ตอนที่ 8
มันอยู่ในสายเลือด
“มาปรึกษาถูกคนแล้ว” พี่โต๊ะยิ้มกว้าง ผมมองพี่ชายด้วยสายตามีความหวัง
“หึๆ”
“ขำอะไรครับ อย่าลืมสิว่าพี่เหนือก็ตกหลุมผมมาแล้ว มีผลงานการันตีคำพูด” พี่โต๊ะอวดประสบการณ์ เพื่อสร้างความน่าเชื่อถือ เมื่อถูกพี่เหนือสกัดดาวรุ่งด้วยเสียงหัวเราะ
“เก้าอี้แน่ใจแล้วนะ” พี่เหนือหันมาถามย้ำผม ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวขำแค่ไหน
“ตอนแรกแน่ใจครับ แต่...” ผมหัวเราะแห้ง “ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ”
“พี่ว่ากลับตอนนี้ยังทัน” พี่เหนือลดเสียงลง แต่ตั้งใจพูดให้พี่โต๊ะได้ยิน เรื่องชอบแหย่ชอบแกล้งแฟน พี่เหนือไม่เคยเป็นสองรองใคร บอกเสมอว่าเวลาพี่โต๊ะโดนแกล้งน่ารักดี
ผมมองทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม เพราะคู่นี้ผมถึงอยากมีแฟน เป็นความรักที่เหมือนจะไม่หวานแต่หวานมาก ผมคิดว่าผู้หญิงหลายคนคงอิจฉาพี่โต๊ะ ที่ได้ผู้ชายที่ดีอย่างพี่เหนือ ไม่ใช่เพราะรูปร่าง หน้าตา หรือฐานะ แต่เพราะความรักที่อีกฝ่ายมีให้พี่โต๊ะ
“พี่เหนือมีงานต้องทำไม่ใช่เหรอครับ ขึ้นไปได้แล้ว” พี่โต๊ะโบกมือไล่
“อีกสักพักก็ได้ ไม่ได้รีบร้อนอะไร” พี่เหนือเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ วาดแขนไปโอบบ่าพี่โต๊ะ แต่พอเจอสายตาพี่ชายผม พี่เหนือหัวเราะเสียงดังก่อนลุกขึ้น
“ตามสบายนะเก้าอี้ อยากได้อะไรก็บอกพี่โต๊ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้พี่เหนือ รอจนอีกฝ่ายออกจากห้อง จึงหันมามองพี่ชายตัวเอง ได้เวลาเข้าเรื่องเสียที
“ต้องบอกก่อนว่าพี่โล่งใจ” พี่โต๊ะมีสีหน้าจริงจัง
“โล่งใจ?” ผมขมวดคิ้วเข้าหากัน “ที่ผมชอบผู้ชายเหรอ”
“เปล่า” พี่โต๊ะยิ้มกว้าง “โล่งใจเพราะนึกว่าตัวเองเป็นอยู่คนเดียว ที่ไหนได้ความสตอล์คอยู่ในสายเลือดนี่เอง”
“ผมไม่ได้ตามพี่คีรินทร์ขนาดนั้น!” ผมรีบปฏิเสธ “เดี๋ยวนะ อยู่ในสายเลือด? อย่าบอกว่า...” ผมเบิกตากว้าง
“จะเหลือเหรอ ฮ่าๆ” พี่โต๊ะหัวเราะเสียงดัง “เห็นแก่ความรักของเรา พี่จะเล่าให้ฟัง เรื่องดีๆ ทั้งนั้น” พี่โต๊ะหัวเราะขำตัวเองนำไปก่อนแล้ว ยิ่งทำให้ผมอยากรู้มากขึ้น
“เล่าเร็ว พี่โต๊ะทำวีรกรรมอะไรไว้ ผมอยากรู้”
“คือว่า...” พี่โต๊ะลากเสียงยาว สายตาเป็นประกาย เมื่อย้อนคิดถึงความหลัง
“พี่ตามถ่ายรูปพี่เหนือ”
“อันนี้ผมรู้สิ” ผมไม่เห็นว่าจะเป็นสตอล์คเกอร์ตรงไหน แฟนคลับตามถ่ายรูปศิลปินเยอะแยะไป
“พี่เก็บข้าวของเล็กๆ น้อยๆ ด้วย” พี่โต๊ะเริ่มปล่อยออกมาทีละนิด
“เก็บข้าวของ? เก็บเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่แปลกนะ”
“ฮ่าๆ ไม่ใช่เก็บแค่เล็กๆ น้อยๆ แต่เก็บของเล็กๆ น้อยๆ หมายถึงเก็บทุกอย่างเลยไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหน”
“ทุกอย่าง? เก็บเสื้อ เก็บผ้าเช็ดหน้า เหมือนพวกแฟนคลับเหรอ”
“นั่นก็ด้วย แต่ไม่ค่อยได้มาหรอก ส่วนใหญ่พี่เก็บ...” แล้วพี่โต๊ะก็สาธยายวีรกรรมให้ผมฟังอย่างไม่ปิดบัง ผมขำจนท้องแข็ง แต่ไม่แปลกใจกับวีรกรรมที่ได้ยินเท่าไหร่ ก็นี่มันพี่โต๊ะนะ ธรรมดาได้ที่ไหน
“สุดท้ายพี่เหนือก็ไปไหนไม่รอด” ผมสรุปปิดท้ายเรื่องให้ พี่โต๊ะหัวเราะเบาๆ
“สงสัยพี่เหนือจะชอบของแปลกแฮะ”
“พี่ก็ว่างั้น” เราสองพี่น้องหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
“ทำไมพี่โต๊ะถึงอยากเก็บล่ะ” หลังจากฟังจนจบ นี่คือสิ่งที่ผมอยากรู้
“อืมม เพราะพี่ชอบพี่เหนือ เพราะรู้ว่าไม่มีทางได้เข้าใกล้ ของบางอย่างมันเลยมีค่ากับจิตใจ”
“เข้าใจแล้ว” สงสัยผมต้องลองทำบ้าง ผมก็อยากมีของๆ พี่คีรินทร์อยู่กับตัวเหมือนกัน
“ส่วนเรื่องของเก้าอี้ ถ้าจะให้พี่แนะนำ อย่างแรกคือเราต้องซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง”
“อืม” ผมพยักหน้า
“อย่าฝืนทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเรา อย่าทำในแบบที่เขาชอบ เราหนีตัวเองไม่พัน สักวันมันจะโผล่ออกมา ถึงตอนนั้นเขาอาจจะเกลียดเรา”
“อืม”
“ทำให้เต็มที่จะได้ไม่เสียใจภายหลัง แต่เมื่อมันเต็มที่แล้วก็ขอให้หยุด”
“อืม”
“พยายามเต็มที่กับดันทุรังมันไม่เหมือนกัน”
“ผมเข้าใจ”
“อย่างสุดท้าย เรื่องความรักไม่ใช่เรื่องผิด เรามีสิทธิ์จะรัก แต่ต้องเข้าใจด้วยว่า เขาก็มีสิทธิ์จะไม่รักเราเหมือนกัน อย่าลืมเผื่อใจไว้ ชอบผู้หญิงยังต้องเผื่อใจห้าสิบห้าสิบ ชอบผู้ชายด้วยกัน โดยไม่รู้ว่าเขาชอบผู้ชายไหมยิ่งต้องเข้มแข็ง หัวใจต้องแข็งแรง เข้าใจไหม”
“ไม่ต้องห่วง” ผมส่งยิ้มให้พี่ชาย รู้ทันทีว่าภายใต้รอยยิ้มที่เห็น พี่โต๊ะกำลังเป็นห่วงผม
“ถ้าช้ำใจจะมาขอให้ต้มน้ำใบบัวบกให้กิน”
“มาเถอะ พี่จะเตรียมให้อาบเลย”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะเสียงดัง รู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อได้คุยกับพี่ชาย
ว่าแต่ผมมีความหวังถึงยี่สิบเปอร์เซ็นไหมนะ ภาพสายตาดุๆ ของพี่คีรินทร์ลอยขึ้นมาในหัว
อืมม..สักสิบห้าเปอร์เซ็นต์ก็แล้วกัน
“ทีนี้บอกพี่มาว่าเรามีแผนจะจีบยังไง เดี๋ยวพี่จะช่วยดูให้ว่ามันโอเคหรือเปล่า รับรองจะช่วยเต็มที่”
“ไม่มีอะ” ผมส่ายหน้า “ถึงมาหาพี่โต๊ะนี่ไง เคยแต่จีบผู้หญิง ไม่เคยจีบผู้ชาย พี่โต๊ะเคยจีบพี่เหนือแล้วน่าจะมีประสบการณ์กว่าผมเยอะ”
พี่โต๊ะเม้มปากเข้าหากัน ยิ้มแหยๆ ทำให้ผมเริ่มเอะใจ
“อย่าบอกว่าไม่ได้จีบพี่เหนือนะ”
พี่โต๊ะส่ายหน้าแรงๆ
“อ้าว!”
“พี่แค่วิ่งตาม เป็นสตอล์คเกอร์ไปวันๆ พี่เหนือมาชอบเอง ถามว่าจีบยังไงตอบไม่ได้ ถามว่าตามยังไงเล่าได้ทั้งวัน อยากฟังอีกรอบไหม”
“พี่โต๊ะ~”
หมดกันความหวังอันน้อยนิดของผม
“หรือจะให้พี่เรียกพี่เหนือลงมาดี” พี่โต๊ะเริ่มหาทางออก เมื่อสองพี่น้องทำท่าจะไม่เอาไหนทั้งคู่
ผมส่ายหน้า ล้มตัวลงนอนหนุนตักพี่โต๊ะบนโซฟาตัวใหญ่ กอดหมอนไว้แนบอก
“ไม่เป็นไรดีกว่า เท่าที่ฟังพี่โต๊ะเล่า ผมพอเห็นทางแล้ว”
“เอางั้นนะ มีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกมา”
“ขอบคุณครับ”
ผมยังคิดวิธีไม่ออก เพียงแต่มีกำลังใจมากขึ้น หลังจากฟังความพยายามของพี่ชาย มันต้องอยู่ในสายเลือดสิใช่ไหม เมื่อชอบแล้วก็ต้องพยายามดูสักตั้ง ขอให้คุณมาสเตอร์พีซเปิดใจให้ผมด้วยเถอะ
• • • • • • • •
หลังจากไปนอนค้างบ้านพี่โต๊ะ ผมชาร์ตพลังงานมาเต็มร้อย ไม่ใช่แค่กำลังใจ แต่เป็นเรื่องของปากท้อง อาหารการกิน ขนมนมเนย เรียกว่ากินเหมือนอดอยากมานาน อะไรก็อร่อยไปหมด ของดีๆ ทั้งนั้น
ผมได้เงินใช้รายเดือนจากพ่อแม่ ในจำนวนที่เหมาะกับนักศึกษาคนหนึ่ง พี่โต๊ะพี่เหนือถูกสั่งห้ามไม่ให้ช่วยผมเรื่องเงิน เว้นแต่เป็นเรื่องจำเป็น ที่พิจารณาแล้วว่ามีเหตุผล พ่ออยากให้ผมรู้จักดูแลตัวเอง บริหารชีวิตให้ดีตามแบบที่เราเป็น ผมไม่ได้รวย พ่อแม่ไม่ได้รวย เงินไม่ใช่ของผม และผมจะแบมือขอพี่เหนือพี่โต๊ะง่ายๆ เหมือนเป็นเงินของตัวเองไม่ได้
เกือบครึ่งเดือนกับการใช้ชีวิตในรั้วมหา’ลัย ทำให้เข้าใจสิ่งที่พ่อสอนมากขึ้น เงินที่คิดว่าพอใช้แน่กลับส่อแววชักหน้าไม่ถึงหลัง ความคิดที่ว่าเดี๋ยวกินมาม่าเอาก็ได้ ทำให้ชีวิตหดหู่เมื่อถึงเวลาต้องกินจริงๆ ผมค้นพบว่าการกินมาม่าตอนมีเงินในกระเป๋านั้นอร่อยฉิบหาย แต่ตอนเงินในกระเป๋าร่อยหรอกินยังไงก็ฝืดคอ ใจมันโหยหาแต่ของดีๆ อาหารอร่อยๆ เข้าใจคำว่ากินกันตายทันที ได้แต่สอนตัวเองว่า เดือนหน้าต้องบริหารจัดการให้ดีกว่านี้
ผมเก็บข้าวของที่พี่โต๊ะขนมาให้เข้าตู้ ยิ้มด้วยความอุ่นใจว่ารอดแล้วกู ดีที่พ่อแม่ไม่ห้ามเรื่องนี้ ผมจึงได้ของกิน ของใช้มาตุนไว้เต็มตู้ ยังไงก็ผ่านเดือนนี้ไปได้แน่นอน
ว่าแต่วันอาทิตย์แบบนี้ คุณมาสเตอร์พีซออกไปไหนหรือเปล่านะ หรือว่าพักผ่อนอยู่ห้อง ผมเดินออกไปที่ระเบียงด้วยความอยากรู้ ชะโงกหน้ามองระเบียงห้อง 503
ฉิบ! ผมทิ้งตัวลงกับพื้น เมื่อพี่คีรินทร์เงยหน้าขึ้นมามองพอดี ใจเต้นไม่เป็นส่ำ โดนจับได้ว่ามองหรือเปล่าวะ
เดี๋ยวนะ! เก้าอี้มึงต้องใจเย็นๆ มองแล้วไงวะ นี่มันระเบียง ออกมายืนชมนกชมไม้ได้ เมื่อคิดได้ผมรีบลุกขึ้นทันที
“พี่คีรินทร์” ผมโบกมือทักทาย ดูเหมือนอีกฝ่ายออกมาตากผ้าเช็ดตัว
“ไง” เสียงตอบกลับไม่ดังมากแต่ก็พอได้ยิน
“กินข้าวกลางวันหรือยังพี่ ผมกำลังจะออกไปกิน ไปด้วยกันไหม”
ผมยิ้มใสซื่อ พูดด้วยอารมณ์ประมาณพี่น้องชวนกันกินข้าว ไปเปล่าพี่ ผมจะไปพอดี แต่ในใจเต้นตึกตัก พูดเนียนไหมวะ สีหน้าออกหรือเปล่า บ้า แสดงเก่งกว่านี้ต้องไปเป็นดาราแล้ว ไม่มีพิรุธหรอกมั่นใจได้
“เอาสิ”
“งั้นผมลงไปเลยนะ” ผมพูดจบก็วิ่งจู๊ดกลับเข้าไปในห้อง เปลี่ยนกางเกง หวีผม หยิบกระเป๋าสตางค์ กุญแจห้อง วิ่งมาได้ครึ่งทางนึกได้ว่าลืมโทรศัพท์ เลยวิ่งกลับขึ้นไปเอาใหม่ ก่อนวิ่งลงมาหยุดยืนที่หน้าประตูห้อง
แฮ่ก แฮ่ก
เสียงประตูเปิดออก
“ไปเลยไหมพี่ หิวแล้ว” ผมยิ้มด้วยใบหน้าสดชื่น เหงื่อเหง่ออะไรไม่มี ต้องเช็ดออกหมดแล้วสิ ไหนใครหอบ ไม่มีทางรู้หรอก ใครจะจับได้
“ไม่สบายเหรอ”
“เปล่าพี่”
“หน้าเราแดง”
นี่ไง! คนที่จับได้
“เมื่อกี้ผมลืมโทรศัพท์เลยวิ่งขึ้นไปเอาแล้ววิ่งกลับลงมา” เมื่อโดนจับได้ก็สารภาพไปเลยง่ายกว่า
“จะมีสักครั้งไหมที่ออกมาโดยไม่ลืมอะไร” มือใหญ่จับหัวผมโยกเบาๆ คนพูดยิ้มขำ แต่ใจผมไปหมดแล้ว ละลายกับรอยยิ้มของคุณมาสเตอร์พีซ
“ไหนว่าหิว”
“หิวสิพี่ ไปเลยนะ” ผมหมุนตัวออกเดิน เกือบไปแล้ว จ้องเพลินไปนิด ตกในภวังค์เลยกู
ผมลอบมองนิ้วยาวที่จับช้อนส้อม มองริมฝีปากที่ดูดหลอดน้ำ มองขนตายาวที่กะพริบเป็นจังหวะ ชอบทุกอย่างที่เห็นตรงหน้า ผมว่าผมชักเข้าใจอารมณ์ของพี่โต๊ะแล้ว
“เมื่อวานไม่อยู่เหรอ”
“ใช่ครับ ผมไปนอนบ้านพี่ชาย พี่รู้ได้ไง”
“ตอนเดินเข้ามา เห็นระเบียงไม่เปิดไฟ”
“อ๋อ” ผมพยักหน้า ในใจเริ่มคิดว่า กลับมาดึกแค่ไหนถึงมั่นใจว่าผมห้องไม่อยู่ ออกไปกับพี่เจนหรือเปล่า ผมลอบมองพี่คีรินทร์ ความอยากรู้นี่มันน่ากลัวจริงๆ บั่นทอนจิตใจฉิบ
“ป้าครับเก็บตังค์” พี่คีรินทร์เรียกป้าเจ้าของร้าน ผมส่งเงินให้แต่ถูกปฏิเสธ สงสัยจำที่ผมบอกได้ว่าเดือนนี้ผมจน
“งั้นเดือนหน้าขอผมเลี้ยงคืนบ้างนะ”
“ไม่ต้อง”
“ต้องสิ ไม่งั้นผมไม่สบายใจ ขอเลี้ยงมื้อใหญ่สักครั้งก็ยังดี”
“มื้อเดียว ตกลงไหม”
“ครับ”
“ก็ตามนั้น” พี่คีรินทร์ลุกขึ้นยืน ผมมองหลอดที่เสียบอยู่กับแก้วใส หลอดที่พี่คีรินทร์เพิ่งใช้ดื่มน้ำ หลอดที่โดนริมฝีปากของอีกฝ่าย
เอาวะ!
ผมลุกขึ้นยืน อาศัยจังหวะเดินผ่านโต๊ะ หยิบหลอดหย่อนใส่กระเป๋ากางเกง ตื่นเต้นดีเหมือนกันแฮะ ลุ้นฉิบ
“พี่จะไปซุปเปอร์มาเก็ต เราขึ้นไปก่อนเลย”
“ไปด้วยได้ไหมพี่ นัดใครไว้หรือเปล่า ผมมีของอยากได้พอดี”
ไม่ว่าจะอยากซื้อหรือไม่ ทุกอย่างต้อง ‘พอดีจะ..’ ไว้ก่อน เพื่อหาโอกาสให้ตัวเอง
“ไม่มี ไปได้” พี่คีรินทร์เดินนำผมข้ามถนน เราเดินทะลุมหา’ลัย เพื่อจะข้ามไปอีกฝาก
ผมลอบมองใบหน้าด้านข้างของพี่คีรินทร์ มีสิ่งหนึ่งที่ค้างคาใจ และผมควรหาคำตอบให้ได้ ก่อนที่มันจะสายจนเกินไป ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากถามออกไปตรงๆ
“พี่กับพี่เจนคบกันเหรอครับ”
พี่คีรินทร์หันมามองหน้าผม ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”
“คืนก่อนโน้นผมเห็นพี่เจนมาหาพี่ที่หอ” พี่คีรินทร์พยักหน้าให้รู้ว่าเข้าใจแล้ว
“เจนมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย เลยอยากได้เพื่อนคุย เราไม่ได้คบกัน”
“ครับ” ผมพยักหน้า โล่งใจที่ยังพอมีหวัง แต่ก็กลุ้มใจอยู่มาก เมื่อเทียบกันแล้วผมนึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะเอาอะไรไปสู้พี่เจนได้ คนที่มาหาใครสักคนถึงบ้าน เพราะมีเรื่องไม่สบายใจ มองยังไงก็คงไม่ได้คิดแค่เพื่อนกัน
• • • • • • • •
“แดงหรือเขียว”
“ครับ?”
“องุ่นแดงหรือเขียว แบบไหนอร่อย”
“อ๋อ ผมว่าแดงอร่อยกว่า เขียวบางทีเจอเปรี้ยว”
พี่คีรินทร์หยิบองุ่นใส่ถุงสองพวงใหญ่ ก่อนเดินไปหยิบผลไม้อย่างอื่นต่อ ความพ่อบ้านของอีกฝ่ายสูงมากในสายตาผม ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีมาก คิดแล้วก็อยากเป็นคนโชคดีคนนั้น
“พี่คีรินทร์ซื้อของเยอะจัง อย่างกับอยู่สองสามคน” ผมมองของในรถเข็นของอีกฝ่าย ส่วนผมถือตะกร้าใบเล็กใบเดียว ซื้อแค่ยาสีฟันหนึ่งหลอด กับแชมพูหนึ่งขวด พอเป็นพิธี
“ติดห้องไว้เผื่อเวลาหิว”
ผมคิดถึงของที่อัดอยู่เต็มตู้เย็นและตู้เก็บของ พูดอีกก็ถูกอีก พอมีแล้วมันอุ่นใจ ว่าจะไม่หิวโหยอีกต่อไป
ผมช่วยพี่คีรินทร์ถือถุงใส่ของเดินกลับหอ แอบยิ้มเมื่อคิดว่า เหมือนคู่แต่งงานกลับจากซื้อของเข้าบ้านด้วยกัน ความรักทำให้คนเราเพ้อได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ เดี๋ยวสุข เดี๋ยวเศร้า เดี๋ยวฝันกลางวัน มันทำให้ผมรู้ว่าที่ผ่านมาความรักของผมคือปั๊บปี้เลิฟดีๆ นี่เอง โธ่หลงคิดว่าตัวเองเป็นกูรูตัวจริงมาตั้งนาน
ผมกำลังตัดสินใจว่าจะหน้าหนาขอแวะห้องพี่คีรินทร์ดีไหม แต่คิดอีกทีอย่าดีกว่า เราควรตั้งหลักก่อน ไม่ควรเดินสะเปะสะปะแบบไม่รู้ทาง
“นี่ครับ” ผมส่งถุงให้พี่คีรินทร์เมื่อเดินถึงหน้าห้อง 305 และอีกฝ่ายไขกุญแจเรียบร้อยแล้ว
“รอเดี๋ยว”
“ได้ครับ” ผมพยักหน้า พี่คีรินทร์หายเข้าไปในห้องก่อนเดินกลับออกมา ยื่นถุงสองใบให้ผม
“ให้ผมเหรอครับ?” ผมเบิกตากว้าง แปลกใจเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะซื่อเผื่อ
“อย่ากินแค่มาม่า มันไม่ดี”
“ผมเกรงใจ” ผมไม่กล้าหยิบเพราะเกรงใจอีกฝ่าย ดูจากของแล้วราคาไม่ใช่น้อยเลย
“เอาไว้ค่อยเลี้ยงพี่มื้อใหญ่ขึ้น ลืมหรือเปล่าว่านอกจากพี่เป็นพี่รหัสเราแล้ว ยังเป็นพี่เทคด้วย”
“ไม่ลืมครับ แต่ไม่คิดว่าจะน่ารักขนาดนี้” ผมยิ้มกว้าง หัวใจมันพองโตเพราะความใจดีของอีกฝ่าย
“รับไปสิ”
“ครับ ขอบคุณครับ” ผมรับของมาถือ น้ำท่วมปาก ไม่กล้าบอกว่าที่ห้องผมเต็มไปด้วยของดีๆ จนล้นตู้ ผมสัญญาว่าจะกินให้หมด กินให้ครบทุกอย่าง
พี่คีรินทร์พยักหน้า หมุนตัวเดินกลับเข้าห้อง ผมมองประตูที่ปิดลงตาละห้อย พอได้เจอแล้วก็อยากเจอนานขึ้นอีก เวลาอยู่กับคนที่ชอบเวลาเดินผ่านไปเร็วจริงๆ
ผมเก็บของเข้าตู้ รู้สึกผิดกับพี่โต๊ะเล็กน้อย ที่ขยับของไปไว้ด้านใน วางของพี่คีรินทร์ไว้อย่างดี แต่ผมคิดว่าพี่โต๊ะคงเข้าใจ
อ่า..จริงด้วย! เมื่อคิดถึงพี่โต๊ะผมจึงนึกถึงบางอย่าง เกือบลืมไปแล้ว
ผมหยิบหลอดออกจากกระเป๋ากางเกง มันยับย่นเล็กน้อย ผมวางลงบนสมุดที่อยู่บนโต๊ะหนังสือ นั่งมองด้วยสายตาพิจารณา มันก็หลอดสีขาวธรรมดาหรือเปล่าวะ
รู้แล้ว!
ทำให้มันมีคุณค่าด้วยการจูบทางอ้อมดีกว่า ผมเดินไปหยิบขวดน้ำจากในตู้เย็น แต่พอจะจะเสียบหลอดลงไปก็เกิดลังเลขึ้นมา
ไม่ไหวว่ะ แหยงชอบกล
ผมยอมแพ้ ล้มเลิกความคิด วางหลอดลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นยืนเพื่อเอาขวดน้ำไปเก็บ แต่เพราะวางไม่ดีพอ หลอดจึงกลิ้งตกลงบนพื้นในจังหวะที่ผมก้าวเท้าพอดี
การเหยียบหลอดนั้นไม่ได้น่ากลัวแต่อย่างใด สิ่งที่น่ากลัวกว่าคือ เมื่อคุณหยิบขึ้นมาแล้ว คุณต้องตัดสินใจว่า คุณจะเก็บหลอดพร้อมรอยเท้าของคุณเป็นที่ระลึกหรือไม่
ตั้งแต่อาบน้ำตอนเช้าก็ยังไม่ได้ล้างเท้าอีกเลย ห้องก็ไม่ได้ถูมาสองวัน มองหลอดยังไงก็ไม่เห็นหน้าพี่คีรินทร์ลอยมา เห็นแต่เท้าตัวเองล้วนๆ
ผมถอนหายใจเบาๆ
ในจังหวะที่หลอดดูดกระทบก้นถังขยะ เป็นเวลาที่ผมบอกตัวเองว่า.. เห็นทีว่านี่จะไม่ใช่ทางของผมเสียแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ของจริงจะเริ่มตอนนหน้าแล้วนะคะ สปอยล์ชื่อตอน >> Stalker แบบเก้าอี้.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หัวข้อ: ❤ Stalker ติด.ตาม.รัก -Love Aholic-❤[ตอนที่ 25]★18/02/19★ P:22 (อ่าน 170942 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก