Chapter 30 : สารภาพรัก
เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อเตชิตก้าวขึ้นไปบนเวที ไอ้เรื่องความหล่อเขาก็พอจะมีความมั่นใจในตัวเองอยู่บ้าง เขาโปรยยิ้มเรียกคะแนน ยกมือขึ้นเสยผม ก่อนจะหันไปสบตากับคีรี
รวินท์เดินไปจูงมือเพื่อนรักมายืนข้างกัน “ขออนุญาตแนะนำสักหน่อย นี่เตชิตหรือหมอเต้ เป็นทันตแพทย์และเป็นเพื่อนสนิทของผมครับ บางทีหลายๆ คนก็อาจจะจำได้ ลีดงานบอลประเพณีปีXX ยังไงละคร้าบ”
ภูพิงค์ใส่ไฟต่อ “ที่สำคัญ หมอเต้ยังโสด โสดมานานแล้วด้วยใช่มั้ยครับ”
คนถูกถามคิ้วกระตุก แต่ก็จำใจต้องเออออเพราะถ้าต้องโต้ฝีปากกันจริงๆ ยังไงเขาก็ต้องแพ้ไอ้พิงค์แน่ๆ “เออครับ ไม่เหมือนคุณพิงค์กับหมอวินหรอกครับ”
“ขอถามความเห็นจากผู้ชนะการประมูลสักหน่อย เป็นเพื่อนผมคนนี้โอเคมั้ยครับ” รวินท์หันไปถาม
แซนดี้ยิ้มกริ่ม สะดีดสะดิ้งนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้าหงึกๆ “ก็ด้ะ โอเคค่ะ”
“งั้นน้องคีรีเชิญทางนี้เลยครับ” ว่าแล้วพิธีกรคู่ขวัญก็จับให้สองหนุ่มไปยืนข้างกัน “ให้เวลาหมอเต้กับน้องคีรีได้ทำใจ เอ๊ย มองตากันก่อนจะบอกรักนิดนึงนะครับ ตอนนี้เรามาเฉลยฉลากที่เหลือกันก่อนดีกว่าครับ”
รวินท์หยิบซองมาเปิดอ่าน “ซองแรกนะครับ สารภาพรักแบบหวานโรแมนติกสุดแล้วหอมแก้มกัน กับอีกซอง สารภาพรักแบบดราม่าเคล้าน้ำตาแล้วหอมแก้มกัน โห... ที่จับได้ไปง่ายอยู่นะครับเนี่ย”
ง่ายพ่องส์ เตชิตต่อว่าอยู่ในใจ แล้วทำไมมีหอมแก้มพ่วงมาทุกซองเลยวะ! พวกมึงเขียนเพิ่มเองใช่มั้ยเนี่ย!
รวินท์ไม่ได้หวั่นไหวต่อสายตาสาปแช่งที่เพื่อนรักมีให้ แถมยังยักคิ้วส่งกลับไปรัวๆ “เรื่องเกรี้ยวกราดหมอเต้ถนัดมาก ใช่มั้ยครับ”
เตชิตอมยิ้ม ทว่าปากพึมพำอ่านเป็นคำสั้นๆ ได้ว่า... “สัส” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในระหว่างที่ยืนรอพิธีกรทั้งสองพูดคุยกันในใจก็คิดไปด้วยว่าจะทำอย่างไรกับไอ้เกมที่ว่านี่ดี
“คุณเตชิต”
“.....”
คีรีใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหลังมือของคนที่ยืนอยู่ข้างกันอย่างแผ่วเบา “คุณเตชิตครับ”
ทว่าทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงราวกับถูกของร้อน “ฮะ!? มีอะ...ไร” พอสบตากันเข้าเขาก็ชะงัก
“ผมดีใจที่คุณยอมขึ้นมาเล่นเกมกับผมนะ”
โห อ่อนไปทั้งใจเลยกู... เตชิตครางหงุงหงิงอยู่ในใจ
“ผมไม่รู้ว่าเกมจะเป็นแบบนี้ ขอโทษที่คุณต้องฝืนใจ”
“ไม่... คือ... ผม...” ทันตแพทย์หนุ่มอ้ำอึ้ง ก่อนจะขมวดคิ้วนิ่งขรึม ใจหนึ่งยังซึน แต่อีกใจก็เอาแต่กลัวและกังวลว่าเขาอาจจะพูดหรือแสดงสีหน้าอะไรให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีได้
“แต่มันก็แค่เกมเท่านั้นละครับ ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย ไม่ต้องคิดมากนะ”
น้ำเสียงกึ่งเศร้าของเด็กหนุ่มเป็นผลให้หัวใจของเตชิตเจ็บหน่วง เขากลืนน้ำลายฝืดลงคอ “คีรี...”
“เชิญหมอเต้กับน้องคีรีตรงนี้เลยครับ” ยังคุยกันไม่ทันรู้เรื่องสองหนุ่มก็ถูกเรียกไปตรงกลางเวทีแทนที่พิธีกรคู่ขวัญซะแล้ว
เสียงเชียร์และกรีดร้องดังก้องต้อนรับทั้งสองคนอีกครั้ง นานจนรวินท์ต้องชูนิ้วแตะริมฝีปากเพื่อกล่อมให้ฝูงชนสงบลง
“ตกลงกันเรียบร้อยแล้วใช่มั้ยครับว่าใครจะเริ่มก่อน”
เดี๋ยวๆ จะไปตกลงกันตอนไหนวะ! เตชิตเบิกตากว้าง เขารีบโบกไม้โบกมือ “ยะ...”
“ผมเริ่มก่อนก็ได้ครับ” คีรีชิงตอบ
“ฮะ!?”
“โอเค งั้น...พร้อมแล้วนะครับ” ภูพิงค์ถามพร้อมกับถอยออกไปยืนข้างๆ รวินท์และแซนดี้ “สาม...สอง...หนึ่ง เริ่มได้เลยครับ!”
คีรีพยักหน้า หันไปประจันหน้ากับทันตแพทย์หนุ่มแล้วทำหน้าขมึงทึง “หมอเต้! ฟังผมนะ!”
เตชิตผงะไปเล็กน้อย ก็แบบว่าไม่ทันตั้งหลัก นึกไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มจะจู่โจมรวดเร็วขนาดนี้ ดูเอาเถอะ หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเลย บึ้งตึงอย่างกับไปกินต่อแตนที่ไหนมา
“ผมบอกรักคุณไปเป็นร้อยครั้งแล้ว! เมื่อไหร่คุณจะเชื่อสักที! ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมก็มีแต่คุณ ซื่อสัตย์กับคุณยิ่งกว่าหมา! ผมพยายามพิสูจน์ตัวเองทุกอย่าง! แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงอีกวะเนี่ย! บอกผมมาสิ!”
โห ไหนว่าเล่นเกมไงวะ นี่มันเรื่องจริงชัดๆ ทันตแพทย์หนุ่มนิ่งอึ้งไปพร้อมกับผู้คนด้านหน้าเวที เพราะแววตาที่ฉายชัดถึงความเจ็บปวดและน้ำเสียงที่กระแทกกระทั้น เขาไม่เคยเห็นคีรีเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
“ไอ้เต้ สู้สิวะ! เกรี้ยวกราดให้ได้มากกว่าน้องนะมึง!” เสียงเชียร์ของรวินท์ดังมาแว่วๆ
ทันตแพทย์หนุ่มหันไปสบตากับเพื่อนรัก พอตั้งหลักได้ก็รีบเถียงกลับไปทันที
“จะให้ผมเชื่อคุณได้ยังไงวะ ผมโดนคุณหลอกมาเยอะกว่าโดนผีหลอกอีกนะเว้ย! นาทีนึงคุณก็เป็นคนนึง อีกนาทีคุณก็เป็นอีกคน ผมไม่รู้ว่าคนไหนคือตัวตนที่แท้จริงของคุณด้วยซ้ำ!”
“ไม่ว่าผมจะเป็นคนไหน ผมก็คือคนที่รักคุณนั่นล่ะ! คุณเลิกเอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างเถอะ ในเมื่อตอนนี้ผมก็ให้โอกาสคุณถอนตัวแล้ว ไม่มีอะไรผูกมัดคุณไว้สักอย่าง แต่คุณก็ยังไม่ไปไหน วนเวียนป้วนเปี้ยนให้ความหวังผมอยู่แบบนี้ คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่ ผมถามจริงเหอะ แกล้งผมให้เจ็บปวด มันสนุกมากเหรอวะ!”
“ไม่ใช่เว้ย! ที่ไม่ไปไหนเพราะผมขาดคุณไม่ได้ต่างหาก!”
คีรีชะงัก เอาจริงๆ ก็ไม่นึกว่าจะได้คำตอบกลับมาแบบนี้ เขาประสานสายตากับทันตแพทย์หนุ่ม ขมวดคิ้ว แล้วก้มหน้าลง “ถ้างั้น... ถ้าคุณพอมีใจให้ผมบ้าง แค่นิดเดียวก็ได้ ก็ช่วยบอกให้ผมรู้ทีเถอะ อย่าปล่อยให้ผมฝันลมๆ แล้งๆ ไปวันๆ ได้โปรด...”
อ้าว ทำไมดราม่าวะ ธีมคือเกรี้ยวกราดมั้ย รวินท์กับภูพิงค์หันไปมองหน้ากันแล้วยิ้มเจื่อนๆ
เตชิตนิ่งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ผ่อนลมหายใจออกยาว “ถ้าถามผมว่าพอมีใจให้คุณบ้างสักนิดหรือเปล่า ผมก็คงต้องตอบว่าไม่”
พอได้ยินคำตอบไหล่ของเด็กหนุ่มก็กระตุกเล็กน้อย นัยน์ตาเหมือนจะร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
“ผมว่าไอ้คำว่า แค่พอมีใจ นี่มันฟังดูเหมือนไม่มีอะไรมั่นคงเลยนะคุณ” ทันตแพทย์หนุ่มเกาปลายจมูกตัวเองเบาๆ “เพราะงั้นถ้าจะพูดให้ถูก ผมคงต้องพูดว่าผมรักคุณ ไม่ใช่แค่พอมีใจเท่านั้น”
คีรีเงยหน้าขึ้นพรวด “ฮะ!?” แล้วน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในตอนแรกก็หยดติ๋ง เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง
“เฮ้ย! คุณจะร้องไห้ทำไมวะ!”
“เมื่อกี้... คุณว่ายังไงนะ ไม่ได้พูดเล่นใช่มั้ย”
“...” เตชิตเม้มปากพร้อมเบือนหน้าหลบ
คนอ่อนวัยกว่าถามย้ำเสียงสั่น “คุณเตชิต... คุณหมายความอย่างที่พูดจริงๆ ใช่มั้ย ถ้างั้นช่วยพูดอีกที พูดให้ผมฟังชัดๆ อีกที...นะ” เขาเอื้อมมือไปจับแขนเสื้อของทันตแพทย์หนุ่มไว้แล้วกระตุกเบาๆ
“เออๆ ผมรักคุณเว้ย! ไอ้เด็กบ้า! ถามเซ้าซี้อยู่ได้! ได้ยินชัดเต็มสองหูรึยัง!”
“คุณเตชิต” คีรียิ้มกว้าง ก่อนจะยกแขนขึ้นเช็ดคราบน้ำตา เวลานี้หัวใจเต้นรัวแรงจนลืมบทเกรี้ยวกราดที่ได้รับมาไปเรียบร้อย จนกระทั่งได้ยินเสียงเชียร์จากแซนดี้ว่าให้ลุยโลด เขาจึงก้าวเข้าไปประชิดตัวทันตแพทย์หนุ่ม จัดการโอบเอวอีกฝ่ายไว้แล้วยื่นหน้าเข้าไปแต้มจูบตรงมุมปาก “ชัดแล้วครับ ขอบคุณมาก”
“เย้ย! คีรี!” เตชิตร้องเสียงหลง
“เฮ้ย! พวกมึงเล่นเกมกันอยู่บนเวทีนะโว้ย!” รวินท์กับภูพิงค์เบิกตาโพลงในขณะที่เสียงกรีดร้องของสาวๆ ดังก้องแบบถล่มทลาย พวกเขาพร้อมใจกันถลาออกไปตบป้าบๆ เรียกสติสองหนุ่มทันที
“หอมแก้มก็พอเว้ย เอ๊ย ครับ!”
“อ้าว งั้นผมขอทำใหม่ ลืมไปเลยว่าเล่นเกมอยู่ครับ”
“พอแล้วโว้ย!” เตชิตรีบยกมือห้าม กวาดสายตามองผู้คนรอบๆ เวทีไปก็ยกขาถีบเด็กหนุ่มออกไปด้วย พร้อมอุทานเบาๆ “ฉิบหายละ”
“แต่หมอเต้ยังไม่ได้หอมแก้มผมเลยนะครับ ต้องผลัดกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ต้องแล้ววว~ เฮ้ย! ไอ้เต้! ไหวมั้ยมึง!” รวินท์เลิกคิ้วขึ้น เขาจับไหล่เพื่อนรักที่ยืนตัวแข็งเหมือนโดนสาปเขย่า วิญญาณของอีกฝ่ายดูจะหลุดออกจากร่างไปเรียบร้อย ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ด ก็แบบว่าตั้งแต่คบหากันมาไม่เคยเห็นไอ้เพื่อนรักเขินจนออกอาการขนาดนี้เลยอะ!
ภูพิงค์ก็เช่นกัน เขาอ้าปากพะงาบๆ อยู่สักพัก พอตั้งหลักได้ก็รีบทำหน้าที่ของตัวเองต่อ “เอ่อ การเล่นเกมก็จบลงไปแล้ว เงินที่ได้มาจากการประมูลจำนวนหนึ่งหมื่นบาทจะถูกนำไปใช้สำหรับค่ายอาสาและช่วยเหลือน้องๆ ในท้องที่ทุรกันดารนะครับ ขอบคุณทุกคนที่ร่วมมือ ตอนนี้พวกเราขอคืนเวทีให้กับรุ่นพี่และวงดนตรีก่อน ขอบคุณมากครับ” จากนั้นก็กวาดต้อนทุกคนถอยกลับไปออกันอยู่ที่ด้านหลังเวที
ทันตแพทย์ทั้งสอง ภูพิงค์ แซนดี้ คีรีและกลุ่มของเด็กหนุ่มยืนล้อมวงกันโดยไม่พูดไม่จา เสียงฝีเท้ากับเสียงคุยกันของสตาฟฟ์คนอื่นๆ ที่รีบรุดเดินไปมาเพื่อเตรียมการแสดงและจัดคิวต่างๆ ดังอื้ออึงไปทั่ว
พวกเขามองหน้ากันสลับไปสลับมา ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรก่อนดี ควรจะจุดพลุแสดงความยินดีกับคู่รักใหม่ หรือแซวที่บอกรักกันต่อหน้าฝูงชน หรือต่อว่าทั้งคู่ที่เล่นนอกบทอย่างหน้าไม่อาย หรือ...
“เอ่อ ถ่ายรูปรวมกันก่อนดีมั้ยคะ” เจนี่กับยุ้ยเอ่ยขึ้น
รวินท์พยักหน้า เพราะดูจะเป็นอะไรที่ช่วยให้ไอ้เพื่อนรักกับเด็กของมันทำแก้เขินได้ “เอาสิ มาๆ”
สองสาวจัดให้เตชิตกับคีรียืนอยู่ตรงกลาง ภูพิงค์กับรวินท์ยืนข้างๆ แซนดี้ยืนข้างเตชิตอีกที และคนที่เหลือไปยืนอัดกันทางด้านหลัง จากนั้นก็ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปคู่รักทั้งสองคู่ด้วยกันตามที่ตั้งใจไว้แต่แรก
หลังจากถ่ายรูปกันเสร็จ เตชิตตั้งหลักได้ก็รีบหันไปถามแซนดี้ “คุณไปเอาเงินที่ไหนมาประมูลวะ”
คนถูกถามยิ้มระรื่น “คุณไกรฤกษ์ให้มาค่า”
“ฮะ!” คีรีเลิกคิ้วขึ้น “คุณตาน่ะเหรอครับ”
“ใช่ เนี่ย พี่บอกท่านว่าน้องคีรีจะมาร้องเพลงช่วยงานคณะวิดวะ จะมีเล่นเกมประมูลด้วย ท่านเลยฝากเงินมาบริจาค”
เตชิตเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง เขาชี้ไปทางรวินท์ ภูพิงค์และเพื่อนๆ “แผนของพวกมึงแน่ๆ นี่เตี๊ยมกันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย!” ก่อนจะหันขวับไปทางคีรี
เด็กหนุ่มรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “ผมรู้แค่ว่าจะมาร้องเพลงกับเล่นเกม แต่ไม่รู้รายละเอียดเกมมาก่อนนะครับ!”
“คีรีไม่รู้หรอกพี่เต้ พวกผมให้เขาเตรียมเพลงมาร้องให้พี่แค่นั้น แล้วก็ขอให้ช่วยเล่นเกมเรียกแขกนิดหน่อย” ซันอธิบาย
“ที่สำคัญ กูว่ามึงมีเรื่องอื่นต้องเคลียร์ปะ” รวินท์รีบตัดบท “หรือคิดว่าแค่บอกรักบนเวทีก็พอแล้ววะ”
ใบหน้าของเตชิตซับสีเลือด ภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นย้อนเข้ามาในความคิดรัวๆ นั่นสิวะ เขาบอกรักคีรี ต่อหน้าคนเป็นพันเลยด้วย! วินาทีนี้จะแก้ตัวว่ามันเป็นเกมก็ไม่ทันแล้ว ก็เขาเล่นตอบย้ำไปซะขนาดนั้น!
ภูพิงค์ถือโอกาสที่เตชิตกำลังช็อกบอกกับรุ่นน้อง “คีรี วันนี้ขอบใจมากนะ คุณพาพี่เต้ออกไปก่อนไป พวกผมยังมีงานต่อ”
“ขอบคุณครับพี่พิงค์” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “ขอบคุณทุกคนด้วยนะครับ ผมขอตัวคุณเตชิตไปก่อน”
รวินท์เบ้ปากเล็กน้อย “เออ ไม่ต้องเอากลับมาคืนนะ”
“ไม่คืนแน่นอนครับ” คีรีคว้าแขนทันตแพทย์หนุ่มไว้ เขาหันไปพยักเพยิดหน้ากับเพื่อนๆ ทั้งสี่ซึ่งยืนยิ้มปริ่มเรียงกันเป็นแผง เหมือนลูกชายได้ออกเรือนอยู่ทางด้านหลัง หยิบกระเป๋าใส่กีต้าร์โปร่งมาถือไว้ แล้วบอกลาทุกคน “ไปก่อนนะครับ” จากนั้นก็กึ่งลากกึ่งจูงเตชิตออกจากข้างหลังเวทีไป
พอเดินออกไปได้เล็กน้อย สติกลับเข้าร่างได้เตชิตก็ดึงมือตัวเองออก “ไม่ต้องจูงก็ได้!”
เด็กหนุ่มไม่ปล่อยมือ ทว่าหันขวับไปประจันหน้าด้วย “ไม่ให้ผมจูง จะให้อุ้มเหรอครับ”
น้ำเสียงจริงจังของคนอ่อนวัยกว่าทำให้ทันตแพทย์หนุ่มผงะ “เฮ้ย!”
“ให้ผมจูงดีๆ นะ” คีรียิ้ม แล้วจูงอีกฝ่ายเดินต่อไป “รถผมจอดไว้ด้านหลังตึกเนี่ยครับ”
เตชิตยอมเดินตามไปเงียบๆ พอไปถึงรถ เด็กหนุ่มก็เปิดประตูออกให้เขาขึ้นไปนั่ง เก็บกีต้าร์ไว้หลังรถ จากนั้นก็วิ่งวนไปขึ้นนั่งตรงที่นั่งคนขับ แล้วขับรถออกไปช้าๆ
“ไม่ถามเหรอครับว่าผมจะพาคุณเตชิตไปไหน”
ทันตแพทย์หนุ่มทอดถอนใจ “จะพาไปไหนล่ะ”
“ไปคอนโดฯ ผมได้มั้ย”
“ถ้าผมบอกไม่ได้ คุณจะว่าไง”
“ไม่ได้ก็ช่าง ผมจะพาไปก็แล้วกัน”
“แล้วจะถามผมทำไมวะ!”
“ถามไปงั้นแหละ ที่จริงผมก็รู้ ว่าคุณเตชิตอยากไปกับผม” คีรีหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ “ใช่มั้ยครับ”
เตชิตไม่ตอบ เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ก็เพราะที่เด็กหนุ่มพูดมันแทงใจ เออ เขาอยากไปกับคีรีจริงๆ นั่นล่ะ ไหนๆ ก็มาถึงขนาดนี้แล้ว
รถยนต์วิ่งต่อไปอีกไม่นานก็เข้าไปจอดในที่จอดรถของคอนโดมิเนียม ทั้งสองคนเดินเคียงกันเข้าไปภายในตึก ตรงไปยังลิฟต์โดยสาร
เมื่อเข้าไปยืนอยู่ภายในลิฟต์ คีรีก็ชำเลืองมองคนข้างกันซึ่งแทบจะตลอดทางไม่ยอมหันมาสบตาเขาเลย เขาสูดหายใจเข้าปอดลึก เรียกความกล้าให้ตัวเอง จากนั้นจึงถามออกไป “ที่คุณพูดบนเวที คุณหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ ใช่มั้ยครับ”
เตชิตขมวดคิ้ว ยืนนิ่งเป็นเสาหิน
“คุณเตชิตครับ”
“คุณจะถามซ้ำไปซ้ำมาทำไมนักวะ”
“ก็ผมอยากมั่นใจนี่ครับ อยากได้ยินคำตอบของคุณตอนเราอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ นะครับ คุณเตชิต”
มาถึงขนาดนี้ก็ควรจะซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองได้แล้วโว้ย ไอ้เต้เอ๊ย!
“อือ จริง ขอโทษที่ทำให้ต้องรอคำตอบนานนะ”
“คุณเตชิต...” คนอ่อนวัยกว่าอ้าปากค้าง แล้วยกมือขึ้นหยิกแก้มตัวเอง “นี่ตัวจริงรึเปล่าวะเนี่ย หรือผมกำลังฝัน”
เจ้าของชื่อหันไปทางเด็กหนุ่ม เขายกมือขึ้นช่วยหยิกแก้มอีกข้างให้ “ฝันมั้ยล่ะ”
“โอ๊ยๆ เจ็บครับ” คีรีหัวเราะ พอประตูลิฟต์โดยสารเปิดออก เขาก็คว้ามือทันตแพทย์หนุ่มวิ่งตรงไปยังห้องของตัวเองทันที
“ใจเย็นก็ได้คุณ ผมไม่หนีไปไหนหรอกน่ะ”
พอเปิดเข้าไปในห้องของตัวเองได้ เด็กหนุ่มก็ดึงเตชิตเข้ามาในอ้อมกอด พร้อมกับแนบจูบริมฝีปาก บดเคล้าอย่างแผ่วเบา แล้วถอนออก “คิดถึง... คิดถึงจังครับ คิดถึงคุณทุกวินาทีเลยรู้มั้ย”
ทันตแพทย์หนุ่มเขกศีรษะอีกฝ่าย “ไม่ต้องทำเป็นพูดดี คิดถึงแล้วหายหัวไปไหนตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาเนี่ย ถ้าผมไม่ได้มาหาคุณที่คอนโดฯ ก็ไม่เจอคุณ ไม่รู้เลยว่าคุณไปไหน ทำอะไร”
“อ้าว ผมนึกว่าคุณมาเพราะคุณตาขอไว้ซะอีก”
เตชิตหยุดกึก จากนั้นก็เบือนหน้าหนี
“คุณมาเพราะอยากเจอผมนี่เอง” คีรีสรุปเอาเองเสร็จสรรพ เมื่อเห็นว่าทันตแพทย์หนุ่มไม่เถียง เขาก็จะเหมาเอาว่าเป็นอย่างที่ตัวเองพูดนี่แหละ “ที่จริง... เมื่อวันอาทิตย์ที่แล้วผมไปหาคุณเตชิตที่คลินิกนะ”
“หาตอนไหนวะ อย่ามาโกหก”
“ไม่ได้โกหกนะครับ ผมไปหาคุณ จะขอโทษคุณเรื่อง...คืนก่อนหน้า แต่เจอคุณอยู่กับรุ่นน้องวิดวะ”
เตชิตทำหน้านิ่วพลางนึกย้อนกลับไป “คุณหมายถึงตึ๋งเหรอ เขาเป็นลูกผู้ช่วยผมนะ”
คีรีพยักหน้าหงึกๆ “ผมเห็นคุณกอดเขา ให้เงินเขา ดีกับเขาเหมือนกับผม... ทำให้ผมเข้าใจผิดคิดไปไกล ตอนนั้นตกใจแล้วก็เจ็บมากเลยครับ ผมเลยถอยกลับไปตั้งหลักก่อน แต่โชคดีที่หมอวินส่งพี่พิงค์กับเพื่อนมาที่คณะ ผมเลยได้ถามพี่พิงค์ว่าเขาเป็นใคร”
“รู้แล้วทำไมยังเงียบอยู่ล่ะ ทำไมไม่รีบมาหาผม” เตชิตโอบกอดตอบ จากนั้นจึงซบใบหน้าลงบนหัวไหล่ของเด็กหนุ่ม
“ผมไม่กล้า... บอกตรงๆ ว่าป๊อดมาก ผมยังไม่พร้อม และคงต้องปวดใจตายถ้าหากคุณเตชิตปฏิเสธผมอีก อีกอย่าง... ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรู้ตัวว่าทั้งบีบคั้นทั้งผูกมัดคุณมากเกินไป เพราะงั้นผมจึงควรจะให้พื้นที่คุณให้หายใจหายคอคล่องขึ้นบ้าง ผมต้องอดทนแทบตาย คิดถึงคุณอยู่ตลอด” คีรีลูบแผ่นหลังคนในอ้อมแขนช้าๆ “พี่พิงค์มาชวนผมกับเพื่อนไปงานไนต์ พวกผมเลยเสนอตัวขอไปช่วยงานด้วย พี่ๆ เขาเลยให้โอกาสผมขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีน่ะครับ ผมรู้ว่าคุณเตชิตจะมางาน ก็เลยเลือกสองเพลงนี่มาร้องให้คุณครับ”
เตชิตยิ้มบาง เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ด้วย ถ้ามีโอกาสทำให้เขาประทับใจได้ คีรีจะต้องคว้าไว้แน่ “ขอบใจนะ แต่ต่อไปไม่ต้องทำแบบนี้อีกแล้ว”
คนอ่อนวัยกว่าชะงัก เขาคลายอ้อมแขนออกเล็กน้อยเพื่อสบตากับทันตแพทย์หนุ่ม
“ต่อจากนี้ไป ถ้าอยากจะร้องเพลงให้ผมฟังก็ร้องตอนที่เราอยู่ด้วยกันสองคนก็พอ”
แววตาของเด็กหนุ่มสั่นไหวเล็กน้อย เขาอ้าปากค้าง เม้มปาก แล้วก็อ้าปากค้างอีกรอบ อันที่จริงก็ไม่ค่อยอยากเชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่แล้วตอนนี้
“อย่าทำหน้าเหมือนเจอผีแบบนี้สิวะ” เตชิตหลุบตาลงต่ำ “ผมรู้แล้วว่าคุณตกใจ ผมเองก็ไม่เคยพูดกับใครแบบนี้เหมือนกันเว้ย”
คีรียกมือขึ้นจับหัวไหล่ทั้งสองข้างของคนตรงหน้าไว้พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “คุณเตชิต ผม... ขอฟังความรู้สึกคุณชัดๆ อีกครั้งได้มั้ย”
“ผมพูดต่อหน้าคนเป็นพันยังไม่พอใจอีกรึไง”
น้ำเสียงงอนๆ นั่นทำให้เด็กหนุ่มหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “ต่อหน้าคนเป็นพันยังไงมันก็ไม่สำคัญเท่าบอกผมต่อหน้า เวลาที่เราอยู่กันตามลำพังแบบนี้หรอกครับ” เขากระซิบชิดใบหูอีกฝ่าย “นะครับ บอกผมที”
“คุณก็พูดก่อนสิ”
“ผมรักคุณเตชิตนะครับ รักที่สุดในโลกเลย อะ ผมพูดแล้วนะ”
เมื่อถึงคราวตัวเองบ้าง เตชิตก็พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “เออๆ ผมรักคุณ”
“งั้น... เราเป็นแฟนกันแล้วเนอะ”
“ขนาดนี้แล้วยังต้องถามอีกเหรอวะ!”
“ก็อยากได้ยินให้ชัดๆ นี่ครับ”
“เออ เป็นก็เป็น”
คีรีหัวเราะ สองแขนรวบกอดทันตแพทย์หนุ่มเข้ามาแนบกาย หัวใจของเขาทำงานหนักมาก มันเต้นแรงจนเหมือนจะกระเด็นออกมานอกอกอยู่แล้ว เขาจูบแก้มอีกฝ่ายพลางกระซิบบอก “ขอบคุณครับ” จากนั้นก็กึ่งลากกึ่งจูงทันตแพทย์หนุ่มให้เดินตามไปอย่างรวดเร็ว
“คุณจะรีบไปไหนอี้กก~”
“ไปที่เตียงครับ”
“ไปทำอะไรที่เตียงวะ!”
“พาแฟนไปฉลองครับ”
“ฉลองอะไรของคุณวะ!” พูดไม่ทันขาดคำ ตัวเขาก็หงายหลังลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว “คีรี!”
เจ้าของชื่อขยับขึ้นไปคร่อมทับ “ครับ”
พอเด็กหนุ่มโน้มใบหน้าลงมา เตชิตก็เอามือยันใบหน้าอีกฝ่ายไว้ “เดี๋ยวๆ”
คีรีจับข้อมือทันตแพทย์หนุ่มยกขึ้นมาตรงหน้า แต้มจูบตรงข้อมือแล้วลากปลายลิ้นลงไปตามท้องแขน
เตชิตเบิกตากว้าง “เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนเว้ย!” ก่อนจะดิ้นพราดๆ ครั้นจะพลิกตัวหลบก็เกรงว่าจะเข้าทางคนบนร่างไปอีก แต่พอดิ้นหนักเข้าก็กลายเป็นว่าเด็กหนุ่มกดข้อมือทั้งสองข้างของเขาลงกับเตียง เขาหน้าเสีย ยกขาขึ้นถีบลมถีบฟ้าแล้วโวยวายเสียงดัง “คีรี! ปล่อยผมนะเว้ย! ไอ้เด็กบ้า!”
“คุณเตชิตเป็นอะไร ใจเย็นๆ ก่อนสิครับ” คนอ่อนวัยกว่าจูบหน้าผากทันตแพทย์หนุ่มอย่างอ่อนโยน “ผมแค่อยากกอดคุณเอง”
“แค่อยากกอด ยืนกอดก็ได้มั้ยวะ!”
“ก็กอดบ้าง ทำอย่างอื่นบ้างไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ได้เว้ย!”
“ทำไมอ่า ผมขอกอดแฟนผมหน่อยไม่ได้เหรอ ก็ผมรักผมคิดถึงคุณนี่นา”
น้ำเสียงอ้อนๆ นั่นเป็นผลให้เตชิตหยุดดิ้นแล้วหันหน้าหนี “คีรี คือผม...” เวลานี้ใบหน้าร้อนเหมือนไอ้วินเพื่อนรักกำลังสุมไฟใส่
“ทำแบบที่เราเคยทำก็ไม่ได้เหรอ ใจผมจะขาดอยู่แล้วนะ คุณเตชิตไม่คิดถึงผมบ้างเลยเหรอ”
คนใต้ร่างอยากจะร้องไห้ น้ำเสียงแบบนี้ ไอ้เด็กนี่ต้องรู้แน่ว่าทำให้เขาใจอ่อนมันทุกที ใช่เว้ย พวกเขาเคยนัวเนียกันมาก่อนหลายครั้งด้วย แต่ตอนนั้น เขาคิดว่าตัวเองเคยปล้ำเด็กหนุ่มแล้วนี่หว่า! ส่วนตอนนี้น่ะ มีแววว่าตัวเองจะเป็นคนโดนปล้ำเองแน่ๆ สถานการณ์มันไม่เหมือนกันโว้ย!
“กอดอย่างเดียวก็ได้ครับ” เด็กหนุ่มปล่อยข้อมือคนใต้ร่างให้เป็นอิสระ เปลี่ยนเป็นโอบกอดพร้อมกับซบใบหน้าลงบนแผ่นอกแทน “คิดถึง”
โอย แย่...แย่แน่กู... เสียเอกราชแน่ๆ
“คุณเตชิตหัวใจเต้นแรงจัง”
ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นปิดใบหน้า ซึ่งเขาคิดว่ามันคงจะแดงมากกว่าเดิมไปสามสิบเฉดแล้วตอนนี้
“มีอะไรรึเปล่าครับ คุณเตชิตเป็นอะไร” คนอ่อนวัยว่ายกศีรษะขึ้นพลางดึงมืออีกฝ่ายที่ปิดใบหน้าไว้ออก พอเห็นว่าทันตแพทย์หนุ่มหน้าแดงเป็นลูกตำลึงก็หัวเราะ “อย่าทำหน้าน่ารักแบบนี้สิครับ เดี๋ยวผมอดใจไว้ไม่ไหวนะ”
“น่ารักกะผี ออกไปเลยเว้ย!”
“อะ ออกก็ได้” คีรีอมยิ้ม ก่อนจะขยับออก หากทันตแพทย์หนุ่มยังคงนอนนิ่งค้างทำตาปริบๆ อยู่ในท่าเดิม “เอ้า ผมขยับออกแล้วนะครับ ไม่รีบลุกขึ้นเดี๋ยวผมเปลี่ยนใจนะ”
เตชิตกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง เขาจ้องเด็กหนุ่มอย่างไม่อยากไว้ใจพร้อมกับค่อยๆ กระถดไปติดกับหัวเตียง
คีรีค่อยๆ ถอยออกจากเตียง จากนั้นก็ส่งมือให้ทันตแพทย์หนุ่ม “มากับผมแป๊บสิครับ จะพาไปดูกีต้าร์ทั้งหมดของผมที่มีอยู่ที่นี่”
ไม่รู้ว่าอะไรทำให้คีรีเปลี่ยนใจ แต่ถึงอย่างไรไปดูกีต้าร์ก็น่าจะโอเคกว่านั่งอยู่บนเตียงแบบนี้ เตชิตคิดแล้วก็เอื้อมมือไปจับมือคนอ่อนวัยกว่า จากนั้นก็เดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในตู้เสื้อผ้าแบบ Walk-in
เจ้าของห้องเลื่อนบานประตูตู้หลังหนึ่งออกกว้าง เผยให้เห็นกีต้าร์โปร่งและกีต้าร์ไฟฟ้าที่จัดวางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบภายใน “ตัวนี้ ดูเก่าสุดเลยเห็นมั้ยครับ นี่คือตัวที่ผมสุดรักสุดหวง ที่ผมใช้เล่นให้คุณฟังไง ส่วนตัวที่เล่นให้พวกเพื่อนๆ ฟัง กับที่เล่นในงานไนต์อยู่หลังรถน่ะครับ”
“แล้วกีต้าร์ไฟฟ้าที่คุณเล่นบนเวทีล่ะ ไม่เห็นเอากลับมาด้วย”
“อ๋อ ตัวนั้นผมยืมของรุ่นพี่ใช้ครับ จริงๆ ก็ยังมีอีกนะครับ แต่ต้องไปดูที่บ้านผมที่เชียงราย” พอเห็นว่าเตชิตยื่นหน้าเข้าไปสำรวจดูกีต้าร์ก็พูดต่อ “เห็นมั้ยล่ะ ผมไม่ได้โกหกเลยน้า”
“อือ”
“อยากฟังเพลงอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับ”
“เพลงภาษาอังกฤษที่คุณร้องบนเวทีวันนี้” เตชิตหันไปทางเด็กหนุ่มแล้วยิ้มบาง “ร้องให้ฟังอีกทีนะ”
“โอเคเลย”
คีรีเอื้อมมือไปหยิบกีต้าร์โปร่งออกมา มืออีกข้างจูงทันตแพทย์หนุ่มกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วก็ดึงให้นั่งลงบนเตียงข้างกัน จากนั้นก็ร้องเพลงและดีดกีต้าร์เพลงที่อีกฝ่ายบอก
เตชิตก้มหน้าลงมองปลายนิ้วที่ขยับไปมาอยู่บนสายกีต้าร์ สลับเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่ร้องเพลงให้ฟัง
“I'm thinking out loud
That maybe we found love right where we are”
เมื่อเสียงเพลงจบลงเขาก็ตบมือทันควัน “เก่งๆ”
“อยากฟังเพลงไรอีกว่ามาเลยครับ”
“อะไรก็ได้”
“more than words ดีมั้ย”
“โอ้โห ร้องเพลงนี้ก็ได้เหรอ เอาสิๆ”
คีรีหัวเราะ “เพลงนี้นี่มันเพลงบังคับของกีต้าร์โปร่งเลยนา ผมเล่นไม่ได้ก็แย่แล้ว”
พอฟังเพลงไป รอยยิ้มของทันตแพทย์หนุ่มก็กว้างขึ้นเรื่อยๆ จะว่าไปเขาก็ปลื้มนะ ที่แฟนทั้งร้องเพลงเก่งเล่นกีต้าร์เก่ง แถมยังเท่ขนาดนี้
คีรีจ้องมองคนข้างกันอย่างไม่วางตาพลางยิ้มกริ่ม ที่ยอมถอยออกมาก่อนแล้วมานั่งร้องเพลงอยู่อย่างนี้ ก็เพื่อที่จะให้เวลาอีกฝ่ายได้สงบใจลงบ้างนั่นล่ะ
*TBC*
ฮัสเก้งกลับมาแร้ววววว คิดฮอดกันบ้างมั้ยค้า~ /โดดทิ้งตัวใส่ทุกคน
ขอเสียงให้หมอเต้หน่อยเร้ววว วันนี้น่ารักใช่มั้ยล่า จุ๊ฟๆ
แต่ให้เวลาหมอเต้อีกนิดนะคะ ยังมั่ยพร้อมจะมีปั๋วเด็ก 555555555 เคยแต่คิดจะรุกเขา พอจะถูกรุกบ้าง มันต้องใช้เวลาทำใจ 55555555555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า หวังว่าตอนนี้จะทำให้ทุกคนยิ้มไปด้วยกับน้องคีรีได้ รักน้า~
หัวข้อ: เดือนอิงดอย Chapter 35 : เดือนอิงดอย (END)[190619] (อ่าน 307270 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก