สวัสดีปีใหม่ผู้อ่านทุกท่านนะครับ 
วันนี้ผมมีเพลงอยู่เพลงหนึ่งขอมอบให้ทุกคนในวันปีใหม่ จำได้ว่าฟังเพลงนี้ครั้งแรกตอนอยู่ ปวช.1 ช่วงปิดเทอมที่จะขึ้น ปวช.2 เป็นเพลงที่ฟังแล้วมีกำลังใจ คิดอะไรได้หลายอย่าง มันทำให้เราพร้อมที่จะก้าวต่อไปข้างหน้า และจะไม่ยอมเสียเวลาให้กับความเจ็บปวด ถ้าไม่ยอมก้าวข้ามผ่านความเสียใจหรือความผิดหวังต่างๆที่เกิดขึ้นในชีวิต ก็คงไม่มีวันที่เราจะเข้มแข็งอย่างแน่นอน ชีวิตต้องก้าวต่อไปถ้าเราไม่ยอมก้าวก็จะไม่มีวันรู้ว่าหนทางข้างหน้ามันจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน....อย่างไรผมก็ขอเป็นกำลังใจให้กับทุก ๆ คนที่ผิดหวังในปีนี้นะครับ ชีวิตยังต้องเดินต่อไปสักวันจะเป็นวันของเราครับ
แหล่งที่มา ชื่อเพลง : ArtFloor - เปียโน (Official Audio)
ติดตามได้ที่ Youtube : GARDEN MUSIC
********************************************************************************************เรื่องของผมอาจจะไม่ค่อยต่อเนื่องนะครับ เพราะผมจำเหตุการณ์ในตอนนั้นได้ไม่ 100% แต่พอจะเรียงลำดับเหตุการณ์ว่าอันไหนมาก่อนอันไหนมาหลังได้ครับ
บทที่ 4 “วิสาขบูชา”หลังจากวันนั้น (บทที่ 3) ผมกับกรก็สนิทกันมากขึ้น เราเริ่มขอเฟสบุ๊คและแลกเบอร์โทรศัพท์กัน กรเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งคุยด้วยแล้วสบายใจเพราะเขาเป็นคนตลก และทำให้ผมลืมเรื่องของตันได้บ้างบางเวลา เวลาอยู่เทคนิคชั่วโมงว่างผมมักจะไปนั่งเล่นกับพวกกลุ่มของเบญเพราะกรอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย จึงทำให้ผมได้เพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนเขาชื่อว่า “ชิต” ชิตเป็นคนของกลุ่ม 2 เป็นเพื่อนร่วมห้องของกรแต่ไม่ใช่คนในกลุ่มเบญ เพียงแต่ว่าเขาก็เหมือนจะสนิทกับกรเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะกรเป็นคนคุยสนุกด้วยจึงทำให้มีเพื่อนใหม่อยู่เสมอถึงชิตจะไม่ได้อยู่กลุ่มเบญแต่ก็ชอบมานั่งเล่นด้วยส่วนผมก็เช่นกัน จนบางครั้งกิ๊ฟก็บ่นกับผมว่า “ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะตุ๊ด” แต่ผมก็ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ เพราะการที่ผมได้คุยกับกรมันทำให้ผมลืมเรื่องของตันได้เยอะเลย คือทำให้ผมไม่ทุกข์มากเท่าเมื่อก่อนครับ
[วันอาทิตย์ที่ 3 มิ.ย. 2555 เวลา 20.00 น.]“พรุ่งนี้วันวิสาขบูชาไปเรียนหรือเปล่า” แม่ถามผมขณะที่ผมยืนล้างจานอยู่
“ไม่ไปครับแม่ แต่มีไปช่วยเขาเดินบาตรที่หอพระครับ” ผมตอบแม่ขณะที่ล้างจานไปด้วย
พรุ่งนี้เป็นวันวิสาขบูชา อาจารย์วิชาญ อาจารย์ในแผนกของผมเองแกเป็นสมาชิกชมรมยุวพุทธิกสมาคม เวลามีงานบุญของหอพระแกจะชอบพานักเรียนไปเดินบาตรให้ชาวบ้านใส่เงินร่วมทำบุญ และปีนี้ก็เป็นคิวของพวกผม
“แม่วางเงินไว้นี่นะ แล้วอย่าพากันนอนดึกละ” แม่พูดจบแล้ววางเงินไว้บนโต๊ะกินข้าว แล้วก็เดินขึ้นห้องนอนไป คือน้องสาวนอนกับผมครับ เหตุที่นอนด้วยกันเป็นเพราะกลัวผีทั้งคู่เลย 555+
พอล้างจาน อาบน้ำ ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยผมกับอุ้มก็เข้านอน
“แปรงฟันยัง” ผมถามอุ้มขณะที่เรากำลังจะนอน
“ยัง”
“ไปเลย มึงไปแปรงเลยอย่าสกปรก” คือน้องสาวผมมันชอบไม่ยอมแปรงฟันก่อนนอนครับ ไม่รู้เป็นอะไรของมันทุกวันนี้ยังเป็นอยู่เลย 555+
แค่เพราะหัวใจมันบอก อาจไม่ค่อยพอ ฉันก็ยังมั่นใจ ว่างต้องใช่เธอ ~ [เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ผมครับ]
“ฮาโหลว่าไงมึง” กรโทรมาครับ
“นอนหรือยางงงงงงง” กรทำเสียงแบบผีหลอดอะครับ แบบหลอนๆอะ
“นอนแล้ว”
“หรอออออออออ” มันยังทำเสียงหลอน
“แล้วมึงเป็นเหี้ยอะไร ต้องทำเสียงกวนส้นตีน” ผมบ่น
“โถ่ ไม่มันส์เลยไม่มีอารมณ์ร่วม” กรบ่นกลับ
“มีอะไรก็ว่ามาจะนอนละ”
“ทำไมรีบนอนจัง” สรุปกูถามมึงหรือมึงถามกู
“มันดึกละ 3 ทุ่มครึ่งแล้วเนี่ย มึงดูเวลาดิ๊”
“นอนไวจัง”
“เออ แบบนี้แหละที่บ้านกูนอนไว สรุปมึงโทรมามีอะไร” วันนี้กูจะได้คำตอบจากมึงไหมว่ามึงมีอะไร....
“อ่าว โทรมาต้องมีอะไรด้วยหรอ” ดูมัน....เจอแบบนี้กูจะตอบยังไง
“อ่าว ก็ต้องมีดิไม่มีจะโทรทำไม มึงบ้าหรือเปล่าเนี่ย”
“ก็เหงาๆไงเลยโทรมาขอ 5 นาที ได้ไหมละ”
“มึงจะเหงาอะไรตอนนี้ มึงดูเวลาด้วย” ผมบ่นมัน ขณะที่อุ้มแปรงฟันเสร็จแล้วเดินขึ้นที่นอนพอดี
“โอเค...งั้นไม่กวนก็ได้” มันทำเสียงหงอยๆ
“เออโอเคงั้นแค่นี้นะ”
“เฮ่ยเดี๋ยว!!! ไม่ตื้อจริงๆหรอ” ดูมัน...
“โอ้ยอะไรของมึงเนี่ย กูง่วง”
“พี่อินคุยเบาๆหน่อยหนูจะนอน” อุ้มบ่นผม
“นอนกับน้องหรอ” มันถาม
“ใช่ ทำไม”
“เปล่า ถามเฉยๆ ถามไม่ได้หรือไง” มึงนี่กวนประสาทจริงๆ
“กร มึงมีอะไรก็ว่ามาเร็วๆ”
“โอเคๆ แหมแค่จะโทรมาชวนว่าพรุ่งนี้ไปพร้อมกันไหม ไปหอพระอะ”
“ไปกี่โมง”
“อาจารย์วิชาญเขานัด 10 โมง แต่นี่ว่าจะไปเช้าหน่อยออกสัก 7 โมง”
“มึงจะรีบไปไหน” จริงผมก็เป็นคนที่รีบเหมือนกัน ชอบออกเช้าๆ ไม่ชอบออกสาย แต่ก็ถามมันไปอย่างนั้นเองแหละครับ ไม่รู้จะคุยอะไรผมง่วง
“ก็ว่าจะชวนอินไปร้านกาแฟด้วย ร้านนี้อร่อยนะนี่ชอบไปกินสมัยเรียนอยู่ชลชาย”
“แพงเปล่า”
“ไม่แพงๆรับประกันความอร่อยเลยจริงๆ ไปนั่งกินนั่งคุยกันไปชิลล์ๆไง”
“ได้ แล้วพรุ่งนี้เราเจอกันที่ไหนดี”
“7 โมง เจอกันตรงเฉลิมไทยก็ได้”
“โอเค ตามนั้น แค่นี้นะกูนอนละ”
“เฮ่ยเดี๋ยวดิ รีบหรอ”
“อะไรของมึง มึงมีอะไรอีก”
“ต้องมีอะไรด้วยหรอ แค่อยากคุย เห็นมึงเหงาไง” กูหรอ? มึงหรือเปล่าที่เหงา?
“พอ พรุ่งนี้เดี๋ยวก็เจอ”
“โอเคๆ ก็ได้” มันทำเสียงหงอยๆ
“โอเคแค่นี้ ฝันดี เกิน 5 นาที ที่มึงขอกูไว้ตั้งแต่ทีแรกละ” พูดจบผมก็วางโทรศัพท์ไปเลย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันโทรมานะครับ ครั้งนี้ถือเป็นครั้งที่สองที่มันโทรมา ครั้งแรกมันก็โทรมาในแนวๆนี้แหละทำเอาผมนอนตึกทุกที
[วันจันทร์ที่ 4 มิ.ย. 2555]กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง (เสียงนาฬิกาปลุกตอนตีห้าครึ่ง)
ผมปิดเสียงนาฬิกาปลุกแล้วนอนเล่นจนหายง่วง แล้วจึงลุกไปอาบน้ำแปรงฟัน แต่งตัวอะไรเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง
“แม่สวัสดีครับ” ผมสวัสดีแม่ก่อนออกจากบ้าน
“ครับ...เอออิน แม่ฝากไปจ่ายค่าเน็ต TOT ด้วย” แม่รับไหว้พร้อมกับฝากงาน!!!
“ครับแม่” ผมรับคำ แล้วแม่ก็ส่งเงินกับใบชำระค่าบริการมาให้
“อย่าลืมเอาใบเสร็จกลับมาด้วยนะอิน”
“ครับแม่” พูดจบผมก็ขึ้นรถพ่อไปลงหน้าหมู่บ้าน
หลังจากที่ลงรถพ่อผมก็ไปขึ้นรถสองแถวอีกฝั่งหนึ่งเพื่อเดินทางเข้าในเมือง วันนี้ผมออกจากบ้านไวหน่อยจึงมาถึงเฉลิมไทยก่อนกร แต่เฉลิมไทยมันไม่มีที่นั่ง ผมจึงเดินมานั่งตรงห้างวิคตอเรียที่อยู่ตรงข้ามกับเฉลิมไทย ระหว่างเดินถึงหน้าห้างวิคตอเรีย ก็เจอกรกำลังเดินมาพอดีผมจึงเรียก
“กินข้าวมายัง” กรถาม
“ยัง มีอะไรอร่อยๆบ้างแถวนี้”
“อยากกินอะไรอะ”
“อะไรก็ได้ที่มันอร่อยอะ”
“งั้นเดี่ยวพาไปกินข้าวมันไก่ ร้านมันอยู่ตรงข้ามกับร้านกาฟพอดี แต่มันอยู่ในซอยต้องเดินเข้าไปหน่อยนะ” กรพูด จากนั้นเราก็เดินไปร้านข้าวมันไก่กัน
“รับอะไรดีครับ” ลูกจ้างในร้านเดินเข้ามาถาม ขณะที่ผมกับกรวางกระเป๋าแล้วนั่ง
“ผมเอาข้าวมันไก่ต้มพิเศษครับ” ผมสั่ง
“ผมเอาเหมือนกันครับ” แดกตามกูอีก
“เดี๋ยวนี่ไปตักน้ำมาให้นะ” กรพูด ผมก็พยักหน้า
เราก็นั่งกินข้าวกันไปคุยอะไรกันไป ร้านข้าวมันไก่ร้านนี้ก็อร่อยดีนะครับ เพียงแต่ผมไม่กินเครื่องในไก่ร้านนี้เขาใส่มาให้ด้วย แต่กรเห็นผมไม่กินมันจึงกินแทนหมดเลย
“วันนี้เซ็ตผมมาด้วยหรอ” กรถาม
“เออ เป็นไง” คือวันนี้ผมเซ็ตผมมาด้วยครับ นานๆทีกติผมไม่ค่อยเซ็ตผมตัวเองเท่าไหร่แต่วันนี้อยากเซ็ต 555+
“หล่อดี” กรตอบ พร้อมกับแคะฟัน
“ปะ คิดเงินเถอะ” ผมพูด จากนั้นเราก็เดินออกไปจ่ายเงินกัน
จ่ายเงินเสร็จก็มีเสียงโทรศัพท์โทรเข้าเครื่องกร
[การสนทนาของกร]“โหลว่าไงถึงแล้วหรอ” กรรับ
“โอเคๆรอนั่นแหละเดี่ยวนี่ไป”
“นี่มากับอิน โอเคๆแค่นี้แหละเจอกัน”
[จบการสนทนา]“นี่มึงคุยกับใคร”
“อ๋อชิตไง ชิตมันมากินด้วย นี่ลืมบอกไปเลยอินไม่ซีเรียสใช่ปะ”
“อ๋อ ไม่ๆ ไม่ซีเรียส” สัสชวนคนอื่นมาด้วยทำไมไม่บอกกูตั้งแต่เมื่อคืน
เอาจริงๆผมไม่ค่อยชอบการไปเที่ยวไหนแล้วไม่ชัดเจนอะครับ แบบใครไปไม่ไปยังไงคนชวนก็ควรจะบอกก่อน เพราะผมจะได้ตัดสินใจได้ เหตุที่ผมเซงอีกก็เป็นเพราะชิตมันไม่รู้เรื่องของผม การที่ผมมากับกรส่วนใหญ่ผมมักจะพูดระบายเรื่องของตันให้กรฟัง ถ้าชิตมาผมก็คงพูดอะไรถึงตันไม่ได้ แต่เอาจริงๆผมก็ดูเห็นแก่ตัวด้วยแหละครับ มันเรื่องแค่นี้เองเราควรเอาเวลามานั่งคุยเรื่องอื่นๆดีกว่าที่จะมานั่งพูดถึงอดีตอะจริงไหมครับ
จากนั้นกรก็พาผมเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งแล้วเดินพาเข้าร้านกาแฟที่มันบอก ร้านนั้นมีชื่อว่า “Classic Coffee”
“ร้านนี้อะไรอร่อยมั้ง” ผมถาม
“ชาเขียวอร่อย นี่กินประจำ” กรตอบ ผมก็สั่งตามกรเลยครับชาเขียว จากนั้นกรก็พาผมเดินเข้าไปหาที่นั่งที่ชิตอยู่
“ไง” ชิตโบกมือให้ผมและกร ผมกับกรก็ตอบรับแล้วนั่งลง
“มาถึงนานยัง” กรถามชิต
“ก็สักพักแล้วๆๆๆ”
“วันนี้เอารถมาหรอชิตอะ” กรถาม
“ใช่ๆ นี่เอารถเครื่องมาเองเลยชิลล์หน่อย”
“ชิต ปกติมึงนั่งสองแถวมาเรียนใช่ปะ เหมือนกูเคยเห็นมึงสมัย ปวช. เวลาอยู่บนรถบางทีก็เหมือนเคยเจอมึงขึ้นสองแถวคันเดียวกับกูเหมือนกัน” ผมถาม
“ใช่ๆ กูก็ว่าอยู่เคยเห็นมึงเหมือนกัน” ชิตตอบ คือสมัยเรียน ปวช. คนที่อยู่แถวๆบ้านผมก็จะมี บาส ชิต และอาม บาสกับชิตจะอยู่หมู่บ้านเดียวกัน
เราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ชาเขียวร้านนี้อร่อยมากครับผมรับประกันเลย คุยๆกันไปถึงได้รู้ว่าชิตก็เป็นเหมือนผมกับกร และชิตก็เป็นคนที่คุยสนุกตลก แต่คนละแนวกับกร เราคุยกันไปแลกเปลี่ยนประสบการณ์ที่ผ่านมากันไป จนผมได้เล่าเรื่องผมกับตันให้ชิตฟัง แต่ไม่ได้ละเอียดมากมาย เล่าแค่น้ำจิ้มๆนะครับ คุยกันไปจน 9.00 น. เราก็เดินไปจ่ายเงินกัน ชิตชวนให้ผมกับกรซ้อนท้ายอัด 3 ไปด้วยกัน แต่ผมสะกิดบอกกรว่าไม่ต้องไป เดินไปกันดีกว่า กรจึงปฏิเสธชิตไปจากนั้นชิตก็ขับรถเครื่องออกไปที่หอพระเพื่อไปสมทบกับเพื่อนๆที่เหลือ ส่วนผมกับกรก็เดินเข้าหอพระกัน โดยที่จะแวะไปจ่ายค่าเน็ตก่อนแล้วจึงไปหอพระ เพราะ TOT กับหอพระก็อยู่ใกล้ๆกัน
“เป็นอะไร” กรถามผมระหว่างที่เราเดินไป TOT
“เปล่า นี่แค่ไม่ค่อยอยากให้ชิตรู้เรื่องของนี่มากอะ แบบวันหลังถ้ามึงจะชวนกูไปไหนไม่ต้องชวนชิตนะ เราไปกันแค่ 2 คนนี่แหละ” ผมพูด
“โอเค ได้ๆ นี่ขอโทษนะทำให้ลำบากอีก”
“ไม่ต้องขอโทษ ไม่ได้ผิดอะไรนี่”
จากนั้นสถานการณ์ก็เริ่มดีขึ้น กรง้อผมและก็ชวนพูดตลกให้ผมขำ เดินคุยกันจนถึง TOT จ่ายค่าเน็ตเสร็จกิ๊ฟก็โทรมา
[การสนทนาระหว่างผมกับกิ๊ฟ]“ตุ๊ดอยู่ไหน”
“อยู่ TOT กำลังจะเดินไปหอพระเนี่ย แล้วมึงอยู่ไหนถึงยัง”
“ถึงตั้งแต่ตี 3 ละ”
“กวนตีน แล้วมึงมายังไง”
“มากับผัวมึงอะ” กิ๊ฟตอบ คือวันนี้ตันเอารถใหญ่มาครับ มันก็รับเพื่อนๆที่อยู่ระแวกบ้านมันมาพร้อมกัน
“เออ มาเร็วๆเถอะเขามากันหมดละ”
“เออแค่นี้แหละ”
[จบการสนทนา]“ใครโทรมาหรอ”
“กิ๊ฟๆ”
“อ๋อ”
แล้วผมกับกรก็เดินไปหอพระกันไปถึงเพื่อนๆก็นั่งรออาจารย์วิชาญกันเต็มเลยครับ ผมก็แยกตัวไปนั่งกับพวกห้องผม ส่วนกรก็เช่นกัน
ยืนคุยกับเพื่อนอยู่สักพักก็มีคนมาแตะที่ไหล่ผมเบาๆ
“ปวดเยี่ยวอะ อินไปเป็นเพื่อนหน่อย” กรชวนผม
“เอาดิไปๆ” แล้วผมก็ไปห้องน้ำกับมัน
“หวีอะไรนักหนาหล่อละ อินน้อยหอยสังข์” กรแซวผมขณะที่มันเสร็จแล้วกำลังมาล้างมือ ส่วนผมก็หวีจัดทรงอยู่ ถึงจะเซ็ตมาแล้วก็เถอะ แต่ก็ชอบไปวุ่นวายกับทรงผมตัวเอง 555+
“ทรงผมนี่เป็นไงมั้งอะ จัดไงดี” กรส่องกระจกแล้วก็ลูบผมไปมา
“มาๆเดี๋ยวหวีให้” ผมเอาหวีตัวเองไปจัดทรงให้กร
“อ่าวมาเยี่ยมหรอ” บาสพูดพร้อมกับกันเข้ามากับเพื่อนๆ คือมันเป็นภาษาทักทายของคนที่เจอกันในห้องนำมั้งครับ หรืออย่างเช่นเจอกันที่ตลาดก็จะทักกันว่า “มาตลาดหรอ” อะไรประมาณนั้นอะครับ
“พอละๆ ไปกันเถอะ” กรปัดมือผมออก แล้วเดินออกไปอย่างรีบๆ ผมก็งงเพราะยังไม่ทันจัดทรงอะไรเลย
พอออกมาจากห้องน้ำ อาจารย์วิชาญก็มาถึงพอดีแกก็เรียกรวมแล้วก็สั่งให้จับเป็นคู่ (ผมคู่กับกร) จากนั้นแกก็ส่งบาตรให้คนละบาตรเอาไว้เดินให้ชาวบ้านเขาใส่เงินร่วมทำบุญ โดยให้ทุกคนกระจายกันเดินไปโดยจุดเริ่มต้นอยู่ที่หน้าประตูหอพระให้เดินไปทางซ้ายจากนั้นก็แยกกันไปตามซอย และห้ามเดินออกทางขวา (จากหน้าประตูหอพระ) แกนัดให้ทุกคนส่งบาตรเวลา 15.00 น. กว่าแกจะนัดแนะอะไรเสร็จก็ 12.00 น. พอดีครับ เมื่อแกปล่อยทุกคนก็เดินออกจากหอพระกันแล้วก็เริ่มหายไปตามซอยต่าง ๆ ผมกับกรก็เดินนะ แต่ไปทางขวาผมกับกรคุยกันแล้วว่าทางนั้นเพื่อนคงไปเยอะแล้วเราไปทางอื่นดีกว่าให้คนที่เขาอยากร่วมบุญจะได้ร่วมทำได้ ผมกับกรเดินกันไปตามทาง ตั้งแต่ หอพระ, TOT, สถานีตำรวจ, โรงพยาบาลชลบุรี, และอื่น ๆ จากนั้นก็ย้อนกลับไปทางเดียวกับเพื่อน เดินไปคุยเล่นกันไปสนุกมากเลยครับ
เราเดินกันมาจน 14.30 น. ก็มีเหนื่อยกันบ้าง จึงแวะร้านขายของชำแถว ๆ นั้น กรกับผมคุยกันว่าจะไปซื้อน้ำเขาแล้วก็ขอเชิญร่วมบุญด้วยเลย พอเดินเข้าไปก็เจอเจ้าห้องร้านเป็นตุ๊ดนั่งดูทีวีกับเพื่อน ๆ ที่เป็นตุ๊ดเหมือนกันประมาณ 3 – 4 คน เขาก็ไม่ได้ดูน่ากลัวอะไรนะครับเพียงแต่คุยกันเสียงดังและก็ตลกด้วย แต่จำไม่ได้แล้วว่าเขาคุยอะไรกัน ก่อนออกจากร้านเขาถามกรว่า
“น่ารักจัง หนูมีแฟนหรือยัง”
“เหอะๆ” กรขำแบบแห้งๆ
“ผมนี่แหละครับแฟนเขา” ผมตอบพร้อมกับเดินไปโอบที่ไหล่ พวกเขาเงียบกันหมดเลย ส่วนกรก็หันมามองหน้าผมอย่างมึนงง แต่ก็ขำ ๆ อะครับ เห็นเพื่อนหน้าเสียเลยเข้าไปช่วย 555+
แล้วเราก็เดินกลับหอพระกัน ไปถึงก็สี่โมงกว่าแล้วครับ เพื่อน ๆ เขากลับบ้านกันไปหมดแล้ว กรจึงชวนผมไปกินก๋วยเตี๋ยวปลาแถว ๆ คิวรถสองแถวคันสีขาวสายเส้นพระยาสัจจาอะครับถ้าจำไม่ผิดนะ เข้าไปในร้านกรก็ทักทายข้าวของร้าน พอดีแกเป็นศิษย์เก่าและเรียนอยู่แผนกเดียวกับผมด้วย แต่แกจบไปนานแล้วแกบอกว่าแกเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับอาจารย์เข็ม กินเสร็จอะไรเสร็จก็กลับบ้าน กรเดินไปส่งผมที่คิวรถสองแถวเพื่อกลับบ้าน ขากลับผมนึกขึ้นได้ว่าลืมเอาใบเสร็จค่าเน็ต TOT กลับมาด้วย ในใจก็กังวลว่าแม่ต้องด่าแน่เลย กรก็ปลอบใจผมไม่ให้คิดมากเรื่องแค่นี้เอง ผมจึงวางใจแล้วก็กลับบ้านไป
เมื่อถึงบ้าน ผมก็เข้าไปในร้านสวัสดีแม่ และเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในบ้าน นั่งเปิดคอมเล่น Ghost online ตามปกติ
ก๊อก ๆๆๆๆๆ (เสียงแม่เคาะกระตูเรียกจากในร้าน)
“ครับแม่” ผมเปิดประตูเข้าไปในร้าน
“ใบเสร็จค่าเน็ตอยู่ไหนลูก” แม่ถามผมพร้อมกับตัเผมลูกค้าไปด้วย
ครั้งนี้ผมลังเลติดสตั๊นอะครับไม่รู้จะตอบอะไร
“เอ่อ...ผมลืมเอามาอะครับแม่” ผมตอบอย่างไม่มั่นใจจะตอบ กลัว ๆ กล้า ๆ
“เอ้า!!! แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เอามาด้วยอะ” แม่เริ่มขึ้นเสียงครับ
ตอนนี้ผมจำไม่ได้แล้วว่าแม่จะเอาใบเสร็จไปทำอะไรลืมจริง ๆ เลยไม่สามารถบรรยายให้ผู้อ่านเข้าใจได้ ขอโทษนะครับ
“โถ่แม่ มันก็แค่ใบเสร็จเองผมก็จ่ายไปแล้วไงเขาไม่อะไรหรอกมั้ง” ผมโต้ตอบ
“หุบปากเลย สนใจแต่เรื่องของตัวเอง ทีเรื่องเพื่อนละก็ที่หนึ่ง ทีเรื่องคนในบ้านนะ!!!” แม่ขึ้นเสียงต่อหน้าลูกค้าในร้าน
“โว๊ะ!!!” ผมอุทาน
“เอะไอ่นี่หนิ!!! มึงเข้าไปในบ้านเลยนะ แล้วปิดคอมด้วยไม่ต้องเล่น ขึ้นไปบนบ้านแล้วไม่ต้องลงมาให้เห็นนะ!!!” แม่ไล่ผม ตอนนั้นผมน้อยใจแม่มาก คือแบบไม่เข้าใจจริง ๆ แค่ใบเสร็จอะครับไม่รู้ว่าแกจะอะไรขนาดนั้น ผมเดินขึ้นห้องไปนั่งร้องไห้บนที่นอน ส่วนอุ้มก็เดินมาเคาะประตูคงจะเป็นห่วงผมแต่ผมไม่เปิดแล้วไล่น้องลงไป
ผมนั่งร้องไห้อยู่สักพักก็กดโทรศัพท์โทรหากร
[การสนทนาระหว่างผมกับกร] “มึงว่างป่าว” ผมถามด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
“ว่างๆ เป็นไร”
“กูโดนแม่ด่าอะ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
“เรื่องอะไร ใบเสร็จหรอ” กรถามอย่างสนใจ
“ใช่...ฮือๆๆๆ”
“ไม่ต้องคิดมากดิ แค่นี้เอง ขี้แตก เอ้ย ขี้แยจังอินน้อยหอยสังข์” กรพูดติดตลก
“มึงลองมาโดนมั้งไหม” ผมยังร้องอยู่
“โอเคๆใจเย็นๆเดี๋ยวก็ดีขึ้น รอให้แม่อารมณ์ดีก่อนค่อยไปขอโทษแกดีไหมละ” กรเสนอ
“หึ”
“ดื้อจังว่ะ”
“ปล่อยไปแบบนี้แหละเดี่ยวก็ดีขึ้นเอง ขอบใจมากมึง”
“อย่าคิดมากเด่อ ไม่รู้จะปลอบยังไงเลยอะปลอบคนไม่เป็นอะ”
“อยู่เฉยๆไป ฟังอย่างเดียวพอ”
“โอเคๆ อินอยากพูดอะไรก็ระบายได้นี่ตั้งใจฟังนะ”
แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อย ๆ สักพักผมก็รู้สึกดีขึ้น เราคุยกันเกือบ 1 ชั่วโมง สักพักโทรศัพท์ก็ตัดไปเพราะเงินหมด
.
.
.
.
.
.
แค่นี้ก่อนนะครับ
หัวข้อ: Re: Hope บทที่ 7 "5 วัน พัทยา" 24/11/62 (อ่าน 2924 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก