หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนเดียวจบ : ซานต้าน่ะมันไม่มีจริงหรอก!

[พระพายพัด]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

====================================

เขียนเรื่องสั้นรับคริสต์มาส...ด้วยการบอกว่าซานต้ามั่ยมีอยู่จริง...

Merry Christmas ฮะทุกคน !


เรื่องสั้นที่เคยเขียน :
Love Scnerio : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68030


เรื่องยาวที่กำลังเขียน(และไม่รู้จะจบเมื่อไร) :
Daddy's Friend : https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66443.0

=================
Contact :

Facebook : https://www.facebook.com/Patpaii/

Twitter : https://twitter.com/Patpaii_

[พระพายพัด]

เรื่องสั้น : ซานต้าน่ะไม่มีอยู่จริงหรอก !











“พี่เก้า พี่เก้า”


ผมถอนหายใจเฮือก


เสียงเล็ก ๆ ที่ดังอยู่ข้างหูมันช่างน่ารำคาญกว่ารายงานที่ผมทำอยู่ตอนนี้ซะอีก


“มีอะไรแก้ว” ผมตอบน้องกลับไปเป็นเชิงตัดรำคาญ แม่บอกว่าเด็กวัยนี้มันกำลังช่างสงสัย ถ้าไม่ตอบมันก็จะตื้อจนกว่าจะได้คำตอบนั่นแหละ สุดท้ายผมเลยต้องตอบ ๆ มันไปอย่างนั้น


“พี่เก้า ๆ พี่เก้าว่าถุงเท้าคู่นี้หรือคู่นี้ดีคะ” แก้วไม่ใช่แค่ส่งเสียงแสบแก้วหู ยัยเด็กนรกยังหยิบยื่นโทรศัพท์มือถือของแม่มาให้ผมดูถุงเท้าลายเขียวแดงต่าง ๆ ในเว็บสั่งของชื่อดัง เท่านั้นผมก็อดเขกหัวมันไปทีหนึ่งไม่ได้


“เอาไปทำไม ถุงเท้าเรามีตั้งเยอะตั้งแยะ”


เด็กนรกเบ้ปากใส่ผม เนี่ย นี่ไงผมถึงเรียกมันว่าเด็กนรก ขนาดถูกสั่งสอนไปขนาดนั้นแล้วยังมีหน้ามาลุกขึ้นยืนเท้าสะเอวสวดเป็นชุดใส่ผมอยู่เลย


“มันไม่เหมือนกัน ! นี่มันคริสตะมาสนะพี่เก้า! ถ้าถุงเท้าไม่น่ารักคุณซานต้าจะไม่เอาของขวัญมาให้แก้วนะ”


ผมแทบยกมือขึ้นอุดหูแทบไม่ทันเมื่อจู่ ๆ ไอ้เด็กป.สองก็แหกปากในคำสุดท้ายเสียงดังลั่น “ถุงเท้าไหนมันก็ใช้ได้เหมือนกันนั่นแหละแก้ว ซานต้าไม่มีจริงสักหน่อย”


น้องสาวตัวแสบไม่ได้โวยวายใส่ผมเหมือนทุกที มันนิ่งค้างไปเหมือนตุ๊กตาเลย “มะ ไม่จริง...แม่บอกว่าถ้าทำตัวดี ๆ คุณ...คุณซานต้าจะเอาของขวัญออกมาให้”


“มันก็แค่นิทานหลอกเด็กน่าแก้ว” ผมถอนหายใจ “จะไปเล่นที่ไหนก็ไป พี่จะทำงาน”


“แต่คุณซานต้ามีจริงนะพี่เก้า!”


ผมถอนหายใจแล้วเก็บข้าวของย้ายขึ้นไปบนห้อง ได้ยินเสียงร้องไห้งอแงของน้องสาวดังขึ้นไปถึงชั้นสองจนคนทั้งบ้านต้องวิ่งลงมาดูกันหน้าสลอน


“คุณซานต้ามีจริงนะคะพี่เก้า!”


“ขึ้นป.สามเมื่อไรก็รู้เองนั่นแหละว่าซานต้ามันไม่มีจริง!”


ซานต้ามันก็แค่เรื่องเล่าหลอกเด็กเท่านั้นแหละ!


ซานต้ามันจะไปมีจริงได้ยังไง!


กูเห็นมีแต่ธีสิสที่แหละโว้ยที่เป็นของจริง!





==========





ก๊อก ๆ


“เปิดเลยครับ” รายงานที่ต้องส่งทำให้ผมไม่ได้หันไปสนใจว่าใครจะเปิดประตูเข้ามา แต่แล้วเสียงที่เรียกชื่อก็ทำให้ผมต้องยอมวางมือจากรายงานขึ้นมามองจนได้


“เก้า” ครับ...แม่มา ให้ทายว่าจะมาเพราะเรื่องอะไร ผมก็คงตอบได้แค่ว่ามาเพราะเรื่องของแก้วแน่ ๆ


“แม่มีอะไรจะพูดกับเก้า”


“เก้า ไปพูดกับน้องแบบนั้นได้ยังไง”


นั่นไง ซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ...


“ก็ซานต้ามันไม่มีจริง เรื่องแค่นี้เองแม่ โตมาเดี๋ยวน้องมันก็รู้”


“แต่ตอนนี้น้องมันไม่รู้ไง” แม่ถอนหายใจใส่ผม “แม่รู้นะว่าเก้าไม่ชอบเด็ก แก้วก็เพิ่งอายุไม่กี่ปี แต่อดทนกับน้องหน่อยได้ไหมลูก ตอนยังเป็นเด็กเราก็เคยเอาถุงเท้าไปแขวนเหมือนกันนั่นแหละ”


คำพูดของแม่ทำเอาผมสะดุ้ง “บ้าเหรอแม่ เก้าไม่เคย”


“เก้าจำไม่ได้ แต่แม่จำได้” แม่ถลึงตาใส่ผม “แม่ยังจำถุงเท้าลายช้างน้อยของเก้าได้อยู่เลย”


“โอ้ยแม่ ไปกันใหญ่แล้ว” ยิ่งพูดผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนมากขึ้นทุกที สุดท้ายแล้วผมก็ใช้วิธีเดิม ๆ คือการรุนหลังแม่ให้ออกไปจากห้องให้เร็วที่สุด ก่อนที่แม่จะแฉเรื่องอะไรที่ผมไม่อยากฟัง โดยเฉพาะความจูนิเบียวของตัวเองในวัยเด็ก “เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเก้าไปขอโทษน้องเอง ตอนนี้ขอเก้าทำรายงานก่อนได้ไหม จะไม่เสร็จอยู่แล้วเนี่ย”


“ไปขอโทษน้องดี ๆ ด้วยนะ”


“ครับ ๆ”


ผมถอนหายใจใส่บานประตูเฮือกใหญ่ แม่ง...งานกูก็ยังไม่เสร็จ ยังมีเรื่องมาเพิ่มอีก


แก้วเป็นน้องเล็กของบ้าน ใคร ๆ ก็โอ๋ ไม่ได้รู้เลยว่ายัยเด็กนั่นมันเป็นเด็กผี! ชอบมาขูดรีดเงินกับผมไปซื้อขนม กินข้าวก็ชอบแย่งหมูแล้วเขี่ยผักมาให้ ว่าง ๆ ก็ชอบมาชวนทะเลาะด้วย


น่ารำคาญเหมือนกับที่มีคนมาเถียงว่าซานต้ามีจริงนั่นแหละ


ผมสั่นศีรษะ แล้วเดินกลับมาที่นั่งที่เดิม ซานต้ามันจะมีจริงได้ยังไง ถ้ามีจริงบ้านผมที่เป็นบ้านคริสต์ แถม...เออ นั่นแหละ ตอนเป็นเด็กผมก็เคยเอาถุงเท้าไปแขวนไว้ตั้งหลายปี ยังไม่เห็นจะเคยได้อะไรสักอย่าง ถ้าซานต้ามีจริงป่านนี้ที่ผมอยากได้ก็สมหวังไปนานแล้ว!


ผมถอนหายใจอีกรอบแล้วตั้งใจอ่านข้อมูลที่ต้องใช้ในการทำรายงานอีกรอบ


รายงานแม่งยากฉิบหาย...


ผมถอนหายใจ ไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไร ไม่นับแม่งแล้ว รู้แต่ถ้ารายงานผมไม่เสร็จภายในวันสองวันนี้ผมต้องโดนอาจารย์เล่นแน่นอน
ถุงเท้าเน่า ๆ ในตะกร้าทำให้ผมสนใจจะมองไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เออผมรู้ว่าซานต้าไม่มีจริง แต่ว่ามันก็คงจะเหมือนกับคนที่ปากบอกไม่เชื่อเรื่องพระเรื่องเจ้า แต่พอจะสอบตกก็สวดมนต์ขอพรนั่นแหละ


ผมกำลังเป็นแบบนั้นเลย


ผมรีบไปหยิบถุงเท้าใช้แล้วคู่นั้นออกจากจากกองเสื้อผ้า สวดภาวนากับตัวเองแล้วลองแขวนถุงเท้าไว้ที่ปลายเตียง พอยืดตัวขึ้นหลังจากแขวนเสร็จแล้วถึงได้ยิ้มขำกับตัวเอง


“ไร้สาระว่ะไอ้เก้า”





==========





เสียงกุกกักดังอยู่แถวปลายเท้ารบกวนการนอนของผมอยู่ไม่น้อย เสียงเพลงคริสต์มาสดังแว่วเหมือนมาจากที่ไกล ๆ กล่อมให้ผมค่อย ๆ เคลิ้มหลับไปอีกรอบ แต่แล้วไอ้เสียงกุกกักที่ปลายเท้าก็มารบกวนผมอีกรอบ


“เฮ้ย เงียบ ๆ ดิ คนจะนอน” ยันไอ้คนที่นั่งอยู่ปลายเตียงไปทีหนึ่ง แต่เดี๋ยวนะ...ผมนอนคนเดียวนี่หว่า แล้วมันจะมีอีกคนได้ไงวะ?  “เฮ้ย ใครวะ!”


ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนประสาทไวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ทั้งมือเอื้อมไปเปิดสวิซต์ไฟที่หัวเตียง ส่วนเท้าก็รวบไอ้คนที่นั่งอยู่ปลายเตียงไม่ให้หนีไปไหน รู้อีกทีไฟก็สว่างไปทั่วห้อง


ผมหรี่ตาลงเมื่อจู่ ๆ ก็เจอกับแสงไฟจ้า รอจนกระทั่งสายตาปรับตัวได้ ผมก็ต้องยิ่งงงเต็กเข้าไปอีกเมื่อเจอคนไม่คุ้นหน้าอยู่ในห้อง ผมแน่ใจว่าผมไม่รู้จักไอ้ตี๋นี่ และมันก็ดูเหวอไปพอเห็นว่าผมจับได้


“มึงเป็นใคร” พยายามทำเสียงเข้มขู่แต่แม่งแหบเป็นเป็ด เพราะเพิ่งตื่นมาหมาด ๆ


ไอ้ตี๋หันมาสบตากับผมด้วยสีหน้ามึน ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่มึนไม่ต่างจากหน้ามัน “ซานต้าไง”


“หา!” จังหวะนี้ไม่อุทานเป็นคำหยาบไปก็ถือว่าบุญโขแล้ว ผมมองคนตรงหน้าใหม่ตั้งแต่หัวจรดเท้า หน้าก็ตี๋เหมือนเจ๊กเยาวราช ผมก็เกรียนดูแล้วสกินเฮดแน่ ๆ ไหนจะเหล็กดัดฟันสีฟ้าเวลามันยิ้มอีก


ไอ้หล่อก็หล่อดี แต่ซานต้าบ้านป้ามึงหน้าตี๋แถมยังตัดสกินเฮดแบบนี้เหรอวะ...?


“มึงอย่ามาตลก” ผมรัดร่างไอ้ตี๋ที่แอบอ้างเป็นซานต้าให้แน่นขึ้นไปอีกจนมันร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด “หน้ามึงเป็นซานต้าไม่ได้หรอก!”


“เฮ้ยพี่ ๆ ผมเจ็บ ๆ พี่เก้า!”


มันทำให้ผมต้องชะงัก แล้วยอมปล่อยขาจากตัวมันทันที “มึงรู้ชื่อกูได้ไง”


“ก็บอกแล้วว่าเป็นซานต้า” ไอ้ตี๋ไหวไหล่แล้วเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผม “พี่ชื่อเก้า มีน้องชื่อแก้ว เรียนปีสามวิศวะเครื่องกล ชอบกินแกงเขียวหวานไก่”   


“เฮ้ย!” มันจะบ้าบอไปกันใหญ่แล้ว!


คราวนี้ไอ้ตี๋ทำหน้ากวนประสาทใส่ผมกว่าเดิมอีก “เชื่อยังว่าเป็นซานต้า”


“เดี๋ยว ๆ แต่...” ผมมองหน้ามันอีกรอบ แล้วก็ยังทำใจเชื่อไม่ลงอยู่ดี “หน้ามึงไม่ได้ใกล้เคียงกับซานต้าเลยนะ”


“อ้าว แล้วซานต้าต้องเป็นแบบไหนพี่ ก็นี่มันประเทศไทย ผมก็เป็นซานต้าสาขาเมืองไทยไง ถ้าเอาแบบ...เคราขาว ๆ หน้าฝรั่งมาจะคุยกันรู้เรื่องเหรอ” ไอ้ตี๋ย้อน ยิ่งทำให้ผมมึนขึ้นไปอีก มันได้เหรอวะ ซานต้าสาขาเมืองไทยเนี่ย?


“แต่ก็นะ ตอนเป็นเด็กกูไม่เห็นจะได้ของขวัญอะไรเลย ถ้าซานต้ามีอยู่จริง ๆ ทำไมกูไม่ได้อะไรตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ” ผมถามกลับ


“ก็เพราะพี่เป็นเด็กไม่ดีรึเปล่า นี่ก็เพิ่งแกล้งน้องสาวมาด้วย เมื่อเที่ยงน่ะ” ผมอดค้อนใส่มันไม่ได้ รู้ดีไปทุกเรื่อง


“เออ แล้วมึงเอาอะไรมาให้กู ของขวัญกูอ่ะ”


ไอ้ซานต้าหน้าตี๋ยิ้มกว้าง แต่ทำไมไม่รู้ผมถึงมองว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์พิลึก มันเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ เอาหน้าเข้ามาจ่อที่หน้าผมจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อน ๆ ที่ปลายจมูก


“ของขวัญ...ผมมีให้แค่เด็กดีเท่านั้นนะครับ”


ผมขมวดคิ้ว “แล้วกูไม่ดีตรงไหน อ๊ะ...” ผมมีอันต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ ๆ อีกฝ่ายวางมือลงบนหน้าอกแล้วดันตัวให้ผมราบลงนอนกับเตียงพร้อมกับยกตัวเองขึ้นคร่อม


“จะทำอะไร”


“ทำรัก”


“เดี๋ยว ๆ กูไม่เข้าใจ เฮ้ย อย่าถอดเสื้อ...” มันอาศัยจังหวะที่ผมอ้าปากทำท่าจะด่าพุ่งเข้ามาจูบอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากบนของมันอยู่บนริมฝีปากล่างของผม และมันส่งลิ้นเข้ามาทุกครั้งที่ริมฝีปากของเราผละออกแล้วแตะเข้าหากันใหม่ มันไล่เล็มกอบเกี่ยวความหวานอย่างชำนาญจนผมเคลิ้มไปกับรสจูบที่ยาวนาน


จูบของมันมีแต่ความต้องการ มีแต่ความกระหายอยาก...มันบอกผมทั้งหมดจนกระทั่งผมร้อนไปทั้งตัว


“พี่เก้า...” เสียงของมันหอบกระเส่าอยู่ข้างหูผม “ผมไม่ไหวแล้ว...”


“อื้อ”


มือหนาวางลงบนกางเกงนอนของผมแล้วออกแรงนวดเบา ๆ จนต้องส่งเสียงครางในลำคอ ผมได้ยินเสียงคำรามของมันอยู่ร่ำ ๆ ก่อนที่มันเปลี่ยนไปกระซิบที่ริมหู “ให้ช่วยไหม...”


“ไม่ ไม่ต้อง...”


“พี่เก้า อ่า...” มันเรียกชื่อผมอยู่ข้างหู ริมฝีปากก็ไม่ยอมปล่อยให้ริมฝีปากของผมเป็นอิสระ มือหนานวดเฟ้นของผมเป็นจังหวะจนเผลอเบียดตัวเข้าหามันอย่างช่วยไม่ได้


แล้วสุดท้ายผมก็เสร็จไปทั้งอย่างนั้น


รวมทั้งสติของผมก็ดับไปทั้งอย่างนั้นด้วย





==========





ไอ้ฉิบหาย...


แล้วสุดท้ายรายงานก็ไม่เสร็จ แถมตื่นสายมาไม่ทันคาบเช้าอีก


ซานต้าบ้าบออะไรวะ


“เฮ้ย ไอ้เก้า ทำอะไรอยู่” ผมเงยหน้าจากแล็ปท็อปมามองเพื่อนที่เดินเข้ามาตบบ่าผมเบา ๆ พอพวกมันเห็นว่าผมทำอะไรอยู่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น “ถึงกับต้องหอบคอมมาทำงานที่คณะเลยเหรอวะ”


“เฮ้ยไอ้เก้าไม่ต้องรีบ แค่ส่งพรุ่งนี้ตอนแปดโมงเอง”


“ไหนมึงบอกว่าคนระดับไอ้เก้า...สามนาทีก็เสร็จไงวะ”


“พอเลยพวกมึง ไม่ต้องมาเยาะเย้ยกู” ว่าแล้วก็แอบแจกมะเหงกให้พวกแม่งไปคนละที ถึงทำให้พวกเพื่อนเวรพอจะเงียบลงได้บ้าง


“เออพวกมึง” ผมละสายตาจากจอคอมขึ้นมามองเพื่อนเรียงกันทีละคน กลืนน้ำลายหนึ่งทีก่อนจะเปิดปากถามในสิ่งที่งี่เง่าที่สุดเท่าที่เคยคบกับพวกมันมา “พวกมึงว่า...ซานต้ามีจริงป่ะวะ”


เงียบ


เงียบไปได้สองวิ แล้วแต่ละคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะต่อหน้าต่อตาผม


ก็บอกแล้วว่ามันเป็นคำถามที่งี่เง่าที่สุดที่คบกันมาแล้ว...


“คนอย่างไอ้เก้าเนี่ยนะ มาถามอะไรแบบนี้กับพวกกู” ไอ้เต้อมยิ้ม “มึงเป็นคนบอกอเองว่าไม่เชื่อ ๆ อยู่ทุกปี”


“มันก็ใช่...” เสียงของผมขาดห้วงไปเมื่อมองเห็นใครบางคนผ่านหางตาไป เพื่อนแต่ละคนมองตามสายตาของผมแล้วไอ้พวกลิงก็ตะโกนเรียกเจ้าตัวเสียงดังลั่นพอ ๆ กับเสียงของผม


“นั่นไงซานต้า!”


“ไอ้ซานโว้ย!”


ผู้ชายที่ทำท่าจะเดินผ่านโต๊ะเราไปชะงัก แล้วพอมันหันกลับมาผมก็แทบตกเก้าอี้ หน้าตี๋ ๆ เหมือนเจ๊กเยาวราช ทรงผมสกินเฮดและเหล็กดัดฟันสีฟ้าที่ผมเคยเห็นเมื่อคืน


ซานต้า!!!


“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มึงเรียกไอ้ซานว่าอะไรนะ” ไอ้เต้ก็เสือกมาหูดีเวลาแบบนี้ ผมจิ๊ปากอย่างขัดใจแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนแต่ละคนใหม่ เพิ่งรู้ทั้งโต๊ะเรียกชื่อไอ้ตี๋นี่ได้ทุกคนยกเว้นผม


นี่มันอะไรวะเนี่ย!


“ไม่ ๆ ไอ้เต้ พวกมึง...พวกมึงต้องตอบกูว่าไอ้นี่มันเป็นใคร” ผมลากไอ้ตี๋ที่ยืนงงอยู่กับที่ให้เข้ามานั่งในวง แล้วก็กลายเป็นว่าผมต้องเป็นฝ่ายงงเองเมื่อได้ยินคำอธิบายจากไอ้เต้


“ไอ้ซานไง จำไม่ได้เหรอ นี่น้องรหัสปีหนึ่งกูเอง เกือบจะได้เป็นเดือนคณะด้วยนะ”


“ไอ้เก้าจำไม่ได้หรอก งานรับน้อง งานเฟรชชี่ งานห่าเหวอะไรมันไม่ได้ไปสักงาน”


สมองของผมทำการประมวลผลไม่ทันแล้ว...แม้กระทั่งคำบอกเล่าของเพื่อน ๆ ก็ดูเหมือนจะไม่เข้าหัว แค่เห็นรอยยิ้มแหย ๆ ของคนที่เพื่อนเพิ่งเรียกว่าไอ้ซาน


มันคือไอ้ซาน...น้องรหัสไอ้เต้  คนที่เกือบเป็นเดือนคณะ


มันไม่ใช่ซานต้า


แล้วมันจะ...มาหลอกผมทำไม?


ไอ้ซานยกมือไหว้เพื่อนผมรอบวงแล้วยิ้มอวดเหล็กดัดฟันสีฟ้าทั้งที่สติผมได้หลุดไปแล้ว “สวัสดีครับพี่ ๆ สวัสดีครับพี่เก้า...”


“ไอ้ซานมันไปทำอะไรให้มึงรึเปล่าวะเก้า ทำท่ายังกับเห็นผี”


“เปล่า” ผมเหลือบมองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อยู่ครู่ ก่อนจะหันไปพับแล็ปท็อปของตัวเองเก็บเข้ากระเป๋า ไม่มีอารมณ์ทำงานแล้ว กลับบ้านไปเจอแก้วยังจะดีกว่า “กูกลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวกลับไปเคลียร์งานที่บ้าน”


“อ้าวเก้า กลับเลยเหรอ”


“เออ”


ผมเห็นว่าไอ้ซานหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้หันไปสนใจมันแล้วหันไปคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพาย แต่มันกลับหยุดมือผมเอาไว้ก่อน


“ผมไปส่งนะพี่”


มันไม่รอให้ผมพูดอะไรก็คว้าทั้งกระเป๋าทั้งมือผมไปพร้อมกัน ยกมือไหว้เพื่อนผมพร้อมเสร็จสรรพแล้วก็ดึงมือผมให้เดินไปกับมันโดยไม่ได้ถามว่าผมเต็มใจจะไปกับมันรึเปล่า


“พี่เก้า” ไอ้ซานหันมามองผมเมื่อเราเดินออกห่างจากกลุ่มเพื่อนของผมได้สักระยะ ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดจนผมต้องเบือนหน้าหนี “ขอโทษ”


“มึงมีอะไรจะพูด พูดออกมาให้หมด”


ผมได้ยินเสียงถอนหายใจหนัก ๆ แล้วก็ได้ยินเสียงมันดังตามมา “ผมขอโทษที่โกหกพี่ ผมไม่ใช่ซานต้า แล้วก็...ขอโทษที่ทำแบบนั้นกับพี่ด้วย”


แบบนั้นที่มันพูดถึงทำให้ผมหน้าร้อน อันที่จริงต้องเรียกว่าร้อนไปทั้งตัวเสียมากกว่า “แล้ว?”


“กลับบ้านพี่กัน เดี๋ยวผมไปส่ง”


ผมขมวดคิ้ว ไอ้ซานไม่ยอมตอบอะไรแล้วยังจับมือผมไปตลอดทางกลับบ้านอีกต่างหาก มันเปิดประตูบ้านอย่างชำนาญจนผมชักเอะใจ แล้วทุกอย่างก็กระจ่างเมื่อเราเดินเข้ามาแล้วแม่ผมส่งยิ้มให้มันก่อนจะยิ้มให้ผมซะอีก


“อ้าวซาน วันนี้ไม่มีสอนน้องแก้วนี่”


“ผมมาส่งพี่เก้าครับน้า”


“อุ้ย เจอกันสักทีนะจ๊ะ” แม่ผมหัวเราะร่วนอยู่กับไอ้ซานในขณะที่ผมยืนงงเป็นใบ้อยู่กับที่ “ซานมาสอนพิเศษให้น้องแก้วตั้งนานแล้ว แถมยังบ้านอยู่ใกล้กับเราแค่นี้เองเก้า ไม่เคยเห็นเลยล่ะสิ เราน่ะหัดออกไปข้างนอกบ้าง ไม่ใช่อยู่แต่ในบ้าน”


ผมเงยหน้ามองคนที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ข้าง ๆ ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่ดี “ผม...ไม่รู้เรื่องขนาดนั้นเลยเหรอแม่”


“ใช่สิ ขนาดเมื่อคืนฝนตกหนักจนซานต้องมาค้างบ้านเรายังไม่รู้เรื่องเลย”


“หา!” คราวนี้เรื่องราวถึงได้ปะติดปะต่อเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์แบบสักที “มันมานอนค้างบ้านเราเหรอ?”


“ใช่สิ” แม่ขมวดคิ้วเหมือนอยากจะถามว่าจะเสียงดังทำไม “ก็เมื่อคืนฝนตกหนักมาก ซานเลยต้องมาค้างบ้านเราไง แม่จะเปิดประตูเข้าไปบอกเราอีกรอบ แต่เราก็หลับไปแล้ว”


ผมอ้าปากค้าง อยากจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ถูกไอ้ตี๋ลากเข้าบ้านพร้อมกับโยนผมเข้าห้องตัวเอง รู้ตัวอีกทีทั้งผมทั้งมันก็ไปนั่งจุ้มปุ๊กกันอยู่บนเตียงทั้งคู่


“มึงเล่นอะไรของมึง” ผมบ่นอุบ “กูไม่รู้อะไรจริงอะไรไม่จริงแล้วนะ”


“ตอนผมอยู่ม.หกพี่เคยมาแนะแนวคณะที่โรงเรียน” ไอ้ซานเริ่มพูด แต่มึงแค่พูดอย่างเดียวก็ได้ ไม่ต้องเอามือเข้าจับเอวกู “เวลาพี่ยิ้มพี่น่ารักมากเลยนะรู้ตัวไหม...ผมพยายามสอบเข้าวิศวะเพื่อจะได้รู้จักพี่ แต่พี่ก็ดันไม่เข้ากิจกรรมอะไรเลย โชคดีที่ผมได้สอนน้องสาวพี่ แก้วเลยเล่าเรื่องของพี่ให้ผมฟังเยอะเลย”


“มีแต่เรื่องไม่ดีทั้งนั้น”


“แต่ผมชอบนะ” มันขยับตัวมาจ้องหน้าผมแล้วยิ้มอวดเหล็กดัดฟันสีฟ้าเหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา “ผมชอบพี่มาก ๆ เลยนะพี่เก้า อันนี้เป็นเรื่องจริงที่สุดในชีวิตผมเลย”


“มึง...โกหกกูอีกป่ะเนี่ย”


“พิสูจน์ไหมล่ะ” มันดันผมให้เอนตัวลงบนเตียงแล้วแทรกเข่าเข้ามาตรงกลางระหว่างขา พอเห็นว่าผมผวาเกาะไหล่มันแน่น เจ้าตัวก็ตีหน้ามึนยักคิ้วให้ผมหนึ่งที


“ผมขอโทษที่หลอกพี่เรื่องซานต้า”


“...”


“ผมขอโทษที่...ลวนลามพี่”


“...”


“เดี๋ยวผมแก้ตัวใหม่”


“เฮ้ย! ไอ้ซานเดี๋ยว!”


“ไม่เดี๋ยวแล้วพี่ ผมรู้สึกผิด พี่ให้ผมแก้ตัวนะ...นะครับ”


ฉิบหาย แฟนก็ยังไม่ได้เป็น...กูจะเสียตัวรอบที่สองแล้วเหรอวะ...?


แต่สุดท้ายแล้วไอ้ซานต้าอะไรนั่นก็ไม่มีอยู่จริง


มีแต่ไอ้ซานกับธีสิสที่เป็นของจริงอยู่วันยังค่ำ!





The End

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...อะไรไม่จริง ธีสิสจริงเสมอค่ะ... orz

[ืniyataan]

 

[yunnutjae]

555555555 โอ้ยขำ ไม่รู้จะสงสารหรือดีใจแทนเก้าดี ธีสิสก็ของจริง แต่ซานก็ของจริงนะคะ นี่รอตอนพิเศษเลยค่ะ เด่วๆๆ 

[LadyYuly]

น่ารักค่ะ แง้งงงงงงงงง

[Cyclopbee]

หิวแกงเขียวหวานไก่เลย

[Petit.K]

น่ารักมากเลยค่าาา ชอบบบบบ

[nittanid33333]

 

[mickeyz.min]

แกะของขวัญตลอดๆๆๆ

[nofsnof]

ถึงซานต้าจะไม่มีจริง แต่เดดไลน์มีจริงๆนะเก้า อย่าหักโหม
แค่ 8 โมงเช้าต้องมีงานส่งเท่านั้นเองงงงง 

[unicorncolour]

น่ารักจนอยากให้เพิ่มตอน 

[punpunn]

น่ารักกกกก

[Koduck]

แค่หนึ่งตอนยังสนุกขนาดนี้ 555 

[Mookku_ps]

 

[van16]

  

[chaoyui]

ธีสิสสิของจริง 55555

[boobee]

พี่เก้าช่างเป็นคนที่ไม่ทันคนเล๊ยยยยย 55555 โดนน้องซานจับกินไปซะ 

[cass-meyz]

คริสมาสนี้จะเอาถุงเท้ามาแขวนบ้างเผื่อจะเจอซานต้าแบบนี้
แต่ไม่เอาลุงหนวดยาวมีพุงนะ จะเอาแบบสาขาเมืองไทย 

[NormalVee]