คนเราจะสามารถนั่งกินข้าวกับคนที่ไม่สนิทกันสองต่อสองได้จริงๆ เหรอ?
ผมเฝ้าถามตัวเองตลอดระยะเวลาที่นั่งอยู่เงียบๆ ในรถอีโคคาร์ มีเพียงเสียงเพลงจากสถานีวิทยุคลื่นหนึ่งดังคลอ พอช่วยบรรเทาความอึดอัดระหว่างเราลงบ้าง แต่กระนั้นความเย็นเฉียบของอากาศภายในรถก็ทำให้ผมหายใจไม่คล่องคออยู่ดี
เสียงเคาะนิ้วกับพวงมาลัยดังขึ้นเป็นจังหวะตามดนตรี สัญญาณไฟแดงยังไม่ท่าทีจะเปลี่ยนเป็นไฟเขียว แต่ผมก็อนุญาตให้ตัวเองเหลือบมองเขาด้วยหางตา นิ้วเรียวแข็งแกร่งยังคงเคาะพวงมาลัยเบาๆ ราวกับกำลังกำกับจังหวะเหมือนทุกครั้งที่เขาจับไม้กลอง เส้นเลือดปูดโปนที่หลังมือเป็นเครื่องยืนยันอย่างดีว่าเขาเป็นมือกลองที่ดุเดือดใช่ย่อย ขัดกับใบหน้าตี๋อินเตอร์ที่ติดจะยิ้มนิดๆ ตลอดเวลา แจกความเป็นมิตรให้ทุกคน
และวันนี้เขาเลือกแจกจ่ายมันให้ผม ด้วยการเอื้อนเอ่ยประโยคง่ายๆ
มึง กูอยากกินส้มตำ สนใจมั้ยและเพราะปากตามใจท้อง สุดท้ายผมก็มาเงอะๆ งะๆ ทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงหน้าเขา อันที่จริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมมากินส้มตำร้านนี้ แต่เป็นครั้งแรกที่ผมมากินข้าวกับเขา คนที่ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันมาก่อน รู้จักกันแค่ในฐานะเพื่อนร่วมคณะคนหนึ่ง เราเคยคุยกันอย่างมากคือถามเรื่องงาน เดินสวนก็ทำเพียงโบกมือทักทาย สถานการณ์ตอนนี้เลยแปลกใหม่มากๆ สำหรับผม
“มึงกินเผ็ดป่ะ”
“อือ”
“งั้นเอาเผ็ดๆ เลยครับป้า มึงชอบปูปลาร้าป่ะ”
“อือ”
“โอเค ขอเป็นปูปลาร้านะครับ แล้วมึงเอาหมูน้ำตกด้วยมั้ย”
“อือ”
“ซุปหน่อไม้?”
“อือ”
“โค้กล่ะ”
“อือ”
“ถ้ากูอยากกินตับ มึงจะกินด้วยมั้ย”“อือ”
“...”
“ตับปิ้งนะ”
“ไอ้ห่า เมื่อกี้กูเล่นมุก” พูดจบมันก็หัวเราะ “ตลกธรรมชาตินะมึงอ่ะ” มือใหญ่ผลักหัวผมเบาๆ อย่างหยอกล้อ
เฮ้ย มันบอกว่าผมเป็นคนตลกอ่ะ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้ยินคนนิยามตัวผมด้วยคำนี้ เอาจริงผมยังไม่รู้เลยว่าที่พูดไปเมื่อกี้ตลกยังไง แต่มันบอกว่าตลก ก็คงจะตามนั้นแหละมั้ง
“เออ วิ อาจารย์มึงให้ผ่านแบบยัง”
แหม่ กูอุตส่าห์เลิกคิดเรื่องนี้แล้วนี้นะ
“กูโดนล้มแบบอ่ะ” ผมตอบยิ้มๆ เหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่สองวันก่อนยังร้องห่มร้องไห้เครียดเรื่องนี้อยู่เลย เวรเอ้ย พูดแล้วก็จุกอก อนาคตก็คงต้องปั่นงานแบบจุกๆ
“อ้าว แล้วมีคุยอีกทีเมื่อไหร่ ให้กูช่วยมั้ย”
“ไม่เป็นไร ยังพอไหวอยู่ แล้วงานมึงอ่ะ” ผมถามกลับ
“คนอย่างปฐวีมีหรอจะไม่ผ่าน” เขายักคิ้ว “มึงเถอะ คราวที่แล้ววิชานี้ก็เกือบไม่รอดไม่ใช่หรอ กูพูดจริงๆ นะ ถ้าไม่ไหวก็เรียกกู ยังไงกูก็น่าจะพอช่วยได้บ้าง” วีปรับน้ำเสียงให้ดูจริงจังขึ้น ดวงตาสีดำตี่เล็กจ้องมองผม
นี่อาการผมร่อแร่ขนาดที่เพื่อนห่างๆ อย่างวียังรู้เลยเหรอ
จู่ๆ บทสนทนาของกลุ่มเพื่อนก็ดังขึ้นในหัว
‘ไอ้วีมันขี้เสือกจะตาย กูไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่หรอก’
‘เออ บางเรื่องก็ไม่ได้อยากให้รู้ป่าววะ แม่งก็ถามอยู่นั่นแหละ’
‘เสือกจนกูรำคาญอ่ะมึง วันๆ แม่งทำอย่างอื่นนอกจากมายุ่งกับชีวิตกูบ้างรึเปล่าวะ’ “วิ เป็นไร อมหลอดดูดอยู่นั่นแหละ” ฝ่ามือหนาโบกไหวๆ เรียกให้ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา แต่เสี้ยววินาทีที่เผลอสบตากัน ผมก็หลบตาเขาโดยอัตโนมัติ
“เปล่า”
“เฮ้ย หรือว่าโกรธเรื่องที่พูดเมื่อกี้ คือกูไม่ได้จะตอกย้ำมึงนะเว้ย” เขาเอื้อมมือมาจับแขน “กูขอโทษ กูแค่เป็นห่วง อยากให้มึงจบพร้อมเพื่อน”
ผมเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง ดวงตาสีดำยังคงมองตรงมาที่ผมเหมือนทุกครั้งที่เราคุยกัน วีเป็นมนุษย์ตาตี่ที่มีตาดำใสแจ๋วมาก เป็นเหมือนน้ำนิ่ง ใต้น้ำเป็นยังไงก็สะท้อนให้เห็นแบบนั้นตามตรง
และตอนนี้ ใต้ธารน้ำใสนั้น ผมมองเห็นกลุ่มก้อนของความหวังดีจากใจจริง
“กูพอจะเอาตัวรอดได้อยู่ แล้วมึงรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”
“คือ...ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะ แต่วันนั้นกูไปส่งเอกสารที่ห้องพักอาจารย์แล้วบังเอิญได้ยินอาจารย์ที่ปรึกษามึงกำลังคุยกับอาจารย์ประจำวิชาเรื่องคะแนนมึง กูก็เลย...รู้ว่ามึงน่าเป็นห่วง”
วีแม่ง...
“แต่นอกจากกูก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอก สบายใจได้ แล้วถ้ามึงอยากปรึกษาอะไรกู...เอามือถือมาสิ จะเมมเบอร์ไว้ให้” เขาแบมือขอ ตาเล็กยิ้มหยี “ถือว่ากูรับรู้ปัญหาของมึงแล้ว ถ้าไม่ช่วยก็ไม่ใช่เพื่อนสิ”
วีแม่ง...
มันหลงมาจากนิยายหรือละครเรื่องไหนรึเปล่าวะ ทำไมถึงเป็นคนดีขนาดนี้ เราเพิ่งเคยคุยกันจริงๆ ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่เหมือนมันรู้จักผมมากกว่าที่ผมรู้จักมันเสียอีก
ผมอยากรู้จักวีบ้างว่ะ
หลังจากที่กินข้าวด้วยกันครั้งแรก ก็มีครั้งที่สอง สาม และสี่ตามมา เราบังเอิญเจอกันที่โรงอาหารบ้าง หน้าคณะบ้าง หลังมอบ้าง พอเห็นว่าต่างคนต่างว่างก็เลยไปหาอะไรกินด้วยกัน ซึ่งครั้งหลังๆ ผมก็ไม่รู้สึกแปลกกับการกินข้าวสองคนกับวีแล้ว อาจเพราะมันคุยเก่ง รู้จักร้านอร่อยเยอะ รวมถึงแม่ค้าด้วย ร้านไหนที่มันไปประจำก็มักจะมีกับข้าวแถมมาให้เพราะเอ็นดูความช่างฉอเลาะของมัน
มนุษยสัมพันธ์ระดับสส.
ผมไม่ได้พูดเกินจริงเลยนะ ทุกคนรู้จักวี และวีก็รู้จักทุกคน รู้จักขนาดที่บอกได้ว่าเพื่อนร่วมคณะคนนี้จบมาจากที่ไหน มีเรื่องแสบอะไรในวัยเด็กบ้าง ใครแอบกิ๊กกันอยู่ไอ้วีรู้หมด
ใฝ่รู้เหลือเกิน ไอ้วีเอ๊ย
“วิ ถามไรหน่อยดิ” ประโยคคำถามดึงความคิดผมกลับสู่ปัจจุบัน
“ว่า?” ผมถามคนตรงหน้ากลับ เขาเป็นเพื่อนในกลุ่มผมเอง ชื่อกร วันนี้ผมสองคนมาถึงมหาลัยเช้ากว่าปกติก็เลยพากันมานั่งเล่นที่โรงอาหาร
“ช่วงนี้เห็นคุยกับวีบ่อย” กรคนชาเขียวเล่น “ไปสนิทกันเมื่อไหร่วะ”
“กู?” ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “สนิทกับวีหรอ?”
“ก็เห็นมึงทักมันบ่อย”
“อือ ก็ใช่ แต่ก็คุยเรื่องทั่วไปแหละ เหมือนที่กูคุยกับเพื่อนคนอื่น ไม่ถึงขั้นสนิทหรอก”
“เหรอ แต่มันดูอยากสนิทกับมึงนะ” กรหยุดคนขาเขียว จ้องตาผมนิ่งๆ “กูสงสัยจริงๆ มึงไปรู้จักคนแบบนั้นได้ยังไงวะ”
ผมอึ้ง “คนแบบนั้นคือยังไง”
“มึงก็รู้ มันชอบยุ่งเรื่องคนอื่นจะตาย มึงไม่อึดอัดหรอ”
เรื่องที่วีมายุ่งเกี่ยววนเวียนอยู่รอบตัว กลับทำให้ผมรู้สึกดีใจมากกว่าที่รู้ว่ามีคนใส่ใจกันขนาดนี้
“ถามนั่นถามนี่เยอะแยะไปหมด มึงไม่กลัวมันเอาไปพูดต่อหรอ”
มันจะบอกคนอื่นทำไมว่าผมกินเผ็ดไม่เก่งแต่เสือกชอบส้มตำแซ่บๆ จะบอกคนอื่นทำไมว่าที่บ้านผมเลี้ยงหมา แต่ผมดันชอบแมว เรื่องที่เราคุยกันมีแต่เรื่องเล็กๆ ที่ไม่ต้องรู้ก็ได้เต็มไปหมด
“กู...ไม่รู้สิ แต่กูว่าวีก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก”
“...”
“
มึงต้องลองรู้จักมันดู”
ด้วยความช่วยเหลือของวี ตอนนี้โปรเจกต์ของผมถือว่าคืบหน้าเร็วกว่าที่คิดมาก ข้อมูลใหม่ที่เพิ่งรู้คือวีเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ได้เอวิชาออกแบบเทอมที่แล้ว แต่ก็สมควรแล้วเพราะมันทำงานเร็วและละเอียดมาก เป็นคนที่คิดอะไรเรื่อยๆ อยู่ตลอดเวลา แทบไม่มีจังหวะไหนที่มันอยู่นิ่งๆ เลย เห็นได้จากการที่มันหาเรื่องมาชวนคุยไม่มีหยุด
“เมื่อยว่ะ” วีพูดก่อนยืดขาอยู่ใต้โต๊ะญี่ปุ่น เรานั่งทำงานอยู่ข้างกันในห้องผม ต่างคนต่างทำงานอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊กของตัวเอง สักพักวีก็ชะโงกหน้ามาดูงานของผม
“ตรงนี้สวยดีอ่ะ มึงก็เก่งนะเนี่ย” หันมาชมพร้อมยิ้มตาหยีให้ ผมเผลอเอนตัวหลบโดยอัตโนมัติ
ไอ้วี มึงก็ไม่ได้สายตาสั้นนะ จะเอาหน้ามาใกล้กูขนาดนี้ทำไมเนี่ย
“เหรอ อันนี้ดีแล้วใช่มั้ย ที่อื่นจะได้ทำแบบเดียวกัน” ผมทำเป็นไม่สนใจระยะห่างอันน้อยนิดระหว่างเรา
“อือ” มันขยับตัวกลับไปที่เดิม “วิ กูอยากนอนอ่ะ ขอหนุนตักหน่อยดิ”
ยังไม่ทันตอบอะไรวีก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงนอน หัวทุยๆ ขยับอยู่บนหน้าขาผมสักพักก่อนหยุดนิ่งเมื่อได้ตำแหน่งที่พอเหมาะ
“ไอ้วี โซฟาก็อยู่แค่นี้ มึงไม่ไปนอนดีๆ วะ”
“เออน่า”
“ลุก ไปนอนดีๆ ไป”
“อือ” มันครางเบาๆ แต่ก็ไม่มีท่าทีจะขยับตามที่ผมบอก
“วี”
“...”
ห่าวี พอเริ่มสนิทด้วยหน่อยดื้อกับกูใหญ่เลยนะ
ผมถอนหายใจ สุดท้ายก็ปล่อยให้วีนอนหนุนตักอยู่แบบนั้น ถือว่าแทนคำขอบคุณที่มันอุตส่าห์มานั่งทำงานเป็นเพื่อนตั้งหลายครั้ง เมื่อยขานิดหน่อย แต่เห็นมันหลับสบายก็ไม่อยากไปขัดขวางคนกำลังนอน
จู่ๆ วีก็พลิกตัว ปลายจมูกปัดผ่านผิวหน้าท้องแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารินรดไม่ห่างจากร่างกายผม ความวูบวาบแบบที่ไม่เคยเจอมาก่อนทำให้ผมเผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะ
วียังคงหลับตาพริ้ม พ่นลมหายใจอย่างสม่ำเสมอ ความอุ่นซ่านที่ผิวท้องค่อยๆ ผ่านหัวใจ แล่นริ้วมาถึงผิวหน้า ผมเห็นเงาตัวเองสะท้อนบนหน้าจอโน้ตบุ๊กที่ดับไป
เชี่ย กูทำหน้าประหลาดชิบหาย
ผมยกมือทาบแก้มตัวเอง เวร เหงื่อเต็มมืออีก มึงเป็นอะไรวะไอ้วิวิต
เหมือนวีจะรำคาญที่ผมขยับตัว ปลายจมูกของมันจึงยิ่งเข้ามาใกล้ตัวผม ซุกไซ้กับหน้าท้องแบนๆ ที่ไม่มีซิกแพกเหมือนมัน ความเคลื่อนไหวของวียิ่งทำให้ผมใจสั่นหนักกว่าเดิม
ไอ้วิวิต มึงต้องเรียนหนักจนเครียดเกินไปแน่ๆ
หลายวันมานี้ผมมองหน้าวีไม่ติดเหมือนก่อน เห็นจมูกของมันทีไรก็พาลรู้สึกมวนท้องทุกที เลยยิ่งไม่อยากมองหน้า ไม่อยากสบตา ไม่อยากให้ตัวเองรู้สึกแปลกไปมากกว่านี้
ใช่ ผมรู้ตัวว่าผมไม่เหมือนเดิม
ไม่รู้ว่ามันคือความรู้สึกนั้นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ คือผมไม่สามารถมองวีแล้วเห็นมันเป็นเพื่อนคนหนึ่งแบบเดิมได้อีกแล้ว แค่เริ่มสงสัยว่าจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่าผมก็ไม่อยากคิดต่อแล้ว
บางที ถ้าผมหลบหน้ามันสักพัก ความรู้สึกทั้งหมดมันอาจจะหยุดอยู่แค่นี้ก็ได้
“วิ...ไอ้วิ” เสียงกึ่งตะโกนปลุกผมจากภวังค์ กรขมวดคิ้วมองหน้าผม “ไปงีบหน่อยมั้ย มึงนอนน้อยมาหลายคืนแล้วนะ”
“งานยังไม่ถึงไหนเลย กูนอนไม่หลับหรอก”
“นอนไม่หลับเพราะแปลกที่หรือเปล่า สลับไปทำงานห้องมึงบ้างมั้ย”
“ทำที่ห้องมึงก็ดีแล้ว กว้างกว่าห้องกูตั้งเยอะ” กรได้ยินคำตอบก็ถอนหายใจ ไม่ขัดอะไรอีก เราสองคนจึงหันมาใช้สมาธิกับการทำโปรเจกต์ของตัวเองต่อ แต่ทำไปได้ไม่นานก็มีคนมาทำลายสมาธิ
“พวกมึง พักกินขนมก่อนเร็ว” นัทก้าวเข้ามาในห้องพร้อมชูถุงพลาสติกในมือเรียกความสนใจ
“ทำไปกินไปก็ได้ มึงมานั่งนี่ดิ” เจ้าของห้องกวักมือเรียก
“ก็ได้ เดี๋ยวกูไปเอาจานมาใส่ขนมปังสังขยาแป๊บ”
ไม่นาน นัทก็กลับมาพร้อมจานและถ้วยเล็กหนึ่งใบก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างผม จัดแจงเอาขนมปังลงจาน เทสังขยาใส่ถ้วยเล็ก ท่าท่างคล่องแคล่วผิดกับรูปร่างที่ดูจะท้วมนิดหน่อย เรียกง่ายๆ ว่าหุ่นหมี
“เออมึง” นัทหันมาคุยกับผม “เมื่อกี้กูไปซื้อขนมปังสังขยาแถวหอมึง ให้ทายว่าเจอใคร”
“ใคร?”
“ไอ้วี”
ใจกระตุกวูบ ผมมองหน้านัทพร้อมถามอีกครั้ง “วีไหน”
“ก็ปฐวีเพื่อนมึงไง” ชัดเจน...
“มันไปทำอะไรแถวนั้นวะ ไอ้วีมันอยู่หอเดียวกับภัทรไม่ใช่” กรถามขึ้น
นัทพยักหน้าให้กรหนึ่งที “กูก็สงสัย” แล้วก็กลับมาจ้องตาผม “ที่เซอร์ไพรส์กว่านั้นคือไรรู้มะ”
“คือ?”
“
น้ำเต้าหู้ถุงนี้ วีฝากมาให้มึง” นัทยื่นน้ำเต้าหู้ทรงเครื่องแบบที่ผมชอบกินมาให้
วีแม่ง...
มันรู้ดีไปหมดทุกอย่าง รู้ว่าผมจะอยู่ดึก รู้ว่าผมจะหลับสบายถ้าได้กินน้ำเต้าหู้แบบนี้ รู้ว่าต้องเป็นน้ำเต้าหู้ป้าดาถึงจะอร่อย รู้ว่าถ้ามันเป็นคนซื้อจะได้เครื่องแถมเยอะกว่าปกติ
แล้วมันรู้รึเปล่า ว่าทำแบบนี้แล้วผมจะยิ่งคิดถึงมัน
“มึงแม่งอ่อน เขาจีบด้วยน้ำเต้าหู้ถุงเดียวก็หน้าแดงใหญ่เลยนะไอ้วิ”
“ควายยย จีบพ่อมึงดิ”
“พ่อกูมีลูกมีเมียแล้วว่ะ” นัทหัวเราะ ผมทำเป็นไม่สนใจ หันมารวบรวมสมาธิเพื่อทำงานต่อ แต่เอาเข้าจริงก็ทำได้ยากมาก เพราะตอนนี้ในหัวผมมีแต่เสียงดังรบกวนคล้ายมีคนมาตีกลองอยู่กลางอกรัวๆ
เบาหน่อย หัวใจ
“เขินจนลงสีผิดหมดแล้วไอ้ห่า” นัทผลักหัวผมเบาๆ
“ไม่ได้เขิน มึงนั่นแหละกวนกู”
“จ้ะๆ กูผิดจ้ะ” นัทอมยิ้ม “แต่กูอยากรู้จริงๆ นะ มันเข้ามาตีซี้มึงทำไมวะ”
ความจริงคือเราแค่บังเอิญอยากกินส้มตำร้านเดียวกัน ก็เลยได้คุยกันเท่านั้นเอง พอคุยแล้วเห็นว่าเข้ากันได้ดี มันก็ไม่แปลกที่จะทักทายกันต่อไปเรื่อยๆ หรือเปล่าวะ
“หาเพื่อนกินข้าวแหละมั้ง” ผมตอบโดยที่ยังไม่ละสายตาไปจากหน้าจอ
“งั้นถ้ามันไลน์มาชวนไปกินข้าว มึงก็ตอบมันหน่อยแล้วกัน”
สัส...ไอ้นัท มึงโดนไอ้วีเสี้ยมมาใช่มั้ย
“กูเพิ่งรู้ว่าเพื่อนกูมันหยิ่ง หลบหน้าคนอื่นเก่ง”
“ไม่ได้หลบหน้า”
“ยังไม่ได้บอกว่าเป็นมึงเลย โป๊ะแตกนะจ๊ะ”
ไอ้ ชิบ หาย!
“มีอะไรก็เคลียร์กันดีๆ” นัทยกมือมาขยี้หัวผม “เล่าให้ฟังได้มั้ย ไปโกรธอะไรกัน”
“มึงเถอะไอ้นัท เล่าให้กูฟังก่อนว่าวีมันบอกอะไรมึง”
“ก็บอกว่าไม่เห็นหน้ามึงนานแล้ว กลัวมึงตาย เลยฝากน้ำเต้าหู้มาให้”
ก็แล้วไป
“มันรู้ว่ามึงชอบ อยากให้กินของอร่อยๆ จะได้หลับฝันดี ฝันถึงวีคนดีของมึงด้วย”
สัส...มึงเลิกเรียนสถาปัตย์แล้วไปเป็นบาร์เทนเดอร์เถอะ ชงเก่งขนาดนี้
“นัท มึงนี่เข้าขากับวีดีเนาะ” กรยิ้มขำๆ “แซวจนเพื่อนมึงหูแดงไม่หยุดเลยเนี่ย”
“กูก็เพิ่งรู้ว่าวีมันนิสัยดีขนาดนี้” นัทอมยิ้ม “ถึงว่า ช่วงก่อนเพื่อนกูอารมณ์ดี๊ดี คุยโทรศัพท์ทีไรก็ยิ้มตลอด”
ไอ้พวกเวร กูเพื่อนมึงไง วิวิตเอง
“วิ กูถามตรงๆ นะ” กรจ้องตาผม พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“มึงชอบวีใช่มั้ย”หลังจากโดนไอ้สองคนนั้นซักฟอกจนสะอาด พวกมันก็ไม่ได้ถามเรื่องนี้อีก อันที่จริงผมขอไว้เองแหละ เพราะผมยังไม่แน่ใจเลยว่าชอบมันจริงมั้ย และจนกว่าจะได้คำตอบ ผมอยากขอเวลาให้ตัวเองได้คิดแบบที่ไม่ต้องมีใครมาชักจูง ซึ่งกรกับนัทก็ยอมรับการตัดสินใจของผม ไม่ได้เร่งเร้าให้พูดอะไร
แต่ด้วยภาระงานทั้งหลายแหล่ก็ไม่ได้เอื้อให้ผมมีเวลาคิดเรื่องนั้นเท่าไหร่ วันๆ ก็วนเวียนอยู่กับแก้แบบ ส่งแบบ แล้วก็แก้มันอีก จนสุดท้ายผมก็ได้แบบที่พอใจและอาจารย์เห็นว่าดี
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมวางมือจากการตัดกระดาษชานอ้อย ลุกไปเปิดประตูให้
“โชคดีว่ะ วันนี้มึงอยู่ห้อง” เสียงที่ไม่ได้ยินมานานเอ่ยทักขึ้น เขายิ้มตาหยีให้ ผมจึงยิ้มตอบกลับไป
“เข้ามาสิ” ผมเบี่ยงตัวหลบให้เขาเข้ามา กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมาแตะจมูก
แปลก เพิ่งรู้ว่ามันฉีดน้ำหอมด้วย
วีนั่งลงที่โต๊ะญี่ปุ่นตัวเดิม ที่ต่างไปคือคราวนี้บนโต๊ะมีแต่เศษกระดาษกองรวมๆ กันไว้ รวมถึงอุปกรณ์เล็กๆ น้อยๆ ที่เอาไว้ใช้ตอนตัดโมเดล ดวงตาตี่กวาดมองความคืบหน้าของงาน
“ทำงานเร็วขึ้นเยอะนะ”
ผมไม่พูดอะไร นั่งลงข้างมันก่อนจะตัดกระดาษชานอ้อยต่อเงียบๆ วีหยิบแผ่นที่ผมยังไม่ได้ตัดมาช่วยตัดให้ เราต่างคนต่างทำอยู่สักพัก จู่ๆ วีก็พูดขึ้นมา
“กูคิดถึงมึงว่ะ”
ผมเผลอปล่อยคัตเตอร์อย่างไม่รู้ตัว มือไม้อ่อนราวกับว่าแรงที่มีถูกนำไปใช้สูบฉีดเลือดออกจากหัวใจหมดแล้ว
“คุยกับมึงแล้วสนุกมากเลยนะ มึงรู้ป่ะว่ามึงก็เล่าเรื่องได้ดี พูดได้ดี”
“...”
“อย่างเรื่องที่มึงไปหลงอยู่กลางดอยที่น่านแล้วหาทางกลับมาจนได้ กูชอบมากเลยนะ อยากฟังอีกซ้ำๆ”
“...”
“วิ หันมาคุยกับกูหน่อยได้มั้ย” วีจับต้นแขนผมเบาๆ ผมยอมหันหน้าไปสบตากับมัน “กูไม่รู้ว่ามึงโกรธกูเรื่องอะไร แต่ช่วงที่มึงหายหน้าไป กูเป็นห่วงมึงมากนะ มึงกินข้าวไม่ค่อยตรงเวลา ปวดท้องขึ้นมาก็ไม่ค่อยกินยา กูมาชวนมึงไปกินข้าวก็ไม่เคยเจอมึง ตอนอยู่ที่คณะจะเข้าไปทักกูก็กลัวมึงอึดอัด กูไม่ได้รู้ไปหมดทุกเรื่องนะวี มึงบอกกูได้มั้ยว่ามึงโกรธอะไรกู”
วีพูดยาวเยียดจนแทบไม่เว้นวรรคหายใจ แต่แปลกที่ผมฟังทันทุกคำ ดวงตาสีดำสะกดผมไว้จนไม่สามารถหลบตาไปไหนได้
“กูไม่ได้โกรธมึง” ผมพูด “กูแค่...มีเรื่องที่ต้องคิดนิดหน่อย”
“เรื่องงานหรอ”
“เปล่า” ผมกลืนน้ำลาย “เรื่องมึง”
“เรื่องกู?” มันถามกลับ “มีอะไรวะ”
ผมไม่กล้าตอบ วีเห็นผมเงียบไปจึงจับไหล่ผมไว้แล้วเป็นฝ่ายพูดขึ้นแทน
“เอางี้มั้ย กูก็มีเรื่องอยากบอกมึงเหมือนกัน งั้นนับหนึ่งสองสามแล้วพูดพร้อมกันดีมั้ย”
เอาวะ แย่สุดก็คือต่างคนต่างอยู่เหมือนเมื่อก่อน ถ้ามันออกมาไม่ดี สักวันผมคงลืมเรื่องนี้ได้เอง
ผมพยักหน้า “อือ”
“โอเค งั้นนับละนะ...หนึ่ง”
ผมจะพูดยังไงดี
“สอง”
เอาไงดีวะ
“สาม”
ก็พูดตรงๆ เลยละกัน
“กูว่ากูชอบมึงว่ะ” ”กูชอบมึง” เอ๊ะ เดี๋ยวนะ
“วิ มึงพูดว่าไงนะ” แรงบีบที่หัวไหล่หนักขึ้นกว่าเก่า วียิ้มแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เหมือนรอยยิ้มของเด็กที่เจอเรื่องถูกใจ ประกายแวววับจากดวงตาสีดำสั่นคลอนความรู้สึกผมไม่หยุด
“กูคิดว่ากูชอบมึง”
“ทำไมถึงใช้คำว่าคิดว่า”
“ก็...ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่” ผมตอบ “คือว่า กูก็รู้สึกดีแหละ แต่แบบว่า กูนึกภาพตัวเองตอน...เป็นแฟนกับมึงไม่ออก มึงเข้าใจกูมั้ย กูไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งกูจะชอบผู้ชายอ่ะ”
วีเม้มริมฝีปาก ผิวขาวเหลืองแบบลูกคนจีนขึ้นสีแดงจางๆ สายตาหลุกหลิกเหมือนทั้งอยากมองหน้าและไม่อยากมองหน้า ทั้งกล้าและไม่กล้า
เฮ้ย ไอ้วีเขินอ่ะ
“ถ้ามึงยังมองภาพไม่ออก เราค่อยๆ สร้างมันขึ้นมาด้วยกันดีมั้ย” วีสบตาผม “ตอนนี้ เราแค่ชอบกันไปก่อนก็ได้ กูก็ยังมากินข้าวกับมึงเหมือนเดิม แวะมาช่วยมึงเหมือนเดิม เล่าเรื่องตลกให้มึงฟังเหมือนเดิม แล้ววันไหนที่มึงมั่นใจแล้ว เราค่อยเรียกกันว่าแฟนก็ได้” เสียงนุ่มละมุนเอื้อนเอ่ยด้วยจังหวะเนิบช้า ผมปล่อยให้คำพูดของเขาเข้ามาสั่นไหวอยู่กลางอก ให้ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายตามกระแสเลือด ผิวหน้าร้อนขึ้นจนรู้ว่าตอนนี้หน้าผมต้องแดงมากแน่ๆ
คนเราจะสามารถเขินจนเป็นโรคหัวใจได้มั้ย
“ถ้ามึงโอเค ก็เอาตามนั้นก็ได้”
“งั้นคนที่ชอบมึงและมึงก็ชอบเขา สามารถทำอะไรได้บ้าง”
“หือ?” ผมเลิกคิ้ว
“แบบว่า...ยังไม่ใช่แฟน แต่กูกอดมึงได้มั้ย”
“อือ ได้” ทันทีที่ผมตอบรับ วงแขนของเขาก็โอบรอบตัวผม อุณหภูมิรอบด้านกลายเป็นอุณหภูมิจากร่างกายเขา
“หอมแก้มมึงได้มั้ย”
ผมเม้มริมฝีปาก ตัดสินใจพยักหน้าช้าๆ
ฟอดดด“เร็วไปมั้ยไอ้วี” ผมท้วง แต่ไม่ทันไรเขาก็จรดริมฝีปากที่แก้มอีกข้าง สูดลมหายใจจนเต็มปอด ปลายจมูกคลอเคลียอยู่ที่ผิวแก้ม ก่อนจะกระซิบถามข้างหู
“แล้ว...กูจูบมึงได้มั้ย”
เราสบตากันในระยะประชิด ผมเคยบอกใช่มั้ยว่าดวงตาของวีใสเหมือนผืนน้ำ ตอนนี้มันเว้าวอนจนผมใจอ่อน ยอมปิดเปลือกตาลง ลมหายใจของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใกล้จนกระทั่งริมฝีปากเราแตะกัน
วีเม้มริมฝีปากล่างของผม ดูดดึงเบาๆ ก่อนจะแนบลงไป ฝ่ามือหนาประคองท้ายทอยให้ผมเอียงศีรษะรับการจูบของเขาจนพอใจถึงได้ผละออกยอมให้ผมหายใจได้เต็มที่อีกครั้ง แต่ไม่ทันไรเขาประกบริมฝีปากลงมาอีก แรงขบเม้มที่มากกว่าเดิมทำให้ผมเผลออ้าปาก เขาใช้จังหวะนั้นสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปาก ไล้เลียไปตามเนื้อเยื่ออ่อนและเรียวลิ้น เกี่ยวกระหวัดแลกเปลี่ยนความชื้นระหว่างกัน
“อือ” ผมขยุ้มคอเสื้อเขา ส่งเสียงบอกว่าเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว วีถึงยอมปล่อย งับปากเบาๆ เป็นการทิ้งท้าย
“รู้สึกดีรึเปล่า” ผมเม้มปาก ยังรับรู้ได้ถึงความชื้นแฉะที่เขาฝากไว้ พยักหน้าตอบน้อยๆ
ผมเคยจูบมาแล้วก็จริง แต่ยังไม่เคยแลกลิ้นกับใครมาก่อน ซึ่งแม่งดีมาก
วีแม่ง...
“มากสุดแค่นี้นะโว้ย” ผมบอก ก่อนจะลุกหนีไปเข้าห้องน้ำ
คนมันโสดมาหลายปี โดนกระตุ้นนิดหน่อยก็เอาแล้วกู
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมจะมั่นใจในเส้นทางของผมกับมัน อาจจะต้องใช้เวลาเรียนรู้กันมากกว่านี้หน่อย ต้องมีประสบการณ์ร่วมกันอีกนิด แล้วสักวันผมคงบอกมันได้เต็มปากด้วยคำนั้น
ตอนนี้ก็เป็นว่าที่แฟนไปก่อนแล้วกัน เนอะ
จบ.________________________
สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเรื่องที่ 2 ของเราเอง ฝากนายวิวิตกับปฐวีด้วยนะคะ ชอบไม่ชอบหรือมีคำแนะนำอะไรก็คอมเม้นท์ทิ้งไว้ได้เลยค่ะ รออ่านฟีดแบ็กอยู่น้า <3
ปล. สามารถติดตามเราได้ทางทวิตเตอร์
@Plaii_fon นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] เพื่อนกินหาง่าย เพื่อนกลายเป็นแฟนหายาก (อ่าน 11369 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก