หัวข้อ: ●Cloud● #เสือป่าทะเล : UPDATE ตอนที่ 13 : (27/03/2019) P.2

[Ac118]

เพิ่งได้อ่าน ชอบมากกก เป็นแนวที่หาอ่านยาก ชอบที่ดูดิบๆเถื่อนๆเป็นผู้ชายกันจริงๆคือถึงจะเริ่มยุบยิบในหัวใตกันแล้วแต่ ทะเลคือยังแมนๆ เขินทีลงไม้ลงมือต่อยหน้าแหก ถ้าคิดจะแหกด่าน  แต่ปากพี่เสือป่ามันก็โดนจริงๆ 

เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนนะคะ 

[ขนมลา]

Cloud 10  #เสือป่าทะเล
ผู้แต่ง Waya22










"ไม่ต้องห่วงกูหรอกน่า ไปแป๊ปเดียว เดี๋ยวมา"


แล้วทำไมป่านนี้มันยังไม่โผล่หัวมาอีก...


ทะเลทอดสายตามองนาฬิกาเรือนใหญ่ซึ่งแขวนอยู่ข้างฝาผนัง แล้วก็รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเท่าไรนัก


ไปซื้อบุหรี่ที่ซุปเปอร์มาเก็ตงั้นเหรอ ซื้ออะไรนานนักหนา นี่มันผ่านไปตั้งสามชั่วโมงกว่าแล้ว!


ความกระวนกระวายใจตีตื้นขึ้นมาในอกอย่างช่วยไม่ได้ อันที่จริง หลังจากหมอนั่นออกไปจากตึกแถวได้ไม่นานนัก ทะเลก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าเผลอเคลิ้มหลับไปตอนไหน พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าทุกอย่างรอบตัวยังคงมีเพียงความว่างเปล่าดังเดิม


เสือป่ายังไม่กลับมา


เขานั่งส่ายขาอยู่บนเตียงอย่างกระสับกระส่าย ตาก็เอาแต่จ้องเข็มนาฬิกาเคลื่อนผ่านไปแต่ละนาที หูก็คอยฟังแต่เสียงเครื่องยนต์เก่าๆแผดดัง แต่ก็ไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากเสียงหวีดหวิวของสายลมสลับกับเสียงฟ้าร้องครางครืนเป็นระยะ


เป็นเอามากแล้ว ทะเลยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง ชายหนุ่มตาสีเหล็กคนนั้นมีอิทธิพลกับความรู้สึกเขามากเกินไป  แต่มันก็ห้ามไม่ได้จริงๆ


มัวนั่งกังวลไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เขาเลยตัดสินใจลุกไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแปรงฟันเสร็จสรรพ จากนั้นก็เดินลงไปเปิดตู้เย็นชั้นล่าง หยิบข้าวห่อสาหร่ายรูปสามเหลี่ยมมากินเป็นอาหารรองท้องตอนเช้ามืด ขณะกำลังเคี้ยวข้าวปั้นไส้ไข่กุ้งมายองเนสอยู่นั้น เขาก็รู้สึกถึงลางร้ายบางอย่าง


เสียงรถยนต์เจ้าปัญหานั่น


ทะเลยัดข้าวห่อสาหร่ายคำสุดท้ายเข้าปาก แล้วตะกายบันไดพุ่งขึ้นชั้นสองทันที เขากระโจนเข้าไปคว้ากระเป๋าใส่เงินที่ซุกไว้ข้างเตียงมาสะพาย มือก็จัดการเสียบมีดพกไว้ข้างเอวอย่างรวดเร็ว เมื่อวิ่งพรวดมาถึงหน้าต่างบานหนึ่งด้านหลังตึก ก็เป็นเวลาเดียวกับที่รถยนต์คันนั้นเคลื่อนมาจอดอยู่หน้าตึกแถวแล้ว


ชายหนุ่มทิ้งตัวลงจากหน้าต่าง ไต่ผ่านต้นไม้ด้านหลังตึกลงมาพร้อมด้วยหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะของลางหายนะ ได้ยินเสียงกลุ่มคนซึ่งฟังจากเสียงฝีเท้าแล้วน่าจะเพิ่มจำนวนมากกว่าครั้งแรก กรูกันเข้ามาจัดการประตูเหล็ก โชคดีเหลือเกินที่ยังไม่มีใครเดินอ้อมมาดักทางเขาด้านหลังตึก เพราะทุกคนดูเหมือนจะพุ่งความสนใจไปกับการหาวิธีเปิดบานประตูเหล็กด้านหน้ากันหมด


ทะเลกัดฟันกรอด สัญชาตญาณการเอาตัวรอดไหลพล่านพอๆกับความร้อนใจเรื่องของเสือป่าตีกันอยู่ในหัว เขาสูดลมหายใจลึก เมื่อถึงเวลาต้องตัดสินใจเด็ดขาด เขาไม่รู้เหตุผลเลยสักนิดว่าทำไมเสือป่ายังไม่กลับมา หมอนั่นหายตัวไปไหน? ยิ่งคิดก็ยิ่งนึกเครียด ความคิดในหัวสามารถแตกแขนงแยกย่อยออกเป็นเรื่องเลวร้ายได้นับสิบๆเรื่อง มันทำให้เขาใจหายวาบจนไม่กล้าจะคิดต่ออีก


ไหนบอกว่าพวกเราจะไปจากที่นี่กันไงล่ะ นั่นหมายถึงว่าเราจะไปพร้อมกันไม่ใช่เหรอ แล้วนี่อะไร? หายตัวไปไหนกันแน่!


ที่เหนือความคาดหมายคือกลุ่มคนเหล่านั้นบุกมาที่นี่เร็วเกินไป ทะเลไม่นึกว่าพวกเขาจะพากันมาตั้งแต่เช้ามืด อันตรายมารอถึงตรงหน้า ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้เขาก็ต้องหนีเอาชีวิตรอด...


นี่อาจถึงเวลาที่เราต้องแยกจากกันแล้ว


ทะเลยอมรับกับตัวเองว่าใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยระหว่างก้มตัวลงต่ำวิ่งลัดเลาะผ่านทุ่งหญ้าสูงท่วมหัว ท่ามกลางบรรยากาศมืดครึ้มฟ้าแลบฟ้าร้องดังลั่น ลมแรงพัดโหมหอบเอาฝุ่นดินกระจายกลายเป็นหมอกควันคละคลุ้ง กิ่งไม้ใบหญ้าเสียดสีกันดังเกรียวกราว เขาวิ่งไม่หยุด มุ่งหน้าไปทางถนนใหญ่ ทะเลยังคงหวังว่าเขาอาจจะเจอเสือป่าที่ซุปเปอร์มาเก็ตนั่น


เมฆครึ้มบนฟ้าลอยต่ำ มืดทะมึนหม่นมัวทั้งที่เป็นเวลาเช้า ไม่ต่างกับความอึมครึมเคร่งเครียดในใจทะเล คราวนั้นที่เขาเคยเข็นรถเข้าไปที่ปั๊มน้ำมันกับเสือป่าต้องใช้เวลานานเกือบๆชั่วโมงกว่าจะไปถึง แล้วถ้าวิ่งฝ่าดงหญ้านี่ละ เอาเถอะ ถ้าวิ่งสุดฝีเท้าอาจจะเร็วกว่านั้นก็ได้


ในที่สุดฝนก็ตกกระหน่ำ ทะเลวิ่งผ่านทุ่งหญ้าสลับกับที่ดินรกร้าง ผ่านตึกเก่า อาคารเก่าที่ยังก่อสร้างไม่เสร็จแล้วถูกปล่อยทิ้งกลางคันอยู่หลายหลัง เหนื่อยจนแทบอยากทิ้งตัวลงไปนอนคลุกดินโคลนให้รู้แล้วรู้รอด ทว่าเขายังไม่อยากถูกจับเข้าคุก ความคิดนั้นเป็นแรงกระตุ้นให้ทะเลวิ่งต่อไปไม่ยอมหยุด จนกระทั่งฝ่าทะลุมาถึงถนนใหญ่ ทั้งตัวเขาก็เปียกปอน ทะเลหอบหายใจหนักจนอกกระเพื่อม เผลอทรุดตัวลงยันสองมือไว้กับหัวเข่า ไม่เคยรู้สึกเหนื่อยหนักขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต


ยกมือลูบหน้าสะบัดน้ำฝนออก พยายามกอบโกยอากาศเข้าปอดเต็มที่ แล้วพุ่งตัวมุ่งหน้าเข้าไปที่ปั๊มน้ำมันในเขตชุมชน ตั้งใจกวาดสายตามองหาเสือป่า แต่แล้วทะเลก็ต้องตัวชาวาบ


มีเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายนายยืนอยู่ในปั๊ม รวมไปถึงในซุปเปอร์มาเก็ตนั่นด้วย


ชายหนุ่มถอยหลังกลับออกมาแทบไม่ทัน เขาฉากหลบมายืนซุ่มดูเหตุการณ์อยู่แถวร้านขายอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ถัดออกมาจากปั๊มราวสามสี่ช่วงตึก แค่เห็นตำรวจความตื่นกลัวก็ปะทุขึ้นมา มือเผลอจับสายกระเป๋าซึ่งภายในมีเงินของกลางติดตัวด้วยอาการเสียวสันหลังวูบ ขณะเดียวกันความหวาดหวั่นก็พุ่งเข้าจับหัวใจ


เกิดอะไรขึ้น? มีเหตุการณ์อะไรทำให้ตำรวจต้องมาเกี่ยวข้อง? แล้วเสือป่าล่ะมันอยู่ไหนกัน เรื่องนี้เกี่ยวกับหมอนั่นหรือเปล่า?


ทะเลขมวดคิ้วแน่น เผลอกัดปากจนห้อเลือด มือไม้ก็เย็บเฉียบด้วยความหวาดกลัว เขาเพิ่งรู้ว่าความกังวลเกี่ยวกับหมอนั่นก่อนหน้าตอนอยู่ในตึกแถว มันเทียบกันไม่ติดเลยกับความหวั่นใจของเขาในยามนี้


เขาห่วงมัน


แต่ทะเลก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยสักอย่าง แค่จะเข้าไปใกล้กว่านี้เพื่อดูว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นก็ยังทำไม่ได้ แค่โฉบมาหลบอยู่ข้างตึกซึ่งห่างออกมาไม่มาก เขาก็รู้ว่ามันเสี่ยงอันตรายต่อชีวิตเขามากแล้ว


 
"เช้านี้เรามาต่อกันที่ความคืบหน้าคดีลักทรัพย์ พนักงานหนุ่มร้านมินิมาร์ทแอบขโมยเงินร่วม 5,00,000 บาทไปจากตู้เซฟในห้องนอนเจ้าของร้าน ตอนนี้ยังไม่พบตัวนายเทวินทร์ เลิศไกรวัฒน์ ผู้ก่อเหตุรายนี้ครับ แต่ทางเจ้าหน้าที่เองก็กำลังเร่งสืบสวนหาข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อตามจับกุมตัวมาดำเนินคดีกันอย่างเต็มที่ แม้ว่าจะไม่มีภาพจากกล้องวงจรปิดที่จะสามารถใช้เป็นหลักฐานได้ แต่พยานแวดล้อมหลายๆอย่างล้วนบ่งชัดไปที่ตัวพนักงานหนุ่มว่าเป็นผู้ลักขโมยเงินเจ้าของร้านมินิมาร์ทไปจริง ล่าสุดทางเราสามารถเปิดเผยใบหน้าคนร้ายจากรูปบัตรประชาชนซึ่งเจ้าตัวนำมาใช้สมัครงานกับทางร้านได้แล้ว หากมีใครพบเห็นบุคคลหน้าตาเหมือนในรูป ช่วยแจ้งเบาะแสกันเข้ามาให้เจ้าหน้าที่ด้วยนะครับ..."


เสียงรายงานข่าวโทรทัศน์จากร้านขายอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ดังแว่วเข้าหู  ทำให้ทะเลถึงกับตัวแข็งทื่อ รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันที ไม่จำเป็นต้องเหลือบตามองหน้าจอทีวีก็รู้ทันทีว่าตัวเองคือคนในข่าว ผู้ประกาศข่าวบอกชื่อนามสกุลของเขาออกสื่อเสียงดังฟังชัดขนาดนั้น สาเหตุที่ไม่มีภาพหลักฐานจากกล้องวงจรปิดก็เพราะเขาเป็นคนทำให้มันเสียเอง คนในอย่างเขาย่อมต้องรู้ตำแหน่งกล้องในร้านอยู่แล้วว่าติดตั้งจุดไหนบ้าง และเขาก็แค่จัดการมันนิดหน่อย


ส่วนรูปบัตรประชาชน...เป็นรูปที่ถ่ายเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งพนักงานในร้านหรือแม้แต่เจ้าของร้านเองยังเคยออกปากว่ารูปในบัตรกับตัวจริงไม่เห็นเหมือนกันเลย ส่วนมากก็บอกว่าตัวจริงดูดีกว่าเยอะ ทะเลค่อนข้างมั่นใจว่าหากไม่มีใครมายืนจ้องหน้าเขาชัดๆ ก็ไม่น่าจะมีใครจำได้ว่าเขาคือโจรขโมยเงินในข่าวนั่น


แต่ถึงอย่างนั้นก็ประมาทไม่ได้สักนิดเดียว


ทะเลหรี่ตามองปั๊มน้ำมันที่ยังคงเต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่ตำรวจ รู้ดีว่ายิ่งอยู่นานก็ยิ่งอันตราย ทว่าใจก็เอาแต่คอยห่วงพะวงใครอีกคนอยู่นั่น เขางุ่นง่านเสียจนกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ ขณะนั้นมีตำรวจนายหนึ่งกำลังเดินผ่านมาทางนี้ ทำให้ชายหนุ่มต้องรีบตัดสินใจเลี้ยวหลบไปอีกทาง


เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว


ทะเลดันปีกหมวกเบสบอลลงมาปิดหน้า เดินลัดเลาะข้ามอาคารพาณิชย์และร้านรวงต่างๆไปยังป้ายรถบัสประจำทาง ไม่นานนัก เขาก็หอบตัวเองขึ้นไปนั่งอยู่บนรถด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง หลุบตาลงมองมือตัวเองซึ่งกำเข้าหากันแน่นด้วยความว้าวุ่นใจ ในหัวของเขามีแต่คำถามเกี่ยวกับเสือป่าเต็มไปหมด


ขอให้หมอนั่นปลอดภัย


เขาทำได้แค่ภาวนาอยู่ในใจแค่นั้น















ถัดมาอีกหลายวัน ทะเลก็ได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในปั๊มน้ำมันและซุปเปอร์มาเก็ตแห่งนั้น


ข่าวจากโทรทัศน์ช่องหนึ่งสรุปเหตุการณ์ว่า ช่วงเวลาเช้ามืด มีคนได้ยินเสียงปืนดังขึ้นราวสามถึงสี่นัด จึงรีบโทรศัพท์แจ้งตำรวจ เมื่อเจ้าหน้าที่เดินทางมาถึงที่เกิดเหตุก็พบว่าตรอกแคบด้านหลังปั๊มมีร่องรอยการต่อสู้ พบปลอกกระสุนปืนตกอยู่ มีรอยคราบเลือดอยู่บนพื้นรวมถึงกำแพงหลายจุด แต่ไม่พบตัวผู้ก่อเหตุ คาดว่าน่าจะหลบหนีไป ทางเจ้าหน้าที่ได้พยายามติดตามตัวจากรอยเลือด แต่ฝนที่ตกลงมาเป็นอุปสรรคชะล้างรอยเลือดไปจนหมด


ภายหลัง เจ้าหน้าที่ได้เข้าตรวจสอบกล้องวงจรปิดของซุปเปอร์มาเก็ต และพบว่าช่วงเวลาใกล้เคียงก่อนเกิดเหตุมีคนเข้ามาใช้บริการเป็น กลุ่มวัยรุ่นชาย 5 ห้าคนและชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมแจ็คเก็ตสีดำ สวมหมวกเบสบอสสีน้ำเงิน พอดูมาถึงตรงนี้ทะเลก็แทบหยุดหายใจ เพราะรูปชายหนุ่มสวมแจ็คเก็ตที่ว่า...ก็คือเสือป่า! ส่วนกลุ่มวัยรุ่นนั่น เขาขมวดคิ้วเพ่งมองรูปจากกล้องวงจรปิดแล้วรู้สึกคุ้นหน้าแปลกๆ


พนักงานสาวในร้านให้ข้อมูลเพิ่มเติมว่าได้ยินหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นตะโกนด่าและทำท่าจะเข้าไปชกชายหนุ่มคนดังกล่าว แต่สุดท้ายทั้งสองฝ่ายก็รีบเดินออกจากร้านไป ทางตำรวจจึงสันนิษฐานว่าชายหนุ่มแจ็คเก็ตดำกับกลุ่มวัยรุ่นอาจจะเคยเป็นคู่อริหรือเขม่นกันมาก่อน หลังออกจากซุปเปอร์มาเก็ตคาดว่าน่าจะก่อเหตุยิงกันหลังปั๊ม นอกจากนี้ยังพบรถจักรยานยนต์จอดทิ้งไว้อยู่ภายในปั๊มอีก 1 คัน กล้องวงจรปิดของปั๊มจับภาพได้ว่าชายหนุ่มแจ็คเก็ตดำเป็นคนขับมาจอดเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าไปซื้อของ ภายหลังเจ้าหน้าที่ตรวจสอบป้ายทะเบียนรถ และพบว่าเป็นทะเบียนปลอม...


ดวงตาของทะเลสั่นระริก ป้ายทะเบียนปลอมไม่มีอะไรน่าสงสัย เพราะนั่นเป็นฝีมือของเขาเอง เขาทำการสับเปลี่ยนป้ายทันทีหลังขโมยเงินออกมาจากร้านมินิมาร์ท แต่ที่ทำให้ทะเลใจหายวูบก็คือ หนึ่งในชายวัยรุ่นที่ทำท่าจะเข้ามาชกเสือป่า...เขานึกออกแล้วว่าเป็นคนเดียวกับไอ้หัวโจกแก๊งอันธพาลที่รุมซ้อมเขาในวันที่เข็นรถเข้าไปเติมน้ำมัน เขาเกือบโดนมันแทงตาย โชคดีที่เสือป่าเข้ามาช่วยเอาไว้ และมันก็โดนมีดของเสือป่าแทงเข้าที่หน้าท้อง


คราวนี้มันกลับมาพร้อมพรรคพวกรวมกัน 5 คน เจอกับเสือป่าที่ออกมาซื้อบุหรี่เพียงคนเดียว ทะเลไม่อยากจินตนาการเรื่องราวจากนั้นต่อ หากรูปการณ์ก็บ่งบอกชัดว่าไอ้พวกนั้นมันน่าจะเข้ามารุมทำร้ายเสือป่า เกิดการต่อสู้ยิงกัน เขาไม่รู้ว่าใครโดนยิง ไอ้พวกอันธพาลนั่น หรือว่าเป็นเสือป่ากันแน่...


ทะเลหน้าซีด เขากำมือแน่นไม่สนใจแม้ว่าเล็บจะจิกเข้าเนื้อซ้ำรอยเดิม ห่วง...ทะเลเป็นห่วงเสือป่าจับใจ เขายอมรับกับตัวเองอย่างชัดเจน หมอนั่นสำคัญกับเขา


ถึงแม้ชายหนุ่มจะเชื่อว่าอดีตนักโทษผู้โหดเหี้ยมอย่างมันสามารถเอาตัวรอดได้ไม่ว่าตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเพียงใด ทว่าทะเลห้ามความรู้สึกรุนแรงของตัวเองไม่ได้ ไม่ใช่แค่ห่วงในฐานะคนที่เคยเผชิญชะตากรรมเดียวกัน หลายวันที่กบดานซ่อนตัวอยู่ในอพาร์ทเม้นท์กลางเก่ากลางใหม่ในเมืองอันเงียบสงบแห่งนี้ ทะเลพยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เราต้องแยกจากกัน ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องยื้อเวลาเอาไว้ในเมื่อสุดท้ายเราก็ต้องจากกันอยู่ดี หมอนั่นเก่ง ทั้งแกร่งและเลือดเย็นขนาดนั้นคงไม่จนมุมให้กับเรื่องอันตรายง่ายๆ


แต่ไม่ใช่ มันไม่ใช่แค่ความห่วงหรือความเคยชินที่อยู่กับสิ่งใดนานๆแล้วจะนึกใจหายนิดหน่อย มันมากกว่านั้น ตลอดเวลาที่เขาหลบหนีมาอยู่เมืองเล็กๆในจังหวัดที่ห่างไกล  เขาคิดถึงมัน...และทะเลก็ต้องนึกตกใจตัวเองเมื่อพบว่าลึกๆแล้วเขารู้สึกโหยหาผู้ชายคนนั้น...อยากเจอหน้า อยากอยู่ด้วย


ทั้งที่ตลอดหลายวันมานี้เขาใช้ชีวิตหลบซ่อนตัวได้อย่างราบรื่น ไม่มีอะไรต้องกังวล แต่ทะเลก็รู้ว่าตัวเขาเองที่ไม่ปกติ ใจเขามันวูบโหวง ว่างเปล่า เหมือนบางสิ่งที่สำคัญมากกำลังหลุดลอยหายไปจากชีวิต


ทะเลซุกหน้าลงบนฝ่ามือ หน้าเขาร้อนจัดกับความคิดเหล่านั้น


เขาไม่รู้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกที่ท้วมท้นนี้ของตัวเองดี มันมากเกินกว่าที่เคยรู้สึกกับใคร มันยิ่งกว่าที่รู้สึกกับแฟนเก่าก่อนที่จะโดนหักหลังไม่มีชิ้นดี ตอนนั้นเขาคิดว่าดาราคือความสวยงามในชีวิตอันดำมืดของเขา เขายึดเหนี่ยวเธอไว้เพราะกลัวว่าชีวิตจะสูญเสียความสวยงามที่เพิ่งได้พบเจอ จึงทำให้ตัดสินใจทำเรื่องผิดกฎหมายไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ เพราะเขากลัวจะต้องกลับไปเจอกับความมืดหม่นหดหู่เหมือนเมื่อก่อน ทว่าพอต้องเสียไปจริงๆเขาก็พบว่าตัวเองไม่ได้จมปลักอยู่กับความเสียใจนั้นอีก


แต่กับเสือป่า...ต่อให้รู้ว่ายิ่งอยู่กับมัน ชีวิตพังๆของเขาจะยิ่งแย่กว่าเดิม เลวร้ายกว่าเดิม มืดหม่นกว่าเดิม เขาก็คิดว่าไม่เป็นไร อาจจะต้องถึงขั้นลงเหวลงนรก ไม่มีอะไรดีสักอย่าง เขาก็ยังคิดว่าช่างหัวมันเถอะ


ทะเลตระหนกตกใจกับความคิดของตัวเองในตอนแรก นี่คือความคิดของคนที่เต็มไปด้วยการดั้นด้นเอาตัวรอด พยายามถีบตัวเองสุดชีวิตให้หลุดพ้นจากสังคมโหดร้ายที่เจอมางั้นเหรอ?


แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องยอมรับความจริง นี่คือความคิดของเขาที่ไม่มีการบิดเบือนใดๆ


ความรู้สึกที่มีให้เสือป่ามันลึกซึ้งเกินกว่าที่ตัวเองจะคาดคิด และเขาก็ถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว


แต่จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อสุดท้ายตอนนี้เราก็ต้องเดินแยกกันไปคนละทาง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นตายร้ายดียังไง


หมอนั่นต้องมาเดือดร้อนเพราะความแค้นของไอ้พวกนักเลงนั่น ซึ่งก็มีต้นเหตุจากการที่มันเข้าไปช่วยเขาในครั้งนั้น


ทะเลยกมือขึ้นกัดเล็บอย่างงุ่นง่าน เขาผุดลุกขึ้นเดินวนไปมาในห้องพักด้วยความเครียดจัด ตอนนี้เขาทำอะไรได้บ้าง เขาอยากเจอเสือป่า อยากรู้ว่ามันเป็นอย่างไร ให้ตาย! หมอนั่นหลบหนีไปไหน หลบอยู่แถวๆนั้น หรือว่าหนีไปไกลแล้ว


ทะเลไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง...เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย นอกจากต้องเอาชีวิตตัวเองให้รอดในยามนี้




















กิจวัตรประจำวันระหว่างหลบหนีซ่อนตัวของทะเลดำเนินไปตามปกติ ซ้ำซาก และบางทีก็น่าเบื่อ โดยที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าในหัวของเขาก็ยังเอาแต่คิดถึงเสือป่า



ชายหนุ่มคาบบุหรี่ไว้ในปาก ขณะจุดไฟลุกวาบที่ปลายแท่งนิโคติน เขาเปิดหน้าต่าง เป่าควันสีขาวอมเทาให้ลอยฟุ้งเป็นสาย มันค่อยๆลอยหายไปกับเมฆหมอกอึมครึม และเม็ดฝนที่ตกพรำไม่หยุดมาหลายวันแล้ว


พอลองกวาดตามองรอบบริเวณผ่านบานหน้าต่างชั้นสี่ ก็เห็นว่าไม่มีอะไรผิดสังเกต ที่ผ่านมาไม่มีใครให้ความสนใจเขา อาจจะจำหน้าเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้ข่าวตามล่าหัวขโมยเงินร้านมินิมาร์ทหายเงียบจากพื้นที่สื่อ และถูกยึดครองด้วยข่าวอุบัติเหตุเครื่องบินตกของนักการเมืองผู้ทรงอิทธิพลกับข่าวคฤหาสน์นักธุรกิจชื่อดังถูกลอบวางระเบิด


ไม่มีข่าวไหนอึกทึกครึกโครมและได้รับความสนใจจากประชาชนเท่าสองข่าวนี้อีกแล้ว แม้แต่ข่าวฆาตกรรม ฆ่าโหดและฝังศพชายเจ้าของร้านสักไว้ในป่าหญ้าลึกจะเป็นเรื่องชวนสะเทือนขวัญก็ตาม


มีคนพบศพชายเจ้าของร้านสักแล้ว


"ข่าวการตายอย่างโหดเหี้ยมของ เจ้าของร้านสักลายซึ่งถูกฆ่าและคนร้ายนำศพไปฝังไว้ในป่าหญ้าด้านหลังตึกแถว ยังมีเงื่อนงำให้ติดตามครับ หลังจากที่ญาติผู้ตายงัดเข้าไปในร้าน พบร่องรอยของการพักอาศัยภายในตึกแถว สันนิษฐานว่าคนร้ายน่าจะซ่อนตัวอยู่ที่นี่ และหลบหนีออกไปก่อนหน้านั้นไม่นาน ทางตำรวจกำลังเร่งดำเนินคดีตามหาตัวฆาตกรกันอย่างต่อเนื่อง..."


ทะเลขยี้มวนบุหรี้กับที่เขี่ยบนโต๊ะ ลุกเดินไปคว้าเบียร์กระป๋องในตู้เย็นพร้อมกับไก่ทอดที่ซื้อจากร้านขายอาหารข้างทางมาแกะกิน เสียงรายงานข่าวยังคงดังมาจากโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้


"ล่าสุดทางตำรวจพบพิรุธบางอย่างที่อาจเชื่อมโยงกัน สืบเนื่องจากเหตุการณ์คู่อริยิงกันหลังปั๊มน้ำมันในพื้นที่ใกล้เคียง ซึ่งยังไม่พบตัวผู้ก่อเหตุทั้งสองฝ่าย มีเพียงภาพจากกล้องวงจรปิดและรถจักรยานยนต์จอดทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ มีชาวบ้านละแวกนั้นให้การว่าเคยเห็นชายสวมแจ็คเก็ตดำขับรถจักรยานยนต์คันดังกล่าวเข้าออกปั๊มน้ำมันกับซอยป่าหญ้าซึ่งเป็นที่ตั้งของร้านสักอยู่บ่อยครั้ง อาจเป็นไปได้ว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีนี้ และที่น่าตกใจยิ่งกว่าก็คือ ทางตำรวจเปิดเผยว่า รูปพรรณสัณฐานของชายแจ็คเก็ตดำ ตรงกับนายสุริยะ เกียรติโกสน มีชื่อในทะเบียนประวัติอาชญากรรมว่าเป็นนักโทษต้องคดีอาญา ในข้อหาฆ่าคนตาย และเพิ่งพ้นโทษออกมาได้ไม่นาน..."


ทะเลฉีกไก่ทอดหนังกรอบเข้าปาก ถึงรสชาติจะอร่อยใช้ได้ แต่ทะเลกลับรู้สึกชืดชา เป็นอย่างที่เขาคิด หมอนั่นเคยติดคุกด้วยคดีฆ่าคนตายมาก่อนจริงๆ


"ทางด้านผู้ตาย เจ้าของร้านสักลายเองก็เคยมีประวัติพัวพันคดีข่มขืนหญิงสาวพนักงานร้านทองเมื่อ 8 ปีก่อน แต่สามารถต่อสู้คดีจนหลุดมาได้ สาเหตุที่เงื่อนงำนี้ชวนสงสัยเป็นอย่างมาก ก็เนื่องจากสืบทราบมาว่า ชายแจ็คเก็ตดำเป็นบุตรชายของหญิงสาวที่ถูกข่มขืน..."





ไก่ทอดร่วงหล่นลงพื้น ทะเลพลันรู้สึกฝืดเฝื่อนในลำคอขึ้นมา เขากำกระป๋องเบียร์ในมือจนมันบุบบี้ผิดรูปโดยไม่รู้ตัวขณะจ้องเนื้อหาข่าวในจอทีวีเขม็ง


"หากย้อนรอยคดีนี้กลับไปเมื่อ 8 ปีก่อน นายสุริยะ หรือชายแจ็คเก็ตดำได้ก่อเหตุใช้มีดแทงอกพ่อเลี้ยงของตัวเองตายคาบ้าน ในขณะที่เข้ามาพบอีกฝ่ายกำลังทะเลาะและทุบตีทำร้ายร่างกายมารดาของตนเองอย่างรุนแรงจนบาดเจ็บสาหัส เจ้าหน้าที่พยายามเข้าช่วยเหลือนำตัวหญิงสาวส่งโรงพยาบาล แต่เธอเสียชีวิตในที่เกิดเหตุโดยมีอ้อมกอดของลูกชายซึ่งนั่งกอดแม่ร้องไห้ด้วยความเสียใจอย่างหนัก จากคำให้การเขาสารภาพว่าเป็นผู้ลงมือทำจริง เนื่องจากบันดาลโทสะและเหลืออดกับพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรงของพ่อเลี้ยง อีกฝ่ายติดยาเสพติด และมักจะมีอารมณ์ฉุนเฉียว ชอบใช้กำลังทำร้ายร่างกายเขาและมารดาอยู่เป็นประจำ..."


เหมือนมีอะไรบางอย่างตีตื้นขึ้นมาอยู่บนลำคอจนรู้สึกขมปร่าไปหมด ทะเลหายใจติดขัด รู้สึกอึดอัดและหดหู่จนต้องพยายามสูดลมหายใจลึก จู่ๆเขาก็พลันนึกถึงรอยแผลเป็นบุหรี้จี้บนต้นคอด้านหลังของเสือป่า


"จากคำให้การของผู้ต้องหายังบอกอีกว่า เขาไม่ได้เข้ามาเจอพ่อเลี้ยงกำลังทำร้ายร่างกายมารดาอย่างรุนแรงเพียงคนเดียว แต่ยังพบเจ้าของร้านสักลายซึ่งเป็นเพื่อนของพ่อเลี้ยงรีบร้อนหลบหนีออกจากบ้านไป เขาพบพิรุธว่าผู้ชายทั้งสองคนร่วมมือกันข่มขืนกระทำชำเรามารดาของเขา แต่ตอนนั้นพ่อเลี้ยงใช้กำลังข่มขืนและทุบตีมารดาปางตายเขาจึงต้องรีบเข้ามาช่วยมารดาก่อน และเกิดเป็นเหตุการณ์น่าสลดแทงพ่อเลี้ยงสิ้นใจดังกล่าว ซึ่งเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ตรวจพบกางเกงชั้นในของเจ้าของร้านสักลายที่ถูกถอดทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ แต่ในภายหลังเจ้าของร้านสักลายสามารถสู้คดีในชั้นศาลจนหลุดพ้น...มีกระแสหลายเสียงออกมาหนาหูว่าเจ้าของร้านสักลายอาจมีสายสัมพันธ์กับผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ แต่ทางผู้สื่อข่าวก็ไม่ได้รับการยืนยันในเรื่องนี้ครับ"


ทะเลปากระป๋องเบียร์ทิ้งดังเคร้ง เขารู้สึกคลื่นไส้จนแทบอยากอาเจียนเอาไก่ทอดกับเบียร์ที่กินเข้าไปออกมา ความเจ็บปวดแล่นเข้ามากระทบใจพอๆกับความโกรธแค้นที่พลุ่งขึ้นมาจนเผลอจ้องรูปชายเจ้าของร้านสักในข่าวเขม็ง


นี่เองที่เป็นฝันร้ายของเสือป่า เรื่องราวน่าเศร้าเหล่านี้เองที่คอยทิ่มแทงให้หมอนั่นต้องเจ็บปวด


ภาพที่แม่โดนทำร้ายจนตายคงกลายเป็นภาพติดตาฝังลึกในความทรงจำของหมอนั่นตลอดมา เหตุการณ์ทำร้ายจิตใจที่ได้เห็นคงได้สร้างบาดแผลเหวอะหวะไว้ในใจของเด็กหนุ่มวัยรุ่นในตอนนั้นจนเกินจะเยียวยา


ทะเลนึกภาพเด็กหนุ่มคนนั้นในอดีตนั่งกอดร่างไร้ลมหายใจของแม่ร้องไห้แทบขาดใจ แล้วก็รู้สึกว่าขอบตาตัวเองร้อนผ่าว หัวใจก็สั่นสะท้านและมืดหม่น


เขานึกอยากจะตบไหล่เสือป่าเบาๆและกอดมันเอาไว้เหมือนในวันที่อีกฝ่ายกอดปลอบเขาในคืนนั้น คืนที่เขายอมเล่าอดีตเลวร้ายของตัวเองให้มันฟัง


แต่เขาก็ทำไม่ได้





















สองสัปดาห์ต่อมา


ทะเลคาะนิ้วลงบนพวงมาลัยรถยนต์ที่เช่ามาอย่างใช้ความคิด ขณะจอดรถซุ่มอยู่ในลานจอดรถของอาคารทรุดโทรมปลอดคน ซึ่งถูกปล่อยทิ้งร้างไว้จากการก่อสร้างที่ไม่เสร็จสมบูรณ์ อีกฝั่งหนึ่งของถนนเป็นที่ดินว่างติดประกาศขายสลับกับป่าหญ้าสูงท่วมหัว ใช่แล้ว...เขากลับมาที่นี่อีกครั้ง ทั้งที่รู้ว่าโคตรอันตราย ทั้งที่ตัวเขาเองเคยวิ่งผ่านเส้นทางนี้หนีตายในวันนั้นแท้ๆ


หลังจากตระเวนวนรถสอดส่องอยู่แถวปั๊มน้ำมันที่เกิดเหตุยิงกันแห่งนั้น แฝงตัวเข้าไปเลียบเคียงค้นหาตามอพาร์ทเม้นท์ ร้านค้าในตรอกซอกซอยต่างๆ หรือจับสังเกตคลินิครักษาคนไข้ในบริเวณใกล้เคียง ขับรถโฉบผ่านร้านสักในซอยป่าหญ้าสูงท่วมหัว ซึ่งยังคงมีเจ้าหน้าที่ตำรวจบางส่วนเก็บข้อมูลหลักฐานอยู่ในบริเวณตึกแถวร้านสักมาสองวันเต็มๆ ทะเลก็ตระหนักว่าเขาน่าจะกำลังดันทุรังทำเรื่องไร้ประโยชน์อยู่


นอกจากไร้ประโยชน์แล้ว โจรขโมยเงินหนีคดีอย่างเขายังเสี่ยงถูกจับอีก


โง่เง่าแท้ๆ


ได้แต่สบถด่าตัวเองพร้อมกับถอนหายใจแรงๆ เสือป่ามันอาจจะหนีไปกบดานจังหวัดอื่นที่ปลอดภัยกว่านี้แล้ว คงไม่คิดซ่อนตัวอยู่ในบริเวณสถานที่เกิดเหตุ ทั้งที่เจ้าหน้าที่กำลังออกตามหาตัวมันอย่างหนัก


ส่วนเขาน่ะเหรอ หนีออกไปไกลได้แล้ว แต่ก็ยังย้อนกลับมา เผชิญความเสี่ยงที่จะถูกจับอีก ไม่ต้องหาสาเหตุที่ทำอะไรโง่เง่าแบบนี้หรอก ก็แค่ห่วง...เขาห่วงเสือป่านั่นแหละ


มีข่าวรายงานออกมาว่า ตำรวจสามารถรวบตัวบรรดาลูกน้องกลุ่มอันธพาลวัยรุ่นที่ไปก่อเหตุยิงปืนหลังซุปเปอร์มาเก็ตได้แล้ว 3 คน


ไอ้ลูกน้องแก๊งนักเลงปฎิเสธไม่รู้ไม่เห็นว่าพวกเพื่อนๆที่เหลือหลบหนีไปอยู่ที่ไหน รวมถึงคู่กรณีอย่างเสือป่าด้วย มันบอกเพียงว่าแยกย้ายกันหนีไปคนละทาง หัวโจกแก๊งของมันโดนเสือป่ายิงบาดเจ็บ ส่วนตัวเสือป่าเองก็โดนยิงเข้าที่แผ่นหลังกับหน้าท้องเหมือนกัน...


เท่านั้นแหละ ความห่วงกังวลตลอดหลายวันที่ผ่านมาของทะเลก็เป็นอันระเบิดออกมาทันที เขาบ้าดีเดือดพอจะย้อนกลับมาที่นี่อีกครั้ง มันเป็นที่สุดท้ายก่อนเสือป่าจะหลบหนีไป โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปตามหาหมอนั่นที่ไหน


หมอนั่นโดนยิง ตอนนี้เป็นหรือตายเขาไม่รู้ เขาไม่อยากคิดในแง่ร้ายเลยสักนิด แต่เสือป่ามันคงไม่มีทางเสี่ยงไปโรงพยาบาลให้โดนจับ ถ้ารักษาคลินิค จะมีหมอที่ไหนยอมช่วยผู้ต้องสงสัยที่กำลังหลบหนีล่ะ


ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวจนต้องยกมือขึ้นถูขมับแรงๆ เขาหัวเราะเครียดๆกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจว่าวันนี้เขาควรต้องกลับไปก่อน นี่ก็เย็นมากแล้ว อยู่ไปก็ไม่มีอะไรคืบหน้า หนำซ้ำยิ่งอยู่นานก็ยิ่งอันตราย


ทว่าขณะกำลังจะสตาร์ทรถ เขากลับได้ยินสุ้มเสียงแปลกๆดังมาจากในอาคารร้าง


ทะเลเลื่อนมือจับปืนพกข้างเอวโดยอัตโนมัติ ปืนกระบอกนี้เขาได้มาจากแหล่งซื้อขายใต้ดินในผับแห่งหนึ่งเมื่อเร็วๆนี้ ชายหนุ่มขมวดคิ้ว สัญชาตญาณระวังภัยไหลพล่านทั่วตัว


ตำรวจมาดักซุ่มจับเขางั้นเหรอ หรือว่าอะไรกันแน่?


กำลังจะสตาร์ทรถหนีอีกรอบ แต่จู่ๆก็เห็นเงาคนผ่านหางตาไปแวบหนึ่ง เงาคนเห็นแวบเดียวแต่เขากลับรู้สึกคุ้นตาอย่างประหลาด


ทะเลกัดริมฝีปาก ในที่สุดก็ตัดสินใจเปิดประตูรถลงไปดู


แสงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า เขาเห็นเพียงเงาร่างดำๆในแสงสลัวแวบผ่านภายในตัวอาคาร ทั้งที่ไม่แน่ใจนักแต่ทะเลก็วิ่งตามเข้าไป


"เฮ้ย! หยุดก่อน หยุดเดี๋ยวนี้!"


ตะโกนออกไปพร้อมกับวิ่งถลาเข้าไปประชิดตัวคนผู้นั้น เงาดำนั่นหยุดชะงัก ใครคนนั้นยังคงไม่หันกลับมาแต่ทะเลคิดว่าเขาแน่ใจแล้ว ทันใดนั้นความรู้สึกดีใจก็แล่นพล่านเข้ามาจนเขาตั้งตัวไม่ทัน


หมอนั่น...เสือป่า


"มึง..."





"หนีไปแล้ว ยังจะกลับมาทำไมอีก ทะเล"








TBC.




ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ขอบคุณคนอ่านที่ชอบเรื่องนี้กันนะคะ #เสือป่าทะเล

[คุณซี]

แง่ กลับมาเจอกันแล่ววววววว มัดติดกันแล้วหนีไปให้ไกลเลย ฮ้อออ เรากำลังเอาใจช่วยผู้ร้ายอยู่ บ้าบออออ

[ขนมลา]

Cloud 11 #เสือป่าทะเล
ผู้แต่ง Waya22







"หนีไปแล้ว ยังจะกลับมาทำไมอีกทะเล"


ในขณะที่พูดประโยคนั้น มันก็ยังไม่หันกลับมามองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ


ทะเลนิ่งค้าง นึกถึงการกระทำที่ทั้งโง่เง่าและเสี่ยงต่อชีวิตของตัวเองที่ผ่านมาทั้งหมด คำตอบของคำถามนั้นก็คือคนตรงหน้าเขาตอนนี้ แต่ทะเลก็พูดไม่ออก เขาไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายจะมีปฎิกิริยาเย็นชาห่างเหิน น้ำเสียงแข็งกร้าว แถมยังไม่ยอมมองหน้ากันสักนิด


ในความดีใจที่พบว่ามันยังมีชีวิตอยู่ ยังปลอดภัย กลับมีความรู้สึกแปลกๆผุดพลุ่งขึ้นมาปะปน มันช่างใกล้เคียงกับความน้อยใจ ทะเลมุมปากกระตุก บ้าเอ๊ย! น่าอายเกินไปแล้ว


"มึงกลับมาทำไม" เสือป่ายังคงย้ำคำพูดห้วนๆใส่เขา


"มึงโดนยิง..."


"หายแล้ว กูไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่นี้ไม่ถึงตาย"


"อืม ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"


"ช่างกูเหอะ มึงไม่ต้องสนใจกูหรอก"


"ไม่ต้องสนใจงั้นเหรอ" ทะเลทวนคำเสียงแผ่ว เขาแค่นหัวเราะฝืดๆ "ถ้ากูทำได้ กูจะกระเสือกกระสนมาที่นี่ เที่ยวตามหามึงไปทั่วให้เสี่ยงโดนจับทำไมล่ะวะ!"


ไอ้เสือป่าชะงัก มันหมุนตัวหันขวับกลับมามองเขาทันที ในแสงแดดยามเย็น ทะเลเห็นดวงตาสีเหล็กคู่นั้นจับจ้องมาอย่างดุดัน


"ตามหากู?" ชายหนุ่มตรงหน้าเขาเค้นเสียงลอดไรฟัน "มึงก็รู้ดีว่าตำรวจกำลังตามจับตัวมึง แล้วมึงเสือกทำบ้าอะไรอยู่ รู้ตัวไหมทะเล!"


"เออ กูมันบ้า" เจ้าของชื่อที่โดนขึ้นเสียงใส่ขมวดคิ้วอย่างเริ่มอารมณ์กรุ่น "กูมันเสือก ก็เพราะมึงนั่น..."


"รู้แล้วยังเสือกกลับมาเพ่นพ่านแถวนี้! มึงใช้สมองคิดบ้างมั้ย มึงกำลังหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวชัดๆ!"


"ไอ้เสือป่า! กูไม่ได้ตามหามึงให้มึงมาด่าใส่กูแบบนี้นะโว้ย..."


"กูขอเตือน มึงรีบไสหัวไปเลยทะเล รีบไปซะเดี๋ยวนี้!"


ทะเลถึงกับหน้าชา ได้แต่ยืนนิ่งงันด้วยความอึ้ง ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่านี่คือสิ่งที่ต้องเจอเมื่อได้พบหน้ากัน


เหมือนเวลาที่เราพยายามทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างเต็มที่ ทำด้วยความทุ่มเทแม้จะรู้ว่าความหวังช่างน้อยนิด ทุ่มเทจนแทบไม่เชื่อว่าตัวเองจะทำได้ด้วยซ้ำ หากพอถึงจุดหมายปลายทางคนคนนั้นที่เราพยายามเพื่อเขากลับมาตะโกนใส่หน้ากันว่ามันช่างไร้ค่า สร้างแต่ปัญหายุ่งยาก มันไม่มีประโยชน์ใดๆเลย ทะเลไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของตัวเองออกมาได้หมด เพราะมันตีกันอื้ออึงอยู่ในหัว ดังนั้นน้ำเสียงที่พูดออกมาจึงแหบแห้งต่างกับอารมณ์ที่พุ่งสูง


"มึงเป็นห่าอะไรของมึงวะเสือป่า!"


"แล้วมึงกลับมาทำเหี้ยอะไร มึงโง่หรือเปล่าวะทะเล!"


"เออ กูโง่! กูมันโง่ก็เพราะว่าห่วงมึงไงไอ้เหี้ย!"


เป็นห่วงมันแทบตาย ทว่าผลตอบแทนที่ได้ คือโดนมันไล่ตะเพิดแถมยังมาด่ากันเหมือนสิ่งที่เขาทำมันไร้ค่านักหนา ก็รู้อยู่ว่าการที่เขาออกตามหาอีกฝ่ายมันทั้งโง่เง่าทั้งดันทุรัง ความหวังที่จะเจอมันก็ช่างน้อยนิด แต่ทั้งหมดที่ยอมเสี่ยงนั่น ต้นเหตุก็มาจากมันไม่ใช่เหรอ ไอ้ห่าเสือป่าเอ๊ย!


"ตำรวจตามจับตัวกูอยู่ กูรู้! บุกกลับมาที่นี่มันเสี่ยง กูรู้! ที่กูพยายามตามหามึงมันอันตราย กูก็รู้! แต่มึงจะให้กูทำยังไง หนีไปเฉยๆแล้วพยายามลืมทุกอย่างไปซะเหมือนกูกับมึงไม่เคยรู้จักกันงั้นเหรอ กูคงทำได้แล้ว กูคงเลือดเย็นแบบนั้นได้แล้ว ถ้ากูไม่เอาแต่ห่วงมึงแทบบ้าอย่างนี้!"


