(เรื่องสั้น) 7 วัน • กะทันหัน (1/11/18) | (จบในตอน)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: (เรื่องสั้น) 7 วัน • กะทันหัน (1/11/18) | (จบในตอน)  (อ่าน 1621 ครั้ง)

ออฟไลน์ ROMARKTIC

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 27
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-2
    • Twitter
อ้างถึง
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
7 วัน • กะทันหัน



❝ คนที่อยู่คือคนที่ต้องรับผิดชอบความรู้สึกทั้งหมด ❞

ถ้าตอนนั้นผมตอบตกลงในทันที
วันนี้ผมก็คงไม่เสียใจ



งานเขียนทั้งหมด
• คนหวงเมีย • (ภูผา x ณัชชนม์) (On Air)
นรพยัคฆ์ .:* (Coming Soon)
(เรื่องสั้น) *... ก็เด็กมันไม่รู้ ...* (จบในตอน)
(เรื่องสั้น) 7 วัน • กะทันหัน (จบในตอน)
(เรื่องสั้น) #เขียนถึงคุณอา —☆ (On Air)

Twitter @THEROMARKTIC
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-04-2019 20:16:00 โดย ROMARKTIC »

ออฟไลน์ ROMARKTIC

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 27
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-2
    • Twitter
WON’S PART

“เอ่อ…”

“…”

“ผมจูบพี่ได้ไหมครับ” ในที่สุดผมก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีตัดสินใจพูดออกไปในความมืด รู้ว่าไม่สมควร เพราะเราเพิ่งจะรู้จักกันได้เพียงไม่นาน แต่จะให้ทำยังไงได้ ก็ในเมื่อปากพี่ธัญน่าจูบจริงๆ นี่หน่า

คนถูกถามได้แต่กะพริบตาขึ้นลงถี่ๆ ตอนนี้ดวงตาคู่สวยของเขาหวานเชื่อมเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเป็นจำนวนมาก  และพอเห็นว่าพี่ธัญนิ่งเงียบไม่หือไม่อือ ผมก็เลยเอ่ยปากถามออกไปอีกรอบ ไม่วายฉีกยิ้มกว้างอย่างที่ใครๆ ชอบบอกกันว่าเวลาผมยิ้มแบบนี้แล้วมีเสน่ห์ “…ได้ไหมครับพี่ธัญ”

ผมทำเสียงอ้อน หว่านล้อมคนตรงหน้า ไม่ได้เร่งเร้า แค่จ้องตาเขาราวกับจะเข้าไปค้นหาคำตอบด้วยตัวเอง ตอนแรกพี่ธัญทำท่าเหมือนจะปฏิเสธ แต่สุดท้ายริมฝีปากบางก็ขยับยกพูดในสิ่งที่ทำให้ผมแค่นหัวเราะออกมาในลำคออย่างชอบใจ

“อืม เอาสิ”

เขาตอบเพียงแค่นั้น ผมก็เคลื่อนตัวเข้าไปใกล้คนอายุมากกว่าทันที พี่ธัญเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ทำองศาให้รับเข้ากับใบหน้าของผมที่กำลังโน้มเข้าไปหาเขา ก่อนที่ผมจะส่งริมฝีปากตัวเองทาบทับลงไปบนกลีบปากนุ่มๆ อย่างเร่าร้อน ทุกการสัมผัสของเขาได้ปลุกความเป็นชายในตัวผมที่หลับใหลให้ตื่นขึ้นมา

ถึงนี่จะไม่ใช่จูบแรกของเด็กวัย 18 ปีอย่างผม แต่ก็เป็นจูบที่ทำให้ผมหลงใหลมากที่สุด และถ้าให้ผมเดาจากประสบการณ์ของอีกฝ่าย ครั้งนี้ก็คงไม่ใช่จูบแรกของพี่ธัญเช่นกัน เมื่อเขาตอบรับสัมผัสผมกลับมาทุกท่วงท่าและดุดัน ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร ถ้าหากดูจากอายุความเป็นผู้ใหญ่ของเขาแล้ว ยังไงเรื่องแบบนี้ก็ต้องเคยมีเป็นธรรมดา

จากตอนแรกที่จะหยุดแค่จูบ ทุกอย่างก็ดูถล้ำลึกลงไปมาก ความปรารถนานำพาเราสองคนดำดิ่งไปกับความหฤหรรษ์ จนสติพร่ามัวและถูกครอบงำด้วยความลุ่มหลง

“วะ…วอน…ถุงยาง”

“หืม? อะไรนะครับ”

“ถุงยางอยู่ในลิ้นชักหัวเตียง”

“อ่อ ครับ”

ผมพยักหน้ารับคำน้อยๆ กระเถิบตัวขึ้นนิดหน่อยเพื่อเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์ออกมาจากในลิ้นชักตามที่คนตัวเล็กบอก

“ใส่ได้ไหม อยากให้ฉันใส่ให้หรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรครับ ผมใส่ได้”

และเมื่อจัดการตัวเองเสร็จสรรพ รวมถึงเตรียมพร้อมให้อีกคนที่ต้องเป็นฝ่ายรับภาระหนัก การบรรเลงบทเพลงรักด้วยท่วงทำนองที่โลดโผนก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ยิ่งผมโถมตัวหนักมากเท่าไหร่ พี่ธัญก็เริ่มร้องครวญครางออกมาไม่เป็นภาษา

ยามนี้เรือนกายบิดเร่าและเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทั้งที่เครื่องปรับอากาศก็ยังทำงานตามปกติ หากแต่อุณหภูมิของคนที่อยู่บนเตียงกลับรุ่มร้อนดั่งเพลิงไฟ จนกระทั่งวินาทีที่ความสุขเริ่มกำจาย เราสองคนก็ปลดปล่อยห้วงอารมณ์ออกมาพร้อมๆ กัน

“อีกสักรอบ… ไหวไหมครับ”

ผมร้องขอ คนฟังถึงกับเบิกตาโตอย่างไม่เชื่อหู เหลือบสายตาลงไปมองความแข็งขืนของผมที่ยังคงสัมผัสอยู่ตรงบริเวณหน้าท้องเขา

“ระ…รอบสุดท้ายนะ ฉันเหนื่อยจะตายแล้ว”

“เหนื่อยอะไรกันล่ะครับ พี่ไม่ได้เป็นคนออกแรงขยับสักหน่อย”







ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารลอยโชยมาแตะปลายจมูก และในจังหวะที่ผมพลิกตัวหันหน้าออกไปอีกทางก็พบว่าแสงแดดนอกหน้าต่างกำลังส่องแยงตาเข้ามาทางรอยแยกของผ้าม่านสีน้ำตาลเปลือกไม้พอดี ผมที่ตั้งใจว่าจะนอนต่ออีกสักสิบห้านาทีก็ต้องล้มเลิกความคิดไปเพราะมันสายมากแล้ว ก่อนจะขยี้ตาเบาๆ เพื่อปรับแสง จนกระทั่งมองเห็นภาพตรงหน้าชัดเจนถึงได้รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเอง หากแต่เป็นห้องในคอนโดฯ ของพี่ธัญ

เมื่อคืนเขาเมามาก แต่ก็ไม่ได้ขาดสติถึงขั้นฟังพูดกับผมไม่รู้เรื่อง แค่ทำตัวร้อนแรงกว่าทุกทีจนทำให้ผมหลอมละลายคาเตียงก็เท่านั้น

และพอนึกถึงชื่อผู้ชายคนนี้ขึ้นมา มุมปากของผมก็จะอมยิ้มน้อยใหญ่ทันที เพราะการเจอหน้ากันในวันนั้นทำให้เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราเลยเถิดมาจนถึงตอนนี้…



‘กูกำลังออกไป’

[ถึงไหนแล้ว สายตลอดเลยนะมึงอ่ะ]

‘รถไฟฟ้าใต้ดิน’

[งั้นกูรอที่สนามบอล รีบๆ มาล่ะ]

‘เออ’

หลังจากวางสายเพื่อนสนิท ผมก็ยัดโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม วันนี้ผู้คนที่รถไฟฟ้าใต้ดินยังคงแน่นขนัดอีกเช่นเคย แต่ในความวุ่นวายนี้ผมที่กำลังจะเดินลงมาจากบันไดเพื่อไปยืนรอขบวนรถไฟที่ชานชาลา กลับมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งโดดเด่นมาแต่ไกล

ถึงขนาดตัวของเขาจะแตกต่างจากผมค่อนข้างมาก แต่ถ้าดูจากการแต่งตัวแล้วคงอายุมากกว่าผมหลายปี และถ้าให้เดาจากเครื่องแบบที่เขาสวมใส่อยู่ในตอนนี้ก็เป็นไปได้ว่าเขาน่าจะทำงานเป็นสจ๊วตของสายการบินแห่งหนึ่ง

พอผมเดินเข้าไปใกล้ในรัศมีที่ห่างกันเพียงคืบ เนื่องจากต้องยืนรอรถไฟฟ้าตรงจุดนี้เหมือนกัน ผมก็เหลือบมองอีกฝ่ายด้วยหางตา เห็นเขากำลังควานหาอะไรบางอย่างจากในกระเป๋าสะพายใบเล็กๆ ด้วยสีหน้ากระวนกระวาย แต่แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่ออยู่ๆ ผมก็รู้สึกได้ถึงแรงสะกิดที่ช่วงแขนข้างซ้าย

‘น้องครับ’

‘…’

‘น้อง…’

‘คะ…ครับ?!’

ผมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ หันไปหาเขาช้าๆ พยายามส่งยิ้มออกไปให้เป็นธรรมชาติมากที่สุด ทั้งที่ในใจกำลังสบถออกมาไม่หยุด

โคตรน่ารัก…

น่ารักเหี้ยๆ

นี่ถ้าผมไม่รู้จักคำว่ามนุษย์มาก่อน

คงจำแนกประเภทให้เขาเป็นเทวดานางฟ้าไปแล้ว

‘ตอนนี้กี่โมงแล้วครับ พี่ทำนาฬิกาหาย แถมโทรศัพท์มือถือก็แบตหมดด้วย’

และเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างผมเต็มๆ ซึ่งผมจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปง่ายๆ แน่ เพราะมันต้องไม่จบแค่ที่ผมตอบคำถามเขาหลังจากนั้นเราสองคนก็แยกทางกัน แต่ผมจะทำให้ความสัมพันธ์ของเรายังคงดำเนินอยู่ ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปได้น้อยมาก แต่มันก็คุ้มที่จะลองเสี่ยงดู

‘เรามาแลกกันไหมครับ’

‘แลก? แลกอะไร’ เขาขมวดคิ้ว มองหน้าผมอย่างจ้องจับผิด เพราะถ้าผมเป็นเขาก็คงแสดงท่าทีหวาดระแวงไม่ต่างกัน

‘ถ้าผมตอบว่ากี่โมง พี่ก็ต้องตอบว่าพี่ชื่ออะไร เบอร์โทรศัพท์พี่เบอร์อะไร แล้วก็ถ้าเป็นไปได้คืนนี้พี่ต้องไปเดตกับผมด้วย ตกลงไหมครับ’

‘เดี๋ยวๆ’ เขายิ้มขำ กริยาท่าทางนั่นทำให้ผมเกือบลืมหายใจ ตอนเขาทำหน้านิ่งๆ ว่ามีเสน่ห์แล้วนะ แต่พอยิ้มทีผมนี่แทบหาทางกลับบ้านไม่ถูกเลย ‘ฉันถามนายแค่คำถามเดียว ทำไมสิ่งที่นายขอแลกมันเยอะนักล่ะ’

เอาจริงๆ ผมก็คิดไว้อยู่แล้วว่าตัวเองอาจจะขอมากไป ยิ่งคนที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกจะมาทำตามที่ผมบอกทำไม เพราะถ้าผมลีลาท่ามากขนาดนี้ เขาก็แค่เปลี่ยนใจไปถามคนอื่นซะก็สิ้นเรื่อง แต่อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาว่า

‘ฉันชื่อธัญ’

‘…’

‘เบอร์ก็ 08XXXXXXXX’

‘…’

‘ส่วนเรื่องเดตไปเจอกันที่ร้านอาหาร AAA วันนี้ตอนสามทุ่มนะ’

‘…’

‘เอ้า! นิ่งเชียว ตกใจจนเป็นใบ้เลยหรือไงเนี่ย ฉันก็ตอบคำถามนายไปหมดแล้ว ไหนล่ะคำตอบฉัน’

เขาเอียงคอถาม ทำให้จุดโฟกัสของผมที่ตอนแรกมองใบหน้าหวานหลุดไปอยู่ตรงซอกคอขาวของเขาพอดิบพอดี ผมลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะรีบเบนสายตากลับมาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง เพราะกลัวอีกฝ่ายจะจับอาการเงอะๆ เงิ่นๆ ได้

‘เอ่อ… ตอนนี้บ่ายสองโมงครับ’

‘หึ ขอบใจนะ แล้วเจอกันกิตติพัศ’



ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้ผมหลุดออกมาจากภวังค์ความคิด ก่อนจะหันไปมองที่ต้นตอ แต่ยังไม่ทันได้ขยับปากพูด ฝ่ายนั้นก็ยิงคำถามใส่ผมก่อน

“เป็นอะไร นั่งเหม่อเชียว”

“ผมมีเรื่องสงสัยครับ วันนั้นพี่ธัญรู้ได้ยังไงว่าชื่อจริงผมคือกิตติพัศ”

ร่างเล็กที่ยืนกอดอก พิงหลังกับประตูห้องนอนได้แต่หัวเราะร่วนทันทีที่ได้ยินคำถาม ถึงเรื่องมันจะผ่านมาสามวันแล้ว แต่พอนึกย้อนกลับไปมันก็ยังคาใจอยู่ดี

“นายใส่ชุดนักเรียน ชื่อก็ปักอยู่ที่อกเสื้อ จะไม่รู้ได้ยังไง ว่าแต่หายหัวไปทั้งคืนแบบนี้ที่บ้านไม่ว่าเหรอ”

“ไม่ครับ ไม่ว่า ผมโตแล้ว”

“หึ เชื่อ จากลีลาเมื่อคืนดูก็รู้แล้วว่าโต”

“แล้วชอบไหมล่ะครับ” ผมส่งยิ้มเต็มแก้มไปให้เขา พี่ธัญทำเพียงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มเจ้าชู้เลย ไปอาบน้ำแต่งตัวได้ละ จะได้มากินข้าว เสร็จแล้วจะได้กลับบ้านไปสักที”

“ทำไมรีบไล่ผมจังเลยล่ะครับ ทีเมื่อคืนเห็นกอดไม่ยอมปล่อย”

“ยังอีก แล้วก็ไม่ต้องยกเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาพูดเลย วันนี้ฉันมีบิน อยู่กับนายมาหลายคืนแล้ว จะไม่ให้ฉันไปทำงานทำการบ้างเลยหรือไง”

พอพี่ธัญพูดจบ ผมก็ทำหน้างอ ต่อให้โอดครวญหรือขอร้องให้เขาอยู่ด้วยกันต่อ แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ ยังไงเขาก็ต้องไปทำงานอยู่ดี ไม่สามารถใช้ข้ออ้างอะไรมาปฏิเสธได้

“นานไหมครับกว่าจะกลับ”

“วันอาทิตย์นี้ก็กลับแล้ว”

“และเรื่องที่ผมถามพี่ไปเมื่อคืนล่ะ”

“ถามเรื่องอะไร”

“อย่าทำเป็นลืมสิครับ”

“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ”

“ถ้าจะลืมขนาดนี้ ต้องให้ผมทบทวนความจำพี่อีกสักรอบไหม เริ่มตั้งแต่ตอนถอดกางเกงชั้นในเลยเป็นไง…” ผมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำท่าจะลุกขึ้นมาจากเตียงทั้งที่ท่อนล่างไม่ได้ใส่อะไรเลย แต่ก็ถูกพี่ธัญพูดห้ามไว้

“ไม่ต้องมาคิดฉวยโอกาสเลย ไปอาบน้ำ เสร็จแล้วค่อยมาคุยกัน ฉันรอที่โต๊ะอาหารนะ”

“…”

“ยังไม่ลุกไปอีก”

“…”

“วอน!”

“ครับๆ ลุกแล้วๆ”

ยอมจำนนต่อเขาโดยไม่คิดอิดออดอีก ก่อนจะบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงสองสามที แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเพื่อไปอาบน้ำตามคำสั่ง







หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินไปหาพี่ธัญที่นั่งรออยู่ เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง พอผมนั่งลงปุ๊บ คนตัวเล็กก็จับช้อนส้อมเตรียมตักข้าวที่อยู่ในจานตรงหน้าของตัวเองเข้าปากปั๊บ และผมก็ไม่อยากให้มีแค่ความเงียบเท่านั้นที่โรยตัวอยู่รอบข้าง ผมเลยต้องเปิดประเด็นเรื่องที่คุยค้างไว้ขึ้นมาพูดต่อ

“ตกลงเรื่องเมื่อคืนพี่จะว่าไงครับ”

“นายยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าเรื่องอะไร”

“ผมรู้ว่าพี่จำได้”

“ฉันแก่แล้ว บอกหน่อย”

“อายุแค่ 24 เองเนี่ยนะครับ”

“จะพูดหรือไม่พูด ถ้าไม่พูดก็ไม่ต้องถามแล้วอีก”

“โอเคครับ ยอมแล้วๆ ก็เรื่องที่ผมขอพี่ธัญไงครับ”

“ขอ?” เขายังคงแสร้งตีหน้าซื่อ มือก็ตักข้าวส่งเข้าปากไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจผมที่ลุกลี้ลุกลนนั่งไม่ติดเก้าอี้อยู่ตรงหน้าเขา

เอาวะ

เป็นไงเป็นกัน

เมื่อวานยังใจกล้าหน้าด้านขอเขาจูบ

กับเรื่องแค่ขอคบเป็นแฟนทำไมจะพูดไม่ได้

ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองอีกครั้ง ก่อนหน้าที่ผมจะเจอเขา มีคนเข้าหาผมค่อนข้างเยอะ แต่ผมยังไม่เคยคบกับใครจริงๆ จังๆ สักที และพอตอนนี้เป็นฝ่ายที่ต้องมาพูดเอง ถึงได้เข้าใจเลยว่าคนที่เริ่มต้นเอ่ยความในใจก่อนต้องใช้ความกล้ามากมายขนาดไหน

“ขอพี่คบเป็นแฟนอ่ะครับ”

“…”

“ได้ไหมครับพี่ธัญ”

“…”

“อย่าเงียบสิ ผมใจแป้ว”

“แต่เราเพิ่งจะเจอกัน 3 วัน ไม่ดิ… วันนี้วันที่ 4 แล้ว”

“และไงครับ เจอกันแค่วันเดียว แต่ถ้าความรู้สึกผมบอกว่าใช่ ยังไงก็ใช่ครับ”

“นายยังเด็ก เจอคนอีกตั้งมากมาย ไม่เสียดายหรือไงถ้าเกิดเจอคนที่ดีกว่าฉัน”

“พี่พูดอย่างนี้แสดงว่าได้ผมไปแล้วจะทิ้งเหรอครับ”

“เดี๋ยวว…ว ใครได้ใครกันแน่”

“นั่นแหละครับ ใครได้ใครก็ช่าง แต่ที่แน่ๆ ผมเป็นของพี่แล้วละกัน หรือพี่จะบอกว่า 3 วันที่ผ่านมา พี่ไม่เคยรู้สึกกับผมเลย ทั้งที่แววตาพี่ก็ดูจะชอบผมไม่ใช่เหรอครับ”

“หึ มั่นหน้าจริงๆ นะ กินได้แล้ว โจ๊กเย็นหมดละ”

“พี่ธัญอย่ามาเปลี่ยนเรื่องสิครับ ตอบคำถามผมมาก่อน”

“…”

“พี่ธัญครับ…”

“ไว้วันอาทิตย์ รอฉันกลับมา นายก็ไปรับฉันที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ที่เดิมที่เราเจอกันครั้งแรก แล้วฉันจะตอบคำถามนาย ตกลงไหม”

“ครับ! ตกลง”

ถึงผมจะไม่รู้ว่าคำตอบในอีก 3 วันข้างหน้าเป็นแบบไหน แต่ผมก็มั่นใจในความรู้สึกที่มีต่อเขา แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ผมก็ตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่านี่แหละ…ความรัก





 

TUN’S PART

วันอาทิตย์

ทันทีที่ถึงท่าอากาศยาน เครื่องลงจอดยังพื้นดิน ผมก็เร่งฝีเท้าลากกระเป๋าเดินทางพะรุงพะรังไปตามนัด เพราะตอนนี้เลทไปเกือบชั่วโมงแล้ว

ผมพยายามติดต่ออีกฝ่ายตอนที่ลงมาจากเครื่อง แต่ปลายสายก็ไม่มีท่าทีว่าจะกดรับ ทั้งกังวล ทั้งกลัวว่าวอนจะโกรธ จนกระทั่งมาถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ผมก็สะดุดตาเข้ากับแผ่นหลังของเด็กผู้ชายตัวสูงที่ใส่ชุดนักเรียนแบบเดียวกับที่วอนใส่ในวันนั้นยืนอยู่ตรงตำแหน่งที่เรานัดเจอกัน

เด็กนี่ไปเปลี่ยนสีผมมาใหม่เหรอ

จำได้ว่าเมื่อ 3 วันก่อนยังเป็นสีดำอยู่เลย

แต่วันนี้กลับเป็นสีน้ำตาลสว่าง

ถึงผมจะชอบสีดำมากกว่า แต่สีนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ

ทันทีที่สองขาพาร่างของผมเดินมาถึงตัวเป้าหมาย ผมก็สะกิดแขนเด็กหนุ่มคนนั้นเหมือนที่เคยทำตอนเจอกันครั้งแรก แต่ความรู้สึกแปลกๆ กลับก่อตัวขึ้นที่ปลายนิ้ว ราวกับว่าการสัมผัสในครั้งนี้ต่างไปจากเดิม

“วอน… ขอโทษนะที่ฉันมาช้า”

ใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ผมรอคอยเพื่อจะมาตอบคำถามก็หันกลับมาช้าๆ จากรอยยิ้มที่เคยฉีกกว้างก็หุบหายไปในทันใดเมื่อผมเห็นดวงตาของอีกฝ่ายชัดเจน

ไม่ใช่…

ไม่ใช่วอน

“เอ่อ…” ผมรู้สึกหายใจหายคอติดขัด เหมือนมีก้อนอะไรบางอย่างมาจุกที่หลอดลม “ขะ…ขอโทษครับ สงสัยผมคงทักคนผิด” และในจังหวะที่ผมกำลังจะหันหลังเดินผละออกมา เด็กหนุ่มคนเดิมก็พูดถามขึ้น รั้งขาผมให้หยุดเดินไปเสียดื้อๆ

“นั่นใช่พี่ธัญหรือเปล่าครับ”

“คะ…ครับ?”

“ผมถามว่าใช่พี่ชื่อธัญหรือเปล่าครับ”

“ชะ…ใช่ ผมชื่อธัญ แล้วคุณเป็นใคร รู้จักผมได้ยังไง”

“ผมเป็นเพื่อนสนิทวอนครับ”

“เพื่อนสนิทวอนเหรอ”

“ครับ”

“แล้วมีธุระอะไรกับฉัน”

“วอนฝากผมมาบอกว่าเขารักพี่มากนะครับ”

“…แล้วทำไมเจ้าตัวถึงไม่มาบอกเอง” ผมขมวดคิ้ว รู้สึกได้ถึงบรรยากาศไม่ชอบมาพากล เมื่อคนตรงหน้าเริ่มขอบตาแดง พูดอะไรแปลกๆ ออกมา

“มาไม่ได้ครับ”

“ทำไมมาไม่ได้…”

หมายความว่ายังไงกันที่บอกว่ามาไม่ได้

“…”

“ฉันถามก็ตอบสิ! อ้ำอึ้งอยู่ได้” ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่คนอายุน้อยกว่า ไม่สนแล้วว่าจะมีใครเดินผ่านไปผ่านมาบริเวณนี้แล้วมองมาที่เราหรือเปล่า ทุกอย่างทำไปตามสัญชาตญาณล้วนๆ ผมตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนั้นที่อ้างตนว่าเป็นเพื่อนสนิทของวอนอย่างเดือดดาล “ไม่ได้ยินที่ถามหรือไง”

“วอน…”

“วอนทำไม?! เกิดอะไรขึ้น”

“มะ…มันไม่อยู่แล้วครับพี่…”

“ไม่อยู่เหรอ ไปไหน”

“เอ่อ…มัน…”

“…”

“…มันตายแล้วครับ”

“ฮะ?! วะ…ว่าไงนะ นี่นาย…ล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม”

“ผมไม่ได้ล้อเล่นนะครับ เมื่อวานมันประสบอุบัติเหตุรถชนที่หน้าโรงเรียน…”

“ละ…แล้วนายรู้เรื่องที่ฉันนัดกับวอนได้ยังไง”

ผมเสียงสั่น พยายามปะติดปะต่อเรื่องราวที่ได้ยินมาในหัว แต่ความรู้สึกวูบโหวงก็ทำให้ผมไม่สามารถจับต้นชนปลายอะไรได้เลย ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วไปหมดจนไม่น่าจะเป็นความจริง

“มันเฝ้ารอวันนี้มานาน พูดให้ผมฟังทุกวันว่ามันเจอคนที่อยากจะดูแลไปตลอดชีวิตแล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าจะติดต่อพี่ยังไง แต่มันเคยเล่าให้ฟังว่าพี่เป็นสจ๊วต เจอกันครั้งแรกที่นี่ ผมก็เลยมาดักรอเจอพี่เพื่อบอกเรื่องนี้ครับ…”



END



※※※


แฮชแท็ก #เรื่องสั้นวายโรมาร์คติก
เคยแต่งเรื่องนี้มาสักพักแล้วค่ะ แล้วก็นำมารีไรท์ใหม่ ตอนที่แต่งฟังเพลง 7 Days ของ Craig Davi ด้วย ทั้งที่เพลงสนุก แต่เราดันตีความออกมาเป็นแนวหน่วงๆ ซะงั้น ยังไงก็ฝากน้องวอนกับพี่ธัญด้วยนะคะ


Twitter @THEROMARKTIC
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-11-2018 20:40:44 โดย ROMARKTIC »

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

ออฟไลน์ ongard25

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0

ออฟไลน์ yunnutjae

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
อ้าวเฮ้ยยยยยยยยยยยยย  :a5:  :z3:
โอยปูเรื่องมาดีๆเลย จบแบบหักมุมเศร้าซะงั้น  :hao5:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด