หัวข้อ: ❤ STALKER สืบ.สวน.รัก ❤ [ตอนที่ 25]★07/07/19★ P:28

[miikii]

ถ้าตัดจิณออกก็เหลือออแกนกับเบล
แยกตัวออกไปกันทั้งคู่ 

[Al2iskiren]

เงาของคุณนี่อย่างหลอนอ่ะ ขนลุก

[jaja-jj]

น่ากลัวสาดดดดดด แงงงง จิณณ์ ลูกจันน่ารัก

[JokerGirl]

น่ากลัวมาก แต่ลุ้นว่าขลุ่ยจะทำไงต่อ ระวังตัวด้วยนะขลุ่ย

[yaoi1997p]

จะเป็นไงต่อไป...   น่าติดตาม

[kanaDa]

ลุ้นๆ หวังว่าคงไม่มีอันตรายกันนะ ปล. ลูกจันน่ารักอ่าาาา

[Peterpanmama]

โอ้ยยย น่ากลัว

[lune]

 
 ยังคิดว่าเป็น ออแกน แต่มีไขว้เขว ไปที่พี่ร้านกาแฟบ้าง 

[Tiffany]

หลอนมาก อ่านแล้วขนลุก

[kawisara]

 อู๊ยยยยย

นี่มันโรคจิตขั้นหนักเลยนะ

[PrimYJ]

เงาของคุณน่ากลัวไปนะ ออกแนวจิตๆด้วย

[mystery Y]

น่ากลัว~

[labelle]

โอยยยย เรื่องนี้ทำหลอนมากไปทุกทีแล้วจ้า
ทำไมหวงอะไรขนาดนั้น คือเค้าไม่ใช่คนสาธารณะไหม
ดีที่ยังไม่ทำไรโยธา แต่กลัวใจเหลือเกิน

ขลุ่ยต้องระวังตัวให้มากกว่านี้นะ เค้ารู้ตัวแล้วว่าเป็นใคร
จะตามหาไม่ยากเลย แล้วที่คิดว่าเป็นจิณณ์ คือตอนนี้ก็ตัดไป

วั้ยยย เค้าแหย่กัน โยธาเฮฮามาก ได้ทำขลุ่ยเขิน 5555

ตลกลูกจัน เหมือนจะทัน แต่ไม่เคยทัน หลงทางจิณณ์อีกแล้ว

ในใจคิดว่าเป็นเบล และมีโอกาสสูงเลยค่ะ
แต่อะไรก็พลิกได้ เลยจะลุ้นไปพร้อมกันเลยจ้า

[Philosophy]

เงาของคุณจะเป็นใครน้อ ตอนแรกนึกว่าจะเป็นจิณซะอีก

[ooomukooo]

ชอบอ่ะ ขลุ่ยโคตรกล้า แถมร้ายนิดๆด้วย
นี้ว่าขลุ่ยเอาอยู่น่ะ ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไร
แต่ยกเว้นโยธาน่ะ ขลุ่ยเริ่มจะมีอาการแล้ว 

[lune]

มารอทุกวัน จนรู้สึกว่ารอบนี้ขลุ่ยหายไปนานมาก

[Mariinariiz]

นุ้งขลุ่ยระวังตัวด้วยนะ อิเงานี่รักแรงเกินไป

[yunjae_yusoo_mi]

คิดถึงขลุ่ย

[BABYBB]

คิดถึงน้องขลุ่ยแล้ววววววววววว

[THiiCHA]

ขลุ่ยจ๋าา​ มาเถอะนะ

[holyhilly]

  รอๆ 

[darin]

ตอนที่ 11
หรือว่า...

ผมหยิบแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะยกขึ้นดื่ม เป็นอีกวันที่ผมมารอโยธาที่ร้านกาแฟ โดยมีลูกจันติดสอยห้อยตามมาด้วย

“ตกลงมึงตื่นหรือยัง” ผมขำอาการหาวติดๆ กันของลูกจัน ผู้ไม่พิสมัยการตื่นเช้าเท่าไหร่

“ตื่นแล้ว” ลูกจันยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มบ้าง “วันนี้พวกนั้นจะมาเหรอวะ เมื่อคืนน่าจะโต้รุ่ง”

“มึงรู้ได้ยังไง”

“ก็กูเห็นรูปในไอจีจิณณ์ ตีสองตีสามแล้วมั้งยังทำงานอยู่เลย”

“มึงตามด้วยเหรอ” ผมไม่คิดว่าลูกจันจะสนใจจิณณ์

“ตามสิวะ ตั้งแต่มึงเอาจริงกูก็ตามหมดแหละ เผื่อเห็นอะไรผิดสังเกต”

“หึๆ”

“หัวเราะอะไร” ลูกจันมองหน้าผมงงๆ

“มึงไม่คิดว่าจิณณ์หล่อบ้างเหรอ”

ลูกจันไม่ตอบผมในทันทีเพราะเสียงเปิดประตูร้านดังขึ้น แต่คนที่ก้าวเข้ามาไม่ใช่คนที่พวกผมรอ ลูกจันจึงหมดความสนใจ

“ถามได้ หล่อสิวะ อย่างจิณณ์ไม่หล่อ กูก็ลำบากแล้ว”

“ลำบากยังไง”

“มึงคิดดูนะ” ลูกจันขยับตัว จ้องตาผมด้วยท่าทางจริงจัง “สมมุติกูเอาหน้าตาจิณณ์เป็นบรรทัดฐานผู้ชาย อย่างจิณณ์เนี่ยเรียกว่าหล่อ ซึ่งคนหล่อขนาดนั้นกูมองได้แต่ไม่ควรหวังจะกิน ดังนั้นความหวังกูก็จะมาอยู่ในกลุ่มผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆ หน่อย พอไปวัดไปวาตอนเช้าได้ แบบนี้ถึงจะมีสิทธิ์ แต่ถ้าอย่างจิณณ์เรียกว่าหน้าตาธรรมดาก็ฉิบหายแล้ว ขี้เหร่อย่างกูจะได้คู่กับใครวะ” ลูกจันทำหน้าสยอง

“ก็ลองคู่กับผมดูไหม” เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้น 

!!!

ลูกจันเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว สายตามองสูงกว่าศีรษะผมขึ้นไป ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น ผมไม่ต้องเสียเวลาหันไปมองด้านหลังก็เดาได้ทันทีว่าใครยืนอยู่ น่าจะเดินตามคนที่พวกผมเห็นเมื่อครู่เข้ามา เพราะผมไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูร้านอีกเลย

จิณณ์ดึงเก้าอี้ข้างลูกจันออกนั่ง ก่อนร่างสูงของโยธาจะนั่งลงข้างผม

“ดีไหม” ดวงตาที่มองลูกจันเป็นประกาย ดูเหมือนคนที่เพิ่งถูกกล่าวถึงกำลังอารมณ์ดี ลูกจันหันไปสบตาของจิณณ์ ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้

“สาธุ”  เพื่อให้ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งขึ้น ลูกจันลูบมือทั้งสองข้างไปบนศีรษะของตัวเองเป็นอันจบพิธี

“ฮ่าๆ”

ผมโล่งใจที่จิณณ์หัวเราะ การนินทาคนอื่นลับหลังแล้วถูกจับได้ ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องดี ดูเหมือนลูกจันก็คิดเหมือนกัน เพราะผมเห็นเพื่อนแอบถอนหายใจโล่งอก

“พี่โยธา” เสียงเรียกมาพร้อมกับรอยยิ้ม หลังเสียงเปิดประตูร้านดังขึ้น ผมเห็นโยธายิ้มตอบ จึงมั่นใจว่าอีกฝ่ายรู้จักสองสาวที่กำลังเดินมาทีโต๊ะ

“คิดอยู่ว่าต้องเจอพี่โยธา มายด์นั่งด้วยนะคะ”

“นั่งเลย”

“เดี๋ยวเราสั่งกาแฟให้” ผู้หญิงที่มาด้วยกันพูดขึ้น ผมไม่คุ้นหน้าทั้งสองคน ไม่แน่ใจว่าเคยเจอกันมาก่อนหรือไม่

“นี่เพื่อนพี่ ชื่อขลุ่ยกับลูกจัน” โยธาแนะนำพวกผม หลังจากรุ่นน้องอีกคนกลับมานั่งที่โต๊ะพร้อมกับกาแฟสองแก้ว

“มายด์เป็นน้องรหัสฉัน” โยธาชี้ที่เด็กสาวผมยาวกลางหลัง หน้าตาน่ารัก รับกับรอยยิ้มสดใสของเจ้าตัว

“คนนี้ชื่อหลิน เป็นเพื่อนสนิทมายด์”

ผมจำชื่อนี้ได้ทันทีแม้ไม่เคยเจอหน้า ว่าคือคนเดียวกับรุ่นน้องที่ชวนโยธาไปดูหนัง หลินไว้ผมยาวจนเกือบถึงเอว สูงกว่าและผอมกว่ามายด์ ทั้งสองคนมีบุคลิกที่แตกต่างกัน มายด์ออกไปทางน่ารักสดใส ส่วนหลินดูเป็นผู้หญิงที่มีจริตจะก้าน แต่ไม่ได้มากจนน่าเกลียด ออกไปทางน่ามองมากกว่า ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าโยธาชอบผู้หญิงแบบไหนกันแน่ เบลผมยังพอเข้าใจว่าเป็นเพื่อนกันมา แต่กับหลิน ไม่เสียดายเหรอ

“ได้เจอกันสักทีนะคะพี่ขลุ่ย”

ผมปัดความคิดออกจากหัวเมื่อน้องรหัสของโยธาส่งยิ้มให้

“พูดเหมือนเรารู้จักขลุ่ยมาก่อน” จิณณ์ทักกึ่งแซวรุ่นน้อง ดูจากวิธีการพูดคุย จิณณ์น่าจะสนิทกับน้องรหัสของโยธาพอสมควร

“ไม่รู้จักแต่มายด์จำพี่ขลุ่ยได้แม่นเลยค่ะ แหม จะมีสักกี่คนคะได้ลงไอจีพี่โยธา อัพรูปปีหนึ่งถึงห้ารูปไหมคะ ขนาดมายด์เป็นน้องรหัสยังไม่เคยได้ลงเลย” ประโยคหลังมายด์หันมาพูดกับผมโดยเฉพาะ จมูกย่นเข้าหากัน ดูเป็นเด็กน้อยขี้ฟ้องที่น่ารักมาก ทำเอาผมอดยิ้มตามไม่ได้

“อยากลงเหรอ”

“อยากสิคะ” มายด์หันไปทำตาโตใส่พี่รหัสเมื่ออีกฝ่ายถามขึ้น

“ไม่ลง”

เสียงโวยวายของมายด์ยิ่งทำให้ผมยิ้มกว้างขึ้น ผมชอบเด็กคนนี้ ดูเป็นเด็กสดใสสมวัย

“ไม่ลงก็ไม่เป็นไรคะ วันเสาร์นี้วันเกิดมายด์ งั้นขอของขวัญวันเกิดได้ไหมคะพี่รหัสสุดหล่อ”

“บอกมาก่อนว่าอยากได้อะไร”

คนถามคงรู้ทันความเจ้าเล่ห์ของน้องรหัสตัวเองดี จึงไม่ยอมรับปากง่ายๆ

“วันศุกร์พาไปพิงค์มูนหน่อยสิคะ พี่โยธาสนิทกับเจ้าของร้านต้องหาโต๊ะได้อยู่แล้ว นะนะ มายด์อยากไป”

“ไม่”

“โห~”

“หึๆ ตกลง ถือว่าเลี้ยงวันเกิดให้เรา จะได้เลิกบ่นพี่ซะที” เสียงพูดเหมือนติดรำคาญ แต่ดูก็รู้ว่าโยธาเอ็นดูน้องรหัสตัวเอง

“จะไปกันกี่คน พี่จะได้จองโต๊ะถูก”

“อืมม ถ้าพี่โยธาเลี้ยงสามคนก็พอค่ะมายด์เกรงใจ ไปแค่มายด์ หลินกับนทก็พอ”

“ได้ เดี๋ยวพี่จัดการให้”

ผมฟังพี่รหัสน้องรหัสคุยกันเพลิน รู้ตัวอีกทีโยธาก็หันมาจ้องหน้าผมแล้ว

“ว่างไหม ไปด้วยกันสิ”

“จะดีเหรอ” ผมเบาเสียงลง ถึงจะรู้จักกันแต่ใช่จะสนิทสนม ยิ่งเป็นวันเกิดยิ่งต้องคิดให้มาก

“ดีสิคะ ไปด้วยกันเยอะๆ สนุกดี” เสียงร่าเริงของมายด์ดังขึ้น ผมจึงหันไปยิ้มให้แทนคำตอบว่าตกลง ไม่ได้บอกอีกฝ่ายว่าผมไม่ชอบเที่ยวผับสักเท่าไหร่

“ลูกจันด้วยนะ” โยธาหันไปบอกลูกจัน แน่นอนว่าเพื่อนผมพยักหน้า ยังไงก็คงไม่ยอมให้ผมไปคนเดียว

เมื่อนัดแนะกันเรียบร้อยแล้วจึงเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น ผมกับลูกจันเน้นไปทางนั่งฟังมากกว่า ขณะเดียวกันก็เก็บข้อมูลไปด้วย

“แล้วเมื่อไหร่พี่โยธาจะว่างไปดูหนังกับหลินคะ คราวก่อนบอกว่าไม่สะดวก ตอนเห็นในไอจีว่าไปดูหนังกับพี่ขลุ่ย หลินแอบงอนด้วยนะคะ” เสียงที่พูดร่าเริง ดวงตาคู่สวยที่มองโยธายิ้มแย้ม ไม่มีความแง่งอนเหมือนที่เจ้าตัวพูด ผมคิดว่าหลินฉลาดที่เลือกพูดด้วยวิธีนี้ ลูกจันหยิกต้นขาผมเบาๆ เพื่อเป็นการบอกว่าเห็นไหมกูบอกมึงแล้วว่าผู้หญิงจะคิดมาก

“ขอโทษที พี่ไม่สะดวกจริงๆ”

“ขอโทษทำไมคะ หลินต่างหากต้องขอโทษที่ทำให้พี่โยธาอึดอัด เมื่อกี้หลินล้อเล่นค่ะ ไม่ได้งอนอะไรหรอก”

“เปล่าพี่ไม่ได้อึดอัด”

“นายก็บอกน้องไปเถอะ” หลินหันไปมองจิณณ์ เมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้นมา

“บอกอะไรคะ”

“เคยได้ข่าวเรื่องที่มีคนตามพี่ใช่ไหม”

“เคยค่ะ”

“ดูเหมือนคนที่ตามจะมีปฏิกิริยากับคนรอบๆ ตัวพี่ พี่ไม่แน่ใจว่ามันจะอันตรายหรือเปล่า เลยคิดว่าระวังไว้ก่อนจะดีกว่า”

“น่ากลัวจัง” หลินย่นคอน้อยๆ  ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองโยธา “แต่ถ้าได้ไปดูหนังกับพี่โยธา ถึงกลัวก็อยากไปมากกว่า”

“งั้นพวกเราว่างวันไหนก็บอกพี่มาเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง ถือว่าเป็นการเลี้ยงวันเกิดมายด์ กับเป็นการขอโทษหลินเรื่องคราวก่อนด้วย”

“โอเคค่า เดี๋ยวมายด์ทวงแน่นอน”

ผมคิดอยู่ว่าโยธาจะหาทางออกยังไง ดีที่ได้นั่งฟัง คราวต่อไปจะได้ไม่ต้องช่วยลุ้น ผู้ชายคนนี้คงไม่จนมุมใครง่ายๆ ตอนนี้ผมรู้แน่แล้วว่ามีสองคนที่ชอบโยธา นั่นคือเบลเพื่อนสนิทกับหลินเพื่อนของน้องรหัส สองคนนี้แตกต่างกันพอสมควร เบลไม่แสดงออกต่อหน้าโยธาเลย แต่กลับแสดงออกชัดเจนต่อหน้าคนอื่น ขณะที่หลินดูกล้ากว่า มั่นใจกว่า แสดงออกต่อหน้าโยธาตรงๆ ว่าชื่นชมและสนใจ แต่ไม่มากจนทำให้อีกฝ่ายอึดอัด สิ่งเดียวที่เหมือนกันคือการแสดงออกของโยธาต่อทั้งสองคน สนิทสนมแต่ไร้ความหวัง เป็นการตอบรับที่ชวนเจ็บปวดพิลึก เพราะแบบนั้นผมถึงไม่เคยเข้าใจความรัก ถ้าต้องทรมานแบบนี้จะรักทำไม

• • • • •

“คิดอะไรอยู่” เสียงทุ้มดึงสติผมกลับคืนมา ผมเงยหน้าขึ้นมองโยธา เรากำลังเดินกลับมหา’ลัย ผมกับโยธาเดินรั้งท้ายกลุ่ม เดิมทีผมเดินข้างลูกจัน แต่เพราะคิดอะไรเพลินทำให้ความเร็วของฝีเท้าลดลง

“กำลังคิดว่าคุณน่าสนใจตรงไหน” ผมมองตอบโยธาโดยไม่หลบ

“แล้วได้คำตอบว่ายังไง”

“ยังไม่ได้” ผมส่ายหน้า

“ถ้าไม่ได้..” ดวงตาของอีกฝ่ายสว่างวาบขึ้น ริมฝีปากยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “แล้วทำไมนายถึงสนใจฉัน”

ผมชะงักไปครู่หนึ่ง เพราะลืมไปสนิทใจว่าผมทำให้อีกฝ่ายเข้าใจแบบนั้น

“เขาพูดกันว่าความรักเป็นเรื่องเดียวที่หาเหตุผลไม่ได้ไม่ใช่เหรอ” ผมคิดว่าตัวเองหาทางออกได้ดีพอใช้ จนกระทั่งพบว่าผมเข้าใจผิด

“จะบอกว่านายรักฉัน?”

“...”

“เอาเถอะ แล้วฉันจะรับไว้พิจารณา”

หมอนี่มัน!!! ผมเห็นคนเข้าข้างตัวเองมาก็มาก แต่หมอนี่ออกจะน่าหมั่นไส้ไปสักหน่อย โดยเฉพาะดวงตาพราวระยับที่ฉายแววเจ้าเล่ห์อยู่ตอนนี้ เสียงถอนหายใจเบาๆ จึงดังขึ้น

“หึๆ” ดูเหมือนอีกฝ่ายจะชอบใจที่ทำให้ผมแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาได้ พอเห็นแบบนั้นผมกลับอมยิ้ม

“ชอบแกล้งคนเหรอ”

“เปล่า” ศีรษะได้รูปส่ายไปมา “ฉันชอบแกล้งนาย”

“ขอบใจ”

“หึๆ”

ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือของโยธาแตะที่เอว ดึงให้เดินใกล้กันอีกนิดก่อนปล่อย

“เที่ยงจะแวะไปที่คณะไหม”

“ไม่ จะกินข้าวที่คณะกับเพื่อน”

“งั้นเหรอ”

ผมไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่สีหน้าของโยธาดูผิดหวัง คิ้วของผมขมวดเข้าหากัน เดี๋ยวนะ! ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมดีใจที่คนอื่นผิดหวัง ทำไมหัวใจมันพองฟูขึ้นมา

“เป็นอะไร”

“หะ!” ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้น

“คิ้วของนายจะผูกเข้าหากันแล้ว”

ผมรีบดันแว่นขึ้น ทำเหมือนมันจะช่วยบดบังสายตาได้

“แค่คิดอะไรนิดหน่อย”

“อย่าลืมหาคำตอบมาให้ด้วยล่ะ”

“หือ? คำตอบอะไร” ผมมองดวงตาวาวๆ และรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของโยธา

“ว่าฉันน่าสนใจตรงไหน”

ผมถอนหายใจดังพรืด เผื่ออีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าน่าหมั่นไส้แค่ไหน โยธาหัวเราะออกมา ก่อนดวงตาคู่นั้นจะค่อยๆ หรี่ลง

“ฉันอยากรู้ไม่ได้เหรอว่าทำไมนายถึงสนใจฉัน มันเพราะอะไรกัน”

“ผม...” ผมคิดจะบอกอีกฝ่ายแต่เสียงหนึ่งดังขึ้นเสียก่อน

“อย่าคุยกันสองคนสิคะ มากันตั้งหกคน”

ผมหันไปตามเสียง หลินยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า ผมจึงส่งยิ้มกลับไป

“เราเจอกันที่คณะเกือบทุกวัน คุยเมื่อไหร่ก็ได้”

“เห็นมายด์เล่าให้ฟังว่าพี่โยธาก็เจอกับพี่ขลุ่ยเกือบทุกวัน แบบนี้เรียกลำเอียงกับน้อง” คนพูดย่นจมูกก่อนยิ้มกว้าง

“หึๆ” มือของโยธายกขึ้นจับต้นคอผม “เว้นคนนี้ไว้สักคนเถอะ”

ผมเบือนหน้าไปมองโยธา สายตาคู่นั้นมองผมอยู่ก่อนแล้ว มันอ่อนโยนในแบบที่ผมไม่เคยเห็น ผมด่าตัวเองอยู่ในใจที่ดันหลบสายตาอีกฝ่าย ตอนถูกมองเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อดันไม่เคยหลบ มาหลบอะไรตอนนี้วะ

“พูดแบบนี้หลินจะเข้าใจผิดเอานะคะ”

“จะว่าอย่างนั้น..”

“ไม่คุยแล้วดีกว่า” หลินหมุนตัวกลับ ออกเดินตรงไปหามายด์ที่เดินคุยกับลูกจัน เป็นการตัดบทในจังหวะที่โยธาจะพูด ผมได้ยินเสียงถอนใจเบาๆ ของโยธา

“ไม่ชอบเหรอ”

“ชอบ แต่แบบน้อง ฉันไม่คิดว่าตอนนี้ตัวเองจะชอบใคร...” โยธาหันมามองผม จู่ๆ ก็หยุดพูด สายตาที่ส่องประกายวาววับค่อยๆ แปรเปลี่ยน คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ดวงตาหรี่ลง คล้ายเจ้าตัวกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ โยธาจ้องจนผมต้องถามออกไป

“มีอะไร”

“ไปเถอะ” ร่างสูงหันกลับไปโดยไม่ตอบคำถามของผม จึงกลายเป็นผมที่ขมวดคิ้วเข้าหากันแทน ความรู้สึกเมื่อกี้มันคืออะไร สีหน้าของโยธาดูตกใจกับความคิดของตัวเอง

เดี๋ยวนะไอ้อาการเดินหนีผมแบบนี้  หรือว่า....

!!!

ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้น ก่อนศีรษะจะส่ายไปมา

อย่าบอกนะว่าหมอนี่สงสัยว่าผมเป็นเงาของคุณอีกแล้ว ไอ้กลับไปกลับมาเอ๊ย ใช่ที่ไหนกันเล่า!

:::: ♥ TBC ♥::::
โปรดเห็นใจ ขลุ่ยผู้ไม่เคยรู้จักความรัก ^^
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Al2iskiren]

เดี๋ยวนะไอ้อาการเดินหนีผมแบบนี้  หรือว่า....

!!!



อ่านตรงนี้ลุ้นแทบแย่ว่าโคนันขลุ่ยนางจะเริ่มรู้ตัว แต่เปล่าเลย ถถถถถ น่าเอ็นดู

[arij-iris]

โธ่ ขลุ่ย....
ทำไมรู้สึกเห็นใจโยธาขึ้นมาละเนี่ยยย

[gackmanas]

โธ่วววว.. เจ้าขลุ่ยยย..

[kunt]

เฮ้ออออ แทนโยธา .......55555

[ืืnanana21]

หนูลูกกกก
ข้อสุดท้าย หนูน่าจะเดาผิดนะคะ 

[lune]

 ที่ขลุ่ยคิดตอนจบบท ...มันใช่ที่ไหนกันเล่า ขลุ่ย
 

[van16]

เอ็นดูโคนันขลุ่ยผู้ไม่เคยรู้จักความรักจัง 

[snowboxs]

เอ็นดูขลุ่ย โยธาคงต้องค่อยๆแทรกซึม