ตอนที่ 6 ...อยู่ในมือของเขา
[พี่ภู ‘s part]
“พี่ภู รอด้วยฮะ โมสเหนื่อย”
“เร็ว ๆ สิครับ เดี๋ยวไม่ทันนะ”
ผมหันไปมองคนตัวเล็กที่หอบหายใจจนหน้าแดงก่ำ รีบเร่งให้เขาตามผมมาติดๆ ก่อนที่เราจะตกเครื่องกัน เพราะในเวลานี้ทางสายการบินกำลังประกาศ final call เป็นชื่อของเราสองคนอยู่ บอกเลยว่าวิ่งหน้าตั้งกันไปที่เกตจนหมดสภาพเลยล่ะครับ
พอเข้ามาในเครื่องบินเราก็ขอโทษขอโพยลูกเรือที่ยืนรอหน้าประตูแล้วรีบเดินมายังที่นั่งตัวเองจัดการคาดเข็มขัดก่อนที่เครื่องบินจะขึ้น พอถึงระดับที่ปลอดภัยเหล่าลูกเรือก็เดินเสริฟน้ำและอาหารว่างให้ผู้โดยสาร
“เพราะพี่คนเดียวเลย” โมสทำหน้ามุ่ยหันมาว่าผม สองมือกุมอยู่ที่อกเพราะหายใจไม่ทัน หน้าแดงเหงื่อแตกเต็มหน้าผาก จนแอร์โฮสเตสต้องเอาผ้าเย็นมาให้เราเช็ดเหงื่อ
“อะไร โทษพี่คนเดียวได้ยังไง ก็เราไม่ใช่เหรอที่เอาอะไรแปลกๆ มาให้พี่ดมอ่ะ”
โมสยู่ปาก หันมาขมวดคิ้วทำหน้าดุใส่ผม ปากก็ขมุบขมิบบ่นผมเหมือนเดิม เมื่อคืนโมสออกไปเที่ยวกับเพื่อนของเขา ฉลองหลังเรียนจบกัน แต่ไปฉลองกันยังไงไม่รู้เมาจนเดินไม่ตรงทาง ดีที่มีสติโทรให้ผมไปรับได้ แต่พอถึงห้องก็เอาอะไรมาให้ผมดมก็ไม่รู้ เขาบอกว่าเป็นน้ำมันหอมระเหยคุณภาพดี ผมก็ว่ากลิ่นมันหอมดีเลยดมไปเต็มปอด ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีก็ได้เรื่องเลย จัดกันจนฟ้าเกือบสว่าง ทั้งที่เหนื่อยจนแทบจะสลบแต่อารมณ์ของผมมันยังคุกรุ่นร้อนรุ่มจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เห็นโมสสลบไปต่อหน้าต่อตาแต่ก็หยุดตัวเองไม่ได้จริง ๆ ภาพสุดท้ายที่จำได้คือฟุบลงกับซอกคอของโมส มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่นาฬิกาปลุกว่าได้เวลาต้องมาสนามบินเลย ทั้งผมและโมสนั้นรีบหูตาเหลือกกันเลยทีเดียว
“ดีนะที่พี่จองที่นั่งนี้มา เหยียดขานอนได้สบายเลย ขอบคุณนะฮะ” เจ้าตัวพูดแล้วสำรวจบริเวณรอบที่นั่งตัวเอง จัดการหยิบผ้าห่มออกมาคลุมเตรียมตัวนอนพัก
“แค่คำพูดมันไม่พอหรอกครับ รู้มั้ยว่า Business Class นี่มันราคาเท่าไร” ผมพูดแล้วทำปากจู๋ ยื่นไปหาคนตัวเล็ก ฝั่งนั้นก็ยิ้มทำท่าจะเข้ามาจูบแต่เจ้าตัวดันเหลือบไปเห็นลูกเรื่อที่ยืนให้บริการแถวนั้นพอดีด็เลยอายแล้วดันหน้าผมออก
“พี่จองของพี่เองนะฮะ โมสไม่ได้บอกให้พี่จองแบบนี้เสียหน่อย ที่นั่งธรรมดาโมสก็นั่งได้สบายอยู่แล้ว”
“เราต้องอยู่บนเครื่องสิบหกชั่วโมงเชียวนะ พี่ก็อยากให้เราได้นอนเหยียดขาสบายๆ ทำเพื่อเราขนาดนี้ยังไม่ขอบคุณพี่อีก มันน่าน้อยใจ”
ผมปรับเบาะเอนตัวลงนอนทำท่าทางน้อยใจโมสเสียหนักหนา โมสเม้มปากมองไปที่ลูกเรือคนเดิมที่ยังไม่ไปไหน
