บทที่ 14 การกลับมา
เสียงเพลงเบา ๆ บอกคุณลักษณะเด็กดี ดังตามสายจนถึงหน้าโรงเรียน นี้เป็นเทอมแรกของปีการศึกษาใหม่ เนื่องจากเป็นโรงเรียนขยายโอกาส ที่กำลังเปิดการเรียนการสอนให้ครบหกชั้นปี ตามระเบียบศึกษาธิการ แต่โรงเรียนยังอยู่ห่างอำเภอ หลายคนจึงส่งผู้หลานไปเรียนตัวอำเภอ มีส่วนน้อยที่ต้องการให้ลูกเรียนใกล้ ๆ ผู้ปกครองหลายคนเดินทางมาส่งลูกเอง
อัฐณพและนิมิตมาโรงเรียนแต่เช้า อัฐณพใส่ชุดราชการกากีสีอ่อน ยังไม่ทันเข้าห้องพัก ก็ออกมายืนรับนักเรียนหน้าโรงเรียนก่อน นิมิตออกมายืนห่าง ๆ
“น้องนพ ไม่สบายอยู่ มาเร็วกว่าพี่อีก” พี่สุนีย์เดินตามออกมาหน้าโรงเรียน
“ครับพี่ ยังไม่ได้เข้าห้องพักเลยพี่” ชายหนุ่มทัก ยิ้มตอบ
“หล่อฟิ้ว จริง ๆ วันนี้” พี่สุนีย์คงเอ่ยปากชม
“ไม่หรอกครับ ก็นาน ๆ ครั้งได้ใส่” อัฐณพตอบด้วยความเกรงใจ
“แล้วแผลเป็นไงบ้าง พี่เพิ่งกลับมาสองวันก่อน เพิ่งรู้ จะไปเยี่ยมก็ไม่ว่างสักที พอดีญาติตามมาอยู่เป็นเพื่อน ก็เลยยังไม่มีโอกาส” หญิงสาวอธิบายเสียยืดยาว
“สวัสดีครับ” เด็กชายชั้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง ยกมือไหว้ทำความเคารพ ทั้งสองคน
“สวัสดีครับ/ค่ะ”รับไหว้เด็กชายตัวน้อย ยิ้มให้ผู้ปกครอง สักครู่ใหญ่เสียงรถจักรยานยนต์เลี้ยวเข้ามาจอดด้านหน้าโรงเรียน
“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มใหญ่ของผู้มาใหม่ อยู่ในยูนิฟอร์ม มือหนึ่งหอบช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาด้วย
“ครับ” อัฐณพขานรับ ดูแปลกใจนิดหนึ่ง
“ไม่ทราบว่าครูอัฐณพ อยู่โรงเรียนหรือเปล่าครับ” คนที่อยู่ตรงหน้าถามขึ้น นิมิตรีบเข้ามาประชิดตัว ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่าง
สงสีย นิมิตพยีกหน้าให้
“ค...ครับ ผมครับ” อัฐณพตอบกลับคนที่ยืนตรงหน้า
“มีคนให้ทางร้าน ส่งดอกไม้มาให้ครับ ของคุณอัฐณพครับ” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ อัฐณพตกใจ มองหน้าสุ
นีย์ ทั้งเด็กนักเรียนผู้ปกครองหลายคนก็มองมาที่จุดเดียว
“รับซินพ” นิมิตเอ่ย อัฐณพสะดุ้ง แต่ก็ยังคงไม่แน่ใจว่าเป็นการล้อเล่นอะไรหรือเปล่า
“ชะ...ใช่ผมจริงหรอ” อัฐณพถามกลับไปยังคนที่ยืนตรงหน้า
“ถ้าครูชื่อนายอัฐณพ ผมว่าใช่ครับ” คนส่งดอกไม้ตอบ อัฐณพพยักหน้าอีกครั้งก่อนรับช่อดอกไม้ดอกช่อใหญ่มาไว้ในอ้อมกอด เคยแต่ได้รับช่อดอกไม้ตอนที่รับปริญญาเท่านั้น จากนั้นไม่เคยคิดว่าจะได้อีกครั้ง
“ขอบคุณครับ” อัฐณพเอยขึ้นเบา ๆ มองดูดอกไม้ที่อยู่ในอ้อมกอด อย่างชื่นชม ตื่นเต้น ใครส่งมาให้
“อยู่นี้นพ” สุนีย์ชี้ตรงซองจดหมายสีชมพู่ นิมิตรีบแกะออกมาแล้วยื่นให้อัฐณพ
“............หอมกลิ่นกรรณิกา ลอยลมมาจากแดนไกล…………
.............หัวใจพี่ลำพอง คิดถึงวันวาน คอยประคอง............”
คิดถึงครับ รอพี่ด้วย
พี่ดาร์วของคุณนาย
“บ้าเอ้ย” อัฐณพเอยออกมาเบาๆ ใบหน้าแดงก่ำ มองลายมือที่เขียนแบบหวัด ๆ แล้วรีบเก็บลงซองจดหมาย
“ใครหรอ นพ” หญิงสาวที่ยืนข้าง ๆ ลุ้นด้วยความสงสัย นิมิตได้แต่ส่ายหน้า พร้อมรับช่อดอกไม้ไปถือไว้แล้วถอยออกมาห่าง ๆ
“ไม่รู้ครับ” อัฐณพแสร้งตอบ แต่ก็หน้าแดงถึงใบหูมันฟ้องอยู่แล้ว สักครู่ใหญ่ รถยนต์ตำรวจเข้ามาจอเทียบ
“เนื้อหอมจริง” สุนีย์เอ่ยขึ้น นิติกรลงมาจากรถยิ้มกว้างมาแต่ไกล ขณะที่อัฐณพและสุนีย์ทำหน้าที่รับนักเรียนอย่างขะมักเขม้น นิติกรเลยต้องเดินมายืนข้าง ๆ นิมิตแทน
“อ้วน” คำทักทายแรกเมื่อเจอหน้า นิมิตเฉย
“อาว ทำเป็นเล่นตัวนะอ้วน ดอกไม้ช่อโตนี้ของใคร” นิติกรเอ่ยมองช่อดอกไม้ในมือนิมิต แล้วหันซ้ายขวาหวังว่าจะเห็นคนที่มอบดอกไม้ช่อนี้
“หรือซื้อให้ใคร” นิติกรถามเสียงเข้ม นิมิตสะแยะยิ้มนิดหนึ่ง ก่อนหันไปทางอื่น ทำให้อารมณ์ของนิติกรเริ่มก่อตัว จึงเดินไปหาอัฐณพแทน
“น้องนพ พอจะรู้ไหมว่าดอกไม้ช่อนั้น” นิติกรกระซิบข้าง ๆ อัฐณพปรับสีหน้าให้ปกติ
“ของครูนพคะ คุณตำรวจ” สุนีย์เป็นคนเฉลยแทน นิติกรยิ่งสงสัย
“โรแมนติกมากเลย สุนีย์อยากได้แบบนี้บ้างจัง” สุนีย์เอ่ยต่อ นิติกรมองนิมิตและอัฐณพสลับกันไปมา จากนั้นจึงเดินจากไปขึ้นรถ
“อาว เป็นอะไรของเขา” สุนีย์เอ่ยตามหลัง
จะรู้ว่าคนที่ตัวเองเคยรักษานั้นไม่ใช่คนไม่ดี แต่ก็ไม่น่าจะปิดบังกันขนาดนี้ จนต้องเกือบเอาชีวิตมาเสี่ยงด้วยกัน ทำเป็นเด็กน้อยในบางเรื่อง ทำเป็นคนแก่ในเรื่องที่ตัวขาเองไม่ยอม เกือบจะเดือนเต็ม ๆ ถึงติดต่อมา เลยไม่รู้ว่าทำอาชีพอะไร
“กลับเข้าโรงเรียนเถอะนพ” สุนีย์มองนาฬิกาข้อมือ อัฐณพหันไปพยักหน้ากับนิมิต จับเอาช่อดอกไม้ นิมิตพยุงให้เดินต่อไป
“สวยเนาะ พี่คงไม่มีโอกาสได้แบบนี้” สุนย์เอยขึ้นลอย ๆยังคงฝันต่อไป แล้วเดินลัดสนามเข้าแถวเคารพธงชาติ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
โต๊ะเล็ก ๆ ที่เดิมที่เคยนั่ง ชายหนุ่มกำลังมองดูเอกสารในมือ สายตาไล่ไปตามตัวอักษรแต่ใจนั้นกลับคิดอะไรไปเรื่อย ถ้าคนอื่นสังเกตก็จะพบรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากของชายหนุ่ม ความรู้สึกตอนนี้เหมือนต้นไม้ที่เคยแห้งกำลังได้น้ำรดลง
“ขอโทษคะ ปลัดค่ะ” เลขาหน้าห้องเข้ามาก่อน ทำให้ชายหนุ่มตื่นจากพวังค์
“พี่โรชค่ะ” เสียงใสแจวลากมากแต่ไกล สาโรชมองดูต้นเสียง แล้วพยักหน้าให้เจ้าหน้าที่ หญิงสาวจึงต้องถอยออกไป
“คุณแวว” สาโรชเอ่ย หญิงสาวผู้มาใหม่ในชุดสวยหรูตามแบบฉบับของตัวเธอเดินเข้ามาที่หน้าโต๊ะทำงาน
“ทำไมตกใจที่เจอแวว หรอค่ะ” แววมยุราถามเสียงสูง
“ครับ แค่ผมไม่ได้เจอคุณแววนานแล้ว” สาโรชเอ่ยแล้วลุกยื่น ผายมือไปยังที่นั่ง แววมยุราจำใจต้องทิ้งตัวลงนั่ง พร้อมบีบน้ำตา
“รู้ไหมตั้งแต่เกิดเรื่อง แววไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว” แววมยุราเริ่มเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“สมศักดิ์ละครับ” สาโรชเอ่ย เขารู้แต่เพียงว่า แววมยุรานั้นไม่ได้มีส่วนข้องเกี่ยวกับยาเสพติดที่พ่อเขาทำอยู่ แววมยุราเชิดหน้าขึ้นน้ำตานองหน้า
“อย่าเอ่ยถึงเลย เขารู้ว่าแววเป็นเบี้ยล่าง รังแกแต่แวว” แววมยุราเอยต่อ สาโรชได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
“ตั้งแต่เกิดเรื่อง ทุกคนมองว่าแววเป้นส่วนหนึ่งของขบวนการ ที่พ่อแววทำไว้” แววมยุราเริ่มสะอื้นต่อ สาโรชนั่งไม่ติด รีบหาผ้าเช็ดหน้าที่พกไว้ขึ้นมา พอมองผ้าเช็ดหน้าก็รู้สึกถึงอีกคนที่เป็นเจ้าของ จึงวางลงในลิ้นชักโต๊ะ แล้วหันไปหยิบทิชชูส่งให้หญิงสาวแทน หญิงสาวรับมาซับน้ำตาเบา ๆ
“ผมว่า คุณแววอย่าไฟฟังคนเหล่านั้นเลย” สาโรชให้กำลังใจ
“พี่โรช แววรู้ว่าพี่โรชกลับมา แววก็เลยรีบมาหาแต่เช้าคะ” แววมยุราส่งสายตาอ้อน
“ครับ ผมเพิ่งกลับมาทำงาน” สาโรชกล่าวรับ แววมยุราเอื้อมมือเกาะแขนสาโรชที่นั่งตรงข้าม จนชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดพยายามแกะมือออก
“เวลาแววไปไหนมาไหน ผู้คนชอบมองแวว แววยอมรับว่าแววอายมาก” แววมยุราเอ่ย
“คุณแวว อยู่กับใครครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามพยามแกะมือออก
“แวว อาศัยบ้านพักปลัดสมศักดิ์ พักไปก่อนคะ จนกว่าแววจะได้ที่อยู่ไหม แววไม่มีใครแล้วตอนนี้” แววมยุราเสแสร้งบีบน้ำตา จนทำให้ชายหนุ่มใจอ่อนลง
“ตอนนี้ สมศักดิ์เป็นอย่างไรบ้างครับ” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่อง
“จะเป็นอย่างไรละ ชอบทำตัวหาเรื่องแววไปเรื่อย แววเบื่อ” แววมยุราถอนหายใจออก
“ต้องเข้าใจครับ คนเจ็บ ผมต้องฝากขอบคุณ คุณแววและปลัดสมศักดิ์ด้วยที่เข้าไปช่วยเหลือผม” สาโรชเอ่ยเป็นทางการ ตั้งแต่งเขาเข้ากรมเพื่อรายงานผลการปฏิบัติหน้าที่ และขยายผลการจับกุมครั้งนี้ทำให้หลายคนถูกสอบและให้ออกจากราชการ คาด
โทษ หลายตำแหน่งว่างลง และหลายตำแหน่งกำลังถูกปรับเปลี่ยนกัน
“แวว มาพี่โรชอยากให้พี่โรชช่วย” แววมยุราเอ่ย
“จะให้ช่วยอย่างไรบอกมาเลยครับ” สาโรชเอย
“แววอยากออกไปจากที่นี่” แววมยุราเอ่ยกลับ
“คุณแววมีญาติพี่น้องไหมละครับ” สาโรชถาม แววมยุราส่ายหน้า สาโรชได้แต่ถอนหายใจ
“ผมว่าเราค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ หาทางดีกว่าไหมครับ” สาโรชเสนอ
“แวว ว่าอยากจะขอมาอยู่กับพี่โรชจะได้ไหมค่ะ” แววมยุราเอ่ยออกมาตรง ๆ พลางบิดตัวไปมา
“มันจะไม่ดีนะซิครับ สมศักดิ์จะมีใครดูแล” สาโรชเอ่ยเบา ๆ
“ก็มีลูกน้องสองคนนั้นไงที่ดูแล แววไม่มีใคร แววอยากมีคนดูแลเหมือนกัน” แววมยุราเอยตอนท้ายประโยคอ้อนสาโรชมากขึ้น
“เกรงว่าจะไม่สะดวกด้วยซิครับ เพราะช่วงนี้พี่ต้องขึ้นลงกรุงเทพบ่อย” สาโรชหาทางเลี่ยง
“แววก็จะไปด้วย” แววมยุราส่งแววตาอ้อนวอน พอดีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะ สาโรชจึงกดรับสาย
“ของที่ส่งปลายทางได้รับเรียบร้อยแล้วครับ” ปลายสายเอ่ย
“ขอบคุณมากครับ” สาโรชตอบยิ้ม ๆ ดูอารมณ์ดีอย่างยิ่งจนเกือบลืมคู่สนทนาตรงหน้าเสียด้วยซ้ำ ถ้าแววมยุราไม่ทำเสียงเล็กเสียงน้อยลอดออกมา
“พี่เกรงว่าจะไม่เหมาะนะซิครับ” สาโรชเอ่ยอีกครั้ง แววมยุราทำท่าทีอารมณ์เสีย
“อะไรก็ไม่ได้ รู้แบบนี้ไม่เข้าไปช่วยก็ดี”แววมยุราบ่น เบา ๆ
“เอาเป็นว่า พี่จะลองไปคุยกับสมศักดิ์ดู ให้ดูแลคุณแววดีกว่านี้” สาโรชเอย
“แววไม่มีที่ไป เห็นว่าแววสิ้นไม้ไร่ตอกแล้วทุกคนก็ไม่ต้องการแวว” แววมยุราเอ่ยออกมา
“ขอประทานโทษค่ะ มีแขกมาขอพบค่ะ” เจ้าหน้าที่เดินเข้ามาแจ้งให้สาโรชทราบ แววมยุรามีอาการไม่พอใจอย่างยิ่ง รีบลุกขึ้นยืนแล้วสะบัดหน้าให้กับเจ้าหน้าที่
“ว่างแล้วผมจะไปเยี่ยมสมศักดิ์นะครับ” สาโรชเอ่ยตามหลัง แววมยุราไม่หยุดเดิน จึงได้แต่พยักหน้าให้กับเจ้าหน้าที่
“ปลัดคะ คือว่า ไม่มีใครมาขอพบหรอกค่ะ” เจ้าหน้าที่เฉลย มองตาแป๋วให้กับสาโรช สาโรชได้เพียงแต่ยิ้มบาง ๆ
“ขอบคุณครับ” และเอ่ยขอบคุณที่เข้ามาช่วย เมื่อทางเจ้าหน้าที่ออกไปแล้ว สาโรชจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสักครู่ก่อนกดโทรออก สัญญาณปลายสายติแต่ไม่มีใครรับ
“ไปไหนของเขาหนา” สาโรชเอ่ยกับตัวเอง แล้วว่างโทรศัพท์ลงตามเดิม จากนั้นจึงหันมาสนใจเอกสารตรงหน้าแทน จนเวลาล่วงเลยผ่านไป
“เจ้านายครับ จะรับของเที่ยงตรงนี้ไหมครับ” เสียงของคนขับรถนั้นเองที่เอ่ยออกมา สาโรชมองดูนาฬิกาที่ฝ่าผนังห้อง จะเที่ยงแล้วนี้นา
“แปลกนะน้ากล่ำ ปกติไม่ค่อยมาถามผมแบบนี้” สาโรชเอ่ยติดตลก
“ฝึกไว้ครับ”คนขับรถชื่อกล่ำเอ่ย สาโรชทำหน้าสงสัย
“ก็ใคร ๆ เขาพูดกันว่า ปลัดจะขึ้นเป็นนายอำเภอที่นี่แทน” นายกล่ำเอ่ย
“ใคร ๆ ที่ว่าใครหรอครับ” สาโรชเอ่ย
“พวกที่อยู่ฝั่งทางโน้นเขาพูดกันครับ” นายกล่ำชี้ไปทางฝ่ายบริหารอีกฝั่ง สาโรชได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะออกไปข้างนอก ส่วนเรื่องผมจะขึ้นแทนใครนั้น คงไม่ใช่แน่ ๆ” สาโรชตอบ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พร้อมกดโทรออกอีกครั้ง
+++++++++++++++++++++
วันเปิดเทอมใหม่ ทั้งนักเรียนเก่า ใหม่ ผู้ปกครอง ยังคงอยู่ที่ห้องวิชาการ เพื่อลงทะเบียนการเรียน และเคลียร์เกรดการศึกษาของ
บุตร
“ยังจะไปอยู่อีกหรือเปล่าคนเยอะขนาดนี้” นิมิตถาม พยุงเพื่อนลงมาจากชั้นบนของอาคาร
“เบื่อจริง มิต ไม่รู้เมื่อไหร่จะหาย” อัฐณพเอ่ยออกมา
“สักพักนั้นละ”นิมิตตอบ
“มิตไม่ได้มีเวลาอ่านหนังสือเตรียมสอบด้วย” อัฐณพเอ่ยพลางขยับไปนั่งที่มานั่งด้านหน้าอาคาร
“เรื่องแค่นี้ ไม่ต้องห่วงหรอก” นิมิตตอบ อย่างกับรู้ว่าอย่างไรเสียตัวเองก็ต้องได้ทำงาน
“นพ พอดีเมื่อเช้ามีคนเขาฝากของมาให้” เสียงครูหัวหน้าวิชาการเดินมาพร้อมกล่อง นิมิตและอัฐณพ มองหน้ากันเชิงคำถาม
“เขามาฝากไว้แต่เช้าแล้ว พอดีพี่ไม่มีเวลาไปไห้” หัวหน้าวิชาการเอ่ย อัฐณพรับของมาดู
“ไม่ต้องรักเท่าฟ้า แต่ขอให้รักเท่าเดิม.................................”
ริงโทนเพลงนี้ดังขึ้น ทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามอง
“อะไรนะมิต ของใคร” อัฐณพตกใจรีบยื่นให้เพื่อน
“หึ ไม่ใช่ของมิต จะเอามาให้ได้ไง” นิมิตปฏิเสธ
“แล้วของใครละ” อัฐณพใจคอไม่อยู่กับตัว นิมิตได้สติรีบแกะห่อขอขวัญนั้นออกมา ปรากฏโทรศัพท์เครื่องเล็กน่ารักที่ยังคงส่งเสียงเพลงดังขึ้นเรื่อย ๆ
“รีบรับเลย” นิมิตยื่นให้ อัฐณพมองหน้าก่อนรับโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“สวัสดีครับ” อัฐณพกล่าวทักทาย สักครู่ปลายสายจึงทักมา
“(คุณนายครับ)” เสียงหวานแจ้วมาก่อนเลยที่เดียว
“(อะ ๆ อย่าเพิ่งวางสาย) ปลายสายดักคอไว้ก่อน อัฐณพใบหน้าเริ่มเปลี่ยนสี
“สวัสดีครับ” อัฐณพกล่าวกลั้นหายใจสักครู่ นิมิตมองด้วยความสงสัย
“หายดีหรือยัง พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ไปดูแล พี่ไม่มีข้ออ้างนะ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างจงรู้ไว้ว่าพี่เป็นห่วงเสมอ” สาโรชเอ่ยพลางเอามือมาลูบตรงที่เคยโดนยิง
“ครับ” อัฐณพตอบ เสียงต่ำ จนอีกฝ่ายรู้สึกแปลกใจ
“(ดอกไม้สวยไหม)” ปลายสายยังคงกล่าวต่อ นิมิตนั่งลงข้าง ๆ
“ครับ” อัฐณพคงเสียงพูดแบบเย็นชา ไม่ยินดียินร้าย
“(ทานข้าวเช้าหรือยัง เย็นนี้พี่ไปทานด้วยนะ)”ปลายสายคงออดอ้อนคำหวาน อัฐณพถอนหายใจ
“คงไม่สะดวกครับ มีคนอยู่ทานด้วยแล้วครับ” อัฐณพตอบเสียงแข็ง
“(ใคร...)” น้ำเสียงจากปลายสายทำให้รู้ว่าอารมณ์เริ่มเปลี่ยนแปลงแล้ว อัฐณพจึงตัดสายไป เบื่อจะตอบคำถาม ดีเหมือนกันถ้าไม่มีเครื่องมือสื่อสาร แล้วหันไปทางนิมิต ที่นั่งตาแป๋วมองอยู่
“สรุปของใคร” นิมิตถามขึ้น
“ช่างเถอะ ไปกันเถอะหิว” อัฐณพกล่าวพร้อมลุกขึ้นยืน นิมิตลุกยืนตาม อัฐณพเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง
“ตามใจ” นิมิตตอบพร้อมพาเพื่อนลงจากอาคาร นักเรียนสองสามคนมาช่วยพยุงลงบันได
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ทางด้านอีกคนเมื่อโทรศัพท์ถูกตัดสายไป อารมณ์ฉุนก็เข้าแทนที่ เก็บของบนโต๊ะได้ก็เดินตรงลงจากอาคารสำนักงาน
“ลุงกล่ำ”เสียงตะโกนจากชั้นล่างดังขึ้นทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้ง ปกติไม่เคยได้ยินเสียงเรียกแบบนี้สักที เจ้าของเสียงนั้นรู้ว่าเป็นใคร
“ครับปลัด” นายกล่ำไวเท่าเสียงเรียก รีบมารับหน้า
“เจ้านาย จะไปไหนครับ” นายกล่ำเอ่ย
“เอารถออก ไปโรงเรียน.........”สาโรชเอ่ยด้วยสีหน้าขรึมบ่งบอกอาการคนโมโหสุดๆ
“ครับ สักครู่นะครับ” นายกล่ำตอบ แล้วรีบกลับขึ้นชั้นบน
“เกิดไรขึ้นพี่” ธุรการหลายคนสนใจ เพราะไม่เคยได้ยินเสียงปลัดสาโรชแบบนี้สักที
“ไม่รู้ สงสัยเกี่ยวกับคุณนาย” นายกล่ำรีบค้นหากุญแจรถ ปล่อยให้สาว ๆ ภายในอาคารต่างมองหน้ากัน
“ห๊า......” สาว ๆ หลายเสียงประสานขึ้นพร้อมกัน
“คุณนายปลัด” เสียงประสานกันออกมา ถือเป็นข่าวใหม่ ทุกคนที่มาทำงานที่นี่รู้แค่ว่าสาโรชโสด แล้วมีเพียงแววมยุราเท่านั้นที่ตามไล่ตามถือ
“คุณนายจะสวยไหมพวกเราว่าไง” สาว ๆ เริ่มจับกลุ่ม
“ไปก่อน เดี๋ยวจะมาบอก” นายกล่ำบอกสาว ๆ แล้ววิ่งลงชั้นล่าง หรือท่านปลัดไปมีตอนหายไปหกเดือนกว่า สักพักข่าวคุณนายของปลัดสาโรชก็ดังกระหึมทั่วทั้งสำนักงาน
“เร็ว ๆ” สาโรชตะวาด เมื่อนายกล่ำวิ่งออกมา
“ครับ ๆ” นายกล่ำรีบไปที่รถ แล้ววนออกมารับสาโรชที่ด้านหน้า ดูอารมณ์ของสาโรชนั้นบึ้งตึงยิ่งนัก สาโรชขบกรามแน่น ทำไมไม่ถึงเดือน จึงเปลี่ยนไป ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ ตัดเขาเสียดื้อๆ ต้องไปดูให้เห็นกับตา ว่าเกิดไรขึ้น
“เร็วได้ไม่ลุงกล่ำ” ชายโรชเอ่ย
“ครับ ๆ ได้รับ” ลุงกล่ำเร่งความเร็ว ใจชายหนุ่มนั้นร้อนดังไฟไปถึงที่แล้ว
“มีเรื่องเร่งด่วนหรือครับเจ้านาย” ลุงกล่ำสอบถาม
“นิดหน่อย อยากไปเห็นกับตาตัวเองมากกว่า” สาโรชเอ่ย ขบกรามแน่นจนเป็นเส้นนูนให้เห็นเป็นระยะ นายกล่ำลอบมอง คงต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ แต่ทำไมต้องไปที่โรงเรียน หรือว่าคุณนายเป็นครู ครึ่งชั่วโมงรถของอำเภอเข้ามาจอดภายในหน้าอาคารเรียน สาโรชเปิดประตูก้าวลงจากรถ หันซ้ายหันขวาแล้วตรงดิ่งไปยังอารคารเรียน ด้วยว่าเป้นครั้งแรกที่มาอาคารเรียนจึงไม่รู้ว่า คนที่ตามหานั้นอยู่ตรงไหน นายกล่ำวิ่งตามหลังมาติด ๆ
“ไปทางไหนลุงกล่ำ” สาโรชถาม นายกล่ำส่ายหน้า สาโรชจึงมุ่งหน้าไปที่กลุ่มนักเรียนเยอะสุด
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามาพบใคร” ครูเดินเข้ามาทัก
“ผมจะมาหาครูอัฐณพครับ” สาโรชเอ่ย
“อาว น้องคนนั้นนี้” ครูชัชวาลออกมาจากห้องพอดี สาโรชยกมือไหว้ ครูชัชวาลแปลกใจเล็กน้อย
“ครูนพ สงสัยไปกินข้าวแล้วครับ” ครูชัชวาลตอบ
“แล้วเขาไปกับใครครับ” สาโรชเอ่ยด้วยความร้อนใจ
“ก็เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนนี้ละครับ สักครู่คงมา บาดเจ็บแบบนั้นไปได้ไม่นายหรอกครับ” ครูชัชวาลกล่าว สาโรชพยักหน้ารับทราบ ผ่อนอารมณ์ลด
“นั้นไงมาพอดี” ครูชัชวาลชี้ไปยังกลุ่มครูสามสี่คนที่เดินกลับมา สาโรชมองตามที่ครูชัชวาลชี้ สายตาประสานกันอย่างจัง การมาครั้งนี้สร้างความแปลกใจให้กับคนที่รู้จักอยู่หลายคน
หัวข้อ: ขวัญใจขวัญรัก (ปลัดขี้ยา&ครูบ้านนอก)บทที่ 14 การกลับมา (22/08/2562) (อ่าน 12019 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก