ขนุนลูกที่ 23
“นี่มึงลากกูมาร้านเหล้าตั้งแต่หัววันเนี้ยนะไอ้วิน”
“หัววันบ้านมึงสินี่เย็นแล้วโว้ย นอนขึ้นอืดอยู่ล่ะสิไม่ว่า”
“เวลาพักผ่อนกูควรนอนมั้ย? แม่งกว่าจะเร่งทีเสิร์ซให้เสร็จก็จะเช้าอยู่แล้ว”คนเพิ่งตื่นขยี้ผมตัวเองยุ่ง มองอนาวินที่ยิ้มร่าเมื่อได้โลดแล่นอยู่ในชีวิตคนอื่น หรือง่ายๆ คือเสือก
“เอานา เพื่อไอ้คณินมัน กูก็จำใจเนี้ย แต่ทำไงได้”อนาวินไหวไหล่
“หน้ามึงไม่ได้เป็นอย่างที่ปากมึงพูด”ความหมั่นไส้ถึงกับต้องยื่นมือไปบีบปากของเพื่อนแสนรู้หูตูบอย่างอนาวิน
“อูอับอ๊ดอู่ (กูขับรถอยู่)”
“ก็ขับไปดิ”
ภารกิจที่อนาวินได้รับจากคณินนั้นก็คือการแอบไปส่องคุณแฟนที่แสนน่ารัก ว่าทำตัวหน้ารักสมชื่อหรือเปล่า เอาจริงๆ มันคือการหวงที่เริ่มแสดงอิทธิฤทธิ์ของคณิน ทั้งอนาวินและโจมต่างรู้ลาย เห็นนิ่งๆ สุภาพหล่อหัวจรดตีนแบบนั้น แต่พอรักอะไรก็แทบทุ่มไปทั้งใจไม่เผื่อความเจ็บ นั่นแหละคือคุณคณิน
และสถานที่ที่อนาวินลากโจมมาส่องเป็นตาแมวให้กับคณินนั้นก็เป็นร้านเหล้าเล็กๆ ใกล้กับมหาลัยของขนุน มาดื่มมาเที่ยวกับเพื่อนจริงคณินมันคงไม่หวงขนาดทำให้เพื่อนสองคนอย่างอนาวินกับโจมเดือดร้อน และมันคงมีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน
ตอนนี้โจมกับอนาวินก็ก้าวเข้ามาในร้าน แอบเดินเข้ามาเหมือนไม้ต้องการให้ใครรู้ตัว แต่พอผ่านโต๊ะกลุ่มสาวๆ มหาลัยวัยดื่มพวกเขาก็ไม่เป็นส่วนตัวอีกต่อไป เพราะดันมีเสียงกรีดร้องจิกเล็บซี๊ดปากให้กับหนุ่มหล่อหน้าแซะที่ไม่เคยมาแถวนี้มาก่อน
และอนาวินกับโจมก็เพียงพยักหน้าขนับหมวดแคปปิดใบหน้าลงส่งยิ้มเขินๆ ไปให้ ก่อนจะเดินตรงรี่เข้าด้านในของร้าน แล้วเลือกมุมที่เป็นส่วนตัวแต่สามารถเสือกโต๊ะอื่นๆ ได้โดยรอบ
“ใจกูเต้นแรงเลยว่ะ มึงเห็นรึเปล่าสาวๆ กลุ่มนั้นโคตรดีต่อใจ”
“มึงอัดอั้น? กูถามจริง”
“อนาโตมี่ของผูชายมึงก็รู้”
“ตกลงมึงมาทำอะไร ส่องสาวหรือส่องน้องขนุน”
“กูทำสองอย่างได้นา”อนาวินยักคิ้ว ก่อนจะมองซ้ายขวาสังเกตไปรอบๆ ร้าน ตั้งแต่เขาเดินเข้ามาก็ยังไม่เห็นขนุนเลยสักเส้นขน ก่อนจะก้มมองดูนาฬิกาข้อมือเรือนเท่ที่บ่งบอกเวลาประมาณเกือบ 1 ทุ่ม ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดลงแต่ยังคงไม่สนิท แม้ดวงอาทิตย์จะตกดินไปแล้วก็ตาม
ระหว่างกวาดตามองสำรวจรู้ตัวอีกทีโจมก็กวักมือสั่งเบียร์ไปกับพนักงานเพื่อมานั่งดื่มแล้ว
“ไหนอาการเหมือนไม่อยากมา กูถาม!”อนาวินย้อนคืน
“กู คอ แห้ง สั่งเผื่อมึงด้วย จะแดกไม่แดก?”
“แดกดิ...”
“ว่าแต่นี่มึงพามาถูกที่ใช่มั้ย กูยังไม่เห็นขนุนสักลูกเลย ไอ้คณินมันมั่วรึเปล่า มึงลองโทรไปเช็กดิ”โจมหันซ้ายมองขวา สำรวจสายตาที่ดีเยี่ยมไปรอบๆ ร้าน แม้แสงไฟจะเริ่มสลัวขึ้นแต่ภายในร้านโดยรอบก็ไม่มืดจนมองใครไม่เห็น
“เฮ้ยๆ กูเจอนั่น”อนาวินดึงแก้วเบียร์ออกจากปากโจมที่กำลังจะกระดกเข้าปากให้วางลงแล้วตีโต๊ะชี้นิ้วไปที่ใครคนหนึ่งตื่นเต้น ซึ่งคนคนนั้นเดินออกมาจากอีกโซนของร้านที่พวกเขาไม่ทันสังเกต
“นั่นมันน้องต้าเพื่อนขนุนไม่ใช่เหรอ แสดงว่าขนุนก็ต้องอยู่นี่จริงๆ ดิ”
“กูว่างั้น”
“กูรายงานไอ้คณินก่อน”อนาวินพิมพ์ข้อความยิกๆ ลงในโทรศัพท์มือถือส่งถึงคณินที่กำลังขับรถตรงมายังที่ร้านป๋าชุป
“ไปทักน้องมันมั้ย?”
“เออ ไปดิรออะไร”
“พี่ไม้เอกมีเพื่อนเยอะแล้ว ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่านะครับ”
“ขนุนสัญญากับพี่ไว้ ลืมแล้วหรือเปล่า”
“ผมไม่ได้ลืมนะพี่ แต่ว่าผมมีนัด คงอยู่ดื่มเยอะๆ กับพวกพี่ไม่ได้ เอาไว้ครั้งหน้าอีกได้มั้ยอ่ะพี่”ขนุนเอานัดเข้าอ้างหวังว่าจะได้กลับเร็วไว
“พี่จะให้กลับก็ได้ แต่ขนุนต้องดื่มกับพี่อีกนิดนะครับ”ขนุนหน้ายู่ มองไม้เอกที่ยื่นแก้วเหล้าให้พร้อมรอยยิ้ม นี่เป็นแก้วที่สองแล้วที่ขนุนดื่มไป มันไม่ได้มากมายขนาดที่จะทำให้ขนุนขาดสติ แต่ความเข้มต่อปริมาณโซดาต่างหากที่ชวนสะพรึง
“ผมชงให้มันเองดีกว่า”
“อย่ายุ่งได้ไหมครับ พี่ชงแล้วมันมีปัญหาเหรอ? ”นิวยื่นมือจะไปรับแก้วเหล้าแทนขนุน แต่กลับถูกไม้เอกปฏิเสธแล้วมองขวาง ขนุนที่เห็นสีหน้าของนิวที่เริ่มเดือด บวกกับไม้เอกที่หน้าตึงไปถึงคิวเริ่มรู้สึกถึงหายนะ
“นิวๆ ไม่เป็นไร”ขนุนหันไปส่ายหน้า แล้วยื่นมือไปรับแก้ว ขนุนรู้ดีว่าไม้เอกกำลังคิดอะไร อนึ่งก็เคืองเรื่องที่ตนเองกลับกับพี่คณินครั้งก่อนทำไมจะไม่รู้
“ขนุนน่ารัก...ไม่เห็นเหมือนเพื่อนของขนุนบางคนเลย”แม้มุมปากจะยิ้มแต่สายตากลับมองเหี้ยมไปนังนิวที่นั่งใกล้ขนุนไม่ห่าง
“ไม่หรอกครับ เพื่อนผมดีกับผมทุกคน”
“ดีเกินไปจนน่ารำคาญรึเปล่าครับ พี่ว่าถ้าขนุนรู้สึกแบบนั้นก็บอกเพื่อนบ้างก็ได้นะ เขาอาจไม่รู้ตัว”
“พี่จะว่าผมก็พูดตรงๆ ก็ได้ อย่าอ้อมดิ”
“เฮ้ย! ไอ้ไม้ มึงก็พูดปากหมาไป”พี่ยิปที่นั่งใกล้ๆ ไม้เอกกระทุ้งศอกเตือนสติ แม้จะพอรู้ว่าไม้เอกไม่ชอบให้ใครหักหน้าเหมือนท่าทีที่นิวกำลังทำ
“เรามาดื่มกันดีกว่าครับ ใช่มั้ยพี่ยิป”ขนุนส่งสายตามองไปยังรุ่นพี่อีกคนที่พอจะพึ่งได้
“เออๆ น้องกลัวแล้วเนี้ยไอ้ไม้ รึให้กูส่งน้องกลับถ้ามึงจะมาอารมณ์เสียเหมือนกินรังแตนอยู่แบบนี้ เรามาสนุกกันนะเว้ย”
“กูก็ไม่ได้จะอะไร พี่ขอโทษนะขนุน”
“อือ” ขนุนส่ายหน้าฝืนยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ”
“ในแก้วหมดแล้ว พี่เติมให้นะ”
“ห๊ะ? ”ขนุนหน้าเหวอ เหลือบตาลงไปมองแก้วในมือตัวเองที่เผลอกระดกจนหมดไปโดยไม่รู้ตัว
ไอ้ขนุนเอ้ย! เอ็งจะมากระดกฮวบเหมือนดื่มปกติไม่ได้!
“ส่งแก้วมาครับ”
“อ่า...ครับ ขอเบาๆ นะพี่ ผมมีนัดต่อ”ขนุนย้ำนัดของตนเอง แต่ก็ยื่นแก้วไปให้ แอบผ่อนลมหายใจเหมือนอึดอัดน่าดู ทั้งแอบเหลือบไปมองนิวที่นั่งวนปลายนิ้วไปบนปากแก้วของตัวเอง ไม่มีแม้แต่จะมองหน้าใคร มันทำให้ขนุนรู้ว่าตอนนี้นิวกำลังข่มอารมณ์ตัวเองสุดๆ เพื่อเขา
“แล้วตกลงเราไม่ได้บอกเลยว่านัดอะไรกับใคร”ไม้เอกมองคนตัวเล็กที่นั่งซุกมือไว้หว่างขายิ้มแห้งๆ ให้กับเขา ไหล่เล็กห่อจนแทบจะชิดกัน มันเป็นท่าทางธรรมชาติของคนที่กำลังประหม่าและหาคำตอบ แต่นั่นก็ทำให้ไม้เอกมองว่ามันดูน่ารักในสายตาเขา
“เอ่อ...”ขนุนเม้มปากเล็กเบาๆ กลอกตาไปมาก่อนจะไปหยุดที่ผู้ชายตรงหน้าที่กำลังชงเหล้าให้
“เพื่อนผมมีนัดกับ แฟน ของ มัน พี่ไม้เอกไม่รู้เหรอครับ”
คนที่พูดขึ้นเงยหน้าสบตาไม้เอกนิ่ง ทว่ากลับปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยันได้กวนตีนสุดๆ ก็เห็นจะเป็นของเพื่อนรักอย่างนิว
“นิว ไปบอกพี่ไม้เอกทำไม”ขนุนหันขวับไปพูดลอดทางไรฟันตากลมถึงกับต้องถลึงตาใส่ แล้วกลับไปยิ้มหวานให้คนตรงหน้าแล้วรับแก้วเหล้าที่ส่งมาอย่างว่าง่าย ขนุนไม่ได้อยากจะปิดบังแต่ก็ไม่ต้องการจะบอกไม้เอกตอนนี้ สถานการณ์มันดูหน้าสิ่วหน้าขวานเกินไป
อีกอย่างขนุนคิดว่ามันไม่ได้เป็นผลดีกับใครในที่นี้เลยที่จะบอกความสัมพันธ์ของตัวเองกับคนตรงหน้า และแน่นอนว่าคนที่ได้ยินอย่างไม้เอกถึงนิ่งงัน สีหน้าที่เคยเปลี่ยนได้ตามอารมณ์เริ่มดูน่ากลัวขึ้น ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบขึ้นมาทันที มีเพียงเสียงอึกทึกของโต๊ะข้างเคียงเท่านั้นที่ดังไปทั่ว แม้แต่เสียงเพลงที่ฟังดูเบาสบายหูก็เริ่มไม่เข้ากับบรรยากาศ
ขนุนกลอกตามองไปรอบๆ มองหาต้าที่ออกไปโทรหาไอ้แจ็กกับไอ้ช้างให้มาช่วยเป็นทัพหลัง อย่างน้อยมีอะไรพลั้งพลาดก็คงจะพอช่วยกันได้
ผมสาบานว่านี้ไม่ใช่การนัดหมายรวมกลุ่มเพื่อมาต่อยตี ผมแค่อยากมีใครหลายคนไว้ให้อุ่นใจ
“ที่เพื่อนพูด จริงเหรอขนุน”
“เอ่อ...”อีกครั้งที่ริมฝีปากของขนุนมันแห้งจนต้องเลียและขบเบาๆ อย่างครุ่นคิด “ครับ...ผมมีแฟนแล้วจริงๆ ”
“ใคร? ”
“ครับ?”
“พี่อยากรู้ว่าใคร? ”เสียงนิ่งถามออกมาเย็นเยือก พี่ยิปยื่นมือไปแตะแผ่นหลังของไม้เอกเบาๆ ให้ใจเย็นๆ เพื่อนอีกสองสามคนไม่สามารถพูดแทรกเข้ามาในบรรยากาศตอนนี้ได้
“มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่มั้ยล่ะครับที่ผมจะมีแฟน พี่ไม้เอกเองก็มีคนชอบตั้งเยอะนะครับ สาวๆ ในคณะยังพูดถึงพี่อยู่บ่อยๆ เลย”
“ขนุน พี่ไม่ได้อยากรู้เรื่องนั้นครับ”
ขนุนยกแก้วในมือขึ้นดื่ม ก่อนจะวางลงไปบนโต๊ะแล้วตัดสินใจพูดออกไป เพราะอย่างไรก็ปิดไม่ได้ “ผมกับพี่คณินเราเป็นแฟนกันครับ”
ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้ง ขนุนมองมือไม้เอกที่กำแน่นด้วยสีหน้าราวกับอยากจะต่อยหน้าใครสักคน อย่างแรกที่ขนุนทำก็คือวางมือไปที่ท่อนแขนของนิว ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะไม่รู้ว่าใครจะเป็นเครื่องรองรับอารมณ์พี่ไม้เอกรึเปล่า ยิ่งเพื่อนของเขาชอบแกว่งเท้าหาปากพี่ไม้เอกอยู่เรื่อย
ตึกตัก ตึกตัก!
ช่างเป็นสถานการณ์ที่บีบรัดจิตใจของขนุนอย่างมาก มากเสียจนแอลกอฮอล์และแก๊สในท้องมันตีรวนกันไปหมด
“เอิ๊กกก! อุ๊บ!”
ผะผม...ผมไม่ได้ตั้งใจจู่ๆ แก๊สมันก็ย้อนขึ้นมาแล้วอยากจะอ้วก
ขวับ!
คงไม่มีใครดุผมเรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหารหรอกนะ เพราะนี่มันวงเหล้าที่โคตรน่าอึดอัดเลย
“ขอโทษครับ กระเพาะผมมันบีบตัว”ขนุนตีท้องตัวเองปุ๊กๆ หัวเราะแห้งๆ หน้าจะร้องไห้ แถมยังอายจนแก้มขาวแดงก่ำ ลืมไปซะสนิทว่าเมื่อครู่บรรยากาศมาคุขนาดไหน แต่ก็ไม่พ้นความเงียบที่เอาแต่จับจ้องสายตามายังขนุนที่แทบอยากจะมุดตัวแทรกแผ่นดินหนีออกไป เจ้าตัวทำได้เพียงแก้เก้อโดยการคว้าแก้วของนิวที่อยู่ใกล้ๆ ขึ้นดื่มดับอาการไปไม่ถูกทางอึกใหญ่ จนไม่สนรสชาติของความขมติดลิ้น
อึก อึก!
“ไอ้ขนุน นั่นมันแก้วกู!”นิวหันไปเหวใส่คนตัวเล็กที่หน้าเหวอจนเสียอาการ เพราะแก้วของนิวไม้เอกก็เป็นคงชงให้ แน่นอนว่ามันเข้มจนแทบมองไม่เห็นเปอร์เซ็นต์ของโซดาเลยด้วยซ้ำ
“พี่ยินดีด้วยนะขนุน ที่เรามีแฟน”ความกังวลความตึงเครียดใดๆ เป็นอันต้องชะงัก เมื่อจู่ๆ คนที่เงียบมาจนถึงเมื่อครู่อย่างไม้เอกดันพูดสิ่งนั้นออกมา
“ยินดี?” ขนุนถึงกับตาวาวแต่แอบเก็บอาการตกใจ “...ขอบคุณครับพี่ไม้เอก”
“งั้นแบบนี้ก็ต้องฉลองสินะ”
“ไม่ครับ ไม่ต้องฉลอง”
แบบนี้มันน่ากลัวกว่าอีก
“ไอ้ยิปเอาแก้วมาเปลี่ยนใบนึงให้น้องนิว สั่งเหล้ามาเพิ่มด้วย กูอยากจะดื่มแบบเข้มๆ ว่ะ”
“เอาแล้ววววว”ขนุนพึมพำนั่งตัวแข็งมองดูของที่มาเติมเหมือนมันจะไม่มีทางหมดไปจากแก้ว แม้ขนุนพยายามจะขอปลีกตัวออกมา แต่ไม้เอกกลับรั้งไว้ตั้งหลายครั้ง
กระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงเกือบหนึ่งชั่วโมง ต้าเข้ามาตอนที่สถานการณ์ดูแปลกๆ ขนุนถูกประเคนแก้วให้แทบจะไม่ได้วางมือ แอบกระซิบถามนิวที่นั่งหน้าบึ้งเป็นมะกรูดก็ไม่ได้คำตอบรายละเอียดใดๆ มากนัก แล้วรายงานเรื่องที่ไปชวนแจ็กกับช้างว่าสองคนนั้นกลับบ้านต่างจังหวัดยังมาไม่ถึงหอ และแอบกระซิบนิวไปว่าเจอใครข้างนอกนั่น แต่ก็ไม่ได้บอกขนุนเพราะอนาวินกับโจมสั่งห้ามไว้
“นี่มันเยอะไปแล้วรึเปล่าวะ”ต้าสะกิดนิวที่เริ่มมีแอลกอฮอล์ในเลือดไหวเวียนอยู่ไม่น้อย เพราะทุกครั้งที่นิวปฏิเสธอีกฝ่ายก็จะเอาเรื่องในคณะมาขู่อย่างพวกกิจกรรมสันที่จะไม่ให้พวกรุ่นพี่ให้ความร่วมมือด้วย ยิ่งนิวเป็นพวกไม่ยอมใคร ท้าทายนิดหน่อยก็กระดกไม่ยั้งเหมือนกัน
“กูไหว”
“พี่ไม้เอกครับ ผมว่าผมขอพาเพื่อนกลับก่อนดีกว่า พวกแม่งถ้าเมาสองคนแล้วผมจะเอากลับไงล่ะพี่”
“เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง”ไม้เอกยิ้มมุมปากเลื่อนสายตาไปมองขนุนที่นั่งสูดน้ำมูกกับขยี้ตาเป็นรอบที่ร้อย แก้มกลมขาวมันแดงเถือกด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เผาได้รวดเร็วปานจรวด จนต้าต้องกดเบอร์ฉุกเฉินอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ ไม้เอกเล่นมอมขนุนซึ่งๆ หน้าขนาดนี้
“พี่ไม้เอกครับ”
“ว่าไงขนุน เราโอเคใช่มั้ย?”
“อือ ก็ไหวนะครับ แต่ก็เริ่มไม่ไหวแล้ว อึก!”แม้จะโต้ตอบออกไปได้ แต่ประสิทธิภาพของการรับรู้นั้นเริ่มต่ำ ลิ้นก็เริ่มหนักจนพูดแพ้เด็กสามขวบ
“มึงไม่ต้องแดกแล้วไอ้ขนุน กลับ! กูทนให้ไอ้บ้านี่เอาเปรียบต่อไปไม่ไหวแล้ว! ดูก็รู้ว่าตั้งใจยื้อเวลา”นิวที่นั่งอยู่ข้างๆ ลุกขึ้นยืนแล้วปัดแก้วที่ไม้เอกขยันส่งให้ขนุนทิ้งอย่างเหลือทน
กิจกรรมต่างๆ ไม่ร่วมไม่สนับสนุนก็ช่างแม่ง!
เคร้ง!
“ฉิบหายแล้ว!”
ต้ามองแก้วเหล้าที่หล่นลงแตกอย่างตกใจเป็นหนึ่งในบรรดาผู้ที่สติครบครั้นที่สุด
“นิวววว...ใจเย็นดิ พี่ไม้เอกขอโทษนะครับ”ขนุนยืนโซเซเข้าเกาะเพื่อน ตอนนี้ไม่มีใครอยากจะนั่งอีกต่อไปแล้วรวมถึงไม้เอกก็ด้วย ส่วนพี่ยิปก็รีบเข้าไปดึงแขนพี่ไม้เอกเอาไว้ส่ายหน้าห้ามไม่อยากให้เกิดเรื่อง
“กูว่าวันนี้พอแค่นี้เหอะไอ้ไม้ ถ้าเริ่มเมาก็กลับไปนอนกูขับรถให้เอง”
“ไอ้ยิปมึงปล่อย! กูไม่ทำอะไรเด็กหรอก มึงไม่ต้องกลัว”
“ใครเด็กวะ!”
“อย่านิว พี่ไม้เอก อย่ามีเรื่องเลยครับผมไหว...พี่ยิปผมพาเพื่อนกลับก่อนนะครับ ไปเหอะต้า นิว”ขนุนเข้าดึงแขนของนิวให้เดินออกไป ขืนยังอยู่ต่อไม่มีอะไรดีแน่ ทว่าระหว่างที่ขนุนกำลังจะเดินออกไปกับเพื่อน ไม้เอกก็ดันเดินดุ่มๆ เข้ามาทางด้านหลังแล้วคว้าแขนของขนุนเอาไว้สีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่นัก
“จะรีบอะไรนักหนา จะไปหาแฟนงั้นสิ”น้ำเสียงที่ค่อนไปทางไม่พอใจส่อออกมาทางสายตาดูน่ากลัว
“ผมบอกพี่ไปแล้ว ว่ามีนัด ปล่อยนะครับ!”ขนุนสะบัดแขนตัวเอง เริ่มมีสีหน้าบึ้งตึงไปด้วย
“พี่ไม่ให้ไป พี่รู้จักเราก่อน แคร์เราก่อนทำไมจะต้องเป็นคนอื่นวะ!”
“เมาแล้วก็กลับไปนอนอย่างที่พี่ยิปว่าเหอะครับ”ขนุนอยากจะพูดดี หากแต่อารมณ์ตอนนี้เป็นไปไม่ได้ แล้วยิ่งคนตรงหน้าเริ่มคุกคาม ขนุนก็รู้สึกว่าตนเองไม่จำเป็นต้องแคร์อีก
“ขนุน!”
“ผมถนอมน้ำใจพี่มาเยอะแล้วนะครับ อย่าให้เรื่องแบบนี้มาพังความสัมพันธ์ดีๆ จะดีกว่า ผมรู้...พี่ดีกับผมมาตลอด เลี้ยงข้าว เลี้ยงเหล้า เลี้ยงน้ำ ช่วยงานหลายๆ เรื่อง แต่ผมไม่คิดว่าต้องให้ทุกอย่างกับพี่หรอกนะครับ และที่สำคัญ...ผมไม่ได้ชอบพี่ไม้เอกแบบนั้น”
“.....”
“ผม....”ขนุนชี้นิ้วจิ้มไปที่อกตัวเองมองไม้เอกตาปลือ “ผมจะไม่ใจดีกับพี่อีกเหมือนกันถ้าพี่จะทำงี้กับผมอ่ะ! ไปเหอะต้า นิว”
หมับ!
“ก็บอกว่าไม่ให้ไปไง!”
“ปล่อยมือพี่จากเพื่อนผม”มือของนิวจับไปที่แขนของไม้เอก
“พี่ไม้เอก ไอ้นิว ใจเย็นๆ ”ต้าลนลานชะเง้อมองคนที่โทรเรียก และตอนนี้ก็เห็นแล้วว่าเดินเข้ามา จึงกวักมือเรียกสุดกำลัง
“พวกมึงไม่ต้องเสือก! กลับไปให้หมดเลยกูจะคุยกับขนุน!”ไม้เอกสะบัดมือนิวออกอย่างรำคาญแล้วจัดการดึงแขนขนุนให้เดินตามไปอย่างไม่แยแส จนทุกคนตกใจตามๆ กัน ไม่คิดว่าไม้เอกจะทำแบบนั้นได้
“พี่…ปล่อยโผมมมม”ขนุนเองก็เบลอจนขัดขืนอะไรไม่มากนักนอกจากเกี่ยวแขนกับพนักเก้าอี้แล้วลากไปด้วย เล่นเอาคนมองไปเกือบครึ่งโซนร้าน
และยิ่งมองกันไปใหญ่เมื่อจู่ๆ เจ้าของร่างสูงแปลกหน้าเดินมาขวางหน้าไม้เอกไว้แล้วจัดการดึงขนุนเข้าไปหลบด้านหลัง งานนี้เลยกลายเป็นเรื่องฮือฮาไปทั้งร้าน
โดยเฉพาะขนุนที่เบิกตาโพลงมองคนตรงหน้าเจ้าของแผ่นหลังกว้างและกลิ่นหอมคุ้นจมูก
“พี่คณิน! มะมาได้ไงครับ”
“ไว้ค่อยคุยกัน”
“อ๋อ แฟนตามมาหวงถึงนี่เชียว หึ!”
“ถ้ารู้ว่าคนที่คุณยุ่มย่ามเป็นแฟนคนอื่น ก็ถอยไปให้ห่างเถอะครับ ผมเตือนคุณแล้วนะ”
“แต่ขนุนเป็นรุ่นน้องผม ผมรู้จักก่อนคุณด้วยซ้ำ อย่ามาทำกร่างแถวนี้ที่ไม่ใช่ที่ของคุณ!”
“ท่าทางเราจะคุยกันไม่รู้เรื่อง ผมจะพาขนุน...แฟน ผม กลับ”น้ำเสียงที่พูดออกมาประกาศให้ไม้เอกรู้อย่างชัดเจน ก่อนจะจับมือขนุนเดินออกไปสีหน้าถมึงทึงไม่อยากต่อความ
แต่ใครจะไปคาดคิดว่าจู่ๆ ขณะที่คณินกำลังหันหลังให้ เท่าหนักๆ ของใครบางคนก็ลอยมาปะทะเข้ากับแผ่นหลังอย่างจัง จนทำให้ร่างสูงแทบคะมำไปข้างหน้า
“พี่คณิน เป็นอะไรมากมั้ยครับ!”
คนถูกถีบเอื้อมมือไปปัดเสื้อสีขาวตัวโปรดด้านหลังส่ายหน้าให้ขนุนที่แทบเข่าทรุด คณินเอี้ยวหน้ามองคราบสกปรกแววตานิ่ง ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังเจ้าของรอยยิ้มเหยียดและเจ้าของรอยรองเท้าอย่างคาดเดาความคิดไม่ออก แววตาที่นิ่งเรียบทว่าดูเดือดดาลขึ้นมาบ้างแล้ว
“เหี้ย! แม่งเด็กสินกำเล่นแรงว่ะ!”อนาวินอุทานอ้าปากเหวอหน้าซีด
“กูว่างานเข้าแล้วว่ะ ดูหน้าไอ้คณินดิ”
“ซวยแล้วไอ้คณิน”
“กูไม่รู้ว่าใครซวยงานนี้ แต่มึงลืมไปป่ะว่าไอ้คณินมันแชมป์เทควันโดสายดำมาก่อนนะเว้ย”
“.....”
“ผมไม่อยากใช่กำลังหรือมีเรื่อง แต่เมื่อคุณเริ่มผมก็ถือว่างานนี้คุณเป็นคนรนหาที่เอง”
ผั๊วะ!
“กรี๊ดดดด! เหี้ย!”
เสียงกรีดร้องโวยวายก็พลันเกิดขึ้นทันทีที่คณินโถมตัวเข้าไปหาไม้เอกก่อนจะซัดหมัดกลับสวนไปอย่างเหลือทน ขนุนถึงกับอ้าปากเหวอตัวแข็งทื่อมองเหตุการณ์ชุลมุนอีนุงตุงนังตรงหน้าอย่างช็อก
คนอื่นๆ ที่มีสติก็รีบเข้าไปห้าม ทั้งอนาวินและโจมรวมถึงเพื่อนของไม้เอกก็เข้าช่วยจับสองคนแยกท่ามกลางความโกลาหล
“พะพี่คณิน!”เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว ขนุนถึงได้เข้าไปช่วยแยกคนทั้งสองที่ต่อยกันนัว เล่นเอาข้าวของรวมถึงโต๊ะใกล้ๆ วงแตกแหกกระเจิงกันไปตามๆ กัน
กว่าจะหยุดทุกอย่างได้ก็เล่นเอาเหนื่อยหอบ เจ้าของร้านที่ลูกน้องเพิ่งโทรตามมาถึงในวินาที่ร้านเละเป็นข้าวต้มแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าแค่คนสองคนที่ต่อยกันในร้านจะนำความเสียหายได้ค่อนข้างเยอะขนาดนี้ แรงแต่ละคนเกินคาดหมายไปเยอะมาก โชคดีที่เจ้าของร้านอะลุ่มอล่วยไม่โทรแจ้งความ แต่ให้ร่วมกันชดใช้ค่าเสียหายแล้วแยกย้ายกลับ
นับว่าค่ำคืนนี้มีสีสันยันใบหน้า โดยเฉพาะคนที่ขนุนไม่คาดคิดว่าจะบู๊แหลกได้ถึงขนาดนี้
หากย้อนคิดกลับไปอีกทีเรื่องบ้าๆ เหล่านี้กลับทำให้หัวใจขนุนพองโตเป็นบ้า แม้จะเป็นเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นก็ตาม
ตึ้งตึง....
เสียงบานประตูเลื่อนของร้านสะดวกซื้อดังขึ้นด้านหลังของร่างสูงที่นั่งรอใครบางคนอยู่ที่ตรงขั้นบันได เสียงก๊อปแก๊ปของถุงที่ใส่อุปกรณ์ทำแผลวางลงข้างๆ พร้อมกับขนุนที่หย่อยตัวลงนั่งผ่อนลมหายใจเบาๆ หลังจากแยกย้ายกับเพื่อนๆ ขนุนจึงอาสาอยู่เป็นเพื่อนคณินหลังเกิดเกิดเรื่องวิวาทก่อนหน้านี้
ขนุนมองใบหน้าของคณินที่ตรงริมฝีปากมีรอยแตกเลือกซึม มองรอยข่วนเล็กๆ ตรงโหนกแก้มด้านขวา มองใต้ขอบตาที่แดงช้ำ คาดการณ์ได้ว่าอีกวันสองวันคงจะเขียวอย่างแน่นอน
“มองพี่แบบนั้นหมายความว่ายังไงครับ”
“เปล่า แค่มองที่พี่เจ็บ ผมอ่ะเจ็บตามเลย เพราะผมแท้ๆ พี่คณินถึงได้มาเจ็บตัวแบบนี้”
“โทษตัวเองทำไม มันเกิดขึ้นเพราะพี่ใจร้อนเองต่างหาก อย่าคิดมากนา”คนตัวสูงวางมือหนักๆ สอดปลายนิ้วเข้าใต้เส้นผมสีบลอนด์นุ่มมือแล้วโยกหัวทุยไปมา แอบบีบแก้มแดงๆ หนึ่งครั้งไม่อยากให้ขนุนคิดมาก แต่เป็นคณินเองมากกว่าที่คิดซะวุ่นวายไปหมดตอนนี้ เพราะนี่แค่เขาไม่อยู่ใกล้ๆ ยังมีคนมาวอแวขนาดนี้ ถ้าเขาไม่สอดส่องสายตาเลยจะขนาดไหน
คิดแล้วก็หวงจนของขึ้นอยู่ในใจ
“ผมทำแผลให้ดีกว่านะครับ เดี๋ยวมันจะอักเสบเอา”
“อือ”คณินหันตัวมาหาขนุนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ มองเข้าไปในดวงตากลมใสที่กำลังใช้เจลบางๆ แตะไปที่ริมฝีปากตัวเอง มือเล็กนั้นนุ่มกว่าที่คณินคิดเสียอีก มันทำให้คณินอดคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้าอยู่ใกล้แค่เอื้อมมาตลอด ทำไมเขาถึงเพิ่งจะรักคนตรงหน้าเอาตอนนี้ มันน่าขำตรงที่คณินกับขนุนเคยเจอกันมาก่อนเมื่อตอนเด็กนี่สิ
ทำไมพี่รู้สึกเสียดายเวลาในช่วงที่ไม่มีขนุนอยู่กันนะ ถ้าตอนนั้นเราอยู่ใกล้กันกว่านี้ พี่อาจจะชอบเราเร็วขึ้นก็ได้
“มองผมขนาดนี้มีอะไรรึเปล่าครับ จ้องกันนานๆ แบบนี้ผมเขิน”
“ก็อยากให้เขิน จะได้แน่ใจว่าเราจะไม่ไปเขินกับคนอื่นมากกว่าพี่”คนพูดสีหน้าจริงจังและหึงจริง
“ผมรักเดียวใจเดียวนะครับ”ขนุนพูดพร้อมกับแปะพลาสเตอร์ยาตรงรอยข่วนที่โหนกแก้มให้คณิน แอบอมยิ้มนัยน์ตาเป็นประกาย การได้มาอยู่ ณ จุดนี้ขนุนแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเอง
เพราะการชอบใครสักคนแล้วคนคนนั้นชอบเราตอบ มันไม่มีอะไรสุขใจไปกว่านี้แล้ว
“รักเดียวใจเดียวแล้วไง แต่พี่จะไว้ใจคนอื่นได้เหรอ ก็แฟนพี่น่ารักขนาดนี้ต้องหวงเป็นธรรมดา”คณินพยักหน้าให้กับความคิดตัวเอง
“พูดแบบนี้ไม่จั๊กจี้รึไงครับ ผมขนลุกเลย”ขนุนหลุดขำ เขามีชีวิตในรั้วมหาลัยอยู่ได้ตั้งนานไม่เห็นจะเป็นอย่างคณินคิด
“มันก็รู้สึกจั๊กจี้นะ มากด้วย”
“ตรงไหนครับ ผมเกาให้มั้ยอ่ะ”ขนุนพูดหยอกล้อ มือก็หยิบเอาผ้าเย็นที่ซื้อมาประคบใต้ตาให้คณิน
“ตรงนี้ครับ” นิ้วชี้จิ้มไปที่อกข้างซ้าย “เกาให้พี่หน่อย ไม่งั้นคงจั๊กจี้จนนอนไม่หลับ” คณินจับมือขนุนไว้ เลื่อนไปแตะตรงอกซ้ายตัวเองมองตาซะหวานเชื่อม
อย่างอื่นขนุนไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คำพูดและการกระทำของคณินมันแฮชแท็กใจขนุนซะจนแทบใจระเบิด อ้อนมาซะขนาดนี้ใครจะไปนิ่งไหว ขนุนอดทนมาตั้งเท่าไหร่แล้วกับผู้ชายตรงหน้า ที่ทำใจของขนุนละลายมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
“พี่คณินครับ”
“หืม? ”
“ผมมีบางอย่างจะบอกพี่”
“อะไร จริงจังหรือเปล่า?”
“ครับ”คนพูดกลืนน้ำลายอึกใหญ่ขยับเข้าไปใกล้จนชิด แล้วยื่นแขนไปกุมมือหนาบีบแน่นส่งสายตาปริบๆ ไปให้
“ครับพูดมาได้เลย พี่ฟังเราอยู่”คณินดูตั้งใจถึงได้มองใบหน้ากรุ้มกริ่มนั้นไม่วางตา
“คือว่า.....คืนนี้ไปดูหลอดไฟที่ห้องให้หน่อยได้มั้ยครับ”
ติดตามตอนต่อไป >>>
ขอบคุณค่ะ
หลานฮวา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