ทะเลยกมือลูบหน้า หอบหายใจหนักๆอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ นี่มันเรื่องบัดซบอะไรกัน ทำไมทุกอย่างถึงได้เลวร้ายแบบนี้ ไอ้เหี้ยเสือป่าตวาดไล่เขาทั้งๆที่ตลอดมาในหัวเขามีแต่มัน ทะเลอยากพุ่งเข้าไปเขย่าตัวมันแรงๆแล้วตะโกนใส่หน้ามันด้วยความอัดอั้นตันใจ อยากยกขาขึ้นถีบมันด้วยความโมโหสักที แต่แล้วเขาก็เห็นดวงตาดุดันของเสือป่าสั่นไหว มันกัดฟันกรอดเหมือนพยายามข่มกลั้นความรู้สึกบางอย่างในใจ ร่างสูงใหญ่ทำท่าจะขยับเข้ามาใกล้เขา แต่แล้วก็หยุดนิ่งไปเสียอย่างนั้น


"ไม่ควรเลย มึงไม่ควรพูดแบบนั้นเลย มึงไม่ควรเป็นห่วงกูขนาดนี้"


น้ำเสียงมันเข้มขึ้นขณะที่พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ


"นั่นสินะ" ทะเลหัวเราะเหอะ รู้สึกหัวร้อน หน้าร้อน และขอบตาก็ร้อนผ่าวๆ "กูก็อยากจะหนีไปคนเดียวให้ไกลแล้วไม่กลับมาอีก ถ้ามึงไม่เคยบอกว่าเราจะไปจากที่นี่ด้วยกัน กูก็ไม่ชอบใจหรอกนะที่ไอ้ความรู้สึกห่วงใยบ้าๆนี่วนเวียนอยู่ในหัวกู แต่มันห้ามไม่ได้มึงเข้าใจไหม! มึงเคยบอกเองไม่ใช่เหรอว่าดีใจที่กูเป็นห่วงมึง แล้วตอนนี้ดูสิ่งที่มึงพูดกับกูสิเสือป่า"


"ทะเล มึง..."


"รู้ไหมกูดีใจแค่ไหนที่เจอมึง ทั้งที่กูโคตรกลัว กลัวว่ามึงจะตายห่าไปแล้ว แต่พอได้เจอกัน มึงกลับทำตัวเย็นชาใส่กู ด่ากู ไล่กูแบบนี้เหรอวะ หรือว่ามึงโกรธที่วันนั้นกูหนีเอาตัวรอดไปคนเดียว" ทะเลยกมือขึ้นเสยผมตัวเองแรงๆจนยุ่งเหยิง ขณะมองสบตาคมกล้าของมัน "แต่มึงจะให้กูทำยังไงวะเสือป่า มึงหายไปไม่ยอมกลับมา จู่ๆไอ้คนพวกนั้นก็บุกเข้ามาที่ตึกแถว กูก็ต้องหนี พอวิ่งหนีไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตก็เจอตำรวจอีก กูแม่งทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากหนี ทั้งที่กูหนีไปกบดานในที่ปลอดภัยแล้ว แต่กูก็ดันโง่ย้อนกลับมา กลับมาเพราะมึงนั่นแหละเสือป่า!"


"มึงควรจะหนีไป ไม่ต้องกลับมาอีก..."


"บางทีกูคงจะคิดผิดเองว่ะเสือป่า" ทะเลเงยหน้ามองเพดาน กลอกตาไปมาพยายามข่มความจุกบางอย่างในอกให้หายไป รวมถึงความร้อนในดวงตานี่ก็ด้วย "กูน่าจะทำตามที่มึงพูด ไม่ต้องกลับมาหามึงอีก หนีไปให้ไกลๆ..."


ขณะที่ทะเลเดินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เสือป่ากลับคว้าแขนเขาไว้แล้วกระชากเข้าหาตัวเต็มแรง!








"มันสายไปแล้ว ทะเล"


อดีตนักโทษชายคำรามเสียงกร้าวในลำคอ มันกำข้อมือเขาไว้แน่น "มึงพลาดเองทะเล พลาดเองที่ไม่หนีไปให้สุด มึงพลาดเองที่ย้อนกลับมาหากู"

 
ชายหนุ่มเบิกตาค้างด้วยความตกใจกับท่าทีซึ่งเปลี่ยนไปฉับพลัน มองท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยงเหมือนสัตว์ป่าดุร้ายที่แสดงอาการหวงเหยื่อ มองท่าทางงุ่นง่านราวกับหวงของที่เป็นของมัน...ด้วยความความสับสน


"เพราะกูจะไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น!"





เสือป่าผลักร่างเขาให้แผ่นหลังแนบไปกับผนังอาคารร้าง แล้วมันก็พุ่งตัวตามมาคุกคามกดดันกัน ด้วยการยืนคร่อมร่างเบียดชิดตัวเขาจนขยับไม่ได้ สองมือหนาตรึงไหล่เขาไว้ราวกับจะไม่ให้มีโอกาสหลบหนีไปไหน ทะเลเกือบจะหลุดปากสบถด่า หัวหมุนกับความเปลี่ยนแปลงกะทันหันของมัน กำลังจะใช้กำลังสะบัดออกก็พลันต้องหยุดชะงัก เมื่อหันมองสบตากับเสือป่า ดวงตาคมกล้าร้อนระอุเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกแผดเผา มองลึกเข้าไปภายในนั้น เขาเห็นแววโหยหา...ห่วงหาในดวงตาสีเหล็กคู่นั้น


เห็นแม้กระทั่ง...แววตาเว้าวอน ราวกับกำลังเหนี่ยวรั้งไม่ให้เขาไป


ทะเลตะลึงงัน เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้มาก่อนเลย


"กูไม่ได้โกรธที่มึงหนีไป ทะเล" ไอ้หมอนั่นพูดเสียงแหบพร่า ก้มหน้าเข้ามาชิดจนหน้าผากพวกเขาชนกัน "ไม่สิ ถึงแม้ว่าตอนที่เห็นมึงวิ่งหนีผ่านไปวันนั้น กูยอมรับว่าโคตรใจหาย โมโห ไม่เข้าใจ แต่ในที่สุดก็รู้ว่าจริงๆแล้วกูไม่ได้โกรธมึงหรอก กูเสียใจต่างหาก เสียใจมาก"


"มึงเห็นเหรอ?" ทะเลถามเสียงแผ่ว


"ใช่ กูเห็นมึงวิ่งหนีผ่านหน้ากูไปจากในตึกนี้นี่แหละ วันนั้น...กูพยายามจะกลับไปหามึงที่ตึกแถวนั่นแล้ว แต่กู...ไปไม่ไหว"


เช้าวันนั้นหลังจากโดนพวกนักเลงหมาหมู่นั่นยิงใส่ เสือป่าหอบร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลโชกเลือดของตัวเองวิ่งกลับตึกแถว ในใจคิดอยู่อย่างเดียวว่าต้องกลับไปหาทะเล...ต้องกลับไปพามันหลบหนีให้เร็วที่สุด หนีจากกลุ่มคนซึ่งน่าจะเป็นญาติของไอ้สารเลวร้านสัก หนีจากตำรวจที่น่าจะกำลังเข้ามาในที่เกิดเหตุยิงปะทะกัน เขาพยายามสุดชีวิตแล้ว หากสุดท้ายเขากลับฝืนทนความเจ็บปวดบอบช้ำของร่างกายไม่ไหว โซซัดโซเซวิ่งมาหมดแรงล้มฟุบอยู่ในอาคารร้างข้างทางหลังนี้ ไม่คาดคิดเลยว่าถัดจากนั้นไม่กี่นาที เสือป่ากลับได้เห็นร่างของคนที่อยู่ในความคิดของเขา ทะเลกำลังวิ่งฝ่าสายฝนผ่านหน้าอาคารไป


วินาทีนั้นเหมือนโลกถล่มลงมาตรงหน้า


ถึงแม้จะรู้ว่าสักวันอีกฝ่ายก็ต้องจากไป ไม่วันใดก็วันหนึ่ง ทว่าความผิดหวังและเสียใจกลับพัดกระหน่ำเข้ามาในใจเขาอย่างหนักหน่วง ซัดเอาความเจ็บเสียดเข้าทิ่มแทงจนรู้สึกทรมาน ไม่รู้ว่าแผลที่โดนยิงกับความเจ็บปวดในอกอันไหนทรมานกว่ากัน นานแล้วที่ไม่เคยรู้สึกเจ็บแบบนี้ตั้งแต่ที่แม่จากไป ที่ผ่านมาเขาชืดชากับทุกสิ่ง มีเพียงความคั่งแค้นที่ฝังแน่นอก


ไม่คิดเลยว่าตอนนี้กลับต้องเจ็บปวด ทรมานเหมือนจะขาดใจ


ทะเล...ไอ้เวรตัวแสบคนนั้น คนที่เขาเผลอผูกติดชีวิตและหัวใจเข้ากับมันโดยไม่รู้ตัว หึ! ทั้งที่เป็นแค่เงื่อนปมความรู้สึกเล็กๆเกาะเกี่ยวพันกันเท่านั้นเอง แต่ก็ยากเหลือเกินที่จะแกะมันออกจากใจ เชือกที่ผูกหัวใจเขาเข้ากับมันอาจจะเหนียวแน่นเกินไป ยิ่งนับวันก็มีแต่จะแน่นขึ้น รู้ทั้งรู้ว่าสุดท้ายก็ต้องปล่อยมันไป แต่ก็อยากจะฉุดกระชาก ลากมันเข้ามาในโลกของเขา


ใจหนึ่งเขาไม่นึกอยากให้มันก้าวเข้ามาเลย โลกของเขามันบัดซบและหดหู่เกินไป ชีวิตของทะเลเองก็สาหัสพออยู่แล้ว ไม่ควรต้องมาจมดิ่งอยู่ในความมืดมิดกับเขาอีก หากอีกใจหนึ่ง ความรู้สึกอยากดึงมันเข้ามาอยู่ข้างๆก็รุนแรงจนน่ากลัว


เสือป่าอยากกอดทะเลไว้แนบอก ขณะเดียวกันก็อยากปกป้องมันไม่ให้ต้องมาแปดเปื้อนพัวพันกับฆาตกรฆ่าคนอย่างเขา แต่ดูเหมือนความรู้สึกอย่างแรกจะถ่วงน้ำหนักในใจเขาไว้มากกว่า


มาวันนี้ ราวกับโดนอีกฝ่ายตัดสะบั้นเชือกให้ขาดออก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม...คนที่ถลำลึกอย่างเขากลับเจ็บลึกยิ่งกว่าที่เคยคิด


เขาไม่สามารถดึงรั้งมันเอาไว้ได้ ต่อให้ทำได้จริง ก็อาจจะเป็นการฝืนใจอีกฝ่าย สุดท้ายแล้ว วันนี้ก็ต้องมาถึง เพียงแต่มันช่างเร็วเกินไปจนรับไว้ไม่ทัน เขาควรต้องปล่อยทะเลไปตามเส้นทางของมัน แม้ใจจะอยากเหนี่ยวรั้งไว้แค่ไหนก็ตาม


เสือป่าทุบกำปั้นฟาดลงกับพื้น หวังให้มันกลบความเจ็บในใจให้ทุเลาเบาบางลง ดีแล้ว...ทุกอย่างเป็นอย่างนี้มันดีแล้ว หมอนั่นควรจะต้องมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ใช่มาจมปลักอยู่กับเขาที่ชีวิตเต็มไปด้วยความมืดมน ถึงอย่างไรความผิดของโจรขโมยเงินกับฆาตกรฆ่าคนตายย่อมต่างกัน ชายหนุ่มเงยหน้ามองออกไปบนท้องฟ้าที่หม่นมัวไปด้วยพายุฝนซัดสาด


ไม่ว่าหมอนั่นจะหนีไปที่ไหน ก็ขอให้มันปลอดภัย


เขาก็คงทำได้แค่นี้เอง แค่ขอให้มันอยู่รอดปลอดภัยก็เท่านั้น




เสือป่าแทบไม่รู้ตัวเลยว่าหลังจากนั้นเขากระเสือกกระสนพาตัวเองไปที่คลินิคได้อย่างไร ลึกๆในใจเขายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อรออะไรบางอย่าง บางทีอาจจะเกี่ยวกับหมอนั่น ถ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ยังมีโอกาสรู้ความเป็นไปของอีกฝ่ายได้ ถึงแม้จะน้อยนิดแค่ไหนก็ตาม


รอยเลือดจากบาดแผลหยดลงตามพื้นดินและพื้นหญ้า แต่ครู่เดียวก็ถูกฝนชะล้างลบเลือนไป คลินิคในชุมชนมีสามแห่ง มีอยู่แห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในซอกซอยเงียบๆไม่ไกลจากที่นี่นัก สามารถเดินอ้อมทุ่งหญ้าออกไปได้ เขาลัดเลาะหลบหลีกผู้คนบางตาเข้าไปในคลินิคแห่งนั้นได้สำเร็จ และโชคยังดีที่เขาได้รับการรักษาจากแพทย์เจ้าของคลินิค ตอนนั้นยังไม่มีใครรู้ว่าเขาฆ่าไอ้สารเลวเจ้าของร้านสัก หากจะมีใครสงสัยก็น่าจะเป็นเรื่องยิงปืนหลังปั๊มน้ำมัน เสือป่าเชื่อว่าแพทย์เจ้าของคลินิคแห่งนั้นสงสัยในตัวเขา ยิ่งเขานอนพักฟื้นอยู่หลายวัน ข่าวเรื่องตัวเองตกเป็นผู้ต้องสงสัยฆ่าคน เรื่องศพถูกฝังในป่าหญ้าหลังตึกแถวแพร่สะพัดออกไป เขาก็ยิ่งต้องระวังตัว


ที่สำคัญ เขานึกรู้สาเหตุที่ทะเลวิ่งหนีไปวันนั้นทันที หมอนั่นคงวิ่งหนีกลุ่มญาติเจ้าของร้านสักที่พากันยกพวกบุกเข้ามานั่นเอง ยิ่งรู้แบบนี้ ความเป็นห่วงในตัวอีกฝ่ายยิ่งสุมอก


ยิ่งลากมันเข้ามาใกล้ ชีวิตทะเลก็ยิ่งพัวพันกับอันตรายที่มันไม่เกี่ยวข้อง และเขาก็ปกป้องอะไรมันไม่ได้เลยสักนิด





ในระหว่างนอนพักฟื้น มีตำรวจเข้ามาสอบถามและตรวจสอบคลินิคแห่งนั้น แต่แพทย์เจ้าของไข้ของเขากลับปฎิเสธไม่รู้ไม่เห็น แถมยังพาเขาเข้าไปซ่อนตัวภายในบ้านส่วนตัวของอีกฝ่าย ซึ่งก็ตั้งอยู่หลังคลินิคนั่นเอง เสือป่านึกสงสัยในเจตนาของหมอคนนั้นซึ่งเขาทราบภายหลังว่าชื่อ ชีวัน  แต่หมอกลับบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขาเป็นคนร้าย ไม่คดีใดก็คดีหนึ่ง แต่มันไม่สำคัญ ชีวันสนใจแค่ว่า ถ้าคนไข้สามารถหาเงินมาจ่ายได้หมอก็สามารถรักษาได้เช่นกัน และที่ช่วยปกปิดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ชีวันบอกกับเสือป่าว่าเขาก็แค่ไม่ศรัทธาในความยุติธรรมบนโลกใบนี้ บางทีเสือป่าอาจจะต้องช่วยชีวันเป็นการตอบแทนในวันใดวันหนึ่งก็ได้


หมอคนนี้ไม่ธรรมดา


ถึงจะยังคลางแคลงใจในตัวหมอผู้แปลกประหลาด แต่เสือป่าก็นึกขอบคุณอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ แม้ว่าตัวเองจะต้องจ่ายไปไม่น้อย ความจริงหลังออกจากคุก ก่อนเขาจะออกมาตามล่าไอ้สารเลวร้านสักนั่น ชายหนุ่มมีเงินเก็บที่ได้จากการทำงานเยอะอยู่พอสมควร


หลังบาดแผลหายดี เสือป่ากลับมาที่อาคารร้างแห่งนี้อีกครั้ง ทั้งที่บริเวณใกล้เคียงแถบนี้มีตำรวจคอยป้วนเปี้ยนอยู่ตลอด โดยเฉพาะตึกแถวที่เขาเคยใช้ชีวิตอยู่กับทะเล ชายหนุ่มยอมรับกับตัวเองว่าเขาอยากกลับมายืนอยู่ในสถานที่ซึ่งอีกฝ่ายเคยอยู่ ที่ซึ่งเคยมีกลิ่นอายของทะเล  แต่ในเมื่อไม่สามารถเข้าไปในตึกแถวแห่งนั้นได้  เขาก็ขอกลับมายังสถานที่ที่เห็นอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้าย


เหอะ! ทั้งที่เจ็บปวดแต่ก็ยังอยากจะจมลึกอยู่กับความเจ็บนั้นอยู่ดี


เสือป่าได้แต่แต่แค่นหัวเราะเยาะหยันให้กับตัวเองอย่างเงียบงัน


เอาเถอะ ถึงแม้ว่าแถบนี้จะเสี่ยงอันตราย มีตำรวจคอยตระเวนตรวจสอบ แต่ไม่แน่นักหรอก...ที่ที่อันตรายที่สุดอาจจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดก็เป็นได้





เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าจู่ๆทะเลจะมาปรากฏตัวตรงหน้า สีหน้าดีใจของมันในวินาทีแรกที่เจอกันทำให้เขาแทบคลั่ง อยากจะกระชากตัวมันเข้ามากอดให้จมอก..









"กูหนีไปเพราะพวกญาติเจ้าของร้านสักนั่นบุกเข้ามา ไม่ได้หนีมึง..."


"กูรู้ ทะเล" ลมหายใจของเสือป่าหนักหน่วงขณะที่เขายกมือขึ้นลูบแก้มคนโดนกักตัวเอาไว้ "กูรู้เรื่องทั้งหมดหลังจากนั้น กูจะโกรธมึงมากกว่านี้ถ้ามึงไม่รีบหนีไป เพราะมึงอาจจะถูกจับ หรือไม่ก็อาจถึงตาย กูช่วยมึงไม่ได้ กูปกป้องอะไรมึงไม่ได้สักอย่าง แม่งเอ๊ย! มึงไม่น่ากลับมาให้กูเห็นหน้าเลยว่ะทะเล"


"มึงพูดเหี้ยๆแบบนี้อีกแล้วนะ!" ทะเลแยกเขี้ยว เผลอซัดหมัดยันโครมเข้าปลายคางคนตรงหน้าอย่างมีน้ำโห


"ยิ่งเห็นหน้ามึงกูยิ่งควบคุมอารมณ์ไม่ได้" เสือป่าผงะออกไปนิดหนึ่ง เขาจับปลายคางที่โดนชกแล้วเดาะลิ้น แค่เห็นหน้าอีกฝ่าย ความอดทนของเขาก็ลดลงฮวบฮาบ มีแต่พายุอารมณ์รุนแรงที่เต็มไปด้วยความโหยหาและความคิดถึง เขาหรี่ตามองหน้ามันด้วยประกายตาวาววับ "กูอยากจะจับมึงมาล็อกกุญแจไม่ให้มึงหนีไปไหน อยากจะฉุดมึงมาอยู่ข้างๆกู ยิ่งมึงพูดจาเหมือนมีเยื่อใย เหมือนห่วงกันนักหนา กูยิ่งอยากกระชากมึงมากอดแน่นๆให้สมกับที่กูเอาแต่คิดถึงมึง ดึงมากอดแรงๆให้มึงเป็นของกูคนเดียว"


"..."


ทะเลพูดไม่ออก ได้แต่เบิกตากว้างมองคนตรงหน้าที่เอาแต่จ้องกันเหมือนจะกลืนกิน


"แต่มึงก็รู้ว่าชีวิตกูมันเหี้ย มันทั้งอันตราย ทั้งบัดซบแค่ไหน ถึงแม้กูจะโคตรเสียใจตอนเห็นมึงวิ่งหนีไป ตอนนั้นกูคิดว่าทุกอย่างจบลงแล้ว เรื่องของกูกับมึงมันจบแล้ว แต่ก็โล่งใจที่มึงไม่ต้องมาพัวพันกับคนร้ายฆ่าคนอย่างกูอีก"


"มึงอาจจะลืมว่าชีวิตกูก็ไม่ได้สวยงามโรยด้วยกลีบกุหลาบ"


"มันจะดำมืดยิ่งกว่านี้ถ้ามาข้องเกี่ยวกับกู" เสือป่ายันฝ่ามือสองข้างกับผนังข้างศีรษะอีกฝ่าย สบตาคนที่โดนเบียดติดผนังอย่างจริงจัง "โทษของขโมยกับฆ่าคนตายมันไม่เหมือนกัน มึงยังมีโอกาสรอดมากกว่ากูหลายเท่า"


"ไม่ว่าจะแบบไหนกูก็ไม่เห็นทางรอดทั้งนั้น"


เสือป่าสูดลมหายใจลึก


"อย่าบังคับให้กูต้องฉุดกระชากมึงเข้ามาในโลกบัดซบของกู"


"มึงคิดว่าตัวเองเป็นจอมเผด็จการในนิยายประโลมโลกหรือไงวะไอ้เวร" ทะเลหัวเราะขึ้นจมูก


"กูเตือนแล้วนะทะเล มึงคิดดีแล้วเหรอ"


เสือป่าจ้องตาอีกฝ่ายเขม็ง ดวงตาสีน้ำตาลเหล็กกล้าลุกวาวเป็นประกายวาบจนคนมองเริ่มหายใจติดขัด


"หุบปากน่า" ทะเลกัดฟันกรอด หน้าร้อนผ่าวไปหมดจนนึกอยากจะสบถสาบานคำหยาบคายออกมายาวเหยียด "มึงกล้าถามทั้งที่ทำตัวเป็นผู้ร้ายคุกคาม ไม่เปิดช่องให้กูขยับหนีไปไหนเลยแบบนี้เนี่ยนะ"


"มึงทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วทะเล ถ้ามึงคิดจะหนี"


"หยิบปืนมายิงทิ้งแม่งเลยดีมั้ย"


ทะเลพึมพำด่าอีกฝ่ายในลำคอขณะที่เตะขามันไปแรงๆสองสามที โดยไม่ได้เลื่อนมือไปที่ปืนข้างเอวแต่อย่างใด ไอ้เสือป่าถอยไปนิดเดียวเท่านั้นแล้วก็โผกลับเข้ามาใกล้กว่าเดิม จมูกโด่งเป็นสันเสียดสีกับแก้มเขาไปมา หนำซ้ำมันยังกำมือทุบผนังข้างหัวเขาเป็นจังหวะปั่นประสาทกันอีก


"อย่ากวนตีนกูทะเล กูจริงจัง"


"มึงจะคาดคั้นอะไรกูนักหนาวะ" เขากัดริมฝีปาก พ่นลมหายใจพรืดใส่หน้ามัน "กูไม่มีอะไรจะพูดแล้วโว้ย"


"อย่านึกเสียใจทีหลังก็แล้วกัน"


น้ำเสียงแหบต่ำปนพร่าของอดีตนักโทษเถื่อนดังอยู่ข้างหูจนทะเลรู้สึกจั๊กจี้ชอบกล ไอ้หัวใจบ้าก็ดันเต้นแรงอยู่นั่น ไม่รู้ว่าเสียงหัวใจใครกันแน่ดังสนั่นขนาดนี้ ทำให้เขาชักสมองเบลอไปหมดแล้ว


"เออ แค่มาเจอคนเหี้ยๆอย่างมึงก็เสียใจแทบตายแล้วล่ะ"


"ปากดี" เจ้าของดวงตาสีเหล็กหัวเราะเสียงต่ำๆ มือจับปากแดงด้วยสีเลือดของอีกคนบิดเล็กน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว "งั้นก็ติดแหง็กอยู่กับคนเหี้ยๆอย่างกูไปตลอดเถอะมึง"


"โคตรโชคร้ายว่ะแม่ง!"


"ช่วยไม่ได้" เสือป่าแสยะยิ้ม รวบตัวทะเลเข้ามากอดแน่น แถมยังผลักหัวอีกฝ่ายให้เอนมาซบอกเขาแรงๆ "กูไม่ปล่อยให้มึงหนีไปไหนอีกแล้ว"


เสือป่ากอดอีกฝ่ายเอาไว้นิ่งๆ ซึมซับความรู้สึกโหยหาที่เขามีต่อมัน น่าแปลกแค่กอดเดียวกลับทำให้รู้สึกเติมเต็ม แค่กอดเดียวกลับทำให้หัวใจที่เคยเจ็บปวดอบอุ่นขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทะเลขยับแขนตัวเองแล้วกอดรัดเขาตอบกลับมาแน่นพอกัน เขาลูบหลังมันไปมา อยากสัมผัสทุกอย่างของมัน อยากตอกย้ำให้มั่นใจว่าเขาฉุดกระชากมันเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาได้แล้ว ในขณะที่ทะเลก็ลูบหลังลูบไหล่เขาเบาๆ มือของมันทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน


เสือป่าหลับตาลงชั่วครู่ และนี่คือสิ่งที่เขาต้องการทั้งหมด


พวกเขากอดกันนิ่งๆอยู่อย่างนั้น นานเท่าไรก็ไม่มีใครได้นับ กระทั่งทะเลบ่นงึมงำว่าอึดอัดหายใจไม่ออก แล้วง้างมือตีหลังเขาตุ๊บๆเพราะโดนเขากดหัวให้ซุกอกแน่นเกินไป พอหลุดออกมาได้มันก็ทำสีหน้าปั้นยากใส่ จะยิ้มก็ไม่ใช่จะบึ้งก็ไม่เชิง แต่แก้มขาวกลับพองออกอย่างผิดปกติ ทั้งที่เป็นอย่างนั้นแต่เสือป่าก็ดันรู้สึกว่ามันน่ารัก


"ถึงแม้กูจะไม่มีอะไรดี" ชายหนุ่มจ้องตาอีกฝ่าย จับคางมันให้หันมาสบตากันตรงๆ "แต่ก็อยู่กับกูเถอะนะทะเล"


"เออ" เจ้าของชื่อส่งเสียงในลำคอ ใบหน้าและใบหูขึ้นสีจัดจนน่าหมั่นเขี้ยว "กูก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้วไง"


เสือป่าหัวเราะแผ่วเบา ลูบแก้มร้อนผะผ่าวของมันอย่างเอ็นดู


ในเส้นทางชีวิตที่เต็มไปด้วยฝันร้ายและรอยแผลบาดลึก เขากลับเจอคนสำคัญคนหนึ่ง แม้จะพบเจอกันอย่างไม่สวยงามนัก และใช้ชีวิตด้วยกันก็ไม่สวยงามเท่าไร แต่ก็รู้ดีว่าหากจากกันแล้วจะเสียใจและเจ็บปวดจนเกินกว่าที่คิด เส้นทางข้างหน้าแม้คาดเดาได้เลยว่าต้องหนักหนาสาหัส ขรุขระและอันตราย แต่ก็ยังอยากให้อีกคนอยู่ข้างๆกัน


อันที่จริง เชือกที่ผูกหัวใจเขากับทะเลเข้าด้วยกันไม่ได้ถูกตัดขาด เชือกเส้นนี้ยังคงเหนียวแน่นมากกว่าที่เขาคิด






"กูจะไม่พูดว่ารักมึง แต่มึงก็รู้ใช่มั้ยทะเล"


"อือ"


ทะเลกัดริมฝีปาก พยายามควบคุมกล้ามเนื้อบนใบหน้าให้เป็นปกติอย่างเต็มที่ แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว หลุดยิ้มออกมาจนได้ แม่งเอ๊ย! เขาอายจะตายอยู่แล้ว!


"แก้มมึงแดงน่าดูเลย" ไอ้เสือป่ายังมีหน้ามาหัวเราะในลำคอใส่อีก


"ไม่ต้องพูดก็ได้มั้งไอ้เหี้ย! หูมึงก็แดงเหมือนกันแหละน่า"


"หึ! แล้วไงวะ มึงมีปัญหากับกูเหรอ"


หมอนั่นยื่นหน้าเข้ามาจนชิดแล้วเลิกคิ้วถาม เขาเอียงหน้าหลบแล้วดันมันออกไปห่างๆ เขินก็เขินยังมาตอแยกันอยู่ได้ บ้าเอ๊ย!


"เอาหน้ามึงออกไปไกลๆเลย!"


แต่ก็ดูจะไม่เป็นผลเท่าไร เขาก็เลยได้แต่หายใจฟึดฟัด ปัดไม้ปัดมือให้วุ่นอยู่อย่างนั้น


ท่ามกลางฝนฟ้าคะนองของชีวิต โลกเหวี่ยงเขาให้มาเจอกับเสือป่า มันคือความโชคร้ายหรือความจริงแล้วคือโชคดี ทะเลไม่คิดหาเหตุผลอีก แต่ที่แน่ใจคือเขาอยากมีช่วงเวลาแบบนี้ ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับมัน






TBC.


อ้าว เขารักกันแล้วนะพี่น้อง

#เสือป่าทะเล

[k2blove]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบมากแม้เนื้อเรื่องจะมีแค่คน 2 คน แต่สามารถทำให้อ่านแล้ววางไม่ลง
จากที่เจอกันครั้งแรกนั้นไม่น่าจะพาให้เขาอยู่ด้วยกันได้ กลับทำให้ 2 คนผูกพันกันทีละเล็กทีละน้อย
เสือป่า โอกาสที่จะข่มขืนทะเลได้แต่เขาก็ไม่ทำ คงเป็นเพราะไม่อยากให้เหมือนแม่ที่โดนอย่างนั้น
ความเอาใจใส่ในเรื่องเล็กน้อย ของเสือป่าทำให้ทะเลปฎิเสธไม่ได้ว่าหัวใจตัวเองโดนแทรกซึม
จนเมื่อเสือป่าหายไป ถึงได้รู้ใจตัวเองว่านี่แหละคนที่เขารัก
ขอให้ทั้งคู่ผ่านพ้นไปด้วยดีน้าา
 

[cavalli]

 


นึกโจ๊กเกอร์ กับ ฮาร์ลี่ ควิ้น

[สีหราช]

 

[ขนมลา]

Cloud 12





เราออกเดินทางไปด้วยกัน ในสถานการณ์เสี่ยงอันตราย


ความสัมพันธ์ของเราสองคนนอกจากจะตัดกันไม่ขาดแล้ว ทะเลยังต้องยอมรับว่าดูเหมือนจะแนบแน่นยิ่งกว่าเก่าอีกด้วย


"มึงจะกลับไปซ่อนตัวที่เดิมอีกมั้ย" ไอ้เสือป่าถามขึ้นขณะที่พวกเราเดินออกมาจากอาคารเก่าทรุดโทรมแห่งนั้น


"ไม่" เขาส่ายหน้า มองหน้ามันเต็มตา "ถึงที่ผ่านมาจะยังไม่มีใครสงสัยกู น่าจะไม่มีใครจำหน้ากูได้เพราะข่าวของกูไม่ได้อยู่ในความสนใจของคนทั่วไปเท่าไร แต่เรื่องของมึงมันอุกอาจ ถ้าพามึงไปอยู่ด้วยต้องมีคนจับพิรุธได้แน่ๆ"


"รู้ซึ้งหรือยังว่าอยู่กับกู มึงต้องเสี่ยงขนาดไหน"


"กูไม่ได้โง่น่า รู้ซึ้งไปถึงก้านสมองโน่นแล้ว" ทะเลหัวเราะขึ้นจมูกดังฟึด "พูดอย่างนี้ อยากจะไล่กู?"


"เหอะ! ไม่มีทาง" หมอนั่นยิ้มมุมปาก "กูจะจับมือมึงไม่ปล่อย จะกอดมึงเอาไว้ให้แน่น ถ้ามึงคิดหนีล่ะก็ น่าดู!"


"คือสรุปนี่ขู่กันเหรอวะ"


ทะเลย่นจมูก แต่จู่ๆ เสือป่าก็คว้ามือเขาไปจับไว้แน่น ชายหนุ่มเลยได้แต่กะพริบตาปริบ


"ไปกันเถอะ ไปกับกู"


มือของเสือป่าทั้งสากทั้งชื้นเหงื่อ แต่กลับทำให้หัวใจเขาอุ่นวาบ ดวงตาคมเฉียบของอีกฝ่ายที่มองสบกัน ไม่ได้อ่อนละมุน ไม่ได้หวานเชื่อม แต่กลับทำให้ใจเต้นหนักหน่วง ทะเลกระชับมือตอบ แล้วเสมองไปบนท้องฟ้าที่ฉาบไปด้วยสีดำสนิท มีเพียงดวงจันทร์เสี้ยวเล็กๆส่องแสงนำทาง


"ก็ไปสิ"


ดังนั้น รถยนต์ที่ทะเลเช่ามาจึงเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถของอาคารร้างหลังจากนั้น เพียงแต่คราวนี้ชายหนุ่มต้องเปลี่ยนสถานะเป็นผู้โดยสารแทน เพราะเสือป่ามันยืนยันเสียงหนักว่าจะขับให้เอง ด้วยคำพูดและท่าทางเหมือนออกคำสั่งกันจนน่าหมั่นไส้


"มึงขับรถตามหากูทั้งวัน" แต่แล้วมันก็พูดขึ้น ทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่บนถนนสายหลัก "ไม่อยากให้มึงเหนื่อยอีก นั่งเฉยๆพักไปเถอะ"


พอฟังเหตุผลแบบนี้ ความหมั่นไส้ที่มีก็ดันจางหาย กลายเป็นความรู้สึกดีเข้ามาแทนอย่างที่ทะเลชักจะเอือมระอาตัวเองอยู่เหมือนกัน


"ขอบใจ" ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตารัดเข็มขัดนิรภัยแก้เก้อ "แล้วมึงจะขับไปที่ไหนล่ะ"


"ที่ไหนก็ได้ที่กูกับมึงจะปลอดภัย"


"อย่าขับพากูไปตายห่าแล้วกัน"


"ถ้าตายก็ตายด้วยกัน"


"ไอ้ห่า! พูดจาเหี้ยๆ!"


เขากำหมัดชกไหล่มันไปทีหนึ่ง แม่งพูดออกมาเป็นลางได้หน้าตาเฉย!


"อย่าชกสิวะ เดี๋ยวรถแฉลบ" มันพูดเสียงดุ แล้วประโยคต่อมาก็โคตรจริงจังจนเขาได้แต่นิ่ง "กูพูดความจริง กูไม่รู้หรอกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นข้างหน้า กูกับมึงเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว หนทางข้างหน้าก็มีแค่หนีรอด โดนจับ หรือไม่ก็ตาย...เท่านั้นแหละ"


ใช่ มันพูดถูก ถูกต้องทุกอย่าง และเขาก็รู้ดี ทว่าสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของทะเลคงได้ลดน้อยลงมากกว่าที่เคย ถึงได้ยอมพาตัวเองเข้ามาพัวพันกับเรื่องเสี่ยงตาย ที่มองเห็นแต่เส้นทางอันตรายรออยู่เบื้องหน้า


"ต้องหนีรอดสิวะ คนอย่างกูไม่ยอมจนตรอกง่ายๆหรอก มึงก็รู้เสือป่า"


ทั้งหมดนั่นเป็นเพราะไอ้เสือป่าแท้ๆ ที่ดันจับเขาล็อกกุญแจมือไว้ตั้งแต่ตอนนั้น ใครจะรู้ว่าถึงแม้ตอนนี้ไม่มีกุญแจมือเฮงซวยนั่นแล้ว แต่มันกลับยังคงจับเขาล็อกเอาไว้ไม่ยอมปล่อย


ไม่มีกุญแจ ไม่มีเชือก มีเพียงความรู้สึกที่ผูกล็อกเข้าด้วยกัน และมันก็แน่นหนาจนเกินกว่าจะตัดขาด


หรือไม่ เขาก็คงต้องโทษหัวใจตัวเองนั่นแหละ


 
"กูรู้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กูจะปกป้องมึงให้ถึงที่สุด"


ทะเลนิ่งอึ้ง จู่ๆก็รู้สึกว่าเชือกที่ผูกคล้องใจเขากระชับแน่นขึ้นอีกอย่างไม่รู้ตัว


"ไม่ต้องหรอก กูปกป้องตัวเองได้"


"ชีวิตที่ผ่านมาของกูมีแต่ความแค้น ความเจ็บปวด กูแทบไม่เคยสนใจความเป็นความตายของใครทั้งนั้น จนกระทั่งกูได้มาเจอมึง..." เสือป่าเบือนหน้ามาสบตากันชั่วแวบ แล้วหันกลับไปจ้องเส้นทางข้างหน้าต่ออย่างรวดเร็ว "กูเพิ่งเข้าใจว่าความรู้สึกอยากปกป้องใครสักคนมันเป็นยังไง ก็ตอนที่มีมึงเข้ามา กูอยากให้มึงมีชีวิตอยู่...ข้างๆกู"


ทะเลไม่เคยจินตนาการถึงคำพูดทำนองนี้จากเสือป่า ยิ่งประโยคยาวๆชวนให้ความรู้สึกปั่นป่วนแบบนี้ยิ่งไม่เคยมีในหัวสมอง แต่ทุกอย่างที่มันพูดออกมา กลับมีอิทธิพลกับใจเขามากมายอย่างที่ไม่เคยคิด



หนักแน่นและมั่นคงได้ถึงขนาดนั้นเลย



ความรู้สึกที่มีใครบางคนให้ความสำคัญกันมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ทะเลเพิ่งได้สัมผัสความรู้สึกเหล่านั้นจนเต็มตื้นก็ตอนนี้ หัวใจราวกับจะพองโตได้ ความรู้สึกที่ได้รับความห่วงใยจากใจจริง ความรู้สึกที่ได้เป็นคนสำคัญของใครสักคน มันดีขนาดนี้จริงๆเหรอ


อาจเพราะว่าตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยได้รับมัน พอคิดว่าเจอกับแสงสว่างก็ดันถูกหักหลังให้เจ็บช้ำอีก


"มันไม่ใช่คำสัญญาหรอกนะทะเล เพราะกูเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะทำได้อย่างที่คิดหรือเปล่า กูเป็นคนลากมึงเข้ามาในวงจรอันตรายนี้เอง แต่กูจะพยายาม มึงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปทะเล"

 
ความสัมพันธ์ของเราไม่มีอะไรต้องหลอกลวงกัน ไม่มีใครหาประโยชน์จากใครได้ทั้งนั้น ไม่มีความจำเป็นต้องหาคำพูดสวยหรูมาปั้นแต่งใส่กัน เพราะเราต่างก็เปิดเผยสันดานธาตุแท้ซึ่งแฝงด้านมืดชั่วร้ายให้เห็นกันจนหมดสิ้น



"มึงเองก็ด้วย มึงก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปเหมือนกัน"


ทะเลพูดเสียงแผ่ว เขาไม่ได้มองหน้ามัน และเสือป่าก็ยังคงจับจ้องถนนเบื้องหน้าไม่ละสายตา



"อนาคตไม่มีอะไรแน่นอนหรอก ที่ผ่านมากูไม่เคยกังวลด้วยด้วยซ้ำว่าจะตายห่าไปวันไหน ก็แค่มีชีวิตอยู่ไปวันๆ ใจมีแต่ความแค้น คิดแต่จะเอาคืนไอ้พวกสารเลวนั่น" เสือป่าหัวเราะหึในลำคอ "แต่ตอนนี้ ที่กูคิดก็มีแค่อยากอยู่กับมึงไปนานๆ"


ทะเลห้ามตัวเองไม่ให้ใจเต้นแรงไม่ได้หรอก ห้ามไม่ให้ความรู้สึกดีใจในอกนี้หยุดลงก็ไม่ได้ด้วย เขาแทบจะเอียงหน้าซบลงกับกระจกรถแล้วยิ้มกว้างๆ กับวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างนั่น ชักจะเกลียดตัวเองขึ้นมาตะหงิดๆ ที่ดันทำตัวเหมือนพวกบ้าคลั่งในความรักอะไรเทือกนั้น


ผ่านโลกที่โหดร้ายมาก็มาก แต่ก็ดันมาตกม้าตายกับไอ้เสือป่า อดีตนักโทษเถื่อนที่ดีแต่พูดจาห่ามๆ คิดอะไรก็พูดออกมาอย่างนั้น


คนอย่างเขาที่ชีวิตแทบไม่เคยได้สัมผัสกับความรักจริงใจก็แบบนี้ ลึกๆก็คงจะโหยหาความรู้สึกพวกนี้อยู่บ้าง ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับมันจะยืนยาวไปถึงตอนไหน อนาคตข้างหน้าก็มองแทบไม่เห็นทางด้วยซ้ำ แต่ทะเลก็ดันหลวมตัวถลำลึกลงไปแล้ว


ก็อย่างที่บอกว่าคงต้องโทษที่หัวใจตัวเอง



รถยนต์แล่นมาถึงทางแยก และติดไฟแดงอยู่พักใหญ่ ถึงทะเลจะไม่ได้หันไปมองคนขับ แต่ก็รู้ว่าไอ้เสือป่ากำลังจ้องหน้าเขาอยู่เงียบๆ ชายหนุ่มกัดริมฝีปาก พยายามควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติธรรมดาที่สุด ก่อนจะตัดสินใจพูดบางสิ่งที่คิดอยู่ออกไป


"ถ้าอยากอยู่กับกู ก็ห้ามเป็นอะไรทั้งนั้น" 


ไม่จำเป็นต้องเก็บเงียบความคิดนี้เอาไว้



"..." 


"ถ้าอยากอยู่กับกู...ก็อย่าตาย"


ทะเลไม่อยากรู้สึกเสียดายในวันข้างหน้า ถ้าหากไม่ได้พูดออกไปในเวลาที่สามารถพูดมันได้


"ทะเล"  เสือป่าเรียกชื่อเขาแล้วก็นิ่งเงียบไปเสียอย่างนั้น พอชายหนุ่มหันไปมองก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มันเอียงตัวข้ามเบาะเข้ามาใกล้ ดวงตาของมันเป็นประกายวับวาวขณะเอื้อมมือมาลูบหัวเขา "ไม่คิดมาก่อนว่าชีวิตกูจะมาได้ยินอะไรแบบนี้ จะจำไว้เลย"


ทะเลกัดปาก สายตาของมันเริ่มทำเขาหน้าร้อนเห่อขึ้นมา


"กูไม่ได้รู้สึกมีความสุขขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ"


ไอ้เสือป่าพึมพำขณะที่มองลึกเข้ามาในตาเขา และทะเลก็เริ่มจะกัดริมฝีปากกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว


"อือ ทำให้ได้อย่างที่กูพูดด้วย"


"กูจะพยายาม" ไอ้อดีตนักโทษเถื่อนผุดยิ้มใส่ตาเขา ทะเลได้แต่มองรอยยิ้มหายากของมันตาค้าง "มีชีวิตอยู่เพื่อมึง"



ตอนนี้ทะเลเองก็กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน



เออ ช่างแม่ง อยากยิ้มนักก็ยิ้มไปเลย!


แล้วชายหนุ่มก็ได้แต่ลูบหน้าตัวเองที่ร้อนจัด เมื่อได้รับสายตาวาววามราวกับเอ็นดูเขานักหนากลับมา สุดท้ายเลยต้องพูดอุบอิบออกมาเบาๆ


"เพื่อตัวมึงเองด้วย เราต้องรอดไปด้วยกันสิวะ"


"อืม หนีรอดไปด้วยกัน" เสือป่าเลื่อนมือมาแตะแก้มเขา "ขอบใจที่ไม่เดินจากกูไปนะทะเล"



"ก็แค่อยู่ด้วยกันสองคนอาจจะมีโอกาสรอดมากกว่า"


เขาขูดเล็บกับฝ่ามือตัวเอง ทำไงได้ละวะ เผลอใจให้แม่งไปแล้ว!


"เลิกเขินได้แล้ว" มันตบแก้มเขาเบาๆ "เลิกทำแก้มแดงใส่กูด้วย"


"กูไม่ได้เขิน" ทะเลรีบปัดมือมันออกแล้วร้องเสียงเขียว


"เหรอ  แต่หน้าตามึงตอนนี้แม่งโคตรน่าฟัดเลยว่ะ!"


ว่าแล้วไอ้เสือป่าก็จับแก้มเขาดึงจนยืดย้วยอย่างสนุกมือ


"ไอ้สันดานหยุดยุ่งกับแก้มกู!"


ทะเลสบถด่า ยันปลายคางไอ้คนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ออกไปเต็มแรง จนมันเซชนพนักพิงอีกฝั่ง พอดีกับที่สัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว ไอ้เสือป่าเลยต้องรีบหันกลับไปขับรถต่อ แต่ก็ยังไม่วายส่งเสียงหัวเราะยั่วเย้ามาให้ได้ยินเหมือนแกล้งกัน


ชายหนุ่มได้แต่หายใจฟึดฟัดแล้วเอื้อมมือไปกดเปิดวิทยุ หมุนคลื่นหาเพลงฟังกลบเสียงหัวเราะชวนจั๊กจี้หูของมัน


แต่พอต่างคนต่างนั่งเงียบ ก็กลับนึกถึงบทสนทนาที่เพิ่งผ่านไประหว่างเขากับมันขึ้นมา ทะเลเกาแก้มยุบยับ จู่ๆก็รู้สึกวูบวาบในหัวใจอย่างแปลกประหลาด


จะปกป้องกันให้ถึงที่สุดงั้นเหรอ...


มีชีวิตอยู่เพื่อเขางั้นเหรอ...


หนีรอดไปด้วยกันงั้นเหรอ...



ให้ตายสิ! ความสัมพันธ์ของเขากับมันมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรกันนะ  จากคนแปลกหน้าที่เกือบจะฆ่ากันตาย จากคนสองคนที่ชีวิตโคตรบัดซบมาอยู่ด้วยกันเพราะเหตุจำยอม พอมาตอนนี้คำพูดพวกนั้นกลับออกจากปากมัน ทั้งหนักแน่นและชวนให้ปั่นป่วนในหัวอก กลายเป็นความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่แทบไม่น่าเขื่อว่าจะเกิดขึ้นได้


ไม่ว่าคนหนึ่งจะไปที่ไหน อีกคนก็จะไปด้วยกัน


เหมือนพวกคู่รักบ้าคลั่งที่พร้อมกระโจนเข้าหาเรื่องเสี่ยงตาย พร้อมเดินลุยหน้าก้าวผ่านความมืดหม่นของโลกใบนี้ไปด้วยกัน


อ่า คู่รัก...คำนี้สะกิดใจทำให้ทะเลหน้าร้อนลวกขึ้นมาทันที แค่คิดว่าจะให้นิยามความสัมพันธ์ของเขากับเสือป่าในทำนองนั้น ทะเลก็รู้สึกเก้อกระดากพิกล เขาไม่ใช่เด็กวัยรุ่นริรักสักหน่อย ต้องบอกว่าผ่านอะไรต่อมิอะไรมามากมายด้วยซ้ำ


แต่กลับต้องมานั่งขูดเล็บกับฝ่ามือแก้เขินแบบนี้!


"ทะเล นั่งเฉยๆก็นอนไปเลยนะมึง อย่ามาทำหน้าแดงรบกวนสมาธิขับรถกู"


"อะไรวะ" ทะเลปรายตามองคนขับพลางสะบัดมือ เจ็บมือไปหมดแล้วเนี่ย "มาพาลกูเฉย"


"สรุปจะนอนหรือไม่นอน"


"ยังไม่นอน ตอนนี้หิว"


"หิวเหรอวะ" ไอ้เสือป่าย่นคิ้ว "แยกข้างหน้าโน่นมีปั๊ม เดี๋ยวกูแวะลงไปซื้อให้ จะเอาอะไรบ้าง"


"มึงไม่ต้องลงไป เดี๋ยวกูไปซื้อเอง" คนฟังเหลือบตามามองทันควัน เขาเลยต้องรีบอธิบาย "เผื่อมีคนจำหน้ามึงได้จะซวยกันหมด อยากกินอะไรบอกมา"



"งั้นมึงก็ระวังตัวด้วย" มันถอนหายใจ "กูจะเฝ้าระวังดูสถานการณ์อยู่ตรงนี้"


"ใช้ชีวิตหลบๆซ่อนๆฉิบหาย" ชายหนุ่มบ่นงึมงำ ไอ้เสือป่าเลยหัวเราะหึ


"ถอดใจหรือยังล่ะ"


"เหอะ! เปลี่ยนใจกูก็ยากหน่อยนะ"



"กูอยากกินอาหารที่มึงทำ"


"ตลกเหรอวะเสือป่า" ทะเลได้แต่ทำหน้าปั้นยาก กะพริบตาปริบ "อร่อยก็ไม่อร่อยยังจะมาอยากกิน"


"ไม่รู้สิ ก็แค่นึกถึงข้าวผัดฝีมือมึง"


มันว่าอย่างนั้นขณะตบไฟเลี้ยว หันหัวรถเข้าไปในปั๊มน้ำมันริมทาง เขาเคยทำข้าวผัดหมูแบบง่ายๆกินกันในตึกแถวแห่งนั้น ผลปรากฏว่าข้าวไหม้นิดหน่อย ชิ้นหมูก็ไม่ได้มีความนุ่มสักนิด ห่างไกลจากคำว่าอร่อยเยอะ ต้องบอกว่ารสชาติห่วยแตกถึงจะถูก


"กูถามจริง รสชาติเหี้ยขนาดนั้นมึงไม่ต้องมาพูดเอาใจกู"


"กูไม่ได้บอกว่ามันอร่อย" ไอ้เสือป่าจอดรถ แล้วยื่นเงินมาให้ตรงหน้า พอทะเลจะปฏิเสธเพราะคิดว่าจะเอาเงินที่ขโมยมาใช้ มันก็ยัดใส่มือเขาเสร็จสรรพ "แค่คิดถึงข้าวผัดที่มึงเคยทำ"


แค่มันคิดถึงอาหารที่เขาเคยทำ แล้วจะต้องแอบอมยิ้มกับตัวเองทำไมล่ะวะ


แถมยังเผลอหิ้วกล่องข้าวผัดหมูจากซุปเปอร์มาเก็ตในปั๊มติดมือออกมาตั้งสามกล่องอีก


ทะเลพยายามทำหน้าเฉยตอนที่เสือป่ามันกวาดตามองอาหารที่เขาซื้อมาแล้วเลิกคิ้วนิดหน่อย พอรถออกตัวเขาก็แกะกล่องข้าวผัดหมูร้อนๆออกมาเปิดกิน ส่งกลิ่นหอมฉุยไปทั่วรถ และคงจะยั่วน้ำลายไอ้เสือป่าด้วย มันถึงได้เหลือบตามองมาเป็นระยะ


"อร่อยมากมั้ย"


"ก็อร่อยกว่าที่กูทำกินเองละกัน"



"แล้วหลังรถนั่นซื้ออะไรมาเยอะแยะ ซื้อมาตุนเหรอวะ"


"เปล่า กูซื้อข้าวผัดให้มึงกล่องนึงกับครัวซองค์แฮมชีส นอกนั้นของกู กูหิวมาก กูจะกินทุกอย่าง  มึงห้ามแย่ง"


"เออ ยัดทั้งหมดนั่นได้คนเดียวก็เอาเลยตามสบาย" ไอ้เสือป่าบุ้ยปากไปทางถุงของกินมากมายหลายถุงหลังรถ "คนหรือหมูวะแม่ง"


"มึงอยากกินก็บอกมา" ทะเลยักคิ้ว แล้วเอื้อมมือไปตบบ่าไอ้เสือป่าสองสามที "แต่เสียใจด้วยนะที่มึงกินไม่ทันกูหรอก ขับรถของมึงไปเถอะ ขับดีๆล่ะโชเฟอร์"


"ไอ้ห่ากวนตีนกูล่ะ!" โชเฟอร์หน้าเข้มคำรามในลำคอตอบกลับมาทันที


"ใจเย็นน่า" ทะเลหัวเราะคึ่กๆขณะจ้วงข้าวเข้าปากอย่างสบายอารมณ์ "เดี๋ยวกูสลับไปขับรถให้เอง มึงก็มานั่งกินดีๆ กูซื้อของกินมาให้มึงเยอะแยะ เดี๋ยวแบ่งกินด้วยกัน"


"ไม่ต้อง กูกินตอนติดไฟแดงเอาได้"


"เฮ้ยย! ได้ยังไงล่ะ เดี๋ยวกูสลับไปขับรถให้"


"มึงน่ะกินเสร็จแล้วก็นอนพักไปเงียบๆซะ อย่าพูดมาก" ไอ้เสือป่ายื่นมือมาผลักหัวกันจนเขาเกือบสำลักข้าวติดคอ ส่วนอีกมือก็หมุนพวงมาลัยรถข้างเดียว ท่าทางเชี่ยวชาญอย่างน่าหมั่นไส้ "ไม่ต้องมาเดือดร้อนเรื่องของกู กูจะกินตอนไหนก็ได้ เดี๋ยวหยิบแดกเอง"


ทะเลมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของมันขณะใช้ความคิดอยู่ในหัว  จนกระทั่งกินข้าวผัดหมดไปกล่องหนึ่ง แล้วต่อด้วยแซนวิชปูอัดอีก 2 ชิ้นจนเกลี้ยง เขาก็ยังนึกลังเลอยู่พักใหญ่ เอาแต่จดๆจ้องๆอยู่ที่ถุงของกินหลังรถอยู่สามสี่รอบทั้งที่ตัวเองน่ะอิ่มแล้ว จนไอ้เสือป่าเริ่มขมวดคิ้วสงสัย สุดท้ายเขาก็คว้าข้าวผัดหมูมาอีกหนึ่งกล่องแล้วลงมือแกะเปิด


"ที่มองแล้วมองอีกอยู่นั่นคือยังไม่อิ่ม?"


"กูอิ่มแล้ว" ทะเลสูดลมหายใจเฮือก ตักข้าวขึ้นมาคำหนึ่งแล้วยื่นช้อนไปตรงหน้าคนขับรถ "อ่ะ กินซะ"



"อะไรของมึงทะเล" เสือป่าถึงกับชะงักไป ความประหลาดใจฉายชัดในดวงตา



"ก็ข้าวผัดหมูไง"



"สรุปจะป้อนกูเหรอ" มันละสายตาจากถนนมามองหน้าเขาแวบหนึ่ง



"อือ รีบแดกเลย เร็วๆ"


ทะเลทำหน้าย่นพลางเร่งยิกๆให้มันรีบกินซะที มือก็ยื่นช้อนไปจ่อปากอีกคนอย่างเก้ๆกังๆ ในชีวิตเขาไม่เคยต้องมาป้อนข้าวให้ผู้ชายด้วยกันแบบนี้มาก่อน คิดดูแล้วก็รู้สึกทั้งแปลกทั้งกระดากอายพิกล



เสือป่าผุดยิ้มมุมปาก มองคนที่พยายามจะป้อนเขาทั้งที่หน้าตาแดงก่ำอย่างหมั่นเขี้ยว ทะเลคงไม่รู้ตัวหรอกว่าเวลานี้มันน่าเอ็นดูขนาดไหน


"เอาอีก ขอคำใหญ่ๆ"


ข้าวผัดหมูก็อร่อยดี แต่ได้มองคนป้อนหน้ายับยุ่ง ระหว่างที่มือก็ตั้งใจตักข้าวป้อนให้เขากินแล้วรู้สึกมีความสุขมากกว่า


"แดกเยอะขอให้ติดคอตาย"


"ปากดี ถ้ากูตายมึงก็ตายทะเล ก็นั่งรถคันเดียวกัน"


สุดท้ายก็ป้อนกันไปอีกยาว ทะเลถอนหายใจเฮือกก่อนจะยัดข้าวเข้าปากมันคำใหญ่  ป้อนกันจนหมดกล่อง เขาก็ยังต้องมานั่งแกะไข่ต้มให้มันอีกสองฟอง เท่านั้นไม่พอ ยังเลยเถิดมาให้เขาป้อนครัวซองค์แฮมชีสให้อีก เอากับมันเถอะ! จะสบายเกินไปแล้ว!


"ทำหน้าให้มันเต็มใจหน่อยสิ" มันเหลือบตามองขณะที่ปากก็เคี้ยวขนมกร้วมๆ


"ช่างหน้ากูเถอะ รีบกินรีบอิ่มเถอะมึงน่ะ"


ทะเลบ่นกระปอดกระแปด พอครัวซองค์หมดก็ตามด้วยซาลาเปาไส้ครีม เขายื่นไปจ่อปากมัน ไอ้เสือป่าก็งับลูกซาลาเปาจากมือเขาแต่โดยดี สักพักเดียวก็สั่งมาจะกินต่ออีกหลายลูก เขาก็ต้องป้อนให้อีกไม่หยุดหย่อน


เหอะ! เพราะกลัวว่ามันจะหิวตายหรอกถึงได้ยอมป้อนให้ เขาแค่ไม่อยากกินอิ่มคนเดียวเอาเปรียบมันก็เท่านั้นแหละ


"ทำแก้มแดงอีกแล้ว กูไม่ได้มีความอดทนสูงนักนะทะเล" ประเด็นนี้ก็ยังไม่ยอมจบ ดูเอาเถอะแม่ง!


"แดงเหี้ยอะไรของมึง บอกให้เลิกยุ่งกับหน้ากูสักที"



"สรุปกูพูดแทงใจดำมึงสินะ เขินเหรอวะ" 


ไอ้เสือป่ากระตุกยิ้มมุมปากแล้วหรี่ตามองเขา ห่าเอ๊ย! ทะเลอยากจะถีบมันกระเด็นออกนอกรถเหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้



"ไม่ได้เขินอะไรทั้งนั้นแหละโว้ย!"



"แม่ง! ทำไมกูถึงมองมึงว่าน่าเอ็นดูได้ขนาดนี้วะทะเล"


เจ้าของชื่อหน้าร้อนฉ่า ไอ้เสือป่าพูดจบก็เอานิ้วมาดีดใส่หน้าผากเขาดังเป๊าะ ทะเลแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายอย่างงุ่นง่านแม้จะรู้ว่ามันไม่เห็นหรอกเพราะตาจ้องถนนอยู่ เมื่อทำอะไรไม่ได้เขาก็เลยจัดการยัดซาลาเปาเข้าปากมันไปทั้งลูก จนไอ้เสือป่าเคี้ยวไม่ทันสำลักไอค่อกแค่ก


รถถึงกับเซแฉลบไปเล็กน้อย ไอ้เสือป่าสบถอะไรสักอย่างในลำคอแล้วเหลือบมองเขาตาดุเหมือนคาดโทษกัน  ชายหนุ่มยักไหล่นิดหน่อย กลอกตาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะถามต่อ


"อิ่มยัง"


"กวนประสาทกูแล้วยังทำไม่รู้ไม่ชี้นะมึง เดี๋ยวเถอะ!"


"ก็มึงแม่งเอาแต่พูดห่าเหวแกล้งกูอยู่นั่น แต่ยังไงก็ไม่ชนหรอก กูรู้ว่ามึงขับรถเก่ง"


"หึ" ไอ้เสือป่าหัวเราะเสียงต่ำ "ยังไม่อิ่ม เอาฟุตลองชีสมาให้กูด้วย"


"โอ้โห ว่าแต่กูเป็นหมู มึงแดกเยอะกว่ากูอีก" เขาบ่นพึมพำใส่หน้าคนขับแสนสบาย เพราะมีคนคอยป้อนรัวๆ "เอ้า กินเข้าไปให้ท้องแตกตายเลยมึง"


ว่าแล้วก็ป้อนไส้กรอกฟุตลองชีสมันไปอีกชิ้นโตๆ


กว่าจะอิ่มก็เล่นเอาเมื่อยมือไปหมด ทะเลถอนหายใจเฮือก ไม่นึกว่าการป้อนข้าวใครสักคนจะเหนื่อยขนาดนี้ เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจที่เอาแต่เต้นแรงอยู่นั่น ก็ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน


"อร่อยมาก" เสือป่าพูดหน้านิ่งขณะที่ดูดน้ำผลไม้จากขวดที่เขายื่นให้เป็นการปิดท้าย


"เออ ก็แน่ล่ะสิ ไม่ต้องกินเอง สบายเหลือเกินนะมึง" เขาเบ้ปากค่อนแคะมันอย่างหมั่นไส้


"อร่อยเพราะมึงเป็นคนป้อนนี่แหละ"


"..."


"วันหลังป้อนกูอีกบ่อยๆนะ"


"ไปไกลๆส้นตีนกูเลย!"


เขาอ้าปากด่ามันตบท้าย ก่อนจะเบือนหน้าออกนอกหน้าต่างรถ กลอกตามองวิวทิวทัศน์มืดๆข้างทางผ่านบานกระจก พยายามซ่อนใบหน้าที่เอาแต่จะเผยรอยยิ้มบ้าบออยู่นั่น ทะเลได้แต่กัดกระพุ้งแก้มตัวเองขณะขยี้ปลายคางตนเองอย่างรำคาญใจ


ไม่รู้ไอ้เสือป่าจะมีอิทธิพลอะไรกับใจเขานักหนา ทำตัวเป็นพวกบ้าคลั่งหลงใหลในความสัมพันธ์ไปได้ ทั้งที่เคยถูกทรยศหักหลังจนเสียความรู้สึกมาอย่างหนัก แต่เวลานี้เขากลับเชื่อใจในตัวมัน


หยุดเต้นตุบตับสักทีเถอะน่า...ไอ้หัวใจเวร






มีต่อด้านล่างค่ะ

[ขนมลา]

พอกินอิ่มแล้วก็เริ่มง่วง


ทะเลนั่งถ่างตา มองดูเส้นทางที่เสือป่าขับผ่านไปเรื่อยๆ ดูเหมือนมันจะบึ่งรถข้ามจังหวัดไปสุดเขตชายแดน ไอ้เสือป่าไล่ให้เขาหลับไปเลยไม่ต้องห่วงมัน ทะเลนั่งตาปรืออยู่สักพักหูก็ได้ยินข่าวจากสถานีวิทยุ เสียงรายงานข่าวไม่ค่อยเข้าสมองเขาเท่าไรเพราะกำลังง่วง แต่แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อได้ยินชื่อของตัวเองดังแว่วมา


เป็นข่าวการตามจับหัวขโมยเงินร่วมห้าแสนบาทหายออกจากมินิมาร์ท ทั้งที่เรื่องของเขาแทบจะโดนข่าวอื่นๆกลบไปหมดแล้ว เพราะยังไม่มีอะไรคืบหน้ามากนัก แต่คราวนี้โดนเล่นข่าวอีกรอบ พร้อมกับคำสัมภาษณ์ของอดีตแฟนสาวของเขา...ดารา


ทะเลฟังรายงานข่าวที่กล่าวถึงการปฏิเสธของดารา...ว่าไม่มีส่วนร่วมในการกระทำผิดของเขา ซึ่งเธอก็ไม่รู้เรื่องเขาขโมยเงินจริงๆนั่นแหละ ดาราให้สัมภาษณ์ว่าเลิกกับเขาก่อนเกิดเรื่องมาได้สักพักหนึ่งแล้ว สาเหตุที่เลิกเพราะเขามีนิสัยเกเรก้าวร้าว ชอบทำร้ายร่างกายเธออยู่บ่อยๆ และเธอยังจับได้ว่าเขานอกใจไปมีผู้หญิงคนอื่น


"โกหก..."


ชายหนุ่มครางเสียงแห้งในลำคอ โกหก! โกหกทั้งเพ!


ดาราพูดมันออกมาได้อย่างไรกัน? ทะเลแทบไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่เขาเคยคิดว่าเป็นแสงสว่างในชีวิตจะกล้าปั้นน้ำเป็นตัวใส่ความเขาหน้าตาเฉย ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะทำร้ายร่างกายดาราให้เจ็บช้ำ เธอสามารถพูดเรื่องให้ร้ายเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยทั้งที่มันไม่เป็นความจริงสักนิด แล้วไอ้ที่บอกว่านอกใจไปมีผู้หญิงอื่น เหอะ! ใครกันแน่ที่ทรยศหักหลังกัน!


ถึงจะรู้ว่าดาราปั้นเรื่องใส่ความเขา เพราะอยากโยนการกระทำเลวๆให้กับคนที่ตกเป็นผู้กระทำผิดอย่างชายหนุ่ม ข้อสงสัยทุกอย่างจะได้พ้นตัวเธอ เพราะการผลักความผิดจอมปลอมให้กับคนที่มีพฤติกรรมเลวร้ายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว มักจะเป็นเรื่องง่าย และคนที่ได้ฟังก็พร้อมจะเชื่ออย่างเต็มที่ด้วยอคติเต็มเปี่ยม


ส่วนดาราก็จะกลายเป็นอดีตแฟนสาวผู้น่าสงสาร ไอ้เรื่องชั่วๆก็ผลักมาให้เขาคนเดียว เพราะไหนๆเขามันก็เลวอยู่แล้ว!


ง่ายดีเหลือเกิน ทะเลกัดฟันกรอด อารมณ์คับแค้นใจพุ่งพรวดจนเนื้อตัวสั่นเทาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ โคตรเจ็บใจ! เขาทั้งเจ็บใจและผิดหวัง นอกจากผู้หญิงคนนั้นจะหักหลังเขา กล้าเอาไอ้ชายชู้นั่นมานอนในห้องแล้ว ยังกล้าใส่ร้าย โยนความผิดมาให้ในเรื่องที่เขาไม่ได้ทำอีก


ปึก!


เสียงรายงานข่าวถูกตัดฉับเพราะเสือป่าละมือข้างหนึ่งเอื้อมไปกระแทกปิดวิทยุ


"ถ้าฟังแล้วมันทำร้ายจิตใจ ก็ไม่ต้องฟัง"

 
มันพูดเสียงเข้ม เขาหันไปมองหน้าคนข้างตัว เสือป่าไม่ได้หันมามอง ดวงตาคู่คมนั้นกำลังจับจ้องถนนเบื้องหน้า ทะเลยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ สูดหายใจลึกอย่างพยายามระงับอารมณ์คุกรุ่นที่ปะทุในจิตใจ


แต่มันยากเหลือเกิน เขาโกรธ โกรธมาก!


"เจ็บใจฉิบหาย! กูเคยมองว่าเขาเป็นสิ่งที่ดีงามเพียงอย่างเดียวในชีวิตเฮงซวยของกู เคยคิดว่ากูโชคดีเหลือเกินที่ได้มาเจอเขา แต่เขากลับทรยศกู ทำร้ายจิตใจกู แล้วยังมาใส่ความกันหน้าด้านๆ เขากล้าทำกับกูขนาดนี้ได้ยังไงวะ เหี้ยเอ๊ย.."


"ทะเล มึงก็รู้ว่าโลกใบนี้มันโหดร้ายบัดซบแค่ไหน" เสือป่าขมวดคิ้วเมื่อเห็นอีกฝ่ายระบายอารมณ์เจ็บแค้นออกมา ด้วยการกำหมัดทุบคอนโซลหน้ารถดังปัง "คนเรามันก็ทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ ยิ่งถ้าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับมึงแล้ว"


มันเป็นความจริงแม้จะไม่ชวนฟัง เขาถอนหายใจพลางหันหัวรถเลี้ยวฉับเข้าไปในปั๊มน้ำมันร้างข้างทางแห่งหนึ่ง ขับพุ่งตรงเข้าไปจอดในมุมมืดด้านในสุด แล้วดับเครื่องยนต์


ชายหนุ่มหรี่ตามองอาการของทะเลแล้วเดาะลิ้น สะกดกลั้นอารมณ์ขุ่นใจซึ่งเกิดขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ อันที่จริง ก็พอเดาได้อยู่บ้างว่ามันเป็นเพราะคนตรงหน้านั่นแหละ เขารู้ตัวดีว่าตัวเองไม่เคยเป็นแบบนี้ อารมณ์ความรู้สึกของคนอื่นไม่เคยมีผลกับเขา ความโศกเศร้าหรือแม้กระทั่งความดีใจของใคร ไม่เคยทำให้เขาหวั่นไหว เสือป่ามีเพียงความเจ็บปวด ความโกรธแค้นของตัวเอง แต่กับคนตรงหน้า...กับทะเล ความรู้สึกของมัน หัวใจที่เจ็บปวดของมันกลับทำให้ในอกเขาพลันร้อนรนขึ้นมา จนไม่มีแม้แต่สมาธิจะขับรถต่อ


...ยิ่งรู้สึกกับใครมาก ก็ยิ่งหวั่นไหวกับเรื่องของคนคนนั้นมากขึ้นเป็นเท่าตัว...


"เออ รู้อยู่ว่าโลกมันโหดร้าย แต่กูก็เสือกโง่ เสือกเชื่อว่าเขาจะรักคนเหี้ยๆอย่างกูจริง" ทะเลแค่นหัวเราะเย้ยหยันให้กับตัวเอง ฟาดสันหมัดลงกับเบาะรถหวังให้อารมณ์โกรธกรุ่นมันบรรเทาลง



"ตัดใจซะเถอะ"




"ไม่! กูไม่ได้รักเขาอีกแล้ว" ทะเลส่ายหน้า แค่นยิ้มเยาะกับตัวเองผ่านบานกระจกรถขุ่นมัว "แต่กูโกรธ กูเจ็บใจ ที่ผู้หญิงคนนั้นทำเหมือนกูโง่นักหนา เหมือนเขามองเห็นกูเป็นแค่ตัวอะไรสักอย่าง น่าตลกสิ้นดี หลอกให้กูหาเงินมาใช้หนี้แทนไอ้ชายชู้ชาติชั่วนั่น พามันมานอนกกในห้อง แล้วก็โยนความผิดมาให้กู ถึงกูจะไม่ใช่คนดีแต่นี่มันจะดูถูกกันเกินไปแล้ว!"


"หึ! ชีวิตมึงอาจจะดึงดูดแต่คนเลวๆเข้าหา"


ทะเลสะอึก หันขวับไปมองหน้าคนพูด ก็เห็นใบหน้าคร้ามคมของมันเต็มไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดหัวเสีย ราวกับจะโกรธเคืองบางอย่างไปกับเขาด้วย ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของมันเลยแท้ๆ


"ขอบใจที่ตอกย้ำความจริงให้กู ซึ้งใจมาก"


"ถ้ามึงอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเลย"


"ไม่! กูไม่ร้องไห้!"


"หึ! จำไม่ได้เหรอ คืนนั้นมึงร้องไห้ น้ำตาไหลเต็มหน้าแล้วก็งอแงมาซบอกกูนี่"


เสือป่ายกมือตบอกตัวเองแล้วหัวเราะขึ้นจมูก เขายังจำคืนนั้นได้  คืนที่ทะเลเล่าเรื่องในอดีตให้ฟังอย่างหมดเปลือก รวมถึงเรื่องของผู้หญิงแฟนเก่าของมันด้วย เขายังจำใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา ทว่าไม่มีเสียงร้องสะอึกสะอื้นดังให้ได้ยินของทะเลได้ดี ทั้งน่าเศร้า น่าเห็นใจ และน่าประหลาดที่สามารถสั่นคลอนคนจิตใจหยาบกระด้างอย่างเขาได้


"จำได้"


ทะเลไม่ลืมหรอกว่าคืนนั้นเขานอนซบอกมัน ไอ้เสือป่าสละผ้าห่มที่มีอยู่ผืนเดียวให้เขาทั้งที่มันก็หนาวเหมือนกัน แล้วยังนอนกอดเขาไว้ทั้งคืนอีก ถึงคืนนั้นทะเลจะจมดิ่งอยู่กับความหดหู่จนแทบไม่ได้สตินัก แต่เขาก็จำการกระทำทั้งหมดนั้นได้ ภาพอ้อมกอดอบอุ่นของเสือป่ายังคงลอยเข้ามาในหัวเขาอยู่ตลอดเวลา จนทะเลนึกสงสัยตัวเองว่าหากผ่านไปอีกหลายปีเขาจะยังจำเรื่องราวเหล่านั้นได้ไหม



"มานี่มา" จู่ๆ เสือป่าก็กวักมือเรียกเขาหน้าเครียด หัวคิ้วเข้มจัดของมันขมวดเข้าหากันจนหน้าผากเป็นรอยย่นสองสามขีด


"อะไรวะ"



"มาใกล้ๆกู"


ทะเลมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมขยับตัวเข้าใกล้เบาะคนขับอีกนิด พอได้จังหวะพอดีมือ เสือป่าก็ดึงตัวเขาเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว มันดันหัวเขาให้ซบอยู่ตรงแผงอกกว้าง แขนแข็งแกร่งของมันโอบรอบตัวเขาไว้แน่นเหมือนแผ่เกราะคุ้มกันภัย หรือไม่ก็...ตั้งใจจะกอดรัดกันให้กระดูกหักก็ไม่ปาน


อ้อมกอดของมันอุ่น...อุ่นมาก


ทันใดนั้น ทะเลก็คิดว่า เขาไม่ได้ต้องการอะไรมากมายเลย แค่กอดหนึ่งกอดจากคนตรงหน้าก็เพียงพอแล้ว


ความอบอุ่นลึกซึ้งแทรกซึมเข้ามาในหัวใจ


น่าแปลกที่ทะเลไม่ได้เศร้า ไม่ได้เสียใจ ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองใครอีกแล้ว อารมณ์เหล่านั้นเหมือนลอยหายไปพร้อมกับอ้อมกอดของเสือป่า สิ่งเหล่านั้นมีอยู่แต่ไม่ได้สำคัญพอให้นึกถึง อารมณ์เดือดดาลของเขาค่อยสงบลงได้อย่างน่าประหลาด แต่กลับกลายเป็นร้อนผ่าวๆในดวงตาแทน และมันก็เกิดขึ้นจากเสือป่า จากสัมผัสของมือหยาบกระด้างที่ลูบหัวเขาอยู่


ชายหนุ่มขยับตัวและซุกหัวลงบนแผ่นอกอุ่นร้อนของมันอย่างเผลอตัว


ในห้วงหนึ่งของความคิด ทะเลนึกอยากจะซุกตัวนอนหลับไปอย่างเงียบๆภายในอ้อมแขนของเสือป่า โดยที่ไม่ต้องกังวลหรือระแวงระวังอะไรทั้งนั้น



"เข้มแข็งขึ้นหรือยัง"


"อือ สบายมาก คนอย่างกูไม่มีหรอก ความอ่อนแออะไรพวกนั้นน่ะ"


แต่ถ้ามีมันคอยปลอบโยนกันมันก็ดี...


"กูอยู่ตรงนี้แล้ว"


คำพูดนั้นมาพร้อมกับมือหนาที่ตบหลังเขาหนักๆ และทะเลก็ทำได้แค่พึมพำตอบรับอยู่ในลำคอ


"อย่าไปไหนนะ"


พวกเขากอดกันอยู่อย่างนั้น จมอยู่กับความเงียบที่ไร้ซึ่งความอึดอัดอยู่นาน กระทั่งเสือป่าเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมา


"อย่าให้ใครหน้าไหนมามีอิทธิพลกับความรู้สึกของมึงอีก" น้ำเสียงของไอ้เสือป่ากลับเข้มขึ้นจนน่าฉงน "กูไม่ใช่คนใจดีหรอกนะ"



ทะเลชะงัก มันพูดจบก็คลายอ้อมกอดออกเล็กน้อยแล้วจ้องตาเขานิ่งๆ


"กูไม่ชอบความรู้สึกเวลาที่มีใครทำให้มึงเจ็บปวด" คนพูดหัวเราะในลำคอเสียงต่ำ ฟังแล้วกลับชวนให้น่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก "เพราะกูอาจจะเหี้ยมได้ยิ่งกว่าที่มึงเคยเห็น"



"..."


"แล้วกูก็ไม่ชอบเวลาที่มึงให้ความสำคัญกับคนอื่น" 
 


ทะเลกัดริมฝีปาก เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังถูกแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ...



"ไม่มี ไม่มีใครอื่นอีกแล้ว"



"กูเกลียดที่ต้องข่มความโกรธของตัวเอง ตอนที่เห็นมึงเจ็บปวดเสียใจ  ทั้งที่กูไม่เคยต้องรู้สึกห่าเหวแบบนี้กับใครมาก่อน"



"ไม่มีใคร นอกจากมึง"


เขาเผลอกำชายเสื้อมันไว้ ตอนที่เสือป่าขยับถอยห่างออกไปเล็กน้อย มันยกมือขึ้นเสยผมที่เริ่มยาวลงมาปรกดวงตาด้วยท่าทางหงุดหงิดใจ ดวงตาสีเหล็กคมกล้าฉายประกายวาบ


"แล้วผู้หญิงคนนั้น แฟนเก่ามึง"


"ตอนนี้ ไม่มีใครสำคัญกับกูทั้งนั้น...นอกจากมึง"


พูดไปแล้วก็แทบต้องกลั้นหายใจ เขาเสหลบตาเบือนหน้าไปทางอื่น หน้าร้อนวูบวาบพอๆกับเลือดในกายที่ร้อนฉ่า



"ทะเล" มันเรียกชื่อเขาเสียงแหบ แล้วเอื้อมมือมาจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาไว้แน่น "กูบอกมึงแล้วว่ากูไม่ได้มีความอดทนมากนัก อย่าพูดอะไรที่ทำให้กูต้องทนไม่ไหวขึ้นมา"



"แล้วจะเอายังไงของมึงกันแน่วะ" ทะเลทำหน้าบึ้ง หันมองมันตาขวาง


"มึงเคยบอกกูว่าไม่มีใครรักคนที่มีชีวิตเหี้ยๆแบบมึงจริงหรอก"


ไอ้เสือป่ามองเขาด้วยดวงตานิ่งลึกของมัน สองแขนแกร่งรวบตัวเขาไปซบอกอีกครั้ง พร้อมกับอ้อมกอดที่กระชับแน่นขึ้นอีก


"ก็ใช่"


หัวใจของทะเลเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล


"ต่อไปนี้มึงไม่ต้องพูดประโยคนั้นให้ใครฟังอีก เข้าใจไหม"



"..."  ความตื่นเต้นแล่นพล่านอยู่ในอกของคนฟังอย่างห้ามไม่ได้



"เพราะคนที่มีชีวิตเหี้ยยิ่งกว่ามึงอย่างกูจะอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆมึงเอง" น้ำเสียงของเสือป่าเน้นหนัก...จริงจัง..."และมึงก็รู้ใช่ไหม ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันคือเรื่องจริงหรือเปล่า มึงก็รู้ใช่ไหมว่ากูจะไม่พูดโกหกหลอกมึงถ้ามันไม่เป็นความจริง"


"กูรู้"



"เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราเป็นเรื่องจริง และรักนี้ก็เป็นของจริง"



นี่อาจจะเป็นความสุขในชั่วขณะหนึ่งของชีวิต ที่ทะเลอยากจะหยุดเวลามันไว้แค่ตรงนี้


ชายหนุ่มหัวเราะแผ่วเบา มันเป็นเสียงหัวเราะทั้งน้ำตา ในอกเขาพลันเต็มตื้นด้วยความรู้สึกที่เรียกได้เต็มปากว่ามันคือความสุข ดวงตาร้อนผ่าว ในอกที่เคยว่างเปล่าคล้ายถูกเติมเต็ม ความรู้สึกที่มีค่านี้ทะเลสัมผัสมันได้ด้วยหัวใจของเขา


ความตื้อตันพุ่งขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ และคล้ายว่าจะดันให้น้ำตาไหลซึมเปียกชื้นบนแผ่นอกเสือป่า แม้ว่าทะเลจะพยามยามกลั้นไว้แต่ก็ไม่ทันแล้ว เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่น้ำตาจากความเศร้าเหมือนที่เคยเป็น


อารมณ์กรุ่นโกรธ คับแค้นใจจากเรื่องของอดีตแฟนสาวดูเหมือนจะกลายเป็นแค่เรื่องเล็กๆที่ปลิวมากระทบจิตใจเพียงเท่านั้น ไอ้เสือป่ามันโคตรเก่ง...ที่ทำให้ในความคิดของเขามีแต่มันเพียงคนเดียว


"มึงเองก็ด้วย ถึงชีวิตกูจะดึงดูดแต่คนเลวๆเข้าหา" เขาพึมพำในลำคอ "แต่กูดีใจนะ ที่หนึ่งในนั้นเป็นคนเลวๆอย่างมึง"


"กูมันคนเห็นแก่ตัว" อดีตนักโทษเถื่อนกระซิบเสียงแผ่ว "อยากฉุดดึงมึงมาอยู่ข้างๆ อยากอยู่กับมึง อยากเป็นเจ้าของมึงทั้งที่รู้ว่าตัวกูเองก็แทบไม่มีอะไรดี กูแค่อยากมีความสุขอยู่กับมึงเท่านั้น"


ทะเลนิ่งค้างกับการกระทำของมัน เมื่อเสือป่าก้มหน้าลงมาจูบหนักๆลงบนปลายหางตา ราวกับจะเช็ดหยดน้ำที่ไหลซึมออกมาให้เขา


...เป็นการกระทำที่คนโดนสัมผัสแทบหยุดหายใจไปห้วงหนึ่ง อ่อนโยนที่สุดแล้ว เท่าที่ผู้ชายดิบเถื่อนอย่างมันจะทำได้....


ทะเลไม่รู้เลยว่าจะระงับอาการใจสั่นของตัวเองได้อย่างไร




 



TBC.



ขอบคุณที่ติดตามและคอมเม้นท์ให้กันค่ะ ตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของพี่เสือป่ากับน้องทะเล ตอนหน้าอย่าลืมผ้าซับเลือดกำเดากันด้วยน้า 55555 #เสือป่าทะเล

[pan19891990]

นิยายเรื่องนี้ทำให้เราเอาใจช่วยผู้ร้ายสองคนอยู่ 555 ทำให้คิดจริงๆว่าโลกนี้มันโหดร้าย จะมองมุมไหนก็ไม่รู้ว่าด้านที่เห็นอยู่จะดีหรือร้าย เอาเป็นว่าขอเอาใจช่วยเสือป่ากับทะเลต่อไปค่ะ คือทั้งสงสารและอบอุ่นใจไปพร้อมๆกันเลย อย่างน้อยๆก็ยังมีคนคอยอยู่ข้างๆ แต่อยากรู้จริงๆเลยว่าหนทางของคู่พระนายเราจะเป็นยังไงต่อไป
       และจะเตรียมผ้าไว้ซับเลือดค่ะ ขอให้เป็นเลือดหื่นไม่ใช่เลือดจากกระสุนนะคะ 5555

รอติดตามตอนต่อไปค่า เป็นกำลังใจให้นะคะ
   

[cavalli]

 


อื้อออออออเอ ชอบๆๆๆ

[k2blove]

เรื่องนี้อ่านแล้วคิดว่า อาจจะไม่ได้จบแบบสุขสมหวังเหมือนนิทานที่อ่านตอนเด็ก
แต่ ช่วงเล่าเรื่องของคนสองคน เหมือนเติมเต็มความรู้สึกของคนอ่านให้อบอุ่น
ว่าแต่ตอนต่อไปให้เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซับเลือดกำเดา อร๊ายยยยยยยยยย
 
ถึงแม้จะเป็นคนคุกโหดเหี้ยม บท nc ขอแบบนุ่มนวลเท่ากับคนๆหนึ่งที่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายบาทเจ็บ
ให้ทำด้วยความรักจริงๆ นะถึงเราจะชอบตบจูบ ๆ แต่ขอตรงข้ามสำหรับคู่นี้นะ อิอิอิ
 

[Ac118]

โอ้ยยย พอเปิดใจรักกันแล้ว มันก็อบอุ่นปนกวนประสาทกันดีเหลือเกิน แมนๆน่ารักกก
พี่เสือเห็นดิบเถื่อนหยอดแต่ล่ะทีใจบางง ฟิลชอบแกล้งคนรักเพราะเอ็นดูววว
เขินแต่ล่ะทีทะเลรุนเเรงใส่ตลอด   

//กำทิชชู่ไว้ซับเลือดแน่น!

[ขนมลา]

Cloud 13





กระทั่งตอนนี้หัวใจก็ยังไม่กลับมาเต้นด้วยอัตราปกติ



จะเรียกว่าเป็นจูบซับน้ำตาได้หรือเปล่า...



เผลอยกมือลูบหางตาตัวเองขณะทิ้งสายตาออกไปนอกหน้าต่างมืดสลัว มีแสงไฟจากเสาไฟฟ้าพอให้มองเห็นทัศนียภาพรอบข้าง ไออุ่นจากริมฝีปากอีกฝ่ายจางหายไปแล้ว แต่ก็เหมือนสัมผัสนั้นจะยังติดแน่นในความรู้สึกไม่ยอมลบเลือน



ไม่เข้ากันเลย อดีตนักโทษโหดอย่างหมอนั่นกับสัมผัสนุ่มนวลอ่อนโยน ไม่เข้ากันเลยสักนิด



ทั้งที่ไม่เข้ากัน แต่ก็ควบคุมริมฝีปากให้ผุดยิ้มกว้างไม่ได้สักที ทะเลกำหมัดทุบเบาะรถไปสองสามทีด้วยความเจ็บใจตัวเอง ก็ไม่รู้ว่าจะยิ้มอะไรนักหนา ก็ไม่รู้ว่าใจจะสั่นอะไรมากมาย



โชคดีที่หมอนั่นไม่เห็น เพราะสัมผัสนุ่มนวลนั้นอยู่ได้แค่ครู่เดียว เสือป่าก็ผละออกมามองเขาด้วยสีหน้านิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วบอกสั้นๆว่าจะไปเข้าห้องน้ำ หลังจากนั้นก็เปิดประตูพรวดเดินดุ่มๆมุ่งตรงไปด้านหลังปั๊มเลยทันที



แต่ทะเลก็ยังทันเห็นมันเดินถูจมูกที่แดงเถือกไปด้วย



ตอนที่เสือป่าเดินกลับมาขึ้นรถอีกครั้ง ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก พร้อมกับเสียงฟ้าร้องสะเทือนเลื่อนลั่นดังไล่หลัง ตั้งแต่เขาเจอกับหมอนี่แทบไม่มีวันไหนเลยที่ฝนไม่ตก ฤดูร้อนที่อึมครึมไปด้วยสายฝนดูเหมือนจะลากยาวไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนกับความสัมพันธ์ของเขากับมันที่นับวันยิ่งเดินมาไกลเกินจะย้อนกลับ



"แม่งเปียกไปหมด"



พอขึ้นรถมาได้มันก็บ่นอย่างไม่สบอารมณ์ ทั้งตัวเปียกโชกชุ่มฉ่ำ ไม่รู้ว่าเป็นโชคร้ายของมันหรือเปล่า แค่เดินไปเข้าห้องน้ำครู่เดียว กลับมาก็กลายเป็นว่าต้องเดินตากฝนกระหน่ำมาขึ้นรถ



"เออ เหมือนลูกหมาตกน้ำ"



ทะเลกวาดสายตามองสภาพอีกฝ่ายแล้วก็อดหัวเราะใส่หน้ามันไม่ได้ เลยโดนมือใหญ่เหมือนใบลานผลักหัวมาทีหนึ่ง



"เดี๋ยวเถอะ! เดี๋ยวนี้ชักลามปามใหญ่นะมึง"



"มึงนั่นแหละชักเอาใหญ่ เล่นหัวกูอยู่นั่น"



ทะเลปัดมือมันออกแล้วจิ๊ปากจึ๊กจั๊ก ถึงแม้ว่าเวลามือสากของมันลูบหัวเขาจะทำให้รู้สึกดีมากก็ตาม เสือป่าส่งเสียงในลำคอก่อนจะหันไปเตะประตูรถเปิดอีกที ถอดเสื้อที่เปียกโชกบิดน้ำออก แล้วโยนไปพาดตากไว้ที่พนักเบาะหลัง



"มองทำไมวะ" มันหันมาเมื่อรู้ว่าเขาจ้องอยู่ "กลัวกูถอดเสื้อขับรถเหรอ"



"หยุดเลย จอดพักที่นี่ไปก่อนแล้วกัน ฝนตกหนักอย่างนี้อันตราย กูยังไม่อยากเสี่ยงตายห่าเพราะอุบัติเหตุรถคว่ำนะเว้ย"



"ก็จอดรอฝนหยุดไปก่อน ยังไม่น่าจะมีใครมาเจอตัวกูกับมึงตอนนี้ ที่นี่ก็ปลอดคนอยู่"



ชายหนุ่มพยักหน้า ขณะเหลือบตามองคนนั่งข้างกันซึ่งมีหยดน้ำเกาะพราวตามลำตัว ร่างกายของเสือป่าเขาเห็นมาจนชิน ทั้งผิวขาวที่คร้ามแดด ทั้งรอยสักบนตัวมัน ก็แน่ละ เคยอาบน้ำด้วยกันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ที่สะดุดตาจนต้องขมวดคิ้วเป็นปม คือรอยแผลเป็นหมาดๆบนแผ่นหลังของมันใกล้กับรอยสักรูปเสือ



"แผลนี้...โดนไอ้พวกนักเลงนั่นยิงมาใช่มั้ย"



เขาขยับเข้าไปใกล้ เพื่อจะมองบาดแผลจากกระสุนปืนที่ทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้


"เออ แต่ไม่เป็นไรหรอก หายดีแล้ว"



"เจ็บมั้ยวะ"



เขาถามเสียงแผ่ว ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังหรอก ทะเลรู้ดีว่ามันต้องเจ็บมาก มือขาวเผลอลูบไล้ผิวเนื้อซึ่งหลงเหลือร่องรอยบาดแผลเอาไว้เป็นตราประทับบนตัวของมันเพิ่มอีกหนึ่งตำแหน่ง ไม่ต่างกับบาดแผลอื่นที่แสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตอันตรายเฉียดตายมาหลายต่อหลายครั้งของมัน อันที่จริง ก็ไม่ต่างกับเขาด้วย



นึกโกรธไอ้พวกนักเลงบัดซบนั่นจนอยากเอาไม้หน้าสามฟาดหน้าพวกมัน อยากซัดพวกมันให้ล้มคว่ำคาฝ่าเท้า ไอ้พวกหมาหมู่! จองล้างจองผลาญฉิบหาย!



"เจ็บสิวะไอ้ห่า" เสือป่ามันหัวเราะในลำคอ "มึงไม่ต้องห่วงกูหรอกทะเล แผลแค่นี้ไม่ทำให้กูตายง่ายๆหรอกน่า"



แม้ว่าจะเสียเลือดมากจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดก็เถอะ



ทะเลย่นคิ้ว จับไหล่อีกฝ่ายให้หันมา แล้วก้มลงมองรอยแผลที่บริเวณหน้าท้องของมันอย่างกังวล เอื้อมมือไปแตะบาดแผลที่สมานตัวแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงร่องรอยให้จดจำว่าเคยผ่านความเจ็บปวดอะไรมาบ้าง


"ยังเจ็บอยู่มั้ย"



"ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว" มันตอบด้วยน้ำเสียงที่ต่ำพร่าลงจนแทบจะต้องเงี่ยหูจับใจความ



หากจะไล่เรียงถึงสาเหตุที่เสือป่าต้องเจ็บตัวเกือบตาย มันก็มีความเกี่ยวพันกับทะเลอย่างแยกกันไม่ออก เริ่มต้นที่เขาถูกไอ้กลุ่มอันธพาลนั่นรุมซ้อม เหตุเพราะเขม่นหมั่นหน้ากันในห้องน้ำ ทว่าชะตาเขาคงยังไม่ถึงฆาตเพราะเสือป่าตามมาช่วยเอาไว้ทัน ทั้งที่เวลานั้นมันจะปล่อยให้เขาโดนซ้อมจนตายก็ได้ ในเมื่อขจัดตัวปัญหาที่สุ่มเสี่ยงจะนำเรื่องฆ่าคนของมันไปบอกตำรวจได้แล้ว โดยที่มันไม่ต้องลงแรงเองด้วยซ้ำ แต่ไอ้เสือป่าก็ตัดสินใจช่วยเขา



พวกนักเลงเฮงซวยนั่นคงสะสมความแค้นเอาไว้เพื่อรอโอกาสมาจัดการกับเสือป่า  มันเจ็บตัวเพราะเคยช่วยเขา ถ้าไอ้พวกหมาหมูนั่นยิงถูกจุดตายอีกนิดเดียว เสือป่าคงสิ้นชื่อไปจากโลกใบนี้แล้ว


แค่คิด...เขาก็ใจหายวูบ



"โชคดีที่มีหมอยอมรักษาให้มึง"



ทะเลยังคงก้มหน้าจับจ้องรอยแผลของมัน ในใจก็รู้สึกขอบคุณหมอในคลินิคแห่งนั้นที่ช่วยรักษาเสือป่าให้ปลอดภัย ไม่ว่าจะด้วยจุดประสงค์อะไรก็ตาม แต่ก็ทำให้เขาได้มาเจอกับมันอีกครั้ง



"หมอคนนั้นเป็นคนแปลก" ยิ่งพูด น้ำเสียงอีกฝ่ายก็ยิ่งแหบพร่าจนน่าสงสัย ลมหายใจหนักๆของมันเป่ากระทบต้นคอเขา ร้อนผ่าวเหมือนคนเป็นไข้ "เป็นเหมือนหมอเถื่อนที่รักษาใครก็ได้ ต่อให้เป็นโจรผู้ร้ายหรือฆาตกรก็ไม่สน ขอเพียงให้มีเงินมาจ่ายก็พอ ทั้งที่ดูเหมือนขวางโลกแต่ก็กลับมีอุดมการณ์บางอย่าง"



"มึงอาจจะเจอเข้ากับคนมีเบื้องหลัง หมอคนนั้นน่าจะไม่ธรรมดาหรอก" ทะเลกัดปากครุ่นคิด เสือป่าเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังตั้งแต่ในตึกร้างนั่นแล้ว "จะมีเรื่องยุ่งยากตามมาอีกหรือเปล่า"



"ไม่แน่ วันหนึ่งกูอาจจะต้องช่วยเขาเป็นการตอบแทน แต่ตอนนี้มึงเลิกสนใจหมอเถื่อนนั่นก่อนดีกว่า" ฉับพลัน เสือป่าก็รวบมือของคนที่กำลังแตะต้องลูบผ่านบาดแผลของเขาเอาไว้ด้วยฝ่ามือเดียว "เพราะถ้ามึงยังลูบตัวกูไม่หยุดแบบนี้ มึงเจอเรื่องยุ่งยากแน่..."



"อะไรวะ" ทะเลเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่ายทันที แล้วก็ต้องผงะไปนิดหนึ่ง



หมอนั่นขมวดคิ้วจ้องหน้าเขาเขม็ง มันหายใจแรงขึ้นจนแผงอกกระเพื่อมเล็กน้อย ดวงตาสีเหล็กกล้าก็มืดดำลงราวกับมีลมพายุพัดกรรโชกอยู่ภายใน



"เหี้ยละ ปล่อยกูก่อน"


ชายหนุ่มรีบสะบัดมือออก แต่เรี่ยวแรงอีกฝ่ายอย่างกับช้างสาร ยิ่งโดยเฉพาะตอนที่ความปรารถนาเบื้องลึกของมันถูกจุดขึ้น ดวงตาคมกริบพลันลุกวาบ จับจ้องเขาเหมือนเจอเหยื่อที่พร้อมขย้ำให้แน่นิ่ง



"ไม่"



มันกระซิบ เอื้อมมืออีกข้างมาลูบไล้แก้มเขาอย่างแผ่วเบา



คนโดนสัมผัสขนลุกซู่ ไม่นึกว่าจับแผลมันแค่นิดเดียว จะกลายเป็นปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวมันให้คุโชนขึ้นมา



ห่าเอ๊ย



ชายหนุ่มบิดข้อมือจนหลุดแล้วผลักมันออก แต่เสือป่าโคตรไวทายาด กระชากแขนเขาเข้าหาตัว มันมองเขาเขม็งพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองไปด้วย


ทะเลหนาวสันหลังวูบ รู้สึกปั่นป่วนในอกอย่างอธิบายไม่ถูก ลูกกระเดือกบนลำคอแข็งแรงของอีกฝ่ายขยับไหวเมื่อมันกลืนน้ำลายลงคอเหมือนคนหิวน้ำจัด



แววตาไอ้เสือป่าโคตรหิวกระหาย



"เสือป่า! มึง...มีสติหน่อยสิวะ..."



พูดยังไม่ทันขาดคำ เจ้าของชื่อซึ่งดูเหมือนจะหน้ามืดเต็มเหนี่ยว แววตาดำมืดด้วยถูกอารมณ์ดิบเข้าครอบงำก็ฉกปากลงมาบดจูบทะเลทันที อุ้งมือแข็งแกร่งคว้าจับท้ายทอยเขากดรั้งเข้ามาให้รับจูบของมันได้อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย



ลมหายใจของทะเลสะดุดขาดห้วง



ไอ้เสือป่ามันดูดปากเขาจนเกิดเสียงเฉอะแฉะดังลั่นอยู่ในรถ เหมือนคนกระหายอยากกระโจนเข้าใส่บ่อน้ำ ตะกละตะกลามและไร้ความยับยั้งชั่งใจใดๆ มันดูดดึงปากเขาให้เผยออ้าออก แล้วแทรกลิ้นไปตามแนวฟัน ลิ้นฉ่ำชื้นลากผ่านเพดานปากเร้าอารมณ์เขาจนพุ่งเตลิด เผลอจูบตอบมันอย่างมัวเมา ได้สติอีกทีก็ตอนที่ร่างสูงใหญ่ของเสือป่าพลิกตัวข้ามเบาะ ดันร่างเขากระแทกกับประประตูรถดังตึง แต่ทั้งเขาทั้งมันก็ยังไม่ยอมผละริมฝีปากออกห่างจากกัน



ทะเลรู้ดีว่ามันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความโหยหา



"กูคิดถึงมึงเหี้ยๆ"



เสือป่ากระซิบเสียงต่ำพร่าหลังถอนจูบออกมาให้เขากอบโกยอากาศเข้าปอด มันเลื่อนใบหน้าลงมาซุกซอกคอเบียดแนบริมฝีปากเข้ากับไหปลาร้าของเขา ริมฝีปากร้อนผะผ่าวขบกัดผิวเนื้อเขา ดูดเม้มเคล้าคลึงไม่ยอมหยุดจนเนื้ออ่อนขึ้นรอยแดงช้ำ และอาการสะท้านนิดๆของชายหนุ่มก็ทำให้เสือป่าต้องหรี่ตาลง ประโยคต่อมาจึงเข้มขึ้นแทบเป็นเสียงคำราม



"กูโคตรคิดถึงมึงทะเล เกือบเดือนที่มึงหนีหายไปแม่งทรมานฉิบหาย" ขณะที่พูดมันก็แลบลิ้นไล้เลียกกหูเขาไปด้วย ทะเลถึงกับต้องกัดปากแน่นกลั้นเสียงคราง แต่ทั้งตัวก็เผลอสั่นนิดๆให้มันผุดยิ้มพึงพอใจ "กูอยากจะกอดมึงตอนนี้!เดี๋ยวนี้! อยากจะฟัดมึงแรงๆ ให้เสียงร้องของมึงดังอยู่ข้างหูกู ให้กูมั่นใจว่ามึงอยู่ข้างๆกูตรงนี้แล้ว!"



"ไอ้ห่า พูดจาน่าถีบปากแตก!"



ทะเลสบถด่าลั่น หน้าร้อนฉ่ากับคำพูดที่เข้าใจความหมายได้ทันทีโดยไม่ต้องแปล แต่ยังไม่ทันได้รวบรวมสติถีบมันกระเด็น ก็พลันต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อมือสากๆของอีกฝ่ายผลุบลอดเข้ามาใต้เสื้อ ลูบคลำหน้าท้องเคล้นคลึงหนักหน่วง แล้วค่อยขยับไล้ขึ้นไปถึงแผ่นอก สะกิดยอดอกเขาเบาๆ แต่วินาทีถัดมานิ้วหยาบร้ายกาจนั่นก็บีบขยี้ยอดอกเขาอย่างแรง



ทะเลหลับตากลั้นเสียงครางในลำคอ ทว่ามันคงจะไม่หนำใจพอ ไอ้เหี้ยเสือป่าถึงได้เลิกเสื้อเขาขึ้นสูงถึงต้นคอ แล้วก้มหน้าลงมาดูดงับยอดอกไวสัมผัสของเขา ทั้งขบกัดทั้งดูดเลียจนทะเลต้องเกร็งร่าง ความเสียวซ่านพุ่งจู่โจมจนคิดจะห้ามก็ไม่ทันการณ์แล้ว



"อ๊ะ...อ่า"



มีแค่เสียงครางผะแผ่วหลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ ทะเลเก็บกลั้นไว้ไม่อยู่ และมันก็ทำให้เลือดหนุ่มฉกรรจ์ในตัวคนฟังยิ่งเดือดพล่าน เสือป่ายิ่งลงน้ำหนักลิ้นที่แลบเลียและดูดเม้มยอดอกอีกคนหนักหน่วงขึ้น เขาอยากฟังเสียงครางของมันอีก ทั้งที่เป็นน้ำเสียงห้าวทุ้มของผู้ชายแท้ๆ แต่ก็กลับรู้สึกว่ามันน่าฟังฉิบหาย



ทะเลสะท้านหวามไหว ร่างกายมีปฎิกิริยาตอบกลับ...มันเป็นไปโดยอัตโนมัติ เผลอตัวแอ่นอกให้มันเดาะลิ้นเข้าใส่ เขากัดฟันกรอด สองมือดึงกระชากหัวของเสือป่าที่ซุกอยู่บนอกผลักให้ถอยห่าง และเล็บยาวที่ไม่ได้ตัดของเขาก็พลาดไปข่วนหน้ามัน



ไอ้เสือป่าที่โดนผลักจนหน้าหงายหรี่ตาจ้องหน้าเขานิ่ง ขณะที่มันยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือดแถวๆแนวแก้มซึ่งโดนเล็บของเขาข่วนจนเลือดซิบ ประกายวาววับในดวงตาคมเฉียบส่องลอดออกมาชวนให้เสียวสันหลัง




"ทะเล"




"เสือป่า...กูไม่ได้ตั้งใจ  มึงหยุด..."




"ถ้ากูรุนแรง"



"..."



"มึงอย่ามาด่ากูทีหลังก็แล้วกัน!"



จบคำพูด มันก็จับตัวเขาลากเหวี่ยงไปที่เบาะหลังรถ โยนโครมจนแผ่นหลังเขากระแทกเบาะรถสะเทือน ไอ้สันดานเอ๊ย! ทะเลสบถด่าไม่หยุดปากเมื่อไอ้เสือป่ามันพุ่งตามมาพลิกร่างเขาให้นอนคว่ำ แล้วเบียดลำตัวเปียกชื้นของมันคร่อมทับด้านหลังเขา เบียดอะไรบางอย่างซึ่งกำลังขยายตัวจนแข็งชันมากระทบต้นขาของเขาผ่านกางเกงอย่างจงใจ



"ไอ้ห่าเอ๊ย!"



ทะเลอ้าปากด่าพร้อมกับง้างข้อศอกซัดต้นคอมันจากด้านหลัง คนโดนศอกฟันน่าจะเจ็บไม่เบาเพราะได้ยินเสียงมันคำรามข้างหู แต่ยังไม่ทันได้ขยับตัวมากกว่านั้น มันก็จับแขนเขาไขว้หลังแล้วเอาร่างหนักๆทับไว้ทันที



"ทะเล มึงอย่าพยศให้มาก อยู่นิ่งๆอย่าทำให้กูหัวเสีย"



"อยู่นิ่งๆเหี้ยอะไร! อยู่นิ่งๆให้มึงทำอะไรกูได้ตามใจชอบงั้นเหรอวะไอ้เวร!"



"แล้วมึงจะขัดขืนทำห่าอะไร ยังไงมึงก็ต้องเป็นของกู!" ไอ้เสือป่าว่าเสียงเข้ม ลมหายใจมันที่เป่ารดต้นคอกันก็โคตรร้อน "แม่ง! ยิ่งมึงพยศกูก็ยิ่งคลั่ง"



"กูเป็นผู้ชายไอ้สัตว์! ไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันโว้ย!"



"ก็เคยซะตอนนี้!"



"แม่งพูดจาหมาๆ!"



ทะเลแทบอยากอาละวาด ถึงก่อนหน้านั้นชีวิตเขาจะคลุกคลีอยู่กับสังคมเด็กจรจัด สถานที่อโคจร และการมั่วเซ็กซ์ แต่ทะเลก็ยังไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายด้วยกัน ถึงอย่างนั้นเขาก็พอรู้ว่ามันต้องทำอย่างไร และเกี่ยวข้องกันแบบไหน แค่นึกถึงขนาดร่างกายส่วนนั้นของมันสอดแทรกเข้ามาในตัวเขา ทะเลก็นึกสยองแล้ว ขนาดปกติของมันก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วยิ่งตอนที่ของแม่งขยายตัวอีก มันจะจับยัดเข้ามาได้ยังไงกันวะไอ้ห่า!



ถึงแม้ว่าชีวิตของเขากับมันจะถูกผูกติดเข้าด้วยกันอย่างแนบแน่น ซ้ำนับวันสายใยความสัมพันธ์ยิ่งลึกซึ้งจนรู้ดีว่าไม่มีทางถอนตัวขึ้น แต่จะให้ลึกลงไปกว่านั้น ทะเลก็ยังไม่อยากนึกถึงมันในตอนนี้



ไอ้เสือป่าลากลิ้นชื้นเลียไปตามซอกคอด้านหลังของเขา ตอหนวดแข็งๆเสียดสีกับผิวเนื้ออ่อนจนขนลุกซู่ ช่วงบนของทะเลแทบจะเปิดเปลือยให้มันรุกล้ำตามอำเภอใจ เพราะโดนอีกฝ่ายจับเลิกเสื้อขึ้นจนสุด มือของมันก็ทั้งสากทั้งหยาบแต่ทำไมตอนลูบไล้ บีบขย้ำตัวเขาถึงได้ทำให้ใจหวิวขนาดนี้ บ้าเอ๊ย!



"กูบอกมึงแล้วทะเล ว่ากูไม่ได้มีความอดทนสูงขนาดนั้น กูแทบอยากจะลากมึงมาจับแดก ตั้งแต่ตอนเจอหน้ามึงที่ตึกร้างเมื่อกี้แล้ว"



ดูมันพูดเถอะ หยาบคายซะจนหน้าเขาร้อนฉ่า ทะเลดิ้นขลุกขลัก เอาหัวโขกกระแทกปลายคางมันจากด้านหลังเต็มแรง แต่ก็ไม่แน่ใจนักว่าคิดผิดหรือคิดถูกเพราะเขาเองก็เจ็บหัวพอกัน แถมไอ้เสือป่าก็ยังไม่สะทกสะท้าน หน้าด้านเหลือเกิน!



"สัตว์! ไปหาอย่างอื่นแดกเถอะมึง!"



"แดกมึงนี่แหละ"



จากนั้นกางเกงของเขาก็ถูกมันกระชากออกลอยหวือไปหล่นอยู่ที่ไหนสักแห่ง อาจจะโยนไปตกบนเบาะหน้าข้างคนขับ เพราะมันกวาดบรรดาถุงอาหารและขนมทั้งหลายโยนโครมไปก่อนหน้านั้นแล้ว ไอ้เสือป่าดูเหมือนจะหน้ามืดขั้นสุด เพราะโดนเขาทั้งถองศอกทั้งเตะทั้งต่อยเต็มที่เท่าที่จะสามารถทำได้ แต่มันก็ยังคำรามใส่ข้างหูพร้อมกับคุกคามเขาไม่หยุด ทะเลเหลือบเห็นมันยัดปืนสั้นประจำตัวลงในช่องใส่ของหลังพนักเบาะรถ พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ได้ยินเสียงรูดซิปกางเกงดังครืด พร้อมกับบางสิ่งที่ทั้งแข็งกระด้างและร้อนระอุกระเด้งกระดอนมาโดนสะโพก แม่งเอ๊ย! มันเอาจริง!



"ไอ้เสือป่า! ไอ้เหี้ย! อย่า...อย่านะเว้ย..."




เสียงร้องห้ามแผ่วหาย เมื่อไอ้เวรเสือป่าสอดมือเข้ามาใต้ร่าง แล้วคว้าจับของสำคัญประจำกายของเขาไปครอบครอง ขยับมือรูดรั้งขึ้นลงอย่างทรงพลังราวกับจะกุมอำนาจเอาไว้แล้วต้อนให้เขาจนมุม จากเชื่องช้าค่อยเพิ่มจังหวะเป็นรวดเร็วขึ้น เร็วขึ้น หนักหน่วงขึ้น จนกระทั่งความเสียวซ่านพุ่งจู่โจมแล่นพล่านไปทั่วร่าง



ทะเลพยายามกลั้นเสียงร้อง ฟุบหน้าลงกับเบาะรถกัดฟันกรอด แต่ไม่ไหว...เขาทนไม่ไหวอีกแล้ว อีกฝ่ายชักรูดส่วนสำคัญของเขาที่บวมเป่งเต็มไปด้วยอารมณ์ขึ้นลงด้วยจังหวะกระชากกระชั้นแทบขาดใจ มือของมันไม่นุ่ม สัมผัสของมันไม่อ่อนโยนเลยสักนิด แต่กลับทำให้ห้วงอารมณ์ดิบของเขาพุ่งทะยาน  สูงละลิ่ว...กระทั่งตกลงมาแตกกระจายในที่สุด



"อ๊าาาา"



ชายหนุ่มถึงจุดพร้อมกับเสียงร้องครางที่เก็บกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ อับอายฉิบหาย! ต้องมาเสร็จเพราะมือของผู้ชายคนอื่น!




ทะเลนอนนิ่ง หอบหายใจหนักหน่วง ความรู้สึกซาบซ่านหวามไหวยังคงตกค้าง แต่เสียงลมหายฟืดฟาดของคนที่นอนคร่อมทับตัวเขากลับชวนให้สติแตก มันเลื่อนมือมาลูบคลำสะโพกเขา แล้วบีบขย้ำเน้นหนักพลางส่งเสียงในลำคอว่าก้นเขาโคตรแน่น บีบขย้ำแล้วเด้งดี



แม่งไอ้เหี้ยเสือป่า!




กำลังจะอ้าปากด่ากราดก็พลันต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อมือร้อนจัดขยุ้มก้อนเนื้อสะโพกเปลือยเปล่าของเขาจับแหวกออกจากกัน จู่ๆ มันก็แทงนิ้วพรวดเข้ามาในช่องทางด้านหลังโดยไม่มีการอารัมภบทใดๆทั้งสิ้น




เหี้ย! เจ็บมาก เจ็บแบบไร้คำบรรยาย



"ฝืดฉิบหาย"




ไอ้เวรยังมีหน้ามาสบถในลำคอ มันขยับตัวทำอะไรสักอย่าง สักครู่เดียวก็งอนิ้วสอดใส่เข้ามาใหม่ ทะเลกัดฟันแน่น โคตรเจ็บใจที่มันเข้าง่ายกว่าเดิม ลื่นกว่าเดิม มันน่าจะใช้หยาดหยดอารมณ์ของเขาหรือไม่ก็น้ำลายของมันเป็นตัวหล่อลื่น ยังไม่ทันได้ตั้งตัวดี ชายหนุ่มก็ต้องหลุดเสียงหวีดร้องลั่นเมื่อไอ้เสือป่ามันยัดสองนิ้วแทงจึ๊กเข้ามารวดเดียว



"ร้องห่าอะไร ของจริงมึงเจ็บกว่านี้อีก"



"ไอ้ส้นตีน! มึงเอานิ้วมึงออกไปเดี๋ยวนี้นะสัตว์เอ๊ย!"



"ได้"



เสือป่าดึงนิ้วออกตามคำขอ ทว่าวินาทีต่อมาเขาก็ก้มตัวลง ฝังหน้าแนบอยู่ตรงแก้มก้นแน่นตึง เขาแลบลิ้นเลียวนบริเวณช่องทางด้านหลัง ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปชอนไชอยู่ในช่องทางคับแคบที่เต้นตุบ



"แม่งอย่างตอดเลย"



"อ๊ะ...ทำเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย!"



ทะเลเบิกตาค้างตื่นตะลึง ทั้งร่างแข็งเกร็งแต่ภายในกำลังสั่นสะท้าน มันกล้าทำแบบนี้ได้ยังไงวะ! เรียวลิ้นนุ่มหยุ่นปนชื้นผลุบเข้ามาในตัวเขา กระดกขึ้นกระดกลงจนน่าจะไปสะกิดโดนจุดอะไรสักอย่าง ทะเลร้องครางเสียงหลง ไอ้เหี้ยเสือป่ายังไม่ยอมหยุด มันลากลิ้นหมุนคว้านผนังด้านในด้วยจังหวะรัวเร็วจนหัวเขาขาวโพลน


ในตอนที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา ทะเลก็ข่มกลั้นอารมณ์เสียวซ่านของตัวเองสะบัดขาถีบมันเต็มแรง จนร่างเสือป่าชนเข้ากับหน้าต่างกระจกรถอีกฝั่งดังปัง



เขาเอี้ยวหน้ามองมันขณะพยายามจะพลิกตัวขึ้นมาจากท่านอนคว่ำ แต่ไอ้เสือป่ากลับหัวเราะเสียงต่ำชวนขนลุก พุ่งเข้ามารวบเอวเขาจับตรึงไว้มั่นพร้อมกับคำรามเสียงดุดัน เหมือนที่หัวชนกระจกไปเมื่อกี้ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย!



"พยศฉิบหาย! งั้นไม่ต้องเบิกทางเหี้ยอะไรนี่แล้ว กูใส่เข้าไปเลยแล้วกัน ถ้าขาถ่างแล้วอย่ามาร้องให้กูได้ยิน!"



"ไอ้สัตว์เอ๊ย! อะ...โอ๊ยยยย"



มันกระแทกเข้ามาอย่างแรง ทั้งที่โดนเบิกทางไปบ้างแล้วแต่ก็ยังไม่เพียงพอกับขนาดของมัน เสือป่าหยุดชะงักเป็นระยะพลางกัดฟันคำรามในลำคอ ทว่าก็ยังไม่หยุดความพยายามที่จะสอดแทรกเข้ามาในร่างเขา ตะบี้ตะบันเสือกไสเข้ามาเต็มเหนี่ยว ทะเลเพิ่งเข้าใจความรู้สึกคล้ายร่างกายแตกหักเป็นสองเสี่ยงก็ตอนนี้ เจ็บปวดจนร้องแทบไม่ออก ได้แต่นอนหอบหายใจครางเครือจนกระทั่งตัวตนร้อนจัดของเสือป่าบุกทะลุทะลวงเข้ามาจนสุดโคน



แน่นไปหมด ทั้งเจ็บทั้งเสียดจะตายอยู่แล้ว รู้สึกได้ถึงของเหลวบางอย่างที่น่าจะเป็นเลือดไหลออกมาปะปน ทะเลกัดฟันกรอด ไอ้เสือป่าขยับตัวเน้นหนัก ท่อนเนื้อของมันครูดกับผนังด้านในของเขาจนแสบร้อน



"กูเจ็บ" เขาร้องเสียงแหบห้าว "มันใหญ่ไป! ของมึงแม่งใหญ่เหี้ย! เอาออกไปเดี๋ยวนี้!"



ปกติสัดส่วนไอ้ห่าเสือป่าก็ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว แต่นี่มันขยายขนาดจนคับแน่นในตัวเขาจนจุกไปหมด



"เดี๋ยวกูเสร็จกูก็เอาออกเอง แล้วก็ขอบใจที่ชมนะ มึงเตรียมตัวรับของกูไว้ได้เลยทะเล!"



พอมันพ่นคำพูดเหี้ยๆจบ ไอ้เสือป่าก็ดึงกระชากร่างกายแข็งร้อนที่ฝังตัวแนบแน่นออกไปจนหลุด เหลือเพียงความว่างเปล่าให้ทะเลรู้สึกแปลกพิกล แต่แล้วมันก็กระแทกกลับเข้ามาอีกครั้งจนมิดด้าม กระทุ้งเข้าที่จุดกระสันในตัวเขาจนเสียววาบไปถึงไขสันหลัง



"อ๊าาาา"



เขาหลุดเสียงร้องครางออกมา และคนทำก็ดูเหมือนจะพอใจกับเสียงครางของเขา มันจับสะโพกเขาลอยสูง ถอนกายออกแล้วสอดใส่กลับเข้าไปไม่ยั้ง ทุกจังหวะกระแทกจุดเร้าในตัวชายหนุ่มอย่างหนักหน่วง ทะเลบิดกายดิ้นพล่านกับเบาะรถ เสียวซ่านจนต้องจิกเล็บกับเบาะหนัง




ร่างกายของเขาโยกไหวไปตามจังหวะเร่งร้อนของเสือป่า มันกระแทกดุดัน ควงเอวถี่กระชั้น หมุนคว้านเบียดลึกเข้ามาในตัวเขาจนทะเลตัวสั่นสะท้าน ทั้งเจ็บทั้งเสียว แต่หลังๆดูเหมือนความเสียวกระสันจะพุ่งขึ้นมาหนักหนาจนได้แต่ครางฮือ ท่อนเนื้อแข็งแกร่งเสียดสีกับผนังอ่อนดังพั่บๆ แต่เหมือนไอ้เสือป่ายังไม่หนำใจ มันถึงได้ตบก้นเขาดังเพี๊ยะ แล้วจับแยกขาสองข้างของเขาถ่างออกให้อ้ากว้างกว่าเดิม



"ซี๊ดดดด"



"แน่นฉิบหาย!"



มันคำรามกระหึ่มอยู่ข้างหูเขา ขณะที่เบื้องล่างก็ชักเข้าชักออกไม่ยอมหยุด สัมผัสของมันทั้งดิบเถื่อน รุนแรง เหมือนใส่อารมณ์กระหายอยากทั้งชีวิตมาลงที่เขาคนเดียว ทะเลหอบหายใจ ร่างกระเด้งกระดอนไปตามแรงมหาศาลของมัน ตาหรี่ปรือมองฝนตกกระทบกระจกหน้าต่างที่กลายเป็นภาพสั่นเบลอจนน่ามึนหัว



"แรง...แรงไปแล้ว เบา...เบาหน่อย แฮ่กกกก"



ใส่เข้ามาได้จนหัวสั่นหัวคลอน เขาจะตายอยู่แล้วไอ้เวรเอ๊ย!



เหมือนปล่อยเสือหนุ่มวัยฉกรรจ์ออกจากป่า มันกระโจนเข้าใส่ร่างเขาแล้วขย้ำกลืนกินกะให้เขาเหลือแต่ซาก กระแทกเข้ามาได้จนหัวเขาเกือบชนเพดานรถ ไอ้ห่า! รถทั้งคันสั่นโยกไปหมดแล้วมั้ง!



จู่ๆ อีกฝ่ายก็จับพลิกร่างเขานอนหงายทั้งที่ส่วนที่เชื่อมเข้าหากันยังเสียบคาอยู่ในตัวเขา ท่อนเนื้อแข็งแกร่งของมันครูดคว้านลึกภายในช่องทางคับแน่น ทะเลหวีดร้องลั่นเพราะความเสียวจี๊ดพุ่งขึ้นสมองจนตาพร่า



"อื้ออออออ อะ...ไอ้เหี้ย แม่งทำอะไรวะ"



"อยากเห็นหน้ามึงตอนโดนเอา"



"ไอ้สันดานเอ๊ย!"



ทะเลสบถด่าลั่น แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นสูดปากครางสั่นทันที เมื่อคนถูกด่ากระหน่ำแทงเข้ามารัวๆ เหมือนลงโทษกัน



"ปากดีตลอดเลยนะมึง ซี๊ดดด! แม่งตอดกูยิบๆเลย เหี้ยโคตรแน่น!"



คนโดนกระทำหน้าร้อนผะผ่าว ในตัวก็ร้อนวูบวาบเพราะโดนเสียดสีซ้ำแล้วซ้ำอีก เลือดสูบฉีดเดือดพล่านไปรวมกันอยู่ตรงท้องน้อยจนปวดตุบ คำพูดหยาบโลนของมันช่างเข้ากับใบหน้าคร้ามคมที่เต็มไปด้วยอารมณ์กระหายอยากเต็มพิกัด เสือป่ามันพุ่งเข้ามาดูดปากเขา คางสากๆที่มีตอหนวดแข็งชันครูดกับซอกคอ จั๊กจี้ปนซ่านเสียวจนทะเลได้แต่ครางหวิว



เขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา ซึ่งตอนนี้โดนไอ้อดีตนักโทษโหดปลุกเร้าอารมณ์อย่างบ้าคลั่งอยู่บนร่าง และกลิ่นอายดิบๆที่แสดงความเป็นชายฉกรรจ์ของมันก็อบอวลอยู่รอบตัวเขา ลมหายใจหนักหน่วงพ่นลงรดแนวแก้มคละเคล้ากับเสียงหอบกระเส่า แผ่นอกที่มีขนดกหนาเบียดแนบถูไถอยู่กับหน้าอกเปลือยเปล่าของเขาจนร้อนฉ่า เบื้องล่างก็ซอยถี่ยิบไม่เว้นช่วง ทั้งหมดนั้นกระตุ้นเร้าอารมณ์ของเขาให้พุ่งเตลิดตามไปด้วย





"อย่าทำหน้าตาน่ากระแทกยับแบบนั้นสิวะ" ไอ้ห่าเสือป่ากระซิบเสียงแหบพร่าอยู่ข้างหู



"มึงแม่งเหี้ย!" ทะเลอยากจะชกท้องมันสักหมัด แต่ยั้งไว้ทันเพราะไม่อยากให้กระเทือนแผลโดนยิงที่เพิ่งหาย เลยเปลี่ยนเป็นทุบบ่ามันดังพลั่กแทน



"กูพูดความจริงทั้งนั้นแหละ"



เสือป่าเค้นเสียงแหบต่ำในลำคอ ขณะมองคนใต้ร่างที่หน้าตาแดงก่ำ แก้มขาวของทะเลขึ้นสีจัด ดวงตาหรี่ปรือฉ่ำเยิ้มด้วยความปรารถนาเบื้องลึกที่อัดแน่น แลดูเย้ายวนมากกว่าเวลาปกติมากโข ปากนุ่มๆของมันก็บวมช้ำเพราะถูกเขาระดมจูบ เวลาที่ถูกเขากระทั้นกระแทกกายเข้าแรงๆ มันจะกัดปากร้องครางทั้งที่ตัวสั่น หน้าตาบิดเบี้ยวเหมือนเสียดเสียวแต่ก็สุขสม



โคตรน่าย่ำยี



ทะเลเผลอขมวดคิ้วเมื่อไอ้เสือป่าถอนกายออกพรวดเดียว จนร่างเขาลอยหวือกระเด้งตาม แต่แค่วินาทีเดียวมันก็แทงพรวดเข้ามาอย่างแรงจนสะโพกเขาเด้งสวนกลับ จากนั้นมันก็ซัดกระแทกกลับมาเข้ามาเปรี้ยงๆ จนชายหนุ่มต้องกระดกสะโพกรับอย่างช่วยไม่ได้ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง ทะเลหน้าร้อนจัดเมื่อเหลือบเห็นท่อนเนื้อของมันผลุบเข้าผลุบออกในช่องทางของเขาในตัวเขานั้นชื้นแฉะจากการเสียดสี ทำให้การแทรกสอดเข้ามาของอีกฝ่ายไหลลื่นมากขึ้น ไม่เหมือนตอนแรกที่ฝืดเคืองจนเจ็บแปลบ



"คราวนี้ก็เคยกับผู้ชายแล้วใช่มั้ย" ไอ้เสือป่าคำรามเสียงแหบห้าว ขณะที่สอดมือหยาบกระด้างเข้ามาจับตัวตนของเขาแล้วรูดรั้งขึ้นลง "แต่กูเตือนมึงไว้เลยทะเล ห้ามไปเคยกับใครอีกทั้งนั้น เพราะมึงเป็นของกูคนเดียว!"



"อะ...ไอ้เหี้ย...เสือป่า ลึก...ลึกไป...ซี๊ดดดด"



ด่ายังไม่ทันจบก็ต้องร้องครางเสียงกระเส่า ทะเลหอบหายใจถี่ ไอ้เสือป่าจับสองขาของเขายกขึ้นพาดบ่าที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของมัน เร่งจังหวะทั้งซอยถี่ทั้งแทงเข้ามาลึกจนแทบจุก สองแขนของทะเลเกาะเกี่ยวกอดรัดแผ่นหลังกว้างชื้นเหงื่อของมันแน่น ลากเล็บยาวข่วนไปตามรอยสักรูปเสือ แล้วจิกลึกลงไปตามแรงอารมณ์ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังหลีกเลี่ยงไม่ข่วนใกล้รอยแผลที่โดนยิงของมัน




มีต่อด้านล่างค่ะ

[ขนมลา]

สองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันในรถ ทะเลหอบครางแทบขาดใจ ตอนที่เสือป่ากระแทกกระทั้นเข้ามารัวเร็วจนร่างเขาแทบกลิ้งตกเบาะหลัง บดขยี้จุดเสียวซ้ำๆจนทะเลได้แต่บิดเร้ากระสันไปทั้งตัว สุดท้ายความต้องการของเขาก็พุ่งทะยานไปสู่ฝั่งฝันอีกครั้ง



ตัวตนของเขาในมืออีกฝ่ายเปียกชุ่ม แต่มันก็ยังใช้มือรีดทุกหยาดหยดออกมาให้ ในขณะที่ช่องทางเชื่อมด้านหลังตอดรัดตุบๆ ดูดกลืนของไอ้ห่าเสือป่าจนมันคำรามฮึ่มฮั่ม กระแทกลึกๆเข้ามาอีกสามสี่ครั้ง ในที่สุดมันก็กระตุกเกร็งตัว ฉีดพ่นหยาดน้ำรักเข้ามาในตัวเขาอย่างแรง



ทะเลถึงกับกัดปากครางแผ่ว ไอ้เสือป่าถอนกายออกมา ทิ้งสัมผัสลื่นๆชื้นแฉะไว้ข้างในตัวเขา พอเหลือบมองก็ต้องหน้าแดงเถือกด้วยความอับอาย เมื่อเห็นหยาดน้ำสีขาวขุ่นไหลทะลักออกมาเปรอะเปื้อนต้นขาเปล่าเปลือยของเขาเต็มไปหมด



"โอยย น้ำมึงเยอะเหี้ย! เก็บกดมาจากไหนวะแม่ง!"



"รอมาแตกในตัวมึงไง"



"ถุงยางก็ไม่ใส่ ไอ้เวรตะไลเอ๊ย!"



ทะเลยันสันมือกับปลายคางมัน แต่ไอ้เสือป่ากลับหัวเราะแล้วทิ้งตัวเปียกเหงื่อลงมากอดเขาแนบชิด มือแข็งแกร่งลูบไล้หัวไหล่เขาไปมา



"เมื่อกี้ตอนไปซื้อของกิน มึงไม่ซื้อมาล่ะวะ ถุงยางอันเก่าก็กองอยู่ที่ร้านสักนั่นแหละ ไม่มีใครหยิบมา"



"ใครจะไปรู้ล่ะว่ามึงจะเกิดอยากจนหน้ามืด"



"ก็บอกแล้วว่ามึงน่ะ ชอบให้กูใส่สด"



"ไอ้เหี้ยเสือป่า!"



ทะเลนึกอยากจะถีบมันเต็มแก่ แต่พอยกขา ท่อนขาก็สั่นระริกจนน่าเจ็บใจ ไอ้เสือป่ามันทำเขาโคตรแรง เหมือนปลดปล่อยอารมณ์ดิบทั้งหมดทั้งมวลมาลงกับเขาเต็มที่!



ให้ตายสิ! คงจะเก็บกดจริงอย่างที่เขาด่ามัน ไอ้เสือป่าพักหายใจไม่ถึงสามนาที ตาคมวาวก็หรี่ลงมองท่อนล่างของเขา ทะเลแยกเขี้ยวใส่เพราะรู้ดีว่ามันไม่น่าดูสักนิด ทั้งเลอะเทอะทั้งฉ่ำแฉะไปด้วยคราบคาวกามอารมณ์ที่มันปล่อยทิ้งเอาไว้ แต่ไอ้เวรแม่งกลับทำหน้าตาหื่นกระหายพร้อมกับยันตัวขึ้นมา



ไอ้เสือป่าจับพลิกร่างเขาให้นอนคว่ำอีกครั้ง ยกก้นเขาลอยหวือ แล้วเสียบท่อนเนื้อที่แข็งตัวอีกครั้งตอนไหนไม่รู้เข้ามาในช่องทางที่เต็มไปด้วยน้ำลื่นๆ มันเสือกไสเข้าจนมิดด้ามในคราวเดียว



"อ๊ะ...อื้ออออ"



แล้วจากนั้น ก็บรรเลงจังหวะ...รัวเร็วหนักหน่วงเหมือนตอกเสาเข็ม



ทะเลครางฮือ ฟุบหน้าลงกับเบาะรถ ซ่านเสียวจนตัวสั่นเทา ไอ้ห่าเสือป่าจับตรึงเอวเขาไว้ให้รองรับอารมณ์มันเน้นๆ ขณะที่มือสากก็ลูบไล้แผ่นหลังเขาไปด้วย บางจังหวะก็จับก้นเขาขยำเคล้าคลึงแล้วแหวกออกให้ของแม่งสอดใส่เข้ามาได้ลึกๆ  ทะเลทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องครางเหมือนคนจะขาดใจ ได้แต่แหงนหน้ามองกระจกหน้าต่างรถ ขณะที่ตัวสั่นโยกไปตามแรงกระแทก พายุฝนด้านนอกและลมหายใจหอบหนักของเขา ทำให้กระจกรถกลายเป็นไอฝ้าพร่ามัว



ในใจก็สบถสาบานด่าคนบนตัวไม่หยุดหย่อน แต่เสียงด่าไม่สามารถเล็ดรอดออกมาให้จับใจความได้



มีแต่เสียงครางไม่ได้ศัพท์ดังผะแผ่ว
























"เจ็บมากมั้ย"



ดูมันเถอะ ยังจะมีหน้ามาถามอีก



เช้ามืด รถยนต์คันเดิมเคลื่อนตัวออกจากปั๊มร้าง ฝนหยุดตกแต่ท้องฟ้ายังคงมีเมฆครึ้มลอยตัวทึบบดบังแสงแดด ทะเลเป่าควันบุหรี่สีเทาหม่นผ่านหน้าต่างรถให้ควันพวยพุ่งเป็นสายและสลายหายไปในอากาศอย่างรวดเร็ว ขณะเอนกายพาดขาเหยียดยาวอยู่บนเบาะด้านหลัง



เขาใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ทว่าเนื้อตัวยังคงเหนอะหนะอยู่บ้าง ห้องน้ำเก่าในปั๊มร้างนั่นช่วยชำระล้างตัวเขาได้แบบลวกๆ อันที่จริง ทะเลแทบจะเดินขาถ่างไปห้องน้ำอย่างที่ไอ้เวรเสือป่าขู่ขวัญเอาไว้ด้วยซ้ำ แต่มันก็เข้ามากอดเอวเขาลากไปส่งถึงที่ ไม่พอยังตามเข้ามาช่วยล้างตัวให้อีก ถึงจะเคยอาบน้ำด้วยกันบ่อยๆ แต่ทะเลก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้เขาหน้าแดงจนไอ้เสือป่าผุดยิ้มมุมปากใส่



ก็มันไม่เหมือนเดิมแล้วนี่หว่า



ทะเลแยกเขี้ยวใส่หน้าตัวต้นเหตุ ตอนที่เสือป่าเอี้ยวตัวมาด้านหลังรถระหว่างจอดติดไฟแดงยาวนาน กำลังจะเอานิ้วจิ้มลูกตาที่ฉายแสงวาววับของมันอย่างหมั่นไส้ ไอ้หมอนั่นก็ใช้นิ้วยาวๆคีบแท่งนิโคตินออกจากปากเขา แล้วโน้มหน้าเข้ามาจูบแทน



จูบกลิ่นบุหรี่คลุ้งอวลในโพรงปาก เป็นจูบหยอกเย้า เย้าแหย่ราวกับจะแกล้งให้เขาหน้าร้อนเล่น



"เจ็บมากอยู่"



พอถอนจูบออกมา ทะเลเลยได้แต่พึมพำเสียงแผ่ว



"ไม่เป็นไร ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ดีเอง" ไอ้เสือป่าเอามือมาลูบแก้มเขา ดูเหมือนมันจะชอบแก้มเขาเหลือเกิน ชอบลูบชอบไล้อยู่นั่น "มึงเองก็ดูจะชอบอยู่ไม่ใช่เหรอ"



"ไอ้สันดาน! แม่งหน้าด้านฉิบหาย!" เขาทุบไหล่มันดังอั๊ก



"จะอายอะไรอีกวะ กูกับมึงลึกซึ้งกันขนาดนี้แล้ว"



ลงท้ายด้วยการจับแก้มเขาบิดไปมาเหมือนคันไม้คันมือเต็มประดา ไอ้เวรเสือป่ากระตุกยิ้มมุมปากให้เขาทีหนึ่ง จากนั้นก็หันกลับไปขับรถต่อพร้อมกับคาบบุหรี่ไว้ในปาก ก็บุหรี่ที่ยึดไปจากเขาด้วยสีหน้าตายด้านนั่นแหละ



ทะเลเบ้ปากนิดหน่อย กลอกตามองมันจับพวงมาลัยรถด้วยมือเดียว อีกมือหนึ่งคีบปลายมวนบุหรี่สูบพ่นควันออกทางหน้าต่างรถอย่างเข่นเขี้ยว แต่จะถีบมันก็ไม่ได้เดี๋ยวรถคว่ำ พอเขาพลิกตัวเปลี่ยนท่านั่งด้วยความเมื่อยขบ ก็ต้องนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเผลอลงน้ำหนักสะโพกแรงเกินไปนิด



"นั่งดีๆสิวะ อย่าขยับตัวบ่อย เดี๋ยวมึงจะเจ็บมากกว่าเดิม"



ฝ่ายคนขับรถก็ยังอุตส่าห์เหลือบตามามองเขาผ่านกระจกมองหลังอยู่ทุกห้านาที



"ช่างแม่งเหอะน่า ไม่ต้องมาพะวงกับกู ขับรถของมึงไปโน่น" ทะเลเกาแก้ม แล้วหันมองตึกรามบ้านช่องผ่านหน้าต่างรถ "กูเป็นผู้ชายถึกๆทนๆ ให้วิ่งหนีตำรวจตอนนี้ยังได้เลย"



"ยังจะปากดี ก่อนหน้านี้มึงยังร้องโอดโอยอยู่ชัดๆ บอกแล้วอย่ายั่วอารมณ์กูให้มาก"



"ยั่วเหี้ยอะไร!" ทั้งคืนก็มีแต่มันที่ป่าเถื่อนอยู่คนเดียว



"ยั่วโมโหกูไง ทั้งดื้อทั้งพยศตายห่า" เสือป่าเหยียบคันเร่ง เร่งความเร็วขึ้นอีก "อดทนอีกหน่อย เดี๋ยวกูพามึงไปแวะพักที่หนึ่งก่อน"


"แวะพัก? ที่ไหนวะ ปลอดภัยหรือเปล่า?"



 "คิดว่าปลอดภัยอยู่" ไอ้เสือป่าตอบกลับมา จากกระจกมองหลัง ทะเลเห็นแววตามันดูเครียดขรึมลงเล็กน้อย "มึงหลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวถึงแล้วกูปลุก"



"ไม่ล่ะ กูจะนั่งดูวิวข้างทาง"



"งั้นก็ตามใจมึง บอกให้หลับไปก่อนก็ไม่ฟัง เมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอน กูยังไม่พามึงไปตายหรอก"



"มึงก็ไม่ได้นอนเหมือนกันนั่นแหละ!"




ทะเลบ่นพึมพำ ไอ้เสือป่านิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะหัวเราะหึๆในลำคอ




"แต่ว่าทะเล มึงข่วนหลังกูแรงไปหน่อยนะ โคตรแสบเลย"




"ไม่แรงเท่าที่มึงทำกับกูหรอกไอ้เวร!"




"มึงก็อย่าทำหน้าตาน่าฟัดมากสิวะทะเล"



"ไปไกลๆส้นตีนกูเลยไป๊!"


หลังจากสบถด่ามันไปคำหนึ่ง ทะเลก็ต้องหุบปากฉับ รีบเบือนหน้าหนีออกไปมองนอกหน้าต่างรถทั้งที่หน้ายังแดงก่ำ



แม่งพูดออกมาได้หน้าไม่อาย!





TBC.




#เสือป่าทะเล


ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตามและคอมเม้นท์ให้กันค่ะ แอบเห็นคอมเม้นท์คนอ่านขอแบบนุ่มนวลๆด้วย ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้นะคะ แต่ว่าฉากนี้อาจจะไม่อ่อนโยนเท่าไรน้า จริงๆที่เราคิดไว้ฉากนี้จะเป็นไปตามอารมณ์ของเรื่องที่ดิบๆดาร์กๆ เลยอาจจะไม่นุ่มนวลเท่าไร แต่เราก็อยากให้ฉากนี้ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ทางกาย แต่มีความรู้สึกของคนสองคนร่วมด้วย แบบอยากให้เขาสองคนรักกันที่ใจจริงๆก่อน แล้วค่อยมีความสัมพันธ์ทางกายตามมาทีหลัง ฉากนี้ก็เลยมาอยู่ตอนที่ 13 นี่เลย จริงๆเรื่องนี้ไม่ยาว ตอนนี้ก็เดินเรื่องมาใกล้จะจบแล้วค่ะ มาถึงโค้งสุดท้ายแล้ว แต่ก็ยังมีอีกหลายฉากที่สำคัญ แต่รอบนี้อาจจะหายไปเขียนนานสักนิดหนึ่ง รอติดตามกันด้วยน้า


ฝากถามกันนิดนึง ตั้งแต่อ่านมาคนอ่านชอบฉากไหนที่สุดกันบ้างคะ

แล้วก็ฝากเอ็นดูเสือป่ากับทะเลกันเยอะๆนะคะ อ้อนนนน

[pan19891990]

ร้อนแรงจนซับเลือดไม่ทันแล้วค่า
และอยากรู้จริงๆว่าต่อไปจะเป็นยังไง เรื่องราวจะเป็นแบบไหน จะรอลุ้นค่ะ

ส่วนถ้าถามว่าชอบตอนไหนมากที่สุด เราคิดว่าชอบตอนที่แล้วมากๆเลย เป็นตอนที่เสือป่ากับทะเลปรับความเข้าใจ
เข้าใจกัน และพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างกัน ทำให้เราคิดว่าไม่ว่าตอนต่อๆไปจะเป็นยังไง แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ใจตัวเองกันแล้ว ได้พูดความในใจแล้ว มันทำให้เรารู้สึกอบอุ่นใจค่ะ

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[k2blove]

 
ตอนก่อน เราเม้นไว้ว่าอย่าได้รุนแรงกับทะเลมากนะ แต่โดยรวมแล้วก็โอเคนะ
ทะเลนั้นถ้าไม่ยอมจริงๆ ก็ย่อมได้ แต่ก็มีเผลอไปกับการปลุกเร้าของเสือป่า
สุดท้ายแล้วฟินนนนนน อิอิอิ

ชอบตอนไหนมากที่สุดเหรอ ชอบตอนเสือป่าบอกว่าอยากกินข้าวฝีมือทะเล
ทั้งที่รู้ว่ารสชาติไม่ได้เรื่อง คำพูดนี้ถ้าเราเป็นทะเลเนี่ยมีบ้านยกบ้านให้เลย อิอิอิ

จะรอตอนจบนะ
 

[คุณซี]

อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ กลัวตอนจบของเรื่องแง้

[Ac118]

   อ้ากกกกกกกกก ดุเดือดเลือดพล่านรถเเทบพัง!! 
พี่เสือหื่นนนนกระหายสมกับที่รอทนอดกลั้นมานาน พี่แกใส่ไม่ยั้ง ไม่ได้ห่วงสภาพเมียห้องเครื่องเล้ยย 555555

ชอบหลายตอนเลยค่ะ ที่พีคก็ตอนที่ทะเลหนีแล้วพี่เสือตามล่า มันโหดแบบจะฆ่ากันให้ตายจริงๆมันอินมากตอนนั้น เรียกว่าไปสุด แต่มาหยุดที่รอยจี้บุหรี่ เพราะมันสะท้อนแผลในใจ กับตอนแซ่บกันนี่ล่ะ! มันดิบๆได้ใจสมกับเป็นเสือป่ากับทะเลขี้โวยวาย หื่นไปก็แอบขำไป แต่ที่ประทับใจสุด ก็ตอนที่กลับมาเจอกันอีกครั้ง แล้วก็ตอนพี่เสืออยากกินข้าวผัดฝีมือทะเล 

[cavalli]

 

[oiruop]

 

[ninknpk]

รออยู่น้าาา

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

+1 ขอบคุณมากครับ

[ommanymontra]

 


 

[nrbtst1997]

ไม่มาต่อแล้วหรือ เนื้อเรื่องสนุกมากเลย

[คุณซี]

นุรอพี่อัพอยุ่ทุกคืน