ตอนที่ 5
ก็แฟนกันแหละ อย่าคิดมาก
“แม่งเมื่อไหร่มันจะจบว่ะ” ฝนทำหน้าเบื่อหน่าย เมื่อมีคำสั่งออกมาว่าทุกคนต้องมาซ้อมหรือซ่อมตามทีพี่ว้ากเรียกในวันพรุ่งนี้ ซึ่งก็คือวันเสาร์ เหตุเกิดจากวันนี้มีคนโดดประชุมเชียร์เกินห้าคน กรรมจึงตกกับปีหนึ่งตาดำๆ อย่างทั่วถึง
“กูถามคำเดียว ถ้าพรุ..”
“หยุด!” ผมยกนิ้วชี้ขึ้นห้ามลูกจันไม่ให้พูดต่อ
“อะไรของมึงวะ” ลูกจันหน้าเหวอเพราะกำลังตั้งใจพูดอย่างออกรสออกชาติ
“มึงบอกว่าถามคำเดียว”
“ไอ้เหี้ยนี่”
ครับเชื่อผมเถอะว่าลูกจันเป็นผู้หญิง แต่อาจจะฝึกเล่นวอลเล่ย์บอลมาตั้งแต่เด็ก หรืออาจมีพี่ชายสักสิบคนถึงทำให้หัวผมสะบัดได้
“มึงก็อย่ากวนตีนมันนักเลย” ขลุ่ยปรามผม ยังดีที่มีแก่ใจช่วยจัดผมที่ตกลงมาให้เข้าทรง
ลูกจันหันมาส่งสายตาอาฆาตก่อนพูดต่อ “กูอยากรู้ว่าถ้าพรุ่งนี้คนโดดยิ่งกว่าวันนี้ วันอาทิตย์แม่งไม่ต้องมาอีกเหรอวะ”
“ถ้ากังวลเรื่องนั้นงั้นง่ายนิดเดียว” ผมรีบเสนอไอเดียเพราะไม่อยากให้เพื่อนกลุ้มใจ
“ว่ามาดิ” ฝนหันมามองผมด้วยความสนใจ
“พรุ่งนี้มึงก็โดดสิวะ แล้วมาวันอาทิตย์ทีเดียว”
“ไอ้..”
ผมยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ เมื่อลูกจันทำท่าจะให้สัตว์เลื้อยคลานผมเพิ่ม
“แล้วตอนกูวิ่งรอบสนาม มึงจะมาวิ่งแทนกูไหม”
“ไม่” แน่นอนว่าด้วยความเป็นเพื่อนที่ดี ผมต้องตอบแบบนี้อยู่แล้ว
“นี่ก็อีกอย่างที่กูเบื่อ อะไรนิดอะไรหน่อยสั่งวิ่งลูกเดียว ไม่มีอย่างอื่นให้ทำแล้วเหรอวะ” ฝนทำหน้าเบื่อ ด้วยความที่หน้าของฝนเวลาไม่ยิ้มค่อนข้างกวนอวัยวะเบื้องต่ำ ฝนจึงเป็นปีหนึ่งที่ถูกวิ่งบ่อยที่สุด ท่าที่ได้รับคะแนนโหวตว่าทำเมื่อไหร่โดนเมื่อนั้น คือท่ายักไหล่พร้อมจ้องตา ถ้าถามผมว่าความกวนระดับไหนก็ต้องตอบว่าเต็มแม็ก มีสิบเต็มสิบ มีร้อยเต็มร้อยกันเลยทีเดียว
“บ่นแล้วก็ต้องมา บ่นแล้วก็ต้องทำ จะบ่นกันทำไมวะ” ขลุ่ยส่ายหน้าเลยถูกพวกผมมองแรงใส่ ตั้งแต่โคนันขลุ่ยไล่ประวัติพี่รหัสตัวเอง ดูเหมือนไม่มีใครอยากยุ่งด้วยเท่าไหร่ ชื่อเสียงเลื่องลือในหมู่รุ่นพี่ เป็นบุคคลที่ถูกแตะต้องน้อยที่สุดในบรรดาเด็กปีหนึ่งทั้งหมด
“งั้นก็แยกย้ายกลับบ้าน พรุ่งนี้จะได้มีแรงตื่นเช้า” ลูกจันรวบรวมสัมภาระ ที่นัดจะไปแฮ้งเอาท์เย็นวันศุกร์เป็นอันยกเลิก ผมเสียดายนิดหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าต้องลากสังขารมามหา’ลัย
• • • • • • • •
เพราะหอพักอยู่ไม่ไกลผมจึงไม่ต้องใช้รถเหมือนคนอื่น อาศัยสองขาเดินไปเรื่อยๆ เหล่สาวให้พอไม่เหงา ชมนกชมไม้ ชม....
“พี่คีรินทร์” ผมยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นโบกก่อนลดแขนลง
มากับใครวะ สายตาเพ่งมองร่างระหงที่เดินเคียงข้างร่างสูง ไม่ได้ถามโคนันขลุ่ยซะด้วยว่าคุณมาสเตอร์พีซมีแฟนหรือยัง แต่ถึงมีก็ไม่แปลก หล่อขนาดนี้จะเหลือเหรอวะ ดีเหมือนกันถือเป็นการตัดคู่แข่งคนสำคัญไป
แต่เมื่อเดินตามไปเรื่อยๆ ความคิดของผมก็เริ่มเปลี่ยน จากการสังเกตอาการโลกเอียงของฝ่ายหญิง กับการขยับตัวออกห่างเป็นระยะของคุณมาสเตอร์พีซ ฝ่ายหนึ่งมือไม้เป็นปลาหมึก อีกฝ่ายดันเก็บมือเข้ากระเป๋ากางเกงมิดชิด แบบนี้ถือเป็นการส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือได้ไหมวะ
ผมกระแอมในลำคอก่อนตะโกนเรียกเสียงดัง
“พี่คีรินทร์”
ร่างสูงหันกลับมามอง ผมยกมือขึ้นทักพร้อมกับเร่งฝีเท้าเข้าไปหา
“เก้าอี้”
“เก้าอี้อะไรที่ไหนคะคีรินทร์” ใบหน้าสวยเฉี่ยวหันมองซ้ายขวาเพื่อหาเก้าอี้สักตัว
“น้องรหัสผม”
“น้องรหัส? ที่เรียกเก้าอี้เมื่อกี้เหรอคะ” คนพูดหัวเราะโดยไม่ปิดบัง “ชื่อประหลาดจัง เอามาตั้งได้ไง”
“นี่พี่หญิงอยู่บัญชี เป็นเพื่อนกับพล” คุณมาสเตอร์พีซแนะนำอีกฝ่ายให้ผมรู้จัก พี่พลคือพี่ว้ากตัวโหดสุด เสียงดังที่สุดของคณะผม
“สวัสดีครับพี่หญิง ชื่อพี่จำง่ายดีนะครับ” ผมยังคงคอนเซ็ปยิ้มหวานให้สาวสวย แต่ใบหน้าสาวเจ้าตึงทันที สงสัยเส้นจะลึกขึ้นมาปัจจุบันทันด่วน ไม่ขำต่อแฮะ ก็แค่ชมนิดชมหน่อยว่าชื่อตั้งง่ายดี
“จะกลับหอเหรอ”
“ครับ”
“อืม งั้นก็ไปด้วยกัน”
ผมอยากจะแหมให้ยาวไปถึงดาวอังคาร ทีอย่างนี้พิศวาสผมขึ้นมาเชียว
“จะกลับเลยเหรอคะ ไม่แวะทานข้าวด้วยกันจริงๆ เหรอ”
“หญิงตามสบายเลย ผมเพิ่งทานมา เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่ร้าน” เสียงพูดทุ้มนุ่ม แม้ไม่ยิ้มแต่ใบหน้าไม่บึ้งตึงเหมือนที่ผมชินตา
“เก้าอี้ไปได้แล้ว”
“ครับ” ผมรีบก้าวเท้าตามคุณมาสเตอร์พีซ เห็นขรึมๆ แบบนี้ร้ายใช่เล่นแฮะ
“ไม่สนเหรอพี่ออกจะสวย” ผมถามเมื่อเราแยกกับพี่หญิงที่หน้าร้านอาหาร เป็นร้านที่อยู่บนเส้นทางกลับหอพัก
“นายชอบผู้หญิงทุกคนที่สวยเหรอ” หน้าดุๆ หันมามองผม
“ก็ไม่ขนาดนั้น แต่แว่บแรกยังไงมันก็ต้องชอบก่อนใช่ไหมล่ะ รู้นิสัยค่อยว่ากันอีกที”
“หิวไหม” คนถามเปลี่ยนเรื่อง
“พอถามก็ชักหิวแฮะ” ผมยกมือขึ้นลูบท้อง
“อืม งั้นก็แวะกินก่อน อาหารตามสั่งแล้วกันจะได้เร็ว”
“อ้าวไหนพี่ว่ากินแล้ว” ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง มั่นใจว่าได้ยินเต็มสองหู
“พี่ไม่ได้ชอบผู้หญิงทุกคนที่สวย”
เป็นคำตอบที่ทำให้ผมปิดปากเงียบ ไม่มีคำถามใดๆ มาถามต่อ ชัดระดับฟูลเอชดีขนาดนี้ผมก็หมดคำจะพูด
• • • • • • • •
ผมชะลอฝีเท้าเมื่อลงมาถึงชั้นสาม อดมองไปยังประตูห้อง 305 ไม่ได้ ออกไปหรือยังนะ แต่ห้องปิดเงียบแบบนี้สงสัยไปแล้วมั้ง
ผมออกจากหอเดินตรงไปยังมหา’ลัย หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความเช็คว่าเพื่อนแต่ละคนถึงไหนกันแล้ว ได้ความว่าผมที่อยู่ใกล้ที่สุดเป็นคนเดียวที่ยังไม่ถึง
วันนี้บรรยากาศดูคึกคัก ทุกคนตื่นตัวเพราะไม่รู้ว่าจะโดนอะไรกันบ้าง ผมนั่งอยู่ในแถวที่เป็นระเบียบกว่าทุกวัน พี่พลเป็นคนเดินตรวจแถวผม จากต้นแถวลงมาเรื่อยๆ ใจผมเต้นตึกตักเมื่อเท้าของพี่พลหยุดที่ผมพอดี จะโดนอะไรอีกไหมกู ผมคาดเดาไปต่างๆ นาๆ แต่พี่พลแค่จ้องมองผม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน สายตาไล่ลงไปจนถึงเท้าก่อนไล่กลับขึ้นมาจนถึงหัวกบาล ผมสาบานว่าพี่พละกำลังขำแต่ต้องเก๊กเอาไว้
ขำอะไรวะ ผมนิ่วหน้าเมื่ออีกฝ่ายเดินผ่านไปแล้ว ถึงผมที่ตัดมาอาจจะดูเด๋อไปนิด แต่ก็ไม่แย่ถึงกับน่าเกลียดจนทำให้ใครสะดุดได้ เสื้อที่ใส่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง นี่มันรสนิยมของคุณมาสเตอร์พีชเลยนะ รสนิยมผมที่ไหน มั่นใจว่าดูดีแน่ กางเกงยีนส์ขาดเข่าทั่วไป รองเท้าผ้าใบสีขาว ก่อนออกจากบ้านก็ส่องกระจกดูแล้ว ตอนเจอเพื่อนก็ไม่มีใครทักให้เสียเซลฟ์นี่หว่า แล้วพี่พลขำอะไรผมวะ
!!!
ผมตาลุกโพลงเมื่อใครบางคนเดินมาหยุดยืนหน้าแถว ลูกจันจับเสื้อผมจากทางด้านหลังกระตุกแรงๆ
“มึง!”
“กูเห็นแล้ว”
เสื้อสีเดียวกัน แบบเดียวกัน แต่นั่นยังไม่เท่ากับกางเกงสีซีดขาดเข่าเหมือนกัน รองเท้าผ้าใบสีขาวเหมือนกัน และผมทรงเดียวกัน ผมกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก จังหวะนี้ผมภาวนาอยู่อย่างเดียว ใครอย่าแซวขึ้นมาเชียว ผมไม่อยากโดนคุณมาสเตอร์พีซฆ่าหมกมหา’ลัย
“เสื้อคู่เหรอวะ”
“แต่งมาเปิดตัวหรือเปล่า”
“ยังไงมึง ยังไง”
ถ้าคิดว่าการต้องตื่นมาทำกิจกรรมที่คณะวันเสาร์โหดแล้ว ผมว่ายังไม่ได้เศษเสี้ยวของตอนนี้ มหกรรมแซวดังขึ้นอย่างต่อเนื่องหลังจากเลิกประชุมเชียร์ ไม่ใช่แค่เพื่อนปีเดียวกันแม้แต่พี่ว้ากบางคนที่ต้องคีพลุคยังอดแซวผมกับพี่คีรินทร์ไม่ได้ อย่าถามถึงหน้าของคุณมาสเตอร์พีซตอนนี้เลยครับ เหมือนใครเปิดเตารีดเบอร์แรงสุดแล้วรีดจนเรียบกริบ ตึงเปรี๊ยะ
“เก้าอี้มานี่” พี่พลกวักมือเรียกผม ถามว่าอยากเข้าไปไหม ใครจะอยากครับ ยิ่งมีคุณมาสเตอร์พีซยืนอยู่ในกลุ่มด้วยยิ่งไม่อยากไปแต่ผมก็ต้องไป ยังดีที่สามยอดกุมารตามผมมาติดๆ
“พี่รหัสน้องรหัสคู่นี้มันยังไง ทำไมต้องใส่เหมือนกัน” พี่พลจ้องหน้าผม
“บังเอิญครับพี่”
“จะบังเอิญหัวจรดเท้าแบบนี้เลยเหรอวะ นี่มันเสื้อคู่ชัดๆ”
ผมรีบโบกไม้โบกมือให้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ส่งยิ้มกว้างให้ทุกคนที่มองมาด้วยความสนใจ
“ไม่มีอะไรจริงๆ พี่ ก็แฟนกันแหละ อย่าคิดมาก”
!!!
เหมือนทุกอย่างถูกแช่แข็งแบบปัจจุบันทันด่วน จู่ๆ ห้องก็เงียบกริบ ดวงตาทุกคู่เบิกกว้างจ้องตรงมาที่ผม
“เฮ้ย!พี่ แฝดกัน ไม่ใช่แฟนกัน!” ผมตาเหลือก เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป
“เอาดีๆ จะแฝดหรือแฟน” พี่พลถามย้ำ หลังจากหายตกตะลึงกับคำตอบของผม
“แฝดสิพี่ ถามได้” ผมพูดเสียงโอดครวญ ความวัวยังไม่ทันหายหาความควายเข้ามาแทรกอีกแล้วกู
“คำตอบแรกมันออกมาจากใจหรือเปล่าน้อง” พี่สันทนาการคนหนึ่งซึ่งผมจำชื่อไม่ได้พูดขึ้น
“ว่าไงวะคีรินทร์ ตกลงแฝดหรือแฟน”
คุณมาสเตอร์พีซถอนใจยาว หันมาจ้องหน้าผม
“แฟน”
“ใช่พี่ เห็นไหมผมบอกแล้วว่าเป็นแฟน”
!!!
“เชี่ย!” ผมหันขวับไปมองพี่คีรินทร์ ตกใจจนตาเบิกโพลง
“จริงเหรอวะคีรินทร์! มึงพูดเล่นหรือเปล่า” พี่พลชักขำไม่ออก ถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ก็ถ้ากูตอบว่าแฝดจะหยุดกันไหม ตอบไปพวกมึงก็ไม่หยุด”
“ไอ้ห่า ทำกูตกใจหมด” พี่พลถอนใจโล่งอก
ดูเหมือนคุณมาสเตอร์พีซจะทำวงแตกได้อย่างรวดเร็ว ไม่มีใครอยากแซวพวกผมต่อ เพราะมันไม่สนุกอีกต่อไป
“กูเกือบเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงแล้วนะมึง” ลูกจันกระซิบเสียงเบา
“พี่คีรินทร์แม่งเจ๋งวะทำวงแตกกระเจิง” ขลุ่ยมองตามร่างสูงที่เดินห่างออกไปพร้อมพี่พลด้วยสายตาชื่นชม “มันต้องคนจริงแบบนี้ถึงจะหยุดได้”
“โชคดีของมึงไป ไม่งั้นโดนแซวไม่เลิกแน่”
ผมเห็นด้วยกับฝน นับถือคุณมาสเตอร์พีซอยู่ในใจ นอกจากจะหล่อ ดูดีแล้วยังเจ๋งมากอีกด้วย
• • • • • • • •
ผมเคาะประตูห้อง 305 เมื่อเห็นจากระเบียงว่าอีกฝ่ายกลับมาแล้ว
พี่คีรินทร์เปิดประตูออกมา ชะงักเมื่อเห็นผม
“ขอผมเข้าไปหน่อยได้ไหม”
เป็นสิบวินาทีของการวัดใจ ก่อนประตูจะถูกเปิดกว้างขึ้นแทนคำอนุญาต ผมเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้อง
เป็นห้องที่ดูเรียบง่าย สะอาดสะอ้าน ผมแปลกใจนิดหน่อยว่าเราอยู่หอเดียวกันจริงไหม ทำไมห้องถึงดูต่างกันมากขนาดนี้ ถ้าห้องพี่คีรินทร์ได้สิบ ห้องผมอาจติดลบนิดๆ เพราะความรก
พี่คีรินทร์ชี้ให้ผมนั่งลงบนเตียง ผมมองอีกฝ่ายก่อนพูดสิ่งที่ตั้งใจออกมา
“ผมอยากบอกว่าวันนี้ผมไม่ได้ตั้งใจใส่ชุดชนกับพี่คีรินทร์ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่แต่งแบบนี้” ผมออกตัวถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
“จะบอกทำไม”
“ก็ผมกลัวพี่เข้าใจผิด”
“ไร้สาระ พี่ไม่ได้คิด ใครจะบ้าใส่เลียนแบบคนอื่นทั้งตัว”
ผมหัวเราะแห้ง เจ็บจี๊ดสิครับ คนบ้าก็ยืนอยู่ตรงนี้แหละ ตั้งใจละเลียนแบบทั้งตัวด้วย แค่ไม่คิดจะใส่ชนกับต้นแบบเท่านั้น
“ยังไงผมก็ต้องขอโทษที่ทำให้พี่โดนแซว” นี่คือเหตุผลหลักที่ผมลงมา
“อย่าขอโทษถ้านายไม่ได้ทำอะไรผิด” มือใหญ่วางลงบนหัวผม มันให้ความรู้สึกอุ่นใจแปลกๆ ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับพี่คีรินทร์
“เป็นแมวเหรอ”
“ครับ” ผมเลิกคิ้วขึ้น งงที่จู่ๆ อีกฝ่ายพูดถึงแมวขึ้นมา
“หึๆ” เสียงหัวเราะทำให้ดวงตาคู่นั้นดูอ่อนโยนลง
“พอแตะแล้วนั่งนิ่ง เรียบร้อยขึ้นมาเลย ไม่ป่วนเหมือนทุกที” พี่คีรินทร์ลดมือลงมากอดอก
“ผมไม่ได้ป่วน กล่าวหากันแบบ..”
เสียงผมขาดหายไป เมื่อมือใหญ่วางลงบนหัวอีกครั้ง ผมเหลือบสายตาขึ้นมอง
“ฮ่าๆ” เป็นครั้งแรกที่พี่คีรินทร์หัวเราะเต็มเสียง ดวงตาคู่นั้นพราวระยับ
“ขำอะไรครับ” ผมยกมือขึ้นจับมือพี่คีรินทร์ดึงออกจากหัว จังหวะนั้นสายตาของเราประสานกัน ดวงตาของพี่คีรินทร์ยังวาบวับ ผมจ้องตาคู่นั้นนิ่ง เหมือนถูกมันดึงดูดเข้าไป
“ปล่อยมือพี่ได้หรือยัง”
“หะ! อ๋อ ได้ๆ” ผมพยักหน้า
“ได้ก็ปล่อยสิเจ้าเด็กเพี้ยน”
ตาผมตกลงมองมือ ฉิบหายยังจับเอาไว้มั่นเลย ผมรีบปล่อยแทบไม่ทัน เป็นอะไรของกูวะเนี่ย
“มีอะไรอีกไหม พี่ทำงานค้างอยู่”
“ไม่มี” ผมรีบลุกขึ้นยืน “ผมกลับห้องก่อน ฝันดีนะพี่”
“อืม”
ผมเดินเอ๋อๆ ไปที่ประตู ได้ยินเสียงทุ้มลอยตามหลังมา
“ฝันดี”
เสียงประตูห้องปิดลง ผมยืนทำหน้าโง่ๆ อยู่หน้าประตู เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นวะ ผมเหมือนตกหลุมเสน่ห์ของพี่คีรินทร์
คุณมาสเตอร์พีซเก่งขนาดทำให้ผู้ชายใจเต้นได้ด้วยเหรอวะ ไม่ธรรมดาจริงๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
.
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
