หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[arij-iris]

ความแสบสืบทอดมากับสายเลือดแน่ๆเลย แสบทั้งพ่อทั้งลูกเลยจ้าาาาาา

[khwanruen]

อาโป  เด็กน้อยน่ารัก แต่ก็แสบใช่ย่อยเลย 

[Chompoo reangkarn]

 

[HanATarO]

แสบจริงๆเลยอาโป

[river]

อาเพก็แสบนะ

[t2007]

เพทายผู้ปราบพยศ สองแสบ

[sompong]

 :mew6:รักโป นะ

[gackmanas]

อาเพ ต้องสู้.. 55+

[WilpeR]

อาโปเด็กแสบ ฉลาดจริงเชียวรู้จักออดอ้อนรู้จักใช้หน้าตาซะด้วย โตขึ้นมาจะแสบขนาดไหนเนี่ย

[miikii]

ึคนไร่นี้อันตรายมาก 

[iceman555]

เก็บเศษหน้าด่วนๆเลยครูเพ

[areenart1984]

มะลิไม่ได้หลอกนะครูเพ มะลิก็เข้าใจอย่างนั้นจริง ๆ 

[Funnycoco]

โอ๊ยนนทำไมแสบกันทุกคนเลย

[diltosscap]

ตายแล้ว ตกหลุมรักเด็กแสบกับครูพี่เลี้ยง

[labelle]

55555 ชอบความรู้ทันของเพทายที่โดนอาโปทำซื่อใส่
เพทายต้องเตรียมรับมือแล้วจ้า อย่าให้ได้พลาด

อาโปคือแอบร้ายนะเด็กน้อย ฉลาดเลยแหละ
แต่อ้อนที่ต้องยอมเลย ดูแพ้ทางกันหมดบ้าน

สารินตลก ทำเงียบตอนโดนเพทายถามกลับ
 

[JUST_M]

แสบเล็ก อ้อนเหลือเกิน

[mystery Y]

อาโปนี่แสบจริงๆ

[TheDoungJan]

แสบกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย

[lune]

น่าจะเป็นแสบคูณสามนะเรื่องนี้ 
 

[องศาวาย]

แสบทั้งพ่อทั้งลูก

[darin]

ตอนที่ 4
คำถาม

   
เพทายวางหนังสือนิทานลงข้างตัว เมื่อหนูน้อยอาโปหลับสนิทเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มนั่งอยู่ในคอกกั้นสำหรับเด็กเล็ก ในห้องนอนของเด็กชาย
   
“ฝากมะลิดูด้วยนะ”
   
“ได้ค่ะ”
   
“มีอะไรหรือเปล่า” เพทายหรี่ตาลง เขารู้สึกได้ว่ามะลิมีบางอย่างอยากพูด เมื่อเขาเปิดโอกาสให้ เด็กสาวก็รีบขยับเข้ามาใกล้ทันที
   
“ที่คุณเพเคยถามหนู ว่าคุณบ้านเล็กเป็นแฟนใหม่คุณสารินหรือเปล่า หนูว่าน่าจะใช่ค่ะ เมื่อวานตอนเย็นหนูเห็นยืนคุยกันหนุงหนิง คุณสารินหัวเราะด้วย”
   
เพทายมองหน้ามะลิ เขาหลุดเสียงหัวเราะออกมา ทำให้เด็กสาวหน้าเหวอ
   
“ทำไมคุณเพหัวเราะละคะ”
   
“คนที่เห็นชื่อคุณเกตุเป็นเพื่อนกับคุณสาริน เขามาฮันนีมูนกับสามี น่าจะอยู่ในบ้านถึงไม่เห็น”
   
“อ้าวเหรอคะ!”
   
“พี่ถามหน่อย เรื่องเรือนเล็กใครเป็นคนเล่าให้มะลิฟัง”
   
“เขารู้กันหมดแหละค่ะ”
   
เพทายอยากถามจริงๆ ว่าไอ้เขาน่ะใคร ใครเป็นคนตั้งต้นพูดเรื่องนี้จนมันบานปลาย
   
“ขนาดคุณมุกยังพูดเลยค่ะ” มะลิพูดถึงพี่สะใภ้ของสาริน
   
“คุณมุกไม่ชอบบ้านนั้น เพราะตอนแยกเรือน คุณมุกอยากได้ที่ตรงนั้นสร้างบ้าน เพราะมันอยู่ตรงเนินเขา วิวสวยที่สุดแล้ว แต่คุณสารินไม่อนุญาต ยิ่งพอปลูกเรือนเล็ก คุณสารินพาสาวๆ มา คุณมุกก็เลยยิ่งเกลียดมากขึ้น”
   
“ทำไมถึงเกลียดมากขึ้น”
   
“ก็คุณมุกอยากเป็นนายหญิงเองไงคะ”
   
“แต่คุณมุกเป็นภรรยาพี่ชายคุณสาริน”
   
“ลูกพี่ลูกน้องค่ะ คุณมุกพูดแบบนั้น บอกว่าเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกัน ยังดีนะคะคุณเพเป็นผู้ชายไม่อย่างนั้นปวดหัวตาย”
   
“ทำไม”
   
“พอคุณสารินไปสวน คุณมุกชอบมาหาเรื่องครูพี่เลี้ยงที่เรือนค่ะ ทำเอาอยู่ไม่ได้ไปหลายคนเพราะรำคาญแก จะเถียงด้วยก็ลำบาก เพราะยังไงก็ได้ชื่อว่าเป็นญาติของเจ้านาย คุณมุกก็เอาใหญ่หาเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน พอคุณสารินรู้เรียกมาเตือน หายไปวันสองวันก็กลับมาใหม่ รู้ว่ายังไงคุณสารินก็ไม่กล้าไล่ออกจากบ้าน เพราะเห็นแก่พี่ชาย เคยถูกสั่งห้ามไม่ให้ขึ้นเรือนใหญ่ด้วยนะคะ แต่ก็แอบมาตอนคุณสารินไปทำงาน”
   
เพทายถอนหายใจยาว ทำไมมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้ เดี๋ยวก่อนนะ! เขาลืมว่าต้องฟังหูไว้หู ฟังเพลินเกือบลืมตัว
   
“แล้วคุณมุกไม่ทำงานเหรอ หรือว่าช่วยงานคุณสารินอยู่”
   
“ไม่ได้ทำค่ะ ทุกวันนี้คุณสารินเป็นคนจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้ เพราะรับปากคุณภูษิตตอนที่ป่วยหนัก ว่าจะช่วยดูแล”
   
ชายหนุ่มคิดว่าเขาเริ่มมองภาพออกแล้ว ว่าทำไมพี่สะใภ้ถึงอยากเปลี่ยนสถานะ และกีดกันทุกคนที่เข้าใกล้น้องชายสามี ถ้าสารินแต่งงานไป อนาคตตของตัวเองก็คงแขวนอยู่บนเส้นด้าย
   
“แต่ตอนนี้หนูสงสารขุนมากกว่าค่ะ”
   
“ทำไมเหรอ” เพทายสนใจขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินชื่อเด็กชายขุน”
   
“หนูว่าคุณมุกคงรู้ว่ายังไงคุณสารินก็ไม่เล่นด้วย เลยจะเปลี่ยนไปหาพี่พนาแทน”
   
“แล้วเกี่ยวอะไรกับขุน”
   
“พี่พนารับขุนมาเลี้ยงค่ะ เลี้ยงเหมือนลูกเลย ดูแลส่งเสียทุกอย่าง”
   
เพทายเข้าใจทันที ผู้หญิงคนนั้นคงเห็นขุนเป็นภาระ ชายหนุ่มนึกถึงใบหน้าของเด็กชายขี้เกรงใจและเจียมเนื้อเจียมตัว คิดไม่ออกเลยว่าถ้าต้องอยู่กับผู้หญิงแบบมุก จะลำบากแค่ไหน ก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้น

• • • • • • • •

“เพทาย”
   
ชายหนุ่มเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่เมื่อได้ยินเสียงเรียก ร่างสูงของสารินยืนอยู่ที่ประตู โดยไม่ได้ก้าวเข้ามาในห้องหนังสือ
   
“ครับ” เขารีบลุกขึ้นยืน
   
“เดี๋ยวอาโปตื่นแล้ว ผมจะพาไปซื้อของแต่งห้องเรียนที่ออฟฟิศ เสาร์นี้จะให้คนมาจัดการ เตรียมตัวด้วย”
   
“ได้ครับ”
   
“เสร็จแล้วไปตามผมที่ห้องทำงาน”
   
“ครับ”
   
เพทายรอจนร่างสูงเดินไปแล้ว เขาจึงนั่งลง หยิบสมุดโน้ตขึ้นมาจดสิ่งที่ต้องการลงไป

• • • • • • • •

“จะซื้ออะไรบ้าง” ร่างสูงหันมาถามเขา ระหว่างเดินอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าในตัวเมือง เพทายหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาดู
   
“ผมอยากได้โต๊ะทำงานที่เล็กกว่าตัวที่อยู่ในห้องครับ จะได้มีพื้นที่เหลือ คอกกั้นพร้อมเบาะรองเอาไว้ให้อาโปนั่งเล่น นอนเล่น ขนาดไม่ต้องใหญ่มากจะได้ไม่เกะกะ โต๊ะอ่านหนังสือให้อาโป อยากได้ตู้ใส่อุปกรณ์การเรียนกับเสื้อผ้าเผื่อต้องเปลี่ยน ชั้นใส่ของสักสองอันเอาไว้ใส่ของเล่น แล้วก็..”
   
“ชื้อของเล่นโด้ย” เด็กชายอาโปยิ้มหวาน อยู่ในอ้อมแขนของบิดา
   
“ครับ ซื้อของเล่นด้วย” เพทายพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
   
“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มจากของชิ้นใหญ่ก่อน จะได้สั่งให้เขาเอาไปส่ง ของชิ้นเล็กเราซื้อกลับไปเลย”
   
“ครับ”
   
เพทายเดินตามสาริน เขาคิดว่าตัวเองสูงพอใช้ แต่เมื่ออยู่กับอีกฝ่ายเขาดูเตี้ยทันที ชายหนุ่มแอบคิดเล่นๆ ว่าขืนเดินกับเจ้านายบ่อยๆ เขาคงหาแฟนไม่ได้ เพราะทุกสายตาคงหยุดอยู่ที่เจ้านายของเขา

   
หลังจากเลือกเฟอร์นิเจอร์เรียบร้อยแล้ว สารินพาไปยังแผนกของเล่นเด็ก เพทายมองหาของเล่นเสริมทักษะที่เหมาะกับวัยของอาโป
   
“โปอาวอานนี้” เด็กชายอาโปหยิบกล่องของเล่นขึ้นมา
   
“ไหนครับ” เพทายยืนมือไปรับ เขาพลิกกล่องอ่านข้อแนะนำ
   
“อันนี้เป็นของเด็กอายุแปดถึงสิบขวบครับ อาโปยังเล่นไม่ได้ ต้องรอให้โตกว่านี้ก่อน”
   
“ห้ายขุน” เด็กชายมองเขาตาแป๋ว
   
“ให้พี่ขุนจริงเหรอครับ”
   
“จิงฉิ” เด็กชายอาโปพยักหน้าหงิกหงัก
   
“แน่ใจนะครับว่าจะไม่แย่งพี่ขุนเล่น”
   
“ม่ายแย่งฉิ เพื่อนกาน” หนูน้อยยิ้มหวาน
   
“หึๆ” เพทายอดหัวเราะให้กับความเจ้าเล่ห์ของเด็กชายไม่ได้ ในคำว่าเพื่อนกันนั้นน่าจะหมายถึงมีอะไรก็แบ่งกันด้วย
   
   
“น่ารักจัง” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น ร่างผมอบางก้าวเข้ามาชิดสารินอย่างรวดเร็ว มือขาวยื่นมาหา แต่เด็กชายอาโปเบือนหน้าหนี ซบหน้าลงบนไหล่ของพ่อ
   
“อายุเท่าไหร่คะ” หญิงสาวคนดังกล่าวถามเจ้านายของเขา
   
“สามขวบกว่าครับ”
   
“หน้าตาดีตั้งแต่เด็กเลย โตมาน่าจะหล่อเหมือนคุณพ่อ”
   
เพทายซ่อนยิ้ม เมื่อเห็นดวงตาหยาดเยิ้มที่มองเจ้านาย ดูแล้วน่าจะสนใจพ่อมากกว่าสนใจลูก
   
“ขอบคุณครับ” สารินยิ้มสุภาพก่อนหันมามองเขา “ต้องซื้ออะไรอีกไหม”
   
“ไม่มีครับ” ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงซื่อ ทำให้ดวงตาของคุณเจ้าของสวนดอกไม้วาวโรจน์ แต่เพทายทำแกล้งไม่รับรู้ โอกาสมาถึงแล้ว ขอเอาคืนสักนิดสักหน่อยเถอะ
   
“เป็นคนเชียงใหม่เหรอคะ” หญิงสาวยังชวนคุยต่อ
   
“ครับ”
   
“โปหิว” เสียงอ้อนดังขึ้นเบาๆ  เด็กชายเงยหน้าขึ้นจากไหล่ของพ่อ
   
“เดี๋ยวพ่อพาไปทาน ขอตัวก่อนนะครับ”
   
“ค่ะ” สายตาที่มองตามมาบอกถึงความเสียดาย


“เพทาย”
   
“ครับ” เพทายก้าวเท้ายาวขึ้น เพื่อเดินข้างอีกฝ่าย
   
“เมื่อกี้คุณไม่รู้จริงๆ เหรอว่าควรตอบอะไร”
   
“ผมว่าผมตอบถูกแล้วนะครับ หรือผมฟังคำถามผิด” เพทายสบตาสารินด้วยดวงตาพยายามซื่อ เจ้านายของเขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาที่มองมาคาดโทษ แต่ใครจะไปรับว่าตั้งใจ
   
“พ่อ โปหยักกินก่ายทอดคับ กินด้ายเป่า”
   
เพทายพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเจ้านายของเขายอมละสายตา หันกลับไปมองลูกชาย
   
“ได้ครับ วันนี้พ่ออนุญาต”
   
เพทายเดินตามหลังช้าๆ เขาจงใจเดินทิ้งระยะ  เพื่อจะได้ไม่ต้องพูดคุยกับสาริน ตอนแกล้งมันก็สนุกดีหรอก แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้ว เขาหนาวๆ ร้อนๆ กลัวอีกฝ่ายจะเอาคืน
 
ไม่หรอกน่า สารินเป็นผู้ใหญ่คงไม่ติดใจกับเรื่องแค่นี้
   
• • • • • • • •

“ขูน” เด็กชายอาโปดีใจ เมื่อกลับบ้านมาเจอเพื่อนเล่นนั่งรออยู่ หนูน้อยรีบขอของเล่นจากพ่อมาให้เพื่อน
   
“ของขูน” เด็กชายส่งกล่องให้เด็กชายขุน “อาเพจายดี ซื้อห้าย”

ถ้าชมแบบนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ เพทายนึกในใจ
   
“ขอบคุณครับ” เด็กชายขุนยกมือไหว้เขา
   
“คุณสารินเป็นคนซื้อให้ ไม่ใช่อาหรอก”
   
“ขอบคุณครับ” ขุนหันไปไหว้เจ้าของสวน “ผมจะรักษาอย่างดีเลยครับ”
   
“ขูนเล่นนะ โปจาน่างดู”
   
หรือเขาคิดมากไป เป็นเด็กดีผิดคาดแฮะ
   
“เด๋วโปช่วยจาบ” เด็กชายพูดตาวาว ขุนหัวเราะเบาๆ มองน้องด้วยสายตาเอ็นดู
   
“เล่นด้วยกัน” เด็กชายตัวผอมบอกน้องชาย
   
“ล้ากขูนที่ฉุด” เด็กชายอาโปยิ้มตาหวานให้พี่ชาย เพทายหลุดหัวเราะออกมา นั่นไง! เขาคิดผิดที่ไหน
   
ชายหนุ่มสงสัยว่าเด็กชายเอาความแสบกับคามเจ้าเล่ห์นี้มาจากไหน ตัวแค่นี้ฉลาดจริงๆ สายตาของเขาเหลือบไปเห็นร่างสูงที่ยืนอยู่ อืมม จริงๆ ไม่ต้องสงสัยก็ได้มั้ง

• • • • • • • •

“เพทาย”
   
“ครับ” เพทายชะงักเท้า เขากำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง ในจังหวะเดียวกับที่สารินเดินออกมาจากห้องนอนของอาโปพอดี วันนี้ชายหนุ่มเป็นคนเล่านิทานและพาลูกชายเข้านอน
   
“ตามผมมา” ร่างสูงเปิดประตูห้องของตัวเองที่อยู่ติดกัน เพทายจึงเดินตามเข้าไป เขาหยุดยืนอยู่กลางห้อง
   
“คุณสารินมีอะไรหรือเปล่าครับ” ขณะที่ถาม เพทายก็อดสำรวจห้องของอีกฝ่ายไม่ได้ ห้องนอนของสารินกว้างขวางกว่าห้องเขาเกือบสองเท่า มีโซฟาสำหรับนั่งเล่น แอลซีดีทีวีจอใหญ่ ห้องถูกตกแต่งอย่างสวยงาม
   
“ผมลืมถามเรื่องหนึ่ง”
   
“อะไรครับ”
   
“คุณเป็นเกย์หรือเปล่า”
   
“อะไรนะครับ!” เพทายเบิกตากว้าง
   
“คำถามง่ายๆ ผมถามว่าคุณเป็นเกย์หรือเปล่า ผมรับคุณเข้าทำงานเพราะคิดว่าเปลี่ยนเป็นพี่เลี้ยงผู้ชายน่าจะดีกว่า แต่ผมลืมถามข้อนี้ไป”
   
เพทายจ้องตากับสาริน  ริมฝีปากกระตุกยิ้ม ก่อนรีบซ่อนมันไว้
   
“ใช่ครับ ผมเป็น” 
   
“คุณเป็นเกย์งั้นเหรอ” ดวงตาคู่นั้นหรี่ลง
   
“ครับ”
   
 “ผิงบอกผมว่าคุณเพิ่งเลิกกับแฟน”
   
เพื่อนหนอเพื่อน ไหนว่าคุยกันนิดๆ หน่อยๆ มิน่าสารินถึงกล้าชวนเขามาทำงาน คงซักถามกันเยอะพอสมควร
   
“ถ้ารู้แล้วจะถามผมทำไมครับ”
   
“ก็แค่ถามให้แน่ใจ”
   
“งั้นผมก็เป็นครับ”
   
“อย่างนั้นเหรอ” ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้เขา มองตรงมาด้วยสายตาพิจารณา ก่อนที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายจะยกยิ้ม ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
   
“ถ้าอย่างนั้นก็จูบกับผู้ชายได้สิ”
   
“เฮ้ย!” เพทายร้องลั่น เมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาประชิด รวบเอวเขาเข้าไปกอด ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้จนริมฝีปากของสารินอยู่ห่างจากริมฝีปากของเขาแค่นิ้วคั่น
   
“หึๆ” ร่างสูงถอยหน้าออก มองเขาด้วยดวงตาขบขัน
   
“แบบนี้ดีกว่า ไม่ต้องเสียเวลาถาม ไปพักผ่อนเถอะ”
   
หัวใจของเพทายเต้นแรง เขาตกใจจนเข่าเกือบทรุด นึกว่าจะโดนจูบจริงๆ เพทายก้าวออกจากห้องของอีกฝ่าย รีบกลับเข้าของห้องตัวเองแทบไม่ทัน

เล่นอะไรวะ! หัวใจเขาเกือบวาย
   
เพทายทิ้งตัวนั่งบนขอบเตียง พยายามเรียกสติสัมปชัญญะกลับมา คิ้วของเขาค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน

จะว่าสารินเป็นเกย์ก็ไม่ใช่ เพราะจากกิตติศัพท์และคำร่ำลือที่ได้ยินมา พอการันตีได้ว่าชายหนุ่มชอบผู้หญิงแน่ ไหนจะอาโปอีก แล้วทำไม...

!!!

ดวงตาของเพทายเบิกกว้าง เขาโดนเอาคืนอย่างนั้นเหรอ ไอ้คุณเจ้านายแค้นฝังหุ่นเรื่องเมื่อตอนบ่ายอย่างนั้นเหรอ! เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากด่าเจ้านายอยู่ในใจ จะด่าออกมาดังๆ ก็ไม่กล้า เขาไม่ได้กลัวสารินจะได้ยิน แต่กลัวอีกฝ่ายจะเอาคืนอีกรอบ
   
สายตาของชายหนุ่มมองไปที่ประตู เขาเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เอาคืนไม่เอาคืนไม่รู้ ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า

เพทายถอนใจยาว เมื่อเขาลงกลอนประตูด้านในเรียบร้อย ชายหนุ่มยกมือขึ้นนับไปทีละนิ้ว

สี่วัน!! นี่เขาเพิ่งมาอยู่ได้แค่สี่วันเองเหรอ

เพทายพาร่างกายอ่อนแรงไปทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียง เริ่มเป็นห่วงชีวิตตัวเอง ลูกดูแล้วไม่เท่าไหร่ แต่พ่อนี่สิ เขาจะรับมือไหวไหมหนอ

อีกสามร้อยหกสิบเอ็ดวัน ทนเอาหน่อยวะเพทาย

:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Jibbubu]

น่าสงสารและเหนื่อยใจแทนเพทายจริง ๆ

[ทัดดาว]

น่ารัก ชอบอาโปและสาริน##รักพ่อ

[fc_fic]

 

[JUST_M]

แสบกันจริงๆ

[darling]

โดนเอาคืนซะแล้วคุณครู 

[kunt]

3 ขวบ วางแผนเป็นขั้นเป็นตอนมาก ร้ายกาจจริงๆ อย่าโตไปกว่านี้เลยนะ สงสารเป้าหมายในอนาคต 5555

[TheDoungJan]

อาฌปคือแสบได้พ่อจริงๆ เจ้าเล่ห์มากก

[Mariinariiz]

ต่อไปสารินจะแย่เอานะ คุณครูน่ารักอยู่น้าาาา

[HISY]

อาโปน่ารัก
เพสู้ๆนะ