หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[mypink801]

อาโปๆ คุณพ่อหนูจีบอาเพทายรึเปล่างับบบบบบบ
 

[HanATarO]

แหนะ ไม่ให้อาเพขับรถเอง กลัวว่าอาเพจะออกไปข้างนอกคนเดียวแล้วจะมีใครกลับมาด้วยใช่หรือ คุณสาริน

[iceman555]

 

[Al2iskiren]

คุณสารินเก็บอาการหน่อยยยยยสิ 

อ่านแล้วคิดย้อนกลับไปก็แอบคิดว่าคุณสารินแอบปิ๊งน้องเพ เลยมัดมือชกให้เซ็นสัญญาปีนึง 

[่patsaporn]

ค่อยๆ รักกันเพิ่มขึ้นทีละนิด คุณสารินปากแข็วพอสมควร
ขำ เชดดดด ของอาโป

ขอบคุณค่ะ

[Ginny Jinny]

 

[labelle]

พาไปเดทหรอคะ หรือพาหนีใคร
ไม่ใช่พนาเข้าออฟฟิศใช่ไหม 5555

เพทายแพ้ทาง ใจหวิว ไม่เท่าคุณพ่อออกอาการชัดนะ
อาโปน่าเอ็นดูมากลูก สอนอะไรจำแม่นจริง
แล้วหกก็เช็ดได้ ไม่ใช่ทำหกใส่ตัวเองแล้วบอกเช็ดได้นะ

[HISY]

แหมๆๆๆ คุณเจ้านายย

[darling]

หวานเบาเบา 

[kawisara]

ทำ
ไม
เขิน
เก่ง
5555555
เขา
งุ
งิ
งุ
งิ
กัน
แหละ
เธอ

[Yara]

“ผมขับให้ไม่ดีเหรอ” นั่นสิ แต่อยากเป็นแค่คขับรถเหรอคะ อิอิ

[areenart1984]

พาไปจ่ายตลาด 

[O-RA DUNGPRANG]

แสบใหญ่มีแผนอะไรน้า 

[กวังกีเมย์บี]

ฉันชอบความเจ้าเล่ห์ของแสบเล็กแสบใหญ่จริงๆ

[aiyuki]

อาเพแกล้งคุณเจ้านายปเะเนี่ยยยย 555

[kenghan]

จะพูดว่าห่วงคุณก็เขินใช่ไหมมมมมมมมมม

[sailom_orn]

  คุณสารินก็อ่อยเก่งงงง

[วายซ่า]

คุณพ่ออาโปนี่ชักจะยังงัยแล้ว

[Pe_no]

อร๊ายยยยย

[องศาวาย]

ฟินนนนนน

[snowboxs]

คุณสารินจะรู้ตัวไหมนี่
ว่าแบบนี้มันเหมือนจีบชัดๆ

[t2007]

คุงพ่อกลัวคุงครูห่างกาย ห่างสายตา

[sweetie]

รู้ตัวแล้วหรอคุณสาริน 

[bangkeaw]

คุณพ่ออ่อยหนักมากค่ะ 555

[PrimYJ]

 คุณสารินจีบเพทายหรอคะ

[cavalli]

 

[seaz]

แหม ๆ อยากพาไปเที่ยวพักผ่อนก็ไม่เห็นต้องขนาดนี้เลยเนอะ ^^

[snowboxs]

คุณสารินจะรู้ตัวไหมนี่
ว่าแบบนี้มันเหมือนจีบชัดๆ

[darin]

ตอนที่ 13
คีตกานต์

“คุณเพคะมีคนมาหาค่ะ”
   
“ขอบใจมาก”
   
เพทายขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะไม่ได้นัดใครไว้ นอกจากเพื่อนรักแล้วทั้งจังหวัดเขาไม่รู้จักใครเลย
   
“คีย์!” ชายหนุ่มเบิกตากว้าง เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่กลางห้องรับแขก คีตกานต์โดดเด่นเสมอ ราวกับมีออร่าฉายออกมาตลอดเวลา
   
“มาได้ไง”
   
“นั่งเครื่องมา แล้วแท็กซี่สนามบินก็พามาส่ง อีซี่มาก”
   
เพทายอดหัวเราะไม่ได้ นี่แหละคีตกานต์ตัวจริง
   
“ตอบดีๆ”
   
“ก็เพบอกให้ส่งเสื้อผ้ามาให้ไม่ใช่เหรอ นี่ไง” นิ้วเรียวชี้ไปยังกระเป๋าเดินทางล้อลากใบใหญ่ เพทายเพิ่งสังเกตว่าเป็นกระเป๋าของเขา
   
“ที่บอกไปหมายถึงให้ส่งมา”
   
“นี่ก็ส่งมาเหมือนกัน”
   
“ตกลงจะไม่บอกใช่ไหมว่ามีอะไร” เพทายมองเข้าไปในดวงตาของเพื่อนรัก เพราะรู้ว่าถ้ามีอะไรผิดปกติคีตกานต์จะหลบตาเขา ซึ่งก็จริง
   
“นั่งก่อนได้ไหม”
   
“ทำไมจะไม่ได้” เพทายเดินนำเพื่อนรักไปที่โซฟา
   
“ผิงรู้หรือยัง”
   
ใบหน้าเล็กส่ายไปมา “นึกได้ก็มาเลย”
   
“มีอะไร” น้ำเสียงที่ถามเต็มไปด้วยความห่วงใย ยิ่งอีกฝ่ายดูไม่ยี่หระเท่าไหร่ เพทายยิ่งเป็นห่วง
   
“ป๊าพาคนใหม่เข้าบ้านอีกแล้ว ตั้งใจจะส่งกระเป๋าให้เพวันนี้ เลยเอามาให้เองเลย”
   
เพทายไม่กล้าถอนหายใจเพราะไม่อยากให้เพื่อนรักเห็น คีตกานต์มีชีวิตที่ดีทุกอย่าง แต่ครอบครัวไม่เคยมีความสุข เพราะพ่อเจ้าชู้ แม่จึงขอหย่าตั้งแต่อีกฝ่ายยังเด็ก และไม่เคยกลับมาหาอีกเลย
   
“คนนี้อายุเท่าเราเลยนะ รับไม่ได้ว่ะ”
   
“มาเที่ยวบ้างก็ดี จะพักโรงแรมหรือพักกับผิง”
   
“พักกับผิง โรงแรมมันไกลไป เพกับผิงทำงานทั้งคู่คงไปหาเราไม่ได้ทุกวันใช่ไหม”
   
“ใช่” เพทายอยากชวนเพื่อนพักด้วยกัน แต่ทำไม่ได้เพราะเขาเองก็เพิ่งเข้ามาทำงาน แล้วสารินก็เคยพูดว่าชอบความเป็นส่วนตัว ถึงสร้างเรือนเล็กขึ้นมา
   
“สวยดีนะ”
   
“หือ?”
   
“บ้านแล้วก็สวนข้างนอกด้วย”
   
“อืม” เพทายลืมไปว่าคีตกานต์ชอบดอกไม้มาก ได้ยินแบบนี้เขาก็ยิ่งอยากชวนเพื่อนอยู่ด้วย เพราะน่าจะเยียวยาได้ดีกว่า แต่เขาก็เกรงใจสาริน
   
“โทรหาผิงดีกว่า” คีตกานต์หยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุด ราคาแพงหู่ฉี่ขึ้นมา นี่คือสิ่งที่พ่อใช้เลี้ยงเขา
   
“โดนบ่นแน่” เพทายมั่นใจมาก
   
“ก็คิดอยู่”
   
แล้วก็เป็นจริงอย่างที่เขาพูด ผิงบ่นเพื่อนรักจนหูชา โทษฐานที่ไม่บอกกันก่อนจะได้ไปรับด้วยตัวเอง
   
“หูจะหนวกไหม” คีตกานต์บ่นเบาๆ หลังจากวางสายกับเพื่อนรัก
   
“ว่าไงบ้าง”
   
“เดี๋ยวผิงแวะมารับ เพไปด้วยกันสิ ออกไปได้ไหม”
   
“ขอโทรถามเจ้านายก่อน”
   
“อืม”
   
“รออยู่ตรงนี้นะ ไม่ได้เอาโทรศัพท์มา”
   
“ไม่หายไปไหนหรอกน่า อยู่ตรงไหนยังไม่รู้เลย”
   
“หึๆ” เพทายส่ายศีรษะ เขาเดินกลับไปที่ห้องหนังสือเพื่อโทรขออนุญาตสาริน

• • • • • • • •
   
“อยากพักที่นี่ไหม” เพทายถามเพื่อนรัก เมื่อเขากลับมายังห้องรับแขก
   
“ได้เหรอ เพเป็นลูกจ้างไม่ใช่เหรอ”
   
“คุณสารินเป็นคนอนุญาต ไม่ได้ขอนะ ขอแค่ว่าจะลางานครึ่งวันเพื่อนมาจากกรุงเทพฯ จะพาไปพักที่บ้านผิง เขาเลยถามว่าจะพักที่นี่ก็ได้นะ”
   
“ไม่เอาดีกว่าเราไม่สนิท อีกอย่างพักกับเจ้านายเพด้วยคงรู้สึกพิลึก นิสัยเรายิ่งไม่ค่อยดีอยู่เดี๋ยวเพจะลำบาก”
   
สายตาของเพทายอ่อนแสง เนื้อแท้ของคีตกานต์เป็นคนน่ารักและใส่ใจคนรอบข้างเสมอ ภายใต้ท่าทางเอาแต่ใจของอีกฝ่าย พวกเขาจึงเป็นเพื่อนกันได้
   
“ไม่ได้พักบนนี้ พักที่เรือนเล็กแยกต่างหาก ไม่มีใครอยู่เอาไว้รับแขก”
   
“เรือนเล็ก?”
   
“ตามมาสิจะพาไปดู”
   
เพทายเดินนำเพื่อนลงจากบ้านไปยังเรือนสีขาวที่ตั้งอยู่บนเนินเขา
   
“โห~ สวยจัง”
   
“เอาไง”
   
“ตกลง”
   
“หึๆ” เพทายอดขำไม่ได้ เมื่อเพื่อนรักตอบรับทันทีอย่างง่ายดาย
   
งั้นก็ไปเอากระเป๋าลงมากัน จะได้บอกคนที่บ้านไว้ด้วยว่าถ้าผิงมาให้พามาหาที่นี่”
   
เพทายไม่ได้ลืมคิดถึงบ้านหลังนี้ แต่ไม่คิดว่าสารินจะนับแขกของเขาเป็นแขกของตัวเองด้วย ชายหนุ่มบอกไม่ถูกว่าเขารู้สึกดีแค่ไหน ที่สารินให้ความสำคัญกับเพื่อนของเขา ได้แต่นึกขอบคุณอีกฝ่ายทั้งด้วยคำพูดและในใจ
   
• • • • • • • •

"สวัสดีครับ" คีตกานต์ยกมือไหว้สารินเมื่อเขาแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน ชายหนุ่มให้เขาเชิญคีตกานต์มาทานข้าวเย็นด้วยเพื่อทำความรู้จักกัน
   
"ขอโทษที่ช้า" พนาเดินเข้ามาในห้องกินข้าวพร้อมกับเด็กชายขุน ร่างสูงชะงักเมื่อเห็นว่ามีคนอื่นนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วย
   
"นั่งสิ เดี๋ยวแนะนำให้รู้จักกัน" สารินเป็นคนเอ่ยขึ้น พนาจึงเดินเข้ามานั่ง
   
"นี่พนา เป็นเพื่อนรักของผม และเป็นผู้จัดการของไร่ด้วย"
   
"สวัสดีครับ ผมชื่อคีย์เป็นเพื่อนกับเพ" คีตกานต์แนะนำตัวเอง โดยไม่รอให้สารินแนะนำให้
   
"สวัสดีครับ ขุนสวัสดีอาคีย์สิ"
   
"สวัสดีครับ" เด็กชายขุนยกมือไหว้นอบน้อม
   
"ขุนเป็นลูกชายผมครับ"
   
"ครับ” คีตกานต์พยักหน้ารับรู้ เขาพอรู้เรื่องของขุนจากเพทายมาแล้วบ้าง ส่วนเด็กชายอาโป พวกเขาเล่นด้วยกันเรียบร้อยตั้งแต่ช่วงบ่าย
   
“มาเที่ยวเหรอครับ”
   
“เที่ยวด้วยครับ แล้วก็แวะมาหาเพื่อนด้วย”
   
“ผมกับคีย์เป็นเพื่อนสมัยเรียนมหา’ลัยครับ สนิทกันมาก มีผิงด้วยอีกคน” เพทายเป็นคนเล่าให้พนาฟัง
   
“ผิงไม่อยู่ทานข้าวด้วยเหรอ” ดูเหมือนเจ้านายของเขาจะเพิ่งนึกขึ้นได้
   
“กลับไปแล้วครับ ฝากบอกว่าขอบคุณที่ชวนแต่ติดธุระจริงๆ เดี๋ยววันหลังจะมารบกวน”
   
“บอกผิงว่ามาเมื่อไหร่ก็ได้ เพื่อนบ้านกัน”
   
“ครับ” เพทายรับคำของสาริน
   
“มีอะไรหรือเปล่ามะลิ”
   
“คะ?” มะลิมีสีหน้าตกใจเมื่อถูกเจ้านายทัก
   
“จ้องอะไร มีอะไรหรือเปล่า”
   
“คือ..หนูคุ้นหน้าคุณคีย์ค่ะ แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน”
   
“ในนิตยสารหรือเปล่า” เพทายเป็นคนถาม เขาเห็นมะลิชอบเอาหนังสือที่มุกดาทิ้งแล้วมาอ่าน
   
“ใช่ค่ะ ใช่!” มะลิเบิกตากว้าง “ใช่จริงๆ ด้วย คุณคีย์เป็นดาราเหรอคะ”
   
“เปล่า ไม่ได้เป็น แค่ถ่ายแบบเดินแบบนิดหน่อย พอสนุกๆ”
   
“เท่จัง” มะลิทำตาลอย จนเพทายอดขำไม่ได้
   
“แล้วตอนนี้ทำงานอะไรครับ” พนาถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร เป็นการชวนคุยมากกว่าจะซักประวัติของอีกฝ่าย
   
“ลอยไปลอยมาครับ ยังให้พ่อเลี้ยงอยู่เลย” คนตอบยิ้มกว้าง น้ำเสียงร่าเริงไม่ได้บ่งบอกว่าประชดแต่อย่างใด แต่ก็ทำให้คนถามชะงักได้
   
“ผมพูดจริงๆ” คนตอบหัวเราะเบาๆ คล้ายขำท่าทางของเขา
   
พนามองรอยยิ้มของคนที่นั่งตรงหน้า ดวงตาคู่นั้นไม่สนใจสักนิดว่าสิ่งที่พูดจะทำให้ตัวเองดูแย่หรือดี
   
“คีย์ไม่ต้องตรงขนาดนั้นก็ได้” เพทายรีบปรามเพื่อน หันไปส่งยิ้มแห้งให้สารินกับพนา
   
“อาคีลอยด้ายเหลอ” มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ตื่นเต้นกับคำตอบของคีตกานต์ เด็กชายอาโปมองคุณอาคนใหม่ตาโต
   
“ไม่ใช่ครับ” เพทายรีบตอบ เขากลัวเด็กชายจะจำอะไรผิดๆ ไป
   
เมื่ออาคีย์ลอยไม่ได้ เด็กชายจึงเลิกสนใจ หันไปตักข้าวทาน แน่นอนว่าหูของเขายังตั้งใจฟังผู้ใหญ่พูด
   
“ถ้าอย่างนั้นก็พักตามสบาย จะอยู่นานแค่ไหนก็ได้”
   
“ขอบคุณครับ” คีตกานต์ขอบคุณสารินที่เอ่ยปากอนุญาต เมื่อรู้ว่าเขาไม่ต้องรีบกลับ
   
“ทานข้าวเถอะ”
   
“ครับ”
   
ภายใต้ท่าทางร่าเริง ไม่คิดอะไร สารินไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังประเมินเขาอยู่  คีตกานต์อยากรู้ว่าเจ้านายของเพื่อนเป็นคนแบบไหน จะฝากเพื่อนไว้ด้วยได้หรือเปล่า เขาเป็นคนที่รักเพื่อนมาก โดยเฉพาะเพทายกับผิง ถ้าไม่ถูกห้ามไว้ เขาคงจัดการกับผู้หญิงคนนั้นกับผู้จัดการเฮงซวยไปแล้ว

• • • • • • • •

“สบายจัง” คีตกานต์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ มองตรงขึ้นไปยังความมืดบนท้องฟ้า เขาออกมานั่งที่ระเบียงหน้าบ้าน ลมเย็นพัดผ่านตัว
   
“คืนนี้จะนอนกับเราไหม”
   
“ได้” เพทายพยักหน้า “แล้วพรุ่งนี้จะพักผ่อนก่อน หรือจะให้ผิงมารับไปที่บ้าน” เพทายถามเพราะครึ่งวันเช้าเขาไม่อยู่ ไปสอนหนังสืออาโปที่ออฟฟิศของสาริน
   
“ไปเดินดูสวนดอกไม้ได้ไหม ไม่ได้ไม่เป็นไรนะ”
   
“เดี๋ยวถามคุณสารินก่อน”
   
 “เพ”
   
“หือ?” เพทายละสายตาจากดาวบนท้องฟ้าหันไปมองเพื่อนรัก
   
“ถ้าเราทำตัวไม่น่ารักบอกได้นะ ไม่อยากให้เพมีปัญหา”
   
“อืม”
   
“เด็กคนนั้นน่าสงสารเนอะ”
   
“หมายถึงใคร?” เพทายเลิกคิ้วขึ้น เมื่อเพื่อนพูดถึงแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย “ขุนเหรอ”
   
“ใช่ ไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ใช่ไหม”
   
“ไม่ได้อยู่ พ่อแม่เคยเป็นคนงานที่สวนแต่ลาออกไปนานแล้ว ตอนท้องไม่มีเงินสักบาท มาขอให้พี่พนาช่วย บอกจะขอเงินไปเอาลูกออก พี่พนาให้เงินไปก้อนหนึ่ง ไม่ได้ให้ไปทำแท้งแต่ให้ไว้ใช้ตอนท้อง บอกว่าคลอดแล้วให้เอามาให้ จะเลี้ยงเอง”
   
เรื่องพวกนี้เพทายเพิ่งมารู้จากมะลิทีหลัง เดิมทีเด็กสาวบอกเขาว่าขุนเป็นลูกของคนงานในสวน พอสนิทกันแล้วและเห็นว่าเขาดีกับขุนมาก ถึงกล้าเล่าให้ฟัง
   
“งั้นเหรอ” เสียงของคีตกานต์เศร้าสร้อย “เหมือนเราเลย มีพ่อแม่ก็เหมือนไม่มี”
   
“คีย์”
   
“ไม่เป็นไรเราชินแล้ว แค่สงสารเด็กน่ะ”
   
“อืม”
   
“ขาดเหลืออะไรบอกได้นะ เพก็รู้ว่าเรารวยมาก รวยจนไม่รู้จะเอาเงินไปทำอะไร ได้แต่เงินจนล้นบัญชีแต่ไม่เห็นเคยได้ความรักเลย”
   
“แน่ใจเหรอว่าไม่เคยได้” เพทายจ้องตาเพื่อนรัก คีตกานต์ถึงยิ้มออกมาได้
   
“ก็เพราะรู้ว่าจะหาได้จากไหนไง ถึงมาที่นี่”
   
“มาได้ทุกเวลา มาไม่ได้ก็ขอแค่โทรมา จะไปหาเอง”
   
“อืม เพ”
   
“หือ?”
   
“ถ้ากลับไป ไปทำงานบริษัทพ่อเราไหม”
   
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คีตกานต์ชวนเขา แต่เพทายก็เลือกตอบเหมือนเดิมทุกครั้ง
   
“อย่าเลย”
   
“ไปทำเถอะ เราจะเอาให้ผู้หญิงคนนั้นหน้าหงาย ตายไปเลยยิ่งดี” เสียงคีตกานต์ยังโมโหไม่หาย เขาไม่เคยเรียกชื่อผู้หญิงคนนั้นอีกเลย ตั้งแต่ทำแบบนั้นกับเพื่อนรัก ไม่ขึ้นอีขึ้นไอ้ก็บุญนักหนาแล้ว
   
“อย่าเลย เพราะอยากเป็นเพื่อนกันไปนานๆ ถึงไม่ไปทำ”
   
“คิดมาก”
   
“คิดเผื่อคีย์ไง ยิ่งไม่ค่อยคิดอะไรอยู่”
   
“อ้าว” ดวงตาของคีตกานต์เบิกกว้าง ก่อนพวกเขาจะหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
   
เพทายมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ได้แต่ภาวนาว่าขอให้ที่นี่ช่วยเยียวยาจิตใจของเพื่อนรัก เหมือนที่เยียวยาจิตใจให้เขาสำเร็จมาแล้ว

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[iceman555]