หัวข้อ: ❤❤ Babysitter สัญญารักฉบับพี่เลี้ยง ❤❤ [ตอนที่ 40]★ 30/03/19 ★ P:57

[aiyuki]

เหมือนมีลับลมคมใจ เพได้อ่านสัญญามั้ยเนี่ยยย

[JokerGirl]

เจอความน่ารักของอาโป และความน่าเกรงขามของคนพ่อหลอกตาแล้ว ยังไงก็สู้ๆนะเพ

[aom2529]

  แค่บทนำก็ฮาละ..

[kunt]

มีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ หึหึ 

[PrimYJ]

ในสัญญาที่เซ็นไปนั้นมันมีเงื่อนไขอะไรที่เพทายไม่ทันได้อ่านหรือเปล่า

[วายซ่า]

รวบรัดตัดตอนมากค่ะคุณสาริน น้องเพยังไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรอ่ะนะ

[Pe_no]

ติดตามจ้า 

[SaJung13]

สู้ๆนะเพทาย ดูท่าแล้วจะหนักอยู่

[seaz]

ไม่ได้อ่านสัญญาแน่เลยใช่ไหมเพทาย คุณสาริน กับน้องอาโป จะแสบขนาดไหนเนี่ย เป็นห่วงเพทายจัง

[somberness]

มาลงชื่อค่ะ 

[Al2iskiren]

ดูจากท่าทีของผิงแล้ว คงจะแสบทั้งพ่อทั้งลูก

[powvera]

รวบรัดรวดเร็วไปนะพ่อเลี้ยงสาริน

[Toon_TK]

ต้องมีอะไรแน่ๆ

[sompong]

รออีกนะนะ ชอบนิยายแนวนี้  555 แบบมีลูกติดอะไรงี้

[miikii]

จะเจออะไรบ้างนะ เพื่อนดูเป็นห่วง

[mypink801]

ดราม่ามั้ยเนี่ย ผิงดูตกใจ
หนูอาโปจอมแสบ 5555555

[golove2]

ต้องเป็นคู่พ่อลูกที่แสบสันมากแน่ ๆ
ผิงสู้  ๆ นะจ๊ะ

 

[gackmanas]

รีบมานะคะ 
อยากอ่านต่อแล้วววว.. 

[darin]

ตอนที่1
เมื่อรู้สึกตัวก็...


เพทายสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขายืนอยู่ที่ระเบียงห้องนอน มองเห็นวิวภูเขาสุดลูกหูลูกตา
   
“ไม่คิดว่าจะได้ห้องพักดีขนาดนี้” ชายหนุ่มเดินกลับเข้ามาในห้อง เพื่อนรักนั่งอยู่บนเตียง ผิงตามมาด้วยเพราะอยากเห็นความเป็นอยู่ของเขา
   
“น่าอยู่ดี” ผิงพยักหน้า

เพทายพักอยู่บ้านเดียวกับสาริน เป็นบ้านไม้ผสมปูน ที่ออกแบบมาได้อย่างลงตัว
   
“ขาดเหลืออะไรก็โทรไปบอกนะ”
   
“อืม เดี๋ยววันหยุดไปหาที่บ้าน” เพทายได้หยุดทุกวันอาทิตย์ของสัปดาห์
   
“แล้วนี่เพเริ่มงานวันนี้เลยหรือเปล่า”
   
“ยัง เห็นว่าคุณสารินติดธุระ พรุ่งนี้ค่อยเริ่มงานเพราะคุณสารินอยากอยู่ดูด้วย บอกแต่ว่าให้จัดข้าวของตามสบาย หรือจะไปทำความรู้จักอาโปไว้ก่อนก็ได้”
   
“งั้นเรากลับดีกว่า เพจะได้เตรียมตัว มาดูให้หายห่วงเท่านั้นเอง”
   
“ขอบใจมาก”
   
“เพ”
   
“หือ?”
   
“สู้ๆ นะ”
   
“หึๆ ทำเหมือนผมจะไปออกรบ อาโปดูเป็นเด็กฉลาด ไม่น่าจะสอนยากเท่าไหร่”
   
“อืม” ผิงพยักหน้า มองเพื่อนด้วยสายตาให้กำลังใจ เอาน่าเธอคงคิดมากไปเอง เพทายเป็นคนเก่ง เรื่องแค่นี้คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอก


   
“คุณเพเก็บของเสร็จหรือยังคะ”
   
“เสร็จแล้ว” เพทายส่งยิ้มให้กับคนที่เปิดประตูเข้ามา มะลิเป็นเด็กสาวอายุสิบแปด เป็นลูกของคนงานในสวน ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงอาโปคู่กับสาย พี่เลี้ยงที่ถูกให้ออกไป ได้ข่าวว่าเด็กสาวกลับไปทำงานในสวนเหมือนเดิม
   
“อาโปเล่นอยู่ในห้องหนังสือค่ะ หนูรอคุณเพจัดของเสร็จก่อน” มะลิเดินนำเขาไปตามทางเดิน

“ห้องนี้ค่ะ” มะลิหยุดยืนหน้าห้อง “เดี๋ยวกลางวันหนูมาตามไปทานข้าวนะคะ แล้วจะพาเดินดูบ้านด้วย"
   
“อืม” เพทายพยักหน้า เขาผลักประตูเข้าไป กวาดสายตาไปรอบๆ ทั้งห้องว่างเปล่า มีเพียงของเล่นที่กองอยู่บนพรมหน้าโซฟาตัวหนานุ่ม
   
“มะลิ อาโปไปไหน”
   
“ไม่อยู่ในห้องเหรอคะ” ท่าทางของมะลิไม่ได้ดูตื่นตระหนก แต่ดูกังวลและกลุ้มใจมากกว่า
   
“ไม่อยู่”
   
“คุณเพรีบหาเถอะค่ะ ซ่อนอยู่ในบ้านนี่แหละ”
   
“เดี๋ยว” เพทายเรียกมะลิเอาไว้ เขามีบางอย่างที่สงสัย
   
“คะ”
   
“ทำไมมะลิถึงไม่ตกใจที่อาโปหายไป”
   
“คือ...” สายตาของมะลิเหมือนคนกำลังคิดหนัก ว่าจะพูดดีหรือไม่ ร่างเล็กขยับเข้ามาใกล้เขาอีกนิด กระซิบเสียงเบา
   
“โดนทุกคนค่ะ”
   
“โดนอะไร”
   
“โดนคุณอาโปแกล้งสิคะ ครูพี่เลี้ยงมากี่คนโดนหมด แอบไปซ่อน คุณเพก็รีบหาเถอะค่ะ”

เพทายยืนนิ่ง

“ไม่ไปเหรอคะ”

“ตอนเช้าอาโปทานข้าวหรือยัง ทานมากไหม”

“คะ?”

“ตอบมาเถอะ”

“ทานแล้วค่ะ แต่ไม่มาก”

“อืม ถ้าอย่างนั้นฝากมะลิไปบอกที่ห้องครัวที่ว่า ถ้าอาโปโผล่มาทานข้าวเที่ยงให้คนมาตามผมด้วย”

“คะ!”

“ผมจะอยู่ในห้องหนังสือ ฝากให้ใครมาตามด้วย แต่อย่าให้อาโปรู้”

“คุณเพจะไม่ไปตามหาเหรอคะ” สีหน้ามะลิกลุ้มใจอย่างเห็นได้ชัด

“ไปทำไมเดี๋ยวก็มาเอง เชื่อผมเถอะ ถ้าขืนตามก็คงหนีทุกวัน”

“คุณเพรู้ได้ยังไงคะ ไม่เป็นอันเรียนกันเลยค่ะ”

“มะลิรีบไปบอกเถอะ”

“ได้ค่ะ”

เพทายเดินกลับเข้ามาในห้อง นั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เขาหยิบสมุดบันทึกติดมือมาด้วย เตรียมไว้จดการเรียนการสอน ชายหนุ่มกางสมุดออก เริ่มลงมือเขียน


“ครูคนใหม่เหรอ” เสียงที่ถามเป็นของผู้หญิงในวัยสามสิบต้นๆ นุ่งกระโปรงทรงแคบเหนือเข่า เสื้อชีฟองพริ้วไปกับตัว ยืนพิงขอบประตูห้องหนังสือ

“สวัสดีครับ” เพทายลุกขึ้นยืนตามมารยาท

“แค่แวะมาดูหน้า อย่าเพิ่งรีบออกล่ะ”

คนพูดไม่รอให้เข้าโต้ตอบ ริมฝีปากสีแดงสดเหยียดยิ้ม ก่อนเดินจากไป เพทายหันไปมองมะลิ

“คุณมุกค่ะ เมียคุณภูษิต ลูกพี่ลูกน้องคุณสาริน”

“คุณภูษิต” ชายหนุ่มไม่คุ้นชื่อสักนิด “อยู่บ้านนี้เหมือนกันเหรอ ผมยังไม่เคยเจอ”

“อยู่อีกหลังค่ะ ที่สร้างเป็นตึกอยู่ริมรั้ว คือ..” มะลิหันซ้ายหันขวา กระซิบเสียงเบา “คุณภูษิตเป็นลูกชายของน้าคุณสารินค่ะ คุณแม่คุณสารินรับมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เพิ่งเสียไปเมื่อปีก่อน เดิมอยู่บ้านหลังนี้ด้วยกันทั้งหมด พอคุณภูษิตเสีย คุณสารินเลยให้สร้างบ้านโน้นขึ้นมา เพราะคุณมุกไม่ยอมย้ายกลับไปอยู่บ้านพ่อแม่ กลัวว่าอยู่บ้านหลังเดียวกันจะไม่งาม”

“อ๋อ” เพทายพยักหน้า

“โชคดีที่คุณเพเป็นผู้ชาย ไม่อย่างนั้น...” มะลิเม้มปากเข้าหากัน “หนูชักพูดเยอะไปแล้ว เอาเป็นว่าระวังไว้หน่อยก็ดีค่ะ คุณมุกชอบเข้ามายุ่มย่าม ทำเหมือนเป็นเจ้าของบ้านอีกคน”

“ขอบใจนะที่บอก”

เพทายเริ่มคิดว่า งานของเขาคงไม่ง่ายอย่างที่เข้าใจ

• • • • • • • •

“อร่อยไหมครับ”

“เด็กชายตัวน้อยสะดุ้งโหยง จ้องเขาตาโต เพทายนั่งลงตรงข้าม มองตอบเด็กชาย

“ไปเล่นมาสนุกไหม”

“โปม่ายด้ายเล่น”

“หึๆ งั้นไปทำอะไรมาครับ”

เด็กชายเม้มปาก “โปม่ายเลียน”

เพทายทำเป็นไม่ได้ยินเสีย  “อาชื่อเพทาย หรือจะเรียกอาเพก็ได้”
   
เด็กชายเอียงคอมองเขาด้วยสายตาสนใจ รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้น
   
“โปก้ะเป็นอาเหมือนกาน นี่อาโป”
   
“หึๆ” เพทายอดยิ้มให้กับความฉลาดของหนูน้อยไมได้ เข้าใจเปรียบเทียบ
   
“อาเพเพิ่งมาถึงวันแรก ยังไม่รู้เลยว่าห้องไหนเป็นห้องไหน อะไรอยู่ตรงไหน อาโปรู้หรือเปล่าครับ”
   
“ลู้ฉิ โปเก่ง”
   
“จะเชื่อดีไหมนะ” เพทายทำหน้าคิด “ถ้าอย่างนั้นอาโปพาอาเพเดินดูบ้านได้ไหมครับ”
   
“ด้ายๆ โปทำด้าย” เด็กชายพยักหน้า
   
“ขอบคุณครับ อาเพต้องพึ่งอาโปแล้ว ทานข้าวเสร็จแล้วเราค่อยไป จะได้มีแรงเดิน”
   
“กินก่อน” เด็กชายอาโปตักข้าวเข้าปากคำโต

มะลิลอบสบตากับเขาด้วยสีหน้าโล่งใจ เพทายส่งยิ้มให้อีกฝ่าย ไหนๆ พ่อเด็กก็บอกเองว่าวันนี้ให้ทำความรู้จักกันไปก่อน ก็ใช้วิธีนี้ก็แล้วกัน

   
“อานนี้ห้องโป อานนี้ห้องพ่อ”
   
เพทายมองประตูห้องที่อยู่ติดกัน เขาเพิ่งรู้ว่าห้องพักของเขาอยู่ติดกับห้องของอาโป และเด็กชายไม่ได้นอนกับผู้เป็นพ่อ
   
“อาเพขอเข้าไปดูในห้องของอาโปได้ไหมครับ”
   
“ด้าย” เด็กชายพยักหน้าอนุญาต มะลิเป็นคนเปิดประตูให้
   
ห้องนอนของเด็กชายตกแต่งเรียบง่าย มีเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้น มีคอกกั้นขนาดใหญ่เอาไว้นั่งเล่นนอนเล่น ติดกันเป็นตู้ใส่ของเล่นกับหนังสือนิทาน ที่มีของอยู่ล้นตู้
   
เพทายกวาดสายตาไปรอบๆ ต่อไปเขาต้องเข้ามาในห้องนี้บ่อยๆ ในฐานะครูพี่เลี้ยงของเด็กชายอาโป
   
“ปายดูตูนตูนมั้ย” เด็กชายอาโปเอียงหน้ามองเขา ไปดูการ์ตูนอย่างนั้นเหรอ
   
“เอาสิครับ” เพทายอนุญาต เด็กชายยิ้มกว้าง
   
“ปายกาน”
   
“มาค่ะพี่มะลิอุ้ม ลงบันไดเองไม่ได้นะคะ”
   
“โปลงด้าย ลิน่าเบื่อ”
   
เพทายขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อได้ยินเด็กชายอาโปพูดกับพี่เลี้ยง เห็นทีว่าต้องสอนกันใหม่ตั้งแต่ต้น
   
“มะลิ จะไปไหนเหรอ” เพทายถามเมื่อมะลิไม่ได้เลี้ยวไปยังห้องนั่งเล่นที่อยู่ชั้นล่าง
   
“ไปดูตูนตูนไงคะ”
   
“เดี๋ยวนะตูนตูนคืออะไร”
   
“ลูกวัวค่ะ เลี้ยงไว้ในคอก”
   
เพทายเพิ่งถึงบางอ้อ ว่าตูนตูนคืออะไร แต่เมื่ออนุญาตแล้วก็ต้องยอมให้ไป

   

“มาทำอะไรตรงนี้!”
   
เสียงดุดังขึ้นด้านหลัง เขาค่อยๆ หมุนตัวกลับไปมองคุณเจ้าของสวน
   
“พ่อ” เด็กชายอาโปยิ้มดีใจ “โปพาอาเพมาลู้จากตูนตูน”
   
สายตาของคนตัวสูงอ่อนลง เมื่อคุยกับลูกชาย “แดดมันร้อน เอาไว้เย็นๆ ค่อยลงมาครับ”
   
“ลู้จากกานแล้ว”
   
รอยยิ้มที่มีให้ลูกชายจางหายไป เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

“พาอาโปกลับเข้าบ้านได้แล้ว”
   
“ค่ะ คุณสาริน”
   
มะลิรีบอุ้มอาโปขึ้น เพทายมองเลยไปทางด้านหลังชายหนุ่ม บ้านสีขาวหลังเล็กตั้งอยู่บนเนินเขา ห่างออกไปไม่ไกล บ้านของคุณมุกเป็นตึก แล้วบ้านหลังนี้ของใคร
   
“ขอโทษนะคะ มะลิไม่ทราบว่าคุณอยู่”
   
“ไปเถอะ”
   
เพทายหรี่ตาลง ยอมรับว่าสงสัยในบทสนทนาของทั้งสองคน
   
“คุณเพคะ” มะลิเรียกเขาด้วยน้ำเสียงร้อนใจ เพทายจึงออกเดินตาม เขารู้โดยสัญชาติญาณว่ามีสายตาดุๆ มองตามหลังมา
   
   
“อะไรเหรอมะลิ” เพทายจำเป็นต้องถาม เขาจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และอะไรที่ควรทำไม่ควรทำ
   
สายตาของมะลิตกลงมองเด็กชายอาโป เพทายพยักหน้าให้รู้ว่าเขาเข้าใจแล้ว ว่ามะลิไม่อยากพูดต่อหน้าเด็กชาย
   
ชายหนุ่มรอจนกลับเข้ามาในบ้าน มะลิให้เด็กชายอาโปนั่งเล่นในห้องรับแขก กวักมือเรียกให้เขาเดินห่างออกมา
   
“เดี๋ยวคุณสารินก็คงเรียกคุณเพคุยค่ะ เรื่องรายละเอียดต่างๆ”

“รวมทั้งเรื่องเมื่อกี้ด้วยหรือเปล่า”

“ค่ะ คือ..คุณเห็นบ้านสีขาวตรงนั้นใช่ไหมคะ” สุดท้ายมะลิก็อดบอกเขาไม่ได้
   
“อืม”
   
“เราเรียกกันว่าเรือนเล็กค่ะ คุณสารินอยู่ที่นั่นเวลามีแขกมาหา”
   
เพทายขมวดคิ้ว เขายังไม่เข้าใจสัญญาณที่มะลิส่งมาให้
   
“คือ..” มะลิมีสีหน้าลำบากใจ “คือคุณสารินไม่อยากให้มายุ่มย่ามบนเรือนใหญ่ค่ะ กลัวอาโปเห็น คือ...”
   
“ขอบใจมากมะลิ ผมพอรู้แล้ว”
   
“ค่ะ” สีหน้าของเด็กสาวโล่งใจที่ไม่ต้องอธิบายให้เขาฟัง
   
• • • • • • • •

“คุณเพคะ คุณสารรินให้ไปพบที่ห้องทำงานค่ะ”
   
“ขอบใจ”
   
เพราะเดินสำรวจบ้านมาแล้ว เขาจึงรู้ว่าห้องทำงานอยู่ตรงไหน เพทายเดินตรงไป เคาะประตูเบาๆ
   
“เข้ามา”
   
“ขอบคุณครับ”
   
“นั่งสิ เป็นยังไงบ้าง”
   
เพทายนั่งลงหน้าโต๊ะทำงานของร่างสูง เขายิ้มให้เจ้านายคนใหม่
   
“ดีครับ วันนี้ผมแค่ทำความรู้จักกับอาโป ยังไม่ได้เริ่มงาน”
   
“ดีแล้ว ค่อยเริ่มพรุ่งนี้ ขาดเหลืออะไรก็บอกมะลิให้จัดการให้”
   
“ครับ” เพทายรู้จากเพื่อนรักมาว่า ชายหนุ่มตรงหน้าอายุสามสิบปี มากกว่าเขาแปดปี
   
“ที่นี่อยู่กันแบบพี่น้อง แต่ก็ต้องเคารพกัน”
   
“ครับ”
   
“ส่วนเรื่องงานก็ตามที่ผมคุยกับคุณไปแล้ว มีอะไรรายงานผมได้โดยตรง”
   
“ครับ”
   
“มีข้อห้ามอยู่สองสามข้อที่ผมอยากให้คุณรู้ไว้ หนึ่ง อย่าพาอาโปเข้าไปบ้านสีขาวที่อยู่ตรงเนินเขาเป็นอันขาด ไม่ว่าผมจะอยู่ที่นั่นหรือไม่”
   
“ครับ”
   
“ข้อสอง อย่าซอกแซกอยากรู้อยากเห็น ผมจ้างคุณมาเป็นครูพี่เลี้ยง ไม่ได้จ้างให้เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของผม”
   
ชายหนุ่มสะอึก รู้สึกโมโหขึ้นมานิดๆ แต่พยายามบอกตัวเองว่า กฎทุกกฎตั้งขึ้นมาอย่างที่เหตุผล ก่อนหน้านี้อาจมีอะไรเกิดขึ้นก็ได้
   
“ข้อสุดท้าย ห้ามมีความสัมพันธ์กับคนในบ้าน หรือคนงานเป็นอันขาด เว้นแต่จะรักใคร่กันจริงๆ”
   
“ครับ”

“ที่นี่นอกจากผมกับคนในบ้านแล้ว ยังมีภรรยาของพี่ชายผม ชื่อมุก เอาไว้วันหลังผมจะแนะนำให้รู้จัก”
   
“ผมเจอแล้วครับ”
   
ชายหนุ่มตรงหน้าชะงัก เขาเห็นความเหนื่อยใจอยู่ในดวงตาคู่นั้น
   
“อืม เอาเป็นว่าผมอยากให้คุณให้เกียรติเธอในฐานะภรรยาพี่ชายของผม แต่ไม่จำเป็นต้องทำตามทั้งหมดที่เธอสั่ง”
   
“ครับ” เพทายคิดถึงคำพูดของมะลิที่บอกกับเขาว่า คุณมุกชอบเข้ามายุ่มย่าม ทำเหมือนเป็นเจ้าของบ้านอีกคน คงเพราะแบบนั้นคนตรงหน้าจึงสั่งเขาแบบนี้
   
“ผมมีเรื่องอยากจะพูดแค่นี้ ยังไงก็ฝากดูแลอาโปด้วย”
   
“ครับ”
   
“ไปพักเถอะ”
   
“ขอบคุณครับ” เพทายเดินออกจากห้องทำงานมา
   
• • • • • • • •

เป็นหนึ่งวันที่เขาใช้พลังงานไปมากพอสมควร การได้อาบน้ำทำให้ร่างกายสดชื่นขึ้น เพทายเลิกผ้าคลุมเตียงออก เขาผงะถอยหลัง เมื่อมีบางอย่างขยับไปมาอยู่บนเตียง

ไส้เดือนกว่าสิบตัวดิ้นไปมาทั่วผ้าปูสีขาว แม้เขาจะเป็นผู้ชาย ก็ภาพที่เห็นก็ชวนสยองอยู่ไม่น้อย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือใคร

“มะลิ”

“คะคุณเพ”

“ฝากขอผ้าปูเตียงกับผ้าห่มผืนใหม่ให้สักชุดสิ”

“อ่า..” สีหน้าแหยๆ ของมะลิทำให้เพทายถอนใจยาว
   
“นี่ก็โดนกันทุกคนอีกแล้วใช่ไหม”
   
“ค่ะ หนูว่าจะเตือนคุณเพแต่ก็ลืม”
   
“ไม่เป็นไร แล้วก็ขออะไรมาใส่ไส้เดือนด้วยนะ”
   
“ไสเดือนเหรอคะ ยังดีนะคะ”
   
“ยังดีงั้นเหรอ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ
   
“ค่ะ คนก่อนหน้าเจองูเข้าไปร้องลั่นบ้านเลยค่ะ”
   
“อาโปจับงูมาได้ยังไง”
   
“เปล่าคะ ให้คนงานในสวนจับมาให้ งูตัวเล็กไม่มีพิษ”
   
“อย่างนั้นเหรอ”
   
“คุณเพไปรอที่ห้องเลยค่ะ เดี๋ยวหนูเอาของไปให้”
   
“ขอบใจมาก”
   

ในที่สุด เขาก็เข้าใจสีหน้าตกใจของเพื่อนรักเมื่อรู้ว่าเขาเซ็นสัญญาไปแล้ว สัญญาที่เขาอ่านทวนอย่างดี ไม่ได้ซ่อนเงื่อนงำใดๆ เอาไว้ คนในบ้านหลังนี้ต่างหาก ที่ทำให้เขาปวดหัว เมื่อวานนี้ คำว่าหนึ่งปีฟังรวดเร็วสำหรับเขา แต่วันนี้เขาชักไม่แน่ใจ ขอให้ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้เถอะ

เพทายหยิบสัญญาออกมาเปิดอ่าน หากต้องการยกเลิกสัญญา เขาต้องชดใช้เงินสิบเท่าของเงินเดือน เขาได้เงินเดือน เดือนละสองหมื่นห้าพันบาท สิบเดือนก็สองแสนห้าหมื่นบาท เพทายเก็บสัญญาลงในลิ้นชัก ล้มตัวลงนอนหงายบนเตียง ที่เพิ่งเปลี่ยนผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนใหม่ยกชุด ตามองขึ้นไปบนเพดาน
   
ในตอนนี้ เพลงทอนนี้ดังอยู่ในหัวของเขา

♬  เมื่อรู้สึกตัว ก็สายเสียแล้ว ♬   

:::: ♥ TBC ♥::::
ตอนนี้ขออรัมภบท แนะนำตัวละครคร่าวๆ ก่อนนะคะ ตอนหน้ามาพบกับความแสบซนของหนูอาโปกัน ^^
Darin ♥ FANPAGE
Twitter : primdarin

[Funnycoco]

อาโปแสบมาก แต่อาเพน่าจะแสบกว่า
สนุกค้าา ติดตามๆมาต่อเร็วๆเน้อออ

[Jibbubu]

เฮ้อออออ ไอ้เราก็นึกว่าจะมีเรื่องอะไรที่มากกว่านั้น แต่จะว่าไปอาโปก็แสบจริง ๆ

[lemonphug]

เพลงเก่ามากแล้วเพ

[JUST_M]

แก้ไปที่ละอย่างเนาะ สู้ๆ เพทายยยย

[sira_nann]

 
 ขอบคุณค่ะ
 

[fc_fic]

 

[gackmanas]

 
รอตอนต่อไปค่ะ.

[areenart1984]

สงสารไส้เดือน โดนเด็กแกล้ง 

[HISY]

แสบมากกกก

[arij-iris]

อย่างแสบขอบอก 55555

[HanATarO]

อาโปคงแสบน่าดู แต่คิดว่าเพทายเอาอยู่

แต่คนพ่อนี่สิ รู้นิสัยเบื้องต้นก็อยากกลอกตามองบนล่ะ แบบนี้ต้องจัดการให้อยู่หมัดเลยนะเพทาย