“พี่ภู ผมอายเขา”
“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร จะไม่ขอบคุณพี่ก็ไม่ว่า แต่ก็แค่น้อยใจเฉยๆ” ผมหลับตาลง หันหน้าไปทางอื่น คนที่โดนน้อยใจถึงกับนั่งไม่ติดที่ จนสุดท้ายโมสต้องโน้มตัวลงแล้วหอมแก้มผมอย่างรวดเร็วแล้วก็ผละออก ผมแอบยิ้มก่อนจะทำหน้าขรึมลืมตาหันไปมองเขา
“ขอมัดจำคำขอบคุณด้วยการหอมแก้มไว้ก่อนนะฮะ ส่วนจูบเราค่อยทำตอนที่เราอยู่กันแค่สองคนนะ ตอนนี้ผมอายมาก”
ไม่ใช่แค่คำพูดที่น่ารัก หน้าตาเขินอายของโมสตอนนี้ก็น่ารัก พอผมยิ้มโมสก็ขยับตัวไปนั่งที่ตัวเองดึงผ้าห่มคลุมหน้าแล้วเขินอยู่คนเดียว
ผมหัวเราะเอื้อมไปลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู ตอนที่อยู่กันสองคนน่ะโมสเป็นเด็กขี้ยั่ว แต่พออยู่ข้างนอกแบบนี้เขาจะกลายเป็นเด็กน้อยขี้อายขึ้นมาทันทีเลย แต่ไม่ว่าจะขี้ยั่วหรือขี้อายเขาคือเด็กน้อยน่ารักที่ทำให้ผมหลงได้เสมอ
ตอนนี้โมสเรียนจบแล้ว เกรดที่ได้ก็น่าพอใจ เขาพยายามอย่างหนักผมเองก็เห็นถึงความพยายามของเขาแถมยังเป็นเด็กดี ผมก็เลยพามาเที่ยวผักผ่อนเสียหน่อย แล้วก็ทำตามคำพูดที่เคยตั้งใจไว้ด้วย...
เมื่อตอนที่ผมพาเขาไปเที่ยวแพเมื่อสองปีก่อน ผมจำคำพูดของผมได้ดี แต่ดูเหมือนว่าเจ้าเด็กดื้อนี่จะลืมไปเสียสนิทเลยว่าผมเคยพูดอะไรไว้
ประเทศทางฝั่งยุโรปในช่วงนี้อยู่ในช่วงซัมเมอร์ แต่ก็ไม่ร้อนมากอากาศเย็นสบายกำลังดี วันแรกที่ไปถึงผมพาโมสไปเที่ยวดูสถานที่ต่างๆ โมสดูสนุกมาก ทั้งสถานที่และอาการพื้นเมืองทำให้เขาดูตื่นตาตื่นเต้นไปหมด เห็นแบบนั้นผมก็พลอยตื่นเต้นตามเขาไปด้วย
ผมพาเขาไปเที่ยว ทุกที่ที่ไปมันสวยงามและไม่เสียดายเวลาที่มาเลย จะมีก็แต่ที่นี่นี่แหละที่ผมคิดผิด
ที่นี่คือสถานที่ท่องเที่ยวอีกแห่งหนึ่งที่ขึ้นชื่อ นักท่องเที่ยวที่อยากได้วิวสวยๆก็จะขึ้นกระเช้าขึ้นมาถ่ายรูป นอกจากมีกระเช้าแล้วก็ยังมีทางเดินคลิฟวอร์ค (Cliff Walk) ที่เลาะตามขอบหน้าผาให้เราเดินตามทางไปถึงจุดที่เขาทำยื่นออกไปกลางหุบเขาเพื่อให้เราถ่ายรูปได้อย่าสวยงาม แต่ไม่ใช่กับผมเลย ผมกลัวความสูง ยิ่งมองลงไปเบื้องล่างเห็นความเวิ่งว้างของขุนเขาผมก็ยิ่งโหวงเหวง
“พี่ภู ไม่เป็นอะไรหรอกฮะ ทางเดินแข็งแรงมาก แถมมีราวกั้นถึงหน้าอกเลยเห็นมั้ย ไม่ตกลงไปแน่นอน ผมกระโดดขนาดนี้ทางเดินยังไม่สั่นเลยนะฮะ”
โมสพูดแล้วก็กระโดดจนผมขาอ่อนจับราวทางเดินไว้แทบไม่ทัน ยิ่งมองลงไปข้างล่างหัวใจก็แทบจะหยุดเต้น ถึงวิวที่เห็นมันจะดูสวย แต่พอผมมองไปลงไปแล้วในหัวก็เอาแต่นึกถึงภาพตัวเองที่หล่นลงไปนอนพับอยู่ด้านล่างนั้น
โมสดึงแขนผมให้เดินต่อไป ในขณะที่ผมก็ขืนตัวไว้ไม่ยอมขยับเขยื้อน ขาทั้งสองข้างนั้นแข็งอยู่กับที่ไม่กล้าที่ก้าวต่อไปแม้แต่ก้าวเดียว
“โมส พี่ว่าพี่จะเป็นลม” ผมบอกเสียงสั่นเล็กน้อย ปลายนิ้วเย็นเฉียบแถมรู้สึกวูบโหวงในช่องท้อง
“เฮ้ย พี่ภู พี่อย่ามองลงไปข้างล่างสิฮะ มองไปข้างหน้านู้น” เจ้าเด็กดื้อชี้ไปข้างหน้าแล้วก็ส่งยิ้มขำมาให้ผม รู้ทั้งรู้ว่าผมไม่ถูกกับความสูงแต่เจ้าตัวก็ยังตื้อที่จะมาเพราะอยากเห็นวิว ผมเองก็แพ้ลูกตื้อไงเลยพามาเพราะคิดว่าคงไม่เท่าไร แต่ที่ไหนได้ทำเอาผมแทบจะเป็นลม
“ไม่ไหว พี่ขอกลับไปรอที่เดิมนะ” ผมแบบนั้นแล้วกลับหลังหัน ตัดสินใจไม่ไปต่อ แต่ตาเจ้ากรรมก็เอาแต่เหลือบมองไปด้านล่างตลอด สรุปคือผมขาแข็งจนก้าวไปไหนไม่ได้
“ไหวไม่ฮะ เดี๋ยวผมเดินไปส่งดีกว่า” เด็กแสบพูดกลั้วหัวเราะ ผมส่งตาดุให้แต่ก็คว้าตัวมาเกาะไว้แล้วค่อยๆ เดินตามเขากลับไปยังจุดเริ่มต้น
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย คนไม่กลัวความสูงไม่เข้าใจหรอก” พอพูดไปแบบนั้นโมสก็หลุดหัวเราะออกมาอีกยกใหญ่ พอผมทำตาดุเขาถึงจะยอมหยุดแต่มีหลุดๆออกมาบ้าง ผมเห็นแล้วก็มันเขี้ยวอยากจะเขกหัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากมองไปด้านล่างแล้วจะเป็นลม
“ฮะ หยุดหัวเราะก็ได้ฮะ”
ถึงจะพูดว่าหยุดแต่ก็ยังคงหัวเราะอยู่ ยิ่งเห็นหน้าทะเล้นแบบนั้นแล้วผมยิ่งอยากจะบีบแก้มพองๆนั่น แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถ สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดในตอนนี้คือเกาะตัวเขาไว้แน่นและเดินต่อไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ และมั่นคง พยายามไม่คิดถึงภาพตัวเองตอนลองคว้างอยู่กลางอากาศเพราะหล่นจากทางเดินนี่ ไม่! หยุดคิดเดี๋ยวนี้!!
โมสพาผมมานั่งพักตรงจุดเริ่มต้นได้อย่างปลอดภัย ส่วนเขานั้นก็ขอตัวกลับไปเดินต่อ เพราะอยากเห็นวิวสวยๆ แล้วก็บอกว่าจะถ่ายรูปมาฝากผมที่อุตส่าห์เสียเงินมาดูถึงที่ แต่ดันไปไม่กล้าเดินไปดู แถมพูดด้วยสีหน้าล้อเลียนผมเต็มที่ ผมเห็นแล้วก็เถียงไม่ออก หมดแรงจะพูดด้วย ได้แต่ยัดยาดมเข้าจมูกและนั่งรู้สึกเสียเซลล์อยู่ในใจ
หลังจากโมสได้รูปสวยๆแล้วก็วิ่งกลับมาหาผม เห็นเขาวิ่งบนทางเดินนั่นแล้วผมก็หัวใจจะวายกลัวมันจะถล่มลงไปต่อหน้าต่อตา แต่โชคดีที่มันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด พอถึงตัวผมโมสก็อวดรูปถ่ายใหญ่เลย วิวตรงจุดชมวิวนั้นสวยจริง ๆ เห็นทิวเขาและความเขียวชอุ่มโดยรอบอย่างชัดเจน
หลังจากเต็มอิ่มกับวิวของเมืองนี้แล้ว ผมก็พาเขาย้ายไปเมืองใกล้ๆ ที่ติดกับทะเลสาบ เซอร์ไพรส์เขาเล็กน้อยด้วยการพาไปกินข้าวเย็นด้วยกันบนเรือและนอนค้างบนนั้นหนึ่งคืน
และสาเหตุสำคัญที่ผมพาเขามาเที่ยวในครั้งนี้ก็คือ ผมจะให้แหวนเขาท่ามกลางบรรยากาศที่โรเมนติกนี่แหละ วางแผนไว้ว่าจะยื่นแหวนให้เขาตอนที่เราดินเนอร์กันบนดาดฟ้าเรือ มีเพลงเพราะๆ และวิวของทะเลสาบสวยๆ แต่ผมดันตื่นเต้นไปหน่อยพอถึงเวลาจริงๆ ผมดันไปลืมกล่องแหวนไว้ที่ห้องพัก
“โมสครับ พี่ขอกลับไปที่ห้องพักสักครู่นะครับ พี่ลืมของ” ผมพูดพลางกำลังจะลุกออกจากโต๊ะอาหาร แต่โมสห้ามเอาไว้แล้วก็หยิบโทรศัพท์และกระเป๋าเงินของผมขึ้นมา
“เห็นพี่ลืมไว้ที่ห้องครับ ผมเลยหยิบมาให้” ผมยื่นมือออกไปรับแล้วก็ยิ้มขอบคุณ ผมเม้มปากคิดหาวิธีจะไปเอากล่องแหวนที่ห้อง
“เอ่อ...โมสพี่ขอตัวสักครู่นะครับ เดี๋ยวกลับมา”
“พี่จะไปไหนฮะ เดี๋ยวค่อยไปไม่ได้เหรอ” ผมมองเขาอย่างหนักใจ โมสทำหน้าเหมือนไม่อยากให้ผมลุกไปไหน ซึ่งก็เข้าใจว่าเขาคงเกร็งถ้าต้องนั่งอยู่คนเดียวในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยอย่างนี้
ผมมองหน้าเขาแล้วก็ยิ้มให้ ถ้าผมลุกออกจากโต๊ะไปโมสคงจะรู้สึกไม่ดี ซึ่งผมไม่อยากให้เขารู้สึกแบบนั้นในทริปนี้ ก็เลยส่งยิ้มให้แล้วนั่งลงที่เดิม
“ไม่ไปก็ได้ครับ ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญกับพี่เท่าคนตรงหน้านี่แล้วแหละ”
“พี่ภู น่ารักจัง”
โมสยิ้มหวานมาให้ นี่แหละสิ่งที่ผมต้องการ รอยยิ้มของคนรักความสุขและความสบายใจของเขา คือเป้าหมายของผม
“โมสก็น่ารักนะ พี่ถึงหลงอยู่นี่ไง”
“ผมป้อนพี่ได้มั้ยฮะ”
โมสพูดแล้วเอียงหน้าอายๆ มองดูรอบตัวว่ามีคนมองเราอยู่รึเปล่า ผมหัวเราะ พูดถูกใจเด็กน้อยทีไร ผมจะโดนเอาใจทุกที เป็นพฤติกรรมที่น่ารักมากจริงๆ
“ได้อยู่แล้วครับ อยู่ที่นี่ไม่มีเขาว่าอะไรหรอก”
แขกคนอื่นเขาก็สวีทอยู่กับคู่ของตัวเอง ไม่มีใครมาจ้องว่าเราจะทำอะไรหรอก อยู่เมืองแบบนี้มันดีตรงที่ไม่มีใครรู้จักเราและผู้คนก็เปิดกว้างมาก ไม่ว่าคู่รักจะเป็นเพศไหนเขาก็ไม่สนใจเท่าไรนัก ผมยื่นหน้าอ้าปากรับอาหารที่โมสป้อนมาให้ เจ้าตัวเม้มปากแล้วยิ้มเขิน
เรานั่งทานอาหารกันเรื่อย ๆ ทานเสร็จก็นั่งคุยนั่งจิบไวน์พร้อมชมวิวรับลมเย็นๆ บนดาดฟ้าเรือจนดึก โมสที่ชอบรสชาติไวน์ของที่นี่มากก็นั่งจิบเรื่อย ๆ จนหมดไปเป็นขวด จิบอยู่คนเดียวจนเมาเอนตัวพิงไหล่ผมพลางฮัมเพลงออกมาเป็นทำนองอย่างสบายอารมณ์ ผมเองก็นั่งนิ่งๆให้เขาพิงฟังทำนองที่เขาฮัมออกมาแล้วเดาในใจว่าเขาฮัมเพลงอะไรอยู่ ฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างจนช่วงหลังโมสก็เงียบไปแล้วเปลี่ยนมานั่งสัปหงกแทน เห็นแบบนั้นผมก็เลยพาเขากลับห้องนอน
พอถึงห้องผมก็ประคองเขาให้นอนบนเตียง หยิบชุดนอนออกมาเตรียมเปลี่ยนชุดให้ โมสจะได้นอนสบายๆ
“โมส ขยับตัวหน่อย เดี๋ยวพี่เปลี่ยนชุดให้ครับ”
ผมบอกคนที่นอนตาปรือมองผมอยู่ เขาขยับตัวให้ผมถอดเสื้อและกางเกงออกได้อย่างสะดวก
“พี่ภู ขอบคุณนะฮะ”
“ขอบคุณพี่เรื่องอะไรครับ” ผมถามเพราะไม่แน่ใจว่าโมสขอบคุณเรื่องอะไร เรื่องที่ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้น่ะเหรอ
“ขอบคุณที่รักผมฮะ”
ผมชะงักมือที่จะใส่เสื้อให้เขา สบตาปรือๆของเด็กน้อยที่พูดประโยคในใจออกมาอย่างแผ่วเบา
“ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้สึก...ว่าผมโชคดีมากที่มีพี่เป็นคนรัก”
“...” ผมยิ้มยกมือขึ้นลูบแก้มเนียน โมสเองก็ขี้อ้อนเอียงแก้มใส่มือผมอย่างน่ารัก
“ขอบคุณที่ทำให้ผมมีความสุขแบบนี้ ขอบคุณมาก ๆ เลยฮะ” โมสชูสองมือขึ้นมาโอบคอผมลงไป ริมฝีปากนุ่มๆหอมกลิ่นไวน์บดคลึงอยู่กับริมฝีปากของผม เขาผละออกเล้กน้อยและดึงคอผมลงไปจูบใหม่ สองมือของเขานั้นละออกจากคอมาลูบที่แผงอกของผม
“ทำแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนหรอกเด็กดื้อ” ผมบอก คนใต้ร่างหัวเราะดึงคอผมลงไปจูบอีกครั้ง แถมคราวนี้ส่งปลายลิ้นเข้ามายั่วเย้ากับลิ้นของผมอีกด้วย
“โมสไม่ว่าอะไร ถ้าพี่อยากทำ”
“ตาจะปิดยังจะมาอ่อย”
ผมหัวเราะบีบจมูกเด็กชอบยั่ว โมสยิ้มแล้วหลับตา ผมเอนตัวนอนเคียงข้างเขาแล้วลูบหลังเหมือนกล่อมเด็ก โมสยิ้มแล้วกอดเอวผมไว้หลวมๆ ไม่กี่อึดใจเขาก็หลับสนิท ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ผมนอนมองหน้ายามหลับของเขาอย่างสุขใจ ไม่ใช่แค่เขาโชคดีที่มีผม ผมเองก็โชคดีมากที่มีเขาเป็นกำลังใจ เขาเด็กกว่าผมมากก็จริงแต่กลับเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ผมหลงรักเขาเพราะเขาเข้าใจและยอมรับเหตุผลต่างๆ ของผู้ใหญ่อย่างผม และผมไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองแพ้ทางคนชอบอ้อน จนมาเจอเขาทำตัวอ้อนใส่ มันน่ารักอยากตามใจไปเสียหมด ยิ่งผมทำอะไรถูกใจเขา เขาก็จะยิ่งอ้อนกลับมายิ่งทำให้ผมหลงรัก เห็นเขามีความสุขแค่นี้ก็สุขจนล้นใจผมแล้ว
ผมลุกออกจากเตียง เดินไปหยิบกล่องแหวนที่ซ่อนเอาไว้ หยิบแหวนด้านในออกมาแล้วสวมลงบนนิ้วของเขา ตอนที่ค่อยๆดันแหวนเข้าไป ใจผมมันฟูจนแน่นอกไปหมด นี่ขนาดว่าโทสหลับอยู่นะ ผมยังตื่นเต้นตื้นตันขนาดนี้เขาคือคนรักของผม เขาคือคนที่ผมรัก ผมโน้มตัวลงแล้วจูบหลังมือเขา ไล้ลงมาจูบตรงนิ้วนางที่สวมแหวนของผมอยู่
แหวนของผมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของโมส ใจของผมก็อยู่ในมือของเขาเช่นกัน...
เช้ามืดวันถัดมา ผมตื่นก่อนเพราะเด็กแสบเบียดเข้าหาผมดันผมจนจะตกเตียงอยู่แล้ว เท่านั้นไม่พอยังดึงผ้าห่มไปห่อตัวเองไว้คนเดียวอีกตังหาก ถึงจะเป็นหน้าร้อน แต่ตอนเช้าในยุโรปแบบนี้ก็อากาศก็เย็นไม่ใช่เล่นเลย ผมเลยลุกมาเร่งฮีทเตอร์ในห้อง พอจะกลับไปนอนต่อก็หลับไปลงแล้ว เลยเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า กะว่าจะเดินออกไปดูวิวข้างนอกเสียหน่อย แต่พอออกจากห้องน้ำมาก็เจอเด็กขี้เมาลุกขึ้นมานั่งหัวฟูหันไปหันมาอยู่บนเตียง
“พี่ภูไปไหนมาฮะ”
“เข้าห้องน้ำแค่นี้เองครับ” ผมเดินไป ยกมือขึ้นจัดทรงผมของเขาให้เข้าที่เข้าทางขึ้นมาหน่อย โมสอ้าปากหาวก่อนจะดึงมือผมให้ลงไปนอนกันเขา จากนั้นก็ขยับขึ้นมานอนบนตัวผมซุกหน้าเข้ากับซอกคอแล้วก็เหมือนจะหลับไปอีก ผมขนลุกเพราะมีลมหายใจอุ่นมาเป่าลดตรงต้นคอแบบนี้ อีกทั้งเนื้อตัวนุ่มนิ่มที่ทับอยู่บนตัวผมนี่อีก แล้วหลังตื่นนอนแบบนี้ผู้ชายที่มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงเต็มร้อยแบบผมอารมณ์ขึ้นง่ายอยู่แล้ว โดนอะไรเร้านิดๆ หน่อยๆ ก็มีอารมร์ขึ้นมาโดยง่าย
“อื้อ พี่จะทำอะไรฮะ” โมสออกเสียงท้วงเมื่อผมล้วงมือเข้าใต้เสื้อ ลูบไล้ผิวเนียนของเขา
“พาเจ้าสาวเข้าหอไงครับ” ผมบอกเสียงนุ่ม โมสผงกหัวแล้วปรือตามองผมอย่างสงสัย ผมไม่ได้ตอบแต่พลิกตัวเขาให้นอนลงกับเตียงส่วนผมก็ขยับตัวขึ้นทับ สอดนิ้วประสานกับนิ้วเล็กแล้วก็รู้สึกได้ถึงความเย็นของโลหะที่ผมสวมให้กับเขาเมื่อคืนนี้ เขาเป็นเจ้าสาวของผม เมื่อคืนผมเพิ่งจะสวมแหวนให้เขา และตอนนี้ก็คือเวลาเข้าหอของเราสองคน
“เจ้าสาวอะไรฮะ พี่ภู อื้อ”
โมสถามแต่ผมไม่ตอบ ก้มหน้าลงใช้ปากงับชายเสื้อเข้าให้มากองบนหน้าอก จากนั้นก็ใช้ปลายจมูกดุนไปตามเนื้อตัวของเขา โมสอาจจะสงสัยเรื่องที่ผมพูด แต่ก็คงไม่กะจิตกะใจจะถามแล้วแหละ เพราะทันทีที่ผมใช้มือข้างที่ว่างจับไปที่แก่นกายของเขา โมสก็เด้งสะโพกสู้กับมือผมใหญ่เลย
“พี่ฮะ ดูดตรงนี้ด้วย” พูดแล้วก็แอ่นอกให้ดูดยอดอกให้ ชอบตอนที่โมสเครื่องติดแบบนี้แหละ เพราะเขาจะซื่อตรงกับตัวเองมาก อยากให้ทำอะไร อยากให้จับตรงไหนจะบอกผมหมดเลย
“ชอบมั้ยครับ” ผมรัวลิ้นลงบนยอดอกที่แข็งชูชันสู้ลิ้น สลับไปมามาทั้งสองข้าง โมสเองก็คงถูกอกถูกใจแอ่นอกให้ผมพร้อมส่ายสะโพกไปมา ผมจูบดูดดุนและทิ้งรอยจูบไว้ตามแผ่นอกอและลำคอของเขา จูบขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงริมฝีปากนุ่ม
“อือ อึก...ดีมากเลยฮะ อื้อ! ไม่เอา ยังไม่ได้แปรงฟัน”
โมสหันหน้าหนีทันทีที่ผมทำท่าจะสอดลิ้นเข้าไป ผมไม่ได้เซ้าซี้จะจูบ แต่คิดว่าเอาไว้โอกาสหน้ารอเขาเผลอมากกว่านี้อีกหน่อยก็ได้
ผมจูบลงมาที่หน้าท้อง วนอยู่ตรงท้องน้อยและสีข้าง โมสคงเสียงวูบวาบเพราะเขาจะหวีดครางและพลิกตัวหนีปากผมตอนที่ใช้ลิ้นดุนตรงสีข้างของเขา
“ถอดกางเกงรอพี่ไว้นะ พี่ขอไปเอาถุงยางก่อน” ผมลุกออกจากเตียงไปเพื่อเอาของ ส่วนโมสก็ลุกขึ้นขยับตัวถอดกางเกงออกตามที่ผมสั่งแล้วก็นั่งตาแป๋วมองผมรื้อกระเป๋าหาถุงยางและซองเจลหล่อลื่น พอได้ของที่ต้องการก็เดินกลับมาที่เตียง
“พี่ภู โมสขอใส่ให้นะฮะ” โมสขยับมานั่งปลายเตียงดึงถุงยางออกจากมือผมและดันกางเกงผมลง จ้องมาที่กลางกายจากนั้นก็แลบลิ้นเลียริมฝีปากเรื่อของตัวเอง ผมภาพตรงหน้าแล้วก็ยิ่งพลุ่นพล่าน การกระทำของเด็กน้อยยั่วยวนผมมาก
“อือ โมส...ครับ” ผมกัดฟันมองคนตัวเล็กที่จัดการใส่ถุงยางให้ผมด้วยเทคนิคที่ทำให้ผมแทบจะเสร็จได้ทันที เขาใช้นิ้วและริมฝีปากนุ่มนั้นค่อนรูดถุงยางผมลงไปจนสุด จากนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ ดึงแขนผมให้นั่งลงบนเตียงส่วนเขานั้นก็ขยับตัวคร่อมตักผมไว้
“พี่ภูนอน ครั้งนี้โมสขอ On top นะฮะ”
ผมเอนตัวลงนอนปล่อยให้เขาทำตามที่ใจต้องการ โมสค่อยกดตัวลงจนสุด หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะขยับตัวขึ้นลงช้า ๆ และเมื่อผมใช้มือรูดตรงส่วนอ่อนไหวของเขาโมสแหงนหน้าขึ้นแล้วเร่งจังหวะ ผมมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจ
ขณะที่โมสกำลังขยับ ผมก็ส่งมือไปให้จับเพื่อพยุงตัว โมสก้มหน้าส่งยิ้มให้ในขณะที่สะโพกก็ส่ายไม่หยุดและเร่าร้อนยั่วเย้ากว่าเดิมเสียด้วย ผมดึงมือซ้ายของเขามาจูบ โมสมองตาก่อนที่เขาจะชะงักเมื่อเห็นสิ่งที่สวมอยู่บนนิ้วของเขา
“พี่ฮะ นี่แหวนอะไร อ๊ะๆ” โมสถามด้วยความอยากรู้แต่ก็ไม่ได้หยุดขยับ เพราะใกล้ถึงจุดแล้ว ผมพยุงตัวขึ้นจับสะโพกเล็กนั้นไว้แล้วกดเข้าหาตัวเองอย่างเร็ว
“แหวนแต่งงานของเรา”
“หะ! อ๊ะ อื้อ”
ผมกัดฟันพูดจับสะโพกเข้ากดลงมาหาอย่างหนักหน่วง โมสสะดุ้งก่อนจะเกร็งตัวทำหาเหยเกแล้วปลดปล่อยออกมา เขาเกร็งกระตุกและซวนซบลงมาหอบหายใจกับแผ่นอกของผม
โมสนั้นเสร็จไปแล้วแต่ผมยังค้างอยู่ เลยกอบกุมสะโพกเขาอีกครั้งแล้วเด้งตัวขึ้นเพื่อทำต่อ แต่โมสรีบตีไหล่ผมบอกให้หยุดก่อน
“เดี๋ยวฮะพี่ภู นี่แหวนแต่งงาน?”
“ใช่ครับ เราแต่งงานกันเมื่อคืน แล้วตอนนี้ก็เข้าหอกันอยู่” แต่โมสขมวดคิ้วถามชูมือขึ้นแล้วชี้ไปที่แหวน ตอนนี้ผมไม่มีสมาธิจะตอบคำถามเท่าไร เพระในขณะที่เขาถามผมนั้นภายในตัวเขาก็รัดผมไม่ได้หยุดหย่อนเลย
“พี่ล้ออะไรโมสเล่นรึเปล่าเนี่ย” โมสถามเหมือนไม่อยากเชื่อ ผมก้มลงไปจูบเขาสอดลิ้นเข้าไปตามใจที่ต้องการ คราวนี้เขาไม่ได้หันหน้าหนี อาจเพราะยังตกใจกับเรื่องแหวน ผมหอมแก้มและจูบปากเขาซ้ำๆ โยกสะโพกให้เขาช่วยขยับให้ผมหน่อย แต่โมสก็ขืนตัวไว้ เขาขมวดคิ้วใส่ผมและยังไม่หายข้องใจเรื่องแหวน
“พี่จริงจังครับ นี่ไงพี่ก็ใส่เหมือนกันนะ พี่คุยกับพ่อแม่ของพี่ไว้แล้ว แต่เดี๋ยวกลับไทยพี่จะยกสินสอดและขันหมากไปขอโมสจากแม่อย่างถูกต้องอีกทีนะ อาจทำพิธีรีตองอะไรมากไม่ได้ แต่ก็อยากขอลูกชายเขามาดูแลให้มันถูกต้อง”
ผมชูแหวนของตัวเองให้ดู โมสมองแหวนบนนิ้วของผมแล้วก็จับมือผมไว้ ระหว่างที่ฟังผมพูดดวงตาของเขาก็มีน้ำใสมาคลอก่อนที่หยดลงมาเป็นเม็ด ผมยกมือเกลี่ยน้ำตาออกให้ แต่ยิ่งเช็ดออกเด็กคนนี้ก็ยิ่งทำน้ำตาล่วงจนเช็ดให้ไม่ทัน
“พี่ภู...”
“ที่ร้องไห้นี่คือเสียใจเหรอครับ” ผมแกล้งหยอก โมสหัวเราะแล้วซบหน้าลง ถูใบหน้าชื้นน้ำตาไปกับไหล่ของผม
“ดีใจสิฮะ ดีใจจนร้องไห้เลยไง ฮึก”
โมสนิ้มจูบแก้มผมอย่างแผ่วเบาแล้วก็กอดคอผมไว้นิ่ง ๆ ผมยิ้มจับสะโพกเขาให้ขยับอีกครั้งหลังจากที่ผมอึดอัดค้างคามานาน
“ช่วยขยับตัวให้พี่ก่อนเร็วคนดี พี่จะขาดใจอยู่แล้ว”
โมสหัวเราะเอียงคอให่ผมอย่างน่ารัก นิ้วเล็กลูบไปไปทั่วแผงอกของผมแล้วพลักให้นอนหงายหลังลงบนเตียง เขาจับมือซ้ายผมขึ้นไปจูบตรงแหวน ส่งสายตาซุกซนมาให้ยิ้มยั่วพร้อมกับโชว์ลีลาการขยับสะโพกที่ทำเอาผมใจจะขาดจริง ๆ
“พี่นอนเฉยๆ เลย เดี๋ยวโมสจัดให้เองฮะ” จบ.
ตอนนี้คือตอนสุดท้ายแล้วนะคะ ความจริงยังมีตอนพิเศษอยู่นิดหน่อยเป็็นเรื่องราวที่เคยพูดถึงไว้แต่ยังไม่ได้ใส่รายละเอียดอะไร เช่น...น้ำมันหอมระเหย เรื่องราวของโมสที่เจอกัับภูครั้งแรก เป็นต้น แต่เราคิดว่าคงยังไม่สามารถเขียนได้ภายใน 3 เดือนนี้้เพราะติดเขียนเรื่องยาวอยู่เรื่องหนึ่งค่ะ เลยมาขอจบเรื่องสั้นนี้ไว้ก่อน
แต่หากทุกคนคิดถึงน้องโมสและพี่ภูสามารถไปติดตามได้ที่ ทวิต
@loammyloammie ของเรานะคะ เราอาจจะแวบเขียนบทสนทนาสั้นๆ ของน้องโมสและพี่ภูไว้ค่ะ
ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามและคอยเม้นให้นะคะ การเม้นเล็กๆน้อยๆ เป็นกำลังใจให้นักเขียนมีไฟในการเขียนเรื่องราวมาก ๆ ค่ะ
ขอฝากนิยายเรื่องยาวของเราไว้ด้วยนะคะ ตามไปอ่านกันได้เลยค่า >>
Twins Love รักของฝาแฝด
หัวข้อ: [END] "ก็แค่เจลหล่อลื่นธรรมดา ๆ" ตอนที่ 6 ...อยู่ในมือของเขา l 11-10-61 l (อ่าน 37192 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก