มนุษย์ล้วนเห็นแก่ตัว
วันนี้เป็นวันเปิดพรีเซลโครงการคอนโดติดแม่น้ำเจ้าพระยาที่ผมเป็นหัวเรี่ยวหัวแรง ผมตื่นมาตั้งแต่ตีสี่ นั่งแท็กซี่มาที่สถานที่จัดงานตั้งแต่เช้ามืดเพื่อดูความเรียบร้อยของงาน ผมมางานแบบนี้บ่อยเพื่อเป็นพนักงานอำนวยความสะดวกหรือประสานงานธรรมดา
แต่วันนี้ผมสวมสูทตัวสวยที่แม่ลงทุนไปให้ป้าร้านท้ายตลาดตัดให้ แต่ผมก็ยังวิ่งวุ่นเหมือนเดิมเพราะได้ยินว่านักข่าวมากันครบแล้วแต่ระบบจองห้องยังไม่พร้อมใช้ แขกที่เชิญมาทั้งหมดวันนี้เป็นคนที่มีชื่อเสียงและมีเงิน ในขณะที่ผมกำลังยืนแนะนำโครงการใหม่ให้คุณหญิงสักคนหางตาผมก็เหลือบไปเห็นคนที่ไม่ได้เจอมานาน ผมรู้ว่าสักวันจะต้องได้เจอเขาที่ไหนสักที่
ผมคิดถึงเขาอยู่บ่อยๆ อยากให้เขามีความสุขอยู่ที่ไกลๆสักที่ และวันนี้เขาก็ดูมีความสุขดี มือของเขากุมมือเรียวสวยของผู้หญิงหน้าตาสวยหวานอยู่ตรงไม่ไกลกันนัก ผมมองเสี้ยวหน้าของเขาก่อนจะหันกลับมาที่เดิม ผมสะกิดให้น้องที่อยู่แถวนั้นอธิบายงานต่อก่อนจะปลีกตัวออกมาเข้าห้องน้ำ
ผมเคยหวังว่าถ้าได้เจอกับเขาอีกครั้งเราจะยิ้มให้กันได้ แต่กลับแปลกที่ผมทำไม่ได้ น้ำตาผมรื้นขึ้นมาเหมือนอกหักอีกครั้งทั้งๆที่มันผ่านมาจะสี่ปีแล้ว ผมกวักน้ำลูบหน้าแล้วมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ผมฝืนยิ้มทั้งๆที่ในใจตอนนี้ผมอยากกลับบ้าน แต่ยังไงชีวิตก็ต้องเดินต่อ...งานตอนนี้ก็เหมือนกัน
ผมไม่รู้จะโทษหรือขอบคุณที่งานวันนี้มันยุ่งวุ่นวาย มันเลยทำให้ผมไม่ฟุ้งซ่าน ความผิดพลาดส่วนใหญ่เป็นของทีมจัดอีเวนท์ที่จัดการเวลาได้ไม่ดี แต่มันก็ผ่านไปแล้ว ผมยืนรอแท็กซี่ในตอนบ่ายสามโมงกว่า รู้สึกเหมือนทำงานมาทั้งวันเพราะเหนื่อยเหลือเกิน หิวมากด้วย แต่ก็ยังต้องเข้าไปที่ออฟฟิศเพื่อสรุปงานอยู่ดี
“ขึ้นมา กลับด้วยกัน”
ผมมองลอดกระจกสีทึบที่เลื่อนลงมาให้เห็นว่าคนที่น่าจะกลับไปแล้วยังอยู่ที่นี่ ผมอยากจะปฏิเสธเขาแต่ผมหิวแล้วก็รอแท็กซี่มานานกว่ายี่สิบนาทีแล้ว ผมมีงานที่ต้องกลับไปสะสาง พอไม่เหลือเหตุผลที่จะปฏิเสธแล้วผมก็กระโดดขึ้นรถหรูคันคุ้นตา
“ทำไมยังไม่กลับ คนอื่นกลับไปหมดแล้ว”
“อยู่รอเคลียร์ค่าใช้จ่ายครับ” ผมบอกพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมา กะว่าจะตอบอีเมลที่ค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อวานแต่ดูเหมือนเจ้าของรถจะไม่พอใจ
“เดี๋ยวสายตาก็เสีย เก็บมือถือลงไป”
“อ่า ครับ”
ผมที่กำลังคิดว่าตัวเองตัดสินใจผิดที่ขึ้นมาบนรถคันนี้วางมือถือลงบนตักก่อนจะมองออกไปนอกถนน ผมจำรถคันนี้ได้ เมื่อห้าปีที่แล้วผมเคยขึ้นอยู่ครั้งหนึ่ง ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก เขามารับผมไปที่ห้องนั้น
น่าแปลกเหมือนกันที่ความทรงจำที่ผมคิดว่าลืมไปหมดแล้วผุดขึ้นมาในหัว เวลามองย้อนกลับไป มันเหมือนกำลังเห็นเด็กโง่ๆคนหนึ่ง และคนโง่คนนั้นก็คือผมเอง
“เห็นแล้วใช่ไหม” คุณธนากรถามพร้อมกับหยุดรถตรงแยกไฟแดง เวลาแบบนี้รถยังติดอยู่เลย
“เห็นอะไรครับ” ผมถามพร้อมกับมองไปรอบๆ เจ้าของรถปรับแอร์ให้เย็นลงเมื่อเห็นว่าแดดส่องเข้ามา
“ผมเชิญเขามาเอง”
“ครับ?”
ผมมองตาเขา เห็นกันย์คนเดิมที่ไม่เคยยอมใครยังอยู่ในนั้น ปากบางเฉียบของเขาคลี่ยิ้ม
“ทำเหมือนที่มันไปหากูแล้วบอกว่ามึงเป็นของมัน”
ผมหลบตาเขามองที่มือของตัวเองที่กำลังสั่น
“ผมไม่ใช่ของใคร”
เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะโน้มหน้ามาใกล้
“คุณจะเป็นของผม”
เป็นก็เหี้ยแล้ว...ผมไม่ใช่สิ่งของ
ผมเดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยใบหน้าติดจะหงุดหงิด อาจจะเพราะโมโหหิวด้วย ตอนนี้เวลาเกือบสี่โมงเย็นโรงอาหารปิดไปตั้งนานแล้ว ผมหิ้วข้าวกล่องสองกล่องใหญ่มาจากร้านสะดวกซื้อคิดว่าจะรีบจัดการมันก่อนทำงานต่อ
แต่วันไหนที่ไม่ใช่วันของเรา...มันก็ไม่ใช่วันของเราจริงๆ
“เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าห้ามรับประทานอาหารที่โต๊ะทำงาน”
ผมที่ทั้งหิวทั้งเหนื่อยไม่ได้สนใจว่าจะมีคนมองแค่ไหน ผมลุกขึ้นถือถุงข้าวกับน้ำกะว่าจะเดินออกจากห้องทำงานไปกินแถวลานจอดรถ
“ไม่มีมารยาทเลยนะคะคุณกันต์”
“ครับ” ผมตอบก่อนจะรีบเดินออกจากโต๊ะทำงานเพราะไม่อยากให้เรื่องราวมันใหญ่โตไปมากกว่านี้ ผมที่หิวจนมือสั่นทั้งโกรธด้วยยืนกินข้าวที่ตรงโต๊ะในสวนดาดฟ้าด้านนอกตึกที่จริงแล้วก็ห้ามรับประทานอาหารบริเวณนี้เหมือนกัน
พอท้องอิ่มสติก็เริ่มมีมากขึ้น ผมเอนหลังลงที่เก้าอี้หวาย แล้วบิดขี้เกียจ จากที่อยากกลับไปทำงานในตอนแรกตอนนี้ชักอยากจะอู้แล้ว
“ตรงนี้เขาห้ามกินไม่ใช่เหรอ” ผมมองคนที่คีบบุหรี่ไว้ในมือ ก่อนจะทิ้งกล่องข้าวและขยะลงในถังกะว่าจะเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่ก็ไม่ทัน
“กันต์ เลิกเมินกูได้แล้ว”
ผมที่ไม่รู้ต้องพูดอะไรดึงแขนตัวเองออกจากมือเขา ผมจำได้ว่าหกถึงเจ็ดปีที่แล้วเรายังตัวเท่าๆกันอยู่เลย แต่ตอนนี้เขากลับดูแข็งแรงกว่าผมเยอะ ถ้าผมยกมือฟาดหลานท่านประธานตอนนี้ผมจะไม่โดนผลักลงที่เตียงอย่างเคย แต่ดูจากตัวเขาแล้วผมอาจจะถูกโยนลงจากตึกเลยก็ได้
“ผมไม่ได้เมิน” ผมตอบตามจริง แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เชื่อ
“ยังรักมันอยู่ใช่ไหม กูเห็นนะที่มึงมองมัน”
มันอาจจะจริงหรือไม่จริงก็ได้ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา ผมกับเขามันจบไปนานแล้วจริงๆ ผมไม่เข้าใจว่าเขาจะรื้อฟื้นให้มันได้อะไร ถ้าเขาอยากได้ผมอย่างที่เขาบอก...เขาถามผมหรือยัง ว่าผมอยากจะไปด้วยหรือเปล่า
“มันเป็นเรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“มึงก็รู้ว่ามันจะเกี่ยว กล้าบอกไหมล่ะว่าไม่รู้ว่ากูเข้ามาทำงานที่นี่ทำไม” ผมเหลืออดเต็มทีแล้วกับเรื่องพวกนี้
หลายปีที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าผมไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย ผมลองให้โอกาสตัวเองหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมเคยเจ็บหนัก ไม่ใช่ว่าผมกลัวมันแต่ผมแค่เหนื่อย ตอนที่ล้มลงไปมันเจ็บมากนะ แต่ที่ยากกว่านั้นคือการลุกขึ้นมาแล้วเดินให้ได้เหมือนเดิม ทุกครั้งที่ล้มมันมักจะทิ้งแผลบางแผลไว้เสมอ หายบ้างหรือเป็นแผลเป็นบ้าง ทุกวันนี้ผมบอกตัวเองว่าขาไม่หักก็ดีเท่าไหร่แล้ว
ผมไม่ได้อยากจะปิดกั้นตัวเอง ผมหวังว่าสักวันจะเจอคนที่พอดี คนที่ช่วยผมได้และผมช่วยเหลือเขากลับได้ ใครสักคนที่ยืนอยู่ข้างกันแล้วเขาไม่ได้อายที่มีผม ใครสักคนที่ไปวิ่งด้วยกัน กินข้าวเย็นด้วยกัน ใครสักคนที่ไม่ทำให้กันและกันต้องเจ็บปวด
ในตอนนั้นกันย์ทิ้งผมไปง่ายๆด้วยเหตุผลของเขา ผมเข้าใจเขานะ ผมไม่เคยโทษเขาเลย
“คุณจะมีเหตุผลอะไรก็ตาม ผมก็มีเหตุผลของผมเหมือนกัน” ผมบอกเขา ตาสีเข้มของเขาที่ผมเคยหลงใหลจ้องที่หน้าผมนิ่ง เขาเคยบอกว่าเขาชอบหน้าของผม...แต่ก็เท่านั้น เพราะเราไม่ได้รู้จักกันเลย ถ้าเขารู้จักนิสัยผมจริงๆเขาอาจจะไม่ชอบมันก็ได้
“มึงรู้ไหม ที่ทำแบบนั้นกูก็เจ็บเหมือนกัน”
ผมไม่รู้หรอก เพราะผมไม่ใช่เขา และเขาก็ไม่ใช่ผม
“คุณเลือกแล้วครับ คุณธนากร”
“เป็นอะไรวันนี้” ไดจิรินเบียร์ให้ผมด้วยหน้าตาเบื่อหน่ายที่จู่ๆผมก็ลากเขาออกมาดื่มทั้งๆที่เป็นคืนวันพฤหัสบดีและพรุ่งนี้เราก็ต้องทำงาน
“เซ็ง”
“อธิบายสิ จะได้ช่วยได้” เขาว่าก่อนจะคีบปลาหมึกทอดเข้าปาก
“คุณยังโดนแฟนไล่นอนนอกห้องอยู่เลยไม่ใช่เหรอ” ผมว่าคนที่ช่วงนี้เอาตัวเองยังไม่รอด
“สีสันของชีวิต” เขาว่าก่อนจะยักไหล่ ผมหัวเราะก่อนจะเริ่มบ่น
“วันนี้งานผมเยอะ ยุ่งมาก แล้วยังมาอารมณ์เสียเรื่องเก่าๆอีก”
คนญี่ปุ่นทำหน้าเบื่อผม ทั้งๆที่แต่ก่อนออกจะเอ็นดูกันแท้ๆ
“เรื่องเก่าเธอเยอะเกินไป ขอละเอียดๆ”
“ผมเจอภัทร” ไดจิทำหน้าตาเข้าใจในทันที
“เขาน่าจะมากับแฟนใหม่ ผมเคยคิดว่าตัวเองจะไหว แต่ก็ไม่ไหว” ผมบอกพร้อมกับยิ้ม แต่คงเป็นยิ้มที่เหนื่อยเหลือเกิน
“แล้วรู้สึกยังไง”
“ไม่รู้สิ”
“เหมือนโดนลากออกมาตบหน้ากลางสี่แยกไหม”
ผมเหล่มองคนที่เหมือนหลอกด่า
“ไปเอาคำพวกนั้นมาจากไหน”
“แฟนฉันชอบพูดเวลาอ่านข่าวดารา” เขาพูดกลั้วขำ ผมที่ไม่อยากยอมรับนักหัวเราะตามก่อนจะพยักหน้า ถึงผมจะบอกว่าตัวเองเสียใจและยินดีกับเขาแค่ไหน ผมก็หลอกความรู้สึกลึกๆนั้นไม่ได้อยู่ดี ไดจิยิ้มให้ผมแล้วค่อยๆบอก
“มนุษย์ล้วนอยากเป็นที่หนึ่ง มันคงเป็นสัญชาตญาณ”
“ขี้อิจฉาด้วยไหมครับ”
ไดจิพยักหน้ารับ
“ใช่ แต่ที่มนุษย์มีอีกก็คือการควบคุมตัวเองกับจิระธรรม”
“จริยะธรรม?”
“นั่นแหละ” คนญี่ปุ่นเขินหน้าแดงที่พูดผิด ส่วนผมนั่งขำจนตัวงอ
“ผมไม่ได้อยากได้เขากลับมา ผมแค่รู้สึกว่าทำไมคนที่โดนทำร้ายต้องเป็นผม ทำไมผมถึงต้องเสียใจอยู่ตลอด ทั้งๆที่เขายิ้มกับคนใหม่ได้กว้างขนาดนั้น” ผมว่าพร้อมกับมองแก้วเบียร์ที่พร่องลงไปเยอะ
“มนุษย์มักเห็นแก่ตัว”
ผมมองหน้าคนพูด
“หลายปีที่แล้วเธอบอกเลิกคนไปกี่คน เธอทำให้พวกเขาเสียใจตั้งมากมาย แต่พอเธอโดนเองเธอกลับบอกว่ามันไม่ยุติธรรม” ไดจิว่า ผมนึกตาม ก่อนจะพบว่ามันจริงทั้งหมด
“โลกนี้ไม่มีอะไรยุติธรรมทั้งนั้นแหละกันต์” ผมพยักหน้ารับ
“แบบนี้ค่อยสมกับเป็นไดจิ” ผมว่าแล้วยกแก้วขึ้น เขายกแก้วขึ้นมาชน ไดจิพูดถูกทุกอย่าง ...ทุกคนล้วนเห็นแก่ตัว...
“ถามจริง แกเคยเปิดกล่องข้าวดูไหมวะ ว่ามันมีอะไร”
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบให้พี่ปู
“พี่ว่ามันเสียน้ำใจคนให้นะ”
ผมมองกล่องโฟมที่วางอยู่บนโต๊ะทุกวันเกือบจะปีแล้ว ผมเปิดมันเป็นครั้งแรก เห็นเป็นข้าวกับปลาย่างหน้าตาน่ากิน มาพร้อมกับไข่ตุ๋นและสลัด ข้างๆเป็นกระดาษใบเล็กๆที่ผมเคยอ่านแค่ครั้งแรกครั้งเดียว
-- ผอมมากแล้วนะ เป็นห่วง --
ผมมองข้อมือตัวเองที่บางลงเยอะเพราะช่วงนี้งานยุ่ง ไม่มีเวลากินข้าวเยอะเท่าไหร่
“ต้องให้บอกอีกกี่รอบคะว่าที่นี่รับประทานอาหารไม่ได้ คุณออยเห็นกล่องพวกนี้ทุกวันบ่นให้มิ้นฟังทุกวัน”
ผมมองเลขาหัวหน้าตัวเอง ก่อนจะหันไปเจอคนที่เดินเข้ามาในห้องพอดี
“ไปบอกคุณธนากรครับ ว่าให้เลิกเอามาให้ผม” ผมบอกเพื่อตัดรำคาญ แอบเห็นพี่ปูอมยิ้มแก้มจะแตก ส่วนคนมาใหม่ยังดูสงสัยกับวงสนทนา
“มีอะไรกันครับ” หลานเจ้าของบริษัทถามคุณมิ้นที่ดูลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
“คือในนี้กินข้าวไม่ได้ค่ะ มิ้นเลยมาบอกให้น้องกันต์เอาไปเก็บ”
คนมาใหม่หันมามองผม ก่อนจะถามเสียงเรียบ
“ใครบอกว่ากินไม่ได้ครับ ปกติก็กินได้นี่ แค่ไม่เลอะเทอะก็พอเพราะแคนทีนเรามันแคบ”
“คุณออยค่ะ” พี่ปูที่เงียบมานานบอกเสียงเบา ผมได้ยินเสียงขำจากพวกพี่ข้างหลังที่บ่นกันอุบทุกวันเรื่องกินข้าวกินขนมในห้องไม่ได้ หลังๆกาแฟยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
“งั้นก็ฝากบอกคุณออยใหม่ด้วยนะครับ” คุณธนากรบอกด้วยหน้าตาติดจะเครียด
ผมนั่งลงที่โต๊ะตัวเดิมของตัวเองกะว่าจะเริ่มทำงานเสียที ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่อยู่ๆก็วางมือลงมาบนหัว เขาพูดกับผมด้วยเสียงเบาๆ แต่เพราะห้องมันเงียบมาก ผมเดาว่าทุกคนคงจะได้ยินหมด
“กินข้าวก่อนค่อยทำงานนะครับ”
TBC.
________________________________
แค่น้องมองตามเมืองจีนคุณธนากรก็เม้งแตกเลย ไม่ไหวๆ ไม่คูล ต้องจับไดจิไปสอน 55555
หัวข้อ: #ผู้ชายในทินเดอร์ | Rewrite + แจ้งข่าวรูปเล่ม [15/3/19] (อ่าน 231353 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก