ตอนที่ 3
ห้องเรียน
“คุณสารินครับ ผมขอคุยด้วยได้ไหมครับ” เพทายเข้าไปหาสารินในห้องทำงานของอีกฝ่าย หลังจากที่เด็กชายอาโปเข้านอนเรียบร้อยแล้ว
“ได้ นั่งสิ” ร่างสูงผายมือไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ชายหนุ่มจึงนั่งลง
“ผมจะถามว่าที่ออฟฟิศของคุณสารินพอจะมีห้องว่างสักห้องไหมครับ”
“ถามทำไม” ดวงตายาวหรี่ลง
“ถ้าพอจะมีห้องว่าง จะเป็นอะไรไหมครับถ้าช่วงเช้าผมจะพาอาโปไปเรียนหนังสือที่นั่น”
“....”
“ผมคิดไว้ว่าตอนเช้า ผมจะให้อาโปเรียนในส่วนของวิชาการ หลังกินข้าวเที่ยงและนอนกลางวันแล้ว ผมจะสอนนอกห้องเรียน เน้นเรื่องของการพัฒนาสมองและทักษะต่างๆ”
“ทำไมถึงเป็นที่ออฟฟิศ”
เพทายชั่งใจว่าเขาควรจะพูดดีไหม ถ้าพูดออกไปจะเป็นผลเสียต่อเด็กชายขุนหรือไม่ สุดท้ายชายหนุ่มเลือกที่จะเลี่ยงข้อมูลที่เขาได้มา
“ผมคิดว่าถ้าไม่เรียนที่บ้าน อาโปจะตั้งใจมากกว่าครับ เหมือนเดินทางไปโรงเรียน เที่ยงค่อยกลับมาบ้าน อาโปจะได้ไม่หนีไปเล่นที่ไหน อีกอย่างคุณสารินก็อยู่ที่นั่น”
“....”
“ผมรับรองว่าจะดูแลอาโปอย่างดี ไม่ให้ออกไปรบกวนการทำงาน”
“แบบนั้นก็ได้ ก็ลองดู”
เพทายโล่งอกที่คำขอของเขาได้รับการอนุญาต
“จะเป็นอะไรไหมครับ ถ้าผมจะพาอาโปออกไปที่ออฟฟิศพร้อมคุณสารินตอนเช้า เฉพาะจันทร์ถึงศุกร์”
“ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว”
“ครับ” เพทายพยักหน้า “ผมมารบกวนแค่นี้ ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยว”
เพทายชะงัก เขายืนขึ้นแล้วเลยต้องนั่งลงใหม่ “ครับ?”
“คิดว่าจะทำงานนี้ได้ไหม”
“ถ้าไม่ได้ จะให้ออกไหมครับ” ชายหนุ่มส่งยิ้มให้อีกฝ่าย ร่างสูงจ้องตาเขานิ่ง
“ไปพักเถอะ”
“ครับ” เพทายลุกขึ้นยืน ค้อมศีรษะลง ก่อนหมุนตัวเดินออกจากห้อง
ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ นึกถึงสีหน้าของอีกฝ่ายเมื่อครู่ ก็ไม่กล้าตอบละวะ ไม่ได้มีแค่คุณเจ้าของสวนกับลูกชายเสียหน่อยที่แสบเป็น เดี๋ยวจะทำให้รู้ว่าคนอย่างนายเพทายก็ใช่ย่อย
• • • • • • • •
“มะลิขุนไปเรียนแล้วเหรอ”
“ค่ะ ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว โรงเรียนอยู่ไกล”
“แล้วขุนพักที่ไหน เรือนคนงานหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ ขุนพักที่บ้านผู้จัดการสวน เป็นบ้านหลัง ไม่ไกลจากเรือนที่พวกหนูพัก”
“ได้ยินชื่อมาหลายที พี่ยังไม่เคยเจอผู้จัดการสวนเลย”
“พี่พนาไปกรุงเทพฯ ค่ะ ไปธุระเรื่องงานให้คุณสาริน อาทิตย์หน้าถึงจะกลับ”
“อืม เดี๋ยวพี่จะเข้าไปดูในครัว อีกสักยี่สิบนาทีมะลิไปปลุกอาโปด้วย”
“ค่ะ”
เพทายแยกกับมะลิ เดินตรงไปยังห้องครัว เพื่อดูเรื่องอาหารเช้าให้กับอาโป เขาเชื่อว่ามื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญที่สุด
“ปายกับพ่อเหยอ” เด็กชายอาโปตาโต หันไปมองหน้าบิดา เพทายบอกเด็กชายระหว่างทานอาหารเช้า
“ใช่ครับ” เพทายพยักหน้า เราจะไปเรียนหนังสือกันที่ออฟฟิศของคุณพ่อ หรืออาโปไม่อยากไปครับ ถ้าไม่อยากเรียนก็...”
“หยักฉิ โปชอบเลียนที่ฉุดเลย”
“จริงเหรอเจ้าตัวยุ่ง พ่อเห็นเราเอาแต่ป่วนครู”
แปลว่าก็รู้นี่นาว่าลูกชายทำตัวแสบกับครูพี่เลี้ยงแค่ไหน
“จิ๊ง” เด็กชายอาโปยิ้มหวาน “กินข้าวเยอะๆ เลยจาได้มีแลง”
เขาพูดเรื่องนี้ไปเมื่อวานตอนกินข้าวเช้า วันนี้ไม่ต้องย้ำอีกครั้งเพราะเด็กชายจำได้แล้ว
“ใช่ครับ กินให้หมดชามจะได้มีแรงไปเรียนหนังสือ”
“ปายทุกวันเป่า” สายตาที่มองมาคาดหวัง
“เว้นเสาร์อาทิตย์ครับ ไม่ต้องเรียน”
“โปเลียนทุกวันก็ด้ายย” เด็กชายอาโปรีบบอก เพทายนึกเอ็นดูความติดพ่อของเด็กชายตัวน้อย คิดถูกแล้วที่ตัดสินใจไปขออีกฝ่าย
ดูเหมือนเขาไม่ใช่คนเดียวที่คิดแบบนั้น สายตาที่มองมาบอกเขาว่าสารินก็คิดเช่นกัน ริมฝีปากของอีกฝ่ายจึงขยับเป็นคำพูดโดยไม่มีเสียงออกมา ขอบใจ
ก็ถือว่าเป็นคนดีพอใช้ได้ แต่เขายังไม่ฟันธง ของแบบนี้ต้องดูกันนานๆ เพทายคิดได้หลังจากถูกท่าทางน่าเชื่อถือของอีกฝ่ายหลอกลวงเข้าให้
• • • • • • • •
"ใช้ห้องนี้ไปก่อน เดี๋ยววันเสาร์จะให้คนเข้ามาจัดการให้ใหม่"
เพทายมองไปรอบห้อง มีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ตั้งอยู่พร้อมเก้าอี้เข้าชุด มุมห้องมีโซฟาตัวยาวสองตัว พร้อมโต๊ะกลาง ชายหนุ่มคิดว่าเขาจะใช้พื้นที่ตรงนั้นไปก่อน
"ได้ครับ ไม่มีปัญหา"
"ห้องทำงานผมอยู่ติดกับห้องนี้ ที่เราเดินผ่านมา มีอะไรไปหาผมได้"
"ขอบคุณครับ"
"ตั้งใจเรียนนะเจ้าตัวยุ่ง" มือใหญ่วางบนหัวลูกชาย เด็กชายอาโปเงยหน้าขึ้นยิ้มหวาน ดูเป็นเด็กน่ารักเรียบร้อย นี่ก็หลอกตาเขาอีกคน เพทายอดขำตัวเองไม่ได้ โดนทั้งพ่อทั้งลูกหลอกไม่รู้ตัว
"มาเริ่มเรียนกันดีกว่าครับ" เพทายจูงเด็กชายไปนั่งที่โซฟา เขาเปิดกระเป๋าหยิบสมุดและหนังสือออกมา นอกจากเตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับการสอนแล้ว ชายหนุ่มแทบไม่ต้องทำอะไรเลย สารินเตรียมทุกอย่างไว้ให้แล้ว แม้กระทั่งบทเรียนต่างๆ ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะนำมาประยุคสอนอย่างไร
ชายหนุ่มเริ่มจากทบทวนบทเรียนที่ครูคนก่อนสอนเด็กชายอาโป เมื่อมั่นใจว่าเด็กชายไม่ลืมและพร้อมจะเรียนต่อ เขาจึงเริ่มสอน
เมื่อจบบทเรียนสำหรับวันนี้ เพทายให้เด็กชายนั่งทำแบบฝึกหัด เพื่อทบทวนสิ่งที่เรียนมา โดยบอกเด็กชายว่าข้อไหนสงสัยหรือทำไม่ได้ให้บอกเขา ไม่ต้องกลัวโดนดุ
“อานนี้” เด็กชายชี้นิ้วไปที่แบบฝึกหัดข้อหนึ่ง
“ไหนครับ” เพทายวางสมุดที่เขาเอาไว้จดการเรียนการสอนลง ช่วยเด็กชายดู แบบฝึกหัดเป็นการลากเส้นจับคู่ ตัวเลขหนึ่งถึงสิบ กับจำนวนผลไม้
เพทายสอนเด็กชายนับ และรอดูจนเด็กชายลากเส้นข้อที่ถามได้ถูกต้อง
“อานนี้” เด็กชายอาโปมองเขาตาแป๋ว ชายหนุ่มสอนซ้ำอีกครั้งจนได้คำตอบที่ถูกต้อง
“อานนี้” ดวงตาใสแจ๋วมองเขา รอยยิ้มหวานที่คลี่ออกทำให้เด็กชายดูเหมือนตุ๊กตา เพทายมองสมุดแบบฝึกหัด เขาเกือบอธิบายแล้วถ้าไม่ฉุกใจขึ้นมาก่อน
เจ้าแสบเล็กกำลังหลอกเขาให้ทำแบบฝึกหัดแทน!! เพทายไม่รู้จะขำดีหรืออ่อนใจดี เข้าใจครูคนก่อนหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ เป็นเด็กตัวเล็กน่ารัก ที่มีใบหน้าหลอกตาจริงๆ
“ต้องพยายามทำเองครับ อาจะไม่ช่วยทุกข้อ” เพทายไม่ยอมหลงกลอีก
“โปทำม้ายด้าย” เด็กชายทำหน้าหงอย ช้อนตาขึ้นมองเขา “อาเพโคนเก่งช่วยโปน้า”
เจอสายตาอ้อนเบอร์นี้เข้าไป ชายหนุ่มถึงกับยอมแพ้ ยอมทำให้ดูอีกหนึ่งข้อ สรุปแล้วแบบฝึกหัดสองหน้า เด็กชายอาโปทำไปไม่ถึงครึ่ง
ไม่เป็นไรวันนี้เป็นวันแรก พรุ่งนี้เขาจะเริ่มต้นใหม่ ตัวแค่นี้แสบจริงๆ
เพทายเดินไปเคาะประตูห้องทำงานของสาริน เขาเปิดประตูเข้าไปเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยปากอนุญาต
“ผมจะพาอาโปกลับไปทานข้าวที่บ้านครับ” สารินบอกเขาเอาไว้ว่าจะให้คนงานขับรถไปส่งที่บ้าน
“จะเที่ยงแล้วเหรอ” ดูเหมือนอีกฝ่ายทำงานยุ่งจนลืมเวลา
“ผมไปส่งเอง” ร่างสูงลุกขึ้นยืน
“ไม่เป็นไรครับ ผมมาทุกวัน เดี๋ยวจะกลายเป็นรบกวนเวลาทำงานของคุณสารินเปล่าๆ” เพทายรีบปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร ผมจะกลับไปทำธุระด้วย”
แว่บหนึ่งเพทายคิดไปถึงคุณเรือนเล็ก สารินอาจจะกลับไปกินข้าวกลางวันด้วยก็ได้
• • • • • • • •
แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด สารินอยู่กินข้าวกับลูกชาย และหายเข้าไปในห้องทำงานเมื่อเขาพาเด็กชายอาโปขึ้นไปนอนกลางวัน
เพทายปล่อยให้มะลิเป็นคนเฝ้าอยู่ในห้อง เมื่อเด็กชายหลับสนิทแล้ว ชายหนุ่มเดินลงมายังห้องรับแขก เจอเข้ากับคุณเจ้าของบ้านพอดี
“อาโปหลับแล้วเหรอ”
“ครับ”
“จะไปไหน”
“ผมว่าจะไปเดินเล่นรอบๆ บ้านครับ จะได้ทำความคุ้นเคย”
“งั้นก็มาด้วยกัน”
“ครับ?”
สายตาดุๆ ที่มองมาทำให้เพทายเลิกถาม เอาเถอะถือว่ายังเป็นเวลางาน จะให้ไปไหนก็ไป
ชายหนุ่มเดินตามร่างสูงไปเรื่อยๆ คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเดินนำเขาไปที่เรือนหลังเล็กที่ตั้งอยู่บนเนิน
“ทำไมวันนี้แวะมาได้” เสียงทักเป็นของผู้หญิงหน้าตาสะสวยที่นั่งชมวิวอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน บนโต๊ะมีแก้วกาแฟ กับหนังสือวางอยู่
“พีไปไหน” ร่างสูงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ว่าง พยักหน้าให้เขานั่งลง
“อยู่ข้างใน ไม่ยอมออกมาบ่นว่าร้อน แนะนำหน่อยสิ” หญิงสาวส่งยิ้มมาให้เขา
“ชื่อเพทาย เป็นครูของอาโป”
“นี่เพื่อนของผมชื่อเกตุ มาฮันนิมูนกับสามี”
“ประหยัดดีค่ะ วิวก็สวย บ้านก็ดี แถมมีรถให้ใช้ด้วย” หญิงสาวพูดติดตลก รอยยิ้มทำให้ใบหน้าดูอ่อนเยาว์
“หึๆ” เพทายเผลอมองรอยยิ้มของสาริน ยิ้มเป็นกับเขาด้วย
“แล้วมีอะไรหรือเปล่า ไม่เห็นเคยแวะมาเวลานี้”
“เพทายเพิ่งมาทำงาน จะพาเดินดูรอบๆ แต่แวะมาทักทายก่อน”
“ตกใจหมดนึกว่ามาไล่กลับ”
“กลับได้แล้ว”
“นั่นไงไม่น่าพูดเลย”
เพทายอดยิ้มตามไม่ได้ เขาเดาว่าน่าจะเพื่อนสนิทกันมาก เพราะสารินดูผ่อนคลาย
“ได้ยินเสียงแว่วๆ ยังคิดอยู่ว่าใช่ไหม” ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากในบ้าน นั่งลงตรงที่เท้าแขนของภรรยา
“พาครูคนใหม่มาเดินดูรอบๆ นะ เลยแวะมาดูว่าเรียบร้อยดีไหม”
“ดีจนไม่อยากกลับ ว่าจะถามพอดีนายจะเข้ากรุงเทพฯ ด้วยกันไหม”
“ยัง ทางนี้มีเรื่องต้องแก้ไขนิดหน่อย นายกลับก่อนเลย”
“ได้ ขึ้นไปเมื่อไหร่อย่าลืมโทรบอกด้วย”
“ตกลง”
เพทายลุกขึ้นเมื่อได้รับสัญญาณจากเจ้านาย เขาส่งยิ้มให้ทั้งสองคนแทนการบอกลา รู้สึกผิดนิดๆ ที่คิดไม่ดีกับผู้หญิงแสนสวยคนนี้
“คุณสารินครับ ผมขอถามอะไรนิดได้ไหมครับ” เพทายเอ่ยขึ้นเมื่อก้าวลงจากระเบียงบ้านแล้ว
“ถามมาสิ”
“ทำไมกดข้อหนึ่งถึงห้ามไม่ให้พาอาโปมาบ้านหลังนี้ครับ”
ร่างสูงหันมามองเขา “เห็นอะไรนี่ไหม”
“อะไรครับ” เพทายมองตามนิ้วยาว ด้านล่างของระเบียงเป็นเนินเขา แม้ไม่ถึงกับชันแต่ก็อันตรายสำหรับเด็กเล็ก
“เพราะนี่เหรอครับ” เขาอดเบิกตากว้างไม่ได้
“ใช่ บ้านหลังนี้เป็นจุดเดียวที่ตั้งอยู่บนเนินสูง อาโปเคยเกือบพลัดตกลงไปเพราะความซน ดีที่ผมคว้าเอาไว้ได้ พี่เลี้ยงไล่จับไม่ทัน”
“ผมก็นึกว่า..” เพทายรีบปิดปาก เมื่อเผลอพูดออกไป
ดวงตาของสารินที่มองมาฉายแววรู้ทัน ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขัน
“นึกว่าผมใช้เป็นฮาเร็มเหรอ”
“คือ..” เพทายยิ้มแห้ง ไม่กล้าบอกว่าเขาคิดแบบนั้นจริงๆ
“ที่ห้ามเพราะเนินเขาเป็นหลัก แต่อีกส่วนหนึ่งเพราะคนที่มาพักส่วนใหญ่เป็นเพื่อนของผม ก็มีเสียงดังบ้าง ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ถ้ามาเป็นคู่ บางจังหวะผมก็ไม่อยากให้ลูกเห็น ผมเลยไม่อยากให้อาโปลงมา บ้านนี้เอาไว้รับรองแขกโดยเฉพาะ เพราะผมค่อนข้างชอบความเป็นส่วนตัว คนมาพักเองก็จะได้สบายใจ เหมือนพักอยู่โรงแรม”
“ครับ” เพทายรู้สึกผิดมากขึ้นที่มองเจ้านายในแง่ไม่ดี
“ผมเคยพาคนที่คบกันมาพักที่นี่ ดังนั้นที่คุณคิดผมไม่ได้ปฏิเสธว่าไม่มี”
อ้าวว เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว สรุปเจ้านายเขาเจ้าชู้จริงๆ ใช่ไหม
“คุณเคยมีแฟนหรือเปล่า”
“ครับ” เพทายตอบรับทั้งที่ไม่อยากพูดถึง มันยังเจ็บอยู่ลึกๆ
“คุณมีอะไรกับแฟนหรือเปล่า”
“....”
“หึๆ ผมว่าคุณได้คำตอบแล้ว ว่าบ้านที่สร้างมาเพื่อสิ่งนั้น กับบ้านที่คนรักพักด้วยกันแตกต่างกันยังไง ไปเถอะ ผมจะพาคุณเดินชมรอบๆ เอง”
“ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ได้แต่ทำหน้าจืดๆ ข้อมูลที่เขาได้มา แม้จะมีส่วนถูกแต่ส่วนผิดเยอะกว่า เล่นเอาเขาคิดเตลิดไปไกล หน้าแหกหมอไม่รับเย็บ
นอกจากโดนสองพ่อลูกหลอกเอาแล้ว เขายังโดนมะลิหลอกโดยไม่ตั้งใจซ้ำ เพทายได้แต่สัญญากับตัวเองว่า ต่อจากนี้เขาจะเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเองเท่านั้น!! เข็ดแล้วจริงๆ ให้ตาย
:::: ♥ TBC ♥::::
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
