หัวข้อ: [เรื่องสั้น] MASTER AND A HUNTING DOG 3/4 ขออภัย ตอนงอกค่ะ

[MeiHT]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[MeiHT]

“ท่านนิโคลัส ผมได้ข่าวว่าGS50กลับมาจากภารกิจแล้วครับ” เสียงชายหนุ่มดังมาจากหน้าประตู “แต่ผมไม่ทราบว่าเขาหายไปไหน ผมจะรีบตามเขามารายงานผลภารกิจนี้น่ะครับ”

“อ่า…” เสียงทุ้มตอบรับจากภายในห้อง “ไม่ต้องตามหรอก กลับไปทำงานเถอะยาคอฟ”

คนข้างนอกตอบรับก่อนจะมีเสียงเดินออกไปจากบริเวณหน้าห้อง ชายวัยกลางคนผู้นั่งอยู่ในห้องยกยิ้มมุมปากก่อนจะก้มลงมามองคนที่วุ่นวายอยู่กลางหว่างขาของเขา

“ไม่ต้องตามหรอก เพราะGS50กำลังงานยุ่งกับภารกิจใหม่ใช่มั้ยล่ะ”

ผมซึ่งกำลังเลียเจ้าท่อนเนื้อใหญ่จนคับปากไปหมดได้แต่ใช้ฟันครูดเบาๆจนเจ้านายของผมขยุ้มหัวผมอย่างเสียวกระสัน

อืม…ดูเหมือนว่าผมกำลังวุ่นวายอยู่กับภารกิจใหม่เสียจริงๆด้วยสิ


ร่างสองร่างกระหวัดกอดเกี่ยวอยู่บนเตียงใหญ่ การร่วมรักของผมกับเขาเหมือนกับการสู้กันเสียมากกว่า พวกเราไม่ค่อยอ่อนโยนเท่าไรนัก ผมเองก็กัดและข่วนเขาไปทั่ว เขาเองก็ไม่เคยยั้งแรงกับร่างกายผมสักครั้ง แถมยังขย้ำเนื้อผมอย่างแรงจนช้ำไปหมด

“เกบ…” เขากระซิบเสียงพร่าข้างหูผม “เกเบรียล”

ผมครางตอบรับ รู้สึกได้ถึงบางสิ่งซึ่งชำแรกกายเข้ามาอย่างรุนแรง ผมใช้แขนโอบรัดร่างใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยรอยบาดแผลในอดีต รอยแผลเป็นมากมายบนร่างกายของคุณนิโคลัสถูกผมใช้นิ้วลูบไล้อย่างแผ่วเบา

“อ่า…เกเบรียล…เกบ” เขาเรียกชื่อผม ชื่อที่เขาตั้งให้ผมนับตั้งแต่ผมกลายเป็นหมาล่าเนื้อให้เขา

นิโคลัส เจ้านายผู้เป็นที่รักของผม

ผมเอ่ยคำสาบานในใจตอนที่พวกเราไปถึงฝั่งฝันด้วยกัน

ผมจะภักดีกับคุณตลอดไป


“คุณมีงานเหรอ” ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวหนาตามแบบฉบับชาวรัสเซีย เขารูดเนคไทในมือ หันกลับมามองผมซึ่งยังปรือตาอย่างง่วงๆแถมผมเผ้ายุ่งเหยิงอยู่บนเตียง เรือนร่างเปลือยเปล่าของผมไม่ทำให้ผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งยืนเป็นยักษ์ปั่นหลันตรงนั้นมีแววปรารถนาขึ้นมาได้

อ่า…แต่ไม่แปลกหรอก ในเมื่อเรามีอะไรกันเสียหลายรอบขนาดนั้น

“อืม พวกน่ารำคาญน่ะ” เขาตอบ เดินเข้ามานั่งบนขอบเตียง เอื้อมมือมาสางผมที่กระเซอะกระเซิงของผมจนเริ่มเข้าที่

“หึ ผมยุ่งไปหมด เด็กน้อย”

“ผมไม่ใช่เด็กน้อยสักหน่อย” ผมยู่หน้า เจ้านายของผมยกยิ้มเพียงมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง ไร้คำสั่งหรือคำกล่าวเป็นห่วงกันหลังการร่วมรักอย่างรุนแรง

ผมขยี้หัวซึ่งเป็นทรงแล้วให้ยุ่งกว่าเดิม

ให้ตายสิ สะโพกยอกแล้วผมยังต้องไปฝึกต่อสู้อีกเรอะ


ผมเป็นหมาล่าเนื้อของนิโคลัส หมายถึงผมเป็นคนทำภารกิจแนวหน้า ผมเป็นเด็กกำพร้าที่มาเฟียรัสเซียเอามาฝึก นิโคลัสรับผมมาและเลี้ยงผมตั้งแต่ผมยัง10ขวบ จนตอนนี้ผมอายุ20แล้ว และได้กลายมาเป็นหนึ่งในคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด

ผมบิดตัวคลายความเมื่อยล้า เอื้อมมือลูบสะโพกตัวเองเบาๆขณะมองเหล่าพี่น้องกำลังฝึกต่อสู้

ผมต่างจากคนพวกนี้ตรงที่ผมได้ออกสนามจริง เป็นแนวหน้าซึ่งหมายถึงการเป็นสายลับ แฝงตัว และปฏิบัติภารกิจอันตราย ผมค่อนข้างภูมิใจพอสมควรเพราะมันหมายถึงว่านิโคลัสไว้ใจผมมากพอที่จะให้ผมออกไปทำงานที่สำคัญ

เจ้านายที่รักของผมกำลังเตรียมตัวกับศึกสำคัญ เขากำลังสู้กับพ่อบุญธรรมซึ่งพยายามฆ่าเขาหลังจากที่นิโคลัสฉายแววมาเฟียที่ดีมากเกินไป

ผมบิดคอจนได้ยินเสียงกร็อบ

เอาล่ะ ภารกิจต่อไปคงใกล้จะมาถึง



แขนใหญ่พาดร่างผมหลังจากการต่อสู้ในห้องนอนจบลง ผมหัวเราะเมื่อจมูกโด่งซุกไซ้ผมไม่หยุด

“พอได้แล้ว นี่คุณจะบ้าพลังเกินไปแล้วน่ะ อีกแค่เดือนเดียวผมก็กลับมาแล้วแท้ๆ”

นิโคลัสจ้องผม ดวงตาสีเทาเข้มเป็นประกายท่ามกลางความมืด

“ระวังตัวด้วยเกบ”

ผมคลี่ยิ้ม

“คุณคิดว่าผมเป็นใครกัน ไม่เอาน่า ผมเก่งจะตายคุณก็รู้”


ถุ้ย เก่งห่าไรวะ

ผมนั่งอย่างซังกะตายอยู่บนเก้าอี้ มือถูกมัดไพล่หลัง ใบหน้าบวมปูดเพราะการถูกซ้อมอย่างหนัก ผมถุยเลือดในปาก แต่ก็ถูกคนที่เฝ้าอยู่ข้างๆตบหน้าอย่างแรงจนใบหน้าที่ช้ำของผมชาแทบไร้ความรู้สึก

ภารกิจใหม่คือการแฝงตัวเข้ามาสืบในเขตของพี่บุญธรรมของนิโคลัส ผมคงประมาทไปจึงโดนจับมาอย่างนี้

หวังว่าเจ้านายที่รักของผมคงจะยังอยู่ดี

ผมเงยหน้ามองโคมไฟเก่าๆแกว่งบนเพดาน นิ้วที่โดนเหยียบจนกระดูกร้าวเจ็บจนอยากจะร้องไห้ ยิ่งการโดนถอดเล็บทำให้ผมปวดแสบปวดร้อนไปหมด เท้าผมเองก็โดนตอกตะปู เหล็กเย็นเยียบแทงทะลุเข้าไปในกระดูก ทิ้งไว้เพียงความเจ็บปวดซึ่งยากจะทานทน

“ดูนั้นสิ” อยู่ดีๆผมก็ถูกกระชากหัวอย่างแรง หน้าถูกตบให้หันไปมองคนซึ่งยืนอยู่บนชั้นลอย

ร่างแข็งแกร่งซึ่งอยู่ตรงนั้นทำให้ใจผมกระตุก

นิโคลัส

ใจผมร้องเรียกเขา ขอร้องให้เขาช่วย อ้อนวอนให้เขาพาผมกลับไปยังเตียงของพวกเรา ที่ซึ่งฐานะไม่เคยมีอยู่ ที่ที่ผมจะปลอดภัยภายใต้อ้อมกอดของเขา

แต่ผมทำได้เพียงปิดปากเงียบ ผมไม่มีวันส่งสัญญาณให้ศัตรูรู้ว่าเขาคือเจ้านายของผม

นิโคลัสหันมามองผม ตาเขาเบิกกว้างเพียงครู่ก่อนจะผินหน้ากลับไปหาคนข้างกายอย่างสงบนิ่ง

ผมจ้องมองท่าทีของเขาอย่างเงียบงัน ในใจเจ็บอย่างยากจะเชื่อ ความเจ็บทางกายทั้งหมดเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่ผมรู้สึกในตอนนี้

แต่…

ดีแล้ว นิโคลัส ได้โปรดอย่าแสดงท่าทีเพื่อผม

คุณต้องปลอดภัย

ผมหลับตาสงบนิ่ง รู้สึกได้ถึงกระบอกปืนเย็นเยียบที่วางไว้ตรงหน้าผาก และเมื่อเสียงปังดังออกมาจากปลายกระบอกปืน

ชีวิตของผมก็ปลิดปลิวไป


Tbc.

[ืniyataan]

 

[Snowermyhae]

จ้อจี้หรือเปล่าคะ... 

[Kumamon_Kung]

ขำเม้นบน 5555 ว่าแต่มีต่อมั้ยคะเนี่ย 

[Panizzz3838]

แปะ อีก 2 ตอนล่ะ จะจบอย่างนี้ไม่ได้นะยู

[CRP_N]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย

[C.Kie96]

มาต่อเร็วเจ้าค่ะ
 

[NaunaeZaa]

สนุกกกกกและค้าง555555

[lostinthelight]

รออยู่นะคะ สู้ๆค่ะ

[★KVH™★]

วี้ด เกรเบียลตายเร้อะ

[gemgems]

หื้มมมมม ไม่สิ เกบบบบบบ -0-

[tixjubz]

จะต้องมีอะไรต่อจากนี้แน่นวลลลล

[MeiHT]

ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง​ กระพริบตาปริบๆมองเพดานเก่าๆที่น้ำรั่วซึมจนเป็นรอย

ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนฟูกแข็งเก่าๆที่ทำให้เหมือนย้อนกลับไปในช่วงก่อนที่ผมจะได้ไปอยู่ข้างกายท่านนิโคลัส

อ่า… พอพูดถึงเขาแล้ว​ ควาทรงจำเมื่อครู่ก็ย้อนกลับมา​ ตัวผมควรจะตายไปแล้วเพราะถูกลูกตะกั่วยัดหน้าผาก​ ร่างแข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามของเจ้านายยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น​ ภายในห้องกระจก​ มองผมตายอย่างเงียบงัน

ไร้แววรู้จักหรือความคุ้นเคย​

หัวใจผมเจ็บแปลบ​ ก้อนเนื้อซึ่งผมคิดว่าน่าจะตายแล้วกลับบีบตัวรุนแรงจนน้ำตาแทบกลั่นออกมา

“เฮ้ย! ไอ้หนู​ ลุกสิวะ!” เสียงกัมปนาทเหมือนของสหายที่รู้จักดังขึ้นพร้อมกับแรงฉุดรั้งมหาศาลที่ทำให้ร่างผมปลิวไปตามมือเขา​ ผมหลุดชื่อที่คุ้นเคยออกจากปากเบาๆ

“อัลเฟร็ด”

โครม!

“อย่ามาเรียกชื่อกูห้วนๆไอ้หมาพันทาง” อัลฟ์ที่เคยเป็นเพื่อนสมัยฝึกและได้รับใช้ท่านนิโคลัสพร้อมๆกับตัวผมนั่นผลักผมกระแทกกำแพงอย่างรุนแรงแล้วขู่เสียงต่ำกร้าว​

เอ๋​

เกิดอะไรขึ้นกัน​ เพราะผมทำพลาดเลยไม่ใช่คนโปรดของเจ้านายแล้วเหรอ

ผมสับสนไปหมด​ ครั้นจะถามเพื่อนที่เคยตบหัวกันมาก่อน​ มันก็ดันลากผมไปอย่างเร็ว​ผ่านอาคารที่เป็นที่นอนสำหรับเด็กซึ่งถูกฝึกฝนให้เป็นนักฆ่า​ มันเก่ากว่าที่ผมจำได้​ ซ้ำใบหน้าของอัลเฟร็ดเมื่อครู่ยังเหี่ยวย่นและมีริ้วรอยกาลเวลากว่าครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน

ผมเดินตามอัลเฟร็ดออกไป​ และในจังหวะที่เดินผ่านกระจกบานใหญ่ซึ่งติดตั้งไว้ตรงทางเดิน​ ผมก็ต้องตกใจสุดขีด

เพราะภาพสะท้อนของผมในกระจกไม่ใช่ตัวผม​ แต่กลับเป็นเด็กหนุ่มที่ไหนไม่รู้​ เขามีผมสีดำแบบชาวเอเชียกับรูปร่างเก้งก้าง

มึงเป็นครายยยยยยยย



ยังไม่ทันจะได้ประมวลผลอะไร​ ผมก็พบว่าตัวเองถูกลากมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานที่คุ้นเคย

ครั้งสุดท้ายที่ผมมาที่นี่​ ผมยังได้ทำกิจกรรมเนื้อแนบเนื้อกับเจ้านายอยู่เลย

คิดแล้วความขมก็แล่นขึ้นมาในใจ​ ผมสะบัดหน้า​ ตั้งใจโฟกัสกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก่อน

“ห้ามถาม​ ห้ามวอ​แว ถ้าท่านนิโคลัสสั่งอะไรให้ทำตามนั้นเข้าใจมั้ย​”

“ครับ”

ใจผมเต้นแรงเมื่อรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังประตูเป็นใคร​

ประตูไม้หนักอึ้งถูกเปิดออก​ ผมก้าวเข้าไปพร้อมกับอัลฟ์  เหม่อมอง​ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สีดำตัวนุ่มซึ่งหันข้าง​ ตัวเขามองออกไปนอกหน้าต่างและไม่ได้ให้ความสนใตคนที่เพิ่งเข้ามาแม้แต่น้อย

เขายังคงเหมือนขุนเขาที่ไม่มีใครล้มได้ทั้งนั้น

เจ้านายยังคงมีรูปร่างแข็งแกร่งเช่นเดิม​ เพียงแต่ว่าใบหน้าเขาดูเหนื่อยล้าอ่อนแรง​

อ้อ​ แล้วตีนกาเขาก็ขึ้นมากกว่าเดิมแล้วด้วย

ผมเหลือบมองปฏิทินบนโต๊ะ​ มันบอกเวลาหลังจากปีที่ผมตายไป5ปี​

อืม…. ผมกลับเข้ามาอยู่ในร่างใครไม่รู้รึนี่

เอาเถอะ​ มาถึงตรงจุดนี้ก็คงไม่มีอะไรทำให้ผมตกใจได้มากขึ้นอีกแล้วล่ะ

“ท่านนิโคลัส​ ผมส่งคนมาคุ้มครองท่าน​ ให้ท่านใช้เป็นหมาล่าเนื้อแก้ขัดไปก่อน​ ถึงจะดูเด็กแต่หมอนี่ความสามารถพอใช้ได้เลยครับ”

อ้าว​ นี่ผมถูกใช้ให้มาเป็นโล่มนุษย์ให้เขาเรอะ

ไปหลอกคนอื่นเถอะอัลฟ์  พวกเราใช้มุขนี้ตลอดเวลาบอดี้การ์ดรอบตัวท่านนิโคลัสตาย​ ดูกล้ามเนื้อ​เจ้าก้างที่ผมเข้ามาอยู่ในร่างนี่สิ​ มันจะไปต่อสู้อะไรได้นอกจากใช้ร่างกายตัวเองบังลูกกระสุน

ใบหน้ากร้าวผินกลับมามองผมเล็กน้อย

“อืม​”

“ทำตัวดีๆนะเจ้าหนู” อัลฟ์หันกลับมากำชับเสียงเครียดส่งท้ายแล้วหายออกไปจากห้อง​ เหลือแค่ผมกับเขา

ผมมีถ้อยคำมากมายอยากถาม​ ทั้งเรื่องที่ว่าหลังผมตายแล้วเขาเป็นอย่างไร​ สบายดีหรือเปล่า​ ทำไมดูผอมลง​ แล้วก็อยากแซวว่าเฮ้​ เจ้านาย​ คุณมีผมขาวขึ้นแซมแล้วนะ

แต่ภาพตอนที่เขาหันหน้าหนีผมด้วยใบหน้าเรียบเฉยมันตามมาหลอกหลอนทุกครั้ง

ผมตัดสินใจได้ในตอนนั้น

ผมจะติดตามเขา​ จนกว่าจะตัดสินใจได้ว่าอยากจะฆ่าเขาหรือเริ่มต้นชีวิตใหม่​




หลังจากนั้นผมก็ติดตามเขาตลอด​ เป็นเวลาสามเดือนแล้วที่ท่านนิโคลัสออกไปทำงานและกลับมาอย่างเรียบง่าย​ เป็นชีวิตสงบสุขจนขนาดที่ตัวผมก่อนตายในตอนนั้นไม่เคยคาดหวัง

พอตะล่อมถามคนรอบข้างก็ได้ข่าวว่าเจ้านายทำลายพ่อบุญธรรมกับพี่ชายไปเรียบร้อยตั้งแต่5ปีก่อน​
อ้อ​ และยาคอฟก็ตายแล้วด้วย

“ไปหลุมศพ”

และเหมือนทุกครั้งที่ท่านนิโคลัสคุยงานเสร็จ​ เขามักจะใช้ให้ผมขับรถไปที่หลุมศพปริศนาซึ่งตั้งอยู่บนเนินเขา

ผมไม่กล้าหวังให้นั่นเป็นหลุมศพผม​ มีคนตายในสงครามระหว่างแก๊งค์มากเกินไป​ คนที่เจ้านายให้ความสำคัญตายไปก็แยะ​ บางทีมันอาจจะเป็นของยาคอฟก็ได้ใครจะไปรู้

ผมเดินตามเนินเขา​ ไม่ว่าใครจะเป็นเจ้าของหลุมศพ​ เขาต้องสำคัญมากจริงๆ​ เพราะที่นี่มันสวยเกินคำบรรยาย​ โดยเฉพาะตอนที่ดวงอาทิตย์กำลังตกด้วยแล้ว​

ร่างแข็งแกร่งของนิโคลัสหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแผ่นหินเปลือยเปล่าไร้การสลัก​ เขายืนนิ่งๆเหมือนเดิม​ ไม่มีช่อดอกไม้หรือถ้อยคำ

“หลุมของใครหรือครับ” ผมอดปากสอดถามไม่ได้

เขามองผมด้วยสายตาคมปลาบเหมือนตำหนิ  แต่แล้วก็ค่อยๆทรุดลงนั่งหน้าแผ่นหินนั่นด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายยาก

“หมา…”

หา

ผมได้ยินเศษหน้าแตกดังเพล้ง

“หมาที่ชอบมาวิ่งวนเวียนข้างๆตัว​ ที่ฉันชอบส่งให้มันออกไปทำเรื่องอันตราย​ หมาที่ไม่ห่วงชีวิตตัวเอง​ ภักดีกับฉันอย่างเต็มที่จนสุดท้ายมันก็ตาย”

ผมนั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆเขา

หมาเรอะ​ ฟังดูเหมือนตัวผมดีน่ะ

“สุดท้ายแล้ว…. ฉันเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย”

ผมมองเสี้ยวหน้าคมของชายเชื้อสายรัสเซียที่บัดนี้เริ่มมีผมสีดอกเลา​แล้วเด็ดดอกวัชพืชข้างตัวมาส่งให้เขา

“ผมว่าหมาตัวนั้นคงไปมีความสุขบนสวรรค์แล้วล่ะ​”

เขาเหม่อมองรอยยิ้มผมเหมือนมันทำให้เขานึกถึงอดีต​ แล้วจู่ๆนิโคลัสก็ยิ้มอ่อนแรง

“หึ​ ไม่หรอก​ เจ้านั่นคงสาปแช่งฉันมากกว่า”

เจ้านายของผมยันตัวขึ้นจากพื้น​ เดินกลับไปยังรถโรลส์รอยคันสวยที่จอดนิ่งอยู่ข้างล่าง​ ผมวิ่งตามเขาไป​ แต่ยังอดเหลียวมามองหลุมศพนั่นไม่ได้

ผมแก้มป่องเมื่อนึกอิจฉาเจ้าหมาที่เขาให้ความสำคัญอย่างสุดใจ​

นี่มันหลุมศพในสถานที่สุดเพอร์เฟ็คที่ผมเคยเปรยไว้กับเขาว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็อยากให้มาฝังผมไว้ที่นี่

ใจร้าย!

แต่สุดท้ายแล้วผมก็ยังคงเหมือนหมาที่ซื่อสัตย์กับเขาอยู่ดี​ ไม่ว่าเขาจะทอดทิ้งหรือหักหลังผมกี่ครั้ง​ ผมก็จะตะเกียกตะกายกลับไปอยู่ข้างกายเขาเหมือนเดิม

————
อย่าว่าน้องนะคะ น้องโง่จริงๆ แง น้องเคยแต่ถูกฝึกเป็นนักฆ่า คอมมอนเซนส์ของนางก็จะพังๆนิดๆ
ยอมรับว่าตอนแรกคิดจะหยุดแต่งเพราะไฟล์ที่พิมพ์ในไอแพดเสีย แต่คัมแบคแร้ว ฝากอีกตอนสองตอน สั้นๆนะคะ

[ืniyataan]

ใจสลาย....รอตอนต่อไป   

[panyyyy]

นึกว่าจะไม่มาต่อสะเเล้วว สงสารปนขำน้องนิดๆรอติดตามต่อค่าา

[Stmmltww]

น้องซื่อมาก55555
อยากรู้ว่านิโคลัสจะรู้เมื่อไหร่ แล้วน้องจะทำยังไงต่อ

[ppseiei]

งื้อ น้องกลับมาแล้ววว

[tulayatul]

น้องงงงงงงง เอ็นดู ไม่รู้เลยหรอลูกว่าตัวเองสำคัญขนาดไหน

[ดาวลูกไก่]

คุณมาเฟียต้องอยู่ผ่านมา 5 ปีโดยที่ไม่มีน้องเหรอเนี่ย โถ่ ไม่เศร้าแล้วนะคะ น้องกลับมาแล้ว

[nofsnof]

แล้วเจ้านายจะรู้มั้ยเนี่ยว่าหมากลับมาแล้วว งื้อ
 

[MeiHT]

“นายท่านป่วย! ไปตามหมอมาเร็ว”

วันหนึ่งมีเสียงโหวกเหวกมาจากห้องนอนของนิโคลัส ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อมีคนบอกว่าเจ้านายป่วย

เจ้านายป่วยเหรอ

เป็นไปไม่ได้

เขามันคนเหล็กขนาดนั้นเลยนะ

ผมวิ่งไปหาเขาที่ห้องแต่กลับโดนสกัดจากยามข้างหน้าเสียได้

เฮ้! นี่มันห้องที่ผมเคยเข้าไปตลอดตอนมีชีวิตอยู่นะ!!

แน่นอนว่าเรื่องนั้นผมพูดออกไปไม่ได้หรอก

“เฮ้อ ครบรอบปีอีกแล้วสินะ” หมอประจำตัวท่านนิโคลัสพึมพำอย่างนั้นเมื่อเดินผ่านผมซึ่งโดนสกัดอย่างน่าสมเพช

โธ่เว้ย ถ้าเป็นร่างเดิมที่มีกล้ามเนื้อกับแรงกาย ผมไม่มีวันโดนสกัดอย่างนี้ได้หรอก ไอ้พวกปลายแถว

สายตาผมส่งไปอย่างดุดัน

คิดถึงคนที่นอนอยู่ข้างใน พลันเป็นห่วงอย่างจับใจ

จะเป็นห่วงไปทำไมกัน ในเมื่อตอนที่ผมจะตาย เขากลับหันหน้าหนีไปเสียเฉยๆ

น่าโมโห

บอกแล้วว่าผมเป็นเหมือนหมา ต่อให้เขาแย่กับผมแค่ไหน แค่เขายื่นมือมาให้รอบเดียวผมก็พร้อมจะกระดิกหางกลับไปทันที
ผมหันหลังกลับ ยกนิ้วกลางให้พวกบ้าที่ยืนเฝ้าประตูก่อนจะแลบลิ้นใส่แล้ววิ่งออกมา

พวกโง่!

เข้าทางประตูไม่ได้ก็เข้าทางหน้าต่างสิว่ะ


คิดผิด!!

คิดผิดอย่างมาก

ตอนแรกผมคิดว่าจะกระโดดลงมาจากหน้าต่างบานนู่นอย่างง่ายๆแล้วลงมาที่ห้องท่านนิโคลัส แต่เพราะกะแรงพลาดถึงได้มาห้อยต่องแต่งอยู่แบบนี้

โธ่เว้ย เพราะร่างนี้มันปวกเปียกไปนั่นแหละ

แต่จะว่าไปเมื่อก่อนที่ยังด้อยฝีมือแล้วอยากมาเจอเขาผมก็เคยปีนกำแพงแล้วก็มาติดอยู่ตรงมุมนี้ไม่มีผิด แม่งเอ๊ย เหมือนย้อนกลับมาเมื่อหลายปีก่อนเลย

แกร๊ก

เสียงเปิดบานหน้าต่างทำเอาผมสะดุ้ง มองไปก็พบกับเจ้านายซึ่งกำลังขึ้นไกปืนเล็งมาทางนี้

เขามีสีหน้าเหนื่อยอ่อนกว่าทุกที

“แก ขึ้นมาทางนี้ได้ยังไง”

เขากัดฟันแน่น สีหน้าเคร่งเครียด

“อย่ามาทำตัวเหมือนเด็กคนนั้นจะได้มั้ยวะ!!!”

ผมลอยวืดเมื่อเขาเข้ามากระชากตัวผมขึ้น จากนั้นนิโคลัสก็เหวี่ยงผมลงพื้นอย่างไม่ไยดี

“ออกไป…ฉันไม่สนว่าแกจะทำท่าทางเหมือนเด็กคนนั้นไปทำไม แต่ถ้านี่เป็นกลยุทธ์ของใครสักคน…”

เขาพูดได้เท่านั้นก็ฟาดมือกับอากาศ เดินเข้าไปในห้องแล้วทรุดลงนั่งบนเตียง สายตาเหม่อลอยไปทางมุมใดมุมหนึ่งของห้อง

ผมเดินตามเขาเข้าไป สายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างสูงเท่านั้น ก่อนที่จะมองตามสายตาเขาไปยังมุมนั่น

ผมเบิกตากว้าง

นั่นคือรูปของผมที่กำลังยิ้มอยู่

มันอาจจะดูแปร่งๆไปบ้าง ไม่เหมือนหน้าตาของผมในสมัยก่อน

แต่มันคือผม

มันคือผมจริงๆ

“เจ้านาย”

“บอกให้ออกไปไม่ได้ยินหรือไง”

“…”

“ออกไปซะ…”

“…แต่นั่นมันผมนี่”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกจากปาก สายตาโกรธเกรี้ยวเคียดแค้นคล้ายจะเผาไหม้ผมให้เป็นจุลของเขาก็ส่งตรงมายังผม ร่างกาย
แข็งแกร่งในเสื้อคลุมเดินมาหาผมแล้วจับแขนผมทั้งสองข้างไว้จนแน่นเหมือนกับจะบีบร่างนี้ให้สลายไป

“เพ้อเจ้ออะไร!!”

เหมือนกับร่างกายไม่รับรู้ความเจ็บปวด ผมน้ำตาคลอกับสิ่งที่เขามีไว้

เจ้านายไม่ลืมผม ไม่ลืมผมจริงๆ ผมไม่เคยมีรูป ไม่เคยถ่ายไว้ ไม่เคยมีหลักฐานตัวตนความเป็นอยู่ มีแค่รหัสGS50กับชื่อเกเบรียลที่เขาให้มาเท่านั้นที่เป็นตัวตนที่เหลือ

มาวันนี้ผมรับรู้ว่ามีบางอย่างที่ยืนยันว่าผมเคยมีชีวิตอยู๋จริงๆ

รูป

รูปเหมือนที่เขาวางไว้ในห้อง

“คุณเก็บรูปของผมไว้เหรอ”

“…หุบปาก นี่มันไม่ตลกนะ”

“คุณยังไม่ลืมเกเบรีบลใช่มั้ย”

“แกรู้ชื่อนั่นได้ยังไง”

หยาดน้ำตาผมกลั่นลงมาเป็นสายแต่กลับยิ้มเหมือนคนโง่ ผมจับมือเขา ยกจูบที่แหวนบนนิ้วเขาเบาๆเหมือนที่ทำอยู่ตลอดตอนยัง
มีชีวิตอยู่

“เกบ…คุณให้ชื่อนั่นกับผม”

นิโคลัสนิ่งเงียบเหมือนคนตาย กระทั่งเสียงหายใจของเขายังเบาจนผมแทบไม่รู้สึก มาจนถึงตอนนี้ถ้าเขาไม่เชื่อแล้วฆ่าผมขึ้นมา
ผมก็ไม่เสียดายชีวิตแล้ว

ในเสี้ยวนึงของคุณ คุณยังคิดถึงผม แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

“เกบ…ฉันไม่เคยเรียกชื่อนั้นต่อหน้าใคร”

“แหงล่ะ คุณเรียกมันตอนเราอยู่บนเตียงด้วยกันนี่”

ร่างแข็งแรงกัดฟันแน่น น่าแปลกที่ผมมองเห็นมันทั้งหมดนั่นทั้งๆที่ตากำลังพร่ามัวเพราะม่านน้ำตา

เขาช้อนตัวผมขึ้น วางลงบนเตียงแล้วผลักผมให้นอนหงายลงไปทันที

“เฮ้ เดี๋ยวๆ ถ้าคุณเชื่อว่าเป็นผมตอนนี้เราควรกำลังกอดเพราะซึ้งไม่ใช่เหรอ หรือตลอดมาคุณแค่เห็นผมเป็นนายบำเรอกันแน่”

“หุบปาก”

ผมหุบปากฉับ

อ่ะ เป็นอะไรก็ได้ ช่วยคุณฆ่าคนก็ได้ อ้าขาให้คุณก็ได้

ผมอ้าขาให้เขาอย่างว่าง่ายเมื่อเขาส่งนิ้วเข้ามาทำความรู้จักกับร่างใหม่ผม มันคับแน่นไปหมด ยิ่งตอนที่เขาส่งร่างกายของเขา
เข้ามา มันทำให้ผมจุกอย่างบอกไม่ถูก

“เกบ” เขากระซิบเสียงแหบพร่าข้างหูผม และเหมือนทุกครั้ง ผมกอดก่ายเขา ไล่มือไปตามร่องรอยมากมายบนแผ่นหลังซึ่งดู
เหมือนว่าจะมีเพิ่มอีกด้วย

แรงกระแทกจากเบื้องล่างแรงขึ้นเมื่อผมทำอย่างนั้น เขาส่งแรงมาจนตัวผมหัวสั่นหัวคลอนไปหมด

“อ่า…ผมไม่ไหว ร่างนี้มัน…โคตรปวกเปียกเลย”

ผมได้ยินเสียงทุ้มต่ำหัวเราะ

เราร่วมรักกันเหมือนคนบ้า นิโคลัสไล่กัดไปตามร่างกายของผมเหมือนกับร่างเก่าเปี๊ยบ แต่ที่ไม่เหมือนกับเพราะว่าผมไม่ทนทาน
กับความเจ็บเท่าร่างเก่า

“อย่า…ผมเจ็บ ให้ตายสิ ตอนมีชีวิตอยู่มันไม่ได้เจ็บแบบนี้นี่ อ่า…บ้าเอ๊ย เจ้านาย เบาๆหน่อย ผมเหมือน….อึก…เหมือนจะตายจริงๆแล้วนะ”

“แกเงียบไม่เป็นบ้างรึไง” น่าแปลกที่เสียงเขาเจือแววอารมณ์ดีมากๆแม้จะเสียงนิ่งเหมือนเดิม

ผมสามารถแยกอารมณ์เขาออกได้ในระหว่างที่คนอื่นไม่ และนั่นเป็นสิ่งที่ผมภูมิใจเสมอมา

“อือ…ถึงจะตายมารอบแล้วแต่ก็เหมือนจะตายได้อีกอยู่ดี….เจ้านาย คุณอารมณ์ดีเหรอ”

“หึ”

มือของเขาเคล้นคลึงไปทั่วตัวผม และเขาไม่ยอมถึงจุดสุดยอดสักทีถึงแม้จะสอดเอวถี่รัวจนผมกำผ้าปูเตียงจนยับยู่ยี่

“เจ้านาย…หน้าในรูปต่าง อึก…อ่า…อ่ะ….หยุดสิ! ผมจะบอกว่าหน้ามันต่างกับหน้าผมนิดหนึ่งนะ…ซี้ด”

“ตรงไหน”

เสียงเนื้อกระทบเนื้อยังคงคลอเคล้าในห้องพอๆกับเสียงพูดเจื้อยแจ้วแทบไม่เป็นประโยคของผม แต่เจ้านายก็ยังฟังมันด้วยความตั้งใจ

“ไฝ! ไฝที่ใต้ตาซ้าย…อืมม คุณเคยบอกว่าชอบ..อ่ะ ชอบมันมากที่สุดในหน้าตาไม่ได้เรื่องของผมไม่ใช่เหรอ”

แล้วเรื่องแปลกประหลาดก็เกิดขึ้นจนผมเกือบหยุดคราง

เขาหัวเราะ

นิโคลัสกำลังหัวเราะ

เฮ้ แน่นอนว่ามันวิเศษมาก แต่ผมจะไม่บรรยายว่ามันเป็นยังไง เพราะเสียงหัวเราะของเขาเป็นของผมคนเดียว

“ใช่” เขากระซิบ ก่อนที่โลกของผมจะพร่างพรายไปด้วยสีสันและดับมอดลงเพราะความอ่อนเพลียในที่สุด





เฮ้ นี่มันไม่ตลก

ผมตื่นมาเพราะความเมื่อยตัว ต่อให้ชาติที่แล้วออกศึกกับเจ้านายสามรอบ ในห้องน้ำ ตรงระเบียง หรือกระทั่งในรถหลังจากเราเสร็จภารกิจผมก็ไม่เคยเกิดอาการเมื่อยตัว

เจ้าร่างโง่!

ผมนอนคว่ำหน้าเหลือบตามองเจ้านายที่แต่งตัวอย่างสบายอารมณ์ไม่เหมือนคนป่วยแม้แต่น้อย

ไม่ยุติธรรม เขาปกติทั้งๆที่ผมป่วยขนาดนี้

ผมจะแกล้งเขา!

ตอนที่นิโคลัสสังเกตเห็นผมตื่นและเดินมาที่เตียง ผมก็ทำสีหน้างุนงงเหมือนวิญญาณของเกบออกจากร่างผมแล้วเรียบร้อยแล้ว
ถามเขาว่า

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

แล้วผมก็รู้ว่าตัวเองคิดผิด

หน้าเจ้านายซีดขาวเหมือนคนตาย กระทั่งความสุขในแววตายังเหือดหายเหมือนโดนสูบทิ้ง

“ขอโทษ!” ผมสะบัดผ้าห่มทิ้ง กระโดดไปเกาะเขาเหมือนลูกลิง

“…”

“ผมแค่แกล้งคุณ! เฮ้! พูดอะไรหน่อยสิ”

ผมมองหน้าเจ้านายก่อนจะพบว่าเขาเอามืออุดปากตัวเอง มือแกร่งนั่นสั่นเทา ในแววตาเขาฉายความกลัวไม่มีที่สิ้นสุด

ผมตัดสินใจว่าจะไม่เล่นมุขนี่อีกต่อไป

มุขตาย มุขวิญญาณหาย บลาๆ

ไม่คุ้มเลย ผมแค่อยากเห็นเจ้านายมีความสุขตลอดไป

“เกบ…” เขากอดผมแน่น ซบหน้าลงตรงไหล่ผมแล้วกระซิบชื่อผมไม่หยุดหย่อนเพื่อให้ผมตอบ

“ผมยังอยู่นี่ ขอโทษครับที่แกล้ง”

แต่อ้อมกอดที่รัดรึงนั่นยังคงตรึงตัวผมไว้แน่นแม้จะยืนยันหนักแน่นแค่ไหนก็ตาม



หลังจากวันนั้น นิโคลัสเถียงกับผมเรื่องให้ผมไปออกภาคสนามกับเขา ผมยังยืนยันคำเดิมว่าผมจำเป็นต้องดูแลเขา ในขณะที่เจ้านายยังอยากให้ผมถูกล่ามโซ่ที่เตียง รอเขาอย่างเด็กดี

“ผมเกิดเป็นหมาล่าเนื้อ! ไม่ว่ายังไงก็ต้องเป็นหมาล่าเนื้อ! ถ้าไม่ใช่หมาล่าเนื้อผมก็ไม่ใช่เกบ!!”

มันคือประโยคที่จบทุกอย่าง นิโคลัสยอมให้ผมไปด้วยโดยมีข้อแม้เดียวคือห้ามห่างตัวเขาเด็ดขาด

แน่นอน

ผมก็ไม่คิดจะห่างเขาอยู่แล้ว

และวันหนึ่งที่เรามาออกงานข้างนอก ผมเดินอยู่เคียงข้างเขากับกลุ่มบอดี้การ์ดกลุ่มใหญ่เพื่อนำเขาไปขึ้นรถ

แน่นอนว่าถึงมีร่างโง่ๆที่เทียบร่างเก่าไม่ได้ ผมก็ยังหูตาไวเหมือนเดิมอยู่ดี

เพราะงั้นผมถึงเห็นบางสิ่งสะท้อนแสงจากยอดตึก

สไนเปอร์!

ประตูรถเปิดอ้าไว้อยู่แล้ว ผมผลักเขาให้ขึ้นรถอย่างรวดเร็วก่อนที่จะรู้สึกถึงความร้อนลวกตรงไหล่ ร่างผมกระแทกกับประตูรถ
อย่างแรงจนหลังเจ็บไปหมด

ผมชักปืนที่อยู่ข้างหลัง ยิงไปตรงตำแหน่งนั่นอย่างบ้าคลั่ง

แต่แล้วกลับรู้สึกถึงแรงปะทะจากลูกกระสุนที่ท้องตัวเองอีกจุด

บ้าเอ๊ย

ผมรู้ตัวในที่สุด

ที่ผมถูกส่งกลับมาให้มีชีวิตอีกครั้ง ก็เพื่อใช้ชีวิตนี้แลกกับการปกป้องเจ้านายนั่นเอง


------------------------------------
ตอนมันงอกอีกแล้วค่ะ /เหม่อ
ตอนหน้าตอนสุดท้ายนะคะ อาจจะมีอีกตอนเป็นพาร์ทนิโคลัสตอนน้องตาย
ลุ้นกันค่ะว่าน้องจะตายมั้ย น้องที่โดนยิงอีกสองจุดจะพาเจ้านายไปส่งถึงที่หมายอย่างปลอดภัยได้รึเปล่า แล้วนิโคลัสจะเสียน้องไปอีกรอบมั้ยหรือว่าคราวนี้จะตายไปด้วยกัน ฮา

[ืniyataan]

โอว..วววววว โนว..วววว     

[NaunaeZaa]

แงงงง น้องง

[nofsnof]

ไม่น้าาาา ถ้าเกบคนใหม่ตายอีกรอบ
นิโคลัสจะอยู่ยังไงง 

[panyyyy]

ไม่ด๊ายยน้องจะตายอีกไม่ได้ ฮึบไว้ลูกถ้าจะเกิดอีกทีเจ้านายจะแก่ไปกว่านี้เเล้วนะ5555

[tasteurr]

น้องน่าเอ็นดูมาก
ทั้งสองคนอย่าตายเลยนะ 
 

[zainose]

ตายอีกกมั้ย ตายไปเรื่อยๆ เจ้านายหนูมันจะได้เลิกปากหนักละสำนึกผิดสักที

[Chobreadyaoi]

อ้าก น้องตายอีกแล้วหรอ ไม่นะะ


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Jibbubu]

น้องจะตายอีกรอบเหรอไม่เอานะ