปไหนไม่รอดมือขลุ่ยแน่ๆ

[AkuaPink]

 
 
 

[Nus@nT@R@]

โยธาขี้หวง

[Chucream.nabi]

 

[lizzii]

เต็มที่เลยจ้าโยธา

[JokerGirl]

ทนไม่ได้เลยต้องแสดงความเป็นเจ้าของเองเลย

[areenart1984]

พี่โย ผู้คิดมาก 

[mystery Y]

ฟินนนน~

[seaz]

สุดท้ายก็ทนไม่ไหวเองจนได้นะโยธา ขลุ่ยยืนหนึ่งเลย

[Al2iskiren]

โยธา คนขี้หวง

[♥►MAGNOLIA◄♥]

สืบสวนแล้วได้คนรักทั้งขลุ่ย ทั้งลูกจัน 
เพื่อนๆกลุ่มนี้น่ารักทุกคน 
       
 

[darin]

ตอนที่ 25
เจ้าเด็กแว่นของผม [End]

-โยธา-


“เหล้าหรือเบียร์”
   
“เหล้า” ผมตอบเรน อีกฝ่ายจัดการชงให้เพราะอยู่ใกล้ที่สุด เป็นอีกครั้งที่พวกเรานัดสังสรรค์กันที่บ้านของเรนในคืนวันศุกร์ เพราะสะดวกที่สุด บ้านหลังใหญ่ ไม่มีใครอยู่ มีแม่บ้านช่วยดูแลอย่างดี จึงกลายเป็นสถานที่นัดรวมตัวกันไปโดยปริยาย
   
“ฉันคุยกับพี่คีรินทร์ว่าปลายปีอยากพาฝนไปเที่ยวญี่ปุ่น พี่คีรินทร์สนใจ พวกนายจะไปด้วยกันไหม”
   
“ไปสิ” ผมพยักหน้า
   
“อยู่แล้ว” จิณณ์ตอบตกลงอีกเสียง
   
“เรื่องค่าใช้จ่าย..” เรนมองผมกับจิณณ์
   
“เหมือนพวกนาย”
   
“งั้นก็เรียบร้อย” เรนส่งแก้วให้ผมกับจิณณ์ เป็นอันรู้กันว่าผมจะออกให้ขลุ่ยและจิณณ์จะออกให้ลูกจัน ส่วนเรื่องจะยอมรับกันหรือเปล่า ค่อยไปหาวิธีจัดการทีหลัง
   
“นายไม่รู้ข่าวเหรอ” เสียงของลูกจันเรียกสายตาพวกผมให้หันไปมอง เพื่อนซี้ทั้งสี่คนนั่งอยู่บนพรมหน้าทีวี หนังสือวางกองอยู่ตรงหน้า
   
“ได้ยินว่าเงินของชมรมบาสที่เบิกออกมาใช้จ่ายสำหรับการแข่งเสาร์อาทิตย์นี้หายไปแบบจับมือใครดมไม่ได้ ตั้งหลายหมื่นแหนะ คนในชมรมเลยต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เรี่ยไรเงินออกไปก่อน”
   
“แล้วใครเป็นคนเก็บเงิน" ฝนถามด้วยความสนใจ
   
"เลขาชมรมเป็นคนเก็บ เห็นว่าเอาซองใส่ไว้ในกระเป๋ากีฬา วางไว้เด่นเลย คนก็อยู่กันอยู่เยอะแยะ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหายไปตอนไหน มันเป็นห้องล็อกเกอร์กล้องก็เลยไม่มี "
   
"กูว่ามันแปลกๆ จู่ๆ จะหายไปได้ยังไง คนในชัวร์"
   
"นั่นดิ กูคิดเหมือนไอ้ฝน" เก้าอี้เห็นด้วย
   
"มึงล่ะคิดยังไง" ทุกสายตาจดจ้องไปยังขลุ่ย ที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ
   
"แข่งพรุ่งนี้เหรอ"
   
"ใช่" ลูกจันพยักหน้า "สองวันเลย เสาร์อาทิตย์"
   
"ไปดูกันเถอะ"
   
"อย่าบอกนะว่ามึงสนใจ" เก้าอี้เลิกคิ้วขึ้น
   
"จะเหลือเหรอ" ฝนตอบแทนขลุ่ย แค่เห็นสายตาก็รู้แล้วว่าเจ้าเด็กแว่นสนใจมากแค่ไหน
   
"ไปก็ไป ไหนๆ กูก็ตกกระไดเป็นผู้ช่วยมึงแล้วนี่ ไปสืบกัน" ลูกจันชูสองมือขึ้น สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกจิณณ์ที่ลุกจากโต๊ะไปหาจับข้อเอาไว้
   
"จะไปไหน"
   
"ไปกับขลุ่ย" ลูกจันตอบด้วยน้ำเสียงสดใส
   
"ผมล่ะ"
   
"พรุ่งนี้จิณณ์ต้องทำงานให้เสร็จไม่ใช่เหรอ ไม่ว่าง"
   
"ทิ้งกันเลยเหรอ"
   
"เปล๊า" ลูกจันขึ้นเสียงสูงแต่ดวงตาเป็นประกาย "เขาเรียกว่าใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์"
   
“โดยการมาอยู่ให้กำลังใจกันดีไหม”
   
“โดยการไม่รบกวนดีกว่า” ลูกจันยิ้มแฉ่ง

“ผมเป็นแฟนลูกจันนะ” จิณณ์แซวคนรักขำๆ แต่อีกฝ่ายทำสีหน้าจริงจัง
   
“อืม” ลูกจันพยักหน้า “รู้ไง ถึงให้เป็นที่สาม พ่อแม่อันดับหนึ่ง ไอ้พวกนี้อันดับสอง เราเลยต้องไปเป็นเพื่อน ส่วนจิณณ์อันดับสาม สูงกว่าคนอื่นๆ เยอะ”
   
“มันสูงกว่าแล้วเหรอ” จิณณ์หัวเราะเสียงดัง ดวงตาเป็นประกายขำ
   
“สูงแล้ว ดีกว่าโยธาตั้งเยอะ”
   
“ตรงไหน”
   
“เราเพื่อนสนิทขลุ่ยเรารู้ดี ถ้าเป็นขลุ่ยน่ะเหรอ” ลูกจันชูนิ้วขึ้นทีละนิ้ว “พ่อแม่อันดับหนึ่ง เรื่องตื่นเต้นอันดับสอง พวกเราอันดับสาม โยธาได้อันดับสี่ เห็นไหม..” ลูกจันยิ้มประจบ “จิณณ์ดีใจได้”
   
ผมถือแก้วเดินจากโต๊ะไปนั่งบนโซฟาด้านหลังขลุ่ย จับคางอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นมามอง “จริงเหรอ”
   
ขลุ่ยส่ายหน้า ดึงมือผมออกจากคาง หมุนตัวมานั่งเผชิญหน้าแทน “จริงที่ไหน อย่าไปฟังลูกจันเลย สำหรับผมพ่อแม่มาอันดับหนึ่ง ไอ้พวกนี้อันดับสอง เรื่องตื่นเต้นอันดับสาม โยธาอันดับสี่ เห็นไหมผิดหนึ่งลำดับ”
   
บางวันผมก็อยากจับขลุ่ยฟัด แต่บางวันผมก็นึกอยากฟาดเจ้าเด็กนี่ขึ้นมา เช่นวันนี้เป็นต้น
   
"ในที่สุด" ผมเอี้ยวไปมองด้านหลัง เมื่อเสียงของเรนดังขึ้น
   
"เมื่อก่อนผมโคตรอิจฉาพี่คีรินทร์ ตอนนี้ผมชิลแล้ว เพื่อนเพียบ"
   
"หึๆ" พี่คีรินทร์หัวเราะในลำคอ
   
ฝนหันขวับไปมองหน้าเพื่อนรัก "อย่าบอกนะว่ามึงให้พี่คีรินทร์เป็นที่สอง"
   
"ชัวร์ พวกมึงก็น่าจะรู้" เก้าอี้ตอบรับเสียงใส ไม่มีสลด
   
ดูเหมือนฝนหมดคำจะพูดนอกจาก “เออ”
   
“งั้นตกลงเราไปกับขลุ่ยนะ” ลูกจันยิ้มประจบจิณณ์ เห็นสีหน้าเพื่อนแล้วผมรู้คำตอบทันที ว่าเพื่อนยอมรับอันดับสามของตัวเองแล้ว
   
“อย่าซนล่ะ” จิณณ์วางมือใหญ่ลงบนศีรษะของลูกจัน จับเขย่าเบาๆ
   
“อย่าไปห่วงมันเลย ห่วงคนอื่นดีกว่า”
   
“ไอ้ฝน!”
   
“ฮ่าๆ”
   
ขณะที่คนอื่นในห้องกำลังคุยกันสนุกสนาน เจ้าเด็กแว่นของผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา สายตาจดจ่ออยู่กับหน้าจอ คิ้วขมวดเข้าหากันเป็นระยะ ความสนใจพุ่งตรงไปยังเรื่องเดียว นี่สินะที่มาของโคนันขลุ่ย เด็กหนุ่มที่ชอบเรื่องสืบสวนสอบสวนเป็นชีวิตจิตใจ ชอบจนได้มาเจอกัน

ส่วนหนึ่งผมนึกขอบคุณความชอบของขลุ่ย แต่อีกส่วนหนึ่งก็อดกังวลไม่ได้ มีแต่คนอยากวิ่งหนีเรื่องยุ่ง เจ้าตัวแสบของผมดันชอบวิ่งเข้าหา แล้วแบบนี้จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง

• • • • •

ผมมองตามร่างผอมของขลุ่ยที่เดินเข้าออกห้องน้ำ ใช้เวลาครู่หนึ่งใบหน้าที่ทาแป้งขาวผ่องก็เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง
   
“เป็นไง ผมใส่เหมือนโยธาเลย” ขลุ่ยกางมือออกให้ดูเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสีเทาเข้มที่ใส่อยู่
   
“ไม่ใส่ชุดหมีพูร์แล้วเหรอ”
   
“ไม่ใส่ ผมเบื่อโยธาหัวเราะแล้ว”
   
ยิ่งอีกฝ่ายพูดว่าเบื่อผมก็ยิ่งคิดว่ามันน่ารัก “ใส่เถอะ น่ารักดี”
   
“ซักอยู่” ขลุ่ยขยับขึ้นมานั่งบนเตียง  เหยียดขาออกยาว
   
“ไม่ง่วงเหรอ วันนี้โยธาดื่มไปเยอะเหมือนกัน”
   
“ไม่” ผมส่ายหน้า “อยากดูหนังไหม จิณณ์ให้แผ่นมาใหม่”
   
“ไม่ดีกว่าผมจะนอนเอาแรง พรุ่งนี้โยธาต้องทำงานส่งอาจารย์ใช่ไหม ผมไม่แน่ใจว่าตอนเย็นจะมาได้หรือเปล่า ต้องรอดูก่อนว่าจะเป็นยังไง เดิมเห็นว่าถ้าชนะชมรมบาสจะไปเลี้ยงฉลอง แต่พอไม่มีเงินแบบนี้ไม่รู้ว่า..อื้อ..” ขลุ่ยหมดโอกาสพูดต่อ เพราะริมฝีปากถูกริมฝีปากของผมปิดทับอย่างรวดเร็ว
   
“โยธา” ขลุ่ยเรียกเสียงพร่าเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ
   
“อย่าสนใจเรื่องพรุ่งนี้เลย สนใจฉันดีกว่า”
   
“มีอะไรเหรอ”
   
“มีสิ” สายตาของผมตกลงมองริมฝีปากของขลุ่ย ก่อนไล่ลงไปยังแผ่นอกที่ขยับขึ้นลง ใบหน้าของขลุ่ยแดงซ่านเมื่อรู้ว่าผมหมายถึงอะไร   
   
ผมประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของขลุ่ย แรงบดคลึงเรียกร้องให้ขลุ่ยเผยอริมฝีปากออก เปิดโอกาศให้ลิ้นร้อนสอดเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นนุ่มภายใน  ผมเอนตัวขลุ่ยลงนอนราบ สอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวหลวม ลูบไล้จากหน้าท้องขึ้นไปถึงกึ่งกลางอก ขณะที่ปากยังบดจูบอย่างร้อนแรง
   
ขลุ่ยประท้วงเบาๆ เมื่อเสื้อยืดและกางเกงที่สวมอยู่หลุดพ้นจากตัว ร่างผอมห่อตัวเข้าหากันเพื่อหลบสายตาผม นั่นยิ่งทำให้เจ้าตัวน่าฟัดมากขึ้น

"ขลุ่ย" ผมเรียกขลุ่ยเสียงแหบพร่า

"อย่าเรียกสิ"   

ผมมองใบหน้าแดงซ่านที่ปราศจากแว่นของขลุ่ยด้วยสายตาเอ็นดูและรักใคร่ "ทำไมถึงเรียกไม่ได้"

"ก็ผมเขิน"

"ถ้าไม่ให้เรียก....” ผมใช้ปลายนิ้วไล้ริมฝีปากของขลุ่ย “งั้นทำอย่างอื่นแทนได้ไหม"

"ทำ..เหรอ"

"ใช่" ผมเลื่อนตัวลงจรดริมฝีปากลงกลางอกของขลุ่ย

"ถะ..ถึงนั่นเลยเหรอ"

ผมเกือบหลุดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความมันเขี้ยว ขยับตัวขึ้นเพื่อมองใบหน้าเล็กของอีกฝ่าย

"ได้ไหม"

"ผมตื่นเต้น" ดวงตาของขลุ่ยที่มองมาเหมือนเด็กน้อยไม่ประสีประสา มันทำให้ช่องท้องของผมปั่นป่วนเพราะอยากรักคนตรงหน้า

 "ขลุ่ยรักฉันไหม" ผมลูบมือไปบนแก้มของขลุ่ย

"อืม" ขลุ่ยพยักหน้า เสียงตอบรับดังในลำคอ

"ฉันก็รักขลุ่ย เพราะรักถึงอยากกอด อยากจูบ อยากให้ขลุ่ยเป็นของฉันคนเดียว ฉันขอได้ไหม"

ขลุ่ยสบตากับผมด้วยใบหน้าแดงซ่าน ดวงตาหวามไหว ก่อนศีรษะเล็กจะผงกขึ้นลงช้าๆ แววดาตื่นกลัวแต่ก็เต็มไปด้วยความรักและความเชื่อใจ

"ฉันไม่สัญญาว่าขลุ่ยจะไม่เจ็บ แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะทะนุถนอมขลุ่ยให้มากที่สุด"

"โยธา"

"ครับ"

ขลุ่ยยกนิ้วชี้สั่นเทาขึ้นแตะริมฝีปากผม "หยุดพูดได้แล้ว ผมอยากรู้"

"หึๆ เจ้าเด็กอยากรู้อยากเห็น" ผมกัดปลายจมูกของขลุ่ยเบาๆ พอให้อีกฝ่ายสะดุ้ง วางมือทาบลงบนหน้าท้องแบนราบ รู้สึกถึงอาการเกร็งภายใต้ฝ่ามือ ผมมองขลุ่ยด้วยสายตาอบอุ่น ก้มหน้าลงไปประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากนุ่ม วนเวียนดูดดื่มความหวานอย่างไม่รู้เบื่อหน่าย จนเสียงครางประท้วงดังอู้อี้ในลำคอของอีกฝ่าย

ผมถอนริมฝีปากออก ขลุ่ยหายใจหอบใบหน้าแดงซ่าน ผมเปลี่ยนไปแตะริมฝีปากที่ปลายจมูก ก่อนไล้ลงมาที่แก้ม กดริมฝีปากที่คอ แอ่งชีพจร และเข้าครอบครองยอดอกนุ่ม

“อื้อ” ขลุ่ยสะดุ้งเฮือก หลังแอ่นขึ้นจากพื้น มือกำผ้าปูที่นอนแน่น ผมวนลิ้นช้าๆ จากซ้ายไปขวา ก่อนวกกลับขึ้นไปครอบครองริมฝีปากแสนหวานด้วยความร้อนแรงที่ทวีขึ้น ร่างกายของขลุ่ยร้อนผ่าว ผมรู้ได้ทันทีว่าเจ้าของร่างกายพร้อมแล้ว

ขลุ่ยเรียกชื่อผมซ้ำๆ จิกมือลงบนแผ่นหลัง ร่างกายของเราสอดประสานเข้าด้วยกัน ความสุขที่ถาโถมเข้ามาทำให้ผมเกือบสำลัก ก่อนร่างกายจะกระตุกเกร็ง ปลดปล่อยความสุขออกมา

ผมทิ้งตัวลงนอนทาบทับ กกดอกคนในอ้อมแขนเอาไว้ แตะริมฝีปากที่กระหม่อนอย่างอ่อนโยน
   
“เจ็บมากไหม” ผมใช้มือปัดปลายผมที่ตกลงบนหน้าผากออกให้ ขลุ่ยส่ายศีรษะไปมา เสียงพูดแผ่วเบาด้วยความอาย
   
“เจ็บแต่ไม่มาก ผมมีความสุข”
   
“อย่าพูดแบบนี้สิ”
   
“ทำไมเหรอ” ขลุ่ยเงยหน้าขึ้นมองผม
   
“เพราะมันทำให้ฉันห้ามใจตัวเองไม่ให้ฟัดนายอีกรอบไม่ได้”
   
“โยธาเป็นคนขี้แกล้ง” ขลุ่ยบ่นเสียงเบา ผมหัวเราะขำท่าทางของอีกฝ่าย
   
“ฉันไม่ได้แกล้ง แต่หลงนายต่างหาก” ผมกอดขลุ่ยแน่นขึ้น จรดริมฝีปากลงบ่าก่อนซบหน้าลงไป

“หลงจนงัวหัวไม่ขึ้นแล้ว”
   
“โยธา”
   
“หือ?” ผมเงยหน้า มองเข้าไปในดวงตาของขลุ่ย
   
“นั่นไง ก็เงยได้นี่นา”
   
“เจ้าเด็กนี่” ผมหัวเราะขำเสียงดัง ความสุขท้วมท้นหัวใจ
   
“ฉันรักนาย”
   
“ผมรู้” ขลุ่ยคลี่ยิ้มออกช้าๆ ยกมือขึ้นแตะแก้มผม “แต่ตอนนี้ผมง่วงแล้ว เมื่อยไปทั้งตัวเลย”
   
“หึๆ ฉันคงรักนายมากไปหน่อย มาเถอะฉันจะอาบน้ำให้เอง” ผมอุ้มขลุ่ยขึ้น มือผอมรีบคล้องไปรอบคอผม สีหน้าตื่น แต่เมื่อสายตาสบกันดวงตาคู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นเก้อเขิน
   
“โยธา”
   
“ครับ”
   
ผมวางขลุ่ยลงในอ่างอาบน้ำอย่างเบามือ
   
“พรุ่งนี้ผมไปดูน้องแข่งบาสนะ”
   
“อืม” ผมพยักหน้า

• • • • •

“ยกเลิกนัดนะกูเป็นไข้”
   
“กินยาแล้ว นอนสักตื่นก็คงหาย”
   
“ไม่ต้องมา กูอยู่บ้านโยธา”
   
“อืม แค่นี้นะ”
   
เสียงคุยโทรศัพท์ดังอู้อี้ ขลุ่ยนอนตะแคงหันหลังให้ ผมจึงไม่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ครู่เดียวเจ้าตัวก็วางโทรศัพท์ลง
   
“โยธา” เสียงเรียกชื่อผมง่วงงุน
   
“หือ?” ขลุ่ยหมุนตัวกลับมา จ้องตากับผม
   
“ตั้งใจใช่ไหม”
   
“อะไร” ผมพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ ซ่อนความเจ้าเล่ห์ในดวงตาไว้ไม่มิด
   
“กะจะไม่ให้ผมไปใช่ไหม”
   
“ฉันอนุญาตแล้ว มีแรงก็ไปสิ”
   
“นั่นไง ผมคิดแล้วเชียว”
   
“เอาน่า อยู่กับฉันสนุกกว่าตั้งเยอะ” ผมเอนตัวลงนอน ดึงขลุ่ยเข้ามากอดแนบอก
   
“สัญญาว่าจะจะทำให้นายตื่นเต้นมากกว่าใคร”
   
“พอผมตื่นมามีแรงเมื่อไหร่จะฆ่าโยธาเอง แล้วค่อยรอให้คนอื่นมาสืบว่าใครทำ ตื่นเต้นเหมือนกัน” เจ้าเด็กแว่นพูดเสียงอู้อี้ด้วยความง่วง
   
“หึๆ ถ้านายมีแรงนะ”
   
ใบหน้าขลุ่ยแดงเรื่อ น่ารักจนผมอดรังแกแก้มหอมไม่ได้
   
“หวงอะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นเข้าท่าเลย” ขลุ่ยพูดเสียงเบา ดูเหมือนเจ้าตัวใกล้จะหลับเต็มที
   
“ฉันเป็นห่วงนาย”
   
“ผมจะดูแลตัวเองอย่างดี โยธาก็รู้ว่าผมเก่ง”
   
“นอนก่อนเถอะ อย่าเพิ่งพูดเลย” ผมลูบศีรษะขลุ่ยเบามือเพื่อกล่อมอีกฝ่ายนอน

   
ขลุ่ยเงียยไปนานจนผมนึกว่าหลับไปแล้ว
   
“โยธา”
   
“หือ” ผมก้มลงมองดวงตาที่หลับพริ้ม
   
“ผมน่ะถึงจะเป็นโคนันขลุ่ยให้คนโน้นคนนี้ แต่ผมเป็นเจ้าเด็กแว่นของโยธาคนเดียวเท่านั้น” ขลุ่ยซุกหน้าลงกับอกของผม แตะริมฝีปากเหนือตำแหน่งของหัวใจ
   
“ผมเป็นของโยธาคนเดียว”
   
ความอบอุ่นไหลเวียนไปทั่วร่างกาย หัวใจเต้นในจังหวะที่มั่นคง ผมกระชับมือที่กอดขลุ่ยให้แน่นขึ้น แตะริมฝีปากลงบนกระหม่อมของอีกฝ่าย
   
“ฉันรักนาย”
   
ขลุ่ยเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้ผม ด้วยดวงตาอ่อนแสง ก่อนซุกตัวลงกับอกอีกครั้ง
   
“ฝันดีนะ” ผมกระซิบเสียงเบา
   
“โยธา”
   
“ครับ”
   
“ถ้าวันนี้โยธาทำงานเสร็จ พรุ่งนี้ไปดูด้วยกันนะ”
   
“ตกลง” ผมพยักหน้า รอยยิ้มค่อยๆ คลี่ออกกว้างเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ สุดท้ายก็ต้องยอมจนได้สิน่า
   
ถึงจะไม่ค่อยมีเวลา ถึงจะเป็นห่วงนายมากสักเท่าไหร่ แต่ถ้านายมีความสุขที่ได้ทำฉันจะคอยอยู่ข้างๆ นายเอง ขอเพียงแค่..

อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปนะ เจ้าเด็กแว่นของผม

-Happy Ending-

เอารูปปกและกล่องสะสม(สำหรับทั้งเซ็ต) มาให้ชมกันค่า

ปก STALKER  สืบ.สวน.รัก



กล่องสะสม STALKER OUR MEMORIES



ทางสนพ.มีดี เปิดพรีออเดอร์อยู่ถึงวันที่ 19 ก.ค. นี้ค่า

รายละเอียดเพิ่มเติม >>กดที่นี่ได้เลยค่ะ<<

สอบถามเพิ่มเติม >>สนพ.มีดี<<

**เดินทางมาถึงตอนจบแล้วนะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่เอ็นดูนุ้งขลุ่ยกับผองเพื่อนนะคะ สถานีต่อไปพี่ขุนกับนุ้งโป รักหรือเปล่า

Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin